Voorwoord

In een toespraak voor het Zionistisch Congres kwam de Israëlische premier Netanyahu met een letterlijke weergave van het gesprek tussen de grootmoefti en Hitler tijdens hun beruchte ontmoeting in november 1941 in Berlijn. Waar Netanyahu de inhoud vandaan heeft weet niemand. Natuurlijk vielen de internationale media over elkaar heen om Netanyahu van Holocaustontkenning te beschuldigen en velen vroegen zich af wat hem bezielde. Gevolg was wel dat kranten gedwongen waren een klein geschiedenislesje te geven waarbij zij er niet onderuit kwamen om ook zijdelings het naziverleden van de vader der Palestijnse natie aan te stippen.

Op 21 oktober 2015 stond een opmerkelijk bericht in de volkskrant.

Waarop Angela merkel een dag later op reageerde, waarin zij de Duitsers Angela Merkel liet snel publiekelijk weten dat de verantwoordelijkheid voor de Holocaust puur en alleen bij de Duitsers ligt. Velen waren er als de kippen bij om te verklaren dat de grootmoefti helemaal geen antisemiet was, alleen maar een antizionist en dat zijn collaboratie met de nazi’s een kwestie was van ‘de vijand van mijn vijand is mijn vriend’. Hij zou een tragisch fi guur zijn, een slachtoff er zelfs, en wat was eigenlijk het probleem als ook een aantal zionisten contact met de nazi’s hadden gezocht? Bovendien, waarom zouden wij het over iemand hebben die al geruime tijd onder de grond ligt en helemaal geen rol van betekenis speelt voor de Palestijnen van nu?

Moeilijk bespreekbaar

Deze reacties laten vooral zien dat de aantoonbare invloed van het nazisme op de huidige radicale politieke stromingen in het Midden-Oosten nog steeds moeilijk bespreekbaar zijn. Angela Merkel claimt liever het absolute alleenrecht van de Duitsers op de Holocaust dan het verband tussen nazisme en Palestijns en islamitisch radicalisme ter sprake te brengen. In de ophef rondom Netanyahu’s uitspraak wordt te makkelijk voorbijgegaan aan de historische rol die de grootmoefti hierin speelde. Het valt niet te ontkennen dat Haj Amin al-Hoesseini in belangrijke mate de emigratie naar Palestina onmogelijk heeft gemaakt, met

alle rampzalige gevolgen van dien. Daarnaast is het extremistische gedachtengoed van de grootmoefti en zijn Arabische geestverwanten, waarin traditioneel islamitisch antisemitisme wordt gecombineerd met nazisme, in de gehele islamitische wereld van blijvende invloed geweest. Vandaag de dag zijn daarvan sporen te vinden in zowel de nationalistische ideologie van het Baathregime van Assad als het islamitisch extremisme van IS. Volledig de schuld gaf en verantwoording opeiste.

Het gedachtengoed van de grootmoefti, waarin traditioneel islamitisch antisemitisme wordt gecombineerd met nazisme, is van blijvende invloed geweest

Normbepalend

Waarschijnlijk is er geen plek ter wereld waarin antisemitisme zo algemeen aanvaard en normbepalend is als de islamitische wereld. Dat is niet alleen de islamitische samenlevingen aan te rekenen maar ook de westerse mogendheden die Jodenhaat in de islamitische wereld als natuurverschijnsel tolereren en niet of amper weerspreken.

Al tijdens de Tweede Wereldoorlog hadden geallieerden voldoende belastend materiaal tegen de grootmoefti verzameld om hem als oorlogscrimineel te vervolgen, maar zij hebben hem om politiek strategische redenen laten ontsnappen. Ik kom daar later nog op terug. Hierdoor heeft hij zich nooit voor een tribunaal hoeven te verantwoorden waardoor de Palestijnen nooit de kans hebben gekregen om af te rekenen met het oorlogsverleden van hun vader des vaderlands. Wie weet had zich dan wel een Palestijns leiderschap kunnen ontwikkelen van duidelijk andere signatuur. Want die alternatieven waren er zeker, voor zover die niet door de grootmoefti en zijn medestanders waren uitgeschakeld.

Experimenten met deportaties

Velen hebben wereldwijd gereageerd daarop, duidelijk kwam naar voren dat velen niets van deze geschiedenis afweten, door opmerkingen van algemene holocaust ontkenners en pro palestijnen dat de joden toen al het land inpikten en

te bezetten het was vreedzaam verzet tegen de Joodse bezetting van de groot moefti.

