Top_100_8feb

www.trouw.nl/schrijf

Voorwoord

Met dank aan alle dichters!

Gedichtendag is het jaarlijkse poëziefeest van Nederland en Vlaanderen. Poetry International en Stichting Lezen Vlaan-deren kozen voor de 11e Gedichtendag op 28 januari 2010 voor het thema Over de grens. Poëzie over de landsgrenzen, over de grens van de taal, over de grens van de kunstdisci-pline of over de grens van het betamelijke. Dagblad Trouw zocht het dichterbij: de eigen buurt.

Gedichtendag is het feest van alle poëzie. Nederland kent zo’n 750 dichters die minstens één bundel hebben uitge-geven bij een uitgeverij. Die 750 vormen echter maar het topje van de ijsberg: onderzoek wijst uit dat zo’n miljoen Nederlanders gedichten schrijft. Onder het wateroppervlak krioelt het dus van de poëzie in de vorm van ontroerende, schokkende, vrije, strenge, troostende, opruiende, vorm-vaste, lyrische, rijmende, experimentele of ontluisterende gedichten. Dat deze rijkdom via uitgever en boekhandel de weg naar de lezer nooit vindt is onterecht: alle poëzie wordt immers geschreven om gelezen te worden.


Dagblad Trouw biedt met Dicht in de buurt deze verborgen rijkdom een podium en laat daarmee de veelzijdigheid, de variatie en de inspiratie van dichtend Nederland zien. Uit meer dan 1.000 gedichten die binnenstroomden spreekt de persoonlijke beleving van onbekend dichttalent van zijn of haar directe omgeving; in realistische of fantasierijke beschouwingen over stad, dorp of streek, de bewoners ervan of over het wonderschone of foeilelijke landschap. Een rijke oogst die door Trouw per regio is gebundeld en zo toeganke-lijk is gemaakt voor een bijzonder publiek. Een publiek dat bekend is met de omgeving in de versregels, of misschien zelfs wel zichzelf herkent. Een mooi kado aan Gedichtendag! Met dank aan alle dichters.

Bas Kwakman

Directeur Poetry International


Deze top-100 bevat 104 gedichten. Daartoe is gekozen om iedereen recht te doen. Het aanvankelijke idee was om een top-100 van Nederlandse en Vlaamse gedichten samen te stellen. Maar dat hebben we niet helder genoeg verwoord. Daardoor zijn er ook gedichten in andere landen geplaatst, en vier van die gedichten hebben de top-100 gehaald. Die ge-dichten willen we de plaats geven waar ze recht op hebben. Maar daardoor zouden vier gedichten die in de top-100 van Nederland en Vlaanderen thuishoren, niet in deze top-100 verschijnen, wat ook niet terecht zou zijn. Vandaar dit een-malige compromis: een top-104 ...

Vincent DekkerWebmaster Trouw in de Buurt

Bericht van de webmaster


Inhoud

1 Onder de golven van de tijd

2 Les-Baux-de-Provence

3 costa verde

4 heimwee naar morgen

5 Alle drop raakt op

6 Zadkine’s verwoeste stad in inkt

7 Grasspriet in de Kalverstraat

8 Bestemming

9 Veessen

10 rondom tafelen

11 Over de IJssel

12 Sinjoren Buurtvoetbal

13 Op het Kees Stipplein

14 Sterrebos

15 Het verdwenen kasteel

16 De droefheid van boerderijen

17 Onderweg

18 Wissenkerke

19 Het mooiste meisje van Loosduinen

20 De oude Hortus

21 Weet je nog (I-IV)

22 Uitvaartcentrum Vrederust

23 de Reest

24 mijn stad

25 pastorale

26 Hart van Leerdam

27 Bridge over the River Maas

28 Omweg

29 Onderweg naar Wie

30 Voordeelaanbidding

31 Roofdiersignalering

32 WINTER

33 Juliana


34 Oude liefde roest niet

35 Van Ginnekenstraat

36 Ademloos verzet

37 Ballade voor de Strausslaanhalte

38 Cremerstraat

39 Het mooiste van Den Helder

40 Vier seizoenen zin

41 De langste

42 retour au siphon

43 De nachttrompetter

44 watersnood 1953

45 Eiffel + Edison = Disney

46 FORT BLAUWKAPEL

47 In voetsporen

48 Kromme Waal

49 Dorp aan zee

50 Onderhuurders in het voorbijgaan

51 Oudezijds bij nacht

52 Gedicht voor een lichtstad

53 Ik heb ze lief...

54 Amen in de gloria

55 Pronkjuweel

56 Gaan we nog gooien?

57 Brouwerslaken

58 Het plein der Leegte - Geleen

59 Stadje Droagbrôôd

60 Kermis

61 Bos van IJsbrechtum

62 Haarscherp

63 dansje met God

64 Het plein der leegte - Geverik

65 Stadse Polder

66 Mijn Drenthe

67 De Dijk

68 Raakvlak

69 Ontheemd


70 vergeelde beelden

71 Maastricht

72 Vuurtoren van Breskens

73 Phoenix

74 Alla Carbonara

75 ik breng het licht terug tot een streep op het muse-

umplein

76 Miljoenenstad

77 Broedplek van der Pek

78 Belevingswereld

79 Hemels

80 Noorddijk

81 In de polder

82 Hollandse zomer

83 De schrijvers

84 Roosevelt, een laan

85 Avondlicht

86 Laandervaart

87 wierden

88 VOOR ANKER

89 Paleis Lange Voorhout

90 Het Kanaal

91 P.C. Hooftstraat

92 ‘t Wintert Wad

93 Saeftinghe

94 Exloo

95 Gekapt

96 Duisterwinkel

97 Westerkwartier

98 Het zal wel winderig zijn boven Amsterdam

99 Vrouwenkerkkoorplein

100 Bergen aan Zee

101 Wonen op het platte land

102 WINTERWAD

103 Wachter

104 Niets is onduidelijk


1. Onder de golven van de tijdPatrick Maroye (Brakel - vlaamse ardennen (België))

Hieronder lig ikstil verdronken verdrietonder een oneindige waterspiegeldie mijn tristesse weerkaatst

In het water echooteen rimpelloze droomterwijl mijn verleden vergaatin ongewilde vredigheid

De tijd likt mijn wondenzand dekt mij zachtjes toehoe langzaam stikt een dorpin ongewenste intimiteit

Hieronder hoop iktot jij mij bevrijdtneem mijn roep meeverder dan de horizon


2. Les-Baux-de-ProvenceTom van Haerlem (Saint-Rémy-de-Provence (Frankrijk))

Ik heb eens, lang geleden,in een bast boven Les Baux,jouw lange naam gekrast.

Bladerende jaren zijn lang vergleden;zon en schaduw speelden met je,zoiets als vingertoppen doen met snaren.

Bries betaste al je letters,streelde, aaide, wreef ookals het waaide, graaide naar je.

Hars heeft er gelopen; traag,al gommend in mijn sporen.Ben je weggeveegd vroeg ik me af ?

Dus, met wat weemoed naar weleer,naar jou, mijn mooie van Provence,ben ik laatst teruggekeerd,

zoekend naar een kuiltje,beide handend tastend naarmijn brandend brailleschrift.

De kerven, die ik zotte krabbelsnoemde, vond ik niet; wel de plataandie jou warm had opgenomen. Ik dacht aan barmhartigheid.


3. costa verdeEnno Paulusma (Viveiro)

ware ik orkaan,ik zou mij duizendmaal bedenkenalvorens ik zou bulderenlangs de deining van haar kust

ik zou haar branding blijven strelentot zij zich spieg’len zou in het diep van eigen zee bewust wordtdat zij het mooiste uitzicht vindt

maar ach, ik ben de windlaat mij haar schoonheid zacht omarmenik zal gaan liggen in de luwte van haar boswaarin ik mij, tot aan de storm, berust


4. heimwee naar morgenEnno Paulusma (San Pantaleón de Cabanas)

terwijl de laatste avond zwoel zijn eerste adem gafkrekels ons bespeelden met hun spel was het tijd die ons zichzelf niet gundevals een vrolijk deuntje flootversneld verdampte tot minuten van vaarwel

dit mag geen afscheid zijn las ik in humide ogenzag daar al een teken van de opkomende zonkan ik de hunkering wel dragen, het besefdat nevel van verlangen bossen groener kleurt

morgen, morgen kom ik terug om te sterven in haar schoot tot ik gedij in eeuwig dagen rond de bergen van Mañón


5. Alle drop raakt opGijs ter Haar (Bunschoten)

Ooit woonden hier bomen zo oud als de doodik was nog een kind kraste mijn naamin de bast van een berken elke zondag na kerk en gebedvond ik mezelf op die plek weer terug

dan zeeg ik in het zand uit het zichtvan de plicht en de ogen van Godop de wereld gericht op het kwartjein mijn hand dat voor hem was bestemdmaar dat ik nooit gaf en ik legde mijn hoofdaan het hout om te horen of de wereld bewoogmaar het ging altijd goedwant God was vergevingsgezind

toch zweeg ik een uur met het vuurvan de schaamte op mijn kaken gebrandin mijn hand nog begerig een plakkerig kwartjeGod had het niet nodigwant God was toch alles wat wasde bomen het bos de bast en het zanddit kind op de rand dat de rede zochtzelfs dat kwartje in mijn hand ende drop die ik er ‘s maandags van kocht


het kind is vergaan in de man die doorwrochtvan een ijzig geduld op zijn avonden wachtmaar laatst was ik er nog zag hoe het boszich met steen had gevulder geen bomen meer staanslechts een schim van het kindmet de stem die ik toch kenliep me lachend voorbij keek me aanals was ik een vreemde voor hem


