In dit nummer:Imca Marina maakt

feestje van optreden in Mauritsstaete

---------------------------Spontane actie kinderen

basisschool

bij De Riethorst Stromenland

B E W O N E R S M A G A Z I N Eseptember20182|

Maarten van der Weijden bezoekt

De StromingIn dit nummer:

Wonder van snoezelkussen

----Baby Nienke op bezoek

----3 generaties

in de zorg

COLOFONSamen fijner levenZorgorganisatie De Riethorst Stromenland werkt vanuit de overtuiging dat we alleen sámen en met elkaar het leven fijner kunnen maken. Dat merkt u aan alles.

Onze klanten bepalen zelf wat ze graag willen en wij volgen. Hun leven met zorg krijgt vorm door een intensief samenspel tus-sen klant, medewerker, vrijwil-liger, behandelaar en naasten. Wat ons bindt is het bijdragen aan een bestaan dat rijk is aan warmte, welzijn en goede zorg.

De Riethorst Stromenland biedt wijkverpleging en behandeling aan huis, maaltijden aan huis, restaurants, dagbesteding, revalidatiezorg en langdurig wonen met zorg. We zijn expert op de gebieden dementie, de ziekte van Parkinson, de ziekte van Huntington, wondzorg en zorg in de laatste levensfase.

Met 1.300 bevlogen medewerkers, 800 vrijwilligers en mantelzorgers werken we samen voor ongeveer 1.000 klanten. We zijn werkzaam in de regio West-Brabant, in en rondom Het land van Heusden en Altena en het Dongemondgebied.

De beste zorg in uw eigen omgeving

De warme zomervakantie is voorbij. Ver-trouwde gezichten zijn teruggekeerd van hun vakantieadressen. Veel mensen vinden dat fijn, want in de zomer kan het soms flink stil zijn. Fijne gesprekken met naasten of lieve verzorgenden zorgen voor verbon-denheid. Een thuisgevoel. Wij weten hoe belangrijk dat vertrouwde gevoel voor u is.

Onderzoek fusieZorg in uw eigen dorp is dat ook. Doordat er steeds meer ouderen in Nederland zijn, krijgen we te maken met steeds meer zorgvragen. Complexe zorgvragen ook. Als zorgorganisatie doen we er alles aan om de beste zorg te verlenen. Dat betekent ook dat we op zoek zijn gegaan naar partijen om mee samen te werken. Professionele zorgverleners die het net als wij belangrijk vinden om specialistische zorg in ons eigen zorggebied te verlenen. In uw buurt. Zodat u niet naar de grote stad hoeft voor zorg. Zodat wij alle hulpvragen ook in de toe-komst daadwerkelijk kunnen blijven beant-woorden. En zodat u de vertrouwde zorg met bekende gezichten kunt behouden.

We gaan de komende tijd onderzoeken of onze samenwerking met collega-zorgorganisaties Schakelring en Volckaert kan uitmonden in een fusie. We geloven dat het voordelen oplevert. Voor u en voor ons. Om dat zeker te weten, is er nader onderzoek nodig. Voor het verder verken-nen van deze intentie hebben we groen licht gekregen van onze ondernemings- en klantenraden. We houden u op de hoogte van alle vorderingen. Heeft u tussentijds vragen? Stel ze dan gerust. Ik ga graag met u in gesprek.

Ik wens u veel leesplezier en een glimlach bij de mooie verhalen.

Mireille de WeeBestuurder De Riethorst Stromenland

Thuis is een uitgave van De Riethorst Stromenland en verschijnt drie keer per

jaar in een oplage van 3.000 exemplaren.

Samen fijner levenDe Riethorst Stromenland

RedactieadresDe Riethorst Stromenlandafdeling CommunicatieCentraal Bureau DomboschZalmweg 1c4941 VX Raamsdonksveer0162 582050communicatie@drsn.nl

Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder vooraf overleg met de afdeling communicatie van De Riethorst Stromenland.__________________________________

Jaarlijkse viswedstrijd Altenahove

Klussen met oude voetbalvrienden

Schrijvende nachtzusters

12

1418

3 generaties vrouwen in de zorg

20

5

DDe Riethorst Stromenland heeft ambitie te fuseren

Beste zorg dichtbij huis“We willen onze klanten de best mogelijke zorg dichtbij huis kunnen leveren. Dat kunnen we niet langer alleen. Door samen te werken met andere zorgorga-nisaties kunnen we van elkaars expertise profiteren. We voelen ons samen ook verantwoordelijk voor de zorg die we in deze regio verlenen”, vertelt bestuurder Mireille de Wee.

Intensiever samenwerkenDe Riethorst Stromenland werkt al jaren op verschillende gebie-den samen met Schakelring en Volckaert. “Om ook in de toe-komst alle zorg, van psychogeria-trie tot specialistische zorg zoals Huntington, Geriatrische Revali-datiezorg en Eerstelijns Verblijf, te kunnen blijven leveren, willen we nog intensiever met elkaar gaan samenwerken.”

Akkoord fusieonderzoek De ondernemings- en klanten-raden van de drie zorgorganisa-ties hebben eind augustus een positief advies gegeven op het onderzoek naar de fusie. “Let op, daarmee is het besluit om te gaan fuseren nog niet genomen.

Het gaat om een positief advies om het onderzoek te starten naar een mogelijke fusie. Binnen-kort gaan we hiervoor samen een intentieovereenkomst tekenen, zodat we het fusieplan nader kunnen onderzoeken”.

‘Niemand hoeft te verhuizen’Mireille de Wee benadrukt dat bij een fusie klanten weinig zullen merken van de verandering. “Het eigen zorgteam blijft, niemand hoeft te verhuizen. We worden als organisatie vooral sterker, waardoor we betere ondersteu-ning kunnen organiseren. Daar heeft iedereen uiteindelijk baat bij. Het gaat ons ook echt om

de klanten. We geloven oprecht dat we het beter kunnen maken voor hen. We willen niet per se groter worden, maar wel beter. Zodat mensen niet voor specia-listische zorg naar grote steden hoeven, maar dat gewoon in de eigen buurt kunnen ontvangen. Ik hoop dat iedereen dat straks zo gaat voelen en ervaren.” Als we sterker zijn, kunnen we ook meer betekenisvol zijn voor onze medewerkers en dat is belangrijk in een tijd waarin het best lastig is aan voldoende medewerkers te komen. Door onze krachten en financiële middelen te bundelen kunnen we innoveren en werken aan een toekomst waarin alle hulpvragen van kwetsbare men-sen beantwoord kunnen blijven worden.

Vragen of tips“Heeft u vragen of wellicht tips? Laat ze horen, we komen ons plan graag aan u uitleggen. Ook als u niet in onze zorglocaties, maar juist in de wijk woont. Wij begrijpen best dat sommige mensen veranderingen spannend vinden. Daarom moeten we daar samen goed over kunnen praten. Ik ben daarvoor beschikbaar.”

Er zijn steeds meer ouderen in Nederland met steeds meer hulpvragen. Om iedereen in de toekomst goede zorg te kunnen blijven bieden, moeten zorgorganisaties steeds meer samenwerken. Om die reden onderzoekt De Riethorst Stromenland of een fusie met andere zorgorganisaties in de regio verstandig is. Het gaat om Volkaert (Dongen, Oosterhout) en Schakelring (Waalwijk, Tilburg).

Wonder van handgemaaktSNOEZELKUSSEN

Dit moet toch anders kunnen? Dat was de gedachte van

medewerker Wendy van Dongen toen ze een bewoner op haar afdeling Akkerwinde in Altenahove steeds verder voorover zag hangen in de rolstoel. Niet meer in staat om iets anders te doen dan hangen.

De contactverzorgende trok zich het lot van de vrouw aan en bedacht dat een snoezelkussen wellicht voor fijne momenten kon zorgen. Wendy schakelde haar moeder in om kussens met ritsjes, knoopjes en knuffeltjes te maken. Een ideaal object om mee te snoezelen, zo had Wendy op internet gelezen. En een klein wondertje geschiedde. Dankzij het snoezelkussen zit de bewoner voortaan weer een stuk rechter dan voorheen. De snoezelkussens zijn intussen ook geliefd bij andere bewoners van de afdeling. Soms zijn ze namelijk even zoek en liggen ze bij iemand anders op de kamer.

7

Veel moeders

voor baby

Woonzorgbegeleider Adriënne Vos-van Putten beviel dit voorjaar van haar tweede kindje, Nienke. Net voor het

einde van haar zwangerschapsverlof verraste ze de bewoners van Antonia

in Almkerk met een bezoekje.

Welkom Nienke, meldt een bordje op de huis-kamerdeur. De roze slingers en ballonnen

maken de ontvangst van medewer-ker Adriënne en baby Nienke extra feestelijk. Adriënne heeft in plaats van beschuit met muisjes een verse aardbeienkwarktaart gemaakt. De bewoners smullen ervan, terwijl baby Nienke alles tevreden overziet vanaf haar zachte aankleedkussen op tafel. Mevrouw De Jongh knijpt haar in haar armpje. “Lekker mol-lig, hoor”, klinkt het goedkeurend. “Mooie bolle wangetjes ook”, zegt mevrouw De Lorme. Als de taart op is, laat Adri-enne het geboortekaartje rondgaan. Mevrouw Roubos reageert: “Nienke, da’s een naam die niet veel voorkomt.” Adriënne glimlacht na de opmer-king. “Jawel hoor, kijk maar eens naar het meisje naast u”, wijst ze op stagiaire Nienke Visser. Samen lachen ze om de vergissing. “Dan ben jij grote Nienke vandaag”, reageert mevrouw Roubos adrem.

