TITEL: The Lost Continent of MU AUTEUR: James Churchward UITGEVER: Coronet Communications, N.Y./USA

HET VERZONKEN CONTINENT MU

HOOFDSTUK 15 OUDE RELIGIEUsE OPVATTINGEN

Max Müller zegt: “Religie is een mentaal vermogen, dat de mens in staat stelt zich bewust te worden van het Oneindige. Zonder dat vermogen zou geen religie, zelfs niet de laagste aanbidding van idolen en fetischen mogelijk zijn; en toch beluisteren we in alle religies een hunkeren van de geest, een worstelen om het onbegrijpelijke te begrijpen, het onuitspreekbare uit te spreken, een verlangen naar het Oneindige, de liefde tot God”. “De bedoeling van religie, waar ook ter wereld, is altijd heilig. Hoe onvolmaakt, hoe kinderlijk een religie ook mag zijn, zij plaatst de menselijke ziel altijd in de tegenwoordigheid van God; en hoe onvolmaakt, hoe kinderlijk de voorstelling van God ook mag zijn, zij drukt altijd het hoogste ideaal van volmaaktheid uit dat de menselijke ziel op dat moment kan begrijpen”.

“Iedere mythe is het resultaat van de vroegste pogingen van de mens om de mysteriën van het heelal te verklaren; de hemel, de zon en de planeten; de wind en de wolken; zomer en winter, de dageraad en de duisternis, en de verschillende verschijnselen die van bovennatuurlijke betekenis zijn voor de eenvoudige verbeelding van ongecultiveerde mensen”. Een mythe begint bij een voorstelling, een idee. Het verstand verzint feiten om die vorm te geven en ze uit te beelden. Mythen zijn uitdrukkingen van de manier waarop de primitieve mens zich de dingen voorstelt onder invloed van het naturalisme. Müller zegt in `Early Religions‘: “In één opzicht is iedere godsdienst in het begin een echte religie geweest : zij waren in een bepaald tijdperk het enig haalbare in taal, gedachten en gevoelens. Wij moeten daarom een welwillende houding aannemen tegen de ogenschijnlijke absurditeiten, dwaasheden en dwalingen van de oude godsdiensten. Zodra we iets weten over de gedachten van de mens, zien we dat hij een godsdienst heeft ; een religie van vertrouwen en verwachting, van moraal of extatische visioenen, een religie van hoop en vrees, of van vermoedens, een verering van de zogenaamde goden.

“Om de religie van primitieve volken te benaderen moeten we binnengaan in hun hart en de levensstroom daarvan voelen. Wij moeten ons met sympathie tegenover deze vroege mensen plaatsen, luisteren naar hun hymnen en gebeden en hun riten en ceremoniën bijwonen ; we moeten trachten hun religieuse idealen te begrijpen. Toen Thales verklaarde dat alle dingen vol goden waren en toen Boeddha ontkende dat er andere goden waren behalve de Allerhoogste, gaven beiden uitdrukking aan hun religieuse overtuiging. “Het externe aspect van een religie zoals de leek die ziet, is niet altijd betrouwbaar. In de eerste tijd van het Christendom, bestond, als we de heidense schrijvers moeten geloven, de christelijke godsdienst uit het aanbidden van dieren. Mogelijk is die gedachte ontstaan doordat in de oudste schilderijen van Maria, die de Christus voedt, zij de koehorens van de Egyptische godin Sati op haar hoofd heeft, en soms de horens van Hathor”. Uit het Dodenboek: Hathor betekent in het Egyptisch: het huis van de horens. Hathor wordt veelal met de attributen van Isis voorgesteld. Hathor symboliseert en verpersoonlijkt niet alleen alles wat mooi is, maar ook de waarheid. Isis was de verpersoonlijking van het vrouwelijke of scheppende attribuut van de Godheid. Sati had dezelfde attributen als Hathor. Ze draagt de kroon van Boven-Egypte met koe-horens en symboliseert het moederschap.

Müller zegt in `Ancestral Worship‘: “Voorvaderaanbidding ontstond uit het algemene geloof van

primitieve volken in de volharding van menselijke verantwoordelijkheid na de dood. Deze vorm van aanbidding schijnt nagenoeg universeel onder de mensheid gedurende een bepaalde fase van hun ontwikkeling te zijn geweest. Sporen daarvan zijn over de hele wereld gevonden. De religieuse ideeën van de Hebreeën tonen sporen van voorvaderlijke aanbidding. Er zijn sterke aanwijzingen dat de speciale god van de Hebreeuwse patriarch, de familiegod van Abraham, met wie hij sprak en persoonlijke relaties onderhield, een voorvaderlijke godheid vertegenwoordigde”. Door het lezen van een aantal oude geschriften ben ik tot de conclusie gekomen dat voorvaderverering is ontstaan na de vernietiging van Mu. Voorvaderverering komt voornamelijk in de Egyptische heilige riten en ceremonieën voor, waarin hun voorvaderen uit het land Mu het voornaamste onderwerp leveren. Ook is zij terug te vinden in de inscripties op de Maya-monumenten; en ook in het Griekse alfabet.

