10.G Pernott

In de afgelopen update

- Werden Dewey en Chandler afgewezen op een particulierre school

- Groeide Dewey op naar tiener

- Groeide Bruce op naar oudere

- Adopteerden Bruce en Joan hond Max vanwege Dewey’s verjaardag

- Zoende Dewey met zijn beste vriendin Marsha Bruinig

- Vertelde Joan de kinderen over de kampeerplan dat ze met Bruce had bedacht

- Haalde Joan de top van de carrière sport en behaalde hij zo zijn levenswens

- Haalde Bruce de top van de carrière commercie en behaalde zo haar levenswens

- Nam Bruce een baan in de carrière geheime dienst

Zo pakte Chandler de telefoon om te vragen of Olaf zin had om mee te gaan op

vakantie. Dewey nam ook contact op met Marsha, maar dan via msn.

‘Ja, het is een kort weekend en we gaan kamperen. Mijn ouders gaan mee, mijn broer

en waarschijnlijk ook zijn vriendin.’ Chandler giechelde. ‘Ja,’ zei hij enkel. ‘Goed, tot

straks dan!’

Joan keek op vanuit haar boek.

‘Olaf gaat even met zijn ouders overleggen. Hij belt straks wel terug, zei hij.’

Tegen de tijd dat Bruce thuis was, was het balletje rond. Marsha en Olaf zouden

meegaan op vakantie volgende week. In de cake leek het Dewey onverstandig kaarsjes

te stoppen, dus groeide er voor de tweede keer iemand in het huis op zonder kaarsjes

van een taart uitgeblazen te hebben. Bruce was overduidelijk oudere. Hij had nu grijs

haar en hoewel zijn nieuwe kleren erg op de oude leken en hij dus wel enigszins

veranderd was, zei hij het niet erg te vinden.

‘Lekkere cake. Heel lief dat je die gebakken hebt voor mijn verjaardag,’ Bruce glimlachte.

Om zeven uur ‘s ochtends ging de maandag erop de wekker. Dewey had nog veel te

veel slaap om echt vrijwillig op te staan, maar hij moest wel aangezien de schoolbus over

een uur voor de deur zou staan. Toen hij zich herinnerde wat hij afgelopen weekend had

gedaan met Marsha, stond hij al een stuk sneller naast zijn bed. Op de kracht van de

vlindervleugels in zijn buik dartelde hij naar de badkamer om zich klaar te maken.

Joan vertrok nog geen uur nadat de jongens weggingen als laatste. Bijna liep ze Max

tegen het lijf, die ze naar buiten had gelaten. Overdag kon ze dat maar het beste doen,

zodat ze niets aan rotzooi binnen hoefde op te ruimen. Helaas voor de hond regende het.

Maar hij kon altijd nog in het tuinhuis schuilen, waar ook wat spulletjes voor hem stonden

naast het deejayhok en de stereo-installatie die Bruce wilde hebben voor de feesten.

Gelukkig voor Max was Bruce op maandag vrij met deze baan, dus kon hij ook weer naar

binnen als hij dat wilde.

Bruce was binnen bezig geweest op de computer. Eerst zocht hij naar campings waar

ze volgende week heen konden gaan, maar toen stuitte hij op een particuliere school.

Stiekem had hij het altijd nog in zijn achterhoofd gehouden dat ze ooit eerder waren

afgewezen. Zoiets kon hij gewoon niet verdragen, dus krabbelde hij het nummer op een

briefje en belde hij diezelfde ochtend nog. De hele dag had hij nog tijd om een speciale

maaltijd te bereiden. Hij zou nog meer uit de kast halen dan de eerste keer. Dit keer

moest en zou hij Dewey en Chandler op zo’n school krijgen – vandaag nog.

Een aantal uur later, toen iedereen in huize Pernott aanwezig was, arriveerde het

gevreesde schoolhoofd Karel van der Jacht. Ditmaal stapte Dewey erop af zodat zijn

vader nog een laatste hand aan het eten in de keuken kon leggen.

‘Het is mij een waar genoegen dat u ons nog een kans wilt geven, meneer van der

Jacht,’ probeerde Dewey slijmerig. Een brede grijns verscheen op het gezicht van de

man. Zo te zien ging dit al de goede kant op. ‘Zal ik u rondleiden door het huis? Inmiddels

is er immers alweer wat veranderd. Dan hoeft u niet te wachten tot het eten klaar is.’