Werkende moedersAls Adriënne de bewoners vraagt wat ze zelf nog weten uit de tijd dat hun kinderen klein waren, komen de verhalen los. Iedereen heeft mooie herinneringen. “Ik heb zelf 4 kinderen, 9 kleinkin-deren en 9 achterkleinkinderen. Ik heb vroeger bewust gekozen om tijd vrij te maken voor mijn kinderen. Ze zien opgroeien, is het leukste wat

er is. Tegenwoordig hebben moeders het maar druk. Naast hun huishouden en kinderen werken ze vaak nog”, vertelt mevrouw Scheffers. Daar is iedereen het over eens. Desondanks zijn ze blij om te horen dat Adriënne binnenkort gewoon weer bij hen komt.

Baby in bad“Jullie mogen me helpen met haar in bad doen”, zegt Adriënne plotseling. Dat vooruitzicht haalt het beste in de dames boven. Direct staan ze klaar om te helpen. Ook de heren van de andere huiskamer komen even een kijkje nemen. Mevrouw

Pelikaan houdt Nienke als eerste vast, terwijl Adriënne het badje klaarmaakt. “Ik ben het nog niet verleerd na 60 jaar”, zegt ze trots. De geur van babyzeep haalt oude herinneringen bij haar boven. Mevrouw De Lorme reageert dat de baby niet goed zit. Adriënne knipoogt: “Zoveel moeders hier die willen zorgen. ”En alle moe-dertjes mogen ook helpen. Met inzepen, met haartjes wassen, afspoelen en afdrogen. “Ze kan al bijna krulspelden in met die lange haren”, zegt mevrouw Scheffers bij het kammen van de haartjes. Als het Nienke even allemaal

te veel wordt met alle hulpmoeders en ze een pruillipje trekt, is het de stem van mama die haar weer gerust stelt. “Het is echt een lief kind”, zegt meneer Van de Water. Zijn zus, mevrouw Roubos, knikt beslist. “Net wij vroeger”, lacht ze.

Na het warme badje geeuwt Nienke van alle indrukken. “Oh, geeuwen”, reageert mevrouw De Jongh, “en ze duimt!” Mevrouw De Lorme: “Kijk die oortjes. En dat armbandje, zo klein allemaal.” Elke beweging die baby Nienke maakt, wordt door de dames aan tafel gevolgd. De bijna drie maanden oude baby komt aan aandacht niets te kort deze morgen. Dat kan de babypop in de belevingshoek deze morgen niet zeggen. Ze zit onaangeroerd in een hoekje. En zolang baby Nienke er is, komt daar ook geen verandering in.

Nienke ‘De geur van babyzeep haalt oude herinneringen boven.’

9

Bruidjes stelen show in Aernswaert

Zomers balkon

Het balkon van huiskamer De Roef op zorglocatie Goezate in Werkendam kon wel een zomers tintje

gebruiken, vond medewerker Cla-rina den Dekker. Dus ging ze op zoek naar een sponsor om haar wens voor de bewoners voor elkaar te krijgen. Bij de plaatse-

lijke winkel Middelkoop wist ze een kunstgrasmat ter waarde van € 600,-- te regelen voor het grote, kale balkon. Samen met haar man legde ze op Konings-dag de mat. Met fleurige bloe-men in de hangbakken en op tafels kreeg het balkon direct een zomerse uitstraling.

De bewoners van De Roef zijn dankbaar voor de mooie aankle-ding. Ze maken er meer gebruik van dan ooit tevoren. En Clarina? Zij is alweer op zoek naar nieuwe sponsoren. De bevlogen mede-werkster zit namelijk vol plannen voor haar afdeling.

Het is prachtig weer. Een perfecte dag voor een bruidsshow. Op zorglocatie Aernswaert in Hank zit iedereen er klaar voor. De tuin is versierd met lampionnen en slingers. Midden over het grasveld ligt een rode loper, met daarnaast gouden paaltjes. Judith den Reijer is de eerste ‘bruid’, die over de loper schrijdt. Ze praat hierna de show met verve aan elkaar. Het zijn nagenoeg allemaal witte bruidsjurken, die geshowd worden. Allemaal jurken waar de bruidjes jaren geleden in getrouwd zijn. Vaak was dat in het kasteeltje van Dussen. Alleen Lilian Braat heeft een mooie zwarte trouwjurk. Die springt er echt uit.

Bewoners Slotjesveste

bezoeken zusters

De zusters van het Sint Cathari-nadal in Oosterhout openden 19 juni hun domein voor 30 bewo-ners van zorglocatie Slotjesveste. De ontvangst tijdens dit jaarlijkse uitje was allerhartelijkst met koffie, gebak en een borreltje. De nonnen gaven een kijkje in hun wijngaard en prachtige tuinen. De wijngaard is onderwerp van gesprek. Er is een speciale wijn verkrijgbaar die door de zusters zelf wordt gemaakt. Helaas is de wijn alleen te koop in het winkel-tje en dat is vandaag niet open. Een goede reden voor de bewo-ners om zeker nog eens terug te komen.

11

__________________________________

‘Ik probeer elke dag zo te werken dat iemand ondanks zijn beperkingen

toch een fijne dag heeft’__________________________________

E

Een dag meelopen

met…

starten”, reageert hij dankbaar. Sandra belooft later op de ochtend langer langs te komen.

Geen dag hetzelfdeNa het zomerse ontbijt vertelt Sandra dat geen dag in haar werk hetzelfde is. “Als verpleegkun-dige maak ik veel mee. Het ochtendprogramma bestaat uit rapporteren, persoonlijke verzorging van bewoners, medicijnen klaar zetten en met disciplines overleggen. Daarna zijn er vaak acti-viteiten en individuele behandelingen. Ik probeer elke dag zo te werken dat iemand ondanks zijn beperkingen toch een fijne dag heeft. Ik ben vanuit mijn functie als verpleegkundige bovendien extra alert op het signaleren van risico’s. Ik heb ook een goed team om me heen waar ik op kan bouwen. Ik probeer wel zoveel mogelijk zelf zaken op te lossen. Ande-ren sta ik graag bij om te coachen.”

Dat coachen vinden haar collega’s prettig. Zo prijst Kim van het Einde, contactverzorgende, de veel-zijdigheid van Sandra. “Er zijn maar weinig zaken die je haar niet kunt vragen. Ze heeft een pret-tig karakter en neemt dat mee naar haar werk. Daardoor luister ik ook graag naar haar.” Collega Ellen van Helden zegt veel van Sandra te kunnen leren. “Sandra is een kundige zuster, ze heeft veel kennis en is een echte duizendpoot. Heel punctu-eel en goed op de hoogte van regels.”

Leven lang lerenSandra is 26 en intussen bijna 6 jaar fulltime werkzaam bij De Riethorst Stromenland. Ze vertelt dat haar werk zo interessant is doordat ze zich continu kan blijven ontwikkelen. “Er is veel afwis-seling in mijn taken en veel ruimte voor persoonlijke ontwikkeling. Ik ben gestart als verpleegkundige en ben intussen ook contactver-pleegkundige. Ik heb me gespecialiseerd als Parkin-son-verpleegkundige. Door-dat in de zorg de geriatrie zo in opkomst is, ben ik nu ook bezig met de opleiding geriatrie verpleegkunde. Dat is nog veel breder. Vooral

het klinisch redeneren dat ik daar leer, zorgt ervoor dat ik betere zorg kan geven. Ik kan zaken sneller signaleren. Dat is uiteraard fijn voor de bewoners. De kwaliteit van leven gaat zo vooruit.”

Kwaliteit van zorgOmdat Sandra graag werkt aan de kwaliteit van zorg, zit ze ook in diverse werkgroepen: onder andere De klant voorop, participatiebeleid, Parkin-son en de ontspanningscommissie voor welzijn op de eigen afdeling. “Ik vind dat meedenken erbij hoort. Je wilt toch het beste uit je werk halen?

Als je alleen maar commentaar hebt en zaken laat sud-deren, doe je jezelf en de klanten tekort. Als je iets wilt ver-anderen, stap dan in een werkgroep. En probeer anderen ook te stimuleren. Je

kunt er echt je mening kwijt. Er wordt iets mee gedaan. Door samen vragen te stellen, ga je ook beter nadenken over je werk. Om die reden deel ik ook altijd graag mijn kennis met collega’s. Samen kunnen we de zorg beter maken.”

