Driemaandelijks tijdschrift van Graffiti vzwjuli – augustus – september 2013 • twaalfde jaargang • nr. 54v.u. Peter Bosschaert • Dampoortstraat 84 – 9000 GentAfgiftekantoor 9000 Gent X • P2A6209

BELGIË-BELGIQUEP.B.-P.P.

GENT X3/5029

nr54

vervoeringvervoering

| vo

orw

oo

rd

2

voorwoord

colofon

Ik noem haar mijn moksje. We kennen elkaar nog niet zo lang, maar de fameuze klik is er. Ontegensprekelijk. In het weekend gaan we vaak samen op pad. Dan dartelen, spelen, lachen en kirren we langs velden, over bergen, in holle wegen... Elke omstaander kijkt ons verwonderd aan en vertelt beslist ’s avonds honderduit over het aandoenlijk tafereel dat hem of haar die middag te beurt viel.

Onlangs stippelde ik, “verrassing!”, een trektocht van 12 dagen uit door-heen de Benelux (maar dan zonder de -Lux echt aan te doen). Een relatie-test heet dat; daar waren we klaar voor. De eerste paar dagen verliepen – tegen mijn verwachting in – nogal aftastend, maar naarmate de tijd en de tocht vorderde laaide de passie op tot verzengende hitte. Fjieuw…

Alles liep perfect gesmeerd tot – BAMM – een wielerterrorist langs achter tegen me opknalt en ik, samen met mijn geliefde, de lucht in zwier en op het onzachte tarmac land. Enkele huidlagen lichter krabbel ik recht en richt me onmiddellijk tot haar; pak haar op, zet haar recht en onderzoek haar minutieus op averij. Gelukkig vind ik niets. Ik slaak een zucht van verlichting, zwier mijn been – niet alvorens ik de aanrander de huid vol scheld – over haar en zet de tocht verder. Mijn fiets, ik heb haar zo lief…

Vervoering. Of, vervoer-ing. Niemand is zonder. Of zou zonder mógen zijn! Collega Sander bijvoorbeeld, die deelt mijn zwak voor alles wat rondingen en spaken heeft. Maar ook de andere redactieleden zijn door iets of iemand begeesterd. Matthew heeft het voor graffiti, Bieke voor busreizen naar Denemarken, Kimberly voor Robbie (en omgekeerd), Martijn voor Franse heldinnen en Siska voor… kamelen zeker?

U begrijpt: deze Transparant preekt de passie! Voor een vervoersmiddel, een artistieke uiting, voor elkaar… En nee, u hoeft niet op uw ganzen te passen! Daar letten wij in tussentijd wel op!

ELLEN ThEITE

Redactie Kimberly Verhaest, Bieke Bruneel, Martijn Nelen, Ellen Theite, Birgit Segal, Els De Latter, Peter Bosschaert, Matthieu Vermeylen, Sander Belmans

Illustratie Siska Mingneau, Sander BelmansFotografie Robbie Vanlancker, Ellen Theite, Sander Belmans, Sander Demeester

Eindredactie Ellen TheiteVormgeving Sander Belmans

Druk Druk in de WeerVerantwoordelijk uitgever Peter Bosschaert

16 3

inh

ou

d |

inhoud

28

24

Pain is temporary, 4glory is foreverHoe tem je per fiets de reus van de Alpen?

Graffiti-jam 2013 12 In beeld

Stof en As 14Jeanne d’Arc in trance

Cartoon 15

What’s up doc? 16Nieuwe graffitigeschriften

Vormingen in huis 19Over vrijwilligersredacties

Sander Demeester 22Diepte-interview met onze nieuwe collega, jawel!

Dit is de allereerste 24keer!Is reizen de ultieme relatietest?

Droomspoor 28Over straatpoëzie en Van Gogh

De Roes roept 30Emotio-Nelen

20.000 kilometer 32Tips & tricks voor een Eurolinesreis

Pak me dan 33Matthew op treinjacht

12

4

We rijden met een brio, een

naturel en een gusto, een

amateurcoureur waardig.

| pa

in is

te

mp

ora

ry

4

TEkST: SANDER BELmANSFoTo’S: ELLEN ThEITE

5

glo

ry is fore

ver |

Het begon allemaal op 23 maart 2013. In een overmoedige bui, opgefokt door de start van het nieuwe wielerseizoen, huurden Sander en Ellen een koersfiets om wat te sjezen door de Vlaamse Ardennen. Het vroor dat het kraakte, het regende hagelstenen, Gent-Wevelgem werd afgelast maar wij – rasechte Flandriens – knarsten onszelve over de Oude Kwaremont, de Hotond, de Taaienberg… De roes (en waarschijnlijk ook de obligate ‘bruine’) na de heroïsche tocht dreef ons naar een stoutmoedige uitspraak: “Wij twee, ooit… beklimmen samen de Galibier.”En zo geschiedde, niet erg veel later?

21 juniMorgenvroeg zal ik, na veel vijven en zessen, om zeven uur de laatste kus geven aan mijn lief, de laatste keer checken of ik niks buitengewoon cruciaals vergeten ben, de gloednieuwe gps instellen richting Orelle, nog snel dubbelchecken of mijn partner in crime, Ellen Theite, wel in de auto zit, even zuchten omdat het zo vroeg is... en uiteindelijk vertrekken.

Maar daar zijn we nog lang niet. Hold your horses.

Vrijdag is een dag van inpakken, keuzes maken, lijstjes overlopen, racefiets afhalen bij de fietsenmaker – “draajenvefteg cols van iërste categorie, in de twinteg cols boate categorie, in totoal neigeduzend kilomeiter gereeje oep ne stoale fiets mè twieëntwinteg kilo bagoage... dan wettet wel zekers?” – de fietsenmaker dus, mijn fietsgps voorzien van de nodige detailkaarten van de Alpen, enkele gpx-tracks downloaden (de voornaamste smaakmakers zijn Le Mollard, La Toussuire, Le Télégraphe en natuurlijk Le Galibier, de ijsreus en meteen het einddoel van onze onderneming), gehuurde Berlingo afhalen, ‘kommisjes’ doen, ‘bidongs’ kopen, gerief thuis afzetten, naar Gent rijden om Ellen op te halen, thuis aangekomen spaghetti vreten, onder-handelen om hoe laat we zullen opstaan (half zes blijkt het compromis), tegen tienen eindelijk gaan slapen. Oh, the joy.

| pa

in is

te

mp

ora

ry

6

22 juniIets na zevenen neem ik de eerste shift en rijden we tot Luxemburg, typisch Belgisch schijtweer all the way. Nog even goedkoop tanken et en avant!

Ellen zet er ook de pas in. We wisselen om de twee uur en vóór we het goed en wel beseffen is ‘t half zes ‘s avonds – prachtig weer – en rijden we door de alpen. Om zeven uur ‘s avonds hebben we kennisgemaakt met Jean-Yves, de eigenaar van de gîte, de sleutels gekre-gen, ons geïnstalleerd. Gîte Le Teppey, één der vier huizen van gehucht Le Teppey, blijkt een zeer besloten, zeer ouderwets idyllisch huisje op een bergrug met een grote tuin in terrasjes eromheen. Een paradijsje. En het uitzicht. Fok! Vergeef me mijn Frans maar het is hier zó overdreven mooi. De ene ouderwetse postkaart na de andere.

De bergen zijn ontzagwekkend: de euforie zit in m’n kop maar de moed zinkt in mijn schoenen. Enfin, er dient nog gekookt. Ik kwijt me van mijn taak en tegen tien uur zitten we bij kaarslicht – alweer – pasta bin-nen te steken, dit keer wel vergezeld van broccoli en zalm... en alcohol. Morgen geen wekker.

De bergen zijn ontzagwekkend: de euforie zit in m’n kop maar de

moed zinkt in mijn schoenen.

23 juniUitslapen is een geneugte die ik durf te koesteren op reis. Zo ook nu.

Ellen is een tikje nerveus voor wat komen gaat. Ik ook maar ik steek het weg achter nonchalance en het bakken van een ome-let. We ontbijten buiten in ‘t zonneke... en dan is er eindelijk de moment of troef. Na wat gehannes met materiaal, kleren, drink-bussen, zonnebril, handschoentjes, gps en klikpedalen zijn we ver-trokken! Het duurt geen vijf minuten of de nervositas is foetsjie en we vliegen de berg af alsof we ervoor gestudeerd hebben. It comes natural. We zijn twee koningen van de weg, onontdekte talenten in staat tot daden van epische proporties, aan de goden gelijk.

