Propria Cures 119 24

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:56

tBeee

een als fakklandIk vga'sgehegraaalerren geenrechgankjourningdereeen gesastaaten men khondootoeske kpooverovoo

Dweehet zoalzijnvan landeen zit mbrookijken nken en zijnschrka?een stati

Hne, vaar

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES 119e JAARGANG No. 24/25 4 JULI 2009 2 STU

Tom Kellerhuis maakte voor HP/DeTijd met enige regelmaat interviews

die 100 Brutale Vragen heetten. Bijna al-tijd waren ze geweldig, en dat had door-gaans weinig met de geïnterviewde temaken. De interviews van Kellerhuiswaren interviews waarbij het meer gingom de vragen dan om de antwoorden. Zedraaiden om Tom Kellerhuis. Dat is bijwel meer interviewers zo, dat ze zichzelfzo belangrijk vinden dat je je afvraagtwaarom ze eigenlijk niet na de vraag zelfook het antwoord geven. Maar die finge-ren dan toch interesse. Kellerhuis niet.Hij was niet uit op de lik-me-vestje-psy-chologie van het kaliber ‘Denk je dat jenu bindingsangst hebt omdat je vaderwegliep toen je drie was?’, nee: hij wildeeen vechtgesprek. Ik herinner me een in-terview met Arnon Grunberg, dat nietsanders was dan een pagina's lang verslagvan twee mannen die elkaar te snel en te

slim af wilden zijn. Heerlijk.

Of Bennie Jolink, die van Kellerhuisde openingsvraag kreeg wanneer

exact hij had besloten de pose van eenboerenkinkel aan te nemen. Kellerhuis'tweede vraag was: ‘Eigenlijk bent u eenintellectueel?’ En Jolink maakte het afmet het superieure: ‘Een wat?’ Dat washet mooie aan zijn interviews: de geïn-terviewde die de lol er van in zag, gingterug sarren. En wie niet om zichzelf konlachen, die viel door de mand. Helaas is Tom Kellerhuis weg bij HP/DeTijd (zoals daar wel meer auteurs wegzijn, meer dan er nog zitten). Een tijd ge-leden kreeg ik een mail van een uitgeverover Kellerhuis. Hij bleek zich te latenomscholen, tot topkok. Hilarisch, wel. Van coke naar koken.

Laatst stond er in HP/De Tijd eennieuwe serie brutale vragen, aan Hu-

go Borst. Ik veerde op. De comebackvan Kellerhuis? Helaas; iemand andershad ze geschreven. Andermaal werd dui-delijk dat wel meer mensen brutale vra-gen kunnen stellen, maar dat je daarmeenog geen Kellerhuis bent. Het verschiltussen een valse zuiger spelen en er eenzijn.Vorige week moest ik nog aan hem den-ken. In de Revu stond een interview metClarence Seedorf. Ik heb geen verstandvan voetbal, dus ook niet van ClarenceSeedorf. Ik weet dat hij geregeld respectopeist en moet altijd lachen om mensendie dat doen, zoals om alle mensen dieniet om zichzelf kunnen lachenIn het interview sprak hij zijn bewonde-ring uit voor Sylvio Berlusconi. Dat hebik ook, maar dan het zelfde type bewon-dering dat je ook kunt hebben voor eenzeer gewiekste bankovervaller. De be-wondering van Seedorf was een andere,een oprechtere. De interviewer vroeg ofdat zuiver was. Seedorf antwoordde nietmet een antwoord, maar met een vraag:‘Nou ja, wie is wel zuiver in een werelddie meer en meer in de greep van de ne-gativiteit komt?’Ik vrees dat Seedorf dit zelf een diepe,misschien wel existentiële, wellicht zelffilosofische vraag vindt. Je zou er hon-derden varianten op kunnen verzinnen. ‘Vindt u dat wel kies; de Holocaust ont-kennen?’‘Nou ja, wat is kies, is een wereld waar-in de liefde het steeds aflegt tegen dehaat?’‘Vindt u dat rechtvaardig; oproepen omhomo's van gebouwen te gooien?’

‘Och ja, wat is rechtvaardigheid nog, ineen wereld waarin de waan van de dagregeert?’Als Clarence spreekt, zouden pallets voltegels moeten worden afgeleverd. Vooriedere zin een tegeltje. Deze zou ik zeker bestellen voor bovende schouw: ‘Kijk, het vervelende vanwelke politieke discussie dan ook is dathet altijd strijd oplevert.’Ook leverbaar: blanco tegeltjes, die Cla-rences veelbetekenende stiltes verbeel-den. Ook Jezus werd vermoord in eigenland, legt de Revu Seedorf voor in eenpassage over erkenning in eigen land.‘En door zijn eigen volk,’ voegt hij ermeteen aan toe. Hierna zwijgt Seedorfveelzeggend.”

Het zijn de momenten waarop ik TomKellerhuis mis, de man die nog vra-

gen over de overeenkomsten tussen Je-zus en Clarence zou bebben gesteld. Ookal had dat tien veelzeggende stiltes opge-leverd.

LV

LV ZIT AL BIJ STAP 6

KellinekVorig jaar stond ik op het Boekenbal bij de trap, toen daar een man

afliep die over zijn eigen voeten struikelde en viel. Hij viel rechtin mijn armen. Hij was dronken, maar dat waren er daar wel meer. Deman herstelde zich en stelde zich voor. Tom Kellerhuis. Wat eenavond. Viel daar zomaar een van mijn journalistieke helden in mijn ar-men.

INHOUDSOPGAVE ZOMERNUMMER

ST

PShunspodat broook

PAGINA2. LV - KELLINEK3. STB - PARADIJSVOGEL4. CORRESPONDENTIE

5. DE MEELOPER - BUFVETOK - DE SIMPLE ZIEL

6. AREND-JAN BOEKESTIJN - DANSEN LANGS DE RANDVAN DE VULKAAN

7. BRAM VERMEULEN -VUVUZELAROBERT VUIJSJE - DEBUTANTOE

8&9. JURYVERSLAG

10. VOX POP

KATJA DE BRUIN - ZOETEDAG11. JV - KUTBOEK

GEESTELIJK LEVEN

12. VOX POP

STB - DOE MIJ MAAR EEN BORDERLINER13. ZOMERPUZZEL

14. JS - SCHRIJFTAFELVOETBAL15. JG - ALARMOE16. HANS HOGENKAMP - MOEDERMAFIA


tBegin dit jaar was hij er. Gewoon, in-eens. Niet dat hij tot nu toe blijk van

een speciaal talent heeft gegeven, maarals hoofdredacteur van de Telegraaf enfakkeldrager van hardwerkend Neder-land is dat geen vereiste.Ik vermoed dat hij net als al zijn colle-ga's een opleiding heeft genoten in hetgeheime bunkercomplex waar de Tele-graaf haar journalisten opleidt tot dealerte nieuwsjagers die ze zijn. Daar le-ren ze nieuws brengen zoals het hoort:geen nuance of achtergronden, maarrecht voor zijn raap, voor iedereen toe-gankelijk. Een hele kluif voor de meestejournalisten, en het hypermoderne trai-ningsprogramma is dan ook niet voor ie-dereen weggelegd. Ze leren er typen opeen computer waarop het toetsenbord isgesaboteerd en de capslock altijd aan-staat, ze worden er nachtenlang opgeslo-ten met mensen die Berry en Truus hetenen krijgen video's te zien van babyzee-hondjes die aan stukken worden geretendoor orka's terwijl ze in hun koptelefoontoespraken van linkse politici horen. El-ke keer dat ze er dan een zien in Nieuws-poort, beginnen ze weer te zweten vanverontwaardiging. Welkom bij de krantvoor wakker Nederland.

De talentscouts van Neerlands groot-ste krant moeten wel content ge-

weest zijn toen ze Sjuul Paradijs tegenhet lijf liepen. Hij is een Telegraafmanzoals je ze nog maar zelden ziet. Naastzijn werk als journalist, zit hij in de juryvan 'het lekkerste broodje van Neder-land'. Ik stel me zo voor dat hij achtereen grote, fraai opgemaakte lunchtafelzit met verschillende fijnproevers als debroodjes worden binnengebracht. Hijkijkt eens goed, ruikt, voelt aan de pitjesen neemt een hap. Paradijs laat zijn ka-ken twee keer zakken, bolt zijn wangenen sproeit vervolgens de inhoud overzijn juryformulier uit. 'Rucola?!'schreeuwt hij uit, 'wilde zalm uit Alas-ka?!' waarna hij opstaat, wegbeent eneen krentenbol gaat halen bij het pomp-station. Gewoon zijn, het is een roeping.

Het is geen toeval dat Sjuul Paradijsjuist dit jaar is opgestaan. De gewo-

ne, hardwerkende Nederlander is in ge-vaar. Vroeger had je niet zoveel opties.

Je ging studeren of iets met je handendoen. Tegenwoordig krijgen zelfs men-sen die één gen verwijderd zijn van hetmaken van rotsschilderingen een oplei-ding waarmee ze op de kantoorvloer ein-digen. Ziehier de emancipatie van dehardwerkende Nederlander. Wie zijnvmbo heeft afgerond krijgt toegang totopleidingen als juridisch medewerker offacilitair dienstverlener. Ik heb me latenvertellen dat het allemaal te maken heeftmet zelfvertrouwen. Het geeft betekenisaan je leven wanneer je een opleidingvolgt die je niet kunt uitspreken zonderje eigen tong in te slikken. Ergens heefthet wel iets weg van een poedel met eenroze designerjasje aan. Iedereen ziet dat

het een beest is. Het zeikt tegen bomenen braakt over het leer als je het te langop de achterbank zet. Het is vooral hetbaasje dat er lol van heeft. De poedel zelfis ongetwijfeld gelukkiger met een boten wat modder. Net zoals het publiekvan Paradijs diep van binnen gelukkigeris op de bouwplaats.

Een eenvoudige bakkerszoon als SjuulParadijs kan niet aanzien hoe het eelt

op de handen van zijn mensen plaat-smaakt voor een roze gloed, omdat zehet plastic bekertje met café latte iets telang hebben vastgehouden. Gewonemensen zijn niet meer gewoon, ze zijnspeciaal geworden. Hoofdredacteur ofniet, Sjuul staat vast nog elke morgen omhalf vijf op om wat verse broden te bak-ken. Om te zorgen dat hij niet verslapt.In een profiel in de Volkskrant stond en-kele maanden terug hoe Paradijs vroegerrondreed in een bestelbus met daarop detekst: 'Wees wijs, eet brood van Para-dijs.' Nee, dit is niet het vroege werk vanDriek van Wissen. Dit was een teken aande wand. Een eenvoudige jongen meteen dichterlijke ziel. Voorbestemd alsbraveheart van het deel van Nederlanddat de handjes uit de mouwen steekt enna twaalf uur onafgebroken kolen schep-pen geen tijd heeft voor moeilijke woor-den. En nu vervult hij de profetie. Dit iszijn tijd.

Toen ik hem een paar maanden terugde oprichting van zijn omroep Wak-

ker Nederland zag toelichten, begreep ikhet. Klodders speeksel en woorden als‘tuig’ en ‘schande’ vlogen afwisselendzijn mond uit, terwijl hij een tirade hieldover de huidige omroepen. Normaal ge-sproken komen types als Sjuul Paradijsalleen op televisie als ze in het publiekbij Bananensplit zitten, maar dit was re-toriek zoals ik het zelden gezien heb. Cy-nisch en betweterig waren ze, dat NOVAen Buitenhof. ‘Voor de hardwerkendeNederlander is geen plaats in Hilver-sum,’ riep hij met opgeheven vinger. Ikkeek naar het opgewonden tonnetje inmijn beeldscherm en schrok. Deze manmeende wat hij zei. Niet alleen twijfelthij er niet aan dat ook een postbode ge-woon premier moet kunnen worden, hijis bereid om te sterven om het zover telaten komen. En ik met hem.

Te lang heb ik toegekeken hoe mensendie op een vorkheftruck thuishoren

in de collegebanken plaatsnemen enmensen die een heggenschaar verdieneneen Blackberry vasthouden. Sjuul en ikverschillen niet zoveel. Wij willen dat degewone Nederlander weer gewoonwordt, dat hij ziet dat het geen schande isom je handjes te laten wapperen en hetdenkwerk aan een ander over te laten. Dekrant en de omroep zijn er al. We zijngetuige van het begin van een imperium.Er zullen slagers komen, discotheken,zwembaden. Plekken waar hardwerken-de Nederlanders terecht kunnen na eendag hard arbeiden, waar niemand zeurtover zweetvlekken of bruine poetsen opje shirt.

We zullen dierentuinen bouwen metalleen koeien, bakkers met slechts

casino wit in de schappen en kappers dieenkel de tondeuse hanteren. Weg met al-le fratsen, lang leve de gewone, hardwer-kende Nederlander. Ons land zal weereen Paradijs zijn. En ik weer speciaal.

StB

09 2

119e JAARGANG No. 24/25

Redactie:

JELTE SONDIJOLGA KORTZLEON VERDONSCHOTJOHANNES VISSERSTEPHAN TER BORGJIM GLERUM

4 juli 2009

Redactie en administratie:Vendelstraat 2

1012 XX AMSTERDAMTelefoon 020-525 77 69

E-mail: [email protected]

Losse nummers: 1,50 euro

WE HEBBEN EEN WINNAAR!

Neem nu een abonnement op PropriaCures en krijg gratis een boek dat je zelf

nooit zou kopen.

U kunt kiezen uit:Henk Spaan - De rapen zijn gaar (nogmaar 49 stuks over!)Nico Dijkshoorn - De tranen van Kuif denDolderFokke & Sukke - De beta-canonP. Kouwes - Daar schrik je toch vanElke Geurts - Het besluit van Dola Korst-jens

Ga naar www.propriacures.nl

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES 119e JAARGANG No. 24/25 4 JULI 2009 3

g, indag

volVoor

ovenvandat

Cla-eel-igeneen

and.ij erdorf

Tomvra-Je-

Ookpge-

LV

R

STB LAAT HEM ZIJN SLANG ZIEN

ParadijsvogelSoms zijn mensen er ineens. Je hebt nog nooit van ze gehoord, hebt

ze nog nooit gezien en plots gaat er geen dag voorbij zonder dat jehun naam ergens tegenkomt. In 2005 was er de pianoman, die aan-spoelde op een Engels strand en wekenlang het nieuws beheerste om-dat het eerste wat hij deed niet het aantrekken van een schone onder-broek was, maar het spelen van een riedeltje piano. Sjuul Paradijs isook zo’n iemand.

Bandirah.com


17 juni 2009

Betreft Dringend verzoek: aanpassenadressering Bureau Jeugdzorg

Geachte relatie,

Onlangs heeft u een of meerdere post-stukken verzonden naar onze voormaligelocatie op de Jan Luijkenstraat 76, 1071CT Amsterdam. Sinds september 2008zijn wij echter gevestigd op een nieuwadres.

Post, gericht aan Bureau Jeugdzorg, be-vat veelal privacy-gevoelige informatievan cliënten. Het is daarom van grootbelang dat de post juist wordt geadres-seerd. Wij verzoeken u dan ook dringendhet postadres in uw adressenbestandenaan te passen.

Met vriendelijke groet,

Erik Gerritsen,Bestuursvoorzitter Bureau Jeugdzorg

Ja hallo Erik, we proberen al tijdenJV onder te brengen in een pleegge-zin, en nu blijkt dat we al die tijd debrieven naar een verkeerd adres heb-ben gestuurd? Vertel ons dan eensaan wie we JV dan wél hebben mee-gegeven?

18 juni 2009

Geachte Mevrouw or Meneer,

Ik ben Susiana Hutagalung. Ik heb aldrie keer stukjes stundentenblad van ugekregen. Ik weet niet waarom ik dezestukjes krijg want ik heb nooit studenten-blad van u bestelde. Ik will ook willenvragen hoe je mijn address heb gekre-gen??

Neemt u me niet kwalijk als ik zo vraagmaar ik ben heel nieuwsgierig ervan.Hopelijk u mijn vragen wil beantwoor-den.

Hoog beste,

Susiana HutagalungIndonesie

De beste Susiana,

Natuurlijk willen wij uw vragen be-antwoorden. Wij betreuren het dat uunsollicited stijf studentblad van onsgestuurde werden. Uw adres heeft opbijgehouden StB zijn laatste reis naaruw mooi land. Wij zullen de toezen-ding stoppen.

Hoogtepunt best,Het opmaak

21 juni 2009

Geachte redactie,

Bijgaand een stuk voor uw blad.

