Selbstbildnis im Konvexspiegel

Selbstbildnis im KonvexspiegelParmigianino 1503 - 1540

Joosje ter Velde10/8/2014

-Object gegevens-

1523-1524Olieverf op een hout rond canvasDoorsnede van 24,4 centimeter

Het canvas is vrij rustig gebleven, enkel een figuur en weinig dingen in de achtergrond. Links zie je een raam, de lichtbron met natuurlijk licht. In het midden zit een figuur met halflang bruin haar, dit is de schilder zelf, Parmigianino. Zijn kleding is bruin en zwart gestreept met witte kraag en mouw. Wat vooral opvalt is zijn hand, deze is lang en dun met een goude ring aan zijn vinger. De hand is eigenlijk te dun en buiten properties. De hand is zo geschilderd vanwege het bolle perspectief dat Parmigianino wou bereiken, maar dat is niet de enige reden. De hand is overdreven dun, slank en blank, bijna als een vrouwenhand. Deze vorm van zijn hand schilderen geeft aan wat voor werk en technische vaardigheiden hij in het werk heeft gestopt. Daarnaast is de hand ook het belangrijkste en het meest benadrukte stuk van het werk, wat ook aangeeft dat hij oefenen en leren hee belangrijk vind. Wat nog ook opvalt is dat Parmigianino rechts is, de hand in het schilderij is ook zijn rechterhand. Dit kan dus betekenen dat hij de hand niet geschilderd heeft terwijl hij in de spiegel keek, waardoor misschien de vervorming ook versterkt is.

De kleuren die Parmigianino gebruikt zijn heel erg zacht en bleek van kleur, kleuren die realistisch en naar de natuur zijn gemaakt, dit kan het gevoel van de spiegel ook versterken. Parmigianino heeft zichzelf heel gewoon afgebeeld, weinig versiering en heeft zichzelf niet mooier afgebeeld dan hij was. Overigens is zijn blik heel neutraal, zelfs een beetje koeltjes.

Doordat Parmigianino een spiegel probeert na te schilderen, maakt hij dingen in de achtergrond kleiner en in de voorgrond groter. Ook zijn vele dingen rond geschilderd, zoals het raam en het plafond, om nog meer het gevoel van de bolling te versterken. Hieraan is duidelijk te zien dat Parmigianino een maninierist is. Hij laat zien wat hij kan, door van een zelfportret een stapje verder te gaan, in de bolling. Ook is door de hand niet alles naar waarheid, wat ook kenmerkend is voor maniaristen. De manier waarop het schilderij geschilderd is, zorgt ervoor dat het schilderij er vrij modern uit ziet voor die tijd. Parmigianino is niet de echte naam van de schilder, hij is geboren als Girolamo Franscesco Maria Mazzola. Hij was twintig toen hij dit schilderij schilderde. Volgens Vasari, die later zijn leven in een van zijn boeken heeft beschreven, was het werk eigenlijk een oefening, niet eens een serieus project. Hij schilderde het werk om te oefenen en stuurde deze naar Paus Clement VII, een medici. Dit deed hij in de hoop om zo opdrachtgever te krijgen wie hem veel opdrachten zou geven. Clement VII was zo onder de indruk van het schilderij, dat hij Parigianino direct uitnodigde om naar Rome te komen, wat Parmigianino ook gelijk deed. [footnoteRef:1] Dit werk is daarom ook het laatste werk dat hij heeft gemaakt voordat hij naar Rome vertrok. Vasari paste in zijn tweede boek uit 1568 het verhaal aan. Hierin schrijft hij dat Parmigianino op bezoek ging bij zijn oom, die hem vroeg enkele schilderijen mee te nemen om te laten zien. [footnoteRef:2]Het werk was dus in het bezit van Clement VII, tot het werk gedoneerd werd aan de schrijver Pietro Arentino, waar Vasari het zag hangen toen hij nog een kind was. Later kwam het in het bezit van de beeldhouwer Valerio Belli, tot dat hij overleed in 1546 en ging het over naar zijn zoon Elio Belli. Door de tussenkomst van Andrea Palladio in 1560 ging het werk naar Alessandro Vittoria, een venetiaanse beeldhouwer. Toen hij dood ging, werd het werk nagelaten aan Keizer Rudolf II. In 1608 kwam het in Praag aan. Pas in 1777 werd het werk deel van de Habsburg Imperial collective in Wenen. Op twee jarige leeftijd overleed zijn vader aan de pest, waardoor hij en zeven van zijn broers en zussen overbleven. Ze worden met behulp van hun twee ooms opgevoed. Beide ooms waren schilders en toen een van de twee ooms een opdracht kreeg een kapel in de San Diovanni Evangelista te versieren, maar Parmigianino het werk af. Op zijn 18e bleek Parmigianino al veel getalenteerder dan zijn twee ooms, toen hij het altaarwerk Huwelijk van St. Catherine schilderde. Parmigianino verliet na drie jaar Rome en trok naar Bologna, waar hij het altaarstuk Madonna en Kind maakte. In 1530 keert hij terug naar zijn geboortepltaats, Parma, waar hij nog veel opdrachten krijgt, voor een kerk die uiteindelijk, eveneens als de werken niet afgemaakt konden worden. In 1540 sterft Parmigianino, hij is 37 jaar geworden.

Bibliografie:

Ekserdjian, David. (2006). 5. In Parmigianino (First ed., pp. 128-135). New Haven and London: Yale University Press.

Selbsltbildnis im Konvexspiegel. (n.d.). Retrieved from http://www.khm.at/en/visit/collections/picture-gallery/selected-masterpieces/

(n.d.). Retrieved from http://www.artble.com/artists/parmigianino/paintings/self-portrait_in_a_convex_mirror

Parmigianino and European Mannerism. (n.d.). Retrieved from http://www.khm.at/en/visit/exhibitions/past-exhibitions/2003/parmigianino/

Selbsltbildnis im Konvexspiegel. (n.d.). Retrieved from http://en.wikipedia.org/wiki/Self-portrait_in_a_Convex_Mirror