10.G Pernott

In de afgelopen update

- Nam Chandler Marilène mee uit school en dacht hij door een opmerking van haar dat ze

hem leuk vond

- Maakten Joan en Bruce zich zorgen om Chandler omdat hij zo afwezig was

- Behaalde Dewey de top van de carrière onderwijs voor tieners

- Deed Dewey een goed woordje voor Chandler, zodat hij misschien Dewey’s baan over kon

nemen

- Kwamen Dewey en Chandler op het idee om een (afscheids)feestje te geven en mocht

Chandler de uitnodigingslijst verzorgen

- Was Dewey DJ op het feest

- Bleek dat Olaf en Marilène toch echt wat hadden samen en was Chandler gerustgesteld

wat betreft haar eerdere opmerking

- Zoende Chandler met Tosca en vanaf dat moment wist hij zeker dat zij de ware was voor

hem

- Namen Joan, Bruce en Chandler afscheid van Dewey omdat hij naar Sim Universiteit

vertrok om daar te gaan studeren

Wow, eigenlijk zaten er maar vijf Simdagen in de afgelopen update! Op de cover

was het al te zien: in de eerste helft van de update gaan we naar Dewey om te kijken hoe

hij het ervan afbrengt in zijn eerste semester op de Sim Universiteit, waar ons gelijk een

verassing staat te wachten! Daarna gaan we nog even naar het hoofdhuis.

De lucht was net een paar minuten eer Dewey en Marsha uit de taxi stapten weer

blauw. Echter lagen er nog wel talloze kleine hagelstenen op de straat, de stoep en in

het gras.

‘Daar zijn we dan,’ verzuchtte Dewey. Hij was blij dat hij zijn benen weer kon strekken.

De laatste keer dat hij zo lang in een auto had gezeten, was toen hij op vakantie ging.

Marsha dacht er klaarblijkelijk hetzelfde over, want ze rekte zich gapend uit voor ze

Dewey een knuffel gaf.

Dewey en Marsha, Sim Universiteit

Binnen keek Marsha met een zucht rond. Ze wist dat er niet veel in zou staan, want ze

hadden maar een beperkt budget gehad – zelfs met zijn tweeën. Toch was dit wel erg

confronterend.

‘We hebben nog niet eens een computer ofzo…’ Verzuchtte ze.

Dewey lachte.

‘Rustig maar, lieverd. We hebben genoeg beurzen. Zodra ons eerste semester erop zit,

krijgen we vanzelf weer geld binnen.’

Marsha besloot er maar niet op door te gaan. Wat haar al iets opvrolijkte, waren de

lekkere omeletten van Dewey.

‘Ik wist helemaal niet dat jij zo goed kunt koken,’ zei ze verbaast.

Er speelde een glimlachje om Dewey’s mond.

‘Er zijn wel er dingen die jij niet van me weet…’ Antwoordde hij geheimzinnig.

Vragend keek Marsha haar vriend aan, maar die schudde zijn hoofd ten teken dat hij

niets zou loslaten.

‘Dan moet je het zelf maar weten.’ Marsha sprong op en ruimde de twee bordjes op. ‘Ik

ga even kijken hoe het buiten is.’

Aangezien er niets anders te doen was in het karig ingerichte huisje ging Dewey met

haar mee. Hij was ergens blij dat hij nog wat onzindingetjes mee had genomen van huis,

zoals één van de balletjes waar Max nooit mee had gespeeld. Hadden ze toch wat te doen.

Achter zich zag Dewey één van de studentenhuizen in Sim Universiteit staan. Hij

vergeleek dat grote gebouw met hun kleine, pietepeuterige huisje en knikte met zijn

hoofd opzij.

‘Hadden we niet beter in zo’n studentenhuis kunnen gaan wonen?’

‘Kom op zeg.’ Marsha begon te lachen. ‘Ons huisje is dan wel klein, maar als we straks

eenmaal wat meer geld hebben, niet meer. In zo’n klein kamertje kun je niet eens een

tweepersoonsbed neerzetten en zeg nou zelf: daar kun je ook geen auto’s neerzetten.’

Dewey trok zijn wenkbrauwen op en borg het balletje op.

‘Wilde jij dan een auto kopen? Dan mag je nog wel even doorsparen.’

Marsha streek Dewey even door zijn haar.

