NL SOS KINDERDORPEN n°192

[ Village - zomer 2011 ] > 1

VillageDriemaandelijks tijdschrift van • SOS kInDerDOrpen BelgIË VZw

onder de hoge Bescherming

van h.k.h. prinses mathilde

• SOS kInDerDOrpen BelgIË VOOr De werelD VZw

Villagenr 192 - ZOmer 2011 - afgIftekantOOr: BruSSel X p202205

Van SOS baby tot politieagent

geef kinderen een stem!

Vakantie is elke dag een ijsje

04-07

12

14-15

2 > [ Village - zomer 2011 ]

SOS kinderdorpen is een internationale niet-gouverne-mentele sociale hulporganisatie die zich sinds 1949 inzet voor de noden, belangen en rechten van het kind. SoS Kinderdorpen is ook actief in belgië. ons magazine Village verschijnt 4xjaar.

raden van bestuurVoorzitster: barbara François Vicevoorzitters: Piet Dejonghe, albert Fraipont et aernout van der merschleden: Pascale berryer, anne-catherine chevalier, yvan

de launoit, alain goldschmidt, jasmina Kuen, Paul leyman, anne lybaert, jean-Pierre marchant, charles-Ferdinand Nothomb, rose maus de rolley, gabrielle Nossent, richard Pichler, Nathalie Schots, evelyne titeca, Peter Völker, jean guillaume zurstrassenmanaging Director: Hilde boeykens

redactie: SoS Kinderdorpenredactie afgesloten op 22/06/2011foto’s: archief SoSVormgeving: aa Dock’s customer media

(www.aadocks.be) member of Druk: corelio printingVerantwoordelijke uitgever: Hilde boeykens

tel: 02/538.57.38mail : [email protected]: www.sos-kinderdorpen.beadres: gachardstraat 88, 1050 brusselNB: Cette revue est également disponible en version française sur simple demande.

colofon

beste vrienden van SoS Kinderdorpen,

ik ben net terug van een gezellig verblijf in innsbruck, in het gezelschap van marie-louise, Patricia, christine, bénédicte en bernadette – vijf SoS moeders van het SoS Kinderdorp chantevent. Daar konden ze hun dagelijkse ervaringen uitwisselen met de pedagogische afdeling, de Hermann gmeiner academie, van SoS Kinderdorpen international. Samen hebben we ook het eerste SoS Kinderdorp bezocht dat in 1949 werd opgetrokken in imst. een echte terugkeer naar de bron, zeg maar. op pagina 08 kunt u het relaas lezen van Nathalie Schots, een nieuw lid van onze raad van bestuur, die vertelt over deze drie dagen van samenhorigheid.

graag wil ik jullie – onze donateurs – bedanken. met uw zorgvuldig gespaarde, grote én kleine, giften biedt u ons de broodnodige ondersteuning voor het voortzetten van ons werk. Dit magazine is dan ook een blijk van onze oprechte erkente-lijkheid voor jullie, zodat jullie kunnen zien hoe we met deze giften kwetsbare kinderen vooruit kunnen helpen. elke gift, elke inspanning waarderen we van harte.

ook jullie blijken van vriendschap doen ons bijzonder goed. ik kan heel wat voorbeelden geven van zulke hartverwarmende momenten: mensen die even langslopen met chocolade, een wenskaart sturen of een voorstel doen voor activiteiten tijdens de vakanties. Philippe rappe, directeur van ons kinderdorp, stelt deze interesse zeer op prijs en spreekt er ook vaak over. De kinderen weten dat jullie om hen geven.

allemaal van harte bedankt,

barbara FrançoisVoorzitster

Zin om wat van je tijd en talent aan SOS te besteden?

bij SoS zoeken we nog mensen die wat van hun tijd en talent willen investeren ten voordele van kwetsbare kinderen. meer bepaald zoeken we mensen die goed zijn in: een handje toesteken op kantoor, meehelpen met (flyer)acties, presentaties voor scholen geven, telefonische contacten leggen, artikels schrijven, teksten naar het Frans vertalen, evenementen fotograferen, (online) advertenties vormgeven…

Interesse?Bel of mail ann lambrechts: [email protected]

Opendeurdag in chanteventop zondag 25 september opent ons SoS Kinderdorp zijn deuren. meer info via 02/538.57.38 of [email protected]

barbara François


Onze tientallen vrijwilligers vormen een onmisbare kracht voor SOS. Ieder helpt

een handje op de manier die het best bij hem past. De een helpt een dagje per

week op ons kantoor, de ander bemant een infostand of geeft een presentatie op

school.

Vrijwilliger luc:“SOS IS net een grOte famIlIe.”

in actie

Luc Goyens is al meer dan vijf jaar actief als vrijwilliger voor SOS. Zijn inzet kwam eigenlijk heel onver-wacht. “Ik heb veel vrije tijd en gebruikte die vooral om taalcursus-sen en kooklessen te volgen. Op een dag kreeg ik toevallig een brochure over SOS Kinderdorpen in mijn han-den en ik raakte geïntrigeerd. Terug thuis zocht ik dan ook meer informa-tie op de website. Omdat de werking me zo boeide en ik dus wel wat vrije tijd over had, besloot ik mij op te geven als vrijwilliger. Ondertussen zet ik me al vijf jaar in.”