Dewey twijfelde nog even over die laatste zin, maar drie uurtjes later leek dat geheel

overbodig. Dit keer was hij zo onder de indruk van het eten dat Dewey en Chandler

waren toegelaten. Niet alleen zij zelf waren hier blij om. Ook Karel nam met een glimlach

afscheid. Hij kon niet wachten tot deze twee jongens de naam van zijn school nog meer

omhoog zouden krikken.

Dewey en Chandler alweer opgeraakt van de schooldag en alle commotie om het

schoolhoofd dus gingen ze meteen naar bed. Joan en Bruce waren nog niet zo erg moe,

dus besloten ze nog even een potje schaak te doen buiten nu het er nog te harden was.

Joan maakte het niet uit als ze het laat maakte. Zij hoefde morgen niet te werken.

‘Ik vind het echt geweldig dat het bij deze baan ook al zo op rolletjes loopt. Zelf had ik

eerlijk gezegd iets meer inwerktijd verwacht.’

‘Des te beter toch, dat je minder tijd nodig hebt dan je dacht?’ Bruce lachte. ‘Ik ben blij.’

Dinsdag was Dewey vroeg op. De vorige avond was hij niet aan zijn huiswerk

toegekomen, dus maakte hij het nu. Met een diepe zucht besefte hij zich dat vandaag de

laatste dag zou zijn dat hij als kind zijn huiswerk maakte. Nog een paar dagen en dan

ging hij met Olaf op vakantie. Hij zag er wel een beetje tegenop

om zo ver weg te zijn van Max. Maar dat zijn broer en ouders meegingen maakte dat al

minder erg.

Om iets voor zes stond Chandler voor de taart. Dewey toeterde hem toe en zijn

moeder glimlachte naar hem.

‘Je kunt het wel. Kom op, Chandler!’

Een kwartier later stond Chandler daar als lange jongen. Vanaf zo’n hoogte zag alles er

toch een stuk beter uit! Trots vertelde hij dat hij drie kinderen wilde afstuderen.

‘Dan moet je er eerst drie krijgen met een andere Sim,’ zei Dewey – alsof het iets was’

dat onmogelijk was.

‘Daar ben ik ook een familiesim voor,’ knikte Chandler triomfantelijk.

De dagen daarop verliepen een beetje kalmaan. Iedereen probeerde hun werk en

schooldagen nog vol te houden voor ze op vakantie gingen. Het leek ineens alsof het nog

langzamer ging dan normaal. Vooral Joan baalde, omdat ze alweer vrij was. Ze had

liever de laatste twee dagen van de week vrij gehad, zodat ze nog wat meer dingen had

kunnen voorbereiden voor de vakantie. Maar ja, dan moest ze dat nu maar doen.

Joan duwde Bruce de badkamer in onder dwang en maakte zelf een brunch voor hem en

haarzelf. Tosti’s stelden niet zoveel voor – dat wist ze zelf ook wel. Maar ze wilde het

simpel houden.

Bruce had immers nog meer te doen. Bij het zoeken naar een baan in de

onderwijscarrière had Dewey de computer gemold. Nu was Dewey technischer dan zijn

vader maar hij had het te druk met andere zaken, dus besloot Bruce het op zich te

nemen in zijn vrije tijd. Hij kluste immers ook wel graag af en toe.

Uit school ging Dewey meteen aan zijn huiswerk. Het was lekker rustig nu zijn ouders er

niet waren en hij niemand uit school had meegenomen. Zo direct zou hij eerst weer op de

computer zoeken naar een baan in de carrière onderwijs en dan zou hij zelf wel zien wat

hij zou gaan doen.

In de kamer naast die van Dewey zat Chandler aan zijn zwarte bureautje te zwoegen. Nu

hij ouder was, zat hij in een andere klas en deed hij een pittiger niveau en dat betekende

dat hij weer net iets meer zijn best moest doen. Normaal had hij geen problemen met zijn

huiswerk en zat het hem nooit echt tegen. Maar nu kon hij zich totaal niet concentreren

en hij wist wel hoe dat kwam.

