Romantische Kerst Lizzie van den Ham...Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden...

Romantische Kerst

Lizzie van den Ham

Van dezelfde auteur

Wanhopig verliefd (serie)Verliefd en verloren (serie)

Copyright ©2015 Dutch VenturePublishing

Auteur: Lizzie van den Ham

Omslagontwerp: Yocla Design

Alle rechten voorbehouden. Nietsuit deze uitgave mag worden

verveelvoudigd, opgeslagen in eengeautomatiseerd gegevensbestand ofopenbaar gemaakt, in enige vorm ofop enige wijze, hetzij elektronisch,mechanisch, door fotokopieën, op-namen of op enig andere manier,zonder voorafgaande schriftelijketoestemming van de uitgever.

1.“Nee, nee, nee. Dat ga je niet menen!” Rhona sloeg zohard op het stuur van haar oude Honda Jazz dat ze debotjes in haar vingers bijna kon horen kraken. Of miss-chien was dat het laagje ijs wel, dat inmiddels al op hetstuur was verschenen omdat ze hier al vijf minuten zatin een auto die niet wilde starten.

Opnieuw draaide ze de sleutel in het contact om,en opnieuw leek haar karretje wel bijna over zijn nek tegaan. De choke had ze al maximaal uitgetrokken en datscheen ook maar niet te helpen.

De choke. Ze kon zich nog goed herinneren hoehaar nicht Gemma bijna in haar broek had geplast vanhet lachen toen Rhona haar voor de eerste keer in DenHaag was komen opzoeken in haar oude auto uit 1989.“Ik dacht dat dit soort auto’s in museums thuishoor-den,” had ze gelachen. “Serieus: neem een nieuwe auto.”

Alsof dat zo makkelijk was. Rhona studeerde nogen ze had alleen een rotbaantje in de supermarkt om

1

haar lening aan te vullen. Die studie Duits kon ze methaar lening net betalen, en dit kleine autootje had zevorig jaar met haar ‘geweldige’ salaris van Albert Heijnkunnen financieren. Elke dag heen en weer treinentussen Rotterdam (waar ze studeerde) en Den Haag(waar ze stage liep) had ze niet zien zitten. Die treinwas serieus nog nooit in haar leven op tijd gekomen, enze wilde geen flater slaan op het Thorbecke College....haar tweede stageplek van het collegejaar.

De eerste school van dit jaar had haar na driemaanden stage de laan uitgestuurd omdat haar stage-begeleider ineens was opgestapt. Lekker asociaal.Godzijdank had Gemma iets voor haar geregeld. Diewerkte al een jaar op het Thorbecke als docent Engelsen had van Fred Akkermans, het hoofd van de sectieDuits, gehoord dat ze nog wel ruimte voor een stagiairhadden. Daar was ze maar wat graag op ingegaan. Zehad van Gemma en Riana de leukste verhalen over dieschool gehoord. Had ze deze auto tenminste niet voorniets gekocht.

2 LIZZIE VAN DEN HAM

“Of wel,” gromde ze. In een laatste wanhopigepoging gaf ze weer een slinger aan de contactsleutel...en de motor sloeg dit keer wel echt aan. Wauw, de aan-houder won dus wel degelijk!

“Ik hou van je, Jazzie!” riep ze uit. Ja, ze had haarautootje een naam gegeven. Belachelijk natuurlijk,maar ze was ook wel een beetje belachelijk. Vol gasstoof ze de straat uit en de hoofdweg op, om binnentwee minuten de snelweg op te schieten.

Het was met de auto maar een korte reistijd, maarnu was ze zo laat vertrokken dat ze in de file terechtkwam. Stressend van de zenuwen klikte Rhona de au-toradio aan om voor wat afleiding te zorgen. Nenaschalde door de speakers en Rhona zong uit volle borstmee met ’99 Luftballons’. Die wilde ze dit jaar nog weleen keer gebruiken in een opdracht voor school. Zehad begrepen dat ze één klas zelfstandig zou lesgeven(maar wel onder toezicht van een docent Duits) envier andere klassen zou bekijken terwijl diezelfde do-cent Duits les gaf. Praktijkervaring en kijkervaring dus.Dat was al beter dan de vorige school... daar had ze

ROMANTISCHE KERST 3

alleen maar mogen kijken. En Jens Bartels, de leraar inkwestie, was zo’n zenuwpees geweest dat het haar nietsverbaasde dat hij na een paar maanden zijn lier aan dewilgen had gehangen. Van hem had ze vooral geleerdhoe het niet moest...

“Oh God, ik ga te laat komen,” mompelde ze inzichzelf. Het wijzertje op haar dashboard kroop onver-biddelijk naar het hele uur, en ze moest zich om kwartover acht melden bij haar stagebegeleider, een zekereIngo Teijler. En ze stond nu nog op de A13. Tenzij haarHonda Jazz spontaan vleugels zou krijgen, zou ze dieafspraak nooit gaan halen. Wat een vreselijk begin vanhaar stageperiode. “Shit, shit, shit,” riep ze uit toen hetook nog begon te sneeuwen. Dat zou vast voor nogmeer vertraging zorgen. Godzijdank had ze haar win-terbanden al twee weken geleden door de garage eron-der laten zetten, ook al was het pas begin december...

................Om exact veertien minuten over acht glibberde

Rhona de parkeerplaats van het Thorbecke College op.Inmiddels was er zoveel sneeuw gevallen dat zelfs haar


winterbanden niet meer echt hielpen, maar door eenwonder had ze het allemaal net op tijd gehaald. Nu hadze nog exact één minuut om uit de auto te springen,haar spullen te pakken, de school in te rennen en de ler-arenkamer te zoeken. Gemma eerst even spreken zat erniet meer in. Die had haar al tien keer geappt waar zenou toch bleef, om nog maar even bij te dragen aan dehele stressvolle situatie.

Ze vloekte toen er als uit het niets een boomlangekerel in een winterjas en een wollen muts op voor haarauto opdook. Haar voet trapte op de rem, maar datleek de Honda niets uit te maken: die glibberde vrolijkdoor, recht op de man af, die haar verbijsterdaanstaarde vanonder zijn muts en nog net op tijdwegsprong.

Rhona kromp ineen. “Sorry,” piepte ze. Dat kon hijnatuurlijk niet horen, maar ja.

Met kloppend hart zag ze haar bijna-slachtoffernaar haar auto toekomen. Hij bleef naast haar staan enboog zich voorover om op het autoraampje te kloppen.Met een hulpeloos gebaar wees Rhona naar het hen-

ROMANTISCHE KERST 5

deltje in haar deur, dat het nog nooit echt goed hadgedaan. Dat raam kon niet naar beneden. Ze moestaltijd helemaal uitstappen als ze een kaartje moesttrekken in de parkeergarage.

De frons op het gezicht van de blonde manverdiepte zich, en zijn blauwe ogen keken haar blikse-mend aan. Blijkbaar was hij niet zo goed ingebarentaal. Met een zucht deed Rhona haar gordel losen opende ze de deur.

“Sor...” begon ze, maar ze kreeg de kans niet eensom zich te verontschuldigen.

“Kun je niet uitkijken?” snauwde hij haar toe.“Welke idioot rijdt er nou zo hard als het sneeuwt?”

Nou ja zeg. Wat dacht hij wel? “Welke idiootspringt er in dit weer nou zomaar voor een auto die deparkeerplaats op komt?” snauwde ze terug, haar rood-blonde haar uit haar gezicht vegend.

Hij knipperde met zijn ogen. “Pardon,” zei hijhooghartig, “maar ik liep gewoon op het voetpad. Jijhebt je auto half in een parkeervak gepletterd.”


“Maar...” Rhona keek verward naar de grond, maardaar was natuurlijk niets te zien. Alles was helemaal on-dergesneeuwd. “Ik kon het niet zien.” Ineens stond hethuilen haar nader dan het lachen. “Het spijt me. Ik hadnogal haast.”

“Joh,” zei hij sarcastisch. “Ik zou toch m’n automaar even rechtzetten als ik jou was.” Vervolgens staptehij kwaad weg, zijn handen in de zakken van zijn jasgestoken en zijn schouders opgetrokken.

Rhona keek hem gestresst na. Dat was vast een col-lega van haar... en als hij niet zo ontzettend en onre-delijk kwaad was geweest, had ze het een reuze lekkerding gevonden. Die blauwe ogen, dat blonde, golvendehaar dat onder zijn muts vandaan was gepiept, en diebrede schouders... wauw. Hij was net een of andereGermaanse god. Een Wodan-lookalike die zij bijna vanzijn sokken had gereden. Jammer dat een knap gezichtniet alles goed kon maken; hij had werkelijk eengrafhumeur gehad.

Ze was nu toch al te laat. Nog een minuut bestedenaan haar auto in een onzichtbaar parkeervak zetten

ROMANTISCHE KERST 7

kon er ook nog wel bij. Met de moed der wanhoop za-agde Rhona een beetje heen en weer tot ze ongeveerhetzelfde stond als de auto’s iets verderop. Toen stapteze de auto uit en kloste ze door de sneeuw richting deingang.

Eenmaal binnen bleek het zich allemaal nogalvanzelf te wijzen: er was een brede trap tegenover deingang die, zoals het eruit zag, naar de docentenkamerleidde. Ze zag een hele stroom leraren omhoog lopenen besloot die maar te volgen. Toen ze opzij keek, zagze tot haar grote vreugde een grijze, besnorde manlopen die haar bekend voorkwam. Het was Fred Akker-mans! Gemma had een foto van het sectiehoofd latenzien in het fotojaarboek van het Thorbecke College.

“Meneer Akkermans?” begon ze voorzichtig. Sneltrok ze haar wintermuts van haar hoofd en haar hand-schoenen uit. “Ik ben Rhona Visser, de nieuwe stagiairDuits.”

Fred knikte langzaam. “Oh ja, ik hoorde dat jevanaf vandaag zou beginnen,” zei hij. “Leuk dat je onsteam komt versterken. Het zijn wel pittige leerlingen


hier, hoor. Ze luisteren niet, maken geen huiswerk. Datwas vroeger wel anders.”

Oh jee... dit begon nu al een regelrechte ‘vroegerwas alles beter’-speech te worden. “Nou, ik zal ze latenwerken,” verzekerde ze Fred Akkermans. “Ik hou welvan tucht en regelmaat.”

“Heb je al eerder op een school gewerkt?”“Ja, vorig jaar, maar dat was een kijkstage. En in

september tot en met november zat ik op het Hofstad,maar dat was door omstandigheden voortijdigafgekapt.”

“Ja, ik hoorde het van Gemma. Nou, dat zal je hierniet gebeuren. Ingo is een betrouwbare kracht en eenprima begeleider. Aan hem heb je een goeie.” Fred enzij waren op de eerste verdieping aangekomen en hijsloeg links af naar de lerarenkamer. “Ik zal je wel evenvoorstellen.”

Fijn. Dan hoefde ze tenminste niet in haar eentjeschoorvoetend naar haar nieuwe begeleider en zich lul-lig te voelen dat ze te laat was gekomen... nu al. Rhonastapte de lerarenkamer in en keek zoekend om zich

ROMANTISCHE KERST 9

heen. Haar sectieleider stootte haar aan en wees naareen tafel links. “Ingo is ook net binnen. Kom, loopmaar mee.”

Rhona’s mond viel zowat open. Daar stond hij: deGermaan met de blonde haren en de verontwaardigdeblauwe ogen. Hij trok net zijn jas uit en zijn schoudersbleken zonder die dikke winterjas nog steeds indruk-wekkend breed te zijn. Maakte Fred nou een geintje?

“Ha, Ingo.” Fred klopte hem op zijn schouder. “Ikheb een leuke nieuwe stagiair voor je.”

Scheisse. Dit was net een klucht! Ingo Teijler was deman die ze vijf minuten geleden bijna naar het Walhal-la had gemaaid met haar slippende auto.


2.“Zo. Dus jij bent Rhona.”

Ingo keek haar aan. Zijn mondhoek trok een beetjeomhoog, maar ze kon door de zenuwachtigheid nietzien of dat van minachting was of omdat hij zijn lachenmoest inhouden. Waarschijnlijk het eerste. Hij leekhaar niet echt een man die spontaan in lachen zou uit-barsten.

“Ja. Sorry dat ik te laat ben,” pruttelde ze, en stakhaar hand uit om die van hem te schudden.

“Ach. Ik geloof dat je wel je best hebt gedaan omop tijd te komen.” Nu klonk er toch duidelijk wat hu-mor door in zijn stem.

Rhona glimlachte naar hem en kon een lichte blosniet onderdrukken. “Zal ik even koffie voor onspakken?” wees ze naar de automaat in de hoek.

Ingo wuifde haar aanbod weg. “Nee, hang jij je jaseerst maar op. Ik pak wel. Ik heb het eerste uur vrij,

11

dus we hoeven niet meteen om half negen naar mijnlokaal.”

Met een zucht van opluchting draaide Rhona zichnaar de deur die naar de garderobe leidde. Ingo scheener nu toch wel om te kunnen lachen... al vond ze hemnog steeds tamelijk intimiderend. Ze kon zich nietvoorstellen dat er in zijn les ooit leerlingen zich mis-droegen.

Toen ze terugkwam zat Ingo aan een tafel met tweeplastic bekertjes koffie en een hele stapel mappen. “Ikheb de methodeboeken met de docentenhandleidingvoor je.” Hij schoof haar een dikke map toe. “En in dezezit het verslag dat je dagelijks moet invullen. Ik hou zelfook een wekelijks observatieformulier bij.”

Wauw. Jens Bartels had het nooit verder geschoptdan af en toe zijn duim in de lucht steken als ze voorhem had gekopieerd. Ingo pakte het duidelijker profes-sioneler aan. “Bedankt,” zei ze. “Heb je al eerder sta-giaires gehad?”

“Ja, vorig jaar. Dat was niet zo geslaagd. Die jongensprak eigenlijk niet al te best Duits.”


“Oh. Ja, dat is niet zo handig,” grinnikte Rhona.Ze keek Ingo nieuwsgierig aan. “Vanwaar je Duitsenaam?”

Hij glimlachte, en ze moest haar best doen om hemniet kwijlend aan te gapen. Als hij ontspannen en re-laxed was, bleek Ingo er nog knapper uit te zien. “Ikben half Duits,” verklaarde hij. “Mijn moeder komt uitBonn. Ik ben tweetalig opgevoed.”

