OverDWARS2008no.02
36
-
Upload
johan-nijhoff -
Category
Documents
-
view
218 -
download
0
description
OverDWARS2008no.02
Transcript of OverDWARS2008no.02
Hoofdredactioneel 2
Door Harmen van der Veer
Terwijl het congres net afgelopen is, schrijf ik dit hoofdredactioneel. Eigenlijk ben ik veel te laat, de deadline is al lang verstreken. Door enorme drukte ben ik echter te laat, maar ik troost me met de gedachte dat ik niet de enige ben die te laat is: Rita Verdonk is dat ook.
Een nieuw elan waait door Nederland, niet langer politieke partijen maar volksbewegingen zullen hun kunsten ten tonele brengen in Den Haag. Rita Verdonk, als grote roerganger van deze beweging, denkt hét antwoord te hebben gevonden op de door menig politicus zo verafschuwde kloof tussen burger en politiek: directe democratie, via internet. De burger (of eigenlijk de Verdonk-adept) krijgt de mogelijkheid om het stemgedrag van Trots op Nederland in de Tweede Kamer direct te beïnvloeden. Via een soort polls op internet, wel te verstaan. Hoewel Rita haar plan presenteert als ongehoord, radicaal nieuw, is dit het absoluut niet. In 2003 poogde Emiel “Tjakka!” Ratelband ook mee te doen. Hij noemde zijn partij de “Ratelband.nl”-beweging. “Wij werken aan een systeem om door middel van groepen van geïnteresseerde en/of deskundige partners, interne algemene partnerraadplegingen en ook raadpleging van iedere Nederlander die daarvoor belangstelling heeft stelselmatig ons beleid bij te stellen en/of nieuwe voorstellen te ontwikkelen. Wij zullen daarvoor voornamelijk gebruik maken van internet,” aldus Ratelband in zijn partijprogram. Waar hebben we dit eerder gehoord?
De beweging is hip, de partij is uit. Van alle kanten wordt de partij aangevallen, in wetenschappelijke literatuur wordt de partij haast doodverklaard. Partijen zouden logge, vormloze massa’s zijn die niet goed kunnen inspelen op de alsmaar meer globaliserende wereld. Is het bestaan van Ratelband en Verdonk bewijs van deze stelling? Tot nog toe hebben deze nieuwe bewegingen weinig succes, Ratelband haalde geen zetels. Verdonk staat hoog in de peilingen, maar zal zit dit ook waar kunnen maken bij de volgende verkiezingen?
In dit nummer vind je een scala aan artikelen, aandacht wordt besteed aan de politieke strubbelingen in Kenia, de Chinese hulp aan Afrika en worden er boeken verloot!
Voordat ik het vergeet: je zult het nog een jaar met mij als hoofdredacteur moeten doen, op het congres in Bunnik ben ik voor nog een jaar verkozen. Voor alle aanwezigen op het congres: dank jullie wel voor het vertrouwen!
inHoud en colofon 3
Politiek en cultureel tijdschrift OverDWARS is een uitgave van DWARS. OverDWARS verschijnt zes maal per jaar en wordt gratis verstuurd aan DWARS-leden en donateurs. Voor het aanvragen van een verslaggever, het insturen van artikelen of ideeën kun je contact opnemen met Harmen van der Veer ([email protected]).
De redactie: Harmen van der Veer: (hoofdredacteur) [email protected] / Foeke Noppert: (eindredacteur) [email protected] / Reinout Schreuders: [email protected] / De gehele redactie is in één keer bereikbaar via: [email protected]
Vormgeving: Johan Nijhoff: [email protected]
Verder werkten aan dit nummer mee:Roel Dalhuisen: [email protected] / Kimo van Dijk: [email protected] / Joeri van der Hoff: [email protected] / Vincent Kagie: [email protected] / Judith Meinetten: [email protected] / Rick Meulensteen: [email protected] / Simon Otjes: [email protected] / Ekin Ozturk: [email protected] / Paul Smeulders: [email protected] / Mieke van der Vegt: [email protected] / Richard van den Westen: [email protected]
Kopij voor nummer 3-2008 dient voor 6 juni 2008 binnen te zijn. Dit kan zowel via ons postadres als via ons emailadres.
DWARS, GroenLinkse JongerenOudegracht 2293511 NJ Utrecht030 - 233 32 63
De redactie heeft getracht van alle beeldmaterialen de rechthebbenden te achterhalen. In gevallen waarin dit niet is gelukt, alsmede gevallen waarin gepubliceerde artikelen u onrechtmatig voorkomen, wordt u verzocht contact op te nemen. OverDWARS behoudt zich uiteraard het recht voor om ingezonden artikelen in te korten en/of te wijzigen, of publicatie te weigeren.
De artikelen geschreven door redactieleden en bestuursleden op titel worden verspreidt onder de Creative Commons Attribution-Share Alikelicentie. Dit houdt onder meer in dat het werk gekopieerd, verspreid en bewerkt mag worden. De volledige, juridisch bindende, voorwaarden zijn te vinden op http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/nl/. Aan artikelen, foto’s, illustraties en overige uitingen die niet gemaakt zijn door bestuur- of redactieleden vallen de auteursrechten onverminderd deel aan de auteurs.
4 BeStuurSZaKen
6 ayaan HirSi ali
9 de oVerdWarS toP X
14 euroPa’S nieuWSte telg
18 de cHineZen VeroVeren afriKa
20 italië
22 filmWijSHeid Voor dummieS
24 iran
28 VoorStellen: nieuWe BeStuur
31 PrijSVraag
32 nieuW Zeeland
Door Joeri van der Hoff
Dit is mijn laatste “van de voorzitter” in de OverDWARS: vanaf het volgende nummer mag mijn opvolger het overnemen, en voor hem of haar zal het zeker een interessant jaar worden.
Op politiek vlak staat er veel te gebeuren. In Tibet komen monniken en Tibetanen op voor hun culturele vrijheid, hoewel China zeer eenzijdig bericht over de gebeurtenissen en buitenlandse journalisten worden geweerd. We wachten ook allemaal gespannen op de film Fitna van Wilders, niet alleen wij, maar de hele wereld. Tussendoor hebben we ook nog de presidentverkiezingen in Amerika. In Nederland is republikein McCain al afgeschreven en gaat het vooral om de strijd tussen Obama en Clinton. In Rusland wordt de persvrijheid verder en verder aan banden gelegd. De Nederlandse politie staakte omdat ze meer willen verdienen, maar niet willen kijken naar loondifferentiatie. Dan is er natuurlijk nog de commissie Dijsselbloem, die een onparlementair hard oordeel velde over hoe het parlement en de regering de afgelopen jaren met het onderwijs zijn omgegaan. Onze Politiek Secretaris, Esther Tienstra, zal hier verderop in deze OverDWARS op ingaan.
BeStuurSZaKen
Discussies in Nederland verharden steeds verder: niet alleen in de politiek, maar bij ieder lastig of pijnlijk onderwerp. Het debat over de afschaffing van het verbod op godslaster ontlokte van alle kanten ongekend felle reacties. Door sommigen wordt het bureaucratisch en rechtstatelijke fetisjisme genoemd, anderen vragen zich af waarom het verbod op majesteitsschennis niet in gelijke mate ter discussie wordt gesteld. Het recht op vrije meningsuiting garandeert dat iedereen mag worden bekritiseerd en beledigd, zolang de belediging maar een functie heeft binnen het publieke debat. Daarom mag je Beatrix best voor hoer uitmaken, als je daar maar een punt mee wilt maken – dat ze boven de wet staat, dat erfopvolging niet meer van deze tijd is of dat ze tal van premiers heeft afgewerkt (figuurlijk gesproken).
Enfin, ik wens het nieuwe bestuur alle succes, plezier en doorzettingsvermogen toe. Ik heb heel erg mijn best moeten doen om niet over de nieuwe smurfenrage te schrijven, na de herintroductie door een van de supermarktketens in ons land (als iemand nog een brilsmurf over heeft…). We kennen immers nog de motie smurf één tot en met vierentwintig van . Michel Klijmij en anderen. Wellicht is de tijd nu rijp voor vijfentwintig en verder.
4
Door DWARSbestuur
De YIMD (Youth Institute for Multiparty Democracy) is de jongerenafdeling van de NIMD (Netherlands Institute for Multiparty Democracy). De NIMD is een instituut bestaande uit een coalitie van Nederlandse politieke partijen - de PvdA, de VVD, CDA, D66, GroenLinks, ChristenUnie en SGP - die ondersteuning verlenen aan democratiseringsprocessen in jonge democratieën en landen in transitie. De YIMD, waar de jongerenafdelingen van genoemde politieke partijen inzitten, heeft hetzelfde doel, maar richt zich specifiek op jongeren in de politiek. Ook DWARS is onderdeel van de YIMD. Op het moment zijn we druk op zoek naar actieve DWARSers die in een van de werkgroepen van de YIMD zitting willen nemen. De werkgroepen zijn gericht op drie verschillende landen - Ghana, Guatemala en Kenia - en houden zich met een heel scala aan activiteiten bezig: het organiseren van en participeren in uitwisselingen, het organiseren van seminars, het geven van workshops en nog heel veel meer! Dus: ben je internationaal geïnteresseerd en georiënteerd? En wil je vooral interessante en leuke ervaringen opdoen? Wacht dan niet en meld je aan voor het YIMD via onze Internationaal Secretaris Rick Meulensteen. Zie voor meer informatie over het NIMD en het YIMD www.nimd.org en www.yimd.org.
5
Gezocht: actieve DWARS’ers voor YIMD
DWARS agenda
• Inspraakavond DWARS in kaart Utrecht / DWARSpand Donderdag 5 juni 2008 / 19.30-22.00
Op verzoek van het congres organiseren we 5 juni een inspraakavond voor ‘DWARS in kaart’. DWARS in kaart is een overzicht van hoe DWARS is georganiseerd: hoe zijn verantwoordelijkheden verdeeld, wat doet de kantoormedewerker, hoe gaan we om met afdelingen, werkgroepen, bestuursoverdracht en ga zo maar door.Zie ook www.dwars.org.
