Neohumanisme 2

www.lvsvgent.be

December 2007, afgiftekantoor Gent 1 V.U.: Patrice Viaene, Notarisstraat 3, 9000

Inhoudstafel

Neohumanisme 2007-2008 nr 2 Pagina 3

Voorwoord Patrice Viaene 4 Redactie Bert Schelfhout en Gregory Wauters 6 Clichés over het liberalisme ontkracht Thibault Viaene 8 Liberalisme: quid? Pieter Coene 11 Studenten aller scholen, verenigt u. Bert Schelfhout 13 Rubriek: Het Gentse Hoofddoekenverbod Gents Hoofddoekenverbod liberaal? Eveline Van Den Abeele 16 Hoofddoekendebat Dries Holvoet 19 De overheid moet boven geloofsovertuigingen staan Pieter Coene en Laura Hart 21 Vakbonden Wietse Verwimp 22 Drugs: de keuze ligt bij het individu Dominic De Backer 25 Rubriek: Internationaal Niger: oorlog voor uranium Sim Tack 28 Oost-Kongo onstabiel d Freddy Matthys 31 De messias van het Venozolaans totalitarisme Patrice Viaene 35 Bewust Ontspoorde Bierbowling (Bram Couvreur) 38 Liberale Films (Thibault Viaene) 40 Het bestuur: contactgegevens 44

Voorwoord

e eerste twee maanden aan onze alma mater zijn als het ware voorbij gevlogen. Dat dit ongetwijfeld, zonder mijn aangeboren liberale bescheidenheid te verloochenen, onder meer te danken is aan de talrijke activiteiten georganiseerd door het Liberaal Vlaams Studentenverbond kan niemand ontkennen. Ons traditionele openingsdebat, bijgewoond door meer dan 700 geïnteresseerde studenten mag zonder meer, zeker niet alleen qua opkomst, een groot succes genoemd worden. Dat een ideologisch gefundeerd liberalisme geenszins in de verdrukking is, werd aangetoond door de vele nieuwe leden die we op alle discussieavonden mochten verwelkomen. Evenwel bewees zowel het doping- als het biotechnologiedebat dat een kritische instelling en continue bevraging voor ons een must blijven. In de geest van Karl Popper moeten we blijven zoeken naar hypothetische falsifieerbare antwoorden op de grote vragen die het liberalisme zullen blijven uitdagen. Het bestuur hoopt dan ook op een standvastig en tegelijkertijd dynamische wijze in de toekomst en het heden klaar te staan voor zijn leden. Surrealisme en irrationaliteit bij de politieke kopstukken drijven mij ertoe nogmaals de slabakkende en gaandeweg zielig wordende vertoning op federaal vlak aan te halen. Het falen van ‘de stem des volks’, de wetgevende macht, om zelf een rol te spelen in het besluitvormingsproces versterkt deze tragikomedie enkel. Het ontbreken van een regering mag dan wel de natte droom zijn van menig anarcho-kapitalist, liberalen verkiezen een functionerende staat die dringend werk maakt van de meest prangende uitdagingen en zijn kerntaken efficiënt uitvoert. Het ontbreken van een coherent federaal regeerakkoord heeft immers enkele nefaste sociaaleconomische gevolgen die beslist de vrijheid van het individu hypothekeren op korte en lange termijn. Zo gaat de begroting dit jaar waarschijnlijk in het rood en wordt op die manier de staatsschuld niet afgebouwd. Sterker ze stijgt weer zodat ze nu per capita 26.533 euro bedraagt. Daar komt bij dat de periode van de lage rente voorbij is en ons immer bemind vaderland vijf basispunten extra moet betalen op zijn staatsleningen, geëist door buitenlandse investeerders omwille van de politieke instabiliteit. Daarenboven zorgt de zogenaamde ‘notionele interest’ voor een permanent leegzuigen van de staatskas. Een eenzijdige verlaging van de vennootschapsbelasting was des te efficiënter en transparanter geweest. Om de communautaire knoop te ontwarren is een minstens gedeeltelijke uitbesteding van de staatshervorming aan een conventie samengesteld uit een breed scala van politieke actoren urgent. Enkel op die manier kan


D

de redelijkheid opnieuw neerdalen in de Wetstraat en kunnen de dogma’s aan beider kanten der taalgrens stilaan verdwijnen. Dat de mogelijke oplossingen om de vrijheid van ieder individu in de toekomst te vrijwaren niet kunnen worden gekaderd in een zwart-wit verhaal maar een genuanceerde visie behoeven, werd op onze zeer geslaagde nationale studiedag ‘Sociale (on-)Zekerheid’ schitterend uiteen gezet door professor Marc De Vos. De rede dient dus ten allen tijde te overwinnen en dit in elk debat. Het LVSV verzekert elk van u om tevens in het vervolg van het academiejaar op een consequente en voortdurend rationele wijze de liberale principes uit te dragen. Het tweede Neohumanisme, compleet samengesteld door een bijzonder gedreven bestuur, kan dan ook gelden als een prelude om deze eervolle taak te vervullen.

Patrice Viaene Voorzitter LVSV

Neohumaisme 2007-2008 nr 1 5 Neohumanisme 2007-2008 nr 2 Pagina 5

llerliefste lezer van het eerste uur, Het heeft weer bloed zweet en nachtjes gekost om jou deze literatuur te kunnen aanbieden. De notie literatuur doelt uiteraard op de vaak heel kritische en hoogstaande teksten door onze bestuursleden neergepend. We steken van wal met twee visieteksten over liberalisme. Na de interessante invalshoek op onze corebussiness van Pieter Coene en Thibault Viaene komt studentikoze actua aan bod. Een boeiende, liberale mening van Bert Schelfhout over de staking van studenten tegen het plan VDB. Aansluitend volgen in de actuarubriek enkele teksten over het Gentse hoofddoekenverbod. Eén voor één teksten die discussie losweken. Bijdragen komen van bestuursleden Dries Holvoet, Pieter Coene en Laura Hart. Een speciale vermelding waard is de tekst van Eveline Van Den Abeele. Als lid van het LVSV slaagde ze erin een sterke en coherente bijdrage te leveren. Een visie over vakbonden –naar aanleiding van de Franse stakingen– kon ook in dit Neootje niet ontbreken. Met dank aan Wietse Verwimp. Wie reeds menig discussieavond meemaakt bij het LVSV weet dat ‘Drugs’ een ‘hot’ liberaal discussieitem is voor ons. Meningen lopen hier zelfs ver uiteen. X geeft z’n mening gelieerd aan enkele feiten. De rubriek ‘Internationaal’ laat z’n licht schijnen op Niger, Oost-Kongo en Venezuela. Sim Tack,tevens een lid, gespecialiseerd in internationale betrekkingen deed z’n waardevolle bijdrage over de kwestie Niger. Freddy Matthys deelt z’n expertise over Oost-Kongo. De schrijver, geboren te Kongo, is licentiaat in de Afrikaanse Geschiedenis en Filologie en was actief in deze gebieden tijdens z’n loopbaan bij de landsverdediging. Tenslotte belicht onze voorzitter Patrice het Venezolaans totalitarisme. Onze activiteitenverantwoordelijke Bram Couvreur brengt deskundig verslag uit van onze intellectuele ontspanning en fysieke inspanning: de bewust ontspoorde Bierbowling. Thibault Viaene vult de ontspanning verder aan met interessante tips over zeer sterke films.

Neohumanisme 2007-2008 nr 1 6

Redactioneel


A

Enkele redactionele veranderingen zullen u ook duidelijk worden. Zo is er een nieuwe kracht ‘aangeworven’ om het Neohumanisme verder uit te bouwen: Bert Schelfhout, voorgaand reeds bestuurslid van het LVSV. Dit gevarieerd aanbod, uitstekend voor onder de kerstboom;-), zal je in de barre winterexamenperiode de nodige intellectuele zuurstof verschaffen. Veel plezier en tot een (liberale) gelegenheid! Bert Schelfhout & Gregory Wauters Redactie Neohumanisme Bert en Greg in gesprek met voorzitter Patrice.

Neohumanisme 2007-2008 nr 1 7 Neohumanisme 2007-2008 nr 2 Pagina 7

et liberalisme mag zonder twijfel de meest misbegrepen ideologie ter wereld genoemd worden. Waar liberale denkers in het verleden ooit als progressieve visionairen en reactionairen werden beschouwd, die geen vrede namen met de toestand van de maatschappij waarin zij leefden en ingingen tegen allerhande ethische, machtsgerelateerde en economische doctrines en dogma’s, wordt deze ideologie nu door velen aanzien als het ‘scum of the earth’. Simplistische leuzen als liberaal/asociaal zijn de laatste decennia meer dan ooit schering en inslag in het maatschappelijk debat, dit vooral dankzij talrijke politiek correcte entiteiten in onze samenleving. Ten tijde van Margaret Thatcher en Ronald Reagan, de vaandeldragers van het zogenaamde ‘neoliberalisme’, durfde men er niet voor uitkomen liberaal te zijn, het werd beschouwd als zijnde een verderfelijke ideologie. We zijn reeds zeven jaar ver in de 21ste eeuw, mijns inziens wordt het tijd dat iedereen inziet dat het liberalisme nu en in de toekomst een essentiële rol zal blijven spelen in de politiek en ver daarbuiten. We moeten dus dringend overschakelen naar een liberalisme die op offensieve wijze erin slaagt alle vooroordelen van zich af te schudden. Hieronder zal ik aan de hand van enkele stellingen trachten een basisvisie weer te geven van het liberalisme en alle onterechte clichés te ontkrachten. 1. Ongebreidelde vrijheid leidt tot ieder-voor-zich-situaties De mens is vrij, het zit in z’n aard, overal waar er vrijheid te vinden valt zal de mens er zoeken. De mens mag nooit, onder welk voorwendsel dan ooit, onderdrukt worden in z’n vrijheidsstreven of ondergeschikt gemaakt worden aan een of andere collectiviteit, het individu staat boven de gemeenschap, niet omgekeerd. Men moet echter het principe “de één z’n vrijheid begint waar de ander z’n vrijheid eindigt” indacht nemen, ieder mens moet de kans krijgen z’n leven naar eigen inzichten optimaal in te vullen. Dit geluksstreven mag echter niet ten koste gaan van de vrijheid van andere individuen. Niet iedereen is echter in staat z’n leven autonoom in handen te nemen. Denken we bijvoorbeeld aan de sociaal zwakkeren onder ons, de gehandicapten, zieken en kansarmen. De staat speelt op dat vlak een primordiale rol: ze moet iedereen voorzien van gelijke startkansen, opdat iédereen het leven naar zijn of haar wensen kan inrichten. Men heeft dus recht op dezelfde startkansen, maar niet op dezelfde resultaten. Gelijkheid bestaat dus niet, gelijkwaardigheid echter wel. Er zullen steeds contrasten zijn qua rijkdom en succes, dit is geen schande, zolang iedereen een minimale levenskwaliteit heeft, is deze van ondergeschikt belang. 2. Vrije handel ≠ eerlijke handel


