1

Oktober 2011

Verwondering nr 1 voeding voor verstand en spirit met o.a.

De geest van Charles Fort Het raadsel van Bajan Kara Ula Wabi Sabi Verlichting Engelen schrift De Duvel in het Vaticaan De heilige letter ALEF Onzichtbare Vriendjes Dokters en de Geestenwereld SQUONK Dit e-zine wordt gemaakt en volgeschreven door Loes Modderman

info@scienceart.nl

2

Beste lezers,

Na een 'broedperiode' van enkele maanden is het kuiken uit het ei gekropen. Voor u ligt het eerste nummer van een e-zine - want een tijdschrift kunnen we het niet noemen - dat vooral volgeschreven zal worden door mijzelf. Wat ik niet kwijt kan in het blad Harmonia Nederland dat ik sinds 2 jaar redigeer, en ook niet kon of wilde plaatsen op mijn blog, kan hier ongebreideld en zonder terughoudendheid een plek vinden.

Dat betekent niet dat anderen er niet aan kunnen deelnemen. Het zou leuk zijn als er reacties en bijdragen komen, bijvoorbeeld tips voor een

boek, een site, een blog, een evenement of een artikel. Daarnaast wil ik in dit e-zine mensen gelegenheid geven vragen te stellen, iets aan

te bieden of te ruilen. We zien wel hoe het loopt. Het kost U niets. Mij kost het ook niets, alleen tijd, maar hobby's kosten altijd tijd. Meestal ook geld, maar dat is hier niet aan de orde. Ik ben nou eenmaal in de gelukkige omstandigheid dat ik duizenden boeken binnen handbereik heb. Die zijn voor mij een onuitputtelijke bron van inspiratie en vermaak, en dat wil ik niet allemaal voor mezelf houden. En dan is er ook nog internet, en wat een rijkdom valt daaruit te putten! Daarnaast word ik gedreven door een paar overwegingen: de meeste echt interessante boeken worden niet in onze taal vertaald. Dat is vaak, héél vaak, erg jammer. Internet is wat betreft controversiële onderwerpen in Nederland nog altijd beperkt. Wikipedia is bewust misleidend als het gaat om alternatieve informatie. Betrouwbare informatie is bijna altijd Engelstalig. Hoewel niet iedereen vlot Engels leest, zal ik toch ook Engelse boeken bespreken en aan Engelstalige websites refereren. Dat kan niet anders. Zie boven. Het plan is om dit blad iedere maand te laten verschijnen en per email op te sturen. Een hogere frequentie maakt het makkelijker om te reageren, of om bijvoorbeeld een lang stuk in afleveringen te plaatsen. Ik mik op zo'n 20 tot 30 bladzijden, maar dat kan per aflevering variëren. Diepgaande beschouwingen en lange artikelen laat ik graag aan bevoegder schrijvers over. Mijn doel ligt in grote variëteit, kort en hopelijk krachtig. Omdat ik zelf nog dagelijks op nieuwe dingen stuit, denk ik dat ook anderen er bij gebaat zijn kennis te maken met onderwerpen waar ze allicht niets van wisten. Of ook wel, maar dan anders. Verder zoeken op internet of in boeken is dan een optie. Behalve artikeltjes zult u boekbesprekingen, korte berichten, actuele en oude verhalen, opiniestukken, humor, doe het zelf ideeën, links, kunst en bijzondere foto's vinden, niet alleen op het gebied van spiritualiteit, maar op elk gebied dat mijn, en misschien ook uw warme belangstelling heeft. Daarvan zijn wat mij betreft maar drie gebieden uitgesloten: sport, politiek, en eigen 'wijze' New Age. Ook populaire onderwerpen die aan gedurige recycling onderhevig zijn en die u op duizend sites kunt vinden, tracht ik uit alle macht te mijden, hoewel dat waarschijnlijk niet altijd zal lukken.

Tenslotte dan de titel: Verwondering. Voor mij - en misschien ook voor u - is dat een kernbegrip. In 't Engels is 'to wonder' o.a. je iets afvragen. Verwondering is het begin van alle wetenschap en van alle spirituele kennis. Als we ons niet meer kunnen verwonderen over 'het leven' in al z'n vormen en verschijningen, over wetenschappelijke ontdekkingen, schoonheid, muziek, geloof, spirituele ervaringen, de natuur en over de liefde die ons verbindt met onze dierbaren, dan sterven we innerlijk een beetje af. Verwondering is wat ons aan het denken zet en ons leven kleurt, ons aanzet tot dichten, schilderen of componeren en ons de eenheid met de schepping laat beleven. Ik hoop dat u dit digitale blad met plezier zult lezen. Kent u anderen die het ook willen ontvangen? Een mailtje met email adres is genoeg!

Loes Modderman, Nijmegen info@scienceart.nl www.scienceart.nl

3

Do not Believe. Do not Disbelieve.

THINK ! In dankbaarheid en bewondering opgedragen aan: Helderzienden en profeten, sectariërs en magiërs , klunzen, fantasten en dappere wetenschappers, nieuwsgierigen, bevlogenen en geïnspireerden, idealisten en utopisten, eenpitters en eigenwijzen en allen die hun eigen ster durven te volgen, vertegenwoordigd in Plinius de Oude 23-79 John Aubrey 1626-1697 Emma Hardinge-Britten 1823-1899 Charles Hoy Fort 1874-1932 William Corliss 1926-2011

Coen Vermeeren 1962 - en de onsterfelijke Fries Klaas Dijkstra, die in 1965 nog zeker wist dat de aarde plat is.

4

DE GEEST VAN CHARLES FORT

Om te beginnen is het misschien handig om wat achtergrondinformatie te geven over twee reuzen in het veld van 'onverklaard', die u in dit e-zine vaker zult

tegenkomen. Allereerst is daar Charles Fort (1874-1932), de man die een groot deel van zijn leven doorbracht in de British Library, speurend naar berichten die de meeste reguliere wetenschappers niet kunnen boeien, maar die daarom des te interessanter zijn. Fort verzamelde vele duizenden berichten uit tijdschriften en kranten vanaf de 19de eeuw, en bracht die samen in vier onderkoeld komische boeken die nu in één band verkrijgbaar zijn: The Complete Works of Charles Fort. Helaas niet vertaald, en ook niet te vertalen in het Nederlands zonder Fort tekort te doen. Fort was een 'loner' , een excentrieke man die al bij zijn leven bewonderd werd maar zich daar nooit iets van heeft aangetrokken.

Eenmaal gooide hij alle schoenendozen met duizenden aantekeningen in het vuur omdat hij er de zin niet meer van zag. Later begon hij, gelukkig

voor ons, toch weer te verzamelen.

Fort dreef de spot met wetenschappers die overal een oordeel over hebben zonder uit hun luie stoel te komen, en wreef hen de feiten in. Deze wereld is

gekker dan we denken. Er gebeuren nou eenmaal veel dingen waar niemand (nog) een verklaring voor heeft, en uit gemakzucht de feiten afwijzen lost die raadsels niet op. Fort was de luis in de pels van 'scientism' ; quasi-wetenschap die met echte, open wetenschap niets te maken heeft, maar desondanks de scene beheerst, toen... en nu. Hij was een voortrekker, hoewel hij zichzelf niet zo zag. Nog tijdens zijn leven, in 1931 werd de Amerikaanse 'Fortean Society' (nu International Fortean Organisation, or INFO http://www.forteans.com/ ) opgericht, maar Fort moest daar niets van hebben. Aanhang beschouwde hij met dezelfde argwaan als het wetenschappelijke establishment. Forts naam werd een begrip. Velen traden in zijn voetsporen. Het Engelse blad Fortean Times baseert zich op de 'Forteaanse' mentaliteit: niets a priori afwijzen maar kritisch en met humor de feiten onderzoeken. Ook andere bladen zoals bijvoorbeeld het in 1947 voor het eerste gepubliceerde Amerikaanse FATE begaven zich op de weg die Fort zo succesrijk was ingeslagen. In Nederland kennen we zulke bladen niet, helaas. Over Charles Fort zijn meerdere boeken geschreven. Het meest recente en best gedocumenteerde is dat van Jim Steinmeyer: Charles Fort - The Man Who Invented The Supernatural (2008)

De interesses van Fort zijn het meest systematisch overgegaan op fysicus en raketspecialist William R. Corliss (1926-2011). Corliss, die vanwege zijn leeftijd nooit doende was met een computer, heeft met de typmachine een immens stuk werk verricht door op zijn eigen manier al die berichten te verzamelen die Forts gevoel voor absurditeit zo prikkelden. Maar Corliss deed het anders: hij

liet zijn eigen mening achterwege en stelde met zijn vondsten enige tientallen 'Source books' , 'Catalogs' en 'Handbooks' samen waarin categorisch alle berichten rond bepaalde fenomenen zijn samengebracht. Naslagwerken op onderwerp, geen sprankelend leesvoer. Bij Corliss geen ironie: hij is en blijft een wetenschapper die het establishment niet zoekt te bestrijden, ook al doet hij dat in feite wel door zoveel waanzin samen te brengen. Corliss heeft geen hidden agenda, hij registreert alleen. Hier ▲ Corliss' verzamelde werken zoals ze in mijn boekenkast staan. Wie de moeite neemt om in zijn boeken te duiken en het getypte lettertje te trotseren komt schatten tegen. Het mooiste is dat alle gekkigheid die ons nu onder ogen komt, meestal talrijke precedenten blijkt te hebben in vroeger jaren. En meer dan dat. Het houdt niet op. Duizenden en duizenden berichten uit voornamelijk wetenschappelijke en gespecialiseerde bladen, kleine berichtjes en grotere artikelen van alles wat de wetenschap niet kan verklaren of wat is gevonden en waargenomen en door deskundigen wordt genegeerd. Op Corliss' site staan artikelen en zijn hele bibliografie. http://www.science-frontiers.com/sourcebk.htm Op 8 juli 2011 overleed William Corliss. Een gemis dat we nog lang zullen voelen. Het ga hem goed.

5

PLAT ALS EEN PANNENKOEK Je gelooft het niet, maar nog steeds zijn er mensen die geloven in een platte aarde. Wie kan er nou zo dom zijn? Wat doen die mensen dan met de bolvormige aarde, vraag je allicht af. Simpel: alles wat u en ik denken te weten over de vorm van de aarde, alles wat we op school hebben geleerd en wat we uit de ruimte kunnen zien berust op - jawel - een wijdverbreid complot. Wij dommeriken wíllen de aarde rond hebben, maar daarom is ie het nog niet! Want, zoals Godfried Bomans zegt in zijn inleiding op het boek van platteaardenaar Klaas Dijkstra, 'Is de Aarde rond?' : De aarde is geen oliebol, maar een pannenkoek!

Zoekend op internet vinden we dit dogma religieus ondersteund door SGP fractieleider Kees van de Staaij. Is van der Staaij misschien een grijsaard? Welnee, hij is van 1968. Maar voor het letterlijk geloven van wat de Bijbel zegt hoef je niet stokoud te zijn. Ik citeer: "smeltende poolkappen? Onzin. Het water kukelt gewoon van het randje. Het geld om Nederland veilig te houden kan beter besteed worden aan het herschrijven van schoolboeken." Van der Staaij twijfelt aan meer dingen: aan het bestaan van Zuid Amerika, en aan stekelvarkens, en aan bacteriën. Al die dingen heeft van der Staaij zelf nooit gezien. "Mensen zeggen dat ze bestaan. Ik heb daar mijn bedenkingen bij." zegt de verlichte politicus. Charles K. Johnson (1924-2001) ► is van 1972 tot zijn dood de spil geweest van de door Samuel Shenton in 1956 opgerichte 'Flat Earth Society', ook wel 'The Society of Zetetics' genoemd, een respectabele vereniging die gesteund werd door meer dan 3000 leden, het merendeel daarvan, zoals u zult begrijpen, enigszins 'vreemd'. Het vreemdst was Johnsons uit Australië afkomstige echtgenote Marjory, die zichzelf als beste bewijs aanvoerde voor de platheid van de aarde: zijzelf had gegarandeerd in dat ' tegenvoetersland' nooit aan haar voeten gehangen. "Vervang de Religie van de Wetenschap door Gezond Verstand" was hun motto. Want ieder die dat verstand gebruikt moet tot dezelfde conclusie komen, op grond van de Bijbel, op grond van denkbeelden uit het verleden en op grond van nuchtere waarneming. Hebt u soms ooit op een gekromde zee gevaren? Nou dan. The Society gaf een blad uit, en deed er alles aan om het 'complot' van een bolle aarde aan de kaak te stellen. In 1995 ging Johnsons huis, bibliotheek en ledenbestand in vlammen op, en daarvan heeft hij en de Society zich nooit helemaal hersteld. Het echtpaar was niet verzekerd. Maar gelukkig is Johnsons geestelijk erfgoed nog in het jaar van zijn dood opgepakt door Daniel Shenton.

