10.G Pernott

In de afgelopen update

- Werd de tweeling van Dewey en Marsha geïntroduceerd: Nissa en Jaymz Bruinig

- Haalden Dewey en Marsha het tot leerjaar twee op de universiteit

- Verbouwden Dewey en Marsha hun huisje met dat geld

- Namen Dewey en Marsha Dewey en Chandlers oude kinderoppas Katrina aan

- Leerde Dewey Nissa lopen

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

- Bleek alles gewoon in orde te zijn met Chandler

- Kwam Ollie langs bij het hoofdhuis om Joan een boodschap door te laten geven aan

Chandler

- Leerde Chandler Max hoe hij een echte waakhond moest zijn

- Praatte Chandler met Bruce over hoe hij het gedoe rondom Ollie het beste aan kan

pakken

- Bedacht Chandler een plan van aanpak om alles weer goed te maken met Ollie

Afijn, een iets korte lijst met punten van wat er in de vorige keer kwam. Omdat ik om en

om wil spelen, gaan we nu weer verder bij het hoofdhuis. Daar heb ik nog 1,5 week te

gaan voor ik weer een semester bij Dewey, Marsha en hun tweeling Nissa en Jaymz op

de universiteit zal spelen. Op naar dia drie!

Die zondag was Chandler naar de plaatselijke lounge met Tosca. Eigenlijk gold zijn

huisarrest nog steeds, maar Joan was werken en Bruce had er niet moeilijk over gedaan

toen Chandler had gezegd dat hij wat wilde bespreken met Tosca wat betreft Ollie.

Ze waren nu al uren in de lounge zonder dat Chandler ook maar richting onderwerp

‘Ollie’ was gegaan. Tosca had niet-wetend ingestemd met het voorstel om er eens met

zijn tweeën op uit te gaan. Dus daar stonden ze dan, met zijn tweeën om de pooltafel en

vele publieksogen op hen gevestigd.

Hoofdhuis, Sandbar

Chandler dwong zich tot het uiterste te concentreren, richtte en schoot de bal over de

tafel. Hij ketste tegen de witte en even leek het erop dat hij het niet zou halen, maar

knalde toen tegen de rand van de tafel en rolde alsnog in het gat. Er werd

verontwaardigd gemompeld. Met een zelfvoldane grijns kwam Chandler overeind en

klemde zijn stok tussen duim en wijsvinger.

Chandler stapte achteruit en knikte richting Tosca dat het haar beurt was, maar zij

schudde haar hoofd. Een hoop ‘ah’ geroep vulde de lounge. Chandler liep naar haar toe

en zij trok hem in haar armen.

‘Nee, lieverd. Jou versla ik toch niet meer. Ik geloof dat je beter anderen eens een

poging kunt laten wagen.’

De anderen in de lounge namen de stokken maar al te graag van Chandler en Tosca

over. Even was hij teleurgesteld dat het nu al gedaan was, maar vergat dat al snel.

Het besef dat ze niet alleen waren in de lounge kwam terug toen ze in de weg bleken te

staan voor Sims die naar de wc wilden. Tosca excuseerde even dat ze naar de wc ging

en Chandler zei dat hij wel buiten zou wachten. Hoewel het gebouwtje al ongeveer een

jaar niet ver van zijn huis vandaan stond, was hij er nog nooit geweest. Nieuwsgierig als

hij was, liep hij er een beetje omheen en ontdekte ondanks het dikke pak sneeuw nog

een pad naar de achterkant van het gebouw. Daar stond een klein bankje voor het

meertje dat rondom de lounge lag en Chandler nam dankbaar plaats.

Hij was daar zo in gedachten verzeild geraakt dat hij het niet merkte dat Tosca al een

tijdje achter hem stond.

‘Ga je mee? Ik heb het koud,’ zei ze zacht om hem niet te laten schrikken.

Met een grijns keek Chandler om.

‘Vind je het ook heel gek. Wie doet er nu geen jas aan met dit weer?’

Tosca giechelde.

‘Ik…’

Samen wandelden ze terug naar het pad, weg van het ‘eilandje’ waarop de lounge stond.