Clichés over het liberalisme ontkracht


H

De vrijheid der economische activiteit is er steeds geweest en is inherent verbonden met de natuurlijke ingesteldheid van de mens. Toen hij tienduizenden jaren voor onze tijdsrekening sedentair werd, ontstonden spontaan talrijke handelsrelaties. De vrije markt heeft met andere woorden geen notoire Duitser met lange baard nodig gehad die een economische theorie moest uitdenken, het is er steeds geweest. Talloze economische studies tonen keer op keer aan dat de vrije markt triomfeert waar alle andere systemen falen. Uiteraard lost de markt niet alles op, denk maar aan de vele sociale en ecologische vraagstukken, het staat echter wel steeds garant voor een zo groot mogelijke welvaart voor zoveel mogelijk mensen. Bijgevolg is de door zoveel mensen verfoeide globalisering van de economie een zegen, het verheft arme landen uit de armoede, een minimale, functionerende staat is echter onontbeerlijk. Een zich ontwikkelende staat moet op termijn garant staan voor private eigendomsrechten en functionele instellingen. Slechts wanneer die voorwaarden voldaan zijn, in combinatie met een legitimatie van de staatsmacht tegenover z’n bevolking, kan een arm land welvarend worden. 3. Ideologie van de rijken Het valt niet te ontkennen dat heel wat welgestelden in onze samenleving, zijnde de rijken, bedrijfsleiders, notabelen, middenstanders, etc. liberaal georiënteerd zijn. Het is echter wat kort door de bocht om bijgevolg de stelling om te keren en te poneren dat álle liberalen a priori steeds zo’n maatschappelijke status hebben. Het liberalisme beschouwt het individu als hoogste, ondeelbare goed, en kan derhalve nooit streven naar privileges voor deze of gene bevolkingsgroep, dit in uitermate scherp contrast met de zogenaamde ‘solidaire’ vakbonden, het schoolvoorbeeld van een verdoken en maatschappelijk aanvaard groepsegoïsme. 4. Zelfbeschikkingsrecht leidt tot chaos “Over himself, over his own body and mind, the individual is sovereign”, zo stelde filosoof John-Stuart Mill in de 19de eeuw. Het zelfbeschikkingsrecht is een fundamenteel mensenrecht en eindigt, net zoals hierboven gesteld, waar de ander z’n zelfbeschikkingsrecht eindigt. Iedereen is dus eigenaar van z’n eigen leven en lichaam. Mede daardoor dat de legalisering van ondermeer abortus en euthanasie de laatste decennia in een stroomversnelling zijn geraakt. De ethische verwezenlijkheden zijn echter nog niet af, een legalisering van bijvoorbeeld drugshandel en druggebruik is zeker aan de orde. Het huidige drugsbeleid is een complete, paternalistische absurditeit, wie beslist immers wat je met je eigen lichaam kan en mag doen? De voordelen van een legalisering zijn legio. Allereerst verdwijnen de kosten van de peperdure drugspreventie, een beleid die ons jaarlijks ettelijke


miljoenen euro’s kost. Bij een legalisering krijgt de overheid meer overzicht over de handel en kan het enigzins toekijken op de kwaliteit van de desbetreffende producten. Door het te ontrekken uit de illegaliteit zal ook de criminaliteit die inherent verbonden is met de drugwereld verdwijnen. Als het aanbod stijgt, zullen de prijzen dalen, waardoor de zo al dubieuze job van drugshandelaar minder aantrekkelijk wordt. Een legalisering van softdrugs in Nederland heeft ons ook geleerd dat het aantal gebruikers geenszins zal stijgen. De vraag is nu natuurlijk of er ooit een einde aan komt aan deze vooruitgang. Met de biotechnologische revolutie die voor de deur staat kun je het zelfbeschikkingsrecht in talloze gevallen, de één op het eerste zicht al meer aanvaardbaar dan de andere, toepassen. Weet dat bovenstaande slechts een persoonlijke opvatting is. Binnen het LVSV zijn er evenveel persoonlijke visies op het liberalisme dan er publicerende leden zijn, dit is mijn inziens juist de rijkdom van onze vereniging. Thibault Viaene Bestuurslid LVSV Gent


et liberalisme uitleggen is zeer eenvoudig en kan op een zeer korte manier gebeuren. Liberalisme is de ideologie die erkent dat elke mens fundamentele rechten heeft die nooit mogen geschonden worden. Deze rechten zijn terug te brengen tot drie basisrechten, namelijk life, liberty en property. Het recht op leven betekent dat elk mens soeverein beschikt over zijn leven en lichaam. Ieder mens is eigenaar van zichzelf. Wie dit ontkent, stelt dat de mens eigendom is van een ander mens, de groep, de God(en) of de staat. Het recht op vrijheid impliceert dat mensen met hun leven mogen doen en laten wat ze willen en dat ze mogen gaan en staan waar ze willen. Het recht op eigendom betekent dat mensen recht hebben op de vruchten van hun arbeid.

Deze drie basisrechten kunnen nog korter samengevat worden in één fundamenteel mensenrecht – tevens het enige mensenrecht dat liberalen erkennen – namelijk het zelfbeschikkingsrecht. De enige grens die aan dit zelfbeschikkingsrecht gesteld wordt , is die waar het zelfbeschikkingsrecht van een ander persoon begint. Murray Rothbard noemde dit het non-aggression axiom : “ Niemand mag agressie (geweld of diefstal) plegen tegen iemands anders persoon of eigendom. Geweld is alleen toegestaan tegenover het agressief gedrag van anderen”.

Op zich lijken deze rechten niet erg speciaal, weinigen zullen beweren dat persoon A het recht heeft om persoon B te bestelen of te bedriegen of dat persoon B het recht heeft om persoon C in zijn vrijheid te belemmeren. Het liberalisme is niet meer of niet minder dan de filosofie van het dagelijkse leven, een filosofie die gebaseerd is op wederzijds respect en vrijwillige samenwerking en waarin elke vorm van dwang of geweld afgewezen wordt. Het liberalisme stelt echter dat het non-aggression axiom niet alleen geldt tussen burgers onderling maar eveneens tussen burgers en overheid. Net zoals persoon A niet het recht heeft zich agressief op te stellen tegenover persoon B, heeft de overheid niet het recht van zich op welke manier dan ook agressief op te stellen tegenover persoon B. Liberalen verwerpen dan ook elke dwang die uitgaat van de overheid of het nu gaat om belastingen heffen, verbod op bepaalde activiteiten –zoals bijvoorbeeld gokken of druggebruik- of juist het verplichten van bepaalde activiteiten , zoals bijvoorbeeld de legerdienst. Ook het belemmeren van het vrij verkeer van personen, goederen , diensten en kapitaal door de overheid is een vorm van dwang.


Liberalisme: Quid?

H


Misverstanden over het liberalisme

1) Het liberalisme is een economische doctrine.

Neen , het belangrijkste aspect van het liberalisme is het zelfbeschikkingsrecht van ieder persoon. Aangezien het kapitalisme en de vrije markteconomie het enige economische systeem is dat dit zelfbeschikkingsrecht respecteert , zijn liberalen hier voorstander van. Dat de vrije markt nu toevallig ook het beste systeem is voor de productie en allocatie van goederen en diensten is slechts bijkomstig.

2 ) Liberalen zijn verdedigers van het bedrijfsleven en de rijken

Neen, liberalen vertrekken vanuit het individu en kunnen nooit de verdedigers van eender welke groep zijn.

3) Liberalen zijn tegen vakbonden

Neen, liberalen hebben respect voor de vrijwillige samenwerking van individuen.

4) Liberalen zijn tegen sociale voorzieningen en collectieve goederen

Neen, als verdedigers van vrijwillige samenwerking zijn liberalen hier hoegenaamd niet tegen. Liberalen verzetten zich wel tegen dergelijke voorzieningen wanneer personen gedwongen worden hiervoor te betalen, ook al hebben ze hiervoor niet gevraagd.

5 ) Het liberalisme is een “harde” ideologie

Neen , liberalisme is juist een zeer zachte en menselijke ideologie. Het liberalisme is de enige ideologie die fundamentele menselijke basisrechten consequent verdedigt .

Pieter Coene Politiek Secretaris LVSV



Studenten aller scholen, verenigt u.

onderdag 29 november was het weer hoogtij binnen de studentengemeenschap te Gent. De studenten werden namelijk massaal opgeroepen om tegen het onderwijsplan van Minister Vandenbroucke te protesteren. Onder het idee ‘het druist in tegen onze belangen’ trachtten de Gentse Studentenraad van de universiteit, de studentenraad van de Hogeschool en overkoepelende organen als FK, SK en VVS massaal studenten te mobiliseren. Men haalde drie speerpunten aan als reden tot protest!

Durf denken is het motief van onze alma mater. Als student is het een uiterst riskante onderneming jezelf hierover kritisch uit te laten. Vraag is: druisen die maatregelen dan echt in tegen onze belangen? Een eerste punt dat wordt geopperd is de idee dat je na twee keer niet slagen hoger inschrijvingsgeld moet betalen. Omschreven in ‘het leerkrediet’. Het komt erop neer dat de student niet kan trissen aan hetzelfde tarief. Is het trissen –drie maal het eerste jaar doen- dan wel zo goed voor die student? Een waargebeurde casus –en deze is verre van uitzondering- vertelt me het volgende. Een student politieke wetenschappen kan drie jaar na elkaar niet slagen in z’n eerste jaar. Het jaar erna begint hij aan de Hogeschool een journalistieke opleiding. Ook deze slaagt hij niet. Na die vier jaren gaat hij op zoek naar een job, met nog steeds z’n middelbaar diploma. Had deze student na twee jaar niet slagen hoger inschrijvingsgeld moeten betalen, (meer de werkelijke onderwijskost benaderend) dan had hij wellicht een meer verantwoorde houding aangenomen. Gaat hij werken na twee jaar dan had hij reeds twee jaar ervaring, en dito kansen op een betere job. Incluis twee jaar meer pensioenrechten en twee jaar geld verdienen. Hij heeft overigens de keuze om verder te studeren mits hij meer opdraait voor de meerkost ervan. Ik denk dat de student in kwestie hieraan tevens een beter gevoel had overgehouden. Zet je vier jaar falen tegenover twee jaar werkervaring, het is toch een noemenswaardig verschil. Mensen die na hun secundaire studies niet verder studeren en gaan werken betalen van dan af aan belastingen. In concreto betalen zij de financiering van wij studenten aan Hogeschool of Universiteit. Ik geef toe, verder studeren is best wel plezant! Geen student die dit ontkent. Als wij bovendien afstuderen, wordt ons nog eens een grotere loon uitbetaald. En opnieuw geen student die er aan denkt om bijvoorbeeld de knelpuntberoepen op te vullen in de bouwsector. Dienen tegenover deze gulle giften dan geen verantwoordelijkheden te staan? Is het zo erg te vragen dat je bij gebruik van gemeenschapsgeld een meerwaarde teruggeeft? Een diploma behaalt met andere woorden… Een tweede luik van protest in hun eerste punt is de hogere inschrijvingsgelden voor manama’s en banaba’s. Leuk klinkende woorden die het hebben over aanvullende opleiding na je basisopleiding (Master na

D

master of Bachelor na Bachelor). Zelf studeer ik dit jaar af in mijn hoofdopleiding. Ik heb volop genoten van het studentenleven. Net zoals vele andere wil ik er nog een jaartje extra van genieten. Dient dit volledig op kosten van de gemeenschap te gebeuren? De bijkomende opleiding kan zeker en vast een meerwaarde betekenen voor student en maatschappij. Maar wat met de opportuniteitskost? Is het nuttig voor een student om nog verder te studeren, als er nu al een tekort is aan hooggekwalificeerde jobs? Als de student bovendien z’n bijkomende opleiding zelf dient te financieren zal hij meer gemotiveerd de studie aanvatten. Wat met het argument dat niet iedereen dit kan financieren? Uiteraard, met torenhoge belastingen die onverantwoorde studieavonturen financieren kan binnenkort zelf het koningshuis niet meer studeren. Of zijn zij vrijgesteld van belastingen? Bovendien ken ik veel zaken en mensen die financiering nodig hebben. Moet men dit alles van de staat verwachten. Doch zijn er degelijke weliswaar private oplossingen! Studenten die deze bijkomende opleiding niet kunnen betalen kunnen bijvoorbeeld beroep doen op renteloze leningen van de overheid. Een tweede optie bestaat erin om uw studie te laten financieren door een bedrijf. In ruil stelt de student z’n kennis enkel jaren ter beschikking van het bedrijf. In vele andere landen van de Europese Unie bestaan deze mogelijkheden met succes. Een tweede belangrijk punt die men aanhaalt voor de betoging is de vraag om meer middelen. Het cynische van heel het verhaal is dat men in een eerste punt protesteert tegen iets dat meer middelen genereert. Het nieuwe decreet lost misschien niet alle financieringsproblemen op – er zal altijd geld ‘tekort’ zijn – maar ik vind het toch cruciaal dat men verantwoord omspringt met dit overheidsgeld.


