10.G Pernott

In de afgelopen update

- Slaagden Dewey en Marsha hun eerste semester op de Sim Universiteit

- Als verassing kwamen Joan, Bruce en Chandler met Max langs toen Dewey en

Marsha net in hun huisje waren getrokken op de universiteit

- Raakte Marsha zwanger en stond ze op het punt te bevallen

- Had Chandler Dewey’s oude baantje gekregen als Hulpleerkracht en daarmee nog

een beurs in de wacht gesleept naast de beurzen die hij al had voor al zijn volle

vaardigheden en de tien op zijn rapport

- Was Dewey’s oude slaapkamer in het hoofdhuis omgetoverd tot hobbykamer

- Gingen Joan en Bruce vrijdagavond in de auto richting Sim Universiteit om bij de

bevalling te zijn, maar wat ze niet wisten, was dat Marsha al bevallen was

- Ging Chandler met Tosca, Olaf en Marilène naar de stadsbuurt om een club onveilig

te maken

- Kwam Tosca daar Ollie tegen op het toilet, die haar uitschold maar ze deed of ze het

niet gehoord had en liep weg

- Eindigden ze met zijn vieren in het bubbelbad van Chandlers ouders, rond drie uur ‘s

nachts en hoorde Chandler de telefoon niet

Daar waren we dus gebleven! Best wel veel allemaal. Maargoed, op naar ‘t hoofdhuis,

waarna we verder zullen gaan op de Sim Universiteit!

Het was een regenachtige ochtend in Sim Universiteit. Het weer leek meer dan ooit

mee te spelen in het humeur dat Joan had. Met een zucht stampte ze terug naar de

voordeur, terug naar binnen.

‘Het is toch niet te geloven,’ gromde ze. ‘Waarom neemt Chandler zijn telefoon niet

op?!’

‘Lieverd, rustig nou even.’ Bruce, die mee naar buiten was gelopen terwijl Joan voor de

zoveelste keer had gebeld, snelde achter haar aan.

Dewey, Marsha + ‘nageslacht‘, Sim Universiteit

Joan schudde Bruce van zich af. Dewey had zijn ouders al aan horen komen en keek

met een ruk op van zijn fysiologieboek.

‘En, heeft hij opgenomen?’ Dewey probeerde hoopvol te klinken, maar eigenlijk had hij

aan de gezichtsuitdrukking van zijn moeder al afgelezen hoe laat het was.

‘Ik geef Nissa de fles wel,’ was het enige wat Joan op dezelfde fluistertoon antwoordde.

Bruce had zich maar op de achtergrond gehouden. Hij snapte dat Joan zich zorgen

maakte – dat deed hij zelf ook. Ze hadden nu al een stuk of wat keer naar Chandler

gebeld, maar tevergeefs. Bruce kon niet ontkennen dat er zich al allerlei verschillende

rampscenario’s hadden afgespeeld in zijn hoofd. Hij drukte ze weg en pakte zijn

kleinzoon uit zijn wiegje.

‘Goedemorgen Jaymz. Wil je ook een lekker flesje van opa?’ De twee vragende,

chocoladebruine ogen deden Bruce toch ietwat vrolijker maken.

Bij het openen van de vreselijk piepende, volgeladen koelkastdeur kwam Marsha

langzaam overeind. Joan, Bruce en Dewey keken alle drie op naar het bed.

‘Hé,’ zei Dewey zacht. ‘Weer een beetje bijgetankt?’

Marsha haalde haar schouders op en knikte kort.

‘Ja, met mij gaat het prima. Al iets gehoord van Chandler?’ Alle drie schudden ze hun

hoofd. Op de badkamer kwam Marsha met een idee. ‘Is het geen idee om te bellen naar

Olafs ouders? Hij zou toch blijven slapen? Misschien weten zijn ouders meer.’