• Raad van Adviesvergadering
Utrecht / DWARSpandZaterdag 5 juli 2008 / 12.00-17.00
Bij elke afdeling van minstens drie leden kiezen de leden een lid van de Raad van Advies. De raad controleert het bestuur inhoudelijk op het nakomen van congres uitspraken en kan haar gevraagd en ongevraagd adviseren.
6column
7
Ayaan Hirsi
Ali en de
omgekeerde wereld
Door Harmen van der Veer
“Onze allereerste zorg moet zijn dat Ayaan Hirsi Ali veilig is en veilig blijft. Ik wil aan minister Donner vragen of hij garanties kan geven dat ongeacht de status van Ayaan Hirsi Ali, Nederlander of niet, Kamerlid of niet, haar veiligheid optimaal gegarandeerd wordt, in het rijksdomein, voor zolang als dat om veiligheidsredenen nodig is.”
Zo besloot Femke Halsema haar betoog in een door haar fractie aangevraagd spoeddebat over de problemen rond de kosten van de beveiliging van Hirsi Ali in het buitenland. De Nederlandse regering wilde in mei 2006 niet langer opdraaien voor de kosten van deze beveiligers, omdat mevrouw Hirsi Ali in Amerika ging wonen. Dit leverde veel beroering op, maar de gemoederen werden weer wat gesust toen Hirsi Ali aankondigde dat zij zelfstandig fondsen ging werven.
Een anderhalf jaar lang hoorden we weinig over deze nijpende kwestie. Totdat in de Vrij Nederland van 23 februari 2008 de heer Adriaan van Dis en consorten aan het woord werd gelaten. In grootse bewoordingen liet zijn clubje intellectuelen zich uit over het vreselijke onrecht dat Hirsi Ali aangedaan wordt: “Ons land kan zich niet met fatsoen blijven beroepen op zijn historische traditie als vrijhaven voor vervolgde intellectuelen als wij Ayaan Hirsi Ali om allerlei formalistische redenen de noodzakelijke bescherming ontzeggen om in vrijheid te kunnen leven en werken.” Van Dis werd hierin gesteund door onder andere Geert Mak, Freek de Jonge en Femke Halsema. Maar wat zijn nu die ‘formalistische redenen’ waarop de regering zich beroept? En zijn die werkelijk zo belangrijk dat de Nederlandse staat niet langer op wil draaien voor de kosten van de beveiliging van iemand met een kritische mening?
Om deze vragen te beantwoorden moet er eerst gekeken worden naar de geschiedenis. We schrijven juni 1914, net voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Na de moord op Franz Ferdinand, aartshertog van Oostenrijk-Hongarije, door een Servische separatist, stelde Oostenrijk een aantal eisen aan Servië. Deze eisen, die door historici als buitengewoon verregaand gezien worden, hield onder andere in dat Servië moest accepteren dat er een Oostenrijkse politiemacht onderzoek
8
ging doen naar de moord op de aartshertog. Alle eisen behalve deze laatste werden door Servië ingewilligd. Servië beriep zich op één van de belangrijkste principes van het internationaal recht: staatssoevereiniteit. Dit principe houdt grofweg in dat een staat pas een staat is, als zij door andere staten gezien wordt als de enige legitieme bron van macht over een bepaald volk in een vast territorium. Servië werd gezien als een soevereine staat en derhalve kan de Servische staat de énige wetgevende macht zijn over het Servische volk en haar territorium. Daarom werd het toelaten van een buitenlandse politiemacht als volledig onacceptabel gezien: het zou de soevereiniteit van Servië in grote mate aantasten.
In welke verhouding staat het principe van soevereiniteit tot de nijpende kwestie Hirsi Ali? Stel dat Hirsi Ali, als Nederlands staatsburger, in Nederland door het uitoefenen van haar baan werd bedreigd. In deze situatie is het niet meer dan logisch dat de Nederlandse staat, als wetgevende macht, voor de bescherming van Hirsi Ali opdraait: zij dient immers in te staan voor de veiligheid van al haar burgers. Maar wat nu als Hirsi Ali bewust ervoor kiest om in het buitenland te gaan wonen en werken? Het was haar intentie om meerdere jaren te gaan werken voor een denktank in Amerika. Hirsi Ali verzocht de Nederlandse staat zorg te dragen over haar veiligheid in het buitenland, waarmee zij in essentie vroeg om een politiemacht die haar escorteert. Vanwege de soevereiniteit van de Verenigde Staten kan de Nederlandse regering geen politie-escorte verzorgen. Als oplossing is gekozen voor het inhuren van een privaat
beveiligingsbedrijf in Amerika dat bodyguards en andere beschermende middelen zou leveren aan Hirsi Ali. Hierbij spelen twee kwesties: enerzijds dat bescherming een overheidstaak is en anderzijds dat de Nederlandse regering, door het betalen van de beveiligingskosten van Hirsi Ali, inbreuk maakt op de soevereiniteit van de Verenigde Staten. Nu is het zo dat de V.S. hebben aangegeven dat zij enkel diplomaten en staatsburgers beschermen. Dit zorgt ervoor dat de bescherming van Hirsi Ali in feite neergelegd is bij een private onderneming, een beveiligingsbedrijf dat werkt in opdracht van de denktank die Hirsi Ali inhuurde. Deze denktank wist immers heel goed dat Hirsi Ali een controversieel persoon is voor wie extra beveiliging noodzakelijk is.
Het standpunt van GroenLinks is derhalve fout. Als partij die toch hamert op internationaal recht heeft zij een verkeerde keuze gemaakt in het debat omtrent de beveiliging van Hirsi Ali. Niet door de kant van Hirsi Ali te kiezen, haar gebruik van de vrijheid van meningsuiting –ook al is zij soms onnodig kwetsend en mogelijk zelfs ronduit onjuist– is onaantast-baar, maar door de kant van de soevereiniteitsaantastende maatregelen te nemen: het wil-len betalen voor de beveiliging. Mevrouw Halsema had er beter aan gedaan door een betoog te houden, eventueel in Europees verband, waarin zij de Verenigde Staten oproept om in te staan voor de veiligheid van haar burgers. Maar dat is niet ge-beurd, waardoor Hirsi Ali nu nog steeds moet vrezen voor haar leven als zij in het buitenland is.
Illustratie door Floris [email protected]
toP X
De OverDWARS TOP X
#1 Joris Luyendijk #2 Garry Kasparov
#3 Al Gore #4 Aung San Suu Kyi
Genomineerde kandidaten:
Door Reinout Schreuders
In elke uitgave van de OverDWARS lichten we een persoon of een aantal personen kort toe die uiteindelijk samen een lijst moeten vormen. Deze lijst kent geen beperkingen wat aantal personen betreft en is ook niet gekoppeld aan een bepaalde rangorde. Het is de bedoeling dat de TOP zo veel mogelijk wordt samengesteld door middel van lezersinbreng. Er zijn wel enkele voorwaarden aan mogelijke kandidaten verbonden: de persoon moet nog leven, moet de nominatie te danken hebben aan werk dat hij of zij de afgelopen jaren heeft verricht of voortgezet en moet belangrijk zijn geweest op het gebied van milieu, vrede, groene ontwikkeling, armoedebestrijding, bewustwording of andere typische DWARSe waarden. Kortom, mensen die de wereld mooier, vrediger, groener, socialer en meer gelijk maken. Sinds de vorige oproep tot meer reacties stroomt de mailbox nog steeds niet echt vol en daarom wil ik hierbij iedereen nogmaals oproepen zijn of haar persoon, die voldoet aan de bovenstaande eigenschappen voor te dragen voor de lijst. Schroom niet en stuur je kandidaat, eventueel met wat achtergrondinformatie en liefst met motivatie naar [email protected]. #5 Yvo de Boer #6 Jan Pronk
9
Daniel Cohn-Bendit
#7
Van rooie Frans-Duitse rebel tot groene Europeaan
Daniel Marc Cohn-Bendit werd in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog geboren in het Franse Montauban. Zijn ouders waren Duitse Joden die in 1933 het Nazisme in Duitsland waren ontvlucht. Bij geboorte was Cohn, daar hij nooit was aangegeven, officieel stateloos en kreeg daarom op zijn 18de zowel de Duitse als de Franse nationaliteit. Het opgroeien in de puinhopen van een verscheurd Europa en het ontbreken van een echte nationaliteit droegen voor een groot deel bij aan Cohn’s kijk op de wereld.
Na eerder de Franse nationaliteit te hebben afgewezen om dienstplicht te ontlopen, trok hij, na zijn middelbare schooltijd in Duitsland, naar het Franse Nanterre om er sociologie te gaan studeren. Hier raakte hij betrokken bij de studentenbeweging en groeide al snel uit tot een van de leidende figuren. De protesten tegen ondermeer de
Vietnamoorlog werden steeds grimmiger en de confrontaties met het gezag verliepen almaar hardhandiger. Toen twee van Cohn’s vrienden uit die tijd, Benno Ohnesorg en Rudi Dutschke, op straat werden neergeschoten was hij een van de aanstichters van de grote studentenprotesten van 1968. Om die reden werd Cohn, die toen de bijnaam ‘Dany le Rouge’ (zowel voor zijn politieke overtuiging als zijn haarkleur) droeg, de toegang tot Frankrijk ontzegd.
Na amper drie jaar vestigde Cohn zich daarom maar weer in Duitsland in Frankfurt am Main, waar hij gewoon doorging met zijn strijd voor een ‘sociale revolutie’. Samen met communegenoot, de toekomstige vice-bondskanselier en aanvoerder van Die Grünen, Joschka Fischer, werd hij actief lid van het Revolutionärer Kampf en de Sponti-beweging. In de jaren die volgden bleef Cohn zijn idealen trouw, maar groeide de bewegingen, waartoe hij behoorde, steeds meer naar de parlementaire democratie toe. Cohn werd hoofdredacteur van een anarchistisch blad en was actief in de milieubeweging, alvorens lid te worden van de Duitse Groenen. Dat ook hier zijn ambities hoog waren, blijkt wel uit het feit dat hij al in 1989 loco-burgemeester van Frankfurt werd.