Oei. De lat lag dus hoog. “Ik kom al sinds mijnjeugd drie keer per jaar in Oostenrijk,” vertelde Rhona.“Mijn ouders zijn nogal dol op skiën, vandaar.”

Ingo liet haar de beoordelingsformulieren zien envertelde haar wat ze de komende weken allemaal in deles zou moeten laten zien om een voldoende beoordel-ing te krijgen. “Oh ja, dan heb ik ook nog een pro-ject voor erbij,” besloot hij. Een vierde map werd er-bij gepakt, en daarin zaten stapels papieren en stad-skaarten van Düsseldorf. “Ik wil de week voor kerstmet de leerlingen nog naar een kerstmarkt in Duits-land, en dat mag jij organiseren.”

ROMANTISCHE KERST 13

“Oh... wat leuk...” hakkelde Rhona. Oh mijn God,ze kon echt voor geen ene meter reizen organiseren.Als ze een weekendje naar de Veluwe ging, schoot zeal in de stress omdat ze bang was dat ze alles vergat.Ze was laatst zelfs haar tandenborstel vergeten. Sterkernog, ze had het een keer gepresteerd om zonderpaspoort naar Schiphol te rijden voor een weekje Berli-jn. Ze was wat dit betreft, zoals ze dat in mooi Duitsnoemden, een Vollidiotin. Maar ze durfde niet zo goedaan Ingo op te biechten dat ze geen idee had hoe ze hetmoest aanpakken.

Gemma. Die zou haar wel helpen! Die had ook aleen keer de Londenreis georganiseerd, of in elk gevalgeholpen. Haar nichtje zou haar moeten redden.

“Denk je dat je er tijd voor hebt?” onderbrak Ingohaar innerlijke paniek. Zijn blauwe ogen keken haaronderzoekend aan, en hij had een licht afkeurende trekom zijn mond.

Ze had al punten verspeeld door hem zowat doodte rijden – ze moest deze gelegenheid aangrijpen om


het goed te maken. “Natuurlijk,” knikte ze. “Komt inorde.”

..........................Toen de bel voor het tweede uur ging, was Rhona

inmiddels al een hoop meer te weten gekomen over In-go Teijler. Hij was achtentwintig, hij woonde in DenHaag en hij had geen vriendin... tenminste, geenvriendin waar hij mee samenwoonde. Ingo woondemet een zekere Jochem in een appartement dat ze aldeelden sinds ze studenten waren.

Terwijl ze met Ingo bij zijn bureau stonden en hijde computer opstartte, druppelden de leerlingen naarbinnen. Het viel haar op hoe rustig ze waren: bij JensBartels waren ze als een dolle meute naar binnengestormd en had het eeuwig geduurd voor ze een keerstil werden. Zo niet bij ‘meneer Teijler’: de jongens enmeisjes van 3V kwamen zacht pratend binnen en pak-ten hun boeken er direct bij.

Toen iedereen binnen was en de deur dichtvielachter de laatste leerling, draaide Ingo zich naar deklas. “Zo. Goedemorgen, dames en heren. Zeit für Ihre


Hausaufgaben. Aber zuerst möchte Fräulein Visser sichgerne an Ihnen vorstellen.”

Wauw, zijn Duits was echt prachtig. Rhona roldeinwendig met haar ogen bij die gedachte. Natuurlijkwas zijn Duits prachtig... hij sprak het al zijn hele leven.Shit, nu voelde ze zich ineens verschrikkelijk gein-timideerd. Wilde hij dat ze zich ook in het Duitsvoorstelde?

“Ja, zoals meneer Teijler net al zei ben ik dusmevrouw Visser,” hakkelde ze in het Duits. “Ik ga hierde komende maanden stage lopen en jullie zo nu endan lesgeven... denk ik?” Ze keek vragend opzij naar In-go, die instemmend knikte.

Een vinger ging omhoog. Een blonde jongen inde voorste rij vroeg nieuwsgierig: “Bent u de zus vanmevrouw Visser die hier Engels geeft, mevrouw?”

“Auf Deutsch, Timo,” zei Ingo streng.Timo werd rood. “Eh... bist du, eh, sind Sie der

Schwester... die Schwester von Frau Visser? Die Englis-chlehrerin?” worstelde hij met de vreemde taal.


Rhona schudde haar hoofd. “Nein, ihre Kusine.Haar nichtje.”

Een opgewonden gemurmel ging door het lokaalen de leerlingen begonnen te glimlachen. Blijkbaar wasGemma nogal een populaire docent. Rhona kon eengevoel van trots niet onderdrukken. Haar twee jaaroudere nicht had het maar mooi voor elkaar hier opschool. Met een glimlach keerde ze zich naar Ingo, diehaar de stapel boeken voor 3V in haar handen duwde.“Van mij mag je nu al beginnen met het huiswerk be-spreken,” zei hij kalm. “De klas schijnt je wel leuk tevinden.”

“Oh.” Ze keek hem uilig aan. “Okee. Wat moestenze maken?”

“Opgave drie en vier op bladzijde veertig.”..........................................De rest van de dag liet Ingo haar werken voor haar

studiepunten. Het laatste uur liet hij haar zelfs een heleles draaien, en dat zonder voorbereiding. Goed, ze had3H1 en ze had Ingo al twee keer eerder dezelfde les aan3H4 en 3H2 zien geven, maar toch was het wel een


hele uitdaging. Ingo zat achter in de klas met een obser-vatieformulier in zijn handen. Zijn blauwe ogen warenonafgebroken op haar gericht en dat maakte haar zomogelijk nog zenuwachtiger dan een wildvreemde klasvoor het eerst lesgeven over het e-i wechsel. Af en toeglimlachte hij flauw, en ze had geen idee waarom. Deedze iets niet goed? Vond hij haar belachelijk? Te losjes?Argh!

“Gaan we de dag nabespreken?” wilde ze wetentoen de klas weg was en ze met zijn tweetjesachterbleven in lokaal 5.

Ingo slenterde naar voren en schudde zijn hoofd.“Ik wil eerst een week observatie doen en daarna mijnbevindingen delen,” zei hij. “Ik heb je nu pas één keerzelfstandig bezig gezien.”

“Maar... deed ik het wel goed?” vroeg ze zacht.Hij ging op zijn bureau zitten en legde de map met

observatieformulieren neer. Oh, kon ze daar maar eenblik op werpen! “Hoe vond je het zelf gaan?” stelde hijeen wedervraag. Getver, wat had ze daar een hekel aan.


“Ik zat er wel lekker in,” zei ze. “Het was misschienwat gestructureerder verlopen als ik de les helemaalhad kunnen voorbereiden, maar opzich ging het wel.”Ze beet op haar tong om er niet ‘toch?’ achteraan tegooien. Ingo had al gezegd dat hij zijn bevindingen nogniet wilde delen.

Hij knikte. “Ja,” zei hij alleen. Ja, wat?“Zal ik vanmiddag al even naar die dingen over

Düsseldorf kijken?” bood ze aan. Dan kon ze Gemmameteen aanklampen en vertellen hoe haar eerste dagwas verlopen.

Hij glimlachte. “Ja, goed idee. De reis mag de leer-lingen maximaal 79 euro kosten, dan weet je dat.”

Rhona kreunde inwendig. Nou nou, 79 euro. Hetkon niet op. Waarschijnlijk zou ze de kerstman zelfvoor haar karretje moeten spannen als ze het voor datgeld rond zou willen breien. Er moest ook nog eenavondmaaltijd geregeld worden voor ze weerhuiswaarts zouden gaan. “En het moet per se met debus?” vroeg ze.


“Ja, dat vindt de directeur wel zo prettig voor degroepssfeer.” Hij keek haar aan met een twinkel in zijnogen. “Boek je er wel eentje met winterbanden?”

“Ik heb óók winterbanden,” riep ze gefrustreerduit. “Ik had gewoon haast.”

“Ja, dat zei je al.” Hij grijnsde en haalde een handdoor zijn blonde haar. “Sorry dat ik vanochtend zoboos werd, trouwens. Ik heb nogal een ochtend-humeur.”

“Hmm.” Rhona keek hem onderzoekend aan. “Iser nooit iemand die je wakker zoent en ontbijt op bedkomt brengen?”

Ingo schoot in de lach. Het was zo’n sexy geluiddat Rhona onwillekeurig wegkeek omdat ze bang wasdat ze zou gaan blozen. “Vanochtend niet,” zei hij. “AlsJochem zulke stunts gaat uithalen, dan ben ik weg. Danzoek ik zelf wel een flat.”

Andere ochtenden dus wel? Nou wist ze nog niks.Ach, dat hoefde ook niet. Ingo was haar stagebegelei-der; het was nou niet bepaald handig om met hem te


gaan staan flirten. Hij moest haar beoordelen. Straksmoest ze wéér weg en een derde stageplek zoeken.

“Nou, dan hoop ik maar dat je alle eerste uren vrijbent,” grapte ze.

“Toevallig wel. Is ook weer fijn voor jou, dan sta jeniet elke dag in de spits vanuit Rotterdam.”

Rhona pakte haar tas in en wierp nog een laatsteverlangende blik op de map van Ingo voor ze de deuruitstapte en naar Gemma’s lokaal toog.


3.“Je reed hem bijna aan?” Gemma stikte zowat van hetlachen toen Rhona haar het verhaal vertelde.

“Het was helemaal niet leuk,” zei Rhona veron-gelijkt.

“Nee, dat kan ik me voorstellen. Julian had vorigjaar het eerste uur op maandag les van Ingo en dansloop hij echt het lokaal in zonder een woord tezeggen. Iedere leerling weet dat die vent een kanjer vaneen ochtendhumeur heeft.”

Julian was Gemma’s vriend. Door een samenloopvan omstandigheden had hij vorig jaar bij Gemma inde klas gezeten terwijl die eigenlijk al bevriend methem was geraakt. Die vriendschap was al snel op meeruitgedraaid, maar gelukkig was alles goed afgelopenen had Gemma haar baan op het Thorbecke weten tebehouden. Rhona was afgelopen zomer een keer bijeen optreden van Julians band geweest en dat was eensuperavond geweest. Niet in de laatste plaats omdat

22

Gemma zo verschrikkelijk gelukkig met Julian was.Rhona gunde het haar zo. Die ex-vriend van haar,Fatih, had ze echt drie keer niks gevonden.

“Het is wel een indrukwekkende persoonlijkheid,hè?” vond Rhona, terwijl ze de inhoud van de map overDüsseldorf op tafel uitspreidde.

Gemma keek haar van opzij aan. “Is dat Rotter-dams voor ‘hij is drop dead sexy’?” informeerde ze oponschuldige toon.

Rhona bloosde. “Leg me geen woorden in mijnmond!”

“Strooi me geen zand in mijn ogen,” zei Gemmabijdehand. “Je vindt hem wel een leuke vent, of nietsoms?”

Rhona haalde haar schouders op. “Ja, maar hij vin-dt mij volgens mij echt een dwaas. Hij kijkt me af entoe zo meewarig aan. En trouwens, hij is mijn begelei-der. Wat moet ik daar nou mee?”

“Ach. Impossible is nothing,” vond Gemma. “Kijkmaar naar mij en Julian.”


“Hoezo, Nike sluipreclame?” grinnikte Rhona.“Nee joh, hou op.” Ze trachtte haar blozende gezichtachter haar handen te verbergen.

“Okee, ik zal je niet meer plagen. Ik zal je helpenmet deze reis, anders eindigen die arme 3HAVO-ersstraks nog per ongeluk in Rome,” lachte Gemma.

Rhona lachte zuur mee. “Ja, want daar leiden allewegen tenslotte naartoe.”

.......................................De dagen erop vertrok Rhona netjes op tijd van

huis. Haar Honda was inmiddels gewend geraakt aanhet gure weer, en de wegen waren sneeuwvrij en be-strooid met genoeg zout om een kubieke kilometerharing te pekelen. De parkeerplaats bij school was in-middels ook schoongeveegd, dus Rhona kon nu elkeochtend netjes in een parkeervak gaan staan. Ingo hadze de rest van de week gelukkig niet meer aangereden,al presteerde ze het wel om die vrijdagmiddag per on-geluk koffie over een stapel toetsen te gooien toen zehem iets te drinken kwam brengen nadat hun lessenwaren afgelopen.


“Oh! Sorry,” piepte ze benauwd. Met grote ogenkeek ze naar de zwarte vloeistof, die zich in rap tempoover het toetsblaadje van Timo uit 3V1 verspreidde.

Ingo onderdrukte een vloek en sprong op. Wildkeek hij om zich heen, op zoek naar een doekje of eenrol WC-papier, maar er lag niets. “Ik ben zo terug,” zeihij en stormde het lokaal uit.

Rhona zuchtte. En ze was net zo blij geweest datze haar eerste week er zonder kleerscheuren vanaf hadgebracht. Tevergeefs probeerde ze Timo’s toets nog teredden door er halfslachtig met een in elkaar gefrom-melde tissue uit haar zak op te deppen, maar dat leekhet alleen maar erger te maken. Snel pulkte ze Timo’srepetitieblaadje van de stapel om dan in elk geval wateronder lag een beetje intact te houden. Ze liep naar devensterbank en legde het blaadje daar neer, vlakbij deverwarming.

Ingo nam zijn tijd. Waren alle WC-rollen in hetgebouw soms op? Rhona’s blik gleed naar de deur, endaarna naar Ingo’s bureau. Daar lag de map met obser-vatieformulieren. Zou ze...?


Zonder er verder over na te denken, pakte ze demap op en sloeg hem open. Zo erg zou Ingo het tochwel niet vinden? Hij had gezegd dat ze na de eersteweek zouden gaan nabespreken. Het ging over haar. Zehad er recht op om deze formulieren in te zien.

Met kloppend hart liet ze haar vingers over destapel blaadjes glijden. Haar ogen vlogen over de regels.Veel plusjes... dat zag er goed uit. Ook wat minpunten– ze moest blijkbaar meer structuur in haar lessen aan-brengen. En ze zag het niet als leerlingen kauwgomkauwden. Nou ja, ze was ook maar een mens.

