1

50e editie

2

A.V. Marathon Team Krimpen Ledenadministratie: Ria de Kwant e-mail: hdekwant@xs4all.nl Redactie clubblad Huib de Kwant en André Voets Vaste bijdragen: Kees de Haard, Huib de Kwant, Yvonne en André Voets Verspreiding: Jan Burggraaf Het clubseizoen loopt van 1 augustus tot en met 31 juli, opzeggingen voor 1 juli. Contributie 2009-2010 Individuele leden: 25 euro, met automatische incasso 20 euro Gezinslidmaatschap: 35 euro, met automatische incasso 30 euro Donateurs: 12,50 euro Kopij inleveren voor het volgend clubblad bij Huib de Kwant, bij voorkeur via e-mail: hdekwant@xs4all.nl.

3

Van het bestuur In het voorwoord van de lente/zomer editie van dit onvolprezen clubblad deed Dick Snijders, het enige bestuurslid, een dringende oproep om naar de extra ledenvergadering van 8 juni te komen. Hij schreef dat een aantal leden overwogen om zich kandidaat te stellen voor een nieuw bestuur. Wanneer zij dat uiteindelijk toch niet deden zou het er voor de vereniging rampzalig uitzien! Het is die avond toch nog goed gekomen, kunnen we nu vaststellen. Er is een nieuw bestuur gekozen: Ruud Hoogland (voorzitter); Alex Dellevoet (penningmeester); Tjeerd Minkes (secretaris) en Henk Raven (algemeen bestuurslid). Henk verzorgt op dit ogenblik vooral de contacten met de trainers. Met de verkiezing van dit bestuur is er een einde gekomen aan de toen bestaande bestuurscrisis. Door alle strubbelingen waren ook de commissies leeggelopen en was de motivatie bij de trainers verminderd. Kortom het nieuwe bestuur had/heeft een uitdaging! Ondanks de vakantieperiode is het bestuur voortvarend te werk gegaan. Zonder in allerlei details te treden over de oorzaak er van, kan ik (voorlopig) concluderen: niet zonder succes! Het is nu eind oktober en we kunnen een aantal successen benoemen:

• de trainers hebben zich bij de opening van het loopseizoen gepresenteerd als een gemotiveerde groep. Een aantal leden heeft zich aangemeld om als assistent-trainer mee te draaien. Zij dragen volop hun steentje bij en verzorgen vaak al een hele of gedeeltelijke training.

• de wedstrijdcommissie is in ere hersteld. Bestaat nu nog uit 2 leden maar weet zich verzekerd van vrijwilligers die hand en spandiensten willen verlenen.

• de “Vijf van Krimpen” was met ruim 100 deelnemers een succes!

• de nieuwsbrief die nu nog maandelijks via de website tot ons komt, ziet er niet alleen fantastisch

uit, maar is voor het bestuur een belangrijk medium om de communicatie met de leden te vergroten.

• de ontbijtloop was een groot succes. Ruim 70 lopers/loopsters liepen eerst 10 km en genoten daarna van een voortreffelijk ontbijt. Dit smaakt naar meer!!

Ik kan concluderen dat er in de vereniging een sfeer hangt van: “we hebben er zin in!”. Dit hoor ik van vele kanten. Natuurlijk is dit niet alleen de verdienste van het bestuur, maar van al die enthousiaste leden die geweldig werk verrichten. Aan het eind van dit voorwoord rest mij nog een belangrijke mededelingen namens het gehele bestuur:

onze dank aan al die leden die zich de afgelopen periode ingezet hebben om bovenstaande successen mogelijk te maken en uiteraard dank aan onze sponsoren.

Met sportieve loopgroet, Ruud Hoogland

Bestuur MTK: van links naar rechts Henk Raven, Tjeerd Minkes, Alex Dellevoet en Ruud Hoogland (tijdens de algemene ledenvergadering vergadering van 16 november is het bestuur uitgebreid met Angelique Fasching)

4

In gesprek met Angelique Fasching Ik ben Angelique Fasching, 33 jaar en woonachtig in Rotterdam. Sinds augustus loop ik hard bij MTK. Na heel lang stoer roepen dat ik toch echt regelmatig wil gaan hardlopen moest het er toch maar eens van komen. En MTK was eng dichtbij; mijn zusje, Bianca Fasching, is al een tijdje lid. No more excuses dus. Ik ben begonnen bij René in de D-groep. Maar bij het starten van het nieuwe seizoen in september ben ik naar de C-groep gegaan. Dit tempo en de manier van trainen passen een stuk beter bij me.

Wat mij direct opviel bij MTK was de gezelligheid binnen de club. Toen er door de trainers vervolgens een oproep werd gedaan om je als vrijwilliger aan te melden heb ik dit redelijk snel gedaan. Niet wetende dat ik gevraagd zou worden in het bestuur plaats te nemen... Maar vanwege mijn werk als freelance projectassistente/directiesecretaresse leek mij een bestuursfunctie eigenlijk wel een mooie en leerzame ervaring. Dinsdag 16 november jl. tijdens de ALV was het zover; ik werd officieel tot nieuw bestuurslid 'geslagen'.

Het volledige nieuwe bestuur met Angelique

5

Rapportage trainerscommissie seizoen 2009-2010. Av MTK jaarvergadering 16 november 2010. In het afgelopen seizoen hebben er 3 trainersvergaderingen plaatsgevonden. Gebruikelijk worden daarbij zaken als groepsindeling, organisatie, bemensing en trainingsvoortgang besproken. Door het moeizame seizoen is dit echter maar gedeeltelijk gebeurd. Verslagen van de eerste twee bijeenkomsten zijn gemaakt en verzonden naar het bestuur en andere belanghebbenden. Afgevaardigde van het bestuur naar de trainerscommissie tot zijn aftreden op de vorige jaarvergadering was Henry Dijk. Algemene terugblik. Al enige jaren trainen we bij MTK in zgn. niveaugroepen. Dit zijn de Wedstrijd / A-groep, B, C, D en Instapgroep. Elk jaar wordt de opzet weer kritisch bekeken en wordt vastgesteld of er wijzigingen aangebracht moeten worden. Het uitgangspunt bij de trainingen moet zijn, dat er wat geleerd wordt, conditie opgedaan en dat men plezier aan het lopen beleeft. Aan het begin van het seizoen werd de opzet weer enigszins bijgesteld. Een veelgehoorde opmerking was dat het tempoverschil tussen en binnen sommige groepen nogal groot was. De overstap naar een andere groep was daardoor vaak moeilijk te maken. Gestart werd daarom met een B1 en B2-groep en een C1 en C2-groep. Beide groepen zouden wel samen inlopen, warming up en loopscholing doen en indien mogelijk de coolling down, echter de intensiteit van de kerntraining zou verschillen. De achterliggende gedachte was dat dit een betere doorstroming binnen deze groepen zou kunnen geven, alsmede vanuit de D groep naar de C2-groep en vanuit de B1-groep naar de A-groep. Gelukkig konden er voor al deze groepen voldoende trainers en assistenttrainers gevonden worden, mede doordat een aantal nieuwe assistenttrainers zich gemeld had. Aan het begin van het seizoen was de verdeling over de groepen als volgt: - Wedstrijd / A-groep: Willem van Ek met

assistentie van diverse lopers - B1 en B2-groep: Henk Lagerwaard en Jaap van

Adrighem, met de nieuwe assistenttrainers Kees Nederpel en Wim Verkaik

- C1 en C2-groep: Rob van Apeldoorn, Arie Burger en Kees de Haard

- D-groep: Paul Slot met assistentie van o.a. Daniëlle Verwaal en Pia van Beek

- Instapgroep: Rene Jansen en George Timmermans

- Wat betreft de indeling van de groepen werd de situatie aan het eind van het voorgaande seizoen

weer als startpunt genomen. Dit uiteraard met uitzondering van de beginnersgroep. Het nieuwe seizoen begon echt hoopvol. Zo was daar b.v. de goed bezochte voorlichtingsavond op 8 september, waarbij alle trainers de doelstellingen voor het nieuwe seizoen presenteerden. Bijzonder gelukkig waren we, dat Geralda Blijenberg en George Timmermans het trainerscoördinatorschap wilden vervullen. Een lang lopend probleem leek hiermede opgelost. Met veel enthousiasme werd door alle groepen getraind en er was veel belangstelling om aan diverse loopjes mee te doen. Plotseling besloten Geralda en George om persoonlijke redenen te stoppen met het trainerscoordinatorschap. Er was wrijving ontstaan binnen het trainerscorps. Een initiatief van Arie Burger om een oplossing te vinden strandde door een miscommunicatie. Als gevolg hiervan stopte Arie als trainer, evenals Henk Lagerwaard. Gelukkig keerde Arie na de Rotterdam Marathon in april weer terug als medetrainer van de D-groep. De problemen leidden er uiteindelijk o.a. toe, dat Jaap van Adrighem door het bestuur het trainersschap werd ontzegd en de B-groep vervolgens besloot vanaf een andere locatie de trainingen te gaan doen. De rust keerde binnen het trainerscorps terug, toen Jaap aan het eind van het seizoen besloot zijn lidmaatschap van MTK op te zeggen. Uitgebreider willen wij als trainers niet meer op deze moeilijke periode ingaan. Korte evaluatie van de groepen. Wedstrijd / A-groep. Verslag van Willem van Ek Een kleine hechte groep, regelmatig aangevuld met lopers die even geblesseerd zijn of een ander doel hebben, zoals met de fiets de Alpe d’Huez oprijden voor een goed doel. De continuïteit wordt gewaarborgd door een schema opgemaakt door de hoofdtrainer Willem van Ek. Ook als deze niet aanwezig is, wordt dit automatisch opgevangen door de vaste kern. Vele wedstrijden in de regio, zo ook de cross en marathons worden door velen van de groep gelopen. Met behulp van discipline en trainingsarbeid komen we tot leuke resultaten. En natuurlijk komt bij ons ook het sociale gebeuren aan bod, zoals bijvoorbeeld oranjebitter drinken bij de trainer tijdens de WK. Zo, niets houdt u tegen. Als u geniet van conditie en snelheid, join de groep! De B-groep. Verslag van Henk Raven De training van de B-groep heeft het afgelopen loopseizoen voor een groot aantal lopers in het teken gestaan van de voorbereiding op de Rotterdam Marathon 2010. Dit gebeurde onder de bezielende leiding van Jaap van Adrighem en Henk Lagerwaard, geassisteerd door Wim Verkaik en Kees Nederpel. De doelstelling om de marathon in 4 uur te lopen was niet voor iedereen haalbaar, maar dat mocht het plezier dat werd beleefd aan de

6

marathon, hoe zwaar ook, niet drukken. Degenen die niet de ambitie hadden om aan de marathon mee te doen konden echter ook bij de B-groep goed terecht en werden op de zondagduurloop begeleid door Wim. Aan het einde van het seizoen besloot Henk Lagerwaard om voorlopig zijn gewaardeerde functie als trainer op een zacht pitje te zetten. Dit kwam vooral door zijn teleurstelling over hoe de samenwerking tussen de trainers binnen MTK verliep. Voor Jaap van Adrighem was dit reden om aan het einde van het seizoen zijn lidmaatschap van MTK op te zeggen. Voor de B-groep was het al met al een enerverend loopseizoen dat op een minder prettige manier werd afgesloten. De C-groep. Verslag van Rob van Apeldoorn Het afgelopen seizoen is de C-groep gestart met drie trainers, Kees, Arie en Rob. Het doel van de C-groep was om met een C1 en een C2-groep te starten. Dit doel is uiteindelijk niet tot stand gekomen waardoor in de loop van het seizoen er met de gehele groep is getraind. De groep heeft een behoorlijke progressie gemaakt. Door omstandigheden moest Arie helaas al vroeg in het seizoen afhaken. De C-groep bestond uit een aantal lopers die al jaren in deze groep lopen en een aantal nieuwe lopers en loopsters. Er werd getraind volgens een schema. Dit schema was onder andere gericht op de halve marathon van Eindhoven en de hele marathon van Rotterdam. In de loop van het seizoen ontstond er een hechte groep, fanatieke en sociale lopers en loopsters. De uiteindelijke doelen zijn ruimschoots behaald. De D-groep. Verslag van Paul Slot Op de dinsdagavonden heb ik de D-groep getraind. Het was een zeer enthousiaste groep, elke dinsdagavond een goede bezetting en er werd vol overgave getraind en zelfs bij slechter weer kwam men altijd trouw. De lopers werden klaargestoomd voor de 10km en velen hebben een goede 10km gelopen in 2010. Er werd heel wat gelachen en gekwekt zodat het het sociale gebeuren in de D-groep een belangrijk aspect vertegenwoordigde. Sommigen van de lopers zie ik nu weer in de C-groep terug. Na de Rotterdam Marathon in april stopte George Timmermans als trainer van de snelste Instapgroep. Dit had hij al eerder aangekondigd. Deze groep werd aan de D-groep toegevoegd en gelukkig wilde Arie Burger terugkeren om de D-groep mede te trainen. Instapgroep. Verslag van Rene Jansen Het afgelopen seizoen heb ik de Instapgroep samen met George Timmermans getraind.

Het seizoen begon met de eerste trainingsavond met meer dan 40 lopers die voor onze (George en Rene )neus stonden. George was gelukkig zo goed om toch mij te steunen met trainingen geven, nadat hij eerst had aangegeven daarmee te stoppen. In het vervolg van het seizoen zijn er in de instapgroep 2 groepjes ontstaan die beiden zeer goed vooruitgang hebben geboekt. Bij George waren er elke keer rond de 15 lopers die heel snel progressie maakten en dat bleek aan het eind van het seizoen, waarbij enkelen zelfs door zijn gestoten naar de C- groep. Dit seizoen is er zelfs een die nu meeloopt in de B-groep. Dus qua niveau was dat zeer goed wat ook weer mocht blijken bij de Rijnmondloop die velen van hen met een mooie tijd hebben afgesloten. Ook de lopers die met mij (Rene) zijn gaan lopen (ook rond de 15 lopers) hebben mooie dingen laten zien en er zijn er dan ook dit seizoen rond de 10 doorgestroomd naar de D- groep. Al met al een goed jaar voor de club MTK waarbij er vele nieuwe mensen met veel enthousiasme zijn gaan en blijven lopen ondanks de trainingsperikelen. Tot zover de verslagen. Zoals altijd was er in de trainingen de aandacht voor warming up, techniektraining, krachttraining, diversiteit in kerntraining, blessurepreventie en cooling down. Uiteraard alles aangepast aan de diverse groepen. Overige punten. De deelname aan wedstrijdlopen en prestatielopen werd ook weer gestimuleerd. Los van een aantal specifieke evenementen waar altijd veel belangstelling voor is, was het enthousiasme om deel te nemen aan andere loopjes groter dan in andere jaren. Het bezoeken van het maandelijkse hardloopcafé werd eveneens gestimuleerd. De belangstellig zou echter beter gekund hebben. De door Rob van Apeldoorn georganiseerde busreis naar de halve marathon van Eindhoven in oktober was een groot succes. Vanaf ca. half juli werd door een groot aantal lopers en loopsters op de zondagochtend met een daarvoor gemaakt schema getraind. De belangstelling voor de 10km RTV Rijnmondloop en de Rotterdam Marathon in april was weer groot. Duidelijk een evenement waar graag naar toegeleefd wordt. We waren, waarschijnlijk helaas voor de laatste keer omdat ze gaan verhuizen, weer te gast bij Havelaar & Van Stolk in het WTC. Jammergenoeg had de B-groep besloten elders een omkleedlocatie te nemen. Speciale voorbereidingsschema's voor dit evenement waren door de trainers weer gemaakt.

