10.G Pernott

In de afgelopen update

- Gingen Dewey, Marsha, Chandler, Tosca, Olaf en Marsha naar Nada’s kledingzaak

om kleren te kopen voor henzelf en de tweeling voor als ze kind werden

- Groeiden Nissa en Jaymz op naar kind bij oma Joan en opa Bruce

- Deed Chandler Tosca een huwelijksaanzoek

- Stierf Joan na 77 dagen geleefd te hebben

- Bleven Dewey, Marsha, Chandler, Tosca, Olaf, Marsha, Nissa en Jaymz slapen en

gingen de volgende dag weer ieder naar hun eigen huis

Wauw, de meest korte terugblik tot nu toe! Maar ja, de update was ook slechts 43 dia’s

lang en de dingen die er gebeurden, waren nogal verdeeld over veel dia’s. Aldus, op naar

update 12!

De weken die volgden na Joans dood verliepen raar en met over het algemeen iets

minder vreugd dan je gewend zou zijn van de familie Pernott. Niet dat iedereen in de

verdrietige stemming bleef hangen of ze het over niets anders hadden dan de dag dat er

zoveel in één keer gebeurd was – Nissa en Jaymz’ verjaardag, Chandler die Tosca ten

huwelijk had gevraagd en tot slot natuurlijk Joans dood – maar het voelde vreemd en

naar aan. Al met al probeerden ze er het beste van te maken, maar iedereen zat toch

nog wel enigszins met Joan in zijn of haar achterhoofd.

Chandler en Tosca, Sim Universiteit

Tosca had zojuist haar dagelijkse kruiswoordpuzzel gemaakt. Met een argeloze worp

mikte ze de krant op het tafeltje waar de televisie en de telefoon op stonden en liep naar

Chandler toe. Die was bezig achter zijn computer – iets wat hij de laatste tijd meer dan

eens deed.

‘Dag knappert van me. Wat ben je toch allemaal aan het doen?’

Chandler glimlachte toen hij Tosca’s armen om zich heen voelde. Hij drukte een kus op

haar lippen en antwoordde: ‘dat weet je toch, ik schrijf een boek.’

Tosca klopte even op Chandlers hoofd en legde de laatste hand aan het huishouden. Dat

had zij zo min of meer op zich genomen voor de momenten waarop Chandler achter zijn

pc kroop, zodat hij ook eens af en toe kon doen waar hij zin in had. Voor haar gold de tv

als ontspanningsmoment voor haarzelf. Het liefst keek ze dan ook naar

modeprogramma’s of iets over de natuur – zoals ook nu het geval was. Er was iets op

over tuinieren en hunkerend keek ze naar de vrouw op televisie die uitlegde hoe je het

best je eigen moestuin kon onderhouden. Dat wilde zij ook wel.

Zowel Chandler als Tosca werd enige tijd later opgeschrikt door het geluid van de

deurbel. Tosca stond op van de bank.

‘Ik doe wel open,’ zei ze tegen Chandler. Max kwam met gespitste oren overeind van

zijn kussen. Met zijn staart tegen Tosca’s been slaand door zijn enthousiaste kwispelen,

keek Tosca hoofdschudden op het dier neer. ‘Ik blijf me verwonderen over jou, jochie,’ zei

ze lachend, waarop ze zich tot Chandler wendde. ‘Hij weet gewoon dat dit de tijd is

waarop Nissa en Jaymz thuiskomen. Hij wéét gewoon dat we moeten oppassen.’

Tosca wilde de kinderen limonade aanbieden, maar ze hadden het veel te druk. Nissa

rende de kamer rond met Max en Jaymz wendde zich tot zijn oom Chandler.

‘Chandler!’ Jaymz rende op hem af. ‘Chandler, kom je met me buitenspelen?’

Eigenlijk was Chandler verdiept in zijn verhaal, maar voor nu ze er toch waren. Met een

groots gebaar rolde hij de bureaustoel achteruit.

‘Natuurlijk, voor mijn favoriete, kleine neefje heb ik altijd tijd.’

‘Kleine?!’ Riep Jaymz uit, ietwat beledigd. ‘Weet je wel hoe strak ik een bal kan gooien?!’