Natuurlijk eindigt dit geluksgevoel abrupt eenmaal de afdaling zich, onderhevig aan een ijzeren logica, omzet in een beklimming. Maar nee, ziet! We blijken verdorie ook daarin te excelleren! Wij twee kneusjes uit het Vlaanderen van K. Peeters en D. Winner, wij stuwen onze aluminiummen rossen de berg op, gestaag, een snelheid van tien kilometer per uur aanhoudend, zweet is rijkelijk aanwezig maar van geen tel, niets deert er ons. Wie kan ons nog iets leren?

Oh. Gore. Rotkut. Nog aan toe. Midden in een afdaling, na een prachtige klim van acht kilometer, geeft de schroefdraad van een boutje in mijn voorderailleur finaal de geest. Geen mogelijkheid om op het lichtste of het zwaarste blad te schakelen, enkel vanach-ter werkt alles nog. Vuile hoer van een wet van Murphy. Ik kan wel bleiten. Niet wetend wat anders gedaan zetten we de afdaling verder; de derailleur sleept tegen mijn ketting maar ik heb geen andere keuze want we zitten op 32 kilometer van ons huisje in de middle of nowhere, zonder passerende auto’s. Gelukkig vinden we onderaan de berg een camping waar we mits wat inderhaast bijeengesprokkeld materiaal de derailleur losgevezen krijgen, een banaan eten en terug de weg opgaan, gelukkig zonder noemens-waardige hellingen maar met snoeiharde wind, de ene keer op kop, dan weer langszij. We worden bijna van onze fiets geblazen en de hoeveelheid glorie is plots miniem.

Niet moeilijk dat we thuis aangekomen hallo zeggen tegen Ricard, een fijne vriend.

7

glo

ry is fore

ver |

Oh. Gore. Rotkut. Nog aan toe. Midden in een afdaling

geeft mijn voorderailleur finaal de geest.

24 juniRicard, de achterbakse verrader, en Vin Rosé, zijn criminele sidekick... Allebei hebben we een kater. We zijn gisteren blijven doordrinken tot twaalf uur ‘s nachts en dan in onze bedden gesukkeld. Vandaag is het gelukkig aan ‘t regenen, koud, guur – geen weer om een cyclist(-e) die naam waardig door te jagen kortom. We passen dan ook voor het ped-delen en gaan met mijn gehavend ros in de auto naar een megastore voor fiets- en andere liefhebbers in Saint-Jean-de-Maurienne, waar ze – oh God in den hemel! – binnen het half uur mijn derailleur vervangen hebben door een gloednieuw exemplaar voor het ‘luttele’ bedrag van € 34,82.

Misschien straks rond de vieren toch nog een tochtje? ‘t Moet dan wel beter weer zijn natuurlijk... En inderdaad, het weer verbetert lichtjes dus kiezen we fluks voor een route over het circuit de Beauplan: 922 meter stijgen, gemiddelde stijgingsgraad 6,3 procent. En we breien er nog een tussenklim naar La Planchette aan, met een stijgingsgraag van 7,8 procent. 7,8 procent? Ja, inderdaad. Dat valt toch mee? Wel euh, ja. Dat gaat goed meevallen.

Wat we op dat moment nog niet weten is dat de stijgingsgraad op La Planchette een gemiddelde is van stukken van nul en drie procent, met de laatste 250 meter – dat gaat toch niet zo goed meevallen – aan twin-tig procent. Jezus. Afzien. Juist op het moment dat ik bijna boven ben en in ‘t midden van de weg aan ‘t worstelen ben om in ‘t zadel te blijven (mijn voorwiel komt van de grond door de steilheid), komt er een auto op ons af... waardoor ik al mijn snelheid verlies en moet afstappen. Kut. Driewerf. Ellen verteert de tegenligger beter en fietst mij stoïcijns en geconcentreerd voorbij, een toonbeeld van gratie, of toch van koppig-heid. Ik vervloek alle goden. Op dit punt is het zó steil dat ik om terug vertrokken te geraken eerst een stukje moet stappen en dan pas terug in ‘t zadel kan. Ik fiets op Ellen toe, buiten adem en nog steeds onder de indruk, ik rem naast haar als ik op de top ben gearriveerd, vergeet van de vermoeidheid mijn schoen los te klikken en val op mijn zij. Totale ellende, onversneden en zonder filter. Een paar minuten later dalen we La Planchette af en zetten dan onze beklimming naar de col de Beauplan verder. Dat gaat vlot. Vlotter dan verwacht. We zitten allebei vol overwinningsdrang. De Galibier lijkt plots zeer haalbaar.

| pa

in is

te

mp

ora

ry

8

25 juniNA EEN UUR EN 42 mINUTEN BEREIkEN WE, BLAzEND, DE ToP VAN LA ToUSSUIRE, EEN NEGENTIEN kILomETER LANGE BEkLImmING. BLIjkT DAT ELLEN hIER NoG GESkIED hEEFT. WE TREkkEN EEN SLEChTE FoTo ALS BEWIjS.

Ellen fietst mij stoïcijns voorbij, een toonbeeld van

gratie, of toch van koppigheid. Ik vervloek alle goden.

26 juniDeze dag zal weerom in het teken staan van hoogtes en laagtes, van de spanningsboog tussen fysiek en techniek, van tranenwegpinkende vreugde en uitzicht-loze miserie, van... Maar laten we beginnen met iets positiefs. We zijn namelijk uitstekend voorbereid op de Mollard! Onze fysieke gesteldheid is er de afgelopen dagen op vooruit gegaan, we hebben genoeg geslapen, genoeg gegeten, niet teveel geestrijke vloeistof binnen, onze fietsen zijn in topvorm, alle elementen voor een geslaagde klim zijn aanwezig. We rijden met de auto naar Saint-Jean en beginnen aan de tocht. Eerst een paar kilometertjes tegen een laag stijgingspercentage om goed opgewarmd te gera-ken, dan het echte werk: zeven kilometer aan een stuk gemiddeld acht à negen procent. Omdat we ons gisteravond ingeprent hebben verstandig te rijden, te doseren, slagen we zonder kleerscheuren in deze test en bereiken we na anderhalf uur, blakend van goesting in meer, de laatste 500 meter. Den boer zijn kloten weeral: de weg is net opnieuw geasfalteerd. We willen echter niet afgeven en rijden toch over het eerste stuk. Resultaat: banden die volhangen met teer en kiezels. We rijden knarsend verder maar zien, net vóór de top, weer zo’n strook nieuwe macadam. Onze banden zijn al op sterven na dood, en zo’n tweede laag teer kan er niet meer bij. Ik manœuvreer mijn fiets in een hoop losse kiezels langs de kant van de weg, vastbesloten om langs daar de eindmeet, 50 meter verder, te bereiken. Noppes. Ik kom tot stilstand, raak niet los uit mijn pedalen en val, alweer, op mijn rechterzij. Potvolkak.

We nemen wat foto’s aan de top, schrapen wat steen-tjes en teer van onze banden, doen onze windstopper aan, vertrekken terug naar beneden. Ik realiseer me anderhalve kilometer lager dat ik mijn rugzakje met daarin mijn portefeuille en mijn geld en alles, boven vergeten ben. Vloekend bestijg ik opnieuw de col, dit

keer zonder dosering of vreugdegevoel. Ik vlieg van kwaadheid tegen zestien kilometer per uur naar boven. Volledig geradbraakt laat ik m’n fiets achter bij de wegenwerkers en leg het laatste stuk joggend af, mijn fietsschoentjes irritant klik-klakkend op het asfalt. Rugzak ongeschonden! So far so good. Ik rep me rich-ting fiets, zet aan... en val er onmiddellijk weer af, of toch bijna. Mijn achterderailleur heeft bij mijn laatste val blijkbaar een slag gehad en is nu finaal doormidden gebroken. Helemaal verwrongen zit hij tezamen met m’n ketting tussen mijn spaken geplooid. Dit kan niet. Dit kan echt niet waar zijn.

