Rumbek Post

Nairobi, eind mei—begin juni 2009

Beste iedereen: heb je dat ook wel eens: je bent al te laat, het wordt steeds later en je verliest de moed om überhaupt nog te gaan; en hoe langer je twijfelt en wacht, hoe onwaarschijnlijker dat je het ooit zal halen… Precies, zó is het gegaan met deze rondzendbrief—laten we maar niet herinne-

ren wanneer de laatste geschreven werd…

Maar: het gaat goed met ons! Nu we sinds half januari / begin februari in Nairobi zijn gaan wonen, zijn er veel dingen voor ons veranderd. Na een geweldig fijn verlof in Nederland zijn we een zoon rijker terugge-keerd naar Kenia. Het voelde wel heel goed om met zo’n kleine baby niet naar Sudan door te hoeven vliegen. We zijn de eerste maand in een gemeubileerd appartement getrokken en in die maand zijn we op zoek gegaan naar een huis. Dat gaat wat anders dan in Nederland. Je kijkt in de krant naar berichtjes als: “To let: 3 bedr. maiss. with grd”, wie het ontcijferen kan, die ontcijfe-re het. Daarnaast kijk je op allerlei bordjes aan lantaarn- of andere palen langs de kant van de weg waar iets dergelijks nog korter op staat en bel je de nummers voor nog meer info. Enfin, na 23 huizen van binnen en buiten te hebben bekeken, hebben we de beste voor ons uitgekozen en wonen we daar nu dus in sinds eind februari. Het is nog wel zo dichtbij Across dat Jacob soms naar huis komt lopen vanaf kantoor. We hebben een auto gekocht waar we de kin-deren mee naar en van school kunnen bren-gen; fietsen is i.v.m. de verkeersveiligheid in Nairobi helaas echt geen optie—wandelen evenmin. Er zijn nauwelijks be-hoorlijke stoepen en bovendien adem je voortdurend roet in van auto’s, bussen of taxibusjes die langs komen rijden. We wo-nen zeg maar aan een straatje dat afgeslo-ten wordt met een gate, een hek, waar een

veiligheidswacht dag en nacht staat of zit. Aan ons straatje staan zo’n 18 huizen met ieder weer een eigen hek en omheining, de kinderen kunnen zich vrij rond bewegen op de wijdere compound. Een paar huizen verderop woont een engels gezin met twee meisjes met ongeveer de leeftijd van onze meiden, wat erg leuk voor hen is. Het is heerlijk dat ze even ‘eruit’ kunnen, zo nu en dan. Maar ook kunnen ze dus heerlijk in de tuin spelen, in een Nicaraguaanse hang-mat liggen en in het speelhuisje wat we pas met elkaar gebouwd en geverfd heb-ben. En het is heerlijk om in de tuin te lun-chen. Nairobi ligt vrij hoog, op ong. 1800 meter, wat maakt dat het klimaat er door-gaans aangenaam is. Overdag meestal lek-ker zonnig en ’s avonds koel. Uitzonderin-gen zijn de maanden juli en augustus, wan-neer het overdag zo’n 14 graden kan wor-den, dan kruipen we rond het vuur...we

hebben een open haard!

Verlaat verhuisbericht...

Rondzendbrief van de familie Vreugdenhil

Mei 2009

Nummer 8

Een nieuwe plek 1

Kerk in een party-tent 2

Lunteren—Boma 2

Hulp aam een jonge kerk 3

(A)cross-cultural 3

‘oude’ en nieuwe school 3

Joshan & Jane 4

In deze brief:

Bij mijn eerste bezoek

aan Rumbek begin dit

jaar waren mensen

niet verrast door de

geboorte van Joshan:

twee collega’s in Rum-

bek hadden al dromen

gehad over onze zoon

voor zijn geboorte!

“Joshan is Gods’ belo-

ning voor jullie werk in

Rumbek” werd er ge-

zegd—hoe alles met

alles te maken heeft...