Chandler wilde zeggen ‘nog niet, maar daar kom ik zo vast wel achter’, maar zijn neefje

had alweer iets anders bedacht.

‘Weet je wat we vandaag ook op school hebben geleerd?! Handstand!’ Riep hij

enthousiast uit en in één sierlijke beweging stond Jaymz op zijn kop. ‘Wow, buiten ziet

het er nog grappiger uit als je ondersteboven kijkt!’

‘Goed, hoor!’ Chandler juichte hard.

Nissa was ook naar buiten gekomen, vergezeld door Max. Ze leerde hem pootje geven.

Chandler wilde een praatje met haar aanknopen, maar had geen tijd om echt uitgebreid

antwoord te geven op haar vraag, want hij had het te druk aan Jaymz speelpleziertjes te

voldoen.

‘Je moet me zo bij mijn handen pakken en dan ronddraaien.’

‘Denk jij dat je ouwe oom zo sterk is dan?!’

Jaymz lachte.

‘Nou, je bent wel oud, maar je bent wel sterk! Want papa is dat ook en jij bent zijn broer!’

Jaymz kon wel 100, nee, wel 101 dingen bedenken om de hele dag door buiten te doen,

maar het was ook een keer mooi geweest. Beteuterd slenterde hij achter zijn oom en

zusje aan naar binnen toen Tosca hen riep voor het avondeten. Vandaag was het

kliekjesdag. Nu de tweeling was opgegroeid, was er al genoeg geld uitgegeven en dus

moest er even zuinig aan worden gedaan met het geld tot er weer beursgeld

binnenkwam. Nissa en Jaymz vonden het helemaal niet erg. Met zo’n grote honger als ze

hadden, lustten ze alles wel. Chandler keek glimlachend op zijn nichtje en neefje neer.

Na het avondeten was het nog even tijd voor een gezamenlijk spelletje. De tijd ging voor

zowel Nissa en Jaymz als voor Chandler en Tosca veel te snel voorbij. Zij vonden het

heerlijk dat ze even voor Katrina konden inspringen op de dagen dat zij niet kon

oppassen. En Nissa en Jaymz? Die vonden het geweldig bij hun oom en tante. En vooral

met Max. Want Nissa vond Max al leuk, maar Jaymz was totaal hoteldebotel van dieren.

Hij wilde ook wel zo’n hond.

Dewey, Marsha , Jaymz, Nissa, Sim Universiteit

Helaas voor hen zat een huisdier er voorlopig even niet in. Er moest nog een hoop

gewerkt worden voor ze zich dat konden veroorloven. Jaymz wist nu al zeker dat hij

school wel leuk vond, maar net zoals zijn moeder toch meer van lol maken hield. Bah,

wat had hij de pest in dat hij zijn huiswerk moest maken, zeg.

Nissa daarentegen deed haar huiswerk met minder mokken. Oké – ze kon wel wat beters

bedenken om in haar vrije tijd te doen, maar dat huiswerk gemaakt moest worden om

goede cijfers te halen, zodat je later een goede baan kon krijgen, was toch ook wel iets

dat Nissa zich al vroeg had beseft.

Met Nissa en Jaymz op school konden Marsha en Dewey even doen en laten waar

ze zin in hadden. Althans, zo dacht Marsha erover. Dewey wilde zijn studieboeken er net

bijpakken toen ze hem een kieteldood gaf.

‘Marsh… Mársha!’ Gilde hij. Hij begon onophoudelijk te lachen. ‘N-niet doen! Je weet

dat ik daar niet tegen kan!’

‘Nee, ik houd nog niet op,’ reageerde Marsha plagerig. Hoe harder hij riep dat ze moest

ophouden, hoe sneller zij hem begon te kietelen.

Wanneer Marsha eindelijk ophield, waren ze beiden uitgeteld en buiten adem.

‘Hèhè,’ verzuchtte Dewey, lichtelijk op zijn hoede – wie weet begon ze zo weer opnieuw.

‘Dat was me wat. Waarom stopte je niet gewoon toen ik zei dat je moest stoppen?’ Hij

probeerde quasistreng te klinken, maar grinnikte toch.