In de keuken probeerde hij zijn gedachten te verzetten met het bakken van een cake –

de cake die zijn broer weleens had gebakken voor een verjaardag. Deze keer waren er

geen verjaardagen, bedacht Chandler zich. Het volgende moment draaide hij zich om en

merkte hij een enorme hond voor zijn neus op.

‘Max?’ De hond blafte vrolijk tegen zijn baasje op. ‘Wów, wat ben je groot geworden!’

Schijnbaar was er toch wel een verjaardag.

Hoewel Chandler het gekst met Max was, was Dewey ook blij verrast te zien hoe groot

Max was geworden. Hij nam hem meteen mee naar buiten.

‘Kom Max, dan gaan we een grote stok voor je zoeken.’ Alsof de hond begreep wat

Dewey bedoelde, kwam hij zelf al met een tak in zijn bek aangelopen. ‘Goed zo! Nu gooi

ik hem weg en dan ga jij hem halen, oké?’

Zo gauw de cake in de oven stond, kwam ook Chandler naar buiten. Met een continue

glimlach om zijn lippen keek hij Max aan. Hij had altijd al goed kunnen luisteren. Zou het

ook te doen zijn om hem trucjes te leren? ‘Max, kom hier jongen.’ Vragend keek Max zijn

baasje aan. Aanmoedigend klopte Chandler op zijn knieën. ‘Kom, kom aan de voet!’

Gebood hij met vriendelijke maar dringende stem. Een kick van enthousiasme

overspoelde Chandler toen Max naar hem toe tippelde. ‘Goed zo!’ Chandler liep een

eindje bij Max vandaan en probeerde het telkens weer tot het vlekkeloos zou gaan.

Chandler was zo intensief bezig met Max dat hij de tijd uit het oog verloor.

‘Chandler, nu is het echt klaar met die hond. Naar bed.’

Met opgetrokken wenkbrauwen schraapte Chandler zijn keel.

‘’Die hond’ heeft een naam,’ mompelde hij. ‘Ik ben hem aan het leren dat hij naar je

toekomt als je hem roept,’ ging hij onverstoorbaar verder in zijn vrolijke humeur. ‘Maar

oké, misschien wordt het ook wel een beetje laat,’ gaf hij toe. ‘Welterusten, mam.’

Onderwijl ze Chandler na zei, zag ze vanuit haar ooghoeken het schildersezel staan.

De rolgordijnen op Chandlers slaapkamer gingen naar beneden en het licht ging uit.

‘Joan, waarom eigenlijk ook zo twijfelachtig?’ Fluisterde ze tegen zichzelf. Ze wist waar

de schildersdoeken stonden en waar Bruce zijn andere verfspullen bewaarde. Ze moest

aan de slag gaan. Misschien vond ze hier wel een nieuwe hobby in. Ze wilde iets nieuws,

iets waarin ze nog vooruit kon gaan. Het andere was allemaal niet uitdagend genoeg

meer voor haar. Als er één niet stil kon zitten, was het Joan wel. Dus ging ze bezig.

Bruce wist dat Joan eerder weg moest omdat ze simpelweg eerder begon dan hij. De

volgende ochtend hing hij dan ook nietsvermoedend met Valentijn – één van Joans beste

vrienden maar ook collega – aan de telefoon.

‘Hoe bedoel je niet op haar werk? – Nee, helemaal niet. Ik dacht dat ze gewoon naar

haar werk was gegaan… Ja, de auto staat er, al zegt dat niets…’ Bruce slikte en voelde

zijn hart even stilstaan. ‘Denk je… denk je dat er iets is gebeurd onderweg?’

Bruce draaide zich geërgerd weg van de achterdeur, waar Max voor heen en weer aan

het ijsberen was. Hij moest waarschijnlijk even de tuin in, maar had hij dat niet beter

kunnen timen? Na een tijdje was Bruce het zat toen hij besefte dat Max niet op zou

houden voor de achterdeur openging. Toen hij de deur openschoof, bleek dat hij gelijk

had. Luid blaffend rende Max de achtertuin in, maar niet om zijn behoefte te gaan doen.

