1

MONT VENTOUX CHALLENGE 2009

4-8 juni 2009

5 juni: Vaison-la-Romaine (ca. 200m) – St. Marcellin – Entrechaux – Malaucène – – Col de la Madeleine (450m) – Bédoin (270m) – Ste. Colombe – St. Estève – Le Chalet-Reynard –

– Mont Ventoux (1910m) – Malaucène – Vaison-la-Romaine (ca. 80km)

6 juni: Vaison-la-Romaine – St. Marcellin – Entrechaux – Malaucène – – Col de la Madeleine – Bédoin – Flassan – Villes-sur-Auzon – Gorges de la Nesque (300-740m) –

– Monieux – Sault – Aurel – Reilhanette – St. Léger-du-Ventoux – Côte de Bluye (580m) – – Entrechaux – St. Marcellin – Vaison-la-Romaine (ca. 110km)

7 juni: Vaison-la-Romaine – St. Marcellin – Faucon – Merindol-les-Oliviers – – Col de Propiac (520m) – Propiac-les-Bains – Buis-les-Baronnies – Col d’Ey (720m) –

– Ste. Jalle – Curnier – Les Pilles – Chateauneuf-de-Bordette – Mirabel-aux-Baronnies – – Col de la Croix-Rouge (510m) – Piégon – Puyméras – Faucon – St. Marcellin –

– Vaison-la-Romaine (ca. 80km)

Well, my heart's in the Highlands at the break of day Over the hills and far away There's a way to get there, and I'll figure it out somehow But I'm already there in my mind And that's good enough for now © Bob Dylan, 1997

Klaas Bos, 2009

2

In het spoor van Petrarca Petrarca was een Italiaanse dichter/filosoof (1304-1374) die te boek staat als de eerste toerist. Hij was namelijk de eerste die ‘zomaar’ een berg beklom. En dat in een tijd dat bergen louter beschouwd werden als obstakels. Op 26 april 1336 besteeg hij namelijk de Mont Ventoux. Bijna zeven eeuwen later volgde ik met nog enkele Ventouxiasten zijn spoor op een racefiets.

Programma Het oorspronkelijke programma van Mont Ventoux Challenge 2009 was:

• Donderdag 4 juni, 21:00 uur: vertrek per bus vanuit Urmond

• Vrijdag 5 juni: na aankomst op camping Carpe Diem in Vaison-la-Romaine om circa 11:00 uur maken we ’s middags een kort fietstochtje om de benen te strekken.

• Zaterdag 6 juni: een tour rond de Mont Ventoux die onder andere door de Gorges de la Nesque voert

• Zondag 7 juni: beklimming van de Mont Ventoux.

• Maandag 8 juni: terugreis naar Urmond. In dit verslag is te lezen dat het programma op een cruciaal punt ‘iets’ anders verliep…

Wat vooraf ging Fietsers verschillen Dit verslag pretendeert niet een objectieve weergave te zijn van de Mont Ventoux Challenge 2009. Dat gaat simpelweg niet, omdat fietsers verschillen. Wat voor de ene fietser een bijna onmenselijke inspanning vergt, is voor de ander een peulenschil. Gestel, leeftijd, conditie, training, vorm van de dag,