Haar ogen bleven steken bij het blad helemaal on-deraan de stapel. De eerste observatie die hij had inge-vuld, die les dat hij af en toe om iets leek te moetenlachen.

‘verdammt, dat oostenrijkse accent van haar is echtsexy’.

Ze knipperde even met haar ogen, alsof de tekst inhet ‘opmerkingen’-veld daardoor ineens in iets anderszou veranderen. Nee, het stond er wel degelijk.

Wauw. Vond hij dat echt?!


Met een kleur als vuur propte ze alle papieren terugin de map toen ze voetstappen op de gang hoorde. Zestond er nog mee in haar handen toen Ingo het lokaalweer binnenkwam met een nog ingepakte rol WC-pa-pier bij zich.

“Dat duurde even,” zei ze met hoge stem. “Ik hebTimo’s toets even apart gelegd en je papieren wegge-haald zodat er geen koffie op zou komen. Dat zouzonde zijn. Sorry dat ik zo’n sukkel ben.” Hoezo,zenuwachtig ratelen?

Ingo knipoogde naar haar. “Ach. Je bent tenminsteniet met je auto over al die toetsen heengereden.”

“Dat ga je echt nooit meer vergeten, hè?” kreundeze.

“Nee, waarschijnlijk niet. Hier, jij mag verderopruimen.” Hij trok de map uit haar handen en duwdeer de rol WC-papier in. “Dan ga ik even een samenvat-ting maken van deze formulieren.”

Met kloppend hart maakte Rhona alles goedschoon en ondertussen vroeg ze zich af wat Ingo in dat


verslag van hem zou typen. Vast niet dat hij haar geilvond omdat ze klonk als Heidi. Maar wat dan wel?

Ze kwakte de natte prop WC-papier in de prul-lenbak en ging aan de andere kant van het bureau zit-ten. Afwezig keek ze naar Ingo, die achter de PC zaten driftig van alles en nog wat typte. Het leek wel ofhij gedurende de week nog knapper was geworden. Zi-jn ogen straalden plezier uit en zijn mond stond nietmeer zo streng en strak tijdens lessen. Zijn haar zat eenbeetje door de war en ze vroeg zich af hoe het zou voe-len als ze haar vingers erdoor heen liet glijden...

Haar ongepaste fantasie werd onderbroken doorIngo, die kuchte en haar recht aankeek. Verdorie, zehad hem al minstens een minuut glazig aan zittenstaren, en hij had het gezien.

“Wilde je wat vragen?” zei hij zacht.“Eh, nee,” hakkelde Rhona. “Hoezo?”Zijn mond krulde op in een scheef glimlachje. “Je

zat me nogal indringend aan te staren.”


Haar wangen werden rood. “Nee,” mompelde ze.“Ik zat gewoon in het niets te staren, en jij zat er toeval-lig voor.”

Ingo trok een wenkbrauw op. “Oh? Sorry dat ik jeuitzicht verpestte, dan.”

“Geeft niet.” Ze lachte zenuwachtig. “Ben... ben jeal klaar?”

“Ja, net. Ik mail het je straks ook even toe.” Ingodraaide zich naar haar toe en begon de dingen op tesommen die hem deze week waren opgevallen. Hij hadveel lof, maar ook een aantal kritiekpunten. Tochbracht hij die op opbouwende wijze; ze was echt blijdat hij zo’n goede begeleider bleek te zijn.

Over haar sexy accent repte hij met geen woord,en ze vermoedde dat die opmerking nooit het daglichtzou gaan zien in de officiele rapporten die hij over haaruittypte. Ergens kon ze niet geloven dat hij dat echtopgeschreven had. Hij was vriendelijk, maar hij hieldwel professioneel afstand, vond ze.

“Dank je wel voor deze eerste week,” zei ze aan heteind van de evaluatie. “Ik heb volgens mij nu al meer


geleerd dan in alle weken van september, oktober ennovember bij elkaar.”

“Graag gedaan.” Hij glimlachte vriendelijk. “En ganu maar fijn genieten van een welverdiend weekend.Ga je nog wat leuks doen?”

“Ja! Ik ga kijken naar de band van Gemma’s vriend,”vertelde Rhona enthousiast. “Die staan in Café HetPaard op zaterdag. Echt tof. En jij?”

Ingo knikte naar de stapel repetities. “Nakijken enuitvogelen wat er achter die koffievlekken staat,” gri-jnsde hij. “En misschien ga ik nog even de stad in metJochem. Ik zie wel.”

“Nou, veel plezier dan maar,” wenste Rhona. “Enals je er niet uitkomt met die toetsen, dan bel je maar.Ik ben goed in koffiedik kijken, zegt mijn familie.”

“Heb je ook een glazen bol?” wilde Ingo weten.“Of tarotkaarten?”

“Tuurlijk. Met mijn Honda Jazz trek ik door hethele land om mensen de toekomst te voorspellen. Datis plan B voor als ik er niet in slaag om docent Duits teworden.”


“Oh, daar zou ik me maar geen zorgen over mak-en,” zei Ingo warm. “Je kan dit.”

Toen Rhona tien minuten later fluitend naarbuiten liep en haar auto openmaakte, had ze nog steedshet gevoel dat ze op een roze wolkje zweefde.

Dit ging, geheel voorspelbaar, totaal de verkeerdekant op. Waarom kreeg die nare Gemma toch altijdgelijk over alles?!


4.“Wat een geweldige tent is dit!” Frank keek glun-derend om zich heen. Rhona’s beste vriend sinds jaaren dag was dol op rockmuziek, dus ze had hemmeegenomen naar het optreden van Fallen Angel. Aleerder had ze hem een keer uitgenodigd voor de bandvan Julian, maar toen was hij op vakantie geweest.

“Ja, leuk hè?” Rhona overhandigde hem een baco.“Ik was er echt even aan toe om lekker uit te gaan.”

“Ja? Is je stage veel werk?” Frank keek haar medeli-jdend aan. “Of valt het werkende leven je gewoonzwaar?”

“Dat tweede, denk ik.” Rhona grimaste. “Al is mijnstage ook veel werk. Die Ingo dacht me te verblijdenmet een extra project: een kerstreis op poten zetten.Weet hij veel dat ik niet eens het verschil zie tussen eenvliegticket en een treinkaartje.”

32

“Je kan toch ook zeggen dat je het niet wilt doen?”opperde Frank. “Je moet eens wat meer voor jezelf op-komen, rooie.”

“Ja, maar dat durfde ik niet,” mompelde Rhona. “Ikwilde goedmaken dat hij bijna onder mijn auto terechtkwam, die eerste dag. En hij is ook best wel streng.”

“Hoe ziet hij er eigenlijk uit?”“Tja, gewoon.” Onder Frank’s vorsende blik werd

Rhona een beetje rood. “Nogal Duits. Blond, blauweogen, atletisch figuur.”

Frank grinnikte. “Gewoon?” Hij maakte aanhal-ingstekens in de lucht. “Wat ben je toch doorzichtig.”

Rhona gromde. “Begin jij nou ook nog? Gemmawas ook al zo’n beetje geboortekaartjes aan het ontwer-pen.”

“Maarre... blond, blauwe ogen, goed gebouwd dus.Lang?” Frank keek langs Rhona heen naar de ingangvan Het Paard. “Een beetje zoals die gast daar?”

Rhona draaide zich om en kreeg zowat eenhartverzakking. Was dat nou Ingo die binnen kwam


stappen met een donkerharige, slungelige jongen in zi-jn kielzog? Ja hoor... in levenden lijve.

“Precies zoals die gast daar,” siste ze. “Dat is hem.Dat is Ingo.”

“Nou ja zeg.” Franks ogen werden groter. “Dat isook toevallig! Of... niet. Wist hij dat je hier naartoezou komen?”

“Eh, ja.” Rhona slikte. Dat was inderdaad wel op-vallend.

Haar uitzicht werd belemmerd door Gemma, Ri-ana en Carina, die voor haar neus opdoken. “Ze gaanzo beginnen,” zei Gemma enthousiast. “Die andereband was ook leuk, hè?”

“Ja, geweldig,” vond Frank. Hij begroette Riana enhaar vriendin enthousiast. Die had hij al een tijdje nietmeer gezien. Ondertussen begon Rhona steedsnerveuzer te worden, want Ingo had hun groepje in degaten gekregen en kwam duidelijk hun richting op.

“Hee, Ingo!” toeterde Gemma toen ze hun collegaDuits in de gaten kregen. “Wat leuk dat je hier ookbent!”


Ingo lachte. “Ja, Rhona had verteld dat je vriend hi-er zou optreden, en ik was eigenlijk wel nieuwsgierignaar Julians muziek. Ik heb hem tenslotte toch lesgegeven vorig jaar, dus...”

“Uh-huh.” Gemma’s blik gleed naar de lange jon-gen achter Ingo. “En jij bent?”

“Jochem.” Ingo’s huisgenoot stak zijn hand uit.“Aangenaam kennis te maken.”

Afwezig luisterde Rhona naar de koetjes en kalfjeswaar de rest over praatte. Ondertussen kon ze haarogen niet van Ingo afhouden. In zijn vrije tijd zag hij erveel losser uit. Was hij hier naartoe gekomen omdat hijwist dat zij er zou zijn? Was dat geen wishful thinking?Hij had Julian lesgegeven, dus zo raar was het niet dathij interesse in zijn band Fallen Angel toonde.

Intussen was Ingo in gesprek geraakt met Frank.“Zo, dus jij bent Rhona’s vriend?” wilde hij weten.

“Beste vriend,” verbeterde Frank hem prompt. “Wekennen elkaar al ons hele leven.”

“Aha.”


Frank knipoogde veelbetekenend naar Rhona endraaide zich toen om naar Carina om daar een heelgesprek mee aan te knopen. Hij gaf haar en Ingoduidelijk ‘ruimte’ om met zijn tweeën verder te praten.

“Dus...” begon Rhona, en wist toen niet meer zogoed hoe ze verder moest.

“Ja.” Ingo’s blik bleef op haar rusten. “Wil je miss-chien wat verder naar voren?” Gemma, Carina enFrank waren al wat dichter bij het podium gaan staan.Hij stak zijn hand naar haar uit.

Rhona staarde er naar als een met stomheid gesla-gen goudvis. Wilde hij nou dat ze zijn hand vastpak-te? Kon dat wel? “Eh, jawel,” hakkelde ze. Hetgeen nietwaar was, want ze had een hekel aan grote menigtes, enal helemaal aan mosh pits waar iedereen finaal uit zijndak ging.

“Het hoeft niet, hoor,” glimlachte hij. “We kunnenook hier blijven staan.” Hij trok zijn hand weer terug.Damn.

“Ja, ik vind het vooraan een beetje druk,” mom-pelde ze. “Wil je trouwens wat drinken?”


Hij schoot in de lach. “Hee, dat is mijn tekst,” zeihij quasi-verontwaardigd. “Wat kan ik voor je halen?”

“Doe nog maar een biertje.” Ze had van dezenuwen haar halve glas al achterover geslagen.

Terwijl Ingo zich door de menigte drong op wegnaar de bar, werden de lichten gedimd en werd heteerste akkoord van Fallen Angel’s openingslied ingezet.Rhona begon te glimlachen toen Julian en consortenonder luid gejuich het podium op kwamen met hun in-strumenten. Ze waren echt heel goed. Ingo zou vast welonder de indruk zijn van zijn ex-leerling.

Toen een paar jongens voor haar begonnen teheadbangen, schuifelde ze iets verder naar links enkwam ze terecht bij een grote pilaar in de hoek. Zehoopte maar dat Ingo haar straks nog terug zou kun-nen vinden.

Net toen het eerste nummer af was gelopen, dookhij voor haar neus op met twee biertjes in zijn handen.“Alsjeblieft. Wat een goeie muziek, hè?” schreeuwde hijboven de openingsriff van het tweede nummer uit.

“Ja! Ze zijn echt tof,” riep Rhona terug.


Haar hart begon sneller te kloppen toen Ingo watdichterbij kwam staan en zijn lippen bijna tegen haaroor aankwamen. “Schrijven ze al die nummers zelf ?”vroeg hij. Zijn warme ademhaling tegen haar oorschelpaan voelde zo goed.

“Ja, ik geloof het wel,” antwoordde ze, ook vlakbijzijn oor. “Julian schrijft de teksten.”

Ingo deed een stapje terug en keek met interessenaar het podium. Langzaam ademde Rhona uit en nammeteen een slok bier om haar droge mond te spoelen.Had hij enig idee wat het met haar deed als hij zo dicht-bij kwam staan?

Rhona observeerde hem tersluiks in het gedimdelicht van de zaal. Een flauw glimlachje speelde om zijnlippen en zijn adamsappel ging wat op en neer als hijeen slok bier nam. Zijn kaaklijn was prachtig. Vroegerhad ze als hobby portrettekenen gehad, en ze wilde nudat ze hem eens kon tekenen. En profil... dat zou mooizijn.


Ze bevroor toen hij plotseling opzij blikte en zemet geen mogelijkheid meer kon doen alsof ze ooknaar het podium had staan kijken.

“Zo.” Hij trok een wenkbrauw op en grijnsde on-deugend. “Sta ik er weer voor?”

“W...waarvoor?” wilde Rhona wat dommig weten.Hij grinnikte. “Voor de oneindigheid waar je je

blik op richtte.”“Pff.” Ze keek hem verontwaardigd aan. “Ik zwéér

je dat ik vanmiddag echt niet bewust naar je staarde.”“Hmm.” Ingo knikte bedachtzaam. “Maar nu wel,

geloof ik.”Rhona bloosde. “Ja... nu wel,” mompelde ze haast

onhoorbaar boven de muziek uit.“En? Wat zijn je bevindingen?” De blik in zijn

blauwe ogen haakte zich in die van haar en liet nietmeer los.

Rhona beet op haar lip. “Ik eh, ik wil eerst eenweek observatie doen,” zei ze toen met eenzenuwachtige lach. “Ik heb je pas één keer aangestaard.Zullen we het volgend weekend nabespreken?”


Even keek Ingo haar verbijsterd aan, toen kreeg hijdoor dat hij aan het begin van de week exact hetzelfdetegen háár gezegd had toen ze hem om zijn mening hadgevraagd. Hij schoot in de lach en schudde ongelovigzijn hoofd. “Ga je dan ook formulieren over mij in-vullen?”