Met samengeknepen ogen keek Bruce naar het bankje achterin de tuin. Dat leek wel…

‘Wacht even, Dimme. Ik geloof dat ik haar heb gevonden. Ik bel je straks terug!’

Haast ramde Bruce de hoorn in de haak alvorens hij achter Max aan snelde naar buiten.

Die stond de blaffen bij het bankje waar Joan op lag te slapen.

‘Nee toch,’ mompelde Bruce – meer tegen zichzelf dan tegen Joan of misschien zelfs

Max. ‘Dit ga je niet menen.’ Maar het was toch zo: Joan was klaarblijkelijk zo moe

geweest de vorige dag dat ze geen zin meer had om naar bed te gaan. Dus was ze

simpelweg maar op het bankje bij de vijver gaan liggen. Hoofdschuddend maar met een

glimlach keek Bruce naar het schilderij en droeg hij Joan naar binnen.

Sinds Joan ‘s middags door Bruce naar bed was gebracht, was ze er niet meer uit

gekomen. Bruce was even bij haar gaan kijken om te vragen of ze honger had, maar had

het volle bord maar naast het bed op het nachtkastje gezet.

‘Dus we zullen het vandaag met zijn drieën moeten doen,’ vertelde Bruce hun jongens.

Zaterdagochtend was het amper licht toen ze met zijn vieren aan tafel zaten.

Vandaag was de grote dag.

‘Moet er nog iemand wat eten?’ Informeerde Joan. Zij was al om half vier wakker, twee

uur voor de rest op was gestaan. Zij had allang gegeten, maar de rest was nog een

tikkeltje te slaperig geweest om half zes en ze had als enige ontbeten.

‘Ik heb lunchpakketjes gemaakt voor onderweg,’ vertelde Bruce. ‘Gisteravond toen jij lag

te slapen.’

Joan lachte. Ze schaamde zich stiekem nog een beetje vanwege gisteren. Bruce zag het

en legde zijn hand even op die van haar.

‘Het komt allemaal goed,’ verzekerde hij haar met een glimlach.

Joan glimlachte nu ook. Oké, het was misschien een beetje gênant. Maar hij had gelijk.

Alleen Bruce, Dewey, Chandler en Dimme wisten het. Met Dimme had ze vanochtend

nog een tijdje aan de telefoon gehad. Hij was blij geweest dat alles goed met haar ging.

‘Bedankt,’ zei Joan zacht. ‘Ik denk dat we onze koffers vast in de gang moeten zetten.’

Er klonk een auto in de straat. Het was niet de shuttle, maar het blauwe busje van

Katrina. Max, die al die tijd nog rustig had gelegen op zijn bijna te kleine kussen, spitste

zijn oren. Chandler, die zichzelf officieel zijn baasje kon noemen, draaide zich naar de

hond toe.

‘Wie is dat, Max? Ga maar eens kijken.’

Sinds Max deel uitmaakte van het gezin was Katrina niet meer in huize Pernott geweest

om op te passen. Nu kwam ze wel weer oppassen, alleen dan niet op Dewey en Chandler.

Gelukkig bleken Katrina en Max prima door één deur te kunnen nadat Chandler even met

Katrina had staan praten. Dewey en Chandler gaven Max nog een dikke knuffel en

Katrina kreeg van iedereen een kus. Met Max aan haar zij bleef Katrina bij de voordeur

staan om het hele stel uit te zwaaien, want inmiddels was de shuttle wel gearriveerd.

‘Nogmaals bedankt hè, Katrina!’ Riep Bruce nog over zijn schouder eer hij instapte.

‘Is niets joh, tot over drie dagen. Veel plezier!’

Toen iedereen instapte, reden ze het dorp in om Marsha en Olaf op te pikken.

Een reis van een aantal uur later konden Joan, Bruce, Dewey, Marsha, Chandler en

Olaf eindelijk hun benen strekken. Met hun koffers rondom de telefooncel begroetten ze

elkaar hartelijk. Ze waren allemaal even blij dat ze er waren. Ongegeneerd gaf Dewey

Marsha een zoen op haar mond. Hij zag Chandler even kijken, maar die werd algauw

afgeleid door Olaf die tegen hem begon te praten over vissen.

‘Dude, ik ben echt blij dat ik die hengels van mijn pa heb meegenomen.’

