Noord-Holland_8feb_v1

www.trouw.nl/schrijf

Voorwoord

Met dank aan alle dichters!

Gedichtendag is het jaarlijkse poëziefeest van Nederland en Vlaanderen. Poetry International en Stichting Lezen Vlaan-deren kozen voor de 11e Gedichtendag op 28 januari 2010 voor het thema Over de grens. Poëzie over de landsgrenzen, over de grens van de taal, over de grens van de kunstdisci-pline of over de grens van het betamelijke. Dagblad Trouw zocht het dichterbij: de eigen buurt.

Gedichtendag is het feest van alle poëzie. Nederland kent zo’n 750 dichters die minstens één bundel hebben uitge-geven bij een uitgeverij. Die 750 vormen echter maar het topje van de ijsberg: onderzoek wijst uit dat zo’n miljoen Nederlanders gedichten schrijft. Onder het wateroppervlak krioelt het dus van de poëzie in de vorm van ontroerende, schokkende, vrije, strenge, troostende, opruiende, vorm-vaste, lyrische, rijmende, experimentele of ontluisterende gedichten. Dat deze rijkdom via uitgever en boekhandel de weg naar de lezer nooit vindt is onterecht: alle poëzie wordt immers geschreven om gelezen te worden.


Dagblad Trouw biedt met Dicht in de buurt deze verborgen rijkdom een podium en laat daarmee de veelzijdigheid, de variatie en de inspiratie van dichtend Nederland zien. Uit meer dan 1.000 gedichten die binnenstroomden spreekt de persoonlijke beleving van onbekend dichttalent van zijn of haar directe omgeving; in realistische of fantasierijke be-schouwingen over stad, dorp of streek, de bewoners ervan of over het wonderschone of foeilelijke landschap. Een rijke oogst die door Trouw per regio is gebundeld en zo toegan-kelijk is gemaakt voor een bijzonder publiek. Een publiek dat bekend is met de omgeving in de versregels, of misschien zelfs wel zichzelf herkent. Een mooi kado aan Gedichtendag! Met dank aan alle dichters.

Bas Kwakman

Directeur Poetry International


Inhoud

1 Grasspriet in de Kalverstraat

2 Het mooiste van Den Helder

3 De langste

4 De nachttrompetter

5 In voetsporen

6 Kromme Waal

7 Oudezijds bij nacht

8 Ik heb ze lief...

9 Kermis

10 dansje met God

11 Raakvlak

12 Ontheemd

13 ik breng het licht terug tot een streep op

het museumplein

14 Broedplek van der Pek

15 Hemels

16 In de polder

17 Hollandse zomer

18 Laandervaart

19 P.C. Hooftstraat

20 ‘t Wintert Wad

21 Het zal wel winderig zijn boven Amsterdam

22 Bergen aan Zee

23 Wonen op het platte land

24 Dood Ramses Shaffy

25 Het vasteland

26 Ankeveensche Plassen

27 Zanderij Cruysbergen

28 De Pijp

29 de overkant

30 Lands End

31 Elswout

32 Corversbos


33 Eilandspolder

34 regen op het Rembrandtplein

35 Plein van sterren, plein van planeten

36 Molen van Piet

37 Leefbaar Amsterdam

38 Mijn Wereld

39 Zee en land

40 Buiksloterdijk

41 voorjaar in Haarlem

42 Mijn Vecht

43 Siertuin Natuurmonumenten ‘s-Graveland

44 Onze Lieve Vrouwe Hemelvaart

45 Amsterdam, Overtoomse Veld, 30 april 1993

46 Café De Zwart

47 Keizersgracht

48 Spleen

49 Spanderswoud.

50 Dorpsstraat 19

51 Vrijdagavond (in het De Mirandabad)

52 Landgoed Hilverbeek

53 Schiphol

54 Nico, Stadswandelaar van Haarlem

55 Spinnen

56 Stroopwafelgedicht

57 Groeten uit Den Helder

58 Heimwee naar de Rechtboomssloot

59 Prinsengracht 263

60 De gouden bocht

61 Buitenveldert

62 Oh Amsterdam

63 Halfweg

64 De blauwe reiger

65 Mist over de Oude Schans

66 Perdiep Ramesar komt naar Zandvoort

67 Oogststraat

68 het java-eiland


69 De tol voor Noord

70 Cannabis lollies

71 Marte Jacobs

72 Schellingwoude

73 De Kop

74 Altijd Koemarkt

75 Amsterdam

76 BANTAM

77 Avondstrand

78 De dronkendichtersconventie

79 Ransdorp

80 Bonbon

81 Waterland

82 Pontminuten

83 Vloedlijn

84 Halverwege

85 Dichterscafé

86 Flatgebouw met bomen

87 Nacht in Amsterdam

88 Ilperveld

89 Zusters Augustinessen van Sint-Monica

90 haar adres

91 dichtbij in Oost

92 anne 13 mei 1944

93 Zelfportret in zolderraam

94 Het spleen van Amsterdam

95 In beweging

96 Gevaar op het IJ

97 Barnegat

98 Hoe zal het Haarlem gaan

99 Tegenbeeld

100 Het Rampenbosch

101 Vredig Vondelpark

102 Een Vers voor Regionalen

103 Schuitjevaren

104 Na de oorlog


105 Nieuwendam

106 Springvloed

107 Amsterdam-West

108 Particuliere brieven

109 Uitdam

110 ‘t Nopeind

111 Zuiderwoude

112 Haarlo heim

113 Van Eijlders

114 Durgerdam

115 Uitzicht

116 Heilige grond

117 Bijna nacht

118 Museumtram

119 Kwadijk

120 Sightseeing

121 naar de hoofdstad

122 Brieflezende vrouw

123 Buiksloot

124 Centrum Alkmaar

125 Ik luister...met mijn armen om je heen... als je wilt

126 Hemels Paradijs

128 Holysloot

129 Zunderdorp

130 Broek in Waterland

131 Wat vreten ze uit

132 Het Leven

133 Dieren

134 De Zwerver Op De Dam

135 Van binnen weten

136 Centrumplan

137 De Haarlemmer meer

138 Den Helder

139 Buurtjeskerk

140 stadje aan het Spaarne

141 De straat


142 Het Wognumse moeras

143 Het Almere van Alkmaar

144 Vieze stad

145 Isis

146 Laanweg 18c

147 Nachtelijke tocht vanuit Ransdorp

148 Paadje in het Heilooerbos

149 De actrice

150 Verbonden

151 Atlas

152 Carmenstraat 2

153 seizoensbreuk

154 acrostichon: Den Helder

155 Overleek

156 Volgermeer

157 De Nes

158 Waterlandse Zeedijk

159 De Poel

160 Koningin Anna Paulowna

161 IJweg

162 Werelderfgoed

163 Lente aan de Zaan

164 Corus

165 Brand in Mokum

166 Ouderkerk

167 13 januari 2010

168 Tuindorp-Oostzaan

169 nucleus

170 Golvend geluk

171 Karaktermoord aan het Spaarne

172 Zwanenwater

173 HEEMSTEDE

174 Bos van Blaauw

175 De Oosterhout

176 SMARTLAP

177 De oude boer uit Zijpe


178 Haarlemmermeer

179 Mijn Schelp

180 Burengerucht

181 Muggenjacht

182 Innerlijke rijkdom

183 Amsterdam

184 Ruigoordschaafselen IV

185 MET JOU GEBOORTE

186 Landsmeer

187 Vogeleiland De Kreupel

188 De grote gok

189 de wereld is vandaag een

190 andere kant

191 Voetveer over de Schinkel

192 het einde van de lange nieuw

193 Stadsgezicht

194 IJMUIDEN

195 Longing

196 [geen titel]

197 [geen titel]

198 Cafe Eijlders

199 Omsloten door een Hekwerk

200 Oproep

201 Eens was hier zee

202 Zomerstrand in Bergen aan Zee

203 Lijn 13

204 Oostelijke Handelskade

205 KONINGINNEDAG

206 Hondsdag in Sint Maartenszee

207 Buurtgenoten

208 zwerfstad

209 Minder meer

210 CENTRAAL STATION

211 Diemen

212 Het carillon

213 Van Santenlaan


214 Sint Liobaklooster

215 Mijn Waardse Stad

216 boven grachten

217 Camperduin in November

218 Noordender Middenweg

219 Stille parel

220 Geboortepolder

221 De trein snijdt

222 Oh wat ben jij dood

223 Weerkaatsings

224 Groen

225 DE BALLADE VAN SLOTERDIJK

226 Zwanennest te koop

227 Al die verschillende scholen, zelfreflexie

228 naar huis

229 Immigratiegolf bij mijn buurman

230 Thuisgekomen

231 en zo ontstond Amsterdam

232 Een groene kathedraal in Groenendaal

233 Kruiningen - Perkpolder

234 Het huis van Anne

235 drijvende kracht

236 Op de fiets

237 Het Spaarne is krom

238 Mijn straat

239 BUREN

240 Slufter

241 Razende Bol

242 Amsterdam

243 Bericht van de Zee

244 De Noordzee

245 Oerkracht

246 Trein komt

247 voor kantoor

248 Ziel en zalig-heden

249 Eerste vakantie


250 Sirkelgang

251 Stadsgezicht

252 Koldermolens

253 Nieuwediep

254 Vogelkijkhut

255 Sint-Adelbertabdij

256 Bruiloftsplannen van een rinnegom

257 Callants

258 Ambulando non solvitur

259 Holysloot

260 De Tocht

261 Nowhereland

262 cité blanche

263 Het Zaangevoel

264 Tramlijn

265 Vaker naar het Zonneplein

266 Als ik alleen wil zijn


1. Grasspriet in de KalverstraatFred Tak (Amsterdam)

Hij staat daartussen tegels uitgelichtbij juwelier voorheen Siebel

Trots te wezende dag weer overleefdvan lijven dof en zwijgendlangs de glinsters voortgedreven

Murmelendin onbegrepen taalmet stoere blik de wereld in Rekt hij zich uit nu voor de nachtdroomt zich tot een bladeen planteen boom met weidse takkenin dit vlakke land vanbot gestamp en grijze voeten


2. Het mooiste van Den HelderJoop Leibbrand (Den Helder)

Het mooiste van Den Helder is het kerkje van Den Hoorn

als je in het late ochtendlichtalleen staat op de dijk

en vanaf deze overkantde zee voorzichtig deint

naar het nabije land dat over verre horizon getild zal wijken.

Het is daar dezelfde hemel niet die je hier ziet.


3. De langsteHenk van Zuiden (Amsterdam)

Markt, kende ik alleen van mijn dorp.Vele rijen kramen op een vierkant plein.De grootste van Nederland zeiden ze.Later, mijn zus trouwde een Amsterdammer,kwam ik voor het eerst in de hoofdstad.Ik werd meegenomen naar de Albert Cuyp:oneindige straat met huizen achterlangs de kramen.De lokroep is er anders, àndievié!!! wordt dìjvié!,eerpels heten er áaadappelen.Het koopvolk is er gelijk:vrouwen alleen, vrouwen met zusters envriendinnen, moeders en dochters, vrouwenmet buurvrouwen, en heel soms een vrouw met man. Mannen scharrelen er meestal rond de viskraam of drinken in het koffiehuis.Tegen opbreektijd denken ze aan verwennenvan hun meissies:drie bossen chrysanten voor de prijs van één.

Apeldoorn had misschien wel de grootste,Amsterdam heeft de langste.


4. De nachttrompetterHenk van Zuiden (Amsterdam)

’s Morgens is dit park voor trimmershaastige fietsers en lustige babysitters.’s Middags strijken vrije lui de boomdekens,bezetten bejaarden de al dan niet afgerepeldebankjes. Met pijn in de ogen kijken ze naar skaters en ander lenig jong spul. Een zanger zoekt zingend de Hella Haasseboom, zijn woorden vinden plek op de rug van een zwaan, lonkend naar luistergrage vogels. En het water zegt niets, doet niets. Op zwoele avonden vergeten bezoekers hetjachten. Ze blijven loom rondhangen. Lurken aan harde tepels van waterflesjes en soms gooien ze een verre bal voor andermans hond.Tussen nacht en het dagen trapt een dichter zijn pedalen rond, richting huis. De kop vol woorden, zijn handen grijpend naar galappels. Hij groet de eerste ochtendfluiters, maarhoort niet de trompetter in het rosarium.Er gloeit een nieuwe dag. Alles begint van voor af aan. Alles blijft hetzelfde in het park. Er verandert niets.


5. In voetsporenJacques Vos (Abcoude)

oostzijds de molenwestzijds het Geineen trein laadt op de achtergrondmensen in Abcoude

wieken dragen vruchtenze zaaien in mijn ziel de winddraaien, wuiven met hun armenschoonheid tot het land

ik waan hoe Mondriaan hier zitverzonken als een dichterover deze plekken schrijftmet als papier palet, alswoorden verf, alszinnen linnen


6. Kromme WaalFrans Terken (Amsterdam)

Het sneeuwt op de Kromme Waallichten klimmen in een enkele mastvriezen vast aan de touwenstaan schrikwit stil in zware lucht

het geluid gedempt staptvan een man die zonder jas komtkomt om een sigaret te lenen

om warmte te blazen in zijn gehavende baard die kraakt aan het buitenraam

maar het vuur raakt niet aanzo koud schijnt de adem die wolkjes van de lippen breekt

gaat en keert weer kijkt vlammen in de haard, dat dralen naar een schuilplaats voor de nacht

en dan verwaait onder vlokken bedolven


7. Oudezijds bij nachtLoes Essen (Amsterdam)

van alle neon overheerst het roodweerspiegeld in de gracht

een menigte aan achterhoofd loopt langs de halfvergane boot, voorbijhet zwanenpaar, dat bij elkaarrust, in de luwte van de nacht

het vrouwtje op één poot,één weggevouwen onder donsde hals, zo ingetogen rondgebogen, bijna pijnlijk teer

hij, groot en wakend achter haarvleugels iets van het lijfeen oog op mij gericht

zo dicht op onverdraaglijk lichtheb ik nog nooit gestaan


8. Ik heb ze lief...Margerite Luitwieler (Amsterdam)

Ik heb ze liefde plekken waar het tochtwanneer je er de bocht omgaatGeef mij maar de achterkant van huizen en gebiedenwaar elke groene sprietomringd door scheve stenende droge grond uitschietHet onbedoeld gemaakt gebied.


9. KermisPaul Roelofsen (Koedijk)

De straten zwijgen er verstomden katten krijsen ruggekromdin het kraaiennest Koedijk

Aan dit verbanningsoord*heidens als pest en rattenkleeft zwaar de doem van ‘t soort

Geen kermisklant loopt hiermet een eenvoudig flesje biermen nuttigt het uit kratten

om driften stuk te slaanop kop van Jut of messentrekkendliefde af te dwingen

in de vermoeide nachtals de gewilde meiden nogde voegen uit de gevels gillen.


10. dansje met Godanne toulet (IJsselmeer)

ja hoor mijn God bestaat wie anders laat de melkweg dansen in de grijze Zuiderzee? en waar komt plots die zwaan die rare witte zwaan vandaan? ze peddelt langs gezonken dromen over de golfjes van het meer meer en meer mijn blik voorbij ze wuift naar me die waterzwaan met haar luie linkerpootje dat ligt te rusten op haar rug links? heeft God zich dan bekeerd? verkeerd? ach neen

dag zwaan dag dwaze zwaangedachten

dag God tot nog eens aan de Zuiderzee


11. RaakvlakAnne van Amstel (Amsterdam)

Achter muren groeien wij langzaamuit tot smaragden, kostbaar en prachtig,met zichtbare barsten als teken van echtheid.Jij die hier ook woont, koninklijk kleinood,dit plein, deze huizen ons moedergesteente,weet jezelf onbetaalbaar kwetsbaar,meer dan wie om jou geven verdienen. Met lichte fouten houd je waarde– wie is er nu van het zuiverste water –maar laat je niet opjagen, want verhitverlies je je kleur. Dat wil zeggen je ik.En lijkt het gras bij de buren groener,ook zij zijn smaragden, ruw en hoekig,gemakkelijk brekend op krassen van vroeger.Het is daarom nodig dat wij elkaar dragenals broze juwelen.


12. OntheemdWil Cordes (Enkhuizen)

na jareneen weerzien in geboortestadeen rendez-vousomzien in Enkhuizer kroegje kent dat weldie goeie ouwe tijdtwee vrienden van weleerhij bleefik was het zathet was genoeg

na koffie met likeureen wandelingook door mijn oude straatin herinneringwat smalletjes, stil en leegnou ja, een bomenrijeen damesfietsnonchalant tegen de muurniet eens op slotdat late uur

en weet je nogwanneer destijdsde avondklok het vroegdan lieten we de schemer toevier gaslantaarnsgeelachtig lichtde bakkerswinkelging vroeg dicht


zeg mij,wie stal het duister van de nachtwie nam zijn sterren meeen wie heeft toen geprotesteerdzeg mij,was jij daarbij?


13. ik breng het licht terug tot een streep op het museumpleinpom wolff (Amsterdam)

ik ben schuldig omdat ik kranten leesde wereld terugbreng tot papiervandaag de foto’s accepteerbeelden beelden roepen laathet meisje van weleermet modder tot haar monddie armen gespreid ontzettend naakteen vragend montessorimeisjemet napalm op haar huid

zo meteen zeg ikzo meteen is zo meteeneen excuus voor nueen strategie voor straksik breng het licht terugtot een streep op het museumplein

voor het gezicht geschroeide handenomdat ik blindzijn prefereergeen stem meer boven water horen kanga je mee?een lange boswandeling makenheb je de wereld gezien, ook de bossen


14. Broedplek van der PekWilma van den Akker (Amsterdam Noord)

Met een tas tegen mijn knie kom ik aangefietst, zie de markt,leg mijn gedichten tussen huisvlijt en ambachtelijke worst een bakfiets brandt bonen:een koperen koffiemobiel

Het meisje van de slager verkooptworsten als broodjes, vertelt mijhaar verhaal, ik spreekeen buurtvader, een lieve Boliviaanen de vrouw van Maggezien

Buuf van het Sterrenplein komt langs,stuurt een filmploeg naar mijn kantbuurman vertelt een mop, blaast veren door zijn hand, neemt klokslag driezijn pil – dat luistert nauw – ik geefmijn woorden weg, verkoop er wathoud mijn plas nog even op

Espresso van de bakfietsmachine warmt mijn strot, of is het de calvados?ik houd vandaag in ieder gevalnog meer van de mensen, van Noord


15. HemelsWilma van den Akker (Amsterdam)

Noord, ik houd nu al van jede bus doet na de tunnel bloemen aan

het Mosplein is verweerdSneeuwbal en Pinksterbloemlicht en vrolijker

na de bocht dwingenscheepsbouwers respect afDraaier, Slijper, Tuiger maarik val op Nageljongenstraat

smeltend denk ik aanhoe je me vastspijkert- ondeugend!

stap uit op de Meteorensingelloop door de Aldebarannaar de Grote Beer:

thuishemels!


16. In de polderIna Braas (Grootschermer)

zinderende zonblauwe hemel

bedwelmende bloesemkakelende kipreiger op rust

goedmoedige grazersongeschoren schapengroen gras

polderwegoptrekkende tractorverstoort de rust


17. Hollandse zomerIna Braas (Alkmaar)

Zachte luchtgeur van grasnatte bladerenen slootwater.Geur van aardedampendna een regenbui.

Boven mijn hoofdhet bladerdakwuivend.Gefilterd lichtgroene schemergevoel van heelheiden verbonden zijn.


18. LaandervaartHanny van Alphen (Limmen)

zandpad vol sporen, diepe groevenvan vroeger wetenwaar wagens redengetrokken door het paard

vorstelijk verglijdt de vaartonder scherpe klankenvan ijzers die ploegendoor een oudhollandse kaart


19. P.C. HooftstraatKees Godefrooij (Amsterdam)

Zoals gebladertedoor een windvlaagverplaatstin een poëemvan elegantiehaalt Botticelli zijn modeluit Praageen venuszonder enige distantievoor wie de vonk fungeertals levensvlamals brandpuntin een driftig paringsvuuren die de liefde vindtin Amsterdamzo rond het voetverzwikkendmiddaguur.


20. ‘t Wintert WadMargreet Hiddink-de Haan (Hippolytushoef )

Op de grens van land en waterwaar het zoet het zout ontmoet loop ik dagelijks langs de vloedlijn van een uniek stukje Werelderfgoed

Mijn blik op het Balgzand gerichtvanaf de Wieringer kustwaar overtijende vogels foeragerenheerst schijnbaar nu sirene rust

Het wintert op de Waddenzeebevroren algenplak rust aan de randopenwater in diepe en ondiepe geulenmet daartussen platen ijsfondant

Waar wind het water meestal krultis nu het wad stil in zichzelf gekeerddoor drijvend wolkdek opgenomendie het openwater aquarelleert

Een sneeuwbui in ontwikkelingverdrijft het zonlicht gestaagkleurt even nog de hemel en het watergeeft het Wad een dubbele laag

Het dynamisch wisselend landschapdeze onvervangbaar grenzeloze natuurkraamkamer en pure wildernisverandert steeds van uur tot uur


21. Het zal wel winderig zijn boven AmsterdamLilian Caessens (Amsterdam)

Vroeger hebben mijn ouders tien jaar hier gewoondtoen werd hun huis verkocht en ging ik in het hoekje zitten

ik droeg het opgeheven hoofd nog langverloor ogen in mijn biotoop

vader lag die dag in Californiëmet een vis in zijn buik

het was winderig boven Amsterdam


22. Bergen aan ZeeCoby Poelman-Duisterwinkel (Bergen aan Zee)

De zee ingehaald,golven stormen,ijskristal klettert uit antraciet, onweer in Bergen,zon in de duinen,schuilplek ontdekkendoor hagelzand,windvlagen spelenmet slippers en vlaggen,rennende badgasten,flitsend strand,we vieren vakantie in Nederland.


