Het verhaal

De hoofdpersoon is Ernst. Ernst is een klein, mager maar vrolijk jongetje. Zijn vader leeft niet

meer en zijn moeder is arm. Ernst heeft een vervelende kwaal, hij laat enorm vieze

stinkscheten. Zijn vieze stinkscheten zorgen voor vervelende, maar ook lachwekkende

momenten.

Ernst vindt een echte schetenvanger uit, zodat andere mensen geen last meer hebben van

die afschuwelijk vieze lucht. Als er na verloop van tijd een boom in de tuin groeit die mooie,

maar stinkende bloemen draagt, weet Ernst wat dat is: een schetenboom. Hij ontdekt dat de

vruchten van de schetenboom hem speciale krachten geeft. Met deze krachten beleeft Ernst

bijzondere avonturen. Met deze krachten wordt Ernst uiteindelijk de held van het verhaal…..

1. Niet naar buiten.“Ernst!” Ernst kijkt op. De luidde stem van meester Jan is zelfs in de gangen te horen. “Zit je nou alweer te slapen!” Meester kijkt boos neer naar Ernst die blozend op zijn stoel zit. “Houd het dan ook nooit op!” Even is het stil, maar dat duurt niet lang. “Er uit!” Brult meneer Jan. Ernst sloft de klas uit, dit is de duizendste keer al dat hij er uit wordt gezet! “En geen scheten laten bij de directeur!” Heel de klas lacht, behalve Ernst die met rode wangen de klas uit loopt. Hij ziet hoe kinderen naar hem kijken vanuit zijn klas. Waarom heeft hij nou ook zo’n rot meester! Zachtjes klopt Ernst op de deur van het kamertje van de directeur. Er klinkt geen geluid… Zachtjes klopt hij nog een keer. “Binnen!” Rustig doet Ernst de deur van het kamertje open. Directeur Brousma ligt met beide voeten op de tafel en is onderuit gezakt. “Kan ik je helpen?” De stem van de directeur klinkt vriendelijk. Ernst weet het als de beste. “Nou….” Ernst voelt de zweetdruppels over zijn gezicht glijden. “Ik was in slaap gevallen..” “Wat!” “Sorry!” Ernst bloost. “Dit is al de duizendste keer jonge man!” “En je zit nog pas in groep 7!” Even is het stil in het kamertje. “Jij blijft vandaag binnen tijdens de pauze, dat is je straf!” Ernst kijkt directeur Brousma verschrikt aan. “Maar, maar…” “Ik heb nog nooit binnen gezeten tijdens de pauze!” “Nou… dan is dit de eerste keer!” Het lijkt net of de wereld vergaan is. Ernst die niet mag buiten spelen.. dat kan niet! Ernst loopt zuchtend het kamertje van de directeur uit. Hij heeft de neiging de deur dicht te smijten, maar hij houd zich in. Hij loopt richting zijn klas en doet de deur open. Alle kinderen zijn al naar buiten behalve Julia. Ernst ploft op zijn stoel en staart recht voor zich uit. “Kom je mee?”vraagt Julia vriendelijk. Ernst kijkt boos naar Julia. “Ik moet binnen blijven!” Julia kijkt verschrikt naar Ernst. “Dat meen je niet?” “Jawel, dat meen ik!” Julia knijpt haar neus dicht en rent naar buiten. Ernst begrijpt wat ze bedoelt. Hij moet eenmaal naar buiten om daar zijn vieze stinkscheten te laten, dan ruikt de klas niet zo vies. Hoe kan Brousma zoiets doen? Ernst voelt zich rot. Direct staat hij misschien voorschut. Dat heeft hij al een keer gestaan bij het optreden in de gymzaal. Hij moest zingen maar hij mocht van te voren niet naar buiten….. Iedereen lachten hem uit. Vandaar de bijnamen “Stank angst”en “stinkscheter”. Zonder te knipperen kijkt Ernst voor zich uit. Tranen schieten in zijn ogen. Ondertussen is Julia al weg, en zit hij helemaal alleen in het kleine koude lokaal. Alleen het gezoem van de computer klinkt nog in het lokaal. Een half uur gaat voorbij, en alle kinderen komen de klas weer binnen. Ieder met hun schooltas in hun hand. Ernst kijkt voor zich uit, alsof er helemaal niemand is. Meester Jan kijkt Ernst diep aan. “Je moet je schamen jongentje!” De rest van de klas lacht erom. “Oké, zo kan hij wel weer!” Roept Emelly. Heel de klas kijkt verbaasd naar Emelly die een boze blik trekt. Ernst kijkt nu ook naar Emelly. Emelly kijkt strak voor zich uit. “Emelly hartje Ernst!” “Zoenen, zoenen, maak me gek!”. Tranen glijden over Emelly’s wangen, en ze rent de klas uit. Ineens is iedereen stil en kijkt naar de dichtgeslagen deur. Zelfs meester Jan kijkt verschrikt naar de deur. Ernst loopt Emelly achterna.

Ernst loopt naar de deur van de meisjes wc. Even twijfelt hij.. maar hij doet de deur toch niet open. Emelly komt uit de deur lopen en kijkt naar Ernst die tegen de muur leunt. “Bedankt.” “Bedankt waarvoor?” Even aarzelt Ernst maar dan toch besluit hij het te zeggen. “Nou.. in de klas, je nam het voor me op.” “Dat was niets…” Emelly loopt richting de klas. Dan legt Ernst zijn hand op haar schouder. “Nee echt… hoe kan ik je bedanken?” Emelly schud zich los. “Heey, wacht nou!” Ernst rent achter Emelly aan die ondertussen al in de klas is.

2. De picknick die ik nooit zal vergeten…..“Heey!” Zegt Femke die langs loopt. “Ik had een vraagje!” Ernst kijkt naar boven, naar Femke die een halve kop groter is. “Ja..?” “Zeg het maar!” Femke zet haar grootste glimlach op. “Kun je vanmiddag met me naar het park gaan?” Ernst kijkt vol verbazing naar Femke die zojuist hem heeft gevraagd om af te spreken. “Je weet..” Aarzelt Ernst. “Ja ik weet dat je na schooltijd vaak scheten laat!” “Maar dat vind ik niet erg!” Femke pakt de hand van Ernst. “Je droomt niet!” Zegt Femke tegen de half uit zijn ogen slapende Ernst. “Huh….wat?” “Ik zie je om 4 uur in het park, lekker in de frisse lucht!” Femke loopt door en laat de hand van Ernst rustig los. Ernst straalt en is even alles vergeten wat daarvoor gaande was. “Heey, jij daar!” Ernst kijkt naar rechts waar hij meester Jan ziet staan. “Ik ben de pineut hé?” “Meekomen!” Meester Jan trekt Ernst bij zijn arm mee naar het kamertje van Brousma.