‘Groot gelijk!’ Riep Bruce uit, die hem had gehoord. ‘Laten we ze eens uitproberen!’

De jongens zochten opgewekt de hengels tussen de spullen vandaan. Joan en Marsha

bleven achter met de spullen.

‘Heb je weleens een tent opgezet?’ Vroeg Joan Marsha. Zij slikte even. Zoiets had ze

inderdaad nog nooit eerder gedaan. Bij deze vraag kleurden haar wangen vuurrood.

Joan glimlachte en sloeg een arm om Marsha’s schouder terwijl ze met de andere, vrije

hand twee koffers tilde. ‘Gelukkig, dan loop ik zo niet als enige te prutsen,’ voegde Joan

eraan toe om Marsha gerust te stellen. Er verscheen iets van een glimlach op Marsha’s gezicht.

Nog geen half uur later had Olaf zijn eerste vis gevangen. Bruce volgde zijn volgorde en

na een poosje voegden Joan en Marsha zich bij hen.

‘Dus het is jullie gelukt om die tent op te zetten – zómaar?’ Riep Olaf uitdagend.

Joan, die hem wel eerder had ontmoet en het joch wel mocht, begon hard te lachen.

‘Ja, dat is ons zomaar even gelukt, hè Marsha? Ik neem aan dat jullie al genoeg vis

hebben binnengehaald voor het avondeten?’

‘Nou, we zijn aardig op weg.’

Rond het middaguur had Dewey er genoeg van. Hij zei de rest dat hij zou gaan

informeren wat je hier allemaal aan eten kon krijgen en wandelde naar het barretje even

verderop. Met de vaardigheden van zijn moeder raakte hij direct aan de praat met een

jongen die in de buurt van Drie Meren woonde. Zijn naam was Joost Smit en hij ging

vaak langs deze plek om even te vissen. Dewey kon het erg goed met hem vinden en

verloor zo haast de tijd uit het oog en vergat bijna waarvoor hij hier gekomen was.

Joan stond achter hem en klopte hem op zijn schouder.

‘Heb je het gezellig hier?’

Dewey schoof vlug zijn barkruk achteruit en stelde Joost aan zijn moeder voor – die zei

er vandoor te moeten. Het was immers alweer half drie en hij moest op tijd thuis zijn.

‘Heb je al gecheckt wat je kunt eten hier?’ Joan gebaarde naar de bar links van haar.

Dewey haalde zijn schouders op. ‘Ze hebben niet zo’n ruime keus. Ik heb het idee dat we

nog beter onze eigen vis kunnen roosteren. Dat is spannender. Of we kunnen de stad in.’

‘Laten we dat doen,’ beaamde Joan. ‘De omgeving een beetje verkennen.’

Joan en Dewey stapten richting het meer, waar de rest nog steeds aan het vissen was.

Na een tijdje overlegd te hebben, vertelde Dewey dat Joost hem had aanbeveelt naar het

marktje te gaan. Daar konden ze souvenirs kopen, maar ook wat eten als het goed was.

Iedereen stemde in en om dat het niet al te ver weg was, gingen ze gewoon lopend naar

de markt.

Bruce en Chandler bleven een beetje achterop de groep en bespraken opgewonden

welke dingen ze allemaal zouden kunnen gaan doen nu ze hier waren.

Op de kavel bevonden zich allemaal kleine winkeltjes. Een minisupermarkt, een

kledingwinkeltje, een restaurantje, maar ook het winkeltje met de beloofde souvenirs.

Marsha wilde daar graag naar spulletjes kijken. Joan was gek op sierraden. Ze was gek

op haar zilveren oorbellen, maar die droeg ze eigenlijk al voor ze met Bruce trouwde. Iets

anders vond ze het wel. Vanuit haar ooghoeken gluurde Joan naar Marsha. Ze wenkte

het vriendinnetje van haar oudste zoon en vroeg de mening van het meisje bij het kijken

naar de sierraden. Zo gauw Marsha iets leuks vond, kocht Joan voor haar als aandenken.

In het gebouwtje ernaast waren de jongens op zoek naar een spijkerbroek. Afwezig stond

Chandler in een rek met vrouwenkleding te zoeken.