De splitsing tussen zijn Duitse en Franse nationaliteit maakte dat Cohn zich al in een heel vroeg stadium, nog voor het ‘Verdrag van Rome,’ Europeaan voelde. Zijn toetreden tot het Europees parlement in 1994, is in dit licht bezien dan ook niet heel vreemd. In de daarop volgende jaren, waarin zijn nationaliteitscrisis gewoon doorging door afwisselend voor Duitsland en Frankrijk op de kieslijst te staan, ontwikkelde hij zich tot een rasechte Europarlementariër. In 2002 werd Cohn fractievoorzitter van de Europese Federatie van Groene partijen en hij was in 2004 zeer nauw betrokken bij de oprichting van de Europese Groene Partij.
10
Desmond Tutu
#8
“Vergeven is niet vergeten, het is juist een vorm van onthouden”
Desmond Mpilo Tutu (76) is sinds zijn strijd tegen de apartheid in Zuid-Afrika uitgegroeid tot een van de meest inspirerende, vrijdenkende en verlichte geesten ter wereld. Zijn streven naar gelijkheid en verdraagzaamheid leverden hem talloze prestigieuze prijzen op, waaronder de Nobelprijs voor de vrede in 1984, en maakten hem, samen met Nelson Mandela, tot baken van verzoening en wijsheid in een verscheurd continent.
Na de afschaffing van de apartheid werd Tutu voorzitter van de door de regering Mandela opgerichte ‘Truth and Reconciliation Commission’ (TRC). De TRC was bedoeld om de schandedaden en misdaden van de apartheid tussen 1960 en 1994 te onderzoeken, slachtoffers te steunen en een zo volledig en objectief mogelijk document samen te stellen over dit zeer belastende verleden van Zuid-Afrika.
De ‘waarheidscommissie’ was niet in het leven geroepen om daders te veroordelen, maar bedoeld om de Zuid-Afrikanen te leren omgaan met hun jonge, wrede geschiedenis en te leren vergeven, zodat een nieuwe start gemaakt kon worden. Tutu: “Vergeven is niet alleen maar onbaatzuchtigheid. Het is de beste vorm van eigenbelang. Als ik spreek over vergeving dan bedoel ik het geloof dat er uiteindelijk een beter mens te voorschijn komt. Een beter mens dan degene die verteerd wordt door boosheid en haat.”
Tutu is zich sindsdien altijd op eenzelfde vurige en enthousiaste manier blijven inzetten voor de onderdrukte en verworpenen der aarde. Vrienden, wereldleiders en zelfs zijn eigen kerk liet hij nooit in de weg staan van zijn haarfijne gevoel voor eerlijkheid. Over het Palestijns-Israëlische conflict zei hij ooit: “Mijn hart doet pijn. Waarom is ons geheugen zo kort? Zijn onze Joodse broers en zussen vergeten welke verschrikkingen ze hebben meegemaakt? Israël kan nooit in veiligheid leven door het onderdrukken van een ander volk.” Als reactie op de commotie rond het aanstellen van de Amerikaanse homoseksuele bisschop Gene Robinson zei Tutu in een BBC radio interview: “Als God, zoals ze beweren, homofoob zou zijn, dan zou ik deze God niet meer vereren. Het is een perversie als u me zou zeggen dat een persoon ervoor kiest homoseksueel te zijn, een leefwijze die je blootstelt aan dit soort haat. Het is alsof je zegt dat je ervoor kunt kiezen zwart te zijn in een door racisme geïnfecteerde samenleving.”
Hoezeer de wereldvrede Tutu ook nauw aan het hart ligt, Afrika blijft zijn belangrijkste aandachtsgebied. En ondanks de recente ontsporing van ‘voorbeeldland’ Kenia, blijft Tutu in een mooie toekomst voor Afrika geloven: “We hebben de apartheid in Zuid-Afrika overwonnen en het kolonialisme in vele delen van het continent uitgebannen, maar er zijn nog steeds uitdagingen. Europa is redelijk rijk en vreedzaam, maar ook Europa komt voort uit een geschiedenis met veel zwarte bladzijden. Ik geloof dat, net als Europa uit de as heeft kunnen herrijzen, Afrika de vele complexe problemen te boven kan komen.”
11
12
Door Kimo van Dijk
Hoewel klimaatverandering een enorme bedreiging vormt voor mens en natuur, leunt het milieubeleid van Nederland sterk op goede voornemens en vrijblijvende afspraken. Halve maatregelen volstaan echter niet om de uitstoot van broeikasgassen snel en drastisch terug te dringen. Gerenommeerde instituten als Energieonderzoek Centrum Nederland en het Milieu en- Natuur Planbureau waarschuwen nu al dat de kabinetsdoelstelling van 30% CO2-reductie in 2020 niet gehaald zal worden. Daarom voeren Milieudefensie, Natuur & Milieu en Jongeren Milieu Actief campagne voor de invoering van een krachtige Klimaatwet.
Hoe komt de Klimaatwet eruit te zien? In deze wet moet ten eerste worden vastgelegd dat Nederland jaarlijks 3% minder broeikasgassen uitstoot en ten tweede dat de overheid ontwikkelingslanden zal steunen in de strijd tegen klimaatverandering. Zo wordt een abstract lange-termijndoel opgedeeld in behapbare onderdelen, waarin zowel mitigatie (CO2-reductie) als adaptatie (aanpassing aan de gevolgen van klimaatsverandering) een plek krijgen. Een wet heeft ook als voordeel dat het juridisch bindend is. Wanneer de overheid haar afspraken niet nakomt, kan zij gedwongen worden om aanvullende maatregelen te treffen. Daarnaast is een stabiel milieubeleid ook gunstig voor het bedrijfsleven. Vaak willen ondernemers wel investeren in duurzaamheid, maar zijn ze hierin terughoudend door golvende regelgeving en subsidiebeleid. Een bekend voorbeeld is het stopzetten van subsidie op groene stroom door het vorige kabinet.
De convenanten tussen overheid en bedrijfsleven schieten als paddenstoelen uit de grond, maar Minister Cramer heeft al aangeven dat we in de huidige kabinetsperiode geen CO2-reductie hoeven
te verwachten. Ook internationaal bezien is er reden om in actie komen, anders raakt Nederland nog verder achterop. In Groot-Brittannië bestaat al een Klimaatwet en in 16 Europese landen wordt er hard aan gewerkt. Misschien kun je de Klimaatwet het best vergelijken met de Rijksbegroting. In dit geval gaat het niet om een financieel budget, maar om een CO2-budget, dat jaarlijks wordt verdeeld over de verschillende ministeries. Het wachten is dus op de eerste Prinsjesdag waarop de Minister van Milieu trots het groene koffertje opent en de plannen over CO2-reductie presenteert.
De Klimaatwet krijgt volop steun vanuit de samenleving. Alle organisaties van de HIER-campagne staan achter dit initiatief, evenals duizenden burgers. Naar verwachting zullen 150.000 mensen de oproep aan de regering ondertekenen. Femke Halsema, Kathalijne Buitenweg en Tofik Dibi gingen je al voor. Omdat het een kaderwet betreft, zal de gedetailleerde uitwerking aan de Tweede Kamer worden overgelaten. In de lente zal een concept wettekst af zijn en dan kan het politieke steekspel losbarsten. Daarmee begint een nieuwe fase van de campagne, waarin DWARS en andere politieke jongerenorganisaties een belangrijke rol kunnen spelen.
Ook jij kunt de campagne steunen door je digitale krabbel te zetten op www.klimaatwet.nu. Onder het kopje ‘Doe Mee!’ staan allerlei tips over manieren waarop je kunt helpen om dit initiatief tot een daverend succes te maken. Hoe groter de publieke steun, hoe sterker de oproep aan Den Haag wordt om een krachtige Klimaatwet in te voeren. Kijk eens op http://klimaatheld.hyves.nl, wordt vrienden van de Klimaatheld en verspreid zo de Klimaatwet als een olievlek!
Onze wil is Klimaatwet!
groen
dWarSforum 13
DWARSe idealen?
Door Vincent Kagie en Simon Otjes
In een opvallende Van de voorzitter in de laatste OverDWARS (#1-2008) beschrijft Joeri de doelen van DWARS die hij in de laatste maanden van verschillende mensen heeft gehoord: een kenniscentrum, een lobbyorganisatie, kweekvijver, een omgeving om zich te ontplooien in “organisatiemanagement”. De voorzitter is bezig om te kijken welke kant DWARS op moet slaan: gaat DWARS voor kennis? Voor zachte invloed? Gaan we de toekomstige politieke generatie van GroenLinks klaar stomen? Of houden we ons toch leuk bezig met organisatiemanagement?
Ergens heeft Joeri het wel door, als hij stelt dat DWARS een organisatie is “voor en door jongeren en een organisatie die haar idealen grotendeels ontleent aan haar moederpartij.” De meeste leden zullen dit niet door hebben, maar wij als oud-secre-tarissen van DWARS wel: artikel 3 van de statuten klinkt hierin door, maar wordt door de voorzitter ge-heel verwrongen. Als je wilt weten wat het doel van DWARS is, moet je in de statuten kijken. Daar wor-den helder de doelen van DWARS weergegeven: 1. Het doel van de vereniging is het bedrijven van groene en linkse politiek voor en door jongeren en 2. Het doel zoals omschreven in het eerste lid wordt nader uitgelegd in een politiek programma.