23. Wonen op het platte landCar (Purmerend)

Alleen de slotentussen versteende weilandenvol koeien achter glasvertellen nog hoe ooitdit Purmer landschap was

De Westerweg toont frappantde overgang van oud naar nieuwboerderijen in een woonhuisjasstaan broederlijk naast villa’sdie plaats namen op wat een erf was


24. Dood Ramses ShaffyBea Ryckaert (Amsterdam)

PastoraleDuizend maleGedraaid en meegezongenHartstochtelijk uit volle longenMijn vuur mijn liefde ochIk zing, huil en bewonder nogJe bracht mijn meisjeshoofd hevig op holMaar enkel van mannen werd je helemaal dolVanaf nu zullen allen je missen, wel te verstaanWe laten je nu je eeuwige, eigen gang maar gaan…


25. Het vastelandHenk van Diermen (Den Helder)

De hartslag van de zee wekt ons tot leven.Verlangend zweven we ’t wassend water tegemoet en buigen ons voor witgewelfde kuiven, verliezen vaste voet, vinden w’elkaar in ledematen die als vinnen ons bewegen handvatten geven voor ’t beminnen.

Oplevend in de buik der zee, drijven we weg en mee.

Herboren op het vasteland, weerklinkt ons wiegelied en daar waar niets wordt uitgewist, pijlen we liefde in graniet.


26. Ankeveensche PlassenCees Buitendijk (Ankeveen)

Het domein van alles watwatervleugels of vinnenheeften van één man met dehengel.

Waar te wereld de visserbesmet ishier strijden Reigersen Visser met een schoongeweten.

BroodWijnen Vis

De visser tuurt naar zijn dobber van kurkgekleed in stilte en zware shagmet doorgegroefd gelaat

BroodWijn en Vis

gelijk een ware discipel.


27. Zanderij CruysbergenCees Buitendijk (Hilversum)

Hier vliegt nog de Tengere Panterjufferboven het Heidekartelbladgewoon en voor nietstoch deed je die twee ooit wegvoor hebzucht

Je weet niet hoe zeldzaamhet is dat eenTengere Panterjuffer boveneen Heidekartelblad vliegt.

Ga in Godsnaam kijken!

doe dan de groeten van mij aan eenTengere Panterjufferdie over een heidekartelbladvliegt


28. De PijpMarijke Harberts (Amsterdam)

Herfst. De Eerste van der Helst. De hoge huizen, rijen rechte ramen,staan al in schaduw, maar bij caféKoekenbier ligt het terras nog in de zon.Geroezemoes. Een oude vrouw:‘Inenen doodgebleven in zijn stoel.Ja, achtentachentig, je mag niet klagen.’Een meisje met mobiel: ‘Yep. Doeiiii. Ok.’

Een vrouw in joggingpak, fiets aan de hand,poedeltje parmantig in zijn mand.Twee meisjes duwen een bak met peuter, hun koppies steken uit boven de rand.‘Meid, moet je kijken wat ik heb gekocht,geen geld toch?’ Om mij heen de stemmen.‘Ik geef weer teveel toe, dat doe ik steeds.’‘Wat zal ik? Zelf bellen of wachten op hem?’

De winkels: Kashba, Eufraat, toko Tjin.Op het terras een vader met zijn kindin wandelwagen, hij voert het kibbelingop tafel glas met pils en fles met speen.Een Surinamer sjokt voorbij, staat stilvoor het kunststof rund van slager Leen,streelt hem, spreekt indringend op hem in.Een jongen skeelert behendig om hen heen.

Zomaar een maandagmiddagin de Amsterdamse Pijp.


29. de overkantMaaike Kwadijk (Groet)

die nacht ging ik naar Groetwaar het duin de dijk ontmoetde goden waren goedgezinder stond een straffe westenwind

verwaaid en wel kwam ik aangroette vriend de volle maanbegon toen aan het echte werkik groef een geul van zee tot kerk

het water ging woest stromenals in mijn mooiste dromenik gaf mijn land terug aan de zeeeen golf nam mij vervolgens mee

zo ben ik dus hier belandnu ben ik aan de overkant


30. Lands EndJoop Scholten (Den Helder)

Wij komen oma uitstrooien hier waar het land ophoudt de zee spoelt over een krib

wij zeggen dat het oma is het laatste beetje as dat van haar overbleef glijdt weg uit onze handen

het eindeloze wiegen van de golfslag draagt haar naar het onbekende

wij blijven nog wat staan wijzen elkaar de overkant de boot naar Texel vaart onafgebroken heen en weer.


31. ElswoutWinnie (Overveen)

Een middagje Elswout

Genieten van de magie van het bosDe wondere wereldVerborgen achter bomenSluipend door het mosVliegenzwammen, fantasie van elfjesFluisterend over dromenGeritsel, gekraakEn toch zo stil

Waar duistere magieSlechts ligt verscholenIn het zwarte water

Op zo’n momentIs allesAlleseen zorg voor later


32. CorversbosCees Buitendijk (Hilversum)

In het Blauw uur

het moment waarop de nacht sterften de morgen wordtgeborenzijn alle dierenplanten zwijgzaam.

In dit Blauw uurbesloten wij tothet einde

Corversbos is eeneindbestemming.


33. EilandspolderIna Braas (Driehuizen)

krassen van schaatsenhet ijs dat kraakt en beweegtvoeten zijn in vorm

ogen geknepenwijds en wit het lege landhet zonlicht schittert

wind jaagt door het rietvorst doet oren tintelenwangen kleuren rood

sneeuw valt nu gestaagdiepe stilte overheerstwinters polderland


34. regen op het Rembrandtpleinanne toulet (Amsterdam)

S.-James houdt de stortbuienbinnen de perken:koffie verkeerd onder een natte parasol

ook dat is Amsterdamop zondagmorgen


35. Plein van sterren, plein van planetenWilma van den Akker (Amsterdam)

Door mijn keukenraam zag ikKaukasische vleugelnootbomen eronder: gras met kale plekken waar honden kakten, katten haastig overstakenkinderen hadden niets te zoekenhier moest gauw iets beters komen

De buurt maakte een plan waar gelukkig geld voor waszware machines reden dreunendons dorpje binnen, groeven,deponeerden zand

Kinderen en katten speelden op die bergentot het echte speeltuig kwam: een klimding,glijbaan, pingpongtafel en tot slot een knikkerpot; verder banken en plantenbakkenintussen werd een feest geregeld

Vandaag hangen er slingers aan de takkenwe bakken vlees, klimmen, glijden en draaienrinkelende rondjes aan de rekstok tot we sterren en planeten zien door het bladerdakvan onze Kaukasische vleugelnootbomen


36. Molen van PietHanny van Alphen (Alkmaar)

jouw hand in de mijnezo gewoon en toch ook nieteen lichte trilling

wanneer we wandelenover de glanzende keienvan een herinnering

het was hier, aan het waterwaar wij samen spandenmet eenden tussen het riet

in liefde nog onbedrevenonder de schaduwvlerkenvan de molen van Piet


37. Leefbaar AmsterdamJos Zuijderwijk (Amsterdam)

Er worden sinds vele jarenin ‘s lands hoofdstadvan randje noord tot diep zuidtal van normen en waardendiep onder de grondverpulverd en dan aangeplempt

‘s Morgens keken mokumers daastrillend rond putten de rotzooi aanwie nee zei was niet meer te verstaaneen dwaallicht riep ‘s nachts nog om klaas

IJ-burg en Almere werden geloofdverder alles verdoofd voor leefbaar Amsterdamdiep verankerdin tunnelsnaar de toekomst


38. Mijn WereldCoos de Goede (IJmuiden)

Mijn wereld was IJmuidenen nooit was de wereld groter dan toenik Jetje verkende op het landje langs de spoorbaanlangs het zwarte sintelpad dat ooit een grijze autoweg zou zijnlangs het brede kanaal dat de boze fabrieken op een afstand hieldschijnheilig zwaaiden we daar naar de langskomende treinenJetje en ik.

Mijn wereld was IJmuidenen nooit was de wereld groter dan toenik Jetje hoopte te kunnen betovereneens op het landje langs de spoorbaanmet het neerdwarrelende zaad van de iependat ik zelf slikte om te weten of het werktedoor de Kanaalstraat op weg naar de kleuterschoolzwaaiend naar vrachtwagens met oorlogspuinnaar de bestuurders van de wederopbouwmij een man voelend als die terugzwaaidenmaar het zaad van de iepen liet mij onberoerden gaf ik daarom nooit aan Jetje.

Mijn wereld was IJmuidenen nooit was de wereld groter dan toenik bramen zocht in de door de ochtendzon geurende duinenen mijn blik soms dwaalde naar de blonde welvingenvan de met grijsgroen helgras begroeide zeereepwaarachter ik de schier oneindige zilte deining wistmaar niet hoe ik de lokroep daarvan moest duidenen nog niet dat ik dat nooit zou weten.


Mijn wereld was IJmuidenen nooit slonk die wereld sneller dan toenik met Aart zwierf langs havens en sluizentienerliedjes zingend en dromend van het onbekendeen daarvoor steun zoekend bij elkaaromdat we wel voorvoelden spoedig veel meerte zullen moeten loslaten dan elkaar.


39. Zee en landHenk van Diermen (Cocksdorp)

Trek met me mee naar ’t stranden volg de verse lijn, gevormd door zee en land; laat ons daar tijden zijn.

De liefdeslijn der kust is absoluut niet recht, natuurlijk maatbewust, juist daarom levensecht.

Luister met me aan zee en hoor de verzenlijn van ’t lied van land en zee, dein mee met het refrein.

De deining van de kust: een ongekunsteld lied, maar toch zo maatbewust; ’t is echt en anders, niet?


40. BuiksloterdijkEverdina W. Eilander (Amsterdam)

De mooiste ogen van de dijkzijn toch de houten huisjesdie zoveel zien het hele jaarsnelle fietsers en een wandelaar.

Die ogen die gaan knipperenterwijl de monden openstaanals daar die eindeloze stoetvan Dam tot Dam de kijkers groet.

Zo aan het eind gekomenvan ieder jaar opnieuwzien deze dromers’ ogenhet grootste vuur betogen:

‘Geef mij Oud en Nieuw toch maarvoor Floradorp en Buikeslootdan vlam ik hemelhoog elk jaar!’


41. voorjaar in HaarlemJan de Dood (Haarlem)

De krokussen staan weer op ´t Vlooienveldde dagen van de winter lijken reeds geteld overal zie ik groene knoppen komenvolop hoor ik vogels in de bomen de zon komt hoger de dagen lengende voorjaarsschilder komt zijn kleuren mengenjonge dieren dart´len in de kinderboerderijen ik, ik mijmer weg, ´t lijkt wel mei.

Alles gaat leven, alles barst openieder zonnestraaltje doet weer hopen.Maar jubel ik niet veel te vroegApril staat toch nog voor de boegmet meestal ook zijn koude dagendie ´t voorjaarsbeeld kunnen vervagenToch…. de bodes zijn er, niet te stuitenis ´t voorjaar, lokt mij naar buiten.De kraampjes staan weer op ´t Schelpenpad´t is weer voorjaar in de stad.


42. Mijn Vechtmetha (Weesp)

Gracieus slingerendlangs statige gebouwendoor mijn geboortegrondgeflankeerd door wijze herenstroomt zij water

mijn Vechtgevangen in vochthaar grillige oeverszacht kreunendvan vurig verlangen

konden zij verhalen over het laven der zinne op gries groene grondwaar toekomstige herinneringenwerden ervarenzij vonden de woorden niet

mijn Vechtgebroken door een tilhet tij van mijn jeugdmijn heden en mijn toekomstsprakeloos heb ik jou lief


43. Siertuin Natuurmonumenten ‘s-GravelandCees Buitendijk (Hilversum)

Ommuurd

Daalt hier

de rust neerdoor Engelenzo fijnuitgestrooid

Wat hier groeien bloeitspreekt elkaar toein alle wereldtalen

er is geen spraakverwarring

met Lustige Libelleen slome ringslang.

Buig ik mijn hoofdeerbiedig nedervoor Moeder Natuur.


44. Onze Lieve Vrouwe HemelvaartCees Buitendijk (Wijdemeren)

In Nederhorst den Bergpoetst een familie aande Voorstraat elke dag hun “gouden” deurknopop.

Maria die dit heeftgezien laat als geste

Onze Lieve Vrouwe Hemelvaart

Reflecterenin deze deurknop

uit eerbied maaktde boom voor de kerkeen “ereboog” in goud.

Dit tot verbazing vande pastoordie het woord deurknopniet kan vinden in zijngeschriften.


45. Amsterdam, Overtoomse Veld, 30 april 1993Hans Mellendijk (Amsterdam)

Verkreukeld, verfrommeld, verfomfaaid,uit een vervlogen tijd aangewaaid,kijkt James Dean mij ongegrond opstandig aan,vanaf een verlopen calendarium uit ’91.Ik vraag mij af, nu ik uitgeput maar voldaan,na een lange feestelijke wandeling, in het gras lig,denkend aan zo’n duizelingwekkende vlucht uit het ver-leden:‘Hoe vliegt de tijd?’

Door ’n prille meid,zag ik je zo-even nog snel verkocht.Terwijl jij liever de vrijheid zocht.Bent toen uit het Vondelpark door de wind meegezogen,met scharrelend zwerfvuil door het Rembrandtpark gevlo-gen.Op het laatst neergedaald voor de GAK-kantoren.Om als een objet trouvée, in de tijd bevroren,door mij bewust te worden geadministreerd.

Uiteindelijk in dit vers hartstochtelijk vereerd.


46. Café De ZwartKees Godefrooij (Amsterdam)

Bij Zwartop het terraseen weinig luimet zicht op Athenaeumaan het Spui.


47. KeizersgrachtMoniek van der Kroef (Amsterdam)

Gerept alweerde sneeuwop de Keizersgrachtsuiker- ongeraffineerde -zanderig bruinverfomfaaidvacht van een oude honderboven een meeuwveel bleker

Alleen in de oksel- naar boven gekeerd -van een lange iepenarmkrimpt verlegennog onaangeraakteen schuw hoopjewitte fondanten laat een traanzoo triest


48. SpleenKees Godefrooij (Amsterdam)

Ik weet niet waarom ik zo treurig ben komt het omdat het regent in mijn botten terwijl het boomloof stilaan zal verrottenen ik mij nimmer aan de dood gewen?

Of komt het door mijn letterlege pen? Die niets liever zou doen dan vrij ravottenmaar telkens als het schrijven niet wil vlotten zoekt naar de bodemloze kernspreuk ‘ken…’

waar zich de treurigheid met angst vermengtde twijfel om te doen wat je zou willen een ’ken uzelf’ dat alsmaar denkt en denkt

en buiten Amsterdam begint te gillenomdat de binnenstad hem gratie schenkt? Misschien betreur ik wel mijn witte billen.


49. Spanderswoud.Cees Buitendijk (Hilversum)

verdwaalt hieren laat zich leidendoor paden en water.

Klets in de vroegtewat bij met reeënjaagt terloops een vos op de kast

Biets bij eekhoornswat notenwoont met uilen een vergadering der wijzen. bij.

De winterschilder aan dehorizon verft de lucht wit

Chloë geeft je een armen je ziet nietdat een tattoo vlinderde warmte van haar billenzoekt.


50. Dorpsstraat 19Maaike Kwadijk ( Jisp)

het oude huis van houtstookt soep op turfbriketten

opa struintvanwege vorstverletzijn erf nog maar eens af

uilenballen onder bomenbotjes na de geur van teervandaag alweer geen appels

de tortel ging met de vorstinvan vlierbesgriesmeelpuddingonder de opkamer

opa trekt de staarten van de kloknog eenmaal gelijken dat was het


51. Vrijdagavond (in het De Mirandabad)Lilian Bellinga (Amsterdam)

Half acht glijdt mijn lichaamin het nat trekt voor na voorwerkt hardals moest er nog gezaaidtussen de tegels

waartegen zonlicht blauwe kronkeldromen danstvoor wie nog dromen kanen eeuwenlang dezelfde muur van stemmengalmt

waar jonge lijven pas ontdektnog even blijvenhuid op huidterwijl een damede haren droog gehevennog altijd kuis haar baantjes trekthet beeld blijft staanhoe zij de tijd de tijd haar heeften ik ben bijna bij de vijftig


oneven heen en even terugnog drienog twee dan vlug de laatste met mijn mooiste slagdan ben ik klaar en even later stap ikterug de regen inik kan er danweer even tegen


52. Landgoed HilverbeekCees Buitendijk (Hilversum)

Hier hang nog Grandeurtussen weilandenen akkers.

De landheer kniktgoedkeurend

wanneer God de kleurenuit zijn verzilverendeverftubes perst

en het sterf-seizoen laat verkleurenmet zware geuren

Zoekt hoog een havik zijnavondmaal

en vrijt de avondluchtstiekummet een Gouden zon


53. SchipholArjan Braam (Schiphol)

Grijs regent het juniparfumin de witte hemelvegen.Tussen de vliegveldpierenrust de waterfilm opeen oneindig asfaltwaar de luchtreuzen drijven.

Oefenen de vliegtuigstaarteneen diagonalenspel hemelsblauw de rijen kroontjes rood gepunt de Δelta’s heel klein en heel langzaambegeef ik mij naar het verdwijnpunt.


54. Nico, Stadswandelaar van Haarlemwinnie (Haarlem)

~Ode aan Nico~

Mensen die er altijd lijken te zijn,herkenbaar voor het straatbeeld van de stadWandelen rond kerken over pleinAltijd wandelen …soms wat zat

Iedere stad heeft ze,ze maken het levendig,vermaken en schrikken afToch menigeen geeft zeEen koffie, jeneverof ´een euro twee´

In Haarlem, Nico, die er altijd wasNiemand kon zo schelden als hijNiemand deed dat ook zo vaak als hijOp zijn rubberen laarzen In zijn gekleurde regenjas

Struinend over de Botermarkt,Door de Grote Houtstraat,Altijd schelden, zelden kwaad

Hij was een belevenisEen stukje Haarlemse geschiedenisDe stad is andersZonder zijn tieren


Een stadswandelaar In hart en nierenDie vast nog lang niet vergeten is


55. SpinnenEnno Paulusma (oudezijds achterburgwal)

In zwart kant, kroelen roze poezentussen de rood belichte vitrage.Spinnend zien ze zwoel, vanuit de etalage,de goed gevulde beursen aanen scherpen hun nagelsvoor de nieuwe klant.

De lampjes lonken zachthun schijnsel over wal en gracht,regen maakt de klinkersspiegelend en optisch glad.Binnen is het warm en vochtigbuiten hitsig nat.

Verzopen katjeslopen dweilend langs de straat, hoge hakken tikketakken, opzwepend is het ritmein de maat van heen en weer.

Hun korte rokjes kruipen hoger,pantykousen vangen meerdan ogen van insecten.De honing is weer zoet vandaag.Het gonst van bezig levenin de steeg of in portiek waar krolse katers kopjes geven.


56. StroopwafelgedichtBranka Korac (Amsterdam)

Jezus houdt van jouvan een gevel de neongloedzong in de nachtje zoende mij en vroegwaarom die lach?

* * *

Eerst was er niets en God zeilaat er stroopsiroop zijn!

en Hij creëerde de stroopwafelen Nederland en jou in Amsterdam.

en Hij zei nog,laat deze vrouw proeven hiervanwant zij is niet van hierik wil haar laten voelenhoe ik haar liefheb enhoe ik haar heb liefgehadvoordat haar ziel het lichaam kreegvanaf het begin van de stroopwafel.

zo werd de vrouw in de vrouw wakkermet een lachende geboortekreet

kom hier lief, met je stroopwafellippen!wafel me overal!


ik wil een vliegje in je stroopsiroop zijn,je kleverige, plakkerige zoenen dragenop mijn mond, mijn buik, mijn borstenmijn dijen, mijn armen, op mijn nekzelfs in mijn orenzo dat ik niet kan horenals mensen roepenkijk! kijk! daar loopt ze!de wijkswafelgek!

Kom hier, kleed mij aanmet je stroopwafelzoenen

mijn eerste stroopwafeljurk!mijn enige stroopwafeljurk!

kom, stroopsiroop me overal!in de metro en Kalverstraat,om de hoek bij Scheltema,op het Spui en bij shoarma zaak,laat siroopspoor op de tramlijnen13 en 5,op de pont richting noord enmet tram 4 richting oost,in het Rembrantpark en Wibaustraatblijf aan me plakken en brandenhou me vast met je wafelijzer,bouw voor ons het stroopwafelhuisjeene met wafeldoek gordijnen,zoetzo zoet dat ik mezelf lekker vind!


kom wafel me overal!langs de snelweg waar vrachtwagensvol stroopwafels razen voorbijop Schiphol, samen naar de jumbo’s enairbussen zwaaien, hun buiken rond van stroopwafelzoenen en passagiers bezopen met stroopsiroop in de treinendie mijn stroopwafelglimlach meenemennaar: Budapest! Moskou! Dubai! Isfahan!Sjanghai! Sidney!Lima!Stroopwafelgroeten uit Nedereden!

kom hier, met je stroopwafellippenik kan niet wachten om met jouministroopwafels te bakkenvan hier tot in de eeuwigheid

dit is alles wat er isdit is de zin van het leven.


57. Groeten uit Den HelderHanny van Alphen (Den Helder)

hoe helder is de hemelin het aanzicht van de meeuwendie op de kade wat flanerenwijl noeste werkers breeuwen

hoe zuiver schijnt de kustlijnrond haar wakend hart gebogenwaar de eeuwig zingende winddonkere duinvoeten drogen

hoe lief is mij haar zilte landin fleurig voorjaarsmozaïekja, hier stapt een trotse jutterin de sporen van Anton Pieck


58. Heimwee naar de RechtboomsslootJoop Scholten (Amsterdam)

Neem nou de Veluwe. Overal zie je bos,hordes bomen die doelloos rondhangen. Nergens een horizon, niets dat betekeniszou geven aan dat ongestructureerde groen.