‘Lukt het?’ Dewey keek zijn broertje grijnzend aan.

‘Hè? – Oh, je bedoelt… Ja, hoor! Ik heb hier een… nou ja, een jurk. Oké, dat was stom,

hè?’

‘Nee hoor, hoe kom je erbij.’ Dewey proestte het uit. ‘Maargoed. Laat me je helpen.’

Chandler stapte onder dwang een pashokje binnen met een zwembroek en slippers.

‘Aanpassen,’ commandeerde Dewey lichtelijk toen zijn broertje zuchtte. ‘Je moet er toch

een beetje goed uitzien voor als je een leuke meid tegen het lijf loopt. Niet dan?’

Specifiek op dat moment stapte Marsha de winkel binnen. Wat grappig was, aangezien

beide broers net aan haar dachten. Wat Dewey niet wist, was dat Chandler stiekem ook

een oogje op haar had. Maar hij zou niet durven haar van hem af te pakken.

‘Je hebt make-up opgedaan,’ fluisterde Dewey verrast in Marsha’s oor. ‘Nu ben je nog mooier.’

Er klonk een kuch naast Dewey en Marsha op het moment dat ze zich in elkaar armen

trokken en wilden gaan zoenen. Chandler voelde zich ongemakkelijk en ook Marsha’s

gezicht was alweer roodgekleurd tot aan haar oren. Dewey deed net alsof het

doodnormaal was.

‘Het staat best goed,’ vond Dewey. ‘Ik zou hem kopen. Echt, hoor. Een beetje slijmen bij

ma en dan…’ Marsha begon te giechelen. Ze vond dat je zoiets niet kon doen. ‘Vind je

zoiets om te lachen? Dan zal ik je eens echt laten lachen,’ riep Dewey en begon te kietelen.

Na afrekenen zocht Chandler Olaf op. Met zijn tweeën liepen ze naar de wc.

‘Eigenlijk moet ik ook nog eens iets anders dan dit qua kleding aangezien het uit de

mode begint te raken,’ mompelde Olaf. ‘Ik zou alleen niet weten wat.’

‘Je dacht daarmee bij mij aan het juiste adres te zijn?’ Chandler lachte. ‘Dan laat ik je

nog rondlopen in volkomen verkeerde kleren. Nee, daarvoor kun je beter bij Dewey zijn.’

Olaf deed de rits van zijn broek dicht en spoelde door.

‘Misschien is dat zo’n gek idee nog niet eens,’ mompelde hij tijdens het handen wassen.

‘Maar eerst kunnen we denk ik beter eens een kijkje nemen in dat eettentje.’

In het barretje zaten de jongens stilzwijgend van hun diner te genieten.

‘Dat ging er wel in,’ wist Chandler met volle mond te zeggen nadat hij zijn eerste happen

had doorgeslikt. ‘Ik rammelde van de honger, eerlijk waar.’

‘Hmm,’ deed Olaf. Hij keek langs zijn vriend naar de ingang van het restaurantje.

Chandler draaide bij en volgde zijn blik. Hij begreep algauw waarom zijn vriend zo

afwezig had gedaan.

‘Hé, zij zit toch bij ons op school?’

Olaf knikte zonder zijn blik af te wenden van het roodharige meisje.

‘Marilène zit in 3C en woont achterin Sandbar, dichtbij het zwembad.’

Met opgetrokken wenkbrauwen keek Chandler zijn vriend aan.

‘Dude, je vindt haar leuk.’ Met een speelse duw kreeg hij Olaf van de barkruk af.

‘Wat doe je?’ Vroeg Olaf. Het sloeg niet op de duw, maar wat Chandler zou gaan doen.

‘Hé, Marilène!’

Het was te laat voor Olaf om Chandler tegen te houden. Marilène had hen al gezien.

Pas een aantal uur later, toen de jongens uitgeput waren van de lange avond en ze

hun tanden net hadden gepoetst in het washokje bij de camping, kwam Olaf terug op

Chandlers actie van eerder die avond. Het had niet langer zin om te zeggen ‘waarom heb

je dat nou gedaan?’. Hij wist dat het geen zin meer had. In plaats daarvan gaf hij

Chandler een klap tegen zijn bovenarm en bedankte hij hem grijnzend.