“Ja, waarom niet,” kaatste ze met een grijns terug.Hij gaf haar een scheve glimlach. “Begrijp ik goed

dat je volgend weekend met me wilt afspreken?” zei hijtoen op nonchalante toon.

Haar hart klopte in haar keel. “Ja. Eigenlijk zou ikvolgend weekend naar de paranormaal-beurs gaan metmijn huifkar en zigeuneroutfit, maar voor jou maak ikeen uitzondering.”

Opnieuw lachte hij zijn sexy lach. “Ik ben blij dat tehoren.” Hij was even stil. “Ik denk dat ik voor jou ookeen uitzondering moet maken,” zei hij toen tamelijkraadselachtig, voor hij wegkeek en de zaal intuurde.Misschien was hij op zoek naar Jochem. Rhona bliktehem verward aan, maar hij legde verder niet meer uitwat hij had bedoeld met zijn opmerking. Ineens drong


de ernst van deze situatie vol tot haar door: zij was echtniet de enige die hier stond te flirten. Ingo deed net zohard een duit in het zakje, en hij was wél haar begelei-der. Dat kon nooit goed gaan...

.......................De rest van de avond verliep wat minder en-

erverend. Na een paar nummers waren haar vriendenook weer achterin de zaal komen staan en was de span-ning tussen haar en Ingo grotendeels verdwenen... alsloeg haar hart nog wel elke keer over als hij haar blikzocht.

“Blijf je eigenlijk vanavond logeren?” wilde Gem-ma weten toen het concert afgelopen was en ze naarbuiten druppelden.

Rhona keek om zich heen. Ingo was al wat eerdernaar buiten gegaan. Ze zag hem nergens meer. “Eh, ennaar jou en Julian in de slaapkamer luisteren? Nee, be-dankt,” plaagde ze. “Ik kom anders morgen wel langs.Kan je me mooi nog even helpen met die kerstmarkt.Ik ben erachter dat het veel goedkoper is om een week


eerder een bus te huren, dus misschien moeten we datgewoon doen.”

“Wauw, je wordt er al beter in.” Gemma lachte.“Nou, da’s goed hoor. Samen lunchen en overleggen?”

“Prima.” Rhona stak haar duim op en keerde zichnaar Frank. “Moet je een lift?”

“Nee, ik ga wel met de trein. Anders moet je zoomrijden.” Frank woonde sinds kort in Delft, waar hijook studeerde aan de TU. “Hee, tot snel, okee?” Hij gafhaar een knuffel en glibberde toen naar de tramhalte.Er was weer nieuwe sneeuw bijgevallen. Rhona vondhet stiekem heel erg leuk dat het zo sneeuwde, ookal klaagde iedereen over vertraging en niet-rijdendetreinen en dat soort zaken. Bij december hoordesneeuw, vond ze.

Toen ze bijna bij haar auto stond, zag ze ineensJochem en Ingo met fietsen stuntelen aan de linkerkantvan de weg. “Zijn jullie met de fiets?” riep ze verbaasduit. “Dat is levensgevaarlijk met die sneeuw.”


Ingo keek op en grijnsde naar haar van onder zijnmuts. “En dat koekblik op wieltjes is wel veilig in ditweer, wou je zeggen?”

“Nou!” riep Rhona verontwaardigd uit. “Don’thate my car!”

Hij liep met zijn fiets aan de hand naar haar toe. “Ikheb al wat biertjes gehad,” verklaarde hij. “Ik ga niet ri-jden met te veel alcohol op.”

“Ja, dat is wel zo,” knikte Rhona. In het gelige schi-jnsel van de straatlantaarn en de vallende sneeuw keekze hem aan. Ze wilde nog niet dat hij wegging. Ze wildehier de hele nacht wel onder een lantaarnpaal staanen hem aanstaren, maar Jochem was er ook nog, enJochem stond duidelijk te kleumen. “Ehm.. ik ga mor-gen dingen boeken voor de reis. Is het goed als we eenweek eerder gaan? Dat is veel goedkoper. Dan hebbenwe meer geld voor Bratwurst en Sauerkraut enzo.”

Ingo glimlachte. “Ja hoor. Geef me maandag de de-finitieve datum maar door, dan ga ik de brieven maken.Bedankt voor al je hulp.”


“Graag gedaan.” Ze wierp een blik op de blauw-bekkende Jochem en draaide zich half naar haar auto.“Nou, tot maandag dan maar. Rij voorzichtig.”

“Jij ook.”Rhona staarde Ingo en Jochem op hun zwab-

berende fietsen na toen ze de straat uitreden. Toenstapte ze met een zucht in haar auto. Gelukkig starttede motor al na drie pogingen. Nu eerst maar eens goeduitrusten...


5.“Fijne Sint!” gilde Tom, een 3-havoleerling, naar haarvoor hij de deur naar het plein opengooide. Het wastwaalf uur ’s middags en alle klassen waren vroeg klaarin verband met Sinterklaas. De eerste paar uren haddende klassen van de onderbouw kadootjes gedaan methun mentor, en de bovenbouw was naar een leuke filmin de bios geweest. Het was een hectische vrijdag ge-weest, maar Rhona vond het wel leuk dat er eens ietsanders aan de hand was geweest dan les. Gisteren hadze een speciale les over Nikolaus gedaan: het feest datop 4 en 5 december in Oostenrijk werd gevierd, meteen Sint die gehuld was in een paarse mantel. Ingohad het een geweldige thema-les gevonden, dat had hijgezegd.

Ze stonden samen in de aula te kijken naar dechaos die overal heerste. “Dag meneer Teijler! Dagmevrouw Visser!” riep Chelsey uit 3V naar hen voor zebijna haar nek brak en uitgleed over een hoopje peper-

45

noten op de grond. Tijdens de kleine pauze waren Sinten Piet langsgeweest. Hun directeur, Nico de Bot, waseen waardige Sinterklaas geweest, en Martijn van Vlieten Arjan Mos hadden zich met bezieling op de rol vanPieten gestort. Het was een dolle boel geweest.

“Zo, lekker vroeg uit,” concludeerde Ingo. Hij keekRhona aan. “Zullen we de week nabespreken?”

Rhona kleurde een beetje, denkend aan haar op-merking naar Ingo over het weekend en haar eigenevaluatie over wat ze van hem vond. “Ja, dat is goed.Zullen we in de lerarenkamer gaan zitten?”

Ze liepen samen de trap op en pakten er eerst koffiebij. Rhona rommelde in Ingo’s postvakje. Daar lagentwee chocoladeletters in kleurig kadopapier verpakt ophen te wachten. Ze had geen eigen postvakje, dus hadde directie haar letter bij Ingo erbij gelegd. “Kijk, wehebben er meteen wat lekkers bij.” Ze hield de lettersomhoog.

Ingo pakte die van hem aan en begon het papier er-af te trekken. “Hè nee, alweer puur,” kreunde hij. “Ik


hou helemaal niet van puur. Dat is nou al het vierdejaar dat ik een pure letter krijg.”

Rhona keek hem medelijdend aan. “Wil je ruilenmet mij?” bood ze aan.

Hij keek gedubieerd naar haar pakje. “Je hebt hetpapier er nog omheen zitten,” merkte hij op. “Hoe weetje dan of het melk is?”

Rhona grinnikte. “Ik ben helderziend, weet jenog?”

Ingo trok een wenkbrauw op. “Nou, het zal mij be-nieuwen.”

Een grote grijns verspreidde zich op haar gezichttoen het een melk-letter met hazelnoot bleek te zijn.Ingo keek er afgunstig naar. “Ze hebben jou de lekker-ste letter gegeven,” concludeerde hij droevig. “Zemoeten je wel een mega-goede stagiair vinden.”

“Ja, of een mega-lekkere,” flapte Rhona eruit.Meteen wenste ze dat ze die woorden terug kon ne-men. Wat zat ze nou te doen? Ze had er net zo’n goede,rustige week op zitten met Ingo. Nadat hij op zaterda-gavond bijna tegen haar aangeplakt had gestaan tegen


die pilaar in Café Het Paard, had hij op school netjes(en teleurstellend) afstand bewaard. Er was geen geflirtmeer geweest, waardoor ze tot de conclusie wasgekomen dat Ingo het professioneel wilde houden. Endaar zou ze blij mee moeten zijn, maar dat was ze eigen-lijk niet.

Ingo keek haar aan, een plagende blik in zijnblauwe ogen. “Daar geef ik ze geen ongelijk in,” zei hijzacht.

Rhona werd zo rood als een tomaat. “Da-dank je,”stotterde ze als een imbeciel.

Een scheve glimlach sierde zijn gezicht. “En je wiltde helft van dat lekkere ding aan mij geven?”

“Ehm, ja. Laten we het maar bij de helft houden,”knikte ze. Ze vond Ingo natuurlijk fantastisch, maar ni-et zó fantastisch dat ze haar hele letter aan hem wegwilde geven. Met handen die ineens als onhandigekolenschoppen aanvoelden pakte ze de letter uit. Detwee poten van de R overhandigde ze aan Ingo. “Ikvraag me wel af of dit een eerlijke deal is,” zei ze met eenblik op zijn I. “Daar zit toch veel minder chocola in?”


Ingo lachte. “Dat dacht ik vroeger ook! Ik was alti-jd heel boos als mijn broertje Stefan een S kreeg en ikdie lullige I. Maar mijn vader liet me zien dat ze allebei250 gram chocola bevatten. Ik snap er ook niets van,hoor, eerlijk gezegd. Zal wel met de dichtheid te mak-en hebben...”

“Ja, die I ligt zwaar op de maag,” zei Rhona, terwijlze een stukje afbrak en het in haar mond stak. “En danook nog puur... ik snap wel dat je wilt ruilen.”

“Met een lekker ding wel,” grinnikte hij zachtjes.Ze was de hemel dankbaar dat op dat moment Jan

Veldstra de lerarenkamer binnenkwam, want ze wistniet zo goed hoe ze daarop moest reageren. Snelopende ze haar eigen map met de verslagen van dieweek en ze probeerde zich zo goed en zo kwaad alshet ging op Ingo’s analyse te concentreren. Nog tweeweken... dan zou de kerstvakantie beginnen. Volgendeweek vrijdag zouden ze naar de kerstmarkt gaan, en deweek daarop was er gala en kerstontbijt en waren er an-dere leuke uitstapjes gepland. Niet al te veel les dus. Zemoest deze twee weken doorkomen. Daarna zag ze In-


go twee weken niet en dan zou het allemaal wel watrustiger worden. Deze stage moest een succes worden,anders liep ze studievertraging op.

Om één uur was alles besproken wat er besprokenmoest worden – behalve die spanning die er nu tochweer tussen hen hing.

“Wat ga je van het weekend doen?” vroeg Ingo, ter-wijl hij zijn jas aantrok. Leek het nou alleen maar alsofzijn stem veelbetekenend klonk, of was dat echt zo?

“Nou, ik ga nu eerst een kerstboom halen bijIKEA,” vertelde Rhona. “Want ik mag van mezelf paseen boom halen als het Sinterklaas is of is geweest!”

Ingo knipperde met zijn ogen. “Wacht even. Je gaattoch niet serieus een kerstboom halen bij IKEA in datachterlijke kleine autootje van je? Daar past nog nieteens een kerststukje in.”

Rhona keek hem verontwaardigd aan. “Wat heb jijtoch tegen mijn auto?” gromde ze. “Ik heb er vorig jaarook een boom ingekregen, hoor.”

Toegegeven, het ding had er aan alle kanten uit-gestoken en ze had bijna een bekeuring van de politie


gekregen vanwege gevaarlijk rijgedrag, maar toch. Deenige reden dat ze niet was opgezadeld met een prentwas omdat ze bij de agent die haar had aangehoudeneen beroep had gedaan op ‘de kerstsfeer’. En ze had erzo charmant mogelijk bij gelachen.

“Dat moet je echt niet doen,” vond Ingo. “Waar gaje die boom halen? In Delft?”

Ze knikte aarzelend. “Dat was wel de bedoeling.Daar kom ik toch langs op de A13.”

“Ik rij wel met je mee met mijn auto. Dan vervoerik die boom voor je.”

“Oh!” Verbaasd keek ze hem aan. “Echt?”Er verscheen een kuiltje in zijn wang. “Ja, echt.”“Dank je,” zei ze zachtjes. “Dat is tof van je.”Ingo trok een wenkbrauw op. “Ik kan best tof zijn.”“Mee eens,” liet Jan Veldstra zich vanaf de andere

kant van de docentenkamer horen. “Je bent een kei, In-go.”

Ze moesten alle drie lachen. Rhona trok snel haarjas aan en deed haar warme muts op. Intussen begonde sneeuw zelfs voor haar een beetje te veel te worden,


maar toch was ze er nog steeds blij mee. Het zou vasteen witte kerst worden... een romantische kerst zelfs,misschien..? Met kloppend hart liep ze achter Ingo aande deur uit.

................................................Een kleine twintig minuten draaiden ze met hun

auto’s de parkeerplaats van IKEA Delft op. Ingo zettedie van hem vlak naast de tent waar ze de bomenverkochten, en Rhona parkeerde haar karretje dichtbijde ingang. Ze moest eerst de boom binnen afrekenen.

Ingo liep met haar mee naar de kassa die speciaalwas ingezet om mensen te helpen die een boom wilden.“Ik moet altijd zo lachen om de namen die ze aan datmeubilair hier geven,” grinnikte hij. “En ik kan dieIKEA-associatie ook nooit meer uit m’n hoofd zetten.Vorig jaar had ik een jongen in de klas die Ivar heette,en elke keer als ik hem zag, moest ik aan die IKEA-kastmet dezelfde naam denken.”

Rhona lachte. “Arme Ivar. En wat dacht je van Bil-ly? Ik heb een Billy boekenkast thuis.”


“Ik ook. Volgens mij heeft half Nederland die,” gri-jnsde Ingo.

Druk pratend liepen ze naar buiten. Even wensteRhona dat haar stage al afgelopen was... dat ze zich nietschuldig hoefde te voelen over hoe gezellig en ontspan-nen het met Ingo was, alsof ze elkaar al jaren kenden.En tegelijkertijd dacht ze erover na hoe het zou zijn omhem in de vallende sneeuw buiten te kussen tot ze alle-bei buiten adem waren. Nog twee weken... nog tweeweken, hield ze zichzelf voor als een soort mantra.