Veel uitdagingenSandra zegt dat ze elke dag wil leren en die mogelijkheid ook heeft binnen De Riethorst Stro-menland. “Als verpleegkundige heb ik ongelooflijk veel uitdagingen binnen de verpleeghuiszorg. Van-uit de studie hbo-Verpleegkunde wordt daar van oudsher nog weleens anders over gedacht. Maar juist doordat de ouderenzorg zo in opkomst is, liggen hier veel kansen. Ik kan hier een leven lang leren en me blijven ontwikkelen. Ik grijp elke kans die voorbijkomt”.

‘Een leven lang leren en de zorg beter maken’

Elke dag leren. Dat is het motto van Sandra Slob. De verpleegkundige op Altenahove in Almkerk volgt momenteel de opleiding geriatrie verpleegkunde aan het Erasmus Medisch Centrum. Omdat ze graag werkt aan de kwaliteit van zorg, zit ze ook in diverse werkgroepen. Haar kennis deelt ze met collega’s.

Een uitbundig zonnetje beschijnt de gezellig gedekte ontbijttafel in de huiskamer van afdeling De Wilgenroos. Vanuit de tuin komt de geur van bloeiende lavendel naar binnen. Verpleegkundige Sandra Slob zet haar krukje aan tafel en helpt een bewoonster met slikklachten met haar vla. Een andere bewoner naast haar smult van verse aardbeien met room. Sandra schenkt hem een glaasje jus d’orange in. De verpleegkundige heeft het zo druk met zorgen dat haar eigen croissant onaangeroerd blijft. Toch geniet ze honderduit: “Heerlijk, zo’n zomers ontbijtje”, zegt ze opgewekt. De bewoners knikken. “We hadden gevraagd om eens lekker uitgebreid te ontbijten met z’n allen. Nou, die wens is gehoord”, zegt een bewoonster dankbaar.

Terwijl de bewoners in alle rust genieten van hun speciale ontbijt wordt Sandra plotseling weggeroepen door een verzorgende uit de andere huiskamer. Een bewoner is niet goed geworden en de verpleegkundige is nodig voor acute zorg. Als de rust is wedergekeerd, brengt Sandra een ont-bijtje op bed bij de zieke heer Van Kapel. “Kijk eens, ik heb iets lekkers meegenomen.” Zijn gezicht fleurt op als hij al het lekkers ziet. “Wat een feest om de dag zo te mogen

“

13

OLuciën de Rade bedacht de viswedstrijd op zijn twaalfde. Via zijn moeder die op Altenahove werkt, kwam hij op het idee om van zijn hobby een leuke activi-teit te maken voor de bewoners van de zorglocatie. Intussen is de viswedstrijd aan de dertiende editie toe en is Lucien volwassen.

’s Nachts voerenSamen met zijn visvrienden van hengelsportvereniging De Alm bereidt Luciën de wedstrijd voor. “Dat betekent onder meer in de nacht al voeren, zodat de vis-sen overdag zeker goed bijten. Maar ook de juiste begeleider bij elke deelnemer. Dat is elk jaar een hele klus met tientallen deelnemende vissers. Dank-zij sponsoren hebben we voor elke visser voldoende materieel beschikbaar”, vertelt hij. Het is prachtig weer om te vissen. Al staat er wel een flinke wind. Het maakt de deelnemers weinig uit.

Alle vissers hebben er zin in. Dit jaar is ook de bondscoach van de sportvisserij Nederland, Jan van Schendel, aanwezig. Zo is er langs de Alm een aardige verza-meling vissers met hun stoeltjes en visgerei te zien.

Mooie vangstAan de rechterkant van de Alm willen de vissen niet zo hard bijten als aan de linkerkant. Iedereen staart geduldig naar de dobber. Meneer Dekker van De Wilgenroos wint uiteindelijk de wedstrijd. Meneer Molenaar van de dagbehandeling wordt tweede en mevrouw Van Burgel van De Wilgenroos derde.

Op 21 juni werd achter zorglocatie Altenahove in Almkerk de jaarlijkse viswedstrijd gehouden. Een evenement

waar door velen naar wordt uitgekeken.

Jaarlijkse viswedstrijd Altenahove

‘Elke dag iets om naar uit

te kijken’

In de grote ruimte op de benedenverdieping staat een gezellig gedekte tafel. Vanuit

de keuken vult een heerlijke geur de eetkamer. Vrijwilligers leggen de laatste hand aan de maaltijd van vanavond: kruimig gekookte aardappels, boontjes, een var-kenslapje met jus en verse appelmoes.

Bewoner Frans van Dusseldorp glimlacht als hij de geur opsnuift en de uitnodigende eettafel ziet waar hij als eerste plaats aan neemt. “De gezamenlijke maal-tijd is iets om elke dag weer naar uit te kijken.” De bewoner is benieuwd wat er vandaag klaar-gemaakt zal zijn door de vrijwilli-gers. “Het ruikt goed zeg.”

Al snel komen er meer mensen de eetkamer binnen. Ze worden door de medewerkers van Anto-nia gehaald of ze komen zelf met hun rollator. Hoe anders was dat nog niet zo lang geleden. Toen aten de bewoners van Antonia vaak alleen op hun kamer. Dank-zij de inzet van de vrijwilligers is er nu 5 keer per week een geza-menlijke maaltijd.

Niet meer alleen etenVerpleegkundige Chantal Visser vertelt: “Twee keer per week aten de bewoners samen, op de overige dagen kwam er eten op hun kamer. De bewoners zijn bij ons gekomen met de vraag of ze wat vaker samen konden eten. En of er dan ook in huis gekookt kon worden. We zijn meteen gaan kijken hoe we aan deze wensen invulling konden geven.” Met behulp van vrijwilligers uit de kerkgemeenschap in Almkerk is dit intussen gerealiseerd, vertelt Visser. “Verschillende vrijwilligers

koken op dinsdag, woensdag en donderdag voor de groep. Zij doen dat met heel veel plezier en toewijding. Alleen in het week-einde wordt er nog alleen op de kamer gegeten.”

De bewoners vinden het heel gezellig zo samen eten. “Het eten smaakt beter en je hebt meer aanspraak dan wanneer je alleen aan tafel zit”, klinkt het tevreden.

DDe stilte aan de eettafel heeft in zorglocatie Antonia in Almkerk plaatsgemaakt voor warmte en gezelligheid dankzij plaatselijke kerkvrijwilligers.

Wereldkampioen

Luciën de Rade, oprichter van de viswedstrijd bij Altenahove, is begin augustus in

Italië wereldkampioen zoetwatervissen 2018

geworden. Hij pakte de prijs in het individueel

klassement jeugd onder 25. Ook met het

Nederlandse team pakte hij de wereldtitel. Luciën versloeg maar liefst 70

sportvissers uit 14 landen. Luciën kwam uit voor

hengelsportvereniging Groot Woudrichem.

15

Schrijvende NACHTZUSTERS

De zorg zit vol indrukwekkende momenten. Nachtzusters Heleen

Zijlmans en Luciënne Flipsen schrijven veel zaken van zich af. Zo kunnen ze de gebeurtenissen

een plekje geven.

Als 17-jarige ging Heleen de zorg in. Intussen is ze 57 jaar. Ze heeft voor diverse zorgorganisaties gewerkt en heeft de zorg ‘enorm’ zien veranderen. “Steeds meer regels maken dat we steeds meer bureaucratische handelingen moeten verrichten en hierdoor minder tijd per klant te besteden heb-ben. En dan zijn er nog de bezuinigingen. Steeds minder mensen voor hetzelfde werk. Soms is er nauwelijks nog tijd voor een praatje, terwijl de eenzaamheid zo groot is. Er zijn klanten die hun verzorging en pilletjes graag willen ruilen voor een beetje meer aandacht. Dat raakt me zo, als ik dat hoor. We moeten beseffen dat we voor sommige mensen het enige contact op een dag zijn. Juist die oprechte aandacht moet centraal staan in ons werk.”

Mooie gesprekkenDe nachtdienst geeft Heleen de mogelijkheid om mensen alle tijd te geven die nodig is. “Dat klinkt wellicht vreemd, want je zou denken: ’s nachts slapen mensen toch? Maar er is elke nacht wel iemand wakker. Als iemand wakker of onrustig is, ga ik erbij zitten. Er komen zulke mooie gesprek-ken uit voort. Je kunt echt iets voor iemand bete-kenen. Daar voel ik me heel goed bij.” Anekdotes, grappige voorvallen en mooie momenten uit haar werk schrijft de nachtzuster op. “Om zaken een plekje te geven en omdat ik zo van mijn vak houd. Ik wil iedereen vertellen hoe dankbaar en belang-rijk ons werk is.”

Gepubliceerde verhalen Via een verhalenwedstrijd werden ooit twee verha-len van Heleen gepubliceerd in een boekje ‘Vrijheid in de Zorg’. Heleen is vereerd door alle aandacht, maar schrijft vooral voor zichzelf. “Een publicatie is leuk, maar geen doel op zich”, zegt Heleen.