Dewey vond het een goed idee. Marsha waste zich vlug en schoot wat kleren aan. Terwijl

Dewey de luiers van Nissa en Jaymz verschoonde, ging Marsha naar buiten om haar

schoonouders naar binnen te roepen. Dewey had wat pannenkoeken opgewarmd en al

hadden ze geen van allen echt honger, dan konden ze toch wat eten terwijl Marsha haar

idee vertelde. Het punt was alleen dat er niemand een telefoonnummer had.

‘Het zou een goed idee zijn geweest,’ zei Joan. ‘Maar aangezien er niets anders op

zit…Ik wil toch echt weten of er wat aan de hand is. Er zit niks anders op. We gaan naar huis.’

Dewey en Marsha vonden het jammer maar er zat inderdaad niets anders op. Joan hielp

met de afwas, Bruce reed de auto voor en vervolgens namen ze buiten afscheid van

elkaar.

‘We bellen wel morgen avond, hè?’ Liet Marsha Bruce en Joan aan haar en Dewey

beloven. Bruce knikte.

De twee stelletjes namen afscheid van elkaar en besloten elkaar over een tijdje weer

te zien. Misschien wel als in dat Dewey en Marsha de kant van Sandbar op kwamen.

Marsha en Dewey herhaalden nog even het avondritueel met de tweeling waarvan ze nu

al amper nog wisten dat ze het ooit anders hadden gedaan en doken daarna hun bed in.

Morgen hadden ze immers weer wat belangrijke toetsen voor de boeg.

Die ochtend was Dewey als eerste op. Nissa en Jaymz lagen nog rustig te slapen,

net als hun moeder. Echt trek had Dewey nog niet dus besloot hij te wachten tot Marsha

ook wakker was. In de tussentijd ging hij de ‘tuin’ in om de bladeren bijeen te harken. Met

een glimlach keek hij op naar het bladerdak van de grote boom naast hem. Zijn vader

had gelijk gehad: de tuin leek er inderdaad alweer net wat gezelliger door. Het huisje leek

nu alleen wel des te kleiner, maar dat had ook wel weer zo zijn charme vond Dewey.

Stiekem was hij toch wel gesteld op zijn tuintje. Het was alsof hij zijn pa nu pas begreep.

Door het raam zag Marsha dat Dewey zo opging in zijn tuintje, dat ze hem maar even

besloot te laten staan. Ze begon vast aan het geven van een flesje aan Nissa. Net toen

zij een boertje liet, kwam Dewey ook het huis binnen.

‘Goedemorgen, lieverds van me!’ Dewey haalde Jaymz uit zijn wiegje en gaf hem

eveneens de fles. Daarna liep hij naar de telefoon om een nummer te bellen dat zijn

ouders hem hadden gegeven. Nu zou hij een stem gaan horen die hij in geen jaren had

gehoord. ‘Ja, hallo… Met Dewey Pernott. – Ja, ik ben het.’

Niet al te lang daarna ging de deurbel. Dewey deed open.

‘Katrina!’ Riep hij uit en vloog haar om de hals.

‘O jongen, wat ben jíj groot geworden!’

Dewey grijnsde zijn tanden bloot en mompelde iets over te vaak een schop onder zijn

kont krijgen. Binnen stelde hij haar voor aan Marsha.

‘O, ja, jou herinner ik me ook nog wel! Goh, toen was je ook nog maar zo’n meiske. – O,

wat een hummeltjes, kijk nu toch! Met diezelfde, prachtige ogen als jij, Dewey!’

Dewey liep met een grote glimlach achterin Katrina aan door het huis. Hij was helemaal

in zijn nopjes. Ze was al een geweldige oppas toen hij klein was en ze bleek haar

eeuwige geduld, liefde voor kindjes en lieve karakter door de jaren heen nog steeds niet

te zijn verloren. Hij moest zelf twee uurtjes eerder examen doen dan Marsha, dus

eigenlijk was het meer bijkletsen dan dat Katrina echt al werkte. Toch hadden Dewey en

Marsha samen besloten haar bij het opgroeien van de kinderen te laten zijn. Met de

taarten op tafel kon het echt niet meer ontkent worden: Nissa en Jaymz werden peuters.