Eenmaal in de bomentent liep Ingo meteen naarde grootste boom toe die hij kon vinden. Echt welweer zo’n mannending, vond Rhona. “Wat dacht je vandeze?” keerde hij zich naar haar toe.

Rhona keek naar de boom. “Nou, hij is groter danmijn auto, dus ik ben blij dat jij er bent,” grapte ze. “Pakmaar in, ik ga ervoor.”

Ingo sleepte de boom mee naar zijn Toyota Corollaen het enorme ding verdween in de achterbak, diedieper was dan hij op het eerste gezicht leek. “Zo,” zei


hij. “Waar woon je? Dan type ik even het adres in opde navigatie.”

Terwijl Rhona hem het adres gaf, sloegen ineensde zenuwen toe. Ze kon hem natuurlijk niet na het af-droppen van de kerstboom meteen wegsturen; dat zouonbeleefd zijn. Dus zou hij naar binnen komen. Endat zou vast allemaal veel te gezellig worden. Misschienmoest ze iets verzinnen waardoor hij weer snel weg zougaan. Een andere afspraak, met een vriendin of zoiets.

De tocht naar Rotterdam duurde voor haar gevoelveel te kort. Voor ze het wist, stonden ze voor de deurvan haar kleine flatje, en ze had nog steeds geen ideehoe ze ervoor kon zorgen dat Ingo weg zou gaan. Zewas de slechtste leugenaar van het noordelijk halfrond– hij zou meteen doorhebben dat ze die afspraak meteen vriendin maar verzon, en dan was het helemáál pi-jnlijk.

Samen tilden ze de kerstboom omhoog door hettrappenhuis. Rhona opende de deur van haar huis opde eerste verdieping. Een halletje was er niet echt; ze


stonden meteen in de huiskamer met keukenhoek.Godzijdank was het geen complete zwijnestal vandaag.

“Wat een leuk huisje heb je,” zei Ingo, die met eengoedkeurende blik rondkeek. “Lekker knus.”

“Is dat codetaal voor ‘zo klein dat je overal tege-naan loopt’?” informeerde Rhona.

Hij schoot in de lach. “Ja, in mijn geval wel.” Ingozette voorzichtig de boom tegen de muur links en keekRhona toen aan. “Waar is je kerstboomhouder?”

“In mijn berging.” Ze liep naar de keuken en trokdaar het deurtje naar haar minieme opslagruimte open.Als de stofzuiger er samen met de kerstboomvoet instond, knalde het hok al zowat uit elkaar. Ingo kwamnaast haar staan en zette de kraan aan toen hij zagdat het zo’n houder was waar water in moest wordengegoten voor het gewicht.

“Niet zo vol,” riep Rhona, toen hij de kraan maardoor liet lopen. “Dan wordt ‘ie veel te zwaar.”

“Ik kan hem wel tillen, hoor,” merkte Ingo op meteen knipoog.


“Ja, jij wel. Hoe ga ik dat ding in mijn eentje weerwegkrijgen na Oud en Nieuw?”

Ingo keek haar met een flauwe glimlach aan. “Belme maar op als je hulp nodig hebt,” stelde hij voor.

Terwijl hij de loodzware kerstboomhouder naareen hoek van de kamer droeg, knipte Rhona de raregaasverpakking van de boom weg. Daarna hield Ingode enorme boom vast terwijl zij de hele zaak met drieschroeven vastzette. Wauw, het was wel beduidendsimpeler om dit met twee mensen te doen, moest zetoegeven.

“We vormen een goed team,” zei ze blij, toen zeallebei weer rechtop stonden en tevreden naar deboom keken.

“Ja, dat vind ik nou ook.” Ingo’s hand rustte op haarschouder en hij keek opzij, haar blik vasthoudend.

In de stilte die viel, leek Rhona’s hart wel bijnauit haar borst te springen. Langzaam trok Ingo haardichterbij. Plotseling was het zo duidelijk wat hij gingdoen dat ze hem alleen maar hulpeloos aan kon staren.Haar adem stokte toen hij één hand omhooghief en zi-


jn vingers langs haar wang liet glijden. Toen ze nietszei, niets deed om hem te stoppen, gleed zijn duim overhaar onderlip en zakte zijn hoofd naar beneden, zijnblauwe ogen vlakbij de hare.

Nee.... dit kon hij niet doen. Dit was een heel stomidee.

Maar Rhona kon zich er niet toe brengen om hetuit te spreken, want haar lichaam vond het helemáálgeen stom idee. Haar lichaam vleide zich tegen Ingoaan toen zijn arm om haar middel gleed en hij haar nogdichterbij trok. En toen kwam zijn mond op de hareterecht en kuste hij haar zacht.

Met een kreun sloot Rhona haar ogen. Gretig kusteze hem terug. Haar tong gleed tegen de zijne aan endanste om hem heen. Het bloed raasde door haaraderen toen zijn handen langs haar rug naar benedengleden en op haar kont belandden. God, hier had ze alover gedroomd sinds ze hem bijna had aangereden. Zi-jn lippen voelden net zoals ze zich had voorgesteld: ste-vig, zeker van wat ze wilden, en toch teder. Ingo’s han-den voelden zo warm op haar billen dat ze het liefste


hier en nu haar spijkerbroek had uitgetrokken om hemnog beter te kunnen voelen.

“Rhona,” mompelde hij zachtjes tegen haar lippen.Het feit dat hij zo hees haar naam zei maakte het alle-maal alleen nog maar spannender. “Du bist so süß.”

Op dat moment ging haar telefoon zo keihard afin haar tas dat ze zowat een hartverzakking kreeg. ‘AllI want for Christmas’ van Mariah Carey schalde doorde woonkamer. Met een schok deed Rhona haar ogenopen en staarde onthutst in de blauwe ogen van haarstagebegeleider. “Ik, eh...” Ze beet op haar lip. “Ikverwacht een telefoontje van dat busbedrijf.”

Hij haalde even diep adem en liet haar langzaamlos. “Dan moet je opnemen,” zei hij zacht. Hij klonknet zo van zijn stuk als zij zich voelde. Had ze haarmobiel moeten negeren en hem gewoon door moetenkussen? Of zou hij dat onprofessioneel hebben gevon-den? Met een inwendige zucht draaide Rhona zich omnaar haar tas, die ze op de bank had gegooid toen zebinnenkwamen.


“Met mevrouw Visser,” nam ze op. “Ja! Dat ben ik.Ja, vijftig leerlingen. Eh... de rekening kan naar meneerTeijler op hetzelfde adres. Dat is mijn stagebegeleider,dus die is eindverantwoordelijke voor dit project.”Schichtig keek ze naar Ingo, die nog steeds midden inde kamer stond en haar zwijgend aanstaarde. “Als umij in de mail kan CC-en... ja, bedankt. Okee.” God,ze wou dat ze de man van het busbedrijf nog tweeuur aan de praat kon houden over alternatieve routesnaar de Duitse grens, de beste winterbanden en welkeDVD’s ze allemaal mee zouden kunnen nemen vooronderweg. Want als ze ophing, moest ze met Ingo gaanpraten over wat er net gebeurd was. Maar wat de manvan Euro Busreizen betreft was het gesprek duidelijkafgelopen, want die hing na nog een korte groet op.

“Dat was het busbedrijf,” zei ze compleet overbod-ig.

Ingo knikte. “Ja, dat zei je al.”“Je krijgt de rekening vandaag van ze.”“Ja, dat zei je ook al.”


Rhona werd rood. Waarom moest hij haar hetgevoel geven dat ze een idioot was? Een minuut gele-den had hij haar nog süß genoemd. “Volgens mij is allesdan nu geregeld,” mompelde ze. “Ik hoop dat je tevre-den bent. Dan zijn mijn leraren op de HRO het ook.Extra studiepunten enzo.”

Ingo glimlachte flauw. “Ik weet dat je die nodighebt.” Hij deed een stap naar haar toe en stak zijn handuit. Zachtjes streelde hij haar bovenarm. “Ik denk datik beter weg kan gaan,” vervolgde hij.

Hoewel hij natuurlijk helemaal gelijk had, ging ertoch een steek door Rhona heen. Ging hij niets meerzeggen over die fenomenale kus die ze net gedeeld had-den? Had hij er spijt van? “Ja, okee. Als je niet wilthelpen met de kerstboom versieren,” hakkelde ze.

Een ernstige blik verscheen in zijn ogen. “Het isgeen kwestie van niet willen,” zei hij zacht.

Rhona keek weg. Ze was bang dat er anders tranenop zouden wellen. “Nee, dat snap ik,” antwoordde zebedrukt. “Ga maar. Ik ga eerst even thee maken.” Hemook een drankje aanbieden kon ze beter niet doen; het


was duidelijk dat Ingo afstand wilde nemen en haar ni-et in een lastig parket wilde brengen.

“Okee.” Hij kneep even in haar schouder. “Fijnweekend.”

Hoe fijn kon het nu nog worden? Dat was degedachte die door Rhona heen ging toen ze hemhaastig de deur uit zag stappen. Na de kus die al wekenin de lucht had gehangen, stormde hij haar flat uit alsofde duivel hem op de hielen zat.


6.Zoals ze al had verwacht, had Rhona een zwaarrotweekend. Daar kon niets en niemand meer iets aandoen, ook al kwam Frank haar vrijdagavond helpenmet de boom versieren en kwamen Riana en Carina opzondag eten.

Tegen geen van haar vrienden zei ze iets over Ingo’skus. Achteraf voelde ze zich vreselijk stom. Ze had almeteen tegen hem moeten zeggen dat ze niet haar stageop het spel ging zetten door het aan te leggen methaar begeleider. Okee, hij zoende dan wel beter danwelke andere jongen met wie ze ooit intiem was ge-weest, maar het was nog steeds niet genoeg om goedte maken in wat voor ellende ze terecht zou komen alsdeze stageplek ook weer op niks uit zou draaien.

Op maandagochtend kwam Rhona met eenrothumeur de school binnen, wat alleen nog maar ergerwerd toen ze erachter kwam dat Ingo afwezig was. Nuwas ze bijna voor niets naar haar werk gekomen, want

62

die ene klas die ze zelfstandig lesgaf had ze alleen opdinsdag en donderdag, en de les donderdag zousowieso al uitvallen vanwege hun reisje naar Duitsland.

“Is hij ziek?” vroeg ze aan Nico de Bot, die haar hetnieuws kwam vertellen toen ze in de lerarenkamer zat.

“Ja, helaas wel,” zei haar directeur. “Hij blijft eenpaar dagen thuis. Ik zal vragen of je wat lessen van Fredkan bijwonen als alternatief.”

“Dank u wel,” zei Rhona. “Ik hoop dat hij het goedvindt.”

Wat was Ingo een ellendeling. Hoe durfde hij ziekte zijn nadat hij haar vrijdagmiddag op die manier hadachtergelaten?! Natuurlijk was ze vreselijk onredelijken kon ze hem dit moeilijk kwalijk nemen, maar toch.Hij wist wel hoe hij op het hart van een meisje moesttrappen, zeg.

Naarmate de dag vorderde, koelde Rhona wat af.Het was eigenlijk best fijn om lessen te observerenwaarbij ze niet stiekem steeds naar het lekkere kontjeof de brede schouders van de docent in kwestie keek,en Fred Akkermans was een goede leraar. Streng was


hij wel; het was duidelijk dat hij aan pensioen toe wasomdat hij de drukte die nou eenmaal bij de jeugd vantegenwoordig hoorde niet meer zo goed kon bolw-erken. Maar toch waren zijn lessen boeiend en goedgestructureerd.

In de pauze zat ze met Gemma in de hoek bij depostvakken warme erwtensoep te eten. Er was vandaagverse soep om het winterseizoen in te luiden, had deconciërge gezegd. “Wat een service,” vond Gemma ennam een flinke hap van haar soep.

“Nou, inderdaad,” stemde Rhona in, maar ergvrolijk klonk ze niet.

Gemma schoot in de lach. “Hij had zeker betergesmaakt als Ingo hier had gezeten?” zei ze met eenknipoog.

Rhona zuchtte diep. “Ik had hem eigenlijk welwillen spreken vandaag.”

Haar nichtje keek haar opmerkzaam aan. “Wat iser gebeurd?”

“Moet er iets gebeurd zijn?”“Wel als je er zo bij kijkt. Vooruit, biecht maar op.”


Rhona keek even om zich heen, maar niemandbesteedde aandacht aan hen. “Ingo was vrijdag bij mijthuis,” zei ze op gedempte toon. “Enne... nou ja...”

“Wat!” siste Gemma. “Heb je hem de slaapkamerin gesleurd? Of hij jou?”

“Neehee. Je loopt tien stappen voor, idioot.”Rhona rolde met haar ogen. “Hij kuste me. Dat wasalles. En daarna werd ik gebeld en ging hij er snel van-door.”

“Zonder nog iets te zeggen?” Gemma fronste.Rhona haalde haar schouders op. “Nou ja... hij zei

dat hij wel wilde blijven, maar dat dat niet zo’n goedidee was.”

“Néé. Wat erg!” Gemma keek haar medelijdendaan. “Geen wonder dat je in mineurstemming bent.Heb je hem niet meer geappt?”

“We appen helemaal niet. Maar ik heb zijn num-mer natuurlijk wel.” Rhona keek aarzelend naar haartelefoon. “Ik weet alleen niet wat ik tegen hem moetzeggen. Hij heeft natuurlijk helemaal gelijk.”


“Ja, maar je kunt toch niet net doen alsof er niets isgebeurd?”

“Daar heeft hij anders geen problemen mee, blijk-baar.” Rhona nam een te grote hap soep en stikte zowat.Ze begon te hoesten en Gemma klopte haar op haarrug.

“Stuur hem nou maar een bericht,” adviseerde ze.“Anders ga je alleen maar zitten malen.”

....................................Nadat alle lessen die middag waren afgelopen,

besloot Rhona om Gemma’s advies op te volgen. Zekon allicht aan Ingo vragen hoe het ging; hij was tochziek thuis?

Voor ze de auto instapte, stuurde ze hem eenemoticon van een bosje bloemen en de boodschap:‘Beterschap! Ik hoop dat je op tijd beter bent voorDüsseldorf : )’

Daarna reed ze in de drukte naar huis, en ze hieldexpres haar blik op de weg en niet op de mobiel die opde bijrijdersstoel lag te wachten op een bericht terug.


Tegen de tijd dat ze haar straat inreed en een par-keerplekje zocht, had Rhona al gezien dat er een appjeterug was. Met een droge keel opende ze Whatsapp. Jahoor, het was Ingo. ‘ja, dat hoop ik ook! ben je vandaagmet fred meegelopen? ik had aan hem gevraagd of hijdat goed vond’

‘Ja! bedankt. was leuk om weer eens een andere do-cent te volgen : )’ appte ze terug.

‘blijf dat voorlopig dan maar doen ;)’ typte Ingo.‘terwijl ik opknap’

Ze aarzelde even. ‘heb je iets nodig van school? an-ders kan ik morgen wel langskomen?’

Het bleef zo lang ‘stil’ aan de andere kant van dechat dat ze zichzelf naar de hel verwenste. Waaromhad ze zoiets voorgesteld? Hij had toch zelf duidelijkgezegd dat afstand hem beter leek? Ze beet op haar liptoen er eindelijk ‘is aan het typen...’ op haar display ver-scheen. Hij reageerde tenminste nog wel.

‘ik weet het niet, rhona. ik heb nou juist het heleweekend zo mn best gedaan om te vergeten hoe god-vergeten lekker je zoent’


Haar ogen puilden zowat uit hun kassen en haarwangen werden vuurrood. Heel even had ze de neigingom keihard ‘Halleluja!’ door de auto te schreeuwen.Dus hij was er ook niet zomaar overheen gestapt... hijhad ook aan haar gedacht, het hele weekend lang.

‘ik kan die kus ook maar niet vergeten...’ typte zeterug. ‘en ik miste je vandaag op school. waarom moetdit allemaal zo moeilijk zijn : (‘

Alweer bleef het heel lang stil. Ingo moest blijkbaarerg lang nadenken over zijn antwoord. Toen dat ein-delijk kwam, wist ze eigenlijk niet zo goed wat ze ermeeaan moest. ‘hee... maak je ff geen zorgen okee? ik zieje donderdag. lief van je dat je me hebt geappt’.Daarachter kwam een kus-emoticon.

Rhona stuurde er eentje terug en gooide toen meteen zucht haar mobiel in haar tas. Ingo’s toon wasduidelijk: het gesprek was afgelopen. Net zoals vrijdag,toen hij de deur was uitgerend. En hoe hard hij ook zeidat ze zich geen zorgen hoefde te maken, dat hielp niet.Ze had zichzelf weer eens danig in de nesten gewerkt!

.............................................


De dagen erna deed ze wat Ingo haar opgedragenhad: ze bleef met Fred Akkermans meelopen. Af entoe hielp ze hem met nakijken, en de leerlingen in zijnklassen vroegen haar ook zo nu en dan om hulp alsze door het lokaal liep en zij zelfstandig aan het werkwaren. Fred deed de hogere klassen, en dat was ook welweer eens leuk om te doen in plaats van alleen tweedeen derde klassen.

De brieven over Düsseldorf waren uitgedeeld en deleerlingen van 3HAVO hadden er zin in, al klaagdener natuurlijk een paar luilakken over het vroege tijdstipwaarop de bus zou vertrekken. Iedereen moest er omhalf zeven zijn. Dan hadden ze zoveel mogelijk aan dedag.

“Nou, ik heb van Ingo gehoord, hoor,” meldde Freddie middag, toen ze samen aan de warme choco-lademelk en kerststaaf zaten. “Hij is weer beter. Mor-gen is hij hier ook om half zeven.”

“Oh, dat is mooi,” bromde Rhona. Verdorie, hadIngo haar niet ook even kunnen appen? Ineens voeldeze zich zielig en genegeerd. Hij ook met z’n party line


over ‘maak je ff geen zorgen’... net alsof ze zichzelf aanen uit kon zetten met een knopje. Er waren genoeg re-denen voor haar om zich zorgen te maken. “Nou, danga ik maar naar huis om in te pakken. Ik moet natu-urlijk wel genoeg boterhammen smeren; we zitten urenachter elkaar in die bus.”

“Ja.” Fred keek gekweld. “En de leerlingen nemenaltijd hele zakken snoep mee de bus in. Die ze aaniedereen aanbieden. Vorig jaar was ik net op dieet enwerd ik de hele dag in de verleiding gebracht om tezondigen.”

“Wie gaat er dan ook vlak voor kerst op dieet?”grinnikte Rhona, voor ze op haar lip beet. Misschienwas dat wel een beetje te bijdehand. Fred was natu-urlijk twee keer zo oud als zij, zo niet drie keer...

Tot haar opluchting schoot Fred in de lach. “Dat isook wel weer zo,” gaf hij toe. “Maar goed: als je je nietziek wilt eten aan snoep, doe je er goed aan om je eigengezonde voer mee te nemen.”

Rhona zag zichzelf nog niet op weg naar Düssel-dorf een kilo winegums wegvreten. Ze zou naar alle


waarschijnlijkheid geen hap door haar keel kunnen kri-jgen, omdat ze Ingo voor het eerst sinds hun kus weerzou zien en hij vast niet op de Autobahn richting dekerstmarkt de beste gelegenheid zou vinden om hun pi-jnlijke moment uitgebreid te gaan bespreken.

Op weg naar buiten kwam ze Gemma weer tegen.“Hee, Rhona,” zei ze op gedempte toon. “Wat gaat ermorgen gebeuren?”

Soms leek het wel of Gemma dacht dat ze echt eenglazen bol had. “Hoe moet ik dat nou weten?” zei zesnauweriger dan de bedoeling was. “Ingo is beter, dushij gaat mee, maar dat is alles wat ik weet. Ik baal alseen stekker.”

Haar nichtje keek haar medelijdend aan. “Je kuntme altijd bellen,” zei ze. “Als er iets is. Door jullie tripjevallen de meeste van mijn lessen uit, dus ik ga morgenalleen maar lessen voorbereiden en nakijken.”

“Ja.” Rhona slaakte een diepe zucht. “Dank je. Ikzal het wel overleven.”


7.De volgende ochtend was het zo’n chaos dat Rhonazich niet eens druk kon maken om Ingo, al had zegewild. De bus was te laat en twee leerlingen haddenzich verslapen. De rest stond er als een stel oorwurmenbij omdat zij wél op tijd uit bed waren gekomen en nuvoor hun goede gedrag niet eens beloond werden.

“Hoezo verkeerd gereden?” tetterde Rhona doorhaar mobiel tegen de buschauffeur. “Er is maar eenThorbecke College in Den Haag, hoor.”

“Niet volgens de TomTom,” antwoordde debuschauffeur onverstoorbaar.

Inwendig doopte Rhona het GPS-systeem ogen-blikkelijk om tot ‘StomStom’. Welk idioot apparaatdacht nou dat er twee scholen met dezelfde naam inéén stad waren?! Lekker handig voor de PR. En Ter-rence en Frederica, de slome duikelaars uit 3H4, warenook nog steeds niet hier. “Verdammt!” riep ze gefrus-treerd uit. “Nou komen we overal te laat!”


Nico de Bot en Martijn van Vliet doken naast haarop. “Het komt wel goed,” suste Nico. Hij was speciaalwat eerder naar school gekomen om de 3H-klassen uitte zwaaien. “Die tijd halen jullie wel in. Het is lekkerrustig op de weg, zag ik op Google Maps.” Martijnknikte heftig mee.

Rhona keek haar directeur dankbaar aan. Was hijde buschauffeur maar geweest, dan had hij gewoonGoogle Maps gebruikt en was het allemaal goedgekomen. “Denk je?”

Martijn knikte. “Ik heb al zo veel schoolreizenmeegemaakt. Je schiet achteraf gezien vaak in de stressom helemaal niets. Het komt wel goed, hoor.”

Alsof het lot zijn woorden kracht bij wilde zetten,draaide er op dat moment een auto de parkeerplaatsop met de laatkomers uit 3H4. Dat was alvast een zorgminder. Martijn en Nico liepen meteen naar de autotoe om de desbetreffende leerlingen op een ‘neem-je-verantwoordelijkheid’-preek te trakteren.

Rhona dook dieper in haar kraag weg toen er eenkoude windstoot over het schoolplein joeg. Nog steeds


sneeuwde het licht. Vanuit haar ooghoek zag ze Ingohaar kant op komen en ze verschoot van kleur. “Hee,hallo,” mompelde ze, zich half verschuilend achter haarsjaal. “Weer beter?”

“Ja, het gaat wel weer,” knikte hij. Rhona vrat hemzowat op met haar ogen. Hij zag er goed uit... helemaalniet alsof hij ziek was geweest. Plotseling vroeg ze zichaf óf hij wel echt ziek was geweest. Was hij soms nietnaar school gekomen omdat hij niet wist wat hij methaar aanmoest?

Ingo zette een stapje dichter naar haar toe en legdeeen gehandschoende hand op haar schouder. “Kom jezo naast me zitten in de bus?” vroeg hij zacht.

Wat, en zichzelf kwellen met zijn dichte nabijheid?Waar ze niets mee kon? Ze keek hem een beetje on-gelovig aan. “Hoezo?” vroeg ze wat vijandig.

“Ik wil graag met je praten.” Een flauw glimlachjekrulde zijn ene mondhoek omhoog.

Nou, zij niet. Zij wilde met hem zoenen. En nogwel meer dingen die ze onmogelijk kon uitvoeren on-der de ogen van de onschuldige 3-HAVO-leerlingen


die ook in de bus zouden zitten. Maar dat kon allemaalniet, volgens Ingo. Meneer ‘Het-is-geen-kwestie-van-willen’. “Best,” zei ze. “Ik ben benieuwd.” Plotseling wasze onredelijk boos op hem omdat hij zo verstandig enkoelbloedig was.

Op dat moment kwam eindelijk de langverwachtebus aanzetten en konden ze beginnen met inladen.Klaas, de verdwaalde buschauffeur, verontschuldigdezich meermaals en beloofde dat hij zijn best zou doenom alle files in Duitsland te ontwijken. Rhona letteeven helemaal niet op haar sexy stagebegeleider, maartoen eenmaal alle vijftig leerlingen de bus in warengeloodst, alle tassen waren ingeladen en alle oudersgedag waren gezwaaid, kon ze er niet meer omheen: zemoest zelf ook instappen en plaats nemen naast IngoTeijler, de Duitse rotzak die erin was geslaagd om vlakvoor kerst haar hart te breken.

Met kloppend hart liep ze door het gangpad naarachteren. Ze had Ingo al gespot: hij zat bijna helemaalachteraan en had een plekje naast het raam vrij voorhaar gehouden. Dat was dan wel lief van hem. Met een


zuinig glimlachje schoof ze op haar plek toen hij galantopstond en haar de ruimte gaf.

“Zo,” zei hij, toen de bus zich in beweging zetteen koers zette naar de A12. “We zijn op weg. Goedgeregeld, Rhona. Je hebt die studiepunten echt dubbelen dwars verdiend.”

Rhona keek hem in zijn blauwe ogen en kon plotshaar tranen niet meer terugdringen. Ze had zich hetschompes gewerkt om dit op poten te zetten, Gemmacontinu lastiggevallen en om raad gevraagd, en nu hetdan eindelijk zover was en ze haar felbegeerdestudiepunten zou krijgen op aanraden van Ingo, hadze het liefste iets heel anders gehad. Zijn hand in dehare. Samen naar de schaatsbaan op het Spui en daarnaergens warme chocolademelk drinken. Gezellig thuisop de bank tegen elkaar aan voor de duizendste keerHome Alone kijken. Een romantische kerst in desneeuw met deze man die ze ook voor het eerst tegenhet lijf was gelopen – of gereden – toen er sneeuw uitde lucht kwam vallen. Maar dat kon niet, en het deedzo’n pijn om dat te weten.


“Hee.” Verschrikt keek hij haar aan. Hij hief zijnhand en streek de eerste vallende tranen van haar wan-gen weg. “Niet doen, Rhona. Niet huilen. Het komtallemaal goed.”

“Hoe dan?” fluisterde ze wanhopig. “Je bent m’nbegeleider. Zelfs als je maanden en maanden op mewilt wachten tot ik in juni klaar ben met deze stage,dan nog gaan de mensen op de Hogeschool Rotterdamvraagtekens plaatsen bij jouw beoordeling als je daar-na... meer blijkt te zijn dan alleen mijn stagebegeleider.”

“Dat weet ik.” Ingo pakte haar hand in de zijne.Zomaar, midden in de bus. “Daarom is er maar éénoplossing voor dit probleem.” Zijn mond vertrok toteen tevreden glimlach. “Ik maak voor jou een uitzon-dering. Ik heb namelijk nog nooit een stagiair weerweggestuurd als ik eenmaal ja had gezegd; dat is mijneer te na. Maar dat ga ik nu wel doen.”

“Wegsturen?” brabbelde ze. Maar dat kon hij nietmaken! Dan had ze echt een mega-probleem.

Ingo schudde zijn hoofd. “Zo dramatisch is hetniet. Ik draag je over aan Fred Akkermans. Ik heb


gevraagd of hij ruimte heeft om jou als stagiair tebegeleiden en hij heeft toegezegd.” Zijn ogen straalden.

Als met stomheid geslagen keek Rhona hem aan.Kon dat? Daar had ze nog helemaal niet aan gedacht.Het was al pure mazzel geweest dat ze midden in hetschooljaar nog iemand bereid had gevonden om haarals stagiair te accepteren; laat staan twee iemanden.

“Echt... echt waar?” stotterde ze.“Ja, echt waar.” Ingo boog zich naar haar toe en

plantte heel licht zijn lippen op de hare. “En ik hadgraag maanden en maanden op je gewacht, als datnodig was,” mompelde hij tegen haar mond. “LiebeRhona.”

De aanraking van zijn mond op de hare liet haarhart sneller slaan, en toen hij weer iets naar achterenging zitten en haar tevreden aankeek, schoten er op-nieuw tranen in haar ogen. Maar dit keer van vreugde.“Waarom heeft Fred dat niet gezegd?” fluisterde ze.“Hoe lang wist hij het al?”

“Ik heb het gisterochtend gevraagd.” Ingo hieldnog steeds haar hand vast en kneep er even zachtjes in.


