> 26

Reizen is één van de leukste dingen

om te doen. Al van jongs af aan ging

ik met mijn ouders en zus op

vakantie. We gingen altijd met de

auto, want er moesten veel spullen

mee. Eten in verband met mijn

voedselallergie, speciale hoezen voor

het bed en het kussen vanwege mijn

astma, en soms stopten we zelfs een

mini-oven en frituurpan in de achter-

bak. Maar bij een vliegreis, zeker naar

Dubai, valt nog veel meer te regelen!

Na het halen van mijn middelbare school-

examen nam mijn moeder mij mee naar

het Griekse eiland Zakynthos. Zij wilde zo

laten zien dat je ook met een ernstige

voedselallergie met het vliegtuig op

vakantie kunt gaan. Ik wist nog niet dat je

veel moest regelen. Dat merkte ik later en

helemaal vorig jaar zomer!

Ik wil al heel lang een verre reis maken,

buiten Europa, naar een compleet andere

cultuur. Het moest Dubai worden, één

van de Verenigde Arabische Emiraten.

Dubai heeft me altijd al gefascineerd.

Het is een land van extremen, je kunt het

zo gek niet bedenken of het is daar

mogelijk. Ik houd, op zijn tijd, van luxe en

over de top, dus is Dubai écht mijn ding.

Gek genoeg was ik nog het nieuwsgierigst

naar… de temperatuur ’s avonds! Ik kon

me niet voorstellen hoe het is om in het

donker, ‘s avonds, in de hitte te staan.

Drie verklaringen

Van vorige vliegvakanties weet ik dat ik

een verklaring van mijn allergoloog moet

hebben waarin staat dat ik voedsel mee-

neem vanwege mijn dodelijke allergie.

Dit levert mij altijd (gratis) vijftien kilo

extra bagage op.

Ook is een verklaring van de huisarts

nodig waarin staat dat ik naalden (auto-

injector EpiPen) bij me draag en waarom.

Een derde verklaring heb ik voor het mee-

nemen van medicatie uit de opiatengroep

(zware pijnstillers). Een soort ‘legaal

smokkelen’: Nederland is het enige land

waar deze middelen officieel geen drugs

zijn.

Ook voor Dubai heb ik deze verklaringen

geregeld. Maar dan gaat het verder.

De papieren moeten worden gelegali seerd

door het ministerie van Buiten landse

Zaken en de ambassade van de VAE.

Naar Den Haag dus, naar het ministerie.

Vijftien minuten later en € 30 lichter heb

ik op elk document een stempel en een

handtekening. De papieren zijn offici eel

door de Nederlandse overheid erkend!

De volgende stap is goedkeuring door de

ambassade van de VAE, waar je € 60 per

document hoort te betalen voor een

Mijn verhaal

Madeleine Vermeij regelde wat af in verband met vakantie naar Dubai

‘Het is zeker de moeite waard!’

In Mijn verhaal vertellen mensen hoe ze met voedselovergevoeligheid omgaan. De

redactie benadrukt het persoonlijke karakter: wat voor de één geldt, hoeft niet voor ieder

ander op te gaan.

officieel stempel en een handtekening.

De ervaring leert dat je ‘maar’ € 60 voor

de documenten betaalt als je lief lacht

naar de meneer van de ambassade…

Inentingen in ziekenhuis

Vervolgens heb ik bij de KLM de medische

bagage geregeld; dat kon gelukkig tele-

fonisch! Al 24 uur later kreeg ik de

bevesti ging: ik mag gratis 15 kilo extra

bagage meenemen.

En dan komt het laatste probleem: de

inentingen. Ik heb er twee nodig, te

foto

pri

vé

27 <

De stoom kwam uit mijn oren, half

november 2012. De badinerende

column Pinda van televisie presen ta-

tor Derk Bolt was de oorzaak.

Wat heeft Bolt met pinda’s? Nou heel

veel, of eigenlijk heel weinig.

Waar begon het allemaal mee? Tijdens

een reis naar New York meldde de purser

aan het begin van de vlucht dat er iemand

aan boord was met een hevige pinda-

allergie. ‘Deze persoon kan het zo te

kwaad krijgen, dat zelfs het vermoeden

van nootjes al tot een noodlanding zal

leiden’, verhaalt Derk Bolt in zijn column.

‘Daarom wordt de passagiers (een volle

Boeing747) verzocht geen eventuele

meegebrachte zakjes pinda’s te openen.