Marsha ging er echter wel serieus op in. Haar antwoord luidde vrij nuchter.

‘Ik wilde je gewoon weer eens zien lachen.’

Dewey had de neiging om een gezicht te trekken, maar het was waar. Na alles van laatst...

Toegeeflijk wendde hij zijn blik af. Hij kon niet anders zeggen dan dat hij zich lichtelijk

schaamde. Had hij echt al zo’n lange tijd niet meer gelachen? Had iedereen dan gezien

dat hij ergens nog steeds met zijn moeders dood in zijn achterhoofd bezig was? Plots

voelde hij de zachte hand van Marsha op zijn wang. Haar duim streelde hem zachtjes.

‘Hé…’ Zei ze zacht. ‘Het is oké. Niemand verwacht van je dat je meteen als een dolle

doorging met door het leven te springen alsof er niets gebeurd is. Maar op een gegeven

moment… Moet je de draad ook weer oppakken. Daar wil ik je best bij helpen. Echt, Dew.’

‘Dank je wel.’ Op Dewey’s gezicht was een voorzichtig glimlachje verschenen en al was

zijn bedankje niet hard, Marsha hoorde het toch.

‘Fijn dat ik tenminste een vriend heb die niet boos wordt en roept dat hij alles in zijn

eentje wil doen, omdat hij onafhankelijk wil zijn. Je onderdrukt je gevoelens niet, je bent

gewoon zo schattig…’ Langzaam strekte Marsha haar arm uit en pakte ze zijn kin vast.

Dewey, die het moeilijk vond om met zo’n compliment om te gaan – hij bleef toch een

man – schudde lachend zijn hoofd. Wat moest hij toch zonder zo iemand als Marsha?

Hun lippen waren luttele seconden op elkaar gedrukt en toen die elkaar weer loslieten,

keek Marsha in Dewey’s bruine ogen. Nooit zou er ook maar iets veranderen aan de blik

in die ogen die haar hart al vanaf dag één op hol hadden laten slaan.

‘Dewey,’ zei ze vertederd. ‘Het is nu alweer een paar weken geleden dat je moeder is

overleden…’ Vervolgde ze moeizaam. ‘Ik vraag me af wanneer Chandler en Tosca van

plan zijn hun trouwerij te vieren.’

‘Misschien wel niet,’ flapte Dewey eruit. ‘Ik denk dat Chandler het respectloos vindt.’

‘Naar je moeder toe, bedoel je?’ Marsha ging op de bank zitten, maar bleef Dewey

aankijken. Hij voegde zich bij haar en knikte. ‘Dat is toch je reinste onzin? Ik kende jullie

moeder misschien niet zo lang als jullie, maar toch behoorlijk. Zij zou het eerder erg

hebben gevonden als de trouwerij op werd gehouden omdat zij… nou ja, de pijp uit is.’

Dewey haalde zijn schouders op. Misschien had Marsha ook wel gelijk.

‘Dat heb ik me ook al afgevraagd. Maar ja, ze trouwen vanzelf wel wanneer ze dat

willen. Het zal sowieso moeten voor ze hun eerste kind krijgen. Anders klopt het niet met

de achternaam. Dan zou het kind de Groot heten, net zoals Jaymz en Nissa de Bruin

heten en niet Pernott.’

Marsha knikte en staarde even voor zich uit. Dewey wilde verder gaan met zijn theorieën

en meningen over het trouwen van zijn jongere broertje en zijn verloofde, tot hij het zag.

‘Dewey…’ Begon Marsha aarzelend. ‘Het is niet dat ik echt… de behoefte voel om alles

officieel te doen als in… dat gedoe met God enzo – dat zou trouwens ook niet kunnen,

want we hebben al kinderen met mijn achternaam – maar...’

‘Marsh?’ Fluisterde Dewey en hoorde dat zijn stem een moment oversloeg. Niet omdat

hij boos was of gepanikeerd, maar omdat hij wist wat Marsha wilde zeggen, maar

waarschijnlijk alleen niet hoe. Over schattig gesproken. ‘Bedoel je dat je wilt…’ Hij kon

het woord ook niet over zijn lippen krijgen. Trouwen. Hij had nooit nagedacht over

trouwen.