Ik vloek het uit. Ik zou iemand kunnen slaan. Ik trek en wrik aan dat oud stuk ijzer om alles weer te laten draaien maar niks helpt. Ik krijg de derailleur voor heel even los, laat me bollen tot bij Ellen die een kilometer lager in het dorpje Albiez-Montrond in de zunne up e banksje zit te wachten. We besluiten dat ik een taxi bestel en zij de afdaling per fiets doet. Zo geschiedt. We rijden, eenmaal de fietsen in Saint-Jean terug in de auto geladen zijn, rechtstreeks naar Vélo2000, waar een vriendelijke man zowat alles achteraan vervangt en mij met een rekening van net geen 120 euro opza-delt. Fietsen is geweldig. Kapot en pissed (ik vooral, Ellens afdaling was blijkbaar subliem, de trut) rijden we naar huis. Ik maak spaghetti. Er is te weinig pas-sata in de saus. Dat vat alles wel zo’n beetje samen.

We rijden met een brio, een naturel en een gusto, een

amateurcoureur waardig. 9

glo

ry is fore

ver |

28 juni – D-dayDe wekker staat om acht uur maar als ik gestommel hoor in de gang naar de douches en op mijn gsm kijk, is het vijf voor acht. Het zegt iets over de zenuwen die ons beiden de afgelopen week hebben geteisterd. We hebben nog spaghetti over van twee dagen terug en hadden sowieso gepland om daar deze morgen voor te gaan: koolhydraten, snelle suikers, traditie – u weet wel. Ik neem een vol bord mét saus, Theite beperkt zich tot wat droge slierten en zit die met doodsver-achting binnen te werken. Stérk voor een meisje dat normaal niet ontbijt. Op een gegeven moment is elke voorbereiding getroffen, de spanning van elke band gecheckt, elke drinkbus gevuld; er rest ons niks anders meer dan te vertrekken. Willen of niet, dit is het uur nul. We racen naar Saint-Michel. Ik heb acht energybars (reeds geopende, voor ’t gemak) in mijn truitje zitten. Op ’t einde van de rit zullen die er allemaal zijn doorgevlogen, maar nu denk ik: “Is dat niet wat veel?”

De echte start stellen we nog twee kilometer uit. Om op te warmen fietsen we wat ronde punten voorbij en keren we dan op onze passen terug. Plots is er dan toch die onomkeerbaarheid. Ellen heeft last van een pijn-lijke... neiging tot terugdraaiing maar besluit, geluk-kig voor mij, in ’t voordeel van verderzetting. Met onze chronometers op nul gaan we aan de slag, wetende dat er de volgende 35 kilometer, of omgerekend drieënhalf uur geen weg terug is. We zijn sterk op onze hoede. We rijden bijna conservatief. Ellen trekt net als de afgelopen dagen de kop. Geen kans om mezelf in de vernieling te rijden, geen kans op overenthousiaste tussensprintjes met krampen of kotskes tot gevolg. Ellen zet de toon: negenenolf kilometers ter ure gemid-deld. Soms gaat het wat trager als het stijgingsper-centage boven de negen procent gaat, soms racen we ineens tegen elf de berg op. Het lukt wonderwel zonder kleerscheuren. De eerste grote test is het bereiken van de Col du Télégraphe, op 1566 meter. We rijden met een brio, een naturel en een gusto, een amateurcou-reur waardig. Wat gaat dat ineens allemaal snel! De afgelopen dagen zweten en afzien hebben duidelijk hun nut gehad. Daar is de top al! We hebben in een roes van verbetenheid en totale focus de laatste kilometers afgelegd. Nu vijf kilometer dalen naar Valloire, daarna de klim naar de Galibier. We nemen onze tijd voor dat dalen. Rustig wat eten, drinken, onze handen los-gooien, ons perineum de ruimte geven... le tout, quoi.

Vanaf Valloire (lelijk skidorp, niks te zien) gaat het rustig aan naar boven. Niet te steil, verre van. Zodanig vlak zelfs dat we op een gegeven ogenblik

ons echt beginnen afvragen wanneer we eigenlijk met open ogen in de val zullen lopen die deze mythische berg ongetwijfeld voor ons gespannen heeft. We fietsen bijna acht kilometer op vals plat, een stijgingsgraad van maximum vijf procent. Het gaat allemaal veel te gemakkelijk en te snel, we zitten soms boven de dertien kilometer per uur. Dan, eindelijk, houdt de ellenlange rechte weg abrupt op, nemen we een bocht naar rechts en beginnen we, op acht kilometer van de top aan de échte beklimming. We komen al snel in de buurt van de sneeuwgrens. De bomen worden schaars, houden het even later voor bekeken. Het gaat hier steil maar we zijn blij met deze duidelijkheid. Klimmen is veel beter in te schatten dan rijden op een weg die lijkt te dalen maar die eigenlijk, bijna ongemerkt, lichtjes omhoog gaat. De pijnlijke bewijzen daarvan zijn de opgevers: de ene stapt af met krampen, de andere is gewoon moe-deloos (zo ziet hij eruit).

Het gaat hoger en hoger. Mochten we niet zo’n inspan-ning leveren waren we verkleumd. We zijn al even de 2000 meter gepasseerd en de sneeuw ligt nu overal in dikke pakken rond ons heen. Wit voert hier de boven-toon. Het uitzicht wordt ook alsmaar hallucinanter, spitse toppen overal, diepe ravijnen, een smaller wor-dende weg die zich als een krankzinnige slang hoger en hoger de steile bergwand opslingert. Op twee kilo-meter van de top breek ik van ontroering. De tranen stromen over mijn gezicht. Het is ons aan ’t lukken. Een kilometer lager heeft Ellen al eens veelbetekenend gegrijnsd. Mijn antwoord op dat moment: “Ik wil het nog niet luidop zeggen!” Maar nu begin ik er toch seri-eus in te geloven.

Op anderhalve kilometer passeren we een soort zwal-pend fort: een trekkingfietser met tonnen bagage. Hij rijdt zó traag dat hij moeite heeft zijn wielen recht te houden. Hij behoudt op een of andere manier zijn cool en compenseert op tijd als hij dreigt te vallen. Het gaat hier echt, echt stijl. We zitten aan het laatste stuk en stijgen aan tien procent, flirtend met de elf. De eerste keer eigenlijk dat onze snelheid onder de zeven kilo-meter per uur zakt. Maar het lukt! Verder. Verder. We zien in de verte het einddoel!

De laatste tweehonderd meter krijgen we het allebei moeilijk van de emoties. Ellen begint te hyperventile-ren van ontroering, ik rij er snikkend achteraan. We krijgen onszelf terug in ’t gareel en leggen de laatste meters af. Oh gód wat is het hier mooi. We laten ons fotograferen voor het bord waarop de hoogte van de bergpas staat, lopen nog wat bleiterig van blijdschap te dralen en besluiten dan, gedwongen door de snijdende koude en de sneeuw, de afdaling in te zetten...

| pa

in is

te

mp

ora

ry

10

De laatste tweehonderd meter krijgen we het allebei

moeilijk van de emoties.

Ellen begint te hyperventileren van ontroering,

ik rij er snikkend

achteraan.

11

glo

ry is fore

ver |

| gra

ffit

i-ja

m

12

graffiti-jam 201331 augustus 2013

Fietstunnel GentbruggeIsm Stad Gent

Ik passeer er dagelijks met mijn

fiets en vind het zeer geslaagd!

13

gra

ffiti-jam

|

in beeld

FoTo’S SANDER DEmEESTERgraffiti-jam 2013

| sto

f en

as

14

stof en asJeanne d’Arc is een heilige. Dat heeft de Kerk in 1920 beslist. Ze is echter ook een heks. Dat besliste diezelfde Kerk 500 jaar eerder. Ze is een geesteszieke. Maar ook een militair stratege. Ze is een royaliste en tezelfdertijd een volksfiguur. Ze is een socialiste én een rechts-nationaliste.Ze is stof en as.

De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars. En door andere opportunisten. Ze bestaat dus eerder uit interpretaties dan uit feiten. Maar beiden resulteren uiteindelijk in stof en as.