Over onze kerk in NBI, en bezoek aan Boma

We bezoeken ’s zondags de baptistengemeente waar we voorheen ook altijd heen gingen als we in NBI waren. We komen elke zondagmorgen bij elkaar in een grote ‘party-tent’, waarvan de ramen openflappen als het warm wordt—zo hoort de voorbijganger ’des vromen tent’ weergalmen van pianomuziek en engelse hymnes. Het is een kleine maar actieve gemeente, met zondag mor-gen eerst een bijbelstudie klas (voor de dienst), en ook een programma voor de kinderen vanaf halverwege de dienst. De kerk is onderdeel van een Ameri-kaanse baptist-mission, die verder ook een training- & conferentie kamp run-nen buiten Nairobi. Erica is daar afgelopen pinkster weekend op een vrou-wen-conferentie geweest—erg verrijkend, juist omdat het merendeel van de participanten Keniaans was, en je veel dingen ’van een andere kant’ mee-maakt. Verder doet onze gemeente aan voedseldistributie in Centraal Kenya, omdat de droogte abnormaal is in sommige delen van het land. Ook hier heeft Erica aan deelgenomen—opnieuw een verrijkende ervaring. De voorganger van onze gemeente, pastor Weaver, is opgegroeid in Kenia. Zijn vader was ook dominee en heeft destijds gemeenten gestart in het gebied ten oosten van Nairobi, waarvan er nog velen levend zijn. Als gemeente ondersteunen we deze gemeenten elke maand financieel in deze tijden van droogte en hon-ger. Met een groep vanuit de gemeente gingen we vorige maand langs 3 ge-meenten om er voedsel en zaden voor een maand te brengen. We werden overal hartelijk ontvangen en onthaald met mango’s, waar de mensen op overleven in de droge tijd. In een andere kerk kregen we thee, een ei en een homp brood. Dat durf je toch niet aan te nemen van mensen die zelf letter-lijk honger lijden. Maar alles wordt dan op alles gezet om toch de gasten iets

voor te zetten. Ik had zelf een lunchpakketje in de auto liggen...

Uit de dankbare harten werden prachtige liederen voor ons gezongen in de Swahili en Kikamba taal. Na wat speeches en dankgebed scheidden onze we-gen. Beschamend maar ook ’moving’. “Zou jij het kunnen missen, als je niks

anders had…”

In Maart was ik op bezoek in Boma, Zuid-Sudan, een van die plekken die qualifi-

ceren voor ‘het einde der aarde’. We kwamen aan in een ‘mosquito plane’ (zoals

de 5-seater Cessna wel genoemd wordt hier) vanuit Noord-Kenya. Op de airstrip,

een strook vrijgemaakt van vegetatie, rolde ons vliegtuigje uit, waarna er een

hoefijzer van mensen en zwarte naakte kindertjes stond te wachten op de be-

zoekers van het dorp—een mooie ervaring. In een van de weinige auto’s werden

we naar de Across base gebracht, verderop op een groene helling met schitterend

uitzicht. Diezelfde middag nog waren we onverwacht te gast op de opening van

een nieuwe (presbyteriaanse) kerk, waarna we in open lucht en onder een donker

wordende hemel een uitgebreide maaltijd kregen—met een flesje Cola (het zal

niet waar wezen, denk je dan…).Ik was in Boma met een donor organisatie om te

kijken of Across een nieuw programma kan beginnen om de mensen verder te

helpen in landbouwkundige zelf voorziening. We bezochten de locale overheid en

hadden gesprekken met chiefs in een dorp verderop—een uur lopend door hoog

wordend gras en klei die zich met bonken aan je schoenen kleefde. Zondag’s werd

ik in de kerk die ik bezocht uitgenodigd om ‘een Woord te delen’. Terwijl ik naar

voren liep bedacht ik me de woorden te overdenken die in onze gemeente

Lunteren in de uitzenddienst naar voren kwamen, psalm 67: ’Dat de volken u

loven God, dat alle volken u loven’. Mooi om die momenten te verbinden: van

voor in onze Lunterse gemeente in 2006 naar het kerkje in Boma, aan het einde

der aarde. En dan een God te hebben die even dichtbij is, met dezelfde genade

voor wat voor mensen dan ook maar, Prachtig! Het vliegtuig wat ons weer ophaal-

de in Boma

Een schoolklas—Across heeft ook

een onderwijs programma in Boma

Vrouwenkoor zingt voor ons tijdens ons

bezoek aan een van de kerken waar we

voedsel brachten.

Onze groep van de Emanuel Baptist

Church tijdens de vrouwenconferentie

Across ondersteund de opbouw van de kerk in Boma met haar ‘discipleship’ pro-gramma. De kerk is nog erg jong in dat deel van Sudan, in ieder geval in termen van kerk-leiderschap en kennis onder de leden. Ik ontmoette er Jacob en Simon, jonge mannen met een hart voor de kerk. Zij preken in de kerk, en doen aan evangelisatie in dorpen verderop. En ze zijn erg ‘hongerig’ als het gaat om verdere training en onderwijs. Tijdens een van mijn dagen in Boma had ik een vergadering met Jacob, Simon en zo’n 12 andere jonge mensen. We bespraken de (kerkelijke) situatie en ook en noden die er zijn. Deze groep kijkt zo uit naar ‘christelijke bagage’, om de kerk en gemeenteleden verder te helpen, en de kerk op te bouwen in het gebied. En ook om bijvoorbeeld zondagschool te beginnen voor de kinderen van Boma. Dit jaar gaat Across (met steun van de GZB en de hervormde gemeente Lunteren) een serie training workshops geven in Boma, waarbij bijbelse basis kennis aan bod komt, een ‘ruggegraat’ aan praktische theologie, maar ook thema’s als counseling en preken (hoe doe je dat?). Dit jaar volgt een groep van zo’n 40 mensen uit Boma deze training, waaronder een aantal dominees, evangelisten, maar ook een groot deel nieuwe christenen. Het organiseren van de training heeft over het algemeen veel voeten in aarde. Geen mooie beschikbare kerkzaaltjes, waar je droog zit tij-dens de regen, met verlichting als het donker wordt, met elektriciteit en een kanti-ne voor in de pauze. Er moeten trainers ingevlogen worden—maar als het veel gere-gend heeft kan het vliegtuigje niet landen (in de modder!). Is er onveiligheid, dan komen de participanten niet naar de training. Maar: ben je eenmaal bezig met het onderwijzen van mensen, dan is elk woord van waarde! Als de meest basale kennis

je ontbreekt is training van zo’n waarde!

De kerk in Boma, werken bij Across, schoolleven van de kinderen

Christhe is nu full-time leerling op de Nederlandse School en Davna gaat 3 morgens per week naar de peuterschool. Ze kijkt er erg naar uit na de zomervakantie naar groep 1 te gaan. Het is lastig dat op een school als deze kinderen veel meer komen en gaan dan normaal in Nederland het geval is. Christhe heeft eigenlijk weer opnieuw beginnen met vrienden maken omdat haar vroegere vriendinnen inmiddels terug naar Nederland zijn. Het is een leuke school, maar niet een christelijke, wat soms best lastig is. Er zijn gelukkig een paar andere christen-gezinnen op de Ne-derlandse en Zweedse school (delen samen de compound). Met elkaar vormen we een gebedsgroepje en bidden we wekelijks voor het onder-wijzend personeel, de kinderen, ouders en persoonlijke dingen. Hierdoor hebben we veel steun aan elkaar. Na de zomervakantie gaat Christhe naar de West Nairobi School, een christelijke internationale school iets buiten Nairobi. Hier zitten veel Amerikaanse kinderen op, een goed deel Kenyaanse en verder kinderen van zo’n 20 nationaliteiten. We kennen de school wat beter via vrienden en ook mensen uit de kerk. Christhe heeft

er zin in, en gaat na de zomer naar Grade 3 (de Nederlandse groep 5).

Mijn rol binnen Across is nu behoorlijk anders dan voor ons verlof in 2008. Sowieso al wonen we nu in Nairobi, en

staat mijn bureau in het Across hoofdkantoor. Een (kleiner) deel van mijn werk betreft nog altijd het landbouwpro-

gramma in Rumbek, wat ik coordineer (en regelmatig bezoek). Daarnaast proberen we landbouwactiviteiten ook in

andere locaties in Zuid-Sudan op te starten. Dat betekent dan contacten met donoren, bezoeken van gebieden en het

schrijven van voorstellen. Een groter deel van mijn werk betreft nu met een lang woord ‘organisatie-ontwikkeling’.

Op verschillende manieren ben ik adviserend bezig binnen Across. Momenteel werken we aan een strategisch 5-jaren

plan voor Across in Zuid-Sudan, ben ik de logistieke functie aan het herzien, en werk ik aan een veiligheids plan voor

staf (het is waarschijnlijk dat het de komende tijd onveiliger wordt in Sudan). Verder doe ik trainingen, en heb ik ver-

gaderingen met partners van Across. Kort gezegd divers en uitdagend werk. Onder andere ook omdat je met verschil-

lende nationaliteiten in een organisatie werkt, met verschillende achtergronden, werkwijzen, ideeen, etc. Het woord

‘cross-cultural’ heeft voor mij een behoorlijke inhoud gekregen de afgelopen maanden...

Jacob, een evangelist in Boma,

voor de kerk die geopend werd

tijdens mijn bezoek. Jacob zal

dit jaar ook getraind worden

door Across.

Een eigen huis, in de tuin

Danken en bidden

We kunnen bidden voor:

• Mensen die getroffen worden door de droogte en erger

wordende hongersnood in Kenya

• De jonge kerk van Boma en mensen zoals Jacob en Simon

die graag wat willen betekenen voor hun mensen

• De training die Across dit jaar gaat geven in Boma

• Christhe, die over een poosje naar de West Nairobi School

hoopt te gaan

• De organisatie Across, voor genoeg mensen en middelen

om impact te kunnen maken onder de bevolking in Sudan

• De politieke situatie in Zuid-Sudan: bid voor vrede en ster-

ke leiders!

We zijn dankbaar voor:

• Het vinden van ‘een plek’ in Nairobi, het huis, de kerk, de

school voor de kinderen

• De verrijkende ervaringen bij het omgaan met de mensen

in Kenya en Sudan

• De rimpel-loze overstap die onze kinderen weer hebben

gemaakt van Nederoland naar Kenya

JacobJan en Erica Vreugdenhil zijn in maart ‘06 door de GZB vanuit de

Hervormde Gemeente Lunteren uitgezonden naar Zuid-Sudan. Vanaf

begin ‘09 wonen ze met hun drie kinderen, Christhe, Davna en Joshan in

Kenia en werkt JJ in Kenia en Sudan. De GZB werkt graag mee aan de

verspreiding van deze rondzendbrief. Hartelijk dank voor uw meeleven

en gebed!

Voor informatie betreffende het wereldwijde werk van de GZB kunt u

contact opnemen met de GZB.

Postbus 28, 3970 AA Driebergen

T 0343-512444, E info@gzb.org, www.gzb.nl

Gironummer 28016 / ING bank 69.07.62.445

Thuisfrontcommissie

Marieke van de Broek, Loenhorsterweg 7a, 6741 NB Lunteren, 0318-

483966, gertjanmarieke@gmail.com

Hilde Bosch, Kruisbeekweg 30, 6741 NG Lunteren, 0318-481891,

jhbosch@solcon.nl

Have a look at www.rumbekpost.nl!

E-mail: JJVreugdenhil@gmail.com of

ericavreugdenhil@gmail.com

Mobiel JJ: +254-7-36221344

Mobiel Erica: +254-7-26583543

Jacob Jan en Erica Vreugdenhil

C/O Across

P.O. Box 21033

00100 GPO Nairobi

Kenya

Rondzendbrief van de familie

Vreugdenhil

We willen nogmaals iedereen hartelijk bedanken die we ontmoet hebben in Nederland en voor alle steun, gezelligheid, support en cadeaus. Het varieerde van fijne bezoeken, goede gesprekken, gastvrijheid, tot aan een auto, een box, kleding voor de kinderen, een pan met hutspot, een wieg, kraamcadeautjes, geld, magnetron, internettoegang, kinderopvang. En ik kan nog veel meer bedenken. We denken er met grote

dankbaarheid aan terug!

Joshan kunnen we vaak rustig thuis laten bij Jane,

onze hulp in huis. Joshan is een vrolijk ventje, die

veel knuffels van zijn zussen te verduren krijgt, en

inmiddels van Keniaanse groenten en fruit geniet.

Jane hoort zo’n beetje bij onze ‘extended family’

zoals dat in Afrika gaat. Pas lag Jane een poos in het

ziekenhuis voor behandeling. We zochten haar op in

een ziekenhuis waar twee mensen in 1 bed lagen,

schokkend… Levend in een land met standen is een

‘raar ding’, wat ons blijvend oproept te werken voor

gelijkheid en voldoende middelen voor iedereen!