‘Het is misschien een gekke associatie, maar de dood van je moeder heeft me wel aan

het denken gezet. Wat nu als… één van ons overlijdt. Hoe moet dat dan met de tweeling?

Ik moet er eigenlijk niet aan denken, maar het zou ons nog eens een hoop narigheid

kunnen opleveren als het op het financiële gebeuren aankomt. We zouden een

samenlevingscontract kunnen tekenen, zodat we dat soort dingen in elk geval niet

hoeven te doorstaan. Hopelijk gebeurt het nooit, maar je weet het niet. En het zou ook

beter zijn voor de kinderen als ze later ouder zijn en wij… nou ja, ook.’ Marsha lachte.

Dewey lachte ook en schoof tegen Marsha aan. Ze keek hem even verlegen aan. Haar

mond vroegen zijn mening niet, haar ogen wel. Beamend knikte hij.

‘Ik vind het een super plan. Het is niet zo dat ik er meer door van je ga houden, want ik

geloof niet dat iemand meer van iemand anders kan houden als ik van jou,’ voegde

Dewey eraan toe. Dat leverde hem gelach van Marsha op.

‘Maar we kunnen natuurlijk wel een feestje houden met de familie,’ vond ze en Dewey

knikte; Dewey vond alles best.

‘Maar hé, weet je wat ik nog meer vindt?’ Dewey zag de vraagtekens in Marsha’s en

beantwoordde dat alles met een hartstochtelijke kus.

Uit school nam Jaymz die middag een klasgenote mee. Lieke Boersma was haar

naam en hij kon het bijzonder goed met haar vinden. Ze deelden de interesse in

buitenspelen en al was ze niet zo hyper als Jaymz, ze hield net als hem ook weer erg

van spelletjes.

‘Wedden dat ik harder kan gooien dan jij?’ Riep het roodharige meisje uitdagend.

‘Kom maar op! Ik weet toch wel dat het niet zo is!’

Rond etenstijd was het voor Lieke tijd om naar huis te gaan en na het avondeten nam

Nissa haar plek in met het overgooien van de bal. Jaymz en zij waren dan wel tweeling

en op veel vlakken hetzelfde, maar Nissa deed liever meteen uit school haar huiswerk.

‘Ik snap niet waarom jij dat niet doet,’ zei ze dan ook tegen haar broer. ‘Nu heb ik nog

de hele avond om te spelen en te doen waar ik zin in heb en jij moet je huiswerk nog doen.’

Nonchalant haalde Jaymz zijn schouders op. Hij begreep niet wat nu precies Nissa’s punt was.

‘Ik kan het ook vanavond laat nog maken. Al is morgenochtend ook een optie,’ dacht Jaymz

hardop om zijn zusje gerust te stellen. ‘Bovendien is het morgen weekend.’

Nissa daarentegen had zin om te zuchten. Snapte Jaymz dan niet dat ze er niet over in

zat dat hij zijn huiswerk nog niet had gemaakt omdat ze dan alleen moest spelen? Dat

was echt het punt niet.

‘Maar ‘s avonds laat ben je toch hartstikke moe? Dan kun je je toch niet concentreren?’

Deed ze een poging om het uit te leggen.

‘Moe? Ik ben nooit moe,’ antwoordde Jaymz simpelweg.

Binnen waren Dewey en Marsha al vroeg het bed in gedoken. Nu hun kinderen buiten

waren, hadden ze toch geen idee dat hun ouders ook nog een andere reden hadden om

de slaapkamer in te verdwijnen dan bij te slapen. Dat deel was immers ook waar: zowel

Chandler en Tosca als zij hadden morgenochtend vroeg examen. Geen van vieren

begrepen ze waarom de professoren het nodig vonden om dat per se om zeven en

tien uur te doen, maar na een telefoontje richting Katrina was alles geregeld en waren

alle zorgen van Dewey en Marsha weggenomen.