In hart en nierenNachtzuster Luciënne die op Slotjesveste werkt, vertelt dat ze als kind al begon in de zorg. “Beren, poppen, alles wat ogen en benen had, was mijn patiënt. De pleisters en het verband waren niet aan te slepen in die tijd. Nooit heb ik mezelf afge-vraagd wat ik wilde worden. Dat was al duidelijk toen mijn lievelingsjurkje nog een verpleegsters-schortje maat 104 was.” Haar motivatie om over haar werk te schrijven is tweeledig. “Ik wil de leuke, grappige en hilarische momenten delen, maar ook de emotionele kanten van mijn werk laten zien. En dan met name wat het soms met mij doet. Soms heb ik behoefte om zaken van me af te schrijven.” Lucienne benadrukt dat ze de negatieve verhalen in de media over de zorg verafschuwt en daar niet aan mee wil doen. “Er is zoveel moois dat veel belangrijker is om te mel-den.”

Anonieme verhalenHaar verhaaltjes postte ze aanvankelijk op haar persoonlijke Facebook-pagina. Regelmatig kwamen daar anekdotes vanuit haar werk bij. Uiteinde-lijk besloot ze een eigen Facebook-pagina op te zetten: ‘de Nachtzuster’. “In het begin deed ik de Nachtzuster redelijk anoniem wat tot grote hila-riteit uitmondde toen een collega op de afdeling mij attendeerde op die pagina en een stukje dat ze gelezen had.” De pagina is intussen ook opge-merkt door beroepsorganisatie voor de zorg Nu’91. “In hun glossy zijn mijn stukjes geplaatst als kleine columns”, vertelt Luciënne.

EenzaamheidVaak zie ik hem lopen achter zijn rollator, stapje voor stapje. Heel vaak zie ik hem, op elk tijdstip van de dag eigenlijk. Hij loopt rondjes. Begint op de begane grond en kijkt rond. Zoekt contact, even een knikje is eigenlijk al voldoende. Hij is oud en hij is op. Hij drinkt alleen aan een tafeltje in het grand café een kopje koffie, elke ochtend. Zit alleen aan een tafeltje tussen de middag zijn warme maaltijd te eten en kijkt rond. Na een tijdje loopt ie weer stapje voor stapje achter zijn rollator en hoopt op contact. Lacht altijd als je naar hem knipoogt. Hij houdt soms even in en draait met zijn rollator en dan gaat hij weer.

Vroeger werkte hij in de bouw, regelde daar van alles en nog wat. Bouwde huizen en gebouwen. Had collega’s en was belangrijk. Hij vertelt er graag over. Als iemand even tijd heeft om naar hem te luisteren. Als iemand tijd zou hebben.

door Heleen Zijlmans- - -

Veilige reisIn praten heb je geen zin. Of misschien ben je er te moe voor. Maar de blik in je ogen, de traan die langzaam over je wang glijdt richting je mondhoek, je ogen die wanho-pig naar je handen kijken, zeggen meer dan honderdduizend woorden.Ik verontschuldig me voor mijn handelin-gen, en doe mijn best alles zo comfortabel mogelijk te maken.Zelf heb je er geen weet van, maar je blik heeft me geraakt. Een blik in de laatste dagen van je leven heeft me aan het den-ken gezet. Dankjewel daarvoor, een veilige reis....

door Luciënne Flipsen - - -

Verhaal apartDe twee nachtzusters prijzen zichzelf gelukkig met hun dankbare werk waar ze mooie ver-halen over mogen delen. “We hebben elkaar leren kennen op Mauritsstaete en zijn sinds dien echte vriendinnen. We drinken regelma-tig samen een drankje of gaan uit eten met het bijzondere clubje uit onze Mauritsstae-te-tijd. Maar dat is weer een verhaal apart hoe deze vijf collega’s vriendinnen werden”, lacht Luciënne.

17

Bewoners De Riethorst zien de zeeIn augustus konden meerdere

bewoners van zorglocatie De Riethorst lekker uitwaaien aan

het strand van Kijkduin. Dankzij het ouderenfonds hadden zij een

heerlijk en volledig verzorgde dag uit. De bewoners reageerden

heel verschillend op het weer-zien met de zee. De bewoner

die zelf langere tijd in Den Haag heeft gewoond herkende veel.

De bewoner met angst voor water, overwon haar angst en stond met haar rolstoel in het

water en genoot. Ook de bewo-ner die nog nooit aan zee heeft

gestaan, genoot volop.

Zwemmer Maarten van der Weijden geeft bewoners

De Stroming volop aandacht

Heel Nederland leefde eind augustus mee met de Elfstedenzwemtocht van

Maarten van der Weijden voor KWF Kankerbestrijding. De huldiging in zijn

gemeente was groots. Daardoor bleef er weinig tijd over om in Waspik de ouderen van zorglocatie De Stroming en de kermis

te bezoeken. “De teleurstelling was groot”, vertelt Mieke Kuijsters over het

aangepaste feestprogramma. “We zaten hier met z’n allen klaar voor Maarten, met

een muziekband erbij.”

Met de pet rondDe activiteitencoördinator van De Stroming liet het er niet bij zitten en stuurde de bekende plaats-genoot een ansichtkaart met de boodschap dat hij welkom is om alsnog een kopje koffie te drin-ken. En zo stond Maarten alsnog in het overvolle en versierde restaurant van De Stroming. Bewoner Piet Langermans ver-welkomde de bekende zwemmer met een verrassing: “Je hebt de Elfstedenzwemtocht net niet vol-

bracht, maar voor ons ben je een held. We zijn met de pet rond gegaan en hebben € 330,-- voor jouw goede doel opgehaald.”Maarten noemde het ‘een heel mooi gebaar’ en toont zijn dank-baarheid door twee uur lang met alle aanwezigen in gesprek te gaan. Ook de speciale taart en koffie laat hij zich smaken. “Eten jullie hier elke dag taart”, vraagt hij aan mevrouw De Geus. “Oh nee, maar dat zou ik best lekker vinden. Hoe gaat het eigenlijk

met je handen? Wat zagen ze er toch uit na zoveel uren zwemmen.” Maarten lacht en toont dat hij weer helemaal de oude is.

Ereburgers Mevrouw Bont ver-telt Maarten dat ze zijn prestaties op tv heeft gevolgd. Ook zijn huldiging waar hij tot ereburger

van de gemeente Waalwijk werd benoemd. “Ik ben ook ereburger”, vertelde de 93-jarige trots. “Ik kreeg alleen een klein speldje en niet zo’n mooi beeldje als jij.” Maarten informeert waarvoor de bewoonster onderscheiden is en zo volgt een gesprek over vrijwil-ligerswerk, hobby’s en werk.

Volle aandacht“Ik vind je een mooie man”, laat mevrouw Verschuren zich ontval-len als de Olympisch kampioen naast haar komt zitten. “Fijn dat je alsnog wilde komen.” Hij vertelde dat hij niet wist dat de bewoners op hem hadden zitten wachten tijdens de huldiging.“Het programma van de huldiging liep enorm uit. Ik kreeg te horen dat we niet meer alle plaatsen konden bezoeken die ingepland stonden. Nu denk ik: maar goed ook. Als ik langskom, wil ik dat met volle aandacht doen. Niet alleen maar even zwaaien.”

19

voor hem wil doen. “Ik miste het wel hier. Nu ben ik er gewoon weer elke woensdag bij.” Jan van den Berg is ‘heel blij dat zijn vriend Paul er weer is’.“ Paul en ik zijn trouwe maatjes. Onze vaders waren dat ook al. Wij zetten die traditie voort. Meestal doen wij ook samen een klus hier.”

Groot onderhoudVandaag staat er groot onderhoud op de plan-ning. Het voetbalseizoen is voorbij en er moet flink wat gebeuren: in de bodem voorbereidingen treffen voor de nieuwe dug-outs, de banken op de tribune schilderen, onkruid verdelgen, vegen en harken. Voordat het zover is, volgt eerst een extra bakkie koffie met twee koekjes voor hondje Frits. “Fritsie moet zo ook aan het werk”, lacht zijn baasje Jos, “hij moet de mollen op de velden

vangen.” Na een opsomming van alle kunstjes van de viervoe-

ter volgen sterke verhalen over de voetbalprestaties van de vriendenclub. Paul lacht hartelijk om elk verhaal dat over de tafel gaat. “Er wordt hier altijd veel geouwehoerd, maar weinig gezegd”, grinnikt hij. “Ik ben graag hier. Het is altijd lachen.” Na drie bakken koffie zijn de man-

nen klaar voor hun karwei. Paul neemt het schilderen

van de tribunes voor zijn rekening. Hij voert het werk uit in zijn eigen tempo. “Het gaat niet meer zo snel, maar ik ben blij wat terug te doen voor de club waar ik vanaf mijn twaalfde jaar al kom”, glimlacht hij.

__________________________

“Er wordt hier altijd veel geouwehoerd, maar

weinig gezegd”__________________________“

Klussen met oude voetbalvrienden

Het is een bont gezel-schap dat elke woens-dagochtend samen-komt op het terrein van

voetbalvereniging Raamsdonk. Ze kennen elkaar ‘uit het dorp’, als

oud-teamgenoten of van langs de lijn. Ze hebben hoe dan ook allemaal dezelfde hobby: voetbal. Als het even kan, moedigen ze de teams van vv Raamsdonk aan. En nu ze gepensioneerd zijn en meer vrije tijd hebben dan voorheen staan ze hun club ook wekelijks bij met onderhoudsklussen.

