Motorvakantie 2003 Rondrit door Schotland

Motorvakantie 2003

Rondrit door Schotland

Schotland per XJR 19 – 29 augustus 2003

Auteur en © EgbertO [email protected] Pagina 2 van 36 pagina’s

Overzicht etappe’s :

19 Augustus Assen – Europoort

20 Augustus Hull – Galashiels

21 Augustus Galashiels – Furnace

22 Augustus Furnace – Ardshealach

23 Augustus Ardshealach - Skye / rondje Skye

24 Augustus Skye Ullapool

25 Augustus Ullapool- Thurso

26 Augustus Thurso - John O'Groats - Inverness

27 Augustus Inverness – Edinburgh

28 Augustus Inverness – Hull

29 Augustus Europoort – Assen



Inleiding

Toen ik dit voorjaar in Engeland was voor het weekend van de Britse XJR-

rijders, kreeg ik heel sterk het gevoel om dit jaar weer naar Schotland te gaan.

Het was wel leuk daar in het zuiden, maar Schotland geeft toch een heel ander

gevoel. Het verlatene dat je daar in Schotland kunt voelen, miste ik toch wel een

beetje. En vooral de weidse uitzichten nog het erg ruige heuvellandschap, die

had je niet in het zuiden. Het is daar glooiender, wat zachter. En wat het gevoel

ook versterkte was het feit, dat ik gehoord had van het Falkirk Wheel. Een

soort van scheepslift om schepen van het ene kanaalpand naar het volgende

kanaalpand te transporteren. Op het internet had ik reeds plaatjes gezien en

een animatie film. Een heel vreemde konstruktie om een serie van elf sluizen te

vervangen. Maar de reis zou anders worden dan vorig jaar. Toen was mijn

inbreng beperkt tot het kiezen van de reis, het regelen van de boot en het

betalen. De laatste twee zouden blijven, de reis zou ik zelf regelen, of anders

gezegd het niet regelen. Een nadeel verleden jaar vond ik onder andere, dat ik

elke avond terug moest naar hetzelfde B&B Dat hield toen in, dat ik dezelfde

weg soms twee of drie keer moest rijden. Dat wilde ik nu niet. Ik had genoeg

B&B's gezien om onderweg wat te kunnen vinden. Maar delen van de reis wilde ik

wel over doen. Toen ik een keer in een chatsessie met de Britse XJR-owners er

over vertelde waren er een aantal die een overnachting aanboden. De meeste

lagen erg uit de route of zo dicht bij elkaar, dat de reisafstanden er tussen te

gering waren. En verder schept het vaak ook weer verplichtingen waar ik geen

behoefte aan had. Dus werden ze bijna allemaal afgewezen. Een rijder – Bainze

uit Hereford - stelde voor om elkaar nog eens weer te ontmoeten. Mede door

hem was ik indertijd ook naar Broadway geweest. Hij stelde voor op de zaterdag

op het eiland Skye (http://www.route-u55.co.uk/). Daar was een B&B, waar je de

eerste keer alleen maar binnen kwam als je op de motor kwam. Daarna was -

onder omstandigheden - een auto wel toegestaan. Toen mijn plannen een

bepaalde graad van zekerheid hadden, stelde Donna - ook een actief lid van de

Britse XJR-owners - voor om speciaal voor mij op een avond bijeen te komen.

Leuk voor de groep en leuk om eens de namen naar gezichten te kunnen vertalen.

Na mijn plannen met haar plannen te hebben vergeleken stelde ze voor om dat

dan te doen op de woensdagavond in de tweede week. En ik mocht bij hen ook wel

een nacht slapen. Dat aanbod accepteerde ik. Het zou een aantal problemen

voorkomen. En ook bood ze aan, dat of zij of haar vriend mij zouden oppikken bij

een servicestation net over de Forth-brug. Om mijn bereikbaarheid wat te

vergroten schafte ik alsnog maar een GSM aan. Eindelijk had ie er een. Voor het

reisplan had ik nu maar vaste punten : de datum van beide overtochten, de

ontmoeting op Skye en Donna’s avond. Alle andere punten konden wat geschoven

worden. Allen de volgorde lag redelijk wast vanwege de route.

http://www.route-u55.co.uk/



Omdat de weken voor het vertrek het erg warm was geweest had ik weinig

kunnen doen voor de fysieke voorbereiding. Wel een paar nieuwe laarzen

gekocht, maar nog nooit aangehad en uitgeprobeerd. Hoe waterdicht zouden ze

zijn? En of er wel op te lopen viel? Maar van de oude wist ik zeker dat de niet

meer waterdicht waren.

Wel nieuwe banden gemonteerd, maar nog nooit mee gereden. En hoe anders

zouden deze Bridgestones nou rijden vergeleken met de Dunlops? En deze

Bridgestone waren van het type BT 020 NT. En dat NT baarde mij zorgen. Want

gebruikte Microsoft deze aanduiding ook niet? En hadden we op kantoor niet

ondervonden dat dat NT ook wel : Nooit Toepassen, Not Tested etc. kon

betekenen? Nee, als UNIX-man had ik het niet zo op deze “New Technology”.

Zou dat onderweg betekenen, dat geregeld een Ctrl-Alt-Del zou moeten

indrukken?

Verder moesten er nog andere aanpassingen gedaan worden. De verlichting boven

de fietscomputer zou alleen maar moeten werken als het echt nodig was. Hij was

te prijzig om constant te gebruiken. Dus met een relaisje en een diode. En er

moest stroom komen voor de GPS. Het apparaat was te duur aan batterijen. Via

Ebay in Duitsland had ik een omvormer gekocht en deze moest ook nog even

ingebouwd worden. Werk dus in overvloed, waarbij sommige maar even

provisorisch werden gedaan.

Ook had ik een setje handbeschermers gekocht bij Polo in Duitsland. Van die

handbeschermers zoals je vaak op Off-road motoren ziet. Ik hoopte dat deze

wat extra bescherming zouden geven in slecht weer. Na montage had ik wel al

gezien, dat de handen er niet helemaal goed achter zaten, maar tijdgebrek –

voor bedenking en uitvoeren van een betere oplossing – deden mij besluiten het

eerst maar even zo te laten.

Toen ik vrijdags voor de afvaart de boot wilde regelen, kwamen er weer nieuwe

problemen. Het meisje bij P&O kende de kode van Promotor niet en bij haar

begonnen de prijzen van een retour vanaf € 223. “En u zegt maar even meneer

wat voor hut U daar nog bij wilt hebben.” Op mijn mededeling, dat ik prijzen

had, die veel lager waren en waar de hut bij inbegrepen was, daar wilde ze niks

van weten. Maar ze toonde haar goede wil. Ze zou even gaan informeren 's

avonds bij collega's en dan zaterdag na één uur weer terugbellen. Alleen bleek

zaterdags niets van haar goede wil. Er werd niet gebeld. Omdat het toch wel erg

begon te dringen, besloot ik om in elk geval ook Promotor even in te lichten met

een mailtje. Maandagmorgen belde ik zelf alvast maar weer met P&O en het

meisje, dat ik toen aan de lijn, kreeg wist na het noemen van kode S42, dat het

om een aanbieding van Promotor ging. Binnen een kwartier had ik het geregeld.

Een retourovertocht inklusief een twee persoonshut - voor mij alleen - en twee

keer een ontbijt voor maar € 134. Dat sloot beter aan bij mijn ideeën. Later



kreeg ik nog een mailtje van Promotor dat de klacht vaker voorkwam en dat ze

dinsdag een gesprek zouden hebben met P&O hierover en dat ze van P&O nog

kontakt met mij zouden opnemen. Dinsdagmorgen werd ik door P&O gebeld.

Verbaasd waren ze dat ik nu wel een ticket had, maar ja, het verloop van

personeel en dat kon dan niet goed worden ingewerkt of kende alle regelingen

niet.