Dat het zaterdag was, was voor zowel Nissa als Jaymz een cool feit. Al waren zij met zijn

tweeën het laatst naar bed gegaan en maakte het in principe niet uit wanneer ze er weer

uit kwamen; ze waren toch als eerste op. Meteen maakten ze van de mogelijkheid

gebruik om naar buiten te glippen, om vijf uur ‘s ochtends. Nissa begon enthousiast met

het vangen van vuurvliegjes en Max kwam meteen naar buiten toen hij de opgewekte

kinderstemmetjes hoorde.

‘Goedemorgen ouwe makker!’ Riep Jaymz enthousiast.

Tegen de tijd dat hun ouders wakker werden, waren Nissa en Jaymz gillend rondom

het huis tikkertje aan het spelen. Dewey was wat rekeningen en andere post uit de

brievenbus aan het halen toen hij zijn dochtertje opmerkte.

‘Zo, jij bent er vroeg bij.’

Nissa knikte opgewekt. Dat ze al ruim drieënhalf uur op was, zei ze er maar niet bij.

‘Jij en mama moeten zo naar college, of niet?’

Dewey knikte. Hij wist wel zeker dat hij straks vol trots zou zeggen ‘op naar leerjaar drie!’

Een gezamenlijk ontbijt later wensten beiden kinderen hun ouders veel succes met het

hun examen. Jaymz was echter minder blij met de kus van zijn moeder.

‘Jek!’ Snel veegde hij zijn mond droog, waarop Marsha lachend naar de voordeur liep,

Dewey achterna. ‘Mam!’ Riep Jaymz en snelde zijn moeder achterna. ‘Mag ik iemand

uitnodigen van school vandaag?’

‘Natuurlijk, lieverd. Nadat je je huiswerk hebt gemaakt.’ Marsha keek even naar Katrina,

die hem toeknikte. Jaymz volgde haar blik en zag Nissa kijken. Hij stak zijn tong uit.

Zoals gewoonlijk vermaakten Jaymz en Nissa zich prima zonder hun ouders. Het waren

heerlijke, afhankelijke kinderen. Nissa wist dan wel alles van de techniek, maar was nog

steeds blij dat haar ouders de speeltafel nog niet hadden weggeruimd. Ze hield wel van

de natuur, maar had dit moment wat meer zin om binnen te zitten. Haar tweelingbroer

daarentegen had even vlug zijn huiswerk afgeraffeld, zodat hij Lieke uit mocht nodigen

Van Katrina. Van het weinige speelgoed dat er binnen te vinden was over andere dingen

die je binnen kon doen, maakte hij geen gebruik. Hij improviseerde wel.

De tijd ging zelfs zo snel dat ze niet eens echt beseften hoe laat het was, terwijl Tosca en

Chandler ook al richting het collegegebouw waren gegaan voor hun examen. Zo kwam

het dat Jaymz ervan stond te kijken dat zijn ouders alweer terug waren. Hij stevende

gelijk op hen af om te vragen hoe het was gegaan. Lieke kwam achter hem aan, niet

verlegen maar ook niet het initiatief nemend om zichzelf aan Jaymz’ ouders voor te stellen.

‘Ja, we zijn allebei geslaagd,’ zei Dewey lachend en wendde zich tot Lieke. ‘En wie heb jij

hier bij je? – Ik ben Dewey, de vader van Jaymz en Nissa. En dit is Marsha.’

Nu Dewey en Marsha weer thuis waren, ging Jaymz toch maar naar binnen om met zijn

ouders het goede nieuws te vertellen. Hij had het al uitgeroepen eer zijn ouders de kans

hadden gehad om ook maar ‘boe’ of ‘bah’ hadden kunnen zeggen, maar dat maakte hen

niet uit. Ze waren blij dat hun zoontje zo enthousiast was over het feit dat ze geslaagd

waren. Het was natuurlijk ook een hele overwinning: nu waren ze nog maar een maand of wat

verwijderd van hun èchte slagen. Dat was wat Jaymz zich ook al zat te bedenken toen hij met

zijn zusje en Lieke op de bank naar de tv staarde. Nissa zag dat hij geen tv keek.

Het volgende moment werd er aangebeld: Chandler en Tosca kwamen vertellen dat

ze geslaagd waren. Omdat het rond etenstijd was, besloten ze te wachten tot erna.