Chandler wist dat elke stap hen dichterbij huis bracht, dus ook dat het nu of nooit was.

Zijn hand liet hij uit die van Tosca’s glippen toen hij stopte met lopen.

‘Tosca, ik moet je iets vertellen…’

‘Wat is er, Chan?’ Tosca keek hem glimlachend aan, maar zag dat er iets serieus was.

Chandler haalde diep adem. Ja, hier ging hij dan.

‘Het gaat over Ollie… Ze is een paar dagen geleden bij mij thuis langs geweest. Ik wist

helemaal niet dat ze zou langskomen. Ik was er zelf ook niet bij, mijn moeder vertelde het

toen ik terug kwam uit mijn werk. Ze had alleen gevraagd of mam wilde doorgeven dat ze

langs was geweest.’

‘O?’ Tosca keek Chandler verbaast aan, maar niet in negatieve zin.

De spanning gleed lichtelijk van Chandlers schouders. Iets onspannender vertelde hij

verder: ‘eerst heb ik een tijd na zitten denken en daarna merkte pa dat er wat was.

Dus… nou ja, ik heb hem zo ongeveer alles verteld, inclusief haar asociale gedrag en meer

van dat soort details.’ Chandler stopte even om te kijken hoe Tosca reageerde. Ze was

de rust zelve en ook nu knikte ze Chandler bemoedigend toe. ‘Mijn pa zei dat ik

misschien niet duidelijk genoeg was geweest met… nou ja, te zeggen dat ik haar niet

wilde. Ik heb ook verteld dat die zoen met haar minstens een half jaar geleden was,’

vervolgde hij. ‘Daar heeft pa niet echt meer wat aan toegevoegd, maar ik… heb

gisteravond nog eens nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat het misschien

maar beter is als ik met haar ga praten. Doen alsof het niet is gebeurd, lijkt me geen goed

idee, gezien de acties die ze telkens uithaalt. Ik weet niet wat haar doel was met het

langskomen vorige week, maar ik wil in elk geval proberen het erover te hebben met

haar. Als zij dat niet wil, dan… nou ja, dan houdt het op, denk ik.’

‘Hmm…’ Tosca was zichtbaar aan het nadenken. ‘Denk je dat je weer vriendinnen wilt

worden met haar?’

‘Bevriend met Ollie?’ Chandler lachte. ‘Nee, om eerlijk te zijn niet. Maar ik wil gewoon

dat het ophoudt, weet je. Voordat het uit de hand loopt. Voordat ze je dingen aandoet.’

Tosca was er even stil van. Chandler kon aan haar gezichtsuitdrukking zien dat haar

reactie goed zou zijn – hoe die ook was. Haar gezicht sprak boekdelen – zoals altijd.

‘Als jij denkt dat praten het beste is, moet je dat doen,’ zei ze uiteindelijk. Met een

glimlach spreidde ze haar armen. ‘Dat is in elk geval het minste wat je kunt proberen. Als

ze je idee om je excuses aan te bieden niet aanneemt, zou ik het ook niet meer weten.

Ze verwijt je van alles en als jij laat zien dat je het wilt goedmaken en zij wil het alsnog

niet, weet ik het ook niet meer.’

Tevreden glimlachte Chandler. Gelukkig was Tosca niet gepikeerd of boos om het feit dat

hij had gezegd dat haar idee om Ollie maar gewoon proberen te vergeten niets was.

Achteraf gezien wist Chandler ook wel dat het waanzin was om te denken dat ze zo zou

reageren – zo was Tosca helemaal niet. Ze was altijd open, eerlijk en rustig van aard.

Hij kon wel eeuwig zo staan, met haar in zijn armen. Maar het was koud, het werd

alsmaar later en Joan kon elk moment thuiskomen.

‘Kom, Tos. Ik breng je naar huis.’

Fluitend gooide Chandler de autoportier dicht en stapte hij het huis binnen.

‘Ben thuis!’ Riep hij. Je wist tenslotte maar nooit waar zijn ouders zaten, aangezien ze de

laatste tijd veel tijd doorbrachten in de hobbykamer.

