10.G Pernott

In de afgelopen update

- Praatte Chandler met Tosca over zijn plan om het gedoe rondom Ollie te stoppen

- Hielp Chandler het misverstand dat zijn moeder dacht dat hij er twee liefjes op

nahield de wereld uit

- Organiseerde Chandler een afscheidsfeestje vanwege zijn verhuizing naar de

universiteit

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

- Verhuisde Chandler met Tosca, Max en Uilskuiken naar de kavel op de universiteit

waar Dewey en Marsha met hun tweeling ook wonen

- Leerde Jaymz praten en lopen, leerde Dewey Nissa en Jaymz kinderliedjes en

maakte Marsha beide peuters zindelijk

- Haalde Jaymz zijn 10e punt binnen voor de vaardigheid techniek

- Bedachten Chandler en Tosca dat ze met zijn allen wel naar Sandbar konden gaan

voor een dagje om daar kleren te kopen en dan konden Joan en Bruce op Nissa en

Jaymz passen

- Spraken Dewey, Marsha, Chandler en Tosca af met Olaf en Marilène dat ze hen

zouden oppikken onderweg naar Sandbar omdat zij ook meegaan

Oké, en dan nu op naar de update! Dit keer staan er leuke en minder leuke dingen te

gebeuren. Wil je weten wat allemaal? Ga dan gauw naar dia 3. =3

Het was middag en iedereen had zich verzamelt in het huis van Joan en Bruce – het

hoofdhuis. Helaas was Bruce werken. – Hoe oud hij ook was, want rijkdom en met

pensioen? Niks ervan.

‘Vanavond kunnen we mooi hier de verjaardag van de tweeling vieren, toch?’ Opperde

Joan. Even wisselden Dewey en Marsha een blik.

‘Desnoods blijven jullie dan hier slapen enzo. Het is zo geregeld, die matrassen liggen

nog wel op de vliering en we kunnen zo jullie oude bedden weer in elkaar zetten.’

Hoofdhuis, Sandbar

De tweeling kreeg niets mee van het overleg dat ‘grote Sims’ pleegden. Zij waren zich

aan het vermaken aan de oude speeltafel van hun papa Dewey en oom Chandler. Hier

bij opa en oma lag er nog steeds een beetje sneeuw en daarom stond Joan er ook op dat

ze binnen zouden blijven. Helaas, want ze hadden graag buiten willen spelen met Max.

Dat zou dan maar moeten wachten.

‘Eigenlijk wilden we ze morgen pas laten opgroeien. Zal het niet wat te vermoeiend zijn

om hen vandaag hier te laten opgroeien?’ Dewey zat in tweestrijd op de bank.

‘Ach, kom,’ viel Chandler hem in de rede. ‘Als peuters zullen ze het alleen maar

zwaarder hebben met deze dag dan als kind.’

‘Jongens,’ kwam Joan tussenbeide. ‘Niet zo dramatisch. Er is toch niets om je zorgen

om te maken? Als jullie het niet willen, doen we het niet.’

‘Nou, en ik wil het,’ riep Chandler. ‘Misschien denken mijn nichtje en neefje er hetzelfde over.’

Dewey lachte en keek naar Marsha. Zij haalde haar schouders op. Hoe kon het ook

anders? Zij was een genotsim dus zou altijd de meningen van haar en Joan zouden altijd

overeenkomen als het op feestjes en dergelijke aankwam. Met zijn handen op zijn knieën

drukte Dewey zichzelf overeind.

‘Ik ga even naar de wc. Zullen we daarna ook meteen gaan? Nu is het weer nog mooi –

je weet maar nooit.’ De anderen stemden in en Dewey ging naar de wc. ‘Zo, mannetje,’

sprak hij tegen Jaymz toen hij terugkwam. ‘Heb je zin om je verjaardag hier te vieren?’

Enthousiast klapte Jaymz in zijn mollige, kleine handjes.

‘Feestje, feestje!’ Riep hij opgewekt.

Iedereen in de kamer begon te lachen – al helemaal toen Nissa haar broertje nazei.

‘Dat,’ zei Dewey met een beschuldigende blik richting Chandler ‘heb jij vast van

Uilskuiken geleerd toen ome Chandler en tante Tosca even op je pasten.’