“Mijn eerste activiteit was in een school in West-Vlaanderen. De leer-

lingen hadden geld ingezameld en wilden graag horen hoe SOS het geld besteed had. Gedurende een ganse dag gaf ik dan aan verschillende klassen een presentatie. Dat was mijn eerste werk als vrijwilliger. Gelukkig had ik van SOS alle nodige informatie en presentatiemateriaal gekregen en was ik dus goed voorbe-reid. Het verliep heel goed.”

een werelD Van VerSchIlNa zijn vuurdoop had Luc de smaak te pakken. “Het geeft me heel wat voldoening om me te kunnen inzet-ten voor SOS. Ik voel me er heel

goed bij, het is net een grote familie. Ik ben me dan ook blijven engageren op verschillende manieren: presenta-ties geven, infostandjes bemannen etc. Het is ook leuk omdat ik altijd samen met iemand anders sta, soms is dat een bekend gezicht, soms iemand nieuw. En ook al zal ik in mijn eentje de wereld niet verande-ren, elke stap in de goede richting is mijn inspanning waard. Want het maakt echt wel een wereld van ver-schil uit voor de kinderen die gehol-pen worden. En daar doe ik het ten-slotte voor!”

“Ook al zal ik in mijn eentje de wereld niet veranderen, elke stap in de goede richting is mijn inspanning waard.”

luc zet zich als vrijwilliger al meer dan vijf jaar met hart en ziel in voor SoS.


Soms lijkt het wel alsof

elke jongere over alles een

mening heeft en die dan van

de daken of op facebook

uitschreeuwt. maar hoe zit

het met de kinderen in de

jeugdzorg? hebben zij ook

iets in de pap te brokken?

Of ondergaan ze hun

situatie zonder eigen

inbreng? we trokken op

onderzoek…

geef kInDeren een Stem!

Onze eerste halte brengt ons in het SOS Simbahuis in Liedekerke. Pedagogisch verantwoordelijke Nicolina Jorissen steekt direct van wal: “Het valt me op dat het in de jeugdzorg nog altijd moei-lijk blijft om de kinderen een stem te geven. Veel beslissingen over hun leven worden over hun hoofd genomen. Nu, ik merk wel dat de sector er mee bezig is. In visieteksten gaat het steeds vaker over participatie, maar op het terrein blijkt het toch nog moeilijk. Terwijl kinderen toch vol-waardige partners zijn, met een eigen kijk op zichzelf en het leven. Daarom betrekken wij zelf de kinderen bij de rondetafels als we samen met andere verantwoordelijken hun toe-komst bespreken. Dat is toch vrij uniek in de sector.”

Nicolina jorissen: “De bedoeling is om met de kinderen een dialoog aan te gaan

en geen discussie.”

Kinderen zijn krachtige wezens en kunnen veel beter voor zichzelf zorgen dan vaak wordt gedacht.

Dossier

Of hoe SOS kinderen betrekt bij het dagelijks leven en hun specifieke situatie

Nicolina: “Met het Simbaproject bena-deren we een kind niet alleen als iemand die zorgen nodig heeft. We zien het ook als een persoon met eigen gedachten en gevoelens. Zo gaan we op zoek naar wie het kind is en proberen we te begrijpen hoe het denkt over bepaalde zaken. Bijvoorbeeld door samen ‘praktisch te f ilosoferen’. Centraal daarbij staat de betekenis die het kind aan iets geeft. Want een kind

is ook een denkend wezen, het doet meer dan enkel voelen. We ver-trekken dan ook vanuit hun denk-

wereld, hoe zij de dingen zien en erva-ren. Zo doe je ze recht aan. Het geeft hen ook de kans om de zaken anders te bekijken en hun leefwereld te verrui-men.”

“Kinderen zijn volwaardige partners.”

VertrOuwen geVen“Kinderen een stem geven begint bij het dagelijks leven”, vult Sin aan. Zij is opvoedster in het Simbahuis en bege-leidt de kinderen dag in, dag uit. “Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar tijd


alles toe. We vragen dat ze zich voor hun keuze engageren, ze moeten dus niet elke drie maanden willen veranderen van sportclub. Buiten de meer praktische din-gen, gaat het natuurlijk ook vaak over hun situatie en hun familie.We nemen altijd de tijd om erover te praten en de situatie uit te leggen. Het is trouwens ook

mijn plicht als directeur om de kinderen te infor-meren dat ze het recht hebben om zich uit te drukken en betrokken te

worden bij hun situatie.”

Drie à viermaal per jaar houdt Philippe Rappe ook een vergadering in elk fami-liehuis van het kinderdorp. “Dan zitten we rond de tafel met de kinderen, de SOS moeder en de opvoedsters. We praten tel-kens over een bepaald thema. De laatste keer ging het over kinderrechten en het recht op vrije meningsuiting. Het zijn constructieve gesprekken, waarbij ieder-een kan zeggen hoe hij bepaalde dingen aanvoelt en begrijpt.

>>>

maken om naar een kind te luisteren, is essentieel. Praten met elkaar, durven doorvragen als het nodig is. Soms scheelt er iets en komt dat pas na een tijdje in een gesprek naar boven. Ook dat is kinderen een stem geven. Al moet je natuurlijk niets forceren.”

