24 Tijdschrif t vo or prakti jkondersteuning februari 2014 | nr 1

Literatuur1 Van staveren R. Medicatietrouw bevorderen met patiëntgerichte

communicatie. huisarts Wet 2013;56:472-4.2 heiligers PJM, Noordman J, Korevaar Jc, Dorsman s,

hingstman l, Van Dulmen aM, et al. Kennisvraag: Praktijkondersteuners in de huisartsenpraktijk (Poh’s), klaar voor de toekomst? Utrecht: NiVEl, 2012.

3 Van staveren R. Patiëntgericht communiceren in de ggz. Utrecht: De Tijdstroom, 2013.

4 Van der laan J. Therapietrouw. Tijdschrift voor praktijkondersteuning 2007;5:164-5.

Tergooi Ziekenhuizen, Rijkstraatweg 1, 1261 AN Blaricum: R. van Staveren, psychiater. Correspondentie: vanstaverenexpertise@gmail.com. Mogelijke belangenverstrengeling: niets gemeld.

Uiteindelijk beslist de patiënt of en in hoeverre hij medicatie gebruikt. Desondanks is het belangrijk om met de patiënt in gesprek te blijven over het genees-middelgebruik. De verantwoordelijkheid en het initi-atief daartoe liggen weliswaar in eerste instantie bij de arts-voorschrijver, maar kunnen ook gedeeld worden met de praktijkondersteuner, de apotheker of ver-pleegkundige, en natuurlijk met de patiënt zelf.Tot slot: de beschreven gespreksvaardigheden en sug-gesties dienen vooral ter inspiratie. Iedere patiënt en elke situatie vraagt weer een andere aanpak. Boven-dien ontwikkelt de praktijkondersteuner al doende haar eigen strategie in het bespreken en bevorderen van goed geneesmiddelgebruik.

“Ouderen zo lang mogelijk thuis houden!”, roepen bestuurders en politici. Ik vind dat bedillerig. Zorg-behoeftige ouderen moeten plotseling van opvatting veranderen en ons huisartsen wordt verweten dat we tot nu toe alle bewerkelijke ouderen uit huis sleuren en in een verzorgingshuis stoppen om er vanaf te zijn. Hoe durven ze dat van ons te denken. Het pro-bleem is namelijk eenzaamheid, onvoorspelbare zorg-behoefte en afhankelijkheid. Soms is het dan nogal wreed zo iemand thuis te verplegen. Een vereenzaam-de fragiele oudere kan geweldig opfleuren van verhui-zen naar een zorgcentrum. Te gaar om te bewegen, afwachten of iemand langskomt. Initiatief voor wat dan ook is even versleten als haar knieën. Vrienden en familie overleefd, vele begrafenissen afgelopen. Depressief is het niet. Leven is rustig wachten op de dood geworden. Ouderen zo lang mogelijk thuis wil-len houden wordt onderbouwd met vraagsturing. Dan klopt het beleidsmatig altijd, want vraag wat ze wil en ze wil niks, zeker niet verhuizen. Ze is name-lijk aan het wachten op een natuurlijke laatste bladzij-de. Zelfs doorbladeren naar de laatste bladzijde is teveel moeite, is ook niet wat ze wil. Vraaggestuurd ouderenbeleid is dom gekakel, vind ik. Fatsoenlijker dan vraagsturing is probleemgestuurd werken.

Soms is dat thuis tot het gaatje gaan, soms is tijdige verhuizing naar een zorgwoning beter. We laten ze langzaam wennen aan het idee van wonen in het zorgcentrum. Nooit meer moederziel alleen ziek zijn, pijn hebben. Soms wel in het restaurant eten, soms niet. Soms wel een praatje maken, soms lekker suffen in je sta-op-stoel.Wat is mooier dan je demente partner op de demen-tenafdeling en jij op rollatorafstand op dezelfde gang in een zorgwoning? Of samen op twee zorgapparte-mentjes naast elkaar: samen slapen in het ene appar-tementje, woonkamer in het tweede. De droefenis van alleen thuis sterven, met een dochter in Appinge-dam die het niet redt om elke dag langs te komen. Dat kan beter met niet zo lang mogelijk thuis blijven. De Zweden hebben een extreem ‘Zo lang mogelijk thuis’-systeem. Ze zijn er blij mee, op een ding na: de droeve eenzaamheid thuis.Houdt zorgcentra in stand. Er is geen overgebruik, we plaatsen niemand tegen zijn zin, het is geen gemak-zucht. Overigens is maximale thuiszorg duurder dan het tarief in het zorgcentrum.

Nico van Duijn

i n t e r m e z z o

Ouderen bedillen