Müller zegt in `Origin of Religious Laws‘: “Oude overleveringen in vele landen zijn vervuld van het geloof dat de religieuse wetgever in nauwere relatie tot de godheid stond dan gewone stervelingen. Volgens een bekende passage in Diodorus Siculus geloofden de Egyptenaren dat hun wetten door Hermes aan Mnevis waren medegedeeld. De Kretensers geloofden dat Minos de wetten van Zeus ontving. De Lacedemoniërs meenden dat Lycurgus zijn wetten van Apollo kreeg. De Ariërs geloofden dat Zarathustra ze ontving van de Goede Geest. Volgens Gatel ontving Zamolscis zijn wetten van de godin Hestia, en volgens de Joden ontving Mozes zijn wetten van de god Jaweh”. “Er was een oorspronkelijke Arische religie, een oorspronkelijke Semitische religie en een oorspronkelijke Turanische religie voordat elk van deze oorspronkelijke rassen uiteenviel en verschillend in taal, godsdienst en nationale gevoelens werden. De hoogste god kreeg dezelfde naam in de oude mythologie van India, Griekenland, Italië en Duitsland, en heeft die naam behouden of hij nu in de Himalaya of onder de eiken van Dodona, op het Capitool of in de wouden van Duitsland vereerd werd. Hij toont aan dat zijn naam in het Sanskrit Dyaus, in het Grieks Zeus, in het Latijn Jovis en in het Duits Tiu was”. Alsof we er zelf bij zijn, roepen zij voor ons de voorvaderen van het hele Arische ras op, al speelde dit duizenden jaren voor Homerus en de Veda. Ze vereerden een onzichtbaar wezen met dezelfde naam, de meest verheven naam die zij in hun woordenschat konden vinden : de naam `licht en hemel‘. We mogen niet zeggen dat het eigenlijk natuurverheerlijking en afgoderij was. Nee, dat was de opzet niet. Al kan het er later wel toe zijn gedegenereerd. Dyaus betekende niet de `blauwe lucht‘, ook niet de verpersoonlijkte lucht; er werd wat anders mee bedoeld. In de Veda is de aanroep Dyaus Pitar, in het Grieks Zeus Pater en in het Latijn Jupiter en dat betekent in al deze talen hetzelfde : wat het eerst ook betekende : `hemelse vader‘ of `hemelvader‘.

Owen zegt, als hij over de oude religie van China schrijft : ”De oudste klassieken in China, die teruggaan tot de tijd van Abraham, tonen een grote kennis van God. Er zijn passages, die we eigenlijk naast verwante passages in de bijbel zouden moeten leggen. God was almachtig, alwetend en overal aanwezig. De morele bestuurder van de wereld en de onpartijdige rechter van de mens”. De eerste godsdienst van de mens was een eenvoudige, zuivere aanbidding van de godheid. De buitensporigheden, die er later inslopen en de religie misvormden, waren het resultaat van de onvermijdelijke degradatie die het priesterdom altijd aan grote ideeën, die aan hen zijn toevertrouwd, veroorzaakte. De oorspronkelijke religie verviel door twisten in delen uiteen en ging door corruptie, verzinsels en dwalingen jammerlijk ten onder.

Manetho, de Egyptische historicus zegt ons dat `dierenaanbidding werd ingevoerd tijdens de regering van de tweede koning van de elfde dynastie‘. In al mijn Egyptische onderzoekingen ben ik nooit enig spoor van dierenaanbidding tijdens de eerste dynastieën tegengekomen en er wordt zelfs zelden tussen de jaren van Kufu en de regering van Ramses II naar verwezen. Bewezen is echter wel dat de Egyptenaren begonnen met het aanbidden van de symbolen. Dit was de eerste stap tot dierenaanbidding. Manetho zegt : “Pas na de 18e dynastie werden dierenvormen van goden in de dodenkamers van de overledenen afgebeeld. Onder Thotmes III werden de dierfiguren gevonden naast het gebalsemde

lichaam. Na de regering van Ramses nam de verheerlijking van dieren toe en breidde zich sterk uit”. Dit is een voorbeeld van een gewetenloos priesterdom, hunkerend naar macht en rijkdom, die de zuivere, prachtige Osirische religie zoals Thot die in Dais onderrichtte, verlaagde voor eigen doeleinden”.

Uit de oude geschriften valt op te maken dat ongeveer 2000 voor Christus de godsdiensten over de hele wereld aan waarde inboetten. In veel gevallen zelfs afzakten tot duivelse mensenoffers. Alleen Mozes verzette zich daartegen en hield zijn volk op de juiste weg. Zij werden `Gods uitverkoren volk‘ genoemd. Zij waren uitverkoren toen zij werden uitgekozen om de eredienst aan de godheid te behouden en door te geven. Er werd een beroep op ze gedaan en zij hielden stand. De schepping van de wereld en de mens heeft altijd een vooraanstaande plaats in het denken van de mens ingenomen. Want zodra we iets over de gedachten van de mens weten, zien we dat hij een voorstelling over de schepping heeft. Het doet er niet toe of het de voorstelling is van voorhistorische wijzen, van de meer moderne filosoof of van tegenwoordige kannibalen - alle voorstellingen zijn in wezen gelijk. Zij mogen in de manier waarop zij zich uitdrukken wat verschillen - en dat doen ze ook - maar de voornaamste punten zijn identiek, wat bewijst dat zij alle een gemeenschappelijke oorsprong hebben. Van dit onderwerp, de schepping, zijn alle geschriften en overleveringen van voorhistorische - en oude volken doortrokken. Deze overleveringen zijn door ons aanvaard, want wetenschap en geologie hebben bewezen dat ze waar zijn. Alle voorhistorische geschriften zijn in symbolische uitdrukkingen geschreven en de symbolen zijn in plaats van de namen van de actuele onderwerpen gebruikt. Als men de betekenis van de symbolen weet, zijn ze makkelijk te lezen. Dan komen we achter hun werkelijke bedoelingen en worden ze begrijpelijk.

