Reisverslag Madagascar 2011

vakantiemadagaskar

10.2011een ervaring om nooit te vergeten

09.10.2011 - 28.10.2011

madagascar10.2011 3

Oss - antananarivo 09 oktober 2011

Dit alles met vele uren wachten. Maar het is het waard. We zijn aangekomen op het vliegveld van de hoofdstad van Madagascar en het avontuur kan beginnen. Bij de uitgang van het vliegveld wemelt het, zoals overal ter wereld, van de taxichauffeurs. Ze staan allemaal namen van passagiers of hotels te schreeuwen en druk met papiertjes boven hun hoofd te zwaaien. We gaan op zoek naar ‘Van Der Heijden’. Langzaamaan wordt het rustiger. En rustiger. Totdat we tot de conclusie komen dat die van ons er toch echt niet tussen zit. Het avontuur is begonnen.

We bellen het hotel en informeren waar onze taxi blijft. Die moest nog vertrekken. We besluiten zelf een taxi te regelen. Dat is niet moeilijk, want als je (na een reis van 11 uur) even buiten een sigaretje probeert te roken grijpen de chauffeurs zonder bestemming meteen hun kans. ‘Where do you come from?’ hoor je van diverse kanten. Interessante informatie om het tarief van de mogelijke trip alvast te bepalen… I come from the plane that just arrived’. zeg ik met een glimlach ;-)Het is vier uur ‘s nachts en staan in het pikkedonker op een inmiddels redelijk verlaten vliegveld. Hoe heet het hotel ook alweer? Slecht voorbereid omdat we een hotel transfer hadden verwacht. Gelukkig hebben we de iPhone en ik zoek het laatste mailtje op waarin de boeking van het hotel is bevestigd. Ik laat het adres aan de chauffeur zien en die vertelt trots dat hij wel weet waar dat is. Met een verfrommelt briefje met daarop wat tarieven probeert hij natuurlijk eerst de hoofdprijs los te peuteren. Na een korte onderhandeling gaan we op pad. Waar we een verlaten stad aan dachten te treffen ( het is namelijk 4 uur ‘s nachts...) is het opvallend druk op straat. Overal lopen mensen met karren op weg naar een stek om die dag hun waar te gaan verkopen. Veelal stokbrood. Je merkt meteen dat de Fransen hier veel invloed hebben. Aangekomen bij het Tana Hotel wordt er door de chauffeur op de deur geklopt. Geen reactie. Vervolgens loopt hij naar een geparkeerd busje en tikt op de ruit van het portier. Er ligt een man te slapen die wakker schrikt van het geluid. Meteen opspringt en vrolijk fluitend zijn busje uit komt. Alsof er niets aan de hand was en hij niet vergeten zou zijn om ons op te pikken… Hij zwiert onze rugzakken op zijn nek en betreedt het hotel. Bij de balie staat een zenuwachtig mannetje die probeert uit te leggen dat er iets mis is gegaan met de besproken transfer. Het had namelijk ook morgen of gisteren kunnen zijn… Ach ja, geef ons nou maar een kamer, want we zijn kapot!

de reis van Oss naar

antananarivO was een hele

bevalling Van Oss naar amsterdam. Van amsterdam

naar Parijs. Van Parijs naar antananariVO.

madagascar10.2011 5

antananarivo10 oktober 2011

We slapen lekker uit en gaan vlak voor het ontbijt wordt opgeruimd naar beneden. Bij het afkomen van de trap komt er een vrouw op ons af en roept; “jullie zijn toch niet boos , hè?’. Ze maakte zich zorgen over het probleempje van de transfer. Voor ons geen enkel probleem, maar wat ons wel verraste is dat ze Nederlands sprak.

Marijke is van oorsprong Nederlands en 40 jaar geleden met ene meneer Faber naar Madagascar vertrokken. Destijds is ze met haar man geëmigreerd naar een eilandje ten noorden van Madagascar, ‘Nosy Be’ genaamd. Er was daar toen nog een suikerriet fabriek, maar vandaag de dag is het een toeristische trekpleister voor Fransen en Italianen, vergelijkbaar met de Costa del Sol. Heb me wel eens afgevraagd waar die mensen blijven als Nederland massaal hun land in trekt tijdens de bouwvak. Nu weten we het dus.Marijke is uiterst vriendelijk en we gaan even rustig zitten om een praatje te maken. Geïnteresseerd vraagt ze wat onze plannen zijn tijdens ons verblijf in Madagascar. Geen idee!, zeggen we. We zijn hier op de ‘bonne foi’ gekomen. (Ik besef me dat ik toch meer Frans spreek dan ik dacht) De vriendelijke dame heeft het beste met ons voor en verteld wat er allemaal te zien is in het land. Gaandeweg komen we erachter wat ons wel en niet aanspreekt en we maken een plan. Marijke maakt er werk van en neemt contact op met een reisbureau om wat alternatieven naast elkaar te leggen. Allemaal vrijblijvend en met uitstekend advies uit eigen ervaring. We besluiten om een 4WD te huren met chauffeur om een tocht te gaan maken naar het zuiden. Op die manier zijn we vrij om te gaan en staan waar we willen en kunnen we ook het meest zien van het land binnen de beperkte tijd die we hebben. Naast chauffeur hebben we dan ook meteen een tolk / gids die ons overal over kan vertellen en ons kan helpen met het vinden van geschikte hotels voor de overnachtingen. Het reisbureau wilde natuurlijk alles van tevoren plannen. Maar naast

het feit dat je je vrijheid dan kwijt bent kost het ook nog eens een fortuin.De middag gebruiken we om de stad te verkennen. We wandelen door het centrum en krijgen een eerste indruk van het land. Een drukte van jewelste, maar dat is niet vreemd in het centrum van een hoofdstad. Wat wel meteen opviel is de geur. Met een open riool langs de straat krijg je een hele andere indruk van de locatie dan je op de foto zou verwachten. Ook hier komen natuurlijk weer allerlei mensen naar je toe die je iets willen verkopen. Vanille is het populairst. Als je daar geen interesse in blijkt te hebben komen al snel zakjes kaneel en zelfgemaakte instrumenten aan bod. Ook hier willen ze natuurlijk allemaal weten waar je vandaan komt. En als je laat weten dat je uit Nederland komt willen ze je meteen wiet verkopen. Het is ook overal ter wereld hetzelfde. Een keer nee schudden met mijn hoofd blijkt niet voldoende. Hem aankijken en zeggen dat alleen cocaïne en XTC voor mij goed genoeg was had meer effect ;-) Met grote ogen keek hij me aan. Meent hij dat nou echt? Ik glimlachte en hij begreep dat het een grapje was. Het grapje werd gewaardeerd en hij liep weer vrolijk verder richting het volgende slachtoffer.Voor het avondmaal adviseert Marijke ons een restaurant in het centrum en stelt ook de taxi van het hotel tot onze beschikking. Wederom een erg aardig gebaar. Op de kaart staan herkenbare gerechten uit de franse keuken. Maar er staan ook een paar typische gerechten op uit Madagascar. Die moeten het dus maar worden. Francy neemt een soort van stoofpotje en ik een steak van zebu. Een heerlijk flesje wijn erbij en niet te vergeten onze malaria pillen. Die moeten we iedere dag na de avondmaaltijd innemen. Na een heerlijke maaltijd keren we terug naar het hotel om aan de bar nog een slaapmutje te drinken. Proost!

‘jullie zijn tOch niet bOOs, hè?’

marÿeke Van Hiel Guerini,

tana HOtel.

lac anOsy ‘mOnument aux mOrts’

madagascar10.2011 7

antananarivo11 oktober 2011

Als we de trap weer afkomen en de foyer in wandelen worden we meteen geroepen en moeten we naar het kantoor van Marijke komen. Terwijl wij aan het genieten waren heeft ze niet stil gezeten. We bespreken nog een keer onze wensen en bevestigen wat we wel en niet van plan zijn. Marijke heeft ook nog een boek over Madagascar dat ze ons uitleent. Later blijkt dit boek (ondanks dat het een druk uit 1974 blijkt te zijn) erg goed van pas te komen. Op verschillende plekken waar we komen worden we begeleid door een gids. Omdat wij het boekje al hebben gelezen zijn we, in tegenstelling tot de gemiddelde toerist, toch goed voorbereid. Dit is enerzijds handig om het gebrekkige engels van de gids beter te kunnen volgen, maar anderzijds merkt de gids dat we echt geïnteresseerd zijn en hij daarom met trots en veel enthousiasme van zijn standaard verhaal afwijkt. Die informatie is vele malen leuker dan het standaard praatje.We gebruiken deze dag om ons voor te bereiden op de tocht. We kopen in het centrum nog wat spullen voor onderweg en bezoeken een bank om onze traveller cheques te verzilveren. Makkelijker gezegd dan gedaan. De beste man van het GWK uit Den Bosch had ons de waarde van de cheques laten kiezen. Een paar t.w.v. 50 euro en de rest van 100 euro. Helaas zijn de biljetten met het bedrag van 100 euro hier niet in te wisselen. Het is een gigantisch bedrag als je het omrekent in Ariary en het risico is te groot. Na lang aandringen begrijpen we dat de vrouw achter de balie niet gemachtigd is en we op de grote baas moeten wachten en die was er niet. Een uurtje later zou hij er weer zijn, dus besluiten we een wandeling te gaan maken naar Lac Anosy. Een meer dat in het laagst gelegen midden van het centrum licht. In het midden van het meer staat een monument. ‘Monument aux morts’ is een groot beeld van een engel. recht tegenover het presidentieel paleis.

Op weg naar het meer. Maar waar is het? We hebben geen idee. Google Maps werkt ook niet zonder WiFi of 3G. Aan de overkant van de straat zie ik een school met daarop een bord ‘University to learn English’. Er staat een groepje opgeschoten jongen voor de ingang te hangen. Erop af en eens even de weg vragen. Verbaasd komen we tot de conclusie dat ze geen woord engels spreken. Lekkere school… Maar de woorden ‘Lac Anosy’ zouden ze toch iets moeten zeggen? De jongens giebelen wat en wijzen vervolgens in tegengestelde richting. Dat schiet dus niet op. Op het moment dat we weer verder willen lopen geeft een van de jongens aan dat we hem moeten volgen. Hij loopt een paar meter voor ons uit en spreekt geen woord. De straten waar hij ons doorheen loodst lijken geenszins op hetgeen we eerder hebben gezien. De armoede straalt er vanaf en langs de weg worden allemaal auto en brommer onderdelen verkocht. Oude banden zonder profiel kunnen hier nog een tweede leven krijgen. De straatjes worden smaller en we worden door steegjes geloodst. Hoewel we er vrij zeker van waren dat het niet ver kon zijn duurde de wandeling toch verdacht lang. Weer een hoek om. En weer een steegje door. Het zal allemaal wel korter geduurd hebben dan wij ervaren hebben, want plotseling was daar het meer. Zo zie je maar weer. Een beetje vertrouwen in de mensheid kan geen kwaad.

madagascar10.2011 9

Tijdens onze wandeling rond het meer zien we meteen wat volkssport nummer één in Madagascar is; Jeu de Boules, ofwel Petangue. Ook kinderen van de armste komaf spelen het. Natuurlijk geen geld voor mooie ballen, maar een paar gevonden steentjes doen ook hun werk. We zien ook een kind dat ‘speelt’ in een grote vuilcontainer. Een vies, goor, maar vooral triest gezicht. Ook staan er autohandelaren met busjes langs de straat. We moeten lachen om de belettering van een van de busjes. ‘Binnenhuisarchitektuur Exclusieve Interieurverzorging’. Een Nederlandse bus. Voorzien van een door ons herkenbare kentekenplaat. De vertrouwde geel met zwarte letters. En geloof maar niet dat die eraf gaan al de bus een nieuwe eigenaar heeft. Dat is hier geen enkel probleem. En mocht je aangehouden worden door de poitie, dan schuif je hem gewoon een paar duizend Ariary toe. É voilà!

Eenmaal terug bij de bank is de juiste persoon ook aanwezig. Niet dat dat betekent dat het nu vlotter verloopt, maar gelukkig lukt het hem uiteindelijk wel. Hij heeft een e-mail gestuurd naar Nederland en wacht op bevestiging. Gelukkig is er maar een uur tijdsverschil met Nederland en deden we de poging tijdens kantooruren. Een uur later waren we plots miljonair. 1,3 miljoen. Een pak papier waar je U tegen zegt en waar geen portemonnee tegen opgewassen is. We maken stapeltjes en verdelen die onder onze tassen.

Een uur later waren we plots miljonair. 1,3 miljoen.

de trip kan beginnen

CHauffeur, Gids, tOlk en HOtel adViseur

riVO; nO PrOblem!

madagascar10.2011 11

tana - ansirabe12 oktober 2011

Tijdens het ontbijt nog even de iPhones en iPad syncen en alle updates verwerken. We zullen het voorlopig even zonder breedband internet moeten doen. Terwijl we met de laatste iPhone bezig ben komt onze chauffeur ons oppikken. Rivo is de naam. Hij is relaxed en heeft er geen enkel probleem mee om even op de vreemde technische ontwikkelingen te wachten. Begrijpen hoeft hij het niet. ‘No Problem!’ blijkt zijn stopwoordje. We horen dat de gehele reis door.


