10.G Pernott

In de afgelopen update

- Raakte Dewey bevriend met Marsha Bruinig en Mirjam van Oosterdom

- Groeide Chandler op naar kind

- Groeide Joan op naar oudere

- Besloten Joan en Bruce dat het tijd werd om op vakantie te gaan met Bruce’

verjaardag

‘s Ochtends vond Chandler een briefje op de keukentafel. Hij zelf kon nog niet lezen,

dus stootte hij zijn broer aan die in de koelkast stond te zoeken naar iets eetbaars.

‘Wat staat hier?’

Dewey zette een schaal met vruchtengebakjes op het aanrecht en las het briefje voor.

‘Goedemorgen Dewey en Chandler. Wij blijven nog wat langer liggen omdat we pas

tegen de middag hoeven te werken. Er staat ontbijt voor jullie in de koelkast. Tot

vanavond! Liefs van papa en mama.’

Uit school was natuurlijk Katrina er. Zij zou twee uurtjes blijven om op de kinderen te

letten. Chandler was zo uitgeput van zijn eerste schooldag dat hij meteen zijn bed in

kroop. Zo kwam het dat Katrina niet onder een potje schaak met Dewey uit kwam.

Om vijf uur was het zover; Joan kwam thuis. Ze had het toch voor elkaar gekregen om

eerder van haar werk weg te komen. Ze was precies op tijd, want op hetzelfde moment

arriveerde Karel van der Jacht, het schoolhoofd van de particuliere school. Diep haalde

Joan adem. Eigenlijk was ze doodmoe en had ze geen zin om dit te doen nadat het

gisteravond zo laat was geworden, maar ze hadden zich dit zelf op de hals gehaald. Dus

hier ging ze dan.

‘U bent vast meneer van der Jacht. - Goedenavond,’ groette ze de man beleefd.

Het duurde even voor Bruce ook thuis kwam. Hij was ook doodmoe van zijn eerste

werkdag in deze carrière – waarop hij alweer een promotie te pakken had. Toch vond hij

dat hij eventjes zijn gezicht moet laten zien. Terwijl Joan de tafel dekte, probeerde hij een

wit voetje te halen bij het schoolhoofd met wat slijmacties en een rondleiding.

Wat ze ook allemaal uit de kast hadden gehaald, het mocht niet baten. Het schoolhoofd

was wel onder de indruk maar niet genoeg om Dewey en Chandler een speciale

opleiding aan te bieden.

‘Puh,’ gromde Bruce zodra de man de deur uit was en de kinderen naar bed waren. ‘Ik

mocht hem toch al niet.’

Joan, die aan de telefoon was, liep achter hem aan en zei tegen Bruce: ‘Wacht nu even.

Bekijk het van de positieve kant: nu weten we zeker dat het niet te moeilijk wordt voor Chandler.’

Dat was iets waar Bruce geen energie uit kon putten. Ze hadden hoger kunnen scoren op

het eten, had de man gezegd. Wie Bruce zijn eten afkeurde, had het goed verknalt.

Chandler was de eerste die het vervelende nieuws te horen kreeg de ochtend erop.

Hij was enigszins beteuterd, maar gaf niet zo gauw op als zijn vader.

‘Papa, wil je me helpen met mijn huiswerk? De juf heeft me extra gegeven. Ze zei dat jij

of mama het me wel uit zou kunnen leggen.’

Bruce stemde in, maar was ietwat onzeker over wat de juf had gezegd.

Kennelijk had Bruce toch wel iets goed uitgelegd, want Chandler had het helemaal

goed gedaan bleek de volgende dag. Zo kwam het dat hij meteen aan zijn huiswerk kon

Zodra hij thuis kwam – net als zijn broer Dewey – zelfs toen hun ouders nog niet thuis

waren.

Ze hadden allebei hun huiswerk netjes af tegen de tijd dat Joan thuis kwam. De taart

werd tevoorschijn gehaald, want het was tijd voor Dewey om op te groeien naar tiener.

