10.G Pernott

In de afgelopen update

- Leerde Joan over fysiologie en relatietherapie

- Behaalde Joan haar vaardigheden voor koken maximaal

- Behaalde Bruce zijn punten voor techniek, schoonmaak en inzicht tot en met de tien

- Maakte Dewey zijn balkjes voor charisma en lichaam vol

- Sloop Dewey het huis uit met Marsha Bruinig

- Is Chandler uitgeweest met Ollie Boersema, een meisje dat hij van vakantie kent

- Zoende Chandler voor de eerste keer in zijn leven (met Ollie)

- Heeft Chandler een droomdate gehad met Ollie, waarbij ze naar het zwembad zijn

geweest en naar het Whimsical Café geweest.

- Is Chandler EBV geworden met Tosca de Groot, een vriendin van hem die hij al sinds

klas 1 van de middelbare kent en nu twijfelt hij over of hij meer voor haar voelt dan

dat

Nou, nou! Die lijstjes blijken steeds langer te worden. Vooral dit keer waren er veel

punten die te maken hebben met leren. Maar wat wil je ook met die voordeelpunten die je

Sims krijgen kunnen na een vakantie? Goed, nu snel verder met update zeven!

Het was maandag en Dewey zat met zijn vader op de bank. Hij had allang

aangekleed moeten zijn, maar Bruce en hij zaten zo aan de buis gekluisterd dat ze de tijd

een beetje vergeten waren.

‘Ik zéi toch dat hij knoflooksaus zou gebruiken in plaats van dat kruid wat jij noemde –

wat was het ook alweer?’ Riep Dewey fel bij het zien van Jamies volgende kookstap.

‘Ik wil niet vervelend zijn,’ zei Bruce. ‘Maar ik hoorde de schoolbus… Je moet gaan.’

Dit was, buiten het weekend, een vrije dag van Bruce. Vrije dagen betekenden niet dat je

ging lopen niksen. In elk geval niet als je Bruce was. Er kwam al een hele dag een

ongelooflijke lucht uit het hondenhok van Max en het moest hoognodig schoongemaakt

worden. Bruce wist zeker dat Dewey het ook zonder mokken zou doen, maar hij wilde

niet langer in de wetenschap leven dat Max in dat meurende hok zou gaan liggen. Dus

deed hij het zelf.

Zo gauw dat gebeurd was, floot Bruce op zijn vingers. Misschien was het naïef om te

geloven dat Max dat als commando herkende, maar je wist maar nooit. En God,

inderdaad: Max kwam naar buiten getippeld.

‘Kom, jongen. Tijd voor een wasbeurt.’

De hond keek Bruce aan met een kop van ‘alweer?’. Maar dat wist Bruce niet. Het enige

wat hij dacht, was dat die vliegen die in het hondenhok rond hadden gevlogen ook

weleens op Max’ vacht hadden kunnen zitten. Dat idee maakte hem misselijk.

Joan was eerder thuis die middag, waardoor ze Bruce misliep maar een verbaast gezicht

trok bij een onbekend, roodharig meisje op haar bank.

‘Oh, hai! Jij bent vast een vriendin van Dewey of Chandler?’

‘Marilène,’ zei ze kortaf. ‘Ik zit bij Chandler op school,’ legde ze uit.

‘Ah, oké! Nou, je mag gerust blijven eten, als je wilt hoor!’ Zonder nog al te veel

aandacht aan Marilène te besteden, wandelde Joan naar de badkamer om in bad te

gaan.

Chandler was blij toe, want hij wilde niet dat zijn moeder iets beschamends zou doen of

zeggen tegen Marilène. Olaf mocht dan een oogje op haar hebben, dat wilde niet zeggen

dat hij het niet erg zou vinden als zij gek over hem dacht.

Met Marilène samen liep hij naar de tuin, waar hij zijn plekje onder het afdak innam,

bij de schaaktafel.