Tenslotte kan ik me enigszins vinden in hun derde punt. Met name de vraag naar meer financiering voor Hogescholen, kunstopleidingen en faculteiten humane wetenschappen. Door het stijgend aantal studenten –of met een mooi woord: ‘democratisering van het onderwijs’ – kampen deze met aanzienlijke tekorten. Als liberaal vind ik onderwijs één van de speerpunten van overheidsbeleid. Essentieel echter is dat samen met onderwijs verantwoordelijkheid komt. Overheidsgelden zijn geen gratisverhalen en dienen, althans vanuit mijn liberale visie, adequaat en verantwoord besteed worden. Meer zelfs, in mijn visie komen meer kansen voor studenten als deze gepaard gaan met verantwoordelijkheid. Hoogtij voor de studentengemeenschap blijft voor mij aldus de symbolische bezetting van het Gravensteen, enkele weken geleden herdacht tijdens de Gravensteenfeesten. Donderdag was althans in mijn visie, laagtij voor studenten die kritisch durven denken.

Bert Schelfhout

Hoofdredacteur Neohumanisme

Bestuurslid LVSV Gent.

Een overvol auditorium studenten voor ons openingsdebat op 10 oktober.


et een meerderheid van 26 tegen 23 stemmen heeft de Gentse gemeenteraad gisterenavond het voorstel voor een verbod op de hoofddoek goedgekeurd.’ Deze beslissing die reeds voor heel wat controverse en spanningen bij de paarse gemeenteraad zorgde, haalde dan ook dinsdag 27 november 2007 de voorpagina van “De Gentenaar”. Open VLD was vragende partij, maar is het eigenlijk in se wel een liberaal voorstel?” Laten we beginnen met een selecte opsomming van liberale grondbeginselen. Zoals iedereen weet staat in het liberalisme vrijheid van het individu centraal, hiermee samenhangend het zelfbeschikkingsrecht, individuele verantwoordelijkheid en vrije keuze, zowel op vlak van onderneming, levensbeschouwing als levenshouding. Ook streven we als liberalen naar een open, pluralistische samenleving waarin de fundamentele rechten en vrijheden worden gerespecteerd. Ieder individu heeft dus o.a. een recht op vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst (Art. 9 EVRM), een recht op het uiten van zijn mening (Art. 10 EVRM) , recht op bescherming van eigendom (Art. 1 Eerste Aanvullend Protocol)… zolang hij maar niet raakt aan andermans vrijheid. Van de staat wordt verwacht dat ze zo efficiënt, functioneel en krachtig mogelijk te werk gaat, de scheiding der machten in acht houdend. Het hoofddoekverbod gaat mijns inziens tegen deze liberale grondbeginselen in. Een moslima wordt verplicht haar meningsuiting, die veruiterlijkt wordt door haar hoofddoek, in te perken(*), maar als we zelf niet weten wat de beste levensbeschouwing is, kunnen we ze bijgevolg ook niet opleggen aan de maatschappij. Onder maatschappij kunnen we onze gemeenschap verstaan, hoe we als groep van individuele mensen ons ‘mens-zijn’ organiseren, op welke wijze we dus voldoen aan onze basisbehoeften. Hoe voldoen we aan deze elementaire behoeften? Door kleren te gaan kopen, voedsel te halen, sanitaire voorzieningen te installeren, … . Hoe geraken we aan dat geld? Bij de meerderheid van de mensen gebeurt dit door de productiviteit van ons vermogen (zowel geestelijk als fysiek) te gebruiken. We benutten ons prestatievermogen grotendeels door te gaan werken, in private sectoren of in publieke sectoren. Hieruit kunnen we dus besluiten dat ook werken voor de overheid deel is van de samenleving en we ook in deze sector geen verplichtingen mogen opleggen.


Rubriek: Het Gentse hoofddoekenverbod

M


1. Gents Hoofddoekenverbod liberaal?

Met het verbieden van religieuze, levensbeschouwelijke, filosofische, ideologische of politieke veruiterlijkte symbolen in overheidssectoren, tast men dus de persoonlijke vrijheid van het individu aan. Als tegenargument zou men kunnen stellen dat de quote ‘justice also must be seen’ ook op de uitvoerende macht toepasselijk is. De staat waarborgt namelijk objectiviteit en onpartijdigheid van zijn ambtenaren. Ambtenaren moeten mijns inziens inderdaad zo objectief mogelijk te werk gaan in het toekennen van o.a. bestuursbeslissingen, maar het is niet uit te sluiten dat hun persoonlijke opvatting soms een invloed heeft. Ieder redelijk en rationeel persoon weet dat mensen geen robots zijn en bij moeilijke bestuursbeslissingen hun persoonlijke opvattingen ook een rol spelen. Niet enkel religieuze beschouwingen kunnen beslissingen beïnvloeden, ook de maatschappelijke achtergrond, politieke opvattingen,… Deze persoonlijke inbreng is ook noodzakelijk om verstarring te voorkomen. Wil de staat dus strikte objectiviteit garanderen, kan ze enkel agnosten, politiek neutralen en personen afkomstig uit een doorsnee gezin aannemen (én dan nog zullen de persoonlijke waarden en normen hun effect hebben). Kan het verbieden van de veruiterlijkte meningsuiting dan wel het gewenste resultaat bereiken, namelijk het garanderen van de strikte objectiviteit? Het antwoord is neen, persoonlijke opvattingen spelen sowieso een rol, veruiterlijkt of niet. Het zou enkel hypocriet zijn het tegengestelde te beweren. Ander tegenargument dat hierbij weliswaar aanleunt is de strikte scheiding van Kerk en staat die moet gewaarborgd worden. Dit standpunt kan door zijn historische achtergrond weerlegd worden. In de Middeleeuwen had de Kerk veel invloed op de menselijke gemeenschap. Ze legde allerhande verplichtingen op waardoor de vrijheid van ieder individu werd aangetast, mensen die niet in de christelijke waarden geloofden werden vervolgd,… Onze westerse samenleving werd de facto geregeerd door een dictatuur. De Kerk kon dus praktisch gelijkgesteld worden aan de staat. Er was geen sprake van een staat waarin het individu centraal stond. Dit houdt dus overduidelijk een schending van het liberaal gedachtegoed in. Maar enkele eeuwen later kwam de Franse Revolutie. Men was niet meer verplicht de strikte regels van de Kerk te respecteren, het individu werd vrij een eigen mening te vormen. Ook de staat moest verlost worden van de dictatuur van de Kerk. De tendens tot secularisering werd bijgevolg merkbaar, niet enkel in het privé-leven maar ook in de overheidsinstellingen. Nu is onze samenleving geëvolueerd tot een pluralistische maatschappij. De Kerk heeft bijgevolg een stuk van haar macht verloren en heeft


plaatsgemaakt voor diverse nieuwe religieuze ideeën. Er is dus überhaupt geen sprake meer van een dictatuur van de (christelijke) Kerk. De evolutie doorheen de geschiedenis heeft ervoor gezorgd dat de scheiding van Kerk en staat reeds gewaarborgd is. Het begrip scheiding van Kerk en staat heeft dus een andere betekenis gekregen. Hieruit kunnen we dus concluderen dat het zinloos is om halskettinkjes met een kruisje, hoofddoek, kabbalabandjes,… te verbieden. We tonen juist dat de overheid staat voor een open samenleving, die geen dictatuur van een welbepaalde godsdienst of overtuiging duldt, maar waarin ieder individu in vrijheid zijn levensbeschouwing kan vormen. Een honderd procent correcte afspiegeling van de maatschappij zou onontbeerlijk moeten zijn, maar dit is natuurlijk onmogelijk. We kunnen er enkel naar streven dit doel zo perfect mogelijk te benaderen. De staat veruiterlijkt zo zijn tolerante opvatting, wat enkel een positieve invloed kan hebben op de gehele maatschappij… Eveline Van den Abeele Lid LVSV Gent


n onze studentenstad is er de laatste weken een tumult ontstaan over het al dan niet dragen van religieuze symbolen door overheidspersoneel. Binnen de liberale jongeren is er een heuse discussie over het verbod. Er is echter geen eenduidig antwoord. Persoonlijk ben ik een tegenstander van een verbod, hetgeen uit volgende tekst moet blijken. Mathias De Clercq poneert in De Morgen dat vertegenwoordigers van de staat geen religieuze tekens kunnen dragen. Hij argumenteert dat in naam van de scheiding tussen Kerk en staat. Ik weet dat Mathias zijn beweegredenen niet duister zijn, maar vertrekken vanuit een emanciperend liberalisme. Toch heb ik mijn ernstige twijfels of deze maatregel wel bijdraagt tot de emancipatie van, in casu, voornamelijk vrouwen. Het goedgekeurde voorstel pretendeert de neutraliteit van de overheidswerking te bewerkstelligen of op zijn minst te versterken. Daarmee ga ik niet akkoord. Het verbod op het dragen van een hoofddoek door een individuele ambtenaar zal de werking van de overheid niet neutraler maken. Hij is daarenboven geen vertegenwoordiger van de staat, dat zijn de verkozen politici. De ambtenaar zal daarenboven door het zich ontdoen van religieuze symbolen niet van overtuiging veranderen, hetgeen ook absoluut niet de bedoeling kan zijn, gelet op de vrijheid van godsdienst. Daar komt nog bij dat de neutraliteit van het overheidsapparaat de taak is van politici en de rechterlijke macht. De eerste groep moet ervoor zorgen dat zijn regelgeving aan objectieve maatstaven voldoet en dat de politici zelf, bij het maken van wetgeving, deze neutraliteit in acht nemen. Het komt de rechterlijke macht toe, in het bijzonder het Grondwettelijke Hof en de Raad van State, om deze wetgeving op zijn objectiviteit te toetsen. Anderzijds is er inderdaad de scheiding tussen kerk en staat. Dit principe slaat mijn inziens niet op de individuele ambtenaar, maar is eerder een structureel kenmerk. Op de eerste plaats mag de clerus zich niet inlaten met de politieke besluitvorming. Ten tweede moet de toekenning en de uitoefening van rechten a-religieus zijn. Geen enkele religie mag op een voorkeursbehandeling kunnen rekenen. De individuele ambtenaar is verantwoordelijk voor zijn eigen takenpakket. Van de ambtenaar wordt verwacht dat hij zijn taken volbrengt voor dewelke hij is aangeworven. De ambtenaar moet deze taken in alle integriteit, objectiviteit en wars van nepotisme volbrengen.

eohumanisme 2007-2008 nr 1 19

ergeten conflict: Colombia Rubriek: Het Gentse hoofddoekenverbod

2. Hoofddoekendebat

I


Dit is de objectiviteit die van een ambtenaar wordt verwacht. Het al dan niet dragen van opzichtige of uiterlijke religieuze symbolen verandert daar dan ook niets aan.