Wie of wat Jeanne d’Arc precies was zullen we nooit weten. Daarvoor is ze te vaak geïnterpreteerd. Historici zijn het er wel over eens dat ze bestaan heeft. En dat ze een opvallende rol speelde in de Honderdjarige Oorlog, een middeleeuws conflict tussen Frankrijk en Engeland. Een oorlog die zelfs nog langer duurde dan de naam doet vermoeden, maar die desondanks deelde in het lot van alle feiten en interpretaties. De reductie tot stof en as.

De oorlog draaide om datgene waar oorlogen altijd om draaien. Ze verliep zoals oorlogen altijd verlopen. En ze eindigde zoals oorlogen steevast eindigen. Wanneer het rode waas van de razernij is opgetrokken constateert men dat er niets is veranderd, maar dat het nooit meer hetzelfde zal zijn.

In een poging om er toch enigszins vat op te krijgen bemerkt men helden, slachtoffers, winnaars en verliezers. Al zijn de verschillen daartussen nooit duidelijk. Zo ook in het geval van Jeanne d’Arc. Er is echter iets wat haar onderscheidt van de andere personages. Iets waardoor ze überhaupt een personage wèrd. Haar vervoering. God sprak tot haar. En Hij gaf haar militaire opdrachten. God is Liefde, behalve in tijden van oorlog.

Misschien was haar bezieling oprecht. Wie zal het zeggen? Misschien is die ongrijpbaarheid de reden dat Jeanne d’Arc later voor zowat elke ideologische kar is gespannen. Of misschien was haar vervoering gespeeld. Een middel om een doel te bereiken. Misschien was het een product van epilepsie of schizofrenie. Sommigen wijten haar visioenen zelfs aan het drinken van niet-gepasteuriseerde melk. Interpretaties. En we weten welk lot die beschoren zijn.

Jeanne en haar vervoering werden op een brandstapel herleid tot stof en vooral as.

Het trieste aan Jeanne d’Arc is echter niet haar dood. De ware tragiek zit hem in het feit dat in navolging van haar lichaam, ook haar geest en personage meermaals zijn verbrand.

Stof en as.

mARTIjN NELEN

15

ca

rtoo

n |

cartoon vervoeringSISkA mINGNEAU

| wh

at’

s u

p d

oc

? 16

what’s up doc?

Onze graffitibib is open van maandag tot donderdag van 13.30 tot 17 uur of na afspraak& gelegen in de Dampoortstraat 84, 9000 Gent

Graffiti vzw beschikt over een uitgebreide collectie informatiebronnen over graffiti en street art. Honderden boeken, dvd’s, krantenknipsels, thesissen en magazines. Bekijk de collectie online op de website of kom een kijkje nemen in onze boekenkasten!Raadplegen en ontlenen is gratis!

Writers United

EmIL hAGELIN, BjÖRN ALmQVIST, ToRkEL SjÖSTRAND & mARThA CooPER DokUmENT PRESS 2009 ISBN 978 91 85639 17 5

Ondanks mijn sceptische houding – het zoveelste Graffiti on Trains-boek? – was ik blij verrast met dit realistische portret van één van de meest actieve en bekende crews van Europa. Je wordt als lezer meege-nomen met WUFC, een Zweedse crew, op hun ‘missies’ om overal in Stockholm en omstreken treinstellen te bespuiten. Interviews met scherpe vragen, zotte actieverhalen, inside info, knappe foto’s en een blik op de personen achter de tagnamen laten je begrijpen wat deze graffers drijft om steeds opnieuw hun naam achter te laten. Geen graffitiverheerlijking of stoerdoenerij in Writers United, maar een knap staaltje objectieve documen-tatie. Meer van dat!

PETER BoSSChAERT

nieuwe aanwinsten in de graffitibib!

17

wh

at’s u

p d

oc

? |

muralismo morte

jENS BESSER FRomE hERE To FAmE PUBLIShING 2010 ISBN 978 3 937946 29 0

Stevig boek, hardcover, sterke klas-sieke lay-out (het gebruikte lettertype charmeert me zo dat ik prompt een infomailtje naar vormgever Torge Peters stuur), urban art in de onderti-tel – graffiti is duidelijk zijn kinder-schoenen en de bijhorende illegaliteit ontgroeid, of zo lijkt het. Als je de – goed geschreven – inleiding erop naslaat merk je dat de sfeer genuanceerder is. De auteur start met een historische afbakening van Muralismo, de Mexicaanse kunstvorm uit het begin van de 20ste eeuw. Muralismo was bedoeld om geschiedenis en cultuur door te geven via beelden, omdat een groot deel van de bevolking ongeletterd was, en ook, tezamen met de Mexicaanse revolutie, om de natie een eigen karakter, cul-tuur, diepgang te geven. De huidige murals zijn minder cultureel geladen maar halen wel een deel van hun esthetiek en monumen-taliteit uit de Mexicaanse traditie. De half illegale schemerzone waarbinnen huidige muurkunstenaars opereren, doet geen afbreuk aan de aanvaarding en de appreciatie bij de bevolking voor de eerlijkheid van hun werk. Uit de galerieën, op straat. Samengevat een bondige en begrijpbare tekst. Allemaal goed en wel, maar is het boek goed? Staan er mooie werken in? Yep. Kom maar eens kijken.

SANDER BELmANS

The Legend of Cornbread Cry of the City part 1

DARRYL mCCRAY & SEAN mCkNIGhT CINEmA ALLIANCE 2007 DvD

In Cry of the city Part 1: The Legend of Cornbread krijg je een mooi beeld van het leven van Darryl ‘Cornbread’ McCray, een levende graffitilegende. Om te ontsnappen aan het bende- en gettoleven, spoot Darryl in 1965 al zijn naam Cornbread op de muren in Philadelphia. De mensen uit zijn omgeving schetsen zijn leven en ongewone hobby, zijn tijd als drugsver-slaafde, zijn familieleven en Darryl als familieman. Als je door de lowbudgetaanpak heen kijkt, vind je een realistisch en herkenbaar verhaal van iemand die struikelend zijn weg zoekt in ‘t leven en zo (onbedoeld) inspirerend is voor een hele generatie jongeren. Jammer van de lange interviews en de minder goede geluidskwaliteit, die ervoor zorgen dat het een opdracht is om de documentaire uit te zitten. En toch: spek voor de bek voor de echte hiphop-fan met honger naar heldenverering of de leek met zin in een dramatisch, maar hoopvol gettoverhaal.

PETER BoSSChAERT

vandals

NILS mÜLLER PUBLIkAT 2013 ISBN 978 3 939566 38 0

Vandals is het tweede fotoboek over treingraffiti van de hand van Nils Muller. Veel fotografen dromen ervan om ’s nachts op treinjacht te gaan met een crew, maar het is weinigen gegeven. De illegaliteit van de actie heeft daar alles mee te maken, dat behoeft verder geen uitleg. Nils krijgt als ex-graffer wel het voorrecht om mee op ‘strooptocht’ te trekken, en die in snapshotbeelden te capteren. Vandals is geen standaard graffitiboek waarin je je kunt vergapen aan creatieve en inspi-rerende graffitiwerken. Er staat amper een afgewerkte piece in. Waar Nils zich wel op focust is de emotie, de spanning, het gevaar, de teamspirit… van de illegale praktijken. In Vandals slaagt Nils erin de cultuur, de taal, de structuur van treingraf-fiti als subcultuur grondig te documenteren.

ELLEN ThEITE

what’s up doc? | w

ha

t’s

up

do

c?

18

Urban recreation

AKAY & PETER BARANOWSKI DOKUMENT PRESS 2006 ISBN 978 91 973981 7 6

Oh ja. Dit is er eentje: een boek dat je doet verbazen en uw binnenste vervult met een warm naïef idea-lisme. Bovendien is het 100% hip (of course, want het is urban, dude!). En je mag vooral naar foto’s kijken. In Urban Recreation speelt het duo Akay & Peter met en in de stad. Met stadsschommels. Picknicks. Bambi’s. Stickers. Uw voeten. Ze laten de gehaaste stad stilstaan en zorgen voor een instant glimlach. See for yourself en ontleen dit boek uit onze bib. Het werkt beter dan chocolade of een speech van Obama. The power of street art, quoi.