7

Met veel enthousiasme werd er door diverse groepen op de zondagochtend voor de marathon en de 10km getraind. De traditionele pastaparty op vrijdagavond was weer erg gezellig. Een aantal groepen hield de maandagavond erna een afterparty in diverse horecagelegenheden. Willem van Eck, trainer van de A-groep, verzorgde met Rapid Life Support op 30 september een reanimatiecursus. Door het merendeel van de trainers werd deze bezocht. De noodzaak van regelmatige herhaling wordt ingezien. In november 2009 volgde ondergetekende de jaarlijkse bijscholingsdag van de Atletiekunie. Deze werd zoals gebruikelijk gehouden op het sportcomplex van de Universiteit van Nijmegen. Op de valreep van het seizoen lieten 3 leden van de C-groep: Daniëlle Hoppzak, Erwin Audenaerde en Peter van den Bosch zich ontvallen belangstelling te hebben voor het trainersschap. Wij zijn hier erg blij mee.

Verslag Algemene Leden Vergadering AV MTK d.d. 16-11-2010 (Status: concept, zal definitief worden vastgesteld op de volgende ALV)

Aanvang: 20.00 uur Locatie: kantine De Treffers Aanwezig: bestuur : Ruud Hoogland (voorzitter), Alex Dellevoet (penningmeester), Henk Raven (algemeen bestuurslid), Tjeerd Minkes (secretaris), 41 leden (zie de presentielijst) 1. Opening Ruud Hoogland opent de vergadering en heet alle aanwezigen hartelijk welkom. Tjeerd geeft aan welke leden zich hebben afgemeld: Willem van Haren, Marrie Quist, Robert Sierhuis, Jos Westbroek, Marijn Beunk, Marian van Ek, Lia van Leenen, Yolanda de Sain, Henk Lagerwaard 2. Mededelingen. Ruud licht toe dat het huidige bestuur sinds 8 juni gestart is en vraagt begrip voor het feit dat het daarom lastig is om vragen te beantwoorden over de periode daarvoor. Henk Raven licht de enquête over het beleidsplan toe. Hoewel er inmiddels een mooie response op de enquête is doet hij aan de aanwezige leden het verzoek om de enquête alsnog in te vullen voor zover men dat nog niet gedaan heeft. Hoe hoger de response hoe beter het is om een beleidsplan op te stellen. 3. Verslag Algemene Ledenvergadering d.d. 17-11-2009 Het verslag wordt ongewijzigd vastgesteld.

Naar aanleiding van het verslag: Cis Maissan vraagt waar hij de bijlagen kan vinden die genoemd worden in het verslag.( de bijlagen zijn verzonden met de uitnodiging voor de ALV 2009 maar indien gewenst kunnen die alsnog beschikbaar gesteld worden, Cis Maissan geeft aan dat dit niet noodzakelijk is) Vervolgens worden de volgende leden bedankt voor hun inzet in bestuur en of commissie en overige taken:

‐ Dick Snijders bestuurslid

‐ Danielle Verwaal bestuurslid

‐ Otto van Franeker wedstrijdcommissie

‐ Ria de Kwant voor het bijhouden van de ledenadministratie

‐ Rob Berger (niet aanwezig) bestuurslid

4. Jaarverslagen bestuur en commissies. Bestuur Ruud legt uit dat de prioriteit van het bestuur na haar aantreden in juni bij het opstarten lag van het nieuwe loopseizoen. Henk Raven heeft daarvoor diverse gesprekken gevoerd met alle trainers. Ruud bedankte de trainers nogmaals voor hun inzet in het afgelopen seizoen. Ook de presentatie van de trainers op de informatieavond was geslaagd mede door de zeer hoge opkomst. De trainers zijn door het bestuur bedankt met een etentje in oktober 2010. De wedstrijdcommissie is weer in ere hersteld, Rico Slot en Jan van Leenen hebben zich hiervoor aangemeld. De 5 van Krimpen was met ruim 100 deelnemers een groot succes en zeker voor herhaling vatbaar. De in oktober gehouden ontbijtloop bleek een schot in de roos te zijn met maar liefst 70 deelnemers. De ontbijtloop werd door de activiteitencommissie georganiseerd. De communicatie naar de leden via de nieuwsbrief wordt bijzonder gewaardeerd. Financiën Alex Dellevoet geeft een toelichting op de financiële stukken. Deze stukken zijn bij de uitnodiging verstuurd aan de leden. Het resultaat van dit jaar is positief. Er zijn dus minder uitgaven geweest dan de inkomsten die we ontvangen hebben. Kees de Haard stelt een vraag over het ontbreken van de post sponsor opbrengsten, omdat die vorig jaar nog wel opgevoerd bleek te staan. Alex Dellevoet legt uit dat de sponsoring van MTK voornamelijk bestaat uit korting op het drukwerk en aankopen die door MTK leden bij Pionier sport

8

worden gedaan. Die genereren geen kasstromen maar worden direct omgezet in bijvoorbeeld cadeau bonnen tbv prijzen van wedstrijden zoals bij de 5 van Krimpen. Dick Snijders geeft aan dat er ook gemeentelijke bijdragen kunnen zijn bij het organiseren van bepaalde activiteiten. Begroting 2010-2011 Kees de Haard heeft een vraag over de post bestuur en organisatiekosten die voor € 1000 op de begroting opgenomen staat. Alex licht toe dat dit geen vergoeding is voor het bestuur maar dat hier bijvoorbeeld ook het etentje met de trainers in opgenomen is. Verder zijn er geen vragen over de financiële verantwoording. De kascontrole commissie die vorig jaar was aangesteld was dit jaar niet meer volledig aangezien 1 van de commissie lid zijn lidmaatschap van MTK opgezegd heeft. Willem van Ek is bereid gevonden om deze taak over te nemen. Willem van Ek licht toe dat hij samen met Geralda Blijenburg de stukken bestudeerd en gecontroleerd heeft en er zijn geen onregelmatigheden aangetroffen in de boeken en de cijfers naar waarheid zijn opgemaakt. Chris Bezemer tipt om voortaan ook een reserve kandidaat aan te stellen. Ruud geeft aan dat dit bij punt 6 op de agenda staat. Trainerscommissie Kees de Haard geeft een toelichting op de activiteiten van de trainerscommissie. De toelichting is als bijlage bij het verslag gevoegd. Wedstrijdcommissie Rico Slot licht de plannen van de wedstrijdcommissie toe. De vuurdoop zal 21-11 zijn met de crossloop. De plannen voor het nieuwe seizoen zijn als volgt:

‐ Organiseren snertloop

‐ Koninginnedagloop komt weer terug op de kalender

‐ 5 van Krimpen was een succes en zal zeker terug komen op de kalender

‐ Plannen om de run Bike run weer in ere te herstellen

‐ En overige activiteiten zoals testlopen etc.

Rico doet nog een dringend beroep op vrijwilligers, hij verwijst naar de oproep in de nieuwsbrief. Vrijwilligers kunnen zich bij hem aanmelden aangezien extra handjes zeer welkom zijn. Annette van Meijeren vraagt of er aangegeven kan worden wat de werkzaamheden dan precies inhouden en hoeveel tijd dit ongeveer in beslag neemt. Rico legt uit dat dit afhankelijk is van hoe veel activiteiten er georganiseerd worden en dat er per activiteit 1 of 2 vergaderingen vooraf plaatsvinden en tijdens de activiteit zal dit een paar uurtjes zijn. Om een goede afspiegeling van de groepen te krijgen zijn met name vrijwilligers uit de

overige loopgroepen zoals de C en de D groep bijzonder welkom en worden deze van harte aangemoedigd om zich aan te melden bij de wedstrijdcommissie. 5. Pauze. 6. Verkiezing nieuwe leden bestuur/commissies Op de agenda staat de verkiezing van een nieuw bestuurslid. Aangezien er zich geen tegenkandidaten hebben aangemeld wordt het voorstel tot het benoemen Angelique Fasching als algemeen bestuurslid door de ALV goedgekeurd. Angelique geeft een korte introductie over zichzelf. De wedstrijdcommissie bestaat nu uit Rico Slot en Jan van Leenen. De activiteitencommissie (voorheen feestcommissie) is nieuw leven ingeblazen en bestaat momenteel uit: Ans Middelkoop, Mariska Middelkoop, Liesbeth Kroon, Sandra Medina en Annette Verhoeven Kascontrolecommissie: Voorstel is om 2 leden en 1 reservelid te benoemen. Geralda Blijenburg heeft aangegeven dat dit haar laatste jaar wordt, Marien de Keizer heeft zich kandidaat gesteld en Gert Jan van Rooijen wordt reservelid. Chris Bezemer wordt reserve van de reserve. 7. Rondvraag Annette Verhoeven vraagt of er volgend jaar april tijdens de marathon nog gebruik gemaakt kan worden van het WTC. Jan van Leenen geeft aan dit nog niet helemaal zeker te weten maar dat er signalen zijn dat de verhuizing van Havelaar en Stolk in verband met een fusie mogelijk wordt vertraagd en dat de verwachting is dat we ook in april 2011 zeer waarschijnlijk nog gebruik mogen maken van de locatie. Yolanda de Sain heeft schriftelijk een vraag ingediend mbt de openstelling van het clubgebouw op zondag zodat er gebruik gemaakt kan worden van de toiletten en kleedruimtes. Ruud zegt toe te onderzoeken of dit georganiseerd kan worden. Ruud vraagt aan de aanwezigen om het enquêteformulier in te vullen en in te leveren. Ruud vraagt of alle leden de presentielijst inmiddels ingevuld en getekend hebben. Anton Middelkoop stelt de vraag wanneer de uitkomsten van de enquête gepubliceerd worden. Henk Raven legt uit dat de enquête de bouwstenen vormt van het beleidsplan en naar verwachting zal dit in het voorjaar van 2011 aan de leden voorgelegd kunnen worden. 10. Sluiting Ruud Hoogland sluit de vergadering en dankt iedereen voor zijn/haar aanwezigheid en inbreng.

9

In het begin waren er nieuwsbrieven. Als we die niet meetellen is dit het 50e clubblad. De voorkant van het blad was elke keer weer anders. Hieronder een greep van 9 uit een serie van 50.

10

Trainersverslag Startersgroep periode sep-nov 2010

Trainer: Anton Middelkoop Ass. Trainer: Ans Middelkoop De groep bestaat op dit moment uit 28 dames en 4 heren, met een gemiddelde groepsleeftijd van 38. De gemiddelde opkomst per trainingsavond ligt tussen de 20 en 25 lopers. Op dit moment zijn er nog geen uitvallers. Er zijn een paar starters met wat beginnerpijntjes, maar tot nu toe geen hardnekkige blessures. (behalve de opgelopen zweepslag van Ans dan) De onderlinge conditieniveaus lagen aan het begin van het seizoen ver uit elkaar. Je had de echte starters en je had de starters en herintreders met al enige basisconditie. Dit verschil is nu al enigszins aan het nivelleren. De tempoverschillen in de groep zijn groot, maar worden goed opgevangen door differentiërend te werken.

Er zijn groepjes gevormd met elk hun eigen temponiveau, dit werkt uitstekend. Omdat er tempoverschillen bestaan in de groep, hebben we een groepsafspraak gemaakt, dat er altijd tijdens rustpauzes in de duurlopen wordt teruggelust naar de laatste loper. De trainingopbouw ligt op schema en ik verwacht dat de meeste starters in de derde week van december hun eerste aaneengesloten 5 km gaan lopen. En tevens heeft een groot aantal starters de oliebollenloop (6,8km) op 31 december in Schoonhoven als eerste doel gesteld. Het is een enthousiaste, leergierige en ook niet onbelangrijk, gezellige groep, met een grote mate van saamhorigheid. Al met al een hele leuke groep om samen met Ans training aan te geven.

Anton --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Oefenen, die zere achillespees Moderne therapieën tegen een achillespeesblessure versnellen het herstel niet. Een nachtspalk, een operatie, een injectie met bloedplaatjes, geen enkele therapie is beter dan rustig afwachten. Robert-Jan de Vos promoveerde op zijn onderzoek over achillespeesaandoeningen aan de Erasmus Universiteit. Voor de hardloper is zo’n blessure het schrikbeeld: hij is vaak pijnlijk en langdurig. Alle nieuwe therapieën i.p.v. rust zijn niet beter. Alleen een oefenprogramma kan soms helpen. Wie hardloopt, belast de pees met twaalf maal het eigen lichaamsgewicht. Bij een blessure doet de pees pijn, is gezwollen en kan minder belasting aan. Hoe zo’n blessure kan ontstaan is moeilijk te zeggen: bij sporters is het misschien overbelasting, maar deze blessure zie je ook bij niet-sporters, met name mensen van middelbare leeftijd. In deze groep zijn het vooral vrouwen in de overgang die last hebben. Na de middelbare leeftijd verdwijnt de blessure vaak weer vanzelf. Vroeger werd de pees geopereerd, maar tegenwoordig schrijven artsen bij

peesproblemen vaak een eenvoudig oefenprogramma voor. Daarbij staat de patiënt op het randje van een traptrede en voert specifieke rekoefeningen uit, waarbij de hiel zich afwisselend hoger en lager dan de tenen bevindt. Ongeveer 60 % heeft baat bij deze oefening. Men neemt aan dat de kuitspier zo zorgt voor minder spanning van de achillespees. In elk geval neemt de hoeveelheid collageen in de pees (een stof die stevigheid en soepelheid van de pees bevordert) toe. Alle overige behandelwijzen leveren geen enkele baat op. Dat is een teleurstellende conclusie, vindt De Vos, maar wel een waardevolle. De oefeningen zijn een eenvoudige en goedkope strategie. Alles wat je verder doet, is experimenteel, zegt De Vos. Gelukkig herstellen de meeste patiënten na verloop van tijd vanzelf, dakzij of ondanks de behandeling . Wat ik zelf nog doe, is een hielstukje in mijn loopschoen plaatsen, zodat de spanning op mijn achillespees vermindert. Leo Schutte Bron:NRC 2 & 3 oktober 2010

11

Mijn langste Marathon ooit! In de winter november 2009 ontstond het idee om mijn vakantie te koppelen aan de Jungfrau Marathon. Op de site www: jungfrau-marathon.ch kon je aanmelden voor de nieuwsbrief. Via een nieuwsbrief kreeg ik de melding wanneer de inschrijving werd geopend. De inschrijving werd op 6 januari om 12:00 geopend en er mochten er zich maximaal 4000 mensen inschrijven. Door op die dag achter de pc te zitten, had ik mij 5 minuten na opening ingeschreven. Oké, dat was geregeld, nu nog de rest. Op zoek naar campings, het parcours en de nodige tips om deze marathon tot een goed einde te brengen. De campings waren geen probleem en in de periode aan het eind van het hoogseizoen en begin naseizoen was het na enig mailverkeer niet noodzakelijk om een plekje te reserveren. Aan de prijzen te zien(ff omrekenen want alles gaat daar in Zwitserse francs) is Zwitserland niet een goedkoop vakantie land. Na enig speurwerk kwamen we op 2 campings terecht. Camping Breithorn net even buiten Lauterbrunnen vlak langs het parcours en camping Wang in Beatenburg in de buurt van Interlaken, waar de start zou plaats vinden. Dat zou dus geen probleem worden. Contact met de vereniging ‘Start’ uit Lekkerkerk gaf een aantal namen die al eerder de Jungfrau Marathon gelopen hadden. Waaronder Ab Buitendijk woonachtig in Krimpen aan den IJssel. Een telefoontje gaf de tip veel drinken tijdens de wedstrijd en veel trainen als het kan bergop want dat heb je daar nodig…. Ja dat wist ik: 1800 klimmeters ... Oké, na een aantal buitenlandse marathons en een marathon in Limburg met misschien wel 300 klimmeters (omhoog lopend parcours) nu echt een uitdaging. Starten op 567 mtr hoogte en finishen op 2000 mtr hoogte na een top van 2200 mtr op de Kleine Scheidegg van de Jungfrau.

De training thuis: Naast mijn gebruikelijke trainingen op MTK als trainer ben ik aan mijn duurwerk begonnen. Aanvankelijk 90 minuten uitgebreid tot minimaal 120 minuten elke week. De afstand deed naar mijn idee er niet zoveel toe. Wel een regelmatig terugkerende rustige loop van ongeveer 2 uur met een hartslag tussen de 120-130 p/m (Mijn maximale hartslag is rond 159) Heerlijk dat lopen op je gemak en genieten van: het weer, de natuur, ander lopers en nieuwe routes bedenken. Vanaf januari stond dat voor mij op het programma. Uitzonderingen dat er niet gelopen werd, waren wedstrijden of drukte thuis. Het advies is dan ook: loop alleen als je er de energie voor hebt en pas je schema’s aan je privé omstandigheden. De marathon van Rotterdam werd door mij gelopen als training. Op het laatste moment het nummer overgenomen van Emiel die toen geblesseerd was. De tijd onder de 3:30 uur gaf mij een goed gevoel. De opdracht om altijd met reserve te lopen lukte prima. Verder netjes bij elke post voldoende gedronken, met het idee dat ook tijdens de Jungfrau Marathon veel moet drinken. Na de marathon had ik ook het gevoel dat ik nog wel even kon doorlopen. Nu nog de maanden voor het vertrek naar Zwitserland consequent proberen door te trainen. In de maanden juli en augustus wilde ik eigenlijk mijn trainingsarbeid opvoeren en meer kilometers maken. Het is er niet van gekomen. Mede door mijn idee dat mijn wekelijkse 2 uur lopen genoeg zou moeten zijn. De 1e week in mijn vakantie zou nog wat goed kunnen maken, dacht ik. De trainingen in Zwitserland: 1e training Na 2 dagen rijden aangekomen op de camping in Stechelberg. Net even voorbij Lauterbrunnen en niet ver van het parcours

12

verwijdert. De “muur”van Wengen ligt op 3 km afstand en dat is mijn eerste doel. Op de 3e vakantiedag ga ik op weg; start op

700 mtr hoogte, op weg naar Wengen. Eerst wat zoeken hoe de route loopt en uiteindelijk gevonden. Een onverhard bergpad slingert met haarspeld bochten zich omhoog. Al in de eerste weg er naar toe kwam ik al een helling tegen van plusminus 300mtr lengte maar met een stijgingspercentage die de Brienenoord brug ruim overtrof. Ik kwam wel boven maar wel met maximale inspanning. Even wandelen dus. Verder op pad naar Wengen, jeetje wat stijl, om een hoogte te bereiken van 1222 mtr moest ik bijna alles wandelen en dat viel al niet mee!! Wengen nog niet eens bereikt maar reeds omgedraaid om Marian niet al te ongerust te maken dat ik zolang wegbleef. 2e training De volgende training was op de 6e vakantiedag: een training van 2 uur met een afstand van 17 km en nu tot een hoogte van 1373 mtr via het parcours van de marathon overal aangegeven met kleine bordjes die er het gehele jaar staan. Ja Wengen was bereikt maar met plusminus 6 km van de 17 km berg opwaarts. Geregeld bergopwaarts moeten wandelen maar het ging al gemakkelijker dan de vorige training. Ik moest natuurlijk ook weer terug en dat is bergaf waar ik zelf helemaal geen moeite mee heb. 3e training Op de 7e dag 26 km gestegen tot een maximale hoogte van 1520 mtr. Dus 13 km omhoog en 13 km naar beneden. Ruim 2 uur en 15 min, bij bewolkt weer. Snel uitgerekend is de marathon nog 16 km langer bij een totaal van 700 mtr geklommen nu en bij de marathon wordt dat 1800 mtr. Ja deze marathon gaat een

stuk zwaarder worden!! Eerst maar weer eens rusten om te wennen aan de hoogte en inspanning. 4e training Op de 10e dag besloot ik nu een soort rondje te lopen zodat ik niet de zelfde weg terug hoefde te lopen. Nu 23 km in twee en half uur met 900 mtr omhoog. Het weer was koud ik liep op 1600 mtr hoogte in natte sneeuw bij een temperatuur van 2 graden in mijn korte tight. Met dit weer de marathon lopen…….. in september kan dit dus ook voorkomen. Wel kon ik blijven lopen en de krachten bergopwaarts steeds beter verdelen, wel met een lage snelheid plusminus 9 min de kilometer! Bij deze snelheid duurt een marathon 6:30 uur. En dat is precies de limit die gesteld is. Fijn, die limit ga ik dus wel halen. 5e training De 13e dag de laatste lange duurloop, 27 km in een tijd van 3:15 met 1300 ml sportdrank bij me. Tijdens deze training 1100 hoogte meters overwonnen. De laatste 3 km naar de camping waren redelijk vlak en ook dat kon ik nog in een tempo van tegen de 12 km/u. Daar staat tegenover dat ik ook veel heb moeten wandelen onderweg. 6e training 4 dagen voor de marathon doe ik nog een klein testloopje van 7 km. Op een hoogte van 1200 mtr. We waren intussen naar een andere camping verkast en die lag op deze hoogte. Het weer was wisselend soms regen dan weer bewolking met het zonnetje. Die 7 km ging niet zo soepel als ik gehoopt had. Het zelfvertrouwen werd er hierdoor niet beter op. De andere trainingen of wel de rustdagen bestonden vaak uit wandelingen variërend van 5 tot 7 uur. Samen met Marian hebben we met bergwandelingen de buurt verkend. Wat een prachtig uitzicht , heel wat anders dan die polders hier. Alles bergop en berg af. Hb, ijzergehalte en bloedlichaampjes. Er was nog iets waar ik me druk over maakte. Mijn Hb gehalte. De laatste jaren zag ik mijn Hb dalen bij een grotere trainingsarbeid. En juist dat Hb heb je nodig; hoe hoger je gaat hoe minder zuurstof er aanwezig is in de lucht. Nu is

13

de grens waar je echt snel in de problemen komt ws vanaf 3000 mtr, maar toch om verzuring te voorkomen is een goede zuurstof opname belangrijk. In overleg met een sport arts ben ik begonnen met het slikken van Floradix. Op de verpakking staat 3xdd maar zelf slik ik thuis 1 tablet per dag en dat is voldoende om mijn Hb boven de 9 te houden. Tijdens de vakantie heb ik het aantal verhoogd naar 2 plus af en toe een extra ijzer tablet ingenomen. Verder een verblijf op hoogte geeft een stimulans voor het lichaam om je Hb te verhogen. De natuurlijke aanpassing duurt volgens de boeken echter minimaal een maand! 10 september Het ophalen van het start nummer in Interlaken, in de hoofdstraat hangen er vlaggen van vroegere winnaars zowel mannen als vrouwen. De start is al voor een groot gedeelte opgebouwd. ‘s Middags zijn er wedstrijden voor kinderen en ook een minimarathon(4.2 km) met veel lopers uit Zwitserland. De beurs en inschrijving is in het casino opgesteld. Een prachtig gebouw , zeker ook de binnenkant. Ook de sport beurs was nog groter dan in Rotterdam. Gelukkig was de inschrijving en betaling goed gegaan en kreeg ik dan mijn startnummer. Op de beurs een aantal Nederlanders ontmoet maar niet onze vrienden van ‘Start’. Jammer, ik had graag nog met hun willen babbelen over wat mij nog allemaal te wachten staat. Het weer gaat de goede kant op. Op “de dag” wordt prachtig weer voorspeld en niet al te warm. Op deze dag wordt zelfs op de Kleine Scheidegg maar rond de vier graden Celsius verwacht. 11 september Om 6 uur gaat mijn wekker, want de start is om 9 uur. Het is nog donker. We beginnen met een ontbijt in de caravan. Buiten is het 4 graden maar onbewolkt. Om 7:25 gaat de bus en dan zijn we rond 8 uur in Interlaken. De tas ingepakt met droge kleren, shampoo, handdoek want er zou daar douche gelegenheid zijn. Wat trekken we aan??? Ik heb mijn favoriete loop pak van MTK gepakt. Er zit een rits in aan de voorkant, bij warmte kan het naar

beneden en als hij dicht zit heb ik een hoge rand in de nek. Verwachtte temperatuur bij de start is 14 graden, rond 12 uur ben ik bij de klim naar een hoogte van 1400 mtr waar de temperatuur meestal een paar graden zakt. Net voor de klim loop ik dus op het heetst van de dag in een dal omringt door hoge wanden (400mtr) en het kan dus qua temp behoorlijk oplopen. Dus kan ik grote temperatuurs wisselingen verwachten, een dun vochtregulerend hemdje eronder. Veel zon wordt er verwacht maar bij eerdere trainingen met een zonnebril was het me opgevallen dat het soms moeilijk is om de afstanden en hoogte in te schatten zijn als je op een bergpad loopt. Vandaar de keuze om alleen een pet mee te nemen. In de bus kwamen we verschillende lopers tegen die ook de marathon gingen lopen. Waaronder een jonge Zwitser die de Jungfrau al een paar maal had gelopen. Hij gaf de tip toch

vooral voorzichtig te beginnen. Bij de start is het gezellig druk, maar je kunt wel overal komen. Onze vrienden van ‘Start’ wederom niet gezien. Wel andere Nederlanders ontmoet. Vlak voor de start word er op de alpenhoorns geblazen met daarop volgend het Zwitsers volkslied gezongen denk ik… Dan de start, vooraf vroeg Marian op welk schema ga je lopen? Hoe laat kan ik je verwachten? Mijn plan was altijd om een

14

tijd van rond 4:30 uur te lopen, maar ik kon maar niet goed inschatten hoe het nu met conditie stond in vergelijking wat mij te wachten stond. Het antwoord was dan dat ik tussen 4:30 en 5:30 zal binnenkomen. De smsjes van de organisatie die naar 4 personen verstuurd kunnen worden, tijdens de marathon, moesten haar op de hoogte houden. Er waren vakken opgesteld met de verwachtte eindtijd en daar kon je dan in starten. Verder waren er ook pacers(lopers met een ballon die in bepaalde tijd

verwachten binnen te komen) . De start verliep eigenlijk probleemloos: je liep eerst een rondje van 5 km in de stad. De eerste 10 km verloopt vrijwel vlak op asfalt. Na 10 km kwam je op een wandelpad waar je net samen naast elkaar kon lopen. Tot nu praktisch geen meter gestegen, maar dan begint het geleidelijk, op een pad vol met stenen, te stijgen en te dalen om bij Lauterbrunnen op een hoogte van 800 mtr te komen. 240 mtr gestegen. In de dorpen waar we door komen staan vele mensen met koeienbellen of muziekbands ons aan te moedigen. Geen enkel probleem tot nu toe. De pacer van 4:30 u. heel lang in de buurt gehad maar deze verdwijnt geleidelijk uit het zicht. Ik zie Marian bij 20 km en zij ziet mij ook!! Ze maakt een paar mooie foto’s en ik voel me prima. Nu volgen er 5 km die mij bekend zijn van mijn trainingen van 2 weken terug, om dan weer terug te keren naar Lauterbrunnen. Na Marian gezien te hebben gaat het voorspoedig, ik begin veel mensen in te halen en het parcours is hier ook wat breder en weer op asfalt. Wel begint het wat warmer te worden. De eerste kilometers waren vaak in de schaduw, maar om 12 uur is er toch weinig schaduw.

Dan volgt de ‘muur’van Wengen : een bergpad vol met haarspeldbochten gedurende 2 km. De ervaring had mij geleerd deze bijna volledig te wandelen zodat je niet verzuurd. Nu kwamen de vele wandelingen met Marian van pas. Met een beetje snelwandelen bergop heb ik toch een flink aantal ingehaald. Zelf werd ik door een aantal Zwitsers ingehaald die wel gewoon hardlopend dit steile stuk konden volbrengen. Gelukkig waren dit er niet veel. Boven bij Wengen was een prachtig parcours met nog 7 km asfalt en prachtig

uitzicht. Elke kilometer gaat nu enkel maar omhoog. In Wengen wederom veel publiek en bandjes. Na dit dorp dat alleen mbv treintjes te bereiken is, gaan we

geleidelijk naar een gebied waar niemand woont. De paden zijn tot 38 km redelijk vlak(steenslag) om daarna te veranderen in een smal bergpad. Inhalen was dan praktisch niet meer mogelijk. Bij 37 km stond nog een prachtig bord: ‘U heeft nu de helft van de 1800 stijgmeters achter de rug. Succes met de volgende helft’. Oeps dacht ik…. Nog 5 km stijgend te gaan, dat kan nog wel eens zwaar worden.

Mijn strategie was tot nu toe: proberen te blijven hardlopen en als mijn hartslag

15

boven de 135 kwam weer even te wandelen totdat de hartslag weer rond de 120 lag. De afgelopen 10 km haalde ik met regelmaat steeds lopers in. Bij km punt 39 zag ik weer de pacer van 4:30 lopen. Ik heb hem daarna niet meer gezien, maar ik heb hem ook niet ingehaald. Bij elke drink post heb ik netjes minstens 2 bekers genomen met sportdrank. De organisatie verdient een pluim, want ook hoog in de bergen onbereikbaar voor auto’s waren toch diverse drinkposten gecreëerd. De laatste kilometers ging wandelend in ganzenpas naar de finish. Wel lag er nog een flink wandeltempo bij de deelnemers en als je een gaatje liet vallen werd je gelijk ingehaald. Al mijn ervaring van het wandelen met Marian op dit soort paden kwam nu van pas. Ook mijn conditie kon niet stuk. De laatste kilometer ging naar beneden en kon door mij met snelheden tot 17 km/u worden afgelegd. Om met een prachtige tijd van 4:30 te finishen. Hoe blij ik was kun je op de foto zien. Vlak voor de finish had Marian mij nog gezien. Ze stond bij een meertje met een prachtige achtergrond. Met de verrekijker kon ze mij al ver van te voren traceren. Een prachtig plaatje werd ook al daar geschoten (zie eerder op de site). Na de finish kwamen we in een gezellige drukte terecht, dankzij het mooie weer zat iedereen op een terrasje of op de grond te genieten . De organisatie had voor een grote tent met warm stromend water gezorgd?!?!? Ongelofelijk om op die hoogte, met alleen een treintje als vervoersmiddel, dit allemaal voor elkaar te krijgen. Na een douche weer hersteld en genietend van een lekker biertje, ontmoetten wij een stel Nederlanders die ook de Marathon hadden volbracht. Ze waren 40 min later gefinisht. Bij het vergeleken van onze tussentijd op de halve marathon (mijn tijd was 1:45) bleek dat zij toen nog ruimschoots voor mij waren. Waaruit blijkt dat voorzichtig starten duidelijk voordeel op levert en je niet stuk gaat op de 2e helft van deze marathon.

De Jungfrau is te doen/moet je doen en je bent echt een bijzondere ervaring rijker. Willem Van Ek Met dank aan Marian die dit allemaal mede mogelijk heeft gemaakt.