Het hoeft ook niet altijd even diep-gaand te zijn. Vaak willen kinderen ook gehoord wor-den over dage-lijkse, praktische zaken. In het Simbahuis is er elke woens-dag bijvoorbeeld een kindervergadering. Sin: “Iedereen doet er aan mee. Eerst komen de kleintjes aan de beurt, want zij kunnen minder lang geconcentreerd blijven. Ze hoeven zich ook niet altijd verbaal uit te drukken, ze kunnen ook iets aan bod laten komen met een teke-ning bijvoorbeeld. We praten over wat ze leuk en minder leuk vinden, bijvoor-beeld over het eten of het slaapritueel. We brengen zelf ook dingen aan die we als moeilijk ervaren, maar dan zonder zelf ‘de’ oplossing aan te reiken. We vragen de kinderen hoe zij dat zien en zo werken we samen naar een oplos-sing toe. Die participatie doet hen goed. Ze ervaren dat ze gehoord worden en dat ze ons vertrouwen krijgen en dat doet hen zichtbaar deugd. Dat zie je aan hun manier van doen.”

VrIje menIngSuItIngOp naar onze tweede halte, het SOS Kinderdorp Chantevent. Het verbaast ons niet wanneer ook directeur Philippe Rappe vertelt dat er veel aandacht aan participatie wordt besteed in het kin-derdorp. “We betrekken de kinderen bij tal van beslissingen, bijvoorbeeld bij hun keuze welke richting ze willen vol-gen op school of bij welke sportclub ze willen gaan. We laten natuurlijk niet

“Het doet kinderen deugd om ons

vertrouwen te krijgen.”

Philippe rappe: “Het gaat natuurlijk ook vaak over hun situatie en hun familie. we nemen altijd de tijd om erover te

praten.”

Vaak willen kinderen ook gehoord worden over dagelijkse, praktische zaken.

Maar kinderen een stem geven, is meer dan praten alleen. Het betekent ergens ook ze beschermen en ze wapenen voor de toekomst. Zo informeren we ze bij-voorbeeld over de mogelijke gevaren van het internet”, zegt Philippe Rappe.


Dossier

rOnny mOSuSe: oVer zijN jareN iN De jeugDzorg

ronny mosuse: “Vroeger zei ik altijd dat ik zelf een home ging oprichten, directeur worden en zorgen dat alle kinderen het goed hadden. maar wat

ik in gedachten had, bestond al: SoS Kinderdorpen.”

“ik heb wel veertig opvoeders gekend.”

Zanger ronny mosuse is al jaren ambassadeur voor SOS kinderdorpen. maar wat

velen misschien niet weten, is dat ronny zelf ook een hele moeilijke jeugd beleefde.

Zijn moeder kon niet meer voor hem en zijn broers zorgen en hij kwam terecht in

de mallemolen van de

jeugdzorg. we lieten ronny

zelf zijn verhaal doen.

“Ze volgen er ook externe infosessies over. Dan horen ze het ook eens van een ander.”

leren OnDerhanDelenOp bezoek in het kinderdorp spreken we ook met enkele kinderen en jongeren over hoe zij nu zelf die participatie erva-ren. Het zijn niet altijd even makkelijke gesprekken, ze hebben vaak andere zaken aan hun hoofd. Maar het valt ons wel op dat ze het recht opeisen om hun eigen mening te hebben en die te verkon-digen. Idriss, een elfjarige jongen, ver-telt: “Tijdens de laatste vergadering heb-ben we gesproken over de rechten van kinderen. Ik heb begrepen dat het niet wil zeggen dat we alles kunnen doen waar we zin in hebben. Maar ik geef

graag mijn mening als ik met iets niet akkoord ga. Zo moet ik van mijn SOS moeder ook alles wat ik niet lust eten. Maar als zij iets klaarmaakt voor ons dat

ze niet lust, dan eet ze het zelf niet. Dat vind ik niet eerlijk. Ik vind het soms ook moeilijk om met zoveel in één huis samen te leven. Maar gelukkig kan ik

Kinderen hebben het recht om hun mening te verkondigen.


Ik ben voor de eerste keer geplaatst door de jeugdrechtbank toen ik vier jaar was, in een opvangtehuis in Schoten. Dat was maar tijdelijk, in afwachting van een geschikte oplos-sing. Dat werd een pleeggezin. Maar niemand had me iets gezegd, laat staan gevraagd. Ik wist niet wat er van mij ging worden en het contact met mijn broers werd verbroken. Dat pleeggezin had de intentie om mij te adopteren, maar mijn moeder zag dat niet zitten. Er is daar veel ruzie rond geweest. Na twee jaar in dat pleeggezin ben ik dan terechtgekomen bij de nonnen in een instelling in Waasmunster. Na weer een tweetal jaar, werd ik overgebracht naar een gezinsvervangend tehuis in Sint-Amands waar ik herenigd werd met mijn broers. Ik ben er gebleven tot mijn achttiende.

Vroeger bepaalde de wetgeving dat eens je aan de jeugdrechtbank toever-

trouwd was, de jeugdrechter je voogd werd. Hij mocht alles op zijn eentje beslissen zonder dat mijn moeder of een of andere commissie iets kon aan-brengen. Uiteraard werd ik zelf ook niet gehoord. Dat vond ik misschien nog het ergste. Alles werd boven onze hoofden beslist. Ik heb altijd gevoeld dat dit systeem tot falen gedoemd was. Gelukkig zijn er de laatste jaren op vlak van de bijzondere jeugdzorg heel wat inspanningen geleverd en is er heel wat veranderd.

met een leVen SpelenIk heb in mijn jeugd wel dertig tot veertig opvoeders gekend. Al snel had ik door dat de ene wit zei en de andere zwart. Er viel geen lijn in te trekken. Dat is niet gezond voor de opvoeding van een kind. Aan de basisnoden werd voldaan, ik had eten en een dak boven mijn hoofd. Maar een kind vraagt veel

meer dan dat. Ik ben nooit thuis geweest, ik heb geen nest gehad. Ik wist niet bij wie ik kon gaan uithuilen. De jeugdrechter had toch beter moe-ten weten. Hij speelde met een kind zijn leven. Weten aan wie het toever-trouwd wordt, is toch zo belangrijk. Zorgen dat een kind een thuis heeft. Daar is bij mij geen rekening mee gehouden.

