** ‘‘MMoooorrddjjoonnggeenn’’ JJiimm **

Jim is zes en woont in een dorp in Sierra Leone. Hij was

bezig hout te sprokkelen, toen de rebellen het dorp

binnenvielen. Hij was toen zes, en hij had geen idee wat

een rebel was. Hij had de volwassenen over rebellen over

horen praten. Ze beweerden dat de rebellen een soort

monsters waren, met staarten en hoorntjes op hun

hoofd. Toen de mensen riepen dat de rebellen in

aantocht waren, was hij dan ook ontzettend

nieuwsgierig naar die monsters.

Zijn moeder wilde dat hij zich in de bush zou verstoppen,

maar hij had zich los geworsteld uit .zijn vaders greep en

was naar het centrale plein gerend, waar de rebellen alle

dorpelingen bij elkaar lieten komen. Het was een grote

teleurstelling geweest om te zien dat de rebellen

gewone mannen waren, al zagen ze er wel vreemd uit.

Ze hadden ijzeren dingen in hun handen, waar ze de

dorpelingen mee bedreigden. Ze droegen rare kleren, met veel gaten en scheuren, zonnebrillen en petjes.

Sommigen hadden een groene doek rond hun hoofd geknoopt, en er waren wat jongens bij die alleen maar

een groot kapmes bij zich droegen.

De mannen schreeuwden en scholden, wat Jim als kleine jongen bewonderde, maar hem ook bang maakte.

Zijn vader en moeder waren hem achterna gerend naar het plein. Ze werden allebei gevangen genomen door

de rebellen. Eén van de rebellen zei tegen zijn vader dat hij zich moest aansluiten bij de RUF. Zijn vader was

toen net midden twintig, even oud als de meeste rebellen, en hij had een sterk lichaam door zijn werk op het

land. Maar Jims vader weigerde. Hij zei dat hij boer was, en niet geïnteresseerd was in oorlog. Commander Joe

sneed daarop een vinger af bij Jims vader. Maar hoewel zijn vader het uitschreeuwde van de pijn, toch bleef hij

weigeren zich bij de rebellen aan te sluiten.

Na een lange marteling waarbij ze zijn vader bleven slaan met stokken en suikerriet, hingen ze uiteindelijk een

autoband om zijn nek en staken die in brand. Zijn vader danste en sprong om de autoband op te wippen,

maar omdat zijn handen op zijn rug vastgebonden waren, kon hij zichzelf niet bevrijden. Jims vader

verbrandde levend. Hij was er naar blijven kijken, totdat de rebellen zijn moeder en hem meesleepten naar de

bush. Hij werd direct gescheiden van zijn moeder en meegenomen naar een trainingskamp, terwijl zijn

moeder in het hoofdkamp bleef.

Veel tijd om over dingen na te denken kreeg hij niet. Hij werd direct aan het werk gezet: hout sprokkelen,

water zoeken, en zware dingen sjouwen. De volgende ochtend werd hij vroeg gewekt en moest hij samen met

de andere kinderen rondjes rennen. Na een heleboel rondjes, kregen ze te eten, en mochten ze even met

elkaar spelen. Ze deden een spelletje met stokken en steentjes, omdat ze geen balletjes hadden, zoals in het

dorp. Jim won, samen met een meisje, Ysata. Toen het spelletje afgelopen was, moesten ze weer terug naar

het trainingsveld komen om allerlei oefeningen te doen. Vooral het opdrukken was zwaar, maar omdat ze er

een wedstrijd van maakten, hield hij het vol. Hij wilde hoe dan ook van Ysata winnen.

Maar ze hielden het allebei precies even lang vol. Iedere dag deden ze hetzelfde: rondjes rennen, spelen,

opdrukken, kikkersprongen maken, over de grond schuiven op je ellebogen en leren sluipen. Soms won Ysata,

soms won hij. Op een dag kregen ze zo’n ijzeren stok en moesten ze daar allerlei oefeningen mee doen.

Marcheren, geweer in de aanslag houden, richten, spannen en in rust houden. Jim vond het ontzettend leuk,

en hij was er goed in, beter dan Ysata. Ze leerden ook hoe ze het geweer moesten laden, schoonmaken en

demonteren. De schietlessen waren het aller-

leukst. Alle kleine kinderen donderden om van de

kracht van het geweer, ook Jim, maar het was

hilarisch geweest. Hoe meer hij oefende, hoe

beter hij werd.

Op een dag werd hij bij Commander Joe, de

leider, geroepen. Commander Joe nam hem mee

naar het hoofdkamp, waar zijn moeder in het

midden van een kring mensen op haar knieën op

de grond zat.

Toen ze Jim zag, begon ze hysterisch te huilen.

Een soldaat ging achter haar staan en trok haar

hard aan haar haren. Ze schreeuwde het uit. Haar

hele lichaam zat onder de bloederige striemen en

moddervegen. Haar borsten hingen bloot en in haar omslagdoek zaten grote scheuren. Jim keek geschrokken

naar zijn moeder. Haar gezicht was betraand en haar neus hing vol met snot. “Niet mijn zoon,” snikte ze

overspannen. “Laat mijn zoon met rust!” “Jim,” zei Commander Joe kalm. “Je moeder is erg ongehoorzaam

geweest, daarom straffen we haar.” Jim luisterde, terwijl hij geconcentreerd naar zijn moeder bleef kijken. “Jij

bent onze beste rekruut, Jim,” ging Commander Joe verder. “En onze beste schutter, niet te vergeten.” Jim

glunderde van trots. Hij had hard gewerkt, en hij was blij dat dat de grote baas opgevallen was. „Dank u,

meneer,‟ antwoordde hij. “Ik doe mijn uiterste best.” “Dat weet ik, jongen,” zei Commander Joe. “Vandaag is je

soldateneindexamen. Als je deze test goed aflegt, maak ik je in een keer sergeant!” “Ik zal u niet teleurstellen,”

zei Jim. “Mooi, goed om te horen. Nou…,” zei de commandant en overhandigde Jim zijn geweer. “Ik wil dat je

op je moeder schiet,” zei hij. Zijn stem klonk nog steeds kalm, maar zijn ogen schoten vuur. Jims moeder

begon te schreeuwen. “Nee, Jim!” riep ze. “Als je op me schiet, ga ik dood. Net als poes, en papa. Dan kom ik

nooit meer terug. Dan kan ik nooit meer voor je zorgen! Hoor je me, Jim?” De menigte begon te mompelen.

Sommige vrouwen hadden geschrokken hun hand voor hun mond geslagen. De commandant probeerde het

geweer in Jims handen te duwen. “Nee, ik…,” protesteerde hij zwakjes. Maar de commandant wilde geen nee

horen. “Als jij het niet doet, doe ik het zelf,” zei hij dreigend.

Jim bleef weigeren. Hij probeerde de commandant ervan te overtuigen

zijn moeder te vergeven. Hij smeekte, ging aan de voeten van de man

liggen, en beloofde dat hij er voortaan voor zou zorgen dat zijn moeder

niet meer ongehoorzaam zou zijn. Maar de commandant richtte, en

schoot. De kogel boorde zich in haar zij. Ze viel direct achterover. Jim

rende op zijn moeder af en knielde bij haar neer. Hij probeerde haar

overeind te trekken, maar ze was te zwaar. “Stop! Stop!” schreeuwde hij

tegen de commandant. “Je hebt haar geraakt. Ze bloedt, alsjeblieft,

stop!” Hij ging half op zijn moeder liggen om haar lichaam te

beschermen. “Jim, ik ga dood,” fluisterde ze tegen hem. “Ik zal altijd van

je houden, Jim. Ook al ben ik er niet meer, ik zal altijd bij je zijn. Ik zal

over je waken. Wees een goeie jongen. Geloof in God. Wees een goeie jongen. Geloof in God. Wees een goeie

jongen!” Ze slaakte een diepe zucht. Jim raakte in paniek. “Alstublieft! Help mijn moeder, ze gaat dood!”

schreeuwde hij tegen de commandant. Maar de man laadde het geweer opnieuw door en richtte op Jims

moeder. “Je moeder is ongehoorzaam geweest, Jim,” riep hij. “Ze heeft geprobeerd te ontsnappen. Dit is haar

straf. Ik hoop dat je het goed in je geheugen prent. Dit is wat er met je gebeurt als je probeert te ontsnappen.”

Commander Joe haalde de trekker nog een keer over, en nog een keer. Hij raakte haar weer in haar zij. Zijn

moeder gorgelde, spuwde wat bloed op, en toen werd haar lichaam slap. “Ze is dood,” riep iemand uit de

menigte.

Jim kreeg een zwarte waas voor zijn ogen. Huilend rende hij op de commandant af en probeerde hem te

schoppen. Hij trok aan het geweer, om het af te pakken en de man neer te schieten. Het mislukte. Commander

Joe trapte hem met één haal onderuit, en zette zijn zware legerkist op zijn borstkas. “Kalmeer, jochie!” zei hij

bars. “Anders schiet ik jou ook dood.” “Schiet me maar dood!” gilde Jim. “Schiet dan! Schiet dan!” Commander

Joe begon te lachen. “Nog niet,” zei hij. “We kunnen je veel te goed gebruiken.” Hij wenkte één van zijn

soldaten en liet Jim naar de strafkamer brengen. Jim werd gemarteld totdat hij het bewustzijn verloor. Hij

werd wakker in de ziekenboeg.