De enige neutraliteit die van een ambtenaar kan worden verwacht is dat hij zijn taken volbrengt zoals de regelgeving die voorschrijft. Deze controle op de neutraliteit bij de uitoefening van de dienstverlening is meetbaar en controleerbaar. Bij twijfelaars ontstaan verschillende modaliteiten. Zo heb je het verschil in front en back office of -voor een ambtenaar - het al dan niet hebben van discretionaire macht. Het onderscheid dat hier gemaakt wordt is volgens mij surreëel en is zelfs ambtenaren onderling discrimineren. De enige beroepsklasse waarin een onderscheid kan worden gemaakt, is die van de geüniformiseerde beroepen. Enkel en alleen omdat in die beroepen aan eenieder kledingseisen zijn gesteld. Het is jammer dat in dit debat de ‘ambtenaar’ met de vinger wordt gewezen, terwijl het de politici zijn die hun verantwoordelijkheid moeten opnemen. De taak van deze laatste groep is het maken van goeie regelgeving die geen misbruiken toelaat en de ambtenaren controleren op de door hun verzorgde dienstverlening. Vooral liberalen dienen in hun streven naar een ‘open samenleving’ ervoor te zorgen dat ook de ambtenarij een weerspiegeling van de samenleving is. Afsluitend wil ik nog stellen dat in dit debat wordt voorbijgegaan aan het feit dat ‘de ambtenaar’ in de eerste plaats een individu is en geen abstractie.

Dries Holvoet

Bestuurslid LVSV Gent

Gewezen voorzitter LVSV Gent



ergeten conflict: Colombia Rubriek: Het Gentse hoofddoekenverbod

3. De overheid moet boven geloofsovertuigingen staan Op 26 november 2007 werd in de Gentse gemeenteraad een verbod op het dragen van religieuze symbolen door ambtenaren uitgevaardigd. Het sluitstuk van een lange strijd om de scheiding tussen Kerk en Staat te bestendigen. De neutraliteit van de bekleders van openbare ambten is nu voor eens en altijd gewaarborgd. De democratie heeft gezegevierd.

Althans, zo blijkt uit het gejuich van het merendeel van de Gentse gemeenteraad en enkele niet nader genoemde partijen. Om enige vorm van discriminatie binnen de Overheid tegen te gaan, moet elk van haar vertegenwoordigers een absolute waarborg van neutraliteit uitstralen. Ja, de Overheid wil als het ware haar burgers beschermen tegen enige beslissing die niet in absolute neutraliteit werd genomen. Hierdoor wordt godsdienst eindelijk volledig uit de Statenpraktijk gelicht. Vanaf nu kan eindelijk gesproken worden van Staat en kerk. Het is inderdaad logisch dat wanneer men een katholiek ontdoet van zijn kruisteken, deze elke katholieke gedachte meteen afzweert, net zo de moslima met haar hoofddoek.

Dat deze mensen enigszins uit hun recht op vrije meningsuiting – en de bijbehorende vrijheid om deze uiterlijk te weerspiegelen – worden ontzet, valt in het niet naast de garantie op een eerbiediging van de democratisch gekozen reglementering. Dat deze redenering niet naar de private sector kan worden uitgebreid ligt voor de hand. Zij dienen immers te gehoorzamen aan de Eeuwige Wetten die ons op democratische wijze werden geopenbaard. Vandaar dat men hen absoluut het recht niet kan toekennen enig persoon op basis van uiterlijke kenmerken af te wijzen. Gelukkig is de zorgzame Wetgever er op bedacht ons tegen dergelijke wanpraktijken te beschermen! Misschien dient ons aller Vadertje Staat nog een stapje verder te gaan, om toch een absolute bescherming van ons, argeloze burgers, te waarborgen. Wij stellen voor iedere niet-ambtenaar een ster op het revers te laten dragen, zodat zeker geen misbruik van onze onwetendheid kan worden gemaakt.

Het stemt ons als liberaal diep gelukkig dat we op democratische wijze ons steentje hebben kunnen bijdragen aan de neutraliteit van de Overheid. Het blijkt dan toch werkelijkheid te kunnen worden: Allen voor en door de neutrale Overheid!

Pieter Coene & Laura Harth

Beiden Politiek Secretaris LVSV


Vakbonden

ien dagen duurde het, tien dagen staakten de spoor en metrovakbonden in Frankrijk tegen een hervorming die president Sarkozy voorstelt inzake hun pensioenrechten. Tien dagen lang was het staatsgesubsidieerde vervoer in Frankrijk onbetrouwbaar of gewoon onwerkzaam (dit tweede vooral in Parijs). De laatste dagen van de actie nam slechts 25% van het personeel deel en toch staakte de bonden door. De lage stakingbereidheid tijdens de laatste dagen is vermoedelijk dan ook één van de redenen van het stopzetten van de actie. Nochtans had Sarkozy reeds voor de staking aangekondigd bereid te zijn tot overleg, wat nog niet had plaatsgevonden. Wat houd het plan in? Ruw geschetst: een aanpassing van de loopbaantijd (met recht op een vol pensioen) van 37,5 naar 40 jaar. De loopbaantijd zou hiermee even lang worden als die van werknemers in de privésector in Frankrijk. De maatregel heeft tot doel meer gelijkheid tussen het statuut van werknemers in de privé en deze in de overheid te brengen. Verder moet het Frankrijk voorbereiden op de nakende vergrijzing van de bevolking die zich ook in Frankrijk over enkele jaren zal inzetten. Zo wil president Sarkozy verhinderen dat het jongere gedeelte van de bevolking moet betalen voor ‘verworven’ rechten waar ze zelf nooit gebruik van zullen kunnen maken. Een verhoging van de pensioenleeftijd is gezien de stijgende levenduurte immers onvermijdelijk. Doelstellingen dus die ik als liberaal volledig kan onderschrijven. Ook bij ons in België gebeurde de laatste jaren een aantal grote stakingsacties. In oktober 2005 was er een nationale staking van het ABVV tegen het aangekondigde ‘generatiepact’ van de federale regering, dit pact had tot doel de jeugdwerkloosheid te bestrijden en percentage werkende tussen de 55 en 65 jaar op te krikken. De commentaar van Rudy de Leeuw doet tevens het ergste voor de nabije toekomst verwachten. Nochtans waren de onderhandelingen over dit pact nog bezig en waren de bonden (en werkgeversorganisaties) hierop, terwijl dit geheel onnodig was, aanwezig. De vakbonden verklaarde zelfs dat het overleg ‘in een constructieve sfeer verliep’. Wat volgde was een poging tot lamlegging van het land. Staatsbedrijven zoals de NMBS, de post lagen vrijwel geheel lam. Verder moesten stakingpiketten aan de ingang van bedrijven verhinderen dat werkwilligen konden werken. Via de afsluiting van gehele industriezones probeerde men zelf bedrijven zonder vakbondsdelegaties lam te leggen. Gezien vakbonden in België geen rechtspersoonlijk genieten valt de schade voor dergelijke onwettige acties niet terug te vorderen.

T


Dichter bij in de tijd is de staking op vrijdag 26 oktober 2007 van de NMBS. Reden was een akkoord over een minimum dienstverlening binnen de oranje-blauwe regeringsonderhandelaars. Dit terwijl de onderhandelingen nog niet afgelopen zijn; laat staan bekrachtigd zijn door de partijcongressen. Ook het standpunt van de parlementsleden die dit uiteindelijk zouden moeten stemmen is ongekend. En toch staakten de spoorvakbonden. Gevolg was dat vele studenten en pendelaars in de kou kwamen te staan en met veel vertraging of een andere vervoersmethode hun weg naar huis moesten inzetten. Hoe kan je een dergelijke stakingen vanuit liberaal standpunt benaderen? Vooreerst wil ik zeggen dat ik het als liberaal volkomen normaal vind dat mensen zich verenigen, organisaties oprichten, discussiëren, hun mening verspreiden of hun belangen verdedigen. Het verenigen van individuen biedt mensen ontplooiingskansen, zorgt voor een kruisbestuiving van ideeën, creëert talrijke vriendschappen en zoveel meer. Vakbonden zijn ongetwijfeld in het verleden opgebouwd vanuit de doelstelling werknemers te verenigen en gezamenlijk te streven naar betere levensomstandigheden voor alle werknemers. Het verdedigen van je belangen als groepering kan hier gerust bijhoren. En ook stakingrecht is voor mij een grondrecht. Zij het wel, individueel: stakingpiketten of blokkades van bedrijventerreinen zijn degoutant daar ze de vrijheid van zij die niet willen staken fnuiken. En indien dan gestaakt wordt, heb ik veel meer begrip voor de chauffeurs van ‘de lijn’ die betaalstakingen houden (en zo de werkgever nog meer treffen) dan voor de werknemers van de NMBS die van een verlengd weekend genieten terwijl ze verhinderen dat andere hun weekend kunnen starten. Vakbonden verenigen werknemers verdedigen diens belangen. De laatste jaren lijkt de koers van de vakbonden me echter andere richting uit te gaan. Vakbonden leiden aan een terugvallende en verouderde ledenpopulatie. Gevolg hiervan is dat ze zich vooral toespitsen op het verdedigen van zogenaamde ‘verworven rechten’. Rechten die stammen uit een verleden dat zich in een heel andere sociaal-economische context afspeelde en ook toen controversieel waren. In de huidige context zijn deze rechten vaak contraproductief of onrechtvaardig. Zo leidt een onbeperkte duur van werkloosheidsuitkeringen in de tijd tot passieve werkzoekenden die vervolgens de belastingsdruk voor werkende mensen gevoelig verhogen. Hierdoor verlaagt de koopkracht van werkende bevolking. Een privatisering van werkloosheidsuitkeringen een degressief verlagende (en uitdovende) uitkering in de tijd is echter onbespreekbaar voor de vakbonden. Van de overheid kregen ze immers de taak toebedeeld mee in te staan voor de uitkering hiervan. Gezien de overheid zelf de uitkeringen vaak laat stort wordt de werkzoekende aangemoedigd lid te


worden van een vakbond om te genieten van een betere bediening. In ruil hiervoor ontvangt de vakbond lidgelden en een vergoeding van de overheid. Een systeem dat leidt tot een interne dynamiek binnen de vakbonden van verstarring en het onmogelijk maken van discussie over de wenselijkheid en vorm van werkloosheidsuitkeringen. De discussie of het uitbetalen van werkloosheidsuitkeringen een taak is van de overheid en of –indien dit het geval is- een onbeperkte tijdsduur wenselijk is wordt door de vakbonden (en hun acties uit het verleden) tegengewerkt. Verder voorzien de vakbonden deze diensten niet aan alle burgers. Reeds jaren lang wordt mogelijk lidmaatschap van mensen die gekend staan als lid van het Vlaams Belang geweigerd door het ABVV. Naast de aanmoedigingen van werkzoekenden om lid te worden van de vakbond moedigt de overheid een deel van haar personeel aan lid te worden. In een K.B. van 11 december 2006 wordt voorzien in een gedeelde terugbetaling van lidgelden van vakbondsleden aan een groot deel van haar personeelsleden. Dergelijke verwevenheid van private organisaties met de overheid zijn vanuit liberaal oogpunt onwenselijk en zelf niet te tolereren. Indien de overheid werkloosheidsuitkeringen betaald is het aan de overheid zelf om in de dienstverlening te voorzien. Indien wenselijk kan ze hiervoor verzelfstandigde agentschappen oprichten of dit uit besteden aan private bedrijven. Deze dienen dan wel zonder voorwaarden of lidgelden alle werkzoekenden op een gelijke manier te behandelen. De algemeen bindende verklaringen van c.a.o.´s (die vakbonden met werkgevers onderhandelen) door de overheid dient dan ook te stoppen. Werkgevers en werknemers dienen de kans te krijgen om op individuele basis een arbeidsovereenkomst af te sluiten. Indien de overheid beslissingen wil nemen aangaande bv. pensioenleeftijden of ontslagprocedures doet ze er goed aan zich zorgvuldig te informeren. Een consultatie van de vakbonden behoort hier zeker bij. Deze consultatie dient echter van adviserende aard te zijn, onderhandelingen om acties te vermijden leiden tot een oververtegenwoordiging van bepaalde bevolkingscategorieën en kunnen dus als chantage beschouwd worden. De legitimiteit van het parlement is in deze groter. Om uitwassen zoals eerder beschreven te vermijden doet de overheid er dus goed aan elke institutionele verwevenheid met vakbonden, en andere belangengroeperingen, stop te zetten. Last but not least dient de overheid vakbonden, zoals alle andere verenigingen, rechtspersoonlijkheid toe te kennen. . Wietse Verwimp Bestuurslid LVSV Gent