Joeri spreekt wel over DWARS als organisatie voor en door jongeren, maar vergeet daarbij te melden dat DWARS een politieke organisatie is en dat haar politieke lijn is vastgelegd in het politiek programma (en het beginselprogramma). De nadruk moet dus niet liggen op management, kennis, opleiden, of lobbyen, maar op het bedrijven van politiek. DWARS zet zich in om bepaalde idealen te bereiken. Anders dan Joeri meent zijn deze idealen niet ontleend aan onze moederpartij, maar zijn deze idealen van onszelf en hebben wij die zelf geformuleerd in ons eigen politiek programma! Terwijl GroenLinks in debat is over haar nieuwe beginselen, heeft DWARS haar eigen idealen in 2006 al herijkt. We hebben ook andere keuzes gemaakt dan GroenLinks: zo is DWARS bijvoorbeeld vóór een basisinkomen en ook voor het verlagen van de consumptie in westerse landen.
Joeri wil zich dus onttrekken van de statuten door onze idealen in te ruilen voor de idealen van GroenLinks en door te ontkennen dat DWARS een politieke organisatie is, die een politiek doel na streeft: het bereiken van onze eigen idealen. Dat kunnen we doen door in GroenLinks te lobbyen, nieuwe GroenLinkse politici klaar te stomen of kennis te vergaren, maar ook door zelf actie te voeren of door samenwerking aan te gaan met maatschappelijke bewegingen. We zijn toch ROOD niet, zonder eigen ideeën en eigen initiatieven. We zijn DWARS: eigenwijs, kritisch, zelfstandig en met een eigen politieke agenda.
Vincent Kagie en Simon Otjes waren o.a. respectievelijk coördinator secretarieel (2005) en secretaris (2006) en als zodanig verantwoordelijk voor de statuten van DWARS.
euroPa 14
Door Foeke Noppert
Op 17 februari 2008 werd in Kosovo unilateraal de onafhankelijkheid uitgeroepen. Deze beslissing werd door moederland Servië afgekeurd, en de huidige status van Kosovo is dubbelzinnig. Erkenning van de onafhankelijkheid door de internationale gemeenschap is tot dusver halfslachtig en de consequenties voor andere afscheidingsbewegingen zijn nog niet vast te stellen. Een korte geschiedenis van Kosovo, de laatste tak aan de boom van Joegoslavië.
Uit de puinhopen van de Eerste Wereldoorlog creëerden de overwinnende grootmachten op de Balkan het koninkrijk Joegoslavië. In dit kruidvat van Europa werden verschillende volkeren en naties verenigd in een federaal stelsel, die van 1963 tot 1980 met ijzeren vuist bijeengehouden werden door Tito, ‘president voor het leven’. Na zijn dood begon de federatie stukje bij beetje uiteen te vallen. In 1991 scheidden Kroatië, Slovenië en Macedonië zich af van het door Servië gedomineerde Joegoslavië. Toenemend etnisch geweld ging vooraf aan deze onafhankelijkheidsverklaringen.
In Servië, waar het pan-Slavisme veel aanhang genoot, werd het uiteenvallen van de federatie met lede ogen aangezien. De onafhankelijkheidsbeweging in Kosovo baarde de Serviërs echter meer kopzorgen. Deze provincie, waar de etnische Albanezen in de meerderheid zijn, wordt gezien als de bakermat van de Servische beschaving. Sinds 1919 had Kosovo een grote mate van autonomie genoten binnen Joegoslavië. Hier kwam in 1989 een einde aan, toen Slobodan Milosevic in Servië aan de macht kwam. Al gauw werd de autonome status opgeheven, verving Servië lokale machthebbers door sympathisanten en werden radio- en televisiestations die in het Albaans uitzonden verboden. In de loop van de jaren negentig nam het geweld tussen de Kosovaarse onafhankelijkheidsbeweging en Servische troepen dan ook toe.
Europa’s nieuwste telg
15
Er ontstond aanvankelijk echter geen open oorlog zoals in Kroatië en Bosnië, totdat het tot dan toe onbekende Kosovo Bevrijdingsleger (KBL) in april 1996 Servische doelwitten aanviel. Tegelijkertijd verviel het aangrenzende Albanië in politieke chaos. Criminele bendes maakten hier gebruik van door legerdepots open te breken en wapens naar Kosovo en het KBL te smokkelen. Het geweld nam toe, maar zelfs onder extreme internationale druk weigerde Servië de onafhankelijkheid van Kosovo te overwegen. Dit werd mede veroorzaakt door de feitelijk oneerlijke eisen van de Verenigde Staten: Washington riep wel op tot een staakt-het-vuren van het Servische leger, maar verzocht het niet ook het KBL om de gevechten een halt toe te roepen.
In januari 1999 besloten de lidstaten van de NAVO, onder aanvoering van de Amerikanen, dat militaire interventie noodzakelijk was. Zij waren hier enkel bereid van af te zien, als de autonome status van Kosovo hersteld werd en er in geheel Joegoslavië (dat nu enkel nog uit Servië en Montenegro bestond) democratische principes werden geïntroduceerd. Bij vredesonderhandelingen in Parijs bleken noch de Albanen, noch de Serviërs tevreden met de voorgestelde overeenkomst. De Albaanse delegatie ging uiteindelijk akkoord, maar Servië weigerde en stelde een geheel nieuw vredesakkoord op, waarin zelfs het woord ‘vrede’ niet terug te vinden was.
De NAVO hield voet bij stuk. Op 24 maart 1999 vielen de eerste bommen op wat er nog restte van Joegoslavië. Het offensief maakte burgerslachtoffers aan beide zijden en werd pas in juni gestaakt, toen Russische en Finse diplomaten Milosevic ervan wisten te overtuigen dat Servische troepen deze oorlog niet konden winnen. Kosovo kwam
onder het bestuur van de Verenigde Naties te staan en herwon tegelijkertijd haar autonomie binnen Servië. Sindsdien werd er onderling geharreward over de status van de provincie. De Albanese meerderheid bleef onverdeeld achter een eventuele onafhankelijkheid staan. Servië was daar faliekant tegen. Ondanks politiek getouwtrek in de Veiligheidsraad – waar Rusland weigerde resoluties aan te nemen die niet de goedkeuring van Servië konden wegdragen – werd het in 2007 duidelijk dat Kosovo hoe dan ook haar onafhankelijkheid zou uitroepen.
Dus waren op 17 januari de laatste stuiptrekkingen van Joegoslavië een feit. Slovenië, Kroatië, Bosnië Herzegovina, Macedonië en Montenegro zijn allemaal door de voltallige internationale gemeenschap erkend als onafhankelijke landen. Voor Kosovo ligt de situatie anders. Rusland en China weigeren vooralsnog de Kosovaarse onafhankelijkheid te erkennen. Servië heeft te kennen gegeven de diplomatieke betrekkingen te verbreken met alle landen die Kosovo erkennen. De Europese Unie is ook verdeeld, vanwege de afscheidingsbewegingen die in enkele zoals Spanje en Roemenië. Bij het ter perse gaan van deze uitgave hadden slechts 26 landen Kosovo erkend. Geen van de landen van het voormalig Joegoslavië zijn tot dusver diplomatieke betrekkingen met Pristina aangegaan.
In Servië en noordelijk Kosovo vonden na de onafhankelijkheidsverklaring enkele rellen plaats, waarbij overheidsgebouwen, ambassades en kantoren van de Europese Unie bekogeld werden. De Servische overheid heeft het tot dusver echter gelaten bij anti-Kosovaarse retoriek en het verbreken van diplomatieke betrekkingen met landen die de provincie als onafhankelijk erkennen. Het is te hopen dat de Balkan in de 21ste eeuw net zoveel vrede zal kennen als zij in de 20ste eeuw door geweld geteisterd werd.
Door Mieke van der Vegt
Een tijdje geleden woonde ik een discussie bij over overbevolking. Dat werd door de aanwezigen ervaren als een groot probleem, want ieder mens is per definitie slecht voor het milieu.
Onze ecologische voetafdruk hangt af van ons inkomen, ons consumptiegedrag en de technologie die we gebruiken om producten te produceren. Het totale aantal ecologische voetafdrukken zet pas echt zoden aan de dijk: inmiddels wonen er al bijna 7 miljard mensen op onze aarde. In 1950 waren dat er slechts 2,5 miljard en het aantal neemt nog steeds sterk toe.
Om de aarde leefbaar te houden, moeten we misschien eens nadenken over een soort bevolkingspolitiek. Ik weet dat dat eng idee is, want ik denk zelf ook meteen aan al die arme Chinese meisjes die in de goot worden gedumpt vanwege de eenkindspolitiek. Maar het hoeft niet eng te zijn.
Wat blijkt namelijk: hoe meer vrouwen weten over anticonceptie en hoger ze zijn opgeleid, des te minder kinderen krijgen ze. Wat is er mis met seksuele voorlichting? En wat is er mis met het verschaffen van voorbehoedsmiddelen? En wat is er mis met onderwijs voor iedereen? Maak vrouwen de baas over hun eigen lichaam en ze kiezen veelal niet meer voor een hele reeks kinderen.
Homo’s zijn milieuvriendelijk?
column 16
Gezien de overbevolking op onze planeet is het niet krijgen van kinderen dus bijzonder milieuvriendelijk. En wie kunnen er per definitie geen kinderen krijgen? Homo´s! (Nouja, afgezien van degenen die kinderen adopteren.) Natuurlijk vroeg ik me toen spontaan af of dat misschien de reden is dat er veel homo´s bij DWARS rondlopen, maar aangezien ik zelden een DWARSer over overbevolking als milieuprobleem hoor praten, denk ik dat dat verband misschien toch ietwat vergezocht is.
Toch wil ik nog wel even verder speculeren over of homo´s milieuvriendelijker zijn. Doordat homo´s vaak geen kinderen hebben, hebben ze meer geld over dan het gemiddelde heterostel. Dat geven ze dan weer uit aan vliegreizen, auto´s, huizen, kleding, gadgets en andere decadente consumptiegoederen. Hun ecologische voetafdruk is daardoor misschien wel bovengemiddeld hoog. Maar is die ook zo hoog als die van iemand met zijn of haar kinderen samen?