‘Jammer dat Olaf dit niet leuk vindt,’ mompelde Marilène bij het opstellen van de

stukken.

Chandler glimlachte flauwtjes, maar toen het tot hem doordrong wat ze had gezegd, brak

het zweet hem uit. Marilène vond Olaf toch leuk? Toch niet ook hem?

‘Wat is er?’ Marilène keek Chandler aan alsof er wat aan de hand was.

Chandlers gezicht moest er zo geschokt uit hebben gezien dat Marilène wat doorhad.

Abrupt schoof Chandler zijn stoel achteruit.

‘Ik eh… bedenk me net iets. Ik bedoel… Ik heb vandaag een sollicitatie.’

‘O, echt?!’ Marilène ging tegenover hem staan. ‘Hoe laat is dat?’

‘Nu. Ik bedoel, zo dadelijk. Ik ehrm… Ik was het vergeten, maar ik moet nu gaan, want

het is zo dadelijk.’ Chandler slaakte een zucht. Zijn gestotter maakte hem er vast niet

veel geloofwaardiger op.

‘Ik snap het. Maar hé, het geeft niet als je nog niet te laat bent, toch?’ Marilène lachte.

‘Olaf praat me wel bij.’

‘O, ja. Ik denk dat je echt gauw moet gaan. Heel gauw.’

‘Rustig maar, Chandler. Het komt goed. Gewoon jezelf zijn, dan komt alles altijd goed.’

Met een zucht drukte Chandler de badkamerdeur achter zich in het slot. Hèhè, dat

had hij even snel afgehandeld. Hij kon het echt niet hebben als er nog een derde meisje

was dat hem leuk vond. Al helemaal niet als dat het meisje was waarop zijn beste vriend

verliefd was. Misschien had ze het nu wel met Olaf over hem, vroeg ze hem hoe ze hem

het beste aan de haak kon slaan. Chandler zag al helemaal voor zich hoe dat als een

klap in Olafs gezicht aan zou komen. Waarom vonden al die meiden hem toch leuk?

Hoe lang Chandler in bad had gezeten tot er op de badkamerdeur werd geklopt, wist

hij niet. Maar het water was koud en hij opende loom zijn ogen. Vlug schoot hij een boxer

en zijn ochtendjas aan. Het was Joan die voor de deur stond.

‘Gaat het wel daarbinnen? Je zit al heel lang in bad. Dat is niets voor jou. Ik vroeg me af

of je honger had.’

Chandler slaakte een zucht. ‘Ik was de tijd een beetje vergeten,’ mompelde hij en wilde

langs zijn moeder heen lopen.

Joan, met haar grote Simkennis, hield Chandler tegen aan zijn arm.

‘Hé,’ zei ze op zo’n volume dat Bruce – die vast al aan tafel zat te wachten

– niets meekreeg. ‘Heeft het iets te maken met het meisje dat hier vanmiddag was?’

Chandler schudde zijn hoofd. ‘Dus er is niets?’ Opnieuw schudde Chandler zijn hoofd en

zijn blonde haar dat nog een paar tinten lichter was dan dat van zijn moeder wapperde

heen en weer. Joan glimlachte opnieuw en gaf Chandler een knuffel. ‘Als er ooit wat is…’

‘Ik weet het,’ zei Chandler voor ze iets kon zeggen. Hij wist dat ze er voor hem was.

Om zeven uur was Dewey ook weer thuis. Chandler was vast naar diens slaapkamer

gegaan, waar ze hun huiswerk neer hadden gelegd zodra ze uit school kwamen.

‘Was het nog gezellig met Marilène?’

Chandler rolde met zijn ogen.

‘Ze is de vriendin van...’

‘Olaf,’ was Dewey hem voor. ‘Ik weet het. Hij is ook mijn vriend, hoor.’

Chandler lachte. Dat was waar.