Drugs: de keuze ligt bij het individu

e bevinden ons in België, het jaar is 2003. Een nieuwe drugswet wordt uitgevaardigd die cannabis onderscheidt van andere illegale substanties. Het bezit van een kleine hoeveelheid blijft een misdrijf. De openbare aanklager kan de bezitter van cannabis echter niet vervolgen als er geen bewijs is dat het druggebruik problematisch is of openbare overlast veroorzaakt. Eind oktober 2004 werd de nieuwe wet gewijzigd als gevolg van een beslissing van het Arbitragehof. De begrippen “problematisch gebruik” en “openbare overlast” waren te onduidelijk en werden dus geschrapt. Begin 2005 werd deze leemte in de wetgeving opgevuld. Een volwassene in het bezit van cannabis voor persoonlijk gebruik (maximum 3 gram of één plant) moet enkel worden geregistreerd als er bewijs is van verstoring van de openbare orde. Dit verhaal is enkel van toepassing op cannabis. Maar wat gebeurt er dan met de andere narcotica in België. U kan het al raden. Omtrent de andere drugs heerst er een complete nultolerantie. Maar waarom? Is elk individu geen baas over zijn eigen lichaam? Kan niet elk individu doen met zijn lichaam wat hij zelf wil? In het België van 2007 kan dit blijkbaar niet. Het aantal geregistreerde misdrijven in ons landje bedraagt 995.959. Daarvan zijn er 43.096 onder de noemer van drugsdelicten te plaatsen. Het grootste aantal van de drugs die gebruikt worden in Europa worden binnengesmokkeld via België en Nederland. Ons land speelt dus een grote rol op het gebied van drugs. Het hedendaags beleid is niet klaar om deze rol te vervullen en biedt ook geen alternatieven. Integendeel, ze doen er alles aan om drugs te blijven bestrijden maar ook hier worden geen grote resultaten neergezet. De in beslag genomen drugs wegen niet op tegen het aantal dat wel door de controles glipt. De overheid neemt hier dus een belangrijke verantwoordelijkheid op zich terwijl dit helemaal niet nodig is. Een liberalere oplossing zou zijn om deze verantwoordelijkheid door te sluizen naar de burger. Een individu is namelijk bekwaam genoeg om beslissingen voor zichzelf te nemen. Een meerderjarig persoon heeft geen overheid meer nodig die met de vinger zwaait als hij iets doet zonder daarbij schade te berokkenen aan een ander. Als verdovende middelen, welke soort dan ook, volledig gelegaliseerd worden, dan daalt de criminaliteit automatisch met 4,34%. Dit is het percentage van geregistreerde drugsdelicten. Dit percentage moet opgeteld worden bij de delicten die gepleegd werden ten gevolge van drugs. Als narcotica gelegaliseerd worden, zal er een prijsdaling komen want het wordt gemakkelijker om drugs te verkopen. Als er een prijsdaling zal komen, zullen gebruikers minder misdrijven moeten plegen om aan geld te komen. De gevolgen van misdrijven onder invloed van drugs zullen nog steeds opgevangen worden door de bestaande strafwetgeving. Een ander voordeel van de legalisering is de

W



kwaliteitscontrole. Door de verkoop van verdovende middelen voor te behouden voor de farmaceutische sector zal de kwaliteit van het product stijgen. De gebruiker zal weten dat het product dat hij gebruikt van hoge kwaliteit is en er dus geen andere producten gemengd werden met het basisproduct. Doordat de verkoop via apothekers kan geregeld worden, zal niet enkel de kwaliteitscontrole gewaarborgd worden maar ook de gebruikscontrole. Het wordt gemakkelijker het gebruik in ons land te controleren. Hier kan de SIS-kaart een belangrijke rol spelen om een drugsbeleid efficiënt te laten verlopen. Men moet de burger nog steeds bewust maken van het gevaar van druggebruik. Ik denk aan kranten, televisie, borden naast de autostrades en dergelijke. De opvangcentra voor verslaafden kunnen zelfs vandaag de dag nog steeds verbeterd worden en efficiënter gemaakt worden. Het individu moet gewaarschuwd worden en tegelijk de keuze krijgen. In 2004 werden ongeveer 309.000 spuiten uitgedeeld en er werden 306.000 spuiten teruggebracht naar de spuitenruilpunten van de Vlaamse Gemeenschap. In de Franstalige Gemeenschap werden in dat jaar ongeveer 257.000 spuiten uitgereikt en werden er 265.000 teruggebracht. Het gratis uitdelen van spuiten heeft een enorme invloed gehad op de door bloed overdraagbare ziektes zoals Hepatitisch C. Dit beleid dient dan ook te worden voortgezet om de kans op besmetting zo laag mogelijk te houden. Het is vrij logisch dat bij een totale legalisering van deze kwestie het algemeen gebruik zal stijgen. De drempel voor personen die nog nooit narcotica hebben gebruikt zal lager liggen om het eens te proberen. Het problematisch druggebruik zal mijns inziens echter niet stijgen, de overlast evenmin. De redenen hiervoor zijn hiervoor reeds opgesomd. De stijgende kwaliteit, prijsdaling, niet vervolging en geringe controle door middel van SIS-kaart en de campagnes om de burger te waarschuwen tegen de gevaren zullen zeker de publieke overlast beperken. Bij dit verhaal dient ook wel te worden vermeld dat druggebruik op openbare plaatsen zeker niet de bedoeling is van de bepleitte


legalisering. De gebruiker mag gebruiken wat hij wil, hoeveel hij wil maar niet waar hij wil. Het hele verhaal dient gezien te worden in het kader van het privédomein. Op zijn eigen domein mag het individu dus nemen wat hij wil. Als dit voor een ander persoon problemen veroorzaakt, ik denk o.a. aan buuroverlast, dan is er nog steeds de huidige strafwet die daar een oplossing voor biedt. Als liberaal pleit ik dan ook voor de volledige legalisering van alle soorten van verdovende middelen omdat het individu nog steeds de eindverantwoordelijkheid moet dragen van wat er met zijn lichaam gebeurt of niet gebeurt. Het individu moet hier volledig vrij gelaten worden. Ik geloof dan ook in de kracht van het individu om zichzelf te ontwikkelen en de gevolgen van deze ontwikkeling te dragen. Om deze ontwikkeling te optimaliseren moet elke vorm van onvrijheid weggewerkt worden. Het huidige drugbeleid is een duidelijke onvrijheid voor het individu want het is de staat die momenteel een keuze maakt. Ik zal dan ook altijd blijven strijden om elke vorm van inmenging van buitenaf te voorkomen. Dominic De Backer Bestuurslid LVSV Gent Dhr. Jacques Germeaux gaf ons enkele interessante inzichten op het dopingdebat.


ergeten conflict: Colombia Rubriek: Internationaal

1. Niger: oorlog voor uranium

n februari 2007 brak in Niger opnieuw een conflict uit tussen de nomadische Tuareg-stam en de Nigerese regeringstroepen. De “Mouvement des Nigeriens pour la Justice” of MNJ is de organisatie die sinds het uitbreken van het conflict de leiding van de rebellie op zich genomen heeft. Naar eigen zeggen zijn de rangen van de rebellen reeds aangegroeid tot ongeveer 2000 man. De meeste van deze troepen zijn afkomstig van gedeserteerde eenheden uit het Nigerese leger, waaronder ook de volledige “Niger Rapid Intervention Company”, een speciale eenheid die tussen 2003 en 2006 door het Amerikaanse leger getraind werd in anti-terreur operaties. Deze eenheid speelt ook een centrale rol in de verwarrende situatie in Niger omtrent de uranium-mijnen en de rol van buitenlandse machten. De rebellie uit zich vooral in geïsoleerde aanvallen op Nigerese militaire eenheden en het leggen van mijnen rond centrale steden in de uranium-regio in Niger. De vijandelijkheden in Niger hebben inmiddels ook reeds gezorgd voor een escalatie tussen de Malinese regering en lokale Tuareg rebellen. Het Malinese leger won nog maar pas het verloren gebied aan de grens met Algerije terug van deze rebellen. In Niger zelf boekt het leger echter geen dergelijke vooruitgang. Het huidige conflict tussen de Tuareg en de Nigerese regeringstroepen is echter niet het begin van dit conflict. De eerste rebellie van de Tuareg had reeds plaats in 1985. De oorspronkelijke eis van de Tuareg in het conflict was de toelating om hun kinderen “Tamashek”, de taal van de Tuareg, aan te leren op school. Deze eis evolueerde echter snel naar verdere eisen omtrent autonomie. Het Nigerese leger greep sterk in tegen deze rebellie met mogelijks te harde maatregelen en gaf zo het leven aan nog meer rebellen-groeperingen. Het conflict kwam uiteindelijk tot een staakt het vuren in 1994 terwijl op hetzelfde moment een Tuareg rebellie in Mali escaleerde. In 1995 kwam er een vredesverdrag tussen de Tuareg en de Nigerese regering waarin beloofd werd dat de Touareg rebellen zouden worden opgenomen in de Nigerese politiek en het Nigerese leger. Andere Tuareg zouden met hulp van Frankrijk de aanpassing naar een burgerleven moeten maken. Er bleven echter problemen tussen de regering en de Tuareg omtrent de behandeling van bepaalde Tuareg-politici, de winst van het toeristen-centrum in het Air-gebergte en de uranium-mijnen in Arlit. Net deze overgebleven knelpunten, alsook beschuldigingen van niet nagekomen beloften door de Nigerese regering, zorgden voor de huidige escalatie van geweld in Niger. Het geweld concentreert zich dan ook vooral rond het Air-gebergte en de nabij gelegen uranium-regio. Het vredesproces van 1991-1995 is er dus duidelijk niet in geslaagd de ware frictie tussen de Tuareg en de Nigerese regering weg te nemen. Het

I

conflict in Niger is geen ingewikkeld ethnisch conflict. Het gaat om eisen tot zelfbeschikking en het oogsten van de vruchten die uit de regio van de Tuareg voorkomen (geconcentreerd op het toerisme en de uraniumwinning).