Wachten op Bruce was er niet bij, anders zou Dewey zonder taart opgroeien. Dat wilde

Joan niet nog een keer.

In alle dolenthousiastheid rende Chandler naar de voordeur op het moment dat Bruce’

auto voor de deur stopte. Hij was echter zo moe dat het sprintje hem teveel kracht kostte

en hij flauwviel. Bruce stond met zijn mond vol tanden naar het schouwspel te kijken. Hij

wist niet of hij moest lachen of huilen omdat de tienerversie van Dewey op hetzelfde

moment van de woonkamer naar buiten kwam gelopen. Hij droeg een klerencombinatie

waar niemand zijn lachen bij in zou kunnen houden – zelfs Bruce niet.

Dewey mocht dan in hart en nieren een kennissim zijn, maar als hij om iemand gaf was

het zijn kleine broertje wel. Zonder een moment te twijfelen nam hij Chandler in zijn

armen en droeg hij hem naar zijn slaapkamer. Zijn blonde broertje kwam half bij

bewustzijn wakker in zijn bed, waar Dewey hem vertelde wat er was gebeurd.

‘Ga maar lekker slapen,’ besloot Dewey zijn verhaal op fluistertoon. Al was hij daar

waarschijnlijk te laat mee: Chandler was alweer in slaap gevallen.

Het was gewoon stil aan tafel zonder Chandler die over van alles en nog wat praatte wat

eigenlijk niemand interesseerde. De feeststemming was min of meer bederft. Dewey

stelde dan ook voor om het cadeautje morgen in ontvangst te nemen toen zijn ouders

daarover begonnen, zodat Chandler er ook bij was.

‘Binnenkort moeten we maar eens naar de stad gaan voor nieuwe kleren,’ stapte Joan

over op een ander onderwerp.

‘We?’ Met opgetrokken wenkbrauwen keek Dewey Joan aan. ‘Nee, echt niet.’

Joan voelde al waar dit heen ging. Toch probeerde ze er alles aan te doen dat ze niet zou

horen wat ze al vermoedde: nu Dewey tiener was, wilde hij niet meer met zijn moeder

naar de stad om kleren te kopen.

‘Je vader moet ook nog nieuwe kleren. Straks is het zomer en wordt hij oudere…’

‘Ja, dattèh… Dan moet jij maar met papa naar de stad gaan. Ik ga wel met vrienden

ofzo.’ Dewey rolde met zijn ogen en werkte nog een hap macaroni naar binnen.

‘Alsjeblieft, zeg.’

Het was even stil aan tafel. Bruce begreep het probleem niet, maar wilde ook geen

rotsfeer aan tafel. Zeker niet op Dewey’s verjaardag.

‘Dewey, wat is eigenlijk je levenswens?’

Dewey wendde zich tot zijn vader, stiekem dankbaar dat zijn moeder nu niet meer kon

doorgaan over de stad.

‘Ik wil graag minister van onderwijs worden.’

‘Zozo, toe maar,’ verzuchtte Bruce. ‘Maar het lukt je vast wel, daar ben ik van overtuigd.’

Nu ze het over werk hadden gehad, bedacht Bruce zich ineens dat hij zich eens meer

moest gaan verdiepen in techniek volgens zijn baas. Dus pakte hij één van Joans

techniekboeken uit de kast na het eten, vergezeld door niemand minder dan Joan zelf.

Hij kon zich niet voorstellen dat er nog iets te leren was over techniek als je daar net zo

goed in was als hij in koken, maar hij vond het wel gezellig dat Joan niet net als Dewey

meteen naar bed ging. Alleen in de kamer zitten is toch anders dan met zijn twee.

Voor hij zijn nest in rolde, gluurde Dewey nog even door de spleet van Chandlers

slaapkamerdeur. Hij zag eruit alsof hij gewoon lag te slapen, wat hem geruststelde.