6. Zadkine’s verwoeste stad in inktLilian Caessens (Rotterdam)

Veilig aan de muur hangt jouw delftsblauwe bord papaZadkine’s ‘Verwoeste Stad’ in inktde vijf miljard verzekerde bedragen van de R.V.S.handgeschreven in 1969

hoe lang ik er niet naar keeknaar jou en het ‘Jan Gat’naar jouw ‘Jan met de handjes’ik naar woorden zochtaan het noordelijk hoofd van de Leuvehaven en veel later op Plein 1940

ze aan de oude man met bolhoed vroegde zwartgeklede vrouw met parapluaan de keffer die zonodig moest

maar ik zoek nog steeds papanaar woorden voor jou voor Rotterdam


7. Grasspriet in de KalverstraatFred Tak (Amsterdam)

Hij staat daartussen tegels uitgelichtbij juwelier voorheen Siebel

Trots te wezende dag weer overleefdvan lijven dof en zwijgendlangs de glinsters voortgedreven

Murmelendin onbegrepen taalmet stoere blik de wereld in Rekt hij zich uit nu voor de nachtdroomt zich tot een bladeen planteen boom met weidse takkenin dit vlakke land vanbot gestamp en grijze voeten


8. BestemmingSaskia de Boer (Woudbloem (gemeente slochteren))

Zie hoe de wolkenhun schaduwen zwaar overde aarde schuivendit landschap verlaten

zo nu en dan het zonlichtde akkers laten raken

ver wegvluchten vogelsachter de horizon


9. VeessenEva Versteeg (Veessen)

IJssel meandert tijdloos voortWilgen met voeten in waterStaan sterk stilzwijgend ongestoordDenken niet over nu en later

Achter roestbruine rietkragenOnder de hemel dreigend blauwLoopt een jongen zonder klagenZijn kale hoofd fier in de kou

Niemand ziet hem daar zo lopenMet zijn geiten, koeien, met GodVoorbij het lijden en hopenHij kent het leven, weet zijn lot

In dit dorp is hij geborgenHier ligt zijn ziel en zaligheidEr is geen gisteren, morgenHij heeft de tijd, de eeuwigheid


10. rondom tafelenDelia Bremer (nieuweroord)

in dit dorpliggen stille voetstappenin het grindhet verzwijgt mijn geheime omgang

rondom tafelenwaar ik nieuwe handen vinddaar waar de rosé koud staaten de deur voor een ieder opengaathet diner wordt opgediend

onder het dampende rietendakzag ik de liefde terug

in dit dorpdwaalt over de openvlakteeen snijdende winden ik voelde

hoor hoe de takken in de bomenons nieuwe begin bezingt

bij heldere nachtkan men hier stenen zoekenmikken op de maanen sterren vangende liefde opnieuw ontmoetenmeer doe ik niet uit de doeken


11. Over de IJsselAlet Boukes (Kampen)

Op de stroming van de IJsselglijdt het land aan mij voorbijwilgen, weiden, uiterwaardenroodbont vee, een boerderij

Op het wiegen van de golvenwaar het water wordt gehoordvliedt wat vol is voor een lediglucht geeft adem aan het woord

In het water van de IJsselspiegelt zich het hemelzwerkwolken jagen door de golvenbeeld gestold tot meesterwerk

Aan de oever, op een kadeklingelt licht een carillontorens, schepen, roezemoezenstad die glinstert in de zon

Altijd gaan en altijd komenveren, bruggen, verre dromenis daar aan de overkantnog een ander, groener land?

Waar ik ook maar heb gezworvenaltijd trok zij mij naar hiernaar haar boezem, voedstermoeder‘k ben een kind van die rivier.


12. Sinjoren Buurtvoetbaljoost houtman (Antwerpen (België))

een zelfverklaarde oorlog der gammele benen,een treffen van weinig trefzekere lamme goedzakkenniet meer of minderdan een allegaartje overjaarse miniemen,antihelden van de meestordinaire der vulgaire sporten,het donderdagavondse zaalvoetbal

Is het dat? Ja?Gaan we lachen, ja?

wij, stilisten van het werkmansballet,die gezet vol pret hopen op hét

Hét, die ene overstapdie ene slalom tussen een wirwarvan kromme benendie ene magistrale krulbaldie ene redding op gevaar van lijf en leden

wij hollen, bollen en tollenachter dat balletje aan,en wij doen dat zo eerlijkheerlijk begeerlijkdat de Rik de Saedeleers, Frank Raesen, Evert ten Napelsenvan deze wereld staan te drummen om ons te verslaanom onze wedstrijd te verslaan


We komen allemaal uit de buurtSinjoor, Pagadder, InwijkelingOnderwijzer, airconditionist, bandwerker,tuinman, biersteker, ondernemer en occasionele dopper verenigd op de betonnen grasmatin gelul en gebralin bru, aquarius en duvelin kwajongenstreken

Liberté, égalité, fraternité

Nog iemand iets drinken?


13. Op het Kees StippleinChristiaan Abbing (Veenendaal)

Veenendaals Brouwerspoort:Grootsteedse inbreiding!Woningen, winkels, eenGracht en een plein

Cultureel centrum, voorStadsdichterswedstrijdenDient u allicht op dat Stipplein te zijn


14. SterrebosHenk van Zuiden (Groningen)

-Joods Monument, Edu Waskowsky-

Brood? Nee, geen brood, het zou worden vertrapt, nog voordat er vogels bij kunnen. Wegwijzers? Nee, geen pijlen op lantaarnpalen, een om-kijkende zou zich kunnen verwonden. Stemmen? Nee, geen stemmen uit oude muren die het Kaddisj bidden, het zou verwaaien in stadslawaai, voorbijgaan aan verdoofde oren. Keien? Ja, een lint van keien die de route zeggen, vanaf Sjoel in Folkingestraat naar Hereweg om daar drieduizend maal een steen neer te leggen.


15. Het verdwenen kasteelValerie van de Koppel (Heusden)

Duizenden stenenop elkaar gezet een prachtig machtig kasteel

geheel onverwachtsin èèn klap weggevaagdbuskruit en hels weer

niet weer heropgebouwdmaar sindsdien altijd een ruïne geweest


16. De droefheid van boerderijenBram Mieras (Daarle (in de buurt van))

De droefheid van boerderijen

De droefheid van boerderijenvlak langs de weg metalle ramen dichtgetimmerd.

Een verroeste ploegtegen wat schutting wasoverwoekerd door distels.

Muren van schuren vol scheuren.Een of twee rondjeszonder glas of gebroken bestoft.

Geen geur van gier of hooigeen dier te horenniemand te zien.

Alleen een zwarte lap plasticspartelend als een visgespiest in zijn vin.


17. OnderwegHenk van Zuiden (Apeldoorn)

(van Loolaan Apeldoorn naar crematorium Dieren)

‘Weet jij waaromhet zo mistig is?’‘Dan kunnen de engelen ongezien de gestorvene ophalen.’

Uit de nevel rijst een wegwijzer:Kinderparadijs.

In het kanaal dobbert ’n leeg bootje.

We zijn er bijna.


18. WissenkerkeBram Mieras (Wissenkerke)

Weer op het strand van Wissenkerkeniets is veranderd, niets verdwenende golven klotsen op de stenende wolken vormen witte zwerken.

Het kerkhof wordt begrensd door berkenen wilgenbomen krom van het wenenom het verlies van steeds die enesamen in naam op sombere zerken.

De verte wordt verborgen door een lichte mistde lijn die lucht en water scheidt, is uitgewistwe horen de motoren van verdwenen schepen.

Hun golven rollen kort daarna op het strandspoelen een dode meeuw aan landen scherpe stenen, gladgeslepen.


19. Het mooiste meisje van LoosduinenHenk van Zuiden (Den Haag)

Ze zijn er wel,knapperigbroodgeurende meisjes,charme schenkende slijtersvrouw,coole chicks bij delicatessenzaak,of gewoon, fietsend wandelendover het Loosduinse Hoofdplein,en heel soms, heftig knap,aan beginpunt van lijn 3.Geen van hen werd gisterin Atlantic hotel geweigerdof vandaag door twee portiershet atrium van de witte zwaanuitgezet. Maar ook geen babeweet zoveel mannen op hun knieënte krijgen, straatvoetbal abrupt afte breken, angst bij moslimjongensweg te nemen en macho’seen halte te ver laten uitstappen.Bij geen vrouw of meisje zie ik zoveel ongegeneerd zoekendeblikken, hoor zelden zulke smeltende troetelwoorden, zijn weinig handen zo vol lef om door haar te kroelen of vragen ze hondsbrutaal naar naam.Dat doen ze alleen bij mijn vriendinmet sneeuwbegerende vacht en oceaandiepe ogen.


20. De oude HortusRozemarijn van Leeuwen (Utrecht)

Hier is de stad vergeten zich te bouwen.Meestal gaat je leven over tegels,asfalt en bestrate wegen en omgevendoor bakstenen en ramen, vierkantrijzend in vertrouwde kaders.