Daarmee was het onderwerp ook afgedaan en schakelde Dewey over naar zijn werk.

‘Hé, je gelooft trouwens nooit wat ik heb geflikt vandaag!’ Riep hij opeens uit. Chandler

keek op van zijn boek. ‘Ik heb promotie gemaakt en de top van de carrière bereikt!’

‘Oh, echt? – Gefeliciteerd, man!’ Chandler probeerde zo enthousiast mogelijk te klinken,

maar Dewey trok een gezicht en gaf zijn broertje een stomp tegen zijn schouder.

‘Niet zo jaloers, man.’

‘Ik? Jaloers? – Laat me niet lachen!’ Het was eruit voor Chandler er erg in had.

Dewey lachte hard en las hoofdschuddend verder. Chandler daarentegen bedacht zich

wat hij eerder had gezegd tegen Marilène. In bad had hij zich proberen te bedenken hoe

hij zich daaruit zou kunnen werken, maar was in slaap gevallen en dus was het

tevergeefs geweest. Maar misschien kon Dewey hem wel helpen.

‘Zeg Dewey… Zou jij niet eens een goed woordje kunnen doen voor me bij je baas?’

‘Zie je wel dat je ook een baantje wilt!’ Dewey grijnsde. ‘Maar voor jou wil ik het doen.’

Chandler klapte zijn boek dicht en sprong op. Redding was in zicht!

Oké, het was niet helemaal de bedoeling geweest aan het begin van deze ochtend dat hij

zomaar een baantje zou hebben, maar wat geld sparen voor als hij op zichzelf woonde,

kon nooit geen kwaad. De leugen tegenover Marilène was niet waterdicht, maar als hij

straks een baantje had, kwam vast wel minder snel uit. In elk geval zat Chandler even

een tijdje gebakken. Hij moest eerst maar eens uit zien te vinden hoe het nu tussen Olaf

en Marilène zat…

Chandler lag al iets minder onrustig dan de nacht ervoor te slapen, terwijl zijn ouders in

de badkamer waren.

‘Ik maak me een beetje zorgen om Chandler,’ begon Bruce.

‘Dus ik ben niet de enige die het opmerkt.’ Het was geen vraag, gewoon een

uitgesproken feit.

‘Hoe bedoel je? Had jij ook al een vermoeden? Weet jij meer dan ik?’ Vroeg Bruce,

waarop Joan haar krant liet zakken. ‘Is er iets aan de hand met Chandler?’

Joan vertelde alles wat ze de afgelopen dagen had opgemerkt aan Chandler. Bruce

haalde zijn schouders op.

‘Denk je dat ik eens met hem moet gaan praten? Misschien wil hij liever met mij praten.

Misschien zijn het… Mannen dingen, weet je wel,’ concludeerde Bruce ongemakkelijk.

Joan giechelde.

‘Loop niet zo moeilijk te doen, joh. Als er wat is, komt hij zelf wel. Hij is oud en wijs

genoeg. Ik ken Chandler. Als hij echt had gewild, had hij wel met mij gepraat. Nou ja. Het

zou natuurlijk kunnen dat je gelijk hebt, maar het zou eerder iets zijn voor Dewey dan

voor Chandler om onderscheid tussen ons te maken, denk je niet?’

Bruce wist het ook even niet meer en kroop maar naast Joan in bed.

‘We zien het allemaal wel. Als het nog langer blijft duren, stap ik alsnog op hem af.’

‘Lijkt me oké,’ stemde Joan luid gapend in. ‘Eerst maar eens zien hoe hij het er zelf

van afbrengt, als er überhaupt al wat is.’

Huize Pernott werd overvallen door een drukte van jewelste de volgende ochtend.

Sinds Joan promotie had gemaakt naar commissaris moest ze weer een stuk eerder haar

bed uit als eerst, dus had zij de badkamer bezet eer één van de jongens daar de kans

toe kreeg. Het was wel wennen dat ze ineens weer rekening moesten houden met een

vrouw en ze kwamen alle drie maar net op tijd op hun werk en school.