16

Van beginner tot Halve marathon Eindhoven 10-10-2010 Even voorstellen, ik ben Sandra Medina en vanaf begin 2010 lid bij MTK samen met mijn maatje Stephan Tahamata. We zijn ingestapt bij de beginnersgroep van George Timmermans. Wat een geweldige man en wat een geweldige groep! We voelden ons meteen welkom en zijn meteen mee gaan trainen voor de 10 km bij de marathon van Rotterdam. Eerst in maart 2010 de 10 km bij de CPC in Den Haag gelopen en daarna in april 2010 de 10 km in Rotterdam. Die liepen we lekker en stiekem wilde we een langere afstand wel eens proberen….. de Dam tot Dam loop in september de 10 Engelse mijl. George stopte bij MTK, maar wilde mij en Stephan op de zondagen gaan trainen om goed voorbereid de Dam tot Dam in te gaan. Helaas kwam de vrouw van George ten val en brak haar heup toen ze naar ons kwamen kijken bij de Ladies Run in juni 2010 in Rdam die ik liep met “de andere meiden van George” (Natascha, Mariska, Liesbeth en Miranda). Het herstel van Wil loopt nog altijd niet helemaal zoals het zou moeten en ik wil George en Wil langs deze weg nog heel veel sterkte toewensen en van harte beterschap. Tja hoe gingen we dat nu doen qua trainingen naar de Dam tot Dam nu George ons niet meer kon trainen???? Op de zondag een keer meegegaan met Rob van de toenmalige C groep. Die trainden met een groep ook de zomer door. Dat was wel een behoorlijke overgang, wat een tempo. Zouden we dat wel volhouden? Ging het niet té hard voor ons? Rob ging in augustus al starten met de voorbereiding voor de halve marathon van Eindhoven en zijn schema kwam goed uit met ons schema qua kilometers naar de Dam tot Dam toe. Wat een leuke groep weer de C groep waar we in terecht kwamen. Leuke mensen, heel enthousiast, moedigden ons aan als we het zwaar hadden en gaven ons vooral het gevoel dat ze ons niet in de steek zouden laten. Tijdens het rondje met het pontje (geen halve kilo, maar zo’n veerboot) raakte

mijn maatje zwaar geblesseerd aan zijn knie en was voorlopig uitgeschakeld en zou niet starten bij de Dam tot Dam. Wat ga ik nu doen zonder mijn maatje? We hadden een deal om samen die Dam tot Dam te gaan lopen. Afgesproken dat ik zou doortrainen met de groep van Rob en hij zou als coach/supporter toch mee gaan naar de Dam tot Dam loop. Tijdens de zondagen werden de afstanden qua kilometers uiteraard steeds langer en een aantal uit de groep vroegen of ik de halve marathon van Eindhoven ook wilde gaan lopen. Ik??? Een halve marathon??? Weet je hoe ver dat is??? Ik loop nog zo kort, dat kan toch niet! Nee, ik ga eerst de Dam tot Dam lopen en als dat goed gaat dan zal ik er nog eens over nadenken of ik me zal inschrijven voor de Halve van Eindhoven. De dag kwam van de Dam tot Dam en ik liep hem vrij makkelijk uit. Achteraf gezien had ik hem wat sneller kunnen lopen, ik genoot van alles om me heen. Enige minpuntje was dat ik alleen liep…… Familie, vrienden en Stephan stonden bij de finish, geweldig!! En nu, wat ga ik doen, ga ik me inschrijven voor de Halve Marathon van Eindhoven?? Zou wel mooi zijn voor mijn 35ste een halve marathon lopen. Ok, als ik tijdens een training op een zondag 20 km loop dan schrijf ik me in! En ja hoor dat lukte en ik schreef me in. De zwaarste training vond ik het rondje Rottemeren. Ik liep daar een flinke blaar op vanwege mijn nieuwe schoenen. Gelukkig was de man van Els mee met zijn auto die de verzorging op zich nam (bananen, bouillon, marsjes, water etc) en bij 18 km ben ik in de auto ingestapt. 10-10-2010, halve marathon Eindhoven. Oh wat was ik zenuwachtig. We verzamelden bij MTK en gingen met een aantal auto’s richting Eindhoven. In mijn auto zaten Kevin, Stephan en ik. In Eindhoven aangekomen startnummer ophalen, 86 x naar de WC en met zijn allen richting start. Stephan en Natascha (haar man Michel liep ook) gingen op 2 afgesproken punten staan om ons aan te moedigen. Het duurde ruim 20 minuten na het startsein voordat we daadwerkelijk over de start gingen. Ik zou

17

met Els, Carrie en Annette meelopen. Die hadden de halve marathon al eerder gelopen en ik vond het een fijn idee bij hen te blijven lopen met hun ervaring. Het was schitterend weer, voor het mooie iets te warm misschien. De 1e keer stonden Stephan en Natascha vlak na de start, toen kon ik nog breed uit lachen. Er waren onderweg genoeg posten met water, sportdrank, sponsen en fruit. Tijdens het lopen viel het groepje een beetje uit elkaar en ik bleef uiteindelijk bij Annette lopen. Bij een kilometer of 17 á 18 had ik het zwaar en zag Stephan en Natascha in het publiek staan en de tranen sprongen spontaan in mijn ogen. Ik zat er doorheen….. maar moest nog 3 kilometer naar de finish. Annette zei: “niet huilen San, dat is zonde van je energie”. Oh ja, klonk logisch! Dus blik op oneindig en op karakter die laatste kilometers lopen. Ik maakte alleen 1 grote fout, in Eindhoven centrum dacht ik dat ik bij de finish was (door spandoeken boven de straat die aangaven nog 300, 200, 100 meter en de hordes mensen) en perste er nog een versnelling uit.

Toen hoorde ik Annette roepen: “ de finish van de halve marathon is nog een stukje verderop”. Dat meen je niet! Annette heeft me letterlijk aan mijn hand de laatste meters over de finish getrokken. Totaal kapot, maar blij en voldaan had ik het gehaald!!! Mijn benen konden niet stoppen met shaken, ze deden een beetje pijn. De rest van groep opzoeken en mijn maatje natuurlijk. Moe maar voldaan reden we terug naar Krimpen a/d IJssel. De groep ging gezellig eten bij het Woktheater, Stephan en ik gingen naar een concert van Kane. Gelukkig hadden we zitplaatsen ha, ha. Rob bedankt voor je enthousiaste trainingen, Annette bedankt voor je support tijdens de halve marathon, Stephan bedankt dat je er altijd voor me bent met het lopen (ook als je geblesseerd bent) en bedankt alle lopers van de oude C groep voor jullie support. Op naar de Bruggenloop in Rotterdam! Sandra Medina

18

Dijkloop 2010(deel 1) Als voorbereidende test voor de marathon van de Krimpenerwaard besloten André , Huib en ikzelf om op zaterdag 9 oktober deel te nemen aan de DIJKLOOP in Schoonhoven op de ½ marathon. André en ik hadden niet in gedachten om erg hard te gaan lopen omdat we daar niet genoeg voor getraind hadden. In de zomervakantie waren we n.l. 7 weken weg geweest vanwege een (familie)bezoek in Australië. Heel af en toe hadden we daar wat gelopen maar véél te weinig!! We besloten om in ieder geval “marathonthempo” te lopen en, als het lichaam het aan zou kunnen, misschien nog ietsje sneller. De omstandigheden waren niet optimaal: veel te warm en veel te veel wind. In het begin rustig gestart en daarna steeds een beetje sneller. Na een kilometer of 6 zag ik Chris aan de kant staan en vroeg mij af wat er met hem aan de hand was. Niet kort daarna zag ik Huib aan komen wandelen. Dat beloofde niet veel goeds. Terwijl ik naar hen keek kwam er zowel heen als teruggaande op de dijk een auto aan. Zij wilden elkaar passeren terwijl er aan beide kanten van de dijk lopers aanwezig waren. Ik kon nog net op tijd in de berm springen anders was ik door een van de auto’s geschept. Terwijl ik half in het gammele hek hing voelde ik mijn hart in mijn keel kloppen van de schrik. Daarna probeerde ik weer zo snel mogelijk op gang te komen om zodoende de verloren tijd weer in te lopen. Niet kort daarna herhaalde deze ellende zich nog 2x. Onbegrijpelijk dat weggebruikers zich op deze manier misdragen. De tegemoetkomende weggebruikers konden zien dat we in een wedstrijd zaten vanwege het startnummer op de borst. Er kwam ook een aantal keer een groep motoren voorbij met een behoorlijke snelheid. Al met al niet zo plezierig. Na het keerpunt zag ik dat er 2 dames vóór mij zaten wat betekende dat ik op de derde plaats liep. Ik had geen idee hoeveel dames er meededen op de halve marathon maar ik wilde wel graag bij de eerste drie blijven lopen. Op de terugweg werd ik op een gegeven moment ingehaald door een enorme tractor

met aanhanger. Hij ging rakelings langs mij heen. Ik was blij toen die voorbij was maar even later stond hij stil op de dijk omdat hem aan de andere kant een auto tegemoet kwam. Ze konden elkaar niet passeren omdat de dijk daar te smal was. Ik moest ook stoppen want ik kon er niet langs. Toen ik probeerde om via het schuine stuk omlaag alsnog te passeren begon de tractor ineens weer te rijden. Erg griezelig allemaal. Toen ik even later opnieuw door 2 auto’s gedwongen werd om in de berm te duiken vroeg ik mij af of ik op deze manier nog wel een wedstrijd wilde lopen. Uiteindelijk finishte ik als derde dame in een tijd van 1uur 50. Van te voren had ik binnen de 2uur willen finishen en dat was ruimschoots gelukt. Bij de finish miste ik het bekertje drinken, wat je normaal altijd kreeg aangereikt. Wel kreeg ik een sporttasje als aandenken van de loop. Achteraf bleek er toch water te staan bij de finish. Het stond alleen een beetje onduidelijk langs de kant. Ik was tevreden. André was ook tevreden. Er zat niet meer in dan dit. Vervelender was dat Huib geblesserd was uitgevallen en dat CHRIS WAS GESCHEPT DOOR EEN MOTOR!!! Toen de prijsuitreiking begon bleek dat ik de enige vrouw was met een licentie waardoor ik niet de derde maar de eerste prijs kreeg. Ik was ook de enige vrouw op het podium. Al met al sneu voor de nrs. 1 en 2. Maar ja, zo zijn de regels. Ik heb het vroeger meerdere malen meegemaakt dat niet ik maar een veel minder snelle deelneemster met de eer ging strijken omdat ik toen nog geen licentie had. Ik denk dat deze dames volgend jaar wel een licentie zullen hebben.Al met al een “rare”wedstrijd maar voor mij met een goede afloop! YVONNE

19

Een vreemde dijkloop (deel 2) De Dijkloop in Schoonhoven staat eigenlijk elk jaar wel op ons programma. Echt leuk vind ik het nooit. Je loopt een pokkenend over dezelfde dijk waar je ’s zomers zo graag fietst, maar al dat mooie zie je nu ziet en als je dan eindelijk het keerpunt in de buurt van het veer naar Ameide hebt bereikt moet je dat zelfde rotstuk weer terug. Maar goed, we doen het toch steeds weer. Ik heb er al aardig wat prijsjes weggesleept, de Dijkloop was ook de reden dat ik een KNAU-licentie heb aangevraagd. Ik eindigde destijds wel eens bij de eerste drie in mijn categorie, maar als recreant kreeg je dan niets. Daniëlle Groeneveld kan er over meepraten: zij werd dit jaar tweede, maar heeft ook geen licentie. Yvonne, die derde werd, ging er met de hoofdprijs vandoor, want ook de nummer 1 had geen licentie. Ik ben met niet al te veel vertrouwen aan de wedstrijd begonnen, want al wekenlang had ik last van mijn linkerbovenbeen en mijn rechterhamstring en –kuit. Toen het die dag ook nog vrij warm bleek te zijn was het onbehaaglijke gevoel compleet. Alles was anders die dag. Het begon al met de start, die was namelijk buiten het Avantri-complex, vanwege een noodzakelijke routeverandering i.v.m. wegwerkzaamheden. Eenmaal op de dijk leek alles wel weer vertrouwd, maar schijn bedriegt, want al na ongeveer een kilometer zag ik Chris Bezemer naast de weg zitten met een overbezorgde motorrijdster naast hem. Zij had hem met de rechterspiegel geraakt! Chris had een pijnlijke, bloedende rechterarm en kon niet verder. Ik stopte, maar Chris sommeerde mij door te lopen. Aarzelend kwam ik weer in het tempo, maar dat duurde slechts een paar minuten, want toen schoot plotseling een stekende pijn in mijn rechterkuit. Ik wist het meteen: stoppen en rustig

terugwandelen, dan voorkom je erger. Enigszins mank liep ik terug naar de drinkpost op het 7 km-punt, waar Chris ook juist was gearriveerd. Het kan verkeren: tien minuten eerder lagen we nog vierde en negende in de wedstrijd, nu waren we twee kneuzen die op vervoer naar Avantri wachtten. Dat duurde lang. Gelukkig was het niet koud, maar toch! Uiteindelijk werden we opgehaald door de buurman van een vrijwilliger van Avantri. Hij bracht ons terug, we zagen net de finish van de eerste lopers. Geblesseerd, geen prijs en een natuurmarathon voor de boeg!!! Niet om echt vrolijk van te worden. Ach, zei André hoopvol, volgend jaar zijn we 60 en worden we 1 en 2 in onze categorie. De optimist. Huib de Kwant

20

Finishende MTK-ers

Daniëlle Groeneveld als 1e vrouw tijdens de 15 km van de Bavo Schenkelloop Eindtijd: 1: 00: 54 !!!!

Erik Tolhoek en Marian Bakker tijdens de Natuurmarathon Eindtijd: 4:17:07

Emiel van Bugnum in de marathon van Eindhoven van 10 okt jl. Eindtijd 3:43:12

21

Hoge-Veluweloop 2010 10 oktober 2010 Het is al een aantal jaren gewoonte om in het najaar een “bijzonder” loopevenement te bezoeken met een aantal mensen uit een RoPa-run team waarmee ik in 2008 en 2009 van Parijs naar Rotterdam ben gelopen. Dit jaar hebben we gekozen voor de Hoge-Veluweloop in Hoenderloo. Een evenement dat al enkele jaren wordt georganiseerd en echt een familie-loop is. Voor jonge kinderen, die allemaal het startnummer 1 krijgen, is er de Moeflonloop. Er is een 5 kilometer-run, een loop over 10 kilometer en tenslotte een halve marathon. De start is binnen de hekken van het Nationaal park “de Hoge Veluwe” en het volledige parkoers voert over het afgezette natuurpark, dat die hele dag volledig autovrij is. Voor toeschouwers is er een aangepaste toegangsprijs tot het park. Ik (Theo Kion, loopgroep A) had er voor gekozen om de halve marathon te lopen, evenals de andere RoPa-runners. Trisca Kion, (Loopgroep D), is ook meegegaan en heeft de 10 kilometer afgelegd. Het was op zondag 10 oktober prachtig weer en de intredende herfst kleurde de bomen op de Veluwe voorzichtig in bonte kleuren. Het parkoers lag er dan ook prachtig bij. Rond de start heerste een gezellige drukte en werd bevolkt door verschillende families. Maar ook bedrijven

en atletiek verenigingen hadden de weg naar de Hoge Veluwe weten te vinden. Omdat we ruim op tijd aanwezig waren konden we op het grasveld nog even genieten van een drankje, de gezelligheid en het najaarszonnetje terwijl de Moeflonloop en de 5-kilometer werden gelopen. Trisca mocht als eerste van ons starten met de 10 kilometer die over verharde (fiets)paden door het natuurgebied liep. Het was een redelijk vlak en afwisselend parkoers, dat vooral door bebost gebied voerde. In een tijd van 1 uur en 6 minuten was zij weer terug bij het gezellige finishterrein. Ik startte 20 minuten later voor de halve marathon. Het eerste deel voerde langs dezelfde route als de 10 kilometer maar na 6 kilometer bogen we af en kwamen we langs prachtige zandverstuivingen en iets meer geaccidenteerd terrein. Het zonnetje en de aangename temperatuur maakten het een feest om er te lopen. En het lopen ging die dag prima. Na 1 uur en 31 minuten passeerde ik de finishlijn. Voor de deelnemers was er geen fysieke herinnering maar om nogmaals in een wat rustiger tempo van het natuurgebied te kunnen genieten kregen we een toegangsbewijs tot het park. Als je eens in een andere omgeving wilt lopen is dit zeker een aanrader!

Evenement: Hoge Veluweloop Datum: 10 oktober 2010 Aantal deelnemers 10 km: 975 Aantal deelnemers halve marathon: 588 Deelnemers MTK: 10 Km: Trisca Kion 1:06:55 21,1Km: Theo Kion 1:31:07

22

Voor lopers boven de 50 Bij onze club trainen veel mensen, meer dames dan heren, hoe dat komt, dat is best interessant om eens te onderzoeken, dat is niet de opzet van het verhaal van vandaag. De oudere loper vertegenwoordigt een aardig percentage van de totale lopersgroep, daar ben ik eentje van, toch voel het niet zo aan. Na de Rotterdam marathon, ik dacht 2007 ging ik naar de afterparty, de oudere lopers zaten ontspannen voor de tap met een biertje, de jongere lopers lagen onderuit gezakt in een stoel, ongeveer wat Erben Wennemars in zijn eerste Amsterdam marathon is overkomen enkele weken geleden. Zo kwam ik in gesprek met een man die ook veel internationale marathons heeft gelopen en nog hoopt te gaan lopen. Hij ging binnenkort weer naar de marathon van Lissabon, hij was zo enthousiast als een tiener. Nu werd er een 10-tal jaren geleden verwacht dat een ouder iemand eruit zag als Joop den Uil en niet als Benny Jolink, mensen boven de 50 moesten zich netjes gedragen en sporten in een korte broek of jezelf op die leeftijd nog inspannen? Ze dienen pap te eten en geen pizza's, Ze behoren te middagdutten in een chesterfield en niet te rennen met sportschoenen. Dit alles is gelukkig achterhaald, wij sporters boven de 50 zijn aanwezig en ruim aanwezig bij de club, wij tellen mee. Lopers boven de 50 kunnen ook nog lang mee op wedstrijdniveau, zie de prestaties van Huib, André, Paul, Greet en George. Het grootste voordeel van een goede conditie voor ouderen is echter niet een betere gezondheid, maar wel een betere kwaliteit van leven, prettiger voelen en plezier hebben in wat zij kunnen.

Het is prettiger om boodschappen te kunnen sjouwen, de vuilnisbak buiten te zetten of op een drafje naar de bus zonder aan de ademhaling te moeten. De fysieke problemen die ouder worden met zich mee brengt wordt uitgesteld door het lopen, hoge bloeddruk, lichaamsvetten en het verkalken van de aderen en botten wordt geremd. Dat is toch mooi meegenomen. Toch is het niet allemaal glorie, ouderen krijgen net zo gemakkelijk blessures als jongeren, alleen ouderen herstellen wat minder snel, bovendien wordt het lichaam trager, de maximale hartslag vermindert, evenals de zuurstofopname. Het voordeel voor de ouderen is dat zij taaiheid hebben opgebouwd, trainingsjaren in de benen hebben. Bij MTK speelt leeftijd geen rol, het plezier in lopen is veel belangrijker of je jonger of ouder bent. Arie Burger

23

Ontbijtloop

Barbecue Jan Burggraaf

MTK-ers en hun eetgewoonten

24

Natuurmarathon

25

26

10 km (Natuurmarathon)

27

2 paracetamollen wedstrijd!! De Natuurmarathon in de Krimpenerwaard, 31 oktober. Voorafgaand Als voorbereiding de Jungfrau marathon op 11 september. De woensdag erna, thuis, gelijk nog een 5 km wedstrijd. Intussen gewoon de trainingen op dins- en donderdag gegeven. Ik voelde me niet super uitgerust. De week ervoor nog kiespijn gekregen met als resultaat een getrokken kies op vrijdag vóór de marathon. De nacht ervoor slecht geslapen door de pijn. Verder moest er ook gewerkt worden op de vrijdag én zaterdagavond voor de marathon. Geen optimale situatie. Dilemma: moet ik het eigenlijk wel doen???? De wedstrijddag Ik ga het toch maar proberen. De kaak is nog wel wat gevoelig, 2 tbl paracetamol meegenomen. Die nacht ervoor kregen we, doordat het wintertijd werd, een extra uurtje!! Die kon ik wel gebruiken. Om 7 uur opgestaan eten en tas inpakken. De 7 flesjes elk gevuld met 300 ml isotone sportdrank er bij en om 8:30 u naar de start. Moest me nog inschrijven, dus voor 9 uur moest ik daar zijn. Kom direct vele bekenden tegen en ik heb er weer volop zin in. Streeftijd………. 3:25 in mijn hoofd. Dus her en der gevraagd wie er op die tijd weg zou gaan. Chris Bezemer en Lydia de Graaf (als 1e dame gefinisht) zouden op die tijd weggaan. Mooi dan kan ik me daarbij aan sluiten. De 2 tbl paracetamol maar ingenomen…… De wedstrijd Het weer was goed: 14 graden met windkracht 4 en ws droog. Aan de start in het Loetbos met alle bekenden. In het begin geen probleem, het wordt een grote bus (=groep) van ongeveer 20 ‘man’ die allemaal op een tijd weg gaan van 3:25. Dwz 4 min en 50 sec per kilometer. Volop grapjes onderweg met als enige dame Lydia. En die wilde nog even een sanitaire stop toen we langs de toiletten kwamen. De groep ging door, met de wind in de rug

ging het lekker. Tijdens de drinkposten bleef ik meestal even achter; 300ml heb ik nl niet 123 weggeslikt. De achterstand was elke keer nog goed in te halen. Tot het 20 km punt. Daar ging het mis. We gingen de hoek om, een smal onverhard pad op, mét tegenwind. De groep lag gelijk uit elkaar. Dus op naar diegenen die daar voorop liepen; een had een mooi geel jasje aan, een prachtig richtpunt. Er waren al 5 man afgevallen dus nog 15 te gaan. Met nog 22 km te gaan: oppassen, dus niet smijten met je krachten maar verdelen. Heel geleidelijk haal ik de een na de ander in, terwijl het pad weer over asfalt gaat. Geheel volgens schema de jongens die voorop liepen van onze groep nog steeds in zicht, maximaal 1 km voor me. Fred de Jongste komt af en toe even naast me fietsen(hij heeft last van een blessure bij de knie) en geeft me de stand van zaken. Chris en Lydia halen geleidelijk hun achterstand in. Straks gaan we van het asfalt af en naar de onverharde paden met zelfs een stuk weiland. Intussen 10 man ingehaald. Alles nog volgens plan. Op het weiland aangekomen, jeetje dat valt niet mee en ook nog tegenwind. Daar is de stal met daarin een drinkpost en muziek, wat een gaaf idee!!! Maar……. in de stal word ik opeens voorbij gelopen door Chris en Lydia! Ik wil eerst nog mijn 300 ml drinken!! Snel gedronken en achter die twee aan. Weer op een smal drassig pad met daarbij nog andere lopers die we ook nog moeten inhalen. Ik hou ze niet bij… geleidelijk lopen ze bij me weg. Jeetje wat zijn die twee sterk, zeg. Maar niet getreurd; we zijn er nog niet en ik voel me nog sterk, nog geen man met de hamer in zicht. Tempo er in houden, er worden nog vier van de ‘bus’ ingehaald. Nu weer op het asfalt, het blijft goed gaan, zie ik daar opeens Chris: hij kwam de man met hamer tegen. Maar waar is de man met het gele jasje? Waar is Lydia? Ik zie ze beiden pas bij de finish ondanks dat ik voor mijn

28

gevoel geen moment had verslapt in snelheid. Tja, die hadden ook een goeie dag vandaag! Ik kom binnen op een tijd van 3:28. Op een mooie 21e plaats. Dankzij de paracetamol??? Ik weet het niet.... tijdens de wedstrijd geen moment meer aan mijn kaak gedacht. Mooie wedstrijd gelopen:

geen zwakke momenten, ook niet volledig kapot en geen spierpijn achteraf. Goed ingedeeld en voldoende gedronken. Ga ik het dan toch nog leren hoe je nou zo’n marathon moet lopen……. ?? Willem van Ek

29

Onze 1e ervaring met de 10 km ‘Kampioenswedstrijd’ van de Natuur Marathon op 31 oktober 2010.

Al een tijdje beginner, maar nog nooit een 10 km wedstrijdje gelopen, besloot ik mijn primeur te zoeken in een mooie omgeving t.w. de Krimpenerwaard. Wetende dat dit niet de meest snélle is onder de 10km wedstrijden, maar wellicht wel de mooiste van de ‘thuiswedstrijden’, want daar hebben we het natuurlijk over als je in Krimpen traint. Het voelt als een ‘thuiswedstrijd’, als je al meer dan 20 jaar hier woont. Nu nóg iemand zo gek krijgen….. en jawel: Monique v/d Waart was wel te porren voor dit avontuur. Gewoon onze trainingen gevolgd van onze 2 ‘trainerts’ (waarom die laatste ‘t’ er tussen moet, ben ik nog niet achter, maar wat moet dat moet…)en 1x een 10km zelf gelopen, togen wij op naar de Hooiberg te Lekkerkerk waar we moesten starten. Daar was al een aardig gat geslagen in de Marathon, want die begon een uur eerder als de 10 km. Ze kwamen nog eens langs bij de Hooiberg, dus konden wij mooi al de toppers spotten en aanmoedigen! De sfeer zat er al aardig in. De kinderen net terug van de kidsrun, genoten van de pannenkoeken, het snoep en de medaille die ze kregen, in een grote tent waar tevens de kachel lekker brandde. Aangezien wij onze spieren warm wilden houden, was het aardig vertoeven daar. Eventjes warm lopen, de spiertjes iets oprekken, konden wij meteen nadat de laatste marathonner de hooiberg gepasseerd was, aansluiten en wachten op het startschot. Dat klonk precies om 11 uur (hoezo gestroomlijnde organisatie ?) En wég was de horde……Nou nee, zo snel nou ook weer niet. Het was een aardig ploegje, 133 deelnemers om precies te zijn. Dus dat werd in het begin even zoeken naar je plek. En daar begon meteen de 1e beginnersfout die ik maakte. Om uit de ‘drukte’ (hoezo, zul je zeggen, kijk eens

naar het aantal tijdens de Rotterdam 10km loop… maar daarom loop ik die ook niet!!), dus om uit de drukte te komen, liep ik van begin af aan te hard. Dat kan ik even volhouden, maar natuurlijk geen 10 km lang. Ook keek ik meer naar de omgeving en later naar het gras van de weilanden onder mijn voeten, dan naar mijn Polar. Dus zag ik niet dat ik écht te hard van start ging. Dat merkte ik pas bij het 4km punt en tja, dat was wat laat. Tot 5 km stonden er bordjes met de gelopen afstand, maar toen waren ze op, ofzo. Ik vond het ‘ploegen’ tot aan 8km, vooral die lus met tegenwind was knap lastig. We kregen op 2 punten drinken aangeboden en na het laatst bekertje sportdrank voelde ik me weer wat beter. Daarna liep het bij mij weer wat beter, maar ’t leed was geschiet. Ik was enorm moe en als Monique niet naast me had gelopen, had ik de pijp aan Maarten gegeven. Leuk was de aanmoediging van Marleen Ririassa en andere bekenden langs de route. En vooral het grote spandoek met de tekst: GENIET VAN DE NATUUR TIJDENS DIT MARATHONAVONTUUR bij een van de boerderijen, was goed gevonden en uitgewerkt.

30

We liepen dan wel geen marathon, maar ’t voelde voor mij wel zo. We hebben nog gelachen naar de fotograaf, wat een leuk resultaat gaf. Bij de finish stond de klok op 1.05.37 en als ik naar mijn tussentijd op de 5km kijk, heb ik voor de 2e helft 2 minuten en 20 sec méér nodig gehad. Tevens geeft mijn Polar aan dat ik 45 min in de ‘rode zone’ heb gelopen, dat is echt te veel. Mijn gemiddelde hartslag was 154 en op ’t eind nog steeds 153, dus dwz dat ie nog hoger is geweest….. Dit is dus mijn leermoment geweest. Ik heb nog iets om te verbeteren, zal ik maar zeggen.

Later zagen wij dat we niet de laatste waren; er finishen nog 2 dames en 3 heren ná ons, dus dat was wel weer mooi. De organisatie verdient echt een pluim, zo gemoedelijk en niets is een probleem. Erwtensoep, pannenkoeken, van alles wat te verkrijgen, met alleen de vraag voor een eigen bijdrage. Geweldig ! Elke MTKer moet dit gedaan hebben ! Met een voldaan gevoel verlaten wij de ‘Hooiberg’, waar nog steeds marathonners binnen komen. Sportieve groet, Monique v/d Waart en Marian van Ek van de D-groep.

Oproep aan alle leden: Als je nooit e-mails van MTK ontvangt is je e-mail adres bij de club niet bekend of verkeerd overgenomen. Wil je in dat geval s.v.p. je e-mail adres doorgeven aan Tjeerd Minkes: tpminkes@gmail.com

31

De Forerunner 405 Toen ik met hardlopen begon liep ik op tennisschoenen en nam ik geen horloge mee. Na een paar maanden kocht ik loopschoenen en werd de tijd opgenomen met een horloge zonder stopwatch. Later werd het een horloge met stopwatch en vandaag de dag heb je als meetellend loper een computer om je pols hangen waarmee je zowat alles wat er tijdens je loop gebeurt kunt meten (iemand merkte kort geleden overigens op dat het aantal scheten dat je onderweg laat helaas nog niet wordt geregistreerd). Terwijl ik altijd riep dat lopen toch een zeer eenvoudige sport is en ik absoluut niet hield van geavanceerde toeters en bellen als hartslagmeters en neuspleisters ben ik toch ook overstag gegaan: ik heb de forerunner 405 aangeschaft, en ben er zowaar heel tevreden over!

Ik ken mezelf: als ik iets nieuws heb wil ik er zoveel mogelijk uithalen. Het valt mij op dat de meeste lopers met een vergelijkbaar

apparaat daar anders over denken. Zij komen niet veel verder dan het meten van tijd, afstand en snelheid. Aan de ene kant zonde van het gemiste aantal mogelijkheden, aan de andere kant wil een fanaat als ik zo’n beetje alles wat het apparaat kan uitproberen en dat leidt soms tot irritaties en frustraties. Toen ik het ding pas had probeerde ik voor de grap een andere taal. Ik geloof dat het Turks was. Ik probeerde even wat uit en wilde toen weer terug naar het Nederlands, maar aangezien het menu nu ook in het Turks was kostte het flink wat tijd en zweetdruppels voordat alles weer in orde was. Verder heb ik al heel veel intervalvormen geprogrammeerd (functie workouts-geavanceerd) en die allemaal een naam gegeven. Eén interval begon met vijftien minuten inlopen, gevolgd

door 10 keer 4 minuten snel/2 minuten langzaam. Bij het uitvoeren van die intervalvorm was ik vergeten dat het inlopen geprogrammeerd was en begreep ik (in het donker) maar niet waarom de eerste piep zolang op zich liet wachten. En wat te denken van de navigatiemogelijkheden. Ga terug naar start of navigeer naar. De eerste functie begreep ik aanvankelijk niet. Ik dacht dat de windroospijl altijd naar het beginpunt wees en dan het aantal kilometers (hemelsbreed) tot dat punt aangaf. Nee dus: de pijl laat je de volledige route teruglopen, inclusief bochten en geeft de totale afstand tot het beginpunt aan langs die route. Leuk als je het snapt, maar voor die tijd…. En dan de ringvergrendeling. Niet nodig, dacht ik, totdat ik op vakantie was en mijn vakantiehuisje als beginpunt van de route had gekozen. Er kon niks mis gaan, mijn horloge zou me immers terugloodsen. Totdat het begon te regenen. Elke druppel die op de gevoelige rand van het horloge viel werd blijkbaar als een aanraking met de vinger beschouwd, want na een aantal piepjes gaf de display alleen nog de gelopen afstand aan en niet meer de navigatie. Ik had dit kunnen voorkomen door de ring te vergrendelen, maar dat had toen geen zin meer. Weg navigatie, hoe moest ik nu ( midden in de bossen) mijn weg terugvinden? Uiteraard lukte het uiteindelijk wel, maar ik liep zeker 5 km meer dan ik gepland had. Verder heb ik al drie keer verloren van mijn virtuele partner: dat nare mannetje dat zo ongelooflijk strak loopt. Ik heb hem zelf dat tempo gegeven. Dat andere mannetje in de display ben ik. Ik zie mezelf steeds meer achterop raken. Wees blij als je deze functie nog niet gebruikt hebt. Ook tijdens lange fietstochten gebruik ik mijn Forerunner, maar ook dan plaagt hij me: als ik een uur of zes gefietst heb is de batterij leeg, het laatste stuk teken ik er op de kaart zelf bij. Er zijn nog een paar functies die ik niet ken. Voorlopig laat ik het zo. Huib de Kwant

32

JE MOET EEN HOBBY HEBBEN. Wat een vreemde hobby hebben wij toch. Een week voor de marathon ben je blij dat je niet meer hoeft te lopen, tijdens de marathon verlang je naar het einde en ben je blij als de finish daar is, na de marathon ben je blij als je een week niet hoeft te lopen. Ondanks dit blijven we lopen. De tweede natuurmarathon van de Krimpenerwaard zit er weer op, om te lopen redelijk weer, het parcours was wel zwaarder dan de eerste keer, een cross door een baggerig weiland i.p.v. het asfaltweggetje naar Schaapjeszijde. Zwoegend door de ‘natuur’ heb je eigenlijk alleen aandacht voor de ondergrond en niet voor de omgeving. Pezen en spieren staan onder hoogspanning. In het najaar toch maar wat meer zachte paden trainen, schijnt te helpen, de echte crossers zeggen dat je er sterker van wordt.

Door de verzuring rond het 30km punt en de krampaanvallen is de natuur, waar ik normaal voor open sta, me enigszins ontschoten, van hen die er nog wel oog voor hadden hoorde ik na afloop:Heb je die zilverreigers nog gezien? Nou ik dus niet. Niets dan lof voor de organisatie, een van de beste zoniet de best georganiseerde marathon van Nederland, het ontbrak ons aan niets ook na afloop niet. Kramp, pijn, en toch was het leuk, volgend jaar indien mogelijk weer van de partij. André Voets

33

Gewoon de ene voet voor de andere Luisteren naar je horloge of naar je lichaam?

‘Nu doe je het echt rustig aan’. Met een wat gevoelige kuit had ik mezelf voorgenomen geen moment sneller te lopen dan vijf minuten per kilometer. Dat ging een uur lang goed tot het noodlot toesloeg. Noodlot of gewoon mijn eigen schuld? door Dick Snijders Hardlopen is gewoon je ene voet voor de andere zetten. En dat met een snelheid van, laten we zeggen, ergens tussen de tien en twintig kilometer per uur. Hoeveel tijdschriften, boeken en artikelen we er met z’n allen ook aan wijden, meer is het in essentie niet. Maar zelfs tot deze essentie teruggebracht, is hardlopen nog moeilijk genoeg. Het is een keihard feit, waar ik zondag 17 oktober letterlijk met mijn neus (en voorhoofd en knieën) op gedrukt werd. Moderne technieken hebben de burger heel wat te bieden. Terwijl je zit te werken, blijf je via Facebook en Twitter in contact met gelijkgestemden, familieleden en vrienden in Nederland, Duitsland of (in mijn geval) in Bangkok. Iedereen weet waar je bent en wat je doet en we delen het met plezier. Zelfs tijdens het hardlopen gaat dat door. Daar hebben we tenslotte dat mooie gps-horloge voor. Keurslijf Mooi, heel mooi, te mooi. Maar dat is de conclusie. Eerst nog even terug naar 17 oktober.

4.55 min: goed, 4.57: prima, 4.50: eigenlijk te snel. Hoe die kuit aanvoelde leek nauwelijks belangrijk meer. Het ging om de vraag of ik me wel hield aan wat ik mezelf vooraf had opgelegd. Niet alleen bij de kilometerpiepjes maar ook tussendoor. En wat was ik trots op mezelf; sneller dan die 4.50 ging het nooit. Alle reden om na een uur lopen eindelijk de teugels te laten vieren. Natuurlijk niet zo slim om dat nou juist op een nogal steil pad naar beneden te doen. Een struikelpartij, een enorm bloedbad en

een bezoek aan het ziekenhuis waren onvermijdelijk.

Een harde maar ook wijze les. Letterlijk en figuurlijk werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. En ik heb mijn conclusie getrokken: een gps-horloge is een mooi instrument, zeker in de eerste kilometers van een wedstrijd. Maar tijdens trainingen laat ik mijn loopplezier er niet meer door bederven. Ik doe gewoon weer waar ik mij prettig bij voel.

34

In gesprek met Marien de Keizer Vertel eens iets over jezelf Ik ben Marien de Keizer, met mijn 55 jaar behoor ik alweer tot de oude garde. Toch ben ik nog niet zolang lid van de Av_MTK, zelfs het lopen doe ik nog niet zolang. Met mijn gezin woon ik in het oude gedeelte van Krimpen aan den IJssel. Drieëndertig jaar ben ik gelukkig getrouwd met mijn jeugdliefde Marianne. Samen hebben we twee zoons, van 20 en 15 jaar, die nog thuis wonen. Eind december 2009 ben ik lid geworden van de AV-MTK. Ik ben daar ingestroomd in het team van Kees de Haard en Rob van Apeldoorn. Door een wat langdurig herstel lopen de ambities dit seizoen niet gelijk. Daarom overgestapt van het team van Rob (B-Team) naar Arie en Paul (C-Team). Op de zondagen verzorg ik samen met Els Kooyman de lange duurlopen voor het C-Team. Als eerste doel hebben we de Bruggenloop in december gesteld. Tjeerd, de webbeheerder, heeft me gevraagd om co-beheerder te worden van de website. Zo als jullie zelf kunnen zien voldoet de website uitstekend en heeft Tjeerd nog niet mijn hulp hoeven inroepen. Hoe ben je met hardlopen in aanraking gekomen? Begin 2009 deed ik een oefening op de Wii Fit. Hiervoor moest enkele minuten op de plaats worden "gelopen". Daar bleek overduidelijk dat die uren in de sportschool niet het gewenste effect hebben gehad. Ik sport ook liever in de buitenlucht dan in een sportschool. Internet afgezocht en een beginnerschema gevonden. Zo’n schema ziet er in eerste instantie nogal simpel uit.

Minuutje hardlopen, minuutje wandelen. Langzaam wordt dit dan telkens met enkele minuten uitgebreid. Ondertussen de hardloop-MP3's gevonden van Evy Gruyaert. Deze Belgische presentatrice verteld regelmatig hoe "fier" ze op je is en geeft tussen de muziek het schema door. Streelt niet alleen het ego maar is alweer een stuk makkelijker dan zelf de tijd bijhouden. Na deze MP3’s doorgetraind tot de halve marathon. Met het stijgen van het aantal kilometers breken ook de ingeslopen foutjes op. Tijd om er een deskundige naar te laten kijken. Zodoende ben ik bij de MTK terecht gekomen. Ondertussen bleek dat mijn nieuwe medicijnen goed aansloegen. Vorige behandelingen hielpen niet voor mijn reuma. Uiteindelijk ben ik in de laatste behandelfase terecht gekomen en dit werkt gelukkig bijzonder goed. Het idee was daarna snel geboren: Als dit lukt, dan moet een marathon ook lukken. Welke marathons (of wedstrijden) heb je gelopen? Zoals gezegd ben in februari 2009 gestart met hardlopen. In april is er dan de Rotterdam marathon. Tijdens dit geweldige evenement kan je ook starten voor een 5 of 10 kilometerloop. Om een stok achter de deur te hebben heb ik mij voor de 5 km loop ingeschreven. De sfeer op de Coolsingel was geweldig en ik wist hier wil ik terugkomen. In september meegedaan met de Dam tot Damloop. Weliswaar in Amsterdam maar ook hier een geweldige sfeer. Een maandje

35

later de Drechtsteden halve marathon. In april 2010 terug naar de Coolsingel voor de marathon. Uiteraard dit jaar de “thuiswedstrijden” de Ronde van West en de 5 van Krimpen. En kort geleden het 15 kilometer lange heuvelparcours van de Posbankloop en de halve marathon van Eindhoven. Momenteel ben ik bezig met de voorbereiding voor de Zevenheuvelenloop en eind dit jaar de Bruggenloop. En uiteraard kriebelt ook de marathon van Rotterdam weer. Wat was je vervelendste ervaring tijdens die marathons? (wedstrijden) Had je dat een paar weken geleden gevraagd dan had ik hartgrondig gezegd: De halve marathon van Eindhoven. Goed weggegaan op een schema van onder de twee uur. Al na zeven kilometer speelde een blessure op. De rest van de route min of meer strompelend afgelegd. Nu, nadat de teleurstelling en de pijn weg zijn is het toch een positieve ervaring. Je leert weer respect voor de afstand te hebben en extra trots op de momenten dat het wel lukt. En je leukste ? Zonder twijfel de marathon van Rotterdam. Wat is dat een geweldig gevoel: 14 maanden geleden met moeite een minuut lopen en nu de volledige 42 kilometer en 195 meter. Door dat ik op de Mariniersweg een collega oppikte die wilde stoppen heb ik mijn tempo verlaagd. Resultaat was dat we samen over de finish zijn gekomen en dat ik redelijk fit het laatste stuk heb gelopen. Je kan dan nog meer genieten van al die mensen die staan te juichen. Hoe train je? Op dinsdag en donderdag de reguliere MTK-training. Op zondag een lange duurloop met

het C-Team. Omdat een van de bijwerkingen van mijn medicijnen het camoufleren (en vertraging van herstel) van blessures is, ga ik meestal lopend naar de training en terug. In alle rust kan ik dan beter controleren of alles nog juist functioneert. De zo gemaakte kilometertjes zijn natuurlijk ook mooi meegenomen. Op vakanties en als ik weg ben voor mijn werk neem ik mijn loopschoenen mee. Ik laad dan een route op mijn Forerunner en wordt keurig gewaarschuwd af te slaan. Eenmaal onderweg wil ik nogal eens van de route afwijken en dat mooie bospaadje nemen. Heerlijk is dat: weten dat je de extra kilometers aan kan en echt verdwalen doe je niet door de kompasfunctie van de Forerunner. Ik lees alles wat los en vast zit over hardlopen en luister graag naar de ervaringen van anderen. Niet om het klakkeloos te volgen maar ik haal hier en daar wat dingetjes eruit die mij het beste aanspreken. Verder nog wensen? Als je zoals ik uit het midden van de vorige eeuw komt dan ben je opgevoed met “tel je zegeningen”. En die zijn die er genoeg. Als ik dan toch een wens mag doen dan hoop ik dat de MTK-leden zich weer gaan bezig houden met wat ons bindt. Als ik zie wie er zich allemaal inzetten en wat er voor en achter de schermen afspeelt dan kan dat alleen maar goed komen.

36

Gids voor nieuwe leefstijl Ik zou handen en vingers tekort komen om aan te geven hoeveel leden de afgelopen jaren hun MTK-lidmaatschap opzegden vanwege een hardnekkige blessure. Blessures, welke loper krijg er niet mee te maken? Zowel beginnende als gevorderde lopers zijn wel eens geneigd harder of langer te trainen dan eigenlijk goed voor het lichaam is. We willen met z’n allen tenslotte zo graag. Voor al die mensen biedt Bewust hardlopen een mogelijkheid om gezond en met meer plezier te lopen en te blijven lopen. In theorie. Want naast het lezen van het boek is meer nodig om de knop om te zetten. Elma Sandee en Ronald Valkenburg geven niet alleen een handleiding om met minder belasting te kunnen lopen; Bewust hardlopen is bijna een gids voor een andere levensstijl. Bewust en ontspannen functioneren, daar gaat het om. Wie daar serieus mee aan de slag gaat, zal niet zelden oude gewoontes af moeten leren. Dat valt niet mee. Maar

natuurlijk wel te verkiezen boven het opzeggen van je MTK-lidmaatschap… Ronald Valkenburg & Elma Sandee, Bewust hardlopen, Het Sporthuis, € 18,95. (Dick Snijders)

De wereld rond Dat mensen soms ongekende krachten in zich blijken te hebben, wordt wel duidelijk uit het verhaal van Rosie Swale Pope. Na de dood van haar man Clive was ze geestelijk gebroken maar stelde ze zichzelf toch een groot doel. Ter nagedachtenis aan haar overleden echtgenoot wilde ze de wereld rond hardlopen. Ren Rosie ren is de weerslag van de opmerkelijke reis die volgde. Met een karretje en een tentje legde Rosie in haar eentje 33.000 km hardlopend af. Soms onder extreem zware omstandigheden, soms bedreigd door wolven en beren. Onderweg werd ze aangereden door een bus en liep ze een ernstige bevriezing op. Ondertussen haalde ze echter wel veel geld op voor de Britse

kankerbestrijding en ging ze weer houden van het leven. De warme ontvangst terug in Tenby was een soort bevestiging voor haar nieuwe liefde voor het leven, de koninklijke ontvangst en onderscheiding die later volgden slechts een vervolg. Een boek dat misschien inspireert tot hardlopen maar dat vooral aanzet om zoveel mogelijk van het leven te genieten. Josie Swale, Ren Rosie Ren, Hollandia, € 14,90. (Dick Snijders)

37

De halve van Egmond van Bram Bakker Uitgeverij De arbeiderspers ISBN 9789029564650 / NUR 480,301 Bram Bakker is een psychiater die veel aan hardlopen doet. Het is eigenlijk zijn grootste passie. Hij verteld over zijn ervaringen, die herkenbaar zijn voor iedere loper. Daarnaast geeft hij ook aan wat het lopen met de psyche doet. In 27 hoofdstukken, losse verhaaltjes, geeft makkelijk lezend weer wat hij tegenkomt maar ook wat hij gelezen of gehoord heeft. Alles wat hij schrijft is terug te voeren op zijn passie: hardlopen. Een boek wat ik met plezier heb gelezen . Zie ook brambakker.com Zie ook brambakker.com In het gewone leven is Bram Bakker psychiater. Maar wat is gewoon? Zijn dagelijks leven wordt beheerst door het feit dat hij een hardloper is. Eigenlijk is hij altijd en in de eerste plaats een hardloper, en soms is hij ook psychiater. Hardlopen is zijn grote passie en zijn eerste boek dat niet over de psychiatrie gaat, kon dan ook geen ander onderwerp hebben. Toch leest u in het boek meer dan de avonturen van Bakker bij de Amsterdamse en Rotterdamse marathon, of zijn favoriete wedstrijd: de halve marathon van Egmond. Hij bespreekt ook de positieve effecten van het hardlopen op de psyche, de rol van bewegen in de strijd tegen het overgewicht en de redenen dat hardlopen nog steeds geen erkende medische behandeling is. Zelfs de schaarse schaduwkanten van het hardlopen komen aan bod: de saaie lange duurlopen in de voorbereiding op een marathon of de frustratie van een blessure die alle trainingsschemas ontwricht. En de donkere zijde van het karakter die er toe kan leiden dat een betere tegenstander toch verslagen wordt Ook allerlei historische gebeurtenissen op het terrein van de wedstrijdatletiek komen aan de orde, zoals de losse veter van Gerard

Nijboer, op weg naar zijn Europese titel, of de legendarische, maar aan lager wal geraakte Henri Rono, die altijd gas gaf als hij versnelde. Alles bij elkaar geeft dit boek een kijkje in het binnenste van een gepassioneerde hardloper. Het zal bij soortgenoten een blij gevoel van herkenning veroorzaken en bij buitenstaanders wellicht iets meer begrip voor de rennende medemens. De halve van Egmond is verschenen bij Het Sporthuis. Fragment: "Van alle dokters zijn de psychiaters het ongezonds: ze slikken vaak grote hoeveelheden van de pillen die eigenlijk voor hun pati�nten zijn bedoeld. Ze zijn zelf depressief of in de war en knopen zich gemiddeld vaker op dan hun collega-artsen. Lang verkeerde ik in de veronderstelling dat ik een psychiater was voor wie die statistieken niet golden. Weliswaar had ik een zoon uit een gesneuvelde relatie, maar ik had geen verslaving of vervelende ziekten. En zeker geen psychiatrische stoornis. Over dat laatste begon ik te twijfelen toen we net terugkwamen van vakantie en ik mijn vriendin meldde direct even een trainingsrondje te moeten lopen. Ik wilde namelijk een inschatting maken van mijn conditie. Haar reactie luidde: het is een ziekte, dat lopen van jou! Dat had vermoedelijk te maken met het moment. Het was half twaalf 's avonds en we hadden net 16 uur in de auto gezeten." Quotes: Bakker biedt een aardig inzicht in de verrukkingen en de gruwelen van het rennen. En passant brengt hij een mooi eerbetoon aan Nederlands beste loper ooit, de onderschatte Gerard Nijboer. - Elsevier. Bakker vertelt aanstekelijk en herkenbaar. -

38

De Volkskrant. 'De halve van Egmond' vind ik verrassend stimulerend en goed. - Gerbrand Bakker. Dat is toch een heel fijn boekje, dat je daar hebt geschreven. Ik denk dat elke hardloper het wel wil hebben en zal lezen. - Abdelkader Benali. Een interessant boek. - NBD Biblion Een prikkelende zienswijze. - Het Parool

Lees ook het in 2009 verschenen boek New York New York over de 100 dagen voorbereiding op de New York Marathon. Ingebonden, 160 blz. | ISBN: 9029564547 | Prijs: € 10.00 | BESTELLEN

===================================================================== Pasta met zalm, sla en kappertjes (van Linda den Ouden) Ingrediënten voor 4 personen:

- 2 el olie - 3 bosuitjes in stukjes - 125 gr champignons in plakjes - 150 ml crème fraiche - 2 el tomatenketchup - 1 el water - 300 gr gerookte zalm in reepjes - 2 el kappertjes, uitgelekt - 150 gr rucolasla melange - 300-350 gr koelverse lintpasta met kruiden of

tagliatelle Bereidingswijze: Kook de pasta volgens de gebruiksaanwijzing beetgaar en giet af. Verhit de olie in een koekenpan en bak hierin de bosui en de champignons. Roer de crème fraiche, tomatenketchup en 1 el water erdoor en verwarm nog even. Schep de zalm en de kappertjes erdoor en verwarm de saus nog 5 minuten door. Breng op smaak met zout en peper. Verdeel de sla over de borden, schep de pasta erop en verdeel de zalmsaus erover. Bereidingstijd: 15 minuten.

39

Discovery Run: tussen prijs en plezier Gewoon volhouden. Veel ingewikkelder hoeft een advies blijkbaar niet te zijn als je toch nog eens in de prijzen wilt lopen. Hoewel plezier en gezelligheid toch echt belangrijker is bij de jaarlijkse Discovery Run.

door Dick Snijders Ooit was het een eendaags evenement: ’s morgens in alle vroegte aan boord, hardlopen in Harwich-Dovercourt, een paar uur shoppen en in de kroeg hangen en vervolgens weer inschepen om rond middernacht weer in Hoek van Holland aan te meren. Anno 2010 maakt de HSS Discovery zich nuttig in Venezolaanse wateren en moeten bootreizigers naar Engeland weer rekening houden met minimaal dubbele reistijden. Dat klinkt als een nadeel maar de Discovery Run van 2010 bewees het tegendeel. Na jaren waarin de organisatie van de 10-kmloop in soms wat onbetrouwbare Engelse handen was, wordt de laatste jaren steeds het zekere voor het onzekere genomen. Hoewel gras bij start en finish nooit aan een makkelijk parcours zullen bijdragen, staat de wedstrijd als een huis.

Bier

Een groot voordeel van het schijnbare nadeel is dat er meer tijd over blijft nadat de finishlijn eenmaal is gepasseerd. De afgelopen jaren was Colchester steeds het stadje om de middag door te brengen. Dit jaar reden de dubbeldekkers door naar Ipswich. En nog steeds was er voldoende tijd over om gebruik te maken van het veel bredere winkelaanbod. Voor enkele liefhebbers van traditionele Engelse bieren (dat wil zeggen, voor mij) zorgde Ipswich echter voor veel beter nieuws: het was deze dag de afsluiting van het jaarlijkse bierfestival! Je zou bijna vergeten dat er iets sportiefs was gedaan. En dat was ik ook. Totdat ik maandag een mailtje kreeg, waaruit bleek

dat er toch wat foutjes gemaakt waren bij de indelingen van de leeftijdscategorieën. Ik had, met andere woorden, nog een prijs tegoed…

40

De natte droom Niet velen zullen zich zondag 30 mei 2010 herinneren. Ik wel. Ik ben via het bedrijf waar ik werk ingeschreven voor de 20 van Brussel, heb gloednieuwe gesponsorde kleding, ben zwaar verkouden en heb mijn kinderen de hele week nauwelijks gezien door drukke werkzaamheden. Tot overmaat van ramp is het weer bar en boos, koud voor de tijd van het jaar en het regent pijpenstelen. Eigenlijk wil ik niet naar Brussel, maar ik vind dat ik het niet kan maken om weg te blijven, er is ook nog een poule gemaakt wie de snelste loper is van het bedrijf, de opbrengst gaat naar een goed doel. Ik ga dus toch maar. Door het slechte weer mis ik de goede afslag op de snelweg in Brussel. Ik neem de volgende, rijd de stad in en verdwaal niet voor het eerst in Brussel. Ik vind de aanbevolen P+R plek niet en vlak nadat ik had besloten terug te keren naar huis rijd ik langs een metro-station met voldoende parkeerplaatsen. Ik besluit te kijken of deze metrolijn naar de startplaats gaat en dat blijkt het geval. Ik ben toch nog op tijd en ga naar de afgesproken verzamelplaats. Onze directeur, een fervent marathonloper, verwelkomt me en hij blijft de hele tijd bij mij plakken. Hij staat in een trager startvak dan ik, maar ook voor een directeur is het geen probleem over een hek te stappen en illegaal in een sneller startvak te klimmen. We praten wat over het werk en over hardlopen. Plotseling neemt het gesprek een heel andere wending. Hij vertelt dat hij met een groep werknemers de marathon van New York wil gaan lopen om geld in te zamelen voor een goed doel. Hij vraagt meteen of ik het leuk vind mee te gaan en wil helpen de reis en de geldinzameling te organiseren. Natuurlijk wil ik dat. Het stratschot van de 20 van Brussel klinkt, maar het kan me niet schelen. Die hele loop kan me gestolen worden, ik ben net uitgenodigd de marathon

van New York te lopen, de grootste marathon van de wereld, de marathon waar velen van dromen! Ik loop niet best tijdens de 20 van Brussel, het is een rotloop en ik ben ongeconcentreerd, maar het kan me niet schelen, ik ga naar New York!! Ik ben nog wel de snelste van het bedrijf, maar dat zegt meer over de anderen die liepen dan over mijn prestatie. Donderdag 4 november 2011 is het dan eindelijk zo ver, het vertrek van onze 5-daagse reis naar New York. We zijn met 25 collega’s, waarvan ik de meeste wel ken en een paar heel goed. De vlucht zit bomvol, voornamelijk lopers en de aanhang, zelfs een paar bekende gezichten. Alle gesprekken die ik opvang tijdens de vlucht gaan maar over een paar onderwerpen, te weten kilometertijden, mooie plekken om marathons te lopen, training en blessures. Een 8 uur durende vlucht lijkt op deze manier wel het paradijs. Toch wel moe komen we in een regenachtig New York aan. Laat het maar lekker regenen, het gaat allemaal om zondag, als het dan maar niet te veel regent, want dan blijft het publiek misschien weg. We zijn moe van de reis, maar het is pas middag en we kunnen het startnummer nog ophalen. De expo is op loopafstand van het hotel en we besluiten maar gelijk te gaan. De expo is indrukwekkend en blinkt uit door efficiency, mede door het grote aantal balies heb ik in een mum van tijd mijn startnummer voor de Breakfastrun, de marathon zelf en heb ik ook het felbegeerde T-shirt in handen. Nadat deze formaliteiten zijn gedaan, worden we subtiel het commerciele gedeelte van de expo op geleid. Dit is het meest indrukwekkend. Een hal ter groote van de oude scheeploods van Van der Giessen vol met alles wat een hardloper eventueel zou kunnen interesseren. Alle grote sportmerken pakken groots uit, er zijn stands met info

41

over diverse internationale marathons en sportvoeding ontbreekt uiteraard ook niet. Het is heel indrukwekkend allemaal en we vermaken ons hier een paar uur. Na de expo hebben we nog heerlijk gegeten, waarna we doodmoe om een uur of 11 terug waren in het hotel terug waren. Ik ben al meer dan 20 uur op, ik val dan ook als een blok in slaap. Later word ik wakker met het gevoel heerlijk te hebben geslapen. Ik blijf nog even liggen, maar val niet meer in slaap. Ik kijk op de wekker. Het blijkt 1 uur te zijn, ik heb net 2 uur geslapen en ben nu klaarwakker. Ik reken terug en het is 7 uur Nederlandse tijd, de tijd waarop ik normaal wakker word. Ik woel nog wat in bed, doe een paar hazeslaapjes maar kom niet aan echt langdurig slapen toe. Jetlag! De volgende dag gaan we de stad in, er is een programma voor ons in elkaar gedraaid zodat we op een enigzins zakelijk manier naar New York kijken. Het is een leuke dag met veel slenteren door de stad en geen optimale drank en eetgewoonten zo vlak voor de marathon.’s Avonds ben ik doodmoe, ik val weer als een blok in slaap, iets vroeger dan de vorige dag. Ik word weer voldaan wakker. Ik durf niet op de klok te kijken, maar doe het na enige tijd toch. Het is weer 1 uur en ik ben weer klaarwakker. Het wordt een onrustige nacht met veel te weinig slaapuren. Op zaterdag is de fameuze breakfastrun, een loop van het gebouw van de Verenigde Naties naar Central Park over 4 kilometer. De loop wordt voorafgegaan door een paar toespraken van hotemetoten, waar weinigen echt naar luisteren. Het is namelijk veel leuker te kijken naar de vreemd uitgedoste mensen uit alle uithoeken van de wereld. We zien serieuze Aziaten, swingende Brazilianen, alle Europese nationaliteiten zijn wel te vinden en vrijwel ieders nationaliteit is herkenbaar. Een spreker doet een poging de aanwezige nationaliteiten te noemen. Hij komt tot een lijstje van ongeveer 25, waarop Nederland niet

voorkomt. Oranje is ruim aanwezig en van alle kanten komt al snel het bekende en onvolprezen „Holland, Holland, Holland“. Ongelofelijk hoeveel Nederlanders er zijn, later hoor ik dat er 1500 Nederlandse deelnemers aan de marathon zijn. De loop is best leuk, het laatste deel gaat over het marathonparcours en komt uit bij de Finshplaats van de marathon. Best handig om te weten alvast, ook hoe terug te komen naar het hotel op de marathondag. De rest van de dag doen we weinig anders dan eten, drinken en rusten, wachtend op de grote dag. De spanning stijgt. Een lange nacht zal het in ieder geval niet worden, we worden bij het hotel opgehaald om 5.30 uur. De start is weliswaar pas om 9.40, maar om 7.00 worden de meeste toegangswegen naar de startplaats op Staten Island al afgesloten, dus iedereen die met de bus wil, moet vroeg op. Het belooft een ijskoude marathondag te worden. Ik zie op tegen de uren wachten in de kou. Na een paar uur in bed te hebben gelegen en zelfs een paar uur te hebben geslapen, stap ik in een stille bus, het avontuur gaat echt beginnen. We worden om 6.15 uur afgezet. Het vriest en het is donker. Er zijn 3 startdorpen, afhankelijk van de startkleur. Ik heb „blauw“ en neem afscheidt van de „oranje“ en „groene“ groep. De blauwe groep is vrij groot en we gaan op pad naar de tent. Een teleurstelling, de tent is bomvol, er kan niemand bij en we moeten dus buiten wachten. Ondanks dat ik de nodige beschermende kleding heb, zit ik al snel bibberend op de grond, net als vele anderen. We besluiten tegen elkaar te gaan zitten om een beetje warm te blijven. Koffie helpt ook en een waterig zonnetje geeft even later verdere verwarming. Gelukkig zit ik in de eerste van de 3 waves. Weer een afscheid voor even, ik mag om 8.45 op zoek naar mijn startvak. Vanaf dat moment gaat het snel. Vanuit het startvak wordt snel opgeschoven richting start lane. Weer ben ik onder de indruk van de

42

organisatie, alles gaat even soepel en even later zie ik het startdoek. Pal naast me staat een oude collega, die ik in geen jaren heb gezien. We praten wat en luisteren dan naar de speaker. Interview met de lokale favoriet gevolgd door de huldiging van een Chileense mijnwerker, die ook zal lopen. Dan een heel indrukwekkend moment, het Amerikaanse volkslied. Ik word omringd door Amerikanen die zich naar de dichts bijzijnde Amerikaanse vlag wenden en met hand op het hart vol overgave meezingen. Dan het kanon en Frank Sinatra uit de luidsprekers: “New York, New York“. Het pak gaat op gang, de eerste 1600 meter stijl omhoog de Verrozano Bridge op. Dat is nu nog makkelijk en al snel ben ik in Brooklyn, waar de lopers door een grote groep enthousiaste mensen worden ontvangen. Om de paar honderd meter een rockband met bijbehorend publiek, ik vind het buitengewoon vermakelijk. Op de lange brede lanen kan ik mijlenver vooruit kijken naar een pak mensen. Het is een prachtig gezicht, wel zie ik dat het parcours continu glooit. Ik loop lekker, heb ook weinig illusie voor wat betreft de tijd. Het parcours is voor een polderloper als ik aan de zware kant en ook de voorbereiding in de afgelopen dagen geeft geen hoop op een toptijd. Gewoon lekker lopen en genieten dus. Na het enthousiasme in Brooklyn komen we in de Joodse wijk. Er lopen een paar othodoxe joden, maar die hebben geen oog voor lopers. Een hele mijl lopen we zonder muziek of publiek, de stilte is indrukwekkend. Gelukkig komen we snel in Queensboro, waar veel Afro-Amerikanen wonen. Het is te merken aan de muziek langs de kant. Het mooist vind ik een kerkkoor, dat enthousiast een gospelsong brengt met een swingende dominee voorop. Het is dan al bijna halfweg. Nog even de Queensboro Bridge op en dan naar Manhattan. De Queenboro Bridge blijkt echter een scherprechter. Naar de top van de brug is een klim van zo’n 2 kilometer naar het 25 km punt. Ik heb het zwaar, zelf de

afdaling van die brug doet pijn. Ik moet wat terug in het tempo. We zijn dan in Manhattan, ongelofelijk wat een publiek. Wel 10 rijen dik staan ze. Weer verbaas ik me over de hoeveelheid Nederlanders. Ik ben goed herkenbaar in een oranje shirt, dus ik krijg veel aandacht. Prettig. Ik zie uit naar het 30-kilometerpunt, waar Powerbar Gel wordt uitgedeeld. Normaal neem ik het zelf mee onderweg, maar ik had besloten gebruik te maken van het aanbod. Ik pak er 2 mee en doe er direkt 1 open en spuit de gel in mijn mond. Gadverdamme! Chocola! En zo dik als een drol! Tot verbijstering van een vrouwelijk supporter langs de kant spuug ik de inhoud van het zakje voor haar op de grond. Ik baal, ik moet dus verder zonder voeding. Ik vergeet het al snel, want kort daarna volgt het voor mij mooiste moment van de marathon. Bij het binnengaan van de Bronx hangt een enorm scherm, ik schat van 20 bij 20 meter, waarop de lopers zichzelf live kunnen zien. Alle lopers vinden het leuk en zwaaien naar zichzelf. Keihard klinkt „viva la vida“ van Coldplay uit de luidsprekers. Ik vind het prachtig, denk „viva la vida“ en ben intens dankbaar dat ik marathonloper ben. De daarop volgende kilometers zijn zwaar maar mooi. Vanuit de Bronx komen we in Harlem en Harlem swingt. Ondanks de kou dansen de afro-afrikaanse dames schaarsgekleed, zij doen hun eigen marathon. Daarna volgt Central Park, een ander hoogtepunt. Een band brengt rolling van Tina Turner. Ik ben de band al een hele tijd voorbij als ik mezelf er op betrap dat ik hardop Rolling zing. Toch wel bijzonder als je bedenkt dat ik net 38 kilometer heb hard gelopen en er nog 4 voor de boeg heb. Ik moet om mezelf lachen en ontspan, kijk om me heen en geniet. Nog even en dan ben ik er, het terrein is bekend van de Breakfastrun een dag eerder. Er staat nu wel meer publiek dan de dag er voor, het kan niet beter dan dit. Ik lach en juich, wat een voorrecht om hier te mogen lopen! Ik finish, krijg een medaille

43

en een herstelpakket en wordt ook nog gefotografeerd. De organisatie is weer superefficient, de lopers mogen niet te lang blijven hangen, maar moeten door, hun persoonlijke eigendommen ophalen. Ook dat loopt gesmeerd.Ik praat nog wat met andere lopers, pik mijn persoonlijke eigendommen op, trek wat droge kleren aan en ga naar het hotel. Ik zweef, wat was dit mooi. Ik douche, eet en rust wat en langzaamaan druppelen collega’s het hotel binnen. Allemaal hebben ze een mooie dag gehad, ook al is de een wat meer tevreden over de tijd dan de ander. Ik ben best tevreden met mijn 3.36, hoewel het voor mij geen toptijd is. Ik blijk 2e te zijn van het bedrijf, beter dan dat ik had verwacht. Maar het maakt niet uit, ik heb de natte droom meegemaakt van vele marathonlopers. Ik kan me niet voorstellen dat marathonlopen ooit nog mooier gaat worden. Ondanks de vermoeidheid vieren we nog menig uurtje feest, je kan immers niet in New York zijn geweest zonder het nachtleven te hebben gezien. Ik draag vol trots mijn medaille de hele avond....

Meedoen aan loopjes ? Hardlopers lijken zich moeilijk te organiseren en te binden. Hardlopen kan immers gemakkelijk ongebonden worden beoefend. Een echte accommodatie is niet nodig, evenmin als een trainer die instructies geeft. Slechts een kleine groep sport uit prestatieoverwegingen. De meesten doen dit uit motieven van fitheid, gezondheid, plezier en om af te vallen. De overgrote meerderheid doet dit op individuele wijze of in een informeel loopgroepje. Slechts een klein deel sluit zich aan bij een atletiekvereniging. De grote, georganiseerde loopevenementen vormen hierop een markante uitzondering; zij blijken een haast magnetische kracht op de hardlopers uit te oefenen. Elk jaar is zo’n evenement weer eerder volgeboekt of is er een nieuw deelnemersrecord. En dat terwijl veel locale loopjes minder deelnemers trekken en een aantal reeds verdwenen is. In opdracht van de Atletiekunie deed dr. Maarten van Bottenburg, verbonden aan het Mulier Instituut voor sociaal-

wetenschappelijk sportonderzoek, uitgebreid onderzoek naar de deelname aan loopevenementen door lopers en loopsters vanaf 16 jaar. Hiervoor waren de 10 belangrijkste evenementen als maatstaf genomen, zoals de Dam tot Damloop, City Pier Cityloop, Tilburg Ten Miles, Egmond Halve Marathon en de Marathons van Rotterdam en Amsterdam. Onderstaande cijfers zijn aan dit onderzoek ontleend. Misschien gewoon interessant om te weten, maar zeker ook een zaak te overdenking. Nederland heeft ongeveer 16 miljoen inwoners. Hiervan zouden er 7 miljoen willen lopen, 3.1 miljoen doet dat niet en dus 3.9 miljoen doet dat wel (eens). Hiervan doet 1.4 miljhoen meer of minder regelmatig aan loopjes mee.

44

De gemiddelde Nederlandse hardloper die (wel eens) deelneemt aan loopjes:

- Is 54% man en 46% vrouw - Weegt 73 kg, is 43 jaar en 1,76 meter lang - Traint 131 minuten per week - En lopen jaarlijks 410.000 blessures op

De belangrijkste motieven van die hardloper zijn in volgorde van belangrijkheid: - Lichamelijke gezondheid 88% - Ontspanning 70% - Psychische gezondheid 57% - Afvallen/op gewicht blijven 51% - Plezier 50% Sociaal verband waarin hardgelopen wordt: Atletiekvereniging 25% Loopgroepje 19% Alleen 49% Overig ( lid andere sportver.) 7% Leeftijdscategorie waarin deelgenomen wordt aan loopjes: < 30 jaar 13% 30-55 jaar 72% > 55 jaar 13% Onbekend 1% Trainingsduur voor een evenement en hardloopfrequentie:

Niet aan sport Hardlopen Andere sport Totaal Trainingsduur Niet of nauwelijks ` 29% 5% 17% 14% 1-5 weken 16% 14% 18% 13% 6-11 weken 25% 21% 24% 26% 12 weken of meer 29% 57% 40% 36% Weet niet 1% 3% 2% 6% Hardloopfrequentie: < 1 keer per week 43% 2% 20% 8% 1 keer per week 30% 12% 31% 19% > 1 keer per week 25% 86% 48% 73% Weet niet 2% 0% 0% 0% Opmerkelijk maar vooral zorgwekkend is het gemak waarmede velen denken met niet of nauwelijks training wel even een lange afstand te kunnen lopen. Met uiteraard vaak alle blessureleed daaruit voortvloeiend. Aan blessurepreventie besteden wij altijd veel aandacht. Wij prijzen wij ons gelukkig dat degenen die al langer bij ons lopen overtuigd zijn dat je voldoende en op de juiste manier moet trainen voor loopjes en we doen ons best

45

beginners ook van deze wijsheid te overtuigen. Maar wat ook onze aandacht verdient: waarom is de belangstelling voor lokale loopjes zo gering? Wij vallen als MTK voor wat betreft trainingsduur en frequentie in de gezonde categorie van 36% en 73%. Perfekt dus voor deelname aam loopjes. Maar waarom doen we dit dan niet! Er zijn er bij ons in de omtrek het gehele jaar door genoeg. Onze eigen cross trok vijftig volwassen deelnemers en zeven jeugdigen. Van deze vijftig volwassenen waren er maar zeven lid van MTK. Een triest aantal en dat op ons grote ledenbestand. Misschien is het crossen niet ieders favoriet, maar de totale deelname was weer minder dan vorig jaar. Als MTK trainers, commissies en bestuur willen wij met enthousiasme proberen hier verandering in te brengen. Wij hopen dat dit enthousiamse overslaat. Op dinsdag- en donderdagavond trainen we. En trainen doe je voor een bepaald doel. Natuurlijk staat het geweldig als je kunt zeggen dat je b.v. aan de Zevenheuvelenloop in Nijmegen mee hebt gedaan (dit jaar weer een nieuw deelnamerecord van 32.000 !). Maar lokale loopjes bieden kleinschaligheid, gezelligheid en, als antwoord op het veel gehoorde argument, je bent niet je hele dag kwijt. Wij zijn benieuwd naar de ontwikkelingen. Kees de Haard

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

AFSCHEID VAN EEN FENOMEEN Tijdens de laatste editie van de New York-city marathon viel Haile Gebrselassie rond de 25ste kilometer uit met een knieblessure.Tijdens de enige grote stadsmarathon die hij nog nooit gewonnen had. Na afloop, gedurende de persconferentie kondigde hij met tranen in zijn ogen zijn afscheid aan:”ik stop, ik wil niet meer afzien”. Een kleine, grote man, 37 jaar, belangrijk voor de atletiek vanwege zijn prestaties, zijn uitstraling en zijn maatschappelijke betrokkenheid.

Eigenaar, in Ethiopie van een internationale investeringsmaatschappij met meer dan 500 werknemers en een toekomstige rol toebedacht als politiek leider van zijn land. Enkele jaren geleden moedigde ik hem aan tijdens een regenachtige CPCloop, geel tenue, borst vooruit, eeuwige glimlach, eeuwige roem, geweldig! Vanavond stond in de krant het bericht dat Haile is teruggekomen op zijn besluit om te stoppen, dit heeft gezegd in een moment van enorme teleurstelling en zich alweer richt op zijn volgende race.

HAILE, GEEN LEEUW VAN JUDA, MAAR TOPATLEET KLEIN VAN STUK, GROOT VAN DADEN, IEMAND DIE JE NIET SNEL VERGEET BORST VOORUIT, RECHTE RUG, BIG SMILE, BLINKENDE TANDEN RECORDHOUDER OP ZOWAT ALLE LANGERE AFSTANDEN JE GAF MIJ VREUGDE, BEWONDERING, EEN WAARDIG KAMPIOEN HAILE, ASJEBLIEFT, 37 JAAR IS VEEL TE VROEG VOOR JOUW PENSIOEN André Voets

46

Terug naar de toekomst Wanneer jullie mijn schrijfsel niet alleen onder ogen krijgen maar ook nog lezen, is de Oil en Steel crosscompetitie al weer in volle gang. En wanneer ik dit schrijf is de eerste van de drie, de onze dus, net gelopen. Tot mijn grote verdriet deed er maar een schamel aantal MTK-ers mee. Ik weet wel, de cross is in Nederland helaas niet zo populair en tot mijn spijt heb ik er weinig aan kunnen bijdragen om het crossen een onderdeel te laten worden van de Nederlandse sportcultuur. Dat kwam door een voorval uit mijn jeugd en dat zat zo. Vroeger moest je nog in militaire dienst. Ik zeg dat maar even voor de duidelijkheid, want als je zegt dat er vroeger dienstplicht was in plaats van een vrije keuze om al dan niet militair te worden, staan veel jongeren je nogal puddingachtig aan te kijken. Afijn, je moest gekeurd worden en ik werd goedgekeurd. Lichting 1970, de provo-, hippie- en langeharentijd, waarin tegen zo ongeveer alles geschopt werd waar maar tegen te schoppen viel, dus ook tegen de dienstplicht. Maar ik was een welopgevoed jongmens van het slag “ferme jongens, stoere knapen” en “’t is plicht dat iedere jongen aan d’onafhankelijkheid van zijn geliefde vaderland zijn best krachten wijdt”, dus och, het moest maar. Bovendien een beetje lichamelijk en sportief bezig zijn, dat beviel mij wel. In afwachting van de definitieve oproep de wapenrok (zo heette dat echt: rok) te gaan dragen, viel mijn oog op een advertentie voor de militaire crosskampioenschappen. Ik was al kampioen veldlopen van mijn school geweest en crossen leek mij iets geweldigs. Nog nooit zelf aan meegedaan maar wel op tv gezien. Prachtig dat gedraaf door de natuur. En aan het eind die geweldige lauwerkrans om de nek van de winnaar. Ik zag het al voor me. Ik verzocht mee te mogen doen en waarempel, het mocht. Zoveel spontaan enthousiasme zag de legerleiding niet meer bij al dat langharig tuig. In mijn droom gebeurde het al: ik kwam glorieus als eerste over de finish, een dolenthousiast publiek en de organisatie legde mij de lauwerkrans om de nek. Ik maakte de cross in Nederland razend populair. Hele straten, pleinen en bruggen werden naar mij vernoemd. De werkelijkheid werd toch iets anders. Aan het parcours lag het niet en het weer werkte ook mee: het regende ouwe wijven en de ondergrond die normaal veel afwisseling bood, was nu één lange modderpoel. Altijd was ik snel weg, maar onder deze omstandigheden was ik niet weg te branden. En eigenlijk moet je wel als een raket weg, want er stonden meer dan honderd man schouder aan schouder op een grasveld dat na zo’n tweehonderd meter een soort trechter werd en waar je vervolgens

scherp links over een bruggetje moest. Door mijn beroerde start kwam ik voor het bruggetje aardig in de knel en werd ik bijna het water ingelopen. Half aan het bruggetje hangend en met mijn rechtervoet in het water moest ik netjes op mijn beurt wachten om weer tussen te kunnen voegen. En toen begon de onmogelijke inhaalrace op dit onbegaanbare terrein, althans voor mij dan. Al bij de eerste die ik achterhaalde ging het volledig fout. Een in de weg liggende boomwortel en daar ging ik, voorover in de prut en met de spikepunt van mijn rechterschoen haalde ik mijn linkerkuit open. Maar als jongen van Jan de Witt en Michiel de Ruyter liet ik mij niet kennen. De adrenaline spoot door mijn lijf en ronde na ronde haalde ik diverse lopers in. Met nog een ronde te gaan hoorde ik het publiek juichen. Herkenden ze in mij toch het pure crosstalent. Midden op het pad en fier met de borst vooruit liep ik op een aantal mij toezwaaiende officials af. Helaas, ik liep dan wel, maar zwaar in de weg. En wel voor de winnaar, ene Bram Wassenaar, die met een ronde voorsprong vlak achter mij zat. Een overijverige official duwde mij op de streep opzij waardoor ik dankzij de gladde ondergrond voor de ogen van de toeschouwers opnieuw languit in de modder kletste. Ik wurmde mij glibberend overeind en onder daverend gelach spurtte ik tierend weg; de laatste ronde moest volgemaakt worden. Maar de coördinatie was uit mijn lijf verdwenen. Nog vier keer in die laatste ronde smakte ik in de modder en uiteindelijk kwam ik volkomen gedesillusioneerd maar gelukkig onherkenbaar over de finish. Het is tussen mij en het crossen nooit meer goed gekomen. En nu ik zoveel ouder en wijzer ben geworden is dat erg jammer. Ik zou die eerste cross zo graag over willen doen. De cross tot kunst verheffen, duizenden ervoor interesseren, de sport Olympisch maken. Ach en er hoefde maar één plein naar mij genoemd te worden. Als daar maar alle crosstoppers gehuldigd zouden worden. Ook Feyenoord mag er buiten het crossseizoen gebruik van maken, Als ze het maar netjes achterlaten. Die cross nog eens over doen. Wie heeft er voor mij een tijdmachine? Kees de Haard

47