“Zozo, daar is meneer stankangst weer!” Directeur Brousma tikt met zijn vingers op zijn tafel. Het is een erg vervelend, en zenuwachtig geluid. “Het spijt me zo!” “Wat heb je nu weer gedaan jongeman?” Even aarzelt Ernst. “Ik was achter Emelly aangegaan, ze moest huilen, en daarom ben ik haar gevolgd.” Directeur Brousma zet een glimlach op. “Waarom stuur meneer Jan je dan naar mij?” Ernst kijkt verbaasd naar Directeur Brousma die gewoon lacht. “Nou..” “Weet ik niet!” Zegt Ernst snel. “Ga maar terug naar je klas, ik zie hier geen overtreding in.” “Dank u directeur Brousma!” Ernst loopt met een lach op zijn gezicht het kamertje uit. Rustig loopt hij kijkend naar de tekeningen van groep 3 die aan de wand en deuren hangen, de gang uit. Het zijn mooie tekeningen van dieren. Ernst kon toen hij zo oud was als hun, echt niet zo goed tekenen. Hij word afgeleid door de kinderen in het computerlokaal, en begint een praatje te maken met zijn goede vriend die vorig jaar was blijven zitten. “Ernst!” Klinkt een brommende stem voor hem. “Naar de klas!” Meester Jan kijkt met een boos gezicht naar Ernst. Meester Jan pakt de hand van Ernst en sleurt hem snel mee naar de klas. “We gaan verkeer doen jonge man, iedereen wacht op je!” Ernst voelt de rillingen door zijn lichaam gaan. Poetst meneer Jan ooit zijn tanden?! Ze kijken naar een film over de tweede wereldoorlog. Als eindelijk die zware dag voorbij is, ziet Ernst Emelly nog op haar plaatst zitten. Meneer Jan pakt de hand van Ernst en sleurt hem de klas uit, en gooit de deur achter zich dicht, zonder een woord te zeggen. Hij blijft heel even staan, en ziet dat er tranen over haar wangen rollen. Ernst rent snel weg als meneer Jan zijn kant op kijkt. “Ernst wacht!” Klinkt een luide stem een stukje verder. “Ernst daar ben je, ik zocht je!” Ernst draait zich om, en ziet Femke voor hem staan. “Hey!” Zegt Ernst tegen de een kop grotere Femke die naar hem kijkt. “Kom je over een half uur naar het park?” Vraagt Femke. “Ja ik kom, tot straks!” Ernst rent de school uit, pakt zijn fiets en gaat naar huis.

“Mam?!” Er klinkt geen geluid. “Maammmm!” Weer niets. Ernst rent naar boven. Maar nergens is moeder te bekennen. Ernst schrikt van de telefoon die ineens afgaat. Hij is te laat om op te nemen, en hij zoekt verder naar zijn moeder. Haar fiets staat er nog, en auto heeft ze niet… “Mam!” Zal ze te voet zijn? En waar dan heen? Waarom is ze weg, als ze altijd er is als Ernst thuis is? Waarom is de deur dan niet op slot als mam weet dat ik de sleutel bij heb? Ernst word wanhopig en blijft maar schreeuwen. “Mam!” “Mam, waar ben je!?” Ernst stort neer op de bank. Rustig zegt hij tegen zichzelf “mama komt wel terug, mama is maar eventjes weg!”. “Ze zal vast wel even met de overbuurvrouw zitten te praten, dat loopt altijd uit!” Ernst rilt en is bang. Hij zet de zwart-wit tv aan, en kijkt naar zijn favoriete serie. Ernst kan de gedachten niet weg zetten. Het is 4 uur, en Ernst heeft nu afgesproken met Femke. Hij doet zijn schoenen aan, legt een briefje op tafel, en gaat naar het park. Hij ziet Femke

al zitten.. Wat een afgang… Femke staat vast super lang te wachten op hem. Aarzelend loopt hij naar Femke. “Hey!” Femke schrikt. “Heey ,je liet me schrikken…!” Ernst bloost. Hij denkt alleen maar aan zijn moeder. “Is er iets mis?” Vraagt Femke lief. “Nee.” Zegt Ernst snel. Even is het stil, en kijken Femke en Ernst elkaar aan. “Ik heb drinken en koekjes bij.” Zegt Ernst om de stilte te verbreken. Hij doet de tas open om het aan Femke te laten zien. “Zijn dat Oleva koekjes?” “Ja!” Zegt Ernst met een lach op zijn gezicht. “Weet je… dat ik geen nootjes mag?” Ernst kijkt verschrikt naar Femke. “Ben allergisch voor nootjes!” Femke zucht. “Heb je dit expres gedaan?” “Nee echt niet, ik wist dat niet!” Femke kijkt naar het drinken, het is groen en ruikt verschrikkelijk goor. Even twijfelt Femke, maar neemt dan toch een slok. Tot haar grote verbazing is het erg lekker. “Vind je het lekker?” Vraagt Ernst zenuwachtig. “Ja hoor!” Ernst is opgelucht totdat Femke ineens heel hard moet hoesten. Het houd niet op. “Gaat het wel?” Vraagt Ernst ongerust. “Nee!” Femke rent huilend naar huis. Ernst probeert haar bij te houden, maar ze is al weg. Ernst krijgt tranen in zijn ogen. Hij heeft zojuist koekjes meegenomen die ze niet mag, hij laat tijdens de picknick veel scheten en dan ook nog eens iets waardoor Femke kei hard moest hoesten. Ernst krijgt tranen in zijn ogen. Nu kan hij het wel vergeten dat Femke hem leuk vindt.