Jammer dan dat hij nu nog niet wist wat het cadeautje was. Hij wilde het niet krijgen

zonder dat zijn broertje erbij was. Stiekem voelde hij zich toch wel een beetje schuldig

tegenover zijn ouders, al wist hij dat ze het begrepen. Waarom had hij nou zo rot gedaan

tegen ze aan tafel – vooral tegen zijn moeder? Ze had het vast ook wel begrepen als hij

op een normale manier had verteld dat hij liever met Marsha naar de stad ging.

Waarschijnlijk had hij gewoon even zijn stress kwijt gemoeten vanwege wat er vlak

daarvoor met Chandler was gebeurd. Hij en zijn moeder waren altijd zo close geweest.

Eigenlijk hadden ze nog nooit eerder ook maar iets in de richting van een menings

-verschil gehad. Morgen zou hij met haar praten en zijn excuses aanbieden.

Morgen… Dat was de laatste dag van de week. Dan begon het weekend. Hij moest

morgen maar eens op Marsha afstappen om te vragen of ze zin had om naar de stad te

gaan. Het was alweer veel te lang geleden dat ze na school wat hadden gedaan samen.

Uit school plukte hij zijn moeder uit de tuin in plaats van dat hij meteen zijn huiswerk

ging maken. Hij zei dat hij met haar wilde praten.

‘Sorry van mijn achterlijke gedrag gisteren bij het avondeten,’ viel hij meteen met de

deur in huis.

Joan glimlachte.

‘Schat, dat is toch allang vergeten en vergeven. Ik begrijp je wel, hoor.’

‘Maar ik had het wel op een andere manier kunnen zeggen,’ vond Dewey.

Voor de rest wist Dewey niet echt wat hij moest zeggen, dus vroeg hij maar of zijn

moeder hem wilde helpen met zijn huiswerk zo gauw als Chandler ook thuis was. Dus

daar stond Joan in de kamer van haar oudste zoon haar beide zoons te helpen met hun

huiswerk. Ze was allang blij dat Dewey het nog wel goed vond dat ze dat deed, bedacht

ze met een glimlach. Plus het was een prima afleidingsmanoeuvre totdat Bruce thuis

kwam. Ze wilde niet dat Dewey’s verjaardagscadeau van tevoren al verraden zou

worden.

Dewey probeerde zijn ongeduldigheid zo min mogelijk te laten merken. Chandler

daarentegen begon met het stellen van vragen. Bruce had karbonaadjes klaargemaakt,

nog een beetje ter ere van Dewey’s verjaardag.

‘Is dit iets nieuws?’ vroeg Joan vol bewondering voor Bruce’ maaltijd. ‘Ik vind het lekker!’

Geërgerd maar vooral ongeduldig slaakte Chandler een zucht.

‘Wanneer krijgt Dewey zijn cadeau nou? Jullie lopen er maar omheen te draaien en te

draaien. We hebben al lang genoeg gewacht vanwege mij. Ik wil dat niet!’

Dewey dacht even dat zijn ouders er nog langer omheen zouden draaien, maar toen

liep Bruce met een geheimzinnig gezicht de kamer uit met het teken dat ze moesten

wachten. Chandler wiebelde ongeduldig op zijn stoel. Hij moest iets doen, zijn energie

kwijt. Hij had het niet meer toen zijn vader terug kwam door de achterdeur met een klein,

zwart hoopje in zijn armen en stond er direct naast. Het was een puppy.

‘Wat een schatje!’ Chandlers stem sloeg over van enthousiasme.

Dewey knielde neer bij het kleintje. Het dier was zo klein. Zijn hand paste precies om de kop.

Zijn hele leven was hij al gek geweest op dieren. Toen Uilskuiken de papegaai er kwam,

had Dewey dat al een wonder gevonden aangezien zijn ouders allebei niet zo heel gek

veel met dieren hadden. Daarom was deze pup een extra tof cadeau.

‘Bedankt pap, bedankt mam,’ riep hij zonder zijn blik af te wenden van de inktzwarte

ogen die de puppy had. ‘Ik geloof dat Max een geweldige waakhond gaat zijn voor hier!’