Daarom is dit boek zo belangrijk dat de waarheid eens genoemd en bewezen wordt. Beide schrijver hebben ook een zeer grondig onderzoek gedaan om alles boven water te halen. Mede doordat het nu het weer te sprake komt heeft Jolanda besloten om dit boek te vertalen. Dit boek is een must voor iedereen die meer achtergronden wil eten over d holocaust en de islam, het laat tevens zien dat het nazi ideologie en islam ideologie nauw verweven is met elkaar.

Met de vertaling zullen we het ook enigszins uitbreiden en toevoegingen c.q beeldmateriaal en achtergronden van genoemde personen toevoegen.

De planning is dat we elke maand een hoofdstuk publiceren via facebook en website van tolereer geen intolerantie , en dat de lezer het verder doorstuurt.

Ya’akov Siepman

http://www.bol.com/nl/p/nazis-islamists-and-the-making-of-the-modern-middle-east/9200000013285515/

nazis, islamisten, en het ontstaan van het moderne Midden-Oosten

Barry Ruben _ Wolfgang G. Schwanitz

inleiding

Het verhaal van Nazi Duitslands betrokkenheid bij het Midden-Oosten werd tot nu toe grotendeels gezien als een fabeltje dat marginaal was voor het Midden-Oosten en de geschiedenis en het verloop van de Tweede Wereldoorlog. Echter stond deze gebeurtenis In feite centraal in de moderne geschiedenis van het Midden-Oosten en blijft vele

decennia later nog merkbaar, gezien de ingrijpende gevolgen voor het Arabische nationalisme, islamisme en het verloop van de Palestijns-Arabische beweging De door Amerikaanse overheid recent vrijgegeven massale hoeveelheden documenten van zowel de oorlogstijd en de naoorlogse tijd, in combinatie met de vertaling van eerder ongebruikte Duitse documenten en Arabische beschrijvingen, geeft een veel vollediger beeld van het verhaal van de interacties tussen Arabieren, moslims, en de Duitsers. Om deze geschiedenis te begrijpen moet men een aantal delen samen brengen

Als eerste was er de Duitse strategie, te beginnen in de laat negentiende eeuw, welke de belangen van Berlijn in het Midden-Oosten gekoppeld zag aan een islamitische jihad tegen Duitslands Europese rivalen uitgevoerd met de hulp van islamitische organisaties.

Aan de andere kant waren er radicale krachten van het nationalisme en islamisme in opstand tegen de regionale toestand.

Deze laatste groep zou niet alleen Nazi Duitslands protegés worden maar ook haar partners als gevolg van gemeenschappelijke belangen en een stel gelijke ideeën. Dit was toen niet louter een alliantie die hen goed uitkwam noch een situatie waarin de nazi's de het Midden-Oosten onderwezen.Zelfs na de wereld oorlog en de ineenstorting van nazi-Duitsland hadden deze gebeurtenissen ook op lang termijn gevolgen voor de geschiedenis van het Midden-Oosten wat veel verder gaat dan 1945. Het Midden-Oosten was het enige deel van de wereld waar de lokale bondgenoten van nazi-Duitsland veel van dezelfde ideeën daadwerkelijk triomfantelijke in de naoorlogse wereld naar voren brachten. Nogmaals, deze machten waren geen nazi of fascist, en zouden later veel ideeën ontlenen uit het communistische blok, waar de radicale nationalistische en islamitische krachten die er bepaalde parallelle standpunten op na hielden en soms samensmolten, een combinatie creëerde. Hun politieke overwinning was niet alleen tegen

hun buitenlandse tegenstanders, maar ook tegen hun gematigde Arabische en islamitische rivalen. Tijdens de eerste ronde, ondanks de nederlaag van hun Europese bondgenoten, waren deze machten in staat het autocratische denken en systemen te vernietigen en in diskrediet te brengen einde1940 en begin jaren 1950. Hun succes was zo grondig dat liberale democratische krachten, niet ongewoon in de Arabisch sprekende wereld voor de jaren 1930, niet opnieuw als kanshebbers naar voren traden om de macht, tot aan het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw. Vandaag is er een tweede ronde in die strijd. Revolutionaire islamisme, één van de bewegingen die samenwerkte met keizerlijke Duitsland tot 1918 en nazi-Duitsland tot 1945, steekt opnieuw de kop op om zijn oude partner uit te dagen, militant Arabisch nationalisme, die zij hadden verpletterd in de jaren 50. Nogmaals, conservatieve democratische ideeën zullen op drie manieren een strijd tegemoet zien waarin zij in een aanzienlijk nadeel zijn. In ieder geval ontketende het de ideologische debatten en politieke strijd in 2011, door de 'Arabische Lente’ die, volgens veel waarnemers, leek te zijn veranderd in een 'Islamitische lente', alleen begrepen kan worden door verwijzing naar de eerdere tijdperken hier gedocumenteerd.

Jolanda Molema