Uit school was Chandler, op Uilskuiken en Max na natuurlijk, alleen thuis. Hij had nooit

gedacht dat zo’n gedachte afkomstig kon zijn van hem, maar hij vond het lekker om even

rust te hebben. Nadat hij zijn huiswerk had gemaakt en met Max tv had gekeken, stapte

hij op Uilskuikens kooi af om hem eten te geven.

‘Ja, jochie…’ Verzuchtte hij. ‘Wat moet ik nu toch met al die meiden, hmm?’

Het beest zette zijn gele kuif op en tetterde vrolijk: ‘feestje, feestje!’

Chandler schudde zijn hoofd. Duidelijk was dit een dier dat opgevoed was door Joan.

Zelf had hij niet erg veel honger. Hij was veel te zenuwachtig voor als Dewey thuis

zou komen. Als het goed was, zou Chandler te horen krijgen of ze nog iemand zochten

op Dewey’s werk of niet. Max kreeg een aai over zijn kop nadat Chandler zijn bordje en

bestek had afgewassen.

‘Ik ben helemaal vergeten jouw voerbak te vullen, knul. Heel goed.’ Max wandelde trots

achter zijn baasje aan en keek toe hoe Chandler het pak met brokken pakte. Op de

achtergrond schalde Uilskuiken opnieuw zijn naar horen favoriete woord: ‘feest, feestje!’

Het volgende moment vloog de voordeur open.

‘Waar is dat feestje? – Hier is dat feestje!’ Dewey kwam lallend binnen toen hij

Uilskuikens woorden hoorde. Op de voet werd hij gevolgd door Joan. ‘Vind je ook niet dat

het tijd wordt voor een feestje, mam?’

Joan, die eigenlijk had willen doorlopen naar de badkamer, bleef staan.

‘Je weet wat ik zeg: ik ben altijd in voor een feestje. Als jij een afscheidsfeestje wilt

geven omdat je uit huis gaat, houd ik je niet tegen. Als pap het ook goed vindt…’

Dewey stak zijn armen in de lucht en danste de kamer door. Max stond in één beweging

overeind op zijn kussen en Uilskuiken zat met zijn veren zo strak tegen zijn lichaam dat

hij extreem mager leek naar Dewey te kijken. Chandler grinnikte en deed een stap

achteruit toen zijn broer zijn kant op kwam.

‘Heb je ook zin in een feestje, broertje? – Hmm?’ Met een speelse beweging raakte

Dewey’s vuist Chandlers schouder. ‘Dan nodig je ook wat van jouw vrienden uit. Al dat

geregel is niets voor mij. Mag jij dat doen, want dat vind je leuk, toch?’

Chandler wilde eerst zijn hoofd schudden, maar toen bedacht hij zich iets.

‘Oké.’

‘Oké?’ Herhaalde Dewey ongelovig. Hij had niet gedacht dat Chandler zomaar ja zou

zeggen.

‘Oké. Op één voorwaarde. Dat ik ook wat van de meiden mag uitnodigen.’

‘Denk je dat ik dat erg vindt?’ Dewey wuifde het weg. ‘Wat jij wilt, ik vind het best. Als je

de Sims op dit lijstje maar uitnodigt.’ Hij duwde Chandler een papiertje in zijn hand.

Chandler bekeek het even, zag ook Olaf staan en glimlachte. Dan waren er in elk geval

Sims die hij ook leuk vond om mee om te gaan. Al kwamen er natuurlijk veel meer Sims

die hij ook graag mocht als hij mocht beslissen wie er werden uitgenodigd. Langzaam

begon zich er een plannetje te vormen in Chandlers hoofd. Hij ging zelfs vrolijk in op de

kietelaanval die zijn broer begon.