Ik krijg er heimwee naar de Rechtboomssloot.In twee rijen samengevat staat iedere boom hier in zijn eigen glorie, aan weerskantenzich buigend over water dat weerspiegelt,

waar ze hun blad aan zullen toevertrouwenals het herfst wordt, winter, tijd van zwijgen.Nu keren ze zich naar elkaar, raken elkaar aan,vertellen hun verhalen, trekken zich terug.

Je slentert er langs, kijkt naar de overkantdie anders is en eender. Voor wie daar looptben jij een overkant, een horizon. Je zwaait.Je ziet jezelf terugzwaaien in de ramen.


59. Prinsengracht 263anne toulet (Amsterdam)

nooit weegt stilte zwaarderdan daar in het achterhuiswaar we samengepakt in vrijheidwreedheid torsenals loodin woordenloze monden

waar vergeelde prenten achter plexikippenvel ademende kastanje nog steeds groen de hemel raakten Anne zoveel meer isdan een naam

daar in het achterhuisloert de dood doorheen de tijden komt hij weer tot leven


60. De gouden bochtKees Godefrooij (Amsterdam)

Een dronkaard werkt zijn roes uit tot een kater terwijl de wereld wegdraait van de nacht op zondagochtend streelt - bij luid gesnater -een vleugje wind zijn haar, behaaglijk zacht

Mei zwemt die dag als eendje in het waterze tooit haar bomen met een groene dracht bewaart wat van dat frisse loof voor laterMei viert het voorjaar aan de Herengracht

met zuster zon prikt zij de stad tot levende dames kort, de heren stoer en bloot en wie van vroeger is lijkt nu te zweven

op wieken van weleer kleuren zij roodsoms stoort een wolk het zonnespel, heel evenwant jij m’n lief, je bent al vier jaar dood.


61. BuitenveldertJos Zuijderwijk (Amsterdam)

Trek los uit de polsvier rechte lijnenvier er loodrecht opalles evenwijdigrechts en linksvan het raster bomen groene sprieten

Met links nog - ja daar van achter - een blauwe kronkelbij het tweede snijpuntvanaf links benedenbinnenkant zet jeeen kruis met grote Svoor de Shoppingop het Gelderlandplein

Nu nog onderop één vette rode streepdie per jaar dikker wordtvoor ringweg metro treindaar moet je onderdoorals je in de stad moet zijn

Deze kaart verheldertsprekend Buitenveldert


62. Oh AmsterdamJos Zuijderwijk (Amsterdam)

Gij bodemloze stadwaar zotten ooit putten sloegen tussen rottende palenwaar nochtans steeds de bink stakmet zorg nooit ‘t lijntje brakwie was ‘t die vergatdat uwe appelenin zilveren schalenslechts de bange vraag stuttenzult gij de Kaap nog halen


63. HalfwegJoop Scholten (Halfweg)

Er ploegt een trein voort over de natte veengrond en in de uiers van de koeien wordt de melk zuur weet de man hij kijkt uit over zijn weilanden

het zal steeds erger worden weet hij het is nog niet halverwege de 19e eeuw en nu al proeft hij de angst hij vindt geen woorden en ook dat proeft als angst

alsof er niets gebeurt herkauwend in de luwte van de kudde verteert een koe het gras tot melk

herkauwend denkt zij na en weet zelf niet waarover zo aanhoudend denkt zij zo zonder enige gedachte.


64. De blauwe reigerAnke Labrie (Amsterdam)

neergestreken op het pleinstaat stil een blauwe reigerstatig in het stadsgewoelde lange hals gestrekt

weg van de weidegrondwaar hij zijn wortels hadwachter was van slotenin het vroege morgen land

plotseling mis ik het waterspiegel van mijn kindertijdeven vang ik kikkervisjesin de uitgestrekte polders iemand botst tegen me open daar ligt mijn broodje vismiddenin een grote plasbeteuterd kijk ik naar de reiger


65. Mist over de Oude SchansJoop Scholten (Amsterdam)

Er hangt vandaag een parelmoeren mist over de Oude Schans

dit is niet de kilte van de dood dit is werkelijk een zacht en kleurrijk fluisteren

een barmhartig omsluiten

nog een paar uur en het is avond en oranje straatlantaarns het tijdstip waarop iedere kleur verandert

en dit grijs een satijnen aquarel

het water licht op als een vissenhuiddoorschijnend tot in de dieptehet ademt heen en weer

de schepen hokken vastgelegd en zwart

er branden daar lampen er wonenmensen die nog wakker zijnnog niet gestorven dit is

werkelijk

ik zal hier staan en zacht kijken.


66. Perdiep Ramesar komt naar ZandvoortJoop Scholten (Zandvoort)

Als je de pijn niet voelt kun je genietenvan een hond die maar blijft janken of een circuit waar ze hun trainingsrondjes draaien

je ruikt de halfverbrande kerosineje denkt aan vroeger je weet nog hoe het begon

dat was me een gebeurtenis aldus Fred Hendriks een rasechte Zandvoorter van zesenzeventigvanmorgen staat hij in de krant

want welke Nederlandse stad kan nu nog zeggendat daar een race gewonnen werddoor een Burmese prins

ja inderdaad in Zandvoort

het is lang geleden ik weet zijn naam niet meermaar hij was wel de eerste winnaar

hij kijkt in de diepbruine ogen van de mandie alles opschrijft wat hij zegtook die naam is hij alweer vergeten

het is een wereld die sindsdien verloren gingwaar vind je nog snelle Burmese prinsenof een krant die er over schrijft

en dat na al die jaren.


67. OogststraatHans Mellendijk (Amsterdam)

en ikdaar vooral de jambemin te betondorpcement sentimentenmonument van bouwkunst of flatneuroseregels en jambemen terloops de voetnaar de kloten helpt

hoe kan ik daar zocola van breien

een trui van makenlinks dan averechts

de pennen tikkenvooruit en gage ment de hordedra woord na woordarbeiders wonenwerken in koopbegin van het waresocialisme van de biefen ik


68. het java-eilandpeter prins (Amsterdam)

er zijn kades waarlangs water gaatgeen schip zeilt op haar getij losjes omsluit zij een eiland en spoelt door grachten er zijn geen dwaalwegen

de bruggen spannen als bloedbanen naar het leven daarhier ga ik naar het westen gebogen tegen de wind in over de kinderkoppen

naar het oosten de zon tegemoet langs de knik voorbij de bruglinks of rechts voert naar het zelfde punt een laan als ademloze bultrug van niks langs niks naar

een vlakte met zwijgende klinkers zonder daadkracht geen toen of er was eenseen ademloos plein waarop het komen en gaan van een tram

mensen ontglippen aan de huizen om niet aangeraakt te worden door de bedachte leegte staphorsterrust is er vastgehecht om getijdenloos te heersen


69. De tol voor NoordJos Zuijderwijk (Amsterdam)

De inkijk op Centrum Amsterdamverdween met de noorderzonbij Cuyper’s Centraal Stationvanuit Springer’s Tolhuis aan de overkant

Lange tijd stond het heel alleenmet een fraaie tuin er omheenaan het water ‘n koepeltje ervoorop dat landtongetje in het brede IJ

Maar lijken waaiden er aan galgenal eeuwen om de meute af te schrikkenje zag de meeuwen en de kraaien pikkende Fransen moesten ervan walgen

Zij namen de afbraak ter handzodat het op iets luchtigs ging lijkenwaar kinderen vrij rond konden kijkenmet burgers uit de stad als klant

Naast bruggen en tunnels erbijvaart het pont nu steeds maar heen en weervoor generaties woon werk verkeerHet leek geregeld aan het IJ

Toch gaan mensen onder de grondstraks voorbij aan windkracht zeven tegenwie wil wacht straks in ‘t huisje in de regenof het pontje ooit nog komt


70. Cannabis lolliesCoby Poelman-Duisterwinkel (Amsterdam)

Een dagje Amsterdam,auto buiten de stad,lekker met z’n tweetjesmet de vouwfietsjes op pad,racen door de strateneen heerlijk vrij gevoelgezellig samen pratendwars door het stadsgewoel,hier een patatje etendaar een blikje frismaar wat ziet mijn oog nu,lollies van cannabis?zomaar hier te koopop het Waterloopleinze lonken in bosjeszowel naar groot en klein.

Het blijft me bezighoudenals we verder gaanik trek me dit verschijnseltoch wel behoorlijk aan.Midden in die grote stadbid ik voor Amsterdamen ben op slag vergetenhoe vrolijk ik hier kwam.


71. Marte JacobsCoby Poelman-Duisterwinkel (Amsterdam)

Pasgeboren liefde,intenser kan het niet,wie zal vermoedenwat die dichterin jou ziet.Je vult mijn gedachten,in elk gedicht huppelt jouw pas,lees ik jouw gezicht.

Die zandkloppende handen,je grappige weetjesdan weer onbereikbaaren tochwij tweetjes,geen plekje te vinden in heel Amsterdamdie jouw gestalteaan mijn blik ontnam.Mijn Marteben je gebleven,tot lang na je doodwas jij mijn leven.

Dichter bij jouheeft niemand geschreven.


72. SchellingwoudeGert J. Peelen (Schellingwoude)

Metalig maant een stem tot spoed.De speelse jollen schikkenzich rond logge aken. Zijwachten op het juiste peil.

Achter de zware deuren wijkthet water. Onder de hooggespannen boog van steen enstaal, daar lokt het avontuur.

Wie ernaar zoeken gaan aan jouvoorbij. Misschien voorgoed;soms gaat een schip verloren.

Een enkel scheepje slechts draaitbij – vindt aarzelend eerst nogde schutse van je haven.


73. De KopEvert de Boer ( Julianadorp)

Wat bind mij aan dit vlakke landde rug gerecht met zand als duinenen waar het zand ontbrak daar werdmet kei en leem, een dijk gesmeeduit grote modder gaten.

De handen groot en sterkals kleine paardenkrachtenvernuftig werd aan ‘t land gewerktdat water komt niet meer tot hierwant daar begint het droge.

Zorgvuldig wordt het brood gedeelduit zee en graan, wie zal het etende velden voor een korte tijdgekleurd met zoveel bonte prachtde stranden schoon en helder.

Een vergezicht als toppunt vanpersoonlijk kijk-en zien vermogeneen vaart, een vliet met molens diezelfs vogels zijn tot tekenin ruime rust is hier te leven.

Weer thuis gekomen wachthet dagelijkse maal en tafelbedeen steeds of vaakvergis ik mijik dacht en zag, een tuin als hof van Eden.


74. Altijd Koemarktcar (Purmerend)

waar eens de koeien stondenhandjeklapom de dikbil van boer Teunstaan nu de auto’sis het enige onderhandelenmet de parkeermeterof oom agent

MKZ maakte een eindaan de aloude veemarktslechts wat kleinveeen de goederenmarktademen op dinsdagde sfeer van achterhaalde tijden

en misschien de kuddedie uitgaat en feestop het pleinelkaar achterna looptzich uit laat melkenjaaltijd Koemarkt


75. AmsterdamKees Godefrooij (Amsterdam)

Ze heeft de vacht en nagels van een katontleent haar ritme aan het bruuske jachtenligt soms te spinnen naast een dode rataanhalig, groots, tot vrijwel niets bij machte

ik wil de klanken horen van de stadhet brakke water snuiven in haar grachtenik wil de poëzie die zij bevatervaren als ik bij een brug moet wachten

en zij het ijle voor een koorts verruiltik zie haar schittering in regensferen waarin een achteloos verstenen schuilt

zo ook de plekken die haar gratie weren ik ken haar pleinen waar ze feest en huilten waar de Uitmarkt pronkt met al haar veren.


76. BANTAMCees Buitendijk (Hilversum)

Koning Bantam Winter

zit naast je

noem je lief der liefste

en Prinses

vlei

val

als ik je kus

is mijn tong

van

Ijs

en mijn Hart

is Koud

vraag je te huwelijk


77. AvondstrandHenk Herstel (Texel)

aan de grenzen van het landstaan de namen opgeschrevenmet de vingers in het zand’ik houd van je’,’ik was hier’

wat komt gaat weer wegwat weg gaat komt weer terugde namen, de mensende voetstappen van kinderende golven, de vogels, de wolken

alles is hieraarde, lucht, watermaar het licht houdt zichschuil, de winter komten de nacht

ik schrijf de namen in het zandvan de mensen in mijn hartde kinderen, de dodenhet kind dat komt

ik loop het duin opde vogels zijn neergedaaldhet laatste roepen voor de nacht


78. De dronkendichtersconventieKees Godefrooij (Amsterdam)

De dronkenpoëtenconventie hierin Eijlders, na afloop van de voordrachtenzorgt voor tumult in het kamp der geslachtenwant de een wil weg, de ander neemt bier

men drinkt zich vlot tot agendapunt viervan verloren liefdes, verspilde krachtenen duizend doorwaakte drankvolle nachtende een wil zoenen, de ander drinkt bier

we komen uit bij agendapunt zevenwat doet de brug die zich voelt als een pier?Sommige kwesties ontstijgen het leven

de een ligt in slaap, de ander drinkt bieren toast met hen die de dichtkunst bedrevenop ‘n dronkendichtersconventie, alhier.


79. RansdorpGert J. Peelen (Ransdorp)

De leegste luchten vindt men hierboven het vlakke groeneland dat zich getrouw bewaaktweet door een stompe toren.

Hier koekeloert het zwartbont vee –het wachten meer dan moe – dattussen hoge sloten brultom boerenhand en emmer.

Maar in de schaduw van dievinger Gods – half afgehakt –betast de boer zijn bijbel.

Eerst zingt hij zwaar en slepend’s Heeren lof. Pas daarna komthet werk dat nooit gedaan is.


80. BonbonKees Godefrooij (Amsterdam)

Haar naam schatte ik in als Tesselschadeze proefde vast naar kersen met likeurtoen ik haar zag staan voor die open deurbij het huis van een oude stadsnomade.

De zon bewoog haar huid tot chocolade bruin maar liet verstek gaan bij het gezeurover nieuw behang en een goede kleurvoor de verhuizing naar de Nassaukade.

Dronken van liefde en gek van de maangingen we ons aan de Melkweg te buitenwe dachten daar zelfs een god te zien gaan

maar keerden terug zoals kogels fluitenom ons dan weer te wijden aan de waanvan de dag, met de geur van rijst en spruiten.


81. WaterlandLudy Roumen-Bührs (Waterland)

als buitenkind genootik van de bloemen in de weidende kikkers in de sloothet uitzicht ver naar alle zijden

liep daar blij op blote voetendoor het enkelhoge grasbewonderde de koetenen wou dat ik een reiger was

vol spanning aan de waterkantwachtend op een prooitoen was het vlakke waterlandmijn natuur en o zo mooi


82. PontminutenWilma van den Akker (Het IJ)

Al die tijd op weg naar werkdringen mensen om het eerst

De bodem van de boot stinkt grijs – de zomersterft vandaag oevers verdwijnenin vuil-witte mist een toplicht zonder schipzweeft voorbijvergaderingen dringen dooralles heen

Dan een hoge golf. Gegil.Stil, stomkoppen, stil!Stil wil ik, kippen-zonder-koppen,Stil!

Ik keer omkijk naar huisal die tijd op wegnaar huis


83. VloedlijnAdri Kortekaas (Egmond-Binnen)

Hier op de oergrenswaar ‘t zand en de zeemild elkander ontmoetenademt de stiltewaden mijn voetenals ware er nimmereen mens nog gegaan.Hier op de grensvangt het léven aan:rollen de golvenverwaterd aan land,davert de bruisende branding het strand open fluistert beloftenin koppen van schuim.Hier op de oergrensin schaduw van ‘t duinwakkert de westenwindals in het oerbegin:chaos die duister en woest nog en leegkosmos in luister wordtwijl die krijgt ingestortAdem die leeft en beweegt.Aarde en water:bepaald en beperktlos van elkaaren gescheiden;maar zo verbonden,verenigd, verwant.Beiden geschonden


doch eeuwig bestandin wisselend getijdevan zee en van zand.


84. HalverwegeJoost Baars (Amsterdam)

van oever tot oever is precies 2 min.2 min. en 15 sec.

er was geen mist voorspeld,

maar toen halverwege amper nog waterte zien was, dacht ik,

als er nu een overstroming komtdan is er niemand die het merkt

dan varen we straks langs de dakenlangs de onzichtbare daken.

we waren allemaal op weg naar huis,die bepaalde plek, zeggen ze, waar

je hart ligt, je bed staat, je vrouwop je wacht met het eten. allemaal

alleen. ik dacht,

er was helemaal geen mist voorspeld. waarzijn we? waar gaan we heen? de overkant,

de onzichtbare overkant. hoe die ooitte bereiken? hoe kom je, waar ook,thuis?


85. DichterscaféKees Godefrooij (Amsterdam)

Daar in het grandcafé ‘De kleine dood’werken de zusjes Festina & Lenteze houden van dichters, bakken het brooden koken de pasta listig al dente- in dat café daar, daar pal aan die slootze zwoegen en zweten voor een paar centenen leggen hun voorkeur schaamteloos bloot- deze twee dames, Festina & Lentereeds menig poëet daar, stierf in hun schoot.


86. Flatgebouw met bomenWilma van den Akker (Amsterdam)

Linksonder een buurvrouw die hoesten opnieuw en opnieuwzou u niet eens stoppen mevrouw?Een zielig huilende baby waar-vandaan? En van boven altijd vanboven de bastonen van eigentijdsemuziek. Een duif, de zon. In de bomen een merel en temidden hier-van lig ik wijdbeens en met open armen alle golflengtes te ontvangenen bijna was ik de boor vergetende boor, ja de boor is overal


87. Nacht in AmsterdamHenk van Diermen (Amsterdam)

Stil op de Dam.

De purperen luchtvlucht in de schaduw van de nacht.

Vanaf balkon een liefdesblik op ondergaande zon.De stad ligt moe ineen, ’t geluid verstomt.

Nog even spiegelt men zich voor de nacht, buigt knieën, legt een oortje af.

De stad ligt in de nacht gebed,de stilte zoekt zijn levensweg. Natuurlijk vloeit de gracht.

In rosse buurt schuiven schaduwennog even naar een laatste kreun;het beeld op zwart. Morgen weer licht en leven.


88. IlperveldGert J. Peelen (Ilperveld)

Tussen Landsmeer en Watergangstrekt zich het Ilperveld. Daarstroken land en water inonnatuurlijk evenwicht.

Het onbetrouwbaar veen is metrechtlijnigheid geslecht. Nieuwperspectief ontstaan uitwinstbejag: Aquosa Terra.

De aarde weggestokenin vlammen opgegaan – menzag niet op een turf. Water

kroop gulzig waar het gaan kon.De zwaan en gindse oudevisser varen er wel bij.


89. Zusters Augustinessen van Sint-MonicaCees Buitendijk (Hilversum)

In de volksmondStad Gods.

Hier rust de tijd uiten is de Dood een lui varken.

Zangvogels in hetomringende bos luisteren met verbazing naar hun ijle stemmen.

God legt behoedzaam zijnoor te luisterenen verhoort hun (smeek)gebeden direct

Hij weet de namen van de Zusters uit het blote hoofden heeft deze reeds geschrevenin het boek van EeuwigHemels Leven.

Wie langs mocht rijdenstopt of stapt afen bid bescheiden meeGod heeft nog tweeblanco bladzijden


90. Haar adresMoniek van der Kroef (Amsterdam)

eR Tee eS Zet eS Tee eR

Pieter Aertszstraatpieter AERTSZSTRaat

zeven stoppers op een rij en geen klinker breekt de stroom

zing ik haar adres is mij pieter ae eR TeeeS Zet eS Tee eR aat

de mooiste medeklinkerstraat


91. dichtbij in OostRobert Stalman (Amsterdam)

ik dicht je Pontanusjij maffe sliert van Oost met die volle vuilnisbakken vol restjesbyzantijnse avonden met jou

en ik dicht je nog een stukje verdertot aan de Molen maar niet voorbij

tot daar mag je spelen, ben je vrij tot waar ik kan dichten ben jij van mij


92. anne 13 mei 1944henk posthouwer (Amsterdam)

meeuwen krijsen hongerendin vrijheid in de blauwe luchtnaar gerechtigheid en verre vredede grote kastanje draagt kaarsenin het bezette en grauwe amsterdam

na de schrille dagelijkse kretenkomen de zilveren nachtvogels weerdreunend de zekere dood aankondigenvan kinderen die net als ik verlangennaar vrede en de betere wereld


93. Zelfportret in zolderraamOnno Kosters (Duivendrecht)

(Metamorfose)

In zo’n foto tussen negen en half tien, als het rood is, het uitzicht vervlakt, als ingelijst zich onwrikbaar op een bakstenenbehang in het zuiden bevindt, een toestel muurvast in een handvol oh’s-en-ah’s staat, stort zich in haar levenswerk een

resolute, semtexzachte vrouwtjesspin. Leep en zwaar voor een hol van lichtmaakt ze keer op keer – de bocht gaat in –de eindbalans – de bocht gaat uit –van haar onvermoed bevlogen snackbar op.

52o 19’ 57.38” N, 4o 56’ 44.89” O

Tegen middernacht vindt ze de gave, taaie draden naar het midden terug, zwaait het raam los. Elke nacht weer naar een wreed doorvlogen weefsel blijven streven – wachten, spinnen, zijn ruitenazen open, zijn klavervijven en zijn hartenaas dicht. Waken. Alles klaar. Pokerface. Vensterbank.

In een mozaïekfilm tussen zes en zeven, wanneer het vele malen lichter lijkt te worden dan het is, vliegt een kist de ruimte in, boven een zich – schering – voortzettende vrouwtjesspin – inslag. Op het gras en buiten westen de kat, haar grauwe suiker smeltend om zijn snuit.