Vroeger zei ik altijd dat ik zelf een home ging oprichten, directeur wor-den en zorgen dat alle kinderen het goed hadden. Maar wat ik in gedach-ten had, bestond al: SOS Kinderdorpen. Wat mij zo aanspreekt, is dat SOS iets doet aan alle problemen waarmee ik vroeger zelf te kampen had. Door kin-deren een langdurige opvang te bieden in familieverband. Door ze een thuis en een toekomst te geven. Daarom heb ik me ook geëngageerd voor SOS en zal ik dat blijven doen!

daarover praten met mijn SOS moe-der. Dat doet deugd.”

Wat later ontmoeten we Danny en Dylan, de zeventienjarige tweeling-broers. Danny: “Zelf spreek ik niet veel tijdens die vergaderingen. Maar ik kan wel bij mijn SOS moeder terecht als ik het ergens niet mee eens ben.” Zijn broer Dylan vult aan: “Positief is, dat onze gesprekken ook over concrete dingen gaan. Zo spra-ken we uitvoerig over seksuele rela-ties in het dorp. We kregen de kans om onze mening te zeggen. En ja, ik laat het ook wel merken als ik met iets niet akkoord ga. Zo werd onlangs de toegang tot het internet in de com-puterzaal gedurende een maand geblokkeerd, omdat sommige jonge-

ren websites, verboden voor minder-jarigen, bezocht hadden. Daar is veel over gepraat, we gingen niet akkoord met het feit dat iedereen gestraft werd.”

Kinderen een stem geven, betekent dus niet dat ze het voor het zeggen hebben. “Bedoeling blijft om een dia-loog aan te gaan en geen discussie”, besluit Nicolina. “Dat wordt wel eens verward. We maken dat ook duidelijk aan de kinderen. Ze moeten elke dag opnieuw leren onderhandelen, com-promissen maken. Tegelijk stellen wij ons als hulpverleners open. Kinderen zijn krachtige wezens en kunnen veel beter voor zichzelf zorgen dan vaak wordt gedacht. Je moet open voor ze staan, daar draait het allemaal om!”

Kinderen moeten leren compromissen maken.


kortjes

eind mei trokken de Belgische SOS moeders vier dagen naar het internationaal

opleidingscentrum van SOS in het Oostenrijkse Innsbruck. nathalie Schots van

de raad van Bestuur vergezelde hen en bezorgde ons een mooi verslag over de

boeiende gesprekken die ze met de moeders voerde.

Marie-Louise, Bernadette, Bénédicte, Patricia en Christine wachten in de inkomhal van Zaventem, deels tevre-den (een ontspannende trip in het voor-uitzicht), deels gestrest (omdat ze hun SOS kinderen moeten achterlaten). Zoals bij elke ouder die enkele dagen afwezig is, troffen ook zij heel wat voorbereidingen zodat de kinderen hun houvast zouden behouden: planning van de maaltijden, de organisatie van het vervoer naar allerhande activitei-ten…

’s Avonds in bed spoken er heel wat gedachten door mijn hoofd. Ik heb alvast begrepen dat SOS moeder zijn, geen beroep is. Het is een levenspro-ject. Wat me vooral raakt, zijn de gesprekken die verrassend veel gelij-ken op die van andere mama’s.

“Ik hoop dat mijn kleintjes zich niet te veel verloren zullen voelen, nu ze het een week zonder mij moeten stellen”, “Ik heb een uitstekend middeltje tegen

luizen gevonden”, “X volgt al een jaar notenleer, maar het wil nog niet echt lukken”…En dan zijn er nog die andere gesprek-

BOeIenDe geSprekken met oNze SoS moeDerS

Het was heel interessant voor onze SoS moeders om te zien hoe het leven in een ander kinderdorp wordt georganiseerd.


BaSISSchOOl het prInSenhOf lOOpt VOOr SOSDe leerlingen van de basisschool het prinsenhof in grimbergen hebben zesduizend euro verzameld voor het Simbaproject. alle klassen hadden zich laten sponsoren voor de estafetteloop van 25 mei. en niemand min-der dan onze ambassadrice kim gevaert kwam hen een hart onder de riem steken. Bedankt prinsenhof!

ken, die me er aan herinneren dat ze ook sociaal bemiddelaar zijn voor kin-deren in moeilijkheden. “We moeten ze leren inzien dat hun weg vol is met moeilijkheden, maar dat ze – eens ze die hebben overwonnen – er ongeloof-lijk veel levenskracht uit zullen put-ten”, “Wanneer we vakantie nemen, denken we de eerste dagen continu aan hen, zouden ze het goed stellen?”...

een anDer DOrp BeZOekenJe voelt dat achter die immense liefde-volle bezieling en spontanïteit heel wat professionalisme schuilgaat, onder-steund door een stevige structuur van opvoeders, logopedisten en psycholo-gen. Het verschil met een instelling? De dagelijkse reflexen van een moeder met bergen gezond verstand. Een moe-der met wie ze teder kunnen knuffelen, maar waarmee ze ook in aanvaring kunnen komen. Het is een kleine fami-liale groep, ondersteund door een grote internationale organisatie. En dat is nu net de kracht van SOS Kinderdorpen.Dat wordt nog maar eens duidelijk wanneer de SOS moeders en het perso-neel van de Hermann Gmeiner Academie hun ervaringen uitwisselen.

De SOS moeders trekken ook tijd uit voor een bezoek aan het eerste SOS Kinderdorp dat in 1949 gebouwd werd in Oostenrijk. Voor onze moeders is het interessant om te zien hoe het leven in een ander dorp wordt georganiseerd. De laatste dag is er tijd voor ontspan-ning: een bezoek aan een kasteel, de kabelbaan naar een 2.000 meter hoge bergtop waar een adembenemend zicht wacht op de omringende bergketens, een stadsbezoek... En ondertussen wordt er heel wat afgelachen, de onder-linge banden nog wat nauwer aange-haald en gebabbeld over hun werk als SOS moeders. Goed voor een massa vrolijke herinneringen en al even leuke anekdotes!

knaBBel- en InfOnamIDDag In charlerOIStudenten van het centrum voor beroepsopleiding (cfp) van charleroi hebben eind mei een ‘knabbel- en infonamiddag’ geor-ganiseerd ten voordele van SOS kinderdorpen. In het kader van hun lerarenopleiding moesten ze een project op poten zetten waarbij iedereen zijn competen-ties zou aanwenden ten dienste van hetzelfde goede doel. De opvoeders kozen het goede doel, de mar-keteers namen de promotie op zich en de koks verzorgden de patisserie. tijdens deze namiddag konden 120 bezoekers genieten van talrijke taarten, cakes, wafels en meer. De opbrengst van al dat lekkers ging naar SOS kinderdorpen. Bedankt!


Zo’n twee jaar geleden verwelkomde het Simbahuis zijn eerste bewoners.

Ondertussen werden er al zeventien kinderen tijdelijk opgevangen en zeven families

begeleid. Vandaag verblijven er zes kinderen en worden er drie thuis verder begeleid.

De Bijzondere jeugdzorg sluit binnenkort het dossier van die laatsten. een mooi

succes voor het Simbateam!

SImBaprOject:

“kInDeren uIt De jeugDZOrg halen.”

Het Simbaproject maakte in de twee eerste jaren al een hele evolutie door en raakte goed ingeburgerd in de sector van de jeugdzorg. Nicolina Jorissen, pedagogisch ver-antwoordelijke van het project: “In het begin waren het vooral de consulenten van het Comité voor Bijzondere Jeugdzorg in de regio van Brussel, Halle/Vilvoorde en Aalst die contact met ons opnamen. Dat

gebeurde als ze merkten dat kinderen zich in een problematische opvoedings-situatie bevonden, als er thuis dus ern-

stige problemen waren. De laatste tijd krijgen we ook steeds meer vragen van andere voorzieningen

(Centra voor Leerlingenbegeleiding, ziekenhuizen, crisisbegeleidingsdien-sten…) om kinderen op te vangen en gezinnen te begeleiden. Ook in deze

gevallen is er altijd een consulente van het Comité bij betrokken.”

“We bekijken dan de situatie van de kin-deren en het gezin en vragen ons af of we daar met onze aanpak een positieve verandering in kunnen brengen”, ver-volgt Nicolina. “De ouders moeten natuurlijk bereid zijn om in het project te stappen en intensief begeleid te wor-den. Wat mij opvalt, is dat wij vooral met alleenstaande moeders te maken krijgen. Moeders die vaak de gevolgen

“ouders zijn de belangrijkste figuren.”


van een echtscheiding dragen en het heel moeilijk hebben. Het is ook telkens een combinatie van factoren die maakt dat ze hulp nodig hebben: financiële problemen, stukgelopen relaties… Soms is er ook nog een persoonlijke compo-nent aanwezig, dat deze ouders vroeger als kind ook vaak gekwetst zijn geweest. Dat zit soms nog diep en beïnvloedt de manier waarop ze ouder en opvoeder zijn.”

meer Dan OpVOeDerSEens de beslissing genomen is om samen te werken met een bepaalde familie, worden er altijd twee sporen gevolgd. De kinderen krijgen een tijde-lijke opvang in het Simbahuis en de ouder(s) worden intensief begeleid. Nicolina: “Met de ouders bekijken we de hele context, alle omstandigheden die van invloed kunnen zijn op het ouderschap en de opvoeding. Samen zoeken we dan naar oplossingen om de situatie positief te veranderen. Daarbij draait het niet alleen om de opvoeding en de kinderen. Want ouders zijn niet alleen opvoeders, het zijn ook mensen van wie het leven meer is dan alleen het ouderschap. Onze benadering is dus heel breed. Uiteindelijk moeten de ouders zich terug goed en capabel voelen om hun ouderschap voltijds op te nemen.”