Familie van Samuel? Moet haast wel. Dankzij Internet is de verbreiding van het idee een fluitje van een cent geworden, en Daniel, een jonge energieke Brit van 33, mag dan ook dagelijks nieuwe leden van zijn Flat Earth Society begroeten. Denk niet dat Daniel niet serieus is in zijn missie. Hoewel hij in alle andere opzichten een normaal mens is die op z´n brommertje door Londen rijdt en gebruik maakt van GPS, Twitter en andere gemakken, is hij bikkelhard op het gebied van de Platte Aarde. Niet de zwaartekracht houdt hem met de voeten op de grond, maar de opwaartse kracht van de aardeschijf die zich vertikaal door de ruimte beweegt. Je moet er maar opkomen. De site van de Society biedt behalve veel

informatie over de geschiedenis van dit infameuze idee, ook een forum. Daarop kunnen we zien dat honderden mensen er plezier in hebben de Platte Aarde te propageren, verdedigen of aan te vallen. Een theorie uit vervlogen tijden? Heel zeker niet. Zoals Johnson zei: "Wij BEWIJZEN dat de aarde vlak is door experimenten. Een platte Aarde is geen theorie, maar een FEIT." O zo. http://theflatearthsociety.org/cms/

6

HET RAADSEL VAN BAIAN-KARA-ULA Dit is het verhaal. In 1937 leidde Chi Pu Tei, een Chinese archeoloog van de Chinese Academy of Sciences in Peking een expeditie in bergachtige regio Baian-Kara-Ula in de provincie Qinhai. Toen het weer opeens verslechterde zochten de expeditieleden een schuilplaats in een grot in de bergen van Kunlun. Daar vonden ze inscripties op de wanden. Achterin de grot vonden ze verschillende graven in een rij waarin vreemde skeletten lagen, niet groter dan 1,20 m lang, met een abnormaal grote schedel. Begraven bij de doden waren stenen schijven, 716 stuks, van 30 cm breed en 1 cm diep met een gat in

het midden. Elk van die schijven was bekrast met vreemde lettertekens. Ze deden denken aan prehistorische grammofoonplaten. De Chinese Academy of Sciences probeerde publikaties over de vondst tegen te houden. Want er was meer vreemds in deze kwestie; behalve de graven en de stenen schijven bleek er in het zelden betreden gebied ook een onbekende stam van kleine

mensen te leven die zichzelf de 'Dropa' noemde (ook wel 'Dzopa'). Het hele verhaal is vol onbekende factoren, want de Chinese overheid heeft er lange tijd geen belang bij gehad om buitenlanders goed te informeren. In 1962 was er het bericht dat het schrift op de stenen schijven was ontcijferd door een team van taalspecialisten onder leiding van de Japanse professor Um Nui. Nu is het in de geschiedenis nooit eerder vertoond dat een op zichzelf staande taal kon worden ontcijferd; altijd moet dat aan de hand van andere talen gebeuren, anders is er geen sleutel waarmee je een vreemd script te lijf kunt. Als er op de 'Rosetta Stone' die in 1799 ontdekt werd behalve de Egyptische tekst ook niet een vertaling in Oud Grieks had gestaan, was François Champollion nooit in staat geweest om het Egyptisch te ontcijferen, en tastten we

nu wat Egyptische Hiërogliefen betreft nog steeds in het duister. En dat vertaalproces was al moeilijk en langdurig genoeg. Dus de inspanningen van professor Um Nui moeten we of met een korrel zout nemen, of hij beschikte over een sleutel om de vreemde lettertekens op de schijven te interpreteren. In ieder geval was dit de vertaling die het team uiteindelijk publiceerde: 12.000 jaar geleden was er een buitenaards voertuig gecrasht. "De Dropa kwamen uit de wolken in hun luchtschepen. Voor de zon opging verborgen onze mannen, vrouwen en kinderen zich in de grotten. Toen ze de tekentaal van de Dropa zagen begrepen ze dat die vreedzame bedoelingen hadden....." Schijven met een gat erin zijn in de Chinese cultuur bekend van zo lang geleden als 10.000 jaar. Ze waren in de regel gemaakt van jade, en werden 'bi-schijven' genoemd. Deze bi-schijven werden vaak aan doden meegegeven en op het hoofd gelegd met het gat op de mond, zodat de doden met de voorouders konden spreken. Bi-schijven hadden vaak inscripties en waren eenvoudig of juist heel rijk bewerkt, afhankelijk van de tijdsperiode en de status van de dode. Het lijkt logisch dat de stenen schijven gevonden in Baian-Kara-Ula ook bi-schijven waren. Of zijn die 'buitenaardse' schijven de aanleiding geweest voor het gebruik van bi-schijven door heel China? Dat is niet meer na te gaan. Tijdens de Culturele Revolutie van Mao die in 1966 begon en het speciaal gemunt had op historie en de mensen die zich daarmee bezig hielden zijn de Dropa stenen verdwenen. In 1974 werden er nog enkele gevonden en gefotografeerd in een museum in Xian (foto bovenaan), maar ook die zijn intussen 'kwijt geraakt'. De historische werkelijkheid van de kleine mensen die zich de afstammelingen noemen van de Dropa ► is wel bevestigd. In 1995 werd althans een groep van 120 kleine mensen ontdekt, enkele honderden kilometers van de plaats waar ze oorspronkelijk gerapporteerd waren. Hadden ze hun gebied verlaten? Dankzij de zwijgzaamheid van de Chinese nieuwsgaring en de verwarring die er is ontstaan door opzettelijk verkeerde berichtgeving blijft het raadsel van de Dropa en hun claims ergens zweven tussen fantasie en werkelijkheid. Omdat de stenen schijven zijn verdwenen kunnen die niet meer met nieuwe technieken onderzocht worden. Bajan-Kara-Ula is een van de meest ontoegankelijke regio's van China, met hoge en moeilijk te nemen bergen. Toch waren er in 2008 plannen om een expeditie naar het gebied te sturen op initiatief van een Chinese krant. Maar of dat er ooit van komt?

7

VERHORING In een boek uit 1961 van Peter Viemeister over de ins en outs van de bliksem vind ik

een prachtig verhaal over gebedsverhoring, uit een krant van 1894. De gebeurtenis speelde zich af in Walnut Ridge, Arkansas, USA. Ik vertaal het hier: "Deze stad is vandaag in rep en roer over het vreselijke antwoord op een gebed, tijdens een openluchtbijeenkomst aan de rand van de stad. Mr. Robinson, een lokale dominee met sterke longen, ging voor in gebed. Hij vroeg de Heer hen te zegenen met regen, zeggende: "Heer, kom en giet uw zegening in de een of andere vorm op ons neer, zodat we uw zegening nooit zullen vergeten en zeker zijn dat hij van U komt. EN WEL NU! Het gebed stopte...niet omdat de dominee het met 'amen' had bekrachtigd, maar omdat bliksem de hemel verlichtte en er een donderslag op volgde met het geweld van 10 kanonnen. De bliksem sloeg in een enorme boom, waardoor er takken rondvlogen die velen in het gehoor verwondden. De gelovigen

dachten dat het einde der tijden was aangebroken. Enkele seconden later brak de hemel open en kwam er zoveel water naar beneden dat het publiek bijna verdronk. Dit alles zou niet meer dan een toevallige samenloop van omstandigheden kunnen zijn, ware het niet dat er tot aan het gebed geen wolkje aan de lucht was geweest, in de verste verte niets dan heldere hemel. Maar op het cruciale moment verscheen er een enkele wolk boven de kerkgangers, en daaruit kwam de zondvloed. Zowel de wolk als de bliksem en donder waren door velen in de omgeving gezien en gehoord, maar de regen had zich beperkt tot het veld waarop de gelovigen zich hadden verzameld. Of dit alles woede of een zegen was - het bijeengekomen kerkvolk verspreidde zich, en de meesten aarzelen om het veld nog te betreden...Al met al viel er zo'n 40 cm water in 5 minuten...."

MIRACULEUZE TRAP Houdt u ook zo van wonderen? Wie niet? En de mooiste zijn vaak die heel gewone dingen betreffen, materiële wonderen die niet oplossen bij nadere beschouwing. Zo'n soort wonder is de wenteltrap in de Loretto Kapel, Santa Fé, New Mexico. De geschiedenis is als volgt: In Santa Fé, dat de oudste kerk van de Verenigde Staten tot de hare mag rekenen, werd in 1852 het sein gegeven voor het bouwen van een meisjesinternaat van de Zusters van Loretto. In 1873 begon men aan de kapel, naar het model van de Sainte-Chapelle in Parijs. Een Franse architect werd aangetrokken om de kapel te ontwerpen. Helaas werd de architect teveel in beslag genomen door een mooie vrouw die het bouwterrein af en toe bezocht. Haar man werd - terecht of onterecht - jaloers, en vermoordde de architect. Ai. Nu zat men zonder definitieve plannen voor de kapel. Het lukte om hem af te maken, maar zonder trap naar boven want daar had de architect zich niet meer mee kunnen bemoeien. Niemand had een oplossing. Een gewone trap was uitgesloten omdat die teveel ruimte in zou nemen. Maar wat dan? Laat dat maar aan nonnen over: bidden natuurlijk! Jozef, de meester timmerman lag het meest voor de hand. Negen dagen later verscheen er een man bij de overste. Hij stelde zich niet voor, maar beloofde de klus te klaren. Het enige waar hij om vroeg was een paar grote tobbes met water. Als de zusters in de kapel gingen bidden zagen ze hout in de tobbes,

maar de onbekende man werkte alleen als er niemand aanwezig was. Na enige tijd was de trap gereed. Hij rees majestueus omhoog als een dubbele helix. In de bouw was geen spijker of schroef gebruikt, en ook werd de trap niet ondersteund zoals met wenteltrappen het geval is. De zusters wilden de man bedanken, een diner voor hem bereiden, maar hij leek van de aardbodem verdwenen. Naspeuringen bleken vruchteloos. Niemand scheen hem te kennen. Ook een advertentie in de krant bleef zonder resultaat. Nog vreemder was dat geen enkele houtleverancier in de buurt zich kon herinneren het hout, dat nooit geïdentificeerd is en niet uit de omgeving komt, geleverd te hebben. Was het inderdaad de Bijbelse Timmerman die in antwoord op het gebed kwam aangesneld? De zusters waren er van overtuigd. Hoewel de kapel nu particulier bezit is, is hij open voor publiek. De trap is nog in volle glorie te bezichtigen, en vertoont geen tekenen van ouderdom. http://www.lorettochapel.com/staircase.html

8

BOEKBESPREKING: Geïllustreerde Atlas van het Hiernamaals

Guido Derksen - Martin van Mousch - Jop Mijwaard uitg. Nieuw Amsterdam 2010 211 blz Prijs: €27.50

De Atlas van het Hiernamaals is zo'n boek waarvan je denkt: 'dat ik dat nog niet eerder ben tegengekomen!' Toevallig, en gelukkig werd ik er op attent gemaakt. Een prachtig boek, en vooral: een heel origineel boek, dat nu eens van Nederlandse bodem is en niet vertaald. De vraag: 'wat gebeurt er na de dood?' heeft geen enkele cultuur onberoerd gelaten. Iedere beschaving en godsdienst had er zijn eigen ideeën over, en vaak waren die heel specifiek en gedetailleerd. Daar zijn bibliotheken vol over geschreven. Maar dit boek is er niet een in een lange rij. De opzet van schrijvers en tekenaars is een overzicht te geven van alle voorstellingen die er in de afgelopen 5500 jaar cultuurgeschiedenis zijn geweest, niet alleen in verhalen en beschrijvingen, maar vooral ook in geografische voorstellingen. Het is heel goed mogelijk om een denkbeeldige voorstelling te 'vertalen' in een landkaart. Denk maar aan de landkaarten die Tolkien tekende voor zijn Ring-cyclus. Veel Fantasy-schrijvers volgden zijn voorbeeld. De auteurs lopen de historie door vanaf Mesopotamië en Egypte, naar

bijbelse voorstellingen, en bespreken in woord en beeld Islamitische, Hindoeïstische en Boeddhistische beschrijvingen. Daarnaast komen uitvoerig de mythische takken aan bod, zoals de eilanden van St. Brandaan, Dante's Hemel en Hel en Swedenborgs visioenen. Ook de opvattingen van modernere filosofen worden niet vergeten. Twintig geografische 3D-kaarten maken het visualiseren van die werelden een interessante uitdaging, alsof je met Google Earth een landschap verkent. Hoe meer je in de kaarten duikt, hoe meer grappige vondsten je ontdekt. Op de kaart van de Renaissance vind je bijvoorbeeld 'Hemelse Hangplekken' met in het midden de 'Koetjes en Kalfjesfontein' en in de onderwereldse regionen vinden we de 'Zwarte Zanden', de 'Zwavelpoelen' en 'Zondezompen'. Luilekkerland, of Cocanje, heeft zijn eigen kaart, en we kunnen ons voorstellen dat men daar in zoet- en vettigheid dreigt te verdwalen. Als men zich tenminste eerst door de 'Rijstebrijbergen' heeft heen gegeten. Grappig is ook de voorstelling van het hedendaagse Hiernamaals, dat niet meer in een landkaart te vatten is vanwege de talloze voorstellingen uit verschillende religieuze tradities en niet te vergeten de New Age en het Spiritualisme. Tekenaar Jop Mijwaard vond een geestige oplossing: een grafkelder met 'Gare du Mort'- Station van de dood - geeft toegang tot een metro-netwerk met tussenliggende stations als 'Engelenburcht', 'Folterplaats', Kassiewijlen' en 'De Grote Vraag' . Eindstations zijn o.a. 'In de Wolken' , 'Doemdorp', 'Geestenhof', 'Ergens', en 'Licht'. Op internet kunt u er meer over lezen: http://atlasvanhethiernamaals.nl/ Een mooi en interessant boek om in te lezen en te kijken, en wie weet inspireert het om eens een kaart van je eigen voorstelling van het Hiernamaals te tekenen! Hoe dan ook: een aanrader.

EZEL Op een dag viel de ezel van een boer in een put. Het dier balkte hartverscheurend, terwijl de boer zich op het hoofd krabde wat hij moest beginnen. Toen bedacht hij dat het dier oud was, en dat de put eigenlijk al lang dichtgegooid had moeten worden. Goedbeschouwd was het niet de moeite het dier te redden. Daarop riep de boer zijn buren om te helpen de put dicht te gooien. Iedereen greep een schep, en begon zand in de put te werpen. De ezel had in de gaten wat er gebeurde en balkte nog wanhopiger. Toen was hij, tot ieders verbazing, stil. De boer keek over de rand van de put, en was verbaasd over wat hij zag.

Met elke schep zand die de rug van de ezel trof, deed het dier iets wonderbaarlijks: hij schudde het zand af, en deed een stap omhoog. Terwijl de buren van de boer meer en meer zand schepten, klom de ezel stap voor stap omhoog. Na verloop van tijd had de ezel de rand bereikt en hij stapte eroverheen, om opgewekt weg te lopen. Moraal: Het leven zal een hoop troep op je gooien. De truc is om het af te schudden en een stap omhoog te doen.

9

TOCH OP DE FOTO In 1975 werd door de 78-jarige luchtmacht-

kapitein Sir Victor Goddart de foto hiernaast vrijgegeven. Het is een groepsfoto van zijn squadron, genomen in 1919 . De foto is een deel van een groepsfoto waar 200 mannen en vrouwen op staan die de gevechten overleefden. Maar er is iets wonderlijks met die foto. Achter de uitsnede van de man met de pet (vierde van links bovenste rij) ziet u nog iemand staan, wat vager, en zonder pet. Dat gezicht hoort toe aan Freddie Jackson, de techneut van het squadron. Alleen... Freddie stierf twee dagen eerder door een ongeluk met een propeller... De groepsfoto werd genomen op de dag van zijn begrafenis. Is het een wonder dat Freddie vond dat hij ook op de foto thuishoorde?

VERWONDERING uit: Rachel Carson 'Sense of Wonder'

Rachel Carson (1907-1964) was een gedreven natuurbeschermster en opvoeder. Met haar boek 'Silent Spring' - 'Dode lente' verwierf ze in 1962 internationale bekendheid. Haar opmerkingsgave en subtiele beschrijvingen van de natuur zijn onvergelijkelijk.

Een fragment: Als ik invloed had op een goede fee dan zou ik haar vragen alle kinderen de gave van verwondering te geven.

Een gave zo sterk dat die hun hele leven zou meegaan, bestand was tegen verveling en ontgoochelingen van latere jaren, de preoccupatie met kunstmatige dingen en de vervreemding van de bronnen van onze kracht. Als een kind het in het leven zonder feeën moet stellen om zijn aangeboren talent van verwondering levend te houden, dan heeft hij op z'n minst een volwassen metgezel nodig om dat gevoel mee te delen en samen de vreugde, opwinding en het mysterie van het leven te her -ontdekken. Ouders hebben vaak een gevoel van tekortkoming tegenover de nieuwsgierige en gevoelige geest van een kind .De complexheid van het leven laat zich niet vatten in ordelijke kennis. "Hoe kan ik mijn kind iets over de natuur vertellen", zeggen ze. "Ik kan nog niet de ene vogel van de andere onderscheiden." Het is mijn eerlijke overtuiging dat voor een kind, en voor de ouder die hem moet

begeleiden, het niet half zo belangrijk is om te weten als het is om te voelen. Als feiten de zaden zijn die later kennis produceren en wijsheid, dan zijn emoties en impressies van de zintuigen de vruchtbare grond waarin het zaad tot wasdom komt. De vroege jaren van de kindertijd zijn de jaren om de grond rijp te maken. Als de emoties eenmaal zijn gewekt - zal er een gevoel voor schoonheid, opwinding over het nieuwe en onbekende, een gevoel van sympathie, medelijden, bewondering en liefde plaats maken voor de wens meer te weten over het object van de emotie. Zo wordt verwondering een levenshouding die het kind in de volwassenheid met zich meedraagt op weg naar nieuwe vergezichten.

10

WABI SABI

Een bevriende fotograaf maakt foto's van 'verval' : roestplekken in diepe kleuren, overgroeide ruines, gebladderde en gebrokkelde muren, bewoning die lang geleden verlaten werd maar waar de geest van het verleden is blijven hangen. In zulke dingen is schoonheid te vinden...als je het ziet. Zien moet je leren. Zien is een levenshouding die wij Westerlingen niet hebben gecultiveerd. In Japan en China is dat altijd anders geweest. Daar werd het gewone leven gevierd met rituelen van zuiver water en sterke steen. Penseelstreken taal werden Haiku, en theeceremonies. Natuurlijke materialen, tijd en ruimte verbonden strenge vorm en levenskunst, en openden de ogen voor de schoonheid van het onopvallende. Voor dat onopvallende en imperfecte hadden de Japanners een naam: Wabi Sabi. Wabi betekent in het Japans vergankelijkheid en Sabi betekent eenzaamheid. Geen vrolijke woorden dus. De karakters voor beide woorden zijn hetzelfde in het Japans en Chinees. Wat is nu Wabi Sabi? Wat de meesten van ons als verval, onvolmaaktheid zouden zien, iets wat nodig op de schop moet, kun je zien als iets moois,

iets dat een fotograaf door de lens kan bewaren, omkaderen, ons wijzend op schoonheid die overal verborgen is, niet in de kunst in musea maar in de 'kunst' van natuurlijke processen. Maar ook het eenvoudige, natuurlijke, authentieke, pretentieloze is Wabi Sabi. De boodschap van Wabi Sabi is, letterlijk, simpel. Niets blijft, niets is 'af', niets is perfect. Het breekbare, onvolmaakte kent zijn eigen unieke schoonheid, zoals een doorleefd mens mooier kan zijn dan een fotomodel met symmetrische trekken. 'Beauty is in the eye of the beholder' - schoonheid is in het oog van de waarnemer. Dichter en zanger Leonard Cohen schreef: Ring the bells that still can ring, Forget your perfect offering. There is a crack in everything. That's how the light gets in. ( luid de klokken die nog kunnen luiden, vergeet je perfecte gift. In alles zit een barst; dat is waardoor het licht binnenkomt.)

Dingen zijn vergankelijk als wijzelf. Misschien gaan ze wat langer mee, misschien ook niet, maar eeuwig, nee. En in die vergankelijkheid zijn ze onderhevig aan krachten die wij niet in de hand hebben. Net als mensen. Een bloem is vergankelijk, en als hij is uitgebloeid gooien we hem weg. Als het een bloem is uit een bruidsboeket dan bewaren we hem vanwege de betekenis, niet vanwege de bloem. Wabi Sabi staat los van betekenis. Wabi Sabi is schoonheid

om zichzelf. Het brengt ons in contact met onszelf, en laat ons door de wereld van de verschijningsvormen dóórdringen tot de kern, tot dat waar het werkelijk om gaat. Geen Feng Shui, geen interieurkunst, geen door mensen geschapen esthetiek. Wabi Sabi kan ons terugbrengen bij onze wortels, onze eenvoud, onze geschondenheid en kwetsbaarheid, onze vergankelijkheid, en langs die weg bij onze schoonheid.

11

'T IS VADER MAAR !

In 'Notes and Queries' , een blad met wetenswaardigheden daterend van 1849 tot heden, staat het volgende verhaal uit 1851:

"Een reiziger op weg naar Tavistock in Devon werd overvallen door een hevige sneeuwstorm, die hem dwong onderdak voor de nacht te zoeken in een afgelegen boerderijtje in de moor. In de kamer waar hij kon slapen viel zijn oog op een antieke houten kist, die op een bijzondere manier was bewerkt. Hij maakte er een opmerking over tegen de vrouw die hem naar boven bracht, en het viel hem op dat zij zijn vragen wat ontwijkend beantwoordde. De nieuwsgierigheid van de reiziger was gewekt, en toen de vrouw weer naar beneden was gegaan kon hij het niet laten de kist te openen. Daar lag tot zijn grote

schrik een lijk in, stijf en koud. Die nacht sliep hij slecht, en zijn stemming werd pas wat opgewekter toen hij in de

ochtend de geuren van versgebakken brood opsnoof. Tijdens het uitstekende ontbijt voelde hij zich vrij genoeg om de vrouw vriendelijk te vertellen dat hij de inhoud van de kist had gezien, en graag een verklaring zou willen voor wat hij daar had aangetroffen. "Bless your heart, edelachtbare, het is niks", zei de zoon, "het is vader maar!" "Vader! Je vader!", kreet de reiziger. "Wat bedoel je?" "Tja, weet u, edelachtbare," antwoordde de boerenzoon, "de sneeuw ligt zo dik en maakt de wegen onbegaanbaar, en toen vader stierf twee weken geleden konden we hem niet naar Tavistock brengen om 'm te begraven. Dus legden we 'm in de oude kist en mom zoutte hem in. Mom heeft een goeie hand van inzouten."