3. Waar is mama?Met zijn hoofd gebogen loop Ernst door de straat. Het is een straat met kleine huizen, en de meeste mensen zijn ook niet rijk. De straat lijkt niet op te houden. Lange, hoge bomen loopt hij voorbij. 42, 40, 38, 36, 34, 32. Eindelijk hij is thuis. Hij rent naar de voordeur en kijkt door het raam of zijn moeder er al is. Maar geen moeder te zien. “Misschien zit ze op de wc!” Denkt Ernst. Hij doet de deur open en gaat naar binnen. Hij zoekt heel het huis door, maar nergens is zijn moeder te vinden. Hij loopt naar de kleine tuin die aansluit op de oprit. Hij ziet de heg waar hij nooit achter heeft mogen kijken. Zijn moeder heeft het verboden om daar te gaan kijken. Hij heeft nog nooit de moed gehad om daar te gaan kijken. Het enigste wat ze ooit heeft gezegd is dat het een groot geheim van mijn vader is. Die 5 jaar dat hij dood is, zijn ze er nog nooit geweest. Ernst heeft het altijd willen weten wat er achter de heg is. Maar hij durft niet, omdat zijn moeder het hem heeft verboden. Ernst kijkt naar de heg, het lijkt of de heg hem aantrekt. Ernst kijkt om zich heen. Niemand te zien… Hij loopt richting de heg, maar blijft staan. Hij denkt over wat zijn ouders hem altijd hebben gezegd. “Ga niet achter de heg!” Het is stil, totdat de enorme stinkscheten parade begint. Ernst loopt snel naar binnen voordat misschien iemand hem heeft gehoord of geroken. Zijn hart gaat te keer…. “Waar kan zijn moeder toch zijn?” Hij zet de (oude, verroeste) tv aan. Een uur gaat voorbij als hij ineens de voordeur hoort open gaan. Hij rent naar de voordeur, en ja hoor…. Daar staat moeder met wat boodschappentassen. Je ziet aan de manier hoe ze loopt dat ze veel heeft gedronken. “Iets te veel op mam?” Moeder ploft op een stoel en sluit haar ogen. “Weet niet meer.” Zucht ze. Ernst knijpt zijn neus dicht. “Mam je ruikt heel erg naar bier!” “Dat kan!” Moeder geeuwt. “Ga douchen, je stinkt versschikkelijk!” Moeder kijkt boos naar Ernst. “Zeker weer liters weg pompen, het kost me een poen!” Ernst kijkt moeder boos aan. “Je kunt wel biertjes kopen en alles kopen wat je leuk vind, maar je kan niet douchen?!” “Jij weet niet hoeveel ik er voor betaal hoor, elk jaar gaan er duizenden euro’s de deur uit door die rot douche!” “Nou, ik mag zelfs maar 2 dagen in de week douchen, en mevrouw gaat zeuren om haar geld terwijl ze dronken is van al de biertjes die ze die avond heeft gekocht?!” Even is het stil. Ernst loopt naar boven naar zijn kamer. En moeder gaat naar de tuin. Ernst kijkt naar de foto die op zijn nachtkastje staat. Het is zijn vader. Zijn vader is 5 jaar geleden aan kanker overleden, sinds dien is zijn moeder zo verdrietig geweest dat ze niet meer heeft gewerkt, en zo kwam er dus geen geld. Nu heeft zijn moeder een kleine baan, waarmee ze op z’n minst normale boodschappen kan doen. Zijn moeder drinkt erg veel doordat ze daardoor blij word, maar daarna word ze alleen maar verdrietig. Er rollen tranen over de wangen van Ernst. Waarom is hij niet als alle kinderen… Iemand die geen handicap heeft zoals hij dat altijd noemt. Zijn handicap…. wie raad het niet… zijn stinkscheten! Zijn vader vertelde hem op jonge leeftijd, dat hij ook altijd veel scheten liet. Hij heeft er zelfs een heel boek over geschreven. Het liefst zou Ernst niet op zijn vader lijken. Hij was nouja… niet echt het goede voorbeeld voor Ernst. Maar ondanks dat, was het voor Ernst een top vader. Het is stil in huis, Ernst hoort alleen de klok tikken die op zijn kamer hangt. Dan hoort Ernst de deur van zijn slaapkamer open gaan. Het is moeder. “Heey!” Zegt moeder aarzelend. “Het spijt me, we praten morgen wel verder hierover.” Ernst glimlacht. “Kun je me dan nu even in bed leggen?” Moeder kijkt zielig naar Ernst zodat Ernst geen ‘nee’ kan zeggen. Ernst neemt moeder mee naar haar kamer, en legt haar in bed. “welterusten mam!” Moeder glimlacht en Ernst ook. Ernst loop naar beneden en gaat verder met tv kijken. Echt leuke programma’s zijn er niet op tv, maar Ernst kijkt naar voetbal. Het is de eredivisie tussen de twee koplopers. Ernst kijkt vol spanning of zijn club zal winnen…

4. Een rare ochtend.“Goedemorgen!” Moeder staat voor Ernst neus. “Huh.. wat?” Ernst kijkt verbaasd om zich heen. “Ik ben vast in slaap gevallen.” De tv staat nog aan. “Nu heb ik de wedstrijd gemist!” Ernst baalt. “Het is goed, je kunt het vast wel zien op teletekst!” Moeder pakt de afstandsbediening en zet hem op teletekst. “Helaas… ze hebben met 2-1 verloren.” Moeder slaat een arm om Ernst heen. “Volgend jaar worden ze vast en zeker kampioen!” Moeder kijkt Ernst aan die voor zich uit blijft staren. “Lus je wat te eten?” Ernst knikt. “Doe maar een boterham met jam.” Moeder loopt naar de keuken. Even later zitten ze samen aan tafel. “Ik heb er over nagedacht wat je zei…” Ernst kijkt naar moeder. “Je had gelijk.. ik moet maar eens ophouden met zoveel te drinken en meer tijd en geld aan belangrijke dingen besteden.” Ernst lacht. “Ik wist dat je diep van binnen dit zou zeggen!” Samen lachen ze. “Mag ik de melk?” Moeder geeft Ernst de melk aan. “Uh.. mam?” Ernst aarzelt. “Ja schat?!” Ernst kijkt naar de grond. “Wat is er achter de heg?” Moeder kijkt naar Ernst die nog steeds zijn ogen op de grond heeft gericht. “Niets!” “Maar waarom mag ik er dan niet kijken?!” Er ontstaat weer een vervelende sfeer. “Er is wel iets, maar jij hoeft het niet te weten!” “Noem me niet jij, dat klinkt zo alsof ik helemaal niets waard ben!” “Je bent heel veel waard voor mij, jij bent mijn enigste zoon!” “Dus.. als ik nog een broer had, ging die natuurlijk voor?!” “Nee, echt niet!” Ernst staat op en loop naar de tv. “Ernst kom aan tafel, nu!” Ernst drukt op de volume knop van de afstandbediening zodat hij moeder niet hoort. Moeder eet verder alsof er niets is gebeurt, en Ernst kijkt moeder niet aan. De telefoon gaat. Ernst kijkt naar zijn moeder die de telefoon oppakt. “Het is voor jou Ernst.” Moeder geeft de telefoon aan Ernst. Ernst luistert. Het was Femke.. het spijt haar dat ze wegging gisteren. Ernst word weer blij. Alsof zijn hart ineens met lijm weer aan elkaar is verbonden. “Wie was dat?” Vraagt moeder verbaasd. “Ow, mijn vriendje!” “Hij vroeg of ik straks met hem naar school loop.” Moeder gaat weer de krant lezen die ze net heeft gepakt. Ineens schrikt moeder. “Ownee, is het al zo laat?!” Moeder rent naar boven, trekt haar kleren aan, maakt zich netjes, en rent naar beneden. “Sorry, was vergeten dat ik vandaag vroeger moet werken!” Moeder geeft Ernst een kus op zijn voorhoofd, en rent het huis uit, stapt in de auto, en gaat naar haar werk. Ernst kijkt uit het raam, en zwaait naar zijn moeder die in de auto weg rijd. Ernst loopt naar boven en kleed zich aan. Het huis is stil, vervelend stil. Ernst word er bedroefd van. Geen geluid niets, alleen het getik van de klok. Soms zou hij willen dat zijn vader er nog was. Dan was hij nu niet alleen, maar kwam zijn vader hem altijd irriteren zodat hij altijd te laat op school kwam. Maarja.. hij zal maar blijven dromen. Ernst pakt zijn nieuwe kleding uit de kast. Zijn moeder had het gisteren meegenomen voor hem. Hij vond het erg mooi, zeker de blouse. Het was een mooi geruite paars/zwarte blouse. Als hij alles heeft gedaan gaat hij weer naar beneden. Hij doet zijn jas en schoenen aan, sluit de deur en stapt op zijn fiets op weg naar school. In de straat klinkt veel lawaai. De buurman heeft zoals elke dag ruzie met de zwerver die in zijn voortuin op het bankje zit. Ernst heeft altijd de neiging om de arme man in zijn huis te laten zitten… maar je weet maar nooit wat zo’n man in je huis kan doen als je niet thuis bent. “Tuuuuut!” Ernst schrikt en valt van zijn fiets. Voor hem is een auto kei hard geremd. “Heey, pas op klootzak!” De bestuurder rijd snel door. Ernst kijkt naar zijn knieën. Ze zijn helemaal open, en op zijn ellebogen zitten schaafwonden. Het prikt verschrikkelijk maar Ernst pakt zijn fiets op en fiets verder. Eenmaal op school hangt hij zijn tas op en loopt naar de klas. Als hij de klas binnen komt hoort hij de meisjes giechelen. “Waarom zullen ze zo lachen?!” “Waarom lachen jullie?!” De meisjes beginnen nog harder te lachen. Dan stapt de meester naar hem toe. “Ik wist dat je arm bent, maar dan hoef je je kleding toch echt niet bij de 2 euro shop te kopen hoor!” Heel de klas lacht. “Het was best duur, en mijn