Door alle oude overleveringen heen, zelfs tot de tijd van Mozes, komen we WATER `boven‘ en wateren ‘onder‘ het firmament tegen. Het verschil tussen die twee ligt in de meervoudsvorm. In al deze gevallen verwijst water naar de ether die de ruimte boven de atmosfeer vult. Daar kan geen twijfel over bestaan; alle overleveringen over de schepping, waar men ze ook tegenkomt, hebben een gemeenschappelijke oorsprong. Het doet er niet toe of het onze bijbelse overleveringen zijn of van de Hindoes, Chaldeeën, Egyptenaren, Maya‘s, Polynesiërs of anderen; hun oorspronkelijke bron was dezelfde en gaat terug tot de heel vroege mens, tientallen duizenden jaren geleden en misschien zelfs meer. Een ontleding daarvan stelt de lezer voor enkele wonderlijke feiten. Misschien is het feit dat de Polynesiërs, die meer dan 12.000 jaar van de rest van de wereld waren afgezonderd, onderling overleveringen hebben over de schepping die met het bijbelse verslag overeenkomen, wel het meest wonderlijke van alles. Zoals de namen van de eerste man en vrouw ; en dat de vrouw uit de rib van de man was gemaakt ; en dat de mens een speciale schepping van God was. De bewoners van de Markiezeneilanden en andere Polynesiërs konden deze overleveringen onmogelijk van de buitenwereld hebben gekregen. De bijbelse overleveringen beginnen bij Mozes zo‘n 3000 jaar geleden, hetgeen bewijst dat het aan Mozes is doorgegeven. De Naacals en de Egyptenaren laten ons zien in welke vorm en door wie het is overgebracht.

sLANGEN Vanaf de oudste tijden vereerden alle volkeren de slang als de verpersoonlijking van Heilige Wijsheid. In mijn onderzoekswerk heb ik gemerkt dat alle mythen altijd een grondslag hebben in een of andere legende of overlevering. De mythen, verhalen, legenden en overleveringen over de slang zijn bijzonder talrijk. Laten we eens zien wat een bescheiden onderzoek oplevert :

Eusebius vertelt ons dat de Egyptenaren de Schepper ‘Kneph’ noemden. Hij wordt gesymboliseerd door de slang. Hieruit blijkt dat de slang bij de Ouden hoog in ere werd gehouden. De slang was hun symbool voor de Schepper.

De Maya’s verbeeldden in hun bouwwerken alle dingen die de Schepper schiep met de kronkelingen van een slang.

De Hindoes hebben over dit onderwerp heel wat te vertellen. Manava Dharma sastra, een Hindoe boek, spreekt over de slang als de Schepper.

In Aytareya Bhramana, een hindoe boek, vinden we : Sarpa Rajni, de koningin van de slangen, de moeder van al wat beweegt’. En verder : ‘Caisha, de zevenkoppige slang, de Schepper’.

De Maya’s van Amerika symboliseerden de Schepper met Ah-acchapat, de zevenkoppige slang.

In de Popol Vuh, het heilige boek van de Quichees, staat : ‘De Schepper, de maker, de heerser, de met veren bedekte slang’.

Na vele jaren speurwerk en een onderzoek naar wat moderne schrijvers over de slang hebben geschreven, het nauwkeurig lezen van vele oude geschriften en inscripties, nadenkend over legendes, mythen en overleveringen en goed oplettend waar en hoe de oude snijwerken van de slang waren geplaatst en gebruikt, zijn mijn conclusies :

1. Veel van wat door onze tegenwoordige geleerden en auteurs is geschreven, berust op geen enkele grondslag. Het is zuiver speculatie.

2. De met veren, vleugels of meerdere koppen gekroonde slang is uitsluitend een symbool van de Schepper en van de wateren.

3. De ongekroonde slang was het symbool van de wateren.4. De ronde slang was een van de symbolen die voor het heelal werden gebruikt.

Laten we nu eens bekijken waar mijn conclusies op zijn gebaseerd : 1. De gekroonde slang – Het is aangetoond dat deze het symbool is voor de Schepper bij

de Maya’s, de Hindoes en de Egyptenaren.2. De ongekroonde slang is het oude symbool voor de wateren. We zien dat de Maya’s

het hadden uitgekozen omdat de bewegingen van zijn lichaam lijken op het rollen van de oceaangolven. Het ontstond in het Moederland, en werd van daar naar Birma, India en Babylonië gebracht. En van het Moederland naar Yucatan, Midden-Amerika, Griekenland, Klein-Azië en Egypte. De ongekroonde slang, het symbool van de wateren. Terwijl de wateren, de moeder van het leven in de natuur zijn, stond in de gedachten van de Ouden vanzelfsprekend in verband met de Schepper. De Ouden blijken echter zo bedachtzaam te zijn geweest om onderscheid te maken tussen de godheid en de scheppende krachten in de natuur door de slang die de grote Schepper symboliseert, te kronen. De zon is in alle oude geschriften symbolisch weergegeven terwijl hij vecht tegen de (ongekroonde) slang van de wateren. Nu we toch met symboliek bezig zijn : veel auteurs hebben een fout gemaakt. Ze hebben geen onderscheid gemaakt tussen het symbool voor de wateren en het symbool voor de Schepper, die beide de slang zijn. De zon bevecht de slang van de wateren niet; hij is ook helemaal niet vechtend gesymboliseerd. De speer, de pijl en de spies zijn het symbool van de werkzaamheid. De zonnekracht dringt door in het water en wekt de cosmische eieren tot leven. In Egypte vinden we Horus, het symbool van de zon, die de kop van de slang (Aphophis – de wateren ) met een speer doorsteekt. In Griekenland wint Apollo, die daar het symbool van de zon is, de slang Python, het symbool van de wateren. In India overwint Vishnu, hun zon, Anatha de slang, hun symbool van de wateren. De christenen hebben dit concept min of meer overgenomen, want tot op heden beeldt de kerk van Rome de maagd Maria af met een slang aan haar voeten.

3. De ronde slang – Een ronde slang die zijn staart in de bek houdt, is een van de oudste symbolen voor het heelal. Ik vond het in Naacal-tekeningen. De Egyptenaren gebruikten het soms als kapsel van hun symbolen voor de godheid.

De zevenkoppige slang, symbool van de Schepper en de schepping, is in het eerste hoofdstuk van dit boek uiteengezet.