Het viel Chandler echter op dat er in de woonkamer enkel wat kaarsjes brandden en

voor de rest alle lichten uit waren. Buiten Max was er niemand in de woonkamer.

‘Hé ouwe rakker, was je nog wakker? – Waar zijn pap en mam?’

Max snapte natuurlijk niet wie dat voor moesten stellen. Hij was alleen maar dolblij.

Joan en Bruce lagen al in bed. Het had Bruce even tijd gekost om Joan gerust te stellen

om het feit dat hij hun jongste zoon toestemming had gegeven weg te gaan met zijn

vriendin – de enige echte – terwijl ze hem dit hele weekend huisarrest hadden gegeven

om zijn wangedrag bij het feestje. Al hadden ze een tijd hadden afgesproken dit keer.

Toen ze Chandler hoorden roepen, was Joan gerustgesteld. Ze twijfelde erover eruit

te gaan, maar het briefje dat ze voor hem hadden achtergelaten, zou hij vast wel vinden.

Met een vredig gevoel viel ze in slaap.

Chandler had zijn ontbijtspullen net opgeruimd toen Joan de woonkamer in kwam

gelopen. Ze ging aan tafel zitten en knikte naar het vrije krukje tegenover haar.

‘Goedemorgen, Chandler. Leuke avond gehad gisteren?’

Chandler knikte met een glimlach. Het was een mengelmoes aan de herinnering en bij

het zien van zijn moeders eveneens glimlachende mimiek, waaruit bleek dat ze er geen

problemen mee had. Opnieuw betrapte hij zich erop dat hij onnodig bezorgd was

geweest om iets waarvan het toch vrijwel zeker was dat het niet zo was, zoals gisteravond.

‘Dus alles is nu uitgepraat met die Ollie?’ Chandler schudde zijn hoofd en vertelde van

zijn plan om haar binnenkort uit te nodigen. ‘Gisteravond ben ik alleen met Tosca naar de

lounge geweest, waar ik haar heb verteld dat ik toch met Ollie wilde gaan praten. Ik wil

gewoon open zijn over de dingen die ik doe met andere meiden. Ik wil dat ze me

vertrouwt en dat ze dat blijft doen. Daarbij hoort ook het voorkomen van misverstanden.’

Even keek hij zijn moeder met samengeknepen ogen aan. Toen moesten ze allebei

lachen. Joan kwam overeind en gebood haar zoon hetzelfde te doen.

Even gaf Joan Chandler een knuffel.

‘Het spijt me van eerder, oké? Ik had nooit zomaar onterecht mogen oordelen. Wat dat

betreft had je wel gelijk in wat je tegen je vader zei over Ollie.’

Fijn te weten dat Bruce alles aan Joan had doorgekaart, dacht Chandler cynisch. Maar

aan de andere kant was het toch ook wel weer echt zo: nu hoefde hij niet alles dubbel te

vertellen. Daar stonden ze dan, moeder en zoon, een paar minuten in een omhelzing die

veel goed leek te maken. Niet alleen ter afsluiting van hun gesprek, maar ook qua gevoel.

Achter hen toeterde de schoolbus en vlug liet Chandler zijn moeder los.

‘Ik ben echt blij dat we het er even over hebben gehad,’ verzuchtte Joan opgelucht.

Chandler zuchtte ook, maar niet van blijheid. Hij was wel blij dat ze het erover hadden

gehad en dat alle misverstanden rondom Ollie de wereld uit waren, maar hij moest gaan

en eigenlijk had hij ook geen zin in dat napraten over wat er was gebeurd en hoe nu verder.

‘Echt, Chandler. Je bent mijn jongste zoon,’ zei ze op een manier alsof ze zijn enige was.

‘Volgende week is je afscheidsfeestje en je gaat het huis uit… Maargoed, fijne dag, lieverd.’

Die week zaten ze voor het laatst allemaal aan tafel.

‘Dit is het dan,’ verzuchtte Joan. Haar sentimentele bui was nog steeds niet voorbij en

de mannen zuchtten eveneens.

‘Nou, ik mag toch hopen van niet!’ Probeerde Bruce de stemming luchtiger te maken.