Gr. John Welgemoed

Geachte John,Dacht het niet.Gr. De Redactie

19 juni 2009

Redactie PC:

Na 2 decennia omzwervingen in verrelanden ben ik sinds kort teruggekeerd inNederland en lees weer ouderwets PC.Mijn complimenten voor het Diesnum-mer, 17 januari, 119de jaargang, no.12,waarin mij nog bekende -inmiddels ou-de- kanonnen in stelling worden ge-bracht.Het stukje van Hubert Kramer begreepik eerst niet: het leek wel een recensievan een boek van Beau van Erven Do-rens! Terwijl ik bij de voorpublicatie vaneen van de hoofdstukken van desbe-treffend "boek" in PC - een paar num-mers eerder- er rotsvast van overtuigdwas dat het ging om een geraffineerde

persiflage oftewel een klassieke "studen-tengrap"uitgehaald door een van Uw re-dacteuren.Toen ik "Le" Beau zag verschijnen op detelevisie bij gelegenheid van het boeken-bal, dacht ik eerst nog dat ie er met eenvalse perskaart in was geslopen.

Dat boek "Pijn" (?) bestaat dus echt!? Ikvond het als in scene gezette versie veelgeslaagder!

Albert Alberts.

Dat boek bestaat echt. En als u nietoppast sturen we het u toe.

23 juni 2009

Beste samenwerkingspartner,Reeds 4 jaar ben ik een vertrouwd ge-zicht geweest op de afdeling Marketing& Publiciteit. Per 1 juli aanstaande zalmijn dienstverband stoppen bij de Am-sterdam Village Company.Ik kijk terug op een zeer leerzame perio-de en vooral een prettige samenwerkingmet jullie allen.Deze week zal ik mij volledig richten ophet schrijven van mijn overdracht en zaleen aantal lopende zaken nog afronden.Uit deze overdracht zal ook duidelijkworden wie jullie nieuwe aanspreekpuntgaat worden.Op dit moment heb ik nog geen concretenieuwe uitdaging, dus alle ideeën zijnwelkom. Mijn interesse gebieden zijnOnline Marketing & Promotie,Crossmediale Marketing Consultancy,

Event Promotion, Product Development& Implementatie MarcomPro of gelijk-waardige systemen.

Met vriendelijke groet,Alex Matatula

Marketing & Publicity

Nog geen concreet nieuwe uitdaging?

JS: De Exit binnenlopen met alleeneen jockstrap aan? OK: Een mormel van een hond pro-beren te temmen?JV: Buschauffeur?StB: Brieven schrijven naar BureauJeugdzorg?JG: De Boy Edgarprijs winnen?Meeloper: Meeloper?

28 juni 2009

HELEMAAL HAMER

Onlangs schreef JV kritisch over de foto-graaf Aarsman, voor wie foto's vaakaanleiding zijn voor de wildste fanta-sieën. Het grappige is dat er ook mensen zijndie wel kijken maar niks zien. Neem nu OK. Zij schreef een heel verhaal over Mariët-te Hamer naar aanleiding van een co-verstory over dit Kamerlid in VolkskrantMagazine. Dat Magazine ligt voor me; het bevatvier paginagrote kleurenfoto's. Het eni-ge wat OK daarop ziet, is dat Hamerbruine ogen heeft. Ik vind dat weinig. Mijzelf viel in ieder geval nog iets an-ders op, nl. de vogelkooi. Mevrouw Ha-mer laat zich pontificaal fotograferenvoor haar vogelkooi. Daarnaast wordtze geciteerd met de woorden: “Ik hou van mensen in de modder.” Toen dacht ik: “Ja, mensen in de mod-der, dieren in een kooi, --- helemaal Ha-mer.”

d’Estrée

U heeft de Volkskrant Magazine van11 april met vier grote kleurenfoto’s

van Mariëtte Hamer nog steeds op dewc liggen? Ouwe viespeuk.

Walter van Teeffelen: Vooruit, een8puntertje voor u. Maar alleen omdat JVuw dialect ook spreekt.

Op himmels

De eerste zeiltocht onder katoen voor het houten skutsje belina

zal op zaterdag 22 augustus

direct na de officiële tewaterlating plaatsvinden

een skip te wetter litte en fuortendaliks sile is op himmels al een

unikum

dit wordt een machtig moaie dai - voorzitter piet herrema

piet herrema van skutsjemuseum earnewald

onthulde dit geheim alvast

tijdens de presentatie van het boek belina en de doem van eer

Joubert Pignon: Gefeliciteerd, neemt ueven contact op met de redactie?


Redactie:Vendelstraat 21012 XX AmsterdamTelefoon (020) 525 77 69E-mail: [email protected]

Website: www.propriacures.nl

Administratie:Dirk van OostveenVendelstraat 21012 XX AmsterdamEmail: [email protected]

Advertenties:Bureau Van Vliet BVPostbus 202040 AA Zandvoorttel.: 023-5714745 fax.: 023-5717680

S. Lloyd Trumpstein:S.J. de Weert

Tekening voorkant:Bandirah

Tekenaar H.G.:Harry Gijsberts

Cartoon Voorpagina:Trumpstein en Van Leeuwen

Abonnementen: E 45,- per jaarStudenten: E 25,- per jaarTientjeslid: E 10,- voor zes maanden

Postbank Arnhem 2903882Postbank Amsterdam 4600578

U blijft geabonneerd tot wederopzeg-ging.

Bewijsnummers: Voor adverteerdersautomatische en kosteloze toezen-ding. Voor inzenders alleen op aan-vraag. Ongevraagde bijdragen wor-den niet teruggestuurd. Diskettes alhelemaal niet.

ISSN: 0033-141Uitgever: Nieuw Amsterdam ismStichting Propria Cures

ME

BHvanheereatelotiscvenjaremeeendan

Zkikkzijnen horein FoudlukkkoelcouvvisinDaaiedeiets Zowaan heefDat onvkan hij showsommenblijflanddieneensnenkgemwich

Dblij smecruite inmeevroumeeblotbeyeruikte, ‘Oojes hijs camRottgaatookVangaarhemrigelen, zelfnet je ggrillduuken‘purzelf

Glazen plafondgroot probleemvoor zwakbegaaf-denVan onze verslaggeverAMSTERDAM, 4 juli. Vandaagmaakte stichting MEE bekend datveel zwakbegaafden en ander geeste-lijk gehandicapten klagen over deaanwezigheid van een glazen plafond.De stichting, die mensen met een ach-terstand ondersteunt, trekt aan dealarmbel over deze kwestie.Volgens woordvoerder AnnemarieDoppers heeft het glazen plafond eenremmende invloed op de ontwikkelingvan zwakbegaafden. 'Ze zijn niet in staatom daar doorheen te breken en kunnenop die manier nooit hogerop komen. Deman die volgens velen verantwoordelijkis voor het glazen plafond is de Vlaamseonderzoeker Peer Zwemmer van de uni-versiteit Leuven. Hij ontwikkelde hetglazen plafond om het potentieel vanmensen met een ontwikkelingsachters-tand te meten. Inmiddels hebben ver-schillende zwakbegaafden hun hoofdgestoten aan het plafond en worden erkritische vragen gesteld. Zwemmerwuift die kritiek weg: 'Dit is de meestgeschikte methode om het probleemop-lossend vermogen van deze mensen te

meten. Daarnaast, het is bijzonder amusant omze zo aan te zien klooien.'

Onder druk van collega-wetenschappersheeft Peer Zwemmer inmiddels vooreen menselijkere testomgeving gezorgd.'We hebben nu glas dat ook in filmpro-ducties wordt gebruikt. Het breekt mak-kelijk en laat geen snijwonden achter.Daarnaast hebben we beneden bakjesmet voedsel en water, een hoekje waarze zich kunnen ontlasten en een krab-paal.' Voor MEE is dat nog niet vol-doende: 'Wij willen dat het glazen pla-fond direct wordt verwijderd zodat zedirect toegang hebben tot de belonin-gen.' 'Belachelijk,' vindt Zwemmer, 'Alsze daar zonder enige belemmering bij-kunnen, kun je dit experiment wel op-doeken.'Tot nu toe is het geen van de zwakbe-

gaafden gelukt om het glazen plafond teomzeilen. Toch maakt Peer Zwemmerzich vooralsnog geen zorgen: 'De belo-ningen, waaronder knuffels, een banaanen Natasha Froger zijn misschien nietinteressant genoeg. Vanaf volgendeweek proberen we het met negatievemotivatie. Dan laten we de benedenver-dieping langzaam onder water lopen.Doppers heeft namens MEE alvast eenzwemleraar ingehuurd. Volgende deVlaamse wetenschapper is dat overbo-dig: 'Ja, Jezus, ze kunnen ook gewoonde trap nemen.'


p de

eent JV

elina

al een

eer

mt u

09 4 STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES 119e JAARGANG No. 24/25 4 JULI 2009 5

.nl

0

n

eg-

ersen-an-or-al

sm

De simpele ziel

Mijn vriendDe simpele zielLeest ShakespeareNu ik zeiWil jijOoit nog bij me passenZonder dat ik tassen Pak,Ieder weekend,Om de schrik je aan te jagenWil jijOoit nog bij me passenToon dan eens een keertje klasse.

Mijn vriend De simpele zielLeest Shakespeare Nu ik zeiWil jijMij ooit nog eens tussen je benen voelenZonder de vreesTe hebben Dat ik In koelen bloedeDoor zou bijtenLaat me je dan eensNiets verwijten.

Mijn vriend Leest Shakespeare Hij staat hier voor meMet een mesEn zegt dat hij wraakMoet nemenHet was een lesDie de tragedie hem net gafOp mijn grafZal hij een kroontje leggen.Dat is allesWat hij wilde zeggen.

OK

MEELOPER EET EEN HAPJE MEE

BufvetHolland krijgt langzamerhand een meer extravagante en meer mon-

daine eetcultuur. De tijd van het calvinistische een-twee- drietjevan aardappels, vlees en groente is voorbij. Elke slimme journalistheeft tegenwoordig wel een culinaire column en uit de stortvloed vanreality kookprogramma’s blijkt dat de gemiddelde Nederlander moei-teloos velouteetjes, zalfjes en schuimpjes fabriceert van de meest exo-tische delicatessen. Wie geen roestvrijstalen kookeiland met stoomo-ven heeft hoort er niet meer bij, met zelfgemaakte hummus maak je aljaren geen indruk meer en met pesto hoef je al helemaal niet aan te ko-men zetten. De chef-kok heeft een sterrenstatus. Gordon Ramsay iseen sekssymbool en Herman den Blijker maakt meer programma’sdan Sophie Hilbrand.

Zachtaardige Britse jongens en pol-dernegers die met hun handen grove

kikkererwtensalades in elkaar draaienzijn uit. De tv-chef van nu is hard, heftigen onmiskenbaar een doorgewinterdehorecaprofessional. Hij is in een stertentin Frankrijk gedrild door een beul van deoude stempel. Als hij een saus liet mis-lukken moest hij de hele nacht in dekoelcel garnalen pellen en als hij eencouvert vergat mocht hij met zijn mondvisingewanden uit de afvoer schrapen.Daar is hij trots op en dat zal hij dan ookiedere keer dat een van zijn leerlingeniets laat aanbranden herhalen.Zowel Ramsay als Den Blijker voldoetaan deze omschrijving, maar Herrieheeft iets extra’s: honderd kilo ongeveer.Dat maakt hem nog geloofwaardiger alsonvoorwaardelijke levensgenieter. Datkan je van Gordon met zijn sixpack, dathij overigens bijna elke keer wel evenshowt, niet zeggen. Waar chef Ramsaysoms bovendien het irritante tempera-ment van een Italiaanse puber heeft,blijft Herman, die toch een echte Neder-lander is, altijd rustig. Wie het echt ver-diend heeft wordt in zijn keuken nog weleens uitgemaakt voor klootviool of pan-nenkoek maar Herman heeft over het al-gemeen genoeg aan zijn natuurlijk over-wicht.

De kandidaten van zijn show Herrieaan de horizon lijken dan ook altijd

blij om hem te zien wanneer hij in eensmetteloos witte buis op het dek van hetcruiseschip verschijnt om ‘zijn kokkies’te instrueren. Hij laat de mannen zichmeer man voelen en de vrouwen meervrouw. De heren neemt hij bijvoorbeeldmee naar de markt om ze daar met hunblote handen aan een prachtige, vette ri-beye te laten voelen en met de damesruikt hij bij de volgende kraam aan gro-te, rijpe, vochtige vijgen en dadels.‘Oooooh waanzinnig!’ roepen de meis-jes dan en Herman neemt tevreden eenhijs van zijn dikke sigaar, knipoogt in decamera en zegt in bijna onverstaanbaarRotterdams: ‘Mooie producten, daargaat het om!’ En van hem neem je datook aan.Van Herman krijg je zin om ook zo’n si-gaar te kopen en zo’n hoed en zo’n over-hemd. Om ook over zo’n zonnige, kleu-rige markt te wandelen en alles te voe-len, te ruiken en te proeven, zoals hij datzelf vaak zegt. Herman maakt ook dat jenet als hij met twee levende kreeften inje grote klauwen achter een vlammendegrill wil staan en dat je de zoetste enduurste Madeira zo uit de fles wil drin-ken, een boer laten en iets mompelen als:‘pure engelenpis!’ Helaas is Hermanzelf de enige die het kan maken. Hij kan

vrouwen bovendien ‘meissie’ noemenzonder dat het vies klinkt; hij kan uit zijnRange Rover stappen met een stompjeCohiba tussen zijn tanden, de Erasmus-brug weerspiegeld op zijn hoofd, en zicher totaal geen zorgen over maken dat hijeen hedonistische dikzak is.

Als hij met zijn mollige vinger in hetdarmkanaal van een langoustine en

zijn lippen glanzend van de eendenleververtelt over lekkere en mooie ‘vissies’‘vleessies’ en ‘meissies’ kan ik het niethelpen te denken dat hij ook zo de liefdemoet bedrijven: gulzig en ruw maar meteen gigantische passie. Herman is eenverfijnde bullenbak. In Volkskrant ma-gazine zei hij: ‘Een Bentley is een prach-tige auto, maar soms heb je een tractornodig.’ Hij is het allebei.

Raimon Pelikaan



Htradvoetvan als goldden zie. ‘VaLoudat gan leefmeeMaadat. landzengezegymans.de ese. Hgreneen vuze

Gvan tenlopenvoerer nren den schuandekunZuid20.0kracovergelstel eNietvoethersde gewvoetDe mka, opastkendtussin Zmoelog.

In ge

pen le evol fanswilltrainzijnden nietlen oin d

VE

VADieConVoetinggezweg

In deze constellatie van krachten werdeen deel van de uitvoering van het be-

leid gedelegeerd aan verzuilde organisa-ties die reeds ervaring hadden met lokaleorganisaties en groepen in de Derde We-reld.Die ontwikkeling was helemaal niet zovreemd. Hulp van Westerse regeringenaan regeringen in arme landen is immersaltijd problematisch. Voor dat je hetweet houd je een dictator in het zadel. Envoor dat je het weet eindigt ontwikke-lingsgeld op een Zwitserse bankreke-ning. In een dergelijke situatie is er veelvoor te zeggen om NGO’s, die immersmeestal niet met regeringen samenwer-ken, van onderop te laten opereren.

Door deze logica en de verzuilingraakte politieke partijen sterk ver-

weven zijn met de NGO’s. Om een paarvoorbeelden te noemen. De vorige Mi-nister voor OntwikkelingssamenwerkingVan Ardenne (CDA) was vice-voorzittervan Cebemo (nu onderdeel van Cordaid)en Secretaris Van Unicef Nederland. Deminister daarvoor, Herfkens (PVDA),was actief in Novib. En de voormaligOS woordvoerster van Groen Links,Karimi, leidt tegenwoordig Novib. Zozijn er nog vele voorbeelden.Die verwevenheid garandeert een groteinvloed op het beleid. Kamerleden krij-gen een voortdurend een stroom van in-formatie te verwerken van de lobbyistenvan de NGO’s en zelfs van een profes-sioneel lobbybureau. Dit leidt tot de kol-derieke situatie dat door NGO’s gefor-muleerde Kamervragen door Kamerle-den worden overgenomen. Soms zelfsletterlijk. Ideologisch verschillen die verzuildeNGO’s natuurlijk van elkaar maar overeen vraag zijn zij het altijd eens. Hulp inde huidige vorm helpt. Wee je gebeenteals men daar aan durft te twijfelen. Erstaat in Nederland een batterij aan ont-wikkelingseconomen en dominees klaardie iedereen die kritische kanttekeningenmaakt van repliek dient.