Eerst even langs zijn baas. Bij het reisbureau krijgen we nog wat tips mee en voldoen we aan onze fi nanciële verplichtingen. Ook informeren we alvast naar een resort dat we gezien hebben waar we onze reis willen afsluiten. Met een paar korte telefoontjes hebben we ook de vlucht naar Saint Marie en het Resort op Ile aux Nattes geboekt.Op weg naar Ansirabe. Onze eerste stop. We verlaten de drukte van de stad en rijden richting het zuiden. Al snel verandert het uitzicht van huizen naar uitgestrekte rijstvelden. We zijn hier in een periode dat de rijst nog geplant moet worden. Dus geen groene velden, maar droge stukken met roodachtige grond. Handmatig omgeploegd liggen die te wachten op een fl inke regenbui.Het landschap lijkt erg vervuild, maar al snel komen we er achter dat het geen zwerfvuil is, maar kleding. De struiken fungeren hier als waslijn. In de rivier wordt met de hand gewassen en vervolgens wordt alles verspreid om het in de zon te laten drogen. Een grappig gezicht. Tijdens de rit van een paar honderd kilometer genieten we van het uitzicht. Waar we eigenlijk veel groen hadden verwacht blijkt dat verleden tijd. De boeren kappen alle bossen en steken alles in de fi k. Ze maken het hele land gereed om rijst te verbouwen. Erg jammer voor het landschap, maar als je honger hebt ook wel begrijpelijk. De jungle die we verwachtte is er nog wel, maar alleen in de beschermde gebieden. Nationale Natuurparken zijn de enige plek waar de natuur nog zijn gang kan gaan. De aarde is wel erg mooi van kleur. Verschillende rode tinten kleuren het landschap. Uiteindelijk komen we bij een prachtig hotelletje in Ansrabe. Maar helaas. Geen plek. Tsja, dat is dan het nadeel van die gewenste vrijheid tijdens het reizen. Op naar een volgende. Helaas.. Maar gelukkig is het weer de aanhouder die wint. Bij het derde adres hadden we geluk. Het gebouw had een Mexicaanse uitstraling. Het bleek van twee Franse hippies die hier een nieuw (lang-leve-de-lol) bestaan op wilde bouwen. Ze lijken me er redelijk in geslaagd. Samen met Rivo (die overigens wel in het eerste hotel zou overnachten) gaan we in het restaurant zitten en nemen de plannen door. Hij heeft door de jaren heen een boekje bijgehouden dat vol staat met namen van hotels en telefoonnummers. Erg praktisch voor hem, maar ons zegt het natuurlijk niks. Even proberen of er WiFi is. En jawel! We hebben geluk. We schuiven snel de iPad onder Rivo’s snufferd en zeg; Nou, laat maar zien. De beste kerel had natuurlijk nog nooit zo’n apparaat gezien, maar maakte het zich snel eigen. Hij surfte van de ene naar de andere site en vroeg of het iets voor ons was. Twee fl essen wijn later zijn we eruit. Het plan is gesmeed. Nu we toch nog Wifi blijken te hebben sturen we snel iets naar het thuisfront:

mail vanuit antsirabe:

Hi jullie,De reis is begonnen! We hebben een leuke chauffeur en een goeie auto! Goeie auto’s zijn namelijk schaars hier. De cultuurshock is een feit! Wat je hier allemaal ziet doet je weer beseffen dat wij het ontiegelijk goed hebben! De tegenstellingen zijn enorm. Ze hebben geen ploeg om achter hun zebu te hangen maar staan wel al mobiel bellend hun land handmatig om te ploegen. Wel usb en bluetooth in de auto maar als je naar buiten kijkt zie je een blootvoets Malagasy die een pousse-pousse trekt met iemand erin. Je gaat eigenlijk 60 jaar terug in de tijd maar ook weer niet... De waterval is ook mooi maar apart want 10 meter verderop zit een vrouwtje haar was te doen... Het zet je echt aan het denken!We hebben vanavond samen met de chauffeur alle hotels, op 1 na, besproken voor de gehele rondreis. (Dit scheelt ongeveer 1.000 euro met het bedrag dat het reisbureau ons gaf voor alle overnachtingen...) Wat een avondje rondbellen en ipadden wel niet op kan leveren. Het is wel een lekker gevoel dat je weet dat je iedere avond een slaapplek hebt. Dus tot zover alles okee en geweldig!Doe iedereen de groeten van ons en wederom tot wifi !

Rivo; van alle markten thuis.


pousse-pousse taxi

volcanic hot spring


De dag begon om 09.00 uur met een gezamenlijk ontbijt. Vervolgens zijn we naar een plek gereden om een mooie foto te kunnen maken van het vulkanische meer (hot spring) een hoep warum water! Vervolgens hadden we een ochtendje craftmansship. Eerst naar een steenfabriekje, waar ze verschillende steensoort polijsten en natuurlijk verkopen. Wat wel grappig was was dat er 5 schildpadden netjes naast elkaar gepositioneerd geshowd werden... Waarom, we weten het nog steeds niet, het had iets te maken met hun buikschild in ieder geval... Wazig! Na een korte tussenstop bij het vulkanische meer hebben we een demonstratie “miniatuur wieltjes van een fiets maken van gebruikt materiaal”. Erg inventief. Tevens maakte hij deux cheveaux’s en andere vervoersmiddelen. Aan de overkant van het straatje kregen we te zien hoe ze horens van een zebu bewerkte om er gebruiksvoorwerpen of sieraden van te maken. Interessant!Rond 13.00 uur gingen we lunchen. Het is jammer dat dat niet kan zonder dat je gestoord wordt door bedelaars of pousse-pousse mannetjes die je dolgraag rond willen rijden. Je kunt ‘No Merci’ blijven zeggen maar dat verstaan ze op dat moment echt niet!

een Ochtendje craftmansship een steenmuseum, zebu HOrens bewerken en reCyClen

OP Het HOOGste niVeau

ansirabe - ambositra13 oktober 2011


bOn appetit!daar wOrdt de smaakPOlitie niet VrOlijk Van...

Na een uurtje waren we blij dat we weer in de auto konden stappen en rust hadden, voorlopig althans... Na een paar kilometer gereden te hebben zagen we een mooi uitzicht, tevens een leuke rookstop. Tijdens het foto’s maken zag Stefan 2 mannen vanaf de rivier beneden naar ons toe lopen. Wa da? Dat werd snel genoeg duidelijk. Ze hadden de hele dag lopen zoeken naar rivierkreeften. Deze wilden ze aan ons verkopen... Maar wij hadden geen interesse. De chauffeur wel! Hij zocht de grootste uit en onderhandelde over de prijs. Jongens blij Rivo lekker eten vanavond... De slager en de groentenboer hebben hier trouwens ook nog nooit gehoort van De Smaakpolitie. Daar word je niet vrolijk van...

We zaten weer lekker in de auto wat te soezen toen ik mijn telefoon hoorde. Een sms van Frank dat Sammie ‘s, portemonnee, pinpas, telefoon en iPod was gejat op school en of we hem even wilde zoeken.... WAKKER! We probeerde de chauffeur uit te leggen wat er aan de hand was. Hij was erg verbaasd dat wij de iPod van Sammie moesten proberen te vinden terwijl wij in de rimboe van Madagascar waren... Maar wie betaald, bepaald dus... scheurde hij met een noodgang naar het eerst volgende stadje op zoek naar internet. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Nog geen problemen gehad met internet maar als je het echt nodig hebt... Internet café dicht! Toen naar een hotel gereden en daar gevraagd of we van hun internet gebruik konden maken, dat kon niet... Maar ze wisten nog wel een andere mogelijkheid. En inderdaad na ff zoeken vonden we een internethokje. Ongeveer 3 vierkante meter met 7 computers uit het stenentijdperk die ze bij ons zelfs op de vuilnisbelt niet willen. Met zijn alle delen we 1 verbinding van een 14K4 modem... Da’s langzaam. Het inlogscherm van me.com was al teveel gevraagd. Oh ja, je moest per minuut betalen...

Verser kun je ze niet krijgen...

na 25 minuten hebben we het maar opgegeven. Dit ging echt niet werken... Toen hebben we besloten om Wouter te bellen en hem te vragen om Sammie ‘s iPod te lokaliseren en te lokken. Tot onze verbazing vertelde Wouter dat de iPod gewoon in de Spaanderstraat lag... Al die moeite helemaal voor niets! Na wat smsjes en telefoontjes konden we met een gerust hart gaan eten...

We gingen eten bij een ander hotel net buiten de stad want ons hotel serveerde geen diners alleen ontbijt. Het was trouwens maar een armoedige gelegenheid. Niet al te schoon en fris. We waren benieuwd hoe we hier zouden slapen vanacht. Midden in de stad...Maar ff terug te komen op het eten. Rivo kwam om 19.00 uur naar ons hotel om het in eerste instantie over morgen te hebben. Hij bracht de gids alvast mee voor een kleine


uitleg en om te onderhandelen over de prijs. Toen hij met Roger binnenkwam hadden we allebei zoiets van... Slik! Dat is een duister mannetje. Maar goed, hij sprak redelijk Engels en vertelde wat ons te wachten stond. De prijs was 40.000 Ariary wat neerkomt op zo’n 15 euro. Hij wou wel alvast de helft als aanbetaling... Roger ging weer zijn eigen weg en Rivo bracht ons naar het hotel

voor het diner. Het was gewoon lekker eten. Wat wel aardig is te vermelden is dat de bediende Stefan vroeg of hij een kleine of grote Fanta wou. Stefan wou wel een grote. Ze kwam terug met een literfles! Hij bedankte vriendelijk en zei dat hij toch liever een kleintje had. We hebben er nog smakelijk om gelachen...

100 jaar terug in

de tijdmaar dan wel met

de teCHnOlOGie Van VandaaG...

dorpje zafmaniry14 oktober 2011

Na een nacht erg slecht geslapen te hebben gaat de wekker om 06.30 uur Rivo komt ons om 08.00 uur ophalen om een dorpje te bezichtigen dat nog leeft zoals ze honderd jaar geleden leefden... We moeten een behoorlijke “piste” afleggen, wat wil zeggen een onverharde hobbel weg. De gids Roger rijdt ook mee. Hij weet alles van het Zafmaniry volk. En vertelt het dan ook gretig. Soms is hij moeilijk te verstaan maar met wat handen en voeten werk wordt het toch allemaal duidelijk.


Voor we het dorp ingaan stoppen we bij een herdenkingsmonument. Hier staan stenen voor overleden familieleden. Niet iedere dooie krijgt een steen, nee, daar moet je wel wat voor doen! Binnen 24 uur na overlijden moeten de nabestaanden een zebu doden als offer... Lukt dat niet, dan geen steen! We vragen waarom er goote en kleine stenen zijn? We dachten dat de groote stenen stonden voor belangrijke mensen en de kleinere voor de minder belangrijke. FOUT! Het had meer iets te maken met pocherig gedrag tussen families onderling. Zo van: kijk, onze steen is lekker groter! Nadat wij respect hadden getoond voor de doden reden we verder. Maar niet voordat Roger zijn behoefte had gedaan in het bos! En dan moet je weten dat nog geen uurtje eerder tijdens een rookpauze hij zijn peuk niet achterliet in de natuur uit respect voor de natuur... Dus geen peuk maar poep met tissue is geen probleem. Dus...

Er komen hordes kinderen op ons af.