‘Ik kom toch heus nog weleens thuis, of jullie mijn kant op?’ Voegde Chandler toe.

‘Mijn idee was meer als in dat ‘het laatste avondmaal’ het laatste avondeten was wat

Jezus at voor hij stierf – of was het God?’ Legde Bruce uit.

Joan verslikte zich abrupt in haar macaroni met kaas en trok een vies gezicht.

‘Hè bah,’ zei ze tegen Bruce. ‘Dat moet je niet zeggen, het brengt ongeluk!’

Opnieuw lachten Bruce en Chandler. Dat Joan bijgelovig was, wisten ze beiden wel. Toch

was het grappig.

‘Hoe dan ook,’ begon Joan snel over iets anders op een manier alsof ze het er al de

hele tijd over hadden gehad. ‘Als jij naar de universiteit gaat, neem je de hond en die

papegaai mee, of niet?’ Het klonk niet echt alsof Chandler een keus had.

‘Ik zou niet durven Max alleen te laten met jou,’ plaagde Chandler. ‘Voor Uilskuiken geldt

hetzelfde. Misschien nog wel meer, omdat jullie al helemáál beste maatjes zijn.’

Uilskuiken voelde zich kennelijk geroepen, want ineens begon hij zijn naam te krijsen.

Opnieuw steeg er gelach op – zelfs uit Joans mond ditmaal.

‘Marsha vindt het dan misschien wel minder, maar in feite is Max Dewey’s hond en

aangezien hij bij mij in huis komt wonen, heeft Marsha hem toch niet constant voor haar

voeten lopen,’ bedacht Chandler zich hardop. ‘Ik denk dat dat het beste zal zijn.’

Enkele dagen later was het zover: het grote afscheidsfeest was daar. Chandler had

Olaf en Tosca uitgenodigd, maar ook zijn schoolvriend Rick en natuurlijk Dewey en

Marsha. Wat hij niet kon laten, was zijn eerste allerbeste vriendin buiten de familie om uit

te nodigen: Katrina. Met een positief opgewekt gevoel omhelsde Chandler zijn broer.

Hoofdschudden grijnsde hij hem toe.

‘Goddomme, je bent nog steeds niets veranderd sinds de laatste keer dat ik je zag. Dat

is niet in alle opzichten positief, nee. Die kléren…’

‘Pas maar op, broertje!’ Hoonde Dewey. ‘Mijn kleren mogen er naar jouw mening dan

wel niet uitzien, maar ik ben nog steeds evengoed in vechten.’

Chandler glimlachte flauwtjes. Zijn lippen vormden in stilte de woorden ‘not impressed’

voor ze overgingen tot een grijns.

Dewey woelde door Chandlers haar en grijnsde eveneens.

‘Tof je weer te zien, broertje. Is dat meisje daar nou je vriendin? Kom, stel me eens aan

haar voor, man.’

Dewey was een hele tijd bij Tosca, Olaf en Chandler blijven staan, maar ging op een

gegeven moment de keuken in om zijn ouders bij te kletsen over hoe Chandlers de

spullen gingen verplaatsen naar Sim Universiteit. In de tussentijd vermaakte Chandler

zelf zich prima bij Tosca en Olaf.

‘Dus het is wel goed afgelopen allemaal?’ Vroeg Olaf door op het verhaal wat Chandler

zojuist had verteld over het gesprek met Ollie. Tosca wist alles gelijk dezelfde avond nog,

maar omdat het gesprek pas de dag ervoor had plaatsgevonden en Chandler ook pas

‘s nachts had gebeld, had hij besloten Olaf het de dag erna pas verteld. Olaf tikte zijn

vrienden even tegen de schouder toen hij uitgesproken was.

‘Goed gefixed, man.’ Grijnzend keek hij naar Tosca. ‘Niet dan?’

Dat was min of meer een toestemming voor Tosca om Chandler in haar armen te

trekken. De twee waren zo vol van elkaar dat het ze niet meer kon schelen wie het zag.

Binnenkort zouden ze samen bij Dewey en Marsha ‘intrekken’. Het huisje naast dat van

hen was al gebouwd en zou algauw bewoond worden door de twee tortelduifjes.

Chandler was blij verrast te zien dat iedereen zo’n beetje met iedereen praatte. Rick

was pas een paar keer eerder bij Chandler thuis geweest en hoewel het geen onaardige

of verlegen jongen was, praatte hij eigenlijk enkel met Olaf. Gelukkig betrok Olaf hem ook

een beetje in gesprekken met Tosca, die op haar beurt weer de reisverhalen van Bruce

aanhoorde. Chandler schudde even lachend zijn hoofd toen hij dat zag op het moment

dat hij een blik tussen Katrina en zijn broer Dewey door wierp. Marsha lachte kostelijk om

een grap die Chandler zojuist gemaakt had, en alles leek compleet.

Tot Dewey uitgepraat was met Katrina – die verzuchtte dat ze even moest gaan zitten

omdat ze moe werd in haar benen.

‘Hé!’ Dewey keek om zich heen en had in één klap de aandacht van iedereen, waar

hij natuurlijk niet verlegen om zat. ‘Kijk eens wie we daar hebben, is dat niet de goeie,

ouwe Max?!’

De hond kwam met zijn oren in zijn nek de kamer in gelopen – bijna behoedzaam.

‘Wat is er?’ Dewey lachte. ‘Ken je me niet meer? Je bent nog wel van mij, eigenlijk.’

Max kwispelde kort, maar verschool daarna toch algauw achter Chandler. Iedereen in de

kamer lachte en Max maakte dat hij wegkwam.

‘Ja,’ zei Bruce terwijl hij de hond nakeek. ‘Dat zal toch wel stil worden zonder dat beest.

Hij heeft al zoveel uitgevreten in zijn leven, dat wil je niet weten.’

‘Pa!’ Riep Chandler lachend. ‘Alsof het zo’n lelijke hond is. Het is een hele slimme hond,

dat weet je zelf ook wel.’

Bruce gaapte en wuifde zijn zoons opmerking weg. Hij vond het wel best allemaal.

De aandacht van de gasten werd alweer verdeeld door degenen die het dichtst bij elkaar

in de buurt stond – gesprekken werden hervat.

‘… Dus ik denk dat jullie er echt wel uitkomen, met zoveel man,’ ging Joan verder met

haar vooruit gedachte ideeën wat betreft haar kleinkinderen. ‘Maar als jullie eens wat met

z’n vieren willen gaan doen – of met zijn zessen natuurlijk’ Joan wees kort over haar

schouder richting Olaf en rekende Marilène ook mee, al was ze er niet ‘voel je dan niet in

verlegenheid gebracht om onze hulp in te roepen voor het oppassen op de tweeling.’

Tosca knikte en Marsha glimlachte dankbaar naar haar schoonmoeder. Het gesprek viel

stil en iedereen de meiden en Rick keken op toen Dewey langsliep.

‘Ma, ik pak even je auto om Marilène op te halen. Ze heeft net Olaf ge-sms’t dat ze

klaar is met werken.’ De vraag of Dewey überhaupt de auto mocht lenen, kwam er niet.

‘Doe je wel voorzichtig op de weg nu er zoveel sneeuw ligt?’ Was het enige wat Joan zei.

Dewey mompelde iets over overbezorgde moeders en greep zijn jas.

‘Als ik terug ben, kunnen we gaan!’ Riep hij over zijn schouder en liep de tuin in.

Zo gezegd, zo gedaan. Na enkele minuten was Dewey terug met Marilène. Zij dronk nog

even een drankje mee, maar daarna belden ze toch echt een taxi omdat het anders te

laat werd. Met een brok in haar keel sloeg Joan haar armen stevig om Chandler heen. Ze

ging hem echt missen. Bij Dewey had ze dat ook wel, maar nu werd het helemaal zo leeg

in huis zonder ook nog maar één enkele jonge Sim in het midden.

‘Ik ga je missen, lieverd,’ kon ze dan ook niet nalaten te zeggen.