Hier ben ik op mijn blote voetenlangs de rand van de vijvers gelopen,midden in de stad een wakwaar de aarde weerloos open ligtwaar vormen haar wezen nog verraden.

Het is hier stil, geluid en lichtgefilterd door de voorjaarsbomendie doorzichtig rijzen en de lijnen,nergens recht of hard, volgen mijn lichaamdat naar de hemel reikt en naar de aarde.


21. Weet je nog (I-IV)Yvonne van der Haven (Oosterend Terschelling)

I

Van de maan boven de dijkroodgeel aangeraakt door de vertrekkende zon.

Dat we op de dijk stondenen een streep maanlichtnaar ons toekwam over ’t wad.

En we precies die avondgeen fototoestel bij ons hadden.

II

Hoe we de volgende avond terugkeerdente ongeduldig wachtten en weer weggingen.Wel met foto’s, maar niet van de maan.

III

Dat we niets wilden missen van de andere kant. Het allerlaatste samen alleen.


We liepen ‘t verlichte duin op, hoorden de Noordzee voor ons, opeens verscheen achter ons de roodgele maan.

Het feest begon, verduisterde.Slechts een smalle sikkel restte ons.

Opdat we de maan boven de dijk zouden terugvinden in onze herinnering.

IV

Ik wist het al die tijd alen wil het weten voor altijd.


22. Uitvaartcentrum VrederustBram Mieras (Almelo)

Bij Vrederust vanmiddag weer de dood ontmoeteen grote, bleke man met weke ogenzijn mond gekromd door mededogenonder een hoge, zwarte hoed.

Stil stond hij voor een lange stoetvan mensen die zich bijna niet bewogen.Het wachten was op een gebaar van verder mogenachter de zwarte auto, voet voor voet.

Begint opeens een sneeuwen, niet normaalvlokken als meeuwen uit een hoge zaalnemen de aarde in bezit.

De sombere stoet komt traag op gangeen zwarte rups maar niet meer langnog voor het graf is alles wit.


23. de ReestRia Westerhuis (De Reest bij ijhorst)

zie hoe zij meanderttussen grassprietenen vergeet-me-nietenstromend van oostnaar westzich in bochtenwringend als eenwellustige vrouwhaar lijf delendmet twee walletjesdie ze beide wilstrelen, wil kussenmet haar zoete mond

hoe ooievaars zichlaven, kikkerseten uit haar smalle schoot‘s avonds slapengaan, met één oogdicht en ik mijnvoeten was bij ‘thelder sterrenlicht


24. mijn stadYvonne van der Haven (Rotterdam)

de bomen huilen straten wit en elders kleuren roze tranen paden

kon ik zohet witte blad doen vullen

zou ik hemel schreiend vallenin mijn stad

huilde ik straten kleurde ikpaden met vallende witte lente


25. pastoraleanna maria (Damme (België))

de ochtend geurt naar grasze oogluikt licht langs halmenstrijkt rond een kromme appelboombereikt de rechte rijen populierendaarginds, voorbij het zicht

de middag trilt in zomerluchtop korenaren en kasseienze blinkt in strak smal waterglinsterlijn tot een belfortdaarginds, voorbij de populieren

de avond komt met kamperfoelieklinkt van kikkers, zwaar voldaan rekken de weilanden zich loom en leggen zich ter ruste onder rooddaarginds, voorbij ‘t kanaal

de nacht brengt door het open raamwitte stilte onder volle maaneen nevel waarin koeien onaardszweven, en reeds de geur van gras daarginds, voorbij


26. Hart van LeerdamJan Doornbos (Leerdam)

Op ieder heel uur stopt de boemeltreinuit Dordrecht op je godzijdank-station.Wanneer ik uitstap juicht het carillon;dan loop ik haastig over ‘t kubusplein

naar zuid, omdat ik in het hart wil zijnwaarmee je zo volstrekt het mijne won.Ik kwam hier elk uur aan als ik dat kon.Want ach Leerdam, je hart is o zo klein

en tussen oude muren klopt het zachtmaar dwingend als een vinger tegen glasalsof ik laat ben, of het heeft gewacht.

Je kijkt met al je kerken naar me uiten luidt je klokken. Ik versnel mijn pastotdat je mij weer in je straten sluit.


27. Bridge over the River MaasKobus Carbon (Rotterdam)

Met rood oranje bekleed sta jijFier met rechte nek in jouw stad om tien over zesTerwijl ik je gade sla van twee-entwintig hoogOvermand met de warmte die de rijzende zon jou nu toedeelt

Zie ik hoe de maas onder jou door paradeertIn een willekeur van sensaties net als de diversiteitVan het volk dat jou bemint.

Met woeste witte wolken kolken haar dijen langs jouw peil-ersEn langs de kade klotsen krommen haar vingers omhoog alsof ze je wil omhelzenHaar buik glijdt sensueel onder de jouwe doorAl strelend jouw gewelf met het ochtendgloren dat op haar lendenen weerkaatst

Onverblind kijk jij trots tevree uit over jouw stadMet tranen, tranen van geluk voed jij jouw MaasJouw liefde, jouw hart, jouw bestaansrecht.Verzorg jij de vaste vrije overtocht voor jouw vrienden, vi-janden en volk van water en schepen,Van lange reizen, van handel en geld met zwarte handen van smeer, olie en kolen is de rauwheid en noeste arbeid in jouw schoonheid verscholen.

En gerust aanschouw jij hoe jouw kind ontwaaktEn in de weerkaatsing van jouw borst zie ik je hart denken

Dit is mijn stad, je pronkt, dit……..is mijn stad.


28. OmwegMarjolein Heij (Hurdegaryp)

De trein uitstap ik dappere stappen langs bekende weggestopte schuchterheidEens waren het dromenVoorbij die wegdie ik niet meer bewoonMaar opgesloten in herinneringkom ik soms terug,kijk even om me heenStamp op de stoeptegelsdie stinnen van verdriet

Ik ken alleen de vreemde Zijn blik kruist de mijne, dwaalt weer afSoms meen ik een vonk van herkenningZo nu en dan groet ikMeestal niet

Wat ooit was blijft lonkenVerleden schoonheid vormt verleidingdaar waar de wegen altijd samenkomenIn een landschap tussen ‘wâld en wetter’maakt dat ik bewandel,vrees wat is geweestStap stap gaan de stappenEen blik over het schouderHol klinkt het gat dat achterblijft wanneer de jeugd het dorp verlaat.


29. Onderweg naar WieNafiss Nia (Utrecht)

Ik snap wel waarom mensen van jazz houdenWie weigert het weerzien van een geliefdewarme zweepslagen van een saxofoonhet leed van de dronken snaren? Mensen doen rare dingen in de bus ende bestuurder loopt mank, maar Ik begrijp wat je zegt,wie houdt nou niet van vliegen als een adelaarvan de zon na zes maanden nacht, zes dagen nachtvan de nacht na een witte dag, een witte koude dag In het café draaien ze geen muziekDe stilte knaagt aan mijn keel, maarje hebt de hele rit geen woord gezegden ik moet bijna overgeven van angstAls zijn ogen zeggen: ik naai je lippen dicht Hoe lang gaat het duren?Ik ken jou niet eens en tochde toekomst zou me hebben omarmdals je nog even was gebleven. Laat een nummer achter, ik bel je.


30. VoordeelaanbiddingBram Mieras (Enschede)

Al die mensenin winkelsrond tafelsvol koopjes.

Kortingzing kortingzing zing korting

Al die kaartjesmet stippenen strependoor prijzen.

Kortingzing kortingzing zing korting

Al die vingersdoor gatenin tassenmet namen.

En buiten strijkenlampjes in bomeneen laklaag op de natte straatwaar een verzopen heilsoldaatmensen voorbij ziet komenzonder hem aan te kijken.


31. RoofdiersignaleringWibo Kosters (Zutphen)

je drapeert je ledematen achteloos op het bed,dit is nu jouw territorium.je rekt je uit,je bent gevaarlijk zeg je.je bent een tijgerin.

ik had daar niet om moeten lachen,ik weet het.ik had je altijd omzichtig moeten benaderen,benedenwinds nabij moeten sluipen met een geweer.dan was je niet gegaan, dan lag je spinnend op het bed.

dit leeft meer in mijn hoofd met de alsen en dannen,dan in het lege raam als ik langs loop.soms zie ik wel uit mijn ooghoek iets sluipen,het zal de tijd zijn die me inhaalt.


32. WINTERRoeland Suylen (Meppel)

Het kille kleed van sneeuw en ijs,door stad en land gedragen,rust vredig na een verre reisuit lang voorbije dagen.

Die mantel van kristalsatijn,uit witte wol geweven,bedekt de daken en ons pleinen smoort de stem van leven.

Maar in het kraken van de sloot,waar dooi het ijs doet scheuren,bewaart de wind een droeve nootvan roest, van oude deuren...


33. JulianaHenk van Zuiden (Apeldoorn)

Elke lente werd een groot podium gebouwdop het voetbalveld van AGOVV.Met mijn klas liep ik daar heen om ter erevan Uw verjaardag getrakteerd te wordenop een toneelstuk, Piggelmee of Repelsteeltje.Na afloop kregen we bij de uitgangeen puntzak met feestsnoep, door U zelfallemaal ingepakt zei de meester.U leek op mijn moeder, Majesteit,alleen werd Uw haar veel vaker gekapt endroeg mijn moeder zelden hoeden.Als U of Edith Piaf op tv was, kon U beidener zeker van zijn dat mijn moeder er zat.Op 30 april aten we paleisbanket endronken grenadine bij het kijken naar hetdefilé. ‘Ach, wat een stumper,’ zei onzemoeder dan, ‘zó lang op dat bordes staan.’Ik begreep wel dat U in een paleis woondewaar moesten anders al die vazen met bloemen van Uw volk blijven?Vaarwel Hoogheid.