RASPUTINS GEEST

Interessant verhaal kwam ik tegen in een boek van

parapsycholoog Hereward Carrington (1880-!958): Psychic Oddities. Psychische merkwaardigheden, uit 1952. Carrington was actief in de eerste helft van de 20ste eeuw. Zijn gevallen zijn dus van lang geleden. Dit verhaal begint met een seance ten huize van enkele leden van de American Society for Psychical Research, de ASPR. Aanwezig is o.a een Majoor R.T.M. Scott met zijn vrouw, een schrijver en onderzoeker van paranormale verschijnselen. Op een gegeven moment kwam er tijdens die bewuste seance een geest door die verklaarde Rasputin (1869-1916) ► te zijn. Rasputin liet weten dat hij via de majoor zijn levensverhaal wilde schrijven, maar dan vooral dat van zijn vroege jeugd, want zijn latere jaren aan het hof van Tsaar Nikolas II zijn bekend genoeg en vele malen beschreven. Majoor Scott stemde toe, maar vroeg om een tegenprestatie: Rasputin zou hem van zijn doofheid moeten verlossen. De majoor hoorde slecht aan beide oren, ten gevolge van shell-shock tijdens de 1ste Wereldoorlog. Rasputin beloofde zijn oren te zullen openen.. Maar majoor Scott vergat die seance min of meer, er vanuit gaand dat het om een geest ging die een loopje met hem had genomen. Op aandringen van zijn vrouw ging hij desondanks die avond achter de schrijfmachine zitten, en toen hij zijn vingers op het toetsenboord plaatste ontstond als vanzelf de zin: "In een klein dorp aan de kust van de Kaspische zee werd een jongen geboren."

De volgende zinnen kwamen als vanzelf, en in korte tijd had Scott het eerste hoofdstuk voltooid. Hij las het zijn vrouw voor, die vond dat hij nog nooit zoiets goeds had geschreven In 1931 verscheen "The Mad Monk", resultaat van weken koortsachtig schrijven, in een lichte trance. Ik wist eraan te komen, en het boek leest als een trein en is bijzonder goed geschreven. Of het historisch is lijkt erg onwaarschijnlijk, omdat er sinds het schrijven van het boek nieuwe historische feiten over Rasputin's jeugd boven water zijn gekomen. Zulke gevallen roepen wel vaker meer vragen op dan ze kunnen beantwoorden. Hoe dan ook, Scott had het eind niet voorzien, en het verhaal liep dan ook anders af dan hij gedacht had. En Rasputin? Hield hij ook woord? Ja, de majoor werd van zijn doofheid genezen. Na verloop van tijd werd zijn gehoor weer minder, maar het bleef veel beter dan het in jaren was geweest.

12

GESCHENK Vandaag werd mijn vertrouwen in de mensheid, dat net als bij u waarschijnlijk regelmatig ernstig gedeukt wordt, op wondere wijze hersteld. Het zit zo. Bij ons in het winkelcentrum waar ik bij AH boodschappen doe, zit al enige tijd een jongeman accordeon te spelen. Omdat ik dat instrument zelf bespeel is het logisch dat ik af en toe bij hem blijf staan om te

luisteren en een praatje te maken. Dat laatste valt niet mee, want de man spreekt bijna geen woord Nederlands. Hij is een Bulgaar, en van zijn taal heb ik geen kaas gegeten. Maar we begrijpen elkaar, enigszins. Natuurlijk geef ik hem af en toe een euro of twee voor ik wuivend mijn weg vervolg. In de afgelopen maanden probeerde hij me wel eens deelgenoot van zijn zorgen te maken, maar wat kun je doen? Ik zocht wat informatie voor hem op op internet, wat adressen waar iemand met zijn twijfelachtige status misschien wat verder mee komt. Maar die informatie is Nederlands en van Bulgaarse informatie snap ik weer niks. Vorige week hield hij me weer staande. Met zijn vochtige donkere ogen op stand 'help' vroeg hij me om € 30.- O jee. De uitleg begreep ik maar half, maar het kwam er op neer dat hij geld nodig had om zijn pension vooruit te betalen. Kon ik hem helpen? Ik kreeg het echt terug. Volgende week. Erewoord. Cross my heart. Bijna had ik een zakdoek uit m'n zak getrokken, maar het werd m'n portemonnee. Met daarin geen € 30.-, maar alleen € 50.- voorhanden. Dat mocht ook wel, zei hij schappelijk. Ja, dat begreep ik. Nadat ik hem diep in de bruine ogen had gekeken en bedacht dat ik net gek was, reikte ik het briefje over. Diepe buiging. Dank, dank, dank! En nogmaals de verzekering dat hij echt...volgende week... Op weg naar huis met m'n tas vol boodschappen bedacht ik me dat ik dat briefje naar alle waarschijnlijkheid never nooit meer terug zou zien. Niet dat ik daar ingrijpend armer van zou worden, maar het is toch een hoop geld.

Want zeg nou zelf, als hij de ene week geen € 30.- had, waarom dan de volgende wel € 50.-? Toch? Thuis vertelde ik het aan niemand, want ik zag de bui al hangen: "Hoe kun je nou zo stóm zijn!" Dat kon ik net zo goed tegen mezelf zeggen, tenslotte. Dus bedacht ik scenario's: kwaad worden? Hem nooit meer aankijken? Of het laten gaan als straf voor m'n naïviteit? Maar als hij het nou toch terug zou geven. Als de indruk die ik van hem had toch zou kloppen? Waar maakte ik me dan druk om? Ik besloot van het laatste uit te gaan. Positief denken. Vertrouwen in de eerlijkheid van een half illegale Bulgaar. Vandaag zag ik hem weer. Voor ik de winkel inging beduidde hij me onder het spelen dat ik na de boodschappen even langs moest komen. En daar kwam een verfomfaaid briefje van € 50.- uit zijn portemonnee. Alsjeblieft. Dank je wel. Zijn ogen nog even vochtig, maar nu van erkentelijkheid. Ik heb hem een knuffel gegeven en een gebedje omhoog gezonden namens zijn en mijn ziel: dank, dank dank!

13

VERLICHTING Hebt u zich ook wel eens afgevraagd wat 'Verlichting' nou eigenlijk betekent? Wat het is?. Onlangs zag ik een film die het verhaal vertelde van een jonge Japanner die z'n zinnen had gezet op een Zen training in een streng en gedisciplineerd klooster. Doel: Satori, de Japanse versie van Verlichting. Om toegelaten te worden ligt hij twee dagen op de stoep, in de kou, in een ongemakkelijke houding; volgens traditioneel voorschrift. De training is hard en vooral koud, want in weer en wind moeten bedelen of rennend mediteren, in een bar klimaat op blote voeten in touwsandalen lijkt me een opgave. Om van zittend slapen in de vrieskou nog maar te zwijgen. Drie maal per dag bespreekt hij een Koan, een bizar raadsel, met een Zenmeester. Leidt dat alles tot verlichting? Wie weet. Oosterse gezichten laten niet veel los, maar gemeten aan de inspanning en het gebrek aan slaap vul ik in: afgetobt. De jongens missen allemaal de subtiele glimlach die Boeddha kenmerkt. Misschien moet dat nog komen. Dan die DVD over meditatie en quantum physics die pas in mijn bezit kwam, met mooie beelden en interessante gesprekken. Aan het woord was David Sereda, een man die jaren van zijn leven, zeven om precies te zijn, vele uren per dag had gemediteerd. Toen overkwam hem de verlichting. Onverwacht. Een donderslag bij heldere hemel is er niks bij. Wat er gebeurde was dat hij uit z'n lichaam vloog, de ruimte in. Niets bleef voor hem verborgen. Hij werd één met de schepping, met planeten en sterrenstelsels en hij onderging de 'Muziek der Sferen' . Hij doorzag alles en begreep alles. Zes maal passeerde hij een grens, zes hemelen werden voor hem geopend. Toen kwam hij aan de zevende, en hij wist: tot hier en niet verder. De boodschap moet verteld worden. Daarop keerde hij terug in zijn lichaam. Wow! Nu weten we waar de uitdrukking 'Zevende Hemel' vandaan komt. Was dat wat Boeddha meemaakte? Is dat onze uiteindelijke bestemming?

Wat me bijzonder trof in zijn verhaal was dat die ongekend overweldigende ervaring hem het inzicht gaf dat de schepping door geluid in stand wordt gehouden. In zijn

visioen het gezang van Engelen. In dat gezang de stem van God. Een explosie van extase. Het zingen van de engelen veroorzaakte vortexen waaruit sterrenstelsels gevormd werden. In feite zag David de Schepping in actie.

Angst was er ook. Het gezang, en ook de overweldigende Liefde, was ondragelijk groot. Die angst kennen we ook uit Bijbelverhalen. De confrontatie met het Goddelijke is verschrikkelijk. We kunnen God niet in het aangezicht zien. Dat betekent onze dood - of onze transformatie. Er is een prachtig verhaal uit de Babylonische Talmoed over vier mystici die samen het Paradijs willen vinden. Hun namen zijn in de geschiedenis bewaard gebleven: rabbi Akiva ben Yossef, Elisha ben Abuya, Simeon ben Zoma, en Simeon ben Azzai. Zij hebben zich bekwaamd in Merkawah (=voertuig) mystiek, een bepaalde vorm van meditatie en studie, die moet leiden tot een reis naar 'Pardes', het Hemelse Paradijs. Lezen we hier 'verlichting' ? Het verhaal kent vele versies en ook de Merkawah mystiek kent geen vastomschreven 'leer' . De reis naar het paradijs gaat niet over rozen. Steeds wordt er een nieuwe entourage, een andere ruimte, een diepere laag bereikt, vergelijkbaar met de grenzen van David Sereda tussen de ene en de volgende dimensie. Maar er dreigt gevaar: in de 'Hechalot', de Hemelse paleizen van de Merkawah voorstelling, kan men ten prooi vallen aan misleiding, net als in de hemelen van de Tibetanen. Men moet zijn doel als het ware boven zijn hoofd dragen en door niets zijn vastbeslotenheid laten ondermijnen, of engelen zijn opeens geen engelen meer, ontmoetingen zijn niet wat ze schijnen en het prachtige marmer van de vloeren blijkt bedrieglijk water. Er zijn voorwaarden verbonden aan het opperste inzicht. Sprookjes en mythen vertellen ons er over. Orpheus mocht niet omkijken toen hij zijn Euridice meenam uit de onderwereld. Hij deed het toch, en verloor haar, zijn muziek en zijn geluk. Omdat hij niet vertrouwde. Mat met menselijke maat. De 'vier die het Paradijs betraden' deden dat op eigen risico. Drie van hen konden de immense openbaring niet verdragen: Simeon ben Azzai verloor zijn leven, Simeon ben Zoma verloor zijn verstand, en Elisha ben Abuya verloor zijn geloof en werd een ketter, in de literatuur verder aangeduid als 'Acher', de Ander. Alleen rabbi Akiva (50 - 135 na Chr) behield zijn geloof en zijn leven, en ging de geschiedenis in als een van de grootste wijzen van die periode. Verlichting. Een werkelijke definitie is niet te geven. Zeker is: we krijgen het niet cadeau. Het allerhoogste heeft een prijs, die de meesten van ons niet kunnen betalen.

14

ENGELENSCHRIFT Alweer zo'n merkwaardige ontdekking Had u wel eens van ZIBU gehoord? Ik niet, maar dat is geen reden om het niet door te geven nu ik er toch op gestuit ben. Mijn probleem, en misschien het uwe ook wel, is de 'onderscheiding der geesten', zoals Ignatius van Loyola dat noemde. Moderner gezegd: wat deugt en wat deugt niet. Probeert iemand de goedgelovigen te flessen en er geld aan te verdienen? Flest hij zichzelf? Of gaat het (in een enkel geval) om echt een bijzondere bijdrage aan de smeltkroes van de spiritualiteit? In dit geval ...nou ja, dat moet u zelf maar beslissen. Dit is het verhaal: een Amerikaanse vrouw, Debbie Almstedt, kreeg in

1998 de geest, gaf haar business-carrière eraan en besloot sierraden te gaan maken van zilverdraad. In het jaar 2000 hoorde ze dat ze hoger moest reiken, en begreep ze - vraag me niet hoe - dat ze een 'waar doel' te vervullen had op dit ondermaanse. "Ik ontdekte", schrijft ze, "hoe ik mij met het Universele Bewustzijn kon verbinden, en hoe ik een pendel kon gebruiken om de doorgekregen informatie te verifiëren." Maar de echte ommekeer kwam voor Debbie twee jaar later, in september 2002, toen ze tijdens een Reiki sessie bezocht werd door een engel. Die engel beschreef een taal waaraan gerefereerd werd als 'Zibu' . De engel legde uit dat Debbie in feite al begonnen was die taal te gebruiken met de krabbels die ze in haar dagboek tekende. Die symbolen waren de helende taal van engelen.