Direct na het opgroeien gaf Dewey alle Sims in het huis – inclusief Katrina – een kus en

sprintte daarna gauw richting het collegegebouw. Het laatste wat hij wilde was te laat

komen en aangezien het al wat was uitgelopen, moest hij aanmaken om op tijd te komen.

Binnen had Marsha ook Nissa op de grond gezet om te kijken hoe de tweeling op elkaar

zou reageren nu ze peuter waren. Het eerste dat ze deden, was naar elkaar toe kruipen

en hun mollige peuterarmpjes om elkaar heenslaan. Vertederd stonden Katrina en

Marsha toe te kijken.

‘Wat een schatjes,’ murmelde Katrina.

‘Ja, maar eigenlijk moeten we toch wat aan dat uiterlijk doen. Andere kleren heb ik niet,

maar die kapsels moeten toch nog wel te veranderen zijn eer ik naar m’n examen moet.’

Een klein half uurtje later waren de haren van Nissa en Jaymz gedaan. Dat zag er

overduidelijk een stuk beter uit. Met een dubbel gevoel gaf ze hen een kus voor ze naar

college ging om haar examen te maken. Dat ze de twee kleintjes bij Katrina waren,

zorgde in elk geval voor een goed gevoel bij Marsha.

Om acht uur kwam Dewey terug thuis. Hij was geslaagd. Dolblij viel hij het huis

binnen. Toen hij zag dat de tweeling op hun matjes lag te slapen, sloop hij richting

Katrina.

‘En?!’ Siste ze opgewekt maar zacht. ‘Ben je door naar leerjaar twee?’

‘Kun je dat niet aan me zien – natuurlijk, Katrina!’

Blij viel ze hem in de armen.

‘Gefeliciteerd, jongen! Ik ben blij om te horen dat je het gehaald hebt.’

Katrina en Dewey praatten nog wat bij over alles wat ze de afgelopen jaren aan elkaar

gemist hadden. Hij vertelde over Chandler, zijn ouders en Max. Het werd later en later en

Marsha was nog steeds niet terug.

Het liefst wilde Katrina blijven wachten, maar natuurlijk begon vermoeidheid een

grote rol te spelen en hielp de koffie ook niet meer. Dewey stuurde haar naar huis, omdat

ze nog een heel eind terug moest rijden naar haar huisje in Sandbar. Hij zei dat hij

de uitslag vanzelf wel te horen zou krijgen de volgende dag wanneer ze kwam oppassen.

Terwijl Katrina in haar blauwe autobusje stapte, belde Dewey naar huis om te horen hoe

het met Chandler was afgelopen. Gerustgesteld hing hij een tijdje later op. Marsha kwam

precies op dat moment binnen gewandeld en viel vermoeid in zijn armen. Ze was ook

geslaagd.

Nu hadden ze weer een behoorlijke smak geld gekregen, zodat ze het huisje wat

konden uitbreiden. Eindelijk was er plek voor een aparte slaapkamer, wat ook wel prettig

was met een tweeling die je wakker schreeuwt. Marsha ging als eerste het bed in.

Inmiddels waren Nissa en Jaymz namelijk alweer wakker geworden. Al was hij nog zo

moe, Dewey durfde het nog niet echt aan om hen alleen te laten. Ze leken de donker van

buiten niet op te merken en speelden vrolijk door aan de tekentafel.

Dewey leunde tegen de nieuwe, gele badkamertegeltjes en keek vanaf daar toe hoe

zijn kinderen met elkaar speelden. Ze deelden hun blokjes samen en zo gauw er een

blokje op de grond viel, bukte de ene om het voor de ander te pakken. Dewey grinnikte.

Waren die kinderen van hen nu al zo netjes? Dan waren hij en Marsha nog niet eens

echt begonnen met de opvoeding. Daaraan denkende wist hij wat het eerste zou zijn wat

hij de volgende ochtend zou doen: de kinderen leren lopen, praten en ze uiteraard laten

kennismaken met het potje.

Zo gezegd, zo gedaan. Met de slaap nog in zijn ogen stond Dewey alweer voor dag

en dauw op om de kinderen aan te wassen, aan te kleden en hun een flesje te geven.

Benieuwd naar het effect ervan, plukte hij Nissa bij de tekentafel vandaan.

‘Kom, schat. We gaan eens proberen je te leren lopen. Je ene voetje voor het andere…’

Een aantal uren later had Dewey zijn slaap volledig verdrongen. Het enige waar hij nog

op gefocust was, was het stralende gezichtje van dochtertje Nissa, die blijer en blijer leek

te zijn met de aanmoedigingen van haar papa. Ze maakte reuze grote stappen en al

gauw kon ze zelfstandig lopen zonder hulp van Dewey of de muur. Blij tilde Dewey haar

op en gooide hij haar in de lucht.

‘Je bent een grote meid, weet je dat? Papa is tróts op je!’

Nissa wist niet exact wat haar vader zei, maar de tonen in zijn stem waren genoeg.

Dewey zette Nissa terug op de grond. Het meisje rende meteen richting de matjes in het

erkertje aan de voorkant van het huis en ging liggen. Dewey verbaasde zich over het feit

dat Jaymz al op het andere lag. Dat hij was weggekropen bij de speeltafel had Dewey

niet eens gemerkt. Hoe lang waren ze eigenlijk bezig geweest? Voor zijn gevoel

misschien net een uur.

Vertederd wierp hij een korte blik op de kleintjes voor hij de badkamer in stapte om

een douche te nemen. Dat kon hij wel gebruiken, zo moe als hij was van alle inspanningen.

In het hoofdhuis ging alles zijn gangetje. Joan en Bruce waren naar hun werk,

Chandler naar school en het ‘normale’ leven was weer gewoon opgepakt na alle

commotie van de afgelopen maanden. Dat moest ook wel, want de rekeningen moesten

gewoon betaald en het geld moest worden geïnd.

Hoofdhuis, Sandbar

De hobbykamer had zijn oude inrichting weer een beetje terug, al waren de

herinneringen aan de logeerpartij nog steeds daar. Chandler had de kerstverlichting laten

hangen – Kerstmis kwam er immers aan – en hij had het veel te leuk gehad met het

logeren om de tastbare herinneringen al uit te wissen. Alhoewel… Hij wist natuurlijk zeker

dat hij die avond nooit zou vergeten.

Alle rotzooi had Chandler zelf opgeruimd en al waren zijn ouders niet blij geweest dat hij

door alle rumoer en gezelligheid was vergeten te laten weten dat ze veilig thuis waren

aangekomen, mocht Chandler het weekend niet uit. Dat was echt een straf, aangezien

het enige vooruitzicht dan werken was net zoals nu op vrijdagavond. Maar hij had het

aan zichzelf te danken en wist ook wel dat het terecht was. Hij mocht van geluk spreken

dat hij niet langer huisarrest had opgekregen.

Maar als hij dacht dat daarmee zijn gedoe gedaan was, had hij het verkeerd. Enkele

uren nadat hij naar zijn werk was gegaan, kwam Joan thuis. Ze stak net de sleutel in de

voordeur toen ze iemand achter haar opmerkte. Even keek ze glimlachend om en wilde

naar binnen gaan, maar ze zag dat het meisje wat wilde staan.

‘Hallo, mevrouw Pernott.’ Het meisje stak haar hand uit en met een glimlach nam Joan

haar hand aan. ‘Ik ben Ollie.’

‘Dag Ollie, ik ben Joan Pernott, maar zeg maar gewoon Joan, hoor.’

Ollie knikte en glimlachte zo vriendelijk mogelijk.

‘Aangenaam kennis met je te maken, Joan.’

Joan maakte opnieuw aanstalten om naar binnen te maken terwijl ze knikte en iets van

‘insgelijks’ mompelde. Ze wenkte het roodharige meisje.

‘Och Ollie, kom toch mee naar binnen. Het is zo koud buiten.’

Ollie wuifde het weg.

‘Nee, dat hoeft niet. Ik wilde alleen vragen of je iets aan Chandler wilde doorgeven.’

Joan draaide opnieuw bij en keek Ollie vragend aan. Ze moest even in haar geheugen

graven. Dat Ollie een vriendin van Chandler was, had haar al waarschijnlijk geleken. Hij

leek er zoveel te hebben dat ze niet meer kon onthouden wie wie was en waar hij

diegenen van kende. Veel aandacht had ze er niet aan besteed, want ze was zelf immers

ook zo. Toch wekte iets aan Ollie haar aandacht.

‘Zeg Chandler maar dat ik, zijn vriendin Ollie, langs ben geweest.’ Ollie wees op zichzelf

en legde de nadruk op ‘vriendin’.

Joan dwong zichzelf met een glimlach afscheid te nemen van deze Ollie en wandelde

met opgetrokken wenkbrauwen eindelijk naar binnen. In stilte vulde ze de bak van

Uilskuiken met zaadjes. Wie was in godsnaam deze Ollie? De manier waarop ze had

gezegd dat hij ‘de vriendin’ van haar zoon was, kon niet veel goeds voorspellen. Straks

zou ze Chandler er wel over spreken wanneer hij thuiskwam.

‘Tong verloren? – Hé, tong verloren?’ Kraste Uilskuiken zo hard dat Joan in meteen als

aan de grond genageld stond en er allemaal voer langs het bakje ging in plaats van erin.

Joan gromde iets over ellendige huisdieren en besloot haar vertrouwde plekje op de fatuil

maar in te nemen. Terug in haar boek genaamd ‘How To Deal With Being A Grandmother’

vergat ze alles en iedereen om zich heen, zelfs Uilskuiken die op de achtergrond nog

steeds dingen naar haar riep.

Om zes uur ‘s avonds stopte de auto van Bruce naast het huis. Joan zwaaide vrolijk

naar haar man en zoon door het keukenraam. Ze voelde zich lichtelijk opgelaten bij het zien van

haar jongste zoon, want direct schoot haar Ollie weer te binnen.

Bruce gaf Joan een zoen en vroeg naar haar dag, waarna hij vrijwel meteen richting

de badkamer verdween om in bad te gaan. Chandler wilde richting zijn kamer gaan, maar

Joan hield hem tegen.

‘Hoe was je dag, Chandler?’

Chandler leunde tegen het fornuis en haalde zijn schouders op. Het antwoord was ‘o wel goed’.

Joan knikte en begon met het kneden van stukjes gehakt voor de broodjes hamburger.

‘Heb nog een acht teruggekregen voor dat ene stuk. Hoe was jouw dag dan, mam?’

‘Eindelijk die ene moordzaak opgelost op het werk en thuis is het ook zijn gangetje

gegaan. – En oh, voor ik het vergeet. Er stond nog iemand voor je aan de deur daarstraks.’

‘O?’ Chandler zette af van het fornuis met zijn handen en keek Joan vragend aan. ‘Wie

dan?’

‘Ollie,’ antwoordde Joan. ‘Je vriendin.’ Even keek ze opzij om Chandlers reactie te peilen.

Chandler had het gevoel alsof er iemand een klap in zijn gezicht had gegeven en hij

slikte moeilijk. Joan zag het en richtte haar blik weer op het klaarmaken van ‘t avondeten.

‘Luister,’ begon Joan. ‘Ik snap dat je jong bent en dat je dingen wilt uitproberen. Maar

eerlijkheid duurt het langst. Het is niet netjes tegenover meisjes als je er een ander op

nahoudt. Tegenover jongens eveneens niet, trouwens. Dat is nooit netjes, Chandler.’

‘Mam!’ Riep Chandler uit. Hoe kon dit in hemelsnaam zo verdraait zijn?!

‘Alsjeblieft, Chandler.’ Joan klonk niet echt boos, maar wel waarschuwend. ‘Genoeg.’

Dat was net het goede woord. Genoeg was het inderdaad. Ollie was nu eenmaal een

raar persoon en dat ze Tosca had uitgescholden in de discotheek had hij al raar van

staan kijken, maar nu was ze te ver gegaan.