‘Ze is best wel hot,’ meldde hij.

‘Je meent het. Ik had nog niet door dat je dat vindt.’ Chandler rolde met zijn ogen.

Al pratend liepen de jongens richting het meertje. Chandler stootte Olaf aan.

‘Hé, volgens mij heb ik daar vanmiddag een stapeltje hout zien liggen. We zouden fikkie

kunnen stoken,’ stelde hij voor. Olaf haalde zijn schouders op: hij vond het prima. Het

was wel duidelijk dat zij niet de enigen waren die daar ooit een vuurtje hadden gemaakt.

Er lag nog wel hout, maar niet genoeg. Met zijn tweeën sprokkelden ze wat hout bij

elkaar en legden die in het midden van het ronde cirkeltje van stenen, zodat de stronkjes

hout bleven staan. Tevreden zaten ze in het vuur te staren en praatten ze nog wat.

Dat het langzaam leeg begon te lopen op de camping en dat het stil werd, merkten de

jongens niet eens op. Ze waren zo druk in gesprek verwikkelt over meiden – vooral over

Marilène. Ze hadden een weddenschap gesloten: wie het eerst een meisje aan de haak

sloeg, zou de hele groep – hun tweeën, twee meiden, Dewey en Marsha – meenemen

naar de discotheek en hen een eerste rondje doen, minstens één.

Rond een uur of één kwam Bruce bij hen zitten. Het was nog geen kwartier eer hij

opstond met de woorden: ‘ik weet niet wat jullie doen, maar Joan en ik gaan slapen.’

Nu pas hadden de jongens door hoe laat het was. Zij waren net zo cultureel als Bruce en

Aangezien ze aan het begin van de dag al hadden afgesproken dat ze dag twee op

excursie wilden gaan, gingen Chandler en Olaf hun tent nu ook maar vast in. Met het

voornemen hun gesprek daar nog kort voort te zetten, vielen ze algauw in slaap.

Dewey en Marsha zaten ook met z’n tweeën in één tent. Daar ging het er heel anders

aan toe, zonder woorden. Hun maakte het niet uit of ze laat of vroeg zouden slapen.

Marsha was maar net iets luier dan Dewey maar het was niet om het uitslapen. Geen van

beiden hadden ze zin om mee te gaan op excursie, dus zouden ze lekker wat met zijn

tweeën gaan doen. Stiekem vond Marsha dat ook net goed, want met de hele familie om

zich heen voelde ze zich niet bepaald op haar gemak. Al mocht ze hen nog zo.

Het regende nog steeds tegen de tijd dat Joan en Bruce op stonden. Maar of het nu

regende of niet: ze wilden nog steeds vis proberen te verzamelen en het liefst zoveel

mogelijk. Ze hadden mooi nog even de tijd, want Chandler en Olaf waren pas net op en

wilden nog even douchen voor ze op pad gingen. Al zou je haast zeggen dat douchen

niet meer nodig was met dit weer…

Ruim een uur later was er zelfs nog tijd voor de vier tieners om samen te ontbijten.

Achteraf gezien bleek het toch niet geweldig uitslapen te zijn met al die campinggasten

en voegden Dewey en Marsha zich bij Chandler en Olaf aan het barretje. Met ieder

stapel warme flensjes als ontbijt voelden ze zich er helemaal klaar voor.

Intussen hadden Joan en Bruce een taxi gebeld. Zij hadden natuurlijk allang ontbeten en

dus hadden ze van tevoren geïnformeerd naar welke excursie het best in de smaak viel

bij de gemiddelde toerist hier. Dat bleek een houtkapexpeditie te zijn.

Dewey en Marsha wilden ook niet de hele dag op de camping rond blijven hangen.

Hoewel het hen niets leek om een hele tijd te gaan wandelen, leek het ze wel tof om

lekker te relaxen in een wellnesscenter.

De rest van de dag waren ze alleen maar met zijn tweeën. Alle groepsactiviteiten sloegen

ze over. Het was een redelijk rustige en romantische dag voor Marsha en Dewey. Hij wist

dat Marsha het fijn vond en eigenlijk vond hij het ook weleens lekker om niet continu

anderen om zich heen te hebben. Hij was gek op Marsha.