De Yamaha voor de garage, gereed voor vertrek, uitgerust met de handbeschermers

De koplamp reeds afgeplakt voor het linksrijden



Dag 1 - dinsdag 19 augustus 2003 - a/b Pride of Hull

Vanmorgen werd alles op de Yam gepakt en in de loop van de middag vertrok ik,

uitgezwaaid door mijn vrouw. Die morgen was het eindelijk begonnen te regenen,

maar 's middags was het gelukkig weer droog. De regenjas kon op het buddyseat

blijven liggen. Met een tussenstop bij ma Dijkstra kwam ik bij de poort in

Europoort en daar lagen mijn papieren reeds op mij te wachten. Alles netjes

geregeld : overtochten, hutpapieren en de ontbijten. Snel werd de Yam aan

boord gereden. Het was druk met motorfietsen, Veel Britten, die terug kwamen

van de GP van Tsjechië en dan een aantal GoldWings, die naar een treffen in

Kelso zouden gaan. En verder een groep met oude Harley's. De ruimte, die

eigenlijk voor de motoren was, was al vol, zodat we ergens anders werden

geparkeerd. Daar ontbraken echter de speciale voorzieningen om de motoren

vast de zetten. Het was volgens mij één van de oprijbruggen en we konden de

motoren vastzetten aan de leuningen van die bruggen. Er zou niet veel zeegang

zijn dus veel extra maatregelen hoefden we niet te nemen. Het personeel hield

zich afzijdig, zodat we zelf verantwoordelijk zouden zijn van het vastsjorren van

de motoren. Gewoon met een zijkoffer tegen een leuning en dan vasttrekken

tegen die leuning leek mij een goede oplossing. Daarna gauw naar de hut en de

motorkleding uit. Stilstaan met de uitrusting aan, dat was zweten. Na wat

moeilijkheden kwam ik in mijn hut. Gauw het motorpak uit en toen weer naar

buiten. Hoog vanaf het schip had ik een mooi uitzicht over de haven en het

beladen van de “Pride of Hull”. Ook besloot ik om de GSM even uit te proberen.

Ik belde even met Willy om te zeggen dat ik nu aan boord was en dat alles goed

ging. De GSM werkte dus goed. Het was tijd voor een bak koffie vond ik en dus

weer naar binnen, om later weer naar het bovendek te gaan en het laden van de

boot te bekijken, gevolgd door het losmaken en uitvaren. Ook nu was de

Maeslandtkering weer duidelijk zichtbaar. Toen we bijna buitengaats waren, ging

ik naar binnen en dronk nog een bak koffie om vervolgens vroeg de hut in te

duiken. Woensdag kon wel eens weer een lange dag worden.

Overzicht uitlezing boordcomputer dinsdag 19 augustus 2003

Afstand Gemiddeld Tijd Maximum

0 0 Tot vandaag

256,90 103,07 2:29:33 145,0 Vandaag

256,90 2:29:33 Totaal



Ondergaande zon in Europoort



Dag 2 - woensdag 20 augustus 2003 - Galashiels

's Nachts werd ik een paar keer wakker van een autoalarm, dat afging. Nu zat er

tussen mijn hut en het autodek nog een dek met hutten, zodat die het nog beter

konden horen. Ik was al uit bed, voordat de mededeling kwam dat het zes uur

was. Daardoor was ik ook voor de drukte aan in de eetzaal. Ik nam een uitgebreid

Engels ontbijt. Kon het vakantiegevoel alleen maar versterken. Toen ik bij de

motor kwam en alles weer inpakte (bagage en berijder) zag ik, dat de eigenaren

van de groep oude Harley's - net voor mij - er nog niet waren, even als de beide

Polen van de motoren achter mij. Toen zij er eindelijk waren en vertrokken, was

het hele autodek bijna leeg. Daar stonden ook alleen nog enkele verweesde

auto's. Maar waar zou ik mij zorgen over maken. Over tien dagen moest ik weer

in Hull zijn. Na enkele rotondes was het Engelandgevoel weer terug. Het links

rijden ging weer alsof ik nooit anders had gedaan. Maar ja met een motor met

het stuur in het midden gaat dat natuurlijk wel een stuk gemakkelijker. En had ik

het in Nederland al niet vaak genoeg geoefend door die langzame auto's die

rechts rijden steeds maar over de linkerbaan in te halen? Ondanks dat ik het

roadboek van vorig jaar gebruikte waren er hele trajekten, die ik niet herkende.

Ik wist mij zelfs niet meer te herinneren, dat in het eerste deel tot NewCastle

zoveel gewoon - wat we in Nederland provinciale wegen noemen - zaten.

Blijkbaar waren de herinneringen aan de kleinere, bochtige wegen in Schotland

erg overheersend geweest. Maar na de kruising met Hadrian's Wall ging de route

over kleinere wegen met de z.g. passing places in de wegen, die te smal waren

voor twee auto's. Veel van die wegen, die ik 2-3-4-3-2 wegen noemde, omdat ik

steeds aan het op- of terugschakelen was zonder in de hoogste versnelling te

komen. Maar ook wegen die je aandacht goed vragen, want door de beperkte

breedte wordt het middendeel niet altijd schoon gereden. Veel plekken met

rommel midden op de weg. Daar komen geen autowielen om de boel aan de kant te

rijden En natuurlijk veel blinde bochten en heuveltoppen. En als dan weer dacht

dat ik fout zat en niet goed had opgelet, was er weer een punt waarvan ik zei :

Heb ik verleden jaar ook gezien. Tijdens het laatste deel begon het nog wat te

miezeren waarop ik besloot om het regenpak maar even aan te doen. Echter na

een tiental kilometers was het weer droog en werd het regenpak weer

opgeborgen. In Galashiels wilde ik kijken of het mogelijk was om bij hetzelfde

B&B te kunnen overnachten als vorig jaar. Maar de deur zat dicht en er was geen

bel. Een dame. die zag dat ik er naar stond te kijken zei dat er om de hoek ook

een B&B zat. Daar hadden ze nog een kamer vrij, zodat ik voor deze nacht onder

dak was. 's Avonds ging ik Galashiels nog even in om wat te eten en wat Schotse

ponden te halen. Kon ik mijn Engelse ponden bewaren tot ik weer in Engeland zou

zijn.



Overzicht uitlezing boordcomputer woensdag 20 augustus 2003


256,90 2:29:33 Tot vandaag

410,42 62,61 6:33:19 135 Vandaag

667,32 9:02:52 Totaal

Falkirk Wheel – De bak in het ‘bovenste oog’ kan naar beneden draaien



Dag 3 - dondersdag 21 augustus 2003 - Furnace

De weerman had woensdagavond voor donderdag voorspeld, dat de regen in de

loop van de dag vanuit het noordwesten naar het zuidoosten zou trekken. Voor

de morgen had hij westelijk van Edinburgh nog even een zonnetje achter een

wolkje getekend. En ik wilde even westelijk van Edinburgh het Falkirk Wheel

(http://www.falkirk-wheel.co.uk/) bezoeken. Kon ik dat tenminste nog in droog

weer doen. Echter voor dat ik in Falkirk aan kwam, regende het al. Dus met

gewone kleren aan, daarover het leren pak en vervolgens het regenpak bezocht ik

het Falkirk Wheel. Werd ik toch nog nat. Maar wel van binnen uit. Dat ik erg

onder de indruk raakte, kon ik niet zeggen. Maar dat lag misschien mede aan het

feit, dat ik reeds wist wat ik kon zien en dat het formaat tegen viel. Maar als

stukje techniek was het leuk om het eens van dichtbij te zien. En misschien was

het slechte weer er ook wel deels schuld aan. Ik was met heel andere dingen

bezig. Droog houden en hoe ver gaan we c.q. komen we vandaag. Na het bezoek

ging de reis aan de hand van de beschrijving die ik reeds had gemaakt. En

onderweg bij het Carron Valley stuwmeer kreeg ik weer hoop. De heuveltoppen in

de verte werden beschenen door de zon. En even later zag ik schaduwen

verschijnen. Zou ik dan al door de buien heen zijn ? Mijn hoop werd korte tijd

later weer wreed verstoord. Het regende weer stevig op. Ik zag dan ook weinig

van de omgeving. Ik was bezig met het rijden op natte wegen. Op de borden zag

ik dat ik langs Loch Lomond reed, maar er was bijna geen overgang te zien tussen

het grijze meer en de grijze regen. Ik besloot om te proberen zo ver mogelijk te

komen. Misschien kwam ik wel al door de buien heen Ik was immers toch al nat.