‘Natuurlijk, lieverd. Als je een beetje lol wilt maken in het leven, zul je toch echt niet

afhankelijk moeten zijn van dingen als het openbaar vervoer.’

‘Wel,’ begon Dewey. ‘Wilde je dan ook naar college gaan met de auto? Nu loop je toch

ook?’

Voor de rest had Marsha er niets meer op te zetten, dus gingen ze maar gewoon naar

college. Daar vandaan werden ze allebei natgeregend door een plotselinge stortbui, dus

sprong Marsha even vlug onder de douche terwijl Dewey eten kookte.

Tegen een uur of zeven was het al donker en al verwachtten Joan, Bruce en

Chandler niet dat Dewey en Marsha al sliepen, deden ze toch zachtjes aan. Op

fluistertoon telden ze af. Met zijn drieën tegelijk klopten ze op de deur.

Met een verbaast gezicht opende Dewey de deur. Marsha, die achter hem stond, deed

direct een stap naar voren. Vrolijk begroetten Dewey en Marsha Joan, Bruce en

Chandler.

‘Wat een verrassing dat jullie nu al langskomen!’ Riep Marsha uit.

Dewey was blij om zijn ouders weer te zien. Hij had hen van het weekend uit willen

nodigen, wanneer ze de hele dag vrij hadden. Stiekem had hij veel liever gehad dat ze

eerder waren gekomen, zoals nu. Hij was dolblij om zijn ouders en broertje te zien.

Tijdens het drinken van een kop koffie, sneakte Chandler ongezien naar buiten om Max

tevoorschijn te halen. Veel plek hadden ze niet om spullen mee te nemen naast een

kussen voor Max om op te slapen, maar Max trok zijn snuit ook niet op voor water uit een

lege kookpan. Dewey was helemaal blij dat ze Max hadden meegenomen.

Meteen besloten ze ook maar buiten te gaan zitten, omdat er binnen weinig plek was.

Dat niet alleen, het was binnen ook ongezellig.

‘Zijn jullie al naar college geweest?’ Vroeg Joan, waarop Dewey en Marsha knikten.

‘Hoe was het daar dan? Want als het tegenviel: ik kan je niet te vroeg waarschuwen met

veranderen van specialisatie. Het is immers het soort werk waarmee je over een paar

jaar je geld gaat verdienen. Dat is heel erg belangrijk.’

Dewey rolde met zijn ogen. Natuurlijk wilde zijn vader zoiets weten als rijkdomsim.

Het was maar een halve dag geleden dat ze elkaar hadden gezien, maar Dewey bleef

erbij: het voelde alsof hij zijn broertje en ouders in geen tijden had gezien en de tijd vloog

voorbij. Zelfs Marsha, die normaal wat stiller was, voelde zich wat meer op haar gemak

dan normaal.

Algauw liep het tegen twaalven en natuurlijk moesten ze de volgende dag allemaal

gewoon werken, naar college en school. Dus kwam het afscheid eerder dan ze wilden.

Max kreeg ook weer een uitgebreid afscheid. Al was een hond iets anders dan een Sim –

hij was toch bang dat hij het beest vreselijk zou gaan missen.

‘Kun je niet gewoon hier blijven?’

‘Lijkt mij geen slecht plan,’ grapte Joan. ‘Dat beest wordt helemaal onrustig in de auto.’

Marsha kuchte.

‘Heb ik hier ook nog wat bij te zeggen?’ Ze had het helemaal niet op beesten. Nog

minder dan Joan. Gelukkig voor haar maar jammer genoeg voor Dewey ging Max mee terug.

Dat Marsha niet zo van dieren hield, vergaf hij haar niet lang daarna weer toen ze met

zijn tweeën op bed lagen.

‘Ik krijg spontaan een déjà-vu met jou zo naast me,’ fluisterde Dewey.

Marsha lachte schel.

‘O ja joh, heb jij in je leven al zoveel meisjes gesleten dan?’

Dewey kon een lach ook niet onderdrukken.

‘Dat niet. Ik doelde op onze tienertijd, op de camping. In die tent…’

Met één vinger snoerde Marsha Dewey de mond.

‘Shh, ik weet ook wel dat je dat bedoelt.’

Dewey knikte en keek grijnzend toe hoe Marsha zich opnieuw over hem heen boog. Bij

wat ze daarna deden, hadden ze geen woorden nodig.