We arriveren bij het dorp en meteen staan hordes kinderen bij de auto. Bedelend om van alles. We hebben snoepjes maar voor ik die uit mijn tas haal vraag ik of dat wel wijs is. Dat was het niet. Geef ze maar als we gaan anders kom je niet meer van de kinderen af en dat was een waarheid als een zebu, zoals je zodadelijk zult lezen. We lopen het dorp in en Roger legt veel uit over de bouwstijl van de huisjes. Alles van hout, zelfs de verbindingen. Althans, vroeger. Nu gebruiken ze ook

spijkers en scharnieren. Erg interessant allemaal. We zien toevallig iemand die bezig is met houtsnijwerk, een vakmanschap waar de Zafmaniry beroemd om zijn, erg hoogstaand is het niet maar wel leuk om te zien. We lopen verder en zien een klein huisje op palen. Wie zal daar nou in wonen? Daar woonde niemand in. Dat was voor het eten zodat de dieren en vooral de ratten er niet bij konden. In het midden van het dorp stond een soort totem. Deze word gebruikt om de zebu aan

voedsel opslaganti-ratten houtvebinding

zebu offer totem


op te hangen zodat deze geofferd kon worden bij een overlijden... Lopend door de smalle “straatjes” worden we ergens naar binnen gevraagd. We hadden geluk. De medicijnman was er. Er kwam weer een heel verhaal van Roger over de gaven van deze man. In onze ogen was het een nog maar een jongetje van een jaar of 20... Het was er donker en heet want ze hadden een vuur branden. Voor de Medicijnman lag een kleedje met daarop allemaal dingen waar hij de patient mee ging helpen... Oa. Gedroogde mais, en potjes met stampertjes om deze fijn te malen. O ja en een grote fles bier.Wij mochten even fotograferen en een fooi achterlaten. Waar we eigenlijk voor kwamen was de dorpsoudste. Een man van 92. We waren benieuwd wat hij te vertellen had. Nou, dat was niet veel! Het enige wat de lieve man zei was dat hij vereerd was met ons bezoek. Aansluitend kregen we van Roger uitleg over de bouw van de hut en de betekenis ervan. Het enige wat de man deed was beamend knikken. We waren blij dat we weer naar buiten konden. De zolder van het hutje hing namelijk helemaal vol met maïs en de ratten wisten dat ook! Tijdens ons bezoek kwam er zelfs een naar beneden gevallen. En constant hoorden we getrippel boven ons hoofd... Gadverdejakkiebah! wederom betalen we een fooi en maken we dat we wegkomen. Op de hoek bij de kerk komen we allemaal kinderen tegen. Deze zijn net uit school. Roger verzamelt ze en laat ze een liedje zingen. Dit was erg aandoenlijk. We lopen buiten om het dorp heen terug naar de auto. Onderweg komen we nog twee broers tegen waarvan 1 een groot dik blauw oog heeft. Zij zijn de belhamels van het dorp blijkt uit

dorpsoudste

medicijnman


hun verhaal. Ze nemen ons mee naar een opslagje van houtsnijwerk. Ze hebben namelijk nog een broer en dat was de vakman. Deze had al de mooie dingen gemaakt die ons getoond werden. Teveel om op te noemen. We besloten om ze een fooi te geven maar niks te kopen want dat zouden we nog heel Madagscar rond moeten sjouwen...

We liepen terug naar de auto. Bij de auto aangekomen kwamen er natuurlijk weer kinderen aangelopen. We besloten om deze paar, een stuk of vijf, een tictacje te geven. Iets anders had ik niet meer want sommige van de zingende kindertjes waren ons achterna gelopen en die hadden allemaal een toffee gescoord! De tictacjes gingen als een trein. Vanaf alle kanten kwamen kinderen. Wisten ze nog niets van de mevrouw met de snoepjes dan werden ze daar wel van op de hoogte gebracht. De XL doos was nog zeker driekwart vol voor het uitdelen. Maar aangezien we daar tevens zaten te wachten op Rivo, want die was halverwege de rondleiding afgehaakt, hadden de kinderen tijd genoeg om iedereen in het dorp op te trommelen... Het was een aandoenlijk gezicht in het begin maar op den duur werd het vervelend. We hadden een wijze les geleerd. Geef nooit iets aan de kindjes hoe zielig ze er ook uitzien! We waren blij om Rivo te zien want de tictacjes waren ondertussen al lang op en de kinderen bleven doorzeuren, zodat we in de auto konden stappen en vertrekken. Het was een leuke ochtend met toch nog een nasmaakje. De toerist zoveel mogelijk geld uit zijn zak trochelen. We waren blij dat we alleen maar in het eerste

dorp waren geweest i.v.m. Tijdgebrek want eigenlijk hadden ze er nog 2. En je ging dan steeds verder terug in de tijd... We vonden dit meer als genoeg! Naast deze stam zijn er nog 17 meer in Madagaskar. De 19e stam zijn wij. De Waza. Een ander woord voor toerist ofwel blanke. We herinneren ons meteen de vakantie in Curacao. Daar waren wij de Macamba’s. Overal ter wereld hebben ze wel een naam bedacht voor ‘ons’ soort volk. Je kunt je afvragen of de manier waarop wij naar de wereld kijken de enige juiste is. Wellicht is het goed daar eens bij stil te staan.


manakara treinreis15 oktober 2011

Om 5 uur gaat de wekker! En dat is niet erg ruim genomen, want we moeten ons haasten om op tijd op het Station van Fianarantsao. te zijn. Geen tijd voor ontbijt. Snel wat sandwiches, wat snacks en een fles cola in de tas gegooid, zodat we tijdens onze treinreis naar Manakara wat te nuttigen hebben. Hoelang de reis gaat duren kan niemand ons vertellen. Dat kan variëren van een aankomsttijd van 18.00 uur tot 23.00 uur. Iets dat wij van de NS echt niet zouden pikken, maar hier is alles zoals het is en daar doe je het dan dus maar mee. Eenmaal onderweg stijgt de spanning van wat we allemaal te zien gaan krijgen. Terwijl de Malagasy in een hok worden gepropt waar wij het vee nog niet in zouden doen (er werd zelfs een vergelijking getroffen met een Duitse trein uit 40-45....) worden alle toeristen netjes bij elkaar gezet in een zogenaamde ‘comfort class’. De comfort hebben we tot op de dag van vandaag nog niet gevonden, maar er waren in ieder geval zitplaatsen. Netjes gereserveerd met de naam ‘van der’ erop. Dat moesten wij wel zijn. Terwijl wij de reis per trein maakten ging de chauffeur in een sneltreinvaart in zijn 4WD dezelfde route afleggen en pikt ons ons weer op als we aankomen. Zijn reistijd zou zes uur zijn, dus altijd sneller dan per trein.Met Zwitsers, Duitsers en Fransen om ons heen worden al snel elkaars reisplannen uitgewisseld. Twintig minuten onderweg en we naderen het eerste stationnetje. Uiteraard hangt iedereen uit het raam om te kijken wat er gebeurt. We komen met z’n allen tot dezelfde conclusie: Niets!De trein is stuk. Er is een onderdeel tussen twee wielen afgebroken en we staan muurvast. We kunnen niet voor- of achteruit en moeten dus geduld hebben. Er moeten onderdelen gehaald worden of een andere wagon. Een uurtje is de geschatte vertraging, dus stappen we uit en lopen wat rond het stationnetje. Overal komen kinderen tevoorschijn die hun kans willen grijpen. Ze bedelen om pennen, flessen en snoepgoed. Een enkeling ook om sigaretten. En o wee als je één van die kinderen iets geeft. Dan komt er dus nog een horde achteraan die ook moeten. Beter om niets te geven. Maar sommigen proberen ook iets te verkopen. Dat is een veel sympathiekere manier om ze toch iets te geven. Iemand kocht een tros bananen van één van de hummels en beloonde hem er rijkelijk voor. Hij gaf zelfs de helft van de tros weer aan het kind mee. Sympathiek? Nee, vooral onhandig. In een mum van tijd stond er een kudde van die kinderen om hem heen om een banaan te smeken. En jawel, ze hadden hun zojuist verkochte bananen alweer terug. Op naar de volgende toerist...Een uur later informeren we weer eens over de stand van zaken. Ongeveer een uur zeiden ze wederom. Het bleek een standaard antwoord om de toeristen rustig te houden. Het wachten begon nu toch wel te vervelen en de rekensom van de geplande aankomsttijd steeds somberder. En plotseling zie ik een bekende in de verte.

kennen jullie die mOp van

de trein naar manakara?

inderdaad... ;-)


Rivo! Onze chauffeur! Uit enthousiasme omhelsde ik hem. Wat waren we blij om hem hier te zien. Zo’n gids is echt goud waard. Hij stelde voor om nog even te wachten zodat we toch nog van de prachtige treinreis konden genieten. Om niet te laat op plaats van bestemming aan te komen is zijn idee om ons halverwege op te pikken en de rest per auto te doen. Prima idee, dus we wachtten nog een uurtje. Na dat uur was de boodschap niet dat het nog een uur zou duren, maar de boodschap was nu dat eigenlijk niemand iets wist te vertellen. Niet op het station, niet in de trein. Ook Rivo werd na lang telefoneren niets wijzer. Tijd om afscheid te nemen van ons reisgezelschap en weer in de auto te duiken. Ieder nadeel heeft zijn voordeel. De treinreis ging niet door, maar nu waren we ook niet genoodzaakt om de hele reis naar het oosten te gaan maken. De stad en het hotel in het oosten zijn niet erg interessant, maar moesten we aandoen vanwege de treinreis. Nu sturen we onze plannen dus bij en gaan naar een plek waar we heel graag naartoe wilden, maar niet op onze route lag.

Op de nieuwe route werden we verrast door Rivo. Hij had een ideetje. Wacht maar af, zei hij met een glimlach op zijn mond. Het bleek een hele bijzondere lunch te zijn. We kwamen op een plek met een gigantisch uitzicht. We werden met z’n tweeën aan een tafeltje gezet. Naast elkaar. Het was een restaurant zonder keuken. De dorpsbewoners hebben allemaal een eigen specialiteit. Ze bereiden allemaal een gerecht thuis en brengen dat naar het restaurant. In tegenstelling tot de eerdere (overigens heerlijke) touristische maaltijden kregen we nu dus écht Mallagassi voer. En lekker!..... WOW. Om je vingers bij af te likken. Het zag er ook nog eens prachtig uit. Het was genoeg voor een heel weeshuis. De Hollandse chinees kan daar nog een puntje aan zuigen. En dat alles voor ons tweetjes. Verder was er helemaal niemand te zien. Een beetje opgelaten voelden we ons wel, maar het ergste moest nog komen. Terwijl we zaten te smullen kwamen er een twintigtal dorpsbewoners in klederdracht onze kant op. Nu pas zagen we dat er een provisorisch podium recht voor onze tafel stond. Er werd gedanst en gezongen. Erg vermakelijk, maar een voorstelling met zoveel personen speciaal voor ons. We voelden ons nog ongemakkelijker. Vervolgens werd er een quiz gehouden. Zij beelden iets uit, en wij moesten raden wat het was. Een vogel? Dat werd goed gerekend, want een kip behoort toch tot diezelfde familie. En als klap op de vuurpijl werden we van tafel gehaald. We moesten mee gaan dansen. We probeerden de typische danspasjes te immiteren, maar al snel werd duidelijk dat wij Hollanders uit geheel ander hout gesneden zijn. Het leek werkelijk nergens op. Toch werd er massaal geapplaudiseerd. Uiteraard niet gemeend. Waarschijnlijk moest dit gebaar ons ‘gulle-gift-gedrag’ beïnvloeden toen er met de pet rondgegaan werd.

Lunchtime!

hotel du lac15 oktober 2011hOtel

du laceen GeweldiGe Plek als er Geen

rare dinGen Gebeuren...


Eindelijk van een beetje rust genieten. Of toch niet? We komen al snel tot de conclusie dat er vandaag een Malagasy bruiloft wordt gevierd. Niet erg, want een beetje cultuur snuiven is natuurlijk altijd welkom. Liederen van Boney M, Come on Ca va, Halleluja en mr. Big knallen uit de radio. Jaren 80 popmuziek blijkt de keuze van een Chinees-Malagasy bruiloft. De keuze lijkt beperkt, want we horen hetzelfde nummer meerde malen voorbij komen. Het gigantische contrast met de afgelopen dagen is even wennen. In plaats van hongerige Malagasy in vieze kapotte kleren zien we nu rijkelui in prachtige kostuums vergelijkbaar met hetgeen wij thuis gewend zijn. Terwijl zij feesten rusten wij wat uit in onze prachtige bungalow en frissen ons op. Als het feest afgelopen is zijn wij aan de beurt om een hapje en een drankje te doen in het restaurant.

Na een heerlijke douche en jawel ze hadden een föhn! Dus, helemaal op en top, op naar het diner. Alleen had ik (Francy) geen honger... Raar! Kon geen hap door mijn keel krijgen, had totaal geen speeksel, niet fijn. De ober was geweldig, wist nog precies wie wat had besteld (want dat hadden we ‘s middags al op moeten geven voor de bruiloft begon) en toen hij het ontbijt kwam opnemen na het diner wist hij ook nog precies te vertellen dat we die middag een fruitsalade op hadden omdat Stefan die tevens voor het ontbijt bestelde! Nice! Wat niet zo nice was was dat ik me steeds beroerder ging voelen. Net voordat we op wilden staan om naar de bungalow te gaan gebeurde er iets zeer verontrustends... Er was een grote groep Franse toeristen binnengekomen. Zij hadden plaatsgenomen aan een grote tafel in het midden van de ruimte. In het midden van die tafel stond een grote vaas. Deze vaas was niet gewenst. Een toerist wilde hem wegschuiven, hij viel om, de ober wilde hem opvangen maar... De vaas brak en sneet door de arm van de ober

Just married![met een buik die op

springen staat]


heen! Al schreeuwend met een slagaderlijke bloeding rende hij naar beneden... We waren allebei vreselijk geschrokken en durfden niet meer naar beneden te lopen. Het bloed was overal... Na alle moed bijeen te hebben geraapt zijn we toch naar beneden gelopen langs al het bloed en meteen naar de kamer gegaan. Daar zijn we eerst eens rustig gaan zitten, Stefan was helemaal misselijk, want die kan geen bloed zien. En ik was al niet lekker en dan gebeurt ook nog zoiets! Waarom ik me niet lekker voelde werd al snel duidelijk, ik bleef naar de wc aan het rennen... Buikloop! Dus met wat er was gebeurt nog op het netvlies en de buikloop probeerden we toch te slapen. Dat was niet makkelijk. Dat hebben dus ook niet veel gedaan. ‘s Ochtends snel gedoucht en aangekleed. Zodat we naar het ontbijt konden om navraag te doen naar de ober. Tevens moet je weten dat de locatie van Hotel Du Lac erg afgelegen was. Je moest een piste van een half uur over. En dan nog een half uur, drie kwartier rijden over verharde weg naar een grote stad. We zagen het somber in voor de ober. Maar gelukkig! Het ging goed met hem. Hij was in Fianarantsoa in het ziekenhuis. Hij had 4 liter bloed verloren maar was stabiel. Na waarschijnlijk een dag of drie zou hij het ziekenhuis mogen verlaten.