De vrijdagavond eindigde hetzelfde als de donderdagavond: Joan en Bruce lazen nog

wat in techniekboeken terwijl Dewey en Chandler al in bed lagen. Chandler was moeilijk

naar bed te jagen geweest door Joan vanwege Max, maar toen hij hoorde dat zijn broer

ook al naar bed ging omdat die morgen met Marsha naar de stad ging, was er algauw

ook niet veel meer aan.

Joan en Bruce vonden het lekker rustig. De achterdeur hadden ze open laten staan

zodat Max terug naar buiten kon, waar zijn voerbak en hondenhok stonden.

Kennelijk was het nogal naïef om te verwachten dat Max uit zichzelf terug naar buiten

zou gaan. In plaats van dat te doen of binnen in stilte te gaan slapen of zitten, begon hij

zachtjes te piepen. Daar hield hij niet mee op tot Bruce geërgerd zijn boek dichtklapte en

het beest aankeek. Max hoopte op een praatje of een knuffel, maar het enige dat Bruce

deed was Max oppakken en hem in de achtertuin neerzetten. Direct erna ging hij weer

naar binnen. Teleurgesteld krabbelde Max terug in zijn hondenhok. Dit was toch niet het

soort aandacht waarop hij had gehoopt.

De eerste van wie Max de volgende ochtend aandacht kreeg, was Chandler. Bruce

en Joan wilden uitslapen en al ging Dewey rond de middag de stad in, hij wilde ook niet

wakker worden van de wekker zoals wanneer hij naar school moest.

‘Goedemorgen, lieve Max!’ Riep Chandler met zijn hoge stemmetje. ‘Heb je lekker

geslapen?’ Chandler werd stil van zijn eigen vraag. Wacht, dat was gemeen om te

vragen. Zij sliepen binnen en Max moest buiten. Ja, het wàs ook gemeen. ‘Kom maar. Ik

neem je wel mee naar binnen,’ fluisterde Chandler. ‘Maar wel zachtjes doen, hoor.’

Dewey stuurde zijn broertje meteen weer naar buiten. Even trok Chandler een

wenkbrauw op. Zijn broer kon toch niet menen dat hij Max buiten wilde laten? Toen zag

hij dat Bruce de kamer binnen kwam en wist hij waarom Dewey hem had weggestuurd.

Vlug liep Dewey terug naar het fornuis. In de tussentijd waren zijn pannenkoeken ook

nog aangebrand.

‘Hè, shit…’

‘Lukt het niet?’ Bruce was naast zijn zoon komen staan. ‘Wacht maar, ik help je wel.’

Dubbel en dwars had Dewey het gevoel dat hij zijn vader teleur had gesteld. De pannen-

koeken waren waarschijnlijk niet aangebrand geweest als Chandler de kamer niet binnen

was gekomen met Max. Het voelde niet eerlijk om Chandler te veroordelen daarover. Hij

had immers ook gewoon lak kunnen hebben aan Bruce. Maar het gedoe met zijn moeder

Had hij net gisteren opgelost. Hij wilde niet weer meteen nieuwe onenigheid.

Zo gauw het diner achter de kiezen was, nam Dewey afscheid van zijn ouders en Chandler.

Als hij nu niet ging, kwam hij te laat bij de kledingwinkel waar hij met Marsha had afgesproken.

Tegen de tijd dat het donker was, stond Dewey voor Marsha’s deur.

‘Daar ben ik dan,’ zei hij met een glimlach.

‘Wat heb ik gemist?’ Marsha keek grijnzend naar de grijze auto waar Dewey zopas was

uitgestapt. ‘Ik ken je al ongeveer vanaf groep één van de basisschool, maar je hebt me

nooit verteld van dat wonderlijke baantje waarvan je deze toffe auto van betaald.’

Dewey begon te lachen.

‘Kom zeg, je weet dat het de auto van m’n pa is.’

