De complete stamboom van familie de Bof en hun gerelateerden ^

De stamboom vanaf Joey en Cathelijns tak;

- Ontmoette Auke Lise-May in het park en nam hij haar mee naar huis aangezien

hij alleen thuis was die avond.

- Sneakte Esmée het huis van Victor en Naomi uit om bij Stan in bed te kruipen.

-Waren Abel en Emine door hun opa en oma mee naar de dierentuin geweest en

sliepen ze een laatste nachtje bij hen.

- Bleek dat Kay, Pepijn en Emma zouden opgroeien naar tiener. Ter ere daarvan

organiseerde Cathelijn een gezamenlijk ontbijt. Ze maakten allemaal kennis met

Lise-May. Iedereen is er nu van overtuigd dat zij samen wat hebben.

- Had Sander moeite met zijn vader Noah die steeds stiller wordt door de

Alzheimer. Hij werd boos op Lizzy en wilde ook niet vertellen over Noah. Hij

stuurde haar boos naar huis toen ze niet op wilde houden met haar gezoen en

haar strelingen – iets waarvoor hij niet in de stemming was.

- Nodigde Iris Tim uit om naar het feestje te komen en hadden ze samen lol op

de schommel. Op dat moment kwamen Emma en Pepijn richting het huis

aangezien daar de driedubbele verjaardag werd gevierd.

- Werden Tim en Iris zoenend betrapt door Sander die Iris’ slaapkamer in kwam.

De spanning was voelbaar om te snijden en Iris’ blik gleed even van Tim naar Sander

en terug. Toe dan, riep een stemmetje in haar achterhoofd. Haastig deed ze een stap

naar voren om Sander een vlugge knuffel te geven. Onhandig wees ze over haar

schouder naar Tim. Peinzend zocht ze naar woorden om de lastige stilte te verbreken.

‘Nou, dat is dussèh… dit is Tim.’ Verdomde rotstem. Waarom verried die toch altijd

wat ze voelde? ‘Tim, dit is Sander.’

Sander was de eerste die zijn hand uitstak. Natuurlijk – Tim was degene die hier ver-

legen was. Iris’ schoenen voelden aan als lood toen ze zich voor probeerde te stellen

hoe dit voor Tim moest zijn. Hij besefte zich maar al te goed wie hij hier voor zich had.

De stilte die kwam na het handen schudden duurde al veel te lang en Iris zocht wan-

hopig naar iets nieuws om te zeggen. Al was het maar iets debiels. Er moest toch ie…

‘Joey en Cath zijn terug.’ Sanders ogen bleven even op Iris rusten. ‘Cathelijn wilde

weten of je naar beneden kwamen of je nog een lift naar het station nodig had.’

Iris glimlachte; ze voelde zich overduidelijk opgelucht om het feit dat ze niet meer

met zijn drieën in haar slaapkamer hoefden blijven te staan waar de zuurstof zo

onderhand op leek te raken. Opgelucht hapte ze naar adem. ‘Ik eh… station?’ Dat

klonk bijna alsof ze van plan was weg te gaan. Of iemand op te halen. Maar wie in

godsnaam? Vragend keek Iris Sander aan.

Sander gaf een korte knik naar Tim zonder zijn blik af te wenden en Tim snapte het.

‘Ik denk dat Cathelijn bedoelde dat ik nog van het station afgehaald moest worden.’

Sander schudde zijn hoofd en glimlachte enigszins. ‘Ik bedoelde dat we nog iemand

anders moesten ophalen.’ Het woord ‘we’ was hem zomaar ontglipt en hij grinnikte.

Iris vroeg zich af wat er aan de hand was wat Sander binnenpretje betrof. In plaats

van te vragen wat er was, vroeg ze hem slechts: ‘dat snap ik, maar… wie dan?’

De glimlach op Sanders gezicht verbreedde zich. ‘Evi.’ Het ongeloof straalde kennelijk

van Iris’ gezicht af en Sander begon nu echt te laten. ‘Ja, ik weet het. Dat is nog eens

een verassing, nietwaar?’

‘Ongelooflijk. Ik zou niet weten wanneer ik haar voor het laatst heb gezien… -

trouwens, dat weet ik wel. Van de winter was dat nog. Vlak voor ze ging verhuizen!’

‘Dat is al ruim een maand of drie terug. – Kun je nagaan.’

‘Ik kan het niet geloven. Te gek dat ze komt!’ Ineens schoot Iris iets te binnen.

‘Weten opa en oma het al?! Ik bedoel… - o ja, natuurlijk.’ Gedrieën lachten ze om Iris’

stomme vraag. ‘Komt haar vriend ook mee?’ Alex, had zoals Iris onthouden had.

‘Yup, Alex ook,’ legde Sander uit toen hij uitgelachen was. ‘Zelfs Maite komt mee.’

Met de minuut voelde Tim zich onbehaaglijker worden. De eerste

ontmoeting met al Iris’ familieleden was een beetje ongemakkelijk geweest in het

begin maar het wende. Ze hadden hem geaccepteerd en zij hen – het was niet zo dat

het afstandelijke Sims waren, dat zeker niet. Het was alleen zo dat er zoveel leek te

zijn waarvan hij niets wist waardoor er amper was waarover hij mee kon praten.