Die avond zat Jaymz dus naast zijn oom op de bank joviaal te vertellen over hoe hij

steeds beter werd in één of ander racespel op de computer. Ook vertelde hij trots dat hij

een eigen slaapkamer had nu zijn ouders het beursgeld binnen hadden gekregen en dat

zijn moeder een vliegende helikopter had gekocht die het echt deed. Zoals altijd had

Jaymz weer de meeste praatjes van allemaal.

Chandler en Tosca, Sim Universiteit

Dewey ging voor de bank staan om hen aandacht te trekken.

‘Eh-úhm,’ deed hij luid. ‘Mag ik even de aandacht?’

Chandler wendde zich tot zijn oudere broer die in zijn handen klapte. Van diens handen

keek hij naar het gezicht, maar toen schoten zijn ogen terug naar de hand van zijn broer.

Met ogen vernauwt tot spleetjes keek hij naar de middelvinger van zijn broer.

‘Is dat…’ Stamde hij, met uitgestoken hand richting Dewey’s hand.

‘Ja, dat is een verlovingsring.’

Dewey tastte achter zich, was op zoek naar Marsha’s hand. Nu hij de aandacht van zijn

broertje en Tosca, maar ook zijn kinderen had, was het de uitgesproken gelegenheid om

te vertellen van hun eerder besproken plannen.

‘Marsha heeft het min of meer voorgesteld,’ begon hij.

‘We hebben van begin af aan al gezegd dat we er geen priesters en alles bij willen

halen, of wie zo’n bruiloft officieel gesproken ook doen,’ sprong Marsha daarop in.

‘Dus hebben we besloten…’ Besloot Dewey met glunderend gezicht. ‘Dat er een…’

‘Feestje!’ Kraste Uilskuiken.

Iedereen begon hard te lachen, inclusief de tweeling.

‘Wat grappig, dat hij dat snapt!’ Riep Nissa uit. Ze was helemaal door het dolle heen en

ook Jaymz – die de aandacht had gevestigd op de viool van zijn oom in plaats van zijn

oom zelf toen die zijn aandacht verplaatste naar Dewey – kwam naar zijn zusje

toegelopen om het tafereel te aanschouwen.

‘Ma zou nu echt mega kritiek hebben geleverd,’ fluisterde Dewey met tranen in zijn

ogen, maar lachend.

Chandler en Tosca, die even stomverbaasd hadden geluisterd en toegekeken naar wat

Dewey en Marsha te melden hadden, kwamen overeind van hun zitplaatsen om de pas

verloofden te feliciteren.

‘Te gek, nu komen er twee feestjes kort na elkaar!’ Bedacht Chandler zich hardop.

Dewey keek met een blik die alleen Chandler kende naar zijn broertje. ‘Je wilt er twee

tegelijk vieren?!’ Raadde hij. Zijn stem liet weten dat Chandler er zelf ook enthousiast

over was. Zijn blik gleed even richting Tosca, die er blijkbaar hetzelfde over dacht.

Chandler beende dolenthousiast richting de telefoon.

‘We gaan meteen eventjes een belletje plegen!’ Riep hij uit. Zijn stem sloeg over van

blijheid en Chandler voelde zich dan ook echt euforisch. Niemand hoefde te vragen wie

er gebeld gingen worden. Iedereen wist dat Olaf, Marilène en Bruce werden gebeld om

het goede nieuws te vertellen.

Geschrokken schoot Bruce overeind. De afstandsbediening prikte in zijn rug toen hij

overeind ging zitten om zich uit te rekken. Hij voelde zich betrapt als een jongentje dat

een appel stak op de markt. Echter was het tegendeel waar. Want ja, was hij nog maar

een klein jongentje. Dan had hij tenminste niet totaal voor pampus gelegen na een stukje

hardlopen met wat vrienden. Luid gaapte Bruce en slofte hij naar de telefoon.

‘Jaja, jaja, ik kom al,’ mompelde hij. In het voorbijgaan keek hij op de klok en ontdekte

dat het allang etenstijd was geweest. Had hij dan zo lang liggen dutten? Het was ook zo

Hoofdhuis - Bruce, Sandbar

verraderlijk nu het weer zomer begon te worden. Dan dacht je dat het nog hartstikke

vroeg was, terwijl het al acht uur was geweest.

‘Met Bruce Pernott,’ gaapte Bruce.

‘Zozo,’ klonk Chandlers opgewekte stem. ‘Dat klinkt vermoeid! Hoe is het met je, pa?!’

Bij het horen van de stem van zijn zoon werd Bruce onmiddellijk al wat vrolijker.

‘Ja, het gaat wel goed hoor! Ik was even ingedut op de bank,’ gaf hij eerlijk toe. ‘Hoe is

het daar aan jullie kant, niks aan de hand hoop ik toch?’

Chandler lachte en Bruce hoorde nog meer Sims lachen op de achtergrond.

‘Wie zijn daar allemaal bij je? Want ik hoorde nog meer stemmen daar. Het is Tosca

niet, of wel?’

‘Jawel, ik ben er ook,’ klonk Tosca’s stem.

‘Oh, hoi Tosca.’

‘We hebben je op speaker gezet, pa,’ voegde Dewey eraan toe.

‘O, hoi Dewey! Maar wie is ‘we’?’

Bruce veronderstelde dat ze de hele kamer vol hadden zitten, want er werd van alles

door elkaar geantwoord. Hij hoorde de namen van zijn schoondochters, zijn zoons en hij

meende ook kinderstemmen te horen. De ondeugende stem van Jaymz door de hoorn.

‘Dag, jongen! Hoe is het ermee?!’

‘Goed! Papa en mama zijn geverloofd!’

‘Vèrloofd, stomkop,’ verbeterde Nissa hem luid en duidelijk.

Bruce stond even met zijn mond vol tanden. Jaymz zou nog weleens grapjes uithalen,

maar Nissa? Bruce wist vrijwel zeker dat het waar was. Over zoiets zou Nissa niet liegen.

‘Is dat zo,’ zei hij daarom ook omdat hij wilde weten wat zijn zoon en schoondochter

hierop hadden te zeggen. ‘Laat ik toch altijd gedacht hebben dat je vader niets van

trouwen moest hebben?’

‘Pa!’ Lachte Dewey op de achtergrond. ‘Zo heb ik dat nooit gezegd. Ik heb gezegd dat

het niet per se zou hoeven, omdat ik er niet meer of minder van iemand door zou houden.

Afijn, waarom we dus eigenlijk belden… we willen een klein feestje houden. Bij jou thuis.’

Het was even stil in het hoofdhuis. Bruce keek hoe de bomen heen en weer dansten door

de wind. Een ‘klein feestje’. Waar had hij dat toch eerder gehoord?

‘Pa, ben je er nog?’ Klonk Dewey’s stem. De toon erin verried dat hij vermoedde dat zijn

vader dikwijls niet zo enthousiast was om het hele idee als zij met zijn allen waren.

‘Ja, ik ben er nog,’ antwoordde Bruce langzaam. ‘Ik zat even na te denken over wat je

net zei. Over het feestje. Ennuh… nou ja, wat kan ik zeggen – laat maar komen!’

Door het kabaal wat er vervolgens door de hoorn kwam, moest Bruce de hoorn op een

eindje van zijn oor houden om niet doof te worden. Hij kon het zelf niet ontkennen: dol op

de feestjes met al die Sims was hij nooit geweest, maar nu hij alleen woonde zou hij wel

willen dat er nog duizend van die feestjes zouden komen waarbij ze tot diep in de nacht

met zijn allen opbleven. Met z’n allen, maar vooral met Joan erbij. Ach ja, helaas kon dat

niet meer.

‘Hartstikke tof,’ zei Chandler – hij had besloten de leiding te nemen, zoals altijd wanneer

het feestjes betrof. Samen met zijn pa besprak hij nog wat laatste details en hing toen op.

Met een grote glimlach op zijn gezicht haakte Bruce in. Hij was blij dat zijn

(klein)kinderen, schoondochters en Olaf en Marilène deze kant op kwamen. Eindelijk was

hij niet meer alleen.