Trouwe maatjesDe onderhoudsclub bestaat uit: Jan van Oort, Willy Brouwers, Jan van den Berg, Paul de Ruij-ter, Jan van der Put, Johan Brouwers, Theo Kuijsters, Jos Langer-werf, Sjef Kuijsters, Huub Snijders en Rien van der Put. Voorzitter van de voetbalclub is Jan van Oort. Hij vertelt hoe blij hij is dat Paul weer terug is bij de onderhoudsploeg. “Hij was even weg doordat hij in De Riethorst ging wonen die tijdelijk naar Oosterhout is verhuisd. Wij kunnen daar wel eenvoudig op visite, maar activiteiten buiten de deur zijn niet meer zo vanzelfsprekend als je hulpbehoevend bent en in een verpleeghuis woont. Zo moeten ze bijvoor-beeld elke week een taxi regelen om Paul hier te krijgen. Maar die hobbel is gelukkig genomen.” Paul is ook erg blij dat De Riethorst deze moeite

Al meer dan 60 jaar is Paul de Ruijter lid van voetbalvereniging Raamsdonk. Vroeger als voetballer,

tegenwoordig als onderhoudsvrijwilliger. De bewoner van zorglocatie De Riethorst vindt het fijn dat hij nog steeds wat kan doen voor ‘zijn club’.

21

3 generaties vrouwen in de zorg

Zorgen voor anderen is voor de familie

Verhoeven uit Almkerk de normaalste zaak van de wereld. Drie generaties vrouwen zitten in de zorg. Elk op hun eigen manier. Maar allemaal met

de grootst mogelijke toewijding.

23

Moeder Harriët VerhoevenHarriët werkt al bijna 40 jaar in de zorg. Op haar zestiende begon ze als huishoudelijke hulp bij Antonia. “Ik zag hoe de bewoners, veelal met dementie, destijds weinig om handen hadden. Voor zich uitstarend kwamen ze hun dag door. Dat moest anders, vond ik. In mijn vrijetijd ging ik voor ze zingen en spelletjes doen. Omdat gewone spelletjes te moeilijk waren, maakte ik geheugenspel-letjes over Almkerk. Mijn vader hielp me hierbij. Hij maakte zelf pionnen en reuzedobbelstenen van stoelpoten. Zelf kocht ik bij de kringloopwinkel bolletjes wol om samen te kunnen breien. Thuis fotografeerde ik de katten van mijn moeder en nam deze foto’s dan mee naar Antonia. Zo hadden de mensen een plaatje om na te breien. Prachtig vonden ze het.” De directrice van des-

tijds, mevrouw Schouten, zag hoe enthousiast de bewoners rea-geerden en vroeg Harriët of ze de activiteiten voor vast wilde komen doen. “Ik wist niet dat dat een beroep was. Maar ik werkte liever met mensen dan in de huishou-delijke zorg, dus ik zei ja. Zo is de dagbesteding in Almkerk ont-staan. Na 15 jaar in Antonia werd Altenahove gebouwd, zodoende ben ik meeverhuisd. Ik werk er nog elke dag met veel plezier.”

__________________________

Zorgen hoort bij mij. Ik hoef

er niet eens over na te denken.

__________________________

“

Oma Jet Verhoeven In de woning waar haar schoon-ouders vroeger een schilderwinkel hadden, woont Jet Verhoeven samen met haar twee katten in het achterhuis. Drie eigenlijk, want in haar tuin bivakkeert nog een kat uit de buurt. “Da’s Sipke. Hij weet dat ie hier altijd een lekker hapje en een aai kan krijgen. Soms miauwt ze naar Lizzy en Kitty, maar die mogen niet naar buiten”, vertelt de 95-jarige bewoonster over haar twee Heilige Birmanen. De twee bijzondere katten wonen in een waar kattenparadijs. Het knusse huis herbergt een enorme krab-paal, her en der bakjes eten en overal kattenaccessoires. “Vroeger hadden we wel tien katten. “Nu zijn we nog maar met zijn drietjes. Ik, Kitty en Lizzy.” Soms zorgt oma Jet zo goed voor ‘haar schatten’ dat ze haar eigen medicijnen en eten vergeet. Om te zorgen dat Jet zelf niks tekort komt, komt er drie keer per dag wijkverpleging over de vloer. Hoewel Jet naar eigen zeggen ‘nog prima voor zichzelf kan zorgen’, stemde ze toch in met de hulp. ‘Maar alleen als ze ook van katten houden’, was haar voorwaarde. Met verzor-genden Letty en Everdien heeft Jet intussen een enorme klik. “Ze begrijpen dat het pas goed gaat met ons mam, als het goed gaat met haar katten”, vertelt dochter Harriët Verhoeven. Ze toont een ansichtkaart die de verzorgenden onlangs naar oma Jet stuurden. Met katten erop. “Kijk, dan begrijp je het”, zegt Harriët dankbaar. Hoe oma Jet de wijkverpleging ervaart? “Ik doe nog bijna alles zelf. Afwassen, opruimen en ik heb werk zat met die katten: elke dag de krabpaal zuigen, de katten borstelen, dekentjes wassen, Kitty en Lizzy eten geven, hun katten-bak opruimen. De meiden van de wijkverpleging zijn lief voor Kitty en Lizzy. Dus dan is het goed.”

In de afgelopen jaren is het al regelmatig voorgekomen dat Harriët kinderen van haar eerste dagbestedingbezoekers als klant krijgt. “Velen herinneren zich mij nog en de activiteiten die ik met hun ouders deed in Antonia.”Naast haar werk op de dagbe-steding werkt Harriët ook in het Thomashuis in Almkerk, gericht op de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Er gaat geen vrij moment voorbij of Har-riët is bezig voor de dagbesteding of het Thomashuis. “Zorgen hoort bij mij. Ik hoef er niet eens over na te denken. Wie of wat er ook op mijn pad komt, ik betrek ze bij mijn werk. Ik haal alles uit de kast om iemand een fijne dag te bezorgen.”

Dochter Valerie de Rade Valerie de Rade is hartstikke trots op haar moeder. “Ze is zo lief voor anderen. Ze laat iedereen in zijn waarde en is echt heel zorg-zaam. Ze is zeker een voorbeeld voor mij. Haar zorgzaamheid voor een ander heeft ze -denk ik- van thuis uit meegekregen, want oma heeft dat ook. Altijd maar zorgen voor een ander en zichzelf com-pleet wegcijferen.” Valerie is zelf intussen vrijwilliger op de dagbe-steding op Altenahove waar haar moeder werkt. Haar hondje Bella gaat altijd mee. “Ik haal graag de buitenwereld naar binnen. De bezoekers van de dagbehande-ling reageren heel goed op Bella”, vertelt Valerie. “Zodoende kom ik ook graag bij activiteiten helpen. En Bella is een extraatje voor de bezoekers van de dagbesteding.” Valerie ging van kinds af aan al mee met haar moeder. Dat ze ook in de zorg wil werken, weet Valerie zeker. “Ik denk iets met de zorg voor dieren. Ik heb naast Bella sinds kort ook Pip, een zwerfkatje, maar ze mag blijven. Tja, ik lijk toch een beetje op oma”, lacht ze.

25

BELEVINGS-TUIN voor en door

bewoners

5 kilo ASPERGES

schillen Vrijwilligster Tiny Dikkes kookt elke maandag voor

de bewoners van afdeling de Wilgenroos op zorglo-catie Altenahove in Almkerk. “De mensen mogen altijd zelf aangeven wat ze willen eten en wat ze lekker vinden. Nu is er een aspergediner. Ik heb

daarvoor 5 kilo asperges gekocht.”

Het schillen is een aardig klusje, maar het is een verwennerij van jewelste voor de bewoners. Meneer Van Geenen vindt vooral de lange tafel

gezellig. “Dat doet me denken aan vroeger. Ik weet niet anders, want wij hadden veertien kinderen

thuis”, vertelt hij. Het aspergediner vindt hij heerlijk. “Zeker omdat we dat niet elke dag krijgen.”

Elke dag genietenVolgens vrijwilliger Rinus God-schalk was de tuin aardig ver-waarloosd. “Deze locatie is al een paar jaar in gebruik als tijdelijk verblijf voor bewoners van ver-schillende verpleeghuizen uit de regio. Hun verblijf is steeds zo kort dat er niet geïnvesteerd wordt in de tuin. De Riethorst Stromenland doet dat wel. Elke dag dat bewoners kunnen genieten van hun tuin is beter dan geen enkele dag, zo is de gedachte erachter.” “Het was een woestenij”, vertelt Cor Biesheuvel over de tuin. Medebewoner Paul de Ruijter bevestigt dit, maar hij moppert wel over de violen die hij net had geplant. “Die waren nog wel mooi.” De tuin is intus-sen af. Onlangs zijn door een bedrijf met een shovel nog paden aangelegd. Ook is een prieeltje getimmerd en is de tuin verder aangekleed.