Het duurde zo lang voor Dewey en Marsha sliepen, dat ze pas na twaalf uur het bed

uit kwamen gerold. Ze kwamen op het nippertje op tijd voor college. Terug thuis liet

Marsha zich vermoeid in het gras zakken. Ze was helemaal kapot van de vorige avond

en voelde zich al de hele dag niet lekker. Al met al probeerde ze niet op te geven, want

ze vond haar werk dan weer net iets belangrijker dan haar gezondheid.

Dewey had de taak om het avondeten te verzorgen weer op zich genomen. Het was als

een onuitgesproken regel geworden dat hij kookte. Zo gauw hij klaar was met de

macaroni, riep hij Marsha van buiten voor het eten, maar ze bedankte. Bij het opstaan

had ze Dewey al verteld dat ze zich niet lekker voelde en kwam er nu op terug dat het

nog steeds niet beter ging. Sterker nog: de geur van eten maakte haar misselijk.

‘Weet je zeker dat ik geen dokter moet bellen?’ Vertwijfeld keek Dewey naar het bed.

Marsha schudde haar hoofd. Ze wilde alleen maar slapen.

Dat Dewey zich zorgen maakte, kon je wel stellen. Hij wilde niet uit de buurt gaan bij

Marsha, dus besloot hij de dingentjes die zijn ouders voor hem hadden achtergelaten in

de kamer te zetten. Het was een grote, eikenhouten tafel en een oude typemachine.

Maar hij deed het en ze konden hun papers ermee schrijven, in elk geval tot ze een

fatsoenlijke computer konden betalen. Werkend aan zijn eerste paper, keek Dewey af en

toe met een schuin oog naar Marsha.

Rond een uur of één stopte Dewey met het getik. Zijn paper was af. Hij had last van

zijn schouders van de continue inspanning en zijn vingers deden pijn van de kromme

houding die ze drie uur lang zonder afbraak hadden gehad. Met een gaap stapte hij

zo zacht mogelijk naast Marsha in bed. Hij wilde haar niet wakker maken. Al twijfelde hij

erover of ze misschien beter iets kon eten, aangezien ze de hele avond het bed niet echt

uit was gekomen. De macaroni stond in de koelkast, dus als ze trek had kon ze het zo

even opwarmen.

Enkele uren later had Marsha inderdaad enorme trek toen ze opstond. Even wreef ze

haar ogen verbaast uit bij het zien van de tafel en de typemachine, omdat ze dacht dat

ze droomde. Toen opende ze de koelkast en ging ze tevreden met wat te eten aan tafel

zitten. Aan tafel zitten eten was haar hele leven al zo’n gewoonte geweest dat het ineens

raar was om je bord of kommetje met eten vast te moeten houden, omdat er geen geld

was voor een tafel. Het was een waar genoegen om ineens weer aan een tafel te mogen

zitten.

Het zien van een rekening voor het licht en de telefoon maakte haar dan ook niet blij.

‘Wat een lui. We wonen hier amper twee dagen en ze proberen ons nu al geld af te

troeven,’ mompelde Marsha klaaglijk. Oké, het was maar zestien euro. Maar als je

budget niet eens de honderd haalde, moest je elke cent omdraaien. Ze betaalde het dan

ook met tegenzin.

Tegen de tijd dat het licht begon te worden, was Dewey ook wakker en ging Marsha terug

naar binnen. Al die tijd had ze in het gras gezeten om opdrachten te maken.

‘Goedemorgen lieverd, hoe gaat het nu?’ Dewey gaf Marsha een kus en wilde haar een

knuffel geven, maar ze schudde hem af, ging zitten en zocht het spelletjesgedeelte van

de krant op. Dewey ging verontwaardigd bezig met het bakken van pannenkoeken.

‘Het gaat wel beter. Ik heb een aantal uur buiten gezeten, waar het wel te harden is.’

‘Je hebt wat?’ Dewey zette de spullen op het aanrecht. ‘Weet je wel hoe koud het is?!’

Met een ruk draaide Dewey zich om. ‘Je zult toch moeten toegeven dat het zo niet langer

kan.’ Hij legde zijn hand op Marsha’s wang: ze voelde gloeiend heet aan. ‘Ik geloof dat je

koorts hebt. Ik ga nu een dokter bellen. Er moet iets aan de hand zijn, dat kan niet

anders.’

Met grote stappen beende Dewey langs Marsha heen en pakte de hoorn van de haak.