‘Trouwens, ik ben te goed voor deze wereld,’ deelde Dewey mee dat hem iets te binnen

schoot. ‘Ik heb namelijk een baantje voor je geregeld, man.’

‘Je hebt wat?!’ De grijns op Chandlers gezicht werd alleen maar groter. ‘Je meent het

niet?!’

Dewey grijnsde van oor tot oor. ‘Toch wel! Eerst had m’n baas zo zijn twijfels, maar toen

hij hoorde dat het om mijn broertje ging, zei hij meteen dat je wel langs mocht komen. Hij

weet van mama’s tienercarrière nog dat de ijver in het bloed zit – en natuurlijk ook

van mij. Natuurlijk stop ik met mijn baantje als ik ga studeren, dus zoeken ze nog een

vervanger. Als je een goede indruk achterlaat, is de baan van jou.’

Chandler was in één klap zo blij dat hij zijn broer impulsief om de hals.

‘Echt, bedankt, man!’

Dewey werd een beetje overvallen, maar sloeg zijn armen ook om Chandler heen.

‘Tuurlijk, joh. Je bent dan wel leuk als boksbal en leuk om te plagen als het om meisjes

gaat, maar als jij mij nodig hebt, ben ik er ook voor je, hè?’

Chandler keek Dewey even waarschuwend aan bij het woord ‘meisjes’ omdat Joan net

aan kwam lopen, maar alles wat Joan opmerkte was dat Chandler weer lachte. Eindelijk.

Nu Chandler eenmaal wist wat hem te doen stond, was hij druk bezig met allerlei

dingen te regelen voor het feest. Het was last minute, heel erg last minute, maar dat

maakte de uitdaging des te groter. Hij belde eerst de Sims waarvan hij zeker wist dat hij

ze niet meer zou zien op school voor het feest zou worden gehouden. De avond ervoor

maakte hij het laat en viel hij zowat in slaap met de hoorn aan zijn oor en de volgende

ochtend pleegde hij de laatste telefoontjes eer hij naar school ging.

Joan en Bruce waren ook al vroeg hun bed uit gegaan om wat dingentjes te regelen voor

het feest. Het was de bedoeling dat het folk zich in de tuin zou gaan vestigen, maar dan

moest daar natuurlijk wel plek zijn. Een seizoen al de herfst droeg nu niet echt mee aan

een opgeruimde tuin. Maar Joan en hadden het graag voor hun kinderen over.

Joan moest op een gegeven moment naar haar werk, maar doorzettend als Bruce was,

was hij vastbesloten het af te maken voor hij naar zijn werk moest. Met de tuin aan kant

restte hem één ding te doen.

‘Max!’ Bruce zette zijn handen aan zijn mond en bleef roepen. Toen het dier niet kwam,

floot hij op zijn vingers. Sneller dan hij zich kon voorstellen stond de hond voor zijn neus.

‘Kom, tijd om in bad te gaan, jongen.’

Alsof de hond het begreep, sprong het beest al zowat in bad voor er water in zat.

De jongens maakten uit school direct hun huiswerk.

‘Ik snap niet waarom ze me überhaupt huiswerk meegeven als ik toch nooit meer naar

school ga,’ mopperde Dewey.

‘Ach, misschien vragen ze er op college naar ofzo,’ bedacht zich Chandler hardop. ‘En

zo niet heb je de stof maar mooi geoefend, toch?’

Dewey rolde met zijn ogen. Zo zag zijn broertje het dan weer, hè.

Direct na het huiswerk werd Olaf uitgenodigd. Als vriend van zowel Dewey als

Chandler vonden ze beiden dat hij toch eigenlijk al wel moest komen voor het feest echt

begon. Olaf dacht er hetzelfde over.

‘We hebben nog een paar uur te gaan voor het zover is. Zijn er nog dingen die we

moeten doen?’ Uit gewoonte sprak Olaf met ‘we’. Hij nam een deel van de organisatie

ook voor zijn eigen verantwoordelijkheid.