Het zal je maar gezegd worden. De engel vroeg Debbie om die symbolen te maken van zilverdraad, en de engelen zouden dan zorgen dat ze zowel de schoonheid van de taal als boodschappen van hoop, geloof, liefde en aanmoediging zouden overbrengen aan de drager van zo'n sierraad. "Het is met dankbaarheid", zegt Debbie bescheiden, "dat ik dat verzoek om een boodschapper te zijn en deze energie te delen met de mensheid, accepteer." Sindsdien heeft Debbie een dagelijks contact met haar engelgids, en worden haar nieuwe symbolen aangereikt.

Het schijnt goed te verkopen, en Debbie heeft er zelfs al een boek over geschreven. De sierraden zijn niet aan te slepen, en Debbie heeft ook een handel in tattoos. Alles voor de engelen. Waarom geloof ik daar nou niets van? Nee, dan John Dee, ► hofmagiër, vriend en vertrouweling van Queen Elizabeth I (1533-1603). Ook al viel hij op den duur in ongenade, zijn verlangen naar openbaring was authentiek en van binnen uit. Met Debbie deelt hij niet meer dan de letter D. John Dee (1527-1609) had het ongeluk Edward Kelley, een onbetrouwbaar medium tegen het lijf te lopen, en in zijn grote drang om met engelen te kunnen communiceren groef hij zijn eigen politieke graf. Op 26 maart 1583 zag Kelley 21 letters in de glazen bol, en een paar dagen later ontving Kelley boodschappen in de engelentaal. Hoewel de taal door latere magiërs 'Enochian script' is genoemd, heeft Dee het in zijn dagboeken alleen over 'Hemelse taal', of 'Heilige taal', of 'Adams taal' , want volgens de engelen was het de taal waarmee Adam in het Paradijs alle dingen bij hun naam had genoemd. De term 'Enochiaans', waaronder het schrift al eeuwen bekend is, baseert zich op de overlevering dat de bijbelse Patriarch Enoch - later versmolten met de Engel Metatron - de laatste mens was geweest die de taal kende.

Wie een prachtig boek wil lezen over de geschiedenis van John Dee en zijn omgang met engelen, leze 'De engel van het westelijk venster', van de mystieke schrijver Gustav Meyrink.

15

INTERNET TIPS De website van Harmonia, Vereniging voor Spiritualisten www.harmonia-nl.org De website van de Nederlandse Raad voor het Spiritisme www.nrsp.nl Een dagelijks aangevulde site met 'weird' , aanrader! www.anomalist.com/ NASA's 'Picture of the Day', dagelijks een andere schitterende foto van het heelal. http://apod.nasa.gov/apod/

BEJAARDE UFOs

Onlangs kreeg ik tot mijn verrukking een stel knipsels en een briefwisseling toegestuurd van een bevriende antiquaar die altijd attent uitkijkt naar wat ik mogelijk interessant vind. Dat is een hoop, en UFO's zijn daar zeker bij. De papieren zijn uit 1976, toen er het volgende bericht in het Bredase dagblad 'De Stem' verscheen. Natuurlijk ontfermde de pers, in dit geval de Gooi en Eemlander, zich over het geval door te suggereren dat er in Brabant nou eenmaal te veel gedronken wordt. Zodra een UFO de kop opsteekt wordt die krachtig ingedrukt door de populaire pers. Dat was toen, en dat is nog. Maar wat zo grappig is - bij die papieren zit een briefkaartje in een moeilijk leesbaar handschrift van een meneer Sypkens uit Amsterdam, gericht aan de heer den Hartog uit het knipsel, gedateerd 18 juli 1976. Daarin schrijft die meneer Sypkens dat wij er goed aan doen ons voor te bereiden op een komende invasie. Hoe hij zich die voorstelt wordt niet zo duidelijk. Vooral niet omdat hij opeens van UFO's overgaat op Rockefeller en 70er jaren conspiracy-praat. Nee, veel is er niet veranderd in die 34 jaar. En op Openheid zitten we al een tijdje te wachten. Blijft de vraag wat er nou eigenlijk gezien is op die 2de juli in 1976. En vooral: wat is er geland. De heer Den Hartog heeft wel een punt door Wilhelm Reich (1897-1957) erbij te halen. Reich heeft zich lange tijd verdiept in 'orgone' energie, een bio-energetische energie die al het bestaande doordringt en door Mesmer 'dierlijk magnetisme', door Reichenbach 'Odic Force' en door de Chinezen 'Chi' wordt genoemd. Recenter zijn er UFO's gezien die zich tegoed deden aan power lines, en UFO's die thunderstorms zoals ze die in Amerika kennen op schijnen te zoeken. Electromagnetische krachtvelden trekken UFO's aan, en ook boven natuurlijke krachtplaatsen van Moeder Aarde

verschijnen meer UFO's dan elders. Maar wat die Putte-se UFO kwam doen, waar die koude uit het bericht vandaan kwam (behalve van het koude zweet dat de getuigen zeker is uitgebroken) en waar die bewuste UFO uiteindelijk naartoe gevlogen is vermeldt het bericht niet, helaas. We wensen de passagiers alsnog een goeie reis, en wachten geduldig tot ze ons de tentakel komen schudden.

16

DE DUVEL IN HET VATICAAN

13 oktober 1884. Paus Leo XIII gaat in het Vaticaan van z'n stokje, en heeft het geluk net niet levend begraven te worden. Intussen

heeft hij een visioen: Jezus en Satan vliegen elkaar in de haren, en demonen ontsnappen uit de hel en hebben het op de Kerk gemunt. Paus Leo de Dertiende is zich rot geschrokken, en componeert een gebed tot de Aartsengel Michael, de verdediger van het geloof en van de ziel, afgebeeld, traditioneel, met een zwaard en in harnas. Mooi gebed, absoluut. En nodig. Wie het wil lezen, hij zoeke op internet. 13 oktober 1907 spreekt 'Maria' voor de laatste keer tot de drie kinderen van Fatima, en scheept ze op met het Derde Geheim, dat het Vaticaan zo zwaar op de maag ligt dat het voorlopig niet onthuld zal worden. We mogen ervan uitgaan dat de strekking van beide visioenen in elkaars verlengde ligt. Los van de vraag wat er met 13 oktober aan de hand is, is het niet zo gek dat het Vaticaan zich zorgen maakt. Want, lees ik, de Duivel is ook al dat bolwerk van Geloof binnengedrongen. Of dat op 13 oktober gebeurde weet ik niet, maar Vader Gabriele Amorth, de hoofdexorcist van het Vaticaan, ziet de bokkenpoten overal lopen. De heiligheid van paus en prelaten, voor de meeste mensen al langer een aanvechtbaar gegeven, blijkt nu ook volgens insider Amorth aan corrosie onderhevig. Amorths taal in deze doet denken aan dat meesterwerk van de Inquisitie, de 'Malleus Malificarum' , de 'heksenhamer' geschreven in 1486 door twee Dominicanen, gevaarlijke

gekken die daarmee de gruwelijke dood van honderdduizenden onschuldigen op hun inktzwarte geweten hebben geladen.. Je kunt je dan inderdaad afvragen of 'geloof' nog wel bescherming biedt...tegen mensen. Draaft Vader Amorth door? Is het levenslange uitdrijven van het Kwaad niet zonder gevolgen gebleven? De 85 jarige exorcist heeft intussen 70.000 uitdrijvingen verricht. Een hele prestatie. Maar goedbeschouwd heeft hij een punt. Zijn taalgebruik moeten we maar even voor lief nemen. Als we kijken wat de Kerk aan ellende heeft aangericht, dan kunnen we daar Jezus moeilijk verantwoordelijk voor maken. Deze paus is als kardinaal hoofd geweest van het doofpotbureau wat betreft seksueel misbruik door de godsdienaren. 'Wir haben's nicht gewusst' gaat voor deze Duitser - zomin als voor andere Duitsers- op. Benedictus deugt niet. Hij houdt kindermisbruikers en Neo-nazi's de hand boven het hoofd. Dat is een veeg teken. Ik geloof in het Kwaad. Zoals ik ook in het Goed geloof. Persoonlijk ben ik overtuigd dat het niet geloven in het een en wel in het ander tot onze huidige ethische onverschilligheid heeft geleid. Overal waar Macht mensen corrumpeert, is het Kwaad aan het werk. Een gezag dat mensen uitsluit, onderdrukt, de wereldbevolking ongeremd laat groeien en geen enkel respect heeft voor de waardigheid van mensen is bezeten. Zo. Het moest maar eens gezegd worden. De kinderen van Fatima hadden gelijk. Vader Amorth heeft gelijk. Paus Leo zag de bui terecht hangen. Deze Paus, beste mensen, deugt niet. Kijk eens naar zijn ogen, als je me niet gelooft.

17

DE HEILIGE LETTER ALEF

Het Hebreeuwse alfabet is door de eeuwen heen gezien als een magisch geheel. Of er meer lettersystemen

op de wereld zijn die zo'n unieke plaats innemen binnen een cultuur weet ik niet, maar het Jodendom heeft legendes gehecht aan de plaats van een letter binnen het alfabet, de vorm en de klank van de letter, de plek van de letter in woorden en de numerieke waarde van elk van de 22 letters in het Hebreeuwse alfabet. Veel boeken zijn erover geschreven en mystieke leringen zijn er aan opgehangen. Geen wonder, want in de overlevering is Hebreeuws een door God gegeven taal en iedere letter dient een heilig doel. Volgens de legende waren de Hebreeuwse letters er al vóór de Schepping; het was de taal van God waarmee hij de wereld in het leven riep. Mensen die de Torahrollen schrijven - (de 5 boeken van Mozes: Genesis, Exodus, Leviticus, Numeri en Deuteronomium doen dat op een bijzondere manier. Geen enkele letter mag een andere letter raken. De 'sofer' , de Torah- schrijver, heeft heel wat oefening en geduld nodig voor hij een rol helemaal volgens de regels kan schrijven. Denk je in, nooit eens een verschrijving, want er is geen 'delete' voor het echte handwerk. Als zo'n rol, of een ander ritueel geschrift iets gaat mankeren, dan wordt hij met liefde hersteld zodat alles weer helemaal 'kosher' is. Als dat niet meer kan omdat een rol teveel schade heeft opgelopen, dan wordt hij begraven met gebeden en rituelen, alsof het een mens betreft. Dat geldt ook voor gebedenboeken en alles waar de naam van God in voorkomt. Het is ondenkbaar dat een boek of handschrift met de 4 heilige

letters - het 'tetragrammaton' - van Gods naam achteloos in de papierbak zou verdwijnen. Hebreeuws, geschreven van rechts naar links, is een medeklinkertaal, opgebouwd uit combinaties van letters die door klinkers de juiste betekenis krijgen. De klinkers worden meestal niet geschreven, en als dat wel zo is dan worden ze aangeduid door een systeem van puntjes en streepjes onder de medeklinkers. ◄ Hiernaast ziet u hoe dat werkt: De grote letter is de Alef, de eerste letter van het alfabet, maar geen A !, zoals je zou denken. Erboven staat het woord 'alef' . De letter Alef wordt niet uitgesproken maar is een stomme letter, die klank krijgt door de klinker eronder. Die klinker kan ook een ee zijn, of een i. Het streepje met het puntje onder de Alef is de aa, en de 3 puntjes onder de L (Lamed) is een korte è-klank. De laatste letter is de Peh of, in dit geval Feh, zoals hij op het eind van een woord wordt geschreven.

Zo, nu kent u een beetje Hebreeuws. Omdat het ondoenlijk en ook waarschijnlijk langdradig is om alle letters een beurt te geven, bepaal ik me tot de Alef, de eerste letter die zo'n bijzondere plaats inneemt in het joodse denken. Belangrijke woorden beginnen met een Alef: de eerste naam van God in Genesis 1;1 is Elohim, met de Alef voorop. Adam, ook geen onbelangrijk figuur

in Genesis: met een Alef. Adam betekent eigenlijk 'mens' - verwant aan 'Adom' :'rood' (waarin 'dom' = bloed zit) en 'Adama' : aarde. Allemaal met een Alef, allemaal dezelfde medeklinkers. Ook het woord 'Heer', Adonai in het Hebreeuws, begint met een Alef. Dan is er Abraham Awinoe: onze vader Abraham. Of Echad: één. Eén God. Het eerste gebod van de tien begint met: Anochi : Ik Ben. En zo kunnen we wel doorgaan. De letter Alef heeft drie delen: een lange streep in het midden en links en rechts een korter deel. De lange streep wordt gezien als de letter ' Waf' en de beide korte delen als de 'Jod' . Jod en Waf zijn de eerste en derde letter van het ▲ Tetragrammaton. De dynamische vorm van de Alef kan gezien worden als het symbool van de schepping; Gods geest (wiens naam begint met Jod) zweeft boven de oerwateren en scheidt licht van duisternis in een wervelende beweging. Numeriek valt er ook wat over te zeggen. In de joodse overlevering speelt de 'gematria' , de numerieke waarde van letters en woorden, een grote rol. Als we de geschreven Alef uit elkaar plukken in Vav (6) + 2x Jod (2x10), dan krijgen we een waarde van 26. En laat dat nou net ook de getalswaarde zijn van de 4-letterige naam van God, het Tetragrammaton. En dan binnen een woord...Adam, de eerste mens, drie letters: A-D-M-Alef, Dalet, Mem. Zegt de Zohar: Alef is voor Adam, de mens/het lichaam. Dalet is 'Diboer' - de macht van het woord/verstand. Mem is 'Ma'aseh' - de kracht van actie/werken. Ziedaar de mens! Er zou nog veel meer te vertellen zijn, maar dat zou te ver voeren. Het gaat maar om het idee. Ik hoop dat u het allemaal hebt kunnen volgen, en dat u een indruk hebt gekregen van de plaats van het Hebreeuwse alef-bet in de mystiek van het Jodendom.

18

DENKBEELDIGE VRIENDJES

Hoe denkbeeldig zijn ze eigenlijk? Dat kun je je afvragen bij het volgende verhaal, uit Fortean Times van 1984. Anthony McQuone was in dat jaar een knulletje van twee. Het kind was een wondertje: hij sprak voortreffelijk, citeerde Shakespeare, kende Latijnse woorden en begrippen, had verstand van architectuur, muziek,

sport en politiek. Niet de gemiddelde peuter, dat begrijpt u. Uitgekeken op sprookjes en zich ergerend aan het kromme taalgebruik van sommige kinderversjes, onderhield de jongen zich liever met zijn onzichtbare Romeinse leraar Adam, van wie hij het vocabulaire scheen over te nemen. Adam was gekleed in Toga en caliga (sandalen) en hij had een baard. Anthony kende het alfabet maar kon nog niet lezen. Dat zal Adam hem intussen wel hebben bijgebracht. Hoe dan ook, verhalen over denkbeeldige vriendjes die meer dan denkbeeldig zijn duiken regelmatig op. Zo was er die vader die goedmoedig zijn zoontje z'n denkbeeldige speelgenootje gunde, want het zou wel over gaan, wist hij. Tot hij op een dag zijn zoon een bal zag gooien, een bal die halverwege in de lucht bleef hangen... Denkbeeldige vriendjes kunnen bedrieglijk stoffelijk lijken voor het betreffende kind. Ik zag pas een DVD waarin een volwassen vrouw vertelde over een vriendinnetje dat ze had in het hotel waar het gezin elk jaar naar toe ging. Pas vele jaren later kwam ze erachter dat dat meisje al jaren dood was toen zij haar leerde kennen...

Michael Hallowell deed onderzoek en schreef er een boeiend boek over: Invizikids. Dat onderzoek kwam voort uit zijn ervaring dat er geen parapsychologisch onderzoek is gedaan naar het verschijnsel, en dat de psychologie het credo aanhangt dat het een tijdelijke kwestie is, en dat ouders, mits het kind realiteitsbesef houdt, zich geen zorgen moeten maken. Ook overheerst de mening dat kinderen die tekortkomen aan echte vriendjes, op zoek gaan naar fantasiekameraadschap. Dat is niet waar, ontdekte Hallowell, ook kinderen die sociaal niks te kort komen hebben zulke onzichtbare maatjes, en niet alleen als ze jong zijn; het kan doorgaan tot in de puberteit. Bij zijn onderzoek is Hallowell gebleken dat er wetmatigheden zijn in de soorten 'imaginary friends' , en dat het bovendien een intercultureel verschijnsel is. Na een oproep in Fortean Times kreeg hij reacties uit alle werelddelen die bepaalde kenmerken met elkaar gemeen hadden. Hij is ervan overtuigd dat er meer aan de hand is dan een levendige fantasie, ook ingegeven door zijn eigen jeugdervaringen. Het imaginaire kind bezit vaak een onmiskenbare echtheid, ook al tart het de wetten van de stoffelijkheid. In dat opzicht zijn er parallellen met aliens en interdimensionale wezens, want als veel vriendjes 'echt' zijn, dan betekent dat niet per se dat het geesten zijn van overleden kinderen. In dit verband vertelt Hallowell een geval van een jongen die zijn vriendje altijd op zag duiken vanuit een bepaalde plek in zijn kamer, vlak naast zijn bed. Op de dag strekt hij zich daar uit en valt in slaap. Dan droomt hij van een parallelle werkelijkheid waar hij zijn vriendje ziet lopen in een soort woestijnachtig landschap. Het vriendje verwijt hem dat hij een grens heeft geschonden, en dat hij 'zijn wereld' niet mag binnengaan. Een prachtig braakliggend terrein voor mensen die het veelvoorkomende fenomeen willen onderzoeken vanuit parapsychologisch oogpunt. Er valt ongetwijfeld een hoop te ontdekken.

LICHTE LUNCH uit Fortean Times 270

Sommige mensen eten oneetbare dingen, niet per ongeluk maar expres. Het is een kwaal die 'pica' genoemd wordt, en het kan ieder materiaal betreffen, van zand tot metalen. Een Chinese man van 52, Wang Yun, is verslaafd aan het eten van gloeilampen. Sinds z'n 12de heeft hij zich al door zo'n 1000 lampen heengesmikkeld, zo'n 25 per dag. Vroeger at hij ze in het geheim, wat waarschijnlijk verstandig was, want toen zijn vrouw erachter kwam is het echtpaar gescheiden. Of meneer Yun verwachtte op deze manier de Verlichting te bereiken vermeldt het bericht niet.

19

DE VERSCHUIVING In de geschiedenis van het Spiritualisme zijn flink wat mediums voorgekomen die in een andere tijd en een andere visie voor heks of magiër waren versleten. Het is dat het Spiritualisme hun buitengewone gaven van een sociaal kader voorzag, want anders was het waarschijnlijk niet goed met hen afgelopen. Waarom er in de tweede helft van de 19de eeuw en de eerste decennia van de 20ste zoveel fysiek mediumschap aan het licht kwam is een vraag die we niet kunnen beantwoorden. Misschien zat het in de lucht. Misschien was het de wil van de geestenwereld om het Spiritualisme flink te promoten. Feit is dat, hoewel er nog altijd goeie en begaafde mediums zijn, het fysieke mediumschap met de spectaculaire en tegen-alle-wetten-in verschijnselen zo goed als uitgestorven is. En niet alleen in het Westen; ook in India is de magie niet meer wat ze een eeuw geleden was.

Sai Baba deed z'n best om nog wat 'vibuti' te toveren, maar ook hij werd van bedrog beschuldigd. Uri Geller zoekt een opvolger, want het lepels buigen begint steeds lastiger te worden. En mensen die leviteren, waar vind je die nog tegenwoordig? Maar laten we niet wanhopen. Er vindt een verschuiving plaats. Kinderen blijken over telekinetische gaven te beschikken. Velen zijn helderziend. Geesten worden meer dan ooit gezien en bestudeerd. Tienduizenden mensen houden zich bezig met EVP, het opnemen van stemmen uit een andere dimensie. BDE's en astrale belevenissen zijn niet langer iets om je mond over te houden. Nieuwe verschijnselen doen zich voor en oude worden herontdekt. Aan monumenten uit de steentijd worden met elektronica en wichelroedes geheimen ontfutseld en de aarde zelf blijkt magische eigenschappen te hebben waarvan wij de geheimen na duizenden jaren weer op het spoor komen. Planten en cellen communiceren met elkaar en met ons. Onze hersens zijn aangesloten op elkaar. Die verschuiving heeft ook plaats in de wetenschap. De koele materialistische visie op ons menszijn is achterhaald. Door velen wordt die visie nog met de moed der wanhoop verdedigd, maar ooit wordt er een punt bereikt waarop de weegschaal doorslaat naar een spiritueler paradigma. We zijn er bijna..... Geen reden tot wanhopen dus. Voor wie van het mysterie houdt: we zitten ziet zonder, bij lange na niet, en de wereld is intussen, onopgemerkt voor de meesten, een soort bizar circus geworden waar UFO's, orbs, graancirkels en onverklaarbare gebeurtenissen rondzoemen op internet en in de hoofden van miljoenen mensen. We kunnen klagen over te weinig aandacht voor het paranormale, maar een Google.com uitstap laat een ander beeld zien: Paranormal: 20.100.000 hits. Loch Ness: 9.520.000 hits. UFO's: 5.390.000 hits. Orbs: 2.260.000 hits. Graancirkels 1.770.000 hits. Onverklaarbare fenomenen: 490.000 hits. Cryptozoölogy (de kennis van onverklaarde diersoorten): 660.000 hits. Healing spant de kroon: 59.100.000 hits. Spiritualisme doet het ook niet gek trouwens: 2.580.000 hits Had u dat gedacht?

Er is alle reden om aan de aard van de werkelijkheid te twijfelen. Daarin worden we gesteund door fysici die ons vertellen dat de stoffelijke wereld op het allerkleinste niveau, het kwantum niveau, alles te maken heeft met bewustzijn. En dat deeltjes die ooit verbonden zijn geweest dat blijven, ongeacht de afstand. En dat alles vibreert. Dat wisten de oude Indiërs ruim 3000 jaar geleden al. Wat ze ook al wisten was dat alles wordt opgeslagen en niets verloren gaat. En dat astrologie onze verbondenheid met het universum bevestigt. En dat we Geest zijn met een lichaam erom. Geweldig toch? Is het leven niet machtig interessant?

20

DOKTERS EN DE GEESTENWERELD Op de site 'Paranormal Review' van Roy Stemman ◄, parapsycholoog, Spiritualist en schrijver van diverse goeie boeken, vond ik een artikel over het congres 'Medicine and Spirituality' dat vorig jaar in Londen werd gehouden, georganiseerd door de International Medical Spiritist Association, een Braziliaanse organisatie. Zoals we misschien

weten, is Spiritisme (Spiritualisme, maar dan aangestuurd door de boeken van de Fransman Allan Kardec (1804-1869), in Brazilië een levende religie met miljoenen aanhangers. Gezondheidszorg en liefdadigheid zijn pijlers van dit praktische geloof, dat zich baseert op het Christendom en op reïncarnatie. Braziliaanse Spiritisten verdienen ons respect en onze warme belangstelling, en we kunnen een hoop van hen leren.

Een van de artsen op het congres, Dr.Julio Peres ◄ vertelde over research die er was gedaan met 10 Braziliaanse mediums in een Amerikaans hospitaal. Deze mediums waren bedreven in

automatisch schrift, wat in Brazilië 'psychografie' wordt genoemd. Na ingespoten te zijn met een contrastvloeistof, werd gekeken naar de activiteit van de hersenen bij normaal schrift, en bij automatisch schrift.. Daarbij werden de nieuwste medische technieken voor hersenonderzoek aangewend. Het bleek dat hoewel de inhoud van het automatisch geschreven werk gecompliceerder was dan dat wat de mediums in een normale toestand konden bedenken, de hersenactiviteit wat betreft logisch denken significant afnam. Wat de vraag oproept: wie schrijft er eigenlijk? Een andere spreker hield een lezing over de invloed van regressietherapie op genezing. Bij het onderzoek waren 610 patiënten betrokken die hulp hadden gezocht voor een variëteit aan klachten. Bij 38% van hen bleek een traumatische ervaring in een vorig leven de gezondheidstoestand van dit moment te bepalen. Het onderzoek strekte zich uit over een aantal jaren, van 1996 tot 2002, en omvatte diverse regressies voor elk van de patiënten, die niet waren ingelicht over het doel van het onderzoek.