De boom en de slang Ontelbare legenden kleuren oude en moderne literatuur over de boom des levens en de slang. Al deze legenden zijn in mythes verzand ; en tenslotte groeide er een flinke hoeveelheid appels aan de boom. Deze appels waren nodig om de mythe rond te krijgen : want hoe zou Eva zonder appel Adam hebben kunnen verleiden ? Ze waren nodig om volgens de mythe Adam’s val te veroorzaken. Zo zijn die arme vrouwen door deze mythe de schuld geworden van al het kwaad dat over de mannen is gekomen. Een fraai stukje lafheid van de kant van de man. En dat was de schuld van Ezra. Als hij in staat was geweest het juist te interpreteren, dan zou hij de symbolen, die in de geschriften van Mozes voorkomen, een heel andere versie van de sluwe oude slang en de boom des levens gegeven hebben. De kleine tekening is een vignet uit de heilige geschriften.

Eerst moest ik omtrent de religieuze conceptie van de vroege mens in herinnering brengen dat hem was geleerd dat er op deze aarde slechts één werkelijk leven was, namelijk de ziel van de mens ; die soms door de Ouden ook wel de innerlijke mens werd genoemd. Het stoffelijk lichaam van de mens was slechts een tijdelijke woning. Alle andere vormen van wat wij leven noemen, waren ook van tijdelijke aard, uit de aarde genomen en aan moeder aarde teruggegeven.

Van alle vormen van aardse scheppingen had alleen de mens een onvergankelijk deel dat het stoffelijke lichaam overleefde en voor eeuwig bleef leven : dus was de ziel van de mens het enige ware leven op aarde.

De mens verscheen voor het eerst op aarde in het land Mu : dus verscheen het eerste actuele leven op aarde in Mu. Over de mens werd ook wel als een vrucht gesproken. Bomen dragen vruchten en de mens was de eerste vrucht van een boom, en de vrucht was LEVEN. Het land Mu was de eerste boom des levens. Zo werd Mu als een boom gesymboliseerd – de boom des levens.

In het vignet van de Naacal-geschriften is de boom aangeduid met een eromheen gekronkelde slang; dus rondom de boom. De slang heet Khan, de ongekroonde slang ; daarom is deze slang het symbool van de wateren. Symbolisch is aangegeven dat Mu door wateren ingesloten was. Mu had geen enkele land-aansluiting. De slang is de wateren die Mu omsluiten. Uit het voorgaande blijkt duidelijk en is redelijk verklaard wat de boom des levens was en waarom de slang er omheen is gekronkeld.

In de bijbelse legende wordt vermeld dat engelen zwaarden van vuur over de Hof van Eden (Mu) zwaaiden om de terugkeer van Adam en Eva te verhinderen. Hier faalde Ezra om een samengestelde Egyptische glyf juist te lezen. De glyf zegt: ‘Mu zonk in een vurige afgrond. De vlammen van de onderaardse vuren rezen en omsloten haar lichaam als zij ten onder ging. Haar zinken maakte het voor de mens onmogelijk naar het land terug te keren. Mu, de Hof van Eden, was dood en onder de wateren begraven’.

Eén van de redenen waarom de ouden zoveel symbolen voor de godheid gebruikten, was dat zij zich onwaardig achtten zijn naam uit te spreken; daarom wendden zij zich tot hem als ‘de naamloze’. De verschillende symbolen geven verschillende attributen weer.

Nu komen we aan een onderwerp, dat meestal aan het publiek zo wordt voorgeschoteld dat het een onjuiste indruk krijgt.Of de schrijvers niet in staat waren correct te vertalen of dat zij onbekend waren met het onderwerp durf ik niet te zeggen, maar de geschriften over deze onderwerpen, die in druk zijn verschenen, hebben meestal getracht op de gedachten van de lezers een smet te werpen op oude religies in plaats van eerbied te hebben voor onze voorvaderen, die zo nauwgezet trachtten de godheid te verstaan. Het is het juiste begrip voor de Ouden dat de geschriften van Max Müller zo fascinerend

maakt. Het meest benijd ik zijn macht van concentratie en zijn vermogen zijn ziel te vergunnen zijn geest terug te voeren om zich mentaal te verenigen met, en zich in te leven in de harten van het volk waar hij over schrijft.

Alle riten en ceremonieën, die in de oude tempels werden gebruikt, waren symbolisch en niet letterlijk, zoals door schrijvers over dit onderwerp gedacht werd. Ze waren symbolisch voor het leven dat de mens moest leiden om volmaaktheid te bereiken, zodat hij aan het eind, als het zijn tijd was om te gaan, dat met een zuiver geweten en zonder schroom zou kunnen doen. Zij probeerden voor hem te symboliseren wat de hemel was, wat God was, en de zaligheid die hem wachtte als hij niet in gebreke werd bevonden.Veel van hun opvattingen vinden we tegenwoordig bespottelijk, ware het niet dat wij in staat zijn ons mentaal naast hen te plaatsen, hun eenvoudige mentaliteit aan te voelen en te realiseren dat het onderricht en de manier van onderrichten zo was samengesteld als in die tijd kon worden begrepen.

Max Müller had het bij het rechte eind toen hij schreef: “Men moet geen enkele oude religie naar haar uiterlijkheden beoordelen“. Eerst moeten we bedenken dat alles wat we zien symbolisch is en niet letterlijk.

Er viel echter een grote smet op het blazoen van de oude religies. Ongeveer 3000 jaar geleden veranderden de Maya´s, de Egyptenaren, Foeniciërs en andere Ouden de zuivere eredienst van God in afschuwelijke vormen van bijgeloof. Door het gewetenloze priesterschap werd hen geleerd eerst de symbolen en later de fetisjen van hout en steen te aanbidden om tenslotte, als schandelijke bekroning, mensen te offeren.