TuinmanSinds de tuin klaar is, verzorgt vrijwilliger Rinus het dagelijks onderhoud met Cor Biesheuvel

en Paul de Ruijter aan zijn zijde. De mannen schoffelen, harken, vegen, bewateren de planten en ruimen bladeren, bloemen en vuil op. Rinus komt de bewoners elke dag rond half 10 halen om tot het middaguur in de tuin te wer-ken. Cor Biesheuvel vertelt dat hij het fijn vindt om in de tuin te werken. “We zijn lekker de hele ochtend buiten. We zijn continu bezig.” Paul de Ruijter geniet ook volop: “Ik heb vroeger bij een tuinderij gewerkt en heb het dus wel in de vingers.”

Andere bewoners maken dank-baar gebruik van de fraaie belevingstuin. Ze maken er een wandelingetje, rijden een rondje in hun rolstoel over de mooie paden, drinken er een kopje koffie of genieten van de prach-tige bloemen. “Ze hebben er een ontmoetingsplek bij gekregen. Mensen raken niet uitgesproken over hoe mooi het is geworden. Er zijn volop complimenten voor onze tuinmannen Cor en Paul”, lacht de vrijwilliger.

De bewoners van zorglocatie De Riethorst

hebben sinds kort een belevingstuin. De tuin is deels door de bewoners

zelf aangelegd. Dat maakt de beleving des

te mooier.

Het is maart 2018 als een vriendengroep uit de gemeente Geertruidenberg rea-geert op een oproep van De Riethorst,

die tijdelijk is gehuisvest in Oosterhout. Ze wil-len de bewoners graag helpen bij de realisatie van hun belevingstuin. Ze grijpen de landelijke actiedag van NLdoet aan om het werk uit te voeren. Er wordt de bewuste dag vooral veel onkruid gewied en vuil opgeruimd. Later worden ook nog bloembakken gevuld en ban-ken opgeknapt. De vriendengroep doet het werk samen met de vaste vrijwilligers van de zorglocatie: Rinus Godschalk, Henk Verschuren, Ad Krooswijk en Gerard Savelkous en bewo-ners Cor Biesheuvel en Paul de Ruijter.

_________________________________________________________

Kersenboom cadeau De belevingstuin werd begin augustus officieel geopend. Als kroon op hun werk kreeg de tuingroep een kersenboom geschonken. “Het officiële symbool voor de verwenzorg in Nederland”, vertelt Monique Miseré (clustermanager lang-durige zorg). “Het idee achter de boom is dat de verzorging goed moet zijn, maar dat er altijd oog moet zijn voor ver-wennerij. Omdat dat mensen pas echt een speciaal gevoel geeft”, licht ze toe. Verwennerij was er volop voor de aan-wezigen bij de openingshandeling. Troubadour Bertan van der Veer zorgde voor muziek, er waren zomerse cocktails, bloemen van kinderen, Italiaans ijs uit de nostalgische kar van vrijwilliger Wim Prinse en een zomerse maal-tijd voor elke bewoner. Omwonenden kwa-men ook op de openingsfestiviteiten af. Zij prezen massaal het initiatief van De Riethorst Stromenland om de tuin op te knappen. “Iedereen geniet van de nieuwe tuin. Het is een fijne plek om te komen. We weten dat het verblijf van De Riethorst tijdelijk is, maar hopen eigenlijk dat ze nog heel lang blijven. Het zijn zulke fijne buren.”

27

Groot feestDe avondvierdaagse in Woudri-chem wordt door De Lemmens-kamp op eigen wijze ingevuld. Vier weken lang wordt er elke week een avond gewandeld. Na 4 avonden volgt het traditionele blarenbal waarop de bewoners door hofkapel Nooit Gedacht wor-den binnengehaald met medail-les. Voordat het zover is, moeten eerst alle avonden zijn volbracht. Die van vanavond is al ‘een groot feest’, zegt een bewoner. Hoe-wel de temperatuur tijdens de wandelavond ver boven de 25 graden ligt, genieten de bewo-ners en begeleiders van al het lekkers dat Jan en Emmy hebben klaargemaakt. Van verfrissende drankjes, schaaltjes fruit en cake.

Mooie herinneringenEmmy haalt tussen al het zor-gen door mooie herinneringen op met meneer Frans die al voor de negende keer meedoet. Ook andere bewoners vertellen haar over hun avonturen. De gast-vrouw geniet zichtbaar van alle mooie verhalen. Bewoonster Truus van de Water vindt vooral de kinderen op de trampoline in de tuin vermakelijk. “Jullie zijn goed”, zegt ze.

Als na ruim een half uur ieder-een weer op adem is gekomen, maakt de wandelgroep zich op voor vertrek. Emmy en Jan wor-den bedankt voor hun enorme gastvrijheid. Beiden groeten hun gasten en hopen iedereen vol-gend jaar weer terug zien. Terwijl Emmy en Jan alle spullen in de tuin opruimen, klinkt op de ach-tergrond nog het geluid van de wandelgroep op de dijk. “Zo gaat ie goed, ja ja. Zo gaat ie beter, alweer een kilometer...”

Oud-medewerker Emmy van Strien van zorglocatie De Lemmenskamp in Woudrichem richt elk jaar in haar achtertuin een rustpost in voor de deelnemers van de avondvierdaagse van de zorglocatie. Ook afgelopen juni kwamen de bewoners van De Lemmenskamp weer op visite.

‘Uit het oog, maar zeker niet uit het hart’

“Een fijn weerzien met alle mensen waar ik zo van houd.” Zo ervaart oud-medewerkster Emmy van Strien het bezoekje aan haar huis van 22 bewoners van De Lemmenskamp met minstens evenveel begeleiders en fami-lieleden. Op haar ruime perceel in Woudrichem wacht de bewo-ners deze snikhete juni-avond een zeer gastvrij onthaal en een moment van rust in een prach-tige bloemenzee.

Leuke traditie“Ik heb jaren met plezier op De Lemmenskamp gewerkt. Ik ben 2 jaar geleden gestopt met werken. Het bezoekje aan mijn huis tijdens de avondvierdaagse deden we al een paar jaar toen ik nog op De Lemmenskamp werkte. Ik vond het een te leuke traditie om ermee te stoppen. Ik

weet hoeveel plezier de bewo-ners eraan beleven. Het is zo fijn voor hen om er even tussenuit te kunnen. En wij beleven er ook plezier aan. Want de bewoners zijn weliswaaruit het oog, maar zeker niet uit mijn hart.”

Zorgzaam karakterEmmy vertelt dat ze altijd graag zorgt voor anderen. “Dat ik nu na mijn werkzame leven nog aan huis een bed & breakfast heb, past ook bij me. Dat zorgzame zit erin. Dat kost me ook geen moeite. Daar krijg ik juist energie van”, zegt de gastvrouw tijdens

het bijzondere bezoek. Hetzelfde geldt voor haar echtgenoot Jan die momenteel vrijwilligerswerk doet in zorglocatie Altenahove in Almkerk. “Het is een kleine moeite om iets voor een ander te doen en het geeft ontzettend veel voldoening”, zegt hij.

29

J

Jongeren lopen samen met bewoners avond4daagse

Jongeren die de eenzaamheid onder ouderen willen bestrijden. Dat is in het kort het doel van de commissie Hand en Hart voor ouderen die is opgericht door vier jongeren uit de Werkendamse kerkgemeenschap. Met diverse activi-teiten zetten zij zich in voor hun oudere medemens. Zo ook tijdens de avondvier-daagse in juni. Zo’n 20 jongeren liepen mee met de bewoners van zorglocatie Goezate. Naast de jongeren van de kerk-gemeenschap waren ook voetballers van Kozakken Boys van de partij.

Annemijn Vink, Marjolein Koppejan en Anne Mirte de Boef vergezellen samen mevrouw Schouten - den Hollander, die in een rolstoel zit. De drie meiden gaan vandaag voor de wandelafstand van 3 kilometer. “Dat zal wel meevallen, want het is een makkelijke route”, merkt Annemijn op. “Gisteren was het zwaar. We moesten met de rolstoel heuveltje op en weer af. Het leek wel een acht-baan. Maar we doen het met alle plezier als we zien hoe blij de ouderen ervan worden.”

NIEUWE GEZICHTEN CENTRALE KLANTENRAADOp vier zorglocaties van De Riethorst Stromenland heeft

de lokale klantenraad een nieuwe voorzitter gekregen. Alle lokale voorzitters samen vormen de centrale klantenraad (CKR). Onafhankelijk voorzitter Ans van der Borght van de

CKR licht de veranderingen toe.

Huidige CKR-ledenV.l.n.r.:Pleun Admiraal, Cor Baardemans, Jan Beerens, Jenny Assink, Jan Dibbits, Ans van der Borght en Bert Lankhuijzen.Niet op de foto:Johan de Vries en Wim Krijnen

Hoe is de samenstelling veranderd?Bij De Stroming in Waspik zijn dit voorjaar verkie-zingen gehouden. Jan Beerens is hier verkozen tot nieuwe voorzitter. Hij volgt Peter Bosmans op. Bij De Lemmenskamp in Woudrichem is Monique van de Ven gestopt met haar werkzaamheden en is het voorzitterschap overgedragen aan Jenny Assink. Bij De Riethorst in Oosterhout is Klaas Rienks gestopt. Hij heeft zijn voorzitterschap overgedragen aan Bert Lankhuijzen. Reden voor Bert om in Slotjesveste in Oosterhout zijn voorzit-tershamer over te dragen aan Johan de Vries.