‘Ja, ik jou ook en pap ook. We komen gewoon veel bij elkaar langs en elke dag blijven

we bellen, net zoals we nu al deden bij Dewey en Marsha.’

Een andere oplossing dan dat was er simpelweg niet, omdat Sim Universiteit nou

eenmaal niet de eerste beste stad verderop lag. Iedereen dromde zich naar buiten om

afscheid te nemen van Chandler, Tosca, Dewey, Marsha en Max maar natuurlijk ook Olaf

en Marilène.

Nog één keer kreeg iedereen een knuffel van elkaar voor ze in de taxi stapten.

Stiekem was Joan nog wel jaloers op Katrina wat dat betreft: met haar busje van het

werk die het reizen gemakkelijk maakten, zou ze hen vast niet voor de laatste keer zien.

De volgende dag lag er een nog dikker pak in de Sim Universiteit dan de avond

ervoor in Sandbar had gelegen. In het huisje naast hen was het nog rustig en donker.

Natuurlijk, want Dewey en Marsha hadden veel later college dan Chandler en Tosca.

Met een glimlach volgde Tosca hem door de sneeuw.

‘Ik ben benieuwd, onze eerste collegedag.’ Een beetje nerveus was ze wel.

Chandler begon te lachen en pakte haar hand.

‘Het zal vast wel meevallen. We moeten het er even mee doen, schat.’

Chandler & Tosca, Sim Universiteit

Hun huisje was nog erg klein – slechts zeven bij vijf vierkante meter – maar ze moesten

het er inderdaad even mee doen tot er weer een semester voorbij was en er beursgelden

binnen zouden stromen als water. Want al Chandlers spaargeld van zijn tienerbaantje

was er misschien wel doorheen gejaagd, hij had genoeg talenten waardoor hij veel

sponsors had weten te werven. Tot die tijd leefden ze in één klein kamertje met een

badkamertje waarin het bad Max altijd gewassen was en een wc die half scheef hing als

je erop zat.

In het huisje naast dat van Chandler en Tosca was Marsha inmiddels wakker

geworden van de tweeling die bij haar en Dewey in de kamer had staan jammeren.

Ze offerde zichzelf uit vrije wil op om uit bed te gaan en nadat ze wat kleren had

aangeschoten, zette ze de tweeling één voor één op het potje. Niet zonder resultaat: nu

ze allebei een keer of drie waren geweest, snapten ze het idee en leken ze zindelijk te

zijn. Dat was een hele opluchting voor Marsha en ze kon dan ook niet wachten het aan

Dewey te vertellen. Flesjes geven vond ze niet zo erg, maar luiers verschonen…

Dewey & Marsha, Sim Universiteit

Marsha had de hele middag vrij en hoefde pas om acht uur met Dewey op weg te gaan

naar het collegegebouw, dus besloot ze na een ontbijtje met zijn tweeën Nissa te leren

praten. Echter had het meisje daar minder zin in dan haar moeder had gehoopt…

Dewey deed in de tussen tijd waar hij goed in was en wat hij leuk vond: de rommel

opruimen die de kinderen ongetwijfeld toch wel achterlieten. Ze waren dan misschien wel

net zo netjes als hun ouders en opa Bruce, maar flesjes opruimen was iets waar ze nog

te klein voor waren.

Echter liep hij de hele dag in zijn pyjama en kookte zelfs het avondeten daarin. Hij vond

het wel lekker om eens een keertje een luie dag te hebben – ondanks het opruimen dan.

Het was alweer een flinke tijd dat hij zich geen zorgen hoefde te maken over Marsha. Ze

leek weer volledig bijgekomen van de bevalling en kon zichzelf prima redden.

Die avond bleek dat het toch wel ergens goed voor was geweest, want uitgeput maar mèt

uitgebreide woordenschat was Nissa in haar bedje gestopt. Jaymz – die intussen weer

wakker was geworden – had geluk: geen oefeningen voor hem vandaag. Op het potje

leren zitten was al min of meer een straf geweest: hij wilde gewoon spelen! Misschien

hadden zijn ouders het dan toch begrepen, bedacht hij zich tevreden toen ze weggingen,

want oppas Katrina plukte hem niet bij de speeltafel vandaan om hem te leren lopen,

zingen en laat staan zingen. Jaymz was helemaal in zijn element.

