My name is Roxanne Mijn naam is Roxanne.

Ik leef in Joalbari, op het platteland van Bangladesh, waar ik ook ben opgegroeid. Het is daar veel beter leven dan in het overbevolkte Dhaka. Daar is er dag en nacht lawaai, de vervuiling is vreselijk, de lucht slecht en het drinkbaar water schaars en onbetrouwbaar! Want in de hoofdstad leven nu al 15 miljoen mensen, dicht opeengepakt. Zo'n 3 miljoen mensen hokken samen in de armzalige sloppenwijken.

Ik herinner me dat ik als kind in Joalbari een eenvoudig maar gelukkig leven had. Mijn vader werkte als dagloner op de rijstvelden van rijkere Bengalen; zijn loontje van 2 euro per dag was net voldoende om ons gezin met mijn moeder en 2 zusjes te voeden. Alles ging goed tot mijn vader ziek werd en overleed. Ik weet niet welke ziekte hem trof, we hadden geen geld om een dokter te bezoeken. Van de ene dag op de andere stortte ons leven in elkaar.

Ik was amper 17, net getrouwd, en samen met mijn man en mijn zus van 16 vertrok ik naar Dhaka. Met ons drieën huurden we een golfplaten kamertje. We gingen meteen op zoek naar werk in de duizenden textielfabrieken die kleren produceren voor Europa en de USA. We hadden geluk, want na een paar dagen vonden we een job en vol enthousiasme gingen we aan de slag! Alles kwam nu weer op zijn pootjes! We maakten zoveel mogelijk overuren, soms werkten we wel 12u op één dag, minstens 6 dagen per week en zo verdienden we genoeg om een deel van ons loon naar onze achtergebleven mama en jongste zusje te sturen. Het was hard werken voor de 2.500 Taka (25€) die ik als beginner per maand verdiende, maar de toekomst leek weer stralend!

Maar 4 jaar later veranderde alles opnieuw... Ik werd ernstig ziek. Ik wist niet dat ik besmet was met tuberculose. Deze ziekte komt veel voor in Bangladesh, zeker onder de miljoenen vrouwen in de textielsector. Ik wou absoluut mijn job niet verliezen en werkte verder maar uiteindelijk moest ik compleet uitgeput toch opgeven... Ik woog nog amper 21kg, ik was zwanger maar verloor mijn kindje en mijn man

verstootte me want als zieke vrouw was ik voor hem niks meer waard. Was dit het einde? ...het leek erop!

Maar Damiaanactie redde mijn leven. Via hun medische post in de fabriekzone, belandde ik in het Damiaan ziekenhuis van Jalchatra, waar ik zes maanden gratis verzorgd werd. Zachtjes maar zeker week de koorts, mijn lichaamsgewicht steeg en ik kon naar huis! Ik vertelde mijn levensverhaal in de film van Damiaanactie, die in de campagne 2010 werd vertoond.

Genezen, dat wel, maar wat nu? Teruggaan naar de fabriek was onmogelijk, daarvoor was ik te zwak. Hoe kon ik als gescheiden jonge vrouw, met mijn moeder en 5 jarige zusje overleven op het platteland? Mijn zus werkte nog steeds in Dhaka en zond ons af en toe wat geld,

maar dat was onvoldoende om te overleven. Damiaanactie bracht opnieuw raad! Met de hulp van de basisprojecten startte ik een kledijwinkeltje. Ik weet immers veel van kleren, en zelfs in een arm dorpje koopt iedereen af en toe iets nieuws! Damiaanactie betaalde de inrichting van de winkel en een stock om te starten.

In januari 2010 opende ik mijn winkeltje, op de marktplaats van het dorp. En... ik ben fier jullie te kunnen melden dat het een succes werd! Maand na maand steeg mijn verkoop en ik investeerde het grootste deel van mijn winst in vergroten van mijn stock. Ik ben nu één jaar aan de slag en mijn stock verdrievoudigde. Ik verdien nu netto per maand 3x meer dan in de fabriek! Het leven is ook stukken goedkoper in Joalbari dan in Dhaka, en ik onderhoud nu mijn moeder en mijn jong zusje.

Mag ik Damiaanactie extra bedanken? Dank zij jullie steun ben ik niet alleen genezen maar kreeg ik ook een zelfstandig leven ! En dat is niet evident voor een alleenstaande vrouw in een land als Bangladesh! Dank aan

iedereen!