34. Oude liefde roest nietMario Reijnen (Wijchen)

Ik zocht de man met zwart gelaatin het donker van zijn schuurde groene deur stond open

Mijn stem trilde, maar in feite zei ik nietszijn vuur brandde op mijn netvliesen ik vond het wel stoeral die kinderkoppendie speelden met mijn toon

Het was een woensdagmiddagik zat heel gewoon – klik, klak -achterop de fiets van moeders in het ijzeren stoeltje en zagtwee paarden naar binnen lopennieuwe hoeven kopenvertelde zijtoen ik dat vroeg

Wat ik nog weet is dat de een had witte sokken hun bruine vachten glommen in de zon enzij hadden van zwarte lokken manen met in zijn handen leren lusseneen tweede man er tussen


Ik ben in de kroeg hoor ik hem nog zeggencafé ‘het witte paard’ wees hij daarbij aan hij klopte op de ruggen van zijn bruine pracht enlachend keerde hij voortmet het verzoek om alles te beslaan

In mijn ogen was de klus geklaarder werd nog gewuifden ik was mee bedaard van het beeld dat nu nog als een oude polaroid in mij huist

want dit is wat ik zie een beeld van nostalgieverbronst tot in de eeuwigheid mijn kindertijd op een stenen sok die de herinnering bewaardmet in mijn keel een brokwanneer ik kijk naar ooit de oude schuur met groene deur

Daar verrezen is een winkel van een manook hij weet wel wat leeft op straatwant hij bekommert zich om mensenhoeven- zijn gelaat dan wel zonder zwarte vegen -

En wanneer mensen zijn winkel aandoen - vooral wanneer zij klik klakken op hun naaldhakken -denk ik als lood om oud ijzer aan het beeld en de paarden van toen


35. Van GinnekenstraatSander de Vaan (Nijmegen)

De mooiste sneeuw kraakte nietonder de eerste stappen naar school

smolt evenmin op een tong ofraakte vol het hoofd van Theo B.- pleinvrees voor velen. Ze viel al eerder, in het lichtvan de lantaarnpaal bij nummer tien

wanneer ik tussen de gordijnen doornaar buiten keek, het siersel zagvan een dag die nog vermoeden was.


36. Ademloos verzetYvonne van der Haven (Barendrecht/albrandswaard/rhoon)

Zojuist zag ik zwermen eksters in formatie overvliegen, neerstrijken, weer opvliegen.Rodekoolvelden, kale donkerbruine akkers

waarboven de laatste gloeiendrode zongenageld stond in bijna absolute stilte.Het noorden laaide fakkelvuur de lucht in.

Later herkende ik de akkers, aanschouwde beelden van dit land dat mij zo lief was. Tien kilometer onder mij kon gas geen kwaad.

Ik luisterde. Niemand riep, alles was stil. Het fakkelvuur was verwaaid. Alleende eksters piepten nog.


37. Ballade voor de StrausslaanhalteHenk van Zuiden (Den Haag)

We moeten naar oost, we willen naar west,we staan bij de halte, HTM doet stinkend zijn best om in zuid op tijd te komen of volgens plan naar noord door te stromen.

Waar blijft toch die tram, waar is toch die bus? Is volgens rooster rijden een hele klus?Staat er soms een vrachtwagen dubbel gepar-keerd, of wordt er stilstaand gecontroleerd?

Pfft, ik sta maar te wachten in de regen,tuur met wijde ogen over de natte straat, zie nog niets groots in de verte bewegen,hier kan ik dus echt helemaal niet tegen.

Wat gek dat ik de enige ben die hier wacht. Hee daar komt een meisje met tamme rat, hallo meisje, mag ik even… (vraag ik drijfnat)zij lacht: bus? Ach, deze halte is opgeheven.


38. CremerstraatTanya vd Wacht (Utrecht)

Die nacht aan het spoor rolde mijop de rails van je brits, onze reiskent van meet af aan aankomst, vertrek.

Het begint ´s zomers met een vleug oer-woud: tongstrelende taart van banaan -even ostentatief als subtiel.

Jouw vonken opspattende wisselsseinend met timbres en boven-tonen nemen me grif voor je in

voor je me in deze denderend complementair gekleurde ruimteinwijdt in de innigste vorm van

zwaartekracht - door die rangerend doorwaakte nacht gevormd totlichtzinnig traject voor jouw lijf.


39. Het mooiste van Den HelderJoop Leibbrand (Den Helder)

Het mooiste van Den Helder is het kerkje van Den Hoorn

als je in het late ochtendlichtalleen staat op de dijk

en vanaf deze overkantde zee voorzichtig deint

naar het nabije land dat over verre horizon getild zal wijken.

Het is daar dezelfde hemel niet die je hier ziet.


40. Vier seizoenen zinTineke Vlaming (Windesheim)

Zomaar op een maandagmorgen, in het Windesheimer bos,zag ik zomer, zag ik winteren mijzelf met sprookjes blos.

Hemelsblauw lag op de takken,hoge witten, lager groen,lentefris en najaars oker. Er was kleur van elk seizoen.

Het kon vriezen, het kon dooien.Naast de schaduw liep het licht.Vers gevallen sneeuwkristallensmolten samen een gedicht.

Verder ging het pad naar bovenen daar stond ik zonneklaar,met de sterren in mijn ogen,met de parels in mijn haar.

Op de treden naar benedenstapte ik het ritme invan dit eigenwijze versje met een vierseizoenenzin.

Zomaar op een maandagmorgenmet mijn voeten in de kleiwas ik Windes-eigen-heimeren er ging een jaar voorbij.


41. De langsteHenk van Zuiden (Amsterdam)

Markt, kende ik alleen van mijn dorp.Vele rijen kramen op een vierkant plein.De grootste van Nederland zeiden ze.Later, mijn zus trouwde een Amsterdammer,kwam ik voor het eerst in de hoofdstad.Ik werd meegenomen naar de Albert Cuyp:oneindige straat met huizen achterlangs de kramen.De lokroep is er anders, àndievié!!! wordt dìjvié!,eerpels heten er áaadappelen.Het koopvolk is er gelijk:vrouwen alleen, vrouwen met zusters envriendinnen, moeders en dochters, vrouwenmet buurvrouwen, en heel soms een vrouw met man. Mannen scharrelen er meestal rond de viskraam of drinken in het koffiehuis.Tegen opbreektijd denken ze aan verwennenvan hun meissies:drie bossen chrysanten voor de prijs van één.

Apeldoorn had misschien wel de grootste,Amsterdam heeft de langste.


42. retour au siphonanna maria (Damme oostkerke (België))

ach, brugge is niet wat ze wastoen ik haar zag in jonge jarenhaar stenen waard om te bewareneen fenix rijzend uit zijn as

de wereld loopt nu in de pasom naar haar schoonheden te staren met straten vol van handelarencommercie groeit als bloeiend vlas

pas aan de kruising van kanalenvan populieren, westenwindkan ik mijn vlaamse jeugd aandoen

daar ligt een gasthof uit verhalenwaar vlaanderen zichzelf hervindt:ik eet er paling in het groen

.


43. De nachttrompetterHenk van Zuiden (Amsterdam)

’s Morgens is dit park voor trimmershaastige fietsers en lustige babysitters.’s Middags strijken vrije lui de boomdekens,bezetten bejaarden de al dan niet afgerepeldebankjes. Met pijn in de ogen kijken ze naar skaters en ander lenig jong spul. Een zanger zoekt zingend de Hella Haasseboom, zijn woorden vinden plek op de rug van een zwaan, lonkend naar luistergrage vogels. En het water zegt niets, doet niets. Op zwoele avonden vergeten bezoekers hetjachten. Ze blijven loom rondhangen. Lurken aan harde tepels van waterflesjes en soms gooien ze een verre bal voor andermans hond.Tussen nacht en het dagen trapt een dichter zijn pedalen rond, richting huis. De kop vol woorden, zijn handen grijpend naar galappels. Hij groet de eerste ochtendfluiters, maarhoort niet de trompetter in het rosarium.Er gloeit een nieuwe dag. Alles begint van voor af aan. Alles blijft hetzelfde in het park. Er verandert niets.