Marsha kreeg een raar gevoel in haar maag en het volgende moment voelde het alsof er

iets – of iemand – tegen de binnenkant van haar buik had getrapt. Met ogen van ontzet

keek ze naar haar buik.

‘Dewey…’ Probeerde ze zacht, maar de zenuwen klonken door in haar stem.

‘Nee, lieverd. Geen ge-maar. Hier moet echt een dokter naar kijken.’

‘Dewey, hang die telefoon terug. Ik weet al wat er aan de hand is, kijk maar.’

Tegen de tijd dat het avond was, waren er slechts vijf uur verstreken maar voelde het

als dagen. Er waren zoveel dingen die Dewey en Marsha hadden besproken. Want nu ze

zwanger bleek te zijn, moesten er dingen veranderen. Er moesten spullen komen voor de

baby en aangezien ze hoogzwanger was, hadden ze niet veel tijd meer.

Echter was het alweer een hele tijd geleden dat ze hier waren komen wonen en zat

er een examen aan te komen dat voor hen beiden van groot belang was. Marsha had het

hare een tijdje later dan dat van Dewey, dus maakte ze van de gelegenheid gebruik.

Alleen had ze niet al te lang de tijd om bij te tanken, want ook zij moest examen doen.

Bijthuiskomst bleek dat ze allebei geslaagd waren voor hun eerste halfjaar en dat

leverde behoorlijk wat beursgeld op. Het resultaat mocht er wezen, want nu hadden ze

weer net iets meer ruimte om te bewegen. In de keuken was er één stoel bij gekomen

voor eventuele visite en totaal veranderd qua inrichting.

Er was een klein bankje om op te zitten en ook was het huis aan de voorkant drie meter

breder geworden, zodat er een babywiegje kon staan. Dewey had voldoende geld om

wat studieboeken aan te schaffen en een ladekast diende daar – buiten het bewaren van

kleren natuurlijk – prima bewaarplek voor. Zowel Dewey als Marsha zou wel willen dat er

meer kleren zouden zijn om in die kast te bewaren, maar dat was niet wat er nu het

belangrijkst was.

De badkamer was ook iets uitgebreid met alvast spullen voor de baby. Het was niet groot

– zo’n negen vierkante meter – maar er was genoeg plek om elkaar net niet voor de

voeten te lopen en alweer hadden ze hierbij in het voren gedacht, voor als de baby er

zou zijn.

‘Het is echt stukken beter zo.’ Het was alweer een hele tijd terug, maar Marsha bleef

genieten van het verbouwde huisje. ‘Het zal wel een heel gedoe worden wanneer de

baby eenmaal geboren is, maar we zijn goed voorbereid.’

Dewey glimlachte en pakte even haar hand.

‘Ik ben blij dat het allemaal zo goed is gegaan allemaal.’

Marsha knikte. Die mening was meer dan gedeeld. ‘Als de baby er straks is, moeten we

echt eens naar de stad gaan. Je kleren…’ Ze lachte en Dewey trok een gezicht.

Dewey mompelde één of andere opmerking, waarna Marsha’s gezicht betrok. Toen

lachte hij.

‘Zo bedoelde ik het nou ook weer niet.’

Maar het was niet zijn grap waarom Marsha’s gezicht ineens was betrokken. Ze voelde

steken in haar buik, ze had weeën. Met een sprongetje kwam ze overeind. Ze wilde de

telefoon grijpen, maar voelde instinctief aan dat er geen tijd meer was.

‘Dewey, ik ga bevallen, de baby komt!’

De wind joeg om het huis en ondanks de dikke kou, liet Joan zich niet weerstaan om

de tuin aan kant te maken. Dit was de laatste dag dat ze er kans toe had, want van het

weekend zou ze met Bruce naar Dewey toegaan en Joan zag het nog niet gebeuren dat

Chandler de bladeren ging harken, de planten water gaf en de struiken snoeide – al

helemaal niet als hij het rijk voor zich alleen had.

Hoofdhuis, Sandbar

Voor Chandler had het ook even geduurd voor hij zijn draai had gevonden zonder zijn

broer. Zijn hele leven waren ze met z’n tweeën geweest en al duurde het maar een

uurtje of twee voor hij bij hem was, de afstand tussen hen voelde mijlenver. De meeste

dingen was hij nu al gewend alleen te doen, maar bepaalde dingen – zoals het huiswerk

maken – waren echt saai om alleen te doen.