‘Neuh,’ antwoordde Dewey simpelweg. ‘Chandler heeft zijn fotolijstje en bloemen al weg-

-gehaald, dus je kunt ook meiden meenemen naar zijn kamer mocht je willen.’

‘Doe eens normaal!’ Onder de tafel gaf Chandler een trap tegen Dewey’s been.

‘Jullie zijn me ook een stel.’ Olaf lachte hard. ‘Soms mis ik dat best wel hoor, als enig

kind.’ Op Dewey’s opmerking deed Olaf niets uit. Hij was het wel gewend. ‘Maargoed. We

kunnen dus rustig aan gaan doen tot het zover is? Is er niets over het hoofd gezien?’

Het was even stil aan tafel. Dewey, Chandler maar ook Olaf dacht mee.

‘Ik weet het!’ Riep Dewey uit. Hij stond gelijk naast zijn stoel en liet de tosti voor wat hij was.

Een aantal uur later was het zover. De kamer stond vol met allerlei Sims en er was

amper bovenuit te komen. Chandler had al een aantal keer Dewey aangestoten, maar hij

was veel te druk met Marsha om aandacht aan zijn kleine broertje te besteden.

Uiteindelijk kon Chandler nog maar één ding bedenken om boven het lawaai uit te

komen. Hij opende de keukenla en een keukenkastje. Met een pollepel sloeg hij in een

lege pan. Verschrikt keek iedereen op of om.

‘Hallo allemaal! – Mag ik even jullie aandacht?!’

Chandler deed geen speech, vertelde enkel waar de gasten wat te eten konden halen en

waar de wc was voor degenen die daarheen wilden. Het was dan ook maar van korte .

duur dat hij de aandacht van de gasten vasthield. Daarna liepen ze weer alle kanten uit

en ging de tuindeur continu open en dicht. Dewey bleef binnen met Olaf en Marsha. Met

een schuin oog keek hij Chandler na.

‘Denk je dat het hem gaat lukken?’ Vroeg Marsha, die hem zag kijken.

‘Wat bedoel je?’ Olaf keek Marsha vragend aan. ‘Gaat hij iets bijzonders doen, dan?’

Buiten was het aardig druk en Chandler moest zijn best doen niet te lang te blijven

plakken bij de verscheidene groepjes. Hij was op zoek naar specifiek Marilène. Na een

tikje op haar schouder en een gebaar richting de achterdeur, plukte hij Ollie tevoorschijn

uit de menigte.

‘Ollie, Marilène. Marilène, Ollie,’ stelde Chandler de meiden aan elkaar voor. Hij zag

Ollie even argwanend kijken. Hij geloofde zelfs dat hij haar iets nariep, maar Chandler

deed alsof hij het niet doorhad en hij het niet verstond door de rumoerigheid en liep door.

Achterin het tuinhuis had Dewey zijn disco-installatie tevoorschijn gehaald. Marsha had

intussen al wat op en durfde wat meer dan gewoonlijk. Toen zij begon te dansen, deed

Joost vanzelf met haar mee. Chandler zag zelfs Ollie bij het deejayhok staan, zonder

Marilène. Gelukkig maar, want hij wilde niet dat het voortijdig zou uitkomen dat Marilène

niets met Chandler had. Des te minder kans liep hij dat Ollie klef ging lopen doen – als ze

al dacht dat ze echt wat hadden samen, want je weet maar nooit.

Koortsachtig dacht Chandler na over zijn volgende stap. Nu Marilène niet meer bij Ollie

was, kon hij een praatje met haar maken over het baantje om zijn leugen veilig te stellen.

Tot zijn opluchting vond hij haar algauw voor het vijvertje op de bank. Maar niet alleen.