BIRgIT SEgAl

graffiti tattoo Vol. 2

AlEN KET & DON KARl FROME HERE TO FAME PUBlISHINg 2012 ISBN 978 3 937946 35 1

Foto’s van vlees die zelfs vegetariërs kunnen bekoren: de tatoeages uit het fotoboek Graffiti Tattoo Vol. 2. De hype van Chinese tribals op de onderrug of liefdesverklaringen op de bovenarm lijkt stilaan gepasseerd. De esthetisch verantwoorde graffiti-tatoeages lijken me een passend alter-natief. Hoewel, eerlijk: ik ben geen fan van elk design in dit boek. Skeletten, vuurballen of Tolkien-geïnspireerde figuren wekken eerder mijn pijnlijke verbazing dan ontzag op. Maar na het lezen van een aantal verhalen van de trotse tatoeagedragers stijgen ze prompt in mijn achting. Blader door Graffiti Tattoo, mix enkele pracht-ontwerpen door elkaar, en je zit al een stapje dichter bij een tattooshop!

BIRgIT SEgAl

Inside Outside

ANDREAS JOHNSON & NIS BOYE RASMUSSEN ROSFORTH 2005 DVD

Vijf jaar voordat Banksy ophef maakte met zijn Exit Through the Gift Shop, brachten twee Denen Inside Outside uit. Beide docu’s - hoewel dit voor Banksy’s film een dubieuze benaming is - tonen het spanningsveld dat ontstaat wanneer je street art binnen brengt, met dat massieve verschil dat Inside Outside van a tot z oprecht is. Een klein dozijn street artists passeert de revue. Van de Parijse ZEVS tot de Braziliaanse tweeling Os Gemeos, Van de grijsaard Ron English (a.k.a. the billboard liberator) tot de hyperkinetische Earsnot. Je maakt kennis met hen wanneer ze hun passie beleven, wanneer ze doen wat ze moeten doen: zich creatief uiten op de straat. Adams & Itso bijvoorbeeld installeren hun eigen stulp in de onderaardse gangen van de Kopenhaagse metro. In Saõ Paulo krijgen we van Pigmeus meer te horen over pixação, de typisch Braziliaanse writersstijl. Swoon loopt in New York steeds rond met haar affiches en behangerslijm, terwijl ze het ‘druipwerk’ van KR bewon-dert. Wanneer een aantal van deze artiesten bijeengebracht worden voor een street art expo in Berlijn, komt er een breekpunt. De twijfel slaat toe. Wat hen energie gaf buiten op straat, wordt nu overgoten door een wrang gevoel…

Kijken! Nu!

ElS DE lATTER

VooR REDACTIEmEDEWERkERS EN CommUNICATIEVERANTWooRDELIjkEN VAN TIjDSChRIFTEN EN PUBLICATIES DIE GERIChT zIjN NAAR EEN joNG PUBLIEk (joNGEREN, oPVoEDERS, LEIDING, VRIjWILLIGERS…).DINSDAG 21 NoVEmBER, 9.30 – 16.30 U. • BIj GRAFFITI VzW, DAmPooRTSTRAAT 84, IN GENT PRIjS: 60 EURo

Veel jeugdorganisaties maken een tijdschrift of video’s, leveren webcontent… en doen daarbij beroep op een ploeg van jonge vrijwilligers. Deze ploeg ondersteunen, vormen en uitdagen is geen sinecure!

Wouter van mediaraven vzw deelt zijn ervaringen bij het begeleiden van vrijwilligersredacties: van opstart van een redactie, over werving tot vorming, trajectbegeleiding, evaluatie en groepssfeer. Hoe gaan kwaliteit en vrijwilligers hand in hand? Hoe leid je goede redactievergaderingen? Wat delegeer je en wat niet… Ninah Van Aelst van Villa 32 vult aan met haar haar bril van jeugdconsulent. Met het project Wolf onder-steunt ze jongeren in Mechelen die hun eigen wervelend tijdschrift Gromm maken.

Hun tips and tricks en jullie eigen bagage dagen uit om in de namiddag samen een creatief product te maken over vrijwilligersredacties, dat we nadien verspreiden. Met deze pop-upredactie zetten we de theorie onmiddellijk om in de praktijk.

mEER INFo EN INSChRIjVEN: WWW.GRAFFITIVzW.BE/BooSTjEBLAD oF BEL PETER oP 09/233 79 86

19

vorm

ing

en in h

uis |

Schrijf je in voor deze prikkelende sessie!

Boost je blad: vrijwilligersredacties

| sa

nd

er d

em

ee

ste

r 20

Onze conversaties reiken voorlopig niet veel verder dan “Da-ag Ellen, ik vertrek op workshop!”. En weg is ie... Nooit in huis! Groot is mijn verbazing als ik mijn nieuwe collega plots met een vod in de weer zie bij de Graffitibib. En ook groot mijn reactievermogen: “Leg neer die vod! En zet u!”

In godsnaam, wie bén jij?Ik ben Sander Demeester, 25 jaar, en ik woon in Mechelen. Dat lijkt ver, maar met de trein ben ik op zo’n 40 minuten in Gent! Ik ben afgestudeerd sociaal cultureel werker en doe een verwoede poging er een master aan te breien. En, ik ben een gepassioneerd jeugdwerker.

Vanwaar die passie voor jongeren en jeugdwerk?Ik heb zowel in de scouts van Bonheiden, Sint-Niklaas als Mechelen gezeten. De verschillen tussen die jeugdbewegin-gen fascineerden me. Vanuit de scouts ben ik in de Mechelse jeugdraad gerold, waar ik het ondertussen geschopt heb tot voorzitter. Ook hier bestudeer ik graag de dynamiek tussen de verschillende jeugdbewegingen en jeugdwerkvormen. En, het is ook interessant om aan beleidsthema’s te werken. Als jeugdraad heb je een adviesfunctie, en op een advies moét de stad altijd antwoorden. Soms is dat ‘schenen schoppen’ en soms is dat een constructieve samenwerking. Echt boeiende materie.

Wat was je laatste overwinning met de jeugdraad?Het zijn er twee! De stad vroeg ons begin dit jaar een advies te schrijven over de GAS-boetes. Dat advies is door de stad zeer goed onthaald en zal waarschijnlijk ook als basis dienen voor de volgende GAS-wetgeving. Tof, niet? En de jeugdhuizen zijn sinds kort verplicht om een geluidsmeter aan te kopen. Zo’n toestel kost wel 1700 euro. We schreven een advies waarin we het belang van de jeugdhuizen voor de cultuur in Mechelen onderschreven en dat we tussenkomst van de stad wensten. We hebben per jeugdhuis 1000 euro gekregen!

Héla! Het ruikt hier sterk naar belangenvermenging! Niet?(grijnst.) Ik ben inderdaad ook voorzitter van het Mechelse jeugdhuis Doema. Doema is de opvolger van jeugdhuis Tsentroem. Er was heel wat problematiek rond dat jeugdhuis: geluidsoverlast, drugsoverlast, problemen binnen de kern, te verlieslatend… De stad besliste een nieuwe werking op te richten. Ik voelde het prikkelen en stapte vol over-tuiging mee in dit verhaal. Omdat we in een woonwijk liggen focussen we niet op fees-ten, maar eerder op creativiteit en cultuur. We organiseren optredens, jamsessies voor muzikanten, expo’s, workshops…

Euhm… doe jij eigenlijk iets waar géén engagement aan hangt?Ik ben ook al 7 jaar met graffiti bezig. En dat is een van grote hobby’s. Vandaar dat

Sander Demeester

ELLEN ThEITE

Heb je, als afsluiter, een pittig vervoerverhaal voor ons? Kwestie van het thema nog eens te beroeren?Toen mijn vriendin en ik twee jaar geleden van-uit Barcelona naar huis liften, belandden we op de luchthaven van Lyon. Niemand wou ons daar meenemen! Ofwel parkeren ze daar om met het vliegtuig vertrekken, ofwel komen ze mensen oppikken en zijn er geen plaatsen vrij. Uren hebben we daar in de brandende zon geze-ten tot uiteindelijk een bejaard beenhouwers-koppel uit Beaune ons meepakte. Ze hebben ons de avond zelf nog de stad rondgeleid, superveel vlees voor ons bereid, ons in bed gestoken én de volgende dag ons aan een goede plaats gezet om verder te liften. Vervoer mét vervoering… En met deze uitsmijter laat ik je graag verder de Graffitibib afstoffen!

21

san

de

r de

me

este

r |

deze job bij jullie de perfect merge is voor mij: én graffiti én jeugdwerk. Ik vind het gewoon tof om met vrienden een namid-dag te gaan spuiten, met een barbecue erbij… Op ’t gemakske wat klodderen met verf op de legale muur.

Bij ons doe je meer dan wat klodderen, mag ik hopen?Deze zomer heb ik hoofdzakelijk work-shops geven voor Grabbelpas en speel-pleinwerkingen. In het najaar zal ik wat meer tijd hebben voor mijn andere verant-woordelijkheden. Dat is ten eerste de vor-ming van onze vrijwilligers. Vrijwilligers die hun ‘workshopgeefskills’ willen bij-schaven kunnen steeds bij mij terecht! En daarnaast hou ik me bezig met de Graffitbib. Onderzoeken wie er baat heeft bij een Graffitibib en wat die mensen nodig hebben om tot hier te komen.

Sander Demeester

Deze job bij jullie is de perfect

merge voor mij: én graffiti én

jeugdwerk. (…) Op ’t gemakske wat klodderen

met verf…

| dit

is d

e a

llere

ers

te k

ee

r!

22

Dit is de allereerste keer!

TEkST: kImBERLY VERhAEST FoTo’S: RoBBIE VANLANCkER

Eindelijk zomer. Eindelijk! Na een superdruk werkjaar en al maanden uitkijkend naar 12 juli, vertrekt dit verliefd

redactiepaar op roadtrip naar Slovakije en Hongarije.

De eerste keer richting den Oostblok. Maar ook: de

eerste keer dat we als koppel tien dagen samen reizen!

Ondanks het feit dat menig mens verkondigt dat reizen dé relatietest is, vertrek ik zonder

knikkende knieën. Ik heb er alle vertrouwen in dat het

superleuk wordt.

23

dit is d

e a

llere

erste

kee

r! |

Take offDe voorbereiding van de reis verloopt op wieltjes. Als leerkracht ben ik vanaf 2 juli als het ware werkloos en ik smijt me volledig op het plannen. Robbie is meer een doener, op dat vlak zijn we al een perfect merge. Robbie vinkt af aan de hand van mijn perfect uit-gekiende lijstjes en twee dagen voor vertrek staat alles al gepakt en gezakt! Een klein succesje… De ochtend van ons vertrek nemen we afscheid van de twee liefste poezen ter wereld. Echter met een gerust hart, een team van vier dames staat paraat om voor ze te zorgen. “Zorgeloze vakantie: here we come!” Maar toch ook stiekem fingers crossed dat we de trip zonder kleerscheuren overleven.

De grens van 500Als een geëmancipeerd wijf rijd ik, en niet Robbie, richting Duitsland. We hopen Passau te halen, zo’n 850 kilometer van Gent. Tijdens het cruisen in de zon op maximum speed (Leve Duitsland!) neemt Robbie uit het niets mijn hand vast en zegt me dat hij me graag ziet. Een kleine krop in de keel… En hup, met-een ook extra energie om nog 500 kilometer verder te rijden. En dat doe ik. Haag-am-Hausruck in Oostenrijk klinkt ons mooi in de oren, we beslissen daar een hotelletje te zoeken. Het blijkt een dorp waar de tijd stil is blijven staan en een plek waar ik als tie-ner, aan het aantal hangjongeren te merken, mijn zaterdagavond niet zou willen doorbrengen. Na ons avondeten (schnitzels all the way!), wil mijn wederhelft nog een wandeling maken. Even lijken we te verdwalen, echte horror in mijn nieuwe sandalen en jurk. Waar is mijn scoutsgevoel gebleven? We doorkruisen een weide en begeven ons vlug terug op begane en bekende grond!

| dit

is d

e a

llere

ers

te k

ee

r!

24

Brat Is LavaAnderhalve dag uittrekken voor de hoofdstad van Slovakije, volgens mijn planning moet dat lukken. Als aardrijkskundige had ik de kaart beter grondiger bestudeerd; de stad blijkt amper de oppervlakte van de Brugse binnenstad groot. Klein maar fijn dus. Op aanraden van een collega trekken we naar de com-munistische wijk Petrzalka. Ik had me aan iets à la de Rabottorens in Gent verwacht maar het tegen-overstelde is waar. Tientallen betonnen blokken zijn gerenoveerd in een mooi kleurenpalet. Je vindt er ook heel wat groen en bitter weinig afval. Grote armoede valt er niet te bespeuren. Op één duo na, die ons in vervoering brengt. Een man duwt zijn oude moeder voort in een rolwagen die een omgebouwde winkelkar blijkt te zijn. Inventief met weinig geld én een bood-schap: wij blijven alvast niet bij de pakken zitten! In diezelfde wijk treffen we een groot meer aan. Ideaal! De temperaturen leunen stil aan tegen de 30°C aan. We vleien ons samen neer aan de oever. Rust en groen tussen betonblokken, het heeft wel iets…

25

dit is d

e a

llere

erste

kee

r! |

Direction toeristisch hoogstandje!Op amper 150 kilometer van Bratislava ligt de hoofdstad van Hongarije. Aan de grenspost zijn we verplicht een wegenvignet te kopen. In een prehistorisch douanehuisje zitten drie mensen handmatig de vignetten te verdelen. Behoorlijk amateuristisch allemaal, maar hier vind je geen diepe putten in het wegdek, en dat met bijna evenveel vrachtverkeer als in België. Eat this, Belgium!

Het aantal mensen die wij kennen die al naar Budapest zijn geweest, kunnen we niet meer op beide handen tellen. Dat het toerisme er boomt, merken we meteen. Voortdurend klampen verkopers van diverse toeris-tische bussen of boottochten ons aan. Groene, gele en roze bussen domi-neren het straatbeeld. En ja, wij geven ons over… Het is nu eenmaal dé manier om snel en goedkoop alle spectaculaire gebouwen, pleinen en burchten die de stad rijk is te bezichtigen. Gelukkig was ons hotel rustig en romantisch, én voorzien van een jacuzzi. Dat is betaalbaar in den Oostblok. Bubbels mét bubbels: ideaal om ’s avonds samen aan de toeristische drukte te ontsnappen.

| dit

is d

e a

llere

ers

te k

ee

r!

26

Genoeg beton! Wij willen groen!Na het citytrippen trekken we ons terug aan het Balaton, het grootste meer van Centraal-Europa. Onze B&B in de heuvels rond het meer is ronduit de max! De eigenaar, Tamas Saffry, is de ideale gastheer en tipt ons over bezienswaardigheden én de beste culinaire adresjes. Regelmatig trekken we de bergdorpjes in en verwennen onszelf met een drie-gangen-menu met royale porties, wijn en water. Voor amper 16 euro! Met twee! Je broek scheur je hier alvast niet!

Aan het strand komt van rustig genieten niet veel in huis. Daarom huren we een pedalo om de drukte te

mijden. Bovendien is de pedalo voorzien van een dek waarop je kan zonnen, perfect dus! We fietsen met de pedalo naar het midden van het meer. Geen mens rond ons te bespeuren… Zalig alleen met twee… Dus waarom ook niet, denk ik, en ik ga monokini! Plots horen we in de verte een helikopter. Geen vuiltje aan de lucht want je kan pleziervluchten doen in de streek, stellen we ons-zelf gerust. De helikopter komt echter recht op ons af! Politie! Met ons in hun vizier leggen ze dan ook nog eens even hun sirene aan. Geen paniek: monikini mag wel degelijk. Maar te ver met de pedalo op het meer afdrij-ven blijkbaar niet. Met een handdoek rond me geknoopt druipen we snel af richting de kuststrook.

27

dit is d

e a

llere

erste

kee

r! |

Geen kleerscheuren!Ja, we hebben onze eerste reis over-leefd. Ja, we hebben ook wel eens woorden gehad. Het zijn dan ook uit-zonderlijke omstandigheden. 10 dagen 24 uur op 24 bij elkaar! En reizen kan ook wel eens vermoeiend zijn. Twee aspecten die voor vuurwerk kunnen zorgen. Uitpraten, kiss & make up, meer hoef je niet te doen.