Chandler grinnikte en kwam overeind.

‘Ik merk het al wel. De twee kleintjes vinden het helemaal leuk om hier te blijven.’

Iedereen die moest, bracht nog even een bezoekje aan het toilet en vervolgens

stapten ze in de auto van Bruce om het stadje in te gaan.

Aangekomen bij Nada’s kledingzaak moest Marsha onwillekeurig terugdenken aan de

eerste keer dat ze hier was geweest. Dat was met Dewey om, net zoals nu, kleren voor

hem te kopen. Samen met Tosca liep ze vast richting het gebouw terwijl de mannen de

auto afsloten.

‘Ben je hier weleens eerder geweest?’ Vroeg Tosca ironisch genoeg – alsof ze het wist.

Marsha vertelde over de eerste keer dat ze hier was geweest met Dewey en dat ze

elkaar hier voor het eerst hadden gekust. Tosca glimlachte.

‘Wat romantisch.’

Marsha knikte – eveneens glimlachend – en keek verwonderd om zich heen.

‘Het is hier ook amper veranderd, op de kleren na dan. Alleen dat fotohokje daar is

nieuw.’

Tosca giechelde om de herinnering die dat ongetwijfeld zou ophalen bij Chandler.

Zo kon Tosca op haar beurt vertellen over de eerste zoen die Chandler had gekregen. Al

was het misschien niet helemaal eerlijk dit te doen terwijl hij er niet vanaf wist. Maar ach,

iedereen wist van het voorval dat er was geweest met Ollie tot Chandler op haar af was

gestapt om het uit te praten.

Beide meisjes neusden al kletsend tussen de kleren in de rekken tot ze iets leuks

vonden. Tot haar verbazing merkte Tosca dat ze het echt gezellig vond. Niet dat ze

Marsha niet mocht, maar ze was altijd wat meer geneigd zich op de achtergrond te houden.

Op een gegeven moment meende Marsha iets leuks gezien te hebben en hield het Tosca

voor. Het was lichtelijk gewaagd en ze keek dan ook even twijfelachtig, maar aangezien

de jongens zich buiten vermaakten en ze hier toch niemand kende, zei ze tenslotte:

‘Ach, wat voor kwaad kan het ook om het te passen?’

Nieuwsgierig liep Marsha met haar mee naar de pashokjes. Tegen de muur geleund voor

het pashokje praatten ze verder over nu en vroeger. Haar ogen vergrootten zich een

moment bij het zien van Tosca in de kleren die zij haar had getipt. Het stond prachtig.

Tosca zag haar zwager kijken en keek nog eens omlaag, naar de kleren. Ze was zelf

ook wel verbaasd. Dat het haar zo goed zou staan, had ze eigenlijk niet verwacht.

‘Ik denk dat Chandler het zelfs gaaf zou vinden,’ zei Marsha.

‘Zou je echt denken?’ Tosca kon nooit zeker genoeg zijn, maar stiekem glunderde ze

verlegen. ‘Dan neem ik het,’ voegde ze eraan toe. Ze ging vlug het pashokje terug in om

zich om te kleden. ‘Nu moeten we alleen nog kleren voor de jongens en je tweeling zien

te vinden.’

De jongens waren buiten op de schommels hun idee van vermaak aan het

volbrengen. Gierend en brullend als twee kleine kinderen vermaakten ze zich prima.

‘Hé, jongens’ begon Olaf op een gegeven moment en stopte met Chandler te duwen.

‘Hmm?’ Deed Dewey terwijl hij afremde.

‘Zouden we niet eens naar binnen moeten gaan om te kijken hoe onze vrouwen het

ervan af brengen?’

Chandler grijnsde. Het woord ‘vrouw’ beviel hem wel, al was dat niet officieel het geval

Binnen hadden de drie meiden zich verzamelt om even uit te rusten. Marilène, die al die

tijd op de bankleuning had gezeten, kwam overeind.

‘Kom, ik denk dat we maar eens richting de jongens moeten gaan. Joan zal wel aan het eten

beginnen zo onderhand. Het is natuurlijk niet leuk om pas te komen tegen de tijd dat we al zo

goed als aan tafel kunnen schuiven. Tenminste, ik weet niet hoe jullie daarover denken?’