Hobbeldebobbel ‘piste’


ranomafana16 oktober 2011

Gerustgesteld stapten we in de auto om naar Ranomafana te gaan. Daar was een natuurpark met de meest verschillende soorten lemuren. Na twee uur rijden met wederom zeer verschillende landschappen arriveerden we aldaar. Het was rond half elf. En de gids die ons zou rondleiden was gevlogen...

We vonden een nieuwe maar die gaf het advies om de rondleiding ‘s middags te doen omdat de Lemuren rond het middaguur siësta hielden! Geweldig! Zo gezegd zo gedaan. We gingen eerst inchecken in ons hotel, een primitief hutje aan de rivier maar wel erg leuk. En ff een lunchje naar binnen werken. Om 1 uur reden we wederom richting natuurpark. We gingen een wandeling van 3 uur maken want 2 uur was echt te kort. Het was een mooi park. Het was echt een jungle. En soms moesten we van het pad af om Lemuren te kunnen fotograferen. Survivuhlen!

me tarzan, yOu jane...

eindelijk de junGle in. flOra en fauna

zOals OP natiOnal GeOGraPHiC.

<<< kleine hint : hier zit een oogje...


Geweldig! We hebben ook nog gekko’s gezien. Een reptielsoort dat zich helemaal in een boom kon veranderen. (zoek op foto) Wat grappig was, was dat de guide het beestje zag en hij liet ons zoeken. Hij gaf een gebied aan van ongeveer een vierkante meter waar het zat. We hebben echt 3 minuten lopen zoeken... Maar helaas. Hij moest hem alsnog aanwijzen. We hebben 2 verschillende soorten Lemuren gezien, wat een prachtig gezicht is zo in de vrije natuur. Tijdens de pauze werden we gevolgd door een mangoest. Het was een carnivoortje dat zich voor onze neus eens lekker ging zitten wassen. Erg mooi om te zien. We liepen naar een fantastisch uitzichtpunt en het mangoestje liep mee! Waarschijnlijk was het gewend om eten te krijgen van toeristen. Maar toch mooi. De rondleiding duurde achteraf toch maar 2 uur maar het was genoeg, vooral omdat ik mezelf nog niet echt helemaal op en top voelde na zo’n nacht. Weer aangekomen in ons hotel hebben we lekker een drankje gedaan met Rivo. Na 2 rummetjes begon hij aardig los te komen maar bleef jammer genoeg toch in zijn rol als gids. We probeerden wat meningen van hem los te krijgen en uitspraken te ontlokken maar het bleef aardig oppervlakkig... Muziek, eten, regering... Alleen bij het onderwerp Fransen kon je aan hem merken dat hij het ook geen leuk volkje vond. Jammer, wie weet een volgende keer. Na het diner gingen we lekker vroeg naar bed. We hadden allebei slaap tekort en we moesten weer vroeg op! Om 8.00 uur begon onze reis naar Ranohira!

< <<

gekko camouflage

maki

mangoest

kilOmeters makentijd VOOr een GOed GesPrek

ranomafana-ranohira16 oktober 2011


De wekker ging om half 7... We hadden allebei redelijk goed geslapen. Gelukkig! We hadden een lange reis voor de boeg, ongeveer een rit van 7 uur. Eerst moesten we helemaal terug naar Fianarantsoa. Bin there done that. Na Fianarantsoa begon voor ons een nieuw stukje Madagscar. Heel wijds. Met rotsen. Geweldige rotsen. Met hier en daar toch nog een rijstveldje. Maar niet meer zoveel als we hadden gezien. We hebben geluncht in Ambalavo, een klein stadje met hardwerkende mensen. Ze hadden er een papierfabriekje, een zijdenfabriekje en er werd wijn gemaakt. We besloten de zijdenfabriek voorbij te rijden vanwege het enorme aantal bussen op de parkeerplaats, teveel Waza! We reden door naar het papierfabriekje. Daar was het wat rustiger. Het was een kleinschalig papierfabriekje. Alles werd met de hand gedaan. Het was wel erg leuk om te zien. Aansluitend hebben we daar lekker zitten lunchen. Na de lunch, door naar Ranohira! Het landschap veranderde wederom enorm! Nu werd het heel wijds en vlak, savanne, steppen of toendra daar zijn we nog niet helemaal uit. Dat zoeken we nog ff uit. Rivo vertelde over een plan van de president met maisvelden. Er was al gezorgd voor onderkomen voor de arbeiders. Maar het is helaas nooit tot uitvoer gekomen omdat de president werd afgezet. Nu staat een DJ aan het hoofd van Madagascar... Iemand die veel geld aanneemt van Frankrijk, maar voor de

bevolking helemaal niets doet. Iedereen die we hebben gesproken over de nieuwe president is synisch. Ze willen allemaal de oude weer terug! Die stond ergens voor, die deed ook wat hij zei. De nieuwe viert alleen feest met het geld van de Fransen en laat het land en zijn inwoners aan hun lot over! O ja, terwijl de bossen hier beschermd zijn verlaten er dagelijks 2 vrachtschepen met tropisch hardhout de haven... Waar dat geld blijft.... Niemand weet het.Er schijnt ook een levende export van drugs te zijn. Die is gekomen met de komst van de nieuwe president.Wat ook de moeite waard is om te vermelden is dat we in de verte een regenbui zagen. Wat er raar was was de bliksem. De wolken leken helemaal geen onweerswolken... Maar toch zagen we regelmatig bliksem flitsen. Waarschijnlijk omdat het uitzicht zo wijds was. Dat hebben wij in ons kleine volgepropte landje niet.Om 16.30 uur arriveerden we in het Satrana Lodge hotel. Het enige wat ik daar nu over zeg is dat we meteen al weer weg wilde. Dit kwam door de manier waarop de manager ons behandelde. Verschrikkelijk opdringerig! Nadat we de Lodge hadden bekeken zijn we meteen ons reisschema om gaan gooien. 1 nacht in deze gelegenheid was meer dan genoeg!

1. bast 2. drie uur koken

6. versieren5. uit de zeef

3. plat slaan

7. drogen

4. in de zeef

8. souvenir voor Sammie

we kOmen terecht

in een surrealistische

filmjammer Van de OmHOOG GeVallen

‘wannabee’ franse elite


isalo - satrana lodge - naar bernie’s18 oktober 2011

Om de extreme contrasten nog maar eens te benadrukken worden we vandaag wakker alsof we in een surralistische film terecht gekomen zijn. We hebben overnacht in een extreem Franse overdreven luxe bungalow. Hoogstaand design uitgevoerd met lokale materialen. Een zee van ruimte en een bed waar een familie in zou kunnen overnachten. Een stortdouche zowel binnen als buiten. Warm stromend water met druk. Dubbele design wastafels. En de wanden en het dak gemaakt van tentzeil, zodat je jezelf een nomade waant.


Maar al deze luxe kan niet op tegen het uitzicht op het natuurpark Isola. Een grote tafelberg middenin een beschermt natuurgebied. Na het openslaan van de voorpui vanuit je bed genieten van dit uitzicht is echt ‘priceless’.Ook het eten was aangenaam. Een Franse keuken die werkelijk niets met Madagaskar te doen heeft, maar wat je in een Frans sterren hotel kunt verwachten. Hoe prachtig het ook allemaal klinkt. We hebben snel onze backpacks gepakt en zijn naar hotel Bernies verkast. Bernie’s heeft niets van al die luxe, maar de mensen zijn erg vriendelijk en je hebt tenminste het gevoel dat je in Madagaskar zit. Weg van de omhoog gevallen ‘wannabee’ Franse elite en weer tussen het volk waar iedereen gelijk is. Tot onze grote verrassing konden we bij de Franse kwallen niet eens met onze visa kaart terecht. Dus dat hebben we maar meteen aangegeven als reden voor vertrek. We zouden immers vier dagen blijven... Geweldige plek, mooie accomodatie, goed eten alleen jammer dat het door Franse wannabee elite wordt gerund!Nadat we bij Bernie’s hartelijk ontvangen zijn hebben we meteen onze was maar eens gedumpt. We ziijn inmiddels aardig door de frisse kleren heen. Wassen gebeurt hier overigens nog niet met een machine, maar gewoon aan de beek met de hand. Drogen wordt gedaan door de was uit te hangen over struiken of uit te stallen op een grasveld. Je kunt je voorstellen wat dat doet met het landschap als iedereen tegelijk de was doet.

Het uitzicht vanuit je bed op Isalo is ‘priceless’.

Laten we verkassen naar Bernie’s.

Tijd om naar het natuurpark Isola te gaan. We hebben een gids die ons meeneemt naar de top van de berg. Een fikse wandeling. Zeker met de temperatuur van 30+ graden, maar zeker de moeite waard. Uiteraard is de grote toeristische trekpleister het bezichtigen van de lemuren. Er schijnen 3 soorten in dit gebied te leven. De bruine lemur, de witte dansende lemur en natuurlijk de ringstaart maki. (King Julian)We hebben ze allemaal gevonden en uitgebreid kunnen fotograferen. Verder hebben we nog spinnen, gekko’s, vogels, vlinders en onderwater zwemmende vliegen mogen aanschouwen. Ook de diversiteit in planten en bomen is gigantisch. Een kleine plant (een variant van de baobab) heeft op ons de meeste indruk gemaakt. Na de bergtop bereikt te hebben zakken we weer af naar lager gebied. Daar treffen we meerdere watervallen aan met daaronder heerlijk verfrissende meertjes. De ene heeft de naam ‘blue pool’ gekregen en de andere ‘black pool’. Uiteraad zijn ze beiden met hetzelfde water gevuld, maar de een is dieper dan de ander. Dus donkerder. Zwemmen ging ons net iets te ver, maar wat kan pootjebaden toch heerlijk zijn na een fikse wandeling op van die hete wandelschoenen. Nu we afgekoeld zijn kunnen we


aan de terugweg beginnen. In plaats van de berg op volgen we nu een riviertje. Een prachtig gezicht met weer heel andere flora en fauna. We arriveren weer bij de picknickplaats die we op de heenweg ook hadden gezien. Toen was hij verlaten, alleen wat mannen die lekker aan het koken waren. Nu is ie overvol met etende Franse toeristen. De Lemuren lopen al bedelend rond. Het is wel een mooi gezicht maar geen natuurlijk gedrag voor deze halfaapjes, jammer! Weer terug bij de ingang staat Rivo op ons te wachten en brengt ons weer naar het knusse hotelletje. Een hele ervaring rijker en 3 flessen water armer relaxen we de rest van de middag op Bernies terras. We hebben met Rivo afgesproken dat hij ons om 17.00 uur komt ophalen zodat we een schitterende zonsondergang bij ‘Het venster van Isalo’ kunnen fotograferen vanaf de rotsen mits er voldoende toeristen zijn. Het schijnt nogal een gevaarlijke plek te zijn, door de aanwezigheid van “piraten”’ als je daar alleen bent. We zijn benieuwd!

isOla natiOnal park

echinaforce + sprinkhaan

king’s shower

blue pool

familie van de baobab

golden spider

sensitive plant


het venster van isalO Het zou best bijzonder geweest kunnen zijn als er minder toeristen en wolken waren geweest. We hebben het spectakel een poosje aangekeken en waren de eersten die weer vertrokken. We hadden een leuk plekje gevonden voor de perfecte foto en stonden daar al enige tijd te wachten tot de zon onder ging. Echter, er was een bus Amerikanen opengetrokken en die dachten dat de rots van hen was. Het bordje ‘do not climb the rocks’ was

toch echt in hun moerstaal, maar ze stormden er als apen bovenop. Mijn prachtig uitzicht werd plotseling belemmerd door een gigantisch achterwerk van een Amerikaanse blonderd. Na enig geduld opgebracht te hebben, hebben we uiteindelijk besloten om er toch iets van te zeggen. Helaas. Dat had niet het het gewenste effect. Integendeel. Ze knauwde ‘well, I’m sorry!’, draaide zich om en bleef doodleuk staan. Aangezien er ook nog een dikke wolk voor de zonsondergang zat, was dit voor ons hét moment om te vertrekken. Gelukkig werd ons kuthumeur weer opgevrolijkt door een groepje Japanse dames. Zij zagen mijjn T-shirt (dat ik ooit in Thailand gekocht heb) en begonnen enthousiast ‘Tokio Miagi Seven!!!!’ te roepen. Ik constateerde dat zij met z’n vijven en waren en wij met z’n tweeën, dus begon ik hardop te tellen terwijl ik bij iedere tel iemand anders aanwees: one, two, three,... En vanaf hier schreeuwden de Japanse dames uit volle borst mee.. Four, five, six, ..... SEVEN!!!!! Gevolgd daar hard schatergelach en een applaus liepen we verder richting Rivo. Let’s go!........ Rivo reed zenuwachtiger dan ooit. Hij was bang voor de piraten. Het schijnt dat het stukje tussen de rotsen en de weg nogal gevaarlijk is. Vaak worden er toeristen overvallen door gewapende “piraten”. Vooral in het donker. Hij wilde dus maar al te graag weer voor het donker thuis zijn. En dat lukte met zijn snelheid. Zo hard hadden we hem nog nooit zien rijden.