94. Het spleen van AmsterdamKees Godefrooij (Amsterdam)

Het regenweer - de gloed op je gezicht - waarin we zeiknat door de Spuistraat sjezen

mijn tarzanschreeuw je lach als een gedichthet trekje van je lip dat zich laat lezen


95. In bewegingSander Kunst (Heerhugowaard)

Ik zag de langgerekte landenals kleine jongen, zittend op de vensterbank.Ik zag strak geschreven slootjes.De lijnen in dat landschapwezen naar de stompe torenvan een dorp; als eenvoorloper van het navigatiesysteem.

Nu zie ik de muren,de langverwachte huizen en gevels.De als een tapijt geschreven tegels.En,een molen die verdwaald om zich heen zwaait.‘Wie zijn deze buren?’

Ik zie de mensenhanden.Die voor mijn tijd de polderstrak trokken en verzilverden.Net zoals de tijd het laat gebeurenmet deze nieuwbouwwijken, deze kleuren.Altijd zal het niet op vroeger lijken.En dus blijft de herinnering zeuren.


96. Gevaar op het IJWilma van den Akker (Het IJ)

De overtocht is een dagelijks geschenknu een vrouw met regenhoed enboodschappenkar waarop met peneen soort van jodenster gekrasten hakenkruizen

Ik wil het vragen, maar mijn lippensterven Amsterdams tolerant

Naast haar zit een man met een gezichthet is lelijk, staat boos

Ik leg weer eens een verbanddat er niet is: zij vertrekken gescheiden


97. BarnegatGert J. Peelen (Barnegat)

Gingen wij wegen zonder weerga, spiegelend, onbewolkt, deblote hemel, liggend aanwater dat geen aankomst kent.

Dachten wij ons een eeuwigheidzagen, omringd door schrikdraad,wij lammeren zo vertrouwdals vage onbekenden.

Angstvallig als de schaduwrond de heesters tevergeefsgewacht op een ontknoping.

Geen bloed, geen zweet, geen tranen.Geen neerslag van betekenis.Geen doel dan er te zijn –


98. Hoe zal het Haarlem gaanJohn Zwart (Haarlem)

In somberheid beschrijven futurologeneen toekomst waarin slechts de melding staat van water, woest en ledig - zoalslang geleden - als het om Holland gaat

Amersfoort aan Zee voorspelt men, dat is het wat ons wacht, een ongemakkelijke waarheid vansteeds wijken, waarin als slechte grap het hart vanNederland een Noordzeestrand wordt toegedacht

Maar als dan de zee door wering breekt of zebruist er overheen - verwoestend in haar baan totwie weet waar - hoe zal het dan Haarlem gaan, schuilend achter brede duinen, zal zij vóórtbestaan?

Ja Haarlem houdt het droog, al spoelt heel Hollandweg: Haarlemmer-oog zal blijven, een eiland aan de rand van stromen van getij door gezonken land,

de Bavo-toren baken voor bootjes op het wad, met om de noord een veerboothaven, en molens zwaaiendop de dijken als voorheen op de wallen van de stad


99. TegenbeeldLizzy Devin (Naarden)

Twee futen weten al de lentezij keken in de glazen bol van de verwachting

de reiger scheert over het vrieswitte wateronder een lucht van ijskoud blauw

desolaat als lege winkelpandenschotsen de oude kale bomentak aan tak langs de waterkant

het daglicht is te schaarskraakt de een tegen de andermijn wortels verliezen de gripop de aarde, de oever brokkeltlangzaam onder me weg

weg me langzaambrokkelt oever de aardegrip verliezen wortelsmijn schaars daglichtantwoordt zijn tegenbeeldin het water


100. Het RampenboschDick van Hoeve (Bergen)

telkensals ik hier ziten kijkzie ik steedsmeervan het minder

kluivend grasde geitdie gaapthoor ik

koeiendie schamper loeien

kennen dat woordniet

rust

ze eten het groenalsgras

ik heb hen met pen gegeten

kluisterendgeproefd


101. Vredig VondelparkHanny van Alphen (Amsterdam)

blote voeten, lange harenmondharmonica enakoestische gitaren

liederen van protestpeace en vrije liefdedie dorstig werd gelest

meisjes dansten in de zonniemand die zich stoordeaan een nozem of een non

slapen in een geleende jaslove was all en het levenpaste in je canvas tas


102. Een Vers voor RegionalenAnske Smit (Wognum)

Bernard Weltenuit Warmond.Zijn buurmanGerrit Tolen hun illegaalstukje openbaar groen.Ruud VreemanHans Smoldersen hun Tilburgse Theater.Zelfs Wognum ende Nederlandse Bankslaan nuals een tang op DirkHet zijn tegenwoordigijdele sneue rukkersIn de herfstvan hun bestaan.Mislukt op alle fronten!


103. SchuitjevarenWilma van den Akker (Het IJ)

Met het ontbijt nog in de harende tandenborstel in de luchtreist een lippenstift meesteekt het wattenstaafje uit een ooren kleeft het matras aan mijn rug

Fietsend laat ik ze achtertrek handschoenen aanho! hou je roer rechtnog negendertig seconden voor de klep omhooggaat

Daar rol ik naar binnentussen de anderenmet kranten en telefoontjes

Mijn huisraad kan me hier niet achtervolgenwe varen om de trechter die in het IJ hangtaan alle kanten boten en gebouwenkalmerend water

Ik moet ik wil mijn nagels vijlenmaar doe even nietstot aan de overkant

Waar werk begintte zuigen, sleutels uit mijn zak beginnen te kruipen, de agenda schreeuwt

Mijn muts vliegt al naar de kapstokmijn hand naar de koffiemachine


104. Na de oorlogTineke van Eeuwen (Oegstgeest)

Hij vertelde mij dat hij nimmermet zijn vader had gesproken

Ik zei: man, prijs jezelf de hemel inEr is nooit een dialoogvader geweest!Die zijn meestal met de Noorderzon vertrokken

Zij, zei: Ik heb een vader, waar ik voluit mee praatweliswaar mondjesmaat, want hij komt uit Oegstgeest.


105. NieuwendamGert J. Peelen (Nieuwendam)

De sluis ten prooi aan nostalgie.De dijk – de zure damp tenspijt – houdt de historischefaçade moeizaam staande.

Erachter, dicht opeengepaktde al te krap bemetenhuizen en evenveelillusies van geborgenheid.

Het IJ teruggedreven.Nieuw land ligt er gelatenbij. Maar wat beweegt het riet?

Waar is de klank van staal opstaal, van hout op hout? Nu klinktde stilte hier wel anders.


106. SpringvloedTon de Vrind (Texel)

Het wordt vloed mompelde ikhaar huid was bruin getint, gehardals kobalt met het goud van zandkorrelshaar diepzwarte haar en ogen die alsbrandende kolen mijn afwezige blik doorpriemde

De eruptie nadert, mompelde ik weerduizend haringen zwemmennaar dit eiland, ik voel heteen springvloed is nabij

de tectonische bewegingen diede kolkende stromen opduwdenzodat in Noorwegen de fjordenvol stroomden met Hollands zeewater

hoe geschrokken waren zij in Den Helderde glazen kaasstolp weer te zien aan de overkant en op het drogende slibduizend nieuwe haringen achterlatend


107. Amsterdam-WestWillem Tjebbe Oostenbrink (Amsterdam)

Van ver (1)

Wij bennen van ver vot kommenMor redden ons wonderwel. Minsen noemen ons ok wel

brutoal. Typisch klachten uut de pervincie. n Stadshaart wiet wel beter. We pazzen

ons aan. Wij, oksters, bennen socioale vogels. Eiglieks bennen wij de suksesstory van e stad.

Noeit holden wij de hand op, steken altied n poot uut. Wij bennen de dreum van elke wetholder.

Zwart en wit en feitlieks hartstikke kleurriek. Je kennen ons bruken as logo. Mor wij vergeten

onze ofkomst noeit. Thuus gien zulverwaark, zulfs gien Noordhörnner gold, ok al gijt dr genog proat rond.

Wij bennen van ver vot kommen.


Ons plak (2)

Wij hemmen ons plak vonden.Veur ons niet meer ien e topvan e boom. Leger wonen

noast n balkon ken hule best. Da’s wat aans as mien overgrootvoader die joaren leden ien t noorden

uut n hoge popelier schoten werd. Wij oksters doen ien e stad gewoon met de buren met. Bennen zij

aan t barbecuen, wij goan ok met hule femilie noar t park.Gezelleg lopen we over t gras,

met vieftien stuks staark. We eten dan wat kevers en wurms. t Huft niet altied zwoar eten te wezen.

Wij hemmen ons plak vonden.

Met zörg (3)

Wij bennen met zörg grootbrocht. Sums heur je minsen zeggen dat wij met zoveul bennen. Dat klinkt

zo liefdeloos. Hoeveul wij niet om ons oksterkroost geven. Met toewijdeng en vakmanschap


baauwen wij onze nusten as wiegen. Wij gooien dr niet met de pet noar. Zulfs eenden maggen onze nusten lieden. Noeit

gijt n ei verloren. Onze olders hemmen ons apmoal vliegen leerd.Gieneent van ons het t onnerspit dolven.

Wij bennen met zörg grootbrocht.

Ien t zaand (Epiloog)

De jonge holtduuf zit ien t zaand. D’olle duven bennen verdwenen. t Jong is uut t nust rugeld. De borst is open

scheurd, of open ropt; want d’okster lopt rond. Uut de krop pulen korrels groan; n bultje

voale, wit-brune stippen as krioelende moaden mor dan roerloos as n stilleven. Okster pikt t asof zien

leven dr vanof haangt. De snoavel snarst groan uut e krop. t Hoopke dons, zulverachteg blaauw, piept zacht.

Jonge holtduuf zit nog ien t zaand.


108. Particuliere brievenRonald Herbert Steenbergen (Rozenburg)

Van tijd tot tijd beproef ik het woud Het groene dak waar zonnestralen doorkomen Denk over leven en doodgewone dingenDagen en meeuwen merels die zingen.Rozenburg, werkstad Waar ik alle liefde vergat.

Ochtend, middag, nacht, gevoel voor tijdWelke ik continue vergat Werkstad onder de rook van RotterdamWaar ik mijn geld verdienen kan.Liefde en geld gaan echter wel samen Na dit alles zeg ik alleen nog: Amen.


109. Uitdamgert j. peelen (Uitdam)

Een dam tegen de angstenopgeworpen. Ontvreemde grondnaarstig benut. Geschikt inschoven ligt er ’t stugge riet.

De witte stenen op de muuren ’t groene hek waarachterhet gemengd gevoelen vanweinig zoden aan de dijk.

Met hoge rug staat er eenkerkje op de tocht. Wind ruistbedachtzaam door de pijpen.

In elke psalm weerklinkt dedeemoed om een bestaan,gewaagd op al te smalle voet.


110. ‘t NopeindGert J. Peelen (Zunderdorp)

De scheiding tussen blauw en groen –een horizon van spannenddraad draagt het fel schijngevechtvan boerenbonte vlakken.

Het opgeblazen hemd ten spijtgraast er onaangedaan eentrage geit zich rond tussenkraakheldere coulissen.

Die smetteloze, nietsontziendeproperheid – steevastdecor van maandag-wasdag.

De wind speelt hier komedie –onschuldig spel van cirkelsin het gras. Niemand waait weg.


111. ZuiderwoudeGert J. Peelen (Zuiderwoude)

Kruispunt in dit ontheemd gebieden onontkoombaar lijkt dekeuze. In Zuiderwoudekan men alle kanten op.

De vaste burcht van zekerheidonwrikbaar op de kaleterp. Begraven eromheenvoldoende stof tot denken.

Maar op de broze scheidslijnoefent een waterwilggeduld – de armen afgezaagd.

Geen recht op meer geluk – totteder tasten in de luchtelk jaar opnieuw veroordeeld.


112. Haarlo heimJohn Zwart (Haarlem)

was het waarachtig om de schoonheyt endesoetigheyt van-’t groenbegroeid nabije tetterooof ging-’t alleen de engte die het duin en meer daar van elkander scheidt en waar doorheenhet spaarnewater zijn meanders wond

wij weten-’t niet, wellicht was het slechts gewindat aan het begin van de bakenesse stondeen schuilplek tegen noorman, tolgaring van dehandelsman die zijn wagens langs de oever zondof meerwaarts voer over de vliet, elkeen schat-plichtig zodra het gravensteen daar lag.

het land was grazig, het laken schoon, het steenwerd dra een stad, ommuurd, omkranst doorsingels, bastions, met torens, op gepaste plek een stoere poort - de spanjaard kwam, door hongerslag ondanks de kenau tenslotte tochgeslecht, de wachters woest vermoord.

Zo ging het op en neerwaarts, wel eens door eigen schuld, in eigen machtsstrijd tussen hoek ende kabeljauwen werd op elkander los gehouwensoms werd het kaas en broodvolk gewoon te kortgehouden - zo kon de stad steeds groeien evenzoweer krimpen door grote brand of strijd.

Tot echte industrie tenlest het tij liet keren, geen ruwelakenstof maar zijdedoek of linten, de mooiste boekenhier gedrukt, de kunst werd steeds verfijnder, rijtuig-makers bouwden voort aan ‘t spoor - en al die eeuwenlangvloeide het Spaarne traag het hart van Haarlem door.


113. Van EijldersJos Zuijderwijk (Amsterdam)

Wat doet de hoogzitternaast feminiene fruitighedenstetson stoer op haar hoofdsloerie Gloria Swansonvonkende kijkerslippen paars met glitterhoor het geroezemoes benedenlallende publiekenstaande aan de tooggezeten op krukkenaan tafelen op fluweeldames wuft en voor het oogonbesprongen en maar tappenallemaal kijkers in potentieziet zijn spanning stijgtzij knipoogt vet en sexyhij praat zuigt hijgtzij zegt ok danik ben moeder en vooral genotenin het teken van de heksmet draken op mijn uitspansel ze grimast kijkt uitgestreken hij krijst ik protesteerheel het schouwtoneel valt stilde taveerne staat perplexterwijl het takke mensboven alles uit buldert


114. DurgerdamGert J. Peelen (Durgerdam)

Aan beide zijde van de puntwaar het robuust geloof destorm trotseerde, groepen dehuisjes kouwelijk bijeen.

De fuik hangt er te drogen inde scherpe lucht van teer enpaling, in oude krantenaan de smalle dijk verkocht.

De droom van ’t grote wateris vergeten. De welvaartebde weg met ’t laatst getij.

Als schrale troost dragen dekabbelende golven eenjacht vol dagjesmensen aan.


115. UitzichtKees Godefrooij (Amsterdam)

Lijn zevenen lijn zeventienzijn lijnendie m’n blik bepalenhun stevensspelen sedertdieneen rolin een van mijn verhalen.


116. Heilige grondRhinda (Haarlem)

aaneengeregen woorden komen lostot licht, de kerk met koor zoemend als bijentrekt het grijsgroen van bomen

de straten stijgen opik staar naar kraaien die verstillen langs een naam, een opgeheven hand, wat rook

op de markt zeer wijdbeens een manzijn baar van fruit laat landschap toein messcherp geploegde akkers

Ik raak zijn altaar aan

er schuift een blonde appel weghij vangt de stukjes op verkoopt zijn ogenachter mij een kist, het plein, de zon


117. Bijna nachtWilma van den Akker (Amsterdam)

na een avondjemensen reddenreist ze achter glasdonker glijdt langs

firma’s lichten opverloren jongensin zuidoostlaten haar koud

slaapkleine ogenoranje stippellijnenvervagentot slordige vegen


118. MuseumtramJoke Berensen (Amsterdam)

de controleur zwaait met zijn vlaghij knipt de kaartjes met een lachgedreven blaast hij op zijn fluitjede conducteur kan aan de slag

in Bovenkerk valt nog een buitjedan volgt het Amstelveense uitjede tuinen, water en veel groeneen motorboot, een modderschuitje

lijn 10 passeert, ook met pensioenwe gaan iets op een zijspoor doenen dan, in Amsterdamse drevenpauzeert de tram, voor zijn fatsoen

terrasje, wij genieten evende winkel brengt de tram tot levenmet boeken en model op schaalgeschiedenis wordt doorgegeven

de tram terug is niet royaalgebouwen zijn wat kolossaalin Amsterdamse buitenwijkende stronken zijn het helemaal

’t is of de banken kleiner lijkenje moet er naar de lussen reikende controleur zwaait met zijn vlagals wij geboeid de tram nakijken


119. KwadijkGert J. Peelen (Kwadijk)

Vermoeide hoeve in dras land.Eenzelvig het geboomte,stug de heesters. Een kiel tedrogen hangt waar kuilgras

onder zeil gaat. Geen kip op hetverlaten erf. Mist waart rond uitzichtloze stallen. Gelatenwacht een zeug de slager,

de weke keel het vlijmendmes. De geur van gier herneemtzich. De orde van de dag.

Het paard achter de wagen.De biet die rauwe bonen zoet. De haan die driemaal kraait.


120. SightseeingHiltsje Jongsma (Amsterdam)

In de Hortus bloeit een helleborusonder de uitheemse honingboomGod zoekt er leuke collega’svia het Hemels uitzendbureau(waar Faust nog directeur is)

na een vlugge kus in de vlinderkasdraagt de freelance romanticus mij een van zijn voze verzen voor

in lijn zeven wint verheven zaadhet godzijdank net van de zwaartekracht de oude stad dendert onophoudelijk onder mijn bloed in nieuwe schoenen

bij thuiskomst deint voor wat het waard is: gedwee op het ritme van vermetele verdichting stadsverlichting boven de kadenog immer als vanouds.


121. naar de hoofdstadHiltsje Jongsma (Amsterdam)

hand in hand & slaap tegen slaap dommelen wij, zwartlangs zwanenhalzen die buigennaar lisdodden in dofzilveren slotentot het open IJmij wakker schittert

*

nei de haadstêd

hân yn hân & tút foar tút sûzebolje wy, swartlâns swannehalzen dy’t bûgenei doezebouten yn sulveren sleatten oant ‘t iepen IJ my wekker skittert


122. Brieflezende vrouw ( Joh. Vermeer )Myriam Gommers - Simonis (Amsterdam)

Jij schreef mij een briefJe stuurde hem al weken geledenen ik, vandaag aan het raam,ontrafel je schrift, je krullen, je halen.

Licht verschiktde glans op papier.Een donkere wolkdrijft nader en nader.

Symbool van de doodwaarover je schreef ? Je bericht me de doodvan je vader.


123. BuikslootGert J. Peelen (Buiksloot)

Zonder besef van eindigheidbezoekt de eendagsvlieg devroege bloesems – kent steeds dekortste weg van bloem tot bloem.

En ik? Ik heb nog niets gedaan.Gevangen in Buiksloot zitik er warmpjes bij. Zo gaater immers niets verloren?

Wie stelt er in dit dorp aantijd en ruimte paal en perk?Wat maakt dat ik hier wegkom?

Ik moet het hoogste liedhoognodig zingen. Het laatstewoord heb ik nog niet gezegd.


124. Centrum AlkmaarInge Boulonois (Alkmaar)

In daglicht dobberen gevels op grachten, net als de molen van Pietniet door tijd gesloopt.

Laat en Langestraat beloop ik. Waagplein.Ingelijst door puien lokt het ronde geel van kazen. Net als meer dan een halve eeuw

geleden toen ik te voet naar school ging,moeders de seizoenen schuimend uit hun huizen boenden, vaders voor de stoerestad van stipt zevenhonderd jaar voor even vrede sloten met een snor.

’s Winters zat je met z’n allen gebakken rond één kachel, éénradio. We waren armen trager stiller.De haast zat nog niet achter het stuur.We zwegen en verzwegen meerwant tijd zou alles leren alles helen,

later. Een eend snatert door de schemer die in slakkengang de straten inneemt. Lampen gaan aan in hedendaags verleden –


125. Ik luister...met mijn armen om je heen... als je wiltannemieke steenbergen-spijkerman (Amsterdam)

Door inktzwart van weleerrealiseer ik mij vandaag te meerhoe een levenskoord dwars door leidenlicht en donker kan scheiden.

Mijn goed gevulde kleurenpaletheeft, nu ik hier bewust op letreliëf en ontroerende pracht doorleefd doen ontstaanwaardoor ik nu luisterend klaar kan staan

Voor jou, dan soms zomaar evendolen en inlevendwars door inktzwart en grijs zingen en lachen in de wijs.


126. Hemels ParadijsJack Terrible (Amsterdam)

Hij had geen meisjedat zag ze al gauw.Ze had zich opgemaakten droeg uitdagende kleding.De Engel die de wacht hieldvoor het Paradijsbestond uit een glazen deur.Die durfde hij te openenen naar de prijs te vragen.Plots voelde hij twee grotevleugels aan zijn rugwaar hij de Hemel mee in vloog.Hij zou het nooit meer vergeten,hij was pas zestien.Eenden en meerkoetenzwommen in de grachtenvan de hoofdstad.Hij bedankte Goden het meisje van lichte zeden.


128. HolyslootGert J. Peelen (Holysloot)

Ginds onder stadse rook liggenhaast onbereikbaar ver wathuizen, een café, een kerk,omzoomd door hoog geboomte.

Wat doet de naam vermoeden? Nietmeer dan duizend zielen, ééngedachte. Geen brakke slootis hier voor iemand heilig.

Een kleine bus rijdt doellooslangs verlaten haltes – vindter tot slot een roemloos eind.

De uitvalsweg loopt dood. Enniemand komt er aan. Wie zouer iets te zoeken hebben?


129. ZunderdorpGert J. Peelen (Zunderdorp)

Binnen de perken ligt het grindangstvallig aangeharkt op’t overzichtelijke pad,want morgen is het zondag.

Daarbuiten bolrond vee tegenoranjerode luchten.Op lange benen loopt hetlaatste licht over het veld.

Een korte schittering flitstover Waterland, zinloosen fraai zoals het leven.

Glashelder slaat een kerkklokbressen in de leegte, markeertterloops de eeuwigheid.


130. Broek in WaterlandGert J. Peelen (Broek in Waterland)

In sporttenue naar Broek gefietst,de neuzen op het stuur, dezon op kromme ruggen. Watspiegelde dit land ons voor?