Waarom zijn er wisselingen?Het kan zijn om persoonlijke reden dat iemand de lokale klantenraad verlaat. Bijvoorbeeld als een familielid is overleden. De CKR heeft verder een reglement waarin beschreven staat dat na een zittingstermijn van maximaal 2x4 jaar er ruimte moet worden geboden aan nieuwe leden om voorzitter te worden. Lokale voorzitters worden automatisch lid van de CKR.

Wat gaat de nieuwe raad doen?De CKR zet zich in voor de belangen van de klan-ten. Wanneer er belangrijke thema’s op de agenda komen worden we gevraagd om mee te denken in de ontwikkelingen. Dit doen wij met de wette-lijke bevoegdheden die de medezeggenschap voor klantenraden ons biedt. Vooral thema’s en onder-werpen die voor de hele organisatie van belang zijn, worden aan de CKR voorgelegd.

Waar zijn jullie mee bezig?De CKR-leden participeren in diverse werkgroepen, zoals:• ONS KEUKEN voor het verbete-

ren van de maaltijden voor onze klanten.

• WERKGROEP DIENSTKLEDING om mee na te denken hoe de herkenbaarheid van het perso-neel voor de klanten vorm kan krijgen.

• STUURGROEP Strategisch Meerjaren Beleidsplan (SMB) waarin de ontwikkelingen van de uit-werking en implementatie van het strategisch meerjarenbeleidsplan wordt gevolgd.

Hoe verhoudt het werk zich tot de nieuwe koers?We volgen de ontwikkelingen op de voet. We worden geïnformeerd via het zogenoemde dashboard dat voor en door het management is ontwikkeld en waarbij per drie maanden de stand van zaken wordt vastgelegd en besproken. Bij alle nieuwe ontwikkelingen nemen wij als cen-trale klantenraad het SMB erbij om te checken of dit past bij de uitgangspunten van het SMB.

Contact met de klantenraad?Op elke zorglocatie hangen op het informatiebord bij de receptie of de ingang foto’s van de leden van de lokale klantenraad en hoe zij te bereiken zijn. De klantenraad is ook altijd bereikbaar via klantenraad@drsn.nl.

SwitchZschakelt naar zorg

31

Project voor zij-instromers SwitchZ

biedt kansenDirect aan de slag in de zorg en in de praktijk

je diploma behalen. Mét baangarantie. Dat is in het kort SwitchZ. Een nieuwe manier

van personeel werven die geïnitieerd is door de vier zorgorganisaties De Riethorst Stromenland, Thebe, Prisma en De Wever. Anne van Hamburg startte 1 juni met haar

SwitchZ-traject bij expertisecentrum De Kloosterhoeve in Raamsdonksveer.

Het is 2013 als Anne van Ham-burg uit Oud-Beijerland afstu-deert als ergotherapeut. Drie jaar lang lukt het haar niet om aan een baan in haar vakgebied te komen. Om toch een inkomen te hebben, accepteert ze een bijbaantje als verzorgende in een woonzorgcomplex in Rotterdam, later ook in Breda. “Ik heb het 2 jaar gedaan en vond het heel leuk werk. Zo besefte ik dat ik eigenlijk graag HBO-verpleeg-kunde zou willen gaan studeren. Maar ja, dan niet meer 5 dagen naar school. Als je gewend bent aan werk en inkomen, wil je immers kunnen werken en leren tegelijkertijd.” Anne loopt tegen het probleem aan dat er geen praktijkgerichte HBO-oplei-ding verpleegkunde bestaat. Ze besluit de MBO-opleiding niveau 4 te gaan doen waar de combi-natie van werken en leren wel mogelijk is. “Daarna zou ik dan

trum De Kloosterhoeve. “Dat bevalt goed. De doelgroep is heel interessant en bijzonder voor een student verpleegkunde.” Acht weken lang werkt Anne bovental-lig op haar afdeling. In de praktijk werkt ze nauw samen met een collega. Het proces van leren heeft ze zelf in de hand. “Ik heb een overzicht met leeruitkomsten die ik tijdens mijn SwitchZ-oplei-ding moet gaan aantonen dat ik die beheers. Bijvoorbeeld: het opstellen en uitvoeren van zorg-plannen, de basiszorg, verpleeg-technische handelingen, omgaan met agressie en escalerend gedrag, kritisch denken, deskun-digheid bevorderen”, somt ze een deel van haar leerdoelen op.

TheorielessenNaast leren in de praktijk is er ook theorie die getoetst gaat worden. Hoe dat precies in zijn werk gaat, weet ze nog niet. “We zijn de eerste lichting SwitchZers. Veel is nieuw. Voor ons, maar ook voor de zorgorganisaties die het project hebben opgezet. De opleiding is officieel erkend en gelinkt aan de Avans Hogeschool, dus het zal wel goed komen. Het komt neer op in de praktijk 24 uur werken en 8 uur leren. Ik krijg hiervoor 1 dag per week een schooldag ingepland. Ik kan mijn leertijd zelf indelen. Ook weten we dat we elk half jaar van

alsnog het HBO verkort kunnen doen”.

KansHaar keuze voor de MBO-oplei-ding valt samen met de start van SwitchZ. “Na het solliciteren op een MBO opleiding bij Thebe, kreeg ik een uitnodiging voor een informatiebijeenkomst over SwitchZ. Ik dacht meteen: dit is mijn kans om een hbo-diploma in de praktijk te behalen.”Na een dagje meelopen in Slotjesveste in Oosterhout besluit Anne het bijzondere opleidingstraject te omarmen. “Hoewel het nog hele-maal nieuw is en veel zaken nog niet helemaal duidelijk zijn, wilde ik deze kans toch grijpen.”

LeerdoelenHalf maart 2018 krijgt ze te horen dat ze in de praktijk het gewenste niveau 6 kan gaan leren. Ze start op expertisecen-

zorglocatie wisselen, zodat we als SwitchZers ruime praktijker-varing op kunnen doen en overal onze leerdoelen kunnen behalen. De ene locatie leent zich immers beter voor het ene leerdoel dan de andere.”

DiplomaAnne vertelt dat haar eerste ervaringen positief zijn. “Ik moest wel weer even wennen. Ik heb 5 jaar niet gestudeerd. Maar ik krijg voor deze studie betaald en heb een baangarantie, dat is zeker een stok achter de deur voor mij om goed mijn best te doen. Ik wil dat diploma en vooral die baan op HBO-niveau.”

Vaste begeleiderSwitchZ is in het voorjaar gestart met 4 studenten. In juli zijn er nog 3 studenten gestart, begin september komen er nog 2 bij. Eens per twee weken komen de SwitchZers samen om hun ervaringen te bespreken. “We geven zelf invulling aan de bij-eenkomsten. Wel staan ze altijd in het teken van een thema en reflectie van wat je hebt geleerd. Het is fijn om samen zaken te bespreken, we lopen allemaal wel ergens tegen aan. Gelukkig hebben we ook een vaste bege-leider vanuit de zorgorganisaties, dus we worden niet helemaal in het diepe gegooid. Bovendien zijn alle collega’s op de werkvloer zo bereidwillig om te helpen. Dit is echt voor alle partijen een mooie oplossing om aan meer goed opgeleid personeel erbij te komen!”

www.switchz.nlinfo@switchz.nl

33

P‘Ik spring

de dag weer tegemoet’

Pijnlijke benen zorgden ervoor dat Peter de Bruin uit Oosterhout steeds minder ging lopen. “Na een stukje lopen moest ik steeds stoppen. Dan zakte de pijn en kon ik weer verder. Eventjes, want mijn wandelingetjes werden steeds korter. In de stad liep ik vaak meters achter mijn vrouw. Of stond ik noodgedwongen stil bij etalages.”

Toen Peter op enig moment zijn voeten nog nauwelijks opgetild kreeg om een stoeprand op te kunnen, besloot hij naar de huis-arts te gaan. Zo kwam de Ooster-houter in januari 2018 bij claudi-catiospecialist Cecile Oostelbos in gezondheidscentrum Slotjes-veste terecht. De speciale fysio-therapeut startte een behande-ling volgens de richtlijnen van het claudicationetwerk.

De behandeling bestond hoofd-zakelijk uit hetgeen Peter zo afschuwelijk vond de laatste tijd: lopen. “Ja, dat betekende in het begin echt door de pijn heen lopen. Niet fijn, maar het alter-natief om met een rollator of rolstoel vooruit te moeten, zag ik helemaal niet te zitten. Dat moti-veerde me om vol te houden. Het mooie was dat de pijn op enig moment echt verdween. Daar hoop je zo op en dat gebeurt ook echt”, vertelt hij.