De zoektocht naar autonomie van de Tuareg blijkt ook constant aanwezig te blijven in de regio. Tuareg komen voor in Algerije, Libie, Mali, Niger en Burkina Faso. Deze regio is op zich reeds gevoelig voor conflict doordat net het nomaden-bestaan van de Tuareg hen in het verleden uitgeleend heeft tot geschikte leveranciers van wapens en munitie via handelsroutes tussen het Oosten en het Westen van hun territorium. Niger neemt binnen de landen waar de Tuareg leven ook een bijzondere positie in aangezien het een van de grootste uranium producenten is in de wereld. Het Franse uraniumverbruik wordt bijna volledig gedragen door uranium afkomstig uit Niger. In Niger heeft het Franse bedrijf Areva lange tijd een monopolie gehad op de ontginning en uitvoer van uranium. Recente ontwikkelingen op de grondstoffenmarkt in Afrika hebben er echter voor gezorgd dat Niger nu ook concessies is beginnen uitdelen aan Canadese, Australische en vooral Chinese mijnbouwbedrijven. Voor Areva en aldus Frankrijk vormt deze evolutie uiteraard een grote bedreiging aangezien dit de prijs van het Nigerese uranium grondig kan doen stijgen. Met Areva als enige uraniumwinner in Niger had het de vrijheid om de prijs zelf te bepalen, maar met de komst van de hongerige Chinese mijnbouwbedrijven zal dit niet meer kunnen. De activiteiten van Areva in Niger vormen ook het centrum van een extreem onduidelijke situatie in Niger. Enorm veel contradictorische berichten werden verspreid en het ware toedoen is tot op vandaag nog steeds niet duidelijk. De MNJ zelf verspreiden het gerucht dat het Franse leger als imperialistische macht zij aan zij met de Nigerese regering de rebellen kwam bestrijden. Officieel zijn er natuurlijk geen Franse militaire operaties in Niger. De Nigerese regering zelf zorgde echter voor grotere onduidelijkheid toen het de lokale directeur en de veiligheidschef van Areva het land uitzette met de beschuldiging dat Areva en het Franse leger de rebellen ondersteunden. Ondertussen zijn er echter onafhankelijke berichten over aanvallen door de MNJ op de Franse mijnen in Arlit, evenals op Chinese prospectors die actief waren in de


regio. Nog andere berichten beweerden dan weer dat de gedeserteerde “Niger Rapid Intervention Company” onder MNJ-vlag de Franse mijnen in Areva beschermde. Centraal in de chaos staat dus de rol van het Franse leger en Areva in het conflict. Naar aanleiding van de verschillende berichten en gekende feiten is het mogelijk om te veronderstellen dat het Franse leger actief is in Niger. Frankrijk heeft tenslotte een grote militaire aanwezigheid in de regio, vooral in het buurland Tsjaad. Het contradictorische element in de berichten kan misschien verklaard worden door de veronderstellen dat het Franse leger een zuivere beschermingsopdracht heeft voor de Areva-faciliteiten. In dit geval is het niet ondenkbaar dat er schermutselingen ontstaan tussen Franse troepen en de MNJ, terwijl de Nigerese regering zich genegeerd voelt omdat het Franse leger geen actieve steun levert in het bestrijden van de MNJ. In de Centraal-Afrikaanse Republiek vond in 1997 een soortgelijke missie plaats. Tijdens een plaatselijke rebellie door gedeserteerde troepen beschermden Franse militairen in de Centraal-Afrikaanse Republiek Franse bedrijven. Ook toen werd deze positie niet in dank afgenomen door de Centraal-Afrikaanse regering die de Franse militairen er zelfs van betichtte zij aan zij met de deserteurs te vechten. Het belang van een dergelijke Franse militaire operatie is op zich misschien niet zo groot maar geplaatst binnen het kader van een grotere Afrikaanse dynamiek die zich op dit moment afspeelt toont het aan hoe Frankrijk actief zijn belangen in Afrika blijft beschermen. Momenteel speelt zich in Afrika een machtsstrijd af tussen voornamelijk de Verenigde Staten, Frankrijk en China. Vooral China is enorm actief in wat omschreven wordt als “political warfare”, het verbroederen van regimes door politieke en militaire steun. Op deze manier heeft China een invloedszone kunnen vestigen rond landen zoals Zimbabwe en Angola. Maar met de Chinese pogingen om door te dringen tot Nigeria, een belangrijke olieproducent, en Niger, een belangrijke uraniumproducent, worden de westerse belangen echter in het nauw gedreven. We zien dan ook een Franse en Amerikaanse reactie tegen de Chinese invloed in Afrika. Zo heeft bijvoorbeeld de westerse actie tegen Sudan omtrent de Darfur-crisis zich vooral afgespeeld als een diplomatieke strijd tussen het westen en China. Op dit moment is China zelf nog niet rechtstreeks betrokken bij het conflict in Niger, maar afhankelijk van hoe het conflict zich verder ontwikkeld zou het goed kunnen dat op het juiste moment China met de nodige militaire steun over de brug komt om de Nigerese regering veilig te stellen. Sim Tack Lid LVSV Gent Analyses over internationale politieke kwesties vindt je op www.neodi.net. Neo Dimension schrijft voornamelijk Engelstalige werkstukken.


e regio van de Grote Meren is politiek onstabiel. Rwanda heeft een genocide te verwerken . Het Rwandese leger achtervolgt Hutu-milities tot op Kongolees grondgebied. Soedan is in een bloedige burgeroorlog verwikkeld. Arabieren en hun bondgenoten leveren strijd tegen de Animisten en de Christenen. Beiden zijn inwoners uit het zuiden van dit land. Soedan heeft een gegeerd goed in zijn ondergrond: petroleum. Oeganda likt nog steeds zijn wonden van het Idi Amin-regime. Rwanda en Oeganda zijn beiden militair tussen gekomen in buurland Kongo en doen dit nog steeds. Na de val van het Mobutu-regime werd Kongo overgeleverd aan inhalige krijgsheren die hun troepen dienden te betalen. Deze troepen zijn eigenlijk plunderbenden. Zij zorgen voor wanorde en chaos om daarna op te treden als “redders” en “vredestichters”. Meerdere buurlanden buiten de onstabiele situatie uit om grondstoffen uit Kongo te stelen en te verkopen op de internationale markt. Ze steunen de onderdrukkers en verkrijgen op deze manier grondstoffen. Rwanda heeft rechtstreeks belang bij een arme buur. Het voordeel is groot:

a. de gevluchte Hutus (Interahamwe) worden op Kongolees grondgebied achtervolgd;

b. Rwanda dat quasi geen grondstoffen bezit exporteert de geroofde mineralen om de Rwandese elite in staat te stellen hun levensstijl aan te houden;

c. Rwanda blijft een vinger in de politieke pap houden en maakt van Kagame een “incontournable”.

Ook andere landen doen gretig mee aan de plundering van het gebied. Ook hier profiteert de politieke elite van de verkoop van de geroofde grondstoffen om hun ambities en levensstijl te sponsoren. Het machtsvacuüm na de val van Mobutu is nu eindelijk opgevuld en president Kabila is de verkozen president die voor grote uitdagingen staat. Het volk heeft hem verkozen omdat ze een sterke leider wensen die hen vrede en eten geeft. Economisch gaat het slecht met het rijkste land van Afrika. De rijke gebieden van Konbgo waar mineralen en diamanten in de ondergrond zitten hebben een grote onveiligheidsfactor. Een voorbeeld daarvan is Kisangani, een stad in het noorden van Kongo die enige jaren geleden werd aangevallen door Rwandese en Oegandese troepen. Deze buurlanden hebben van het machtsvacuüm gebruik gemaakt om via militaire middelen de diamantwinning van de provincie in handen te krijgen. Ze trokken zich terug maar steunden politieke partijen die in hun kaarten spelen. In Kisangani werden “comptoirs” (aankoopburelen) geïnstalleerd waar de



2. Oost-Kongo onstabiel

D

v

steentjes kunnen gekocht en overgebracht worden naar Kigala of Kampala. Het noorden en het oosten van Kongo wordt beroofd van hun rijkdommen om een driehoekshandel op te zetten: diamanten voor wapens, wapens voor macht en onderdrukking en macht om politieke en economische controle te krijgen over de streek. Het Oosten van Kongo heeft een bijkomend nadeel: het heeft meer grondstoffen dan het noordelijk gedeelte van Kongo. Hier vindt men goud en andere mineralen, met onder andere het bekende coltan (1). De landen die zich met de binnenlandse aangelegenheden van Kongo inmengen gaan allianties aan met mogelijke leveranciers van wapens en “specialisten” en kunnen dit financieren met de verkregen fondsen uit illegale handel. Vliegtuigen komen en gaan. Ze lossen hun lading, tanken bij en vertrekken met een lading mineralen of met één of ander verhandelbaar goed, richting Kampala of Kigali. De wegen in Kongo zijn zeer slecht. Zeker in het oosten en het noorden van het land, ver weg van het machtscentrum Kinshasa. De enige mogelijkheid tot vervoer is het vliegtuig. Het gedolven erts wordt van de vindplaats naar kleine vliegveldjes gebracht om daarna overgeladen te worden in Antonov vliegtuigen. Coltan en de andere grondstoffen vinden alzo uiteindelijk hun weg naar de hoofdsteden van de buurlanden om zo verder naar Europa getransporteerd te worden. Deze export is een pure diefstal van de Kongolese staat. Het jaarinkomen van de Kongolees bedraagt een 200 US$ (2004). Dit is nog geen 0.7 $ per dag. Het is dan niet verwonderlijk dat de bevolking elke cent bijeen schraapt. Ruilhandel is de normale manier van handel drijven. De locale bevolking heeft in zijn zoektocht naar de dollarcent zich toegespitst op het illegaal delven van alles wat geld kan opbrengen. De boer wordt mijnwerker. Het veld wordt verlaten, de voedselprijzen stijgen en honger steekt de kop op. Gewiekste handelaars maken gebruik van de schaarste om het voedsel aan woekerprijzen te verkopen. Waar honger heerst, is er geweld, prostitutie en dood. Soms worden boeren van hun grond verdreven maar soms worden zij ingeschakeld als dwangarbeider om het erts te delven. De Kongolese maatschappij ligt aan diggelen. Draagt het westen dan geen verantwoordelijkheid ? Kan men toestaan dat bevolkingen van hun elementaire menselijke rechten ontdaan worden om met hun mineralen spelcomputers te bouwen? Goma, Bukavu, Mituaba en Kabaya zijn slechts namen van steden en dorpen in Oost-Kongo. De Kongolezen hebben ook hun dromen en verwachtingen. Ze kijken uit naar eenvoudige dingen: leven, vrijheid van beweging, werk, toekomst, vrede en rechtvaardigheid. Het zijn allemaal normale begrippen voor ons westerlingen maar voor hen is het een droom binnen de nachtmerrie waar ze in trachten te overleven. Voor ons, diegenen die deze luxe wel bezitten is het ongrijp- en onbegrijpbaar.



Voor de inwoners van het gebied rondom Oost-Kongo is overleven een kunst. Dagelijks krijg je als Kongolees je portie miserie, je graantje honger en een uitzicht op een bijna hopeloze situatie met blik op de toekomst. Ondertussen verloopt het dagelijkse leven zoals de Kongostroom. Gestaag pompt hij zijn water in de oceaan. Maar de dorpen aan zijn oevers liggen er verlaten en vervallen bij. De velden zijn onbewerkt en het gezang heeft opgehouden. De dood waart rond in een vruchtbaar land. Er is één zekerheid: “De Kongolees heeft geen zekerheden”. Vrouwen worden van het veld geplukt en misbruikt en/of verkracht. Kinderen worden geroofd en in bendes ingelijfd. De ouders zijn ofwel gevlucht of vermoord om deze kindsoldaten nog meer aan de groep te binden. Kanonnenvoer voor vandaag en analfabeet voor morgen. Deze “Katoto” of kindsoldaten zijn de toekomst van een land. Ontwricht, ongeschoold, onopgeleid en wees op jonge leeftijd zijn zij gedoemd om geen toekomst te hebben. Indien je jongen bent heb je nog een kans maar als meisje ben je slecht af. Ze wordt als hoertje gebruikt, mag op het veld werken en zorgt aldus voor de logistieke bevoorrading. Ze haalt water, kookt eten, maakt en onderhoudt het vuur, wast … Indien ze niet zwanger is na de verkrachting heeft ze waarschijnlijk een venerische ziekte opgelopen. Het menselijke potentieel wordt op termijn vernietigd en tast de (her)opbouw van het land aan.



Kongo heeft grote troeven om uit deze impasse te komen. “Un chef, une armée, un pays” is de denkpiste van de toekomst. Grote steden dienen via de lucht beter bereikbaar te worden. Het leger dient sneller ééngemaakt te worden om de bevolking te kunnen beschermen. De staat dient zijn verantwoordelijkheid te nemen evenals Europa. Om stabiliteit in de regio te verzekeren is Europese hulp noodzakelijk. België kan het voortouw nemen wegens de speciale band die we met de Kongolezen hebben. Wij zijn hun “Nokos”, nonkels. De bevolking verwacht van hun oom dat hij het nodige doet om de situatie te helpen verbeteren.