En toch is er sprake van een aanzwel-lende kritiek op ontwikkelingssa-

menwerking. Vroeger was alleen deVVD kritisch over ontwikkelingssamen-werking. Tegenwoordig stellen ook dePVV en Ton kritische vragen over de ef-fectiviteit van ontwikkelingssamenwer-king. En uit recente enquetes blijk datruim 60% van de Nederlandse bevolkingdeze zorgen deelt. Dagbladen en tijd-schriften publiceren meer kritische arti-kelen dan vroeger. Ook hulpverleners enex-hulpverleners laten zich daarbij nietonbetuigd. De NGO’s kozen een nogaldefensieve lijn of hielden zich koest.

Minister Koenders begreep dat hijiets moest doen. Hij koos de vlucht

naar voren. In een lezing aan de Univer-siteit Amsterdam kondigde hij aan dathij de hulpindustrie zou gaan openbre-ken. Hij achtte de versnippering van deNGO wereld niet meer van deze tijd ennam maatregelen om de ontwikkelings-wereld te stroomlijnen. Er moest watmeer geëvalueerd worden en de NGO’smoesten zich meer gaan richten op onzezogenaamde partnerlanden. Er was dusgeen sprake van een fundamentele her-

vorming waarin ook de neiging vanNGO’s om zich op de sociale sectoren terichten aan de orde werd gesteld. Demeeste partijen in de Kamer leek ook he-lemaal niet geïnteresseerd in een inhou-delijke discussie. Zij maakten zich voor-namelijk kwaad over het feit dat de Mi-nister het woord hulpindustrie in demond had genomen. Het was duidelijk,de NGO’s hadden niets te vrezen. Eenmeerderheid van de Kamer besloot hetMedefinancieringsstelsel (MFS II in devolksmond) te accorderen. In de periode2011 tot 2015 krijgen de NGO’s die vol-doen aan de criteria 2,5 miljard uitge-keerd.Bij dat debat gebeurde echter iets heelopmerkelijks dat de NGO’s nog lang zalachtervolgen. Uit een tussentijdse evalu-atie van de Inspectie Ontwikkelingssa-menwerking en Beleidsevaluatie van hetMinisterie van Buitenlandse Zakenbleek dat er tijdens de huidige subsidie-periode die loopt van 2007 tot 2010 (inde volksmond MFS I) een afspraak wasgemaakt die lang niet door alle NGO’swas nagekomen. In oktober 2006 had hetministerie met de NGO’s afgesprokendat 15% van de jaarlijkse toegekendesubsidie zou worden geëvalueerd in devorm van programma evaluaties. Datwas reeds een zeer bescheiden percenta-ge. Het IOB stelde echter vast dat som-mige NGO’s die 15% afspraak niet jaar-lijks hadden geïnterpreteerd maar vier-jaarlijks (dus de hele subsidielooptijd)waardoor het jaarlijkse percentage uit-kwam op een schamele 3,6 %. Ook had-den sommige NGO’s nog steeds nietsgeëvalueerd.

Hierdoor ontstond de merkwaardigesituatie dat de Kamer gevraagd

werd om een besluit te nemen over hetMFS II stelsel voor de periode 2011-2015 zonder dat er de mogelijkheid be-stond om lessen te trekken uit de evalu-aties van het MFS I stelsel van de perio-de 2007-2010. Het is moeilijk voor te stellen dat de Ka-mer een dergelijke procedure zou willenaccorderen voor elk willekeurig anderbeleidsterrein. Hier gebeurde dat echterwel. Een ruime meerderheid van de Ka-mer accordeerde het MFS II stelsel. Eneen motie van de VVD om het debat uitte stellen totdat de evaluaties van hetMFS I stelsel beschikbaar zouden zijnzodat er lessen zouden worden getrok-ken voor MFS II werd verworpen.Deze gang van zaken en de arrogantiewaarmee deze procedure werd verde-

digd staat in schril contrast met de wensvan een meerderheid van de Nederland-se bevolking om het OS beleid effectie-ver te maken. Het toch al aan erosie on-derhevige draagvlak voor ontwikke-lingssamenwerking zal door deze gangvan zaken verder afnemen. Het is danook voorstelbaar dat bij de volgende ka-binetsformatie deze afspraak met deNGO’s voor de periode 2011-2015 aande orde zal worden gesteld.

Het is verbijsterend om te zien dat eenruime Kamermeerderheid plus de

NGO’s zelf zo onverstandig hebben ge-opereerd. Men hoeft niet helderziende tezijn om te kunnen bedenken dat het be-houd van het draagvlak voor ontwikke-lingssamenwerking fundamentele her-vormingen vereist. Wat was het mooigeweest als NGO’s zelf initiatieven had-den genomen om zich veel meer te gaanrichten op de private sector waar immers

de groei vandaan zal moeten komen.

Wat was het mooi geweest alsNGO’s hadden erkend dat veel ac-

tiviteiten die dienen om het maatschap-pelijk middenveld in ontwikkelingslan-den te versterken vaak stuklopen omdathet regime infiltreert. En wat was hetmooi geweest als NGO’s zelf het initia-tief hadden genomen om door middelvan evaluaties van hun fouten te leren.Het heeft niet zo mogen zijn. Kennelijkbeseft men in deze kringen nog steedsniet dat men danst aan de rand van devulkaan.

Arend Jan Boekestijn

Arend Jan Boekestijn is woordvoerderDefensie en Ontwikkelingssamenwer-king voor de VVD.

DE GROTE

AFRIKA-PAGINA!

MET AL HET NIEUWS OVER NEGERS,EN HET GEHEIM VAN HOE ZIJ ZO

BRUIN WORDEN.

VOELT U DIE INHEEMSE RITMES AL?

WAT ZIJN NGO’S? SPANNEND!

Dansen langs de rand van de vulkaanHet geluid dat NGO’s in Den Haag laten horen reikt ver. Buiten-

landse journalisten verbazen zich erover. Nergens in de wereldkrijgen NGO’s zo’n groot deel van het nationale ontwikkelingsbudget.En nergens hebben zij zo’n grote invloed op het beleid. De verklaringvoor die grote invloed is niet zo moeilijk. Ons ontwikkelingssamen-werkingbeleid kreeg gestalte in een verzuilde samenleving waarinNGO’s hun eigen eveneens verzuilde partij meebliezen.


09 6 STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES 119e JAARGANG No. 24/25 4 JULI 2009 7

Had nou niemand die Afrikanen kun-nen bijscholen over de eeuwenoude

tradities rond de velden in de Europesevoetbalgrootmachten? Geef ze in plaatsvan zo’n toeter, een Oudhollands versjeals ‘Hi ha Hondenlul’, of desnoods eengolden oldie als ‘Hamas, Hamas, alle Jo-den aan het Gas’. Dat is tenminste poë-zie. ‘Van Gaal, die had een kankerwijf.Louis van Gaal die woont alleen.’ Kijk,dat was een grap waar de voetbalhooli-gan jaren later nog steeds plezier aan be-leeft. Goede cadans, lekker refrein, eenmeedeiner voor het hele stadion. Maar die Vuvuzela’s, wat een negorij isdat. De verdraagzaamheid van de Neder-landse voetbalsupporter kent zijn gren-zen. Een internationalist is hij, laat datgezegd zijn. Een wereldburger. Van zijngympen, made in China, tot aan zijn je-ans. Hij volgt alle leagues, de eerste ende ere, de Britse, de Spaanse, de Italiaan-se. Hij haalt zijn bier geregeld over degrens en wil nog wel eens zonnen aaneen Zuid-Europese costa. Maar de Vu-vuzela, dat is net een continent te ver.

Gelukkig vond de Wereldvoetbalbonddat ook. De FIFA deelde de zorgen

van de kijkers en liefhebbers in het bui-tenland liet de organisatie direct na deopeningswedstrijd weten. Een woord-voerder beloofde de regels en richtlijnener nog eens bij te pakken om te controle-ren of de toeters niet alsnog kunnen wor-den verboden. ‘Levensgevaarlijk’, waar-schuwde een official. Je zou er zo eenandere voetbalhooligan de hersens meekunnen inslaan. Zuid-Afrika is tenslotte het land van20.000 moorden per jaar, 50.000 ver-krachtingen. Een Wereldkampioenschapoverleven wordt het, duiken voor de ko-gels op de weg tussen het viersterrenho-tel en het stadion. Niet dat er ooit een Zuid-Afrikaansevoetbalsupporter met een Vuvuzela dehersens is ingeslagen. Heel anders dande Nederlandse voetbalhooligan thuisgewend is, eindigt een Zuid-Afrikaansevoetbalwedstrijd zelden in een veldslag.De meeste voetbalstadions in Zuid-Afri-ka, op last van de FIFA drastisch aange-past of met de grond gelijk gemaakt,kenden tot voor kort niet eens hekkentussen het veld en de tribune. Voetbal isin Zuid-Afrika nog steeds een spelletje,moet je weten. Volksvermaak, geen oor-log.

In Soweto is nog nooit een stadion af-gebroken na een teleurstellend verlo-

pen wedstrijd. In Soweto heeft de mobie-le eenheid niet elke zondag de handenvol aan de ‘echte fans’ die andere ‘echtefans’ de liefde voor hun club met geweldwillen bijbrengen. In Soweto hoeft geentrainer of coach na afloop persoonlijkzijn excuses, of zijn ontslag, aan te bie-den aan de F-side. Die bestaat namelijkniet. Zuid-Afrika is niet vreemd van rel-len of opstootjes, dat zeker niet. Er wordtin dat land heel wat geknokt. Maar triba-

le onlusten zoals die wekelijks te zienzijn rond de Arena of De Kuip kunnenvolgens Zuid-Afrikanen alleen bewijszijn van een achterlijke cultuur die ge-vreesd moet worden.

De Zuid-Afrikanen houden hun hartvast voor de komst van de blanke

voetbalsupporter. Voor het appartementvan een kennis in Kaapstad verscheendeze week een metershoge muur die hetuitzicht op de Atlantische Oceaan ont-nam aan alle bewoners op de beganegrond en eerste verdieping. De verstevi-ging van de vesting had niets te makenmet de paranoia voor de misdaad, waarZuid-Afrikanen zo om bekend staan. Deboard of trustees nam de beslissing methet zicht op 2010, als in het Greenpointstadion achter het flatgebouw een aantalWK-wedstrijden worden gespeeld. Debarbaren komen, wapen u. Als het aan de Kapenaren had gelegenwas dat stadion ver buiten de stad ge-

bouwd, zoals dat in de meeste Europesesteden gebeurt met voetbalstadions.Geen burgemeester die de Arena op deDam had durven bouwen. Maar dit isAfrika en daar hoeft de FIFA niet te lui-steren naar de zorgen van de buurtbewo-ners. De Wereldvoetbalbond wilde eenstadion met uitzicht op de zee. De Kape-naren moeten niet zeiken. Ze mogen blijzijn dat de supporters uit de beschaafdewereld komen. Als ze de stadions al afkrijgen natuurlijk.Want dat zit de blanke voetbalsupporterook niet lekker. Het Afrikaanse bouw-tempo, de mentaliteit van mañana maña-na. Wat Zuid-Afrika dit WK zoal kost, isde zorg niet voor de Nederlandse voet-balsupporter. Dat een stad als Johannes-burg aan de renovatie van het bestaandestadion in Soweto al twee keer zoveeluitgeeft als het hele regeringsbudgetvoor volksgezondheid, inclusief aids-be-strijding bij elkaar. So what? The showmust go on. De Hollandse voetbalsup-porter wil ongecompliceerd vermaak.Gelukkig vindt de FIFA dat ook. Geluk-kig dreigt de grote baas Joseph S. Blatterzo nu en dan het hele toernooi alsnognaar Duitsland te verplaatsen, of Spanje,een eerste wereldland in ieder geval,waar ze wel weten hoe het moet. Zo’ndreigement zal ze scherp houden, dieAfrikanen. Opdat ze niet denken dat dithun toernooi is. Vuvuzela spelen ze maarin hun eigen tijd.

Bram VermeulenBram Vermeulen (34) was zeven jaarcorrespondent in Zuid-Afrika en publi-ceerde in april het boek ‘Help, ik benblank geworden’.

VERMEULEN HAALT DE TOETERS UIT ‘T VET

VuvuzelaArme Nederlandse voetbalsupporter. Er is geen twijfel over moge-

lijk, voor de ware liefhebber van de sport wordt het een rampjaar.Die Vuvuzela’s! Om gek van te worden. Nog voor de aftrap van deConfiderations Cup in Zuid-Afrika, de generale repetitie voor het WKVoetbal 2010, regende het klachten bij de Nederlandse Omroep Stich-ting over de Afrikaanse schaltrompetten. Of het stadiongeluid niet uitgezet kon worden. Of anders die toeterende negers maar naar huis,weg ermee. Volkstraditie my ass.

tLaten we eerlijk zijn, je wist niet per sewie vorig jaar de Gouden Uil had ge-

wonnen. En je wist niet wat ook weer hetverschil was tussen de Librisprijs, waar-voor je op de shortlist kwam te staan, ende AKO-prijs. Tot maart 2009 was de si-tuatie als volgt: je had een debuutromangeschreven die een tweede druk bereik-te, en zelfs een derde. Sinds maart 2008waren bijna 4000 exemplaren verkocht.Het was, kortom, best een goede de-buutroman, niets meer en niets minder.En toen zetten binnen een week twee li-teraire jury’s het boek op hun shortlist.

Wat er dus gebeurt wanneer je eendebuutroman schrijft die de Gou-

den Uil wint en waarvan in een maand(mei 2009) 31.679 exemplaren wordenverkocht.Je bouwt een gigantische collectie viezerode wijn op. Dat is het standaard pre-sentje bij televisie-uitzendingen en ande-re publieke optredens. De flessen staanin dozen vol bij je thuis. En je houdt nieteens van vieze rode wijn.Je wordt in allerhande tv-programma’suitgemaakt voor racist. In het ene pro-gramma (De Wereld Draait Door) ben jeeen racist die blanke vrouwen discrimi-neert, in het andere (Pauw & Witteman)een racist tegen de zwarte vrouw, en ei-genlijk ook wel tegen de zwarte man. Je collega-schrijvers, en andere be-roemdheden, begroeten je alsof jullie el-kaar al kenden. Zij hebben kennelijk jouop de televisie gezien en jij hun, maarhet was je niet bekend dat dit betekendedat mensen elkaar kennen. Je collega-schrijvers reageren op twee verschillen-de manieren. Als ze zelf bestsellersschrijven, voorspellen ze: jouw boekgaat zeker over de 100.000 exemplarenheen, vermoedelijk over de 200.000. Zegaan er blindelings vanuit dat wat methun boeken is gebeurd, voor ieder boekzal gelden. Als ze zelf geen bestsellersschrijven, zeggen ze: jij bent geen echteschrijver, je schrijft geen onvergetelijkeen wonderschone lange zinnen vol onbe-grijpelijke woorden. (Oftewel: ik benveel beter, waarom verkoop jij dan31.679 boeken in een maand en ik 2386in totaal?) Dit zijn de schrijvers die eenpaar maanden eerder, toen jij als begin-neling nog ver beneden ze stond, je zoliefdevol hadden verwelkomd in ‘de lite-raire wereld’. (Overigens zeggen ze hetmeestal niet tegen je, maar schrijven zehet in zure stukjes in de krant. Je bentzelf jarenlang journalist geweest, maarineens begrijp je wat mensen bedoelendie zeggen dat ‘de media’ het hebben ge-daan.)Je wordt door het UvA-periodiek Foliageïnterviewd voor de rubriek Roem,waarin zogenaamd succesvolle alumniworden ondervraagd over hun studietijd.Het is dezelfde UvA waar je in de jaren‘90 een paar keer bijna van werd verwij-derd omdat je zeven jaar deed over eenstudie van vier jaar.

Je wordt een soort publiek figuur.Vreemden houden je aan op straat om

te vertellen dat ze ‘achter je staan’ - ofjuist niet. Op verjaardagen komen men-sen zeggen dat je vast geen zin hebt omweer over je boek te praten, maar dat ze

er toch even snel iets over willen vragen.Na die korte vraag blijven ze nog ander-half uur naast je staan. Op internet schrij-ven mensen dat ze je boek stom vinden,en zonder diepgang, ze snappen nietwaarom iedereen zich zo druk maaktover zoiets insignificants, hebben al diemensen niets beters te doen? Meestal isdat een reactie die is ‘gepost’ op dinsdagom 03.48 uur in de ochtend.