44. watersnood 1953anke labrie (Nieuwerkerk aan den IJssel)

het water in de sloot was bijna zwarthet stroomde anders dan normaalheel snel in kleine golfjes het stond ook hogersoms spatte het gewoon over de weg

ik bleef in de erker voor het raam staannaar buiten mocht ik niethet stormde veel te ergen er liep niemand op de wegook de hond moest binnen blijven

het hele land stond onder waterhoorden we op de radiomensen verdronken of ze zaten op het dakik kon niet zien of onze boot nog vast lagde grote schuur die stond ervoor

de radio bleef aan de hele dag en hij mocht van mama harder braken nog meer dijken door de koningin was er naar toe gegaanin een helikopter want de weg was weg

we hadden er die week een nieuwe baby bijdie zou wel blijven drijven in het rieten wiegjedie zou gered worden door een prinsesof door de koningin op kaplaarzenwant we waren veel aan het bidden


de zuster met de mooie ronde brochewaar een kleine ooievaar op stondhad haar een schone luier omgedaanen lekkere warme kleertjes aangetrokkenze lag zo lief te slapen en ze merkte niks

mama deed geen middagdutjeze ging tekeer tegen de zusterdat ze de stofzuiger moest laten staanwant straks stond alles blank benedenonze kleren moest ze in gaan pakken toen ik de zuster hielp op zolderde grote koffer leeg te makenzag ik over de weilandenlangzaam het water komen stromenhet was een mooi gezicht

ik mocht de onderbroeken tellenvoor ieder twee en ook twee hemdende zuster zei dat mama bang was en daarom had gescholdenook op mij ik was niet bangpapa was ook nooit bang hij zwom zo naar de overkant van de rivierals er een wedstrijd werd gehoudenen hij won altijd

mama kon niet zwemmenik al wel een beetje bij de palen aan de kantpapa had het me geleerdop de oude autoband bleef ik al drijven


ik kon ook al een stukje varenalleen het sturen lukte niet de vaarboom was te zwaar voor mijals papa hielp dan ging het welzijn armen waren langer

met onze knechten en de buurmanwas hij al heel vroeg naar de dijk gegaanop een grote vrachtwagen met zanduit de schuur namen ze schoppen meehij zou de dijk weer heel gaan maken


45. Eiffel + Edison = DisneyHans Mellendijk (Parijs (Frankrijk))

Aan de voeten,de stad zoveel witterin zonlichtgeschitterdan in het hoofd.

De verleidelijkevlieglust weerstaan.Op de top beloond metontmoeting der aannemers.

Zowaar Gustave Eiffel en Thomas Alva Edison ...De ijzertovenaar uit Dijon enthe wizard of Menlo Park.

Mechanica, electronica,La France ontmoet Amerikain wassenbeelden. In eenexperimentele ruimte.

Maar niet tot leven.

In de verte gloren verbeeldingenieursvan Disney in de gezichten.


46. FORT BLAUWKAPELArjan Braam (Utrecht)

Immervredig fort op watervogelvleugelsroyaal omarmd door de snelwegklaveren de oude spoorlijn naar de rading

binnen de omheining het oerprotestantsebakstenen kerkje met vast het licht van flessenglas op het hooggetiteld woord,

nam ik mij voor hier aan blauwkapeleen toneelstuk te verankeren –

een duikboot in de liniegrachtvarende loopgraaf waarin

generaal ramses zou schaken met de zoon van blauwkapel

en ieder geslagen stuk totas verkoold, een rake les – onaf.

en vind ik mij terug op Blauwkapel – waar een babietje schaaktop de velden van slaap.


47. In voetsporenJacques Vos (Abcoude)

oostzijds de molenwestzijds het Geineen trein laadt op de achtergrondmensen in Abcoude

wieken dragen vruchtenze zaaien in mijn ziel de winddraaien, wuiven met hun armenschoonheid tot het land

ik waan hoe Mondriaan hier zitverzonken als een dichterover deze plekken schrijftmet als papier palet, alswoorden verf, alszinnen linnen


48. Kromme WaalFrans Terken (Amsterdam)

Het sneeuwt op de Kromme Waallichten klimmen in een enkele mastvriezen vast aan de touwenstaan schrikwit stil in zware lucht

het geluid gedempt staptvan een man die zonder jas komtkomt om een sigaret te lenen

om warmte te blazen in zijn gehavende baard die kraakt aan het buitenraam

maar het vuur raakt niet aanzo koud schijnt de adem die wolkjes van de lippen breekt

gaat en keert weer kijkt vlammen in de haard, dat dralen naar een schuilplaats voor de nacht

en dan verwaait onder vlokken bedolven


49. Dorp aan zeeGerda Posthumus / © Louise (Oost vlieland)

Ik woon in het dorp waar de zeewind om huizenzijn stof jaagt in vlagen van zand en van zilt.Een klagen soms kreunen maar meestal verstildgefluister verneem ik als tomeloos ruisen

dat mij naar de dijk lokt waarachter het wadhaar weidsheid op deinende golven laat welven,als grafheuvels zijn zij een nimmer te delvenbewegende eeuwigheid, zompig en nat.

Wanneer er dan af en toe zeedampen zwevenvoel ik hoe de geest van weleer voortgedrevendoor ‘t ruim tijgt op zoek naar een lichaam van vlees.

Dan neig ik te denken door al wat ik leesin boeken waar rampspoed op zee wordt beschreven,dat ik daar een dolend matroos ben geweest.


50. Onderhuurders in het voorbijgaanJohn Zwart (Noordoostpolder gletschermorene bij urk)

We zijn anders niet dan onderhuurders in het voorbij gaan en zijn beland op land dat we bodem heten om niet te vergeten hoe wind en waterklanken daarbij behoren: het kabbelen klotsen kolken waaruit het is herboren en waar tijdelijk ingetoomd het tij zijn tijd wacht met onmenselijk geduld zoals het land als het met recht weer bodem is wacht tot het eens weer rijzen zal

wij zijn te klein enduren niet genoeg en kunnen niet bevatten hoe eens dit land het huilen van de wolven hoorde hoe hier de mammoet liep en toen de zee haar rechten nam het onder haar wateren rusten mocht hoe het slechts tijdelijk is dat ingetoomd de zee onsdit land nu toont dat weer voorbij gaat als vrije loopzijn loop neemt - we kunnen het niet bevatten

want wij zijn klein van stuk en kort van duur slechts onderhuurders in het voorbij gaan


51. Oudezijds bij nachtLoes Essen (Amsterdam)

van alle neon overheerst het roodweerspiegeld in de gracht

een menigte aan achterhoofd loopt langs de halfvergane boot, voorbijhet zwanenpaar, dat bij elkaarrust, in de luwte van de nacht

het vrouwtje op één poot,één weggevouwen onder donsde hals, zo ingetogen rondgebogen, bijna pijnlijk teer

hij, groot en wakend achter haarvleugels iets van het lijfeen oog op mij gericht

zo dicht op onverdraaglijk lichtheb ik nog nooit gestaan


52. Gedicht voor een lichtstadMaarten Gulden (Eindhoven)

de bomen kleuren zwartwitte strepen reflecteren

wijzen recht naar de stadde lucht trilt van vandaag

de maan schijnt in de rugverraadt altijd waar zon is

de fontein verschiet van kleurstenen zweven boven straat

neon verjaagt alle tinten grijseen lichtstad heeft nooit slaap


53. Ik heb ze lief...Margerite Luitwieler (Amsterdam)

Ik heb ze liefde plekken waar het tochtwanneer je er de bocht omgaatGeef mij maar de achterkant van huizen en gebiedenwaar elke groene sprietomringd door scheve stenende droge grond uitschietHet onbedoeld gemaakt gebied.


54. Amen in de gloriaLilian Caessens (Obbicht)

In Obbicht slingert hoger dan normaal de Maasze wringt zich in de bocht en er weer uit.

Zijn het de takken die als deken ons vanzelfsprekend uit de regen houden

of de bank die rond de boomKaapse violen draagt?

Jaar in jaar uit de eik die kringenkreunend langop kerkgangers wacht.

Straks dreigen wolken paarden naar hun stalen die gaat stalken is de Heer die komen zal.


55. PronkjuweelMarrie Rusch-Heite (Het Hoogeland)

Hier troont het Hoogelandonder de hemelzeeëndoor het wad te vondeling gelegdhier golven de geknede korenzeeënhier heeft de boer zijn woorden op de horizon gelegd

de lente en de zomer tooien kronkelwegenlangs boerenland, bezet gebiedhier rijzen de veroverde kastelenhier grommen trekkers en combines hun lied

de burgers kleven op de terpenblikvangers met een molen en een kerkverwaaide kraaien rusten op de oude zerkende mensen zijn van klei en water sterk

de rode huizen staan gearmd de wind te werenstokrozen leunen in de smalle straateen kind roept, iemand speelt trompet enkippen schudden verenals het avondlicht achter bedaarde vensters staat

in de verte achter alle wegenrecht de zware dijk zijn rugop windveren zweven eenzame meeuweneen golf ganzen wolkt naar het lege land terug

hier maalt het zijl in het geheim de boordeneen zondagochtend is het zachtgekleurde wadhier klinken in het huiskamercafé de losgelaten woordeneen pronkjuweel is Groningen: een Schat


56. Gaan we nog gooien?Enno Paulusma (leusden)

Ik wandel samen met de hond,- de hond voorop - over het pad langs de slootwaar de wilgen nog wenen. De wind blaast ze kaal.