(1) Coltan is een samenstelling van columbiet en tantaliet. Het wordt eveneens niobium genoemd. In poedervorm wordt het gebruikt in mobiele telefoons en computers en dus ook in spelcomputers. Jaarlijks wordt iets meer dan 3000 ton coltan verbruikt. Een vierde van deze grondstof komt uit de Democratische Republiek Kongo.

Freddy Matthys Tijdens zijn actieve loopbaan binnen landsverdediging werd Dhr. Freddy Matthys regelmatig naar conflict gebieden gezonden: Bosnië, Croatië, Macedonië (FYROM), Kosovo, Kongo en Afghanistan. Hij is geboren in Kongo, in de provincie Katanga en bracht er z’n jeugd door tesamen met leeftijdsgenoten die tot de Luba en Lunda-Chokwe behoorden. Zijn vader was er tewerkgesteld bij openbare werken.. Hij diende bruggen en wegen te bouwen. In 1985 behaalde Dhr. Matthys een licentie diploma in "Afrikaanse Geschiedenis en Filologie". Hij is tevens papa van Elisabeth Matthijs, kernlid van liberales. Sam Van Den Plas(WWF), Tine Vanderstraeten(Groen!), Philippe De Backer(moderator), Johan Albrecht (milieueconoom), Morgan De Dapper(Fysisch Geograaf) op het klimaatdebat van LVSV Gent. Voorafgaand werd de film ‘An inconvenient Truth’ getoond.




3. De messias van het Venozolaans totalitarisme

erwijl een betogende student door een onbekende werd doodgeschoten, keurden 160 parlementsleden van de oppositieloze ‘Nationale Assemblee’ op 2 november in Venezuela de hervormde grondwet goed. Hervormen is in dit geval een welgekozen eufemisme voor compleet opheffen. Fundamentele burgerrechten komen in het meest noordelijk gelegen land van Zuid-Amerika fel in het gedrang. De constitutiewijzigingen , die kaderen in het project ter schepping van een socialistische heilstaat, behelzen talrijke vrijheidsbelemmerende maatregelen. Het meest in het oog springend is allicht de mogelijkheid voor president Hugo Chavez om zich onbeperkt verkiesbaar te stellen. ‘El Presidente’, een oud-paracommando en pleger van meerdere mislukte staatsgrepen waarvoor hij 2 jaar van zijn leven in de cel doorbracht, is in onze contreien voornamelijk bekend en berucht voor zijn bijwijlen hilarische tv-optredens. Zijn politiek beleid, gestoeld op verroeste marxistische concepten, is zowel in theorie als in de praktijk nog lachwekkender. De drastische gevolgen van zijn bijna 10-jarige bewind zijn echter in vele opzichten opzienbarend te noemen. Een summier overzicht van de reeds genomen maatregelen en de op stapel staande plannen is hier wellicht op zijn plaats. Chavez die zijn volk misleidend wil laten dromen van een ‘Boliviaans socialisme’, genoemd naar de onafhankelijkheidsstrijder uit de 19de eeuw, hoopt zo snel mogelijk Venezuela te transformeren in een planeconomie geschoeid op Cubaanse leest. De president, die kapitalisme ooit bestempelde als de bron van alle kwaad, beschouwt nationaliseringen hiervoor uiteraard als het ultieme middel. Strategisch natuurlijk niet eens zo slecht bekeken aangezien Venezuela beschikt over de grootste olievoorraden van het Amerikaanse continent. Het bleef jammer genoeg niet bij opruiende socialistische retoriek. De Venezolaanse overheid nam reeds plichtsgetrouw op 1 mei van dit jaar alle olieproductie uit private handen. Momenteel verzorgt het staatsbedrijf PDVSA alle oliegerelateerde activiteiten, die voordien in handen waren van de veel efficiëntere private ondernemingen. Het verschil is nu al merkbaar. PDVSA ontbeert klaarblijkelijk expertise en kennis en dit leidt logischerwijze tot een ingrijpende daling van de productie. Op die manier schiet de prijs van het ‘zwarte goud’ de hoogte in, niet echt bevorderlijk voor de modale en vooral arme Venezolaan. Bovendien blijft de winst plakken aan de handen van vele bureaucratische kameraden, die natuurlijk beloond moeten worden voor hun nooit aflatend rent-seeken. Deze socialistische nachtmerrie is nog niet ten einde. De staat heeft immers tevens de telefoonmaatschappijen en elektriciteitsvoorzieningen in handen, en het bankwezen wordt met nationalisering bedreigd.

T


Om dit collectivistisch systeem in stand te houden schrikt Chavez er niet voor terug om ook op andere vlakken de individuele vrijheid te beknotten. Hij ging te rade bij kameraad Ernesto ‘Ché’ Guevara, ook bekend als een reeds overleden oud-gevangenisdirecteur die onversaagd politieke tegenstanders executeerde. Samen met zijn broer, Adan, tevens minister van Onderwijs, wil hij namelijk langs opvoedkundige weg ‘de Nieuwe Mens’, creëren. Hun onderwijshervorming samengevat in een 589 pagina’s tellend schrijfsel bevat onder meer prachtige kinderliedjes met melodieuze refreinen als ‘vaderland, socialisme of de dood’. Daarnaast wordt het verplicht kinderen te leren dat kapitalisme ‘een vorm van werelddominantie inhoudt onvermijdelijk leidend tot imperialisme’. In het onderwijs, een essentiële pijler in de samenleving, worden op die manier kernelementen van de Verlichting , zoals vrijheid van expressie en denken, creativiteit en zelfbeschikkingsrecht op angstaanjagende wijze genegeerd. Daarenboven werd de hernieuwing van de licentie van de enige oppositiezender in mei van dit jaar plotsklaps geweigerd. Zo monopoliseert Chavez ook onverschrokken het medialandschap. De buitenlandse politiek van Venezuela kenmerkt zich hoofdzakelijk door anti-imperialistische, grotendeels tegen de VS gerichte, propaganda, waarbij Chavez er nooit voor terugschrikt om samen met andere eminente autocraten zoals Khadafi, Loekasjenko of Ahmadinejad op de foto te staan. De banden met Rusland worden vooral aangehaald om zijn militaire honger te stillen, zo werd in 2006 voor maar liefst 790 miljoen euro aan Kalasjnikovs, straaljagers en helikopters gekocht. De innige vriendschapsrelaties met Cuba zijn niemand meer onbekend. Chavez houdt er derhalve een hoogst bedenkelijk vriendenclubje op na. Een internationaal gezelschap gebonden door hun constante drive om fundamentele mensenrechten en essentieel internationaal recht blijvend met de voeten te treden. Desondanks is het hemeltergend vast te stellen dat ook in het Westen mensen nog geloven in Chavez en zijn socialistisch project. De bewijzen voor een grootschalig falen zijn immers legio. Ondanks een onmiskenbare vermindering van de ongeletterdheid, in se toe te juichen, werden de oliewinsten gebruikt om op een artificiële wijze werkgelegenheid in de overheidssector te creëren. Economen over gans de wereld merken terecht op dat deze banen te sterk afhankelijk zijn van de stijgende olieprijzen. Hetzelfde stellen we vast bij de sociale programma’s waar het louter verdelen van subsidies, niet heeft geleid tot hogere sociale mobiliteit en een beter onderwijsniveau. Het zuiver en alleen (her-)verdelen van olierijkdom houdt juist een verarming in en verhoogt zonder meer de ongelijkheid. Om de armoede adequaat te bestrijden moet elk individu zelf de hefbomen krijgen om een economische actor in de Venezolaanse samenleving te worden. Enkel een onvervalste vrije markt is hiertoe in staat.


Zoals het een ‘democratische’ socialistische staat betaamt worden de politieke en burgerlijke rechten daarenboven consequent geschonden. De vrijheid van meningsuiting wordt nauwelijks vertolkt door een vrije pers. Benevens de hierboven reeds aangehaalde licentieweigering, verschenen de voorbije jaren vele journalisten voor de rechtbank beschuldigd van smaad, laster en eerroof. Volgens Amnesty en Human Rights Watch worden vele mensenrechten compleet genegeerd. In het voorjaar van 2004 alleen al kwamen 14 anti-Chavez betogers om en werden er 200 gewond na harde confrontaties met de politie. Tevens rezen vele vragen omtrent de herverkiezing van Chavez in 2000. Talrijke ngo’s spraken expliciet van electorale fraude. De recente grondwetswijzingen versterken de uitvoerende macht nog meer ten nadele van de broodnodige democratische controle. Daarnaast krijgt de regering onder aanvoering van ‘El Presidente’ de bevoegdheid om zonder rechterlijke tussenkomst privé-eigendom te onteigenen en onder te brengen in coöperaties. Alsof dit nog niet volstaat wordt de overname door de regering van de Centrale Bank in het vooruitzicht gesteld. De hierboven geschetste totalitaire evoluties in Venezuela klinken waarschijnlijk angstaanjagend in de oren van elk vrijheidsminnend persoon. Met de mogelijkheid voor Chavez om zich onbeperkt verkiesbaar te stellen wordt de situatie echter nog hachelijker. Het is dan ook de taak van de internationale gemeenschap en van elk individu om alert te zijn en bovenal met alle macht andersdenkenden in de Venezolaanse samenleving onverkort te steunen. Patrice Viaene Voorzitter LVSV Gent



ergeten conflict: Colombia Bewust Ontspoorde Bierbowling

Een spetterend openingsdebat, een ongemeen interessante spreekbeurt over doping, een uiterst leerrijke discussieavond over het liberalisme, een niet te versmaden lezing door een Congolese ex-presidentskandidate, en ga zo maar door. Uit dit niet-exhaustieve lijstje zou de goede schoonvader van deze wereld menen te mogen afleiden dat het LVSV Gent zich enkel op geestelijk vlak bijschoolt en het fysieke aspect daarbij volledig uit het oog verliest. Dat zou echter een al te voorbarige conclusie zijn, want niets is minder waar. Het LVSV Gent vindt een sportief en gezond lichaam immers minstens even belangrijk als een gezonde geest. Getuige daarvan: de traditionele bierbowling. Die bewuste donderdagavond was het weer eens zover. Datum en uur stonden sinds mensenheugenis in ieders agenda in het blauw aangestipt. Nachtenlang had men van spanning wakker gelegen, tobbend over wat er komen zou. Met meer dan dertig gladiatoren begonnen ze eraan, maar hoeveel onder hen zou de eindmeet kunnen halen zonder al te veel averij en kleerscheuren? Na het ondertekenen van een omniumverzekering en op het moment dat iedereen groen licht kreeg om eraan te beginnen, werd die vraag al snel een weet. Toen we vaststelden dat er meer glazen werden geledigd dan kegels omvergeworpen, had er misschien al iets moeten beginnen dagen. Maar toen de behulpzame en uiterst begripvolle werknemers van de Overpoortbowling drie gigantische emmers aan onze tafels zetten, werd alles meteen duidelijk. Aan onze LVSV-atleten om hen toch het tegendeel te bewijzen en bepaalde vooroordelen de wereld uit te helpen. Dat hebben ze dan ook met verve gedaan. Met als voornaamste – en niet te weerleggen – argument dat er tijdens intensieve sportactiviteiten als deze veel en regelmatig moet gedronken worden, trok men eens goed van leer en gaf men eens fel van jetje. Terwijl op de andere banen de strikes en spares meer regel dan uitzondering waren, bleek het echter bij de voorzitter op baan 5 allemaal wat stroef te lopen. Altijd bleef er wel een kegel staan, was de goot net iets te dichtbij of de baan iets te smal. Maar Patrice V. is niet zomaar


voorzitter kunnen worden van het LVSV Gent. Als voorzitter moet je altijd iets meer hebben dan de rest (in casu: een bowlingbal) en dat bewees hij die avond. Met zijn pragmatische intelligentie kwam hij immers op het lumineuze idee om met twee ballen ineens te gooien. Niet dat we de poging niet wisten te appreciëren, maar jammer genoeg voor onze voorzitter werd ‘trial and error’ die avond gewoon ‘error’. Na twee spelletjes was het echter welletjes. Niettemin was de avond nog jong en onze atleten, professioneel als ze zijn, wilden nog even stretchen en afkoelen in de nabijgelegen ‘koelissen’. Deze verhuis van bowling naar café bleek er bij nader inzien één te worden van goot naar goot. Nochtans werd op die manier een onvergetelijke avond op gepaste wijze afgesloten en een traditie – tradities worden in het LVSV hoog in het vaandel gedragen – in ere gehouden. De bierbowling van volgend jaar staat alweer in drukletters in de agenda aangestipt! Bram Couvreur Activiteitenverantwoordelijke LVSV Gent Politiek Secretaris LVSV Gent De bierbowling zorgt voor leuke LVSV vriendschappen.


Filmregisseurs of scenaristen met een uitgesproken liberale overtuiging naar de buitenwereld toe zijn jammer genoeg vrij zeldzaam. Het valt echter niet te ontkennen dat in verscheidene producties niet zelden liberale factoren op het voorplan treden. Onder het motto “iedereen is liberaal, ze weten het enkel nog niet” vindt u hier een overzicht, mijn persoonlijke top 5, met films van verschillende pluimage die naar mijn mening op een zeer ondubbelzinnige wijze bepaalde facetten van het liberale gedachtegoed uitdragen. 5. Cidade de Deus (2002) Brazilië / Frankrijk / Verenigde Staten Drama / Misdaad 135 minuten geregisseerd door Fernando Meirelles en Kátia Lund met Alexandre Rodrigues, Leandro Firmino en Phellipe Haagensen De sloppenwijken in Rio de Janeiro, de zogenaamde ‘favelas’, vormen het decor van deze prent. De wijken zijn doorspekt van armoede en criminaliteit. Twee jongens groeien op in een van de meest beruchte buurten ter wereld: de ‘Cidade de Deus’, Stad van God. In hun pogingen de armoede te ontvluchten nemen ze beiden een ander pad: de één wordt fotograaf, de ander drugsdealer. De uitzichtloze situatie van de bewoners van deze sloppenwijken is een markante indicatie van het feit dat de overheid keer op keer faalt in het bekrachtigen van eigendomsrechten en het nalaten de bureaucratie af te bouwen, waardoor mensen genoodzaakt zijn zich te begeven tot de informele economie en clandestiene huizen moeten bouwen. 4. The Thin Red Line (1998) Canada / Verenigde Staten Oorlog / Drama 164 minuten geregisseerd door Terrence Malick met Sean Penn, Nick Nolte, John Travolta en George Clooney The Thin Red Line is een film die de waanzin van het oorlogvoeren op een filosofische manier benadert. We spreken 1942, WO2 in het algemeen en de strijd tussen de Amerikanen en de Japanners in de Stille Oceaan in het bijzonder barst in alle hevigheid los. We volgen het relaas van enkele jonge rekruten die van een doorgeslagen kolonel de opdracht krijgen een onherbergzame heuvel in te nemen op het eiland Guadalcanal. De kijker ondergaat de waanzin van de oorlog door de doodsbange ogen van deze jonge soldaten, aan beide zijden van het conflict. Deze film wordt alom

ergeten conflict: Colombia Liberale Films: een top 5


geprezen voor z’n uitmuntende fotografie, ijzersterke cast en prachtige muziek. Er is aandacht voor pure menselijk misérie, van misplaatste heroïek is hoegenaamd geen sprake. De film draagt op die manier een universele boodschap uit die nu nog steeds gelding heeft. 3. Das Leben der Anderen (2006) Duitsland Drama 137 minuten geregisseerd door Florian Henckel von Donnersmarck met Ulrich Mühe, Sebastian Koch en Martina Gedeck November 1984, de totalitaristische DDR in al z’n glorie. Gerd Wiesler is een gezagstrouwe Stasi-agent die vooral afluisterpraktijken voor z’n rekening neemt. Hij krijgt de opdracht de roemrijke toneelschrijver Georg Dreyman en z’n vriendin Christina-Maria Sieland te schaduwen, in die tijd werd iedereen die enigszins succesvol was in het leven immers verdacht van “verderfelijke westerse ideeën”. Wiesler wordt geconfronteerd met een voor hem vreemde wereld van liefde, literatuur en het vrije denken, waardoor hij zich de nutteloosheid van z’n eigen bestaan realiseert. Das Leben der Anderen is, naast een absolute parel van een film, een perfecte illustratie van een almachtige staat die elke dimensie van het dagelijkse leven tracht te controleren en z’n eigen burgers door en door wantrouwt. 2. The Virgin Suicides (1999) Verenigde Staten Drama / Mystery 97 minuten geregisseerd door Sofia Coppola met James Woods, Kathleen Turner, Kirsten Dunst, Danny DeVito en Josh Hartnett Mr. Lisbon is een gedesoriënteerde wiskundeleraar in een conservatieve ‘suburb’ in het Amerika van de jaren ‘70. Samen met z’n oerkatholieke vrouw heeft hij vijf knappe en charmerende dochters, die het voorwerp van obsessie worden van enkele buurjongens. Wanneer één van de zussen zelfmoord pleegt, zet ze met deze dramatische daad het leven van het hele gezin, en bij uitbreiding de ganse wijk, op z’n kop. De psychiater wijdt het voorval aan het feit dat de meisjes te veel afgeschermd worden van de buitenwereld. Wanneer een poging van de ouders tot socialisatie van de zusjes met leeftijdsgenoten faliekant afloopt, komt het zover dat ze het huis niet meer uit mogen.


Terwijl hun buurjongens een laatste poging ondernemen om de meisjes uit hun isolement te redden, escaleert de situatie volkomen. Deze mysterieuze sfeerfilm is een frappante bevestiging van het feit dat een strengreligieus geïnspireerde en wereldvreemde opvoeding de mogelijkheid biedt tot een rem op de geestelijke ontwikkeling van jongeren. Het credo “iedere ouder heeft het beste voor met z’n kinderen” krijgt bij het bekijken van deze film een wel zeer wrange bijsmaak. 1. V for Vendetta (1999) Verenigde Staten / Groot Brittannië / Duitsland Science-Fiction / Actie 132 minuten geregisseerd door James McTeigue met Natalie Portman, Hugo Weaving, Stephen Rea, Stephen Fry en John Hurt ‘V for Vendetta’, een film die op vele momenten doet denken aan het meesterwerk ‘1984’ van George Orwell. In een verre toekomst is Groot-Brittannië een totalitaire staat geworden. De burgers worden op elke mogelijke manier gecontroleerd en in hun vrijheid beperkt door de almachtige overheid. Het enige lichtpunt in deze duistere tijden is de illustere ‘V’, volgens de machthebbers een terrorist, volgens het volk een vrijheidstrijder. V is weergaloos en charismatisch, maar vooral meester in list en bedrog en zeer bekwaam in de vechtkunst. Hij ontketent een revolutie als hij twee belangrijke regeringsgebouwen opblaast en het door de regering gecontroleerde radio- en TV-station overneemt. V spoort zijn burgervrienden aan in opstand te komen tegen de tirannie en onderdrukking van het onmenselijke schrikbewind. Evey, een jonge vrouw die door V van de dood gered wordt, is zijn onwaarschijnlijke bondgenoot in de strijd voor vrijheid en gerechtigheid in een samenleving die geplaagd wordt door wreedheid en corruptie. De actuele waarde van dit toch niet zo onrealistische toekomstbeeld behoeft geen verdere verduidelijking. Ga zeker eens een kijkje nemen op de uitgebreide film -en boekenlijst op onze website www.lvsvgent.be Thibault Viaene, Bestuurslid LVSV Gent



Agenda

Noteer alvast in je agenda volgende data:

Woensdag 20 februari 2008

Krokodillendebat Oudgediende en zeer mondige, nukkige politici komen hun sterke mening verkondigen. De iconen van vroeger met andere woorden.

10 en 11 maart 2008

Trip naar Straatsburg (onder voorbehoud) In een boeiend weekendje bezoeken we het Europees hof voor de rechten van de mens, de raad van Europa en het Europees Parlement. Tussendoor heeft de Elzas- streek heel wat te bieden. ‘s Avonds laten we de LVSV-teugels los in de Franse kwartieren.

Het Bestuur: contactgegevens

VOORZITTER POLITIEK SECRETARIAAT SECRETARIAAT PENNINGMEESTER HOOFDREDACTEURS ACTIVITEITEN-VERANTWOORDELIJKE EN PR

Patrice Viaene Pieter Coene Laura Harth Jocelyne Persyn Ludovic Vilain Bert Schelfhout Gregory Wauters Bram Couvreur

[email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected]


BESTUURSLEDEN

Wietse Verwimp Antoon Reynvoet Jeroen Meulewater Brecht Kerckhof Tiemen Darras Matthias Laevens Dominic De Backer Tiemen Darras Pieter-Jan Germaux

[email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected]

Je kan ook het volledige bestuur mailen via [email protected]


Sponsors


Overige SPONSORS:

- Frituur Overpoort - Snack Tosi


En nog ...


Wenst u lid te worden? Om lid te worden van het LVSV Gent, hoeft u enkel een mail te verzenden naar het adres [email protected] . Het dient volgende gegevens te bevatten: *Naam *Adres *Betaalwijze (overschrijving op rekeningnummer 001-3484308-47, of betaling aan een bestuurslid bij de eerstvolgende activiteit) Het inschrijvingsgeld bedraagt €5,00. Naast de steunende factor levert het lidmaatschap ook talrijke voordelen op. Zo ontvangt u bij de inschrijving een exclusieve lidkaart en krijgt u gedurende het hele academiejaar gratis toegang tot al onze activiteiten. Wenst u erelid en/of sponsor te worden? Het Liberaal Vlaams Studentenverbond staat al 77 jaar garant voor de onafhankelijke ideologisch en filosofisch geïnspireerde verdediging van het liberalisme aan de Gentse Universiteit en ver daarbuiten. Via talrijke debatten, discussieavonden en kritische publicaties trachten wij studenten warm te maken voor de politieke en maatschappelijke dialoog en de liberale waarden. Een humanistische visie op de vrijheid van het individu, in al zijn facetten, is daarbij een leidraad. Om onze werking voort te zetten en in de toekomst te garanderen kunnen we uiteraard niet zonder de nodige financiële middelen. Die noodzakelijke input is vooral afkomstig van gulle ereleden en sponsors. Als erelid heeft u de mogelijkheid om ons te steunen voor de minimale som van 35 euro. In het geval u wil sponsoren, en op deze manier wil genieten van de publiciteit in ons tijdschrift en op onze vernieuwde website, vragen wij een minimale bijdrage van 50 euro. Zowel de ereleden als de sponsors ontvangen ‘Neohumanisme’, worden uitgenodigd voor elke activiteit en worden hiervoor, middels de nieuwsbrief of persoonlijk op de hoogte gehouden. Uw vrijwillige steun geeft ons de mogelijkheid het voor ons allen dierbare liberale gedachtegoed te verdedigen en te verspreiden. Indien u dit wenst, kan u uw bijdrage overschrijven op het rekeningnummer 001-3484308-47. U vermeldt in uw mededeling in welke gedaante u op de website wil verschijnen (naam, oud-LVSV-bestuurslid, kamerlid, gemeenteraadslid, ...). Wenst u ons te steunen via sponsoring, gelieve uw logo naar [email protected] te mailen. Wij danken u oprecht voor uw mogelijke steun. Voor verdere vragen kan u steeds contact op nemen met het secretariaat of de voorzitter. LVSV Gent 2007-2008

Neohumanisme 2

Documents

Transcript of Neohumanisme 2