“De opvang van de kinderen proberen we zo kort moge-lijk te houden”, vertelt opvoedster Sin. “Elk kind beleeft het op zijn manier, het ene kan er beter mee om dan de andere. De weekdagen verlopen zoals in elk modaal gezin: opstaan, naar school gaan, huiswerk, eten, wassen, ontspanning… We nemen natuurlijk ook de tijd om met de kinde-ren over hun dag te praten en soms komt

er een psychologe langs. Het is natuur-lijk heel belangrijk dat ze naar school kunnen blijven gaan, bij voorkeur in de omgeving dicht bij ‘thuis’, met hun eigen vriendjes en vriendinnetjes, bekende leerkrachten etc. Wij steken hier veel tijd en energie in. Tot nu toe is het ons gelukt om alle kinderen naar hun vertrouwde school te laten gaan.”

terug naar huIS“We praten ook veel met hen over de moeilijke situatie”, vervolgt Sin. “De meeste kinderen begrijpen wel waarom ze hier worden opgevangen, maar soms

is het wel moeilijk want hun ouders zijn meestal toch de belangrijkste f iguren in hun leven. Soms is de gezinssituatie van de kinderen van dien aard dat zij enkel in de week in

het Simbahuis blijven en in het weekend naar huis gaan. Dit is belangrijk, want op die manier onderhouden zij het con-tact met hun familie en is de ‘verlieser-varing’ van de kinderen kleiner. Wij bekijken dan wat er thuis in het week-end gemakkelijk of moeilijk loopt. Daarover wordt dan met de ouders,

maar ook zeker met de kinderen gepraat.”

Wanneer de thuissituatie voldoende positief veranderd en veilig is, kunnen de kinderen weer helemaal naar huis. “Maar ons werk duurt dan nog even voort”, besluit Nicolina. “We blijven een tijdje verder met het gezin werken. Zo begeleiden we momenteel nog een moeder en haar drie kinderen. De kin-deren verbleven een paar maanden in het Simbahuis en konden in alle veilig-heid terugkeren. Nu verloopt alles goed in het gezin en waarschijnlijk wordt hun dossier bij Bijzondere Jeugdzorg binnen een tweetal maanden afgesloten. Daar zijn we bijzonder gelukkig mee!”

opvoedster Sin: “Het is heel belangrijk dat de kinderen naar school kunnen blijven gaan.”

Het Simbahuis in liedekerke zoekt nog een ‘kunstenaar’ die voor en met de kinderen kunstzinnige acti-viteiten wil organiseren en iemand die museumbezoeken wil voorbe-reiden en begeleiden.

Interesse? mail naar [email protected]

SImBahuIS ZOekt kunStenaar

“we praten veel met de kinderen over hun situatie. De meesten

begrijpen wel waarom ze hier worden opgevangen.”


Vakantie! Ook onze kinderen uit het kinderdorp chantevent hebben er lang naar

uitgekeken. Begin augustus is het zover. Dan vertrekken de oudere kinderen naar het

internationale SOS vakantiekamp in het Italiaanse caldonazzo. Voor de SOS moeders

is het dan even uitblazen…

VakantIe IS… elKe Dag eeN ijSje!

Opvoedster Natacha was al meerdere keren van de partij in Caldonazzo. “De kinderen vinden het geweldig. Het is een soort vakantiedorp van SOS op een heel idyllische plaats. Ik schat dat er telkens zo’n vijfhonderd SOS kinderen zijn, uit kinderdorpen van heel wat verschillende landen. Dat zijn telkens toffe ontmoetin-gen, een hele culturele uitwisseling. Er is ook heel wat te doen : sportwedstrijden, uitstapjes… En elk land organiseert zelf ook een activiteit, wij houden meestal een voetbaltoernooi.”

Ook de elfjarige Idriss was al twee maal te gast in Caldo, zoals ze het zelf noemen. “Het is er fantastisch. Ik ben blij dat ik er terug naartoe kan. Het fijnste is wanneer we naar het grote meer gaan om te zwem-men. En ook dit jaar ga ik het weer pro-beren op de surfplank. Het is natuurlijk een heel ander leven dan in het kinder-dorp. De jongens slapen in een tent, de meisjes in een bungalow. Verleden keer was het toch even schrikken toen er een groot onweer was. Ik dacht dat de blik-sem in onze tent zou inslagen. Ook het

eten verschilt, de balletjes in tomatensaus smaken heel anders. Wel lekker!”

een VakantIe ZOalS anDere kInDeren“We ontmoeten er ook veel kinderen die een andere taal spreken”, vervolgt Idriss. “Mijn vriend Nicolas spreekt een beetje Italiaans en speelde verleden keer vertaler toen een meisje mij wat vroeg. Wat ik me ook nog herinner, was een choreografie die we hadden uitgevoerd, dat was fijn.” Voor Idriss blijft het trouwens niet alleen

actua

Het vakantiekamp in caldonazzo: altijd weer feest voor de SoS kinderen.

bij Caldo. Hij heeft nog andere plannen. “Ik ga nog op kamp met de jeugdbewe-ging en een week naar de zee met mijn SOS moeder en huisgenoten.”

Een weekje naar zee met de kinderen, dat doet ook SOS moeder Francine. “Het is een jaarlijkse gewoonte. Ik huur een appartement in De Panne of Koksijde voor ons allemaal. Er komt ook een opvoedster of een stagiaire mee, want zes kinderen is wel wat veel. Zelf ben ik niet verzot op vakantie. Ik doe het voor de kinderen. Ze vinden het fijn dat ik meega. Het is een beetje een familievakantie, dat is voor hen iets anders dan op kamp in Caldo. Op vakantie hebben we ook een totaal andere routine, alles is cooler. De kinderen hebben altijd wat om handen: zwemmen, vissen, sporten… en elke dag een ijsje eten!” Maar de echte vakantie voor Francine is misschien wel als de kin-deren naar Caldo zijn. “Dan heb ik wat tijd voor mezelf. Dat doet ook wel eens deugd!”