Mijn opa suggereerde laatst dat homo´s misschien foutje in de evolutie zijn. Nadenkend over het voorgaande, is het misschien logischer dat homo´s juist een oplossing zijn voor het milieuprobleem. Een innovatieve oplossing van de natuur om de plaag die wij de mensheid noemen een halt toe te roepen. Als DWARS moeten we homo´s dus wel met open armen ontvangen. Komende zomer wil ik graag weer dansen op een bootje tijdens de Gay Pride!
17Beeldcolumn
The ChaseDoor Sander Poldermanwww.sanderpolderman.com
internationaal 18
Door Paul Smeulders
Ondanks haar groeiende inwonersaantal en het toenemende belang van het land in de wereldeconomie heeft China jarenlang een terughoudende rol op het wereldtoneel ingenomen. Er is echter een omslag gaande. China’s toenadering tot Afrika verloopt de afgelopen jaren spectaculair. Het Chinees-Afrikaans handelsvolume is tussen 1995 en 2005 vertienvoudigd en komt momenteel uit boven de 50 miljard dollar per jaar. Na de VS en Frankrijk is China nu de belangrijkste handelspartner van Afrika. China zegt voor Afrika een machtige vriend te willen zijn in tijden waarin de rest van de wereld het zwarte continent niet ziet staan. Maar -zoals zo vaak in de internationale betrekkingen- speelt vooral eigenbelang de boventoon. Om China’s imposante economische groei -momenteel rond de 10 procent per jaar- veilig te stellen, moet het land grote hoeveelheden grondstoffen, olie voorop, importeren. Om die te verkrijgen, paait China Afrikaanse landen met schuldenkwijtschelding, hulp en investeringen.
In tegenstelling tot westerse landen doen de Chinezen bij zulke samenwerking niet moeilijk over corruptie, kwaliteit van bestuur of mensenrechten. China doet dan ook zaken met regimes waarmee westerse regeringen niet geassocieerd willen wor-den. Neem bijvoorbeeld Soedan. Er is daar door de regering decennialang een beestachtige burger-oorlog gevoerd en momenteel speelt zich daar de vluchtelingencrisis in Darfur af. China steunt als be-langrijkste buitenlandse investeerder Soedan actief.
Mede door de Chinese politieke bescherming kunnen leiders van corrupte en mensenrechtenschendende landen als Soedan en Zimbabwe aan de macht blijven. China weigert om van de economische verwevenheid tussen beide landen en zijn positie als permanent lid van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties gebruik te maken om meer druk op Soedan uit te oefenen om de burgeroorlog in de West-Soedanese provincie Darfur te stoppen.
19
De volksrepubliek gebruikt een klassiek argument om haar positie in Afrika te rechtvaardigen: het is hun cultuur, wij bemoeien ons daar niet mee. Maar Pieter Boele van Hensbroek – medewerker van het Centre for Development Studies – wijst er terecht op dat mensenrechten, vrijheid en democratie normen zijn die in veel culturen hoog worden gehouden. In geen enkele cultuur worden martelingen en ondemocratische praktijken gezien als kenmerken van goed bestuur. Ieder mens heeft behoefte aan economische en politieke participatie en streeft naar het realiseren van bepaalde vrijheden. Onderwerpen die in het beginselprogramma van DWARS als zeer belangrijk worden geacht. Daarom moeten we, samen met de slachtoffers, blijven knokken voor deze idealen.
Het voornaamste argument ter verklaring van de lakse positie van China tegenover de gesteldheid van mensenrechten van haar handelspartners is dat het met de mensenrechten in China zelf bedroevend is gesteld. Zolang de Aziatische grootmacht geen vrije meningsuiting toestaat en doorgaat met folteren, acht ik de kans bijzonder klein dat mensenrechten voor de Chinese regering een factor van betekenis zullen spelen bij het aangaan van buitenlandse betrekkingen. Het is daarom zowel voor de Chinezen zelf alsmede voor de inwoners van Afrika van groot belang dat de mensenrechten in China snel en fundamenteel verbeteren. De ontplooiing van Afrika rust immers voor een deel niet in Afrikaanse, maar in Chinese handen.
Illustratie door Sacha van den [email protected]
De Chinezen veroveren Afrika
Door Simon Otjes
In deze rubriek neemt Simon Otjes ons mee op een reis door de landen van Europa. In een reeks artikelen bekijkt hij de eigenaardigheden van deze landen, de politiek en de gelijkenissen met Nederland. In het derde artikel van deze reeks wordt Italië besproken.
Italiaanse politiek is voortdurend in beweging. Politici wisselen van partij, partijen vormen samen electorale blokken of fuseren tot nieuwe partijen, partijen breken met hun blokken of splitsen zich af van hun moederpartijen. Van de christen-democraten en de communisten, die jarenlang de Italiaanse politiek domineerden, is weinig meer over. Begin jaren negentig werd die verandering ingezet: een corruptieschandaal gecombineerd met het sluwe politieke spel van Silvio Berlusconi leidden tot een fundamentele verandering van het partijenstelsel. Een belangrijke trend die in alle chaos en voortdurende verandering te zien is, is dat de links-rechts tegenstelling steeds meer de andere politieke tegenstellingen overvleugelt: de Italiaanse partijen groeperen zich in electorale blokken die hun identiteit baseren op hun linkse of rechtse standpunten. Dat maakt het voor partijen die naast sociale ook groene of tolerante idealen hebben erg moeilijk.
In aanloop naar de verkiezingen van april 2008 heeft het partijenstelsel een grote verandering ondergaan. De alliantie tussen linkse en centrumlinkse partijen die sinds 2006 het land heeft geregeerd, is opgesplitst. De centrumlinkse partijen hebben samen een partij gevormd: de Democratische Partij, waarin voormalige communisten en linkse christen-democraten samenwerken met sociaal-liberalen en sociaal-democraten. Kleinere partijtjes hebben zich ook bij deze nieuwe partij aangesloten. De partijen die linkser van het centrum staan, de groenen en de fervente communisten, hebben een electoraal blok gevormd onder de naam Links – De Regenboog.
dWarS door grenZen 20
Italië De links-rechts as domineert het politieke systeem sterk: naast de centrumlinkse Democratische Partij en de linkse regenboogalliantie zijn er nog twee andere blokken die relevant zijn: de rechtse alliantie van Berlusconi en een nieuwe centrumrechtse alliantie van de voormalig christen- en sociaal-democraten. Voor partijen die combinaties maken tussen linkse en rechtse standpunten of die andere thema’s benadrukken dan economische is in dit partijenstelsel steeds minder ruimte.
Twee partijen die zich proberen te onttrekken aan classificatie op basis van het links-rechts spectrum zijn van belang voor mensen die geïnteresseerd zijn in groene, sociale en tolerante politiek: de Federatie van Groenen en de Italiaanse Radicalen.
De Italiaanse Radicalen zijn liberaal, zowel in economische als in morele zin: zij willen minder macht voor de katholieke kerk waar het gaat om de rechten van vrouwen en homo’s, maar ook minder sturing van de economie vanuit de overheid. Enerzijds ademt de partij het gevoel van de seksuele revolutie van de jaren zestig en is zij sterk begaan met ontwikkelingssamenwerking en wereldvrede. Anderzijds staan de Radicalen voor een vrije markt en steunen ze het Amerikaanse buitenlandse beleid. Voor een land waarin rechts staat voor economisch liberalisme en moreel conservatisme, is het voor deze partij moeilijk: sluiten zij zich aan bij het centrumlinkse blok dat hun steunt in hun seculiere politiek, of sluiten zij zich aan bij het rechtse blok dat hun steunt in hun marktliberale oplossingen? De partij heeft nu schoorvoetend gekozen voor centrumlinks, terwijl ze eerder zich bij Berlusconi hadden aan gesloten.
Als groene partij probeerde de Federatie van Groenen zich eigenlijk te onttrekken aan het klassieke links-rechts schema: zowel linkse als rechtse partijen staan voor de belangen van de industrie. Groene partijen die het opnemen voor het milieu kunnen dus niet simpelweg links of rechts zijn. In het Italiaanse stelsel van electorale blokken moesten de Groenen desondanks wel kant kiezen. Zij sloten pacten met sociaal-democraten, met linkse partijen en nu dus met communistische hardliners. Steeds meer wordt de groene boodschap van de partij gemengd met linkse standpunten. Onafhankelijke groene politiek, los van links en rechts, was dus niet mogelijk.
In Italië zijn de gevolgen te zien van een dominantie van de links-rechts tegenstelling in de politiek: er blijft geen ruimte over voor partijen die tolerantie of milieu benadrukken. Binnen de verschillende politieke allianties kunnen partijen die linkse en rechtse standpunten mengen moeilijk hun plek vinden.
21
filmBericHt 22
Door Judith Meinetten
In cultureel en beleidmakend Nederland is er al een tijdje een nieuw toverwoord: mediawijsheid, de Nederlandse ‘vertaling’ van het begrip media literacy. Bij het inmiddels in de kast geschoven paradepaardje media-educatie lag de nadruk erop jeugd en jongeren te onderwijzen binnen formele onderwijssituaties op het gebied van media, om zodoende meer kennis en een kritische houding ten opzichte van die media en het mediagebruik te bewerkstelligen. Mediawijsheid daarentegen denkt breder. Met het oog op andere speerpunten als levenslang leren, niet-formeel leren en informeel leren, richt dit nieuwe concept zich op iedereen, van jong tot oud en op alle terreinen van het leven.