‘Oké, ik geef het toe,’ zei Marsha lachend. ‘Het is een slechte grap. Maar hé, je wilt toch iets gaan

doen in het onderwijs? – Wat ik totaal bij je vindt passen, omdat je zoveel onthouden kunt en je altijd goed weet hoe je anderen moet aansturen – Laatst zag ik een

baantje als speeltuinbeheerder.’

‘Speeltuinbeheerder?’ Herhaalde Dewey honend.

‘Tsja, je moet toch ergens beginnen?’ Marsha knikte Dewey toe. ‘Zoals je met die kleren

die je daar hebt.’

Normaal gesproken had niemand zo’n opmerking tegen hem moeten maken, maar

Marsha kende hij al zo lang dat hij het van haar wel pikte. Ze stelde zelfs voor om mee te

zoeken naar nieuwe kleren, dus even later stonden ze allebei in de rekken te neuzen.

Dewey sloeg na een tijdje toch zelf. Of Marsha die kleren nou mooi vond of niet: hij

kocht ze toch. Bij de kassa keek hij om zich heen. Hij vond Marsha een beetje achterin

de winkel. Ze stond met een man te praten die er nogal raar uitzag. Met opgetrokken

wenkbrauwen liep hij naar het tweetal toe. Wat was daar aan de hand?

Marsha vond de man ook maar een gluiperd.

‘Ben ik blij dat ik daar binnen weg ben,’ deelde ze mee toen ze buiten op de schommel

zaten. ‘Het was een beetje een creepy gast, die man.’

‘Wat moest hij dan van je?’

Marsha haalde haar schouders op. ‘Dat vroeg ik me ook al af. Hij was hele verhalen aan

het lullen over mode ofzo. Nou, als je kijkt hoe hij erbij liep…’ Marsha schoot in de lach

en automatisch deed Dewey mee. Ja, het was weer even gezellig als altijd.

Even was het stil en in de verte hoorden ze de kerkklok twaalf uur staan.

‘Shit hé, het is al zondag. Heb jij een tijd afgesproken met je ouders?’

‘Nee, maar ik denk niet dat het verstandig is om het nog later te maken.’ Dewey slaakte

een zucht. ‘Al zou ik het dolgraag willen. Luister, Marsha, ik vond het echt super

gezellig…’ Met zijn voortanden op zijn onderlip haalde Dewey adem, verzamelde hij

moed. Hij zag hoe Marsha reageerde toen hij zijn armen naar voren stak: ze glimlachte.

Maar plots verstarde ze. ‘Mijn portemonnee!’ Riep ze uit. ‘Hij is weg!’

‘Je portemonnee, wat?!’ Dewey vergat direct wat hij wilde doen. ‘Weet je zeker dat je

hem hebt meegenomen? Wanneer heb je dat ding voor het laatst gehad?’

Marsha schudde haar hoofd, ging de avond na in haar hoofd. Toen wist ze het weer.

‘Die man, het was die gekke man met die snor en die hoge hoed!’

Dewey’s wenkbrauwen vervormden zich tot een frons. Het leek alsof hij het niet kon

bevatten, maar dat deed hij als geen ander. Luid en ongegeneerd vloekte hij.

‘Wat een eikel! Ik wist het wel, ik wist gewoon dat er iets niet klopte! Ik ga hem zoeken!’

Dewey beende met grote stappen naar de ingang van de kledingwinkel. Marsha riep hem

na, maar hij hoorde het niet meer. Hij verkeerde in een witte waas. Wat dacht die

mafketel wel niet? Dat hij zomaar een portemonnee kon pikken? Dan kende hij hem nog

niet! Bij de opstap van de winkel hield hij halt. Op het moment dat besefte hij dat de

winkel gesloten was, voelde hij Marsha’s hand tegen de zijne.

‘Dewey,’ zei ze zacht maar dwingend. ‘Laat het. Ik geef het morgen wel op bij de politie.

Het is maar geld. Het is erg vervelend, maar vervangbaar.