Mijn gezicht wordt schraal als de winddie snerpend giert door de tenen. Mijn vingers zijn witter en kouder dan dood.Ik beadem mijn vuisten, tot ze ontdooien, gooi m’n kraag op en werp een stok.Geen hond ziet m’n ogen nu tranen, van de kou, van verdriet.Zelfs de mijne ziet het niet,legt de stok voor m’n voetenen blaft


57. BrouwerslakenKarla Witjens (Tilburg)

Het is schering en inslag bij Brouwerslakenmet geluiden tot driehoog opgetastklikt goedkoop laminaat onder stilettohakkenen dreunt door zwaar eiken een brommende bas

tromgeroffel scheidt vocht van wasgoed galerijtegels kwetteren er vrolijk op los een drol valt als een baksteen in waterdat spuugt naar je edel deel met een blos vogelzang echoot op de koermet buren eetgerucht festijneen kat verdwijnt in krols rumoerbestek tikt tegen porselein

tot de avondbries fluistertvoorbij het blauwe uureen plank slaakt een voldane zuchtje ligt in bed en luistertnaar gemurmel achter een muurziet vergeten beelden in gedachtevluchtterwijl je wacht op een kus van de nacht


58. Het plein der Leegte - GeleenEric van Hoof (Geleen)

het geroep van de bar verderoplost op aan de randen van dit pleinwolken zijn alle figuren die je ooit wilde

een persoon is als de wind, draaiendhij stelde zich voor als de oude Maurits en hij schuifelde als het dagboek van een herdershond

hij plaatste Pinkpop in sepia samen met cafés die langzaam wegdreven over de Rijksweg richting Maastricht

en zijn verhalen over het bombardement op de Groenstraat en die bladeren zijn droge botten die verkalkt kleur geven aan de straat

“mensen zijn sepiakleurig tegenwoordig”

de man keek over het plein ingeklemd tussen zerken met balkons waar hij als schaduw over drijft

dit plein ik heb er al die tijd alleen gezeten


59. Stadje DroagbrôôdJolanda Holleman (Stad aan ‘t Haringvliet)

Rimpeling van wind in waterganzen snaterend aan de kantde overkant verhuld in nevels:ik sta op het “stadse” land.

Met een hoofd vol mooie dromengedachten, idealen en muziekkom ik slechts tot één conclusie:deze plek op aarde is uniek!


60. KermisPaul Roelofsen (Koedijk)

De straten zwijgen er verstomden katten krijsen ruggekromdin het kraaiennest Koedijk

Aan dit verbanningsoord*heidens als pest en rattenkleeft zwaar de doem van ‘t soort

Geen kermisklant loopt hiermet een eenvoudig flesje biermen nuttigt het uit kratten

om driften stuk te slaanop kop van Jut of messentrekkendliefde af te dwingen

in de vermoeide nachtals de gewilde meiden nogde voegen uit de gevels gillen.

.


61. Bos van IJsbrechtumMarten Visser (IJsbrechtum)

Op de rode Persilfietsnaar Ijsbrechtemerbosontdekkingsreis

Blauwe reigers zweefden traagals ptrosaurussen bovende bomen

De versteende leeuwen bewogenop hun sokkelsZwarte water in de slotgrachtverborg een eeuwen oud mysterie

Onherbergzaam woud, zwarte kraaienals luidruchtige paladijnen gevaar school achter elke boom

Negen jaar achterna gezeten dooreigen fantasie.


62. HaarscherpGérard Vromen (Ubbergen)

Nog zie ik haar nog lopen, bloot -gelegde huid en blauw de lucht,over zandig gras naar bisonbaaiwaar zij zich bedrinken kon

aan beeld van water, aardewapperende manen langs eenmachtig hoofd met wakker oogdat onvervaard de einder peilt

tenen krommend tot een soepelafwikkelen van voetentredend in tomeloze pas

van schrapende benendie wolken gaandewegtot vloedlijn schragen


63. dansje met Godanne toulet (IJselmeer)

ja hoor mijn God bestaat wie anders laat de melkweg dansen in de grijze Zuiderzee? en waar komt plots die zwaan die rare witte zwaan vandaan? ze peddelt langs gezonken dromen over de golfjes van het meer meer en meer mijn blik voorbij ze wuift naar me die waterzwaan met haar luie linkerpootje dat ligt te rusten op haar rug links? heeft God zich dan bekeerd? verkeerd? ach neen

dag zwaan dag dwaze zwaangedachten

dag God tot nog eens aan de Zuiderzee


64. Het plein der leegte - GeverikEric van Hoof (Geverik)

Maastricht-Aachen airport heeft vliegtuigen die verworden tot wensdromen en industrie die grenst aan verstedelijking.

Glooiende borsten verbergen de stalen erecties van de oude DSM niet meer onder die natuurlijke lingerie.

‘Ze verwekken nog steeds kinderen in die bosjes’ Logisch, want de spruiten staan als loodsen in het weiland en schaduw is altijd veiliger.

Overdag brullen boeren verwensingen over velden waar ze prikkeldraad planten en vliegtuigen zaaien.

‘s Avonds schijnen de lampen over de landingsbanen als over pleinen vol leegte.

Dit is mijn Limburg.Mijn.


65. Stadse PolderSophie Borgers (Den Bosch)

De lucht is zo vol met aardeen zoals jij de vlinders vangt,met blote handen.Alles begint opnieuwen ouder worden we niet.Het water buiten haar oeversover de grenzen van het seizoen heen.Voel de wind in de grondfluistert wat je horen wilen verdrinken in het gras.


66. Mijn DrentheMart Brok (Nieuw Amsterdam)

Losgerukt uit het omwoelde hunebedkijk ik in de vroege ochtend in de tuin van GodIk werp de Drentse achterdocht naast de jeneverfleswaarmee ik soms de dorst nog les

Mijn blik dwaalt langs de heidezoomwaterkoude witte wievenverwarren vaak het zichtHier schrijft zich als vanzelfvaak het allermooist gedicht

In de verte roept de kiekendieftegen de bosrand aanwaar wuivend veenreukgrasme de ogen opent

mijn eerste vers vandaagleidt een nomaden levenwaaraan heel onbedoeldde romantiek bleef kleven

De zinnen banen zich een wegdoor kurkdroog sprokkelhoutkakelvers neemt de fazanteen loopje met de werkelijkheid


67. De DijkCilja Zuyderwyk (Leerdam)

De dijk schuilt gindsachter de strakke wilgenrij

Seizoenen draagt het moeiteloosgeen sneeuwtapijt te zwaarhet danst wel op zijn schenenof tiptoet met de vlokkendrinkt pekel als ware het witte wijn

‘s Zomers klinken er concertenverwarmt de zon de asfalthuidkrimpt soms ineen van pijn

Wiegend in het veenstaccato in de kleirijdt er de jonge boertrekt sporen van vernieuwing

Fluitend zwaait hij naarde grijze moeder van zijn moedergebogen vader van zijn vaderdie op het grindpad sterk verkleindde koperen knoppen poetsenmijmeren over ijstijden en rode kersen aan de bomen

In de bocht toont het zijn schat


Stralend blinkt daar de riviergolven breken het felle lichtde wolken spiegelen zich tot slingerende linteneen enkel schip doorsnijdtgeruisloos beide oevershet riet buigt nederig voor de kapitein

Hier kan ik niet geboren zijnalleen te gast drijf ik van overkant naar overkantde mond ademloos geopendelk woord verstorven in de stroom.


68. RaakvlakAnne van Amstel (Amsterdam)

Achter muren groeien wij langzaamuit tot smaragden, kostbaar en prachtig,met zichtbare barsten als teken van echtheid.Jij die hier ook woont, koninklijk kleinood,dit plein, deze huizen ons moedergesteente,weet jezelf onbetaalbaar kwetsbaar,meer dan wie om jou geven verdienen. Met lichte fouten houd je waarde– wie is er nu van het zuiverste water –maar laat je niet opjagen, want verhitverlies je je kleur. Dat wil zeggen je ik.En lijkt het gras bij de buren groener,ook zij zijn smaragden, ruw en hoekig,gemakkelijk brekend op krassen van vroeger.Het is daarom nodig dat wij elkaar dragenals broze juwelen.


69. OntheemdWil Cordes (Enkhuizen)

na jareneen weerzien in geboortestadeen rendez-vousomzien in Enkhuizer kroegje kent dat weldie goeie ouwe tijdtwee vrienden van weleerhij bleefik was het zathet was genoeg

na koffie met likeureen wandelingook door mijn oude straatin herinneringwat smalletjes, stil en leegnou ja, een bomenrijeen damesfietsnonchalant tegen de muurniet eens op slotdat late uur

en weet je nogwanneer destijdsde avondklok het vroegdan lieten we de schemer toevier gaslantaarnsgeelachtig lichtde bakkerswinkelging vroeg dicht


zeg mij,wie stal het duister van de nachtwie nam zijn sterren meeen wie heeft toen geprotesteerdzeg mij,was jij daarbij?


70. vergeelde beeldenbert van der linden (Kaatsheuvel)

zag ons deze dagen weer gedreven door de bossen dwalen op zoek naar een lekker maaltje cantharellen

hoe mijn vader zich telkens bukte, met een glimlach het zakje vulde

en wij die avond met de pan op tafel onze honger gretig stilden


71. MaastrichtCoen van Dam (Maastricht)

Ik fietste door de stratenDe straten van MaastrichtIk kon het niet latenVoelde mij verplichtEen stuk te schrijven Over gatenIn de straten Van MaastrichtEn ook al zal het wel niet batenToch schreef ik toen dit gedicht

Ik liet me niet verleiden Door voorbijfietsende meidenMet een trendy blonde lok Of een veel te korte rok’t waren zomerzwoele dagen, neeWe hadden niets te klagenToch hield ik mijn blik gerichtOp ’t straatbeeld van Maastricht

De brug die stond net openVerplicht een meter lopenDat kost tijd en tijd is geldAnders had ik reeds besteldEen biertje hier een biertje daarOp de terugweg nog een paarZo voer ik door deze stadMijn oude fiets een beetje zat


72. Vuurtoren van BreskensBea Ryckaert (Breskens)

Op weg naar huisLangs NieuwesluisStaat hij op mij te wachtenMijn lichtpunt in donkere nachtenGekleed in gestreept wit-zwartVertrouwd en bikkelhardGemaakt van gietijzer, ruw metaalBeveelt hij in eenvoudige, klare taalKom blijf, aan uit, aan uitOplichtend en zonder geluidOpwindend het vaste, ritmische gelonkVan mijn altijd aanwezige zeebonk


73. PhoenixLilian Caessens (Born)

Het toch al kleinzerig land neigt bruin van de modder naar de homp op het veld.