Tientallen vogels in de luchten één in onze hand. Wekonden ons geluk niet op,maar ’t lijkt zo lang geleden.

Slechts de herinnering aanlicht bleef bij en aan het kinddat er een klomp liet varen,

buiten bereik vanmachteloze armen. Daar weldentoen de waterlanders op.


131. Wat vreten ze uitannemieke steenbergen-spijkerman (Amsterdam)

Waar blijven ze vandaagde zoutleggers -op- slijmslakkenironisten en cynicussenhet is zo stilzijn er geen staats – en boemannenmeer vrij ik kijk om me heenzie doorgaans gietijzeren lantarenpalen duister licht dimmen flikkerende stoplichtenben hulpvaardig met bovenmenselijk geduld wandel en denkwellicht kruis ik ze vandaag nog wel op enig punt


132. Het LevenJ.C. Aachenende (Amsterdam)

Het Leven isals je achter de ramen zitmet zware tieten,je kontgekleed in jarretels.Het regenten op straatzie je geen hond.


133. DierenAnke Labrie (Amsterdam)

Op het binnenplaatsje van de Dageraaddoor haar omgetoverd tot een bloementuinstrijkt hij neer, de blauwe reigermiddenin de Rivierenbuurt in Amsterdam

- Zonsopgang in de polderslierten mist boven het landtrouwe wachter aan de waterkantbij haar geboortehuis aan de rivier -

Een kip uit het Amstelpark ontsnaptter hoogte van het Glazen Huiswordt overreden op de Europaboulevarden even later opgenomen in het asfalt

- De kippenren achter de groentekasde schaal van wit email met blauwe randwaarin de opgevouwen theedoekde eieren legt zij voorzichtig neer -

In de vensterbank, lekker in de zonligt hij luid te spinnenrekt zich behaaglijk uiten eist met veel kabaal zijn Kittekat

- Hij is vannacht op jacht geweestdrie dode muizen vindt ze op het erfwat later legt hij nog een vogel neerwaarna hij schuw verdwijnt -


Duiven schijten op de schone waselke hond poept op haar stoepmuggen zien haar als hun avondmaalen die kat van boven jankt de hele nacht

- Duiven scharrelen vredig op het erfde hond past rustig op de schapenzacht zoemen muggen bij de slootheel in de verte echo’s van de stad -


134. De Zwerver Op De DamRob de Vos (Amsterdam)

Op de treden van gestolen dromen en bedrogen idealen, ziedaar zwalkt zijn iele gestalte, ontredderd met verloren verhalen.

De meedogenloze kou diep in zijn ranzige huid gekerft, zo zijn rondwarende blik alhaast lijkt te verdwalen,in een verbleekt succesvol verleden van jubilerende jaarci-jfers, en kille winst gemeten per kwartalen,terwijl zijn gehavende lichaam slechts hier nog doelloos zwerft;wantrouwende voorbijgangers timide vraagtzijn volgende kop warme koffie te betalen.

Vanuit de gemoedelijke sfeer in de Amsterdamse tram,kijken wij vooroordelend toe; ‘in godsnaam hoe?’

Meestal willen we het niet weten,van hier tot de volgende halte ons egoistisch doel hem te vergeten.En zo vervaagt hij als romantisch beeld in de rompslomp van ons haastig leven,dien zelfde leven hij ook gaarne aan overleden vrouw en kind wilde geven...

Dus vergeet niet,wanneer uw oordeel hem eveneens volgende keer nietsver-moedend ziet,luisterend naar het onschuldig kind, ‘is dat een vieze man mam?’dat hij is slechts een vergeten mens, en altijd ook zal zijn,de eenzame zwerver op de verregende treden van de Amster-damse Dam...


135. Van binnen wetenannemieke steenbergen-spijkerman (Amsterdam)

je weet dat nooit mijn woorden kunnen zeggen dat wolken hoger dan het zonlicht gaan ze reizen door het donker over waan ik moet mijn stem in klankkleur neder leggen

onpeilbaar voelt de diepte van mijn dreggen ook blootsvoets kan een mens nog stevig staan zie hier mijn open handen vol met graan wijl schoffels door de wijde velden eggen

wanneer jij niets meer zegt kan ik niets doen seizoenen breken kouder van het weten eenvoudig echt voelt altijd weer als toen

een witte wolk van wind zal nooit vergeten de rafelstappen sleets van het gemis maar dat mijn bloemenjurk vol klaver is


136. CentrumplanM.Vosveld (Diemen)

Diemen, het lelijkste dorp van het landverpest door nieuwbouw, geen hartom van te houden, uitgerukt, slechts randgebied bij grote stad.

Vroeger, lieflijk land met boerderijengeur van hooi, groen, sloten, bomen,een plek om te gedijenliggend in het gras over de toekomst dromen.

Nu, zittend op een koude stenen bankbeschaduwd door “de Omval”cultuurcentrum met metalen flank,

verdwijnt ‘t laatste groen uit zicht.“Het centrum wordt ingrijpend gemoderniseerd!”Einde bericht.


137. De Haarlemmer meerJan Bontje (Haarlemmermeer)

geen Haarlemmer meer:verhuisd naar Haarlemmermeernatje en droogje


138. Den HelderRemco Ekkers (Huisduinen)

Zo helder is het niet zo zeldenhier aan de zee, waar de wolkenschijnen in het water, kijkdaar is het blauw, daar lichtgrijsen waar de visser zijn lijn ophaaltis het zo doorzichtig en scherp dat de lijn breekt en zijn loodop de bodem blijft tussen de witgepokte stenen.

Het water een spiegel, geen metafooren landinwaarts de stralende waterhemel.

Alles staat in lichtelaaiete weerkaatsen, waterglansen lichtgezichteen durend magnesiumlichtlichtscheermes, brandhelder.

De visser herstelt kalm zijn lijnwerpt zijn nieuwe looddwars door het glas.


139. BuurtjeskerkInge Boulonois (Andijk)

De heer die onze nieren proeft weet ook wel wat de mensch behoeftCornelis Paradijs De wereld heeft zijn zomen uitgelegd,de tafel van de tijd opnieuw gedekt.Waar eeuwenlang alleen op zondagwerd gebeden, serveert men dagelijkseen aards, maagstrelend avondmaal.

De voorganger werd le patron,het tiengebodenbord een spijskaart.In het koor staan nu les cuisiniers te kijk terwijl wij brood en wijn en vele andere heerlijkheden delen.

Geen orgel dreunt meer op het bot, de kerkklok slaat alleen de hele uren. ’s Zomers zit je buiten op het terras, een zalig paradijs. En binnen nog steeds godenspijs, wel vijf gangen lang –


140. stadje aan het SpaarneBert van der linden (Haarlem)

smalle straten en steegjesverbeelden een sober en trager verleden

verstilde hofjes binnen bemoste muren ademen een wereld van verschil


141. De straatWilma van den Akker (Amsterdam)

Er ligt puin in de Czaarwaar eens Peter trappenvermoeide muurverf lagenbloot vlakken blauw en roodmeisjesbehang verbrande balkenbrandnetels op zolder

Slopende alcoholist machine vergatplanken voor de deuren ramenop slot te doen

Lijn 10 wacht op lijn 10bij de wegversmalling

Geen boomEen stokoude bloemistVeel te kleine- appels buiten -huizen. De Turkse kruidenierDunne plastic zakkenaan de deurpost

Het waait langs de railsGevels geven het oplopen dood naar het spoor

Daarachter blokken,nieuwe, killeom later af te breken


142. Het Wognumse moerasAntoon Engelbertink (Wognum)

Met een emmertje mooie schelpenwilde ik op missionaire wijze Wouter wel helpen.Ik wilde ook wel weddendat de DSB niet viel te redden,dus is hun bank door stoute Nout vermoord

zoals ik van een kwaaie Dirk heb gehoordmaar hij was toen toch ook al totaal gestoord?De provisie was diabolisch te hoogmaar de ex-politieman bedroog en loog,dus liet magere Pieter zijn bom maar barsten.

Verkoop die kar met schapen en ‘t voetbalstadion,weg zijn de schilderijen, buitenlandse huizen en zeven ton.Zelfs de schaatsers vielen op hun snuit,ook dat was over en uit,dus komt alles toch nog goed met de echte gedupeerden?

Welnee, zo’n drama vreet aan hun ziel en duurt jaren,ze krijgen vanzelf grijze haren,vooral veel papieren na veel gelulen hun spaarrekening gaat keihard naar nul,dus is hun bank door stoute Nout vermoord?


143. Het Almere van AlkmaarSander Kunst (Heerhugowaard)

nieuwe wijkenontstaan uit oude zeeënis het niet het ‘morgenland’?een landschap dat Lucebert beschreefis dat waar wij nu naar kijken?

ik hoor de weeënhet landschap perst, de stenen, de tegelsvoor armen, voor rijkenals machteloze zegelsplakt de architect onsop papieren van zanddit is ‘morgenland’

stak zij eerst nog vol overgave, felover de Middenwegtegen de hoge, schuine bomennu heeft de wind enkel vrij spelover geordend water, bij de uitgaanssteken kan zij alleen nog dromenvan scheve hekken, grasland en drek


144. Vieze stadSander Kunst (Amsterdam)

Amsterdam, je bent een vieze stadOp rotte palen staand kijk je groots en trotsOnderhand zakken wegen boven een gatEn kussen jouw pleinen wekelijks kots

Je bent een vieze stad, altijd geweestDe grachten zijn een laag van fiets en pisDaaronder lijken, en al wat het riool leestEn alsof dat nog niet genoeg is

Schijten meeuwen, honden, zwerversTegen bomen, in alle straten, van oost tot westSmijten tieners met herpesVan P.C. Hooft tot Kraaiennest

Een man vloekt de dag door met zijn buurIn het Vondelpark stroomt modder uit de regen Vrouwen in het rood, kroketje uit de muurAmsterdam, je bent jezelf gebleven


145. IsisRudolf (Amsterdam)

teergeliefde bloemendamemet lokkengit in frisse nanoenwind open breekt de dag in schitterdelen zo toverlicht ben jij bij zinnen

schenk clementie in een boeket van verre sterren voor misplaatste humor zwartgalligheid

deel jouw bloemenzee ons welgezind en een nieuwe dageraadtreedt uit de duisternis


146. Laanweg 18cWilly Vittali (Amsterdsam)

Ik kan niet terug gaan naar het huis waar ik ben geboren.De oude herenhuizen gingen terug tot stofDe hele straat gesloopt,Hoge bomen gingen zelfs verloren…Nu… staat er nieuwbouwFantasieloos, strak en grof.

Men sloopte niet slechts huizen, men sloopte een hele sfeer.Een erfenis uit nog oudere tijden.Stijlvolle stoepen, hoge ramen van weleer Toen men alleen nog paard En kar voorbij zag rijden.

De laan is weg…

De speeltuin…Het land…Huttendorp…Palingrokerij…

De Vinkenbuurt met ‘de leeuw ‘ van ome Hein…Ik weet het wel, het was een negorij…Maar… af en toe zou ik er weer even kind willen zijn.


147. Nachtelijke tocht vanuit RansdorpWilly Vittali (Ransdorp)

Inktzwarte duisternis sluit ons in,Gevangen tussen twee koplampenOntrolt het smalle pad zichVoor onze ogen.

Nachtreizigers onder de sterren.

Er vlucht een dier voor al het licht,Door de dansende auto de berm ingesmeten.De duisternis slokt gulzig alle beelden op.Alsof er niets bestaat.

Wij zijn slechts het dwaallicht in de verteDat uit andermans gezichtsveld verdwijnt.

We lossen opals sterren in de ochtendschemer.Het licht dat in de verte schijnt zijn wij.


148. Paadje in het HeilooerbosInge Boulonois (Heiloo)

Het gaat over blote aarde. Minder mul dan strandzand,minder hard dan snelle A’s en E’s die regelrecht hun eigen gang gaan.Stapvoets doet het paadje overleven.

Door gaat het tot waar het zicht een doel vermist. Vaak kronkelend, soms hobbelend maar zelden dood.

Het dwaalt zelf het liefst in onopvallend grijs of bruin en in het wilde weg, ver van de wereld af door mooi, vooral vergeten groen. En liever gebogen dan gebarsten.

Alle tijd gevuld met langzaamaan.Op het heden komt het aan -


149. De actriceKees Godefrooij (Amsterdam)

(REGEN OP MIJN WITTE BROEK)

…want naast Applaus zit Zielenvraatdaar op de allerlaatste rijde een spreekt goed, de ander kwaadze zitten samen zij aan zij

“Geurende lelie, zwaar verwondnog diep in slaap sneed men haar afen nu haar kelk neigt naar de grondopent de bloem zich voor het graf.”

Vanavond schittert madam Rterwijl het buiten zachtjes druilt draagt madam voor uit Baudelaire de reden dat een weerwolf huilt

ze blikt de vlinders in je vrijen kringelt lijntjes rond haar mondze lijkt te stammen uit een tijvan toen de wereld niet bestond

soms ruikt ze bloed of speurt naar macht als dat een stuk van haar verlangt dan spreekt ze uitermate zachtwaarbij de spanning je verlamt

geschikt is ze voor elke rol want altijd vormt zich het gezichtvan een jong ding of oude snoldat zij verweest tot een gedicht


150. VerbondenJulia H.M.Olk (Vogelenzang)

Zwetend zwoegendzuchtend zoekendtussen stenenen betonvlucht ik

kom ik op ademonder ruime luchtenwaar buizerdenal eeuwen langroerloos hunspiralen zweven

voel ik mij verbonden metde oude grondenwaar bomenmij omarmenzonder woordenkoesteren


151. AtlasJack Terrible (Amsterdam)

Atlas staat op de achterkantvan het Paleis op de Damin Amsterdamen draagt een wereldbol.Als Atlas zijn wereldbol laat vallenzal Amsterdam ten onder gaan,volgens de legende.Waarom, hoe en wanneer?Openbaring 11: 13;“Op dat moment kwam er eenzware aardbeving, die een tiendedeel van de stad verwoestte.Zevenduizend mensen werdendoor de aardbeving gedood, derest werd door vrees bevangenen begon de God van de Hemeleer te bewijzen.”


152. Carmenstraat 2Sander Kunst (Alkmaar)

Ergens, in het noorden van een stadBegint de straat met 4 in plaats van 2Alsof de even kant het heeft gehadMet te tellen vanaf twee

Daarom, dit gedicht, voor nummer 2Waar geen mens woont maar toch een adres isEn daarom kwam ik met het ideeOm een brief te sturen naar wat vergeten is


153. seizoensbreukDick van Hoeve (Schoorl aan Zee)

brandingin zandribben gestold

het lichaamvan het landtot leven gebracht

in de lentezomaar anderszoals woorden anders kunnenzijn

betekeniszich niet hechtin het ijskeurig ebdat buitende vermoeide vloed blijftvan zout

dat in het zuurvan stervende schelpdierenontwaakt


154. acrostichon: Den HelderPiet Veen (Den Helder)

Doellloos dwalend rond Den Helderetst de zilte wind met zandnieuwe nerven in ‘t verstand

Heerlijk los van alle moeteneven langs het strand alleenlopend langs de lege voeten dwalen hebben wij gemeenéén keer langs het Helders strandRiagg schrap mij maar als klant!


155. OverleekGert J. Peelen (Overleek)

Voorbij de dag. De zomerluchtoranje – niet langer opgespannen voet met het nutraag verschemerende land.

En langzaam lost de einder op –verlegt de grens van voorspoednaar geluk in ’t silhouetvan Overleek geborgen.

De Leek onoverbrugbaaraan mijn voeten, ben ik totlouter toekijken gedoemd.

Stil als de koele stenenga ik de weg terug – neemdan de kleur aan van de nacht.


156. VolgermeerGert J. Peelen (Broek in Waterland)

In dit onaangeroerd gebiedzal morgen van vandaag inniets verschillen. Geen voet wilnog gezet op deze grond –

verbeurde braak, waar kool noch geitgespaard is. De ransuil zoektvergeefs naar levend aas. Wiemaakte mooie woorden vuil?

Als mummies in het roestigveen is wat de mens verborguiteindelijk gedolven.

Een kiekendief gaat krijsendop de grauwe wieken. Invogelvlucht geen denken aan.


157. De NesGert J. Peelen (Monnickendam)

De golf van een gedachte hiergestrand – onopgemerktgestold – momentopname vanonstilbare verlangens.

Onland waar je ook kijkt. Wind blaaster spoorloos zoekend laf deaftocht. En zelfs het maanlichtwekt hier geen verwondering.

Verberg je in de plooienvan de dijk want schijn bedriegtde harde werkelijkheid.

Het water zal de schotsenonbarmhartig scheiden zodrahet ijs gebroken is.


158. Waterlandse ZeedijkGert J. Peelen (Monnickendam)

Zo onvermoeibaar traag de fietserstuurs schuivend door dit land.Wijkend de einder. Zo on-ontkoombaar de distantie.

Het evenwicht bewaard dankzijgestaag bewegen. Voort opde ingeslagen weg. Dewereld rond op eigen kracht.

Bewust geen keus te maken.Langs omwegen terug bijhet onzeker uitgangspunt.

Geen voortgang te noteren;surplace zolang het duurt. Tweebenen op de grond nadien.


159. De PoelJoke Berensen (Amstelveen)

een zeilboot vaart geduldig op een onsje windde steiger bergt een hoos van jengelende muggeneen eend probeert een stukje plas te overbruggenhet water brengt het lachen van een zwemmend kind

loom spiegelt het gemeentehuis zich in het waterzo nu en dan vertroebeld door een rimpelinghet open zwembad is hier slechts herinneringwat later houdt de neergestreken eend zijn snater

een kist met vier motoren komt ons vergezellenhij krijgt een roze buikje van de zonik wist niet dat een vliegtuig blozen konbeschaamd verdwijnt hij met zijn decibellen

met rode blos verlicht de zon vermoeid het zwerkzijn onderkant vertoont een rafelige randde toppen van de bomen lijken zwart gebrandde zon legt zich te rusten achter Bovenkerk


160. Koningin Anna Paulownalenze l. bouwers (Anna Paulowna)

Pionier uit Rusland - groots rijk met bossenen uitgestrektheid - naar een laag waterlandje- met hier en daar een groepje struiken, bomen -

jij Koningin, met trots, verhevenheid,adel als voornaamste karaktertrek,trouw aan man en groeiend gezin centraal,

nooit kwam je naar de polder met je naam,maar nu sta je verbeeld en in de nachtlaat je je licht schijnen over de vaarten

en akkers. Tegen de meimaand aanmoet je op pad en vind je je karakterterug in de weidse geuren en kleuren

van het zware bollentelersbestaan en later in het jaar het graandat je opzoekt in de oogstmaand.

Zo kun je nu overdag, tevreden en blij,centraal in het winkelcentrum staan.


161. IJwegBastiaan van Staaveren (Hoofddorp)

Op de vlakke bodem van weleerkom ik soms de schoonheid tegenvan poëzie in het verkeer,woord voor woord aaneengeregentot achteloze kunst, die zo teerop kale bordjes vormgekregenheeft dat ik week word van de sfeer:Let op klei op polderwegen.Ik let op niets anders meer.


162. WerelderfgoedAloysius Klepper (De Rijp/Midden Beemster)

Strakke lijnenomzoomd door dijkenvlakte groenmet zwart-wit gevlekteen soms ook blauw

Alkmaar aan de horizonPurmerend in zichtcentraal Midden-Beemsteronderweg de “Cono”met melk en kaas voor jou

de winter bevroren strepenwaarop je uren schaatsen kanin zomer zonnestralenwaardoor je fietsen magover Leeghwaters banen

ooit werd hier gevarennaar zilvergoed gevistnu groeit graan en fruitgrazen koeien en schapenwandelen wij langs strakke lanen

Beemstermeer leeg gepompttot erfgoed verwordenvoor heel de wereld wijdtezamen met de stellingvan onze hoofdstad Amsterdam


van De Rijp kwam dat heerschapdie het tot stand heeft gebrachtplaatste vele molenshet wonder geschiede raphet werelderfgoed kwam

lange rechte lijnengetrokken door Jan Janzoondoor Hollands diepe putwaar rijkdom kon groeienvoor boeren wijd en zijd

geen vissers meer te bekennenalleen die recreantmet zijn bootje in de slotengenietend van de Beemstermenigeen die hem benijdt.


163. Lente aan de ZaanKathinka Witte (Zaandam)

Gouden stralen verwarmen mijn gezichteen briesje speelt met mijn haarhet gekwetter van spelende eendenhet geronk van een mechanische bij

Het geschreeuw van de meeuwenhet geroezemoes van het verkeer verderop en nabijhet geratel over het spoorhet kabbelen van de golvenals een bootje vaart voorbij

Roeispanen doorklieven het waterde glijvlucht van een eendhoog boven alles verhevenluister ik naar de stilte achter het geluidde stilte die er altijd is

En te midden van het stadse gewoel vlei ik me op mijn matje neer.


164. CorusRonald Herbert Steenbergen (IJmuiden)

Als traanplaat, die ene druppel staalMij in de machinekamerTegen uitglijden behoedt,Zandkorrels onder mijn voetenLaat branden vermaal ik ze helder tot glas.

Licht in gewicht, zo zwaar, zo zwaarDat ik vliegen zal in nachtenEn zal waken over je tranenDe platen poetsen zal.Ik knuffel na deze nachten de zonDie mij zand tot glas laat maken.27-6-2006


165. Brand in Mokumannemieke steenbergen-spijkerman (Amsterdam)

Heb je het wel eens meegemaaktBinnen een kwartier een spuit ter plekke Doodbedaarde lui die krioelen Zich met dagelijks bestaan bemoeien Heb je het wel eens meegemaaktEen dag om daags erna Uit een courant te vernemen.Brand, brand komt lieden in de benen.