Het is minder belangrijk dan dit, dan deze zaterdag met jou. Misschien was het naïef om

te denken dat de gast geen kwaad in de zin had. Ik bedoel, zijn kleren…’ Marsha

giechelde zenuwachtig en wees even op Dewey, besefte de overeenkomst en wendde

haar blik even af. ‘Zo bedoelde ik het niet.’

‘Dat weet ik,’ zei Dewey zacht. Zijn stem klonk ineens heel dichtbij. Marsha keek op. Zijn

gezicht was ineens ook heel dichtbij. Als vanzelf bogen ze hun hoofden naar elkaar toe

en drukten ze hun lippen op die van elkaar.

Het leek eeuwig te duren en tegelijkertijd ook heel kort. Tijdloos was misschien het juiste

woord, bedacht Dewey zich. Er was de mogelijkheid om met zijn mond te kunnen

ademen en te praten, maar Dewey wist niet wat hij moest zeggen. In plaats daarvan

lachte hij zenuwachtig en legde hij zijn hand op Marsha’s wang. Zij schraapte haar keel.

‘Dewey, ik vond het ook super gezellig, maar… Ik denk dat we nu echt moeten gaan.’

‘Je hebt gelijk,’ verzuchtte Dewey. ‘Kom, ik breng je naar huis.’

Gelukkig zag hij haar morgen weer als ze naar school gingen.

Bij het parkeren van de auto zag Dewey dat zijn ouders nog in de woonkamer zaten.

Iets in hem zei dat hij weleens op zijn kop zou kunnen krijgen, maar een veel groter deel

in hem zat maar bij één ding – bij één iemand: Marsha.

Om tijd te rekken ging Dewey nog even langs het hondenhok van Max.

‘Dit is ook niets, hè, maatje? Het is toch ongelooflijk ongezellig als jij buiten moet zitten?

Zeg nu zelf, niemand is graag alleen. Ik zal binnenkort wel even bij papa en mama gaan

zeuren. Misschien dat ze ook over te halen zijn dat je binnen mag wonen.’

‘Je bent wel een beetje laat, hmm?’ Mompelde Joan vanuit de hoekbank. ‘Geslaagd?’

Bruce kuchte. ‘Was het wel leuk?’ Wilde hij op zijn beurt weten.

‘Oh, ja, het was heel gezellig en we zijn geslaagd. Maar als jullie het niet erg vinden, ga

ik meteen door naar bed,’ antwoordde Dewey na een tijdje.

Uitslapen op zondag was er voor Bruce niet bij op zijn verjaardag. Chandler stormde

de slaapkamer van zijn ouders binnen.

‘Papa! Gefeliciteerd!’ Riep hij.

Even dacht Bruce met een kreun na bij het woord ‘gefeliciteerd’ en toen wist hij het weer.

Vandaag zou hij opgroeien naar oudere. Dit was de dag dat ze met Dewey en Chandler

zouden overleggen over het kamperen.

‘Maar ik durf te wedden dat ik je nog altijd versla met rode handjes!’ Daagde Chandler uit.

Aangekleed en wel stapte Bruce de woonkamer binnen. Hij wilde aan het ontbijt

beginnen, maar werd direct door Chandler naar buiten geduwd.

‘Ga de hond maar voeren,’ beet hij hem toe. ‘Wij zijn binnen bezig.’

Bruce haalde zijn schouders op en deed net alsof hij niets had meegekregen van

Dewey’s die in de keuken stond te kokkerellen. Bij het hondenhok aangekomen zag hij

dat Max rustig lag te slapen. Dat vond hij mooi, want hij had geen zin om de kinderen te

horen zeggen: ‘zie je nou wel, papa? Max kan best binnen bij ons wonen.’