Bernie’s keuken


We besloten om bij de zebu grill, de buren van ons hotel, te gaan eten. We hadden wel zin een goed stuk vlees. Echter... Het eerste wat de serveerster riep was NO ZEBU! Dus, besloten we voor varken te gaan. Dat was er ook niet. Het enige wat ze hadden was kip of tonijn. Stefan besloot de kip te nemen en ik een uiensoepje en een spaghetti wat allebei eigenlijk een voorgerecht was. We hadden ons eten net op en zaten lekker te genieten van de wijn, terwijl we op ons nagerecht wachtte, toen al het licht uitviel. Generator stuk! Binnen 3 minuten werd het probleem opgelost. Net toen we het toetje ophadden viel de generator weer stil. Nu duurde het langer, na enige tijd kwam de serveerster een olielamje brengen. Erg romantisch. Voor het eerst hebben we aandachtig naar de sterren kunnen kijken, erg mooi hier en in de verte hoorden we Malagasy liedjes zingen, we hebben echt zitten genieten. Tot het licht weer aan ging. De wijn was toch op dus besloten we om weer terug naar het hotel te gaan. Het was tenslotte al 9 uur en om 10 uur was er geen electriciteit meer en moesten we dus op bed liggen.


ranohira dag 219 oktober 2011

We konden een beetje uitslapen want de rit naar het derde natuurpark en de baobab (in de buurt bij sakamanga) begon pas om 09.00 uur! Heerlijk, als ik (Francy) al niet om half zes wakker was en niet meer kon slapen... Jammer! We hebben trouwens besloten om niet helemaal naar Tuléar te rijden omdat er daar toch niet veel te beleven valt. Geen mooie stranden en volgens ons is het daar behoorlijk crimineel want Rivo wil er duidelijk ook liever niet naar toe! Dus vandaag bereiken we ons verste punt en beginnen we eigenlijk al weer aan de terugreis die 3 dagen gaat duren zodat deze niet al vermoeiend gaat worden. Dat vonden we een wijs besluit en Rivo was het er helemaal mee eens. Vooral het laatste stuk van Fianarantsoa naar Ranohira is erg eentonig dus dodelijk vermoeiend.

eindelijk de baObab knuffelen

en als je jezelf al Heel lanG

erGens OP VerHeuGt...


Zo gezegd, zo gedaan we vertrekken om 09.00 uur na goed stevig ontbijt, althans ikke, Stefan krijgt nog niet de helft van de omelet door zijn keel. Bewust van de armoede hier schaamt hij zich diep. Deze rit is even eentonig als de rit naar Ranohira... Pffff moeite met de oogjes open houden. 1 lange rechte weg door een savanne gebied. Het begon best aardig als een soort rocky mountains maar die waren al snel achter ons. Onderweg passeerden we een dorpje waar saffier gewonnen werd. Een paar maanden geleden stonden hier nog maar een viertal huizen, maar nu begint het al een echt stadje te worden. Allemaal gelukzoekers die op zoek zijn naar die ene prachtige steen die je in een klap rijk kan maken. Ik kijk wat om me heen en kom al snel tot de conclusie dat die ene steen door de meesten nog gevonden moet worden. Zoals overal is de armoede ook hier goed te zien. Op een enkeling na. Die heeft een villa met een dikke 4WD voor de deur staan. Het lijkt me goed dat een arm volk als de malagasy een waardevol goedje als saffier uit de grond kunnen halen. Echter, de Chinezen, Koreanen en mensen uit Thailand en Sri-lanka zijn hier de baas. De Malagasy mogen het zware werk doen voor een hongerloontje en de rest verdwijnt naar het buitenland. We hebben zo’n Koreaanse baas gesproken in ons hotel in Fianarantasoa. Vol trots vertelde hij hoe hij van Colombia naar Madagaskar was verhuisd om de kostbare stenen uit de grond te halen.

In Colombia behoorde hij bij de zogenaamde maffia en daar was hij maar al te trots op. Hij liet ons ook filmpjes vanaf zijn telefoon zien waar hij met een mitrailleur stond te schieten. Wij vertelden even stoer als trots dat wij een Bella hebben ter verdediging van ons stukje grond en lieten hem de foto’s zien. Verrassend genoeg was hij toch ondere de indruk van het 47 kilogram wegende monster. We waren meteen zijn beste vrienden en zijn uitgenodigd om naar Korea te komen. Gaan we niet doen. De patsert!

baobab dorpje


We werden pas weer allerter toen we dachten een Baobab gespot te hebben. En dat bleek zo te zijn. We waren toen al anderhalf uur onderweg en in de buurt van het park. Het was er erg rustig. Geen touringcars vol met Waza... Geen 1? Das ook raar. We besloten een wandeling te gaan maken van anderhalf uur hooguit. Aangezien we ook nog naar de Boabab toe moesten. Het zou een mooi park moeten zijn met 72 verschillende soorten vogels en verschillende Lemuren. Naar anderhalf uur kwamen we gedesillusioneerd terug. Welgeteld 1 soezende Lemur en 3 verschillende soorten vogels gezien waarvan 1 een ordinaire Malagasy duif! Wel een hele mooie kameleon gezien, tot nu toe de grootste sinds ons verblijf in Madagascar. Het was er dor en droog. Ze hadden wel weer hele andere flora als in de parken. O.a. De baobab 1 mannelijke en 2 vrouwtjes, en ze hebben elkaar dus nodig om vruchten te kunnen produceren. Wel weer iets geleerd. Ook hadden ze er een wurgboom. Dit was een soort parasietboom die zich helemaal om een andere boom wikkelde en deze heel langzaam wurgde... Weird! We hebben alle stadia gezien. Van nog levende tot alleen maar de wurgboom met niets meer erin. De boom die gewurgd wordt sterft langzaam af en er blijft dus niets meer van over. Sommige dingen waren dus wel interessant maar prijs/kwaliteit was ver te zoeken. Wat ze wel hadden kunnen vermelden was dat de vogels rond het middaguur niet actief waren. Dan

waren we natuurlijk eerst de Baobab gaan knuffelen en later teruggekomen maar dat hadden ze verzuimd. De gids sprak ook zeer matig Engels. Met regelmaat begrepen we zijn uitleg niet. Met veel handen en voetenwerk kwam het er toch nog wel ooit uit maar niet altijd. Erg jammer. Op naar de Baobab in het open veld. We hadden verwacht een mooi landschap met vele Baobabs te mogen aanschouwen... Nou, dat viel ook een beetje tegen. Het wijdse uitzicht liet hier en daar een Baobab zien. De plek van de foto op de landkaart was waarschijnlijk ergens anders terwijl Rivo ons had verzekerd dat hij daar was. Misschien is de foto geshopt? Who knows... Maar dit was wederom een tegenvaller. De Malagasy hadden bijna om iedere baobab een dorp gebouwd. Uitbuiting van de toeristen? We vonden er een die niet ver van de weg stond en waar geen dorp omheen was gebouwd. We stapten uit en meteen stonden er bedelende kinderen bij de auto. Het dorpje was toch echt wel een paar honderd meter van ons verwijderd? We liepen zonder aandacht aan de kinderen te schenken naar de boom en hebben nog wel wat mooie foto’s gemaakt. Bij terugkomst bij de auto hebben we de kinderen nog een paar toffee’s gegeven. Rivo had alle lege flessen uit de auto al afgegeven. Wat ze daar precies mee doen is ons nog steeds niet duidelijk. Water halen, gewoon spelen, we weten het niet.

Één mannetje en twee vrouwtjes. Zo hoort het volgens Baobab.


Jammer, dit was niet wat we hadden verwacht. We hadden verwacht dat het allemaal veel meer en mooier zou zijn maar helaas. Dit was de eerste dag dat iets was tegengevallen. Nog niet slecht! 1 dag van de 11. Op de terugweg toch nog een paar mooie foto’s gemaakt van het geweldige landschap. Met hier en daar nog een verdwaalde Baobab. Bij terugkomst in het hotel hebben we nog wat gedronken en zijn we gaan rusten. We hebben een diner afspraak met Rivo in het Relais de la Reine. Een van de chiqueste hotels in Ranohira. We zijn benieuwd. We weten niet wat ons te wachten staat. Weer die vervelende kouwe Franse kak of gezelligheid tijdens een goed diner. Wordt vervolg... Wanneer we nog een drankje nemen terwijl we op Rivo wachten verzamelen er een twintigtal Malagasy voor ons hotel. Ze hebben allerlei instrumenten bij en zingen Afrikaans klinkende liederen. Hetzelfde gezang hoorden we gisteravond ook al en ded groep kwam ook al eens langs in een soort van optocht. Luid zingend trekken ze voorbij. De familie heeft drie dagen feest omdat er iemand overleden is. Als er iemand ovelijd wordt hij eerst dicht bij het dorp begraven. Drie jaar later worden de botten weer opgegraven om hem op de bergtop te herbegraven. Na drie jaar zijn alleen de botten nog over en is de ziel vervlogen. Op de top van de berg is hij dichter bij de hemel, dus wordt zijn laatste rustplaats het familiegraf boven op de berg. Het was een lekker en gezellig diner! De ontvangst was veel beter als in Satrana Lodge, gelukkig. Het eten was erg lekker en we hebben het over van alles gehad. Het was een geslaagd avondje! We gingen eigenlijk naar

Relais de la Reine voor het uitzicht want Maryeke uit Tana had gezegd dat dat een must was... Wel jammer dat het donker was... De sterenhemel hier is trouwens gigantisch mooi. Wat we eigenlijk de hele reis nog niet hadden gedaan omdat het te gevaarlijk zou zijn hebben we vanavond wel gedaan. We hebben in het donker gereden! Na al de verhalen over de piraten en het gevaar vonden we het ontiegelijk spannend. Maar helaas, geen piraat gezien. Het was wel pikkedonker. In Nederland staat om de zoveel meter een lantaarnpaal, hier dus niet. Sterker nog, ze kennen hier helemaal geen lantaarnpaal. Wel zagen we verschillende brandhaarden. Het land stond weer eens in de fik. Terug bij Bernie’s nemen wij nog een drankje en Rivo bedankt vriendelijk, hij wil naar bed. Morgen gaan we weer richting Tana. Rivo is de slimmere van ons drie. Waar wij geen rekening mee hadden gehouden is dat om 10 uur de stroom van het hele dorp uit gaat! Wifi is hier al niet vanzelfsprekend maar stroom ook niet. Na ons drankje, wenste we Bernie en zijn vrouw goedenacht en liepen richting kamer. Wederom pikkedonker. Maar... Voor ons werd speciaal ff het licht weer aangemaakt, even maar want we hadden net genoeg tijd om ons klaar te maken voor bed en poef... Weg was het licht!. Gelukkig hadden we gister al een kaars gevraagd dus liggen we nu gezellig in bed bij kaarslicht te ipadderen. Die heeft gelukkig nog net genoeg batterij. Maar moet ook hoognodig weer eens een keer opgeladen worden. Morgen rijden we weer terug naar “de grote stad” waar als het goed is altijd stroom is. We hopen ook op wifi maar dat is waarschijnlijk wishful thinking. O ja, trouwens... Mooie zaklamp, zo’n iPad...

curver


de terugreis naar tana gaat beginnendezelfde weG, maar een tOtaal andere erVarinG

terug naar ambalavao20 oktober 2011

Nou, de terugreis gaat nu echt beginnen. We hadden afgesproken dat we pas om 10.00 uur zouden vertrekken. We konden dus extra lang uitslapen en rustig de tas weer inpakken. De dag ervoor was al afgesproken dat we een lifster mee zouden nemen naar Ihosy een plaatsje 100 km verderop.

Wat we toen nog niet wisten was dat zij vanaf de eerste minuut in het Malagasy begon te ratelen tegen Rivo en niet meer stil hield. We hebben nog gezocht naar de uitknop maar die zat er niet op. Ze had natuurlijk wel reden tot ratelen. Zij werkte bij hotel Bernie’s. De dag ervoor had de accountant geconstateerd dat er 90 stukken kip waren gejat. (Erg toevallig hadden wij de dag ervoor bij de buurman gegeten. De Zebu Grill. Waar ze, heel opmerkelijk, geen zebu hadden. Alleen maar KIP of tonijn.) Er was dus een dief in hun midden. De eigenaar ging proberen te achterhalen wie het was. Al het personeel werd opgetrommeld en rondom een grote tafel gezet. In eerste instantie werd er flink over en weer gesproken en toen iedereen zijn zegje gedaan had werd het doodstil. Iedereen zat elkaar aan te kijken tot de dader zichzelf bekent zou maken... Er was wel een vermoeden over de mogelijke dader, omdat er één persoon was die redelijk boven zijn stand leefde. Dat gaat zo’n dorp snel rond. Maar alleen vermoedens zijn niet genoeg. Er is immers geen bewijs. Omdat er dus geen personeel aan het werk was werd de klanten van het hotel geadviseerd elders te gaan eten. Omdat niemand bekende is iedereen maar ontslagen! Onze lifster dus ook. Ze had geen

werk maar was wel op weg naar de bank! Een voordeel had haar geratel wel. Rivo bleef wel allert, op deze zeer monotone weg om te rijden. Verdorie, wij moesten ook naar de bank! Al onze Ariary zijn bijna op! We moeten travellerschecks in gaan wisselen of even pinnen. Hadden we daar dan ook kunnen doen. Helemaal niet aan gedacht. En we denken dat Rivo heeft gedacht dat we onze euro’s maar achter moeten laten. Die brengen hier veel meer op dan hun Ariary! Maar goed, in Tana en op het eiland accepteren ze wel Visa als het goed is. Want hier is niks zeker...Onderweg veranderd het landschap van de savanne met een lange rechte weg naar weer de bergen met de kronkelweg.Wat opviel was dat er op de weg op en gegeven moment ontzettend veel zebu poep lag. We konden er niet omheen want we zaten deinend in de auto omdat Rivo er wel omheen wou. Stel je voor dat zijn velgen vies zouden worden. Minimaal 1 keer per dag worden deze gepoetst. Zelfs het motorblok moet er eens per maand aan geloven en dat terwijl het niet eens zijn eigen auto is! Maar goed hij slalomde zo goed en kwaad als hij kon tussen de zebu poep door. Een paar kilometer later zagen we de veroorzakers van de rotzooi. Tig kuddes moesten we inhalen. Je zag wel precies aan de weg hoeveel je er nog te gaan had. Al deze zebu’s moesten ook naar Ambalavao ze werden daar namelijk op de markt verkocht. We vroegen ons af waar ze vandaan kwamen en hoever ze wel niet moesten lopen tot hun eindbestemming. Het was wel een prachtig gezicht om te zien. Het zijn geweldig mooie beesten.Om 14.00 uur arriveerden we in Ambalavao. We zijn weer bij het

papierfabriekje want we gaan hier overnachten. We hebben een nette accomodatie met constante stroom! Heerlijk, wat een luxe! Alleen hebben ze naast het hotel het gras weer in de fik gestoken dus zitten we lekker in de rook. Dat is hier al een oude gewoonte. Het mag eigenlijk niet maar de Malagasy blijven het gewoon doen. Ze zijn er heilig van overtuigd dat het land daar weer vruchtbaar van wordt zodat de zebu meer gras hebben. Ze hebben alleen niet in de gaten wat het met het milieu doet... We hebben met zijn drieën heerlijk geluncht, aansluitend zijn we het stadje ingelopen om sigaretten te scoren. Dat had heel wat voeten in de aarde. We zijn bij zo’n 6 “winkeltjes” geweest voordat we er een hadden die ze verkocht. Toen lekker om het terrasje gaan zitten van het restaurantje van het papierfabriekje met een Cuba Libre en cola! (tenminste, als we de serveerster wakker krijgen) We hoeven ff niks! Da’s ook een keer lekker. Vanavond hier nog lekker eten en daarna lekker slapen. Het bed hier is volgens ons stukken beter als bij Bernie’s! Morgen hebben we tenslotte weer een tocht van zo’n zeven uur rijden voor de boeg. Dan wordt het alleen rijden met een lunch bij Hotel Artisan in Ambositra, die van die literfles Fanta, en proberen inzetvloeistof voor lenzen te scoren in Fianarantsao want die heeft lopen lekken en er is nog maar weinig van over... We hebben het al bij verschillende pharmacia’s gevraagd maar helaas.We zitten lekker buiten een spelletje op de iPad te doen voordat we nog een hapje eten. Het is inmiddels donker. Dat gaat hier snel en is al redelijk vroeg. Rond een uur of 6. Maar goddomme, wat jeuken die muggen. Ff deet halen!

een ander fianarantsOa

dezelfde stad Van de andere kant Gezien

Een prachtig uitzicht over stad


ambalavao - ambositra21 oktober 2011

Geen oog dicht gedaan! Geen muskietennet, en heel veel muskieten! De halve nacht muskieten lopen vangen, deet uit ogen gespoeld en ons kapot lopen ergeren! Lamp aan, geen mug te zien. Lamp uit... Bzzzzzz! Kortom een rotnacht! We moesten ons zelf uit bed sleuren toen de wekker ging. Maar goed, we hadden een lange reis in het voorruitzicht dus hoppa! Na het ontbijt afrekenen en wegwezen maar dat was ff schrikken. We hadden geen Ariary meer dus betaalden we in Euro’s. Toen we het terug gingen rekenen kwam het er op neer dat ze er een wel heel voordelig wisselkoers op na hielden. We moesten maar liefst 20 euro extra betalen. Op een totaalbedrag van 60 euro... Maar goed, we konden niet anders. We lieten merken dat we het er niet mee eens waren. Maar daar hadden hun geen boodschap aan, we zijn geen bank, antwoordde ze! Toen waren wij natuurlijk helemaal pissed! We liepen behoorlijk geagiteerd weg. Bij Rivo aangekomen vertelde wij ons verhaal. Hij was het er ook helemaal niet mee eens. Weet je wat, zei hij, ik leen jullie 200.000 Ariary, ga de euro’s maar terughalen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen waren ze helemaal ‘pissed’. Geen voordelige wisselkoers en geen fooi!De reis naar Ambositra is begonnen. De langste trip van de terugreis. We zullen vandaag naar schatting zo’n 7 uur in de auto door brengen. De eerste stop is in


Fianarantsoa. De vier na grootste stad van Madagascar. Op de heenreis hadden we helemaal niet in de gaten dat het zo’n grote stad was. Nu kwamen we de berg over en wow! Wat een stad. We zeiden tegen Rivo dat we een mooie foto wilde maken van de stad, hij reed ons naar een punt met een gigantisch uitzicht! Echt geweldig. Daar stonden ook 3 schoolkinderen 2 meisjes en 1 jongen, zelfgemaakte ansichtkaarten te verkopen. We konden het niet laten en hebben van ieder kind 1 kaart gekocht. Toen ze ons foto’s zagen maken wilden de 2 meiden er ook op. We kregen een handgeschreven briefje met een adres en e-mail en ze vroegen of we de foto wilde mailen. Dat gaan we zeker doen! Nog even een sigaretje en weer verder dachten we... Maar plotseling werden de meiden een beetje paniekerig. De jongen had hen op iets gewezen. Wij gingen natuurlijk ook kijken wat de oorzaak was van deze reactie. Het was een slangetje! Wij weer de camera gepakt. Wat bleek, het was niet 1 slangetje, het was een heel nest! Cool! Dat leverde op de valreep nog een paar mooie foto’s op. In Fianarantsoa vinden we een bank om onze traveller cheques in te wisselen en Rivo zijn geleende benzinegeld weer terug te geven. Bij binnenkomst zien we gigantische rijen en zien de bui al hangen. Toch maar achteraan aansluiten en geduld hebben, dachten we. Totdat de bewaker onze richting op kwam en om onze paspoorten vroeg. Hij keek er een keer aandachtig doorheen en besloot een nieuwe rij te gaan maken met

ons als eerste klant. Een dubbel gevoel. Aan de ene kant erg ongemakkelijk, maar aan de andere kant kwam het ons erg goed uit. We hadden nog een flinke reis voor de boeg en wilden zo snel mogelijk de reis weer hervatten. De bewaker maakte alvast kopietjes van onze paspoorten, zodat we als we eenmaal aan de beurt waren ook snel geholpen konden worden. Het leek allemaal gesmeerd te lopen. Totdat we de traveller cheques die we speciaal voor deze reis hebben aangeschaft op de balie legden. Maar dat zijn cheques van wel 100 euro per stuk! Dat kunnen we echt niet accepteren... Helaas is dat niet bekend bij het GWK in Den Bosch. Gelukkig hebben we de Visa kaart nog. Dat was geen enkel probleem en we wandelden al snel met een paar honderdduizend Ariary de deur uit. Toen op zoek naar een apotheek. De inzetvloeistof voor de lenzen was namelijk bijna op omdat deze had gelekt. In Ihosy hadden we het ook al geprobeerd te halen maar helaas... Hier zouden ze het zeker hebben. Maar wederom geen flesje te vinden. Rivo verzekerde ons dat het in Tana geen probleem zou zijn! Dus weer de auto in en rijden maar. We hadden in Fianarantsoa zoveel tijd verloren dat de geplande lunch in Ansirabe niet door kon gaan. We kochten in die plaats wat drinken, bananen, koekjes en tucjes. Ook een lekkere lunch! En dat voor 17.000 Ariary, inclusief 2 pakjes sigareten. Da’s ongeveer 6,10 euro. Dus nu konden we rijden en eten tegelijk. Dat schoot lekker op. Ergens hoog in de bergen tussen

kameleon


ambositra en antisirabe stonden er allemaal kraampjes langs de weg met zelfgemaakte houten lepels, borden enz.. Dat was nieuw voor mij (F) omdat ik op de heenweg had liggen slapen. We vonden dit wel een leuk souvenir en besloten een bord te kopen. De verkoopsters inclusief moeder en kind, 3 generaties dus, waren erg opdringerig en schooierig. We hadden er allebei onze buik van vol! Dus snel dat bord gekocht, toch maar weer wat geld gegeven en snoepjes en dan maken dat je weg komt. Onderweg nog 2 keer een rookpauze ingelast op mooie plekjes. O.a. 1 op bijna dezelfde plek als de heenweg, bij een kapotte brug. Op de heenweg waren we daar net voor gestopt nu erbij. Rivo vertelde dat ze de brug hadden opgeblazen tijdens de coupe van 8 jaar geleden. Het had 5 jaar geduurd voordat er weer een nieuwe brug was. Er kwamen 2 meisjes aangelopen. Oh nee hè, dachten we meteen. Niet weer van die schooiertjes. Wat schertste onze verbazing... Ze waren verlegen en lief. Niks schooien! We maakte een mooie foto van hun en gaven ze bonbonnetjes, wat bij ons gewoon toffee heet. En ze waren helemaal happy! Dat was ook weer een aparte ervaring. Zo kon het dus ook. Net voor het donker werd, zo rond half vijf, arriveerden we bij ons hotel in Ambositra Chambre des Voyageurs. Je zou denken dat het een heel simpel bed & breakfast pensionnetje zou zijn. Niets was minder waar. Het was een oase van rust, mooie kamers en een gigantisch mooie tuin! Jammer dat het zo snel donker werd. Maar goed, de volgende dag hoefden we pas om 10 uur te vertrekken en hadden we dus nog tijd om wat mooie foto’s te maken. Alles was hier geweldig. Het personeel en het eten ook! Qua eten had je wel niks te kiezen maar dat was ook niet nodig! Het was heerlijk! Het was wel jammer dat ik, Francy, mezelf niet helemaal lekker voelde. Waarschijnlijk had het met de hoogte te maken. We waren van 600 meter naar 1600 meter gereden en ik

voelde me misselijk en trillerig! Niet fijn. Ik luste wel een beetje eten maar na het voorgerecht moest ik het hoofdgerecht bijna helemaal laten staan. Erg jammer. Zelfs voor Stefan was het teveel en die voelde zich wel goed. Nog heel even uitbuiken en dan lekker slapen. Ze hadden ook geen klamboe maar wel een antimuggenstekker voor in het stopcontact, jihaa! Geen muggen, dat wordt een goede nachtrust!En dat was het ook. We hadden heerlijk geslapen. Het matras was ook al goed! Dit was pure verwennerij. Maar aangezien we al vroeg op bed lagen waren we, vooral ik (F) weer vroeg wakker. Half zeven en klaarwakker. Het ontbijt zou pas om half 10 zijn want we hoefde wederom pas om 10 uur te vertrekken. We wilden eigenlijk naar de vulkaan gaan kijken maar de dag ervoor had het flink geregend wat betekende dat de weg er naartoe onbegaanbaar was. Jammer! Maar niet getreurd. Nu konden we van de geweldige tuin genieten en nog een paar mooie foto’s maken. Ze hadden niet alleen mooie bloemen en planten maar ook beestjes. Lieve honden, schildpadden en kameleons. Het was super daar. Na een paar mooie foto’s gemaakt te hebben en met een heerlijk ontbijt achter de kiezen (o.a. Een broodje met une vache qui rit die we gisteren ook hadden gekocht) waren we eigenlijk klaar om te gaan. Maar het was nog maar 9 uur en Rivo was weg... Niet erg, nu konden wij nog lekker van de rust en de tuin genieten. Toen Rivo weer arriveerde en we de rugzakken in de auto legden kwam de eigenaar van het hotelletje aangelopen met een Lemur op zijn buik. Dat was wel een heel erg leuk gezicht. Nog ff een kleine praatje gemaakt. Over hoe geweldig hij het voor elkaar had en dat we hadden genoten van alles. Maar aangezien hij Frans was was zijn Engels belabberd viel dat praatje niet mee. Toen maar de Lemur geaaid en op naar Tana!

Souvenirs inslaan

weer de drukte inde triP zit erOP

antsirabe - tana22 oktober 2011

Waar veel Waza ‘s ervoor kiezen om de reis per auto de ene kant op te doen en terug te vliegen hebben wij ervoor gekozen om beide richtingen met de auto te doen. Dit is erg goed bevallen. Je komt weer terug op plekken waar je al eerder bent geweest wat erg goed voor de herinneringen is. Door de andere kant op te rijden beleef je die plekken toch weer anders. Zo ook hier. Waar we de vorige keer erg gericht waren op het eten dat we voorgeschoteld kregen zijn we deze keer meer met de omgeving bezig. We zien een ‘Musee du Art’ aan de overkant van de weg en besluiten er een kijkje te gaan nemen. Vanaf het terras aan de overkant vallen onze ogen meerdere malen op een kunstwerkje van een baobab dat vervaardigd is uit aluminium. Erg knap gedaan en in tegenstelling tot de toeristische souvenirprullen is dit een strak kunstwerkje dat in ons interieur niet zou misstaan. Eerst even binnen kijken. We vinden er een mooie boodschappentas voor Francy en een portemonnee voor Sammie. (die is immers eerder

deze week gestolen) we geven aan dat we deze souvenirs wel willen kopen, maar eerst nog even naar buiten gaan om de aluminium Baobab van dichtbij te bekijken. In plaats van aan de muur vinden we hem in de handen van een Franstalige toerist. Samen met een beeldje van een zebu. Hij onderhandelt over de prijs, maar er is geen beweging in te krijgen. ‘best price!’, ‘special for you!’, roept de verkoper. De Fransman dreigt ze terug te hangen om zijn onderhandelingspositie kracht bij te zetten. ‘Yesss...., denken we...’ Eerst gaat de zebu terug aan de wand. Nu zet de ontevreden Fransman zijn passen naar de lege plek op de muur waar de Baobab vandaan kwam. We maken al aanstalte om langzaam die kant op te gaan totdat het zure gezicht zich omdraait richting verkopen en zegt; nou, vooruit dan. Alleen deze dan. Shit... Want een voorraad hadden ze niet. Dus geen mooie Boabab voor ons.We vervolgen onze weg richting de hoofdstad. Ik probeer op mezelf in te praten. Ach, ik (Stefan) ben toch niet

Het zou een ritje worden van drie en een half uur dus lekker kort en relaxed. Er was een lunch gepland bij een Spaans restaurantje omdat Rivo ons een paar keer over spanje en Spaans had horen praten, dacht hij dat dat wel leuk zou zijn. En wij dachten dat ook, was het niet dat we dat Spaans restaurantje al om elf uur passeerde en we nog geen honger hadden. Dus dan toch maar doorrijden en pas lunchen als we honger hadden. Rond twaalf uur wilden we ff stoppen. Dit was weer in dezelfde plaats als waar we op de heenweg als eerste waren gestopt.


zo van de souvenirs. Ach, als ik hem daar niet had zien hangen had ik hem ook niet gemist. Ach, toch klote dat zo’n chagrijn van een Fransman me nèt voor is geweest.We naderen de hoofdstad en dat is aan alles te merken. De drukte, de geur, de hektiek komt weer op ons af. Enerezijds niet ons dingetje, maar anderzijds geeft het toch een gevoel van weer thuiskomen. Voor ons, maar uiteraard nog meer voor Rivo. Hij heeft zijn vrouw en kinderen toch 11 dagen moeten missen. Morgen gaan ze gezamenlijk naar de kerk en maandag begint hij wederom aan de reis die we zojuist afgesloten hebben. Deze keer moet hij het klusje in 8 dagen klaren. In 6 dagen heen en zonder toeristen in twee dagen weer terug. Met deze wetenschap gaan we ervan uit dat hij ons snel bij het hotel dropt en zo snel mogelijk naar huis rijdt. Het tegendeel is waar. Hij begint aan een uitgebreide zoektocht naar lenzenvloeistof. Pharmacia’s zijn hier niet allemaal open op zaterdag. Om beurten draaien ze een zaterdagdienst. Rivo gaat op zoek naar het juiste adres. E voilà! Dat krijgt hij toch maar weer mooi voor elkaar. Helaas staren ze ook hier met grote ogen naar het flesje en hebben geen idee wat dat zou kunnen zijn. Een korte uitleg maakte duidelijk dat mensen die niet goed kunnen zien hier een bril dragen. Misschien is dat inderdaad de beste oplossing ;-) Voorlopig hebben we nog wat druppeltjes over, dus doen we het daar nog maar even mee. Eindelijk weer thuis! Althans, zo voelt het als we het Tana hotel binnenlopen. Alle luxe weer voorhanden. Een Bad. Warm stromend water. Televisie. En 24/7 electriciteit. Helemaal geweldig! Maar de eerste vorm van luxe waar wij gebruik van maken is toch wel de WiFi internet verbinding. Eerst even een paar inlogcodes halen zodat de mailtjes alvast binnen kunnen komen. Ping, ping, ping,... Op beide iPhones en de

iPad stromen de berichten binnen. We hebben Rivo nog mee naar binnen gevraagd voor een afscheidsdrankje. Daar zei hij geen nee tegen. Voor hem moeten we nog een tevredenheidsformuliertje invullen en wij hebben nog een envelop met bedankkaartje en een fooi voor Rivo. We praten de reis nog een beetje door en komen tot de conclusie dat we het allemaal leuk hebben gevonden. Rivo ook met ons omdat wij toch niet de normale toeristen waren. En met normaal bedoelde hij de chagrijnige Fransen. Hij had het als erg prettig ervaren dat wij eigenlijk altijd wel vrolijk waren. En wij waren blij met zijn goede rijstijl en de extra service die hij de afgelopen dagen had verleend. We hadden gehoopt dat hij de envelop zou openen maar helaas. Deze ging dicht in zijn map. Dus helaas geen reactie op ons briefje. Dat was wel jammer. Tot slot lieten we hem de Budweiser reclame zien met de mannen die Waza! riepen zien. Hij kon er hartelijk om lachen. Hij kende wel al de Wasabi variant maar deze nog niet. We liepen gezamenlijk naar zijn auto en zwaaide hem uit. Dit was echt het einde van een mooie binnenlandse reis. Nu we weer met z’n tweeën waren werd het tijd voor: E-mail, Facebook, Nu.nl, Twitter, Agenda’s en Evernote syncen. We zijn voorlopig zoet. Na zo’n drie kwartier merken we dat we al een poosje niet meer met elkaar gesproken hebben en allebei zowat in onze apparaten leven. Wat brengt socialmedia je toch weer lekker dicht bij elkaar ;-)... Ach, in ieder geval zijn de familie, vrienden en kennissen weer op de hoogte. Iedereen weet dat het goed met ons gaat. Dat is ook wat waard.Voor de rest van de dag hadden we niet zoveel plannen. Badderen, eten en vroeg naar bed want morgenochtend moeten we al om 7.50 uur op het vliegveld staan...


Op weg naar het paradijswuiVende PalmbOmen, HaGelwitte stranden en een azuurblauwe zee.

ile aux nattes23 oktober 2011

Om 9.50 uur gaat het vliegtuig. Deze brengt ons naar St. Marie een klein eiland aan de oostkust van Madagascar. In tegenstelling tot Nosy Be is dit niet zo toeristisch. En we zijn wel toe aan een beetje rust. We hebben de afgelopen dagen wel genoeg Waza gezien. Alles verloopt perfect. En we landen rond 11.00 uur op St. Marie. We zouden door iemand van het hotel afgehaald worden.


Wederom zien we niemand met een bordje met onze naam of die van het hotel... Niet weer hè! Aan alle taxichauffeurs laten we weten dat we ze niet nodig hebben omdat we gehaald worden door iemand van Baboo Village. Tot onze verbazing rent iemand met het bordje Taxi weg om vervolgens terug te komen met een bordje Baboo Village... Wat was dit nu weer, we wisten het niet maar gingen toch maar mee. Een oude man met vieze kleren en zonder schoenen loopt met ons mee. Bij de auto aangekomen, gooien we onze rugzakken in de kofferbak en stappen we in. De oude man wil graag een fooi? Hij maakt constant het geld gebaar en kijkt ons vragend aan. Wil hij een fooi voor het meelopen? Duh! Zo zijn we niet getrouwd. Met de auto rijden we naar het strand een kilometer verderop. Dit hadden we makkelijk kunnen lopen als we dat van tevoren hadden geweten. De rugzakken worden in een Malagasy ‘piroque’ gelegd en wij worden gemaand in te stappen. Dit is weer erg typisch voor Madagascar. Je moet het allemaal maar weten. We wisten dat we niet op het grote eiland zouden zitten maar een klein eilandje aan de zuidkust van St. Marie. Maar dat dit het vervoersmiddelen was naar het hotel was toch echt een verrassing! Het was zo ongeveer een kwartiertje varen. De man achter op de boot duwde het bootje met een grote stok, à la Venezië, naar de overkant. Wat we onderweg zagen was het paradijs! Wuivende palmbomen, hagelwitte stranden en een azuurblauwe zee. We legde aan bij de stijger van ons hotel. We waren meteen happy. Het zag er allemaal keurig uit. Geweldige rieten huisjes van bijna alle gemakken voorzien. Wat tegenviel was dat we graag een huisje aan het water wilde en dat we huisje net daarachter toegewezen kregen. Hmmmm. Toch maar ff vragen of een huisje aan het water nog beschikbaar was. En dat was er zeker. Wij de rugzakken weer opgepakt en naar het andere huisje. Maar... In deze huisjes zat helaas geen badkamer. En ik (F) wilde toch echt niet naar buiten als ik ‘s nachts naar de wc moest. Dus toch maar naar het andere huisje. We konden eindelijk eens een keer de rugzakken uitpakken. We zouden hier 4 dagen en 3 nachten blijven. Na het uitpakken badkleding aan en lekker in de schaduw in de harde wind op de ligstoel genieten van het uitzicht en de huisregels van het hotel doorlezen. Waar je hier rekening mee moest houden waren 2 dingen. De stroom en het warme water. Je had alleen ‘s ochtends van 10.00 tot 12.00 uur stroom en ‘s avonds van 17.30 tot 23.00 uur. Warm water was op rantsoen. Iedere avond kreeg je 1 emmer. Wilde je meer dan moest dat aangeven. Maar uit de kraan kwam alleen koud water. Toen kwam de lunch. De eerste kennismaking met de keuken van dit hotelletje, altijd spannend. Het was op basis van een keuzemenu. Van alles 2, de voor-, hoofd- en nagerechten, zelfs voor de lunch. We besloten alleen een voorgercht te nemen. En dat was ruim voldoende! Na de lunch ff eilandje verkennen. Geweldig! We zijn een stukje over het strand gelopen en toen door het binnenland weer terug. O ja, ze hebben hier honden. We zitten net lekker bij ons huisje op de ligstoel, komt er een klein wit hondje aangelopen. Kijkt ons goedkeurend aan, draait zich om en gaat tussen de stoelen liggen... Als we naar de steiger van het restaurant lopen volgt het hondje ook. Waar wij zijn gaat hij liggen. Erg grappig. Als we besluiten ff een stukje gaan te wandelen blijft het hondje toch maar bij het hotel. Maar halverwege onze wandeling komen we een andere hond tegen. Deze loopt voor ons uit terwijl hij ons goed in de gaten houdt. Als wij weer de achteringang van ons hotel inlopen, loopt hij mee. Als wij weer op de ligbedden gaan liggen, gaat hij erbij liggen... Ze zijn niet vervelend. Ze schooien niet. Ze zijn er alleen altijd. Het diner was wederom geweldig. Niets op aan te merken. Het was goed dat we voor een huisje met badkamer hadden gekozen. Om 11.00 uur gaat de generator hier uit. Je wilt niet weten hoe donker het hier dan wordt. Letterlijk pikkedonker. Stefan heeft nog met zijn handen voor zijn ogen zitten zwaaien maar zag ook die niet. Hij werd als eerste wakker en had dorst. Maar waar was de fles water, waar was de wc? Maar om überhaupt bij de wc te komen, waar was de uitgang van de klamboe? Deze was hermitsch afgesloten rond het bed. Geweldig om de muggen buiten te houden en ons binnen te houden. Waar was de kaars of de iPhone voor een beetje licht? Hij heeft geduldig zitten wachten tot ik wakker werd. Dat was zo rond 2 uur. Ik had op mijn nachtkastje de iPad liggen en probeerde deze te bereiken. Dat is niet makkelijk als de klamboe helemaal tot onder het matras is ingestopt en je geen hand voor ogen ziet. Yes! Daar lag hij. iPad aangezet, iPhone gepakt. Just light app opgestart en drinken maar... Toen nog ff samen wezen plassen met de iPhone. Weer terug in bed de iPhone’s weer uitgezet en het was weer pikke donker. Toch maar ff een kaarsje aanmaken want dit is wel erg donker in zo’n vreemde omgeving. We spraken af om ons de volgende dag toch maar beter voor te bereiden op de nacht. Stel je voor dat je naar een wc buiten het huisje had moeten gaan...

Daar kunnen ze in Venetië nog een puntje aan zuigen

in gOd we trusteen rOndje eiland met willy

ile aux nattes 24 oktober 2011

We worden wakker van schreeuwende kinderen, moeten die niet op school zitten? Later komen we er achter dat de eigenaar van het hotel is gearriveerd met familie. En hoe die in elkaar steekt is nog steeds niets duidelijk! Welk kind hoort bij wie, wie is de moeder, wie de vader of zelfs wie is man en vrouw? VAAG! Maar goed. Ik (S) krijg de indruk dat de familie net zo ontstaan is zoals bij de hondjes hier. Pakken wat je pakken kan en het maakt niet uit met wie of wanneer je het met iemand doet. Die gedachte wordt weer versterkt door die oude Fransman van 72 met dat jonge grietje aan zijn arm.


Ik (F) ben wakker en kan niet meer slapen. Op de veranda zittend aanschouw ik noest werkende mannen. Ze sjouwen kapotte bootjes weg, goede bootjes terug en een tafel moet ook verplaatst worden. De manier waarop is een werkelijk schouwspel. Elke man persoonlijk weet hoe het het beste moet. Dat is niet best voor de samenwerking. Maar geweldig om ze te zien discussiëren in het Malagassisch. En hoe vaak ze wel niet More More roepen, hillarisch! In mijn linker ooghoek zie ik een vrouw aan komen lopen met een mand op haar hoofd. Wat komt die doen, vraag ik mezelf af. Dat werd al snel duidelijk. Ze kwam de vis voor vandaag brengen. Uit de mand kwamen allemaal, nog levende krabben tevoorschijn. Even later komt er een man aan. Hij had het fruit en nog iets in een emmer. Ik heb zitten genieten van wat er allemaal gebeurde. Ondertussen was er een dik uur verstreken en besloot ik Stefan toch maar eens een keer wakker te maken. We hadden een lekker ontbijt met goeie koffie. We waren net klaar toen Willy’s aan kwam varen. Het was een jongen van hier die erg goed Engels sprak en hij vertelde ons wat er allemaal te beleven viel hier. We zagen een rondvaart om het eiland allebei wel zitten en spraken af dat hij ons om 13.00 uur op kwam halen. Trouwens de hevige wind die er gisteren was was gaan liggen. Lekker. Daar komt Willy aan met zijn gondel. We regelen nog snel even snorkels en flippers. Pakken de camera en gaan op weg. Al snel merken we dat Willy een talenknobbel heeft. Hij spreekt erg goed Engels en vanwege zijn contact met Zuid-Afrikanen spreekt hij zelfs een woordje (wat lijkt op) Nederlands. Hij is erg leergierig en we leren hem wat woordjes die hem van pas zouden kunnen komen bij een rondleiding met een toekomstige Nederlandse klant. Hij pikt het snel op en brengt de geleerde woorden meteen in de praktijk. Na wat

kleine correcties op de klemtoon heeft hij het wat ons betreft onder de knie. Terwijl hij met zijn lange houten stok de pirogue voortduwt verteld hij over zijn eiland. Vol trots verteld hij over zijn geboorteplaats. En met dezelfde overgave probeert hij duidelijk te maken dat andere plekken in Madagascar waar hij geweest is lang niet zo goed zijn. En we zijn het nog met hem eens ook. Wat een paradijs is dit eiland. En zo vanaf de zee is goed te zien hoe lang de verlaten stranden met palmbomen zijn die zonder photoshop retouche meteen de reisgids of luxe brochure in kunnen. Aan de kust die we zien wonen geen lokalen. Die wonen liever in het midden op het eiland. Bij wind, orkanen of hoog water zit je daar inderdaad het best. In feite zijn de mooiste plekjes voor de toerist dus eigenlijk de slechtste. Gelukkig is er momenteel geen natuurramp en zitten wij dus prima. We zien verschillende resorts passeren. De een nog mooier dan de andere. Ook zien we privéterreinen met prachtige villa’s erop gebouwd. Maar Willy is inwoner van het eiland en zoals in ieder dorp heeft hij allerlei informatie die je niet in een reisgids vindt. Ieder Resort en ieder huis heeft zijn eigen verhaal. Zo verteld hij bij ieder Resort wanneer het gebouwt is en door wie. Vaak een zuid-Afrikaan die het vervolgens weer doorverkocht heeft aan een Fransman. Maar ook de Chinezen, Koreanen, Italianen, Denen en Zwitsers komen aan bod. Één resort is van iemand die zichzelf voorsteld als ‘De Baron’. Een louche figuur die het vooral gemunt heeft op de jonge meisje hier. Ook zijn gasten zijn vaak van dat kaliber. Oude dikke Fransmannen die thuis niet aan hun trekken komen. Ik denk dat Jean-Pierre (de echte naam van De Baron) de uitzending van Bassie en Adriaan vast heeft gemist. Drommels, drommels! Uilskuiken! Frikandel!!! Wat opvalt is dat alle nationaliteiten vertegenwoordigd zijn behalve de Malagasy zelf. Die mogen als ze geluk hebben een baantje vervullen als

barman, schoonmaakster of bewaker. Hetzelfde liedje als we gezien hebben in de saffier mijnen. En als er dan een baantje voor de Malagasy is dan wordt die vaak ingevuld door iemand uit de hoofdstad Tana. Er is dus onderling ook discriminatie. Opvallend was zijn verhaal over de nieuwe president. In tegenstelling tot het verhaal van Rivo (uit Tana) was hij juist erg positief over de nieuwe president en was de oude juist een kwade man. Ook het eerder gehoorde verhaal van verdronken minister kreeg een staartje. Het bleek dezelfde minister te zijn als die minister die tegen het sextoerisme was. Ook bleek het ongeluk een aanslag te zijn met een bom. De drie overlevenden zouden geld toegeschoven gekregen hebben om hun mond te houden waardoor in het nieuws alleen het slechte weer de oorzaak bleek.Na wat rondgepeddelt te hebben was het tijd voor een stop bij de maki ‘s en de tuinen. Bij iedere boom of plant wordt verteld waar hij goed voor is. Veelal een medicinale werking, maar ook voor het gebruik bij het bouwen van een huis of als voedsel. De maki ‘s die we hier treffen zijn allang niet wild meer. Ze zijn gewend aan toeristen en komen gewoon bij je op tafel zitten. Met een glimlach vertelt Willy dat ze ook wel eens aan je drankje komen. Een dronken maki is dan ook wel erg grappig. Vervolgens gaan we richting het rif. Met de snorkel en de flippers aan zien we het eiland eens van onder water. Erg mooi koraal rif met vissen in alle kleuren en maten. De gigantische maanvis heeft de meeste indruk op ons gemaakt. Een uur of vier later zijn we het eiland weer rond. Het is eb geworden en Willy zet ons zo dicht mogelijk bij de kant weer af. De laatste meters sjokken we door het water. Zo. Weer genoeg gedaan voor vandaag! Tijd voor een hapje en een drankje!

Éen rum voor de maki!

lekker helemaal niets dOende laatste daG OP Het idyllisCH eiland

ile aux nattes

25 oktober 2011

De laatste dag op het idyllisch eiland. We kiezen ervoor om eens helemaal niets te doen. Lekker luierend op de ligstoelen voor ons huisje. Stefan leest ‘De Conversation Manager’ en Francy werkt ons dagelijks dagboek nog eens bij. Dat was alweer een paar dagen geleden en dus hoognodig. Omdat we zoveel meemaken in zo’n kort tijdsbestek moeten we nu al graven in ons geheugen. Samen komen we er wel weer uit. De dag vliegt voorbij. Voordat we er erg in hadden was het alweer vier uur. De lunch gemist, dus maar even een sandwich besteld.


Als afsluiting van de laatste dag hebben we het idee om naar de andere kant van het eiland te wandelen om daar te genieten van de zonsondergang. Ik informeer bij de receptie naar een kaart van het eiland. Die was er wel, maar het was de laatste en mocht dus niet weggegeven worden. Een blik op de kaart maakt al snel duidelijk dat dat ook niet nodig is. Wegen zijn er niet en paadjes maar twee. De ene gaat van ons hotel naar het noordwesten van het eiland. De andere naar het zuidoosten. Die moetsen we hebben volgens de manager van het hotel. Als je dat paadje volgt kom je er vanzelf.Zo gezegd, zo gedaan. Het hondje van het hotel had daar ook zin in. Die tippelde vrolijk met ons mee. Als wij even stoppen voor een foto wacht het hondje geduldig. Als we weer verder lopen tippelt het vrolijk voor ons uit. Het pad komt precies uit op de juiste plek. Eenmaal aangekomen op het strand stonden we recht voor de ondergaande zon. Sowhééé! Wat een plaatje! Helaas was er een plotselinge wolkvorming die de zonsondergang het oog belemmerde, maar dat mocht de pret niet drukken. In een stevige pas terug naar het Resort. Enerzijds vanwege de ontstane wolkvorming, maar anderzijds ook gewoon praktisch want als de zon onder is wordt het hier pikkedonker en vind je je weg niet meer terug. Zelfs het hondje had moeite om met zijn kleine pootjes de stevige pas te volgen.

pirate graveyard


sainte marie26 oktober 2011 Ons verblijf op Ile Aux Nattes zit er alweer op. Het is tijd om de tassen weer in te pakken en afscheid te nemen van het eiland. Een kleine tegenvaller bij de receptie was de rekening. Niet dat hij hoog was, want dat mag gerust bij zo’n unieke plek op aarde, het was iedere Euro waard. Wat dan weer wel tegenvalt is dat je er op het laatste moment pas achter komt dat half pension inhoudt dat je al je eten en drinken gewoon af dient te rekenen... Een vreemde maar vast winstgevende tactiek van het resort.

Omdat we pas aan het eind van de middag vliegen besluiten we nog even langs het piraten kerkhof te gaan. Met de taxi worden we aan de andere kant van het eiland Saint Marie gedropt. Wat wel grappig is is dat ded chauffeur onderweg zijn zus oppikt, zelf even langs huis gaat en zijn zus even afzet op haar adres. Daarna waren wij aan de beurt.De gids die ons aansprak was een vrolijke Jamaicaanse jongen. Hij bracht het verhaal erg goed. Naast gids was hij ook de zogenaamde president van de ghetto van Saint Marie en had hij ook zijn eigen wietplantage. De toon waarop en de grappige kop deed je absoluut niets vrezen, maar juist glimlachen. Toen ik hem wees op zijn Bob Marley riem wilde hij hem meteen afstaan. Gelukkig heb ik hem daar van kunnen weerhouden. Omdat het vloed is kunnen we niet te voet naar het kerkhof. We worden weer in een pirogue gezet en een stuk verderop is dan hetgeen we voor kwamen. Een aantal verweerde stenen met namen en data erop uit de 17e eeuw. De een was een beruchte piraat en de ander een vreemdeling. Steen voor steen wordt verteld wie er ligt, waarom en hoelang. Ook wordt in de verte gewezen naar een eilandje waar de schatten verborgen zouden zijn. Je kunt er natuurlijk van geloven wat je wilt, maar een speciale plek is het zeker. Je hebt toch het gevoel dat je een stukje geschiedenis binnen wandelt.Vervolgens weer richting vliegveld. Inchecken. En een uur later waren we weer in Tana. In ons oude vertrouwde hotel kwamen we wederom thuis. Nu voor de laatste keer. Morgen vliegen we weer naar huis en nemen al onze herinneringen mee. Die pakken ze ons niet meer af!

pirate graveyard

sainte marie was VrOeGer de

PerfeCte VerblijfPlaats VOOr Piraten

weer naar huiseen ervaring om nooit te vergeten

09.10.2011 - 28.10.2011

Reisverslag Madagascar 2011

Documents

Transcript of Reisverslag Madagascar 2011