Uit het niets neemt Robbie

mijn hand vast en zegt me dat

hij me graag ziet. Een kleine

krop in de keel…

| dro

om

spo

or

28

droomspoor

Saidjah Coudenys is gebeten door straatpoëzie: “Op een absurde manier omgaan met woorden”. Geen Guido Gezelle maar wel Eva Cox. “Ze heeft ooit een gedicht gemaakt toen ze in de auto reed. Omdat ze geen pen en papier bij zich had, is ze het gedicht blijven herhalen en herhalen tot ze thuis was. Tot op heden bestaat er geen naslag van dat werk. Het zit in haar hoofd. En hoe ze het brengt… Fenomenaal! Haar performance blijft me eeuwig bij.” Wat hem drijft om poëzie te bedrijven is tweeledig. “Het is therapeutisch, ik schrijf dingen van me af.” Maar ook: “de beste drijfveer om gedichten te schrijven is mensen in vervoering brengen, genot verschaffen.” Of hij het erg vindt dat niet iedereen begrijpt waar hij over schrijft is hij zeer duidelijk: “Het is net hetzelfde als met Van Gogh en zijn zonnebloemen. Mensen zeggen: “Aah, das mooi, maar wat bedoelt hij daar-mee?” Daar hoef je je niet mee bezig te houden! Zoek naar wat het voor jou kan betekenen. Waarschijnlijk wilde Van Gogh gewoon een bloem schilderen. Punt.” Poëzie is ook niet het enige wat voor hem telt. “Kruisbestuiving is zeer waardevol. Omring poëzie met beeld, muziek, andere vormen van cultuur en ze heffen elkaar op tot een hoger niveau.” Met tips om zelf aan het dichten te slaan is hij uiterst efficiënt: “Uitproberen!”

Saidjah zet zich aan zijn Ipad, kijkt even in het rond en begint te tokkelen. 15 minuten later lees ik zijn gedicht over het thema vervoering.

TEkST & FoTo’S: ELLEN ThEITEGEDIChT: SAIDjAh CoUDENYS

29

dro

om

spo

or |

DROOMSPOOR

drijvende verzinningweelderig varen op bovendekgeluidwolken als bron van luchtgeluktreurdansen op het uiterlijk veldbruisen in de binnenweide

woorden plukken die anders klinkenvervoeren op een Waals levenwarmte kiezen die brandgevaar koestertputten uit straatsteneneen STRAF punt zijnwonderen met de fabriek van de creatiestijlfouten maken omdat ze menselijke schoonheid uitstralen

rinkelbellen aan bevrijdende verhalen bindenzappen naar kanalen die zuidwaarts klinkenspelen in de tuin aan de achterdeur van de letterhoeve

aan boord van het stuureen gidslicht dat donkere versiering verwarmtvernielen DE herhalingbouwen op bochtwerk

drukte smaakt niet; als rust een cupcake is

Men kan schilderen

met verf, maar

sommigen schilderen met verve.

| em

oti

o-n

ele

n 30

Beste lezer, laat mij beginnen met een dienstmededeling: deze column had over voedsel kunnen gaan. U bent schrander genoeg (anders zou u mijn oeuvre niet lezen) om op te merken dat het gebruik van de voltooid verleden tijd in voorgaande zin impliceert dat ik een ander onderwerp heb gekozen. Eén dat evenzeer past binnen het thema vervoering en dat de culinaire extase naar de kroon kan steken. Een passie waarvoor ik mijn geliefde stokpaardje dat luistert naar de naam Gastronomie op stal laat staan (ieder noemt zijn onevenhoevig huisdier zoals hij wil, beste lezer. Persoonlijk vind ik Black Beauty veel belachelijker). U vraagt zich zo langzamerhand natuurlijk af welke lokroep in hemelsnaam het belletje van mijn microgolfoven kan overstemmen. Ik stel dan ook voor dat u de volgende alinea leest (die had u kunnen zien aankomen).

Het antwoord op die vraag, beste lezer, is de roep van De Roes. De drijfveer van De Gedrevenheid. De geestdrift van De Begeestering – ik zou door kunnen gaan, maar u snapt welk staaltje van taal-virtuositeit ik hier tentoonspreid. En als u een beetje meewerkt, raakt u zo meteen misschien ook in vervoering. Bij mij gebeurt het immers dat ikzelf ook zin krijg om te creëren wanneer ik werk van een groot artiest aanschouw. Dus als u na het lezen van deze column de onweerstaanbare drang voelt om Nobelprijs voor de Literatuur-waardige teksten te beginnen schrijven, weet u waaraan dat ligt.

De voldoening der artistieke creatie valt met geen pen te beschrijven – behalve als die pen wordt gehanteerd door uw favoriete columnist, uiteraard. Van zodra de muzen een menselijk brein komen binnen gefladderd – en zulks doen zij op de tonen van een melodie die enkel hoorbaar is voor wie beschikt over een fantasierijk trommelvlies - verdwijnen alle angsten, twijfels en andere belemmeringen. “Dat doet Prozac ook”, zegt u (ik ken mijn pappenheimers), maar dat is een puur chemisch gebeuren. Kunstmatig, en niet kunst-matig. Dit is wat creatieve vervoering zo mooi maakt: het is een staat van extase die puur Emotio-Nelen is, waar in principe geen drugs aan te pas moeten komen. In die zin heeft het veel weg van sport (types à la Lance Armstrong zouden hier misschien niet mee akkoord gaan, maar Lance Armstrong is geen succesvol columnist en moet bijge-volg zijn mond houden).

31

em

otio

-ne

len |

En daar eindigt de vergelijking niet: ook de fysieke component van de creatieve bevlieging doet denken aan topsport. Normaal gezien blink ik niet uit in discipline - vooral niet als dit betrekking heeft op het nuttigen van gematigde porties voedsel - maar wanneer ik schrijf verdwijnt al het andere naar de achtergrond. AL het andere, beste lezer. Sedert de aanvang van deze column heb ik zeker al een halfuur lang niks meer gegeten(!)

Bij graffiti (als artiest ben ik van alle markten thuis; Eddy Wally is er niks tegen) is het zo mogelijk nog erger, want in die branche kan ik geen gebruik maken van verzachtende omstandigheden zoals mijn sofa. Als in trance worden de natuurelementen urenlang getrotseerd, gedragen door de muzen en half bedwelmd door spuitbusdampen en exaltatie. Voor De Kunst. Men kan schilderen met verf, maar som-migen schilderen met verve.

Bon. Discipline of niet, ik moet nu echt iets eten. Beste lezer, ik laat u achter met een laatste wijsheid van mijnentwege. Muzen zijn als groupies: ze duiken op wanneer men het niet verwacht, en als ze dat doen kan men er zich maar beter gewillig aan overgeven. Dan bereikt men de mooiste resultaten.

De Roes roept martijn Nelen – graffiteur, illustrator maar bovenal columnist.

Nelenem

otio

-

mARTIjN NELEN

| 20.

00

0 k

ilom

ete

r 32

12 juni 2013 - een somber zaaltje ergens onderin de buik van het station Brussel-Noord. Gepakt en gezakt wacht ik op de Eurolinesbus. Zoals altijd vlak voor vertrek voel ik me enigszins nerveus. Waarom eigenlijk? Hoe vaak heb ik deze trip ondertussen al niet gemaakt, de afgelopen drie jaar? En toch... Misschien is het wel juist daarom dat ik me zo voel; omdat ik weet wat me te wachten staat! Ik tel in mijn hoofd het aantal keer dat ik met deze beruchte lagekostenmaatschappij op en neer richting Denemarken ben gereden. Tien keer... Dat zijn dus eigenlijk twintig ritten... Ik geloof dat ik mezelf langzaam écht een expert mag noemen. Daarom speciaal voor jullie deze tips & tricks voor een Eurolinesreis naar het land van Lego en Carlsberg - of gelijk welke andere bestemming!

Regel nummer één: verwacht het onverwachte! Geen enkele rit is dezelfde en wees maar zeker dat er minstens één ding niet volgens plan zal ver-lopen. Je flexibel opstellen is dus de boodschap.