Het schrille wit ligt ver uit het zicht verderop, rottend op de vuilnisbelt.

Met een blik op de brakke zomp, de zoom van de Maas en de lichtgewicht suikerbiet.

Aan de ene kant dit, aan de andere kant jij.

Geen sinecure dit vervreemdend stapsgewijsuitzien naar alles is geweest en bijna voorbij.


74. Alla CarbonaraCartouche (Schinveld)

Hier hellen de straten licht kreunend op hun ondergrond van zand en leem - krijt, trias en carboon, leven op vindersloon patroon van baas en knecht -

naar velden geschind in eeuwenlange knoken - arbeid tot aan de grensvan woeste ‘zelkant’, bodem voor zware kostgries, eieren, spek en bonen in overvloed.

Breukvlak en beweging voelbaar nogin de zetting van de voet, de trillingvan het donker in de onderlaag waaringitzwart gestapeld goud bijeengeraapt

naar boven werd gesjouwd, geblakerdals een moedwillig aangestoken brandwoedend om de wereld weer te stotenopwaarts in de vaart van volkenbond.

Bergen kool en steen zijn in de loopvan vergruizing opgegaan in groengeloogde landschapsplooien open

verleden in antracietgrijs stof geschreven op het corps van een fanfaremaar de blues wordt hier niet meer geleefd


al walmt zij wel als carbonaraadem diep in onze longen na

in “witste nog, d’r lètstekoempel deet de lamp oeët”

van Carboon


75. ik breng het licht terug tot een streep op het museumpleinpom wolff (Amsterdam)

ik ben schuldig omdat ik kranten leesde wereld terugbreng tot papiervandaag de foto’s accepteerbeelden beelden roepen laathet meisje van weleermet modder tot haar monddie armen gespreid ontzettend naakteen vragend montessorimeisjemet napalm op haar huid

zo meteen zeg ikzo meteen is zo meteeneen excuus voor nueen strategie voor straksik breng het licht terugtot een streep op het museumplein

voor het gezicht geschroeide handenomdat ik blindzijn prefereergeen stem meer boven water horen kanga je mee?een lange boswandeling makenheb je de wereld gezien, ook de bossen


76. MiljoenenstadDanny Danker (Roermond)

de snelheid van tijd in geleidelijk meervertraagde bewegingscheert schier en schrander aan aangedragen vrijheid voorbij

geen van de zeven verzucht een andere windmaar vraagt een omkeerbaarheid in opstand

ik, gekluisterd aan het raam van een restaurant waar veel leven voorbij loopten soms binnenkomtom honger te stillen

argentijns, ook hun keuze,kijkt hij in flits of het haar ook behaagtzij zonder aandacht voor zijn onzekerheidherschikt haar haar en kijkt wat rondals ik besluit om haar ogen

te volgen vinden die stilstand op het flets bedrukt portret van een toekomstig koning en zijn gadeboven een boog en aquariaen staar weer naar het bord voor mij

-warm vlees ingekaderdin gezond lijkend groen-


er nog valt zoveel weg te slikken om me heen worden botten blind afgeklovenen ik vrees de doden in de winter


77. Broedplek van der PekWilma van den Akker (Amsterdam Noord)

Met een tas tegen mijn knie kom ik aangefietst, zie de markt,leg mijn gedichten tussen huisvlijt en ambachtelijke worst een bakfiets brandt bonen:een koperen koffiemobiel

Het meisje van de slager verkooptworsten als broodjes, vertelt mijhaar verhaal, ik spreekeen buurtvader, een lieve Boliviaanen de vrouw van Maggezien

Buuf van het Sterrenplein komt langs,stuurt een filmploeg naar mijn kantbuurman vertelt een mop, blaast veren door zijn hand, neemt klokslag driezijn pil – dat luistert nauw – ik geefmijn woorden weg, verkoop er wathoud mijn plas nog even op

Espresso van de bakfietsmachine warmt mijn strot, of is het de calvados?ik houd vandaag in ieder gevalnog meer van de mensen, van Noord


78. BelevingswereldSven Mathijssen (Vlijmen)

Ik keek eens diep in mijn verbeelding,En in mijn woordenschat.Ik sloot mijn ogen en zag een wereld,Die ik tot heden nooit betrad.

Op deze plek camoufleerdeAl het lief het leed,En liet simpelweg een hart weer kloppen,Waar het dat even niet meer deed.

Op aarde gaat de zon op en onder,Gisteren, nochtans.Op deze plek maakt de zon echter,Slechts een vreugdedans.

Dan nog die vrijheid, oh die vrijheid,Die ik nooit eerder zo ervoer.En overal was coöperatie,Nergens was concours.

Ik besefte: ik wil hier nooit meer weg,En sloeg daarop een kruis.Plots ontwaakte ik, keek in jouw ogen,En bedacht me:

Ik ben al thuis.


79. HemelsWilma van den Akker (Amsterdam)

Hemels

Noord, ik houd nu al van jede bus doet na de tunnel bloemen aan

het Mosplein is verweerdSneeuwbal en Pinksterbloemlicht en vrolijker

na de bocht dwingenscheepsbouwers respect afDraaier, Slijper, Tuiger maarik val op Nageljongenstraat

smeltend denk ik aanhoe je me vastspijkert- ondeugend!

stap uit op de Meteorensingelloop door de Aldebarannaar de Grote Beer:

thuishemels!


80. NoorddijkDick Ronner (Noorddijk)

op de grens van stad en landdraal ik op het kerkhof, een enclavevan al lang verwelkte rouw

het korstmos dekt de zerken toeen om de schouders van de stenenligt een groene wade

ik voel het roesten van de tijden neem me voor me nooit,nooit meer te zullen haasten


81. In de polderIna Braas (Grootschermer)

zinderende zonblauwe hemel

bedwelmende bloesemkakelende kipreiger op rust

goedmoedige grazersongeschoren schapengroen gras

polderwegoptrekkende tractorverstoort de rust


82. Hollandse zomerIna Braas (Alkmaar)

Zachte luchtgeur van grasnatte bladerenen slootwater.Geur van aardedampendna een regenbui.

Boven mijn hoofdhet bladerdakwuivend.Gefilterd lichtgroene schemergevoel van heelheiden verbonden zijn.


83. De schrijversRuud (Nijmegen)

Voor Thijs

Op tafel een fles port zonder jaar, onze jongste die vanmiddag een snee in een tomaatje beet, popmuziek vergroot het uit, zacht uit de boxen, en in mijn hoofd schrijvers die de laatste tijd hun dood over zich heen zagen schuiven. Ik ben 38, je merkt het nog het beste aan de herinnering, ook aan wat je nooit hebt gekend. Het wordt mystieker. Het is laat ja, nacht zwachtelt mijn hart, vanmiddag zag ik mijn tenen - zwart, straatvuil, om aan te kondigen wat me wacht. Onwaarschijnlijk was het om onze oudste voor het eten vanavond haar jurk te zien passen in gewaagd evenwicht met haar gympen. Vervreemding telt haar passen, waarheid is dat zij er niet meer zijn, net als hun tijd toen zij wit schreven over wat moest komen. Anderen volgen snel, je kunt het bijna voelen in de dagen, opkijken wordt de kunst van optiek, je ziet steeds meer jaren liggen. Gelukkig is er deze tafel, een oude fauteuil, een stille fles en mijn lieve snurkers een paar muren verder. Zo probeer ik me te hernemen - in wat verder gaat. Ondertussen zoekt verlangen de woestijn, het zand, de droom van een nieuwe verte, de hitte die je botten opvreet. Leven, hard en zuiver.


84. Roosevelt, een laanM. Willems (Maastricht)

Hier liggen de gegoeden - immers al na middernacht - met geschikte dochters die mij niet kennenIn bedden, met een motor erin

Hoef ik nog maar minuten,wankel zonder auto, zonder fiets

Ze rollen aan, gepaarde lampenspatten pekelwater, klaar om toe te slaan

Wie duldt een snelweg in haar hart?sluip ik langs de rijen,

één verkeerde beweging en ik ben niet meer


85. AvondlichtRia Moons (Enschede)

pas als de avond valtlicht op wat overdagverborgen bleef.

schaduw werpteen ander lichtop alle dingenen waar het donkertis geheimeniste zien.


86. LaandervaartHanny van Alphen (Limmen)

zandpad vol sporen, diepe groevenvan vroeger wetenwaar wagens redengetrokken door het paard

vorstelijk verglijdt de vaartonder scherpe klankenvan ijzers die ploegendoor een oudhollandse kaart


87. wierdenDick Ronner (Garnwerd)

hoogtelijnen en waterlopenleiden de weg met zachte handdoor het landschap, slingerendvan wierde naar wierde

de zee is uit het oog verloren,de dorpen liggen veiligin de armen van de dijk

maar de kerken staan gezadeldop hun hoogten, klaarom weg te galopperenals het water toch nog komt


88. Voor ankerHarry C.A. Daudt (Grave)

Ik lig ervoor ankerlig er aangemeerd

Na het hollenvan golf naar golfvan oever naar walhet draven

Mijn scheepjeheeft de wal niet gekeerdwaarom zou ‘t?