Tim was al bijna net zo opgelucht als Iris eerst was geweest toen bleek dat

ze niet langer boven zouden blijven met zijn drieën. Naar wat hij merkte aan Iris

begreep hij al wel dat zij het niet langer ongemakkelijk vond om bij Sander in de buurt

te zijn. Niet nu hij ter sprake had gebracht dat Evi ook zou komen – wie het ook was.

‘Evi is mijn oudtante,’ legde Iris tussen neus en lippen door uit. Blij als hij was dat hij

nu tenminste ergens over kon praten, wilde hij inhaken. Helaas voor hen kreeg

Cathelijn hen in het vizier.

‘O!’ Riep ze verrast. ‘Ik wist niet dat je er nu al zou zijn! Van wat ik begreep was het

nog niet eens zeker dat je zou komen. – Wat leuk dat je er ook bij bent!’ Enthousiast

gaf ze Tim drie zoenen en draaide hem toen richting de kamer. ‘Ik geloof dat je ieder-

een onderhand al wel zo’n beetje kent, maar de vorige keer waren er een paar niet.

Dat daar is Sarah en zij zijn…’

Achter hen hadden Sander en Joey een blik gewisseld. Ze dachten allebei

hetzelfde: vrouwen…Joey grinnikte en sloeg zijn armen joviaal om zijn enige neefje

om hem vervolgens gemoedelijk op de rug te kloppen. ‘Ik hoorde net van Cathelijn dat

je net iets eerder was dan ons. – Hoe is het met je?!’

Zo onopvallend mogelijk probeerde Sander Joey’s blik te ontwijken. Non-

chalant haalde hij zijn schouders op. ‘Ja, gaat wel goed.’ Ongemakkelijk stak hij één

hand in zijn zak terwijl hij met zijn vrije hand de kamer rondwees. ‘Ik geloof dat ik

maar eens hallo ga zeggen tegen de rest van de… kinderen.’ Bijna was het woord

‘blagen’ hem ontglipt. Joey had het door en sloeg hem lachend tegen zijn schouder.

‘Doe dat maar eens, Sander. Dan zal ik eens wat bier koud leggen – gaat er wel in!’

Sander stapte ook even op de kinderen af om hen te begroeten. De meest-

en van hen had hij nog maar één keer eerder gezien tijdens de verjaardag van Abel

en Emine. Ze merkten hem nauwelijks op. Hij moest dan ook even in zijn ogen wrijven

toen hij zag hoe hard ze alweer gegroeid waren in die kleine periode.

‘Dus dat kleine ventje is Kelson?’ Vroeg Sander terwijl hij Cathelijn aanstootte.

Cathelijn knikte en zwaaide even naar het blonde ventje. Veel zei de kleine Kelson

nog niet. Echter begreep hij wel een boel en dat kon je duidelijk aan hem merken.

‘Het is echt sneu wat hij allemaal al mee heeft gemaakt op zijn jonge leeftijd…’

Cathelijn wilde zojuist het levensverhaal van Kelson afsteken toen Joey een

hand op haar schouder legde. ‘Eef sms’te net dat ze zo op het station aankomen.’

Sander draaide zich om en keek zijn ooms ogen. ‘Ik wil haar wel even oppikken! Dan

kunnen jullie hier een oogje in het zeil houden. Maar mijn auto… die is dus thuis.’

Joey en Cathelijn wisselden een korte blik en Joey overhandigde Sander de sleutels.

‘Geen probleem, neem de achterste auto maar. Hij is groot – ik weet het. Maar ja…’

Hij gebaarde naar de club kleinkinderen voor zijn neus. ‘Ik kan er ook niets aan doen.’

Hij lachte wel alsof het een verontschuldiging moest zijn, maar hij had er wel honderd

grote auto’s voor over. Zijn familie was zijn alles en dat nam niemand hem af.

Iris zat even verderop met Sarah bij te kletsen en zag vanuit haar ooghoek-

en dat Sander aanstalten maakte om weg te gaan. Onrustig volgde ze hem vanuit

haar ooghoeken terwijl ze half om half een gesprek te volgen met Sarah.

‘Dus Veerle en Stan nemen de drieling zo ook nog mee?’ Iris kon zich er nu al op

verheugen. Het was nog drukker dan anders, maar ze vond het leuk om de kleintjes

te zien. Cathelijn vond het nog leuker. Ze had zo het idee dat zij helemáál zou flippen.

‘Ja, zij komen ook. Wietse moet nog even langs de crèche om ze op te halen. En dat

is nogal een klus, geloof me maar. Meestal gaat Jordy wel mee, maar vandaag niet…’

Half glimlachend knikte Iris. Ze stond er niet eens bij stil dat de naam Jordy haar hele-

maal niet bekend voor kwam. Ergens wist ze wel ze mogelijk ongeïnteresseerd over-

kwam en dat wilde ze helemaal niet, maar toch. Sander wilde weggaan en Iris wilde

weten waarom.

‘Sorry, Saar,’ zei ze dan ook toen ze opstond. ‘Ik ga even.’ Ze maakte nog een vaag

gebaar voor ze zich omdraaide en richting Sander beende. ‘Ga je roken buiten ofzo?’

Hij had inmiddels de voordeur al bereikt en had zijn jas al aan. ‘Nee,’ lachte hij. ‘Ik ga

naar het station. Wil je… Heb je soms zin om mee te gaan Evi, Alex en Maite

ophalen?’

Iris herinnerde zich weer dat er iets was gezegd over Evi die van het station zou

moeten worden gehaald. Hoe kon ze dat nu al zijn vergeten? Met rode wangen dacht

Iris na over de vraag van Sander. Die had haar ietwat overrompeld. Toch verbaasde

haar eigen antwoord haar nog het meest.

‘Prima, ik pak even mijn jas en sjaal enzo.’ Het was eruit voor ze er erg in had. Haar

sjaal omslaande legde ze Tim kort uit dat ze even wegging. ‘Ik ga met Sander mee

om Evi van het station te halen. Denk je… denk je dat je je vermaakt hier? Ik ben zo

weer terug, hoor.’ Ergens begon Iris te twijfelen. Moest ze dit nu wel doen?

‘Tuurlijk, lieverd. Ga maar gewoon. Ik red me prima.’ Tim knikte richting Abel en kus-

-te Iris vluchtig op haar wang. ‘Ik zie je wel weer komen aanwaaien.’

Opgelucht liet Iris haar adem ontsnappen. Waarom ze ineens zo gespannen was ge-

weest begreep ze ook ineens niet meer. Wat had ze toch? Lag dit aan haar ofzo? In

gedachten verzonken snelde ze naar Sander. Hij stond nog op haar te wachten bij de

voordeur. Lachend hield hij hem voor haar open.

Tim zag wel dat hij iets tegen haar zei, maar kon niet verstaan wat. Met gemengde

gevoelens keek hij Iris na. Natuurlijk redde hij het wel hier in zijn eentje. Hij moest het

toch leren. Het was min of meer zijn schoonfamilie en hij voelde zich hier ook op zijn

gemak. Het leek alsof Iris het even nodig had om een momentje met Sander alleen te

zijn. Misschien wel om bij te praten of te acclimatiseren, gezien hun verleden samen.

‘Hé!’ Riep Abel Tim bij de les. ‘Waar heb je trouwens je broertje gelaten?! Je zei de

vorige keer dat je hem zou meenemen. Je weet wel, toen we dat spelletje deden…’

Tim haalde zijn schouders op en haalde lachend een hand door zijn haar. ‘Tsja,’

begon hij langzaam. ‘Mijn broertje moest gewoon naar school en voor hem is het heel

wat minder gemakkelijk om hierheen te komen dan voor mij.’ Abel wist niet half hoe-

veel moeilijker. Als Tim er zo over nadacht wist hij wel zeker dat Bram niet meer zou

zijn gestopt met zeuren of hij mee mocht tot Tim hem zijn zin had gegeven. Of, erger

nog misschien, tot Maiden hem zijn zin had gegeven. Zo was Bram nu eenmaal.

Met één hand draaide Sander de sleutel om in het contact en met zijn

andere hand tastte hij zijn broekzak af, op zoek naar zijn sigaretten.

‘Weet je nog de vorige keer dat we samen naar Evi gingen?’ Vroeg Iris. Alsof ze dat

zo vaak hadden gedaan. Eigenlijk was dat de eerste keer geweest en – voor nu – de

laatste keer. Ze herinnerde zich maar al te goed wat er naderhand was gebeurd.

‘Ja, dat herinner ik me nog,’ knikte Sander terwijl hij een sigaret tussen zijn lippen

stak en Iris zijlings aankeek. ‘Dat was de dag voordat ze definitief bij Alex in zou trek-

ken.’ Er viel even een ongemakkelijke stilte in de auto. Sander herinnerde zich nog

dat Iris daarna nog bij ‘een vriendin’ langs was geweest. Er was iets helemaal misge-

gaan toen Sander haar daar later op had gepikt. Dat Iris overstuur was geweest door

iets wat daar was gebeurd, was wel duidelijk. Desalniettemin had hij er nooit naar ge-

vraagd. Hij hoopte stiekem dat Iris er vanzelf wel mee zou komen, net als vroeger.

Iets in hem had hem toegeschreeuwd: ‘maar vroeger is vroeger, en nu is nu – snap

dat dan!’ Misschien was Iris wel veranderd en was ze minder open geworden door de

jaren heen. Hij zag haar immers niet zo vaak meer dus tsja, je wist het niet

‘Sander?’ De woorden waren zo zacht, maar tegelijkertijd zo hard dat hij schrok.

‘Wat?’ Verstoord keek hij opzij, voelde zich bijna aangevallen. ‘Wat is er?’ Vroeg hij

op een wat mildere toon. Zijn aansteker opdiepend keek hij Iris aan.

Haar ogen waren gericht op zijn lippen en Sander verstarde. Hetzelfde moment

besefte hij zich dat hij een sigaret tussen zijn lippen had. Zijn sigaret, dacht hij versuft.

‘O, god, ja!’ Riep hij. ‘Natuurlijk.’ Hij zat in Joey’s auto. Het was een beetje aso om hier

te gaan roken. Vlug haalde hij het ding tussen zijn lippen vandaan en gooide hij hem

in het bakje achter de versnellingspook. ‘Ja, nou ja,’ verzuchtte hij al schakelend.

‘Gaat alles wel goed met je?’ Haar vraag had lacherig geklonken, maar er zat ook

een vlaag van bezorgdheid tussendoor. De belangstelling was oprecht en geïnteres-

seerd. Sander wist zeker dat ze dat van Cathelijn had. Het kon niet missen.

‘Ja, het gaat wel,’ was zijn antwoord met een korte knik. Wat was hij dankbaar dat hij

reed en hij op de weg moest letten. Hij moest er niet aan denken dat hij haar aan had

moeten kijken. Iris voelde aan dat het onderwerp hiermee was afgedaan.

‘En, vertel me nu maar eens over Tim. Hoe lang zijn jullie al samen?’ Vluchtig keek

Sander opzij om Iris’ reactie te peilen. Goed gegokt: Iris begon breed te glimlachen.

‘Sinds afgelopen kerst. Nog niet zo heel erg lang, dus.’ Tevreden slaakte Iris een

zucht. ‘Ik was al heel lang bevriend met hem. Ik denk dat je wel kunt stellen dat hij

mijn beste vriend was tot we wat kregen.’ En dan al die verhalen over Largo. Lachend

schudde Iris haar hoofd. ‘Hij had ooit wat met een jongen, weet je,’ begon Iris.

De jongens waren inmiddels ook al thuisgekomen. Na het begroeten van

Sarah, Naomi, Victor, Nienke en Serena besloten Melvin en Krijn samen wat spullen

klaar te zetten op de tafels waaraan vanochtend nog ontbeten was. In tegenstelling

tot Auke en Lise-May die zich bij de volwassenen hadden gevoegd, beraamden zij

een plan om zichzelf bezig te houden tot Sander en Iris zouden terugkomen met Evi,

Alex en Maite. Ook moesten Wietse, Veerle en Jordy nog komen met de drieling.

‘Hé,’ gooide Melvin eruit toen hij even van opzij naar de spelende kinderen keek. ‘Er

is toch niet genoeg plek als Yara, Wende en Marijn er zo ook nog zijn. In principe kun-

nen we de kinderen zo wel mee naar buiten nemen. Dan putten we ze een beetje uit.’

Krijn knikte grijnzend. ‘Ik heb nog wel ergens een voetbal liggen, denk ik. Laten we

doen!’

Melvin gaf zijn neefje een highfive en liep naar de garderobe om alle jassen om te

halen. Krijn draaide zich om naar de koters. Hij was niet met allemaal even gek, maar

toch had hij het er wel voor over als ze dan straks een stukje minder hyper zouden

zijn. Misschien vond Tim het ook wel leuk om mee naar buiten te gaan. Krijn vond

hem wel tof, maar wilde hem wat meer op zijn gemak stellen. En welke jongen werd

er nu niet wild van een partijtje voetbal?

‘Hé, jongens, luister eens! Melvin en ik hadden het idee om naar buiten te gaan! Wie

heeft er zin om mee te doen? Melvin is even een voetbal aan het pakken, maar als er

meiden zijn die ook mee willen doen…’

Dat lieten de kinderen zich geen twee keer zeggen. Pelle en Pepijn kwamen direct

overeind en ook Kay volgde met een grijns. Stoer als ze was, voelde Emma zich

direct uitgedaagd.

‘Precies!’ Riep ze. ‘Wedden dat Pepijn en ik jullie hartstikke inmaken! Kom maar op!’

Abel vond het ook wel oké om mee te doen en al hield Emine niet zo van voetbal; ze

vond alles leuk wat Abel leuk vond. Dus zolang hij er was, wilde ze best mee doen.

‘Top!’ Grijnsde Krijn. ‘Dan moeten jullie maar even je jas gaan halen. Melvin wacht

buiten op jullie. Ik kom er zo aan.’ Tevreden liet Krijn het groepje kinderen achter en

liep richting de volwassenen, Auke, Lise-May en Tim. ‘Hier nog liefhebbers die mee

willen doen? Lise-May, jij mag natuurlijk ook meedoen, maar…’

Lise-May voelde dat ze rood aanliep toen iedereen naar haar keek. ‘Ik eh… Ik weet

niet. Ik denk dat ik zo naar huis ga,’ zei ze zacht tegen Auke. ‘Ik wil mijn vader niet on-

gerust maken.’

‘Tim dan?’ Krijn gaf hem een klap op zijn schouder. ‘Jij wil vast wel een balletje

trappen, niet?’ De grimas op Krijns gezicht werkte zo overtuigend dat Tim knikte.

Met een glimlach keek iedereen de kinderen na. Victor en Naomi ruilden

hun stoelen in voor de bank waarop Auke en Lise-May net hadden gezeten en Sarah

deed hetzelfde voor de stoel waarop Tim net had gezeten. Er was even een stilte ge-

vallen in de kamer en Cathelijn zuchtte genoegzaam.

‘Wat is het toch mooi dat onze kinderen allemaal zo goed met elkaar kunnen,’

merkte ze op. Dat zij daar zo euforisch om kon worden, wist iedereen altijd al. Toch

moest het gezegd. ‘Kijk Melvin en Krijn nu eens door de tuin rennen met die kleintjes.’

Naomi knikte. ‘Ja, ik ben ook blij om te zien hoe dol ze op elkaar zijn. Zelfs Emma en

Pelle, die niet altijd even gemakkelijk zijn, horen er helemaal bij,’ knikte ze beamend.

‘Ja ja...’ Cathelijn leek in gedachten verzonken en glimlachte naar iets wat alleen zij

zag – het verleden. ‘Ik kan amper geloven dat Emma, Pepijn en ook Kay vandaag al-

weer opgroeien naar tiener. Het lijkt nog maar gisteren dat we bij hen op kraamvisite

kwamen.’

Victor en Joey grinnikten om het sentimentele gedoe van Cathelijn. Sarah en Naomi

leefden met haar mee. Ze dachten er precies hetzelfde over. De kinderen werden zo

snel groot. Sarah kon de dag dat ze voor het eerst met Wietse mee naar huis ging

zich ook nog feilloos herinneren. ‘Het zou toch mooi zijn als we dit alles konden vast-

leggen. De tijd gaat veel te snel… - wacht eens! Wij hebben thuis een camera liggen!’

Drie telefoontjes later kwam Sarah terug de kamer ingelopen. ‘Geregeld!’

Ze had Wietse gebeld om te vragen of hij de camera mee wilde nemen. Aan zijn

voicemail had ze echter weinig gehad en vervolgens had ze Veerle gebeld. Degene

die op had genomen was Jordy omdat Veerle even gauw onder de douche was ge-

sprongen. Sarah had het hele verhaal uitgelegd aan hem zodat Veerle de camera kon

meenemen, maar zij had hem niet kunnen vinden. Het derde telefoontje kwam van

haar. Uiteindelijk was het toch gelukt: Wietse had de drieling van de crèche gehaald

en nog geen twintig minuten later ging de deurbel tweemaal.

‘Hier zijn we dan!’ Een stoet van maarliefst drie kinderwagens werd rolde binnen.

De reacties van de Sims in de woonkamer liepen uiteen tot lachen en ver-

bazingwekkend gemompel. Anderen hadden de buggy al eerder gezien.

‘Wat geniaal!’ Victor zat meteen omgedraaid op de bank en haastte zich erheen.

‘Hoe bedenk je het. – Hoe zit dat in godsnaam?’ Hij liep om de drie buggy’s heen en

keek verwonderd naar de wieltjes. Het leken gewoon drie losse buggy’s te zijn.

‘Ze zijn aan elkaar vastgemaakt op een bepaalde manier. Je kunt ze losklikken en

als drie losse buggy’s gebruiken, maar ook als één lange,’ legde Wietse uit.

De mannen babbelden nog even voort over de buggy en de rest begroette elkaar uit-

bundig. De meesten kenden Jordy nog niet en dat was andersom natuurlijk ook zo.

Hij had er geen enkel probleem mee en zag er zelfs de humor wel van in hoe Joey

kennis met hem maakte.

‘Zo, dus jij bent de jongen waarover ik mijn kleindochter almaar hoor praten,’ checkte

Joey met een scheef lachje. ‘Ik ben Joey, haar grootvader.’

‘Aangenaam kennis met u te maken, men…’

‘O o, niks daarvan. Ik mag dan een dozijn kleinkinderen hebben, dat u en alles mag

je achterwege laten, knul.’ Joey gaf Jordy een joviale klap op zijn schouder.

De volwassenen klonterden weer allemaal samen op de banken. Er werden

wat extra stoelen bij gepakt en algauw ging het gesprek weer over de ditjes en datjes

en praatte iedereen elkaar bij over wat er onderling gemist was.

Stan voegde zich algauw bij de jongens buiten. Veerle stemde in toen Jordy

voorstelde om ook even buiten te gaan kijken. Om zich heenkijkend merkte ze op dat

Iris ook buiten moest zijn, aangezien ze niet binnen was.

Buiten bleek ze ook nergens te bekennen. Veerle trok een beteuterd

gezicht. ‘Hé, jongens, is Iris er niet?’ Vroeg ze toen ze iedereen had begroet.

Krijn legde Veerle uit dat Iris met Sander mee was Evi, Alex en Maite ophalen. Veerle

trok even verbaast haar wenkbrauwen op. Toen wees Melvin op de plek onder de

boom waar Tim was gaan zitten.

‘Veerle, dit is Tim. Iris’ vriendje.’ Hij grijnsde om het ‘je’. ‘Tim, dit is Veerle. Ons kleine

nichtje,’ stelde Melvin hen aan elkaar voor.

‘Pas op hoor, jij!’ Veerle lachte waarschuwend en ging naast Emine in het gras

liggen. Zij had enthousiast op het lege vlak naast haar geklopt. ‘Hoi, Tim,’ zei Veerle.

‘Leuk je te ontmoeten!’ Tegelijkertijd vroeg ze zich af waarom ze niet wist dat Iris een

vriendje had. Even was het door haar hoofd geschoten dat Iris weer met Sander was.

Tim knikte met een glimlach. ‘Iris heeft het vaak over je, Veerle,’ zei Tim.

Veerle glimlachte haar witte tanden bloot. Ze wilde dat ze hetzelfde over hem zou

kunnen zeggen, maar helaas. Ze kon zich niet herinneren dat Iris het over een Tim

had gehad. Ergens verbaasde het Veerle ook totaal niet. Iris had al zoveel vriendjes

gehad. En dan die Rose nog… Vluchtig keek ze de groep rond; zo te zien was Rose

er niet. Maar goed ook. Veerle mocht haar niet. Ze hoopte vurig dat Rose niet kwam.

‘Hé, jongens, wedden dat ik deze tot over de carport kan gooien!’ Opperde Pelle.

‘Doe dat maar niet,’ lachte Tim. ‘Straks beland het ding op het dak!’

‘Dan krijg ik wel een voetje van iemand. Wij hebben zo vaak een bal van het dak ge-

haald, toch Pepijn?’ Pelle grijnsde naar het vriendje van zijn grote zus.

Pepijn had helemaal niet door dat er iets tegen hem werd gezegd. Hij zat met zijn

gedachten heel ergens anders. Emma lag voor hem in het gras. Beiden hadden ze

hun jas uitgedaan – het was veel te warm om die aan te houden. Nog een paar uur-

tjes en dan waren ze officieel tieners. Hij kon niet wachten tot het zover was. Dan

hadden ze zoveel meer opties. Ze waren een stuk onafhankelijker en konden dan

dingen doen met zijn tweeën zonder dat ze last hadden van de anderen...

‘Pepijn!’ Gilde Emma. Ze rukte ineens haar hand los. ‘Pas op!’

Voor Pepijn doorhad wat er allemaal gebeurde, knalde er een leren balletje tegen

zijn sleutelbeen. Direct sprong hij overeind.

‘Godverdomme!’ Een hele reeks vloeken volgde en ook Emma sprong overeind.

Pelle slikte even en keek met grote ogen naar Pepijn. ‘S-sorry,’ stotterde hij. ‘Het

ging heus niet expres, ik…’

Woest keek Pepijn op. ‘Rot op, eikel!’ Hard haalde hij uit met zijn voet. Vlug stapte

Pelle achteruit om zijn voet te ontwijken.

‘Rotjong, maak dat je wegkomt!’ Siste Emma. Toen trok ze Pepijn naar achter. ‘Hé,

kap effe. Straks doe je nog iets waarvan je spijt zult krijgen.’

‘Ik krijg er echt geen spijt van als ik hem nu een bloedneus sla.’

‘Nou zeg,’ riep Pelle verontwaardigd uit. ‘Ik deed het toch zeker niet met op…’

‘Ga een eind heen anders dan doe ik het echt!’ Schreeuwde Pepijn hem toe.

Pelle maakte dat hij wegkwam. Achter hem boog Emma zich naar Pepijn toe om

hem iets in zijn oor te fluisteren. Het volgende moment begon Pepijn luid te grinniken.

‘Ja, inderdaad,’ zei hij. ‘Klopt helemaal.’ Zijn ogen glommen wraakzuchtig, maar hij

was gelukkig niet boos meer. Voor er ook maar iemand de kans had om in te gaan op

wat er was gebeurd, draaide de zilverkleurige Ford Edge de oprit op. Iris zwaaide op-

gewekt naar haar neefjes en nichtjes en natuurlijk naar Tim. De aandacht van ieder-

een was getrokken en Evi, Alex en Maite hadden amper de kans om uit te stappen.

Evi keek lachend naar de hele horde kinderen en lachte verbaasd.

‘Zozo, kennelijk heeft niemand hier stilgezeten,’ lachte ze.

‘Ik zit nooit stil,’ merkte Pelle met een droge blik en serieuze ondertoon op. ‘We zijn

allemaal heel hyper.’ Daarom begonnen de meeste tieners en de volwassenen te

lachen en al wist Pelle niet goed waarom precies – hij lachte maar gewoon mee.

Alleen de oudsten namen de moeite om het drietal zo goed als te

begroeten. De jongere kinderen besteedden weinig aandacht aan Evi, Alex en Maite.

Zij waren al naar binnen.

Met een gevoel van spijt in haar maag glimlachte Evi naar al deze kinderen en vroeg

zich af waarom ze het contact zo had laten verwateren na de scheiding met Noah.

Het leken haar geweldige kinderen. Ze was iets minder graag in het midden van

allerlei Sims, maar toch. Wat haar nog geweldiger leek, was hier deel van uitmaken.

‘Laten we ook naar binnen gaan,’ stelde Iris voor. ‘Sarah en Wietse zitten binnen. En

Naomi en Victor,’ somde Iris op. ‘Hé, Auke, waar is Lise trouwens? Al naar huis?’

Evi volgde de achterkleindochter van haar ex en half neef gedwee. Nu kwamen de

Sims die ze wel kende, maar al lang niet meer had gezien. Binnengekomen werd ze

warm verwelkomd. Ook Maite en Alex waren overduidelijk welkom.

‘Wat leuk je weer te zien!’ Riep Victor.

‘Ik herinner me nog die logeerpartijtjes bij Sander,’ opperde Naomi.

‘Ja, nogal dubbelzinnig, nietwaar?’ Klonk een andere stem die de meesten deze dag

nog niet hadden gehoord. Serena stapte door de voordeur naar binnen, vergezeld door

Nienke, Keisha en Dennis. ‘Nichtje, lang niet gezien,’ lachte Serena met wijd openge-

perde armen. Er waren tijden geweest dat ze elkaar niet konden luchten of zien door

die ene keer dat zowel Naomi als Serena wat met Sander hadden gehad in dezelfde

periode. Dat was echter al zo lang geleden dat ze het elkaar allang vergeven hadden.

Een paar minuten was het een drukte van jewelste. Al die grote Sims die maar praat-

ten over vroeger en over hoe klein iedereen was en tegelijkertijd over hoe groot ze

waren geworden. Mira hoorde het met opgetrokken wenkbrauwen aan. Als oudste

van alle peuters hoorde ze net nog niet bij de kinderen maar ook niet echt meer bij de

peuters. Ze viel ook nogal uit de toon door haar lange, oranje haar en voelde zich

bekeken door al die vreemde personen. Ze was minder extravert dan haar broers en

zussen. Ze vond al die aandacht dan ook iets minder geweldig dan de rest. Eigenlijk

leek ze in dat opzicht wel weer wat op Evi en Emine. Gelukkig waren er altijd nog

Wende, Yara en Marijn. Met hen kon ze wel redelijk opschieten. Zo zag zij dat ten-

minste; wanneer ze zich op haar gemak voelde bij iemand noemde ze dat zo.

‘Wat een schatje,’ zei Evi vertederd. Mira had maar al te goed door dat ze het over

haar ging, maar deed alsof ze verdiept was in het in elkaar passen van gekleurde

blokjes die ze gebruikte voor haar blokkentoren. ‘Wel grappig dat er toch nog een kind

is met het rode haar van Victor,’ lachte ze.

‘Gelukkig ben ik geen ginger,’ klonk het. Mira hoefde niet op te kijken om te weten

dat dit van Esmée of Simone afwezig kon zijn. Wat dat soort opmerkingen precies

betekenden, begreep ze niet helemaal. Wel kon ze uitstekend uit de toon opmaken

dat het niet veel goeds betekende. De afkeurende zucht van hun moeder bevestigde

dat alleen maar. Gelukkig trok niemand anders zich echt wat aan van wat Esmée of

Simone had gezegd. Ze leken het wel gewend.

Evi sprong op om de tweeling eens van dichtbij te bekijken. ‘Sjonge jonge,’

mompelde ze. ‘Jullie lijken écht op Naomi van vroeger! Alleen het haar is iets anders.’

Evi keek van de één naar de ander en terug. Zowel Simone als Esmée rolde met haar

ogen en lieten hun ergernis blijken maar Simone schudde Evi tenminste nog de hand.

Esmée liep meteen op de tafel rechts van de achterdeur. Stan had haar en Simone

al aan zien komen en was inmiddels opgestaan van zijn stoel. Zonder enig gevoel van

gêne trok hij haar in zijn armen en zoende hij haar vol op haar mond.

‘Gaan jullie lekker?’ Vroeg Krijn met een grimas.

‘Jullie staan nogal in het zicht,’ beaamde Veerle. Als zij zich niet schaamden voor

hun uitbundige gedrag, deed zij dat wel. Wat moest iedereen wel niet denken?

‘Heb je er last van?’ Stan wierp zijn zus een brutale blik toe die beantwoord werd

met rollende, bruine ogen. ‘Jammer voor je.’

De twee zetten hun gezoen gewoon voort en trokken zich niets aan van het feit dat

iedereen mee kon genieten. Esmée vond het alleen maar spannender nu ze de aan-

dacht van iedereen hadden getrokken met hun gezoen. Dat was alleen iets waar haar

gedachten niet al te lang bij stil konden blijven staan, want ze liet zich helemaal mee-

voeren door de gevoelens die Stans hartstochtelijke handelingen in haar losmaakten.

Met haar hoofd zat ze weer helemaal bij gisteravond. Stan was ruw geweest, bijna

net zo ruw als nu. Toch was het veranderd toen zij eens even had laten weten hoe het

echt moest. Ze merkte dat Stan er wel degelijk wat mee had gedaan.

Ineens klonk er een piepje en vervolgens een flits achter het verliefde stel. Emma’s

gegrinnik dat daarop volgde verraadde dat er weer iets was gebeurd wat Esmée noch

Stan leuk zou vinden. Zo wild als Stan Esmée had staan zoenen, zo vliegensvlug

draaide hij zich om.

‘Jij klein rotblaag!’ Siste Stan. Hij had maar al te goed door wat zijn broertje zojuist

gedaan had. ‘Als je niet gauw die foto wist, zorg ik ervoor dat je mooie cameraatje niet

meer werkt! Ik tel tot drie.’

‘Wacht even,’ verontschuldigde Wietse die midden in een gesprek zat met Keisha en

Sander. Hij snelde naar zijn zoons toe en zonder iets te zeggen trok hij in één beweg-

ing de camera uit Pepijns handen. Pepijn gaf zijn vader een trap tegen zijn schenen

en die moest zijn kaken hard op elkaar klemmen om niet te schreeuwen.

Voor Pepijn nog meer van dat soort acties kon uithalen, duwde Wietse de camera in

Stans handen en draaide in één beweging Pepijns arm op zijn rug. Woedend en

kermend wrong Pepijn zich in allerlei bochten om zijn arm van zijn rug af te krijgen.

Uiteindelijk liet hij zich op de grond zakken en blokkeerde Wietse zijn benen en zijn

andere arm zodat hij niet meer kon schoppen of slaan.

‘Ik ga nu tot tien tellen. Als je rustig bent, laat ik je weer los, oké?’

Het enige wat er uit Pepijns mond kwam waren een reeks scheldwoorden.

‘Wat een achterlijk kind ben je ook,’ mompelde Esmée. De woorden hadden al een

tijdje op het puntje van haar tong gelegen en nu wilde ze het niet langer binnen-

houden. Dat rotjoch – dat was nu eenmaal het enige woord dat ze voor hem had –

moest ook altijd en eeuwig de stemming verpesten. Vooral in grote groepen.

Alleen had ze dat nu juist niet moeten zeggen. Pepijn, die net enigszins afgekoeld

was, begon weer wild te schoppen met zijn benen voor zover dat mogelijk was. Hij

wist met zijn ene hand te ontsnappen en probeerde zich af te zetten tegen de grond,

zodat hij zich overeind kon duwen. Wietse drukte de hand terug op de grond, maar

niet zonder daarbij een klap in zijn gezicht te krijgen. De ‘klets’ weerklonk zo luid als

een kogelschot. Op het moment dat Pepijn zijn ledematen weer veilig tegen de grond

waren gedrukt, was er alleen nog gehijg te horen. Gehijg van hem en zijn vader.

Nu het zo doodstil was, drong het pas tot Wietse door dat iedereen in de kamer had

staan kijken en luisteren. De gesprekken waren stilgevallen en de reacties waren nog-

al uiteenlopend. In tegenstelling tot de vorige keer dat Pepijn zo’n uitbarsting had

gehad waren er nu veel meer familieleden aanwezig en was het ook veel heviger dan

de vorige keer. Wietse wist heus wel dat alle familieleden ingelicht waren, maar toch.

Hij voelde zijn kop vuurrood worden en schaamde zich. Keer op keer was het weer

hetzelfde. Hoe vaak het ook gebeurd was, het wende nooit. Hij probeerde de brand-

ende wang en het schrijnende gevoel aan zijn scheen te negeren en niet persoonlijk

op te vatten. Hij wist dat Pepijn nu eenmaal een lage prikkeldrempel had en dat hij het

heus niet opzettelijk deed, maar af en toe was het moeilijk om daar houvast aan te

hebben. Vluchtig keek Wietse zijn middeloudste zoon in de ogen om te checken of hij

al wat gekalmeerd was. Vervolgens liet hij hem los.

Het gevoel dat hem altijd overviel wanneer Pepijn – voor zijn doen – redelijk rustig

overeind kwam waarschuwde hem in zijn achterhoofd. Dit was een opluchting, maar

het gevaar was nog niet geweken. Nu kwam het moeilijkste deel.

‘Pepijn, loop even mee naar boven. We gaan even praten.’

‘Nee,’ was Pepijns weerwoord. Er klonk geen razernij meer in zijn stem door. Hij

deed zelfs een poging onverschillig over te komen en keek zijn vader expres niet aan.

‘Pepijn, kom,’ herhaalde zijn vader en hij stak zijn hand uit.

‘Rot toch op,’ zuchtte Pepijn en liep in sneltempo langs zijn vader heen naar de trap.

‘Ik ben geen klein snotblaag dat je aan je hand kunt meenemen. Ik ga niet praten, en

al helemaal niet met jou!’ Met die woorden rende Pepijn de laatste drie treden op.

Wietse maakte geen haast. Geduld en rustig blijven waren de twee belangrijkste

dingen. Dat bleef hij zich maar in zijn hoofd herhalen terwijl hij over de overloop liep

in de richting van zijn ouders slaapkamer. Die paar seconden gebruikte hij om zich te

hervatten. Toen duwde hij de klink naar beneden en botste hij tegen de deur aan.

‘Pepijn, doe de deur open.’

‘Laat me met rust en rot op!’ Reageerde Pepijn fel. ‘Ik praat toch niet met je! Stik

maar fijn in je feest!’ Hij klonk alsmaar kwader – niet best.

Besluitloos bleef Wietse staan. Aangezien Pepijn nu opnieuw boos aan het worden

was, was het misschien beter hem een kwartier helemaal met rust te laten. Nu was er

geen kans tot een redelijk gesprek mogelijk. Dus ging Wietse terug naar beneden.

Iedereen was het voorval algauw weer vergeten en ging verder met wat hij

of zij aan het doen was voor dat was gebeurd. De volwassenen waren de enigen die

er over napraatten en de kleintjes trokken zich er amper wat van aan. De groep

pubers aan de tafels kletsten vrolijk door en de meeste kinderen namen even een

kijkje bij de peuters aan de speeltafel. Maar Emma?

Emma kon het niet lijen dat iedereen maar zo door bleef gaan en deed alsof er niets

was gebeurd. Waarom moesten ze er nu per se zo’n drama van maken? Ze hadden

Pepijn toch zeker zelf uitgedaagd? Wat een onzin. Het was haar verjaardag, zijn

verjaardag en die van Kay. Ze konden dit toch niet zomaar laten verzieken?

Emma voelde frustratie in zich opborrelen en keek even om zich heen of er niemand

op haar lette. Toen nam ze een besluit en stapte ze langs de speeltafel heen en ging

ze stiekem de trap op.

Ze wist dat het verboden was Pepijn te storen wanneer hij weer tot rust gemaand

moest worden, maar dat kon haar helemaal niets schelen. Ze liet haar verjaardag

echt niet naar de maan helpen door zo’n stelletje volwassenen dat altijd maar weer

scheen te denken dat ze wisten wat het beste was voor hen. Ze haatte het en ze was

ook zeker niet van plan zich er wat van aan te trekken. Sterker nog: ze zou wel eens

even laten weten wie er hier de baas waren.

Like oh-oh? – Ja, like oh-oh. *Trekt

een geheimzinnige en plagerige

blik.* Maar dat zien jullie de

volgende keer wel weer!

Dat’s voor dan, tot later! Tot die tijd

zijn berichten altijd nog welkom, en

ook erna natuurlijk! =D

Hopelijk duurt het nu

weer minder lang voor

de nieuwe update af is!

Xx Ilse