Tosca en Marsha kwamen ook overeind en knikten.

‘Laten we dat maar doen. Niet dat ze zich niet zal vermaken met de tweeling, maar inderdaad.’

En ze hadden gelijk. Joan was druk bezig met een diner in elkaar te draaien nadat ze

een tijdlang de kleintjes had voorgelezen. Dat het de klok rond etenstijd begon te

bewegen, hadden Nissa en Jaymz maar al te goed door. Bijna kind of niet.

‘Oma, ik wil eten!’ Jammerde Jaymz. Nissa was dan wel wat stiller dan haar broertje,

maar zat ook te zuchten van de honger.

Max wist dan niet precies waar de Sims het over hadden, maar dat het bijna etenstijd

was, begreep hij maar al te goed. Afwachtend liep hij achter Joan aan.

Joan probeerde zich in te houden, maar ze voelde zichzelf ook onrustig worden van al

het gedrentel om haar heen. Ze vond het te gek dat iedereen hier bleef eten en zelfs

slapen, maar was het niet meer gewend, al die drukte en commotie rondom het eten.

Gelukkig voor haar draaide de auto van Bruce de inrit op. Bruce stapte als eerste uit,

gevolgd door zijn schoondochters, zoons en diens vrienden.

‘Hoi mam, we hebben pa even opgepikt!’ Chandler stapte de woonkamer binnen en

snoof de heerlijke geur van eten op. ‘En wat kijk jij beteuterd, jochie! Kom eens bij me!’

Chandler begreep algauw wat het probleem was en verantwoordelijkheiddragend als hij

was, maakte hij direct twee flesjes voor zijn nichtje en neefje klaar. Bruce, Dewey en Olaf

werden er door Joan op uitgestuurd om twee extra tafels en wat krukjes erbij te halen en

zo kwam het dat ze even later aan tafel zaten te wachten tot de oven piepte.

Joan wilde ook nog de hele boel vast gaan schoonmaken, maar Dewey vond dat zijn

ma wel genoeg had gedaan en zette haar op een krukje. Vervolgens ging hij zelf vast wat

dingen afwassen die bij het koken gebruikt waren en ook het aanrecht.

Ongeveer twintig minuten later konden ze eindelijk aan tafel gaan. Iedereen had

rammelende honger en de lichtgekruide, dichtgeschroeide meerval die Joan had

klaargemaakt viel dan ook bij iedereen in de smaak. Er werd gezellig gekletst aan tafel

en iedereen was in opperbeste stemming. Joan en Bruce waren blij hun kinderen weer

aan tafel te hebben zitten. Joan vond het al helemaal geweldig omdat het nu drukker was

dan ooit met ook nog haar schoondochters en twee vrienden van hen op bezoek. Dat

iemand de tweeling vergat, was onwaarschijnlijk: ze maakten kabaal voor tien.

Gelukkig hadden Dewey en Marsha eraan gedacht de slaapmatjes van de tweeling mee

te nemen, want na enige tijd waren ze toch echt doodmoe van al het drukke gedoe die

dag.

Ook de speeltafel en het potje waren in Chandlers oude kamertje neergezet, zodat

als Nissa en of Jaymz wakker zou(den) worden, ze gewoon hun gang konden gaan.

Terwijl de koffie door begon te lopen, droeg iedereen een steentje bij aan het

klaarzetten en opruimen van de spullen. De derde tafel verdween weer naar de vliering

en er werden een aantal matrassen vandaan gehaald. Die kwamen alvast op de oude

slaapkamers van Chandler en Dewey te liggen, zodat ze dat ze na het opgroeien van de

kinderen niet meer hoefden te doen en ze zo hun geïmproviseerde bedden in konden

rollen. Nissa en Jaymz sliepen overal steevast doorheen, waardoor ze even mooi konden

bijtanken.

Toen alles klaar was, werden Jaymz en Nissa wakker gemaakt. Jaymz groeide als eerste

op – als piraatje – en vervolgens kwam Nissa erbij kijken om het voorbeeld van haar

broertje te volgen. Iedereen stond om hen heen en juichte hen toe. Chandler keek ietwat

in stilte naar het opgroeien van zijn nichtje en neefje. Een fractie van een seconde schoot

het door zijn hoofd dat hij wel zou willen dat het zijn kinderen zouden zijn, dat hij nu al

kleintjes had die hij de hele dag om zich heen zou hebben. Want hij was gek met Nissa

en Jaymz maar dat waren niet zijn eigen kinderen. Hij wilde ook kids, met Tosca.