Toch had hij het mooi mis. Bruce werd na een tijdje vergezeld door Chandler. Toen hij

zag hoe zijn zoontje met Max omging, kon hij het niet langer tegenhouden. Waarom ook

niet? Er was per slot van rekening niemand allergisch voor honden. Joan moest zich

maar opofferen. Chandler keek zijn vader vanuit zijn ooghoeken aan. Die stond er

vertwijfeld bij. Vlug glipte hij naar binnen met Max in zijn armen. Dewey stond te bellen.

‘Ja, nee, het spijt me. Geen feest, inderdaad.’ Het was even stil tot Dewey lachte. ‘Ze

wilden gewoon eens wat anders, inderdaad. – Huh? Hoe weet jij dat nou? Dimme…’

Chandler keek Dewey vragend aan. Die gebaarde naar Bruce die op het punt stond naar

binnen te komen. Chandler trok zijn vader mee aan de mouw van zijn blouse.

‘Dimme beweert dat hij iets met jou en mam heeft te bespreken,’ sprak Dewey op een

manier die duidelijk maakte dat hij wilde weten wat er gaande was en overhandigde de

hoorn aan zijn vader.

‘Ja, met Bruce. Dank je wel. Hé, waarom heb je dat nou gezegd? Hoe bedoel je ‘ik

dacht dat ze het al wisten’? Ach, nee joh. Nee. Ja, inderdaad. Straks, uit mijn werk.’

Geërgerd hing Bruce op. Waarom had Dimme alles nou verknalt? Met een zucht merkte

hij op dat Joan de kamer in kwam gelopen. Ze had meteen door dat er iets niet klopte.

Dewey en Chandler zaten muisstil op de bank. Wat voerden hun ouders in hun schilden?

‘We hebben een probleempje,’ legde Bruce op fluistertoon uit tegen Joan. ‘Dimme heeft

min of meer verklapt wat we gaan doen in plaats van mijn verjaardag te vieren met een

feest.’

‘O,’ was alles wat Joan zei. ‘Weet je wat? Ik vertel het ze wel. Ga maar naar je werk.’

Kop op, joh. Het is jammer, maar ze weten nog niet alles, toch?’ Joans ogen zochten die

van Bruce. Met een flauwe glimlach keek hij haar aan.

‘Nee, dat is waar,’ gaf hij toe. ‘Goed, dan ga ik nu maar. Anders kom ik te laat. Dat wil ik

natuurlijk niet. Al helemaal niet op mijn verjaardag. – O help, dan zullen ze me op mijn

werk ook wel in het zonnetje zetten…’

Joan lachte en gaf Bruce een kus. Met zijn tweeën liepen ze naar de voordeur.

‘O relax, er kan helemaal niets mis zijn met aandacht. Ze bedoelen het goed.’

Joan sloot de voordeur achter zich en hoorde een zacht geblaf. Haar nekharen gingen

recht overeind staan. Voor haar stond het kleine, zwarte pluizenbolletje dat de naam Max

droeg.

Voor Joan ook maar iets kon zeggen, zei Dewey: ‘Alle soorten aandacht zijn goed. Zoiets

zei je toch net?’ Triomfantelijk sloeg hij zijn armen over elkaar en keek hij Joan aan.

‘Ja! En Max is hartstikke lief. Hij wil alleen maar met je spelen,’ beaamde Chandler.

Twijfelachtig keek Joan neer op het hondje, dat vrolijk stond te kwispelen. Misschien…

Alsof Max haar wilde aanmoedigen, blafte hij keffend en deed hij een stapje dichterbij

Joan. Stiekem deed dat voor Joan het ijs breken en ze tilde het zwarte hoopje met de

bruine kringen om zijn ogen op.

‘Uhm, hai,’ zei ze zacht. ‘Dus jij dacht dat je zomaar even de achterdeur kon open-

maken en huis in kon komen lopen?’ Met een slinks oog keek Joan haar kinderen aan.

‘Je hebt hem zelf in huis gehaald. Dan moet je er ook goed voor zorgen,’ vond Dewey.

Het leek even ijzig stil. Tot Joan het eindelijk goedkeurde. De jongens begonnen te juichen.