Vroeger hoorde je dan de klokken luiden Laadden en draafden lieden in bonte warrelingWas hun trouw de stad te blussen niet in het geding Zodra de torenwachter het woord: brand brand bliesMet zijn stadsbrandemmers uit de toren kwamKwamen gildebroeders, kolen en korendragersWaag en turfdragers en schuitevoerders aanOm met materiaal op schouders brandwaarts te gaan.Vroeger hoorde je dan de klokken luiden

Langs de ladderplaatsen klonk dan; Komt voorwaarts!Nu klinken hoge tonen sirenes en geen klokkenKruipen nog wel steeds kinderen verschrikt achter rokken.. Toen hingen vele bewoners in een stad als Amsterdam Lantaarns aan gevels van huizen in aanpandige stratenOpdat men in de duisternis niet in het voorbijrazenZijn nek zou breken over anderen die verstomd toekekenRaapte men bij het voorbijgaan onderweg emmers op Met stadverlichting was het toen nog bitter gesteld niet top.


Het paard en soms meer paarden werden gezadeld, De brandweermannen hezen zich in vol tenueEen dozijn politie werkte als veiligheid parapluwet Ook toen ontvouwde zich onverlet professioneel een netWerk voor gildelieden. Heb je het wel eens meegemaaktZelf een kreet van ontzetting bij vuurvonken geslaakt Zoveel mensen krioelend stande pe gereed zien staan Om bij het eerste alarm daadkrachtig tot hulp te snellenAls men van politiebureau naar politiebureau ging bellen.De wachter luid ; komt lieden aan de slag met de spuit zeiIk niet echt, in gedachten was ik er in een droom ooit bij.


166. OuderkerkMurk A.J.Popma (Ouderkerk aan de Amstel)

Ik woon in een ansichtkaart,waar rivieren samenstromen -Een ophaalbrug. Man en paard.Eeuwenoud gewortelde bomen,

treurwilgen. Een bloeiende gaardlangs het kerkepad. Vrometorens wijzen, onbezwaard,naar de hemelkoepel - huis en haard

beschermend. In de vaartder volkeren opgenomen,verworpen - schiereiland vol dromen -

Aan lager wal. Laatste onderkomenals landedelman, met lomeoogopslag. Waardig, bedaard.


167. 13 januari 2010Berry Zeemensch (Egmond aan Zee)

scherp tracht de wind vanuit ‘t Oostenhaar sporen in ‘n schelp te snijdenscherp schrijft de wind uit ‘t Oostenhaar verdriet uit over de zee

stil ontvangt de zee in bescheidenheidde huilende woorden van de windstilte huist in ‘t moment waar de zeeen de wind elkander ontmoeten

‘k als eeuwige passant en toeschouwervan hun gepassioneerde ontmoetingenben alleen in de stilte naast hun stilte


168. Tuindorp-OostzaanGert J. Peelen (Amsterdam)

Stil huis waarin laat zonlicht zwicht.Aan ruimte geen gebrek. Leef tocht luchthartig opgetast;voorraad uit vette jaren.

In elk vertrek jezelf terugte vinden. Geen plaats om nunog te verlaten. Beraamdgeluk uitzicht op aarde;

tuin vol aanwezigheid.Gedragen vruchten welgeteldtussen verdroogde wortels.

Ligusterhaag rondom, lijd zaam geknipt voor wat je ookwel wilde: oneindig groen.


169. nucleusDick van Hoeve (Krabbendam)

de omringdijkslingertlangs het ploegend water

boven het nietig ruisenverheft zicheen vleugelslag

werpt het stiller zijneen schaduw toe

met geurendie opgetast liggenin het groen

een lieddat golftin de wind

laat het spreken breken


170. Golvend gelukHenk van Diermen (Zandvoort)

Met koppen vol schuim in een snelle galop verlaten de golven het ruimere sop; ze dansen als paarden en draven op ’t strand, ze springen en struikelen diep in het zand.

Dansende paarden, ze golven langs stranden drukken de sporen geluk in het zand. Dartele honden, ontdaan van de lijn, ontdekken hoe ’t is uitgelaten te zijn.

Opvliegende meeuwen door golven gestoord, met wind onder vleugels de lucht in geboord.Ze krijsen en zuchten een gat in de lucht en bidden in stilte aan ’t eind van de vlucht.

Stoeiende paren, het leven loopt uit, ze dansen als golven, op ’t zeegaand geluid en volgen de sporen behoevend geluk, ze zweven als vogels door ’t levensgeluk.


171. Karaktermoord aan het SpaarneMarten Janse (Haarlem)

Ook toen ik terugging naarDe Waag en woorden hoordevan de dichters van vandaag…

En in de stad die door hetSpaarne wordt gekust, gevelsgewaar werd uit ’t verleden…

Ook toen wist ik mij rijkzonder geschiedenis diepijnlijk en onnodig wreed…

Ik sla de bladzij om waaropjouw blauw gezicht de ogenafwendt van mijn daden

Ik weet dat ik je heb verradenEn ik weet dat jij een kouden opgezwollen lijk bent

in de krochten van mijn zielIk heb je stinkende ademjaren in mijn nek gevoeld

Maar nu de zon weer schijntmet het jubelende lage lichtvan een uitbundige herfst

nu spreid ik m’n armen enzing Ik adem in, verjaag despoken uit dit ver verleden


Ook in De Waag klinkenmijn woorden Mijn lijf datbrandt, springt naar het heden

en ik verlaag mij tot eenlist: wat jij niet weet…,ook ik heb het gemist

En zo graven wij ons eenschuilplaats in dit waanzinnigbestaan… Jij en ik, samen

Ik spreek de woorden uitEn jij ontvangt de waardealsof het schepping was

Ik deel het uit en als je kuntmaak jij voor ons een samenTot nader orde, natuurlijk !

Het Spaarne stroomt enin het gele licht waaringebouwen baden, droom ik

van warmte van een haardvoor twee personen.. Ik zouin Haarlem willen wonen !

Als niet het ‘kind noch kraai’de lokroep van het woudvertolkt in een verbaal geweld

dat elke droom aan diggelenslaat.. En ook de dichterHaarlem weer verlaat


172. ZwanenwaterInge Boulonois (Callantsoog)

Natte duinen op een droge paasdag.Wonderveel paasgeel. Narcissen, brem.Kastanjeknoppen staan op springen,bruine koeien loeien nog op stal. Een plaats

voor enkel hier, voor uren zonder kabaal.Eén fiets maar met wetlandwachter, nepgroen gemutst. Kleine kuddes wandelende rugzakken. Orchideeën slechts in spe, een hommel zoemend

onderweg naar mei. Er zijn allanggeen zwanen meer. Lepelaar noch aalscholverte zien. Zelfs geen ei. Of paashaas –


173. HEEMSTEDEJan Bontje, Spijkenisse (Heemstede)

Heemstee, lieflijk dorprust en zachtheid straal je uitdaarom kom ik graag


174. Bos van BlaauwAnton Gerits (Hilversum)

Hier word je, staande in de hoge beukenlaanbevangen door wat niet van deze wereld iswant aan het eind van dit gewelfde middenschiplicht Gooilust op als altaar in een kathedraal.

Wat vroeger voor een uitverkoren leven wasis nu verstard tot een rustiek kantoorgebouwdat zijn berichten langs de ruisende pilarenlaat uitgaan naar wie elders bij een beeldscherm wacht.

Het zonlicht dat gefilterd voor je voeten neerdaalt,maakt van je lopen een beschroomd benaderenvan wat in deze laan eerbiedig achterbleef:een huivering in deemoed voor wat er niet meer is.


175. De OosterhoutLouise van Onna (Alkmaar)

De zon werpt lichtop de donkere dennenen een zachte winddanst grillige figurenop het gele strooien gras

Als rose poederdonsendrijven waterleliesen eenden zwemmen-in een V vorm van Vrede-brede strepen in het water

bomen in een kring bijeenzuchten onder het juk van hittemolshopen in het gelidvan hun eigen wanordebrengen stemming en sfeer in de Oosterhout.


176. SMARTLAPJoke Rhebergen (IJmuiden)

Was ze maar niet naar IJmuiden gegaan,had ze maar niet bij het kanaal gestaan,

had ze maar geen panamees verstaan,dan was ze nooit te water gegaan.

“Va soda va soda” heeft hij gezongen,toen is ze pardoes het kanaal ingesprongen.

Hij hees haar aan boord, heeft haar uitgewrongen.“Va soda va soda” zong de schavuit.

Nu wappert ze als vlag op zijn modderschuit,ze waait naar oost, naar west, naar zuid,

een lap van smarten.Mijn lied is uit.


177. De oude boer uit ZijpeVictor Posch (Zijpe)

oud als kleien de bewerkte aardeknoestige handenom een ijzeren schep

de aarde roodvan ondergaande zonop de dors staat de kisteikenhout en manshoog

regen en windhebben het spel op het gezicht gewonnenhagel striemde het lichaamen sneeuw verkilde het gemoedde rug gekromd, de ogen toegeknepende vette grond omgespithet land in strakke banen

door alle getijden heenbleef de oude boer overeindblad aan de boom‘s winters kale takken

kijk hem hier nu liggenrustig en vredigterug naar het stofooit door hem bewerktback to naturegeboortegrond


178. HaarlemmermeerKarolien van Ommen (Haarlemmermeer)

Moet ik nu zeggendit is mooidit leegezogen meerde grond grauw grijsbij donker weerna rooi

De bodem blootgelegdalles te zienweinig te gissende weg loopt rechtvan A naar Ben verderop ligt Lisse


179. Mijn SchelpRob de Vos (Monnickendam)

Tot wijd in de verstokte ochtendnevelwaar het dauw lijkt bevroren in verloren tijd,schouw ik met tranend oog het weiland en hevelgedachten van dagen vergaan naar hedendaags spijt.

Hier in mijn hart ontwaakt zo het zoetzuur ochtendgloren,mijn handen verdoofd in melancholie bevroren, ledematen uiterst stramToch zit ik mij neer op de koude berkestam waar de vogels bekoren,geniet ik met volle teugen van mijn schelp in Monnicken-dam.


180. BurengeruchtPetri Stam (Amsterdam)

Ze schreeuwt al weerEr is weer motZe maakt hem weer kapot.De deur wordt snel geslotenMaar het geluid dat blijftZo vreselijk als zij kijft.Toch jarenlang nog bij elkaarMet drank en loze praatAls ongelukkig paar.Wij mogen mee genietenVan het dagelijkse bal Dat een leven duren zal.


181. MuggenjachtJoke Forceville-van Rossum (Haarlem)

Ik vind het niksdat eeuwig kiften.Een mens moet nietzo muggenziften.Een Haarlemmerwordt mug genoemd.Daarmee verafschuwd...of geroemd?Een bittere galmugis hij niet.Als steekmug doet hijgeen verdriet.Hij deinst voor nietsof niemand terug.

Geen Haarlemmerolieverdrijft deze mug.


182. Innerlijke rijkdomSylvia Bongers (Amsterdam)

Zomaar een zonnige dag,af en toe wat witte wolkjes onder de helderblauwe hemel.

Op een stil plekje zijn we gaan zittenmidden op een padvanwege de stilte, het uitzicht en de voelbare rust.

Het leek wel een oplaadplek voor energie,genieten van de warme zonnestralen enontelbare prachtige vlinders fladderdenom ons heen.

Dit is innerlijke rijkdom,geen hinder van verkeer of andere geluiden, maar puur natuur zonder dat het maar iets kost.

Je kan dromen met je ogen open,in gedachten mee fladderen met de vlinderszoveel soorten groen en dromenover die mooie boot, die daar heel in de verte ligt aange-meerd.

Toch in de stad, maar het voelt al na een paar minutenof je al weken op vakantie bent,zorgen worden op dat moment opgelost en het mooiste is de innerlijke rijkdom die je meeneemt in je hart.


Het Amsterdamse Bos is voor mij het mooiste plekje,omdat ik het in mijn hart heb meegenomen en op dagen dat het even wat minder gaat, zie ik de vlinders weer fladderen en weet ik dat liefde op het eerste gezicht bestaat.


183. AmsterdamB. Korac (Amsterdam)

…Belooft om het licht met een seconde te verdelen enwat van een nieuwe dag overblijft, dat, rekt zijn armen ontwakende de rode engelen van drie zwarte kruizenvol, vol met onverzadigde nachten en vreemde talendie op de glinsterende rug van de Amstel, degene die vrijwillig is verdwaald, noch verdrinken noch redden

maar laten zien een streven naar de hemelen en nog die voorbij waar ik sta aan het begin van mijn eigen voorhoofd een map getekend, vrij simpel, drietand van Neptunusen wat een toeval, het regent met verwachtingenvan de open zee, en fietsbellen luiden de bezwering van vertrekkende schepen, dat de wereld is klein….


184. Ruigoordschaafselen IVPhilip Meersman (Ruigoord (amsterdam))

Vurige tongen spreken totemtalenpoortenRuigoortig havenlanenlandencommunetenten boekenteruggaan tijdsgeworpen dorpenwegenkerkgebouwwoorden van leven lief lijdenledigheid zonder hol te klinkenzwenken hooggerookte zinnen langs dwalende woorden doorvurige tongen naar onstoegegooid gespuwd gezogenmet liefde afgewogenliefde voor het woordZaligheid in dit ruige oord!


185. MET JOU GEBOORTEMarlise Joubert (Amsterdam)

(vir Xander Pierre. geb.26.03.2008)

ek was in ŉ ander landtussen gewels ingeperk my lewe verpakin verslete tztasse van reis en droom

met jou geboorte was ek vermet ontelbare sterre tussen onsmet meer mense as wat daar huiseen diere en groentetuine was

met jou geboorte het ek my verbeeldat iets of iemand ’n blomtapytoor Johannesburg strooi ’n stad verwoesdeur die roeskleure van ’n baie lang nag

het ek my verbeel die klippe sing in my moerland dat elke lied ’n juweel is die skreeuvan ontdekking uit dun skagte die voetpaaie wat onder woonbuurtes die aarde afkronkel

ek was in ’n ander landek het uitgeloop in die strate bedek met keie ek het uitgeloop in die sneeu op my skouersin die lente van die ysreën het ek deur pleine gewandellangs gragte met ŉ koue son soos ŉ serp om my keel


ek het met woorde gespeel omdat ek jou geboorte wou vierek het jou naam in my oë uitgespel en ek wou elke reisiger van jou koms vertel: dat jy die eerste kleinkind is, die heel eerste sonder dat ek soos ’n boot uitgeswel hetsonder dat ek ’n druppel bloed afgestaan het

met jou geboorte was ek in ’n land van eenderse huisewas ek tussen sneeu en wind vasgevangmaar my lyf was donsig en liggewend soos ruitewat die water in kanale verhelder die groen dieptes snerpend binnelaatdie misterie van geboorte en dood laat kringen ek was verheug

ek was verstom dat jy so klein en ver soos ou skilderytjies teen mure van galerye hang dat jy so onbekend is soos die fietse in stegies wat met my na ’n ander toekoms draai

ek het op ’n brug gestaan tussen gewelsek het na die sonarbeelde in water gestaar ek het al die bote opgelet groot en kleinvasgemeer op donker singende bloed

ek het jou gesig verbeelen ek was verstom dat ek jou tóé reeds onvoorwaardelik liefhet


186. LandsmeerGert J. Peelen (Landsmeer)

Als in het veen waar de geknaktehalm zo mededeelzaamwuift, waar riet scharniert op stormuit meest vervreemde streken.

Als in het veen waar niets een oorsprongvindt, waar plaats noch naamherinnerd blijft, waar alles intermijnen wordt verzwolgen.

Als uit behoudzucht tot ditveen gedreven is onbespiedhier zelfs de tijd gedood

verdween hij in de geest vanonbedorven voortbestaan –alleen al de gedachten –


187. Vogeleiland De KreupelInge Boulonois (Andijk)

Als het beloofde land, dit zand dat wacht op vogelliefde, op nestkuiltjes en donskuikens, de wiekslag van geluk.

Los gesponnen wolken slieren in en uit het zicht. Golven ruisen variaties op de niet te stuiten tijd.

Bij vlagen davert luid applaus van vleugels: plevieren, visdieven of kluten,van al wat hier natuurlijk is en waar.

Achter de boeienlijn dobberen wijgelijmd aan onze vogelkijkers. We stalken een zwarte stern.

Zijn staart scheert vlak boven het meer. Straks gaat hij erop lopen -


188. De grote gokKoos Hagen (Amstelveen)

Een boot vertrekt van de Zeedijklegt aan bij Rembrandtplein, Amstelhotel.Seksbazen, maffiosi gaan aan boorden mengen zich met dirigenten,sterren, industriëlen, toptalenten.De salonboot Sancta Pecunia vaartnaar gokpaleis Las Amstelvegas.

De jongens van de hangplek gaan van huisscheuren op scooters langs de Amstelparkeren bij de dienstingang. De chefkeurt haardracht jasje dasje tot hun in het zweet gepoetste schoenenvoordat zij als portier, palfrenier, glazenierhet grote geld mogen bedienen.

De burgemeester knipt geen lint meer door.Hij opent niks, hij spreekt niet toemaar elke avond is het raak, dan sleepthij zijn wethouders mee en speelthoog spel tussen de prominenten.Va banque! Voltallig B&Wbeunt in het casino bij als croupieren harkt de centen bij elkaar, miljoenen die verdwijnen – niet in hun eigen zakmaar in een onverzadigbare tunnelbak.


189. de wereld is vandaag eenfloor buschenhenke (Amsterdam)

witte m & msneeuw op de klaprozenwegbloos me een lente


190. andere kantVesna Blazic (Amsterdam)

Lucht ruimtevaart rondombreed water huis

Pontwit gelaat, blauwe dijenduwend stuurloze golvendag in nacht uit.

Sissende lucht tussen deurendie zich openen en sluiten.Klotsende golven smijtenspetterend doorzichtigwaterkristal.

Zuchtend verlichten de sterrende roest van de herfstin de stad.

Pont ploetert, verplaatstvan ene zijdenaar het andere kant.


191. Voetveer over de SchinkelMaria van der Grift (Amsterdam)

Ik word herinnering als ik de straat af gawaarin ik vroeger speelde en somsaan mijn vaders hand te wachten stondals hij de bel had laten luiden voor de pont

De veerman van de overkant komt aan enik probeer mijn kloppend hart te stillenvoor ik mij van de kadewandhet schommelende bootje in laat tillen.

De oversteek, een cent de man, lijkt korten lang. Schokkend vooruit, dan even glijden, dat lucht wat op; een plasje water aan de voeten maakt weer bang.

De onbekende overzijde; geen speelgebied.Opgelucht lopen wij het zwarte paadje,achterlangs Huis te Vraag, waar men zovelenachterliet. Daar wist ik toen niets van -

noch van de veerman op de laatste overtocht -dan ben ik, hoop ik, niet meer bang.


192. het einde van de lange nieuwJantje Bosch (IJmuiden)

aan het einde van de lange nieuwverdwijnen wijde kerstmarkt is alweer voorbijde stoepen en de straten trekken lijnen naar oneindigin een kille windvlaag van de uitverkoopwaait de kou naar zee

lieve hemel wat verstrijkt de tijdtoch snel als je bezig bentfelverlichte etalagesschijnen het verdwijnpunt bijhet einde niet te vatten

de volle draagtasbevat gelukkig allerleihet geld is oplengte is zo suggestief

als je zelf wiltwarme lichamen lopennaar het zwart

een dimensie is geborenuit het verloren IJ

een nieuwe straat


193. StadsgezichtBas Holzhaus (Muiden)

Frisdrankenpakjes en zakjes met broodGlimmende blikjes van breezer en bierWikkels en hoesjes van glinsterpapierGoudbruine peukjes versieren de goot

Glanzende restjes van snoep en van koekFelle ballonnen, het lint in een knoopToiletpapier op een sierlijke hoopPostelastieken op iedere hoek

Boodschappenbriefjes en kauwgum en shagRoestbruine aanstekers, bakjes patatKranten en zakdoekjes, glinsterend natBekers van milkshakes als kroon op een hek

Schitterend afval, veelkleurige zooiMuiden, o Muiden, wat ben je toch mooi


194. IJMUIDENSjon Looij (IJmuiden)

het strand is wegvoorgoed verdwenende pier is doormidden gehaktweggeslagen met veel geweldvissers kunnen niet meer fietsenof brommen naar hun stekwaar je echt heel ver kon kijkende zee de horizonwaar je frisse zeelucht happendover de pier lopen konaan de hand van je vaderlater je kindeen goed gesprek voerenen luisteren naar de windhet strand is wegvoorgoed verdwenenhet warme zand met al zijn rustnu loopt men er over stenenstenen zoals in mijn straatdie liggen nu ook al aan de kusthet strand die rustdie is voorgoed verdwenenweggenomen door het geldvolgebouwt en weggehaktmet heel veel geweld


195. LongingHiltsje Jongsma (Wijk aan zee (en duin))

Trek naar zee

Met jouzag ik voor het eerstde zee

keek in ogen blauw, grijs geaderd gelijk de rug van een zure haring

nu bij eb loopt water me nog in de mond.

*

Longing for the sea

Together with youI spotted the sea for the first time

I looked into eyes grey touched with bluelike the back of a pickled herring

now by low tideit still makes my mouth water.

*


Langje nei see

Mei dyoanskôge ik foar it earstde see

seach yn eagenblau, gris beïerelykas de rêch fan in soere hjerring

no by eb rint wetter my noch om ‘e tosken.


196. [geen titel]Aloysius Klepper (De Rijp)

Laat mijn voetende polder delende lentebriesmijn haren strelen

het oog gerichtnaar die plekzie eenden en smientenin druk gesprek

Jan Hop de pontvaart telkens doorvan de kamerhop naar Spijkerboor

het fort is vandaageens een dag verlatenik vraag mij afwaren hier ooit soldaten

kannonen gelukkignooit hoeven sprekenverscholen in het groendoor weidevogels steels bekeken

lammetjes bij hun moeblaten blij; het is maartik hou mijn jas toch geslotenrekening houdend met zijn staart


mijn voeten naderenhet einde van dit wandelspel“De Rijp”komt in mijn blikthuis zonder sleutels, ik bel.


197. [geen titel]Aloysius Klepper (IJmuiden)

Achter mij weet ik het monumentbasalten stenen dragen het bronsik zie de schepen gaan en komenvanuit en naar het ruime sop

hier lag vroeger de Neeltje Jacobastand by voor mensen in noodnu ligt samen met vissersbotende ferry naar Engeland aangemeerd

mijn blik richt zich naar de einderde golven van de Noordzee‘k zie de koppen van de pierenen mijn gedachten dwalen ver

naar schepen in vervlogen tijdenmet kerels in hun oliegoedde zuidwester op hun koppennaar maatjesharing op zoek

op deze plek de vrouwenmet bezorgde bang blikwie komt terug, wie zal blijventoch zwaaiend met hun zakdoek

achter mij weet ik het monumentbasalten stenen dragen bronsvissersbeeld voor hen die blevenzijn licht wijst hen de weg.


198. Cafe EijldersRobin Veen (Amsterdam)

Hier bolt het lichtvan het verleden boven onze hoofden.Zo jong als nu waren we nog nooit.

Hier hangt de gloedvan dromen,de gloed van eeuwig sterven.

Er hangt hier altijd wel een hoeddie liefdevol de tijd bedekt.


199. Omsloten door een HekwerkMaartje Pronk (Amsterdam)

Het Oosterpark

Stilzwijgend doen de bladeren vallen van uit de toppen De mystiek het vertrouwde het omlijnde doet je grijpen Naar de stam van het bestaande de kracht in het zijn Bomen doen hun opgave doorlichten naast een passant Klein maar oh zo kwetsbaar hij is nog jong van hout Omarmd door de wind ligt er in het veld een stuk krant Nieuwe grassen doen zich voor als sprieten, in de Weide

Beelden uit een ver verleden omringd door het stof Gekozen zijn de paden lang gerekt is het Stadspark Waarnemend of neerbuigend doen de takken zwiepen Een oude heer op een bank zonder leuning, geeft hoop Knarsend doen de watervogels spreken in vele talen De brugleuning houvast in het bestaan, is niet te koop Nieuwe mensen doen zich voor als wezens, in de Weide


Dieper is het gelaat wat wachtend is op kroos, de Vijver Een loslopende hond verdwaald of toch een Zwerver Fietsers bellend langs de muziektent zonder klank Het avondgevoel midden in een stadspark de schemering Doe je luiken openen al koesterend is alles tastbaar Het hekwerk nodigt uit ingangen alom, de Stemming Nieuwe momenten doen zich voor als beesten, in de Weide


200. OproepWillem Martin (Amsterdam)

Mijn vrouw stond hier voor mij,Maar ik wachtte op het juiste moment,Ik ken haar naam daarom nietIk durf te hopen, maarWelke vrouw wacht veertien jaar


201. Eens was hier zeeJacques Vos (Huizen)

mijn dorp is bijna stad gewordenzijn kalkovens werden steen voor steenverlegd in hun buiken wordt geluncht

zijn haven leegt geen botters meer

zwarte rokken, witte kappenzijn museumstuk geworden, juk en emmersdoor het melkmeisje afgelegd

verwonderd staar ik soms, van binnen nog dat kind van eens,naar verre waterlijn, kimzonder eindewaarachter onder rode luchteen bal verdwijnt, zoals de val van sperwer in zijn vlucht


202. Zomerstrand in Bergen aan ZeeInge Boulonois (Bergen aan Zee)

Paradijs van talloosheid en van de dood:kwallenlijken, schelpen, krabbenpoten.Een plenzende zon die onze blik verwijdt,gevallen sterren droogt, de daagse oogstaan vel tot hemd van Venus verft. Hier

ploegen wij door mulle lagen tijd,het strand verkavelend tot volgeboekt,obese kuilen scheppend en babelse belforts –bakens voor de jutterhanden van het water,

later. Blote nimfjes bakken taart en geven rondjes water weg. Nee, er is niets nieuws onder de zon: de dag knarst van het zand, topless blank de duinen, de horizon krek waterpas en al ons doen en laten staat weer mooi in zand geschreven -


203. Lijn 13Robin Veen (Amsterdam)

Dit is ongeluk zoals het hoort te zijnop weg naar concentratiekampenaan de randen van de stad.

Ik zeg je tochhij gaat me slaan!

Had Anne Frank maar een mobiel gehad.

Haar stem weerkaatst in alle ruiten.Deuren sluiten automatisch.

Bij nood breek sticker door,trek handgreep omlaag,duw deur open.


204. Oostelijke HandelskadeJoke Rhebergen (Amsterdam)

Met de schijn van gewichtzeilen wolken over de stad

beneden golft het waterin patroonvan pannendak

daarinbevende kranenen schuddende auto’s

tussen water en wolkenmeeuwenze kennen de luchtwegen

ze vliegen even vlugals hun schaduw vaart


205. KONINGINNEDAGjuana guillen (Amsterdam)

Gister in de straten,met nationaliteiten bespikkeldop koninginnedag.

Een vrouw met pruik en twee honden, een die kakt en een aan de lijndie mijn enkel omvat en bijna breekt.

Koninginnedag, een golf van discriminatie.

2

De doden spreken nieten als zij spraken

zouden zij recht doen wedervaren.

Maar er is geen heugenisvan namen die niet zijn uitgesproken,

verdwenen in het stadsarchief.

De grafzerken in het park zijn door onkruid overwoekerd.

Er zijn geen joodse bakkerijen meer op de straathoeken

Onder arbeiders

is camouflage de beste methode om mensen voor de gek te houden.


206. Hondsdag in Sint MaartenszeeInge Boulonois (Sint maartenszee)

Het duinpad zeult naar koelend water. Als een loden deken valt de lucht.Zon geeft de volle mep, de wind is briesend weg gekrompen.

Landerig bewaakt de duinenrijhet vleesgeworden kustzand. Hitte legt alle beweging plat.Schepen kleven aan de verte,vliegen plakken, buiken bakken

snel tot rode of gebronsde moten.Slechts het tij drijft stug door. Met huiden haar baadt strand in een zee van zweet, snakkend snàkkend naar ijs –


207. BuurtgenotenMarcel Ozymantra (Amsterdam)

De straat blijft donker in dit lichtEen lantaarn schijnt op Surinaamse hakkenMiddeleeuws in haar klakken weegt de dameVergeten straal in een verouderde stadLiefkozend keuren auto’s sterrenSchaduwen van de slappe maan dansen langsEen licht dat glinstert met de precisie van een waterpas

In het midden van het asfalttapijt ligt een vlekMet zand en droge duif uitgegumdDe herinnering aan een dood kind naast een drempelHoe jammerend waren niet de buren en hun katHoe hard is niet het licht van de maan en haar wolkenDe man aan de andere kant zuigt zijn snot inMoeder zal morgen langskomen

De zon schijnt die ochtend van zware confettiDe parkerende Turken in lederen jas tonen borsthaarEen fiets ligt half opzij te wachten op haar baasGouden regen legt elke voetganger in een glimlachHet is toch weer zo’n dag die kranten cadeau doetWanneer de dode vlekken verzameld worden in een vatKomen wij om ze uit te gieten over de straat


208. zwerfstadN. Bos (amsterdam)

De stad zwerft door mijn lichaam. Ze zoekt onderdak, verk-ent mijn linkerarm - uitgestrekt park vol felgroen gezang, mijn rechterarm Zeedijk. Een bootje vol toeristen dobbert langs mijn benen, in mijn tenen rammelt een tram en mijn haar waait naar de Rozengracht. Adem spelende kinderen in en Singel uit.Hoog boven me knipoogt koel de halve maan en zon zwaait vol vuur terug.


209. Minder meerGer Belmer (Purmerend)

De Purmer is geen meer meer,de Purmer is een wijk.‘t Woon-werk-verkeerstart ‘s morgens tegelijk.In de middag, bij terugkeer,is andersom weer de praktijk.

De Purmer is geen meer meer.Je hoort er Amsterdams gezeik.Ook gelach! Dat geeft de sfeer weer.De verscheidenheid is rijk.

Huizen, scholen, een geneesheer.Van minimaal tot aan schatrijk.De Purmer is geen meer meer,de Purmer is een wijk.


210. CENTRAAL STATIONJoke Rhebergen (Amsterdam)

Op het eerste perronkonden we de vertrouwde restauratieniet meer vinden.Tenslotte zagen we een nieuweoude eerste klas, heel hoog en ruim,zonder buffet.De bediening was niet snelmaar wel beleefd.We zagen prenten, daarbij tekstenmet oud nieuws in nieuwe oude letters,en er was een opgezette papegaai,die even later in beweging kwam.Er kwamen excellenties binnen- knevels, bakkebaarden, bolle hoeden -en dames met kanten parasols.Eén van de heren reclameerde luid,de ober snelde toe en neeg.Toen we vertrokken betaalden we met euro’s.


211. DiemenFreek Rhebergen (Diemen)

Gevangen tussen intercitiesen snelverkeer naar Weespschuiven stille dodenakkerszeer ordelijk gerijd voorbijin overzichtelijke blokken.Monocultuur van grijze zerken.

Soms staat een sein op roodof rijgen auto’s zich tot files.Dan staan de doden stilmaar blijven onbereikbaar

voor wie gedwongen wacht,om straks met des te groter vaartverloren tijden in te halen,

op weg naar eigen einde, eigen zerk,verzameld tot zijn voorgeslacht,gevangen tussen haast en eeuwigheid.


212. Het carillonLykele Zwanenburg (Weesp)

Wie weet er nog hoe het begon?Iemand die er niet tegen kon,voor wie het klonk als een kanon,die slapen moest op mogadon.Hij kocht een heteluchtballonen zweefde naar de noorderzon.Dat was de schuld van ’t carillon,het carillon, het carillon.

Ooit sliep men als een blok beton:van Grote Kerk tot aan ’t station,geen Weesper die niet slapen kon.Dat gold voor Karel, Til en Tonen voor zijn tante Marion,die al haar kwalen zelf verzon,maar dol was op het carillon,het carillon, het carillon.

Wie tegen is kent geen pardonmet minnaars van het carillon.Misschien wordt dat nog eens de bronvan een heel bloed’rig feuilleton,dat telkens weer opnieuw begon:de Grote Slag die niemand won,de slag om ’t Weesper carillon,het carillon, het carillon.


213. Van SantenlaanInge Boulonois (Heerhugowaard)

December schildert wit. Aanstormende vlokken keuren zelfs de winterharde kleuren af.Coniferen krijgen witte bontjassen aan.

Ons doen en laten krimpt tot binnen.We stoken gezelligheid, verwarmen de kiltevan onze gedachten aan schermen van tv, pc.

Kijkend slaan we de dagen om. Auto’s kruipen log als mollen langs. Af en toe bezwiert een fiets met sjaal de laan.

In tuinen huiveren de vogels. Verder blijft het stil.Het jaar stuift op de finish aan –


214. Sint LiobakloosterInge Boulonois (Egmond-binnen)

Een dag staat op, de zomer tsjilpt,het klooster zingt gedoopt in licht,de metten lekken stemmig doorblank glas-in-lood, een ekster vloektdrie mussen stijf en roeit de lucht in.

De vijver vangt het landschap kalmweg op zijn kop, als één pot nat. Nog niemand. Gasten komen langzaamop verhaal bij zusters die gelovenbij het leven. Rond de witste dis

zien zij vooruit en ver terug.Verlangend naar de jongste dagverslaan ze werk met liefde en gebed. Met loftrompet. Enprijzen zich zo vast de hemel in –


215. Mijn Waardse StadThea Houtenbos (Heerhugowaard)

Magneet van kostbaar briljantmijn ‘Waardig’ jeugd mijn hart dat kleeft

aan het Waardse stad - en land.


216. boven grachtenVesna (amsterdam)

Draai om Lunabetover de fragilenin de Stadsproeit het lichten let opnachtgaat gauw dicht.


217. Camperduin in Novembervictor Posch (Camperduin)

langs dorre geesten en kommer veldenwaar het trage land heen en weer zwieptwaar ooit bomen heldeneen wild zwaaiend meerook zee en duinen buigenonder geweld van de najaarswindomgewaaide bomen getuigenvan een buigzaam lint

de mens schuilt tegen regen en snerpend getiertriest en eenzaam onder kaalgeplukte takkenals een geslagen dieronder struikenmet knakkend geluid

maar in het voorjaarbij de eerste zonnestralenkruipt de mens uit zijn schulpricht zich op en buigt het rietvoelt zich geborgenin het Schoorls duingebied


218. Noordender MiddenwegInge Boulonois (De Noord)

Opmaat van de kerst. Vorst rekt met weer een tintelende dag. Uit Gods hoge hoed wolkt sneeuw.

Landerijen liggen in diep coma. Boerderijen zenden rooksignalen uit. De Middenweg loopt eeuwig rechter dan onze wegen. Hier en nu

zijn rijbanen niet glad. Onze auto zoemt van welbehagen. Alles is vergeven van het wit. Alles komt weer goed –


219. Stille parelAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Wognum)

Traag trekt de bleke zon de dagzijn lijf kraakt stijf en stramhet traant een stille pareldie stom niet stromen kan

De dagen voelen eindelooszijn uitzicht zit nabijde letterbrij doolt wezenloosgeketend niet meer vrij

Hij droomt als stille dwaas zijn wenshet verstand grijpt niet meer inhier buigt en schikt een gebroken mensbij het ontbreken van de zin.


220. Geboortepolderlenze l. bouwers (Anna Paulownapolder)

De polder is de holte in een hand.Duindal met tweelingschelpen in het zand.Je rijdt de dijk af, je passeert de sluisen weet: ik ben welkom, ik voel me thuis.Het water stroomt voorbij aan elke kant,bemaling zorgt voor evenwicht, de standwordt goed gepeild en veilig staat het huis.De polder is de holte in een handmet naast het zand de klei waar boerenstandde landbouw prijst en, spitsvondig, de muiseen graantje mee pikt. Met een wolkenrandkleurt de zon de top van de kerk: een kruis;de polder is de holte in een hand.


221. De trein snijdtElisabeth M.A. van Doorne (Naardermeer)

de trein snijdthet meer doormiddenhalve vogels landengeluidloos

toen er ijs wasliepen wij daarhet riet boogals een erepoort

nu rimpelt het waterde wind? de trein?kijk, roept een kindde zee

dag Naarderzeede rust voor altijddoorgesneden


222. Oh wat ben jij doodBregte Sporthuizen (Lutjebroek)

Verheven zijn tot god en vergeten zijn mijn lotKnagend aan mijn bot en pluisend aan mijn votZo lang lig ik hier zonder erg veel plezierWordend tot een hoopje gier en bijna dood als een pierBoven mij het gezoek naar mijn graf in Lutjebroek


223. WeerkaatsingsLouis Esterhuizen (Amsterdam)

Stad van lig en water. Van ruimte, lig en water. Stad – op pilare gebalanseer – wat kniediepin eie refleksies bly staan. Stad van brûe en kanale. Van fietse, brûe en kanale. Stad met ’n linie van huise teenoor mekaar opgestel: vensters wat noodberigte na mekaar toe kaats –

Stad van lig en water. Van bome, lig en fietse.Stad met kerktorings sonder klokke, bomesonder voëls. Waar is jou musiek? Die musikante op die Leidseplein: wat het geword, waar is hulle dan nou? Al wat hier te hore is, saans, is fietse wat nooit ophou klingel nie –

Stad van lig en water. Van stilte, lig en sirkels.Stad – om kerke genetwerk – wat dromerigin name bly naklink: Damrak, Spui en Amstelveen.Nieuwmarkt en Oude Schans. Gelate, soos die stem wat haltesaankondig op ’n tram. Stad van blomme, ruimte en geur –


Soos ’n klip deur water sink jy deur die geheue stadigondertoe, na dieptes wat jy helaas selde indien ooitreflekteer

in jou moeë spieël van misen verbeelde vloei.


224. GroenGer Belmer (Beemster)

Vette vissen zwommen ooitwaar de Beemster groen zich tooit.Strak verkaveld lijnenspel.Stil, je hoort geen decibel.Rechte wegen, rechte sloten.Melkfabrieken op vier poten.


225. DE BALLADE VAN SLOTERDIJKNiels Blomberg (Voormalig dorp Sloterdijk)

Het lag er heel verlaten aan het IJ.Je kon er van de dijk af heel ver starenmet aan de ene kant de groene weien aan de andre kant de woeste baren.De vloot der Amsterdamse handelarengevuld met schatten uit het Indisch rijkdie kon je aan de horizon zien varen.Ik meld u van het dorpje Sloterdijk.

Maar ach, dat is al eeuwenlang voorbij,een polder bracht de golven tot bedaren.Er kwam een spoorlijn in de vette kleien ook de rijksweg 10 ligt er al jaren.Ja, zelfs het weiland wilde men niet sparen,daar kwam een nieuwe Amsterdamse wijkvoor al die klein behuisde stedenaren.

Ik meld u van het dorpje Sloterdijk.Het centrum van die kleine maatschappijwist al die tijd zijn functie te bewaren.Steeds kon de Sloterdijkse burgerijzich rond de kleine witte toren scharen.Hier trouwen nog de Sloterdijkse parenen later bergt het kerkhof ook hun lijk.Ook kaarten in de kerk kent geen bezwaren.

Ik meld u van het dorpje Sloterdijk.Het dorp werd reeds vermeld in oude maren.Het geeft van een enorme veerkracht blijk.Zo zijn er nog maar weinig exemplaren.Ik meld u van het dorpje Sloterdijk.


226. Zwanennest te koopWilly Vittali (Ransdorp, Holysloot, Durgerdam)

Het nest van de zwaan ligt er verlaten bijHet staat te koop daar in WaterlandDe reiger, je weet wel die grijzeStaat er te suffen bij de waterkant

Zo verkopen vliegen dit verlaten huisZonder rieten dak natuurlijk want dat is met dit weerNiet nodig, een zonovergoten rustplaats in het groenIk noteer het nummer van de makelaar en fiets door

Achter de dijk schittert het water Pampus weet ik daar te liggen Ik zwaai naar iemand die ik pas nog zag Op een verjaardagfeestje hier in de buurt

De derde bocht, daar staat een machovent stoer te wezenSchuin kijkt hij of ik hem wel zie, ik knik hem vriendelijk toeZet hem op joh denk ik morgen een hartinfarctWie doet dit nu bij deze temperatuurIk beland in het gras door een rukje aan het stuur

Ik zit en kijk een poosje en leg een beeldje vastDigitaal dan wel te verstaan voor later De oude beelden doemen op, die van vroegerDaar kan geen foto tegenop Glimlachend fiets ik verder, lichter en jonger


227. Al die verschillende scholen, zelfreflexieAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Hilversum)

Vis zal wel weer de schotel van de dag zijnEn hij die met vaste stappen de dag verlaat In een heilig akkoord van wetenschappers Zich om jongelingen bekommert zonder venijn Zal heilig gelijk een heilig boontje wijn zijn.

Maar vergeet niet, vergeet u zelf niet Als in het verschiet de dag en dageraad verschijntIets van waarde verdwijnt en oud zeer schrijnt Als u het goed van kwaad kunt schiften en kwijten Wantrouwen zich in garant staan even kan verbijten.

Alom waar ogen zich ook wenden Men kent leven en transparant de vele traktementen Is het zwakheid smart of ondeugd of deugd Is het iets van eens intens verheugd Wat valt zwaar bij oprecht zielsverdriet Ziet de media de ander wel of wellicht niet.


228. naar huisgerlof boers (den helder)

Noordwaards! De trein laat slechts een enkel-spoor na,maar volgt wel vastéén enkel-spoor:… - Schagen - Anna Paulowna - Den Helder-Zuid- Den Helder


229. Immigratiegolf bij mijn buurmanSanja Percela (Amsterdam)

Tegenover mijn deur heeft zicheen Marokkaans dorp gevestigddat slechts uit mannen bestaatdie wezenloos rondzwerven.

Het dorp is in Nederland ontstaan om het vieze werk weer een menselijk gezicht te geven, dat is: alsmaarduttend tussen de ploegen door. Dorpelingen slaan zich met de bezem door het leven, de muntthee en de sigaret vastgeplakt in de hand bij het thuiskomen, mijn blik steeds verder ontlopend op de galerij.


230. ThuisgekomenJulia H.M.Olk (Heemstede)

Paal 65 Zandvoort a/zeedaar waar ik vlakbij woon enook geboren ben

de weg terug was langmijn voeten ploegden moeizaamdoor het losse zandglibberde wegop het slikkige sranden nog veel meer

Hijgend naar de topvan het niet zo hoge duinverkrampt, verstoptvaak onderste bovendan weer hoopvol zuchtendmisschien wel verderop

Maar thuis is vlakbijdat is mij wel geblekende zware rugzak vervangendoor een dagjestasen al mijn rijkdommennu binnen handbereikhiep hoi ik ben 65 geworden.


231. en zo ontstond AmsterdamTineke van Eeuwen (Amsterdam)

Het was op een middaguur zo halverwege de carnaval

dat er een confettibriefverscheurd op de tafel lag

Ik had uitgedokterddat, dat niet geheelzonder reden kon wezen

Want ik herinner mij nog goed,dat de dag waarop de aarde werd geschapener iemand had bedacht:

we geven het mensdomeen clownsneusen een beperkte woordenschat.


232. Een groene kathedraal in Groenendaal.H.M.Olk (Heemstede)

Lange boomstammenvormen met het bladin de hoge kruineneen gewijde ruimte

in het diffuse lichtlopen mensenkauwend op woordenom ze te vermalentot vruchtbare humus?

ze lijken te kleinonder dit hoge gewelfde constante stroom lettersin de geijkte volgordehoudt maar niet op

als uitgelaten kinderenrennen de riemloze hondenspelend voor hen uit


233. Kruiningen - PerkpolderMargriet Vriend (Amsterdam)

Minstens zes maal per jaar op vakantie naar Den Belgique met de Bel Air, snelle Arie. Onze zwarte verlengde Chevrolet met drie banken en een hele grote achterbak. Het pluspunt van deze auto was het schuifraam tussen de bestuurdersplaats en de kinderen. (meestal 10) We moesten in de wachtrij staan voor het veer.Het kroost moest eruit. Te zwaar. Laag water, hoog water het was alle twee foute boel. De uitlaat was het cruciale punt.Wij, de lopende passagiers gingen in spanning de loopbrug op terwijl het slagschip binnen rolde. Op de brug in de windzagen wij het al. Nú weer veel te veel bagage. Zowel mijn vader als de uitlaat waren geknakt.


234. Het huis van AnneFrans Schuit (Amsterdam)

Als een ieder weer naar huis wasna een dag vol met bezoeken ik eindelijk alleen wasging ik vaak naar jou op zoek

op jouw zolder heb ik stil gezetenkeek naarhet vuile spinneragof daar misschieneen heel klein stukjevan je droomgevangen lag

ook ik keek uitover de dakenen zag de meeuwenin hun vluchtheb jij toen ookwel willen ruilenom vrij te zwevenin de lucht


ik zocht jouw schaduwop de murenof een echovan jouw lachdie er eens toch ook geweest isop een godvergeten dag

ik heb gedwaalddoor al de kamerswaar jij je verborgenleven sleetik heb stil staante luisterennaar de woordendie jij streed

samen met je lotgenotengevangen in dat achterhuisdat jouw wereld zo begrensdevoel ik mijin je droom slechts thuis.


235. drijvende krachtErik Evers ( Julianadorp)

laat je drijven op de windde kracht van de golvende macht van de luchtde pracht van de wolkenlaat je drijven door het levenleer ontvangen door te gevenneem de vrijheid om te nemenrespecteer de ander om het evenlaat je drijven naar elkaardrijvend naast elkaardrijven op de flowand the flow will go with youlaat je drijven op: je wint krachtde kracht van eigen golven kunnende macht van een ander lucht gunnende pracht van elkaar … in de wolken


236. Op de fietsGer Belmer (Amsterdam)

Amsterdam-Weststomvervelend.Christelijke koppen,fatsoen moet je doen,stoepje schrobben,mijn was is witterdan...

Maar als zij passeerde.Op de fiets, met tegenwind.Haar rok opwaaiend.

Een blik op dat stukjebloot tussen haar kousen haarwollenonderbroek.

Dan,ja dan...


237. Het Spaarne is kromSylvia Hubers (Haarlem)

Het Spaarneis net zo krom als ikzich slingerend door de stadde stad die zich eigenlijkrondom haar heeft geslingerd(maar dat is de rivier vergeten).

Ik slinger me ook door de stadde stad slingert zich om mijik slinger wat rond, maak hernieuwden hernieuwd kennis methet Spaarnewater, klets watmet de Spaarnesteders, terwijl hetSpaarne met mij meeloopt, zeneemt op, voert wegvoert aan, geeft aan onsneemt af en toeeen van onsof alleen onze tas, onze fietskomt dan weer terug met verhalen‘ja maar het is door mij dat jullie bestaan!’

En dat is waarde Haarlemmerszijn Haarlemmers

omdat zij zichrondom dat waterhebben gegaard


238. Mijn straatJulia H.M.Olk (Heemstede)

Mijn straat is niet een echte straatgeen buren aan de overkantgeen huizen leunend aan elkaarik woon gestapeldmaar ik heb telefoon

Mijn straat is niet een echte straatik zie de mensen niet voorbij komenik hoor wel autodeuren slaanhonden blaffen als de baasjes te lang staanen ik heb telefoon

In deze straat staan op vaste tijdengrote containers met troepverzameld door de bewonersals opstakels langs de stoephoor je het tiet-sjer tiet-sjer van de koolmees

In deze straat waaraan ik woonstaan lijsterbessen met hun knoppen openzie je senioren achter hun mobielen lopenfietsen rugzak-kinderen naar schoolstaan reigers statig op de daken

In deze straat ligt mijn thuis-zijn en komenheb ik mijn dromen zweven meeuwen cirkelsin de blauwe lucht


239. BURENW. Moerenhout (amsterdam)

Een joviale groet, een praatje,Het lijkt van geen belang, Maar ‘t is zo goed, dat mensen voelen,Bij elkaar te horen.

De ouden van dagen,die alleen zijn,Zij hunkeren naareen welwillend oor,dat bereid is te luisterennaar hun verhalen van vroeger,hun gedachten over het heden.

Elkaar een dienst bewijzen:De post ophalen of de krant,dat schept een band,verlicht verdriet door eenzaamheid.

In harmonie te leven,Moet zijn ons streven.Maak waar die eeuwenoude spreuk:“Een goede buur is beterdan een verre vriend.”


240. SlufterDick van Welzen (De Slufter)

In de paarsgevlekte vlaktestrekken zich, als door een reusverstrooid, zilveren scherventerwijl miezerde lage zon sluiertmet een gulden vlies

we kennen de zeewind als verlangennaar het klaren van de luchtvan leed en levenen het voor evengaan liggen aan het duin

we verhalen hoe we kustenals zandlopers doorkruistenen oefenden in het uitrekkenvan genot tot geluk.


241. Razende BolErik Evers ( Julianadorp)

Vandaag sloeg mijn kop op holwirwar in een razende bolalle stukjes dreven maarlosse gedachtes naast elkaarik wist plots niet meer het levente nemen zoals het komt en evenging ik waaien op Den Helderstedijkse bovenkant en bedaarde dieheftige binnenbrand bij ´t treffenvan die rustgevende plaatsmijn Razende Bol ligt buitengaats.


242. AmsterdamW.J. van Elden (Amsterdam)

Pakhuizen in hun oud verbandstaan als ze stonden - toen tumultnaar binnen sloeg, hun ingewandkrakend van overvloeed gevuld.

Seizoenen hebben hen omhuldHun blijk is binnenwaarts gegaande blinde ogen nu vervuldvan eeuwen steunen, eeuwen staan.

O Vrouwen oud gouden gedulddatvan oertijd ons bestaan stuwt en omsluit, Hij ziet u aan,de grote Ontwerper, uit wiens handUw wezenwerd in glans gehuld.Ik ben door U met hen verwant


243. Bericht van de ZeeDominique den Hertog (Petten)

Waar is de mens mee bezigvraagt de natuur zich afKoolmonoxide vergiftigt de aardebrandt gaten in de ozonlaag.

UW stralen brengen het leven in gevaarIjsbergen smelteDe watermassa van de zeebedreigt het landDe afvalput waarin wij alles lozenwaarschuwt ons voor een grote ramp

De zee vervuilthet zuiverings systeem der algenbrengt overtollig eiwit op de vloedSchuimbekkend ligt de zee aan onze stranden“Wie grijpt er in voor het te laat is!”brult de zee naar alle landen

De wind, die waait op alle strandenbiedt de zee graag een helpende handHij brengt de watermassa’s in beroeringen grijpt daarmee hele stukken land.

Het bericht van de zeeis overduidelijkZe is de kwaadste nietmaar waarschuwt ons voor de toekomstomdat zij de gevaren ziet.


244. De Noordzeedominique den Hertog (Petten)

Onze grillige burvrouw liet weer van zich horenze brulde en braakte haar woede eruitHet strand bezaaide zij met plastic doppen flessen schoenenen bulderend wierp ze plastic emmers over de dijk.

Nu ligt ze vredig van haar woede te bekoelener dobberen bootjes op haar wijde plasZe schenkt plezier aan zovele miljoenenmaar wees alert als de wind haar aanzet tot een slechte bui

De zee een inspiratie bron voor velenDe wolkenmassa en de ondergaande zonmaar af en toe wordt de bevuiling haar te machtigdan geeft ze ons het huisvuil weer retour

Dan neemt ze happen uit onze blanke duinenen wordt het stil op het vaste landEen vriend, een vijand wat zal het wordenIn ‘t weekend wordt windkracht 9 verwacht.


245. Oerkrachtdominique den Hertog (Petten)

Wat is de bezielende kracht van de zee en neemt zij onze zorgen mee als wij ons aan haar vloedlijn zetten en stil worden bij het eeuwig ruizen van de golven om ons heen Onze blik verloren in haar wijdsheid voert zij ons met zich mee vullen gedachten zich met dromen die zich vinden in de verre verte van de zee.


246. Trein komtHanne Wilzing (Amsterdam)

Mit nkander kurenvanoet t nadde löchtnoar t gat in twijduusternDrij vrundelke ogen duken op oet dookTraain komtGeel lint van hoopwodt aal groterNuigende hoeskoamertjesglieden remmend veurbieen kommen stennend tot stoanWachten is doanWat west het loat ik lösblift n bultje op perronk Mög hier geern wedenmor k goa nòg laiver n hoes tou


De trein komt er aan

Samen turenvanuit het natte lichtnaar het gat in de schemeringDrie vriendelijke ogenduiken op uit de mistDe trein komt er aanGeel lint van hoopwordt steeds groterWenkende huiskamertjesglijden remmend voorbijen komen steunend tot stilstandHet wachten is voorbijWat geweest islaat ik loshet resteert als een hoopje op het perronIk vond het heel mooi om hier te zijnMaar nog liever ga ik naar huis.


247. voor kantoorMaaike Kwadijk (Heerhugowaard)

ik hoor de treinen met vertragingzie hoopjes zwarte sneeuwhet kunstwerk met de duivelsogenlicht op, of het zachte ronde beeldwaar ik geen weet van heb

op hol geslagen carillonmet zeven klokkenluidersik lach die dingen wegalleen, of met collega’s


248. Ziel en zalig-hedenJohn Jonkman (Haarlem)

Jaren terug,jaren vooruit,doet mij hier leven,in het heden,mijn koninkrijkje,mijn bomen,mijn geliefdes,mijn dierenmensen,mijn ziel en zaligheid,mijn paradijsje


249. Eerste vakantieJohn Zwart (Amsterdam)

Op de fiets naar Amsterdamwat wisten we van armoeer was wittebrood geweesten ingeblikte scheepsbeschuiten

Niet naar CS eràchterdaar lag de veerboot een vlag-en-wimpelfeest - Kasteel Staverden daaropmochten fietsen gratis mee

De gangplank inen het kasteel koos zee

Pampus voorbij verdween de horizontot na lang turen je eindelijkontwaren kon hoe molenwiekenuit de golven rezen

Daar moest de haven wezen vanHarderwijk, de overtocht volbracht:het nieuwe avontuur begon


250. SirkelgangLouis Esterhuizen (Amsterdam)

Party sê dié stad is die duimafdruk van Godwat konsentries ingegroef lê teen die stinkende Ij.Ander reken weer dis eerder Dante se simbool

vir die hel wat jou deur etlike dwaalstrate heenlei na waar die hoop kniediep in flou water staan.Party sê dié stad is die duimafdruk van God

met ’n ingedykte vervlegting van waterkanalewat kapsie maak teen die tyd se ontydige verloop.Ander reken weer dis eerder Dante se sirkels

wat jou verlei om dieper in te dwaal na waaraanwysing en verbod iets is wat nouliks bestaan.Party sê dié stad is die duimafdruk van God

wat deurstraal is met lig en die elegansievan verdraagsaamheid te midde van oude gang.Ander reken weer dis eerder Dante se tekens

waarmee die mot ingereken word by die vlam –’n heuningpot van selftevredenheid en eigenwaanwanneer daar gesê worddié stad is die duimafdruk van God, rygdrade

waarmee jy rigting vind en verloor


251. StadsgezichtEva Oenes (Haarlem)

kijk omhoognaar de grond van de daken

je ziet scheefde huizenrijenwankelen op de stoep


252. KoldermolensFrans Schuit (Medemblik)

Ze malen tranenuit mijn ogenals ik hetvlakke land bekijk

worden wolkenluchtenbedorven wanneer ik wandel op de dijk

honderd witte zenuwlijerswieken door mijn vergezicht

ook met zonneschijnen regenin het donker en het licht

nergens heeft een oog nog ruststraks ook niet meerop de duinen of aan Hollands’smalle kust


253. NieuwediepPiet Veen (Den Helder)

Ik ben nog niet zo oudmaar weet ik al van vele soorten ergwaaronder ook het ergstDen Helder in de herfst.


254. VogelkijkhutErik Evers ( Julianadorp)

In de vogelkijkhuttuurde mannelijkheiddoor zijn kijkeroude condoomsin een hoeknatuur lijkt altijd welte sprintenom nageslachtveilig te stellentussen de wielenstreek zij plotseling neerik wou, ik woude rode wouwvloog op en klauwdeeen spitsvondige muistegen de haren inen zijn doodskreetechode langzaamde rietkraag deinsdeopzij voor noordenwindhet was maandag 15 augustushet geluk in mei


255. Sint-AdelbertabdijAdri Kortekaas (Egmond-Binnen)

In deze lage landenkrijgt het grauw van alledageen kleur.Met wat voorhanden iswordt aan de sleureen draai gegeven,ontvangt- geloutert tot nieuw leven,vereenvoudigd en ontdaan - der aarde prille drachteen nieuwe naam.

Hier cirkelt hoogdit aards bestaanrondom de stille krachtvan psalmen,weergalmt de Naamgelouterd tot nieuw lied.Met brood en bekerdeelt men zonder talmenwat vooralsnog net niette zeggen is,noch te weerleggen is;gezegend wie in lichthet leven ziet.


256. Bruiloftsplannen van een rinnegomFrouke Hansum (Rinnegom)

Elkaar het jabeek geven, in koegras bij het rectum, zelfs als de partij er schandelo van spreekt.

In spekhoek staat de zijtaart klaar, beesd ool in bath mag ook een punt.

Zuurdijkkijkers, zelfs als het besthmen zijn,verkopen we meteen een flinke hoenzadriel; rasquert en rha zullen graag een vieze vlodropop hun lheebroek laten vallen.Vuil rieteke zal uren voor ons dansen, met dorregeest misschien, die voor een keer zijn strucht en orde zal vergeten.Zelfs froombosch zal zachtjes ugchelen,als iens en cruquius zich ladderzat beleuthen uit de klomp.

Als iensje en palemig niftrik maken, gooi ik ze rustig met mijn erm, mijn achterste, guttecoven in. Alleen het tzum tzum van mijn bruchtzal mijn woede kunnen sussen.


Het allermooiste zal de windraak zijn die woezik met zijn moddergat zal maken.Als de ramspol de lucht ingaat,zullen alle snakkerburen leuken op hun schuddebeurs.

Mijn lievelde en ik, wij zullen zwinderen van tinte tot tirns en het voorstonden is.


257. Callantsgast (Callantsoog)

op dezelfde plekna jaren en jarenligtdezelfde steen halfverscholenin vergane bladerenen zand

overal is koude herfstoude takken kreunenschaduwen geven geen troostalleen de steenherinnert zich al lentekent ‘t leven onder zichweet wat niet te weten leeftis ongevoelig voor God en verdriet

kapel van gebogen struikenlaat lucht en licht binnenvoor wie een ogenblikstaatmet gebroken beeldenin stilte van het duinendal.


258. Ambulando non solviturDick de Groot (Oostzaan)

Dan liepen we.Je boog onder de lastvan snaren die je geest hadden gespannen.Je wist dat je je rug zou rechtenals je het duister kon verbannen.

Dan liepen we.De zee volgde je tred.Je lichaam aarzelde op het strand.Terwijl je geest ging spelen in de duinenvielen je woorden in het zand.

Dan liepen we.Je wilde tot het einde gaan,maar leven onttrok zich aan je kracht.Verlossen wilde je je zielwaarmee je licht tot klanken bracht.

Dan liepen we.De regenlucht schoof je opzij.Je wilde naar de lichte hemel kijkenHet Twiske zou ook nieuwe aarde zijn.Het duurde nog, maar het zou blijken.

Dan ga je op.


259. HolyslootW.J. van Elden (Holysloot, Amsterdam)

Huisjes staan in scheef verbandmaar evenwichtig in geduldtussen het groeisel van het land.

Seizoenen hebben hen omhuld.Zo zijn zij aan elkaar verwantdoor het leven dat hun dromen vult.


260. De Tochtels schuring (Texel)

De wind beukt en raasten laatmijn lichaam buigen.De wind omarmt mijvangt mijik voel de krachtenzuigende zee is woest enkolkt enbruistschuim vliegt omhoog en suistlangs mijn voeten naarhet strand.Grote vlokken dieop mijn handvervliegen tot onzichtbaardampgaan willoos opin wind en waterverdwijnen en ik zie latereen bruine korrelige randlangs een steeds kleiner wordendstrand.


Mijn tocht lijkt doelloosde last is zwaarik voel me ook een beetjeraar.

Ik zie me grote sprongenmakenom zo het schuim niet aante rakenalsof ik wind en zee kandwingenaf te blijven vandie dingende vorm te laten die ikkenen zie mij nu ikrendoor wind en leven envormeloos schuimniet ver van mij hetveilig duin.Waar zal ik blijven?waar naar toe ?Ik ben nog helemaal nietmoe en loop en loopen hoop en hoopen blijf maardromendat ik ooit eensthuis magkomen.


261. NowherelandLianne van Gemert (Nauerna)

Soms is het een stom eindvan alles af, dat je solisme doet woekeren tot het trilveen erbetraand van raakt. Soms

lost zoiets op en meld je elders meer idylle dan kan op balkons - de zon schijnt er lichter, de lucht dichter -,schoon minder dan je mocht willen.

Kom er dan terug en de buurkletsknipoogt over je verse verloofde(broer op bezoek): wat eraan mens woont, dat weet wat.

Vaker is er een valkje dat bidten dank je de herenprojectontwikkelaren voor het hier, nunog laten lopen van die veldmuis.

Je bent nergens -eindeloos is het er.


262. cité blanchelinda (amsterdam)

Ik baan mij doorgulle vlokkeneen weg naar een gevallen vriendin.

Bewoners laten hun kroostoranje bijgelichtvan boogbruggen sleeën.

Een zwart hondje staat jankendvoor een dichte deur.- De verkeerde, zegt de buurvrouw.De sneeuw heeft alle sporen uitgewist.


263. Het ZaangevoelKathinka Witte (Zaandam)

Gouden stralen verwarmen mijn gezichteen briesje speelt zacht met mijn haarhet gesnater van wilde eendenhet raakt een gevoelige snaar

Het geroezemoes van het verkeer het geratel over het spoorhet kabbelen der golvenspreeuwen die kwetteren in koor

Een bende schreeuwende meeuwenroeispanen doorklieven het waterde glijvlucht van een zwaande buurjongen krijgt een optater

Luisterend naar al het tumultlaat ik mij door het zonnetje beschijnenen voel mij één met alles en iedereen terwijl geluiden naar de achtergrond verdwijnen

Zo geniet ik in mijn kleine aardse paradijste midden van het Zaanstadse gewoel van hemelse taferelen envlei ik me neer op mijn ligstoel.


264. TramlijnLilian Bellinga (Amsterdam)

een vrouw draagt de vroege morgenin gouden zonlicht en methaar borsten in de handende zwaartekracht trotserendrent ze en vecht zich door het levenop spitse punten naar een deur die sissend openspringt

waarop een man genageld aan de instaptree het hoofd bij lange na niet helder nog verstrikt raakt in zijn eigen vragenhoe vlees en vrouw zo los omspannen toch bijeen gehouden blijvenen hoe die smalle hoge hakkenhet hele drama kunnen dragen


265. Vaker naar het ZonnepleinWilma van den Akker (Amsterdam Noord)

In een kom tussen pont en Molenwijk ligt Tuindorp Oostzaan. Bescheiden straten met stralende namen. Op het Zonneplein strijden eigen zaakjes om het bestaan

Ik kom er niet voor het gemakvan de supermarkt met karrenvrachtmaar voor Groenteman die woordenlooswacht met het aangeven van mijn tas ‘eerst je handschoenen, het is koud’

Aan Kaasmevrouw vraag ik de prijsvan speciale koekjes. ‘Schrikbarend duur,’ lacht zij beschaamd. Ik koop ze tocher komt bezoek en dat wil koekde slager snijdt reepjes op verzoek

Kom daar bij Appie maar eens om daar grijnzen pakken in de schappengrijp mij, grijp groot en veel en nóg kan er geen glimlach af

IJzerman zaagt mijn hangslot doorvoor niets - ik koop meteen een nieuwén spijkers, en een takkenschaareigenlijk kwam ik daar niet voormaar ik heb meer met mijn tuinen aardige mensen dan met centen


Kom op Tuindorp, voor uw zaakjes laat ze niet verkommeren - groet uw buren bij de groenten - maak een babbel bij de bakker - koop bij uw eigen drogist, bloemist - bezoek het theater van de Optimist - lach

Je krom - kom voor koffie naar het Zonnehuis - vergeet komkommertijd – poetshet Zonneplein weer op tot glimmend hart van Tuindorp met zijn stralende straten


266. Als ik alleen wil zijnJan-Clemens Lampe (Amstelveen)

als ik alleen wil zijn weg van de stad alleen wil zijn met hendie mij steeds inspireerdenvolg ik tussen vliet en weteringhet kronkelend padlangs de rustende scheppersvan het verhalend woordof dichterlijk rijm

ik dwaal door mijn herinneringciteer hen luid als bedevan hedendaags tot uit een ver verledenzo loop ik voort en lees hun namen tussen die van tijdgenoten die hier ook te rusten kwamen

ik heb de schrijvers nooit gekendmaar ken hen door hun werkengehoord of gelezen van papierals kostbare schat gebonden dan wel in eenvoud uitgebrachtals waardevol geschenk aan hen die daar voor open stonden

dan sta ik stil en leg als dankbij wie ik het meest vereerdeeen bloem als teken van genegenheid voor allen die onder ons verkeerden

Noord-Holland_8feb_v1

Documents

Transcript of Noord-Holland_8feb_v1