Het werd winter en dat merkte je ook. Rond zeven uur was het al donker. Als het later

donker was geworden, hadden Dewey en Marsha waarschijnlijk ook later een eettentje

opgezocht. Maar nu ze er toch waren, konden ze maar beter ook gelijk wat eten – voor

ze dat vergaten. Dewey vroeg naar het duurste, best aanbevolen alcoholische drankje en

vroeg twee glazen. Eén voor Marsha en één voor hemzelf. Eerst deed Marsha nogal wat

twijfelachtig – zowel over de prijs als het feit van de alcohol zelf – maar nadat Dewey had

gezegd dat hij het graag wilde, deed ze het toch. Ze sloten de avond lachend en dansend af.

Op de camping bleken Joan, Bruce, Chandler en Olaf ook nog niet zo lang terug te

zijn. De excursie hadden ze tof gevonden, maar ze waren op de één of andere manier

van het pad afgeweken en de gids had hen door de brandnetels geleidt. Vooral Joan en

Olaf hadden hier nu nog steeds last van, terwijl het ruim anderhalf uur geleden was

geweest. In elk geval ging wat te eten er wel in. Aangezien Dewey en Marsha al hadden

gegeten, namen zij een douche zodat ze na het eten en het douchen met zijn allen wat

samen konden gaan doen ter afsluiting.

Bruce, Joan, Chandler en Olaf namen ook een douche in de hoop dat het jeuken af zou

nemen. Tot hun opluchting was dat inderdaad het geval en ze voegden zich bij Dewey en

Marsha die met zijn tweeën bij het kampvuur zaten. Ze zaten nog geen vijf minuten toen

er een stortbui kwam die het kampvuur uitmaakte. Ze schuilden in één van de

wc-gebouwtjes. Enige tijd later, toen ze zich weer buiten durfden te wanen omdat de

regen voorbij was, verzuchtte Marsha blij dat ze gespaard was gebleven.

‘Daar zou ik niet zo zeker van zijn!’ Dewey haalde een waterballon tevoorschijn.

Verbaast keek Chandler naar zijn broer en ontdekte het zakje bij het wc-gebouwtje.

Iemand moest het daar hebben achtergelaten – of hij moest het zelf hebben gekocht.

Wat het ook was, hij greep ook een ballon en vulde die met water uit het meertje. Algauw

volgden de anderen hun voorbeeld en gooiden ze elkaar nat. Uitgeput van het achter

elkaar aanrennen settelden ze zich na enige tijd voor de tenten. Het was weer begonnen

te regenen en het was misschien niet handig om allemaal buiten te gaan liggen op de

natte grond, toch konden ze het niet laten. Ze moesten de sterren nu eenmaal zien.

Na enige tijd werd Dewey op zijn schouder getikt door een man die zich – op vrij ludieke

manier – voorstelde als Kace. Met verbouwereerd gezicht keek Dewey toe hoe de man

op zijn borst trommelde, een kreet riep die hem aan een aap deed denken. Vervolgens

liep hij weg. Maar goed ook, want iedereen barstte in lachen uit.

‘Wat was dat, Dewey,’ klonk Olafs stem vanuit de tent. ‘Heb je contact met de oerSims?’

Iedereen begon te lachen. Dewey kon zelf ook niet ontkennen dat het raar had

geklonken. Op die manier kwam er een eind aan de hele circustent en ging iedereen slapen.

Het proppen van spullen in koffers, het weggooien van de laatste rommel dat in de tenten

lag, de tenten afbreken en de hengels inklappen: de volgende ochtend was het vroeg opstaan.

Het was kort, maar krachtig en hoe je het ook wendde of keerde: de vakantie zat erop.

Op vakantie gaan heeft natuurlijk altijd zo zijn voordelen, zelfs voor diegenen die niet echt tot

de familie behoren.

Het was me een vakantie wel. Lang geleden dat ik het zo uitbundig heb gevierd en met zoveel

Sims, maar ik vind het wel weer mooi voor nu. Dus dit is waar we de familie Pernott voor nu

verlaten, zodat ze bij kunnen komen van hun vakantie en ze Max aandacht kunnen geven. =D

Bedankt voor het lezen!

Xx Ilse