Het weetvan stroom en tegenstroomvan wind en tegenwind van verval-niet te vergeten-

Maar zoveel meerdan het weten:er thuis te zijn.......een haven.


89. Paleis Lange VoorhoutEdith de Gilde (Den Haag)

Grijs stenen blok staat ingeklemdtussen sjieke, slaperige buren.Het gouden, iel balkon hangt er wat wuften overbodig bij. Niemand wuift nog.

De lijnen van het trappenhuis zijn rondals het compacte lijf van wie er woonde.Het heerste harder, killer ook dan zij:koninklijke kooi. Geen ontsnappen aan.

Of even, soms? De lift, haar privilege?Bedienden op de kale achtertrappenzorgvuldig uit het zicht gehouden.Zie onze huid. Hierbinnen ons bestaan.


90. Het KanaalMargreet Meijer (Den Haag)

Aan het eind van de straat, als grens van een stadeen kanaal als afvoer, maar een kind ziet niet dateen kind ziet het anders;een gat in het hek, daar zijn de grotende boeven en binken, ratten en struikenspanning en spel, de stank is te ruiken.

Verboden te zwemmen, toch lef om te gaano zwoele zomers, de tijd blijft staan.In stilte gevangen aan d’overkanthet onbereikbare verlangen naar een ander land. Het hoge duin en de bosjes van PootDen Haag- soms is de weemoed zo vreselijk groot.

Het kanaal, in m’n hart draag ik het meeik verlang naar de zomerik verlang naar de zeeO hing ik nog eenmaal daar aan dat hekvlakbij de straat, bij mijn ouders, bij thuiswas ik nog eenmaal dat kind in dat huis.

Maar niet het kanaal aan het eind van de straathet stromende lint dat de stad doorgaatik ben veranderd, verouderd, vergrijsd,ik ben degene die naar vroeger wijst.

Stroom neem mij mee en stuw mijn verlangenlaat mij niet aan het verleden hangendraag mij en steun mij, drijf mij voortmijn toekomst is nog ongehoord.


91. P.C. HooftstraatKees Godefrooij (Amsterdam)

Zoals gebladertedoor een windvlaagverplaatstin een poëemvan elegantiehaalt Botticelli zijn modeluit Praageen venuszonder enige distantievoor wie de vonk fungeertals levensvlamals brandpuntin een driftig paringsvuuren die de liefde vindtin Amsterdamzo rond het voetverzwikkendmiddaguur.


92. ‘t Wintert WadMargreet Hiddink-de Haan (Hippolytushoef )

Op de grens van land en waterwaar het zoet het zout ontmoet loop ik dagelijks langs de vloedlijn van een uniek stukje Werelderfgoed

Mijn blik op het Balgzand gerichtvanaf de Wieringer kustwaar overtijende vogels foeragerenheerst schijnbaar nu sirene rust

Het wintert op de Waddenzeebevroren algenplak rust aan de randopenwater in diepe en ondiepe geulenmet daartussen platen ijsfondant

Waar wind het water meestal krultis nu het wad stil in zichzelf gekeerddoor drijvend wolkdek opgenomendie het openwater aquarelleert

Een sneeuwbui in ontwikkelingverdrijft het zonlicht gestaagkleurt even nog de hemel en het watergeeft het Wad een dubbele laag

Het dynamisch wisselend landschapdeze onvervangbaar grenzeloze natuurkraamkamer en pure wildernisverandert steeds van uur tot uur


93. SaeftingheNell Nijssen (Verdronken land van Saeftinge)

Wij duiken in je uitgestrektheid, in resterende land-geheimen van deze pleisterplaats, wij vullen onsmet vergezichten uit een zanderig verleden.

Waar water schuurt, verloren loopt op schorren,langs geulen die ontheemd een haven zoeken, als babyhandjes graaiend naar een moederborst.

Nooit zal verdronken echt verdwenen zijn.Kopje onder, lijkt het, maar tegelijk zoglinsterend van ongerepte maagd’lijkheid. We laven ons aan lepelblad, aan vogel-rust en meer van dat soort moois. We zwijgen,zien hoe het kerend tij zich in je armen vlijt

opdat het zilte nat jou vruchtbaar kust.


94. ExlooHelmi Evers (Exloo)

De klok van het gemeentehuis slaat hier nog ieder uur dat telten is de jeneverbes nog wachter op de heideZo roept de uil in stille nacht

Hier wonen nog de mensen die nauwgezethun stoepjes vegen en niet achteloos betreden wat de wind hun bracht

Hier pozen schapen en de schepernog tussen braam en bies en rusten oog en oorin d’ schaduw van de eiken

Hier zijn nog waar het nodig ishanden die helpend reikenen wordt de schat bewaardin d’ koelte van het lover.


95. GekaptCoby Poelman-Duisterwinkel (Aduard)

De oude wilg is weg.De jonge beukdie altijdin zijn schaduw stondgroeit in het lichtde ruimte dichten fluistertin het duisternaar de afgehouwen stam:“Ik mis je zo,je zuchten en je kreunen,je steun ook in mijn rug”maar hij hoortniets meer terug,geen tak ziet hij meer wuivenalleen de grote paddestoelop de afgehouwen stamlijkt een klein stukjeop te schuiven.


96. DuisterwinkelCoby Poelman-Duisterwinkel (Duisterwinkel)

Er gaat een geruchtdat in een gehuchtbij een donkere bochtmen trekschuiten zochtom deze te beroven.

In een verhaalrond het Hunzekanaalbij die duistere winkel *)heet het gehucht Duisterwinkelen kom je ’t gerucht te boven.

Komt in dit lichthet berichtop de kaartwordt historiein glorie bewaard.


97. WesterkwartierDick Ronner (Kornhorn)

vol levenslijnen is ditnog onbedorven, grillig land

geen ruilverkaveling,geen strepen, getrokkenlangs een dode liniaal

maar elzensingels,kruidige weidentussen de coulissen,het baltsen van de vogelstegen dit decor

een mens zou in dit spelwel medespeler willen zijn


98. Het zal wel winderig zijn boven AmsterdamLilian Caessens (Amsterdam)

Vroeger hebben mijn ouders tien jaar hier gewoondtoen werd hun huis verkocht en ging ik in het hoekje zitten

ik droeg het opgeheven hoofd nog langverloor ogen in mijn biotoop

vader lag die dag in Californiëmet een vis in zijn buik

het was winderig boven Amsterdam


99. VrouwenkerkkoorpleinFrans Terken (Leiden)

Daar waren we goed invan een straat een plein makeneen nachtverblijf verbouwen tot ruïnewaar de meisjes aan de voeten lagen

in het Praethuys namen we alles onder handen een zwarte film die we draaidende levende schoonheid vermaakt tot preparatenlater nog in het Boerhaave gezet

de nieuwe tijd die we aanrichtten met of zonder sonnetten want de dichters konden niet dood gaan we schreven Lodeizen op de muur

het leven groots in de bloemen gezet tot er zon is een dronk op Jan de man van de tapmet de dans van de ziel die altijd zoekt


100. Bergen aan ZeeCoby Poelman-Duisterwinkel (Bergen aan Zee)

De zee ingehaald,golven stormen,ijskristal klettert uit antraciet, onweer in Bergen,zon in de duinen,schuilplek ontdekkendoor hagelzand,windvlagen spelenmet slippers en vlaggen,rennende badgasten,flitsend strand,we vieren vakantie in Nederland.


101. Wonen op het platte landCar (Purmerend)

Alleen de slotentussen versteende weilandenvol koeien achter glasvertellen nog hoe ooitdit Purmer landschap was

De Westerweg toont frappantde overgang van oud naar nieuwboerderijen in een woonhuisjasstaan broederlijk naast villa’sdie plaats namen op wat een erf was


102. WINTERWADCor Visser (Leeuwarden)

Het kille winterwadTrekt koude ebstroomTraag terugBaringsstrepenIn haar rug.Wat de vloedBracht; hout, touwEn plasticBlijft liggenAan de reeAls het braakselVan de zee.


103. WachterWill van Sebille (Zoutelande)

De horizon verdwijnt in de zeelucht en water een eenheidpalen vol littekensstaan in het waterschuim rondom hun voetenop hun hoofd een eenzame meeuw

Meeuw waakt over de wereldde laatst overgeblevenekiest voor de smaak van zouthet geluid van de rollendegolven in hun bewegingde kleur van talloze grijzenin de verdwijning van dehorizon

is de wereld niet te weidsde hemel te leegvoor een mens alleenop zoek naar de zinvan leven of dood?


104. Niets is onduidelijkLilian Caessens (Born)

Hier word ik wijzer, hier aan de grachtaan wie ik geworden ben.

Er is alleen maar waarheid en een kijken naar de sterren rond de straat.

Blikje hier water daar eend op de keien kopzorg langs de rug.

Het gaat vanzelf dit eigenaardig hangenhet verstaan van het grote niets.

Daarachter in de verte weet ik mij een vondeling een die terugkeert, weer verdwijnt.

Top_100_8feb

Documents

Transcript of Top_100_8feb