Filmwijsh
eid voor d
ummies
Dat klinkt allemaal heel leuk, maar wat betekent het eigenlijk? Volgens de Raad van Cultuur gaat het bij mediawijsheid om “het geheel van kennis, vaardigheden en mentaliteit waarmee burgers zich bewust, kritisch en actief kunnen bewegen in een complexe, veranderlijke en fundamenteel gemedialiseerde wereld.” Dat lijkt me niet verkeerd, maar waar moet je beginnen? Voor degenen die niet bij de generatie horen die door de invoering van het vak Culturele en Kunstzinnige Vorming in het voortgezet onderwijs enigszins een basis hebben gelegd om tot mediawijsheid te komen, volgt hierbij een soort eerste hulp, een stoomcursus kritisch filmkijken. Filmwijsheid noem ik een onderdeel van mediawijsheid. Bijna iedereen kijkt naar films, maar zet ook iedereen zijn kritische hoed op als hij/zij plaatsneemt in de bioscoopstoel of zich nestelt op de bank? Waarschijnlijk niet en dat hoeft ook niet. Maar laten we het nu eens wel doen. Ik geef de opzet, jullie doen de rest.
Neem bijvoorbeeld drie soortgelijke films die de Italiaanse geschiedenis verbeelden: Novecento (Bertolucci, 1976), La Meglio Gioventù (Giordana, 2003) en Mio fratello è figlio unico (Luchetti, 2007). Zijn deze films spiegels van de werkelijkheid, objectieve vensters op de geschiedenis? Om daar antwoord op te geven moet de film actief onder de loep genomen worden. Kritisch kijken kan door vragen te stellen: Op welke manier is het verhaal in beeld gebracht? Hoe liggen de verhoudingen? Welke cinematografische technieken worden toegepast en waarom? Wanneer is de film gemaakt en wat zegt het over die periode of de tijd die het representeert? Wie is de regisseur? Wat is zijn achtergrond en wat kan zijn boodschap zijn? Novecento is bijvoorbeeld een prachtig gestileerd historisch epos dat aan de hand van
het leven van twee halfbroers het Italië van de twintigste eeuw toont. Er is echter wel duidelijk sprake van een bepaalde subjectiviteit, een vooringenomenheid met linkse idealen, zoals te zien in de idealisering van het boerenleven in stilering, kadrering en verhaallijn. Bekeken vanuit de achtergrond van regisseur Bertolucci is dit niet vreemd. Zijn historische representatie is een mengsel van geromantiseerde en gedramatiseerde objectieve feiten en een hoge mate van persoonlijke en ideologische kleuring die de film niet alleen uitgesproken politiek maar ook symbolisch en vermakelijk maakt. Bekijk zelf op een soortgelijke manier het ontroerende zes uur durende familie-epos La Meglio Gioventù en/of het recent uitgebrachte, iets minder geslaagde, jongere broertje Mio fratello è figlio unico. Beide films zijn eveneens verhalen die de levens van twee broers verknopen met historische gebeurtenissen. Vergelijk de films, zoek de verschillen en bedenk verklaringen.
Hoewel deze cursus in dit geval een lange zit zal zijn (in totaal bedragen de films ongeveer 13 uur aan kijkgenot), is het een goed voorbeeld van filmwijsheid voor dummies. Deze films zijn niet alleen visueel aantrekkelijk, ontroerend en vermakelijk maar ze geven ook een beeld van de Italiaanse geschiedenis zoals de regisseurs het hebben geportretteerd en juist in de vergelijking kun je je kritische houding trainen. Met het oog op de toekomst, waarin de overheid mediawijsheid koppelt aan actief burgerschap (wat betekent dat er meer verantwoordelijkheid vanuit de burger wordt gevraagd), de grenzen tussen mediaproducenten en -consumenten vervagen, de aap al lang uit de mouw is dat in documentaires ook weleens iets in scène wordt gezet en door Joris Luyendijk het debat over de macht van het beeld is aangesterkt, lijkt het me een goed begin iets vaker je kritische hoed mee te nemen naar de bioscoop. Lang leve de filmwijze burger!
Judith Meinetten is student Theater-, film- en televisiewetenschappen aan de Universiteit Utrecht en onder andere filmredacteur voor het culturele webmagazine 8WEEKLY.
Filmwijsh
eid voor d
ummies23
Door Roel Dalhuisen
De twee landen die momenteel zich in de bijzon-dere belangstelling van Amerika en de rest van de wereld mogen verheugen schelen slechts één letter van elkaar: Irak en Iran. De overeenkomsten tusen de twee landen zijn groot, de verschillen zijn ook legio. Een belangrijk verschil is dat Iran nog niet is platgebombardeerd, maar volgens velen liggen de plannen daarvoor op het bureau van George W Bush, gemakshalve onder hand-bereik. Israël heeft ongetwijfeld vergelijkbare plannen in een lade liggen, maar ook Iran heeft geen gebrek aan ambitie op het internationale vlak. Vooralsnog pogen beide zijden hun doelen middels diplomatie te bereiken, maar zoals Carl von Clausewitz al zei: “oorlog is enkel een voort-zetting van de politiek met andere middelen.”
internationaal 24
Iran Strenge
Ayatollahs en strakke
Armani-jeansdeel 1
Over Iran leven veel vooroordelen, en veel is simpelweg onbekend over dit land. Een aantal voordelen kloppen, veel ook niet, en sommige slechts gedeeltelijk – hoe verrassend. Allereerst een korte beschrijving van het land en haar inwoners, de politiek, en de rol van de Islam in de samenleving en het openbaar bestuur.
Een korte schets van het landDe Islamitische Republiek Iran heeft interessante en onrustige buren; de westgrens deelt het met o.a. Irak, in het oosten zijn Afghanistan en Pakistan haar buren. Verder grenst het nog aan Turkije, Armenië, Azerbeidzjan en Turkmenistan. Iran (tot 1936 ook wel Perzië genoemd) is ongeveer 40 maal groter dan Nederland, en telt meer dan 65 miljoen inwoners. 99% van de bevolking moslim, waarvan 89% sji’it.
In 1979 werd de Sjah middels een breed gedragen revolutie van de (rijk versierde) troon gestoten, waarna de geestelijkheid onder leiding van ayatolloah Khomeini de leiding overnam. Tussen 1980 en 1988 was Iran in een bloedige oorlog met Irak verwikkeld, waarbij Saddam Hoessein van (o.a. chemische) wapens werd voorzien door het westen. De verliezen van de oorlog worden geschat op 1,6 miljoen mensen, waarmee het de bloedigste oorlog was sinds de Koreaanse oorlog.
De politiek van Iran is uniek in de wereld. Het is het enige land dat zowel een theocratische regering als een democratische regering heeft. Het land wordt onder andere door vier entiteiten bestuurd: de religieus leider (vroeger Komeini, nu Khamenei), de Raad van Hoeders, de president van Iran (de zeer conservatieve Ahmadinejad), en het parlement van Iran.
Veel politieke beslissingen worden door de president of het parlement genomen, maar de religieuze leider en de Raad van Hoeders hebben de uiteindelijke macht in handen, omdat zij van al deze beslissingen moeten beslissen of ze in lijn zijn met de islamitische wetgeving. Op deze manier hebben zij een vetorecht, en de vorige president, Khatami, heeft ook veel hervormingsvoorstellen hierdoor zien sneuvelen.
25
26
De Raad der Hoeders beslist ook over de kandidatenlijst voor de presidentsverkiezingen, waardoor veel kandidaten die al te gematigd of hervormingsgezind zijn niet op de lijst terechtkomen. Tijdens de presidentverkiezingen van 2005 werden van de ruim duizend kandidaten slechts acht kandidaten goedgekeurd. In augustus 2009 zijn de volgende presidentsverkiezingen in Iran. De Raad der Hoeders beslist ook over de kandidatenlijst voor de parlementsverkiezingen. Twaalf van 290 leden van het huidige parlement zijn vrouw. Vijf zetels zijn gereserveerd voor religieuze minderheden (waaronder de Joodse minderheid). Sinds 2004 mag je in Iran stemmen vanaf je 15e.
De greep van de geestelijkheid op de politiek maakt het niet waarschijnlijk dat al te grote hervormingen doorgevoerd zullen worden. De uitgebreide geheime dienst, de grote krijgsmacht en de alomaanwezige
politie maken dat een nieuwe revolutie weinig kans van slagen zou hebben, los van het gebrek aan een georganiseerde oppositie.
De buitenlandse politiek van Iran kenmerkt zich - zoals bekend - door een anti-westerse toon, hoewel er tegelijkertijd wel veel westerse technologie wordt geïmporteerd, en olie naar het westen wordt geëxporteerd. Iran mikt in haar anti-westerse retoriek vooral op Israël (waarvan Iran het bestaansrecht ontkent) en Amerika, en president Ahmadinejad heeft ook het plaatsvinden van de holocaust in twijfel getrokken. De langzame verbetering in de relatie tussen Iran en het westen onder president Khatami is door Ahmadinejad vlot tenietgedaan, en met het Iraanse nucleaire programma en de vermeende kernwapenplannen is die relatie recentelijk gezonken naar een nieuw dieptepunt.
27
De mensenrechtensituatie in Iran is eufemistisch ‘voor verbetering vatbaar’; de doodstraf wordt veelvuldig uitgevoerd, en van persvrijheid is geen sprake. Tegenstanders van het regime doen er verstandig aan om hun afkeer niet al te openlijk te ventileren.
Tijd voor nuancering. Al het bovenstaande is zonder meer waar, zorgwekkend, en soms verwerpelijk (vanuit een westers perpectief), maar een land is méér dan enkel haar regime. Veel inwoners zijn het geheel of gedeeltelijk oneens met het Iraanse buitenlandse en binnenlandse beleid, de rol van de geestelijkheid en de beperkingen die de sharia met zich meebrengen. Vooral jongeren en het welgestelde gedeelte van de bevolking hebben niets op met hun president. De anti-westerse uitlatingen van de regering staan in schril contrast met de gastvrijheid die je als westerse toerist ervaart als je door Iran reist. Ook als Amerikaan kun je met een gerust hart Iran bezoeken, behalve als je George W Bush heet wellicht. De retoriek van Ahmadinejad (o.a. over de holocaust) is daarnaast – hoewel zeer verwerpelijk - vooral bedoeld om andere politieke doelen te bereiken. De huidige aanvaringen met Amerika kunnen dan ook vooral op het conto van de Verenigde Staten geschreven worden.
Daarnaast heeft Iran binnen haar grenzen meer buitenlandse vluchtelingen opgenomen dan welk ander land ter wereld, is de bevolking hoogopgeleid, en komen er de prachtigste films en dichtbundels vandaan. Jongeren uit welgestelde gezinnen lopen er rond in Armani-jeans, met designerzonnebrillen en dure mobieltjes, de meisjes met hun hoofddoekje zo ver mogelijk naar achter geschoven - de grenzen van het toelaatbare opzoekend.
Het volgende deel met daarin de ervaringen van Roel op reis door Iran verschijnt in het volgende nummer van OverDWARS.
Roel is oud redactie- en bestuurslid van de OverDWARS. Voor het bekijken van meer foto’s die hij maakte tijdens zijn reis, ga naar www.stovzo.nl/iran. Mocht je plannen hebben om zelf naar Iran te gaan, en heb je vragen die hij wellicht kan beantwoorden, mail hem dan gerust.
BeStuurSZaKen 28
Op een idyllische locatie, net buiten Utrecht, werd op 29 en 30 maart een nieuw bestuur verkozen. Het komende jaar zal dit nieuwe bestuur de kar gaan trekken: een voorstelronde is dus wel op z’n plaats. Wie zijn het, wat zijn hun drijfveren en vooral: hoe kun je ze bereiken?
“Computers, probeer die maar eens werkend te houden in zo’n anarchistisch clubje als DWARS! Naast een goedlopende organisatie, wil ik me ook in gaan zetten voor het thema privacy. Naast secretaris bij DWARS Landelijk ben ik ook voorzitter van DWARS Amsterdam. Je kunt dus wel zeggen dat ik fulltime dwars lig.”“Van ROOD, de jongeren van de SP, kunnen we nog wat leren. Ze zijn dan wel niet onafhankelijk, maar ze hebben wel glasheldere standpunten en weten die ook op een aansprekende manier uit te dragen. Begrijp me niet verkeerd: ik ben een groot voorstander van de DWARSe nuance, maar laten we de communicatie met de buitenwereld simpel houden. De OverDWARS mag wat mij betreft wel wat laagdrempeliger.”“Ik denk dat het onmogelijk is Nederland volledig groen en links te maken, maar dat betekent nog niet dat je het niet kan proberen! Laten we vooral realistisch, maar af en toe toch vooral een beetje naïef blijven.”
“Mijn tweede halfjaar in het bestuur van DWARS ga ik gebruiken om te doen wat ik al gedaan heb: opstellen van de begroting, afhandelen van alles wat met financiën binnen DWARS te maken heeft. En natuurlijk bezwaar maken tegen het feit dat DWARS over 2007 geld terug moet geven aan het Rijk, omdat de SGP-jongeren nu opeens wél geld krijgen. Het is toch absurd dat, omdat zij nu geld
“DWARS is met veel onderwerpen bezig. Zoveel zelfs, dat we soms de focus missen. Daar wil ik voor zorgen: Een betere focus, om zo alle waarden die we hebben goed uit te kunnen dragen. Dit willen we niet alleen doen, maar samen met andere jongerenorganisaties en bedrijven. Niet alleen in Nederland, maar ook op Europees gebied.”“Sinds 2006 heb ik mogen proeven aan DWARS. Eerst als organisatorisch voorzitter, daarna als secretaris en nu als voorzitter. Samen met het vorige bestuur is het DWARSpand opgeknapt, hebben we de organisatie geprofessionaliseerd en veel succesvolle acties gevoerd.”“Als ik denk aan coole DWARS’ers, dan springen me meteen veel namen in het hoofd. Maar Ineke van Gent, Selçuk Akinci en Annette Kruijf wil ik toch wel apart noemen. Ineke (Tweede Kamerlid en oud-lid van de voorganger van DWARS) omdat ze altijd klaar staat voor DWARS, Selçuk omdat hij betrokken is bij alles wat er bij ons gebeurt en Annette omdat zij doorgegroeid is van hoofdredacteur van de RamPSPoed (voorganger van de OverDWARS) naar hoofdredacteur van het GroenLinks Magazine.”
29
“In 2006 ben ik voor het eerst actief geworden bij DWARS. Vanaf toen heb ik zo af en toe meegedaan aan een actie en heb meegeholpen de afdeling Eindhoven op te richten. Niet veel later, in september 2007, werd ik verkozen op de post van Internationaal Secretaris. Waar ik me in de komende periode voor wil inzetten? De internationale kant van DWARS uitbreiden! Bijvoorbeeld via de Federation of Young European Greens (FYEG, onze Europese koepelorganisatie, red.).”“Van de Jonge Democraten (jongeren van D66) kunnen we nog veel leren: ze hebben een groot, actief en professioneel kader. Dat zou ik ook graag bij DWARS willen zien.” “Mijn vrolijkste ideaal is toch wel dat iedereen standaard een extra slaapzak in huis zou moeten hebben. Uit eigen ervaring weet ik namelijk, hoe leuk het is om spontaan bij iemand te crashen. Dát ideaal zou ik maar wat graag verwezenlijkt zien!”
“Overal gratis fietsen waar je gebruik van kunt maken! Net zoals PROVO daar vroeger al voor streed. Dat is mijn vrolijkste ideaal. Vanuit mijn functie als bestuurslid activiteiten ga ik me vooral inzetten voor veel leuke activiteiten, zoals excursies naar de Eerste en Tweede Kamer en het Europese Parlement in Brussel en Straatsburg. Of wat dacht van je interessante, leerzame maar bovenal leuke workshops? Voor deze en andere dingen ga ik me inzetten!”“Wat ik van een partij als de SP vind? Tja, een beetje dubbel. Aan de ene kant vind ik het erg knap hoe zij zo zichtbaar en strijdlustig zijn, anderzijds vind ik ze maar een stelletje conservatieve tomatengooiers.” “Liefde en drank gaan goed samen. Daarom heb ik een valentijnsborrel georganiseerd, samen met DWARS Rotterdam. Bij die afdeling werd ik een maand of tien geleden voor het eerst actief. En nu meteen al actief bij DWARS Landelijk, in het bestuur!”
krijgen, wij opeens terug moeten betalen?”“DWARS heeft een duurzaamheidplan nodig. Dat betekent dat voor alles wat wij doen, we iets terugdoen voor het milieu. Zo kunnen we op den duur een echt duurzame organisatie worden.”“Ik wil strijden voor een samenleving waarin humor en gezelligheid belangrijker zijn dan simpelweg materieel succes!”
“Ik ben nog maar kort lid: sinds februari. Maar sindsdien ben ik al wel actief, bijvoorbeeld door aan ‘guerillia gardening’ te doen: zomaar publieke parken, plantsoenen en ander groen onderhouden. Ook heb ik recent nog meegedaan met de actie ‘Geen OV: niet oké’. Daarbij proberen we voor mbo-scholieren jonger dan 18, net zoals hbo’ers van die leeftijd, een Ov-studentenkaart te regelen.”“Zoveel mogelijk leden erbij, dat is mijn doelstelling. En hopelijk nog een relletje veroorzaken, waardoor DWARS extra aandacht krijgt, zodat we in 2020 niet meer nodig zijn: iedereen leeft dan al in een groen en links Verenigd Europa. Behalve Friesland dan, dat is dan onafhankelijk geworden.”“Geen Balkenende-5! Dat is mijn vrolijkste ideaal. Of wacht, bestaat Balk-5 al?”
30
“GroenLinks werkt druk aan haar toekomstproject. Ze wil dit jaar komen met een nieuw beginselprogramma en ik wil dat graag zo DWARS mogelijk krijgen. Daarnaast ga ik me bezig houden met de media: we moeten ons zo duidelijk mogelijk profileren op thema’s als integratie, vergrijzing en armoede.”“Ik ben absoluut een idealist, maar niet één die volkomen losstaat van de werkelijkheid. Het is een illusie om te denken dat in 2020 DWARS of GroenLinks niet meer nodig zijn. Ook dan zullen we nog moeten strijden voor een eerlijkere wereld en een beter milieu.”“Op politiek gebied heb ik redelijk wat gedaan. In 2003 demonstreerde ik tegen de oorlog in Irak. Daarna ben ik bestuurslid geworden bij GroenLinks in De Bilt en heb ik een jongerenraad opgestart. Genoeg bagage om nu bij DWARS aan de slag te gaan!”
“Ik heb zoveel plannen! Bijvoorbeeld GroenLinks een zetje in de juiste richting geven, door op een positieve manier kritisch te zijn. Wat ik ook wil oppakken is de uitvoering van onze ideeën: idealen hebben we wel, maar de uitvoering laat nog wel eens te wensen over.”
“Waar we in 2020 staan? Nou, hopelijk staan we niet, want dat staat gelijk aan achteruit hollen. We moeten ons blijven ontwikkelen, DWARS en GroenLinks moeten groter. Daarom moeten we van ons huidige imago af: we worden vaak (terecht!) als een elitaire kliek gezien.”“Het is onzin om te zeggen dat DWARS, als politieke jongerenorganisatie, onafhankelijk is van GroenLinks. We bestaan bij de gratie en het voortbestaan van onze moederpartij. We zijn inhoudelijk echter geen verantwoording schuldig: we hebben het recht om kritisch te zijn.”“Mijn vrolijkste ideaal: Feyenoord kampioen. Nee, wéreldkampioen!”