Chandler greep de telefoon van de haak en liep met grote passen naar zijn

slaapkamer, ondertussen Olafs nummer intoetsend. De houten deur knalde hard in het

slot op het moment dat Chandler zich op zijn bed liet vallen.

‘Ja Olaf, met mij – je raadt nooit wie hier vanmiddag voor de deur stond.’

Luttele uren later had Chandler zich ‘opgesloten’ in de hobbykamer. Bij het avondeten

was er amper een woord gewisseld en ook had hij niet veel gegeten. Of hij echt boos

moest zijn op zijn moeder wist Chandler niet. Wel nam hij het haar kwalijk dat ze zomaar

oordeelde terwijl ze niet eens zijn kant van het verhaal kende. Hij wist niet wat de

roodharige feeks exact had gezegd, maar het was – hoe dan ook – niet eerlijk.

Chandler schrok op uit zijn gepeins over wat hij zou kunnen doen tegen Ollie toen Max

binnenkwam lopen. De hond bleef voor de bank staan, wachtend op een aai over zijn kop.

Op dat moment wist Chandler wat hij kon doen, op zijn minst tenminste. Max was goed in

het opvolgen van bevelen en hij wist hoe hij Ollie in elk geval bij hun huis uit de buurt kon

houden in het vervolg.

‘Blijf hier, Max, ik ben zo terug.’ Met grote passen liep Chandler naar zijn slaapkamer en

haalde onderuit zijn klerenkast de foto van hem en Ollie die was gemaakt in het fotohokje

op het zwembad, een aantal maanden geleden. ‘Als je dit meisje ooit hier ziet, moet je

blaffen.’ Max bracht een geluid voort wat op een vragend piepje leek.

Chandler wist dat Ollie bang was voor dieren, maar zelfs dat zielige geluidje zou haar niet

afschrikken. Hij moest Max nodig leren om anderen echt angst aan te jagen als het nodig

was.

‘Nee, Max. Dat kan beter.’ Chandler ging op zijn handen en voeten voor het beest zitten

en drong een grom op die hij zo diep mogelijk uit zijn borst liet komen. De hond keek hem

even vragend aan en begon toen te kwispelen. Chandler haalde zuchtend een hand door

zijn haar. Hoe was hij er ook alweer bij gekomen dat dit ging lukken? Hij probeerde het

opnieuw, met een blaf dit keer. Dat had meer resultaat dus probeerde hij het opnieuw.

Telkens als Max opnieuw Chandlers geblaf of gegrom nadeed, leek het agressiever te

klinken. Chandler was tevreden en werd zo gedreven door doelgerichtheid dat hij even

vergat dat hij niet alleen thuis was.

De deur vloog open en daar stond Bruce in de deuropening.

‘Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?’ Ietwat boos keek Bruce van Max naar

Chandler en weer terug. ‘Loop jij dat beest zo op te fokken, nou?!’

Chandler stak zijn vinger op naar Max ten teken dat hij stil moest zijn en schudde zijn hoofd.

‘Hij zag een kat door het raam. Ik probeerde hem nog te bedwingen, maar het hielp niet

echt.’ Van de zenuwen schoot Chandler in de lach. Hij zag dat Bruce probeerde zijn

gezicht in de plooi te houden, maar tevergeefs.

Zijn vader stapte verder de kamer in en keek even op Chandler neer.

‘Jongen, Joan heeft me verteld wat er is gebeurd. Ik wil me nergens mee bemoeien,

maar je moeder… Ze heeft wel gelijk. Dat weet je, hè?’

Chandler wendde met een boze gezichtsuitdrukking zijn blik af. Het was nu of nooit.