moeder heeft het voor me gekocht!” Heel de klas lacht nu nog harder, en de meester heeft de slappe lach. “STOP!” Roept Emelly door de klas. Iedereen is stil en kijkt verschrikt naar Emelly. “Ik weet hoe het is om gepest te worden!” “Op mijn vorige school ben ik net zoals Ernst heel erg gepest, ook omdat mijn ouders arm waren!” “Maar kijk nu naar mij, ik heb vrienden, ik ben populair, ik geniet van mijn leven!” “Ik weet zeker dat Ernst gelukkiger word dan jullie allemaal bij elkaar!” “Maar jij liet geen stinkscheten, en jij schept niet over alles wat je zegt op!” Roept Saskia naar Emelly. “Nee, maar Ernst is niet zo’n verwend kind zoals jij!” Saskia kijkt boos naar Emelly die zojuist een heel vervelende opmerking heeft gezegd. “Ow, maar Ernst denkt niet dat hij alles is, en dat hij altijd de beste is, dat doe jij wel!” Saskia zet een blik op alsof ze wil zeggen dat zei heeft gewonnen. “Nee maar Ernst word niet boos als hij kritiek krijgt!” Saskia pakt het haar van Emelly en trekt er hard aan. “Auw!” Emelly trekt aan het dure topje van Saskia. “Kreghs!” Emelly trekt een grote scheur in het topje van Saskia. Emelly slaat haar hand voor haar mond. “Sorry, sorry, echt dat was mijn bedoeling niet!” Saskia loopt naar Emelly en slaat haar in haar gezicht. Meester kijkt toe alsof hij ieder moment popcorn wil pakken en door wil kijken naar de film over ruziënde meisjes. “Ik zei toch sorry!” “Je lost niet alles op met sorry!” De meisjes kijken elkaar vies aan alsof ze ieder moment elkaar willen grijpen en zo op de grond willen smijten. “Stop!” Meester kijkt de meisjes aan. “Sorry je mag best ruzie maken, maar dit gaat wel te ver, en bovendien moeten we beginnen met de les.” “We beginnen met rekenen, een toets bovendien. Heel de klas zucht. “En wie nog een keer zucht mag de gang op!” Meester kijkt de kinderen streng aan. “Ik noem een som en jullie schrijven het antwoord op!” “Stil zijn asjeblieft, anders kun je naast me gaan zitten.” Meester begint met de sommen. Ernst voelt een scheet op komen, maar hij probeert hem in te houden, maar dat lukt niet goed, de scheet schiet eruit. “Pfuh.” Ernst kijkt blozend rond. Alle kinderen doen hun neus dicht en kijken Ernst boos aan. “Ernst, kom maar naast me zitten!” Meester klinkt kwaad en meent het echt. Ernst pakt zijn spullen en loopt aarzelend naar het bureau van de meester. “Sorry.” “We gaan verder!” Meester doet net alsof hij niets gehoord heeft, en gaat verder met de sommen.

5. Een oud boek…“Ik word serieus gek op school!” Zegt Ernst tegen Johan, in de pauze. “Dat begrijp ik!” Johan kijkt begripvol naar Ernst. “Waarom nam je het dan niet voor me op?!” Johan lacht. “Nou kom op, die grap van de meester, geef toe… die was goed!” “Ik vind hem helemaal niet goed, en vind mijn kleding juist super mooi!” Johan zegt even niets meer. “Of niet dan?!” Even is het stil. “Jawel hoor heel mooi!” “Dus niet hé?!” Ernst kijkt naar de grond en loopt door. “Heey gast, kom op neem me het niet kwalijk, het spijt me!” Ernst kijkt naar Johan. “Meen je dat?!” “Nee!” Johan barst in lachen uit. “Haha, wat grappig!” Ernst loopt weg. “Nee Ernst echt, ik meen het wel!” Johan rent achter Ernst aan. “Het was gewoon een goede grap, en als ik niet mee lach, word ik straks ook gepest.” “Ow dus.. het maakt je niet uit dat ik gepest word, maar jijzelf wil het niet?!” “Ach, laat het gewoon zinken.” “Net zoals Emelly al zei… je word straks vast niet meer gepest!” Ernst kijkt naar Johan. “Zit je ergens mee?!” Vraagt Johan. “Mijn moeder was gisteren weer dronken, ik maak me echt zorgen om haar!” “Dat begrijp ik!” Johan legt zijn hand op Ernst schouder. “Komt wel goed!” Ernst ziet de vertrouwen die Johan erin heeft. “Kom we moeten weer naar de klas!” Johan en Ernst lopen naar hun klas.”Hallo, we gaan nu handenarbeid doen!” Roept meester door de klas die nogal luidruchtig is. Meester deelt karton uit en papier, en legt uit wat ze moeten doen. Onderhand heel de middag zijn ze er mee bezig, het laatste uurtje gaan ze taal doen. Zoals gewoonlijk een saaie les. De tijd gaat snel als ineens de bel gaat. “Fijne dag nog allemaal!” Zegt meester. Ernst loopt de klas uit, pakt zijn jas en tas, en loopt de school uit op weg naar zijn fiets die achterin de stalling staat. “Heey!” Ernst kijkt om. Femke staat voor hem en lacht. “Sorry nog van gisteren, zoals ik al aan de telefoon zei.” “Ow joh, dat heb ik je al vergeven!” Ernst knipoogt naar Femke. Femke bloost. “Dus je vergeeft het me echt?!” “Nee!” Ernst proest het uit. Femke kijkt hem boos aan. “Wat flauw!” Snauwt Femke die weg loopt. “Nee wacht, het was een grapje, natuurlijk vergeef ik het je!” Ernst rent achter Femke aan. Waarom vind iedereen het grappig als Johan zo’n grap maakt, maar als hij het een keer doet… vind niemand het grappig?! Femke draait zich om. “Oké dan, maar maak nooit meer zo’n flauwe grap!” Ernst knikt. “Sorry.” Femke lacht en pakt Ernst hand. Ernst trekt terug. “We hebben niets met elkaar toch?!” Femke lacht. “Het is maar gewoon voor de vriendschap, neem het niet te serieus!” Femke pakt opnieuw de hand van Ernst waar veel mensen bij staan. Ernst trekt hem weer terug. “Sorry, ik wil dit niet!” Ernst stapt op zijn fiets en roep Femke nog na. “Sorry!” Snel fiets hij voorbij de brigadiers naar huis.

De deur zit op slot, en op de tafel ligt een briefje. Nadat Ernst de deur heeft open gemaakt, leest hij het briefje. Moeder is weer eens bij mijn tante op bezoek. Dat betekent dat ik tot laat alleen ben. Ernst kijkt naar buiten. Hij ziet de heg. Het liefst zou hij nu willen kijken wat er achter zit. Maar hij denkt aan wat zijn ouders hebben gezegd, en hij besluit het niet te doen. Ineens ziet hij een boek in de kast staan die hij nog nooit heeft gezien. Het is een rood stoffig boek. Hij pakt het en leest wat er op de voorkant staat. “Dagboek” Staat erop. Ernst opent het boek en kijkt erin.

Rob verschuren, 12 november 1998

Hij slaat wat bladzijden om en leest.

Beste dagboek,Wat een vervelende dag… vandaag moesten ik en mijn vrouw een smoes verzinnen zodat mijn liefste Ernst niet achter de heg zal kijken. Ik vond het erg moeilijk, en ik zag hoe vervelend mijn vrouw het ook vond. Ik schaamde me kappot tegen mijn zoon te liegen. Natuurlijk heb ik gewoon iets simpels verzonnen. We zeiden dat er een huisje is, en dat er iemand woont, die mogen we niet storen, en als we hem storen sterven we. Zelf moest ik een beetje lachen van binnen om de reden die ik snel had verzonnen. Natuurlijk mag Ernst niet weten dat er een schetenboom staat. Wie weet verteld hij het aan zijn vriendjes… dan kunnen we opgepakt worden. Misschien dat ik het vertel als hij 13 is. Het ongeluksgetal ‘haha’.

Tot morgen dagboek!Rob

Ernst trekt een raar gezicht. “Wat is nou weer een schetenboom?” “Komt het daardoor dat ik veel scheten laat of zo?!” Ernst is benieuwd. Zal hij het aan zijn moeder vertellen wat hij heeft gelezen, of gewoon geheim houden. Het lijkt hem op dit moment verstandiger om het geheim te houden voor iedereen. Zelfs voor Johan of Femke. En zelfs Emelly krijgt hier niets van te horen! “Toch.. lijk ik best wel veel op mijn vader.” “Ik hou ook een dagboek bij, ik laat ook heel veel scheten, ik ben ook van de flauwe humor, en hij werd vroeger ook vaak gepest.” Zijn vader hielp hem altijd als hij gepest werd. Ernst denkt terug aan zijn vader. “Was hij er nu toch maar!” Ernst zucht en zet de tv aan. Hij kijkt het nieuws omdat ze morgen een nieuwskring hebben op school. Ernst is altijd de gene die de vragen van de meester krijgt, omdat Ernst de gene was die nooit naar het journaal luisterde of de krant las. Maar nu was Ernst van plan om het een keertje wel te doen. “Triinnnngggg!” De telefoon gaat en Ernst neemt op. Moeder is zo thuis, dus Ernst kan gewoon met haar eten. Het is al laat, en Ernst besluit om na het eten meteen naar bed te gaan. Na een half uur is moeder nog niet thuis. En Ernst word moeër en moeër. Dan hoort hij de voordeur open gaan en ziet hij moeder de kamer binnen lopen. “Sorry dat ik zo laat ben!” “Tante Koos bleef maar praten!” Ernst lacht om de gewoonte van tante Koos. “Ja.. als ze eenmaal praat kan ze niet ophouden!” Moeder en Ernst lachen beide. “Wat is dat?!” Moeder wijst naar het rode boek wat op de tafel ligt. “Ow, mijn dagboek!” Zegt Ernst snel, en hij pakt het uit moeders armen. “Geheimen?” Ernst knikt. “Geheimen alleen voor mij en mijn dagboek!”

Moeder lacht naar haar zoon. “Wat kan ik trots zijn op zo’n zoon!” Ernst geeft moeder een knuffel en kus en loopt naar boven. Even staat hij stil op de trap. “Mam?” “Ja Ernst?!” Roept moeder terug. “Kun je me… nouja.. komen instoppen?!” Ernst word rood. “Ja natuurlijk, daar hoef je je toch niet voor te schamen!” Moeder loopt achter Ernst de trap op naar zijn kamer. “Ruim je kamer eens op, het is een puinhoop!” Ernst knikt en begint met opruimen. “Ho, doe maar een ander keer!” Ernst glimlacht. “Welterusten schat!” “Welterusten mam!” Moeder geeft Ernst een kus op zijn wang. Ernst slaat een arm om moeder heen. “Ik hou van je, als je dat maar weet!” Moeder glimlacht. “Dat weet ik, ik ook van jou!” Moeder loopt naar de deur en sluit hem.