Bruce zag dat het buiten inmiddels droog was geworden en trok zijn trainingspak aan.

Er ging niets boven een goede cooling down na het hardlopen. Spierpijn had hij nog niet

en na dat dutje van zo-even wilde hij weer wat fitter worden.

Enkele uren later, toen Bruce zijn maag niet langer kon negeren omdat hij hevig knorde,

warmde hij wat van de vis op die hij gisteren had klaargemaakt. Het was dezelfde vis die

hij had gegeten toen zijn vrouw nog leefde, op de avond van het grote feest. De dag

waarop iedereen hierheen was komen, maar ook de dag dat ze de aardbol had

verlaten…

In stilte werkte Bruce de vis naar binnen. In gedachten dacht hij haar stem nog te

kunnen horen, samen met het geblaf van Max, het geschreeuw van de kleinkinderen…

Algauw kwam Bruce tot de conclusie dat hij gewoon heel moe was. Daarom ging hij dan

ook direct na zijn avondeten na bed. Dat het al bijna donderdag was, had hij helemaal

niet door. Voor het eerst sinds weken was de tijd weer eens snel gegaan. Ietwat tevreden

viel hij in slaap. Toch had hij gewild dat hij zijn vreugde met Joan had kunnen delen. De

vreugde wegens zijn kinderen die allebei hierheen kwamen met hun vrouw. En Dewey

zelfs met zijn kinderen, dus hun kleinkinderen. Maar dat kon niet. Bruce moest het alleen

doen. En dat wílde hij niet. Wederom spookte er een idee door Bruce’ hoofd. Iets dat al

meer dan eens door zijn hoofd was gespookt de afgelopen weken. Hij wist vrijwel zeker

dat Joan het er absoluut niet mee eens was geweest. Dat was het enige wat hem

tegenhield. En omdat hij zelf natuurlijk al op leeftijd was. Maar waarom zou hij het niet

doen, voor zichzelf? Hij wist zeker dat Joan de enige zou zijn die er op tegen was

geweest als ze nog was geleefd. Daarom restte hem slechts één ding voor hij de stap

nam.

Met een ietwat onzekere glimlach liep Bruce naar Joans graf. Hij had niets met para-

normale toestanden. Voor hem was de grafsteen waar Joan onder lag gewoon een

grafsteen waar Joan onder lag, niet één of ander middel waar hij tegen kon praten.

Hetzelfde als zij met dieren had. Bruce grinnikte tegen niemand minder tegen

zichzelf. Hoe ironisch kon het wezen. Onzeker keek hij neer op het stuk steen en

vervolgens op de foto erboven. Joan in volle glorie. Misschien des te beter: tegen haar

foto kon hij tenminste wel praten. Dan had hij het idee dat ze nog een beetje bij hem was.

‘Hoi, Joan,’ fluisterde Bruce. ‘Dit is… echt heel erg raar. Ik wil je wat vertellen – nee, mòèt.’

Nog een dag later vond Bruce dat het tijd was. Morgen zouden de kinderen deze kant

op komen en hij wilde het voor die tijd geregeld hebben. Dus stapte hij in de auto en reed hij

naar de dierenwinkel waar hij jaren geleden ook heen was geweest om een puppy te kopen.

Bij de voordeur zette hij de hond op de grond.

‘Je bent flink zwaar, meisje.’

De hond keek Bruce uitdagend en keffend aan. Lachend knielde Bruce neer en pakte de

poot van het beest. Alles leek ze best te vinden.

Bruce was blij met zijn aankoop. Het was misschien een grote stap, maar Bruce was

zeker van zijn zaak. Hij was nu niet langer alleen en op deze manier zou hij eveneens

een maatje hebben voor Max. Al dan niet een vrouwelijk maatje, want Hinde was

natuurlijk een vrouwtje.

Met een glimlach om het feestje dat in het vooruitzicht lag, viel Bruce in slaap met

Hinde naast hem op het bed.

Dat was update 1.12. Veel heb ik er niet aan toe te voegen, behalve dan dat ik nu super

veel zin heb in het feestje. =3 Ik ga denk ik maar gelijk door spelen! =D

Thanks for reading, ey! ^.^

Xx Ilse