Laat ook duidelijk zijn dat je bij zo’n lagekostenmaatschappij niet voor de service betaalt. Oké, er zijn uitzonderingen, maar de chauffeurs zijn niet altijd even behulpzaam, hun talenkennis is verbazend genoeg vaak nogal beperkt... Hou er ook rekening mee dat vertragingen meer regel dan uitzondering zijn. Indien je na aankomst bijvoorbeeld nog een aansluiting met een trein moet hebben, neem je best een marge van een paar uur extra.

Eurolines heeft opstapplaatsen in het hele land, maar Brussel-Noord is de belangrijkste. Je kan namelijk niet vanuit elke stad naar gelijk welke bestemming vertrekken. Bovendien heeft Brussel-Noord het voordeel dat er een wachtruimte mét bemande incheckbalie is. Dit is bijzonder handig wanneer je bus vertraging heeft. Op die manier hoef je geen twee uur buiten in de kou staan wachten, je afvragend of je bus überhaupt nog komt.

Niks zo moeilijk

als dubbel geplooid een

dutje doen in een stijve,

skinny jeans...

33

20.0

00 k

ilom

ete

r |

nog geen garantie dat je (treffelijk) zal kunnen eten. Een voorraadje lekkers meenemen is dus geen overbodige luxe. Verder zijn een boek, mp3-speler, nekkussen, dekentje... praktisch voor onderweg. Hang ook niet de fashionista uit en trek comfortabele kleren en schoenen aan. Niks zo moeilijk als dubbel geplooid een dutje doen in een stijve, skinny jeans...

Vergeet ook zeker je identiteitskaart of paspoort niet. Op sommige routes word je in ieder land dat je doorkruist gecontroleerd door de douane. Heb je de nodige papieren niet op zak, dan vlieg je onherroepelijk van de bus. Neem ook altijd minstens één kopie van je ticket mee. De kans is groot dat je dit onderweg zal moeten voorleggen, bijvoor-beeld op plaatsen waar er veel passagiers wisselen van bus - zelfs al blijf jij op diezelfde bus zitten tot aan je eindbestemming.

En die eindbestemming kan soms ver weg zijn. Dus wat bezielt iemand om een lange reis met zo’n bus te maken? Tja... Het is nog altijd één van de goedkoopste manieren om Europa te doorkruisen; zeker als je tijdig boekt. Bovendien is het ook veel milieuvrien-delijker dan het vliegtuig nemen. En het feit dat er altijd wel iets te beleven valt tijdens zo’n rit én dat je mensen van allerlei plui-mage leert kennen, krijg je er gratis bovenop!

Bijna 16 uur later draait de bus eindelijk aan Fisketorvet de Dybbølsbro op en daarna de Ingerslevsgade in. Ik glimlach tevreden. Kopenhagen... Hier ben ik opnieuw. Hier heb ik mijn hart verloren. Mijn tweede thuis...

20.000kilometerHet nadeel aan Brussel-Noord is wel dat dit niet de meest aangename plek is om te wachten; zeker niet voor een vrouw

alleen ‘s avonds laat... Geef dieven ook geen kans en let

héél goed op je bagage! Hetzelfde geldt trouwens voor Hamburg (indien je daar zou passeren). Dit is vaak één van de plekken waar de bus een tijdje stil blijft staan. Heel wat mensen

moeten over-, af- of opstap-

pen. Kortom, het krioelt er van het

volk terwijl de luiken van de bussen geopend zijn. Daarom: stap ook even

van de bus en hou tegelijkertijd een oogje op je bagage in het ruim en je handbagage op de bus. Voor

alle duidelijkheid, een handtas of portefeuille draag je altijd bij je - maar een jas, rugzak en dergelijke kan

je eventueel wel laten liggen. Op die manier geef je meteen ook aan je medereizigers te kennen

dat die plaats bezet is.

En zo komen we bij het onderwerp: wat neem ik mee? Om te beginnen: eten

en drinken. Je hoeft zeker geen hele frigobox mee te sleuren, maar het is soms moeilijk in te schatten wanneer de bus

precies zal stoppen, waar en voor hoelang. Met andere woorden, zelfs

wanneer er een tussenstop is, is dit

BIEkE BRUNEEL

| pa

k m

e d

an

34

Stil sluipen we in de richting van het station. Niels kijkt de hele tijd gespannen om zich heen. Ik weet dat Niels regelmatig ‘op stap’ gaat. Toch speurt hij constant de omgeving af naar een mogelijke dreiging, alsof het zijn eerste keer is. Ik ben ook nerveus maar houd me kalm. Een eigenschap die me vaak van pas komt als ik onder stress sta of een leugen vertel. We komen aan de zijkant van het station, lopen achterom en verstoppen ons. We houden ons stil en spitsen de oren. “Zou er een bewaker in het station zijn, denk je?” fluistert Niels. Zowel Wouter als ik geven geen antwoord. We zijn té gefocust…

Wouter beklimt als eerste de grasheuvel waarop de sporen liggen. Niels en ik volgen vlug en spurten de vijf meter hoge heuvel op alsof ons leven ervan afhangt. De angst om alleen achter te blijven is blijkbaar nog groter dan die om opgepakt te worden. Bovenop de sporen beseffen we dat we te kijk staan voor Jan en alleman. Als er ook maar iemand in de buurt is, ziet hij ons gegarandeerd. M’n hart klopt in m’n keel. De

adrenaline giert door m’n lichaam. Ik heb me nog nooit zo levendig gevoeld. We volgen de sporen, maar bij elke stap die we zetten knarsen de grote kiezelstenen tegen elkaar. Hoe we ook stappen, geruisloos zijn we niet. Ik probeer niet achterom te kijken, maar het voelt alsof er een leger van conducteurs ons op de hielen zit. Na een driehonderd tal meter komen we eindelijk bij de wagons en sluipen onmiddellijk verder tot het uiteinde van het treinstel. De omgeving is daar veiliger; geen huizen in de buurt, enkel weiden.

Niels en Wouter halen hun bussen boven en verven alles onder; op elk paaltje en balkje komt hun tag. Ik sta wat beduusd voor me uit te staren tot Wouter me roept. Hij toont me alle tags die hij herkent. Sommige zijn van maten, andere van rivaliserende crews. Ik haal mijn spuitbussen boven en zet mijn eerste lijnen op het treinstel. Door de regen van de afgelopen uren druipt de verf van de wagon en laat verticale lijnen ach-ter op mijn werk. Ik baal, maar klaag niet. Afwerken en wegwezen…

pak me dan

“Schud de bussen voor je uitstapt. Als je het buiten doet heeft heel de buurt je gehoord!”, waarschuwt Wouter. De sfeer in de auto is gespannen. Dit is de eerste keer dat ik ‘s nachts eropuit trek met Niels en Wouter. Ik ken de gang van zaken nog niet. We stappen uit. De mannen moffelen de spuitbussen diep in hun jas. Ik hoop dat er nergens camera’s hangen.

mATThEW

Art. Design. Books. Accessories.

C

M

Y

CM

MY

CY

CMY

K

AD_citykingz_transparant.pdf 1 05/03/13 15:51

Schrijf je in voor deze prikkelende sessie!

Transparant is een driemaandelijkse uitgave

van Graffiti vzw die aan het jeugdwerk wordt aangeboden.

Graffiti vzw biedt kinderen, jongeren en jeugdwerkers ruimte en middelen aan om op een creatieve manier kennis te maken met, te experimenteren met en

zich te ontplooien in diverse creatieve communicatievormen. Communiceren is immers een basisvoorwaarde om actief, bewust en kritisch te participeren in de

samenleving. onze dienstverlening stoelt op kwaliteit en diversiteit. We profileren ons naar diverse doelgroepen en streven naar maximale inspraak en participatie

van deelnemers en medewerkers in alle facetten van de werking.

missie & visie

Hoe start je een redactieploeg op? Hoe leid je goede redactievergaderingen? Wat delegeer je en wat niet… DINSDAG 21 NoVEmBER, 9.30 – 16.30 U. ISm mET WoUTER VAN mEDIARAVEN VzW EN NINA VAN VILLA 32

Boost je blad: vrijwilligersredacties

meer info op p. 19 of op graffitivzw.be