6. Meer informatie over de schetenboom“Pfuh.” “Pfuh.” Zoals gewoonlijk klinkt ’s ochtends het scheetconcert van scheten die Ernst niet binnen kan houden. Rustig doet moeder de deur open van de benauwde kamer. “Poeh, het is hier heet!” Moeder zet een raam open. “Poeh het stinkt hier!” Ernst kijkt streng naar moeder. “Oja, sorry Ernst ik ben die geur gewoon niet meer gewend sinds je vader is overleden.” “Ik begrijp het mam!” Ernst stapt uit bed en loopt naar beneden. “Ik heb het ontbijt al klaar staan.” Zegt moeder die even later beneden komt. “Mam je bent te gek!” Ernst gaat aan tafel zitten. “Mmmmm heerlijk!” Ernst blaast een handkus naar moeder die toe staat te kijken hoe haar zoon geniet van het eten. “Mam?” “Ja?!” Ernst kijkt naar moeder die hem aandachtig aankijkt. “Ben jij vroeger ook gepest?” Moeder denkt even na. “Nee, ik was meestal het voorbeeld van iedereen, ik was de populairste van de hele school!” “En papa?” Even denkt moeder. “Ja… volgens mij wel!” “Waarom lijk ik toch zo veel op papa.” Ernst zucht. “Nou.. ondanks je vader gepest werd en zo, had hij ook heel veel goede kanten.” “En ik weet zeker dat jij die ook hebt!” “Daar geloof ik in!” “Je vader schreef altijd in een dagboek, nu weet ik niet meer zeker of ik het bij hem in het graf heb gelegd toen.. of dat hij nog ergens hier ligt.” “Volgens mij in het graf!” Zegt Ernst snel. “Ow, dat zou best kunnen.” “Was het lekker?” Vraagt moeder. “Ja heerlijk mam!” “Je bent tof!” Moeder schud met haar hand door Ernst haar. “Nou mam hou op!” Moeder blijft er mee door gaan. “Zal ik het eens bij jou doen?!” Zegt Ernst met een grijns op zijn gezicht. Ernst doet het nu ook bij moeder. Ze rennen heel het huis door, achter elkaar aan. “Moet je niet omkleden, je moet zo naar school?!” “Owja, vergeten!” Ernst rent naar boven en maakt zich klaar voor school. Als hij beneden is pakt hij snel zijn spullen. “Ow, ik kom nooit optijd!” “Zal ik je brengen?!” Ernst kijkt verbaasd naar moeder. “Echt?!” “Ach, kleine moeite.” Moeder knipoogt. “Stap maar alvast in de auto!” Ernst gaat naar de auto. Niet te geloven… zijn moeder heeft hem nog nooit naar school gebracht! Als moeder de auto is ingestapt vertrekken ze naar school. Als ze eindelijk er zijn, hoort Ernst de bel, het seintje dat de school begint. Ernst geeft zijn moeder een kus en bedankt haar en rent naar school. Onderweg zwaait hij nog even en dan is hij verdwenen. “Ernst!” Meester begroet hem vriendelijk en Ernst weet meteen dat er iets aan de hand is. “Je bent te laat!” Meesters bui verandert ineens, zoals Ernst al had verwacht. “Je weet dat we een korte dag hebben vandaag omdat we vanmiddag vrij hebben?!” “Nee..” “Dan weet je het nu!” Meester geeft Ernst een duw richting zijn tafeltje. De kinderen uit zijn groepje kijken hem aan. “Sanne is naar de tandarts dus die komt later!” Meester begint met de les, maar Ernst heeft zijn gedachten alleen bij het dagboek van zijn vader. Zal hij verder lezen of niet, zal hij het vertellen aan zijn moeder of niet, zal hij het vertellen aan vrienden of niet, zal hij het aan iemand laten zien of niet… Het spookt door zijn hoofd. Hij heeft zijn gedachtes niet bij de les, maar gelukkig heeft meester dat niet door. Ineens denkt hij aan het gene wat zijn vader heeft geschreven over de schetenboom. Hij denkt nu alleen maar aan wat er achter die heg is. Dan schrikt hij als meester voor hem staat. Hij heeft het dus wel door. “Dagdromen jonge man?” “Word gestraft!” “Eruit!” Meester pakt Ernst bij zijn arm en sleurt hem de klas uit. Het is ondertussen nog maar 2 uurtjes naar school, en dan mag hij naar huis. Eenzaam zit hij in de gang zijn werk te doen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is om op de gang te werken.. maar dat is het natuurlijk niet. Hij baalt diep van binnen ontzettend dat hij ‘weer’ op de gang zit, maar ook weer

fijn.. nu kan hij gewoon dagdromen. Bijvoorbeeld over zijn vader, het dagboek, de heg, zijn moeder, over alles eigenlijk. Opeens vind Ernst het fijn om op de gang ze zitten. Meester kijkt door het raampje van de deur en ziet dat Ernst gewoon lachend zit te werken zonder problemen. Meester probeert rustig de deur van het klaslokaal open te doen… maar het gekraak van de deur verpest het. Ernst kijkt om. “Hoe ver ben je?” “Alleen deze som nog, en dan ben ik klaar!” “Je bent verder dan de andere… goed werk!” “Ik zei toch dat ik het kan!” Ernst kijkt trots naar de meester die een chagrijnige blik trekt. “Kom maar weer naar binnen, ik zie dat je het juist fijn vind om op de gang te werken!” “Dus u wilt mij alleen maar irriteren?” Meester kijkt Ernst aan. “Ik wil alleen het beste voor mijn leerlingen!” “Doe dat dan ook..” Ernst doet de deur open en loopt naar zijn tafeltje. Die woorden hebben meester aan het denken gezet.

Als dan eindelijk die verlossende schoolbel rinkelt, vertrekt Ernst naar huis. Als hij wat gegeten heeft, leest hij verder in het dagboek van zijn vader.

Beste dagboek,Zoals gewoonlijk begin ik met die zin, omdat ik het een grappige zin vind. Vandaag heeft Ernst leren fietsen. Dat was echt een heel mooi moment. Zeker toen hij viel op mij. Het deed pijn, maar je zag hoeveel plezier die jongen had toen hij op me lag. Ik lachte met hem mee, maar toen begon hij te springen, wat best veel pijn deed. Maar op dat moment… denk je alleen maar aan je zoon. Wat een goede jongen is dat! Ik heb informatie gevraagd over de schetenboom die bij ons staat, en ik ben er achter gekomen dat het helpt inderdaad wat ik al dacht. Ik ga het zeker een keer proberen, maar eerst moet het rijp worden. Zodra het rijp is…. Kan ik er heel mijn leven mee doen, omdat het dan zo snel aangroeit.

Tot morgenRob

“Dus… ik was dus 2/3 jaar toen hij dit schreef.” “Dan heeft hij vast ook voor zijn dood geschreven…” Ernst bladert helemaal naar achteren, het dagboek is nog niet vol, maar hij zoekt naar de laatst geschreven bladzijden.

Beste dagboek,Dit was het dus… het einde van dit dagboek. Ik kan in de volgende periode niet meer schrijven, totdat ik beter ben. Het spijt me dagboek dat je me even niet kan volgen. Ik probeer het zozo als het even kan, maar reken maar van niet… Dagboek bedankt dat je me altijd hebt geholpen, en tot binnenkort!

Tot laterRob

Zijn vader heeft gewoon altijd gedacht dat hij het zou overleven… Het doet pijn voor Ernst. Zijn vader was er zo van overtuigd dat het over zal gaan, en dat hij beter zou worden, en dat hij dan verder zou schrijven… Maar dat is nooit gebeurt. De telefoon gaat, Ernst neemt op. Het is zijn moeder. Ze komt eerder thuis omdat ze vergeten was dat Ernst vrij had. Ernst twijfelt of hij het gaat vertellen aan zijn moeder. En hij besluit het te gaan doen. Hij is zo benieuwd. Als zijn moeder binnenkomt loopt Ernst naar haar toe. “Ik heb het dagboek van papa.” Moeder kijkt verschrikt naar Ernst. “Waarom heb je me dat niet verteld?!” Ernst aarzelt. “Dat durfde ik niet, en ik wilde het lezen.” Moeder pakt het boek van Ernst van tafel en bladert het open. “Ja, dit is het handschrift van je vader.” Moeder bladert door de velen bladzijden en stopt op een bladzijden. “Het is gevouwen.” “Heb jij dit gelezen?” Ernst leest een klein stukje en knikt dan. “Ik weet wat er achter de heg is, en dat jullie al die tijd hebben gelogen. “Het spijt me zo Ernst!” “Het is goed.. als je me de boom laat zien en me er meer over verteld!” “Oké dan..” “Je vader vertelde voor zijn dood wat hij had gehoord over de schetenboom, over de vruchten die er aan hingen, en over de boom zelf.” “Ik heb alles opgeschreven en bewaart in mijn nachtkastje.” “Ik zal het gaan halen!” Moeder loopt naar boven, haalt het papiertje en loopt terug naar beneden. Ze laat het lezen aan Ernst en leest zelf ook mee.