‘Hé, Chandler!’ Olaf kwam met moeite boven de muziek uit en wenkte zijn vriend. Te

laat. Chandler kon er niet meer onderuit en liet met een glimlach naar hem toe.

Marilène en Olaf veerden overeind. Lag het nu aan Chandler of schoven ze eerst nog

een eindje uit elkaar?

‘Hé, tof feest hoor, Chandler!’ Riep Marilène. ‘Je moet me echt eens vertellen wanneer

we die discotheek ingaan!’

Chandler lachte. O god, waarom ging Marilène hem nou mee uitvragen? Olaf stond vlak

voor hun neus! Erger kon niet.

‘Ja,’ haakte Olaf in. ‘Je hebt de weddenschap verloren!’

Chandler keek zowel Olaf als Marilène vragend aan, maar toen stapte Olaf naar voren en

trok hij Marilène in zijn armen.

‘Ja, je hebt verloren,’ herhaalde hij. ‘Ongelooflijk is ze, hè?’ Verliefd keek Olaf Marilène

in de ogen. Het volgende moment zoende Olaf haar.

Chandler kon het niet nalaten te grijnzen. Marilène en Olaf hadden dus wèl wat! Hij was

de hele weddenschap alweer vergeten na die tumult om de meiden. Misschien was hij

Olaf nog voor geweest met Ollie, maar dat telde niet vond hij, omdat hij haar niet leuk vond.

Tevreden liet Chandler Olaf alleen met zijn nieuwe vriendin. Dat Marilène niet op hem

was, was een hele opluchting voor hem. Met nog steeds diezelfde grijns aaide hij Max

over zijn kop.

‘Zo zie je maar weer, Max. Zo’n uilskuiken is Uilskuiken misschien helemaal nog niet.’ De

hond keek zijn baas vragend aan en kwispelde. ‘Al heb jij ook geholpen, hoor. Je bent

een prima gezelschap, zelfs nu tijdens het feest.’

‘Dat klopt,’ klonk een zachte stem.

Geschrokken kwam Chandler overeind om te kijken wie het meisje was die dat had

gezegd. Tot zijn verbazing was het Tosca die achter de oleander vandaan kwam.

‘Hé.’ Chandler kon enige verbazing in zijn stem niet onderdrukken. Hij hoefde echter

niet zo hard te roepen als de rest van de avond, want de muziek was iets zachter

gegaan. ‘Ik dacht dat je wel bij de rest zou zijn,’ zei hij.

‘Om eerlijk te zijn, is dit niet echt mijn soort ding. Ik zocht je al,’ zei ze.

‘Om afscheid te nemen?’ Chandler keek Tosca spijtige blik aan, maar begreep het wel.

‘Jammer dat je er niets aan vindt.’

‘O, nee, zo bedoelde ik het niet.’ Tosca schudde haar hoofd. ‘Ik zocht jou om… Ik wil je

al heel lang wat vertellen.’ De stem van Tosca was steeds zachter gegaan naarmate ze

vorderde in haar verhaal. Al werd Chandler er alleen maar minder wijs uit.

‘Wat is er dan?’ Hij deed zijn uiterste best om aanmoedigend te klinken, maar

tegelijkertijd was hij razend nieuwsgierig naar wat ze wilde zeggen.

‘Ik wilde dat ik niet zo klungelig was wat dit betreft en ik weet dat ik het misschien niet

moet doen vanwege dat meisje dat je van vakantie kent, maar toch…’ Tosca wierp nog

één laatste blik recht in Chandlers ogen voor ze haar blik afwendde, een diepe teug

adem haalde, haar ogen sloot en zicht tot slot naar voren boog om hem te kussen.

Chandler had het gevoel alsof zijn hart stilstond en een slag oversloeg tegelijkertijd. Had

hij toch gelijk gehad. Al die tijd…

Tegen de tijd dat ze elkaar aankeken, was de muziek veranderd in zwijmelmuziek. De

stem van Dewey klonk zacht en schraperig.