Chandler en Tosca zaten te genieten van hun gevulde omeletten.

‘Ben ik toch even blij dat ik zo technisch ben dat ik die boekenplank even heb

gemonteerd, hmm!’

Tosca giechelde.

‘Nu zeg je alsof het heel wat is, maar een plank aan een muur vastmaken moet ik zelfs

nog kunnen.’

‘Betwist mijn technische vaardigheden niet!’ Quasiuitdagend keek Chandler haar aan.

Chandler & Tosca, Sim Universiteit

Tosca had nog wat boeken op de kop weten te tikken, tweedehans maar niet minder

leerzaam. Chandler en zij hadden nog geen computer maar waren even tevreden en

dankbaar met de kennis die ze uit hun boeken haalden. Stiekem vond Tosca het nog een

beetje romantisch ook, zo lezen met zijn tweeën bij kaarslicht.

Nissa was ook weer iets nieuws aan het leren, net als haar oom Chandler en ‘tante’

Tosca. Nu kon ze dan wel praten en zelfstandig op het potje gaan zitten en lopen, maar

Dewey vond het ook wel leuk om kinderliedjes aan zijn tweeling te leren. Hij was dan wel

geen familiesim zoals zijn broertje, maar hij vond het toch belangrijk dat zijn kinderen

zoveel mogelijk leerden zodat ze zoveel mogelijk kanten op konden als ze later ouder

waren en ongeveer de leeftijd hadden die hij nu had.

Dewey & Marsha, Sim Universiteit

Marsha verveelde zich een beetje. De computer was er mee gekapt nadat ze een tijdlang

aan haar paper had zitten werken. Erg lang kon ze er niet over in zitten dat nu

waarschijnlijk een klein deel van haar typewerk voor Piet snot was geweest, want

natuurlijk maakte op de bank springen en daar salto’s op maken veel goed. Echter vond

Jaymz het minder geweldig dat zijn moeder zoveel kabaal aan het maken was, want de

kleine peuter rekte zich uit en kwam kreunend en steunend overeind. Ja, dat zijn moeder

een genotsim is vond hij niet altijd even tof…

Nu was Jaymz pas echt de pineut. Hij werd aangekleed en op de grond gezet.

‘Kom, schat! We gaan een liedje zingen!’

Jaymz keek zijn moeder even met een moeilijk gezicht aan, maar toen Marsha gekke

bekken begon te trekken bij het liedje dat ze zong, moest hij toch wel lachen. Al kon hij

de woorden niet echt uitspreken, hij wauwelde wel mee met de toon van de muziek.

Marsha vond het helemaal geweldig.

Het ventje bleek zelfs nog zó enthousiast te worden dat hij aan het eind een stuk of vijf

liedjes uit het blote hoofd wist te murmelen, zonder enige hulp van zijn moeder. Marsha

haalde Dewey er vertederd bij en samen luisterden ze naar het stoere ventje dat trots zijn

liedjes zong. Na nog een laatste flesje nachtvoeding brachten ze hem samen naar bed,

om vervolgens zelf ook te gaan slapen. Het was een vermoeiende, maar leuke dag

geweest.

Chandler en Tosca waren al vroeg wakker geworden en omdat ze zich niet erg veel

andere leuke dingen konden bedenken om te doen, besloten ze maar de donkere

winterochtend in te gaan en de dartspijlen van het bord te pakken.

‘Op zich is het wel vervelend dat we van drie tot vijf ‘s middags college hebben,’ sprak

Tosca haar gedachten hardop uit.

‘Hoezo?’ Zijlings keek Chandler Tosca aan en hij een dartspijl bijna recht in rood gooide.

‘We moeten natuurlijk nog nieuwe kleren halen. Morgen hebben we onze eerste toets

Chandler & Tosca, Sim Universiteit

en dus lijkt het me niet zo handig om dan naar de stad te gaan om kleren te kopen, wel?’

Chandler trok de dartspijlen uit het bord en gaf ze aan Tosca – nu was het haar beurt.