“Ik ben sinds 1998 lid, waarvan de laatste twee jaar actief. Ik heb geflyerd, eerlijke koffie geschonken en gedemonstreerd tegen van alles en nog wat. In deze periode wil ik aan de slag met starters op de woningmarkt en natuurlijk de anti-kraakwet. Ook het hoger onderwijs komt aan bod. Samen met andere politieke jongerenorganisaties willen wij een kritisch geluid laten horen.”“Rondom de relatie tussen GroenLinks en DWARS is veel discussie geweest. GroenLinks is voor mij de enige politieke partij in Nederland met echt groene én linkse idealen. In tegenstelling tot GroenLinks, kan DWARS zich makkelijk buiten de ‘politieke arena’ plaatsen: wij hoeven ons niet altijd zo strak aan de regels te houden, terwijl voor GroenLinks buitenparlementaire actie erg lastig is. Er is een ondeugend en kritisch DWARS nodig, dat de luis in de pels durft te zijn en zich zowel naast als tegenover GroenLinks durft te plaatsen. Om zo GroenLinks jong, kritisch, idealistisch en bevlogen te houden!”
PrijSVraag 31
Door Ekin Ozturk
Het meisje met het hoofddoekje is een roman die enigszins stroef begint. Het verhaalt over de vriendschap tussen een naïef Marokkaans meisje en een oudere, atheïstische man, waarbij de lezer vooral zal moeten wennen aan de ik-vertelwijze. De relatie tussen de voormalige gereformeerde man en het meisje, dat van haar ouders niet in de bibliotheek mag komen om kennis te vergaren (hoewel een van de grondbeginselen van de islam “lees” is) en die toegeeft nog nooit in de Bijenkorf te zijn geweest (immers te duur), wordt prettig genoeg bezien vanuit het oogpunt van de ‘afvallige’. De verhaallijn is desondanks af en toe sterk overdreven, opzettelijk of niet, maar de aan het begin geïntroduceerde stereotyperingen staan het verhaal in de weg. Ondanks latere pogingen om deze weer op te heffen en mooi woordgebruik om de stereotiepen te verbloemen, komt het verhaal niet goed uit de verf. De climax van het boek, een plotselinge en verrassende ommekeer in het verhaal, wordt gevolgd door een onverschilligheid waar de honden geen brood van lusten. Het meisje met het hoofddoekje neemt vooringenomenheden bij de lezer over de islam niet weg, maar – zoals de kaft van het boek al vermeldt, geeft het wel veel stof tot nadenken.
Zin om ook lekker te gaan nadenken? DWARS deelt een aantal exemplaren van dit boek uit. Om mee te doen, hoef je enkel een korte enquête in te vullen. Deze enquête vind je op www.overdwars.org/enquete.Drie willekeurige respondenten krijgen het boek van Martin Schouten thuisgestuurd!
Het meisje met het hoofddoekjeprijsvraag
mondiaal groen 32
Nieuw Zeeland:
Door Richard van den Westen
Nieuw Zeeland, het land van de Kiwi’s, de sounds, de bergen en de walvis. Er is heel veel natuurschoon te beleven, maar tegelijkertijd is er heel veel vervuiling in het land. In een gesprek met Gareth Hughes van de Young Greens in Nieuw Zeeland zijn we op zoek gegaan naar de verschillen en overeenkomsten tussen ons groen zijn. We zullen met wat feiten beginnen. De Nieuw-Zeelandse groenen hebben op dit moment 6 parlementszetels, wat neerkomt op net iets meer dan 5% van de stemmen. Feit is wel, dat de manier hoe het Nieuw Zeelandse kiesstelsel werkt (er wordt gekozen voor zowel een partij als een persoon), niet altijd in het voordeel werkt van de Groenen. Met kieslijsten zoals in Nederland zouden ze een hoger aantal zetels behalen. De parlementsleden zelf zijn op zijn zachts interessant te noemen. Waar in Nederland nog altijd moeilijk wordt gedaan over het verleden van Wijnand Duyvendak, rookt in Nieuw-Zeeland een Groen parlementslid openlijk marihuana, werd een ander continue opgepakt in de jaren zeventig en tachtig wegens acties tegen kernenergie en milieuvervuiling en hebben ze daarnaast de grootste feministe van Nieuw Zeeland in hun fractie zitten.
De (Young) Greens zijn heel anders georganiseerd dan DWARS en GroenLinks. Waar het bij ons een top-down structuur redelijk sterk is (landelijk-provinciaal-lokaal) is dat hier anders door de manier van ontstaan. In de jaren zeventig is de Groene beweging in Nieuw Zeeland opgekomen, voornamelijk als een verzameling van kleine lokale groene partijen die zich uiteindelijk hebben verenigd in de Greens met speerpunten als ‘ecologische wijsheid’, ‘sociale verantwoordelijkheid’ en ‘geweldloosheid’. Door deze vorming vanaf het lokale niveau zijn de lokale afdelingen vaak sterker dan de landelijke structuur. De Young Greens hebben dan ook maar een kleine 70 man die landelijk lid zijn, maar zijn ze sterk aanwezig op
universiteiten. Acties worden dan ook uitgevoerd op lokaal niveau, in plaats van pogingen om landelijk de media te halen.
Actievoeren blijft nodig, zeker aangezien 2008 weer een verkiezingsjaar is voor de Nieuw Zeelanders. Helen Clark, de huidige premier, zit nu 9 jaar en het merendeel van de bevolking heeft genoeg van haar maar niet van het beleid van haar Labour-partij. De verkiezingen blijven dus spannend: ze kunnen uitlopen op een overwinning voor de National Party, de conservatieve partij, of een vierde achtereenvolgende overwinning voor Labour, maar dan zonder Helen Clark. De Groenen proberen ondertussen hun graantje mee te pikken door te hameren op de gevolgen van klimaatverandering voor Nieuw Zeeland. Hierbij zullen ze vooral ingaan op het feit dat Nieuw Zeeland de in het Kyoto-protocol gestelde doelen niet gaat halen. Dit komt hoofdzakelijk doordat er onvoldoende geïnvesteerd wordt in hydro-energie, terwijl er wel kolencentrales worden bijgebouwd. Daarnaast heeft Nieuw-Zeeland een enorme methaan- en CO2-uitstoot, waarvan 49% wordt geproduceerd door de enorme
33
Nieuw Zeeland:
agrarische sector. Dit brengt hun op de 11e plaats wereldwijd als het gaat om CO2-uitstoot op een totale bevolking van slechts vier miljoen inwoners. Als tweede thema willen ze de voedselconsumptie aandragen. Met andere woorden, het promoten van gezond, organisch voedsel dat de levensduur- en kwaliteit ten goede moet komen.
Tussen de Greens en GroenLinks bestaan ook grote verschillen. Europeanen introduceerden in Nieuw-Zeeland de koeskoes, een buideldier, dat een bedreiging vormt voor de inheemse flora en fauna. Men probeert momenteel de plaag aan te pakken door zoveel mogelijk koeskoezen af te schieten, en de rest te pakken te krijgen met uitgestrooid gif. Helaas is er zoveel gif ingezet, dat vrijwel iedere diersoort er ziek van wordt. 1080, de gebruikte pesticide, is overal in de wereld verboden is, behalve in Nieuw Zeeland. Dit beleid, waarbij duizenden dieren onbedoeld de dood vinden, zal veel Europese Groenen te ver gaan.
Het is echter één van de weinige punten DWARS en de Young Greens het niet over eens zullen zijn. Voor de rest hadden ze veel bewondering voor het politieke programma van DWARS. Dit vonden zij een goed houvast voor de standpunten en als middel om te laten zien waar zij voor staan.
De Greens zijn dus anders georganiseerd dan GroenLinks en DWARS. Anders wil niet zeggen verkeerd, aangezien zij lokaal sterker vertegenwoordigd zijn dan DWARS vaak is. Hopelijk kunnen ze op deze wijze de mensen bewust maken van de noodzaak die aanwezig is om een groene verandering teweeg te brengen.
Groen aan de andere zijde
Bestuur
Voorzitter Jesse [email protected]
Secretaris Organisatie Jochem [email protected]
Penningmeester Jaap van der Heijden [email protected]
Bestuurslid Activiteiten Thuyvan [email protected]
Bestuurslid Promotie en LedenwervingFolko de [email protected] Internationaal Secretaris Rick Meulensteen [email protected]
Politiek Secretaris: hoger onderwijs & wetenschap, zorg & welzijn en groenwetenschap Esther Tienstra [email protected]
Politiek Secretaris: integratie, sociale zaken & werkgelegenheid, binnenlandse zaken en justitieDiederik ten Cate [email protected]
Politiek SecretarisFrank van [email protected]
Adressengids
informatief 34
Werkgroepen
Werkgroep ActiviteitenThuyvan [email protected]
Werkgroep Algemene VrolijkheidFolko de [email protected]
Werkgroep InternationaalRick [email protected]
Werkgroep GroenEsther [email protected]
Werkgroep DierenrechtenEsther [email protected]
Werkgroep EconomieJesse [email protected]
Werkgroep CongresJochem [email protected]
Ik word lid van DWARS, enO ik machtig DWARS jaarlijks 5 euro van mijn rekening af te schrijvenO Dwars stuurt mij jaarlijks een acceptgiro (3 euro administratiekosten extra)
O Ik wil een gratis infopakket
Naam
Adres
Postcode
Plaats
Telefoon
Geboortedatum
O Bank
O Giro
Datum
Handtekening
Deze bon ingevuld opsturen naar: DWARS, Antwoordnummer 51272, 3501 DB Utrecht. Postzegel mag wel, hoeft niet.
Lidmaatschapsbon / Aanvraag infopakket
35
Afdelingen Amsterdam Jochem [email protected]
Fryslan Marcia Dijkstra [email protected]
Groningen Lotte [email protected]
Maastricht Gert-Jan Krabbedam [email protected]
Rotterdam Babak Mohammadzadeh [email protected]
Eindhoven Lotje Pulles [email protected]
Landelijk Secretariaat
Medewerker Lina [email protected]
Oudegracht 229, 3511 NJ Utrecht 030-233 3263
Het landelijk kantoor is bereikbaar op dinsdag van 9:00 uur tot 17:00 uur en op vrijdag van 10.00 uur tot 14.00 uur.