Het is bekend, dat de eerste boeken van ons Oude Testament door Mozes op grond van Egyptische tempelgegevens waren opgeschreven. Hiëroglyfen en symbolen waren in de oude tijd de gewone schrijfvormen. Een hiëroglyf of een symbool is een voorstelling van iets en moet daarom niet letterlijk worden opgevat. Ze moeten worden opgevat als beelden die iets voorstellen, maar niet als dat iets zelf. De fout, een onderscheid te maken tussen het symbool en wat het uitbeeldt, is er de oorzaak van dat veel ontcijferingen en vertalingen verkeerd zijn en laat dikwijls in religieuze zaken de indruk van afgoderij achter, waar juist een diepe eerbied voor en een aanbidding van de godheid wordt bedoeld. Dit is zo belangrijk geweest voor de ontcijfering en de vertaling van gegevens, die over de Osirische religie handelen. Met Osirische religie bedoel ik die, welke in het begin van de Egyptische geschiedenis door Thot in Sais werd geleerd, niet zoals die in latere perioden door het gewetenloze Egyptische priesterdom werd gepredikt, geleerd en gepraktiseerd. Deze periode begon tijdens de regering van de tweede koning van de elfde dynastie en bereikte tijdens de achtiende dynastie haar hoogtepunt.

Volgens het Oude Testament schreef Mozes, dat de mens een speciale schepping was en zijn komst op aarde in de Hof van Eden plaats vond. Waar was de Hof van Eden? De bijbelse grenzen van de Hof zijn geografisch onmogelijk. Iedereen kan dat in een atlas opzoeken en volgen. Rivieren lopen erin, over bergen en dwars door oceanen.

Hier is een bijbelse vergissing, hoe kwam dat?

Mozes was een Meester – hij had de hoogste graden in religie en geleerdheid verkregen. Bij hem zouden dergelijke vergissingen onmogelijk kunnen voorkomen. We moeten daarom ergens anders gaan zoeken om de oorsprong van de vele bijbelse vergissingen te vinden. Wat Mozes in symbolische taal schreef, waren zonder twijfel eenvoudig de feiten – symbolisch geschreven geschiedenis, die in alle opzichten waar was. Latere vertalingen verdraaiden zijn geschriften.

De geschriften van Mozes bestonden uit Egyptische hiëroglyfen en priesterschrift. Hebreeuwse geleerden hebben me verteld dat sommige op kleitabletten stonden en andere op papyrus.

Achthonderd jaar na de Israëlitische Exodus uit Egypte verzamelde Ezra met een groep medewerkers alle tabletten en geschriften van beschrijvingen, die betrekking hadden op de familiegeschiedenis van de Israëlieten. Hij stelde die te boek – en zo ontstond de bijbel. Mozes had ze in Egyptische hiërogliefen geschreven. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er zoveel foute vertalingen door Ezra en zijn metgezellen werden gemaakt, omdat niemand in staat was de Egyptische geschriften te begrijpen. Zij waren geen Meesters. Hun onvermogen blijkt duidelijk als we hun vertalingen vergelijken met de oorspronkelijke verslagen, die we in het Egyptisch, Chaldees, bij de Hindoes en bij de Maya vinden. Mozes begreep hetgeen hij schreef, zijn vertalers maakten onzin van veel passages. Mozes schreef in de symbolische stijl van zijn tijd en zijn vertalers trachtten dit letterlijk te vertalen. Dit lukte maar half en als ze aan een gedeelte kwamen dat ze niet begrepen, maakten ze een mythe van een op zich juiste, gave geschiedenis. De grenzen van de Hof van Eden is een van hun mythen.

Uit onomstotelijk bewijsmateriaal dat ik door mijn onderzoekswerk heb verkregen, staat vast dat Mozes zijn eerste bijbelboeken overschreef uit de tempelgeschriften, die door de Naacals via Birma en India uit het Moederland naar Egypte waren gebracht, en dat deze Egyptische tempelgeschriften kopieën waren van de ’zeven heilige geïnspireerde geschriften’ van het Moederland. Deze waren op kleitabletten geschreven en hadden betrekking op de schepping. De legende van de Hof van Eden, de ’Zondvloed’, het laatste cataclysme, en de opkomst van de bergen zijn vermeldingen uit latere tijden. Daar Mozes bij het overschrijven van deze geschriften geen fouten kan hebben gemaakt, zijn ze ongetwijfeld als volmaakte kopieën van de oorspronkelijke door hem afgeleverd. Achthonderd jaar later deden mensen, die de oude Egyptische esoterische tempelgeschriften niet begrepen, een poging om ze in het Hebreeuws te vertalen; vandaar het verschil tussen wat was voortgebracht en het oorspronkelijke.

Ezra en zijn medewerkers begrepen zo weinig van deze geschriften, dat ik betwijfel of er tegenwoordig een enkele Hebreeër is, die de betekenis van het brandoffer en wat het symboliseert, verstaat.

Voor de ondergang van Mu bestond het woord ’offer’ in geen enkele taal. Het was een nieuw woord om de manier waarop Mu vergaan was, te beschrijven; een vuur op een altaar symboliseert de gedachtenis aan het geliefde Moederland.

Voorvaderaanbidding. Dit is zo universeel bekend dat ik het niet hoef te verklaren; daarom zal ik me beperken tot het aantonen van welk land deze gewoonte het eerst aannam. Daarvoor zal ik uit aantekeningen uit vele landen citeren.Egypte. ‘Papyrus IV’ (Boulak Museum): ‘Breng offers aan uw vader en moeder, die in de vallei der graven rusten; want wie deze offers brengt is voor de goden even aanvaardbaar alsof ze aan hen zelf werden gebracht. Bezoek de doden vaak, zodat wat u aan hen doet aan u worde gedaan’.India. ‘The Dharma Lastra’: ‘Voor Brahmanen overtreft de ceremonie ter ere van de Manes (schimmen der gestorvenen) de aanbidding van de goden; en de offers aan de goden die vóór de offers aan de schimmen der gestorvenen plaatsvinden, vermeerderen in waarde’.China: Confusius in ‘Khoung Tsen’: Het hele 19e hoofdstuk is gewijd aan de beschrijving van de ceremonies ter ere van de voorvaderen, die tweemaal per jaar, in voorjaar en herfst, plaatsvinden. Confusius zegt in ‘Lun Yu’: ‘Het is noodzakelijk aan de voorvaderen te offeren alsof ze er nog waren’.Japan: Op de 15e dag van de Japanse 7e maand wordt een feest ter ere van hun voorouders gehouden. Dan wordt op eigenaardig gevormde houten tafels, waarop inscripties ter herinnering aan de doden staan geschreven, een maaltijd van fruit en groente voor de Itays geplaatst.Peru. ‘Fables and Rites of the Incas’ (blz. 36 tot 50): ‘Deze feestelijkheden werden ter herinnering aan overleden vrienden en verwanten ingesteld. Ze werden gecelebreerd met tranen, treurzangen en klaagmuziek en door het bezoeken van de graven. De offers van koren en chicaha viel door speciale openingen in de buitenkant van het graf in vaten naast het lichaam. In de maand Aya-Marca hielden de Peruanen grote festivals ter ere van de doden’.Auguste Le Plongeon zegt in ‘Central America’: ‘Zelfs nu nog zijn de inheemsen van Yucatan,

Petan en andere landen in Midden-Amerika waar de Maya-taal wordt gesproken, gewoon om begin november op open plekken in de bossen, op kruispunten van wegen en op verlaten plekken, de beste koeken die ze van meel kunnen maken aan boomtakken te hangen. Die zijn voor de zielen der overledenen.R.G. Haliburton, die beschouwd wordt als een van onze autoriteiten op het gebied van voorvaderverering zegt in ‘Festival of Ancestors’: ‘Evenals vroeger wordt het nu door Peruanen, Hindoes, de eilandbewoners van de Stille Zuidzee, de bevolking van de Tonga-eilanden, de Australiërs, de oude Perzen, de oude Egyptenaren en de noordelijke landen van Europa op of tegen begin november gehouden. Bij de Japanners, Hindoes en Australiërs, de oude Romeinen en de oude Egyptenaren duurt het drie dagen’.Door dit verrassende feit kwam de volgende vraag bij me op: Hoe is deze uniformiteit van viering niet alleen tot in de verre uithoeken van de aardbol tot stand gekomen en bewaard gebleven ondanks de enorme afstanden. Erfden de Peruanen en de Indo-Chinesen dit uit een gemeenschappelijke bron ?Tussen de zuilen van de tempel van de heilige mysteriën te Uxmal stond een groot altaar en op dit altaar brachten zij hun offers aan hun Manes. Dit is beslissend voor het land van gemeenschappelijke oorsprong. Het offeren aan voorvaderen was een heilige rite die, in die tempel werd uitgevoerd. Het is eerder aangetoond dat die riten uit het Moederland kwamen. Dus de voorouderaanbidding ontstond in het land Mu.Nog altijd blijft die gewoonte ons dierbaar, hoewel in een andere vorm. Want wij bezoeken ook de graven van onze dierbare overledenen en brengen daar bloemen. Weinigen beseffen dat die gewoonte meer dan 12.000 jaar geleden ontstond.Taal. Het is bekend dat de taal de meest betrouwbare gids is om verwantschap van verschillende volken op te sporen. Zelfs in landen die door grote afstand of water van elkaar gescheiden zijn. Het is merkwaardig dat we in iedere taal Maya-woorden vinden. De helft van het Japans is Cara Maya. In India kwam een groot deel van de gesproken talen voort uit het Naga Maya. De verhouding verschilt per streek. Het Candian Singalees zit vol oorspronkelijke Maya-woorden en alle Europese talen zijn ervan doortrokken, vooral het Grieks dat een uit Maya-woorden samengesteld alfabet heeft. Ruim vijftig percent van de Mexicaanse Indianentaal is Cara Maya. Als een Mexicaanse Indiaan en een Japanner met elkaar praten, kunnen zij elkaar goed begrijpen. Zoveel woorden zijn in beide talen gelijk. Hetzelfde komt voor bij de Inca’s. De oude Akkadische en Chaldese talen zijn grotendeels Naga Maya. Ook de Egyptische. Men zou wetenschappelijk heel ver kunnen gaan om de gemeenschappelijk bron te bewijzen.Vanzelfsprekend heeft de tijd veel veranderd in de woorden. Dat is onvermijdelijk, maar de wortel blijft toch in veel woorden aantoonbaar. In het Grieks zien we vaak dat de letter G de Maya-letter K vervangt. D vervangt vaak de Maya T en R de Maya L. De laatste vervanging vinden we (tussen twee haakjes) in veel talen. In alle woorden waar de letter C als K klinkt, komt het woord voort uit het Maya. Maar de grootste veranderingen in de taal komen voor waar de schrijfwijze onbekend is of waarvan de uitspraak verloren is gegaan of onbekend is.