Wel zag ik dat er vele watervallen waren en dat de bergstroompjes erg ruwe

stromen werden. Aan de hand van de begroeiing, die nu in het water hing kon je

zien dat het peil veel hoger was dan normaal. Ik had mij voorgenomen in de

tweede helft van de middag uit te kijken naar een B&B. Maar toen ik wel een

B&B, wilde zag ik de bordjes hangen van 'no vacancies', tenminste in de dorpjes

en steden. Daar zocht ik eerste instantie, want dan kon ik daar 's avonds even

wat gaan eten. Zo ging ik verder, maar na Inverary besloot ik dat elk B&B welkom

zou zijn. In een dorpswinkeltje kocht ik wat eten, zodat ik 's avonds in elk geval

zou kunnen eten. En toen ik weer op de weg was, stond er een verwijzing naar een

B&B op een boerderij. De kamer was nog vrij zei de dame, maar nog niet

opgeruimd na de gasten van deze morgen Ik had geen bezwaar daar op te

wachten. En terwijl ik daar op wachtte, kwamen er ook nog twee meisjes, die ook

een kamer zochten en al diverse keren een negatief antwoord hadden gekregen.

Ik had ze beide ook al zien lopen in Inveraray, toen ik daar bezig was met

tanken. Nou, als ze genoegen namen met een kamer met stapelbed, dan konden

ook zij wel onderdak krijgen. De landlady vertelde, dat dit weekend een Bank

Holiday was in Groot Brittannië. A.s. maandag zou iedereen vrij zijn en daarom

http://www.falkirk-wheel.co.uk/



gingen vele Britten er even uit voor een lang weekend. Vandaar dat alles vol was.

En zij raadde ons aan om morgen vroeg te beginnen met het zoeken van een B&B.

Maar ik had nu een kamer met een heel mooi uitzicht over Loch Fyne. Op mijn

kamer at ik wat uit mijn 'lunchpakket' Een paar boterhammen met kaas.

Overzicht uitlezing boordcomputer donderdag 21 augustus 2003


667,32 9:02:52 Tot vandaag

265,51 63,67 4:10:11 122 Vandaag

932,83 13:13:03 Totaal

Uitzicht naar het B&B van vandaag - de witte boerderij midden op de foto



Op A816 in de buurt van Ardfern

Dag 4 - vrijdag 19 augustus 2003 - Ardhealach

Vrijdag morgen leek het weer redelijk. Het was nog een beetje nattig, maar niet

zo nattig dat ik de regenbroek aan deed. Wel deed ik de jas aan. Kon deze wat

drogen, net als andere delen van de uitrusting. Vannacht was niet alles droog

geworden. Doordat ik gisteren in de regen niet goed had opgelet, moest ik mijn

routeplan herzien. En ik was verder gekomen dan dat ik verwacht had. En was in

Inverary rechtdoor gegaan waar in mijn oorspronkelijk plan rechtsafslaan stond.

Ik was te ver naar beneden gegaan langs Loch Fyne en ik besloot om dan toch

maar wat verder naar beneden te gaan. Gewoon de A83 tot Lochgilphead en dan

via de kustweg omhoog naar Mallaig voor de veerpont naar Skye. En daar stonden

nog twee dagen voor. Onderweg werd af en toe gestopt om wat van de omgeving

te genieten. Van de weidse uitzichten over de baaien, de grillige heuvels. In

Benderloch zag ik een winkel met daarbij een koffieshop. Maar ik was natuurlijk

al weer te ver. De Yam werd gekeerd en ik even terug. Het was echt een

koffieshop en ze hadden ook lekker gebak. Ginger cake. De bestelde koffie bleek

wel pot met twee koppen koffie te zijn. Daar had ik als ambtenaar natuurlijk

geen moeite mee. En ik kwam bij Connel over een oude brug. Van afstand was

niet te zien dat het om een oude brug ging, maar toen ik er dicht



Gezicht op Ardfern



bij was, zag ik een bord met de tekst dat de brug gebouwd was in 1903 en ik kon

het ook zien toen ik op de brug reed, dat de onderdelen niet als massawerk

waren gemaakt. Maar er was natuurlijk geen ruimte meer om even te stoppen

voor een plaatje. Een mooie reden om daar nog eens heen te gaan. Toen ik bij de

pont over Loch Linnhe naar mijn portemonnee zocht, zei ik met een lach tegen de

man, dat ik meende, dat buitenlandse motorrijders geen tol behoefden te

betalen. Ook hij kreeg een grijns op zijn gezicht en zei daarop dat het goed was.

Aan Loch Sunart stopte ik voor een lunchpauze. En het was er erg stil. Ik hoorde

alleen het ruisen van de wind, het ruisen van het water in het tinkelen van de

Yam. Dit vanwege het afkoelen van de motor. De kleine vliegjes hoorde ik niet.

Wel vernam ik ze, want ze begonnen steeds irritanter te worden. Ik vertrok

daarom maar. Ik besloot om vandaag maar niet veel verder te gaan. Het trajekt

voor morgen zou niet zo erg lang meer zijn. Bij het derde B&B had ik geluk. Weer

een tweepersoonskamer. De dame deed er eerst wat moeilijk over, - het was een

twee-persoonskamer - maar toen ik vroeg wat de prijs was voor twee personen

vond ik deze best meevallen. De totaalprijs lag in een kategorie waarmee ik geen

moeite had. Voor mezelf had ik vooraf gesteld, dat ik uit zou gaan van een prijs

van ca. £ 20,=. En dat bedrag vroeg zij voor de twee persoonskamer. Hoefde ik

niet langer te zoeken. Ik zei dat ik gewoon voor twee personen zou betalen. Dan

had zij geen inkomstendelving en ik had onderdak. En toen ze hoorde dat ik

gewoon boterhammen zou eten omdat ik het motorpak niet weer wilde aandoen,

bood zij aan, dat ik ook nog een bord soep kon krijgen. Nadat ik mij had

geïnstalleerd, ging naar de heuveltop vlak bij het huisje en ging daar zitten om te

genieten van de rust en het uitzicht. Bij de soep kreeg ik ook een paar

sandwiches.

Overzicht uitlezing boordcomputer vrijdag 22 augustus 2003


932,83 13:13:03 Tot vandaag

203,32 58,35 3:25:36 110 Vandaag

1136,15 16:38:39 Totaal



Het B&B op Skye

Dag 5 - zaterdag 23 augustus 2003 - Breakish

Zaterdagmorgen probeerde de zon door te breken. Tijdens het inpakken van de

motor werd ik belaagd door een zwerm kleine vliegjes. Normaal heb ik daar niet

zo'n last van, maar deze waren heel erg vervelend. Zo vervelend, dat ik af en toe

naar binnen vluchtte. Toen kreeg ik een idee. Ik deed de helmmuts op. Hadden

de vliegjes een veel kleiner deel dat ze konden belagen. De landlady keek wel erg

vreemd, maar toen ik aan gaf waar het om ging, lachte ze. Het ontbijt leek wel of

het toch weer voor twee personen was. Zo uitgebreid. En of ik wel genoeg had,

want anders werd er nog wat bij gedaan. En bij het betalen moest ik haar er wel

even aan herinneren, dat ik 's avonds ook nog wat had gegeten. Anders kwam dat

niet op de rekening. Daarop vertrok ik. Omdat ik de route zo wist, had ik geen

routeroller op de motor gedaan. Maar toen ik in het laatste deel naar Mallaig zat,

viel mij op, dat de naald van de benzinemeter wel erg laag stond. Zonder

routeroller kon ik de benzinemeter weer zien. Het leek of de naald lager stond

dan anders voor hij op reserve moest. Ik kontroleerde de stand van de

benzinekraan en kontroleerde nogmaals. Het pijpje , dat normaal de stand voor

reserve maakt, zou toch niet afgebroken zijn? En dan een eind berg op moeten

met de motor, leek mij niet leuk. Maar toen de motor wat inhield en



Uitzicht op Skye nabij Bracadale

weer goed liep, nadat ik op reserve was gegaan, wist ik dat er niks mis was.