SOS Op BruSSelS IrISfeeSt

SOS kinderdorpen was begin mei present op het Irisfeest, het eerste grote straatfeest van het jaar in de hoofdstad. terwijl onze vrijwilligers een praatje met de ouders maakten, konden de kin-deren in onze stand terecht voor heel wat leuks.

Zo was er een grote wereldkaart waar je kon raden waar welke SOS moeders wonen. Daarnaast was er ook een creatief atelier waar je een feestkaart voor je mama in elkaar kon knutselen. niet toe-vallig, want dit jaar viel het Irisfeest samen met moederdag.

SOS kwartetSpel aan DelhaIZe

Op zondag 15 mei was het de Internationale Dag van het gezin. Speciaal voor die gelegen-heid ontwikkelden we een kwartetspel, dat al spelenderwijs onze werking uitlegt. want wat is er leuker dan met de hele familie een spel-letje te spelen?

winkelketen Delhaize gaf ons de kans om het kwartetspel in ruil voor een gift aan hun klanten aan te bieden op 13 en 14 mei. heel wat vrijwilli-gers en medewerkers van SOS staken daarvoor dan ook de handen uit de mouwen. Samen ‘ver-kochten’ zij 1.315 spelletjes!

jumpIng aalSt VeIlt Veulen VOOr SOS

Op zaterdag 18 juni vond tijdens de eerste editie jumping aalst een veulenveiling plaats. het eer-ste stamboekveulen werd geveild ten voordele van SOS kinderdorpen en bracht 5.500 euro op. Dat bedrag zal gaan naar het Braziliaanse SOS kinderdorp poa.

concreet zal daarmee de aanleg van een voet-balveld, de bijhorende infrastructuur en het nodige sportmateriaal mee gefinancierd wor-den. Bedankt jumping aalst en nog veel suc-ces met jullie evenement in de toekomst!

75 SOS lOperS Op 20 km Van BruSSel

Op 29 mei was het weer verzamelen geblazen voor de legendarische 20 km door Brussel. 75 lopers lieten zich sponsoren ten voor-dele van SOS kinderdorpen, meer bepaald voor de verdere uitbouw van ons platform in kinshasa. Ook onze ambassadrice kim gevaert was van de partij. net voor het ver-trek kwam ze de SOS lopers nog even aan-moedigen. aan alle lopers, bedankt en tot volgend jaar!

als u ook voor SOS wil sporten, neem dan een kijkje op onze sportsite: www.sos-events.be

partners


Begin juni van dit jaar

werd jean-françois toe-

gelaten tot de politieschool

in namen. als alles goed

gaat, zal hij binnen een jaar

afstuderen en aan de slag

gaan als politieman. na

een heel leven bij SOS, is

jean-françois nu klaar om

zijn eigen leven

vorm te geven.

een schitterend

verhaal…

het Verhaal Van jean-françOIS VaN SoS baby tot PolitieageNt

Jean-François kwam als baby aan in het SOS Kinderdorp Chantevent toen hij nog maar twee weken was. “Natuurlijk herinner ik me daar niets meer van”, lacht hij. “Achteraf hebben ze mij verteld dat mijn moeder niet voor mij kon zor-gen. Er moest onmid-dellijk een oplossing gevonden worden. Zo ben ik in het SOS Kinderdorp terechtge-komen bij mijn SOS moeder Francine.” Acht t ien jaar zou Jean-François bij haar blijven in het huis ‘Les Bruyères’. “Voor mij was het de gewoonste zaak van de wereld”, zegt hij.

getuigenis

“Ik heb nooit iets anders gekend dan het leven in een grote familie. In totaal heb ik zo’n vijftien verschillende SOS broer-tjes en zusjes gehad in het familiehuis. Er was altijd leven in de brouwerij. Ook vandaag heb ik nog veel contact met

hen. Van eentje ben ik zelfs peter van een van zijn kinderen. Rond Kerstmis komen we trouwens allemaal samen in het SOS huis. Dat is het hoog-tepunt van het jaar,

een uniek moment.”“Mijn leven in het kinderdorp verliep heel normaal”, vervolgt hij. “Op school

was alles prima, elk jaar opnieuw was ik geslaagd. Aanpassingsproblemen heb ik niet gehad. Voor mij waren al andere kinderen uit het kinderdorp naar mijn school geweest, ik werd er niet mee gepest of zo.”

afScheID Van De SOS famIlIeHet moeilijkste moment voor Jean-François was toen hij achttien, en dus meerderjarig, werd. “Als volwassene mocht ik niet meer in het kinderdorp blijven wonen, omdat de wet dit oplegt. Gelukkig kon ik wel nog een paar maan-den langer blijven totdat ik mijn middel-

“ik heb nog altijd contact met mijn SoS broertjes en zusjes.”

“Het familiehuis verlaten, viel me

zwaar.”

jean-François en zijn SoS moeder Francine, een innige band voor het leven.


bare school had afgemaakt. Maar uitein-delijk moest ik wel het familiehuis verla-ten. Dat viel me toch heel zwaar.”

Jean-François trok naar l’Olivier, het SOS jeugdhuis in Marche-en-Famenne, waar vier jongeren elk in hun eigen stu-dio wonen en begeleid worden door opvoedster Brigitte. “In het begin had ik het wat moeilijk”, vertelt hij. “Na een heel leven in een grote familie, was de overgang echt wel zwaar. Gelukkig was er Brigitte. Zij was voordien ook al opvoedster geweest in ons familiehuis in het kinderdorp. We kenden elkaar dus al. Ze heeft me goed geholpen.”

een BanD VOOr het leVenNa zijn middelbaar wou Jean-François nog verder studeren en schreef zich in voor het examen van de politieschool, maar slaagde niet. “Ik volgde dan maar een jaar opleiding als veiligheidsagent. Maar de ambitie om politieagent te wor-den liet me niet los. Dat was van kleins af al mijn droom. Ik schreef me dan ook terug in voor het politie-examen en slaagde nu wel. Mee dankzij de hulp van de man van mijn begeleidster Brigitte. Hij is politie-inspecteur en hielp me mee het examen goed voor te bereiden.”Begin juni was het dan zover. Jean-François kon naar de politieschool en vatte zijn studies aan. En dat had ook nog a n d e r e ge volge n . “Omdat ik voortaan zelf mijn kost verdien, politieaspiranten krij-gen een loon, moet ik nu l’Olivier verla-

wat na je achttiende?De wet bepaalt dat eens jongeren achttien en dus volwassen zijn, ze hun sociale instelling – dus ook het kinderdorp – moeten verlaten. Dat is niet altijd even simpel. Op dat moment hebben de meesten de middel-bare school nog niet afgerond en zijn ze nog heel zoekend in het leven. SOS wil hen verder blijven ondersteunen in deze belangrijke periode, waarin ze vorm moeten geven aan hun eigen toekomst.

De jongeren uit het kinderdorp kunnen vanaf 16 - 17 jaar terecht in het gemeenschapshuis van het kinderdorp. Ze leren er onder begeleiding op een zelfstandige manier te leven, voor zichzelf te zorgen, hun eigen budget te beheren etc. en als het even wat minder gaat, kunnen ze nog altijd terecht bij hun SOS moeder.

Op hun 18de wordt er samen met het begeleidingsteam bekeken of de jongere alleen kan gaan wonen, al dan niet onder verdere begeleiding van de opvoeder. jongeren die het moeilijker hebben om de stap rich-ting volwassenheid te zetten, kunnen vanaf hun 18de ook toegang krij-gen tot een studio in ‘l’Olivier’, een SOS jeugdhuis in hollogne (marche-en-famenne), waar ze kunnen rekenen op een intensieve begeleiding van een opvoeder. l’Olivier stelt zich ook open voor jongeren die niet uit het kinderdorp komen en die een dergelijke begeleiding nodig hebben.

ten. Ik ben koortsachtig op zoek naar een eigen logement. Makkelijk is dat

wel niet, alles is duur en niet in zo’n goede staat als hier.”Een echt afscheid van SOS zal het evenwel niet worden. Jean-

François: “Ik wil graag in de streek blij-

“een echt afscheid wordt het niet.”

ven wonen en hier later aan de slag gaan. Ook blijf ik contact houden met mijn begeleidster Brigitte en natuurlijk ook met mijn mamy Francine. Ik spring er de twee laatste jaren nog vaak binnen en help haar nog regelmatig met wat klusjes. Ze zal me nog vaak zien, hoor.”

Veel succes Jean-François!

meer weten ?Surf naar www.sos-kinderdorpen.be, mail naar [email protected], bel naar 02/538 57 38. of kom even langs: gachardstraat 88, 1050 brussel. u bent steeds welkom!

giften van minstens 40 euro, gestort aan dezelfde vereniging in hetzelfde jaar, geven recht op een fiscaal attest en zijn aftrekbaar van het belastbaar inkomen.

word peter of meter van een

SOS kind

Sport en laat u sponsoren voor

SOS

Steun een SOS project

in België

Steun een SOS project in de wereld

OOk na uw DOOD kunt u meer Betekenen

Dan u Denkt

Voor amper 1 euro per dag

geeft u een kwetsbaar kind een

zekere toekomst mee. onder

de hoede van een SoS moe-

der, met broertjes en zusjes, in

de veilige omgeving van één

van de SoS Kinderdorpen in

de wereld. Surf naar www.sos-

kinderdorpen.be/word-sos-peter

elke gift, klein of groot, is wel-

kom. wilt u graag een speci-

fiek project steunen, surf dan

naar www.sos-kinderdorpen.be/

doneren

SoS Kinderdorpen belgië vzw

be80 3100 1447 1577

bic: bb ru be bb

trek uw loopschoenen aan en

laat die zweetdruppels maar

komen. op onze sportsite www.

sos-events.be vindt u een kalen-

der van sportevenementen en

alle info over hoe u zich kunt

laten sponsoren ten voordele

van SoS.

elke gift, klein of groot, is wel-

kom. wilt u graag een speci-

fiek project steunen, surf dan

naar www.sos-kinderdorpen.be/

doneren

SoS Kinderdorpen belgië voor

de wereld vzw

be17 3100 4034 5521

bic: bb ru be bb

we denken liever niet aan de dag dat we er niet meer zijn. en toch is het zinvol om dat wel te doen. Door het opstellen van een

testament komt uw geld terecht bij wie u belangrijk vindt. bijvoorbeeld bij kinderen in nood die dankzij u een thuis en een toekomst

krijgen. Neem SoS Kinderdorpen op in uw testament en maak deze kinderen gelukkig.

aarzel niet om ons te contacteren voor meer informatie:

Hilde boeykens, managing director, 02/538.57.38 - [email protected]

NL SOS KINDERDORPEN n°192

Documents

Transcript of NL SOS KINDERDORPEN n°192