Ook bij het gaan naar zijn werk was iets waarbij hij weer een kort moment aan Dewey

dacht. Hij had zijn baantje – en de beurs die hij er daardoor bij had – immers aan hem te

denken. Hij zou het te gek Hebben gevonden om mee te gaan naar Dewey en Marsha dit

weekend, maar voor die tijd had Hij al ingestemd op een aanbod dat Olaf hem had gedaan. Ze

zouden samen met hun meisjes gaan en aangezien Chandler op vakantie akkoord was gegaan

met de weddenschap die hij met Olaf had bedacht, kon hij er niet onderuit komen. Aan de

andere kant had hij ook wel weer zin natuurlijk.

Joan liet zich met een puf op het bankje voor de vijver zakken. Ze was blij dat de tuin

aan kant was, maar dat het werk zijn tol eiste aan haar lichaam begon ze wel te werken.

Ze gaf het niet graag toe, maar dat ze ouder werd, begon je echt wel te merken. Daarom

vond ze het een extra traktatie om tussen alle drukte door af en toe even te mogen

genieten van momenten als deze waarbij ze even in alle rust kon nadenken over van

alles en nog wat.

Na enige tijd ging ze terug naar binnen. Het begon toch wel koud te worden wanneer je

enige tijd buiten zat – en nu het herfst was al helemaal. Met haar toekomstige kleinkind in

haar achterhoofd wandelde Joan naar de kamer naast die van haar en Bruce. De kamer

die eerder Dewey’s slaapkamer was geweest. Nu hij er niet meer was en hij binnenkort

vader zou worden, hadden ze besloten zijn spullen uit te zoeken. Wat hij nog wilde

hebben zouden ze hem dit weekend geven, zodat Bruce de kamer kon benutten als

hobbyruimte. Nu stond alles nog netjes, maar straks niet meer voor Chandlers logees.

Chandler vond het wel best allemaal omdat hij zelf ook heel erg into music was, maar

Joan had stiekem het idee dat Bruce een beetje aan het doordraaien was. Ze wist maar

al te goed dat het waarschijnlijk kwam omdat Dewey het huis uit was en hij voor de

tweede keer de top van zijn carrière had bereikt. Als er iemand was die zo’n beetje alles

wist wat er te weten viel, was het Bruce wel. Er was weinig waar hij nog echt de uitdaging

van in zag, dus begon hij maar in het wilde weg dingen te doen en aan te schaffen.

Hoe Joan daarop was gekomen? Stiekem herkende ze het een beetje in zichzelf. Zij wist

ook niet echt wat ze moest doen. Maar ze keek erg uit naar haar eerste kleinkind. Nu ze

meer vrije tijd had dan ooit sinds ze getrouwd was, probeerde ze die te vullen met het

leren van nieuwe dingen. Zij had echter nog een lange weg te gaan voor ze overal zo

goed in was als Bruce. Al wist ze zeker dat hij ook nog wel dingen bij kon leren wat

betreft waarover zij de laatste tijd informatie aan het verzamelen was; het opvoeden van

kinderen. Joan had er zelfs boeken over aangeschaft en las er dan ook regelmatig in.

Aan tafel kwamen ze nog even bijeen voor Joan en Bruce naar Sim Universiteit

vertrokken. Marsha kon immers elk moment bevallen en Joan wilde het voor geen goud

missen.

‘Wil je echt niet dat we wachten tot je thuis bent vanavond?’

Chandler schudde zijn hoofd.

‘Nee mam, gaan jullie nu maar naar Dewey. Ik ben toch pas heel laat terug van de club.

Dan zouden jullie nog beter morgenochtend kunnen gaan. En nee, zeg nu niet dat je dat

dan maar doet, enkel omdat je me nog even wilt zien. Dat zei ik gisteren ook al.

Bovendien… je ziet me nu toch?’

Joan schoof zenuwachtig heen en weer op haar krukje. Ze wilde gewoon zeker weten dat

er niets gebeurde en haar jongste zoon veilig thuis aankwam.

‘Anders bel of sms je gewoon even als je terug bent,’ mengde Bruce zich tussenbeide.

Hij snapte zijn zoon best wel, maar voelde ook met Joan mee. Hij wilde zelf ook niet

wakker liggen vannacht. Chandler knikte dankbaar en Joan stemde ook in.