‘Maar pa, het is heel anders gegaan dan jij en mama denken. Ik heb nooit echt wat met

Ollie gehad. Dat denkt ze alleen maar omdat we… nou ja, we hebben ooit één keer

gezoend. Alleen dat is al zo lang geleden en nu heb ik sinds kort wat met Tosca en wil ze

ineens wat met me.’ Naarmate hij verder kwam met zijn verhaal, begon Chandler steeds

sneller en gefrustreerder te praten. ‘Afgelopen weekend heeft ze Tosca zelfs

uitgescholden toen we in die discotheek waren. Sindsdien stalkt ze me min of meer. Dat

is toch niet normaal?’ Oké, hij vertelde misschien niet het hele verhaal. Maar Ollie was

geschift en hij wilde niet dat ze nog vaker langskwam hier. Sterker nog: hij wilde haar

helemaal niet meer zien. Nu niet, nooit niet. En al helemaal niet in de buurt van Tosca.

‘Heb je misschien de indruk gewekt dat jij wel wat met haar wilde, al dan niet

onbewust?’ Suggereerde Bruce.

‘Dat kan toch amper. Het is minstens een half jaar geleden, die zoen. In de zomer was

dat. Als we echt zo geweldig samen waren geweest, hadden we allang wat gehad.’

‘Misschien is ze te verlegen om een eerste stap te zetten en hoopt ze dat jij dat zult doen?’

Bruut schudde Chandler zijn hoofd. Alles wat hij achterwege had willen houden, vertelde

hij zijn vader. Van de dag dat Ollie ‘s middags bij hen thuis was gekomen en ze zich toen

al luidruchtig en asociaal had gedragen, dat ze daarna samen naar het zwembad waren

geweest en dat zij hem daar had gezoend. Ook van het koffie drinken en de hotdog van

naderhand. Hoe hij zich had gegeneerd voor haar maar ook vooral voor zichzelf omdat

hij niet wist hoe hij moest handelen.

‘Dus nu weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen,’ besloot Chandler zijn verhaal.

Afwachtend keek hij zijn vader aan. Hij wist totaal niet hoe hij zou reageren.

‘Ik denk dat ik het wel begrijp,’ begon Bruce langzaam. Hij keek even de kamer rond,

alsof hij zijn woorden zorgvuldig overwoog. ‘Heb je dat allemaal tegen Ollie gezegd?’

Chandler schoot in de lach. Was zijn vader nou serieus? Lachend keek hij hem aan. – Ja,

Bruce wàs serieus.

‘Pa, natuurlijk niet. Zoiets kan ze toch zelf wel nagaan?’

‘Misschien dacht ze wel dat jij het juist leuk vond dat ze zich zo gedraagt. Of misschien

heeft ze het zelf niet eens door dat ze storend is voor je…’ Het was even stil in de kamer

en toen schoten ze allebei tegelijk in de lach. ‘Ik hoop voor haar van niet, maar het zou

natuurlijk altijd kunnen. Je moet alle opties openhouden,’ vervolgde Bruce met

teruggekeerde ernst. ‘Ik zou gewoon met haar gaan praten, hoe moeilijk dat ook lijkt.

Echt waar.’

Chandler trok even een moeilijk gezicht, maar wist ook geen andere optie meer en zuchtte.

Iets na tienen, toen Chandler gedoucht en al zijn bed had opgezocht, lag hij nog even

na te denken over het gesprek met zijn vader. Hij voelde zich stukken lichter nu hij alles

aan iemand had verteld. Nou ja, alles… het belangrijkste dan. Misschien had hij ook wel

wat duidelijker over zijn gevoelens moeten zijn tegen Ollie. Hij gaf het niet graag toe,

maar misschien was hij zelf toch echt de enige die het kon oplossen. Misschien moest hij

Ollie gewoon bellen. Dat was immers waarom ze was langs geweest, toch? Wat haar

reden ook was geweest: hij zou met haar gaan praten en zijn excuses aanbieden.

Nou mensen, dat was het wel weer voor nu! Ben lekker bij mijn voorgenomen aantal dia’s

gebleven ditmaal. Hopelijk vonden jullie het weer net zo leuk om te lezen als voorheen,

net zoals ik het weer leuk vond om het te maken. De volgende keer komt er waarschijnlijk

wel weer iets meer in, omdat – naar voor zover ik verklap – er weer een afscheidsfeestje

aan zit te komen. Hopelijk tot dan!

Xx Ilse