Een debuutroman gaat, kortom, nietover rozen. Wel gaat het soms over

joden die lijken op Marokkanen en daar-door in grote verwarring raken en opzoek gaan naar voluptueuze zwarte vrou-wen met een ketting om de nek waaraanin mooie gouden krulletters hun naamhangt, ze zoeken zo’n vrouw omdat zeeen bloedhekel hebben gekregen aan deaanstellerige elitaire mensen tussen wieze zijn opgegroeid, en het verhaal is mis-schien wel bedoeld als een zogenaamdemetafoor over de verwarring die Neder-land in 2009 voelt over ‘de multiculture-le samenleving’, alleen is die verwarringzo groot dat het verhaal niet wordt geïn-terpreteerd als een metafoor uit een ro-man, maar als een wetenschappelijk on-derzoek of een politiek pamflet of – stop. Jongelingen, begin er niet aan, het is al-leen maar ellende. Daarenboven, en datis zonder ironie bedoeld, de weg erheenis altijd mooier dan aankomen. Een de-buutroman kan maar één keer wordengeschreven. Als je er eenmaal een hebtgeschreven, kun je het nooit meer over-doen.

Robert Vuijsje

Robert Vuijsje is gevierd auteur tegenwil en dank. Zijn debuut ‘Alleen maarnette mensen’ verscheen vorig jaar.

VUIJSJE IS LEKKER GEWOON GEBLEVEN

DebutantoeVoor alle jongelingen die plannen hebben om de debuutroman te

schrijven die alle andere debuutromans overbodig maakt: dit iseen waarschuwing. Begin er niet aan.

als ac-

hap-lan-

mdathet

itia-ddelren.

elijkeedsn de

tijn

rderwer-

!

,


STUSTUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES 119e JAARGANG No. 24/25 4 JULI 2009 8

JG en JV komen rood van de inspanningbinnen met de inzendingen. ‘De redac-

tieprinter was kapot,’ verklaart JV. Zijncollega kijkt een beetje geschrokken. ‘Wemoesten naar de copyshop. De computersdaar hadden alleen Windows 95 en toen ikde inzendingen nummerde keek de ko-pieerturk mee over mijn schouder enmaakte roggelende geluiden.’ ‘Zal ik an-ders een leuke turkenmop vertellen?’ pro-beert StB zijn vrienden op te vrolijken.‘Geen racistische grapjes vandaag, jon-gens,’ galmt het zangerige Bossche dia-lect van OK uit de badkamer. ‘Onze nieu-we meeloper is een neger en ik wil nietdat jullie hem zich ongemakkelijk latenvoelen.’ Drie keer wordt er op de deur ge-klopt. ‘Als je het over de duvel hebt!’ giltJG, en doet open. Daar staat de meeloper,die de instructies slaafs heeft opgevolgden een kratje bier, knoflookolijven enmeergranenstokbrood met Port Salutmeetorst. ‘Jullie vinden het toch niet ergals ik voor mezelf een emmer kip hebmeegenomen?’ vraagt hij. Dat vindt nie-mand, zeker niet als kort daarop gastjury-leden Leon Verdonschot en Bert Brussenbinnenkomen met een pizzadoos onderhun armen.

‘We komen net van de borrel vanNieuwe Revu en hebben nog niets

gegeten,’ legt Verdonschot uit. ‘Waren ergeen hapjes ofzo?’ informeert JS die in desatijnen badjas van OK de badkamerkomt uitgelopen. ‘Die waren er wel, maardaar moest je voor betalen.’ ‘Net als voorde drank,’ vult Brussen aan. ‘Dus jeschrijft gratis columns voor een amper ge-lezen blaadje en geeft een godsvermogenuit aan drank. Het lijkt zowaar op een re-dacteurschap bij PC’ vat OK samen. BertBrussen gromt iets over oude media, dodebomen en twittert dat het gezellig is. ‘Je-zus, wat is dat?!’ Verdonschot veert op enwijst trillend naar de meeloper. ‘Bijt hij?’‘Geen zorgen Leon, het is maar een Antil-

liaan,’ legt rasamsterdammer JG uit. ‘InLimburg bijna uitgestorven, maar hier inde hoofdstad een alledaagse verschij-ning.’ ‘Nou, als jij het zegt,’ twijfelt Ver-donschot, en gaat in de uiterste hoek zit-ten. ‘Zullen we dan maar beginnen?’

U bijt het spits af, Max Cramer. Vrijletterlijk, want u belooft een literaire

onthoofding van Jan Mulder. U probeertduidelijk te maken dat Jan Mulder teveelkankert, door op Jan Mulder te kankeren.Heel verwarrend allemaal. Nog veel on-duidelijker wordt het als u hem met JanLul begint aan te duiden. ‘Het was dehoogste tijd dat iemand die oer-SP’er aan-pakte,’ juicht Verdonschot en geeft zo-waar een voldoende. ‘Het gaat over JanMulder, niet over Marijnissen,’ corrigeertOK. Het misverstand levert u enkele pun-

ten extra op, voor de stand maakt het nietsuit. 28 punten en een voorlopige eersteplaats in de lijst van grootste ergernissenin de maand juni voor u.

Zowaar een stuk over de literatuur vanuw hand G. V. Berg. Literatuur die

zich verplaatst lijkt te hebben van de toogvan De Zwart naar studio de Plantage,want al in uw eerste zin wordt duidelijkdat ook u inspiratie hebt geput uit de uit-zendingen van DWDD. Connie Palmenging daar onlangs in debat met SaskiaNoort en dat is kennelijk reden genoegvoor een open brief, te beginnen met ‘Lie-ve Connie.’ U zegt vroeger een beetje ver-liefd geweest te zijn op Connie Palmen enluistert deze bekentenis op door haar con-sequent als hoer en teef aan te duiden.Volgens de meeloper vinden de vrouwtjes(sic) het sexy als je ze zo aanspreekt, JGzweert juist bij een sissend geluid. Detweede inzending is het startschot vooreen discussie over hoe een open brief tebeginnen. Verdonschot pleit voor een ou-derwetse hoi, OK vindt hallootjes welsympathiek en volgens Bert Brussen zijnopen brieven hopeloos ouderwets. Wijgeven u 46 punten en een dikke doei.

Aan u de eer om de discussie levend tehouden, Freek Basterman. En dat

lukt aardig. Uw bijdrage handelt overMaurice Seleky, vriend van de sterren enreceptionist in ons redactiegebouw.Grootste prestatie: hij borrelt wel eensmet Kluun. De observatie dat Seleky op-zettelijk in een gebouw vol blanke muzi-kanten en balletdanseressen met overge-wicht achter de balie gaat staan om zelf degrote ster te zijn, kan vooral StB bekoren.‘Zelfs na een half jaar redacteurschapvraagt hij nog of ik de nieuwe meeloperben,’ zegt hij met trillende onderlip. JGspringt in de bres voor het slachtoffer, dieeen facebookvriend van hem schijnt tezijn. ‘Heb je die foto’s van hem wel ge-zien? Hoe kun je zo een mooie jongen nouzo afbreken?’ zegt hij hoofdschuddend.‘Ja, vooral die ene met die witte designer-zonnebril en het leren jackie. Dat hij lijktte zweven tegen de felblauwe Amster-damse hemel,’ zwijmelt JV. ‘Jullie lijkenwel een stel homo’s,’ brult JS plots. ‘Watmoeten onze gasten wel niet van ons den-ken?’ JV en JG kijken schuldbewust naarde grond. Als de rust is hersteld resten ueen magere 39 punten en het verzoek omvoortaan te schrijven over mensen die ookbuiten Vendelstraat 2 bekend zijn.

De vriendschap van Kluun en Selekynoopt Bert Brussen tot een kleine be-

kentenis: ‘Soms ga ik naar een antiquari-aat en vraag dan of ze ook Kluun hebben.Daar kan ik echt dagen om gniffelen.’Verdonschot zegt een eerste druk vanKomt een vrouw bij de dokter te hebben:‘van toen zijn vrouw nog leefde.’ VoordatOK een einde kan maken aan deze misse-lijke grappen, klinkt er een hartverscheu-rend gejank uit de slaapkamer. ‘Zou jeniet eens bij je vriendje kijken?’ vraagt JGbezorgd. ‘Volgens mij is het de hond,’ ri-posteert ze. ‘Zal ik hem opvrolijken meteen Henk Westbroek imitatie?’ probeertJS, en voegt tot ieders enthousiasme dedaad bij het woord. Als de hond zwijgt enhet speeksel is opgeruimd, kan het jurerenvoortgezet worden.

Een aardige imitatie doet u ook, Jou-bert Pignon. U schrijft over Nico

Dijkshoorn in verdacht Dijkshoorniaansproza. Naast een gedichtje, bevat uwschrijven ook een zin die door Nico him-self opgetekend had kunnen zijn: Of zalhij schrijven over Rinus Michels die eenkeer een voetbal opat omdat hij dacht dathet een biefstuk was? Ondanks het feit datwij de inzendingen over het meubilair vanMatthijs van Nieuwkerk onderhand eenbeetje beu zijn, weten uw grappen de eer-ste voldoende te bezorgen. Unaniem is het

niet, want LV grijpt het eerste draaglijkestuk aan om zijn eerste onvoldoende tegeven. ‘Wat is hier aan de hand?’ speurtJV. ‘Heeft dit er soms mee te maken datjij deze zomer samen met Nico Dijks-hoorn op theatertour gaat?’ ‘Helemaalniet!’ haast Verdonschot zich te zeggen.‘Trouwens, P.F. Thomese gaat ook mee,en Herman Koch ook. Kunnen we het nietgewoon over muziek hebben, ik vind dezeinzending het niet waard om de goedesfeer te verpesten.’ De gastredacteur be-gint spontaan Streets of Philadelphia teneuriën. Ook de rest is positief. 54 puntenen een gedichtje voor u:

EersteNou jaVoorlopig dan

De eerste die daar verandering in pro-beert te brengen, bent u, Hylke Dijk-

stra. U verwijt Prins Claus ‘ondanks al-les nog steeds een Duitser te zijn’, maargezien het alternatief kunnen wij hem datniet kwalijk nemen. Om uw stelling te on-derstrepen, put u rijkelijk uit jeugdherin-neringen, de grootst mogelijke no-go opde redactie. Als u dan ook nog beschrijfthoe een korte ontmoeting met Prins Clausbij de paardenrennen u voor even ‘hetmeest trotse jongetje van de wereld’ zoumaken, begint StB spontaan bloed op tehoesten en draait zijn duim naar beneden.De volgende die afvalt is JS, die bij uwopmerking dat het maar eens afgelopenmoet zijn met ‘dat gemier over die stropd-as die hij afdeed, op een manier waar zelfseen crackverslaafde stripper zich voor zouschamen’ ook zijn duim laat zien. Zelfkan hij niet wachten om om vijf uur zijnboord open te trekken en met zijn colle-ga’s van de Telefoongids dasloos de Ze-bra Lounge onveilig te maken. 47 punten,tweede plaats zonder voldoende, en eenvlinderstrikje voor u. Er zijn er die hetvoor minder doen.

Jordy Kassninck bijvoorbeeld. Eenman van de letteren, want net als vorige

keer pakt u iemand uit het wereldje: Ar-non Grunberg. Mocht u evenveel puntenkrijgen als dat u hyvesberichtjes naar OKstuurt, dan hadden we u al een tijdje gele-den tot redacteur mogen slaan. Die verne-dering blijft ons nog even bespaard, maar

u zet wel een opmerkelijk record neer.Nog nooit werd onder de huidige redactiehet voorlezen zo snel gestaakt als bij uwinfantiele bijdrage. Daar kan zelfs de te-rugkeer van the voice (JS) niets aan ver-anderen. Een door StB enthousiast ont-haalde jodenmop wint u enkele secondenextra, maar na een halve minuut aanwoordgrapjes, tweemaal het woord ‘schij-

ten’, taalfouten en zinnen waarin u Grun-berg met huilende baby’s vergelijkt,houdt de redactie het voor gezien. Daar-door missen wij uw beste zin: Een boekjevan jou mooi proberen te vinden, is het-zelfde als je proberen af te trekken op eenschilderij van Jenny Saville. Dat lukt niet.Binnen de redactie zijn de meningen daar-over verdeeld. Dat kan niet gezegd wor-den over uw stuk, na uw derde plek vanvorige keer zakt u unaniem naar de laatsteplek. Of om op uw niveau te blijven: 8punten, lekker puh.

‘Heeft Jordy trouwens ook twitter?’vraagt Bert Brussen zich af. ‘Nee,

ik heb maar een follower en dat is Victo-ria Koblenko,’ pocht OK. JV verslikt zichin een brie. ‘Dus Grunberg betaalt duizen-den euro’s om in de Oekraïne een vrouwte zoeken en jij hoeft alleen je iPhone aante zetten?’ informeert hij jaloers. ‘Moder-ne technologie is het mooiste wat de mensooit is overkomen,’ doceert Brussen.‘Vandaag heb ik op mijn website bijvoor-beeld een filmpje waarop Javier Guzmaneen collega molesteert.’ ‘Guzman, is datniet die Spanjool met het drankpro-bleem?’ vraagt OK zich af. ‘Ik heb ge-hoord dat hij zijn eigen grappen nietschrijft.’ claimt StB, ‘Ja, en zelfs datdrankprobleem schijnt een PR-stunt tezijn,’ vult JG aan. ‘Bestaat Javier Guzman

eigenlijk wel?’ mijmert Verdonschot.‘Jongens, ik wil niet dat er zo gesprokenwordt over een collega-grappenmaker.We hebben geen enkel bewijs dat JavierGuzman de grappenjattende, talentloze,naar Iberisch zweet en paella ruikendezielenpiet is die jullie beweren dat hij is.Dat soort dingen mag je niet zeggen zo-lang je geen bewijzen kunt aandragen.’

Zes maanaan het ge

De wreons b

nog de beeen gesprekrachte vris allang bDraait Doin om eentens, vagiteit saai twaar u nadat de vedoodschieuw buis zde jury vozen dan aBrussen mal weken over Thijsverbaast zook een szijn en alsken wordtrape kit tekeer iets t

De laaveen.

de koninger beter vaker. Dat inog voordbeschrijft prins metbips pakt.geeft vrijverhalen gdat ze vebaard uit hgin ervan ren: ‘Het lijk.’ AntihuisgezinOK de mgeltjes enis, wordt hten om u eteverstaan

Maar wnog

dient eigegratie omHans Hogzitten, vojongere vsprong vou het wooexcessief Jordy Kashet meesavond, HPgens. ‘Javinden rBrussen. haar columgastredactselen beh

JURYVERSLPC-ONTHOOF

Met een ruk opent OK de deur van haar centrum van Amsterdam. ‘Gátverdamm

eerste gast StB. ‘Wat stink jij naar Conimex. sen en komt pas terug als die woklucht is vewie er achter de geschrokken redacteur staat. onmiskenbaar oudste redacteur JS. Zes maanaar Azië, en nu weer terug. OK vliegt hem ovast een mooi plekje uitzoekt. De rest van de gwijl de gastvrouw het zongerijpte mannenlichmet een washandje bewerkt.

V.l.n.r&v.b.n.o..: stalamp, JS OK, JG, Bert Brussen, StB, LV, JV.

LV kan wel om het stuk lachen, zijnwenkbrauwen niet.


STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES 119e JAARGANG No. 24/25 4 JULI 2009 9009 8

n u Grun-vergelijkt,ien. Daar-

Een boekjeen, is het-ken op eent lukt niet.ngen daar-zegd wor-

plek vande laatsteblijven: 8

k twitter?’af. ‘Nee,

t is Victo-rslikt zich

alt duizen-een vrouwPhone aan. ‘Moder-

at de mensBrussen.

e bijvoor-r Guzman

man, is datdrankpro-k heb ge-ppen nietzelfs dat

R-stunt ter Guzman

donschot.gesprokenpenmaker.dat Javieralentloze,ruikende

dat hij is.eggen zo-andragen.’

Zes maanden Azië hebben niets afgedaanaan het gezag van JS.