Gewoon erg zuinig vandaag. In Mallaig tankte ik even en kocht vervolgens een

kaartje voor de veerboot naar Skye. Toen ik tijdens het wachten tot dat de

boot zou komen wat rondliep, zag in de naastgelegen haven de kop van een

zeehond bovenkomen. Als motorrijders mochten we als eersten aan boord, maar

we konden pas als laatsten weer van boord. Rustig toerend ging ik richting

Breakish. Ik zag toen al, dat Skye een eiland was met kontrasten. Redelijk hoge

bergen, bossen, maar ook uitgestrekte heidevelden. In Breakish ging ik op zoek

naar mijn B&B voor vannacht. Door slecht lezen van de routebeschrijving was ik

een hele tijd aan het zoeken, maar toen ik het de andere kant eens op reed, zag

ik het bordje voor het Bikers B&B. De baas was uit, maar zijn moeder ving mij

op. Op een papiertje stond een verbasterde naam, die wel op mijn naam leek. Op

de keukentafel stond koffie en thee. Ik kon pakken wat ik wilde en de

koekjesdoos werd voor mij open gehouden. Ik pakte de kleding uit zodat die wat

kon luchten. Daarna besloot ik een rondje over Skye te gaan maken. De wegen

waren goed en dus geschikt voor snel rijden. Meer van het 4-5-4 type met bijna

geen wegen met de z.g. passing places. Eigenlijk niet de soort wegen waar ik voor

naar Schotland was gekomen. Verder was Skye wel een eiland met kontrasten en

af en toe mooie uitzichten en hoge bergen. Maar misschien leken de bergen welk

hoog doordat de zee als referentie zo dicht bij was. Wel kreeg ik problemen met

mijn GPS het scherm werd af en toe helemaal blauw of er verschenen strepen



over het scherm. Ik was bang dat ik de gegevens kwijt zou zijn, maar dat viel

gelukkig mee. Ik schakelde de GPS maar uit en besloot deze alleen in te

schakelen als ik gegevens nodig had, om b.v. een plek vast te leggen waar ik een

foto had gemaakt. Onderweg zag ik nog het einde van een ongeluk. Twee motoren

ernstig beschadigd en een auto in de afrastering. Het bleek - aldus de baas van

het B&B ’s avonds - dat de bestuurder van de auto in een kennelijke staat aan

het oefenen was voor het rijden op het vasteland. En das erg vervelend als je zo

één tegen komt in een lange, blinde bocht. 's Avonds zaten alle gasten (vijf

personen) samen met de baas aan de tafel in de keuken. Bij het genot van koffie

of thee werd er natuurlijk over motoren gesproken. Of aan motoren

gerelateerde zaken. Zo kwam ook het thema Applecross over de tafel. Het bleek

dat er – buiten mij - van de andere vier er nog maar één hem zelf had gereden.

Hij had het indertijd gedaan met zijn vrouw achterop. Zij had de ogen meestal

dicht gehad vanwege de afgronden. Ze vond zichzelf nu nog niet vaardig genoeg

om dit te kunnen doen en vond haar 500 Kawa er eigenlijk ook wat te licht voor.

De andere twee hadden plannen en konden deze niet bijstellen. En ze meenden in

een weerbericht te hebben gehoord, dat er nog wat regen kon vallen. Het werd

hun dan toch te link. De baas vond nog een boekje met een beschrijving van de

Applecross. De auteur verwoordde zijn gevoelens als dat het met de motor

Applecross over te gaan net was alsof het deltavliegen was met een motor.

Overzicht uitlezing boordcomputer zaterdag 23 augustus 2003


1136,15 16:38:39 Tot vandaag

239,48 62,42 3:50:18 131 Vandaag

1375,63 20:28:57 Totaal



De ‘oprit’ naar Applecross – het grijs van de geleiderail is nog juist zichtbaar

Dag 6 - zondag 24 augustus 2003 - Ullapool

De volgende morgen hadden we een gezamenlijk ontbijt. Daarna begon iedereen

weer met oppakken en ging zijns weegs. Die van mij ging naar Kyle of Lochalsh en

over de brug. In Kyle of Lochalsh werd de Yam weer gevuld. Ik was bezig weer

orde op zaken te stellen, toen er een Duitse motorrijder aan kwam. We praatten

even en hij was een nieuweling in deze omgeving. Hij wilde eigenlijk ook wel een

beetje richting Ullapool, maar had een andere route in gedachten. Ik vertelde

hem van de Applecross en hij zei, dat hij dat hij het in geval zou overwegen. Ik

ging verder en ging nu wel even naar Plocktonhaven. Vorig jaar had deze extra lus

niet gedaan. Een leuk plaatsje met een mooi haventje en nog mooier uitzicht.

Maar de weg er naar toe was een doodlopende weg, zodat ik wel weer terug

moest. Onderweg bleef ik mijn twijfels houden. Verleden jaar had ik geen lekker

gevoel gehad, toen ik Applecross had gedaan. Maar ik had toch ook gezegd, dat

ik het niet weer wilde doen. En toegeven aan die onderhuidse vrees wilde ik

eigenlijk ook niet. Het zou lange tijd blijven knagen. Toen ik halverwege stopte

om wat foto's te maken, was ik weer onder de indruk van de hellingen. Gelukkig

was het weer een stuk beter dan vorig jaar. Geen wind en wat zon. Maar of dat

beetje zon en wat de broeierige lucht er de reden van waren, weet ik niet, maar



Uitzicht nabij Shieldaig

ik had de rug toch weer nat. Het zal wel de kunststoffen rugprotector zijn. Een

andere oorzaak kan beslist niet. Tijdens de afdaling heb ik nu gezien dat er

mooie vergezichten waren. Dat had ik vorig jaar helemaal niet gezien. Toen was

ik heel erg gefocusseerd op het weer veilig thuiskomen. En terwijl ik stond te

kijken, kwam ook de Duitse motorrijder voorbij. Had dus toch voor de

Applecross gekozen. Naderhand zag ik hem weer staan en hij was bezig om een

vervolgroute uit te stippelen. Ik stopte nog even bij hem en vroeg naar zijn

ervaringen. 'Super' zei hij, maar ik had hem nu met een nieuw probleem

opgezadeld. Hoe kon hij zijn vrienden thuis overtuigen wat Applecross was. Iets

anders dan een gewoon pasje in de Beierse Alpen. Verder spraken we nog wat

over Schotland. Hij had nog wat vragen. Dat B&B wat hield dat nou eigenlijk in?

En was daar ook een avondmaaltijd mogelijk ? En wat betekende dat extra

bordje van 'no vacancies' dat er soms ook bij hing? Ik vertelde het hem en was

verbaasd over met hoe weinig achtergrond hij op reis was gegaan. Blijkbaar

hoeft al dat plannen en zorgen maken ook niet. Onderweg stopte ik nog even in

Shieldag. Het routeboek gaf aan, dat ik daar even langs moest. Op een terrasje

bestelde ik een kop koffie met een sandwich. Vanwege het ruimtegebrek mocht

ik wel even bij een Engels echtpaar aan de picnicbank zitten. We hadden een

geanimeerd gesprek over allerlei dingen. In Kinlochewe verliet ik de route, zoals



ik die vorig jaar had gereden. In plaats van rechts ging ik nu links richting

Ullapool. Het eerste deel was een mooie brede weg en de Yam werd even open

getrokken. De ruimte was er en de situatie liet het toe. Het tempo ging weer

naar beneden toen de twee brede rijstroken weer overgingen in een 'single track

road'. Ik kwam weer langs de kust en op de strandjes was het druk. Af en toe

stopte ik even van het uitzicht te genieten en probeerde het op een foto vast te

leggen. Zou wel weer mislukken. De foto's konden wel lukken, maar het beeld

dat ik zag was natuurlijk vele malen groter en de sfeer komt sowieso nooit op de

foto tot uitdrukking. Ik besloot om pas in Ullapool naar een B&B te gaan zoeken.

Kon ik het plaatsje even te voet in. Ik zag wel bordjes van B&B, maar meestal

hing daar ook al een 'no vacancies' onder. Daarom besloot ik om alvast een

beetje in de richting van de route van morgen te kijken. Toen ik bij een B&B

aanbelde, had de dame alleen nog een tweepersoonskamer vrij. Op mijn vraag wat

die dan moest kosten, kreeg ik als antwoord, dat ik me dat toch niet kon

veroorloven. Ze kon blijkbaar door het leren pak heen zien hoeveel geld ik had.

Ik ging weer terug en zag toen weer een bordje van B&B

(http://www.glendhu.co.uk). De dame had ook een tweepersoonskamer vrij en zij

wist blijkbaar niet of ik die wel kon veroorloven. Nou ik vond dat ik mij die £25,=

best kon veroorloven en zat nu ook nog mooi aan de waterkant. 's Avonds ging ik

even Ullapool in en zag dat er in de haven een zeehond gewoon rond zwom. Gezien

de hoeveelheid toeristen, die het trok, was dit natuurlijk gewoon geregeld via

Tourist Information. En de GPS deed het vandaag weer gewoon. Eerste wilde

gewoon alleen die koördinaten uitlezen, waarvan ik vond dat ik ze eigenlijk moest

hebben. Het ging mij daarbij vooral om de posities, waar ik een foto maakte.

Weet ik naderhand waar het geweest was. Het volgende probleem was het

opwaarderen van mijn GSM via de creditkaart gegevens. Vodafone houdt vol, dat

ze mijn nummer niet kennen. Maar wel weten ze mijn tegoed telkens te

verkleinen als ik gebeld heb of gebeld wordt. Willy zal morgen even een kaart

met beltegoed halen en het nummer aan mij doorgeven. En dan de afstand.

Volgens de kilometerteller heb ik 273 kilometer gereden, maar hemelsbreed iets

meer dan 84 kilometer. Vanwege de inhammen waar je telkens om heen moet

loopt dat aardig op.

Overzicht uitlezing boordcomputer zondag 24 augustus 2003


1375,63 20:28:57 Tot vandaag

273,97 57,30 4:46:53 119 Vandaag

1649,60 25:15:50 Totaal

http://www.glendhu.co.uk/main.htm



Het uitzicht iets zuidelijk van Inverkirkaig

Dag 7 - maandag 23 augustus 2003 - Thurso

Maandagmorgen begon zonnig. Alleen die verrekte mugjes. Zelfs met de

helmmuts op was het soms niet te harden. Ik had zelfs de motor wat naar voren

gehaald en hoopte dat door wat wind ik minder last zou hebben. Ging de wind nog

liggen. Eerst ging ik even Ullapool in. Ik informeerde bij Boots of ze ook

leesbrillen verkochten. Van mijn Hema-bril was een pootje afgebroken, maar ze

hadden geen leesbrillen. Dan maar geen reservebril meer. De route voor vandaag

was deels de route, die ik vorig jaar ook al had gereden. Vanaf Ullapool langs de

kust omhoog over de smalle weggetjes met de z.g. passing places. Even wachten

als er een tegenligger aan komt. Delen van de route herkende ik wel, andere

delen kwamen mij als geheel onbekend voor. Maar misschien kwam dat ook, omdat

ik mij nu meer tijd gunde. Er werd vaker gestopt en dan was het niet gauw even

met de helm op een foto maken, nee nu kon de helm af en werd er de tijd voor

genomen. Even de GPS de coördinaten laten bepalen en dan er ook even een kode



Op de B 869 tussen Clashnessie en Drumbeg

bij zetten. Waren de punten naderhand altijd weer terug te vinden. Wel was een

deel van het trajekt erg slecht. Het was niet meer dan een deels verharde

motocrossbaan. Gaten, scheuren lapwerk wat weer los liet en ontzettend

hobbelig. Doordat veel asfalt al kapot ging lag er natuurlijk veel steenslag op de









genomen. Even de GPS de coördinaten laten bepalen en dan er ook even een kode

bij zetten. Waren de punten naderhand altijd weer terug te vinden. Wel was een

deel van het trajekt erg slecht. Het was niet meer dan een deels verharde

motocrossbaan. Gaten, scheuren lapwerk wat weer los liet en ontzettend

hobbelig. Doordat veel asfalt al kapot was lag er natuurlijk veel steenslag op de

weg. En dat maakt het rijden op een smalle weg niet erg gemakkelijk. Ik kreeg

zowaar medelijden met die motorrijders, die deze toer hadden geboekt en dit

dan op hun Supersports moesten rijden. Geen gang, veel hobbels en dan maar op



Even een rustpauze aan de A838 – de HOOFDWEG langs de noordkust in de buurt van

Gualin House

( British grid : NC 30909 57470 / N 58 28 06.8 - W 4 53 57.0 )

je polsen leunen. Maar na een slecht stuk was er ook een deel al gerenoveerd.

Wel smal, maar goed, strak asfalt. Wel moest je zorgen dat je op de weg bleef.

Het asfalt lag soms wel meer dan een decimeter boven de berm. Het leek wel of

ze op de hoogste punten van de weg een minimale dikte asfalt wilden hebben en

daar de rest gewoon op hadden aangepast. Onderweg werd er even weer voedsel

gekocht en dat was bij hetzelfde winkeltje in Lochinver, waar ik dat vorig jaar

ook had gedaan. Omdat ik voor lag op het schema t.o.v. vorig jaar - ik had geen

lange aanreis gehad naar de start in Ullapool - was ik te vroeg om op het muurtje

weer te gaan eten. Daarom ging een eindje verder even aan voor koffie met een

stukje citruscake. Smaakte goed en het was er aangenaam zitten. Onderweg

kwam het een paar keer voor dat het leek of de weg gewoon ophield. De weg

moest vervolgd worden na een heuveltop en omdat je niets zag in het verlengde

van de weg – bomen of struiken etc – had je geen idee hoe de weg zou liep. Of je

zag alleen maar een boom, die recht achter de top stond in het verlengde van de

weg. Maar of het links of rechts was, dat zag je pas, als bijna op de top was.

Moet je wel erg attent blijven, maar het was wel een mooi deel van de route.

Maar ook de afronding in de weg liet meestal geen hoge snelheden toe. Het was

verstandig om “goed kontakt” met de weg te houden. Toen ik bij Unapool weer op

de doorgaande route - de A894 - kwam, werd de Yam even de sporen gegeven.



De noordelijke klifkust in de buurt van Rispond

Kon de warmte even wat worden afgevoerd. Na verloop van tijd dacht ik, dat als

de weg zo zou blijven, dan kon het wel erg vervelend worden. Maar na Laxford

Bridge op de A838 zaten er weer stukken 'single track road' in. En deze A838 is

wel de enigste toevoerweg voor het westelijke deel van het noordelijke

Schotland. Tevens is het de kustweg langs de noordkust. Ook viel mij op, dat we

elkaar als motorrijders nu opeens wel groetten, terwijl dat zuidelijker niet werd

gedaan. Toch iets van dat we allemaal een soort samenhorigheidsgevoel hadden.

We waren toch maar even op deze wegen ver weg van de dicht bewoonde

omgeving. De kusten langs de noordkant zagen er anders uit. Langs de westkust

lagen we vaak hele eilandjes voor de kust, nu waren het meer de steilere

rotskusten. Ook wel mooi maar op een heel andere manier. En het was frisser

geworden. De sweater kon er nu weer bij aan. De wind kwam zo vanaf de

noordpool. Onderweg had ik bijna nergens bij B&B's het bordje van 'no

vacancies' gezien, zodat ik dacht dat het wel mee zou vallen. En om het trajekt

voor morgen wat kort te houden besloot ik wat langer door te gaan. Maar

oostelijker waren er weer minder B&B's, terwijl dorpjes, die ik op de 'rol' had

staan, die zag ik niet. In Thurso besloot ik dat het wel genoeg was. Bij de B&B's

in Thurso zag ik zo geen parkeerplaats en dan moest de Yam weer helemaal leeg



gemaakt worden. Dus maar even terug, want ik had een bordje gezien van een

B&B bij een boerderij. Deze zat wel vol, maar had een kennis, die ook een B&B

had. Daar was wel ruimte en zo belandde ik weer bij een oude dame. Lekker op

de ruimte en hoefde ik de Yam niet helemaal leeg te maken. En verder blijven ze

voor je zorgen. Er werd direkt thee gezet en koekjes klaar gezet. 's Avonds

belde Willy. Ze had een prepaidkaart gekocht en op de voicemail de cijfers even

ingesproken. Ik had echter nog geen voicemail uitgeluisterd en dus noemde ze

alle getallen nogmaals. Kan ik ze vanavond even invoeren. En er was een SMS van

Oeds. En ik kon ook de voicemail uitluisteren. Was ook een SMS-je voor binnen

gekomen en het bericht stond er. We worden nog modern ook. Alleen dat

opwaarderen via de telefoon gaat nog niet.

Overzicht uitlezing boordcomputer maandag 25 augustus 2003


1649,60 25:15:50 Tot vandaag

276,50 53,66 5:09:19 113 Vandaag

1926,10 30:25:09 Totaal



De Yam voor het beroemde hotel van John O’Groats

Dag 8 - dinsdag 23 augustus 2003 - Inverness

Dinsdagmorgen kwam er, toen ik al met mijn ontbijt bezig was, een Engels

echtpaar binnen. Kan gebeuren en gebeurt elke dag. Maar hier vroeg de man aan

de vrouw of zij zijn wensen voor het ontbijt had doorgegeven. Met de hare

werden ze doorgegeven. Maar in alles werd eerst met zijn vrouw overlegd of zij

deed het wel even voor hem. Eng gewoon. Ik moest alle beslissingen zelf nemen

en ook zelf doorgeven. Na het ontbijt vervolgde ik mijn reis. Eerst vroeg ik mij

af of ik wel naar John O’ Groats moest gaan. Eigenlijk was er niet veel te zien,

niets bijzonders eigenlijk. En de weg er naar toe was ook niet bijzonder. Maar

als je in de buurt bent geweest en je bent niet in John O’ Groats geweest, dan is

je reis bijna voor niets geweest. De opmerking 'Ik ben ook al bij John O’ Groats

geweest' telt natuurlijk wel. Niet iedereen komt er en je moet het ook zien als

een bedevaartsoord. Dus werd het 22 mijl heen en 22 mijl terug. Bij John O’

Groats was het redelijk druk. Ik maakte een foto van het bekende huis. Daarna

ging ik weer een deel terug van de weg die ik gisteren had gereden. Nabij Golval

nam ik A897 richting zuid. Nu kwam ik door hele gebieden waar ik geen

waterpartijen zag. Uitgebreide vlaktes met heide en af en toe een boerderij.



Op de A897 tussen Golval en Helmsdale

Deze weg had ik in de zeventiger jaren ook als eens gereden. Mijn herinneringen

waren de telefoonpalen die rechtdoor gingen, terwijl de weg na een erg bolle

brug een scherpe bocht maakte. Erg link vond ik dat toen. Ik vond dit punt nu

niet weer. Zal wel aangepast zijn na een aantal ongelukken. Ergens

was wel een nieuwere brug en in de bocht veel schrikhekken. Na 40 mijl was ik

weer bij de Noordzeekust. Ik besloot om nog even langs Bonar Bridge te gaan. Ik

wist dat ik daar vorig jaar een mooi uitzicht had. Op de kaart stond een

binnenweggetje, maar toen ik een weggetje een eind gereden had, had ik toch

het gevoel dat die weg niet de juiste was. De GSM werd even gestart en aan de

hand van de koördinaten werd plaats bepaald. Met die koördinaten kon op de

kaart de juiste plaats worden bepaald. Toen wist ik zeker dat ik niet op de juiste

weg zat. Dus maar weer terug naar de A9. Bij de volgende afslag stond Bonar

Bridge wel op de borden. De weg was wel wat bredere dan dat ik eerst op had

gehoopt. En nu was ik ook van de A9 - de brede kustweg - af. De kustweg was

wel erg breed. Angstwekkend breed gewoon. Nu kwam ik over vloeiende wegen en

om tenslotte uit te komen in Inverness. Ik besloot om eerst even te kijken bij

het B&B (http://www.4tourism.com/uk/hotels/oakvilla.html) waar ik vorig jaar

ook was geweest. De dame dacht dat ze mij wel eens had gezien en had ook nog

http://www.4tourism.com/uk/hotels/oakvilla.html



wel en kamer vrij. En hier kon motor kon weer veilig achter het huis worden

gestald. 's Avonds ging ik Inverness nog even in. Eten en na het eten en belde ik

met Donna – mijn overnachting voor morgenavond. Voor haar was ik eerst een

onbekende. Want zij had geen bekenden in Inverness, tot dat het tot haar

doordrong dat het die vreemde een Nederlander was. Nou morgen kon wel eens

een uitgebreide bijeenkomst worden.

Overzicht uitlezing boordcomputer dinsdag 26 augustus 2003


1926,10 30:25:09 Tot vandaag

317,66 64,79 4:54:01 123,3 Vandaag

2243,76 35:19:10 Totaal

Uitzicht over de Dornoch Firth richting Bonar Bridge



Dag 9 - woensdag 23 augustus 2003 - Edinburgh

De woensdagmorgen begon net als vorig jaar. Nattig, maar niet in die mate, dat

ik de regenbroek direkt aan deed. Maar na zo’n tien mijl was het nat genoeg om

dit alsnog te doen. Maar ik bleef bij mijn besluit om de VrijUit-route van vorig

jaar zoveel als mogelijk was te blijven volgen. En op punten waar ik vorig jaar

nogal had moeten zoeken, wist ik nu dat ik afslaan moest. Vanwege het minder

goede weer had ik steeds onvoldoende mijn gedachten bij de afstanden die ik

tussen de diverse punten van het roadboek moest rijden. Bij de langere

afstanden was ik vaak weer vergeten waar de teller op moest staan om daar te

zijn. Wel herkende ik bepaalde punten. Waar ik verleden jaar was gestopt om te

tanken, waar ik toen de regenbroek weer had aangedaan en waar ik toen op de

heuveltop had staan kijken. Ik stopte bij een restaurant in het skigebied even

voor Ballater voor koffie met wat er bij. Nu waren ze wel open, terwijl ze

verleden nog dicht waren. Een eindje verder zag ik het restaurantje waar ik

verleden jaar koffie had gedronken en toen na afloop ook het regenpak aan had

moeten doen. In Ballater volgde ik eerst maar even de doorgaande weg. Ik had

de afslag wel gezien, maar de Yam had al te lang op reserve gereden om nog

verder te gaan. Na de tankstop kon ik met een gerust gevoel verder gaan. Wel

viel mij nu op, dat ik soms het idee had, dat bepaalde herkenningspunten op een

heel andere plek waren dan ik mij herinneren kon. Soms veel verder weg. Ergens

– ik vermoed in de buurt van Forfar – raakte ik de weg kwijt. De afritten waren

gewijzigd en zodoende was het niet meer in overeenstemming met het roadboek.

Even zocht ik nog, maar toen ik weer op de hoofdweg uit kwam, besloot ik die

maar te volgen richting Dundee en vervolgens Perth. Ik zou dan in elk geval niet

te laat bij Edinburgh zijn. Ik was mooi op tijd bij de Firth of Forth bridge. Daar

twijfelde ik welke weg ik moest nemen voor het service station. En net toen het

te laat was, zag ik dat ik deze afrit moest hebben. Ik dacht de volgende afrit te

nemen en dan gewoon terug. Maar dat was iets minder eenvoudig. De eerst

volgende afrit was alleen maar een afrit en had geen oprit aan de andere kant en

zo kwam ik een eind door Edinburgh. Toen ik eindelijk weer bij de Firth of Forth

brug was, belde ik vanaf een verlaten parkeerterrein even Eoghan – de vriend van

Donna. Hij zou mij komen halen en ik sprak af bij het Shell tankstation. Tijdens

het wachten vulde ik de Yam even. Dan kon ik vanavond zonder problemen naar

Abington gaan. Toen Eoghan er was, zei ik direkt maar even, dat ik graag wilde

dat hij wat rustig aan deed. Ik was immers geen racer en hij hoefde zich voor

mij niet te bewijzen. Hij zou de weg zeker beter kennen dan ik, alhoewel hij nog

niet zo lang in Edinburgh woonde. Toen we bij hun huis waren, wist ik al niet meer

hoe we gereden waren. Ze woonden in een groot appartementencomplex. Hij

toonde hoe veilig het daar was. Alle koffers moesten maar van de motor en deze

werd ’s nachts met een dikke ketting vastgelegd aan een lantaarnpaal. Een heel



De toebehoren van de XJR-Owners GB

verschil met de B&B’s, die ik de afgelopen week had gehad. Er waren er bij, waar

ik de sleutels wel in het slot had durven laten zitten Eoghan praatte mij even bij

over de laatste ontwikkelingen bij de XJR-owners. Een lid was deze week

omgekomen bij een verkeersongeluk en een ander lid begon zich heel erg vreemd

te gedragen. Dan wist ik er ook van als het ’s avonds ter sprake zou komen. En

van Donna kreeg ik mijn clubtoebehoren : een badge, een sticker en een plakker

voor op het nummerbord. . ’s Avonds gingen we naar Abington. In Edinburgh

brandde bij mijn Yam even het lampje van het oliepeil (“het panieklampje”), om

daarna weer uit te gaan. Net buiten Edinburgh bij een tankstation stond nog een

lid te wachten en gedrieën gingen we naar Abington. Af en toe ging het wel wat

hard en dan liet ik ze gewoon gaan. Ik ben toch wat voorzichtig in voor mij

onbekende wegen. In Abington stond al een hele groep motorrijders, en niet

alleen maar XJR-rijders. Dan-XJR had een groepje vrienden meegenomen uit

Ayr. Eerst werd er buiten op de parkeerplaats kennis gemaakt en elkanders

motoren bewonderd. Die van mij sprong er uit doordat hij nogal smerig was en bij

mij nuttig boven mooi stond. Na een tijdje gingen we naar binnen en haalden wat

te eten. De meeste gesprekken kon ik bijna niet volgen. Dat Schots-engels was

niet te volgen. Het was erger dan Rab C Nesbitt op de televisie. Mijn vraag om

BBC-Engels werd afgedaan met de mededeling, dat ze STV-engels spraken,

waarbij – bleek naderhand – STV stond voor Scottish TV. Onverstaanbaar dus.

In het duister ging het ’s avonds weer terug. Eoghan voor mij, The Scod achter



mij. Bij Eoghan gingen de lampjes op de koffer soms onverwacht aan – remde hij

soms ? – en The Scod had de koplamp wat hoog staan. En mijn koplamp was deels

afgeplakt, omdat ik anders de tegenliggers zou verblinden. Makkelijk was dus

heel wat anders. Terug in Edinburgh werden de beide Yamaha’s vastgezet aan de

lantaarnpaal en praatten we nog wat na.

Overzicht uitlezing boordcomputer woensdag 27 augustus 2003


2243,76 35:19:10 Tot vandaag

519,04 72,99 7:06:40 145,0 Vandaag

2762,80 42:25:50 Totaal

Foto by [Dan]

Een deel verzamelde motoren op de bijeenkomst in Abington



Foto by [Dan]

Op de parkeerplaats bij Abington met een paar leden van XJR-Owners UK

V.l.n.r : Egbert, The Scod, Donna, ???, Eoghan achter de XJR’s van mij en Eoghan



Farne Island voor de Engelse kust

Dag 10 - donderdag 28 augustus 2003 - a/b Pride of Hull

Gedurende de nacht had ik horen regenen. Soms behoorlijk stevig. Maar toen ik

gereed was om te vertrekken was het weer droog. Dus weer een start zonder

regenbroek. Voordat ik in Galashiels was, moest de regenbroek al weer aan. En in

Edinburgh had het olielampje even weer gebrand om wat later gewoon weer uit

te gaan. Bij een tankstation in Galashiels werd de Yam weer gevuld en kwam de

routeroller weer op het stuur. Daarna was het roadboek van vorig jaar weer

maatgevend. En ook nu waren er af en toe weer de herkenningspunten. En de

regen was erger dan vorig jaar, maar de spirit bleef goed. Onderweg realiseerde

ik mij, dat gisteren het oliepeil in de Scottoiler niet had gekontroleerd. En toen

ik dat tijdens een stop even deed, zag ik dat deze helemaal leeg was. Het

reservoir werd even weer gevuld en door de slang even van de Scottoiler los te

maken vulde ik de slangen weer. Kon ie zijn werk weer doen. Omdat ik vorig jaar

reeds had ontdekt, dat ik vermoedelijk tijd over zou houden, had ik ook nu weer

besloten om even over de Yorkshire moors te gaan. Ik had nu een andere route

uitgezet en toen ik bij Chollerford kwam, zag ik een tankstation. En ik herkende

het tankstation. Daar had ik vorig jaar getankt, en dat tankstation had ik dit

jaar overgeslagen. En toen besefte ik, dat ik een deel van de route van vorige

week weer reed. Maar omdat ik in tegenover gestelde richting reed, leek het een

heel andere route. Ik tankte en ging verder. Via kleinere wegen dan vorig jaar

kwam ik weer op de weg naar Alston en nam daar de B7266. Ik even op keek hoe

laat het was en op dat moment realiseerde ik mij hoe weinig tijd ik nog zou



hebben. Met de GPS bepaalde ik de afstand hemelsbreed tot Hull, en besloot ik

zo snel mogelijk naar Hull te gaan. En toen ik bij de A1/M1 kwam pakte ik deze

weg maar. Dat schoot immers beter op. Maar ik vond het vreemd dat in geen

York of Hull op de borden zag. Gauw de kaart er even bij, maar de kaart van

Schotland ging niet ver genoeg naar het zuiden. Ik besloot om in elk geval deze

richting te blijven rijden. Ik wist dat deze route ook in het roadboek stond. En

York stond wel als afslag op de borden, Bij York wist ik het niet meer. Niet elke

keer stond Hull op de borden. Snel werd mijn aanvulling op het roadboek

verwijderd en daar zag ik welk wegnummer ik moest volgen. En het bleef zoeken.

Niet bij elke kruising / afslag stond Hull vermeld en dat gaf geen lekker gevoel.

Ik had ondertussen wel ontdekt, dat ik over een andere weg langs York ging.

Daardoor miste ik het winkelcentrum, waar ik mijn aankopen wilde doen. Gezien

de tijdsdruk wilde ik ook niet gaan zoeken of op mijn schreden terugkomen. Toen

ik op de weg richting Hull uitkwam en weer herkenningspunten zag, wist ik dat ik

toch nog wel op tijd in Hull zou zijn. En dat ik daar misschien nog wel tijd zou

hebben om in Hull even naar een supermarkt te gaan zoeken. En bij het

binnenrijden van Hull zag ik een groot winkelcentrum, met daarin een supermarkt

van Asda. Daar kocht ik wat ik nodig had en aangezien het tankstation daar de

benzine tegen een redelijke prijs verkocht, werd ook de Yam even van drinken

voor zien. Bij de ingang van de haven kreeg ik weer mijn papieren en kon direkt

aan boord gaan. Gezien de ervaring van de heenreis, besloot ik om nu het hele

leren pak maar mee te nemen naar de hut. Kon ik dat de volgende morgen reeds

aan doen voor ik weer naar beneden zou gaan. In de hut werd het pak uitgedaan

en even werden de benen gestrekt. Ik was een beetje moe. Het trajekt was toch

langer geweest dan ik had gedacht. Ruim 500 kilometer had ik vandaag gereden

in iets meer dan 8 uur. Koffie wilde ik en dat werd dus als eerste gehaald. Dat

was er vanmiddag bij in geschoten, vooral toen ik tot de konklusie was gekomen,

dat het krap kon worden. Daarna naar buiten en om even aan het thuisfront door

te gegeven dat we aan boord waren. En Oeds kreeg even een SMS-je. Vervolgens

ging ik weer naar binnen en ging wat eten. Ik keek nog even naar het uitvaren en

dronk nog een bak koffie en ging maar naar de hut. Ik wilde naar bed.

Overzicht uitlezing boordcomputer donderdag 28 augustus 2003


2762,80 42:25:50 Tot vandaag

519,13 64,17 8:05:10 137,7 Vandaag

3281,93 50:31:00 Totaal



Dag 11 - vrijdag 29 augustus 2003 - Assen

Vrijdagmorgen werd ik weer gewekt door de vrouwenstem uit de

geluidsinstallatie. Ik had begrepen dat ik vanaf half zeven kon ontbijten, maar

de dame zei om zes uur, dat de ontbijtzaal reeds geopend was. Snel de kleren

aan en direkt naar de eetzaal. Het was gelukkig nog rustig en kom in alle vrede

mijn voorlopig laatste Engelse ontbijt eten. Daarna ging ik naar buiten. Het was

weer nattig. Met de GPS bepaalde ik de afstand hemelsbreed tot Europoort. Nog

25 kilometer. Handig zo’n apparaatje. Toen we nog zo’n 10 kilometer van de haven

waren, ging ik terug naar de hut en deed het pak weer aan en ging maar naar

beneden naar het autodek. Ik bekeek daar de aanwezige motoren. Opvallend was

de BMW-zijspankombinatie van een Duitser. Al het plastic was verwijderd of

geschilderd alsof hij zo de woestijn in moest. Zelfs zat er een reservewiel op

met een profiel voor terreinrijden. Aan de voorkant van de bak zaten twee

koffers, die qua vorm erg aan de munitiekisten deden denken. Alleen de plaats

was wat onlogisch. Net voor de oliekoeler. Omdat de motoren midden tussen de

auto’s stonden, moesten we wachten tot de auto’s van boord waren. Buiten onder

de overkapping bij de douane stonden alle motorrijders. Iedereen had het weer

beter ingeschat en iedereen was nu bezig met het komplete regenpak aan te

doen. En ik belde even met Rotterdam en bestelde even koffie. En na de koffie

werd de reis voortgezet. En het bleef maar nattig, en daarom wilde eigenlijk niet

tanken. In een rustig tempo ging het huiswaarts en op reserve rijdend was ik om

even over half één weer thuis.

Overzicht uitlezing boordcomputer vrijdag 29 augustus 2003


3281,93 50:31:00 Tot vandaag

259,24 86,25 3:00:29 131,2 Vandaag

3541,17 53:31:29 Totaal



Uitleiding

Met ruim 3500 kilometer meer op de teller en over vijftig zadeluren was in weer

thuis. Onderweg had ik dertien keer een benzinestation aan gedaan, in totaal

ruim 225 liter getankt. Dat moest eigenlijk 14 maal tanken zijn en bijna 245

liter. De tank was bij thuiskomst nagenoeg leeg. En de Bridgestone banden

hadden zich goed gedragen. Geen enkele keer een Ctrl-Alt-Del behoeven in te

drukken. Wel meldden ze zich wat nadrukkelijker bij dikkere rillen in

lengterichting. Even een beetje beweging en dan weer gewoon verder. Misschien

omdat de banden wat minder rond staan en daardoor wat sneller ‘uit het midden’

dragen. De handbeschermers hadden hun functie goed vervuld, ondanks dat de

hele hand er niet achter zat. De regen werd voldoende van de handschoenen

gehouden, de rijwind had minder vat op de handschoenen en daardoor koelden ze

minder sterk af. En daardoor werden de handen weer minder koud bij het rijden

met natte handschoenen. Een goede verbetering dus. De GPS was een mooie

aanvulling op de kaart. Met de GPS kon ik exact bepalen waar ik stond. Hij werd

even op breedte / lengtegraden gezet. Ik had een kaart van Schotland, waar

deze verdeling ook op stond. Aan de hand van de uitlezing kon ik dan op de kaart

precies aanwijzen waar ik stond. Verder was de kaart, die in de GPS zat,

gemakkelijk om even te kijken waar ik stond. De kaart was wat de wegen

betreft, veel te grof, maar de pointer gaf op de kaart netjes aan waar ik was.

Daardoor was het mogelijk vrij goed te bepalen waar ik was in relatie tot waar ik

vandaan kwam c.q. waar ik heen wilde. Eén keer had ik een binnenweg genomen,

maar na een tijdje had ik toch het idee, dat ik fout zat. Even de GPS er bij en

toen even de op de kaart prikken waar ik was en wist dat ik verkeerd zat.

Gewoon terug was de beste oplossing. De GPS gaf daar geen wegen – deze waren

veel te klein – maar met de koördinaten was op de kaart heel nauwkeurig te

bepalen waar ik was. En de laatste dag was het gemakkelijk, want ik had bij het

binnenkomen in Hull de koördinaten even vastgelegd. Op de moors

programmeerde ik de GPS met de opdracht te zeggen hoe ver ik hemelsbreed

nog van Hull verwijderd was. Deze waarden deden me toen beseffen, dat ik mijn

tijd hard nodig had om tijdig in Hull aan te komen. Verder heb ik bijna alle

punten even vastgelegd waar ik een foto heb gemaakt. Zit ik naderhand niet met

de vraag waar ik de foto’s heb gemaakt. Ik van bijna elke foto tot op een tiental

meters nauwkeurig de plaats weer terugzoeken. Handig en leuk apparaatje.

Ook de Scottoiler vond ik een handig apparaat. Af en toe even vullen – als je het

niet vergeet – en de ketting blijft er goed uit zien. Alleen jammer dat het High

Capacity Reservoir niet aan de gang te krijgen is. Dan had ik in de hele vakantie

nergens naar behoeven te kijken. Maar niks geen gedoe met een spuitbus en

steeds een gesmeerde ketting.

Motorvakantie 2003 Rondrit door Schotland

Documents

Transcript of Motorvakantie 2003 Rondrit door Schotland