“En ik wilde het zelf vertellen, dus hij moest z’n mondvan mij houden.”

Rhona keek hem nog steeds een beetje ongelovigaan. “Dat je dat allemaal voor me geregeld hebt,” zei zeontroerd.

“Waarom niet?” Hij lachte. “Ik heb veel over vooreen mooi, slim en sexy meisje zoals jij, moet je weten.”

Ze bloosde van plezier. “Dank je.”Hij boog zich naar haar toe en mompelde in haar

oor: “Mag ik je vanavond thuisbrengen?”Oh God, ja. Het liefste zou ze nu gelijk uitstappen

en hem mee naar Rotterdam slepen. “Kunnen we nietnu al rechtsomkeert maken?” flapte ze er uit.

Ingo schoot in de lach. “Zozo, jij hebt er zin in,”zei hij suggestief. “Zal ik Klaas dan maar van het stuurwegtrappen en de bus kapen zodat we naar jouw huiskunnen rijden?”

Rhona grinnikte zenuwachtig. “Nee, dat is zondevan alle moeite die ik heb gedaan. Laten we er eengeweldige kerstmarkt van maken. Dat heb ik na al datwerk wel verdiend.”


“Dat ben ik helemaal met je eens,” zei hij lief. “Jijkrijgt straks een goeie Glühwein van mij. Afgespro-ken?”

...............................De rit naar Düsseldorf kon Rhona niet snel genoeg

gaan. Elke minuut dat ze naast Ingo in de bus moestzitten en hem niet kon aanraken en dicht tegen hemaan kon staan, was een kwelling. Af en toe ving hij haarblik en dan keek hij haar zo intens aan dat ze er spon-taan hartkloppingen van kreeg. Zijn duim streelde zonu en dan langs de rug van haar hand en alleen dat alliet een zachte blos naar haar wangen stijgen. Ze hadzichzelf zes dagen lang wanhopig afgevraagd of die enekus alles was wat ze ooit zou krijgen... en nu wist ze datdat nog maar het begin was.

Tegen tien uur kwamen ze aan in Düsseldorf. Voorze naar de kerstmarkt zouden gaan, was er eerst eenstadwandeling met gids, die de tocht zou eindigen bijeen restaurant waar Rhona voor iedereen Bratwurst,Sauerkraut en alcoholvrij bier had geregeld. Het zoueen echt Duitse lunch worden. Daarna was het tijd


voor een middagje kerstmarkt, een redelijk vroegeavondmaaltijd rond half zes, en een busreis naar huis.Ze zouden om negen uur terug moeten zijn in DenHaag.

Met een dwaze glimlach op haar gezicht stapteRhona de bus uit. Het was buiten bitter koud en dewind sneed dwars door haar jas heen, maar op dit mo-ment kon niets haar deren. Ook al liep Ingo gewoonnaast haar door de stad zonder haar hand vast tehouden, kon ze voelen dat hij dat heimelijk wel wildedoen.

“En, ben je blij met Ingo’s beslissing?” Fred dooknaast haar op en keek met een glimlach van Rhona naarzijn vakcollega.

“Ja!” riep Rhona uit op zo’n enthousiaste toon datFred misschien bang was dat ze met confetti zou gaanstrooien. “Echt heel erg bedankt, Fred. Zonder jou hadik hier verder een moeilijk jaar gehad, denk ik.”

“Ach.” Fred Akkermans haalde zijn schouders op.“Voor mijn collega’s heb ik veel over. Leerlingen vinden


me maar een oude zuurpruim die met pensioen moet,maar als je me beter leert kennen val ik wel mee.”

Martijn van Vliet, die voor hen door de sneeuwliep, schoot in de lach en draaide zich om. “Ik kanme nog herinneren dat Yvonne dat een paar jaar gele-den zei,” meldde hij. Fred Akkermans had ooit Martijnsvriendin lesgegeven. “En toen zei ik ook al dat je voor-lopig nog niet van het Thorbecke College weg te slaanbent.”

“Dan ken jij me in elk geval wel,” zei Fred met eenknipoog. “En niet om je vriendin af te zeiken, maarYvonne zat altijd met die vriendin van haar door meheen te fluisteren. Hoe heette ze ook al weer? Lizzy?God, wat een kletskous was dat.”

“Nou, je lessen hebben toch zijn vruchten wel afge-worpen,” zei Martijn met een grijns. “Yvonne heeft No-ra laatst wat Duitse woordjes geleerd omdat we in feb-ruari gaan skiën met zijn allen. We gaan naar Oosten-rijk, en dan moet Nora natuurlijk op skiles.”

Rhona kletste verder met Martijn over skigebiedenin Oostenrijk, waar zij natuurlijk van alles over wist.


Elke keer als ze Ingo’s richting opkeek, rustten zijnogen op haar. Het warme gevoel dat ze van binnenkreeg van die blik in zijn ogen was vele malen beter danhet effect van Glühwein.

Iedereen genoot van het typische Duitse eten. Eenpaar leerlingen waren vegetarisch, dus die werden aaneen ander tafeltje gestald met nepworst. Ook diesmaakte prima, vonden ze. Rhona liep een beetje ronden vroeg iedereen wat ze tot nu toe van de dag vonden.“Fabelhaft, Frau Visser!” riep Fons, een jongen uit deklas die zij zelfstandig lesgaf. “Herzlichen Dank.”

“Wauw, Fons,” grinnikte Rhona. “Je bent net eenpaar uur in Duitsland en je klinkt nu al beter.”

Na de lunch was het dan zover: ze gingen op wegnaar de kerstmarkt, die op het centrale plein van Düs-seldorf was opgebouwd. De lucht was grijs en desneeuw bleef maar vallen, maar de lichtjes die aan allekraampjes hingen maakten het plein gezellig en ver-dreven de grauwheid van de winter. Rhona keek tevre-den toe hoe de leerlingen uitwaaierden en bij de han-delaren gingen kijken.


Ingo stootte haar aan. “Zullen wij op zoek gaannaar een stalletje dat Glühwein verkoopt?”

“Ja, goed idee!” Ze keek even opzij naar Fred enMartijn.

“Wij vermaken ons wel,” merkte Fred op met eenknipoog. “Hè, Martijn?”

Die keek even van Rhona naar Ingo en knikte toenbegrijpend. “Ja, zeker wel. Tot later dan maar.”

Rhona onderdrukte een lach en liep toen achter In-go aan de kerstmarkt op. Ze was van plan om niet teveel geld uit te geven, maar al bij het tweede kraamp-je hield ze even halt. Ze verkochten uit hout gesnedenkerststalletjes uit één stuk, en ze wist dat haar moederer dolgraag zo één wilde hebben. “Mag ik hier evenkijken?” vroeg ze aan Ingo.

Die grijnsde. “Je hoeft geen toestemming te vragen,hoor. Ik ben je begeleider niet meer.”

“Oh ja.” Ze lachte ook. “Maar je wilde toch wijnhalen?”

“Blijf jij maar hier staan. Dan kom ik hier weernaartoe.”


Rhona keek hem even na toen hij door de menigteverdween. Wat een heerlijk gevoel was dit: een knappeman die voor haar een drankje ging halen en haar deruimte liet om haar eigen dingen te doen. Haar ex-vriendje begon altijd meteen te zeuren als ze ergens bijeen winkel wilde kijken.

In gedachten verzonken liet ze haar vingers overeen prachtig withouten kerststal glijden. De verkoperschoot meteen naar haar toe en begon in geanimeerdDuits te vertellen over de houtsoort en het produc-tieproces (alles handgemaakt, natuurlijk) en wist haarzelfs te imponeren met het Nederlandse woord ‘kort-ing’ toen hij eenmaal doorkreeg dat ze niet Duits was.Naast haar waren een paar leerlingen komen staan dieook hun ogen uitkeken bij de kerststalletjes.

“Mevrouw?” begon Frederica met een giechel inhaar stem, nadat Rhona uteindelijk twee kerststalletjeshad afgerekend. “Vindt u meneer Teijler leuk?”

“Wat?” Rhona verschoot van kleur. “Hoe... hoe-zo?”


Frederica en haar twee vriendinnen begonnen nuecht te giechelen. “Hij u wel, hoor,” zei Frederica opvertrouwelijke toon. “Hij loopt u de hele tijd uit techecken. Volgens mij is hij verliefd op u.” De anderetwee meisjes knikten heftig mee.

Rhona beet op haar lip om niet enorm breed tegaan staan grijnzen. “Oh! Nou, eh, wat denken julliedat ik moet doen?”

“Hem onder een mistletoe trekken en dan zoenen,”raadde Harriët prompt aan. “Dan komt alles goed.”

Wat waren die leerlingen van haar eigenlijk lief...en blijkbaar net zo romantisch als zij. “Weten julliewaar er eentje hangt?” speelde ze het spelletje mee.

“Ja! In dat stalletje.” Frederica wees naar deoverkant. “Daar moeten we gaan staan. Kom,mevrouw.” Ze begon Rhona mee te trekken, die zichgewillig door haar op romantiek beluste leerlingen lietmeetronen.

Nou maar hopen dan Ingo haar hier zou zien staan.Anders stond hij straks beteuterd met twee bekersGlühwein in zijn handen bij de kerststalletjes.


Gelukkig hoefde ze zich daar geen zorgen over temaken. Toen Ingo weer terugkwam met de beloofdedrank, keek hij even zoekend om zich heen voor hijhaar opmerkte bij de mistletoe-kraam. Het leek wel ofhij een ingebouwde radar had om haar te vinden.

“Daar ben je,” zei hij blij. “Hier word je vast lekkerwarm van.” Hij overhandigde haar een plastic bekerdampende Glühwein.

Ze nam een slokje. Wauw, dat was echt hele goeie.“Lekker,” mompelde ze dankbaar. Ingo keek haar overde rand van zijn plastic bekertje aan met zijn blauweogen en ze begon te blozen toen Frederica naast haartetterde: “Weet u waar mevrouw Visser het ook lekkerwarm van krijgt, meneer?”

Ingo trok een wenkbrauw op. “Nou?”Frederica aarzelde even. Ingo Teijler was natuurlijk

best een strenge leraar, dus ze wist niet zo goed hoehaar suggestie zou gaan vallen.

“Als u haar kust,” flapte Harriët er uit. “Want ustaat met haar onder de mistletoe, ziet u wel?”


Ingo knikte langzaam. “Ja, daar heb je wel gelijk in,”gaf hij toe. Hij draaide zich naar Rhona toe.

Al het geluid om hen heen leek plots wel gedemptte worden toen Ingo een stapje naar haar toezette enzijn arm om haar middel heensloeg. “Ik heb diep re-spect voor traditie,” zei hij zachtjes en plagend. Rhona’shart maakte wel tweehonderd slagen per minuut toenhij zijn hoofd boog en haar zachtjes kuste. Met eenzachte kreun drukte ze zich tegen hem aan en beant-woordde ze zijn kus. Achter zich hoorde ze de driemeiden ‘awww!’ zeggen. Ingo liet haar niet los, maarkuste haar opnieuw, nu zo warm en sensueel dat hetbloed naar haar wangen vloog. Haar knieën kniktentoen zijn tong zachtjes langs de hare gleed. Ze wou datze dat bekertje Glühwein niet in haar handen had. Danhad ze Ingo nu nog dichter naar zich toe getrokken eneen hele scène veroorzaakt op de kerstmarkt. God, watzoende hij lekker. Ze kon niet wachten tot vanavond.

“Wauw,” flapte Frederica er uit toen Ingo haaruiteindelijk losliet. “Meneer. Dat was echt een sound-


track-waardige kus. Met violen op de achtergrond enzo.”

“Dank je,” zei Ingo droog. “Kunnen jullie nu ergensanders gaan staan?”

De drie leerlingen schoten in de lach en maaktensnel dat ze wegkwamen.

“Oh mijn God,” bracht Rhona uit. “Dat je datdurfde, met die meiden ernaast.”

Ingo glimlachte. “Het was geen kwestie van dur-ven,” zei hij zacht. “Ik kon niet anders. Je bentgeweldig, Rhona.”

Op dat moment begon vlakbij hen een koortje ‘Esist ein Ros entsprungen’ te zingen. De soundtrack waarFrederica het over had gehad, al zaten er dan geen vi-olen bij. Het omlijstte perfect hoe zielsgelukkig Rhonazich op dit moment voelde.

“Jij ook,” verzuchtte ze, en legde haar hoofd op In-go’s schouder. Beter kon deze dag al bijna niet meerworden.


8.Die avond reden Rhona en Ingo achter elkaar naarRotterdam. Eigenlijk vond ze het wel fijn dat Ingo inzijn eigen auto zat, want dan kon ze nog even rustig desituatie tot zich door laten dringen: Ingo zou weer bijhaar door de deur stappen, en dit keer zou hij niet we-grennen. Hij zou blijven.

Meteen moest ze denken aan Gemma’s opmerkingover Ingo de slaapkamer insleuren. Misschien moestze het rustig aandoen? Zou hij wel respect voor haarhebben als ze te snel ging?

Ze parkeerde haar autootje vlak voor haar huis enstapte uit, even met haar voeten stampend om ze warmte krijgen. De verwarming in haar Honda Jazz werkteniet al te best meer. Ingo parkeerde achter haar enkwam naast haar staan. “Ik ben benieuwd hoe je kerst-boom er bij staat,” zei hij. “De vorige keer ben ik natu-urlijk niet gebleven om te helpen versieren.”

90

Rhona lachte. “Nee, jij was te druk bezig met mijversieren.”

Ingo’s hand gleed in de hare en ze liepen de trapop. “Als ik was gebleven, had ik waarschijnlijk die ker-stboom versierd met jouw ondergoed,” zei hij hees.

Okee... hij leek er geen enkel probleem mee tehebben om snel te gaan. Mooi, want zij ook niet. “Blijfje slapen?” vroeg ze desondanks een beetjezenuwachtig. Haar vingers klungelden met de sleutelom de deur open te draaien.

“Als dat mag,” mompelde hij in haar oor. “Ik stanamelijk bekend om mijn vreselijke ochtendhumeur.”

Ze schoot in de lach. “Misschien kan ik je watopvrolijken met ontbijt op bed,” bood ze aan.

“Je kan het altijd proberen,” vond hij.Toen viel de deur achter ze dicht en stonden ze

tegenover elkaar in Rhona’s huiskamer. In de hoekstond de kerstboom met twinkelende lichtjes en rodeen beige ornamenten. Gemma zeurde altijd dat ze delichtjes moest uitdoen als ze niet thuis was, maarRhona had expres de lichtjes aangelaten. Ze had niet


in een donker en leeg huis willen thuiskomen na detrip naar Duitsland. Natuurlijk had ze in haar stoutstedromen niet verwacht dat Ingo hier met haar zou zijn...

“Zo.” Hij glimlachte ondeugend en kwam dichtbijhaar staan. “Nu zou ik je wel willen kussen zonder datFrederica en company meekijken, eerlijk gezegd.”

“Ja.” Rhona keek hem ademloos aan. “Ja, ik ook.”Zijn handen gleden over haar rug naar beneden en

Ingo trok haar helemaal tegen zich aan. Toen landdezijn mond op de hare en kuste hij haar langzaam enwarm. Zijn lippen waren nog koud van het weerbuiten, maar zijn tong was dat zeker niet. Met een kre-un voelde Rhona hoe hij haar muts van haar hoofdtrok. Haar sjaal volgde snel, en toen deed hij een stapachteruit en onderbrak hun kus. “Laten we die jasseneven uitdoen,” stelde hij buiten adem voor.

Ze giechelde. “Ja, dat lijkt me wel.” Binnen no timelagen de winterjassen op de bank. Rhona stond voorIngo in haar little black dress en zwarte panty. Zijn ogenkeken haar zo hongerig aan dat ze het gevoel had datze helemaal niets meer aanhad, en toen zijn handen op-


nieuw over haar billen gleden en hij haar op de randvan de bank zette, kon ze niet wachten tot hij alles echtuit zou trekken. Met een blosje op haar wangen sloegze haar benen een beetje om zijn middel heen. Ze rildetoen zijn warme vingers over de gladde stof van haarpanty gleden, beginnend bij haar knieën en langzaamomhoogglijdend naar haar heupen. Ingo’s duimenstreelden zacht langs de binnenkant van haar dijen, wathaar even naar adem liet happen. En ondertussen bleefhij haar zachtjes zoenen: op haar mond, in haar nek,langs haar kaaklijn. “Rhona,” fluisterde hij opgewon-den. “Du bist so...”

“Heiss?” vulde ze behulpzaam aan. “Oder süß?”Ingo lachte zacht. “Beide,” vond hij. “Lief, en lekker,

en slim...” Zijn handen dwaalden opnieuw via haarmiddel naar haar kont en bleven rusten op haar stuitje.“Vertel eens eerlijk,” zei hij toen plagend, de kus onder-brekend.

“Ja?” vroeg Rhona, half verdwaasd van alle hormo-nen die door haar lijf raasden.


“Heb je eigenlijk wel ondergoed aan?” vroeg hijmet een schelms lachje.

Ze sperde haar ogen wijd open in opperste verbaz-ing. “Nou ja zeg,” riep ze uit. “Natuurlijk wel! Het iszo’n string die je niet ziet zitten onder een jurk. Enblijkbaar ook niet kunt voelen.”

“Hmm. Is dat zo,” zei Ingo hees. “Ik dacht eigenlijkdat je ‘m misschien ergens onderweg al had uitgedaanomdat je wist dat ik mee naar huis zou komen.”

“Pff.” Rhona grinnikte. “Ik kan ook tegen jouzeggen: wishful thinking. Jij wilt gewoon dat meisjeshun ondergoed al uittrekken bij de gedachte aan jou.”

Ingo keek haar met zijn blauwe ogen aan en zeitoen langzaam: “Ik geloof je niet. Je bluft gewoon. Jij,mevrouw Visser, hebt géén ondergoed meer aan.”

Rhona’s hart klopte als een hamer. “Ha! Waar wed-den we om?”

Hij glimlachte scheef. “Als je hebt gelogen, moet jevoor mij een driegangendiner koken op kerstavond.”

Dat was bepaald geen straf, maar deze wedden-schap zou hij gaan verliezen, dat wist ze nu al. Rhona’s


mond werd droog toen ze een beetje naar achterenschoof en haar panty langs haar benen naar benedenstroopte en haar ballerina’s uitschopte. Ingo’s blik leekwel op haar huid te branden. Ze bleef voor hem staanen pakte met kloppend hart zijn ene hand, haar wan-gen vuurrood bij de gedachte aan wat ze ging doen. Zeduwde zijn hand tegen haar onderbuik, waar hij grooten warm bleef liggen. Toen leidde ze zijn hand heel,heel langzaam naar beneden, tussen haar benen, ter-wijl ze hem bleef aankijken. Rhona trok de stof vanhaar jurkje een beetje omhoog en voelde zijn vingersop de dunne stof van haar invisible string. Heel lichtjeswreef Ingo over het gladde materiaal. Waarschijnlijkwas het duidelijk te voelen dat ze inmiddels wel klaarwas voor meer, en Rhona’s adem stokte even toen Ingoéén vinger achter de rand van het kleine onderbroekjeliet glijden.

“Jij wint. Wat voor kleur is het?” fluisterde hij enboog zich dichter naar haar toe. Hij kuste zacht de huidvan haar nek net onder haar oor. Zijn adem klonk ge-jaagd.


“Zwart,” bracht ze uit.“Spannend,” zei hij laag. Zijn duim en vingers

trokken haar broekje een stukje opzij. Rhona kreundezachtjes toen zijn hand haar meest gevoelige plekjevond en haar langzaam begon te strelen.

“Vind je dat fijn?” blies hij in haar oor.“Hmmmja,” mompelde ze. Oh God, dit was fan-

tastisch. Ze zou niet heel veel langer kunnen blijvenstaan als hij zo doorging; haar benen leken wel van rub-ber. “Zullen we gaan liggen?”

Hij grinnikte. “Neem me maar mee naar je slaap-kamer,” mompelde hij.

Rhona trok zich met moeite los van Ingo’s sensueleomhelzing en liep met hem achter zich aan naar dedeur van haar slaapkamer. Ze had haar bed nietbepaald netjes opgemaakt, maar dat leek Ingo helemaalniets uit te maken. Die trok enthousiast zijn trui overzijn hoofd en schopte zijn schoenen uit. Wauw –Rhona staarde naar zijn ontblote bovenlijf en voeldezich de gelukkigste vrouw ter wereld. Natuurlijk hadze altijd wel vermoed dat er een goddelijk lijf schuil


ging onder die wintertruien van hem, maar haar fan-tasie kon niet tippen aan de werkelijkheid. Hij was echtde mooiste man die ze ooit naakt in real life had gezien.Hij kon zo op een of andere kalender.

“Je bent zo mooi,” zei ze verlegen. “Mag ik tochvoor je koken op kerstavond? Ook al heb ik die wed-denschap dan gewonnen?”

Zijn ogen lichtten op. “Natuurlijk. Heel graag.” Hijtrok haar naar zich toe en ritste haar jurk open, die ineen prop op de grond terecht kwam. Toen gleden zijnhanden over haar borsten en liefkoosde hij haar doorde stof van haar beha heen. Niet heel lang, want na eenpaar seconden al had hij de sluiting los en stond ze voorhem in alleen dat ‘onzichtbare’ broekje van haar.

“Wauw.” Ingo keek haar zo intens aan dat ze zichzelf nu ook een godin voelde. “Je bent prachtig. God,ik ben zo blij dat Fred je als stagiair wilde.”

“Ik ben ook een leuke stagiair,” merkte Rhona meteen glimlach op.

“Ja... maar een nog leukere vriendin, denk ik,” zeiIngo zacht. Ze bloosde van plezier en keek toe hoe hij


zijn spijkerbroek uittrok en toen alleen in boxer briefsvoor haar stond. Een klein, wild rondhopsend kersten-geltje op haar schouder – of was dat eigenlijk een duiv-eltje? – krijste in haar oor: “Jaaaa! Je mag eindelijk metIngo naar bed! Merrrrrry Xmas!”

Ze ging zitten en schoof naar achteren, hem verlei-delijk aankijkend. Ingo zat in een oogwenk naast haar,zijn lichaam half over het hare gebogen. “Mag ik jestring uitdoen?” fluisterde hij tegen haar lippen.

“In gedachten had je die allang uitgedaan,” mom-pelde ze terug, “dus ja.”

Ingo lachte. “Klopt.” Hij haakte zijn vingers omde rand van haar broekje en trok het langzaam overhaar heupen naar beneden. Toen landde zijn ene handop haar dij. Hij streelde haar been aan de binnenkantvan top tot teen maar raakte haar net niet aan waarze het meeste naar hem verlangde. Rhona liet zich inde kussens zakken en sloot haar ogen. Ingo’s handengleden omhoog over haar buik, haar ribben, en haarbovenarmen. Ook haar borsten raakte hij expres nietaan, en juist die hunkering die dat opriep maakte haar


helemaal gek. Ze voelde hoe hij heel lichtjes haar wangkuste, haar voorhoofd... maar haar lippen niet. Eenpaar minuten genoot ze van zijn bijna-aanraking, entoen kon ze er niet meer tegen. “Kus me,” kreunde zehulpeloos, en deed haar ogen open om hem aan tekijken. “Alsjeblieft.”

Ingo was vlakbij. Met een kleine glimlach voldeedhij aan haar verzoek. Een rilling trok door haar lijf toenzijn lippen de hare plaagden en hij zachtjes op haar on-derlip beet. Zijn ene hand lag nog steeds op haar on-derbuik, zo dicht bij de bron van haar verlangen. “Raakme aan,” fluisterde ze, haar rug een beetje krommendom zich onder hem te manoevreren. “Zoals net.”

Haar hart sloeg over toen hij ook aan dit verzoekvoldeed. Zijn vingers gleden over precies dat ene plekjedat erom smeekte aangeraakt te worden, en ze trildeonder die aanraking. “Oh, ja,” stootte ze uit. Door halfdichtgeknepen ogen zag ze dat Ingo zijn hoofd boogen haar zacht op haar borsten kuste, zijn lippen warmen teder op haar tepels. Haar lichaam voelde aan alsof


ze inmiddels al drie liter Glühwein had weggetankt. Zemoest hem helemaal hebben.... nu meteen.

Rhona richtte zich op en zag dat Ingo ergens in delaatste minuut ook zijn ondergoed had uitgetrokken.Hij zat op zijn knieën voor haar en was er duidelijkklaar voor om de laatste stap te zetten. Zij was hemvoor; ze richtte zich op en ging op zijn schoot zitten,haar benen aan weerszijden van de zijne. Haar handgleed tussen zijn benen en langzaam liet ze hem naarbinnen glijden, net zolang tot hij helemaal van haarwas. Ingo keek haar opgewonden en ook een beetjebeduusd aan; blijkbaar had hij niet verwacht dat zij in-eens het heft in handen zou nemen. “Het is dus echtwaar wat ze zeggen over meisjes met rood haar,” zei hijhees, een kwajongensgrijns op zijn gezicht.

Rhona begon te bewegen. “Oh ja? Wat zeggen zedan?” zei ze verleidelijk, ondertussen langzaam methaar heupen draaiend.

Ingo keek haar met donkere ogen van verlangenaan. “Dat ze nogal vurig zijn in bed.” Zijn handengrepen haar heupen en hij begon mee te bewegen,


sneller dan zij had gedaan. Rhona was al niet ver vanhaar hoogtepunt meer vandaan, en het idee dat Ingohaar zo graag wilde maakte haar alleen nog maar meeropgewonden. Hij kuste opnieuw haar borsten, de huidertussen, en haar nek, terwijl hij ondertussen zijnvingers over haar ruggegraat liet glijden. Steeds weeropnieuw stootte hij naar binnen, en toen hij uitein-delijk naar voren kwam en haar zonder pardon op haarrug legde om de leiding te nemen, protesteerde ze niet.“Ingo,” hijgde ze zachtjes. “Dit is zo goed.” Duizelig vanverlangen keek ze naar hem op, en toen ze zich uitein-delijk helemaal liet gaan, was het laatste dat ze zag voorze haar ogen sloot zijn blauwe irissen, vol van verlangenen liefde voor haar.

Ze sloeg haar armen om zijn bovenlijf heen envoelde hem rillen toen hij ook klaarkwam, bijnategelijk met haar. Haar lippen kusten zacht zijn gezichttoen hij langzaam ontspande in haar armen en nog eenpaar keer haar naam fluisterde.


“Weet je,” zei hij loom, terwijl hij haar rug streelde.“Ik denk dat ik morgen misschien wel geen ochtend-humeur heb.”

“Dat mag ik hopen,” zei Rhona met een plagendgrijnsje. “Ik heb zo mijn best gedaan!”

“Ja, maar je had me ook nog ontbijt op bed be-loofd,” merkte hij op.

“Okee dan. Wat wil je hebben?”Ingo grinnikte. “Jou,” zei hij toen. “De hele ocht-

end lang.”Rhona schudde haar hoofd. “Dat kan helemaal ni-

et! Ik begin morgen bij Fred met mijn stage. Daar magik natuurlijk niet te laat komen.”

“Nee, dat lijkt me niet. Straks rijd je hem óók nogbijna aan omdat je haast hebt.”

“Nou!!”Ingo streelde zachtjes haar wang. “Nee, zonder

dollen: je bent de liefste, schattigste gevaarlijke wegge-bruiker die ik ooit ontmoet heb. En ik zie nu al uit naarons kerstdiner. Zal ik dan hier naartoe komen?”


“Ja.” Rhona nestelde zich gelukzalig in zijn armen.Ze had haar zin... Ingo was niet langer haar begeleider,en ze ging de beste, meest romantische kerst ooit tege-moet. “All I want for Christmas, mister Teijler, is you.”

...........................................

Genoten van dit verhaal? Gelukkig zijn er nog veelmeer leuke verhalen van Lizzie van den Ham! Probeerook eens de volgende boeken die zich afspelen op hetThorbecke College:


Nu overal verkrijgbaar!

Nu overal verkrijgbaar!


In 2016 start Lizzie van den Ham met een nieuweromantische serie die zich in de toekomst afspeelt:‘Tussen de sterren’!


Romantische Kerst Lizzie van den Ham...Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden...

Documents

Transcript of Romantische Kerst Lizzie van den Ham...Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden...