Nieuwsvlok april 2010

VERENIGING VAN

GEHANDICAPTE WINTERSPORTERS

Van de bestuurstafel Het winterseizoen 2009-2010 is voorbij. De reizen zijn weer een groot succes geweest. De Maria Almreis en de Kinderreis hebben hun maximum bereikt. De Staandereis was ook weer volgeboekt. Skiën Nederland wordt steeds drukker bezocht. De tweede Jongerenreis heeft dit jaar ook hotel Alpenhof in Maria Alm bezocht. De 15 deelnemers en de begeleiders hebben het naar hun zin gehad. Wel is het streven om volgend jaar naar een ander gebied te gaan. De gesprekken over de nieuwe locatie voor 2011 zijn in een afrondende fase. Het bestuur heeft opnieuw een locatiecommissie ingesteld bestaande uit Lucie Spee en Francien de Rijk. Zij hebben tijdens de Kinderreis een aantal locaties in kaart gebracht en zijn bezig een mooi bestand aan mogelijkheden op te bouwen. Bent u op zoek naar een nieuw gebied? Via onze website zijn ze te bereiken. De materiaalcommissie heeft dit verenigingsjaar niet alleen voor onze reizen alles in orde gemaakt, maar ook nog voor de reizen van Stichting Stoer. Daarnaast neemt de verhuur toe dat tot een extra belasting leidt. De samenwerking met Welzorg in Nieuwegein verloopt overigens voortreffelijk. Namens het bestuur de complimenten voor Luc Flamand. Het bestuur is een notitie aan het voorbereiden om in kaart te brengen of een lidmaatschap van de NSKIV zinvol is. Een lidmaatschap moet wel passen binnen het beleid van de Vereniging. Het beleidsstuk, geschreven in 2005, wordt opnieuw geformuleerd. De NSKIV stelt als voorwaarde een afstemming van haar statuten met onze statuten. Bij een lidmaatschap betekent dat, dat onze statuten dienen te worden aangepast. Een lidmaatschap van de NSKIV heeft dus toestemming nodig van de Algemene Leden Vergadering. U wordt op de hoogte gehouden over de ontwikkelingen. U kunt vanzelfsprekend uw mening, kennis en inzichten altijd doorgeven per mail aan voorzitter@vgw-online.nl. Ik blijf het herhalen. De VGW steunt voor alle activiteiten op haar vrijwilligers. Het is erg belangrijk de sleutelfuncties goed bezet te houden. Nieuwe mensen benaderen, aantrekken, opleiden en zorgen voor eigen vervanging is daarom een verantwoordelijkheid voor elk lid van de Vereniging. Met vriendelijke groet, Namens het bestuur Jeep ter Heide Voorzitter April 2010

VERENIGING VAN GEHANDICAPTE WINTERSPORTERS

De wereld van Marloes Kreupele kneusjes en anti-lopers. Bij het lezen van deze, enigszins grappige doch gemeende, titel zal u wellicht denken,

waar gaat deze blog nou weer over! Als u iets verder leest zult u hier al snel achter komen. Niets is zo leuk als met ”beperkten” op vakantie te gaan. Een busreis naar Oostenrijk, waarvoor men de touringcar vol moet laden met allerhande incontinentiemateriaal, hulpmiddelen en niet te vergeten Tetris spelen met

rolstoelen, zodat er niets, nee helemaal niets vergeten wordt. Onderweg moet de chauffeur een aantal keer stoppen om diegene met een zwakke blaas ook de kans te geven om droog te blijven. Na een kwartier strompelt en rolt de bus leeg en zoekt iedereen zo snel mogelijk een wc op. Dit gaat niet zonder slag of stoot, vooral niet als je spastisch bent. Dringen in de rij is niet vreemd, tenzij je als loper graag op het anti-looptoilet bivakeert. Als iedereen eindelijk z’n behoefte heeft gedaan en na een half uur weer in de bus is ingeburgerd, kunnen we de reis vervolgen. Een filmpje aan in de bus, en je bent tenminste van die anti-slapers af. Trouwens de meeste kneuzen zijn toch te moe, want het is allang bedtijd voor hen geweest. Na weer een paar uur reizen is het weer tijd voor een plaspauze. Uit de bus, in de bus, het ritueel is ondertussen een gewoonte geworden. Het gaat wel steeds sneller. Gelukkig wel, want het wordt elke keer berekoud in de bus. Enfin, als de kneuzen weer zijn ingeladen, rijdt de bus op zijn gemakje verder naar Oostenrijk. ’s Morgens vroeg word je wakker gemaakt voor een laatste plasstop. (Man, moet dat nou? Rot op en laat me gewoon slapen !) Hup, deuren zwaaien weer open en ik probeer me in te graven in de slaapzak, waar ik me al de hele nacht in heb thuis gevoeld. Al snel rijdt de bus verder en een uur later stoot vriendlief me aan. ’Kijk schat, wat een mooie bergen’. Ik doe niet eens de moeite mijn ogen te openen. ’Fijn jah, maar klets tegen iemand anders, want ik slaap nog.’ Hevig teleurgesteld drukt hij zijn hoofd tegen het raam. Iedereen gedag zeggen bij het hotel is ook iets wat jaarlijks terugkomt. Zelfs de eigenaresse kent mij nog uit de tijd dat ik nog kon lopen. Inmiddels al bijna 9 jaar terug. Volgens haar ben ik een medisch wonder, omdat ik nog steeds in de maatschappij meedraai. Volgens mezelf ben ik een sterk soort onkruid, waar geen vergif tegenop gewassen is. Na een paar dagen bedenk ik me, dat ik het toch wel tijd vind om vriendlief ten huwelijk te vragen. Na maanden van voorbereiding, gaat het dan vanavond gebeuren. Na het

VERENIGING VAN GEHANDICAPTE WINTERSPORTERS skiën scheur ik terug naar het hotel en vriendlief volgt het spoor van krantensnippers wat ik achterlaat. Een aantal mensen zit in het complot. Zo word ik na het omkleden verwacht bij de visagiste en zal iemand mijn gedicht aan vriendlief voorlezen. Ik ben doodnerveus als ik die avond de eetzaal binnenrijd. Iedereen kijkt naar me. Er zit een brok in mijn keel. Pas nadat vriendlief JA heeft gezegd en zijn cadeau met trots draagt, durf ik weer adem te halen. Als we die avond naar de kamer gaan, krijgen we kriebels. Helemaal versierd, zelfs in de badkuip! De volgende ochtend is hetzelfde als iedere andere. Aankleden, ontbijten en inladen. Op naar de piste!! In de stoeltjeslift merk ik pas, dat dit een kreupele kneuzenvakantie is. Om de paar tellen hangt de lift stil, omdat er van die mankepoten in en uit de lift gehesen moeten worden. Ook wel fijn als je bankmaatje om je hoofd denkt als hij de beveiligingsbeugel naar beneden trekt en een landing maakt op je lip, die meteen euforisch begint te bloeden. En als je vakantie dan weer ten einde is, kun je weer genieten van de voorpret voor het volgende jaar! Marloes Beemsterboer Voorlopig Geen Werk Hoe vreemd kan het lopen in het leven. Was ik in mijn vorige column nog ironisch aan het schrijven, dat ik iedere dag naar mijn werk mocht rijden in een auto van de zaak en er nog en vergoeding voor kreeg ook. Op wat voor manier weet ik niet, maar het lijkt wel of ze de nieuwsbrief gelezen hebben voordat deze verstuurd werd, want twee weken voor het verschijnen werd ik op kantoor geroepen van het hoofd PZ en kreeg te horen dat er eigenlijk geen werk meer voor me was. Nu had ik dat al een tijdje aan zien komen en schreef ik zelf ook dat ik mijn tijd doorbracht met kletsen en koffie drinken. Maar in je achterhoofd hoop je toch dat ze een beetje rekening houden met jouw specifieke situatie, waar twee dagen in de week het salaris betaald wordt door het UWV en op de overige drie een bepaalde subsidie van kracht is. Dus als je mag blijven is het gelijk een geste aan de samenleving. Maar helaas het mag niet zo zijn! Er werd me medegedeeld dat na 22 jaar trouwe dienst en altijd en positieve beoordeling, ik binnenkort (over een paar maanden of zo) ontslagen zou worden. Ik mocht dezelfde dag naar huis. De volgende dag al kreeg ik een aangetekende brief met daarin mijn ontslag aangekondigd. Hoezo “over een paar maanden”? En wat moet ik dan nog geloven van de opmerking, dat ze nog op zoek gaan naar ander passend werk binnen het bedrijf. Nee, het is echt afgelopen denk ik. Nu weet ik dat het niet persoonlijk bedoeld is, en het niet om presteren gaat, maar het is wel mijn leven, en voor hen maar hun werk. Wat voor strijd je ook aan moet gaan, je verliest altijd, want het is emotioneel tegen “gewoon werk”. Andere bijkomstigheid is het feit dat je de auto, waarmee je juist die vrijheid hebt om te gaan en staan waar je wilt, kwijt zal raken. Nu kan je natuurlijk weer

VERENIGING VAN GEHANDICAPTE WINTERSPORTERS zelf een auto aanschaffen, maar die kost meer door de aanpassing en de extra eisen die er zijn dan de auto voor een valide persoon, maar dat weten jullie allemaal. Nu kan het WVG de aanpassing vergoeden, maar die doen dat alleen als er sprake is van vervoer naar werk, en dat heb je nou juist niet meer. Dit is dus een kip en ei situatie. Je kunt het huis “niet” meer uit om te gaan werken, en als je werk hebt, dan pas passen ze je auto aan. Ik ben pas in het begin van de ontslagprocedure, dus ik heb nog even de beschikking over de auto, maar hoe het na die tijd gaat weet ik nog niet. Wat dit nou met skiën en wintersport te maken heeft, is nou net dit laatste. De eerste jaren ging ik met de bus mee en werd altijd ziek in de bus door de airco, die altijd te koud of te warm ingesteld stond. Later ging ik met eigen auto en kwam relaxter aan en vooral hield mijn gezondheid het de reis ook vol. Dit jaar gaat waarschijnlijk nog met eigen auto, maar daarna …? Groeten Roel van Dooremaal. Nagenieten van de kinderreis 2010 Zittend in een eerste Hollands voorjaarszonnetje schrijf ik hier wat er in me opkomt over de geweldige skiweek in de Oostenrijkse sneeuw. Wat bezielde ons eigenlijk? In Nederland hadden we toch ook lekker veel sneeuw en een echte winter met ijs? Hebben we nog niet genoeg sneeuwpoppen gemaakt, sneeuwballen gegooid, gesleed en geschaatst? Nee, natuurlijk niet. Snap dat dan, we hebben nog niet geskied!!! Dat kan alleen in ons enige echte Maria Alm volgens de enige echte VGW kinderreisformule. De meesten van jullie weten al hoe dat werkt. Voor een aantal was dit de eerste keer. Voor mij nu de 4de keer. Het is telkens een enorme happening. Allang van tevoren wordt er geoefend in Huizen, het materiaal klaar en passend gemaakt, kamers ingedeeld en skiklasjes gevormd. De zitters en staanders elk in een eigen klas. De docenten hebben de oefeningen en leuke pistes al startklaar. De ouders en kinderen bedenken wat er nog in de koffer moet. We hebben een topweek. Iedereen heeft weer mega-zin, we kunnen niet wachten tot we op de piste staan. Eindelijk is het zover en kunnen we naar beneden glijden, sjezen of racen. Het weer zit mee. ‘s Morgens mag het wat koud zijn, maar al gauw overheerst de zon. Later in de middag gaan we niet zo hard meer, want dan draaien we de bochten in de pulpsneeuw. De enige die in de zon ligt in een cart is Kim, zij voelt zich niet zo lekker die dag. De dag daarna skiet ze weer mee, maar heeft de pech haar been te breken. Iedereen is begaan. De genezing verloopt goed dus herkansing voor volgend jaar? Op de pistes hoor je kreten in diverse groepjes. Ze zijn het gevolg van grappen en grollen, die naast het serieuze werk zorgen voor maffe taferelen. Ik hoorde op een gegeven moment een joehoehaohhh.. Wat was dat dan? Nou ik ging zo heerlijk door die bocht dat voelde onwijs tof. Effe later … een deuntje. Weet je wat ik wil? Dat liedje heb ik die week vaker gehoord.

VERENIGING VAN GEHANDICAPTE WINTERSPORTERS Was het iets met een opblaaskrokodil? En hebben jullie ook zo genoten van de après-ski? Uit je dak gaan in de bar en dan op de tafel, lekker swingen en wie waren die verklede malloten met foute jaren ’80 kleding aan? Gelukkig heeft Karin veel geduld met ons en wacht totdat we terugkomen voor ons uitgebreide avondeten. Dan volgen natuurlijk nog de nominaties van de dag met de meest gekke capriolen of mooie prestaties. Gelukkig waren er weer veel aanmeldingen dus hadden we steeds een andere mutsdrager. Ik kan zo nog wel effe doorgaan. We hadden een fantastische week, veel plezier gehad en mooi weer. Dag VGW familie wie weet tot ziens op de reünie of tot volgend jaar! Tineke Groeneweg En daar lig je dan! Ski vakantie Maria Alm 2010 Van onze 12e skivakantie had ik me meer voorgesteld dan hetgeen er gebeurd is. Op de voorlaatste dag van de vakantie ben ik met het groepje tourskiërs naar Mullbach

gegaan. Het weer en de prima pistes werkten eraan mee om er een geslaagde dag van te maken. Voor de lunch hebben we dan ook genoten van de twee pistes die we geskied hadden. Na in het kabouterrestaurant, het is daar echt klein maar knus, gegeten te hebben zijn we weer met de cabine omhoog gegaan om het middagprogramma op te pakken.

Bovengekomen moesten we eerst onder het brugje door om op de piste te komen, een stukje dat ik al tientallen malen heb geskied. De bocht ingaande remde ik af en verloor ik een ski, waarschijnlijk heeft er sneeuw onder mijn schoen en tussen de binding gezeten en kwam ik in het oranje kussen van de brugwand terecht. Daar lag ik dan, ik voelde iets kraken in mijn rug en voelde dat het niet goed zat. Verdwaasd bleef ik even liggen en bewoog eerst mijn tenen en voeten om te voelen of ik geen uitvalverschijnselen had, verder skiën was onmogelijk. Kees was als eerste bij me, daarna volgden Hotse en Eric. Tegen Kees zei ik dat hij verder kon gaan, maar ik gaf te kennen dat ik hulp nodig had. Hotse bleef bij me en Eric is naar bovengeklommen om hulp te halen. Met de sneeuwscooter ben ik naar de cabine gebracht en samen met Hotse naar beneden gegaan. De hulpdiensten werken snel, want binnen tien minuten was de ambulance daar en werd ik naar het hospitaal gebracht. Vrij snel waren Joke en Martijn bij me om me te steunen en na de foto’s en de CT-scan lag ik binnen het uur na het gebeurde op zaal aan het infuus met pijnbestrijding. . En daar lig je dan, de dag ging als een film aan me voorbij, hoe moest het verder? Ondanks mijn waarschuwing voor de slechte weg kwamen Kees en Martijn s’avonds

VERENIGING VAN GEHANDICAPTE WINTERSPORTERS wat spullen brengen die ik nodig had. Vrijdagochtend had de radioloog de scan nogmaals bestudeerd en kwam tot de conclusie, dat de doornvormige uitsteeksels (de knobbels die je op de rug kunt voelen) van de eerste twee rugwervels gebroken waren. Daarna hadden Ad en Joke het alarmnummer in Nederland op de hoogte gesteld. Er werd besloten dat als ik reisvaardig zou zijn gerepatrieerd zou worden, omdat een lange auto rit geen optie was. De tweede avond kwamen Joke en Martijn op bezoek en hebben we de terugreis besproken. Paul en Trea zouden met onze auto Joke thuisbrengen en ik ben opgehaald door een ambulance en in Innsbruck op het vliegtuig gezet, in Rotterdam stond weer een ambulance klaar om mij thuis te brengen.Gerrit heeft de skispullen nagebracht. Inmiddels ging het per dag beter met me en na twee weken ben ik weer redelijk mobiel, voor het gehele genezingproces staat vier tot zes weken. Vanuit mijn directe omgeving en vooral ook vanuit de Vereniging heb ik veel steun, telefoontjes, bloemen, kaarten en cadeaus ontvangen. Alle hulde en dank gaan dan ook uit naar de Vereniging, ook voor de opvang en begeleiding van Joke, die het zeker niet makkelijk heeft gehad. Volgend jaar hoop ik weer mee te gaan, ondanks dat het dan de 13e keer wordt geloof ik niet dat zoiets een 2e keer kan gebeuren. Vrienden van de VGW, nogmaals bedankt!!!!!!!en tot volgend jaar. Theo van Haastrecht