Iedereen had de kans om een of twee stukjes taart te verorberen – wat een super groot

voordeel was van een tweeling zijn, vond de tweeling. Na de taart was Dewey opeens

verdwenen. Nissa vroeg net waar haar papa was gebleven, toen Jaymz hem opmerkte in

het tuinhuis.

‘Kijk, papa gaat voor DJ spelen!’ Gilde hij en rende naar buiten. Zijn opa Bruce kwam

hem haastig met een jas achterna en trok er zelf ook een aan. De rest volgde lachend

naar buiten, waar iedereen zich in het tuinhuisje propte dat net groot genoeg was.

Allemaal begonnen ze te dansen. De één wat ervarener dan de ander, maar dat maakte

niet uit. Stuk voor stuk hadden ze lol en dat was wat ertoe deed, vond Joan terwijl ze

ongezien even naar binnen liep om daar bij te komen. Tosca zag dat Joan het tuinhuisje

uit liep en dacht dat ze maar eens hetzelfde moest gaan doen: een bezoekje aan de wc

brengen. Hoewel Chandler het geweldig vond om te dansen met Olaf en zijn broer, wilde

hij Tosca toch achterna gaan. Al een flinke tijd had hij met een bepaald iets in zijn hoofd

gezeten. Iets wat hij niet langer kon negeren. Dit was de meest perfecte kans die hij had.

Chandler versnelde zijn pas, haalde Tosca in en sloeg een arm om haar heen. Ze

vertelde hem dat ze zojuist onderweg was naar de wc toen Chandler haar lichtelijk van

het pad afduwde, zodat ze niet in de weg zouden staan voor anderen die er langs

zouden willen. Vragend keek Tosca hem aan en ze lachte. Daar hield ze direct mee op

toen ze zag dat Chandler neerhurkte, één knie in het gras zette en iets uit zijn broekzak

haalde. Ze wilde vragen wat hij van plan was, maar ze kreeg geen woord over haar lippen.

‘Tosca, vrouw van mijn dromen. Ik weet haast niet hoe… Wil je met me trouwen?’

Chandler voelde zich er niet veel beter op toen hij tot overmaat van ramp ook nog eens

begon te stotteren. Dit was vast het meest belabberde huwelijksaanzoek ooit en hij

wendde verlegen – nee, mee gegeneerd – zijn blik af.

‘Ja!’ Riep Tosca uit. Alle remmen die er op haar stembanden hadden gezeten, leken

ineens verdwenen. ‘Ja, ik wil met je trouwen!’

Langzaam richtte Chandler zijn hoofd op. Ze had ja gezegd, ze had ja gezegd!

Hij straalde over heel zijn gezicht en blij sprong hij overeind om haar te kussen.

Vanuit het tuinhuis had Bruce net de kant van zijn jongste zoon en Tosca opgekeken toen

Chandler het aanzoek deed, dus hield hij als eerste op met dansen. De rest volgde

vanzelf wel toen ze de blijdschapkreet van Tosca hoorden.

Bruce was als eerste bij zijn zoon om hem te feliciteren.

‘Wat een verassing!’ Riep hij. ‘Je had ons wel eventjes mogen roepen!’

Chandler lachte terwijl hij vanuit zijn ooghoeken zag dat Tosca werd gefeliciteerd door

zijn broer.

Bruce en Dewey waren niet de enigen die Chandler en Tosca wilden feliciteren met hun

verloving. Marsha, Olaf, Marilène en zelfs de tweeling wilden hen feliciteren. Al begrepen

ze niet volledig waar het allemaal om ging. Dewey keek met een glimlach naar Marsha.

Zij glimlachte terug: ze hadden van tevoren al zo’n vermoeden gehad dat Chandler dit

van plan was geweest en ze waren blij voor hen.

De blijdschap was nog niet over toen Chandler en Tosca waren gefeliciteerd; natuurlijk

moesten Bruce en Dewey ook gefeliciteerd worden. Plotseling merkte Chandler op dat hij

zijn moeder nergens zag. Tosca zag hem kijken.