De schetenboom…De vruchten zijn in het jaar 2000 pas rijp, dan kun je ze eten tegen je scheten. Zo helpt het om geen scheten te laten. Vruchten groeien altijd bij, en snel. Je kunt ze iedere dag in je thee doen of in water. Voor recepten naar de drogist.

“Heb jij dit geschreven” Vraagt Ernst. “Ja, na het verhaal van je vader.” “Mam… kun je me mee vertellen over die boom?” “Kom maar mee naar buiten.” Moeder en Ernst lopen richting de hoge dichte heg. Ze kruipen door het gat, en daar staat hij… de schetenboom. “Zie je die knopjes?” “Dat zijn de vruchten van de schetenboom.” “Als je het poeder van die vruchten in je thee of water doet, laat je een hele week geen scheten meer.” “Ze zijn nu rijp, dus je mag het proberen als je wil.” Ernst kijkt verbaasd naar moeder. “Echt waar?!” “Ja!” “Danku, danku, danku!” Roept Ernst. Ernst neemt een vrucht rent naar binnen, doet het in het water en drinkt het op. “Bah!” “Wat vies!” Moeder kijkt naar Ernst. “Tja… je moet het er voor over hebben!” “Een glaasje per week, en je word waarschijnlijk minder gepest!” Ernst drinkt het glaasje op. Het smaakt wat bitter met een zoete na smaak. Erg lekker is het niet… maar vies ook niet. Ernst is door het dollen heen. Als die tijd… heeft zijn vader deze boom geheim gehouden, en nu mag hij het weten, en mag hij zelfs de vruchten gebruiken! “Kom eens mee naar binnen!” Zegt moeder en ze haalt een brief uit de kast. “Ik denk dat je dit wel even wilt zien…” Moeder geeft het aan hem.

7. De afscheidsbrief. Beste Ivonne en Ernst,Dit is geen gewone brief… dit is een afscheidsbrief. Ik heb altijd gedacht dat ik het zou halen, maar helaas… dit word het einde. Ik kan jullie helaas niet zien, alleen in mijn gedachten. Ernst ik weet hoe moeilijk je het hebt, maar je moet altijd in je blijven geloven! Jij bent echt te gek! Ivonne zonder jou ben ik niets, vergeet mij nooit en zorg goed voor Ernst! Dit was het dan… Ik hoop dat jullie mijn dagboek hebben gelezen, het is rood en er staat groot ‘dagboek’ op. Dit was het dan…. Tot ziens. En jullie moeten weten, ik ben nog altijd dicht bij jullie, waar jullie ook zijn! Omdat ik van jullie hou! Heel erg!

xxxPapa

Tranen rollen over Ivonne en Ernst wangen. Moeder pakt Ernst vast en knuffelt hem. “Ik hou van jou!” Ernst drukt moeder nog meer tegen hem aan. “Ik nog meer van jou!” Het word donker buiten, en Ernst en moeder doen een spelletje om alle verdriet en alles even te vergeten. Het is gezellig, vooral omdat Ernst al 4x achter elkaar heeft gewonnen en moeder nog maar 1x. Het is erg gezellig, maar na 2 uur gaat het toch vervelen. Moeder maakt het eten klaar en Ernst kijkt naar de tv. Ze eten aardappeltjes met boontjes en hamburger. Ernst kip heeft een ei gelegd, en die smikkelen ze ook lekker op. Ernst gaat gelijk na het eten naar bed, hij is doodop. Moeder stopt hem in, en hij ligt binnen een paar minuten al te slapen.

De volgende morgen voelt Ernst zich blij. Hij heeft vanochtend geen scheten gelaten, het helpt dus echt. Ernst kleed zich aan, gaat naar beneden, eet snel en kijkt naar de tv. “Waarom ben je zo blij?”

Vraagt moeder die zich zorgen maakt over het blije gedrag van haar zoon. “Het helpt mam!” “Het helpt, de vruchten helpen!” Moeder en Ernst springen door de kamer. Zo’n lange tijd gepest, zo lange tijd stinkerd genoemd, zal dat nou allemaal voorbij zijn? Ernst loopt naar school en onderweg komt hij Femke tegen. Ze maken een praatje, en Ernst verteld het goede nieuws aan Femke. Femke is blij en verteld hem dat ze hem eigenlijk minder leuk vond omdat hij altijd van die stinkscheten lied. Ernst kon er wel om lachen. Op school aangekomen vertelde hij het in de klas, en ineens was iedereen blij voor hem, iedereen deed aardiger, zelfs meester deed normaal tegen hem.

“Ernst?!” Ernst kijkt naar meester die zijn naam zegt. “Heb je even?” Ze lopen samen naar de gang. “Ik wil even zeggen dat het me spijt.” “Ik heb er inderdaad over nagedacht… en het was niet goed wat ik deed!” “Je hebt me echt aan het denken gezet, en ik weet nu dat dit is wat ik niet wil!” “Ik vind je dapper!” “Je bent een voorbeeld voor iedereen, een tikkeltje brutaal, maar een jongen die heel goed werkt!” Ernst glimlacht. “Danku!” Directeur Brousma komt langs lopen. Op dat moment knuffelen Ernst en meester. Directeur Brousma lach als hij de twee ziet. “Ik zie dat het goed gaat tussen jullie?!” Meester en Ernst kijken verschrikt op naar directeur Brousma die ze niet hebben horen aankomen. Het lijkt ineens alsof de schetenboom er voor heeft gezorgd dat hij niet meer gepest word. Kwam het dan toch door zijn scheten of door iets anders..?

Ernst kan zijn ogen niet geloven, ineens is iedereen aardig tegen hem. Ernst komt vol trots weer in de klas, en iedereen kijkt hem aardig aan, en is ook aardig voor hem.

