Dit jaar ben ik Serious Ambtenaar met LEF: wat een GELUK!

Het is woensdagavond 13 maart. Ik leg mijn spullen voor de volgende dag klaar. Morgen moet ik vroeg op voor de eerste dag van twee Serious Ambtenaar-dagen. Ik heb het gevoel dat je hebt als je de eerste dag ergens gaat werken. Gezonde spanning: is de opdracht echt zo leuk als hij lijkt, hoe zijn die andere Serious Ambtenaren, lig ik wel goed in de groep enzovoort. Oei dan gaat de wekker voor een donderdagmorgen wel erg vroeg. En vandaag geen gesnooz, want van Papendrecht naar Lelystad in de spits is toch minimaal 2 uurtjes tuffen. Om zeven uur zit ik fris, maar nog niet echt fruitig achter het stuur. Maar ik heb er zin in! Onderweg verbaas ik me over het grote aantal windmolens dat ik tegenkom. Ik kom blijkbaar maar weinig in dit deel van het land. Tom en Tom helpen mij het gemeentehuis van Lelystad te vinden. Nou ja… bijna dan. Het laatste stukje wordt me gewezen door de burgemeester van Lelystad zelf. Ik voel me vereerd en zeer welkom.

Dit is mijn eerste opdracht voor Serious Ambtenaar. Hoewel ik een groot fan ben van SeriousRequest en ik op 25 december meestal in een Serious gat val, is de actie van Serious Ambtenaar mij vorig jaar volledig ontgaan. Tot mijn collega meedeed. Hij vertelde er enthousiast over. Een beetje jaloers was ik wel. Ik had ook graag meegedaan.Dit keer was ik er dus als de kippen bij om me op te geven. Eerlijk gezegd is de reden dat ik meedoe is niet geheel filantropisch. Het is vooral ook een manier om een kijkje in de keuken van een andere gemeente te nemen en inspirerende mensen te ontmoeten.

Toen ik vooraf de lijst met namen van onze groep zag, schrok ik eerlijk gezegd een beetje. ‘Oei dat zijn wel veel vrouwen bij elkaar’ dacht ik. Maar gelukkig zijn er ook wat hanen in het hok en is er een goed evenwicht in persoonlijkheden. We stellen ons aan elkaar voor met behulp van onze sleutelbos. De één is daar wat langer mee bezig dan de ander (want héél véél sleutels voor héél véél deuren) en de ander is wat pragmatischer (want ‘je kunt toch gewoon nieuwe cilinders laten zetten met dezelfde sleutel’). Het is al snel duidelijk waarom de organisatie van Serious Ambtenaar ons bij elkaar heeft gezet. We zijn stuk voor stuk goed in het geven en/of organiseren van workshops. Dat maakt het proces makkelijk. We gaan brainstormen in twee groepen en komen terug met de thema’s LEF en GELUK voor de workshops.

LEF is een thema waar het mijzelf nog wel eens aan ontbreekt, dus na de overheerlijke en goed verzorgde lunch ga ik enthousiast aan de slag met ‘mijn’ team om de workshop voor dat thema verder uit

te werken. En dan gebeurt er iets bijzonders. Het voelt bijna magisch. De workshop rolt zo vanuit onze gedachten op het papier. We zijn kritisch op elkaars ideeën, maar nooit zonder daarbij direct een oplossing aan te dragen. We vullen elkaar aan en zijn creatief. ‘Goh’, denk ik ‘ik zou zelf graag deelnemer zijn van deze workshop.’ De taken worden net zo makkelijk verdeeld. Niemand is bang om moe te worden en trekt als vanzelf iets naar zichzelf toe. Binnen twee uur is er een plan en als we het presenteren aan het GELUKsteam en vervolgens aan de ambtelijk opdrachtgever is iedereen enthousiast. Tot slot tovert één van de teamleden een inspirerende uitnodigingstekst uit haar hoge hoed en zijn we klaar voor deze dag. Iedereen weet wat hij moet doen om op 25 april een spetterende workshop te geven.

En dan is er ineens het afscheid. Afscheid van de helft van de groep, want zij geven de workshop op 23 april. Die zien we dus niet meer. En ineens begrijp ik wat meer van programma’s als Wie is de Mol, waarin deelnemers na een dag al huilend afscheid nemen van de afvaller. Ik dacht altijd, ‘wat een drama! Je kent die persoon net!’ En hoewel ik niemand huilend in de armen ben gevallen, vind ik het heel bijzonder om te ervaren hoe goed je mensen binnen een dag leert kennen en hoe je als twaalf wildvreemden voor elkaar iets moois kunt creëren.

Ik heb ontzettend veel zin in 25 april. Volgend jaar hoop ik weer met trots te zeggen: ‘Ik ben Serious Ambtenaar!’