Met de belofte dat Chandler de afwas zou doen en op Max zou passen, verlieten

Joan en Bruce het huis. Chandler hielp nog even met alles in de auto te proppen. De

achterklep kon niet eens meer dicht vanwege de plant die Bruce per se mee wilde nemen

voor Dewey en Marsha en met een opgewonden gevoel onderin zijn maag nam Chandler

afscheid van zijn ouders. Verblind door het felle licht van de koplampen keek hij nog één

keer keek hij om met opgestoken hand. Chandler was blij dat zijn ouders eindelijk weg

waren. Vooral zijn moeder werkte hem op de zenuwen.

Direct greep Chandler de telefoon om Tosca te bellen. Ze had werkelijk waar zitten

wachten op zijn telefoontje, dus was ze er in minder dan vijf minuten. Chandler wist zeker

dat er niemand was die hen zou zien, dus greep hij haar ongegeneerd beet en zoende

haar heftig op de mond. Met een brede grijns veegde Tosca langs haar mond.

‘Zo, waar heb ik dat aan te danken?’

Chandler knipoogde naar haar en trok haar mee naar binnen.

‘Aan dat je deze avond met mij, Olaf en Marilène wilt doorbrengen. – Kom, we gaan bellen.’

Ruim een uur later was het eindelijk allemaal geregeld. Olaf en Marilène waren met

zijn tweeën naar de nachtclub gekomen en Chandler had met Tosca ook een taxi gepakt.

Olaf stapte grijnzend op zijn vriend af.

‘Hé man, tof dat jullie er zijn.’

Iets minder spontaan stapte Tosca twijfelachtig op Marilène af. Ze kenden elkaar al van

het feest, maar enkel van gezicht. Ongemakkelijk gaven de meiden elkaar drie zoenen

op de wang.

Binnen besloten ze eerst met zijn vieren wat te drinken aan de bar. In het begin was het

nog een beetje ieder voor zich, maar met wat alcohol in hun bloed werden Chandler,

Tosca, Olaf en Marilène wel wat losser en werd er heel wat afgeflirt. Olaf was zelf niet zo

heel erg het flirttype als het erop aankwam, maar Marilène daarentegen leerden ze van

een heel andere kant kennen.

Na nog wat meer drankjes besloten ze met zijn allen de dansvloer op te gaan. Allemaal

hadden ze goede moed en zelfs Tosca was niet zo bang meer om in het openbaar te

gaan dansen. Ze had zo af en toe wel het gevoel bekeken te worden, maar dan nam

Chandler haar gewoon weer in zijn armen en was alles weer goed.

Wat dat betreft was de avond alweer veel te snel voorbij. Zo was het nog elf uur – de tijd

dat de taxi stopte voor het gebouw om hen af te zetten – en zo was het half twee, tijd

voor de club om te sluiten, voor de gasten om te gaan en om voor de taxi om hen op te

pikken. Met een spijtig gezicht keek Chandler hoe Tosca voor hem uit liep.

‘Wacht effe, niet zo snel, joh!’

Marilène was inmiddels ook bij hen komen staan.

‘Olaf is nog even naar de wc,’ legde ze uit toen Chandler vragend langs haar heen keek

of Olaf er ook aan kwam. ‘Maar wat kijk jij beteuterd – is er wat gebeurd?’

‘Ja, dat vraag ik me ook af. Het ene moment sta ik gewoon te dansen met Tosca, dan

gaat ze naar de wc en wanneer ze terugkomt, heeft ze ineens de grootste haast om naar

de uitgang te komen.’ Chandler keek schouderophalend naar Tosca. Ze stond

een meter of twintig verderop een taxi aan te houden. ‘Weet jij soms of er wat is gebeurd?’

Marilène wist het ook niet en aangezien Olaf kwam aanlopen werd er verder niets meer

over gezegd. In huize Pernott ging Marilène even naar de wc en natuurlijk moest Olaf mee.

Dat betekende de perfecte gelegenheid voor Chandler om Tosca te vragen of er iets was.

Hij schraapte zijn keel om Tosca duidelijk te maken dat hij haar was gevolgd toen ze haar

tas in Dewey’s oude slaapkamer ging zetten.

‘Tosca…’ Begon hij zacht. Als door een wesp gestoken draaide ze zich om. ‘Wat is er?!’

De manier waarop het uit haar kwam, deed Chandler fronsen. ‘Dat was niet de bedoeling...’