Max Müller zegt: ’Er was een oorspronkelijke taal’. Deze verklaring wordt overal waar taalonderzoek of de oorsprong ervan wordt gemaakt, bevestigd. In alle talen komen sommige woorden, of wortels van woorden, voor die identiek zijn. En in alle gevallen drukken ze in wezen dezelfde betekenis uit, en bewijzen daarmee de gemeenschappelijk oorsprong.In ‘six Thousand Years of History‘ vinden we de volgende verklaring: De vergelijking van woorden in het Sanskriet, de oude taal van de Hindoes, Zend, de oude taal van de Perzen, Grieks, Latijn, Engels en andere talen, heeft aangetoond dat al deze talen uit een verre gemeenschappelijke oorsprong stammen en gesproken werden door een ras dat ondanks emigratie toch ongesplitst is gebleven. In bijna al deze talen zijn de namen van gewone dingen en personen, woorden die eenvoudige gereedschappen en handelingen aanduiden en woorden voor familierelaties, zoals vader, broeder, dochter en zoon, en lagere getallen en de uitspraak, zelfs de uitgangen van zelfstandige naamwoorden en werkwoorden zijn in hoofdzaak gelijk. Dit verschijnsel kan niet door een toeval zijn ontstaan en omdat die landen door grote afstanden van elkaar gescheiden zijn, hebben ze die niet van elkaar kunnen leren. Imitatie is daarom uitgesloten; de enig mogelijke verklaring is dat deze

woorden werden meegenomen door emigrerende Arische stammen als deel van een gezamenlijk bezit uit hun oorspronkelijke taal. Elk van deze universele woorden kan teruggebracht worden tot de oude Maya-taal. De natuurlijke gevolgtrekking is dat de Maya-taal de moedertaal, of een van de eerste opvolgers daarvan was.Het spreekt vanzelf dat de tegenwoordige Maya-taal niet meer op de Maya-taal van vijf- tot tienduizend jaar geleden lijkt dan het Engels van nu op dat van 500 jaar geleden. De tegenwoordige Maya-taal lijkt in zoverre op de Engelse taal, dat beide samengesteld zijn uit verschillende andere talen, die door veroveringen met de oorspronkelijke taal verweven en veranderd zijn. Aan het oorspronkelijke Maya is veel Azteeks en Nahuatl toegevoegd. Zonder twijfel was de oorspronkelijke taal erg beknopt en in korte woorden, zodat een woord meerdere betekenissen had. Voor zover ik oude geschriften heb kunnen ontcijferen, zou ik zeggen dat de betekenis van een woord enigszins afhangt van de plaats in de zin en hoe het woord werd genuanceerd als het uit meer dan een lettergreep bestond.Het Maya-woord MA bijvoorbeeld betekent ‘moeder’, ‘aarde’ en ‘land’ of ‘vaderland’. In het Egyptisch betekent het woord MA ook ‘moeder’, ‘aarde’ en ‘land’ of ‘vaderland’; maar als het door zelfstandige, bijvoeglijke of werkwoorden wordt vooraf gegaan, is het een teken van ontkenning. Dit gebeurt ook in de Griekse en de Singalese talen.

Om te laten zien hoe de oude Maya-woorden meer dan een betekenis hadden, heb ik enkele van Brasseur’s vertalingen uitgezocht:

NAGA-MAYABE: gaan, vertrekken, lopen, bewegen, opschieten.CHI: mond, opening, grens, rand, zoom.KA: ziel, slagbomen, bezinksel, alles wat uitgeworpen wordt.KAACHAC: buitengewoon, overvloedig, ruimschoots.KAB: hand, arm, tak, alles wat ontbreekt.KAK: eindigen, vuur, branden, vernietigen.KUL: aanbidden, zegel, achterstuk.LAL: legen, weghalen, beschikken over.NI: punt, heuvelrug, top, berg.ON: rond.ON-ONX: rond, dwarrelig, draaikolk, wervelstorm.PAA: breuk, opening, openen.TA: waar, plaats, glad, grond, vlakke grond.TAN: naar, dichtbij, voor, in het midden.TEL: diep, diepte, bodem, afgrond.ZI: koud, bevroren, damp, rook.HA: water, vocht.PE: komen, van, uit.

Doordat de oude woorden zoveel betekenissen hebben, is het een moeilijke taak oude geschriften en inscripties zo te vertalen dat de gedachten van de Ouden in duidelijke moderne taal wordt overgezet. Al kan de algemene betekenis worden weergegeven, dan betwijfel ik of de exacte betekenis tot in alle details ooit duidelijk wordt. Vertalingen zijn voor een groot deel afhankelijk van het temperament van de vertaler.

DE VIER GENIIDe vier Genii is een andere opvatting. In alle oude verhalen en legendes over de schepping komen ze voor. Hun oorsprong is niet te achterhalen, maar de Mexicaanse tabletten geven een volledige geschiedenis en herkomst.Zoals eerder verteld, waren er Vier Grote Primaire Krachten die op bevel van de Grote Schepper de schepping uitvoerden, en toen die voltooid was werd hen het beheer over het heelal gegeven. De Ouden noemden hen: ‘de Vier Zuilen van de Hemel‘; omdat ze de voltooide schepping in stand

hielden. Het heeft ook nog een andere betekenis: ‘zuilen van Hem die in de hemel woont‘.Het oude symbool voor de aarde was een vierkant. Het vierkant heeft vier kardinale punten: noord, zuid, oost en west. Toen ontstond het denkbeeld dat de hemel werd ondersteund door deze vier pilaren, die zelf op de vier hoekpunten van de aarde steunden. Om een soort symboliek op te bouwen, kreeg elke pilaar een beschermer. Dezen werden de vier Genii genoemd.

MAYAKan Bacab, de Gele Bacab stond in het zuiden.Chac Bacab, de Rode Bacab stond in het oosten.Zac Bacab, de Witte Bacab stond in het noorden.Ek Bacab, de Zwarte Bacab stond in het zuiden.

EGYPTIsCHVolgens de Egyptenaren waren er vier Genii van Amenti, op elk kardinaal punt een.Amset, de genius op het kardinale punt in het oosten.Hapu, de genius op het kardinale punt in het westen.Tesautmuth, de genius op het kardinale punt in het noorden.Quabsenuf, de genius in het zuiden.

CHALDEEsDe vier beschermende Genii van het menselijke ras, zoals de Chaldeers geloofden, waren: Sed-Alap, of Kirub, voorgesteld als een stier met een mensenhoofd.Lamas of Nigal, voorgesteld als een leeuw met een mensenhoofd.Ustar, met een menselijke gedaante.Nattig, voorgesteld met de kop van een adelaar.

HINDOEsVier goden of genii die de vier kardinale punten voorzaten:Indra, de koning van de hemel, stond in het oosten.Varoena, de god van de watere, stond in het westen.Rouvera, de god van het welzijn, stond in het noorden.Yama, de god van de dood, stond in het zuiden.

CHINEEsDe vier bergen, Tse-Yo van de Chines vier kwartieren van de aardbol (zoals ze hun land aanduidden) zijn: Tai Tsong, de Yo van het oosten.Saing-Fou, de Yo van het westen.Chen-Si, de Yo van het noorden.How-Kowang, de Yo van het zuiden.

JOODsDe opvatting van vier goden, zuilen of genii, werd dor de Joden niet helemaal verworpen. Hoewel ze niet worden genoemd in de boeken van Mozes, is dat geen maatstaf, omdat een aantal van die boeken verloren zijn gegaan. Juist daarin kan dat hebben gestaan. Later zien we de opvatting bij de Joden in Ezechiël 1:10- ‘Alle vier hadden een ander gezicht; de eerste van een engel, de tweede van een mens, de derde van een leeuw en de vierde van een arend‘.Dit wordt voorgesteld als een visioen van Ezechiël.Toen hij deze regels schreef, werd hij gevangen gehouden door de Chaldeeërs. Als we zijn visioenen eens vergelijken met het Chaldese geloof, dat al duizenden jaren bestond, want deze opvatting kwam via de Naacals van India uit het Moederland, zien we het volgende:Chaldees: Vier genii: mensengezicht, os, leeuw, arend.Ezechiël: Vier dieren: mens, os, leeuw, arend.

Alsof het visioen een verbeelding van het Chaldese geloof is. Vier van de dieren zijn te bezichtigen in het Britse Museum. Ze zijn daar uit de ruïnes van Niniveh heen gebracht. Ezechiel was er ongetwijfeld mee bekend, omdat ze temidden van opvallende gebouwen stonden.

De Drieënige Godheid Dit begrip is vanaf het begin van de mensheid aan ons doorgegeven. Het werd bewaard in boeken van filosofen en wordt nog steeds door velen als heilig beschouwd, zoals bij de Christenen en de Brahmanen. Het oude symbool van de drieëenheid is een van de oudste van de heiligste symbolen – de gelijkzijdige driehoek. Als we dit symbool tegenkomen, heeft het altijd betrekking op de oude Drieëenheid en de Hemel.Maya. De gelijkzijdige driehoek is altijd in tempelsnijwerk in Yucatan te vinden. Ik heb de originele namen van de Maya drieënige Godheid niet voldoende kunnen vaststellen. Le Plongeon en anderen hebben series van drie, zelfs van vijf gegeven die de volle godheid vormen, maar mij lijkt dat onjuist.Guatemala. ‘Popol Vuh‘.-‘Alles wat bestaat is het werk van Tzkol de Schepper, die door zijn wil het heelal plotseling deed ontstaan; en wiens namen zijn: Bitol de maker; Alom de voortbrenger; en Quhalom, hij die het leven geeft‘. Tzkol wordt beschouwd als de collectieve God.Peru. ‘De Inca’s in Peru aanbaden een machtig onzichtbaar wezen dat alle dingen had geschapen. Zij noemden hem daarom Pacha-Camac, hij die onbegrensd is. Zij beeldden hem op geen enkele manier uit. ‘Pacha-Camac stond aan het hoofd van de drieëenheid, die was samengesteld door Hemzelf: Pacha-Camac, Con en Uiracocha. ‘Hindoe. In de ‘Sri Santara‘ van de Hindoes wordt het grote Aum, het ‘naamloze‘ door de gelijkzijdige driehoek als een drieëenheid voorgesteld.In het Hindoe-boek ‘Niroukta‘ wordt driemaal verzekerd dat ‘er slechts drie goden zijn en dat deze drie goden een Enige-Godheid aanduiden‘.‘Er zijn slechts drie Goden‘.‘Pradjapati of Mahatma, zoals hij soms genoemd wordt, de Heer van alles wat geschapen is, is de collectieve God‘.Cahldees. De Chaldeëers symboliseerden ‘Ensoph, het grote Licht‘ als de drieëenheid door de gelijkzijdige driehoek.Egyptisch. De drieënige Godheid van de Egyptenaren bestond uit ‘Shu, Set eb Horus‘.Grieks. Plato en Orpheus zien de drieëenheid als drie koningen: ‘Phanes, Ouranos en Kronos‘.Procius verklaart dat ‘de Demiurgos of Schepper driedelig is. De drie componente delen van de Godheid zijn drie intellecten of koningen – Hij die bestaat, Hij die bezit en Hij die waarneemt‘. Pythagoras leerde zijn leerlingen dat God ‘getallen en overeenstemming was‘. Hij liet hen getallen en de gelijkzijdige driehoek met de naam God vereren.Christelijke kerken. In de oude katholieke kerken zien we tegenover het hoofdaltaar een gelijkzijdige driehoek met een oog er in. De toevoeging van het oog in de driehoek komt oorspronkelijk uit Egypte - ‘het alziend oog van Osiris‘.

Vele jaren zocht ik in India om achter de oorsprong van het denkbeeld van de drieëenheid te komen. Ik kon het tot in het Moederland naspeuren, zonder de oorsprong te vinden. Op een dag, toen ik er over sprak met mijn oude Hindoe-vriend, zei hij: „Er bestaat een legende; het mag waar zijn of het kan een mythe zijn, ik weet het niet. De legende zegt dat het Moederland uit drie delen bestond en dat ieder land door een afzonderlijke god was ontstaan, zodat er drie goden nodig waren om het hele werelddeel te laten ontstaan. Maar achteraf bleek dat de drie goden slechts een waren.Ik zeg erover: ‘Het mag waar zijn of niet, ik weet het niet‘.