‘Ik geloof dat Joan net naar de wc is gegaan. Ik zag haar naar binnen lopen.’

Chandler trok een pruillip. Zijn moeder vond het vast vreselijk dat ze dit gemist had. Het

was net iets voor haar. Ze zou uit haar dak gaan, nog meer dan de rest misschien wel.

‘Ik haal haar wel!’ Riep Jaymz. ‘Oma, oma! Kom gauw, Chandler heeft getrouwd!’

Gelach steeg op uit de menigte om de woordspeling van Jaymz, maar ook om zijn

behulpzaamheid. Jaymz voelde de neiging om er tegenin te gaan – hij wilde niet dat ze

hem uitlachten – maar hij was even te blij om er zich zoveel van aan te trekken. Oma

moest het weten, nu meteen!

Jaymz rende zijn longen uit zijn lijf om bij de achterdeur te komen, zodat zijn oma het

goede nieuws zo snel mogelijk te weten zou komen. Bij de achterdeur aangekomen

verstijfde hij. Zijn zus stond in de woonkamer. Hij wist niet wat het was, maar ze vertelde

hem zonder woorden dat er iets mis was. – Tweelingtelepathie? Als het aan hem lag,

bestond het zeker.

‘Nis, wat…?’ Halverwege het praten stopte Jaymz met zijn zin. Hij volgde Nissa’s blik en

zag daar Joan in een rare houding op de grond liggen. ‘Oma!’ Riep hij uit. ‘Oma!’

Alles wat daarop volgde, ging heel erg snel. Zo stonden Jaymz en Nissa alleen binnen en

zo kwamen er al een stuk of wat volwassenen aangesneld om te kijken wat er aan de

hand was. Dewey was de eerste die hen ontdekte en baande zich meteen een weg

tussen de tweeling door naar zijn moeder met zijn gezicht vertrokken van afschuw. Achter

hem waren zojuist Chandler en Tosca verschenen. Dewey schudde zijn hoofd.

‘Bel een ambulance!’ Riep Chandler, waarop Dewey wederom zijn hoofd schudde.

‘Het heeft geen zin,’ murmelde hij verslagen. ‘Ze heeft geen polsslag…’

Verslagen keek Dewey voor zich uit. Het kon nog maar amper tot hem doordringen dat

de tijd voor zijn moeder was gekomen. Wat het ook was geweest, de hele avond leek

weg te zijn gevaagd. Hoe konden ze in godsnaam zoveel lol hebben gehad? Het gevoel

van plezier kon hij nu niet meer voelen, laat staan begrijpen. Hoe was het mogelijk? Een

uur geleden was er nog niets aan de hand en nu… Dewey dwong zichzelf bij positieven

te komen. Op de achtergrond waren zijn zoon en dochtertje zojuist ooggetuige geweest

van de dood van hun oma. Voor hen was het al erg genoeg. Hij moest er zijn voor hen,

zoals hun moeder. Zoals zijn moeder zou hebben gedaan...

My love, leave yourself behind

Beat inside me

Leave you blind

My love, you have found peace

You were searching

For release

You gave it all

Into the call

You took a change

You took the fall for us

You came thoughtfully

Loved me faithfully

You taught me honor

You did it for me

Today you’ll sleep

For good

You’ll wait

For me my love

Now I am strong

You gave me all

You gave all you had

And now I am home

My love, leave yourself behind

Beat inside me

Leave you blind

My love, look what I can do

I am mending

I’ll be with you

You took my hand

Added a plan

Gave me your heart

Asked you to dance with me

You loved honestly

Did what you could release

I know

In peace you’ll go

I won’t relieve

This love

Now I am strong

You gave me all

You gave all you had

And now I am home

My love

Leave yourself behind

Beat inside me

I’ll be with you

Zoals ik al zei: deze update komen er leuke en minder leuke dingen naar voren... Ik wist

nog niet zeker of de dood van Joan deze update al zou komen, maar dat is dus wel

gebeurd… Voor degenen die het nog willen weten; het liedje dat ik heb gebruikt heet My

Love en is van Sia.

Bedankt voor het lezen, tot de volgende keer!

Xx Ilse