humeur en motivatie; al dat soort zaken speelt daarbij een rol. Het is dan ook een persoonlijk verslag dat beschrijft hoe ik het beleefd heb. Ik noem verder geen namen, iedere deelnemer aan de Mont Ventoux Challenge 2009 kan wel invullen of hij of zij het ook zo heeft beleefd. Er zijn immers ook veel zaken die fietsers met elkaar delen: de simpele lol om te gaan over ’s Heren wegen, gaan waarheen je wilt (of onder leiding van een goede gids). Het aan-gaan van de strijd tegen slecht weer en het zware parcours, het genieten van het land-schap dat zich voor je ontvouwt, de gesprek-ken onderweg, de stops bij een terrasje naar keuze. Bij thuiskomst de tevredenheid over de verrichte prestatie en, tenslotte, de gezonde, lome vermoeidheid in je lichaam. Bij iedere fietser staat – als ’t goed is – altijd één ding voorop: veiligheid. Je bent immers een kwetsbare verkeersdeelnemer. Dus helm op en anticiperend rijden. “Be careful out there!” De voorbereiding Wielrenners die de Mont Ventoux beklimmen zijn prettig gestoord. Dat moet wel, want die prestatie komt alleen tot stand na langdurig oefenen en daarvoor heeft niet iedereen even-veel begrip. Immers, als je niet-fietsers over je avonturen vertelt, trekken ze doorgaans een gezicht dat zegt: “Die is gek.” (Overigens, ver-tel je je verhaal over de Mont Ventoux toevallig aan een enthousiaste fietser dan krijg je geheid de vraag: “En, ben je gefietst vanaf Bédoin of vanaf Sault?”). Inderdaad, voordat je voldoende conditie hebt opgebouwd om de tocht zonder al te grote problemen tot een goed einde te brengen, heb je heel wat uurtjes moeten peddelen. Door weer en wind, terwijl je als hardloper allang klaar zou zijn geweest. Maar een goed geko-zen trainingstocht levert bijna evenveel plezier op als ‘the real thing’. Zo kijk ik met genoegen terug op mijn tochten (dit jaar) naar bestem-mingen als Val-Dieu, Wesertalsperre, Banneux en Kevelaer, alle vanuit mijn huis in Sittard. Mont Ventoux Challenge 2008 Vorig jaar mei heb ik meegedaan aan de Mont Ventoux Challenge 2008. Het programma was toen:

• Woensdag, heenreis

• Donderdag, oefentocht heen en weer naar Bédoin over de Col de la Madeleine

• Vrijdag: na een tour door de Gorges de la Nesque naar Sault, de beklimming van de Mont Ventoux

3

• Zaterdag: terugreis. Wat iedere deelnemer van toen in het geheu-gen gegrift staat, zijn de slechte weersomstan-digheden. We hadden op woensdag en don-derdag al de nodige buien gehad. Vlak nadat we op vrijdag Sault verlieten begon het te gieten. En het werd pas weer droog toen we alweer bijna tot in Malaucène waren afgedaald. Op de top troffen we veel water, dichte mist en koude (4 ºC). De minste pech, zoals een lekke band, bleek voor sommige deelnemers vol-doende om ergens in de klim te stranden als gevolg van onderkoeling. De beklimming was voor iedereen, fietsers en organisatoren, dan ook zowel letterlijk als figuurlijk een koude douche. Groep 2 Zoals gezegd, fietsers verschillen. Geen won-der dat alle ruim twintig deelnemers aan Mont Ventoux Challenge 2009 zich doorgaans comfortabel voelden in de groep waarin zij waren ingedeeld. Er waren nauwelijks wisse-lingen tussen de snelste groep 1, groep 2 – waarin ik zat – en groep 3, die het relatief rustig aan deed. Ik fietste op een tien jaar oude Giant Peloton met Shimano 105. Mijn lichtste schakeling is 38-28 (na montage van een nieuw 38-tandwiel voor en een nieuwe cassette met 28-tandwiel achter).

De heenreis (4 en 5 juni) Een mededeling Op donderdag om goed negen uur ’s avonds zijn we klaar voor vertrek. Alle fietsen in de aanhangwagen, bagage onderin en iedereen heeft een plaatsje in bus gevonden. Ook het volgbusje van de organisatie staat vertrekklaar. Maar eerst krijgen we nog een mededeling te verwerken: “We hebben gisteren pas ontdekt dat de Mont Ventoux aanstaande zaterdag en zondag vanaf 10:00 uur is afgesloten in ver-band met een rally van klassieke sportwagens. Gisteren heeft men ter plaatse de hele dag moeite gedaan om een sms-bericht van die strekking, afkomstig van een kennis, te verifië-ren. Pas gistermiddag werd het in Bédoin door de gendarmerie bevestigd.” Hoe is ’t mogelijk?! “Goede raad is duur. Ofwel we gaan morgen-middag de Mont Ventoux beklimmen, ofwel zaterdagochtend vroeg voordat de berg wordt afgesloten.” De eerste optie vindt de meeste steun. Fijn is dat, meteen vanuit de bus, na een slapeloze nacht, de fiets op voor een tocht

die ook zonder dat al zwaar genoeg is. Maar beter dan zaterdagmorgen om vijf uur op. Alweer slecht weer? Niet lang nadat we de grens bij Eijsden zijn gepasseerd, wordt het donker, het begin van een lange, saaie busreis. De bus is weliswaar okay en we hebben ruimte genoeg, maar zit-tend slapen is met de beste wil niet comforta-bel door te komen. Er zit niets anders op dan het zo rustig mogelijk aan te doen, want mor-gen wordt een zware dag. Vanaf het moment dat we bij Bollène de Route Soleil verlaten, valt er een lichte regen op de voorruit van onze bus. “Nee hè, toch niet weer! Elk jaar hetzelfde? Krijgen we dat ook nog!” denken we, terwijl we in de verte de Kale Berg, die ver boven het omliggende landschap uitto-rent, al zien liggen.