‘Je hebt gelijk,’ beaamde hij. ‘Daar had ik nog helemaal niet over nagedacht. En als ik

me het goed herinner, zal de tweeling dan ook opgroeien naar kind.’

Tosca gooide de pijlen er her en daar in zonder echt te focussen op het rode stukje. Ze

zat met haar gedachten heel ergens anders.

‘Pff, jij kunt er ook niets van!’ Riep Chandler lachend uit. ‘Laat mij maar weer.’

Tosca hield de pijlen steevast achter haar rug en keek Chandler uitdagend aan.

‘Je krijgt ze. Op één voorwaarde: dan wil ik wel een kus.’

De blik in Chandlers ogen veranderde.

‘Dat kan geregeld worden, mevrouw de Groot,’ fluisterde hij met een tedere stem.

Tosca liet de pijlen achter zich in de sneeuw vallen en sloeg haar armen om Chandler

heen. Dit was waarom ze van hem hield: hij kon competitief zijn, behulpzaam maar

bovenal was hij een geweldig in zoenen en zo teder als geen ander.

‘Hé, ik heb een idee,’ bracht Chandler naar voren zodra ze elkaar los hadden gelaten.

‘Aangezien Olaf en Marilène ook wel wat nieuwe kleren kunnen gebruiken, kunnen we

hen wel opbellen om te vragen of ze ook zin hebben om mee te gaan. Dan gaan we

gewoon met zijn allen naar de kledingwinkel en maken we er een gezellig dagje uit van.’

Tosca liet het zich even bezinken. Om het kleren kopen hoefde je het voor haar niet te

doen, maar wat betreft de gezelligheid was ze er natuurlijk voor in.

‘Kom, we moeten dat plan van jou eens gaan voorleggen bij Dewey en Marsha.’

Een half uurtje later zaten ze bij Dewey op de bank.

‘Dat idee lijkt me best oké. Als jullie zeggen dat wat ik aan heb er niet mee door kan, zal

ik het maar moeten geloven, hè?’

‘Joh, je moet dragen waar jij je prettig bij voelt,’ probeerde Tosca Dewey gerust te

stellen. ‘Zo erg loop je niet voor gek. Heb je mijn kleren al gezien?’

‘Ja, en dat zijn dezelfde kleren die ik eerst droeg na mijn opgroeien. Alleen had ik ze

kleren in het rood,’ klonk een vierde stem. Marsha stak haar hoofd om de badkamerdeur

en liep de kamer in. ‘Heb ik het toch goed gehoord,’ zei ze. ‘Ik dacht al dat ik je stem

herkende.’

Tosca keek even opzij en groette Marsha. Direct sprong ze overeind om haar plan ook

aan haar voor te leggen.

Met het bloed van een genotsim was Marsha natuurlijk meteen enthousiast. Terwijl

Dewey wat boterhammen smeerde voor hen vieren en een flesje klaarmaakte voor

Jaymz en Nissa, belde Marsha haar schoonouders op om te vragen of het goed was als

de tweeling bij hen zou komen, omdat ze van plan waren met een groepje in

Sandbar naar de kledingwinkel te gaan. Jaymz en Nissa meenemen naar de winkel was

niet bepaald een optie. Al dat gezeul met buggy’s tussen kledingrekken door – brr,

Marsha moest er niet aan denken! Gelukkig gunde Joan het hen en ging ze akkoord.

Van iedereen die deelnam aan het gezamenlijk ontbijt was Dewey als eerste klaar. Hij

liep naar de telefoon om Marlène en Olaf te bellen. Het was niet zo heel

verbazingwekkend dat zij ook van de partij waren.

‘Ja, waarschijnlijk eten we ook bij mijn ouders thuis. Maar dat weten we nog niet. Nee,

inderdaad. Oké, dat is goed! Zijn we over laten we zeggen… een kwartiertje bij jullie?

Helemaal oké. Tot dan!’ Tevreden haakte Dewey in en deelde mee aan de rest dat ze

konden vertrekken: Olaf en Marilène zouden zich klaarmaken en ze zouden hen ophalen.

s