De wreed afgekapte discussie brengtons bij u, Jip Veentop. Uw naam is

nog de beste grap in het stuk dat gaat overeen gesprek tussen Jeroen Pauw, een ver-krachte vrouw en een zedendeliquent. JSis allang blij dat het niet over De WereldDraait Door gaat. U slaagt er wonderwelin om een verhaal met ingrediënten als ke-tens, vaginale verbrandingen en bestiali-teit saai te maken. Aan het einde blijktwaar u naartoe wilt, u koesterde de wensdat de verkrachter ook Jeroen Pauw zoudoodschieten (met wat?) zodat deze vanuw buis zou verdwijnen. De clou ontgaatde jury volledig omdat er aan het voorle-zen dan al een einde is gekomen. BertBrussen merkt op dat Pauw & Wittemanal weken voorbij is en laat zijn fantasieënover Thijs van de Brink de vrije loop, JVverbaast zich over het feit dat Johannesook een synoniem voor penis schijnt tezijn en als de rode oortjes zijn weggetrok-ken wordt besloten om u 15 punten en eenrape kit te geven. Probeert u de volgendekeer iets te schrijven ná een zaadlozing?

De laatste dans is voor J.H. Hooge-veen. U mikt op niemand minder dan

de koningin en we hopen oprecht dat u heter beter vanaf brengt dan die andere knak-ker. Dat is aan u wel toevertrouwd, wantnog voordat u in de tweede versnelling zitbeschrijft u hoe onze koningin de kroon-prins met een voorbinddildo tussen debips pakt. En dat niet alleen: de koningingeeft vrijwel zeker ooit seks gehad. Deverhalen gaan, draagmoeder daargelaten,dat ze verschillende dochters heeft ge-baard uit haar kut. StB verdenkt de konin-gin ervan dat ze ook uit de anus kan ba-ren: ‘Het blijft wel de koningin natuur-lijk.’ Antillianen zijn van nature konings-huisgezind en voor de zekerheid probeertOK de meeloper te paaien met wat spie-geltjes en kraaltjes. Als het verhaaltje uitis, wordt het volkslied gezongen en beslo-ten om u een 10 te geven. In punten, wel-teverstaan.

Maar wacht. Drie uur te laat komt unog door, Marijn Sikken. U ver-

dient eigenlijk diskwalificatie maar krijgtgratie omdat u het vriendinnetje bent vanHans Hogenkamp. Die hebben wij hoogzitten, vooral omdat hij een twintig jaarjongere vriendin heeft. Een kleine voor-sprong voor u dus, die elke keer slinkt datu het woord ‘kut’ gebruikt. Dat doet u zoexcessief dat u zelfs moet vrezen onderJordy Kassninck te eindigen. Wel kiest uhet meest originele slachtoffer van deavond, HP/De Tijd columniste Fleur Jur-gens. ‘Ja, wat een flutblaadje die HP,’vinden revumannen Verdonschot enBrussen. ‘Zou ze betaald krijgen voorhaar column?’ peinst JG op zijn beurt. Degastredacteur en zijn internetvriend wis-selen behendig van onderwerp. Brussen:

‘Ik vind het geen mooie vrouw, die FleurJurgens.’ LV: ‘tenzij je valt op chagrijnnatuurlijk.’ Uw grootste bezwaar tegen decolumniste blijkt te zijn dat ze schrijftvanuit de wij-vorm. Wij vinden dat eenbeetje mager voor een polemiek. 14 pun-ten en een bevestiging van uw observatiedat vrouwen beter de afwas kunnen doen.

‘Volgens mij zijn we doorheen,boys’, besluit gastvrouw OK, en

haalt haar poedel tevoorschijn. Het wolli-ge schepseltje begint gelijk naar de meel-oper te blaffen, maar komt al snel tot in-keer als die zijn gouden tand laat zien.Bert Brussen vult de stilte met een bin-nengekomen tweet: ‘Ik krijg hier een be-richt of die jongen in het midden Jim Gle-rum is.’ ‘Wat?! Zit jij al de hele tijd stie-kem foto’s van ons het net op te slinge-ren?’ briest een aangedane JG. ‘Wievraagt dat dan wel niet?’ ‘Ene RGFTW’,antwoordt Bert Brussen. ‘Toch niet déRGFTW?’ stamelt StB. Volgens JS heeftBrussen met zijn getwitter de redactiesta-tuten geschonden. ‘Je twittert toch ook

geen foto’s uit de Trêveszaal?’ OK isoverstuur en eist dat Bert Brussen haarhuis verlaat. ‘Jij mag blijven hoor, Leon.’‘Nee, ik moet weer eens op huis aan. Mijnauto staat helemaal bij het museumplein.’‘Zal ik anders een snorder voor je bellen?’biedt de meeloper vriendelijk aan. MaarVerdonschot is zijn collega al tot onder-aan de trap gevolgd.

‘En laat je hier nooit meer zien!’ giltOK nog door de brievenbus richting

Bert Brussen. ‘Of we laten de hond op jelos,’ vult JS voor de zekerheid aan. Vanafde straat is te zien hoe een gehurkte JV

twee voorpootjes beetpakt. Het dansje datvolgt maakt wel duidelijk dat niemandvoorlopig iets hoeft te vrezen.

De redactie

De Jury:JS JGOK LVJV Bert BrussenStB Raimon Pelikaan

YVERSLAGNTHOOFT 2009

K de deur van haar fraaie appartement in hetdam. ‘Gátverdamme,’ roept ze richting haarjij naar Conimex. Je gaat je thuis maar was-die woklucht is verdwenen.’ Pas dan ziet ze

ken redacteur staat. Daar op de overloop staatacteur JS. Zes maanden geleden verdweneng. OK vliegt hem om zijn nek terwijl StB al-ekt. De rest van de gasten druppelt binnen ter-gerijpte mannenlichaam van de verloren zoonkt.

Onno Duijvenbode – Uw stuk gaat overJim Jansen, hoofdredacteur van studen-tenblad Folia. Een dankbaar onderwerp,vooral als je met je vingers zachtjes rondz’n kontgaatje kietelt. U verwijt hem dathij niet kan schrijven, een chronisch ge-brek aan humor heeft en een saaie lamlulis. Oftewel: u vertelt ons niets nieuws.Het levert u 21 punten op.

Ben Hoving – Uw stuk levert u al natwee regels een duim op. U meent Mei LiVos te moeten beledigen en dat gaat er bijStB niet in. ‘Zij gaat de PvdA andersmooi wel weer uit het slop trekken hoor.’JV maakt een grapje over Arie Slob maarniemand reageert. ‘Zei je dat ook niettoen Ehsan Jami op een verkiesbare plekkwam te staan?’, antwoordt OK. StB wilniet meer luisteren. De rest van de voor-dracht houdt hij zijn vingers stevig in zijnoren. De overige redactieleden haddenzijn voorbeeld maar beter kunnen volgen,want uw stuk is geen moment interessant.Wel is het de aanleiding voor JS, JV enJG om hun favoriete Mei Li-anekdotes tevertellen. Alle drie beginnen ze met: ‘Ikkwam Mei Li Vos een keer straalbezopentegen op een borrel’. U krijgt 17 punten.

Barry Volmer – U heeft van de gelegen-heid gebruik gemaakt om uw mening tegeven over de existentialistische filosoofSoren Kierkegaard. U vindt zijn uitlegvan het begrip synthese ‘niet meer vandeze tijd’ en pleit voor herwaardering vanFichte’s meer dualistische invulling. ‘Te-ring, wat een kankermongool’, eindigt uuw stuk. JG veinst een oma die overleden

is aan kanker en geeft u 0 punten. Datbrengt uw totaal op 11.

Marije Wester – Waarschijnlijk studeertu Engels, want uw stuk over Jort Kelderstaat bol van de leenwoorden. Het is eenfucking schande dat een bretelsdragendjongetje dat zelf tonnen per jaar binnens-leept vooral bekend is van het stellen vanzogenaamd kritische vragen aan high-brow Amsterdam over hun ongetwijfeldveel te dure shawls en pimpin’ auto’s. Ja,zo fancyen we er nog wel een paar, verderniets dan shame. 13 punten voor u.

Fouad Yacoubi – U verwijt in uw stukAhmed Aboutaleb Marokkanen eenslechte naam te geven. Straks gelooft mennog dat alle mocro’s hun dikke lijf tegenbeter in proberen te camoufleren met eeniets te strak maatpak. Dat wij allemaalpraten alsof we de woorden uit moetenspreken terwijl we twee koude bolletjesijs in onze wangen houden. Echt. Geloofmij. Zo zijn we niet allemaal. Sommigenvan ons stelen ook gewoon. Die conclusielevert u 23 punten op. Schrijft u er vol-gende keer ook een fatsoenlijk stuk bo-ven?

De corveejuryJSOKJVStBJG

NAKOMERTJES

Scorebord1. Joubert Pignon 54

2.Hylke Dijkstra 47

3.G.V. Berg 46

4.Freek Basterman 39

5.Max Cramer 28

6.Jip Veentop 15

7.Marijn Sikken 14

8.J.H. Hoogeveen 10

9.Jordy Kassninck 8

OK probeert Lotje terug te vouwen in zijn oorspronkelijke vorm.

Bert Brussen twittert dat er een viezemeneer naar hem staat te kijken.


STSTUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES 119e JAARGANG No. 24/25 4 JULI 2009 10

Dat ging bij vriendinnetjes thuis welanders. Daar stonden trommels en

potten vol lolly’s, schuimpjes en spekjesop het aanrecht, waaruit je om half vierzomaar een handvol mocht pakken. On-ze vriendschappen werden in belangrijkemate bepaald door de snoepomstandig-heden. Zo ging mijn zusje graag spelenbij Barbara Smit, omdat daar op het dres-soir een vissenkom stond die geheel ge-vuld was met kauwgomballen. Als Bar-bara even naar de wc was, probeerdemijn zusje zo geruisloos mogelijk eenbal in haar broekzak te moffelen, totdatze op heterdaad betrapt werd en in hetvervolg alleen nog maar verlangend naardie vissenkom durfde te kijken. Kauwg-om stond bovenaan de lijst van meestverboden snoep, op de voet gevolgd doorde lolly. Dergelijke geneugten warenvoor asocialen, net zoals shag roken enin het openbaar een warme Hemaworsteten.

Niet alleen speelden wij vanwege diekauwgomballen en lolly’s geregeld

bij meisjes met wie we verder nauwe-lijks bevriend waren, we aten er ookgraag tussen de middag een boterham.Een witte boterham met hagelslag, vlok-ken of vruchtenhagel betekende in onssuikerloze universum een ongekendetractatie.Toen ik een jaar of negen was, beslootmijn moeder het fenomeen ‘zoetedag’ inte voeren. Tante Els, een in Oud-Zuidwoonachtige hippie, had haar uitgelegdhoe in tout Amsterdam kinderen uitslui-tend nog op zaterdag mochten snoepen.Doordeweek werd alle snoep opge-spaard in een grote pot, waarna er op za-terdag naar hartelust gesnoept mochtworden. Mijn nichtjes werden al enkelemaanden onderworpen aan dit regime envonden het volgens tante Els zelf ookeen geweldige vondst. Enthousiast ge-worden door dit grootstedelijke voor-beeld wees mijn moeder een trommeltjeaan waarin we voortaan ‘al ons snoep’mochten deponeren. Niet alleen die paarkoekjes die we doordeweek thuis kregenverdwenen in die trommel, maar ook detractaties die op school werden uitge-deeld en de ulevellen die we een enkelekeer kregen toegestopt door onze hoog-bejaarde buurvrouw als we haar de krantbrachten.Deze trommel, die strategisch in hetzicht maar buiten ons bereik werd neer-gezet in een kast in de woonkamer,vormde voor ons een ware Tantalus-kwelling. De hele week dacht ik koorts-achtig na over wat ik zou kiezen als heteindelijk weer zaterdag was. Qua totaal-consumptie gingen we er met de intro-ductie van de zoetedag trouwens op ach-teruit, want het was nu ook weer niet debedoeling dat we die trommel op zater-dag zomaar leeg zouden eten. Dan zou-den we, gewend als we waren aan eensuikerloos bestaan, misselijk kunnenworden. Zo werd snoep dankzij zoetedageen nog grotere obsessie waar de heleweek om leek te draaien.

Met mijn zakgeld, dat een schamelkwartje per week bedroeg, kocht ik

bij de sigarenboer op weg naar schooleen schuimblok, een zakje zwartwit, eenchocolollie of een dropsleutel. Die kost-ten allemaal een dubbeltje per stuk enhet was moeilijk kiezen. De sigarenboerwas geen kindervriend en zijn geduldwerd tot het uiterste beproefd door onseindeloze dralen voor de stopflessen inzijn krap bemeten zaakje. Uiteindelijkkeek hij zo woest als we met z’n drieenbinnenschuifelden om gezamenlijk eenkwartje te besteden dat we niet langernaarbinnen durfden en waren aangewe-zen op andere dealers.

Ook toen zoetedag na enige tijd weerwerd afgeschaft, bleef ik geobse-

deerd door de gedachte aan snoep. Datbleef zo toen ik naar de middelbareschool ging. Hoewel ik daar ook de ge-noegens van bessen-jus en pisang-am-bon ontdekte, en van de Marlboro’sgaandeweg overstapte op pakjes Drum,bleef snoep mijn belangrijkste versla-ving. Ik keek dan ook verwachtingsvoluit naar het moment waarop ik het huisuit ging en eindelijk ongestraft kon gaaninkopen. Het kastje dat ik in mijn eerstestudentenkamer voor mijn voorraad ge-bruikte, stond algauw bekend als ‘Kat-ja’s kastje’ en heeft tot op de dag vanvandaag een mythische status onder oud-studiegenoten.

Tot mijn schaamte moet ik bekennendat er dertig jaar na de introductie

van zoetedag bar weinig is veranderd.Alleen strikte discipline behoedt mij er-voor de godganse dag door te snoepen.En zelfs die discipline is betrekkelijk,want ik vrees dat ik voor een veertigerbeschamende hoeveelheden snoep naar-binnen werk. Mijn eigen kinderen vor-men een geweldige dekmantel voor hetin stand houden van een flinke voorraadwaarvan ik zelf verreweg het grootstedeel opeet. Met roken ben ik al jaren gestopt en ookalcohol vormt geen enkele verlteidingvoor me. Mijn voedingspatroon is bui-tengewoon verantwoord, met weinigvlees, verantwoorde vis, roggebrood,linzen en sla uit eigen tuin. Maar nooit ishet me gelukt af te komen van mijnsnoepverslaving. Nog steeds kan ikovervallen worden door een intens ver-langen naar kaneelstokjes, mintnopjes,trekdrop, salmiaklolly’s, spekjes of ba-nanenschuimpjes. Misschien moet ik eenvoorbeeld nemen aan mijn oma, die drie-ennegentig werd op een dieet van wittewijn, zwarte thee en bonbons. Elke keerals ik naar de kast loop om een greep uitmijn voorraad te doen, hoor ik haar op-gewekt zeggen: ‘Zo, even een zoeterdje,’en dan vind ik weer dat ik het volkomenverdiend heb.

Katja de Bruin

Katja de Bruin was jarenlang de vrouwachter VPRO’s Achterwerk. Onlangsverscheen haar boek ‘Varkensliefde’

PRAATJES VULLEN GEEN GAATJES

ZoetedagToen ik klein was, kreeg ik vrijwel nooit snoep. Het waren de jaren

zeventig en mijn moeder was van de gezonde school. Zo gezonddat ze een bruine boterham met honing eigenlijk al het toppunt vanverwennerij vond. 's Middags bij de thee kregen mijn zusjes en ik stee-vast een scheepskoek; een gortdroge en keiharde beschuit waaraan eenminimale hoeveelheid suiker was toegevoegd om het etiket ‘koek’ nogenigszins te rechtvaardigen.

‘h

Dk

Bd

T

V

D

Dd

T

V

‘e

Rg

No

‘k

Z

Dp

Vb

Ezh

Vm

Sw

WbG

Zkb

Vox Pop!Hoe gaan de sterren zich weren tegen de Mexicaanse griep?

Adam Curry, ambassadeur van het gekleurde brillenglas

Alleen losers krijgen de griep en ik ben een winnaar.Sinds ik met Micky ben, lig ik niet meer blowend op debank, maar laat ik me gaan in de Supperclub, daar isMicky bedrijfsleider you know. Ik noem het overigensliever de ‘Upperclub’. Daar hebben mensen geen griep,maar hiv. Griep is voor losers, maar dat zei ik geloof ikal. Ik ga het hierbij laten nu, you’re wasting my time.

Michel Houellebecq, schrijver

Ik blijf binnen, desnoods een hele zomer. Ik zit meestal binnen, dus die clochard van een Mexicaansegriep gaat mij niet uitroeien. Hoe minder contact met de medemens, hoe beter. Mooie kutjes hebben de vrouwen in Mexico trouwens, ik had er graag een paarbezeten deze vakantie. Nu zal ik het moeten doen metmijn pornobanden, maar ik deed het toch al een tijdje alleen maar op mijn pornobanden.

Noraly Beyer, TV-persoonlijkheid

Mijn grootmoeder heeft me wegwijs gemaakt in de wonderbaarlijke wereld van de kruidenmengsels en andere middeltjes. Toen ik een keer zwanger was van oom Harold heeft zij me met behulp van een kris weer kinderloos gemaakt. Sindsdien vertrouw ik al haar recepturen. Ik heb het opgezocht en voor het elixer tegen de Mexicaanse griep heb ik nu bijna alle ingrediënten in huis. Ik heb alleen nog schubben van de Indische zandboa nodig. Selamat siang!

Koningin Beatrix, vorstin

Wanneer de Mexicaanse griep echt uitbreekt, verhuizen we met de familie naar Engeland. Vanaf daar zal ik alle landgenoten toespreken via Radio Oranje. Canada is misschien nog een beter toevluchtsoord. Maar het is belangrijk dat de rest van Nederland overgaat tot de orde van de dag. We laten ons niet terroriseren door dergelijk natuurgeweld. Koninginnedag gaat volgend jaar, griep of niet, dus gewoon door.

Pepijn Lanen, intellectueel geweten van De Jeugd Van Tegenwoordig

Als mensen mij vragen ‘mag ik het zout’, zeg ik ‘never’, als die griep naar Damsko komt zeg ik ‘aju met die flu’. Kanker.Ik ga sowiesotjes bij een chick die ik laatst geregeld heb, die chick werkt kankerhard bij een apotheek, regelen dat ze naast alle andere vitamientjes die ze altijd voor me meebrengt, me ook wat stripjes tamifluffer toestopt.Dan trakteer ik haar op een wrap en mogen onze maats ook komen en dan noem ik het een wrap-party. De Kaaanker!



melht ikhooleenost-

k enboerduldons

n inelijkieeneen

ngerwe-

weerbse-Dat

barege-

am-ro’sum,rsla-svolhuisgaanerste

ge-Kat-van

oud-

nnenuctieerd.j er-pen.lijk,igeraar-vor-het

raadotste

ookdingbui-inigood,oit ismijn

ikver-

pjes,ba-een

drie-wittekeerp uitop-

dje,’men

ruin

uws

grenondvantee-eennog

JV STAAT ZIJN MANNETJE

WijverijWij is de nieuwste roman van Elvis Peeters. Een goedgekozen titel,

want wij gaat over een groep. Een titel als Ik zou de roman tekortdoen. Op de voorkant van het werk is, bij wijze van marketingtruc, eensticker geplakt: Waarschuwing, expliciete roman. De sticker zit netiets te hoog. Vier centimeter lager had ie moeten zitten, over de breed-te van alle bladzijden heen geplakt, zodat de inhoud van Wij een kleingeheimpje tussen uitgever en schrijver had kunnen blijven.

De groep van Peeters bestaat uit eenstuk of zeven jongeren. ‘Jongeren

van deze tijd’, zou een gewillige recen-sent zeggen. Niet omdat de roman daarook echt over gaat, maar omdat het deroman en daarmee de recensie een stukaantrekkelijker maakt. Eén iPodje ergensop pagina 123 is genoeg om de romanover ‘eigentijdse pubers’ (de Volks-krant) of ‘de wereld van vandaag’ (HetParool) te laten gaan. Het zijn mooie eu-femismen voor een boek dat niet meer isdan een aaneenschakeling van ranzigefragmenten. Fragmenten waarover Mat-thijs van Nieuwkerk zei: ‘ik gooide ditboek een keer of vier door de kamerheen’, al was dat waarschijnlijk tijdenshet kijken van De zomer draait door.

Met leuzen als ‘wij waren vrij’ en ‘dewereld lag aan onze voeten’ neukt

de groep jongeren ze de wereld in. Enwie denkt vrij te zijn, doet rare din-gen.‘Karl smeerde met een blote vingerolijfolie aan het spleetje, we knipten ookwat plukken haar weg. Daarna goten weolijfolie over onze lullen. Druipend gin-gen we onze gang. Alleen Thomas wasklaargekomen. Hij had de kat het diepstgeraakt. Hij wierp de zak in het kanaal.’Het is van een stuitende smerigheid, hetwoord ‘spleetje’ wanneer het niet ge-bruikt wordt om de lucht tussen je tan-den aan te duiden. Maar het favorietespel van de groep is toch wel dat waarbijeen voorwerp in de mond, vagina of anusvan een van hen wordt gestopt en hij ofzij mag raden of het om een aansteker,een chocoladereep, een rietje (‘somsbliezen we erin’), schroevendraaiers,hondenbrokken, een iPod dan wel eenfietspomp gaat. ‘Sommige meisjes raad-den opzettelijk fout om het langer te la-ten duren.’ Ja, als de autoshuffle van jeiPod bij het binnengaan van je anus toe-vallig een goed nummer afspeelt zeker.

Er is natuurlijk niets mis met verhalenover fietspompen in anussen. Ik hoor weleens zeggen dat er in moderne literatuurte weinig fietspompen in anussen ver-dwijnen. Vroeger, ja vroeger, toen kon ernog geen fietspomp in een anus verdwij-nen of er moest betekenis aan gehechtworden, maar bij Peeters is betekenis verte zoeken. Wij kan dan ook alleen sa-mengevat worden als een aaneenschake-ling van ranzigheid: dan weer laat degroep de schaamlippen van een van degroepsleden piercen door een wesp, danoverlijdt er een wanneer een ijspegel inhaar vagina gestopt wordt, niet veel laterworden de letters HOER in de buik vaneen door de drank bewusteloos geraaktmeisje gekerfd. Met een draad waaropgeplast is wordt de wond vuilgemaakt,zodat deze niet snel zal helen. De scèneswaarin een man overgehaald wordt vaneen elektriciteitsmast te springen enwaarin een miskraam opgewekt wordtdoor middel van een honkbalknuppel,zal ik achterwege laten.

Het zijn allemaal verhalen die ooiteens de krant hebben gehaald die

Peeters nu achter elkaar zet en door ééngroep jongeren laat uitvoeren. Zo kanéén hoofdpersoon ook Polen binnenval-len, de Gaykrant oprichten, een maan-landing maken, de winnende goal in definale van ‘88 scoren én een middel te-gen zweetvoeten uitvinden. Allemaaleven spectaculair, maar een verhaal hebje er nog niet mee. Een echt verhaalwordt Wij dan ook niet. Als Peeters nietkan teren op het krantennieuws en zelfiets aan het verhaal toe moet voegen,gaat het mis. Zo probeert hij van devoornaamste verteller een intellectueelte maken. Peeters’ denkwijze: als ik dehoofdpersoon om de bladzijde het werkvan een filosoof laat lezen, dan is hij eenintellectueel. En zo leest de hoofdper-soon, een jaar of 16, in de 171 bladzijdenonder andere Zizek, Finkielkraut, Rim-baud, Popper, Sartre, Saramago, Kant,Cioran, Flaubert en Kafka. Ongeacht ofhij de bladzijde daartussen een fiets-pomp rectaal getoucheerd heeft. Je magnog hopen dat Rimbaud en Popper nietals woordgrap zijn bedoeld. Nog zo’nvoorbeeld van Peeters’ denkwijze: hetverhaal gaat over pubers, dus moet ik afen toe laten zien dat ik weet waar jonge-ren zich mee bezighouden. Gevolg: eenvan de groepsleden mag, nadat haar metwespensteken bewerkte vagina geneuktis, nog even snel een breezer wegdrin-ken. En hier blijkt dat Peeters zich nietzo goed heeft verdiept in de ‘jongerenvan deze tijd’: die breezers moet je zenatuurlijk geven vóórdat je ze verkracht.

En zo is Wij niet meer dan een serieopsommingen van gruwelijkheden

zonder spanningsboog. Met een voor-spelbaar einde bovendien: de groepgroeit uit elkaar en iedereen gaat op ei-gen houtje verder. De één gaat door meteen prostitutiebedrijfje, de ander besluithaar foetussen als kunst te gaan verko-pen en zo doet iedereen iets, wat jonge-ren ‘van deze tijd’ nu eenmaal doen.

JV

***

‘Ik hou van klein leed. Zodra ik ergens een dikke jongen zie staan, breekt mijnhart al.’

Durft u er op uw rafting-en-outdoor-climbing-expeditie ook nooit voor uit tekomen dat u een reisverzekering heeft afgesloten?

Bij het zien van de blonde jongen met de roze trui kon hij niet meer aan iets an-ders denken dan glacé’s.

Treurig: een veertigjarige vrouw op muziekles, op een muziekschool.

Voelt bij u de was ook altijd schoner als hij nog nat is?

Dat Verkade-gevoel, heeft u dat ook nooit gehad?

De oosterse ervaring die het pakje Conimex beloofde werd teniet gedaan doorde aanblik van haar man.

Tegeltjeswijsheid: bij de koffieautomaat staat men nooit alleen.

Vindt u ook dat Martinus Nijhoff eigenlijk 's lands eerste rapper was?

‘Ja, uw auto heeft natte banden’ zei de automonteur, en eventjes voelde Jennif-er zich helemaal op haar plaats.

Restauranttip: bij gewervelde dieren kluiven, bij dieren met een exoskelet, zui-gen.

Na deze diepe belediging kon hij alleen nog maar reageren met een moeizaamonderdrukte ‘grnf’.

‘We leven in een dictatuur, alleen merken we er niets van’ en andere gesprek-ken bij de haringboer.

Zomerzon: een extra excuus om de gordijnen dicht te houden.

Doet één goede liefdesscène van Hemingway u ook meer dan de hardste porno?

Vindt u het ook zo jammer dat buideltasjes echt niet meer kunnen, omdat ze opbepaalde momenten toch zo verdraaid handig zijn?

Een perfecte avond met goede wijn, een uitmuntende selectie kaasjes, de Kreu-zersonata van Beethoven op de stereo, en twee vadsige hoeren die je lul tussenhun tieten stoppen.

Vond u Cato ook zo irritant toen hij elke keer weer zijn toespraken eindigdemet 'ceterum censeo Carthaginem esse delenbla bla bla'.

Spekkoek: het Indonesische dessert waarvan je altijd dacht dat het Nederlandswas.

Wanneer heeft u voor het laatst een paar mooie bladeren gedroogd voor uw her-barium? En welk boek gebruikte u? Toch niet de Verzamelde Sprookjes van deGebroeders Grimm?

Zodra ze de catheter in zijn plasbuis aanbrachten was Gerri er niet meer zo ze-ker van dat het wel zo goed was dat de medische wetenschap het niveau vanbloedzuigers en aderlatingen ontstegen was.

***



Doe mij maar een borderliner

Ik wil een meisjeEen meisje dat meer drinkt dan mijn vriendenEn voor het slapen gaanMet het braaksel rond haar mondVraagtOf ze nog steeds mijn prinsesje is

Ik wil een meisjeDat als je eventjes niet opletAbortus pleegtEn zegt dat als een foetus in een breinaaldZijn meerdere erkentHet waarschijnlijk tochEen sukkel was geworden

Ik wil een meisjeDat tijdens Lion Kingnaar Simba schreeuwtDat het een homo isEn even laterHuiltOm zoveel onrecht

Ik wil een meisjeDat voor haar verjaardagEen otter wilMet een strikje eromheen

En als ze dan een katje krijgtNaar boven rentEn vanaf de vliering roeptdat ik dood benvoor haar

Maar de volgende dagWeer naast me ligtEn zegt dat het haar spijtDat ze 's nachtsHet poesjeHeeft gewurgd

StB

Vox Pop!Vorige week overleed op mysterieuze wijze (overdosis) popicoonMichael Jackson (11). PC vroeg de Nederlander om een reactie.

Karl Noten, aerobics-icoon

De dood van Jackson heeft me diep geraakt. Al jarenwas hij een groot voorbeeld voor me. Die passie, diebeleving die hij erin stopte. Michael Jackson werd erhelemaal één mee. Geweldig zoals hij dat elke keerwist klaar te spelen. En ik vond zijn liedjes ook bestleuk.

Jomanda, medium

Jomanda: Cardiac arrest, cardiac arrest, tututu. Al tijdenzag ik dat Jackson uit balans was. Hij belde mij onlangsnog, de dokters hadden huidkanker bij hem gediagnos-ticeerd. Ik heb hem toen een kop kamillethee en tweestuks fruit toegestuurd. Blijkbaar hebben die zijn adresnooit bereikt. Maar eigenlijk mag ik dit helemaal nietzeggen, ‘het’ wil dat ik de komende maand niet praat.

Nico van Ulf, belastingbetaler

Ik heb nachten niet kunnen slapen. Ik zit helemaal stukzeg maar. Met het gezin zouden we van het weekendmet de caravan vertrekken naar Zuid-Frankrijk, maardat hebben we voorlopig even op een lange baan ge-gooid. Michael Jackson was een grote held voor mij enConnie. Dat ene nummer, god hoe heet het ook alweer,ja, dat My Way, dat hebben we nog gedraaid op ons hu-welijk. Vijfentwintig jaar geleden alweer. Zevenen-twintig? O, zevenentwintig. Kippenvel. Elke keer weer.

Geert Wilders, leider

Blijkbaar leven we in een klimaat waarin popsterrenzomaar dood neer kunnen vallen, mevrouw de voorzit-ter. En ik zeg u één ding: het is werkelijk een schande.Wij, Nederlanders, hebben een idool verloren en datallemaal door het laffe gedrag van dit pseudo-kabinetbestaande uit, en ik zeg het maar voorzitter, koran-christenen. Het wordt hoog tijd dat dit stelletje linkselafbekken eens goed de oren afge-.. eh.. gewassenwordt.

Rob de Nijs, zanger

De King of Pop dood? Nee hoor, ik leef nog gewoon.Volgend weekend bijvoorbeeld sta ik in café ’t Huuskein Bavel. En ik kan je vertellen, het dak zal eraf gaan inBavel hoor. Kaartjes zijn te koop achter de bar, maar jekan me natuurlijk ook altijd even bellen: 06-53324641.

Pieter Broertjes, hoofdredacteur Volkskrant

Michael en ik waren goede vrienden. De maandag voorzijn dood sprak ik hem nog, ik zat aan de rand van zijnbed, en vroeg hem hoe het ging. We praatten overvroeger en over de tijd die we samen gehad hadden,niet wetend dat aan onze zielsverwantschap zo sneldaarna een einde zou komen. Aan een half woord had-den Michael en ik genoeg. Great minds think alike. DeVolkskrant gunt Michael zeker het waardige dat zo’nman, zo’n vriend, verdient. Gratis, dat wel natuurlijk.Maar wilt u me nu excuseren? Ik moet nog een grafre-de schrijven voor mijn grote vriendin Farrah Fawcett.

PDeZwricwin



PC’S ZOMERDECLARATIESPELDe caravan staat al op de oprit, maar u heeft nog geen idee hoe u zich die acht lange uren richting de zon gaat vermaken.Zweedse puzzels kennen voor u geen geheimen meer, van uw vrouw mag u geen luisterboeken opzetten en uw dealer is alrichting Ibiza. Geen nood! Met PC’s grote zomerdeclaratiespel bent u uren zoet. Vind het juiste bonnetje bij elke regent enwin een tweedehands zonnebril van Rayban.

ADeclaraties week 17

3x Double Whopper menu 6,606x Chicken McNuggets (20) 72,60Ab King Pro 119,954x Big Tasty met Bacon 9,203x Chicken Bucket (12) 53,85 2x Quarter Pounder menu 11,9014x Extra fritessaus 3,50Medium Salademenu (met cola) 4,95

FDeclaraties september 2008/juni 2009

Lidmaatschap Eddy Terstall 120,00Spindoctor Mariëtte Hamer 140.000,00Spindoctor Jacqueline Kramer 140.000,00Overnachting hotel Parijs 420,00 Videocamera Samsung SMX-F30 199,00Adjiedj Bakas 40.000,00

EDeclaraties september 2008/juni 2009

Reis Kenia ivm aidsbestrijding 1220,00Waterputproject Sudan (retourtje) 1423,10Project ‘save our beaches’ Gran Canaria 2300,50Inventarisatie ontwikkelingshulp Mallorca 10.530,80

(4 personen)Tekentang 1,95

CDeclaraties juni

2x Kaartje EO jongerendag (eBay) 90,00 4x Zetel van de PvdA 20,00Verjaardagscadeautje Katja - Christine le Duc 120,00

1

2

4

3

BDeclaraties 27 juni, 21:00 - 03:45

3 flessen Rosé (JP Chenet) 9,-2 pitchers bier 23,8018,5 Bloody Maries 168,404 bodyshots 16,-Audi A8 95.000

DDeclaraties maart 2009 (voorjaarsschoonmaak)

Swiffer 10,-2 x Vanish Oxi Action 14,90Kalkreiniger 2,-Cillit Bang 8,504 x Robijn Stralend Wit 18,605 x Dreft (limoen) 16,-Huur Frans dienstmeisjeskostuum 35,-

5

6

Antwoorden: 1C - 2A - 3E - 4F - 5B - 6D



Eallemwaakleigenosen leunaltijte zesomde bBehpadlangringwanmijdBeuop stwijbuu

EzoonwasNu zwaschamoede wzwatouwre kdat vootoenlarmke k‘em‘alalegdzichgedrdenlarm

ST

AHWakwSurvolmak

Maargoed, een middelvinger dus.Want om welke andere reden zet je

iemand op de sportpagina, die met zijnkromme ruggetje altijd als laatste geko-zen werd met gym? Mij ga je niet vertel-len dat Ingmar tijdens het potje voetbalin de pauze ooit een andere rol heeft ge-kregen dan die van doelpaal. Ingmar zelfgaat je dat trouwens ook niet vertellen,want in zijn columns schrijft hij zijn ver-loren jeugd nog maar eens van zich af:‘Maar welke arena ik tot nu toe ook be-trad, ik maak er al sinds het prille beginzo goed als niets klaar. Een bevriendeaannemer, met wie ik voetbalde toen weeen jaar of acht waren, mag graag me-moreren dat ik vooral goed was in de balrecht omhoog schoppen, om daarna zon-der succes te gaan staan kijken waar hijgebleven was.’Ik zie het wel voor me. De jonge Heytze,toen al met die vaalbleke huid, dat watongezonde gezicht alsof er al jaren geenzon meer op heeft geschenen. Zo’n jon-gen die de broodkorstjes niet weg krijgten dat dagelijkse gevecht met zijn lunch-pakket al competitie genoeg vindt. Daarstaat hij dan, op het voetbalveld mijme-rend over een nieuw puntdichtje terwijleen leren voetbal op een centimeter nazijn hoofd mist. Pas als iedereen begintte lachen heeft hij het door, of eigenlijkzelfs dan niet. Ingmar voelt dat er iets is,maar wat er is dat weet hij niet. Waar-mee hij, toch nog dankzij de sport die hijuiteindelijk zo haat, een onderwerp heeftvoor alweer een gedicht. Als ik later groot word dan pak ik ze te-rug, dacht hij op zijn zolderkamer, tus-sen de boeken en zijn muizenkooitje. Dejongens die hem na een sliding aan deokselharen omhoog trokken en tijdenshet afdouchen hun goudgele straal lietenkletteren tegen de dunne beentjes van

Heytze. Of hem met z’n allen stonden uitte lachen als hij weer eens voorover vande bok was geflikkerd. En nu is het moment daar voor Ingmarom ze terug te pakken, en dat doet hij opde manier waarop hij ze het beste aan-kan, met de pen. Door de paar pagina’sin de Volkskrant die nog een beetje tedoen zijn te verpesten met zijn columns.

Gelukkig krijgt hij daarvoor alle kans,want sport, tja, dat is toch iets waaroverje op de redactie maar beter niet kan be-ginnen bij de koffieautomaat. Een stevi-ge okkernoot van Pieter Broertjes kun jekrijgen.Ergens had ik er ook wel bij willen zijn,die redactievergadering waarop beslotenwerd een sportcolumn aan Ingmar Heyt-ze toe te wijzen.

Hoofdredacteur Pieter Broertjes: ‘Wehebben een nieuwe sportcolumnist no-dig.’Onderknuppel van de sportredactie: ‘Ja,laten we een oud international vragen,iemand die alle sporters bij hun voor-naam kent. Of wat denk je van Foppe deHaan?’Pieter Broertjes: ‘Nee, ik heb een veelbeter idee, we vragen die Utrechtsestadsdichter. De auteur van meesterwer-ken als Aan de bruid, Over rozen en El-ders in de Wereld. Prachtwerkjes, watzeg ik, juweeltjes. Ja, we vragen IngmarHeytze!’Onderknuppel van de sportredactie:‘Huh, maar waarom dan?’Pieter Broertjes: ‘Omdat wij de Volks-krant zijn. En wij haten sport.’

Als ik de naam ‘Ingmar Heytze’ te-genkom, dan moet ik altijd even te-

rugdenken aan een ontmoeting die ik hadmet Tommy Wieringa. Het zal ergens in2000 zijn geweest en Tommy had in deVolkskrant – waar anders - een dubbel-interview gegeven met de Utrechtsestadspoëet. Een week later las Tommymet de redactie van Propria Cures voorop sociëteit Lanx in Amsterdam, waar ikin die tijd lid was. Na afloop van zijn op-treden dronk hij een biertje aan de bar. Ikwas toch wat teleurgesteld in deze man,die als één van de eersten vroegtijdigekaalheid sexy wist te maken. Voor Prop-ria Cures schrijven, met een redactie diein die jaren de gewoonte had Ingmarcompleet af te drogen, maar ondertussenwel een interviewtje met hem meesnaai-en. Ik stapte op Tommy af en vroeg omverantwoording. Wieringa keek mij eerst een tijdje aan,niet om naar woorden te zoeken, maargewoon omdat Tommy dat doet. Menseneen tijdje aankijken en ondertussen lek-ker niks zeggen. Toen, na wat misschienwel een halve minuut was, antwoorddehij: ‘Ach ja, Ingmar. Ingmar die drinktkruidenthee.’ Wieringa keek me nog eentijdje aan en nam toen een slok van zijnbier. Ingmar die drinkt dus kruidenthee.Ja, daarmee was alles wel zo’n beetje ge-zegd. Of nee, daar had alles mee gezegdmoeten zijn. Maar het werd nog erger.Ingmar drinkt niet alleen meer kruiden-thee, inmiddels schrijft hij ook nog eenseen wekelijkse sportcolum. Columns diemet elkaar gemeen hebben dat Heytzegeen moeite doet te verbergen dat hij netzoveel van sport weet als een feministezonder kabelaansluiting. En het daarommaar over zichzelf laat gaan – zijn favo-riete onderwerp. Over de miljoenen-transfer van Cristiano Ronaldo: ‘Tochgeloof ik dat spelers wel te koop zijn,maar de chemie tussen die spelers, hetongrijpbare element dat een team onder-scheidt van een verzameling spelers,

niet. Dat komt vermoedelijk doordat ikgeen verstand van geld heb. Er gaan da-gen voorbij dat ik mijzelf niet terugver-dien.’ Het is een omhaal waar zelfs Ro-naldo met verbazing naar zou kijken.En jezelf in een column over ValentinoRossi al in de eerste alinea een hoofdrolgeven, het lijkt onmogelijk. Maar dat ishet niet, niet voor Ingmar Heytze. Hijdoet het gewoon: ´Iedere gewone sterve-ling heeft recht op één ridicule claim tofame. De mijne is dat ik jarig ben op 16februari en daarmee dezelfde geboorte-dag heb als Valentino Rossi, die ditweekend zijn 100ste Grand Prix won opde TT in Assen.´

Hoe lang dat ding er al in staat, ik zouhet niet weten. Eigenlijk ontdekte ik

het ook meer bij toeval. Dat ging zo: watgedachteloos bladerde ik door de Volks-krant, met een zomerzonnetje op hethoofd. Tot ik halverwege een beetje inde war raakte, wat was er tijdens mijnmaanden in het buitenland gebeurd metdeze krant? Van een verslag over eenzinderende wedstrijd in het vrouwenten-nis belandde ik zomaar in een bespiege-ling over het Holland Festival. De Ne-derlandse Opera tegen Les Ballets Rus-ses: 1-0, na een zinderende strafschopvan de één of andere nicht in een maillot.Ik bladerde de bijlage nog eens door, enzag toen de naam Heytze op de sportpa-gina staan. Een wat opmerkelijke ver-menging van sport en kunst – Kunst! Enna het nog eens rustig bestudeerd te heb-ben werd mij duidelijk hoe het zat. Desportbijlage liep al na krap anderhalvepagina over in de kunstbijlage, en om deafkeer van sport nog wat kracht bij tezetten was Ingmar Heytze er bijgehaald.De enige sportjournalist van Nederlanddie het voor elkaar krijgt een columnover de rentree van Raymond Sluiter uit-eindelijk over Ingmar Heytze te latengaan. Je moet wel heel goed je best doenom in een stuk van nog geen 500 woor-den over Sluiter 18 keer het woord ‘ik’ tegebruiken, en ook nog eens af te sluitenmet een hartverscheurde jankpartij overje eigen doffe ellende: ‘Binnen drie mi-nuten voert mijn totale gebrek aan door-zettingsvermogen een verbeten gevechtmet mijn astmatisch piepende gebrekaan conditie en mijn protesterende ge-wrichten. Ten slotte wint de zwaarte-kracht. Mijn sportcarrière zou kunnenworden samengevat als een verzamelingsteeds slechter gelukte comebacks. Ikweet alleen niet waarnaar’.

Ik zou het antwoord ook niet weten.Tommy?

JS

JS DOET EEN DUBBELE SCHAAR

SchrijftafelvoetbalAls je een ongelooflijke hekel aan sport hebt, dan kun je daar na-

tuurlijk gewoon voor uitkomen. Je kunt de Champions League-fi-nale luid zuchtend afzetten en zo’n heerlijk Zweeds kwaliteitsdramavan Ingmar Bergman in je dvd-speler stoppen. Of als het gejuich vande buren in hun feesttent je teveel wordt, dan draai je de volumeknopvan je B&O net wat hoger, zodat ze overstemd worden door een lek-ker stukkie Mahler – koper, het liefst veel koper. Bij de Volkskranthebben ze ook een grondige hekel aan sport, en als je kijkt naar de op-lossing die ze hebben gevonden, dan zit het blijkbaar erg diep. DeVolkskrant heeft de Utrechtse stadsdichter Ingmar Heytze ingezet alssportcolumnist. Een grotere middelvinger kun je haast niet opsteken.On another note, zou Heytze vernoemd zijn naar die Zweedse cineast,of naar het IKEA-bed waarin hij te vroeg ter wereld kwam?

Ingmar Heytze: 'Hebben jullie em doorjongens? Voetbal? Muurtje?

Met een knalrode kop van de inspan-ning zit Nico Dijkshoorn achter

zijn laptop. Door de werkkamer van zijnrijtjeshuis in Amstelveen gonst de mu-ziek van het zoveelste hippe bandje.Vier sterren in de OOR! Mooi vindt Ni-co de muziek van het hippe bandje niet,maar oud en versleten gevonden wordenvindt Nico nog erger. Hij heeft al zoveeltijd verspild in de bibliotheek, waar hijdag in dag uit stapels boeken langs eenbliepje haalde. Even doorbijten dus maar. Nico verplaatst zijn gedachten van demuziek naar het lege scherm van zijnlaptop. Hij moet een stukje schrijven.Het onderwerp weet hij al. 'Vroeger'.Nico gaat een stukje over vroeger schrij-ven en over hoe alles toen beter was. Nualleen nog een kapstok vinden. Zal hijover de veters in de voetbalschoenenvan Sjaak Swart schrijven, die Sjaakzelf moest betalen? Ha, kom daar nu nogmaar eens om, met die verwende voet-ballers van tegenwoordig. Of zal hij

schrijven over Rinus Michels die eenkeer een voetbal opat omdat hij dachtdat het een biefstuk was? Om in vorm tekomen schrijft Nico snel een gedicht,een gedicht dat hij later die avond voorzal lezen op de televisie in De WereldDraait Door:

Het Ego Van Matthijs Is zo Groot Als We Het Vangen en Doden en Opbakken

Kunnen We Er een Jaar Van Eten In Deze Tijden Van Crisis

Succes verzekerd. Zelfs Matthijs zal la-chen, weet Nico. Matthijs beseft alsgeen ander hoe dol de Nederlander is opberoemdheden met zelfspot. Zelfspot to-nen kan wonderen doen voor je bankre-kening.

Snel tikt Nico zijn column af. Iets overvroeger, een overdrijvinkje er in, een

vergelijking met het hier en nu en hij

noemt Mart Smeets een keer. Dat zalhem leren niet om Nico te lachen. Terwijl de cd van het hippe bandje afge-lopen is, gaat Nico even op zijn schrij-versbankje liggen. Net zo één als HarryMulisch heeft. Dat heeft Nico eens ge-zien in een tijdschrift. Zelf staat Nico delaatste tijd ook vaak in tijdschriften. Hijschrijft stukken en geeft interviews af.Daar is Nico trots op. Hij vindt het leukom eindelijk erkenning te krijgen voorzijn schrijverschap. Nico pakt één vande tijdschriften en scheurt het interviewmet hemzelf eruit. De rest van het tijd-schrift gooit hij in een hoek. Één vooréén legt hij de blaadjes over zijn li-chaam. Een deken van zijn eigen zinnenbedekt hem. Dan valt Nico Dijkshoornin een tevreden slaap. Hij slaapt alsof hijweer vier jaar oud is.

Joubert Pignon

WINNAAR PC-ONTHOOFTPRIJSVRAAG

2009



Nee,dan spuug ik nog liever op de bus-

chauffeur zelf. Ik heb toch altijd al

zo’n moeite met mikken. En dan in

zo’n nauw buisje, dat doe ik alleen

maar op maandagochtend bij de

GGD. Want dat hij met z’n vieze inkt op jouw strippenkaart zit te butsen,

daar hoor je niemand over. Doe mij ondertussen maar een abonnement op

Propria Cures, de kwispedoor onder de Rudi Völlers. Ik wacht met betalen

tot de acceptgiro een vanillefantasie op mijn deurmat kwat.

naam .........................................................................................

adres.........................................................................................0 Tientjesleden 10 euro (half jaar PC voor 10 euro!)

0 Studenten 25 euro (jaarabonnement) 0 Gewone mensen 45 euro (jaarabonnement)

Neem nu een abonnement op PC en kies je cadeau uit! Ga na www.propriacures.nl

Spitkid? Invullen en opsturen in een ongefrankeerde envelop naar

Propria Cures, Antwoordnr. 8397, 1000 RA Amsterdam .

Of doe het makkelijk en ga naar:

www.propriacures.nl

En als ze dan ’s avonds terugkwamvan de Rotary, dan stonden ze daar

allemaal op straat, precies op de wegwaar ze langs moest. Het was maar eenklein eindje, en toch keek ze er altijd te-genop. Vroeger stonden er ook wel men-sen buiten op te praten, tegen het hek ge-leund, en als er geen hek was, dan was eraltijd wel ergens een paaltje. Toen maak-te ze nog een praatje op de terugweg, diesoms uren kon duren. Over de mensen inde buurt, of bekende mensen uit de stad.Behalve met gekke Piet van het Beuken-pad, daar liep ze altijd zo snel mogelijklangs. Maar dat was toen een uitzonde-ring, en nu leek het wel alsof ze bij haarwandeling alleen nog maar aan het ver-mijden was. Net zoals bij Pietje van hetBeukenpad kon ze de jongens die hier nuop straat stonden niet verstaan. Ze be-twijfelde ook of het nog steeds over debuurtnieuwsjes ging.

En ze had er geeneens over geklaagd.Ja, ze had het wel gezegd, tegen haar

zoon, maar alleen maar omdat het zowas. Ze bedoelde er verder niets mee.Nu zat ze aan tafel, met voor haar eenzwarte hanger, die ze met de grote naai-schaar uit zijn plastic verpakking hadmoeten knippen. Haar zoon had haar nogde werking ervan uitgelegd. Je kon dezwarte hanger met het bijgeleverdetouwtje om je nek hangen (en mijn ande-re kettingen dan, had ze nog gezegd), endat hoefde ze nooit meer bang te zijnvoor ‘dat tuig’. Haar zoon liep rood aantoen hij dat woord uitsprak. De PersonA-larm, Personal Alarm System. Twee dik-ke knoppen, verder niets. Eentje voor‘emergency call’, een andere voor‘alarm call’. Hij had het allemaal uitge-legd, en ook laten zien. Hij had erg voor-zichtig gedaan, en de knopjes net niet in-gedrukt. In ieder geval, had ze onthou-den, stonden de mensen van PersonA-larm voor haar klaar, zodra ze één van

die knopjes indrukte. Dan zouden zij depolitie waarschuwen, of zelfs misschieneen van hun eigen mannetjes langssturenom polshoogte te nemen. Ze wist niethoe zij konden weten waar ze was, maardaar hadden ze vast wel iets op gevon-den. Ze konden zoveel, tegenwoordig.

Dinsdagavond. Rotary-avond. Me-vrouw Schrödermeier had een hoog-

sluitend bloesje aangetrokken, om dePersonAlarm aan het zicht te ontrekken.Haar kettingen had ze maar over hetboordje heengehangen. Niemand zaghet, ook al voelde ze elk moment het ap-paraat tegen haar borst drukken. Samenmet de dames achterin had ze vooral demannen laten praten. Ze waren allemaalgelijke leden van de commissie districts-avond, maar ze deden allang geen moei-te meer om hun stem te laten horen. Demannen vonden het veel te leuk om weerte kunnen vergaderen, toespraken tehouden, en voor degenen die nog geenweduwnaar waren, aan hun vrouw te la-ten zien hoe ze vroeger met ferme handde zaak bestuurden. Het maakte niet uit. Aan de vrouwenta-fel was het altijd gezellig, zelfs nu demeesten zich beperkten tot één glaasjesherry. Mevrouw Schrödermeier nam ertwee. Misschien, dacht ze, lag het welaan de PersonAlarm, dat ze nu veel lek-kerder kon praten met haar vriendinnen,zonder zich zorgen te hoeven maken omde terugweg.

De mannen hadden besloten, de vrou-wen hadden meegestemd. Iedereen

was het toch wel zo’n beetje met elkaareens. Er werden handen geschud, de da-mes die nog geen weduwe waren kregenhun jas aangereikt. Mevrouw Schröder-meier mocht zelf haar jas pakken. Zevoelde of de PersonAlarm er nog zat. Hijwas er nog, en ze ging op weg, zonderzelfs maar te wachten op het echtpaar dat

haar meestal tot halfweg vergezelde. Eindelijk kon ze weer zorgeloos lopen.Ze passeerde een paar jongens, en ook alvoelde ze spanning, echt bang was zeniet. Het was de spanning van bij eenleeuwenkooi staan, en de tralies wegden-ken. Bij elke aangename huivering ginghaar hand naar haar borst, en voelde zehet apparaatje, dat haar midden op straateen onzichtbare bescherming bood. Nog vier blokken van haar huis af. Op deverste straathoek was een groepje welerg luidruchtig aan het doen. Ze besteed-den geen aandacht aan haar, maar lekenzich te richten op twee donkere jongensdie een paar meter van hen afstonden. Zebegreep niet precies wat ze zeiden, maarer werd heen en weer geschreeuwd enéén van hen kreeg zo’n harde duw dat hijviel.

Mevrouw Schrödermeier stond aande overkant, en hield haar hand op

de knoppen. Zou ze er iets aan doen? Demannen van PersonAlarm zouden dittoch wel op kunnen lossen, ook al ginghet niet om haar, maar om twee wild-vreemde jongens. Besluiteloos stond zedaar, totdat verschillende gezichten haarkant op draaiden, en gebaarden dat zeweg moest gaan. Eentje maakte zich losvan de groep, en leek naar haar toe tewillen lopen. Welke knop indrukken? Zekon de hanger niet uit haar bloes krijgen,haar jas zat er overheen, en hij was tehoog dichtgeknoopt. En welke knopmoest ze nou gebruiken, de ‘emergencycall’ of ‘alarm call’? Welke zat er boven,welke onder? Ze kon het niet zien, en zewist het ook niet. Ze drukte door haarbloes heen op de bovenste knop, die meteen harde klik in het apparaat verzonk.Dan maar iéts. Een seconde gebeurde erniets. Toen begon de PersonAlarm tepiepen, hard genoeg om de hele straat tevullen. Het groepje jongens bleef aan deoverkant staan, en keek verbaasd naarhaar. Het piepen ging door, harder daneerst leek het wel. Ramen werden open-gegooid, en bewoners keken boos naarbuiten. Mevrouw Schrödermeier drukte op hetandere knopje, nog maar eens op dezelf-de. Niets hielp. Ze schudde het apparaatheen en weer, in de beperkte ruimte tus-sen haar borsten. Nog steeds bleef hetding maar piepen. Er werd in de straatgeschreeuwd, gelachen.Huilend van schaamte liep ze naar huis,zo snel als ze kon. Nog vier blokken tegaan, en het piepte nog steeds.

JG

STIL! OPA VERTELT

AlarmoeHet was niet alsof ze er altijd over zat te klagen. Mevrouw Schrö-

dermeier voelde zich alleen soms wat ongemakkelijk op straat. ’tWas ook allemaal zo anders geworden. Toen de Indiëgangers terug-kwamen, had je daar helemaal geen last van. Maar nu, al die Turken enSurinamers en al die andere soorten mensen die ze op school nog bijvolkenkunde hadden behandeld, daar voelde ze zich niet helemaal ge-makkelijk bij.

PC’s grotenazomertour

Komt dat zien!

Zondag 23 augustus:Lowlands,

BiddinghuizenMet: Herman Koch,

Fokke en Sukke, Leon Verdonschot en uw eigen redactie.De presentatie is in

handen vanFrank Evenblij (De Jakhalzen)

Dinsdag 2 september:PC op

Nieuw Amsterdam live!

Stadsschouwburg, Amsterdam

Donderdag 22 september:

PC in Het Parooltheater, Amsterdam

at ikda-

ver-Ro-.tinodrolat isHij

rve-m top 16orte-

ditn op

zoute ikwatlks-het

e inmijnmeteenten-ege-Ne-

Rus-hopllot.r, entpa-ver-! Enheb-

Dealve

m deij teaald.landumnuit-

atendoenoor-k’ teiten

overmi-

oor-echtbrekge-

arte-nnenling. Ik

ten.

JS

zal

ge-rij-

arryge-de

Hijaf.

eukoorvanewijd-oorli-

nenornhij

non


STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES 119e JAARGANG No. 24/25 4 JULI 2009 16

Het is genoeg. Geluk zit in kleine din-gen, zeggen ze tegen elkaar. Lucas

die een grappige opmerking maakt tij-dens het eten, Esmee die een mooie teke-ning laat zien. Dat zijn de momenten dieze koesteren, die ze optekenen in een al-bum met bladzijden van geschept papier,de dingen die hen op de been houden alshun blik via de badkamerspiegel per on-geluk op hun slappe borsten valt. Deglimlach van een kind, en niet een inci-dentele maar een duurzame, dat zijn din-gen die wezenlijk zijn, niet zoiets ver-gankelijks als lichamelijke schoonheid.

Dat hun mannen er anders over den-ken willen ze niet weten. Hun man-

nen zitten voor Shell in Nigeria waar zehet doen met negerinnetjes van achttiendie hun overhemden komen strijken. Degrachtengordelmoeders worden zelfnooit meer geneukt, maar dat kan ze nietschelen. Seks, dat is iets van vroeger, dietijd hebben we nu wel gehad. Ze kunnener eigenlijk alleen nog maar om grinni-ken, om seks. Seks is een fase, welbe-schouwd een heel kinderachtige fase, alheb je dat niet door wanneer je er middenin zit. Het vergt wijsheid en rijping datinzicht te bereiken; de mensen die nog inde fase van de seks zitten zijn nog niet zover. Al zullen ook zij er onherroepelijkachterkomen.Terwijl hun mannen het geld binnen-brengen houden zij zich onledig met eendriedaagse werkweek. Ze doen iets metcommunicatie, liefst bij de Gemeentewant daar is het ouderschapsverlof zogoed geregeld. Sommigen hebben eengalerie, in het Spiegelkwartier of in deNegen Straatjes, die vier middagen in deweek geopend is van 12 tot 3 uur ’s mid-dags.De tweede helft van de middag laten zehun kinderen bij elkaar spelen. Als hunkind uit spelen gaat kunnen ze naar dekapper, of wat shoppen in de Utrechts-estraat; als er een vriendje bij hen te gastis, wordt er een activiteit ontplooid.Koekjes bakken, trekpoppen maken, ofer wordt een echt schildersdoek van 20bij 30 cm op een ezel geplaatst en metechte acrylverf een kunstwerk gemaakt(oh wat móóói!). Als het vreemde kindwordt opgehaald wordt het maakselmeegegeven, als tastbaar bewijs dat hetkind niet is verwaarloosd en passief voorde tv heeft gehangen.

De grachtengordelmoeders hebbeneen air dat we herkennen van mooie

vrouwen; de vanzelfsprekende notie datde hele wereld om hen draait. In feite isdat natuurlijk ook zo, al is die schoon-heid, voorzover ooit aanwezig, vervan-gen door een kind. Het gezin is de hoek-steen van de samenleving, en zij zijn dehoeksteen van die hoeksteen. Zonderhen zou heel dit land omvallen. De waar-dering is misschien gering, maar datcompenseren ze met zelfbewustzijn.Zij kennen de knoet des levens, zij heb-ben beproevingen doorstaan; een keizer-snede, twee kinderen die tegelijkertijdbuikgriep hebben terwijl de serre wordtverbouwd, in je slaapzak voor de deurliggen om je kind op zwemles te krijgen.

Ze hebben recht van spreken.Met hun bakfietsen staan ze pontificaalop de rijbaan. Ze dragen een spijker-broek van Diesel boven kekke laarsjes,of een zomerjurkje van H&M bovenvlekkerige kuiten, maar in de herfst ookwel eens een joggingbroek en een parka,want dat moet kunnen. Ze nemen bezitvan de openbare weg met dezelfde van-zelfsprekendheid waarmee ze vroegermet hun Bugaboos bezit namen van detram. Deze onaantastbaarheid is ontstaantijdens de zwangerschap, een periodewaarin met de foetus ook de overtuiginggroeit dat alles en iedereen voor je zalwijken.

Ze praten over de belabberde kook-kunsten van de au pair, loszittende

melktanden, over nieuwe activiteiten diein de klas moeten worden ontplooid.Want door een overschot aan vrije tijd enbemoeizucht zijn deze moeders rege-laars in hart en nieren. Ze regelen de dis-tributie van schoolfoto’s, het inroosterenvan leesmoeders, de inventarisatie vanmedicijngebruik en diëten als de kinde-ren op schoolkamp gaan, het voorlees-ontbijt in het kader van de nationalevoorleesweek, en op de laatste dag vande avondvierdaagse was er voor iederkind een ballon en een raketje. Dit alleswordt bereikt ten koste van onvoorstel-bare hoeveelheden e-mail, waarin iederezin wordt afgesloten met 3 tot 7 uitroep-tekens.Als de juf jarig is maakt de één een lied,de ander bakt een taart, een derde zameltgeld in bij onwillige ouders (“wil ieder-een die dit nog niet heeft gedaan morgentwee euro in het laatje van Fije leggen”)waar weer een ander cadeaubonnen vangaat kopen. (Wat voor cadeaubonnen?Na tientallen plenaire e-mails valt dekeuze op Ici Paris.) Voor het kinder-kerstdiner maken ze allemaal gerecht(ook iets met groenten!), iedereen maaktgenoeg voor de hele klas zodat 95%weggegooid moet worden - hoewel, nee,dat is zonde, ze doen het in tupperwarebakken en geven het aan elkaar mee,juist handig, dan hoeven ze morgen niette koken. De dag daarna staan ze op destoep voor de school, als de kinderen netnaar de klas zijn gebracht, en compli-menteren ze elkaar; we hebben gisterentoch nog zo lekker gegeten van jouwpastasalade, ik had er alleen nog wat cia-batta bij gegeven, Fije en Kee hebben er-van zitten smullen. Héérlijk!Wat dat kerstdiner betreft had een vanhen nog een leuk idee gehad - de kinde-ren gaan elkaar bedienen. Ieder kindkrijgt een klasgenootje toegewezen(waarbij vermeden wordt dat een kindwordt gekoppeld aan een vriendje waarhet toch al veel mee speelt) en voor datklasgenootje moet dan gezorgd worden:vragen wat hij of zij wil, de gekozen ge-rechten opscheppen op het kartonnenbordje, Jip&Janneke-appelsap met bub-bels inschenken. Als alle kinderen dat te-gelijk gaan doen wordt het natuurlijk eenchaos bij het buffet, dus moet het om debeurt. Het duurt en het duurt, de kinde-ren gaan muiten en lopen van tafel, maarna vijftig minuten hebben alle kinderen

koud geworden eten op hun bord en kanhet kerstdiner beginnen. Achter de pianozit de vader van een van de kinderen aldie tijd kerstliedjes te spelen - de manziet het zuchtend aan.

Dit succesvolle concept wordt her-haald met Pasen; ieder kind maakt

voor een ander kind een ontbijtdoos dieversierd en gedecoreerd wordt in paas-stijl. Hun kinderen, zes of zeven jaaroud, zijn nog niet schaarvaardig genoegom kuikens en hazen uit te knippen engeven er na een paar minuten knutselenal de brui aan. Gretig gaan de moederszelf aan de slag. Ze maken paasdozenmet vogelnesten, weilanden, volières ofcomplete legbatterijen erop, creaties dieonmogelijk door een kind van zes kun-nen worden gemaakt. Er zitten croissan-tjes, minipaasstolletjes en aardbeien in,kaiserbroodjes met boerenkaas, eenvoorverpakt sneetje ontbijtkoek, eenbakje vruchtenyoghurt en een bekertjeverse jus.

Fije krijgt een paasdoos die een beetjeuit de toon valt. De doos is afkomstig

van een jongen die altijd door zijn vadernaar school wordt gebracht. Het is dieman die piano speelde bij het kerstdiner,hij zegt nooit zoveel en kijkt vaak cha-grijnig. Iemand heeft zijn foto wel eensin het Parool zien staan, hij schijntschrijver te zijn. Waarschijnlijk niet zo’nbeste, want bij Matthijs van Nieuwkerkhebben ze hem nog nooit aan zien schui-ven en in plaats van Fije zegt hij altijdFiedzje.

Zijn paasdoos stelt niets voor; eendoos waar 500 vensterenveloppen in

hebben gezeten en waar het zoontje éénmuizentrappetje aan vast heeft gemaakt,als een soort hengsel. Het muizentrap-petje is van wit papier - die man heeftkennelijk niet eens vouwpapier in huisen heeft stroken geknipt van een uit deprinter gegrist A4’tje. Dat jongetje hader zo te zien geen zin in, en papa was duste beroerd om de paasdoos zelf te versie-ren. Die laat zijn kinderen alles mooi zelfopknappen. Laatst was dat zoontje jarig,en in plaats van een leuke zelfgemaaktetraktatie (fruitspiesjes, plakjes worst metgezichtjes van mayonaise erop, zelfge-bakken groentemuffins) had hij gewooneen paar zakken spekkies gekocht bij Al-bert Heijn.

Diezelfde schrijver zien ze soms op dePrinsengracht fietsen met een piep-

jong vriendinnetje op zijn bagagedrager;zo’n mooi popje, duidelijk zo’n meisjedat nog in die fase zit en daar nog waar-de aan hecht. Ach, zij is nog jong, dat ar-me kind. Maar die man zou natuurlijkbeter moeten weten. Als je op die leeftijdnog om zoiets oppervlakkigs als uiterlijkgeeft, is dat eigenlijk heel erg triest.Sommige mensen worden nu eenmaalnooit volwassen.

Hans Hogenkamp

HOGENKAMP IS GEEN MILFHUNTER

MoedermaffiaDat ze ouder, rimpeliger en dikker zijn geworden lijkt hen niet te

deren. Oppervlakkige zaken als uiterlijk interesseren de grachten-gordelmoeders niet meer. Zij weten dat het leven om hele andere din-gen draait. Ze hoeven niet meer zonodig, weten wel beter. Ze zijn wijsgeworden. Ze brengen de kinderen naar bed, en genieten van het uit-zicht over de gracht terwijl ze in het laatste daglicht nog een cappuc-cino drinken, of, als de melancholie echt toeslaat, een roseetje.

Deze mensen werkten mee aan het Zomernummer:

Bandirah, Arend-Jan Boekestijn, Stephan ter Borg, Katja de

Bruin, Harry Gijsberts, Jim Glerum, Hans Hogenkamp, Olga

Kortz, Raimon Pelikaan, Jelte Sondij, Teekenkundig Ge-

nootschap door Lust tot Verveeling, Leon Verdonschot,

Bram Vermeulen, Johannes Visser, Robert Vuijsje

PC wenst u een prettige zomer. Wij zien u graag weer terug op 22 augustus

met ons dubbeldikke Intreenummer.


Propria Cures 119 24

Documents

Transcript of Propria Cures 119 24