Joan en Chandler haalden de hondenbak en een kussen dat in het tuinhuis had gelegen

naar binnen. Dewey wilde hen helpen, maar de oven piepte: de cake was klaar. Tevreden

keek hij naar het resultaat. De band was perfect gelukt. Zijn vader zou wel trots op hem

zijn als hij vanavond thuis kwam. Het was haast jammer dat ze nog moesten wachten tot

na het avondeten, tot Bruce thuis was. Maar hij had het ervoor over. Hij wilde graag de

blik in zijn vaders ogen zien als hij de taart zag.

Door alle ophef over de taart en Max waren Dewey en Chandler bijna vergeten wat er

was gebeurd voor hun vader naar zijn werk ging. Dewey schraapte zijn keel en vroeg of

zijn moeder en broertje aan tafel wilden komen zitten.

‘Zo, vertel nu maar eens wat die verassing is dan. Want dat wilde je toch doen?’ Vroeg

Dewey recht op de man af aan zijn moeder. Joan begon te lachen. ‘Ja, eronderuit kom je

niet! Voor de draad ermee,’ zei hij.

‘Nou, het zit zo. Je vader en ik… Bruce vindt feestjes niet per se het einde. Het liefst

zou hij gewoon wat samen met ons doen. Dus zijn we gaan nadenken wat we dan

zouden kunnen doen. Voor jullie geboren waren, zijn papa en mama eens op vakantie

geweest. Eigenlijk was dat wel heel leuk, dus vroegen we ons af… wat vinden jullie van

het idee om te gaan kamperen?’ Het was even stil aan tafel. ‘Jullie mogen allebei ook

iemand meenemen,’ voegde Joan aan haar woorden toe. ‘Als jullie dat leuk vinden dan.’

Chandler was de eerste die reageerde.

‘Vet! Ik heb altijd al willen reizen!’

‘Het lijkt mij ook best leuk. Ik vraag me echt af hoe de Sims zich daar kleden.’ Dewey

knikte.

Chandler trok zijn neus op.

‘Nee joh! Het is juist heel leuk om te kijken hoe die lui daar eten!’

Joan was blij dat haar zoons allebei meteen zo enthousiast waren.

‘Geweldig dat het jullie leuk lijkt om te doen,’ zei ze dan ook met een brede glimlach.

‘Bedenk je wel dat we dan ook wat culturele dingen gaan doen. Papa vindt dat leuk.’

Dewey trok een gezicht. Culturele dingen bezoeken zoals musea enzo? Bleh, daar had

hij zo’n hekel aan.

‘Dat lijkt me ook wel grappig!’ Riep Chandler. ‘Ik wil weten of ze daar ook viool spelen.’

Dewey lachte. Zijn broertje en zijn viool ook. Dat hij gek op muziek was, wist iedereen nu

wel.

‘Maar wat we allemaal gaan doen is nu bijzaak. Dat jullie het leuk vinden, betekend dat

we binnenkort dingen kunnen gaan afspreken. Maar niet voor we weten met hoeveel per-

-sonen we zijn. Ik weet of één van jullie nog iemand wil meenemen?’ Dat was de meest

stomme vraag ooit gesteld. Het was zo klaar als een klontje dat Dewey Marsha mee zou

nemen en Chandler Olaf, een vriendje van school. ‘Dan moeten jullie straks maar even

met hen bellen. Natuurlijk gaan ze niet mee als hun ouders het niet goed vinden. We

houden het wel netjes.’ Dewey en Chandler knikten. Dat sprak voor zich, vonden ze. Ze

spraken nog even wat laatste details door die ze aan Marsha en Olaf moesten

doorspelen en gingen daarna ieder hun eigen weg tot Bruce thuis kwam.

Met 54 dia’s is deze update een beetje langer dan de andere drie die hiervoor kwamen.

Het wordt dan ook steeds drukker nu de kinderen groter worden. Dus ik zou zeggen: tot

de volgende keer! =D

Xx Ilse