8.Na schooltijd wil Ernst net op zijn fiets stappen als Femke aan komt lopen. “Stop!” Femke rent achter hem aan. Ernst stopt en kijkt om. “Heb je zin om af te spreken?” Vraagt Femke lief. “Ik ben dom geweest om toen weg te lopen, en ik wil opnieuw beginnen, opnieuw naar het park gaan, dit keer met koekjes die ik mag, en dat lekker groene drinken wat op het eerste gezicht heel vies leek.” Ernst kijkt naar Femke die het echt meent. “Oké dan!” “Maar dit keer geen koekjes met nootjes!” Ernst lacht, en Femke kan er ook wel om lachen. “Uhm… zie ik je dan over een half uur in het park?” Ernst knikt. “Oké leuk!” “Ik zie je dan!” Femke rent half huppelend en half rennend het schoolplein af. “Zou ze hem dan toch leuk vinden?” Ernst let even niet op en rijd bijna een peuter omver. “Sorry!” De peuter rent huilend naar zijn moeder. Ernst fiets naar huis. Dan staat hij stil en kijkt door het gleufje van de schutting van Jordy een jongen uit zijn klas. Jordy pestte hem vaak met zijn scheten maar nu ziet Ernst pas dat Jordy zo’n zelfde boom in zijn tuin heeft…. Ook een schetenboom! Dus.. Jordy heeft hem al die tijd gepest met iets wat hij zelf ook altijd deed. Ernst voelt woede van binnen en stapt op zijn fiets om naar huis te gaan. Eenmaal in de straat ziet hij dat de zwerver op het gras ligt bij een heel ander huis. Ernst lacht van binnen, en rijd gewoon door. Als hij thuis is pakt hij alle spullen en stopt ze in een tas. Hij drinkt even wat en vertrekt naar het park. Daar zit Femke al op hem te wachten. En hij was nog wel zo vroeg vertrokken. “Hey!” Zegt Ernst die aan komt lopen. “Heey, je liet me schrikken!” “Alweer?” Femke lacht. “Ja alweer.” Femke steekt haar tong uit. “Wat zit er in je tas?” Vraagt Femke die de tas uit de handen van Ernst rukt. Ze kijkt in de tas. “Koekjes die jij wel mag en lekker groen drinken!” Femke lacht en kijkt op de ingrediënten van het pak met koekjes. “Ja ik mag het hebben!” “Alhoewel het wel in een fabriek word gemaakt waar ook noten koeken worden gemaakt, maar dat zal geen probleem zijn.” Ernst knikt tevreden, hij is blij dat hij eindelijk iets heeft gekozen wat ze wel mag. “Mmmm!” Zegt Femke die net een grote hap van haar koek heeft genomen. “Dit is heerlijk!” Ernst knikt. “Het is het lekkerste koekje wat ik ken!” Zegt Ernst. “De notenkoek is nog iets lekkerder, maar dit is ook lekker!” Femke kijkt naar Ernst die net een slok neemt van zijn drinken. “Ik moet je wat vertellen….” Ernst kijkt naar Femke die begint te blozen. “Ik vind je al een tijdje leuk, en ik wil je vragen of je verkering met me wilt.” Ernst begrijpt het niet… vraagt zojuist het leukste meisje van school hem voor verkering?! “Het hoeft niet hoor!” Zegt Femke tegen de lang nadenkende Ernst. “Nee natuurlijk wil ik dat, ik vind je hartstikke leuk!” Femke geeft Ernst een knuffel en kus op zijn wang. Ernst word rood. “Dus… we zijn nu een stelletje?” Vraagt Femke vragend aan Ernst die het nog steeds niet kan geloven. “Nou en of!” Ernst pakt de hand van Femke. “Mijn vader liet ook altijd veel scheten.” Femke lacht. “Dat dacht ik al!” Even is het stil. “Door

zijn dagboek heb ik het geheim achter de heg gevonden, en het heeft me geholpen tegen mijn scheten.” “Echt?!” Femke kijkt net alsof ze gehoord heeft dat er net vrede is gesloten na de oorlog. “Ja, en weet je wat nou het aller gaafste is?!” Femke knikt ‘nee’. “Jordy heeft ook een schetenboom, hij heeft ook altijd last gehad van scheten laten!” “Echt?!” Femke proest het uit. “Dus hij heeft jou zitten pesten, terwijl hij het zelf ook altijd deed?!” Ernst knikt. “Maar hoe zit dat dan met die schetenboom?” Vraagt Femke aan Ernst, en ze pakt een stuk koek. “De vruchten van de schetenboom bestaat half uit poeder, als je een sneetje maakt in de vrucht, stroomt er poeder uit, het is erg smerig maar het helpt wel.” “Je doet het dan in de thee of water en je roert het, drinkt het op en je laat een week geen scheten meer, behalve als het ‘echt’ moet.” “Ik wist niet dat dat bestond!” “Maar echt fijn voor je, nu ben je eindelijk van die vieze scheten af!” Ernst knikt blij. “Ow god, kijk eens hoe laat het is!” “Ik moet gaan, het was heel gezellig met jou!” Ernst zwaait naar Femke die richting haar fiets loopt en naar huis fietst. “Wat een heerlijke dag!” Denkt Ernst die lang uit op het gras ligt. “Wat een geweldige dag!”

De volgende ochtend weet iedereen het nieuws van het verliefde stelletje. Ernst loopt naar Jordy die stil op zijn plaats zit. “Waarom heb je me gepest?” Vraagt Ernst aan Jordy die met zijn hoofd op zijn tafel ligt. “Dat gaat je niets aan etter!” Ernst leunt met zijn handen op Jordy’s tafel. “Omdat je zelf ook een schetenboom hebt en jij ook scheten laat?” Jordy kijkt verbaasd naar Ernst. “Hoe, hoe… weet je dat?!” Ernst zet een lach op. “Tja.. in schuttingen zitten altijd gaatjes!” Jordy die ondertussen rechtop zit, kijkt gemeen naar Ernst. “Ik wil dat je er mee op houd!” Ernst klinkt erg bazend maar hij laat weten dat hij het niet vind kunnen. “Oké..” Zegt Jordy die zich dood schaamt. “Het spijt me!” Ernst lacht. “Ik vergeef het je, zolang je er maar mee op houd!” Jordy knikt en ze geven elkaar de hand. “Het schooljaar is bijna afgelopen… ik wil er nog een gezellige maand van maken!” Jordy knikt. “Ik ook!” Ineens komt iedereen om Ernst heen staan. “Heb je echt met Femke?!” “Femke liegt hé?!” “Heb jij met Femke verkering?!” Iedereen die om Ernst heen staat stelt vragen. “Ja ik heb met Femke, en nee Femke liegt niet!” Roept Ernst hard. Iedereen praat door elkaar totdat de meester binnen komt. “Ga zitten allemaal.” Iedereen luistert naar meester en gaat zitten op hun plaats. “We gaan beginnen, maar voordat we beginnen… gaat Ernst ons nog even iets vertellen.” Meester maakt een gebaar naar Ernst dat hij naar voren mag komen. Hij verteld alles over de schetenboom, en het dagboek van zijn vader, het leven van zijn vader, en hoe het met hem gaat. Iedereen staat met open mond te kijken. “Ernst je bent echt dapper!” Roept Jordy hard door de klas. “Go Ernst, go Ernst!” Roept een meisje. Heel de klas begint dingen te roepen. Ernst voelt zich net als een vogel die heeft leren vliegen.

Als hij thuis is pakt hij het dagboek van zijn vader en leest er in.

Beste dagboek,Iedereen die gepest word, word het populairst van iedereen. Iedereen die zelf pest wordt later ook gepest. Dit vertelde mijn moeder voordat ze overleed. Waarom ik dit nu pas neerzet? Omdat het laatst pas weer in me opkwam. Ik hoop dat Ernst

hier ook iets aan heeft, wand net zoals zijn pa, word hij ook gepest. Ernst is een goede jongen, en zeker niet slecht. Ik snap niet waarom ze hem moeten hebben, maar ja…Tot morgen!Rob

Ernst sluit het dagboek . “Papa I love you!” Ernst geeft een kus op het dagboek en zet het terug in de kast. Ernst loopt naar het fotolijstje met zijn vader erin. Hij kijkt naar de foto en lacht. “Mijn grote voorbeeld, dat ben jij!”

The End.