‘Nu gaan we over naar een iets rustiger nummer voor zij die daaraan toe zijn. Ik zal

zeggen: deze avond staat in het teken van het eindigen van iets ouds, wat altijd betekend

dat je iets nieuws begint. Dus twijfel niet en begin iets nieuws.’

Chandler knipoogde naar zijn broer. Ondanks dat iedereen waarschijnlijk dacht dat het

Dewey zelf betrof, wist Chandler dat hij het nummer had opgezet voor Tosca en Chandler.

Uren later lagen Joan en Bruce op bed. De rommel was opgeruimd en Bruce voelde

zich in zijn nopjes. Van het feest zelf had hij weinig meegekregen, enkel de rommel die hij

had helpen opruimen. Dat maakte hem niet uit, omdat hij – net als Joan – voor de

tweede keer de top van een carrière had gehaald en daarmee voor de tweede keer een

levenswens had gehaald. Ook Joan was blij met het zien van haar twee zoons die

dolgelukkig waren met hun twee meisjes en de hele bups vrienden om hen heen.

‘Ik geloof dat het allemaal wel goed met ze komt, ook met Chandler,’ zei ze overbodig.

De volgende ochtend – beter gezegd diezelfde dag, maar dan ‘s ochtends in plaats

van ‘s nachts, zat de familie Pernott al vroeg aan het ontbijt. Dewey had een leeg en hol

gevoel en eigenlijk wilden ze het alle vier het liefst nog even uitstellen, maar de tijd was

nu toch echt daar voor Dewey om te gaan. Bruce was de eerste die Dewey een dikke

afscheidsknuffel gaf.

‘Ik heb lunchpakketjes in je koffer gedaan voor onderweg,’ fluisterde hij in Dewey’s oor.

‘Dude, aardig bedoelt, maar het is geen dagen reizen. Slechts een paar uurtjes.’

Joan leek Dewey nog minstens twee keer zo lang te omarmen als haar man.

‘Ik ga je zo missen,’ zei ze zacht in Dewey’s oor. ‘Het ene moment lig je nog op de

commode, moeten wij je luier nog verschonen en het andere moment…’

‘Mam, please,’ verzuchtte Dewey. ‘Niet sentimenteel gaan doen. Ik ga niet aan de

andere kant van de wereld wonen en al zal ik hier nooit meer wonen, ik kom heus nog

weleens langs. En jullie mogen ook altijd langskomen bij mij, natuurlijk...’

‘Maar ik ben er ook nog!’ Piepte Chandler.

Dewey lachte hard.

‘Natuurlijk ben jij er nog, broertje. Jou zullen ze nog wel verwennen tot het bittere eind,

omdat jij dat allemaal toelaat.’

‘Wat? Dat is helemaal niet waar!’ Riep Chandler uit.

Dewey begon opnieuw te lachen en Bruce verstopte zijn glimlach achter zijn hand.

‘Oké, ik ga je toch wel een beetje missen,’ gaf Chandler toe met een schouderklop.

Met zijn vieren gingen ze naar buiten om Dewey afscheid te laten nemen van Max.

‘Hé, maatje…’ Dewey zuchtte. ‘Kijk pap en mam een beetje lief aan als ze mijn kant uit

komen en vraag of je mee mag.’

Joan schoot in de lach.

‘Denk je echt dat het beest de auto in komt? Echt niet, Dewey. We houden veel van je,

maar als je dat beest wilt zien, moet je maar naar huis toe komen.’

Dewey klopte Max op zijn hoofd en knikte. Hij was er klaar voor.

De taxi kwam en Dewey went of to… Sim Universiteit, jawohl! Maar dat zien jullie in

update 1.8 en dus nu nog niet! Dat is alles wat ik nu heb te melden.

Bedankt voor het lezen weer en tot de volgende keer! ^.^

Xx Ilse