Het bleek er niet toe te doen of patiënten het idee hadden dat het trauma in dit leven of een ander leven had plaatsgevonden. Tweederde van de deelnemers bereikte een totale remissie. Slechts 55 van de groep van 610 had geen enkele baat bij de therapie. De tweede dag van de conferentie waren er presentaties met titels als 'Spirituele Realiteit in Psychotherapie' , Dokter en Patiënt exploreren de geestenwereld', 'Troost voor stervenden' en Spirituele Ervaringen en de Relatie tussen Geest en Lichaam. Hoopvolle titels. De relatie tussen medische wetenschap en spiritualiteit schijnen zich in de UK in een groeiende belangstelling te mogen verheugen. Onlangs werd er een congres georganiseerd aan de universiteit van Liverpool, over de psychologie van het 'je goed voelen' , complementaire en alternatieve geneeswijzen, het therapeutische effect van meditatie, religieuze ervaringen en paranormale ervaringen. Hoopvol allemaal. In Nederland organiseerde in oktober 2010 de Nederlandse Raad voor het Spiritisme, de NRSP http://www.nrsp.nl/ een tweedaags congres rond medicijnen en spiritualiteit in Amsterdam, met sprekers uit Brazilië en andere landen. Dat zal zeker een succes geweest zijn, hoewel het in Nederland veel moeilijker is dan in Engeland om belangstelling voor het onderwerp te wekken, ondanks het feit dat veel hulpverleners met vragen lopen die de reguliere gezondheidszorg niet kan beantwoorden. Mensen die bijvoorbeeld werken met allochtonen kunnen niet zonder enig begrip van de belevingswereld van zulke bevolkingsgroepen, waarin geesteninvloeden een grote rol spelen. Maar ook onze psychiaters en psychologen zouden kennis moeten nemen van alternatieve opvattingen over de oorzaak van sommige aandoeningen. Het is bedroevend zo weinig kennis als er is van afwijkende menselijke ervaringen.

Veel volwassenen en kinderen komen daardoor onnodig in een psychisch slop terecht en krijgen niet de benadering en hulp waar ze recht op hebben. Het tweede - 1 daagse -

congres zal op 5 november 2011 gehouden worden, in Casa 400, vlakbij het Amstelstation, Amsterdam. Meer informatie vindt u op de site van de NRSP, waar ook andere bijeenkomsten worden aangekondigd. www.nrsp.nl Laten we hopen dat de Engelse belangstelling overspringt naar ons land en de scheiding tussen allopathie en alternatieve geneeskunde een vloeiende wordt, waarbij mensen van elkaar kunnen leren zonder elkaar in de haren te vliegen.

21

AGHORI Het Hindoeïsme kent vele variaties, zoals iedere godsdienst. Zoveel goden en gebruiken en zoveel mystiek, dat kan niet anders dan leiden tot extreme praktijken die wij als Westerlingen moeilijk kunnen begrijpen. Zo zijn er de

Aghori, leden van een sekte die tamelijk extreem is en al haar kaarten op de god Shiva zet. Voor de Aghori is Shiva verantwoordelijk voor alles in het universum, en is iedere steen, dier, boom of gedachte een uitdrukking van Shiva, en dus perfect. Die perfectie ontkennen betekent de heiligheid van het leven ondermijnen, en de goden schaden. De Aghori ontstonden in de 14de eeuw. Veel Hindoes veroordelen de sekteleden vanwege hun extreme praktijken die elders taboe zijn. Aghori leren dat ieder kind geboren wordt zonder onderscheid te maken tussen goed en kwaad, leven en dood, schoon en vuil, donker en licht. Pas gaandeweg, door opvoeding en ervaring, leert het kind te kiezen voor de meest sociaal acceptabele opvattingen. Omdat de Aghori alles zien als een volmaakte uitdrukkingwijze van Shiva, maken zij dat onderscheid niet. Daarin overschrijden ze grenzen die de meeste mensen maagpijn bezorgen. Dode lichamen zijn geen taboe voor hen, en kannibalisme komt voor. Vaak leven Aghori op crematieplaatsen waar ze dicht bij de dood zijn. Het verkennen van de grenzen van geest en materie is voor velen een doel op zich. Voor de Aghori is energie en stof één en hetzelfde, niet alleen als filosofisch of natuurkundig concept, maar in de praktijk van hun leven. Swami Rama, een Yogi die een boek schreef over zijn eigen leven en zijn ontmoetingen met andere yogi's, vertelt van zijn ontmoeting met een aghori. Hij heeft van de man gehoord en wil hem opzoeken, maar de aghori staat slecht bekend en het valt niet mee een gids te vinden die de weg weet. Uiteindelijk is een pandit - een plaatselijke geletterde man - bereid hem te begeleiden, maar hij waarschuwt Rama voor de vuiligheid van de aghori en voor zijn onbehouwen gedrag. Vlak voor zonsondergang vinden de twee mannen de aghori zittend tussen zijn grot en de Ganges. Hij is 75 jaar en bijna twee meter lang; een indrukwekkende figuur met een lange baard, gekleed in alleen een jute lendendoek. De pandit wil meteen vertrekken, maar hij wordt er opuit gestuurd om water uit de Ganges te halen. Als

hij terugkomt met het water krijgt hij een hakmes in z'n handen geduwd: "Er drijft een lijk in de rivier. Haal het aan land, en brengen me een paar pond van het dijbeen en kuitspierenvlees." De pandit reageert bang en geschrokken, maar de aghori dreigt hem dat als hij niet doet wat hem wordt opgedragen, hij zelf door de aghori in mootjes gehakt zal worden. Hij gaat op weg, en keert terug met het vlees. Bij het snijden heeft hij van de zenuwen zijn eigen vingers opgehaald en die bloeden hevig. De Aghori raakt ze terloops aan, en de wonden dichten zich, zonder een litteken achter te laten. De pandit doet het vlees in een pot, en dan belijden Rama en de pandit dat ze vegetariërs zijn en niet van het vlees zullen eten. "Wat dachten jullie", zegt de aghori, "dat ik wel vlees eet?" Na tien minuten moet de pandit de pot met vlees gaan halen. "Ik denk niet dat ik het overleef", fluistert de pandit. "Ik kan beter zelfmoord plegen". De agori, die intussen drie kommen heeft gehaald, zegt de pandit het eten te serveren. Als de deksel van de pot gaat blijkt er het heerlijkste eten in te zitten, een mengsel dat rasguli heet, gemaakt van kaas en suiker, en het lievelingsgerecht van veel Indiërs. Puur vegetarisch, geen vlees te bekennen. En de smaak - als de beste rasguli die ze ooit hebben geproefd. De resten krijgt de pandit mee om onder de dorpelingen te verdelen. Rama blijft bij de aghori omdat hij meer wil weten over diens vermogen materie te transmuteren. Die legt hem uit dat een lijk niets meer is dan stof, en dus gegeten kan worden als ieder ander vlees. Hij beschrijft zichzelf als een wetenschapper die de wetten beproeft van materie en energie, en de onderliggende principes wil ontdekken. Door zelf de 'vorm' van dingen te veranderen maakt hij slechts gebruik van de wetten van Moeder natuur. Al dertien jaar leeft de aghori in zijn grot, en zijn reputatie voorkomt dat mensen hem opzoeken. Voor zijn levensonderhoud heeft hij niemand nodig, de stenen transformeert hij in voedsel. Rama schrijft: "De volgende morgen voerde hij een hele reeks van dergelijk transformaties voor me uit. Hij zei me het zand aan te raken, en het veranderde door zijn toedoen in amandelen en cashewnoten. Ik had eerder van deze wetenschap gehoord en kende haar grondbeginselen, maar ik had de verhalen erover nauwelijks geloofd." De aghori zegt: "De wet die over materie en energie gaat is steeds dezelfde. Het universele principe onder alle verschijnselen is nog altijd onbekend bij moderne wetenschappers, maar het is beschreven in de Vedanta en wetenschappers uit de oudheid wisten ervan." De aghori, schrijft Rama, leefde nog 21 jaar in zijn grot zonder een mens te zien. Wie zal zeggen welke geheimen hij in die jaren ontdekte.

22

DE 'WELSH REVIVAL' Wales. En klein stukje van Engeland, maar met een heel eigen geschiedenis en een eigen cultuur, en ook een eigen, Keltische taal, het Welsh. Een beetje vergelijkbaar met ons Friesland: trotse mensen die er alles aan doen hun eigen cultuur te bewaren. Behalve en politieke en culturele geschiedenis heeft Wales ook een bijzondere Christelijke geschiedenis, die gekenmerkt wordt door 'Revivals' . Aan sommigen

daarvan heeft het Christendom prachtige liederen te danken. Maar eentje is in het bijzonder het bespreken waard: de Welsh Revival van 1904. De Geest beweegt waarheen hij wil. Soms heeft hij wat hulp nodig, waardoor op de goede tijd en op de goede plaats de vlam in de pan kan slaan. Die vlam kwam in de vorm van een teenager, Florrie Evans. Tijdens een enthousiaste jongerendienst geleid door een begeesterde dominee, werd om een getuigenis gevraagd. Florrie, enige dagen eerder tot het Christendom bekeerd, barstte uit: "Ik hou van Jezus met mijn hele hart!" De andere jongeren waren geroerd. Een ongekende spirituele beweging was onderweg. Hoofdrolspeler in het drama was een jongeling die Evan Roberts ▲ heette. Evan, geboren in 1878. 11 jaar later was hij al aan het werk in de mijnen van Wales . Evan was actief op de zondagsschool van de Moriah Calvinistische Methodisten kerk en in z'n puberteit las hij zoveel mogelijk theologie. Gaandeweg groeide Evans behoefte om te prediken, maar het was bijna onmogelijk om te ontsnappen aan de armoede, en Evan had alleen lagere school. Maar de jongen hield vol. Hij was 26 toen hij zich inschreef voor voorbereidend onderwijs, in de hoop ooit theologie te kunnen studeren. Maar God had andere plannen. Zijn educatie was niet belangrijk, Evan wel. Die bad voortdurend om de Heilige Geest. In 1904 kwam die. God liet zich zien op zo'n overweldigende manier dat Evan werd vervuld met heilig ontzag. Wekenlang kwam God langs, in de nacht, en overdag was Evan niet veel waard. Zijn familie was ongerust. Op 29 september 1904 waren Evan en 19 andere jongeren op weg naar een gebedsbijeenkomst. Ze zongen "Het komt, het komt, de Kracht van de Heilige Geest - ik ontvang hem - ik ontvang hem, de Kracht van de Heilige Geest." Na de gebedsbijeenkomst stortte Evan in. Evangelist Seth Joshua ► riep "Buig ons, O Heer! " Evan

hoorde het niet meer, maar die kreet zou de 'strijdkreet' van de Revival beweging worden.

Evan Roberts kwam die avond in september niet meer te boven. Het hartstochtelijke "Buig mij, buig mij!" liep uit op een openbaring, een geestelijke doop. De boodschap van het Kruis werd zo heftig in Evans hart gebrand dat er nog maar één thema was in zijn leven: het redden van zielen in naam van Jezus en het kruis. Kort na die avond kwam Evans vriend en

medestander in zijn kamer en trof hem biddend aan, zijn gezicht stralend van licht. Evan vertelde dat hij net in een visioen naar de hemel was opgelicht, en hij profeteerde: "Wij zullen de machtigste revival meemaken die Wales ooit heeft gekend. De Heilige Geest is onderweg. We moeten ons klaarmaken. We hebben een kleine groep nodig waarmee we het land door kunnen trekken, prekend. Denk je dat God ons 100.000 zielen kan geven? Nu?" God droeg hem op om zich in eerste instantie op de jongeren van zijn eigen dorp Moriah te richten. Maar zijn eerste gebedsbijeenkomst stelde teleur, en weinig mensen bleven om zijn boodschap te horen. Even twijfelde Evan aan zijn missie, maar hij zette door. Liever een dwaas dan een gemiste kans. Binnen twee weken stroomden de mensen toe. Omdat Evan zich door het kleine begin niet had laten ontmoedigen, gebruikte God hem voor een grootse gebeurtenis. En zo kwam heel Wales in de greep van een vurig enthousiasme. Het winnen van zielen verspreidde zich door de mijnstreek, vloeken werd verboden en de paarden in de mijnen begrepen niet waarom ze ineens vriendelijk werden behandeld. Wie nog geen bijbel in huis had bestelde er een. Alcoholisten bleven van de drank af. Men bekeerde zichzelf en zijn familie, en kroegen bleven leeg, zelfs op zaterdagavond. Misdaad verminderde tot een ongekend minimum. Men bekende zijn zonden in het openbaar en wendde zich tot God. Net als Evan in zijn visioen had gezien, werden binnen een half jaar 100.000 mensen bekeerd, in twee jaar van ononderbroken geestelijke invloed. Maar de beweging verspreidde zich over Engeland en Schotland, en naar schatting een miljoen mensen wendden zich tot het geloof. Wonderen gebeurden. Mensen werden genezen. Iedereen was gelukkiger. Toen was het voorbij. Het is het lot van bewegingen dat ze in beweging moeten blijven.. of sterven. Begin 1906 was de rek eruit, en ging men over tot de orde van de dag. Maar wie het had meegemaakt heeft het nooit kunnen vergeten.

23

AANGERAAKT De Amerikaan Leonard Pitt schreef een mooi boekje over een 17de eeuwse Ierse healer, Valentine Greatrakes (1628-1683). Hoewel het leven van Greatrakes meer dan interessant is, is het

verslag van Pitts zoektocht minstens zo fascinerend. Over een periode van enkele jaren volgde hij de sporen van een man, wiens nalatenschap over meerdere landen verspreid is, en allerminst makkelijk te vinden. Toeval is dan een broodnodige bondgenoot. Pitts research is een aaneenschakeling van wonderlijke coïncidenties, mensen, toevallige vondsten en via via hints, met als climax het vinden van het authentieke boek van de healer waarvan Pitt hoopte - maar niet zeker wist - of het nog bestond. En dan onthult hij op het eind van het boek dat hij, voor hij samen met een vriend aan de zoektocht begon en ze hun avontuur in een pub beklonken, in een magisch moment Greatrakes' hand heeft gevoeld en aangeraakt, de eeuwen overspannend. Toen ik het boek had gelezen schreef ik Pitt. Soms doe ik dat, als ik geraakt ben en m'n waardering kwijt wil.

Hij schreef terug: "Dat moment wat ik beschrijf toen ik zijn (Greatrakes) hand de mijne voelde raken, resoneert nog in me tot op de dag van vandaag. Ik kwam net uit hetzelfde café, waar ik aan dezelfde tafel zat als toen in 1989. Iedere morgen ga ik daarheen. De feiten en data waren cruciaal, maar tijdreizen, dat is waar het om gaat, en er zijn van die momenten waarin we de eeuwen overbruggen en er iets magisch gebeurt." Dank je wel, Leonard Pitt, voor je vingerwijzing naar het mysterie dat voor ons allemaal om de hoek ligt.

COLOFON Dit e-zine verschijnt 12 x per jaar, volge- schreven door Loes Modderman. Het is gratis voor wie er zich per email op wil abonneren, en zal in PDF worden verstuurd. Prints zijn helaas niet verkrijgbaar. reacties naar: info@scienceart.nl

© Overname van

artikelen voor ander gebruik alleen met schriftelijke toestem- ming van de redacteur. Als dit e-zine u bevalt, geef het dan door aan anderen. Wie het wil ontvangen hoeft alleen een leeg mailtje naar mij te sturen, met 'Verwondering' .

24

THE WAY OF WYRD Decennia geleden las ik 'The Way of Wyrd' , het in 1983 uitgekomen en talloze malen herdrukte boek van prof. Brian Bates, een autoriteit op het gebied van Angelsaksische magie. Ik wou dat ik kon zeggen dat het boek in het Nederlands is vertaald, maar helaas. Wel in een

aantal andere talen, maar niet in de onze. Het boek is een juweel, en intussen heb ik het al aan een hand vol anderen cadeau gedaan, zoals dat gaat met boeken die je liever niet wilt uitlenen. Tolkien baseerde zijn Gandalf niet op een verzinsel. Meer dan duizend jaar geleden waren er Anglelsaksische (niet te verwarren met Keltische) magiërs, maar hun traditie is min of meer ondergesneeuwd door de belangstelling voor de meer opvallende en kunstzinnige Kelten die veel meer hebben achtergelaten om te bestuderen. In de Engelse historie ligt de Angelsaksische periode tussen 550 en 1066 AD. De Keltische periode begon veel eerder: 500 BC. Het moest zo zijn: het idee voor het boek kwam binnenvliegen toen Bates een verwijzing vond naar een onbekende oude tekst die in de catacomben van de British Library wordt bewaard, de 'Lacnunga', een Engels manuscript over magie en heilkunde, verborgen ceremonieën en spirituele geheimen, duizend jaar oud maar gebaseerd op veel oudere overleveringen. Het is in feite een handboek voor een sjamaan uit het oude Engeland. In 'The Way of Wyrd ' gebruikt Bates de gegevens uit de Lacnunga. In zijn fantasie ( en wie zal zeggen of het niet méér was dan fantasie) stelde hij zich voor dat het boek geschreven was door een monnik met de opdracht alles vast te leggen. Die monnik werd de hoofdpersoon van het boek; een jonge en onervaren missionaris, vol van zijn eigen geloof en met een aangeleerde weerzin tegen 'heidenen' , komt in aanraking met een Angelsaksische sjamaan, een magiër, die hem geduldig binnenvoert in de geheimen van de Weg van Wyrd: de magische krachten van planten, runen, het lot en het leven, en tenslotte gaat de jongeman op een 'vision quest', zoals dat in de sjamanistische traditie heet: een tocht naar de spiritwereld om de ware natuur van zijn eigen ziel te ontdekken. Een prachtig poëtisch verhaal, mooier en dieper wat mij betreft dan Castaneda.. Zegt Bates in zijn inleiding tot het boek: volgend uit het concept van Wyrd was een visie op het

universum, van de goden tot de onderwereld waarin alles met alles door draden verbonden was als een 3-dimensionaal spinnenweb. Iedere gebeurtenis, waar dan ook, resulteerde in weerklank, vibraties en gevolgen voor het hele web. Dat beeld overtreft verre onze huidige kijk op ecologie. Het web van draden van de Angelsaksische magiër geeft ons een ecologisch model dat individuele levens omvat zowel als de totaliteit van fysieke en biologische fenomenen, immateriële zowel als stoffelijke gebeurtenissen. De Angelsaksische magiër had direct te maken met de levenskracht, een vitale energie die alles doordrong, en wat in mensen was geconcentreerd in het hoofd, vloeiend door de wervelkolom en van daaruit door het lichaam ging. Dit systeem van energie, dat veel overeenkomst heeft met de Oosterse concepten van Chi en prana, verbond fysieke, psychologische en spirituele domeinen in een enkel totaal systeem. Het manipuleren van de levenskracht stond centraal in het helende werk van de sjamaan-magiër, en heeft implicaties voor veel van het huidige debat in holistische geneeskunde over de interactie tussen geest en lichaam, helende energieën, en complementaire benaderingen van gezondheid. Life-Force verbond het functioneren van het individu met de polsslag van de aarde, een psychologische en spirituele dimensie die in onze technische maatschappij meestal niet wordt erkend.. De dynamische wereld van de spirits bestond naast de materiële wereld, en hoewel de geesten door de meeste mensen niet gezien konden worden, waren ze zichtbaar voor de sjamanen, die in staat waren te zien, horen en dingen te ervaren die we nu paranormaal of mediamiek zouden noemen. Deze vermogens werden herkend en gecultiveerd, als bewijs dat iemand geschikt was voor inwijding in de wereld van het magische. De Angelsaksische spirits waren vanzelfsprekend verantwoordelijk voor fenomenen in het leven die onze hedendaagse psychologie wel erkent maar waar ze zich niet toe kan verhouden: synchroniciteit, psychische ervaringen, profetische dromen, nachtmerries en aspecten van onszelf die pas de laatste decennia meer wetenschappelijke aandacht krijgen in een veranderende visie op de mens. Het lijkt erop dat de Angelsaksen niet alleen een wereldbeeld hadden dat overeenkwam met Aziatische, Indiaanse en Afrikaanse concepten, maar ook dat ze ons in veel opzichten een eind vooruit waren.

25

SQUONK Pity this poor creature. Its loose, wrinkly skin is covered with bumps and moles. The squonk feels so sorry for

itself it just sits and moans. When faced with danger, this little animal quickly dissolves itself with its tears. If

you want to catch one, try it in winter. They move around less and their tears fall slower.

Weinigen buiten de staat Pennsylvania hebben ooit van hem gehoord: de Squonk. Dat zal wel te wijten zijn aan zijn exceptionele bescheidenheid en angst voor vreemden. Want de Squonk is zelfs onder de niet-bestaande dieren een uitzondering wat betreft zijn onappetijtelijke uiterlijk. Zijn huid hangt te ruim om z'n ribben, en hij zit stikvol wratten en moedervlekken. Geen wonder dat hij zich liever niet laat zien, en hooguit tevoorschijn komt in de ochtend en avondschemering, als hij zijn voedsel zoekt. Jagers die het op de Squonk gemunt hebben volgen gewoon zijn tranenspoor, want het dier weent voortdurend om zijn lelijkheid. Wanneer hij in een hoek gedreven wordt en ontsnappen er niet in lijkt te zitten, of wanneer hij verrast wordt en bang is, kan het gebeuren dat hij zichzelf oplost in tranen, volgens het idee van de hagedis die

z'n staart afscheidt om te kunnen ontsnappen. Squonk jagers zijn daarom het meest succesvol op vriesnachten als de maan schijnt, want dan gaat het tranenvergieten langzamer en het dier is honkvaster, en kan soms, snikkend onder het struikgewas, worden gehoord. Aldus William T, Cox in een boekje uit 1910: 'Fearsome Creatures of the Lumberwoods'. De wetenschappelijke naam voor de Squonk is 'Lacrimacorpus Dissolvens' wat natuurlijk betekent 'oplossend huillichaam' . Een juiste beschrijving, zoals Mr. J.P. Wentling, rond de eeuwwisseling ondervond. Nadat hij een Squonk in een val had gevangen wist hij het dier huilend en wel in een zak te stoppen. Terwijl hij terugliep naar zijn dorp om zijn vrienden zijn uitzonderlijke jachttrofee - de huid van de Squonk is voor sommigen goud waard - te laten zien, merkte hij dat de zak steeds harder begon te druipen, waardoor het gewicht en ook het aanhoudende gejammer van het dier minder werd, maar de vorm steeds vreemder. Toen hij de zak op de grond zetten en hem opende stroomde er een hoop vloeistof uit, helder als water. Of tranen. Wentling vervloekte zijn pech en had zijn vrienden niets anders te tonen dan een doorweekte zak. . De oorsprong van de Squonk legende ligt ergens in de 19de eeuw. Zoals op de plaatjes is te zien, bestaat er weinig consensus over het uiterlijk van het zielige beest. Alleen over zijn depressieve karakter is iedereen het eens.

Na de publicatie in 1910 van Cox' 'Fearsome Creatures' is het een tijd stil geweest rond de Squonk, tot in 1963 de Argetijnse Nobelprijswinnar Jorge Luis Borges hem overnam in zijn 'Book of Imaginary Beings' , en dat boek kreeg grote bekendheid. Sindsdien vinden we de Squonk in popmuziek lyrics van groepen uit de 60er en 70er jaren, in kinderboeken, in domeinnamen op internet, en als naam voor een theatergroep. Misschien staan we aan de vooravond van een Squonk revival.

Dat zou welkom zijn, want het leefgebied van de Squonk is sinds 1910 alleen maar kleiner geworden. De bossen waarin hij leefde zijn grotendeels gekapt, en de overlevende Squonk populatie is in gevaar. Zeker omdat hij ook al niet voorkomt op de lijst van bedreigde diersoorten moet hij het hebben van onze psychische bescherming. En een dier met een dergelijk uiterlijk en zo'n gevoelig hart is ons medeleven meer dan waard.