Gelukkig is het droog als we om tien uur ’s morgens op camping Carpe Diem in Vaison-la-Romaine aankomen. Onze chaletjes zijn echter pas vanaf vier uur beschikbaar. Onze bagage moeten we dus zolang even kwijt bij enkele kwartiermakers die al eerder zijn gearri-veerd om de routes te verkennen (en om van de gendarmerie in Bédoin slecht nieuws bevestigd te krijgen). We zijn dankbaar voor het kopje koffie dat we van hen krijgen voorge-zet. Daar zijn we wel aan toe, een kleine cafeï-neshot. Dopingcontrole hebben wij straks niet te verwachten.

De Mont Ventoux (5 juni) Voor het omkleden in wielertenue maken we opnieuw gebruik van de gastvrijheid van de kwartiermakers. Voordat we richting camping-uitgang gaan om daar de fietsen uit de aan-hangwagen te laden, krijgen we nog even een buitje te verwerken. Een déjà vu met vorig jaar. Gelukkig klaart het op en we hopen dat het bij dat ene buitje blijft.

4

De bedoeling is dat groep 1 en 2 vanaf de camping over de Col de la Madeleine naar Bédoin fietsen en vandaar omhoog gaan. Groep 3 wordt met het volgbusje naar Sault gebracht en zij gaan vandaar omhoog. Om twee uur stappen we op. Het is heerlijk om te fietsen! Hier zijn we voor gekomen. We schudden de lamlendigheid uit ons lichaam die zich daarin tijdens de slapeloze nacht heeft opgehoopt. Opnieuw een déjà vu, maar dit keer met het bijzondere landschap, een feest van herkenning! Ah, daar is de Col de la Madeleine, hier kun-nen we onze benen even testen. De training van de afgelopen maanden zorgt ervoor dat deze helling geen enkel probleem oplevert. ’t Zou niet best zijn, want dan kun je zometeen beter in Bédoin blijven. Eenmaal boven ont-vouwt zich een wijds uitzicht over landschap, waarin ergens beneden Bédoin ligt. Vlak voor Bédoin oponthoud. Iemand uit groep 1 heeft een probleem met het lager van zijn achterwiel. Voorzichtig door naar Bédoin, waar we niet lang naar een fietsenmaker hoe-ven te zoeken.

Groep 2 wacht niet op groep 1, want reken maar dat die groep ons nog voor de top inhaalt. Wij gaan ervoor! Maar waar blijft die helling? Nog heel wat kilometers, tot St. Estève, gaat het namelijk geheel vlak. Oeps! Nu pas realiseer ik me waarom de beklimming vanuit Bédoin zwaar-der zal worden dan vorig jaar vanuit Sault. Vanuit Sault begin je al na twee kilometer te klimmen en de totale afstand is met 26km drie kilometer langer dan vanuit Bédoin. En dan reken ik nog niet eens dat Sault hoger dan Bédoin ligt. Halverwege de aanloop worden we door borden herinnerd aan de stremming van de weg, morgen en overmorgen.

Daar gaan we dan! DE BEKLIMMING! Het is behoorlijk steil. De route door het bos is toeris-tisch niet zo interessant. Door de bochten kun je hooguit zo’n 300m vooruitkijken. Geen enkel uitzicht, nergens.

Er staat een bord aan de kant van de weg: “Le Mont Ventoux 1909m – Géant de Provence – 15 km – 9.1% sur 1 km – Alt. 630m”. Ik neem de rekensom nog eens door. Vanaf hier nog 1300m klimmen over 15km. Vanaf Chalet-Reynard naar de top is 6km, 500m omhoog. Dus tot Chalet-Reynard – het voor mij nog onbekende tracé – is het 9km en 800m omhoog. Mijn fietscomputer staat dus op 40km als ik bij Chalet-Reynard aankom. Ik gooi m’n lichtste verzet in de strijd, want dit is dus het steilste stuk. Hier komt het er op aan. Onze groep is door de berg helemaal uit elkaar getrokken. Op zich wel aardig dat ik op de tweede positie fiets, maar wat heb je eraan als je straks niet meer vooruit kunt en moet afstappen. ’t Is bovendien geen wedstrijd, we komen om te genieten. Ondertussen vorder ik, regelmatig maak ik opnieuw mijn rekensommetjes. ’t Helpt mij altijd enorm om een zware beklimming te halen, als ik weet hoe lang het nog duurt.

5

Langs de weg is de berm overal door middel van linten afgezet, voor het publiek dat morgen wordt verwacht. Zo nu en dan haalt mij een klassieke sportwagen in, een Porsche of een Ferrari. Hoge toeren, hoge snelheid, veel lawaai. Twee keer komen ze langs scheuren, eerst omhoog en daarna weer naar beneden. Normaal vind ik die klassiekers leuk om naar te kijken, maar nu foeter ik hartgrondig op ze. Niet alleen verfoei ik die auto’s, ook de berg moet het ontgelden. En ikzelf, vanwege mijn gedachten om af te stappen. Even de druk van de pedalen… Nee! Doorfietsen! Bij Chalet-Reynard mag je even uitrusten. Nog drie kilometer. Kom op! Ik praat tegen mezelf, want ik fiets alleen. Ik reken nog eens aan de afstand en kijk naar mijn snelheid. Die is weggezakt van 10 km/h naar 8. Langzamer moet het werkelijk niet gaan, want dan kan ik beter gaan lopen. Dus even weer aanzetten, maar dat kost steeds meer inspanning. Zou het ook zo zwaar zijn geweest als ik vannacht fatsoenlijk had gesla-pen? Tijdens zo’n beklimming krijg je last van een vernauwd bewustzijn, zoveel is nu wel duide-lijk. Als je ’t niet leuk vindt, moet je thuis blij-ven. Niemand heeft jou gezegd dat dit moet. Sterker nog, iedereen verklaart je een beetje voor gek. Aha, een gebouw van de plaatselijke Rijks-waterstaat of zoiets. Chalet-Reynard kondigt zich aan, de rekensommetjes lijken te kloppen. En ja hoor, daar staat de chalet en boven mij, vanaf rechts, voegt de weg vanaf Sault zich erbij. Er staat een vangrail met spandoeken voor het gebouw langs, voor morgen. Daar kan ik mooi even tegenaan leunen om te rusten,

terwijl ik wat eet en drink, praat met de organi-satoren, die hier de fietsers opwachten voor een foto, en terwijl ik een praatje maak met een echtpaar dat ook de beklimming maakt. Het voelt alsof ik er al ben, alsof de top mij nu niet meer kan ontgaan. Er staan meer mensen op dit punt van de route, maar die hebben geen oog voor fietsers, zij komen pas met camera’s in actie als er weer zo’n verfoeide sportauto langskomt.

Een kwartier rust en wat eten en drinken doen wonderen. Ik voel me herboren. Ik stap weer op de fiets en tuf kalmpjes naar boven. Het lichtste verzet bewaar ik nu voor het laatste stukje. Voorlopig loopt het beter met iets meer druk op de pedalen. Je moet ervoor zorgen dat je niet te licht trapt in een beklimming. Het landschap en het uitzicht zijn nu zeer inte-ressant, vooral ook omdat ik daar vorig jaar in die mist helemaal niets van gezien heb. Ik geniet! Het bos is verdwenen, ik bevind mij op de kale berg. Driemaal stap ik af voor het maken van foto’s (zoals die op de titelpagina van dit verslag).

6

De laatste keer stap ik af bij het monument voor Tommy Simpson. Het monument herin-nert aan een tragische gebeurtenis, een fasci-nerende plaats. De top van de berg, die je al zes kilometer lang in de verte ziet liggen, is nu heel dichtbij gekomen. Het uitzicht is er fantas-tisch, een uitgelezen plek voor enkele mooie foto’s. Wat een bizar landschap! Geen boom te zien, slechts een enkele plant, wat bloemen. ’t Is allemaal grind en rotsblokken wat de klok slaat. En rondom bergen, die allemaal een stuk lager zijn dan deze reus van de Provence.

7

Nog een paar honderd meter te gaan. Ik gooi mijn laagste verzet weer in de strijd, zodat ik netjes bij de top aankom. Het waait enorm bij de toren van het observatorium. Je moet oplet-ten dat je niet omvalt. Dat zou slordig zijn, want er worden hier weer foto’s van ons genomen. Zo, ik ben boven. Ik zet mijn fiets tegen de muur van het weerstation annex souvenirwin-kel. Ik laat mij fotograferen voor een bord: “Sommet du Mont Ventoux 1910m“. Een knies-oor die let op die verschillen in hoogteaandui-ding.

Ik ben boven! I did it! Het dringt nu pas tot mij door. Ik schud handen met andere Ventouxias-ten die net zijn aangekomen. Ik maak nog meer foto’s, dat was vorig jaar in de mist niet aan de orde. Vanwege het abomi-nabele slechte weer had ik mijn camera niet eens meegenomen. De mist was toen zo erg dat je hier, aan de voet van de toren niet eens het topje ervan kon zien. Nu wel.

Maar echt aangenaam is het ook nu niet, het is slechts 12 ºC en winderig. Dus rijdt elke Ventouxiast niet lang na aankomst op de top een klein stukje terug, naar het restaurant aldaar. Hier verzamelen de drie groepen zich. Iedereen is euforisch: we all did it! Slechts één iemand is bij het monument voor Simpson afgestapt. Voor hem was het genoeg, de slapeloze nacht heeft zijn tol geëist. Jammer. Tijd voor cappuccino met bosbessengebak, weer eens wat anders dan energiereepjes. Ik heb het verdiend. Vorig jaar zaten we hier ook, met als verschil dat de vloer nu droog blijft. Nu hebben we geluk met het weer.

8

Wat geldt voor de beklimming vanuit Bédoin, geldt ook voor de afdaling naar Malaucène: iedereen doet dat op zijn eigen tempo. Maar nu wel zes keer zo snel! De weg kenmerkt zich door lange, relatief rechte stukken, met daar-tussen bochten die ruim op tijd worden aange-kondigd. Je kunt hier dus grote snelheid maken, tijdig afremmen en veilig door de boch-ten gaan. Mijn kruissnelheid bedraagt ruim 60 km/h. In Malaucène verzamelen we, waarna we in één groep via de grote weg terug naar de cam-ping rijden. ’t Zit erop, ’t is gedaan voor van-daag. We eten gezamenlijk in Vaison-la-Romaine en overvallen daarvoor het eerste het beste restaurant dat we vinden. Er gaat heel wat tijd voorbij voordat ieder zijn of haar maaltijd heeft besteld, vooral ook omdat er maar zoveel van dit en zoveel van dat in voorraad is. Bij hand-opsteken komt de order tot stand.

Rondje Mont Ventoux (6 juni) Het heeft vannacht enorm geonweerd, maar gelukkig zijn onze chaletjes blijven staan. Van-daag staat de langste tocht van dit weekend op het programma die ons rondom de Mont Ventoux zal voeren. Klaas die zag eens kersen hangen… Het eerste deel van de tocht tot even voorbij Bédoin is bekend terrein, dat fietsten we giste-ren ook. Dan volgt een tamelijk vlak parcours via Flassan naar Ville-sur-Auzon door een agrarisch landschap. Naast grote oppervlakten wijnbouw vinden we hier een grote dichtheid aan kersenbomen, de vruchten hangen rijp aan de boom. Ik ben dol op kersen!

“Maar plukken deed ik niet, want tussen droom en daad staan wetten in den weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.” (vrij naar Elsschot). Niet getreurd, we zijn hier om te fietsen in plaats van kersen te eten. Het hoogtepunt van deze dag volgt, de tocht door de Gorges de la Nesque. Over bijna 20km gaat de weg lang-zaam maar zeker omhoog door een steeds ruiger landschap.

Vrijwel elke vorm van beschaving verdwijnt en de canyon aan onze rechterhand wordt steeds dieper.

En steeds verder dringen we door in dit natuur-gebied. Ergens voert de weg door een tunnel in de rotswand.

9

Meteen na die tunnel nemen we de tijd voor een korte rustpauze. Rechtsboven ons zien we de weg lopen waarover we zometeen zullen rijden. We passeren het enige huis onderweg en even later zien we rechtsonder ons de weg waarover we zijn gekomen, inclusief de tunnel.

Er volgen nog twee tunnels en dan zijn we aan het hoogste punt gekomen, een soort holleweg tussen de rotsen. Het laatste stuk via Mon-nieux naar Sault verloopt tamelijk vlak. Tijdens de rust op het terras van café La Promenade in Sault blijkt er geen kersengebak bij de cappucino verkrijgbaar te zijn. Appel-gebak is ook heerlijk. En goed voorbeeld doet goed volgen, want er wordt meer van dat voedsel besteld. Sault ligt nogal hoog en vanaf het terras heb je een mooi uitzicht over de vlakte met daarachter de Mont Ventoux, voor deze gelegenheid gehuld in wolken. Een slecht voorteken…

10

De ark van Noach Vanuit Sault gaan we naar het noorden, rich-ting Montbrun-les-Bains. De bewolking wordt steeds dreigender. Als we net Aurel zijn gepas-seerd, begint het te regenen. Alle fietsers maken een pitstop om hun regenkleding aan te trekken. In de hoop dat het buitje snel over zal zijn, fietsen we verder. Op het moment dat we vlak voor Montbrun linksaf slaan richting St. Léger-du-Ventoux knalt de bliksem. Dat was dichtbij! We bedenken ons geen moment en slaan rechtsaf. Daar, een stukje van de weg, ligt een dorpje, te bereiken na een soort Keutenberg-beklimming: Reilhanette. Typisch zo’n dorp dat je anders achteloos voorbij zou rijden.

We planten onze fietsen bij een restaurant, l’Oustau de la Font. We mogen binnenkomen om te schuilen, we mogen een kop koffie drin-ken, maar… we mogen niet gaan zitten op de met leer beklede stoelen. Daar hebben we wel begrip voor, want we zijn goed nat geworden. Na de koffie en na de weersvoorspelling van de uitbater van het restaurant te hebben aan-gehoord, verklaren we de schuilpauze voor beëindigd. Maar we hebben nog geen stap buiten de deur gezet, of het begint me daar te hagelen! Het gezelschap komt acuut bij de voordeur tot stilstand. We zijn als Noach en zijn familie, gestrand met de ark op de berg Ararat. “Noach deed het venster dat hij in de ark had aangebracht open en liet een raaf los.” Een van ons gaat naar buiten om te zien of het binnenkort nog eens droog wordt. Hij komt al gauw weer terug: dat gaat nog even duren… “Vervolgens liet hij een duif los.” Nogmaals gaat iemand kijken hoe de lucht er verderop uitziet: dat gaat nog steeds even duren… Er wordt besloten dat enkelen van de groep met het volgbusje naar de camping worden gebracht. De rest blijft wachten totdat het vervoer terug is.

“Hij wachtte nog zeven dagen en daarna liet hij de duif nogmaals los.” Weer gaat er iemand kijken hoe de lucht er verderop uitziet. Het klaart op! Er wordt besloten dat het grootste deel van de achterblijvers alsnog met de fiets naar de camping rijdt; twee blijven achter om op een achtergebleven fiets te passen. “Noach maakte het dak van de ark open en keek rond – de aarde was drooggevallen.” We fietsen weer! Wel krijgen we nog een staartje van de bui te verwerken. En we moeten opletten op steenslag die her en der op de weg is gevallen. We rijden zo ver mogelijk van de rotswand, want er is meer steenslag te ver-wachten. Op sommige plaatsen ligt hagel aan de kant van de weg, alsof er zojuist sneeuw is geruimd. Links van ons ligt de Mont Ventoux in de wol-ken. Wat we ervan zien is de steile noordwand. Tussen St. Léger-du-Ventoux en Entrechaux volgt nog een tamelijk stevige klimpartij bij Côte de Bluye. Daarna nog even fietsen en we zijn weer terug op de camping, waar we droge kleding kunnen aantrekken.

Door Buis-les-Baronnies Zondag, 7 juni De tocht van vandaag is niet super-spectacu-lair qua landschap – geen hoge bergen, geen diepe canyons – en ook niet bijzonder lang. Toch is het als de kers op de pudding – om maar even bij kersen te blijven. Daar komt bij dat ik me vandaag helemaal goed voel, alsof ik de hele wereld aankan. In wieler/ schaatstermen: “Ik heb goede benen.” En dat bij stralend weer! Zo’n moment moet je koesteren.

De route voert door een aaneenschakeling van kleine dorpen en een mooi landschap, half agrarisch, half natuur. Door een gebied dat hoort bij de gemeente Buis-les-Baronnies.

11

Heel afwisselend, met dikwijls uitzicht op de Mont Ventoux.

De weg gaat op en neer, geen honderd meter vlak. Drie klimmen zitten er in de tocht. De eerste gaat naar de Col de Propiac.

Na deze col en Propiac-les-Bains bereiken we het stadje Buis-les-Baronnies, waar we een rustpauze hebben op een terras. Vlak daarna komt de beklimming van de Col d’Ey, die ons een wijds uitzicht oplevert over het komdal aan de andere zijde – de noordzijde – van de col.

Middenin Les Pilles hebben we een kort opont-houd door een lekke band. Daarna volgt een rustige weg die langzaam en door enkele dor-pen omhoog voert naar de Col de la Croix-Rouge. Dan duurt het niet lang meer, of we zijn terug bij Faucon, waarna we dezelfde weg terug naar de camping volgen. Op de camping worden meteen de fietsen in de aanhangwagen geladen. Lopende naar ons chaletje worden we opgehouden door een overdekt terras, waar ze Leffe Blond uit de tap schenken. Daar gaan we ‘ns even voor zitten. Gezellig kaarten we na, terwijl we met een scheef oog op de grootbeeld-tv toezien hoe Roger Federer de tennisfinale van Roland Garros wint.

De thuisreis Maandag, 8 juni De thuisreis verloopt voorspoedig. Twee din-gen zijn vermeldenswaard. We krijgen een uur vertraging te verwerken doordat de tweede buschauffeur, die zich in Lyon bij ons zou voegen, in Parijs de aansluiting van de TGV mist. Tijdens een rustpauze bij een wegrestaurant sla ik mijn slag: ik verorber een bord kersen!

Epiloog Op 11 juni, zes dagen nadat wij de Mont Ventoux hadden beklommen, won de Pool Sylvester Szmyd daar de vijfde etappe van de Dauphiné Liberé. Op een wiellengte achter-stand van hem veroverde de Spanjaard Alejan-dro Valverde er de gele leiderstrui. Ik zag het op tv, opgenomen van Eurosport, en dacht: “Daar heb ik ook gefietst. Ik herinner me die haarspeldbocht, Chalet-Reynard, dat uit-zicht.” Ook profwielrenners hadden het er

12

zichtbaar moeilijk. Dat deed me om een of andere reden plezier. Robert Gesink werd vijfde in de etappe en de dag erop stond er een uitspraak van hem in de krant: “…de Mont Ventoux. Mijn favoriete etappe, mooie berg. Al is hij verschrikkelijk zwaar.“ …Maar niet zo zwaar dat ik, eenvoudige recreant, hem ook ben opgefietst. YES!

Bedankt Ik bedank de organisatie van Fit Events voor het organiseren van Mont Ventoux-uitdaging. Zonder de anderen tekort te willen doen, noem ik Fred Bouwels, die geen moeite teveel was om het het reisgezelschap naar de zin te maken, terwijl hij zelf niet kon meefietsen. Ik bedank de sponsors die de tocht mogelijk maakten: Gelissen 2-Wielers te Stein, Sjefke Janssen Bikes te Elsloo en Born Sportcare te Geleen. Ook bedank ik al mijn fietscompagnons voor het prettige gezelschap en de aanmoedigingen tijdens de (oefen) tochten. Mont Ventoux online Voor profielen van de stijgingspercentages van de beklimmingen verwijs ik naar drie websites:

• www.opdefiets.net (Cols & bergen)

• www.cyclingcols.com (Cols)

• www.climbbybike.com. Voor kaarten is Google Maps een goede bron (al gaat er nog steeds niets boven een 1 : 25 000 stafkaart: Mont Ventoux 3140 ET van het Franse Institut Geographique National). Voor een beeld van het landschap is Google Earth een aanrader.

- - - - 0 - - -