(...) Zodra ik een stewardess zie, vraag ik

waar de verborgen camera hangt. Dat van

die pinda-allergie is hilarisch, wie trapt

daar nou in? Maar het blijkt een serieuze

zaak. De pinda-allergielijder heeft zich

gemeld toen alle vliegtuigdeuren al dicht

waren. De persoon in kwestie droeg geen

beschermende kleding of een mondkapje,

maar omdat we al van de gate waren

vertrokken, neemt de bemanning nu het

zekere voor het onzekere. Geen pinda’s.

Verbijsterend. Ik ontdek na een tijdje waar

de pindaquerulant zit. Rij 43’, constateert

Bolt. ‘Er zitten gewone mensen. Bij geen

van hen ontdek ik een nerveuze blik op

zoek naar dodelijke pinda’s. (...) In de

pantry pik ik een zakje pinda’s. Ik laat het

dicht, maar loop er uitdagend mee langs

rij 43. (...) Wanneer ik voldoende aandacht

heb getrokken en niemand zich een

pindaberoerte is geschrokken, weet ik het

zeker. We worden voor het lapje

gehouden. Terug op mijn plek vertel ik de

purser over mijn experiment en leg haar

de uitkomsten voor. De pinda-allergist is

een bedrieger.’

Dan valt Bolt in slaap en droomt over

pinda’s. Hij wordt wakker als zijn speciaal

bestelde maaltijd wordt geserveerd.

Daar verheugde hij zich de hele reis al op.

‘Tevreden trek ik de folie van het bakje.

De Indonesische rijsttafel lacht me

tegemoet. Vooral de saté met zo’n dikke

laag pinda saus. Als daar maar geen

slachtoffers door vallen.’

Zonder voorzorgsmaatregelen

Wat is het doel van de column? Waarom

zou je een iemand met pinda-allergie een

bedrieger noemen? Bolt laat desgevraagd

per mail weten dat het echt niet was

bedoeld om denigrerend te doen over

voedselallergie. ‘In de column gaat het

om het volgende. Heb ik eindelijk eens

een speciale maaltijd besteld, saté met

pindasaus, zit er een persoon met pinda-

TV-presentator in column: ‘De pinda-allergist is een bedrieger’

Derk Bolt & de pindaweten hepatitus B en DTP. Voor hepatitus

A was ik al gevaccineerd. Omdat ik

allergisch ben voor ei, heb ik contact

opgenomen met mijn allergoloog. Het is

namelijk niet geheel uit te sluiten dat de

inenting voor hepatitus B op ei is

gekweekt. De allergoloog hielp me snel en

goed. Ik ben twee vrijdagmiddagen

opgenomen geweest in het ziekenhuis,

waar ik de vaccinatie in twee gedeeltes

kreeg. Ik had een infuus in mijn hand

zitten voor het geval er iets mis zou gaan.

Er was een arts in de buurt en ook mijn

allergoloog kwam kijken hoe het ging.

Lief lachen

Met al het uitzoekwerk en het wachten

op antwoorden ben ik zeker vier maanden

bezig geweest. Maar het was de moeite

meer dan waard!

De heenreis was niet zo spannend. Omdat

het een intercontinentale vlucht is, moet

je vaker door de paspoortcontrole, maar

bij problemen spreek je dezelfde taal.

Dubai binnenkomen vond ik wél

spannend. Omdat het een heel andere

cultuur is, zij niet goed Engels spreken en

ik al helemaal geen Arabisch. Ik had wel

gehoord dat je als westerse vrouw niet zo

snel problemen hebt om het land binnen

te komen zolang je maar weer lief lacht!

Na een acht uur durende vlucht landen

we op het vliegveld van Dubai.

Al mijn medicatie zit natuurlijk in mijn

handbagage. Dat kan oorzaak van

eventuele problemen zijn. Eerst een visum

ophalen, dit gaat prima. Dan komt hét

moment: de douane. Tas op de band, riem

af, schoenen uit en door een metaal-

detectiepoortje. Ik zie dat de man achter

de monitor míj uitgebreid bestudeert en

dus niet de monitor. Gelukkig ‘piept’ het

poortje niet en mag ik doorlopen. Ik loop

naar mijn tas; niemand zegt wat! Ik ben

binnen! Wat een geregel, spanning en

zenuwen. Maar het is gelukt! Ik heb mijn

koffer gehaald en ben naar buiten

gegaan.

En hoe het voelt, hitte in de nacht? Geweldig!

Madeleine Vermeij

foto

ga

w.n

l