Erkend therapeutCecile vertelt dat ze een speciale opleiding tot claudicatiothera-peut heeft gevolgd. Daarnaast volgt ze jaarlijks cursussen en bezoekt ze congressen om haar accreditatie te kunnen behouden. “Pas als je hier allemaal aan vol-doet, mag je een claudicatio-patiënt behandelen. Die behan-deling kost de klant overigens niets. De zorgverzekering ver-goedt alles, mits het bij een erkende claudicatiotherapeut gebeurt.”

Het totale behandeltraject duurt een jaar. Waarbij de klant elke drie maanden terugkomt bij een vaatchirurg om de vorderingen vast te stellen. Voor de behan-deling werkt de fysiotherapeut samen met de huisarts. Als de klant te zwaar is, wordt boven-dien een diëtist ingeschakeld. “Zodra een klant gemotiveerd is om te stoppen met roken, zorgt de praktijkondersteuner van de huisarts voor de juiste begelei-ding. Tot nu toe zijn alle klanten gestopt”, vertelt Cecile trots.

Ongezond leefpatroon Cecile vertelt dat bij klanten over het algemeen vooral het besef moet groeien dat hun levensstijl moet veranderen. “De meeste klanten hebben een zeer passieve periode achter de rug, omdat het lopen zo pijnlijk is. De meesten hebben ook flink gerookt en hebben overgewicht. Het is heel leuk om samen met

hen dit leefpatroon te doorbre-ken. Helaas lukt dat niet altijd. Soms neemt de pijn niet af en moet er gedotterd worden. Maar als ze dan zonder pijn terugko-men, verloopt de revalidatie heel voorspoedig”, klinkt het enthousi-ast. Peter de Bruin is zeer tevre-den over zijn behandeling tot nu toe. “Ik begon met 2 tot 3 keer per week looptraining naar eens in de veertien dagen nu. Eerst kon ik nog geen twee minuten lopen zonder pauzes. Thuis loop ik voortaan elke avond een grote ronde. En het liefst 2 keer per dag. Ik geef mezelf en mijn leven weer een 8. Toen ik binnenkwam was dat een 2. Cecile is ook een prettige therapeut. Joviaal en niet te streng. Dat werkt positief door in mijn motivatie.”

Jonge ventOok op andere fronten heeft Peter profijt van de looptraining. “Ik beweeg makkelijker. Mijn reu-matische klachten zijn er welis-waar nog, maar alles is soepeler geworden. Bijvoorbeeld bij het in- en uit bed stappen. Ik lijk wel weer een jonge vent. Ik spring als het ware de dag tegemoet. Laatst waren we op een busva-kantie in Hongarije. Vroeger bleef ik bij de bus op een bankje zitten, daardoor miste ik alle fun tijdens de excursies. Nu kan ik weer met de groep mee. Soms staan we op anderen te wachten die slecht lopen. Ik denk dan weleens: loop toch door”, knipoogt hij.

35

Wijkverpleging schenkt

Alzheimercafé€ 500,--

Samen kunnen we de zorg beter maken. Met die gedachte deed zorgmanager Tonny van Vlokhoven van De Riethorst Stromenland in het voorjaar mee aan de Zorg & ICT-beurs in de jaarbeurs in Utrecht. Uitgenodigd door de firma E-care Services vertelt ze over de gebruikservaringen met het nieuwe planning-registratie-systeem. Bezoekers van de beurs horen zo uit de eerste hand hoe dit systeem bevalt.

Na een hele dag informatie delen, werd Tonny’s deelname beloond met een cheque van € 500,--. “Dit bedrag mocht ik aan een goed doel naar keuze besteden. Het is het Alzhei-mercafé Land van Heusden en Altena geworden”, vertelt Tonny die vanuit haar werk weet hoe belangrijk het Alzheimercafé is voor de naasten van mensen met dementie.

Tonny overhandigt het bedrag op symbolische wijze aan case-manager en dementieverpleeg-kundige Jennie Dalm (als verte-genwoordiger van het Alzheimer café). Met vijf gekopieerde bankbiljetten van € 100,-- in de hand zegt Jenny het geld ‘goed te zullen inzetten’. Ook nu met de gedachten: samen kunnen we de zorg beter maken. En zo is de cirkel rond.

Hartverwarmend bezoek

“Uit de grond van je hart groeit altijd iets moois.” Met die gedachte bezocht Nicolette van Andel van de Hartenbrigade (stichting Trema

Welzijn) deze zomer de bewoners van zorglocatie Altenahove in Almkerk. Nicolette kwam niet alleen. Ze bracht een hele groep kinderen mee.

Omzien naar elkaar“Onze stichting heeft als thema Omzien naar elkaar. We willen mensen bij elkaar brengen om samen fijne dingen te doen en mooie herinneringen te maken. Ik heb al 14 jaar goed contact met de medewerkers van Altenahove en zodoende wilde ik hier iets speciaals doen”, vertelde Nicolette.

HartentaartjesVoor de kinderen maakte het bezoek onderdeel uit van hun Roefelweek, een jaarlijks zomerkamp dat 5 dagen duurt en in het teken staat van de handjes uit de mou-wen steken voor bedrijven en instellingen. En gewerkt werd er. Tijdens het bezoek aan de zorglocatie bakten de kinderen taartjes voor de bewoners. Allemaal in de vorm van een hartje. Zo’n 120 stuks in totaal.

BloemschiktalentHet biologische meel voor de taartjes was gesponsord. Net

als de vele bloemen om boeketjes van te maken. Want ook daar waren de kinderen druk doende mee in de Almzaal. Het

ene na het andere bloemschiktalent toonden zijn of haar vaar-digheden. Zo werd het een dag vol verwennerij voor de bewoners

van Altenahove.

37

BVriendschapNa de voorstelling is het een gezellige drukte in de ontmoetingsruimte. Aan elke tafel zitten bewo-ners en scholieren. Na ranja, koffie, cake en snoep is het tijd voor een spelletje Ganzenbord. Jurre speelt met oma Riek. Klasgenoot Nick speelt met oma Co. Bij het speelbord ligt een stapel vragen-kaartjes. Elke vraag blikt terug op de voorstelling en gaat over eten, vriendschappen en thema’s uit het leven. Oma Co en oma Riek blijken vriendinnen van vroeger. Nick en Jurre lachen om de praat-grage dames. Ze zijn soms even de draad van hun verhaal kwijt, maar dat ze samen veel plezier hebben is wel duidelijk. De scholieren vertellen dat ze ook vrienden zijn. “Maar wel twee vrienden die allebei niet tegen hun verlies kunnen”, bekent Jurre. De bewoonsters glimlachen om het fana-tisme tijdens het ganzenborden.

Belangrijke lesAls een opdrachtkaartje vraagt de leeftijden van tafelgenoten te raden, roepen de enthousiaste vrienden ’Allebei 75 jaar!’ in koor. Verwachtings-vol kijken ze naar oma Co en oma Riek. Maar de dames moeten de jongens een antwoord schuldig blijven. “Wij zijn zo oud dat we het zijn vergeten”. Activiteitencoördinator Mieke Kuijsters fluistert hen hun leeftijden in. “Ben ik al 94?”, zegt oma Riek. “En ik al 87?”, klinkt het net zo verbaasd van oma Co. De 10-jarige scholieren concluderen dat een leeftijd niet belangrijk is. “Zolang je samen kunt kletsen en lachen, is het goed.” En daarmee hebben ze de belangrijkste les van de bijzondere voorstelling te pakken.

Plezier is niet aan leeftijd gebonden

Basisscholieren en ouderen genoten in juni samen van de voorstelling Vierkant Verliefd in zorglocatie De

Stroming in Waspik.

De voorstelling is bedacht door KRACHT-VOER Theater en vertelt het verhaal van twee oude vriendinnen die graag samen zijn, maar ook ervaren hoe moeilijk dat soms is door het ouder worden. Het ver-haal is grappig, intiem en confronterend. De scholieren vinden het ‘een leuke show’. De ouderen noemen het toneelspel zelfs ‘prachtig’. “En leuk dat er zoveel kinderen bij zijn”, zegt een bewoner.

De samenkomst van jong en oud is exact de bedoeling van het theatergezelschap, vertelt Maddy Kok van Krachtvoer. “Sinds maart 2018 hebben we veel scholen en zorginstellingen in Heusden, Vlijmen, Drunen, Waspik en Waalwijk bezocht. Doordat kinderen samen met ouderen uit hun buurt naar de voorstelling kijken, komen ze met elkaar in contact en hebben ze samen iets om over na te praten. Dat gebeurt normaal maar zelden spontaan. Het project helpt het isolement van ouderen te doorbreken.”

39

H‘We leren verder kijken dan de wond’Bij een wond die niet wil helen, is het verstandig de levensstijl van de klant onder de loep te nemen. Verpleegkundigen Sophie Molenschot en Karin van den Berk leren dat tijdens hun opleiding tot wondverpleegkundigen aan het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam.

Column Marieke Schoenmakers

Hemel op aarde

Vanuit het Expertise Centrum Wondzorg (ECW) in Oosterhout zijn Sophie en Karin betrokken bij de behandeling van Carla van der Maas-Bosman. De klant kwam drie maanden geleden ongelukkig ten val met haar fiets. