Vrijwillig aan de slag in SurinameEen reisverslag periode februari/maart 2011 en hulpvraag

Een taalachterstand, een goede gesprekspartner zijn, een voorbeeld functie vervullen, diverse hulpgoederen, daar hebben vele kinderen in tehuizen in Suriname behoefte aan. Ik heb mij daar vrijwillig voor ingezet. Met name hulp bieden in de vorm van huiswerkbegeleiding om de taalachterstand te overwinnen. Hiervoor heb ik ongeveer een maand in 2 tehuizen mee gelopen. Mijn realisatie momenten en impact op mij als persoon kun je hieronder lezen. Naast het doen van vrijwilligerswerk ben ik ook actief geweest samen met Stichting Care4Share Suriname voor het inventariseren van de behoefte van kindertehuizen. Dit zodat er langdurige hulp geboden kan worden. Al deze onderwerpen komen in dit verslag aan de orde. Maar ook jouw hulp is nodig. Hoe jij hieraan kunt bijdragen wordt ook in dit schrijven benoemd.

Wat vooraf ging (2010)In 2010 heb ik mij georiënteerd in het vrijwilligerswerk in Suriname, mijn geboorteland. Vol goede moed ging ik via Google op zoek naar adressen van weeshuizen in Suriname. Dat was nog niet eenvoudig – Google vond er niet één! Uiteindelijk bleek dat ik beter op de term ‘kindertehuizen’ kon zoeken. Na vele sites bekeken te hebben kwam ik uit bij de stichting Care4Share Suriname. Een boeiend gesprek met de voorzitster van deze stichting in Nederland bracht mij in contact met AW in Suriname. Tijdens een kort bezoek in Suriname heb ik via haar diverse tehuizen kunnen bezoeken. Voor mij is het belangrijk dat ik een klik heb met het management. Hun enthousiasme, volharding, gedrevenheid en positieve instelling waren voor mij cruciaal bij het selecteren van een tehuis. Op basis hiervan heb ik 2 tehuizen geselecteerd namelijk Stichting Rumas en Kindertehuis Emmaus.

Stichting RUMAS, ParamariboDeze stichting wordt gerund door mevrouw Emmy Hart. Een enorm enthousiaste mevrouw die van aanpakken weet. Zij zet zich voor jongeren die uit een verslavingsprogramma komen (alcohol/drugs) en jongeren die op jonge leeftijd gevangen hebben gezeten en nu weer in de maatschappij moeten meedraaien. Stichting Rumas zet zich in voor jongeren vanaf 13 jaar tot en met ongeveer 25 jaar. De stichting heeft een advertentie in de krant gezet om deze jongens te motiveren zich aan te sluiten bij de stichting en zo een hoopvolle toekomst te bieden. De jongens melden zich dus vrijwillig aan. Met deze jongens worden diverse onderwerpen behandeld waaronder: discipline, samen delen, budgetteren, elkaar motiveren. Daarnaast wordt hun ook hulp geboden bij het maken van hun huiswerk.

Kindertehuis Emmaus, ParamriboKindertehuis Emmaus is een kindertehuis voor jongens van 8 t/m 16 jaar. De kinderen die hier zijn worden geplaatst omdat hun ouders niet in staat zijn voor hun te zorgen. Met als gevolg dat deze kinderen op hun zelf zijn aangewezen. Opvoeding krijgen ze of van hun oudere broer/zus maar vooral van de straat. Bureau Jeugdzorg registreert deze kinderen en plaats ze na een gesprek met de ouders in een tehuis. De kinderen gaan met de feestdagen en/of vakanties terug naar huis. Van de ouders wordt verwacht dat deze een bijdrage leveren maar kunnen die niet waarmaken.

Vrijwillig aan de slag in ParamariboIn de periode februari/maart 2011 ben ik voor een korte maand naar Suriname gegaan om uiteindelijk het vrijwilligerswerk uit te voeren bij zowel Stichting Rumas als Kindertehuis Emmaus.

Het helpen met hun huiswerk is meer dan alleen nagaan of ze de sommetjes goed hebben gemaakt of dat ze vlot kunnen lezen. Het is veelal een band opbouwen met deze kinderen. Ze vragen hoe het vandaag op school was. Waar worden zij blij van. Wat willen ze later worden etc. etc. En gaande weg de tijd realiseerde ik mij waar deze kinderen veelal mee te kampen hebben en wat voor impact het daar zijn op mij had.

Realisatie momenten.Wat ik mij tijdens de begeleiding/gesprekken realiseerde is dat de opvoeding zoals deze kinderen krijgen een ‘ frontale’ opvoeding is. Daar mee bedoel ik dat ze direct gestraft worden voor elk wissewasje. Een schreeuw of mep is hier de normaalste zaak van de wereld. Praten met de kinderen over het wissewasje zit er niet bij. Sowieso praten met de kinderen is geen deel van de opvoeding. Opvoeding is eten, drinken (zolang de voorraad strekt), hoe kom je snel aan geld en vooral je ouders niet tegen spreken. Wat je krijgt zijn dat de kinderen die liever de straat op gaan om aan geld te komen dan naar school. Wat de kinderen ook missen is een voorbeeld functie. Dat krijgen ze niet van hun ouders en ook niet echt op straat. Wat ik mij ook realiseerde tijdens de gespreken/begeleiding in de groep is een vorm van jaloezie. Het geven van aandacht aan de een wordt niet altijd gewaardeerd door de ander. Om daarop in te spelen is ook een kunst. Een ander jongetje van 8 jaar kwam standaard bij mijn aankomst in het tehuis met even omhelsen. Even stevig vast pakken en daarna rende hij weer weg. Het geven van de vorm van liefde is ook belangrijk voor zo’n kind. Aanraken lijkt ook wel taboe, ook voor de kleintjes terwijl zij het zo hard nodig hebben. Daarnaast ben ik natuurlijk als vrouw een interessant onderwerp voor ze. En daar moest ik ook heel bewust mee omgaan mbt lichamelijk contact. Er was een jongen van ongeveer 15 jaar die helemaal idolaat van mij was. Daar moet je ook voorzichtig mee omgaan.

Impact vrijwilligerswerkAl met al het het vrijwilligers werk in Suriname een enorme impact op mij gehad. Het geven en het ontvangen stonden hier centraal. Ook realiseerde ik mij hoe dankbaar ik ben dat ik de ruimte en aandacht die ik gekregen heb zoveel malen beter was. Moet toegeven dat ik mij dat NU realiseer en niet toen ik een puber was. Wat ook een impact op mij had is het niet hebben (niet kunnen krijgen) van kinderen. Dat samen maakt het voor mij belangrijker om liefde te geven aan deze groep jongeren. In welke vorm dan ook, het wordt altijd gewaardeerd. Ook het zijn als ‘voorbeeld’ geeft voldoening in beide richtingen. Naast het vrijwilligerswerk kom je natuurlijk ook in aanraking met de leefgemeenschap en daarmee de cultuur van het land. Nu ben ik daar geboren en was ik 14 jaar toen ik naar NL kwam. Maar zo ongeveer 30 jaar later realiseer ik mij dat ik een buitenlander ben. Ik heb genoten van de vele herkenbare dingen zoals het eten, fruit, plekjes waar wij de

vakanties door brachten. Maar daar werken en daarmee omgaan met de werkmentaliteit, dat gaat nog even niet. Los van het feit dat ik op het niveau waarop ik hier werk daar nooit zou kunnen doen. Dus nog even niet. Verlopig houd ik het bij vrijwillig aan de slag gaan.