‘Was het wel je bedoeling om zo snel mogelijk thuis te zijn?’ Chandler deed een stap in

Tosca’s richting. ‘Luister, als je het niet leuk vindt, moet je het gewoon zeggen. Dan waren we

ook heus wel gegaan. Samen uit, samen thuis. Al zijn we met een groep van vier. Dan moet je

gewoon rekening met elkaar houden.’ Liefdevol en teder legde Chandler een hand op Tosca’s

wang en streelde hem zacht. ‘Olaf en Marilène zouden dan ook wel mee zijn gegaan, daar

hoef je niet over in te zitten hoor, Tos…’

‘Weet ik, en als het dat was, had ik het echt wel gezegd. Maar… dat is het niet.’

Chandler fronste opnieuw zijn wenkbrauwen en keek Tosca afwachtend aan. Zijn maag kneep

samen. Als dat het niet was, wat was er dan? Was er iets dat hij verkeerd had gedaan?

‘Wil je het vertellen?’ Vroeg hij zacht maar dwingend.

‘Het is…’ Tosca slaakte een zucht en richtte haar blik op. ‘Het is Ollie. Ik ging toch naar de wc

voordat we weggingen? Nou. Zij was daar ook en ze heeft ons zien zoenen op de dansvloer.

Ze herkende me vlak voordat ik de wc uit wilde lopen en schold me uit…’

Met grote ogen hoorde Chandler het verhaal aan. Dat Ollie het niet leuk zou vinden, had hij al

wel zien aankomen, maar dat Ollie Tosca zou gaan uitschelden, had hij niet verwacht.

‘En toen?’ Chandler voelde hoe droog zijn keel was en slikte even. Misschien wilde hij

het niet eens horen.

‘Toen niks. Ik heb haar niet meer gezien, maar ik wilde haar niet de kans geven om…

nou ja. Ik ken haar verder ook niet en ik deed maar gewoon of ik het niet had gehoord.’

Chandler slaakte een zucht en haalde even een hand door zijn haar.

‘Het spijt me,’ zei hij gemeend. ‘Echt, ik had het haar moeten vertellen. Het spijt me.’

‘Hé, je hebt me zelf van tevoren verteld dat je met haar hebt gezoend. De eerste keer

zoende ik jou, weet je nog? Terwijl ik het al wist. Als ik het je kwalijk zou nemen, zou ik

dat behoorlijk onterecht vinden. Dan had ik je zelf nooit moeten zoenen. Al helemaal niet

in het openbaar. Maar weet je, ik doe het toch.’

Chandler grijnsde en trok haar naar zich toe. Hoe kon hij ook anders.

Achter hen ging de deur open en Olaf stapte de kamer binnen.

‘Het is hier flink veranderd hé. – Komen jullie nog mee naar buiten of hoe zit dat?’

Chandler wilde vragen wat Olaf in hemelsnaam buiten wilde doen om kwart voor drie ‘s

nachts, maar hij was al pleite. Kort keek hij Tosca aan. Die haalde lachend haar

schouders op en er zonder woorden aan vuil te maken, besloten ze Olaf naar buiten te

volgen. Onder het afdak keek Chandler even om zich heen, maar ontdekte Marilène op

het dakterras. Hij zette grote ogen op. Zag hij het nou goed, stond ze in haar ondergoed?

‘Kom ook in het bubbelbad, het water is heerlijk!’

Even voelde Chandler zijn kop rood worden, maar toen voelde hij Tosca’s hand. ‘Kom!’

Met alle vier nog een drankje uit Bruce’ voorraad kast bij de hand zaten de twee stelletjes

algauw aan elkaar vastgeplakt. Chandler had nooit per se de neiging gevoeld om dingen

uit te halen wanneer zijn ouders niet thuis waren en normaal gesproken was iemand

zoenen waar anderen bij waren nooit gedaan, maar nu maakte het hem allemaal niets

meer uit. Hij vond alles goed en alles oké en ging zo op in Tosca’s ogen en lippen dat hij

niet hoorde dat zijn mobieltje, dat buiten het bubbelbad op het dakterras in zijn broekzak

lag, een vrolijk maar dringende muziektoon afspeelde. Hetzelfde gold voor zijn vrienden.

En hoe dat afloopt, lees je de volgende keer. Muhahaha. Begin ik al lief te worden, met

deze dubbele clifhanger? Eén troostje: ik update toch snel dus morgen zul je het al wel

lezen ofzo. =D

Xx Ilse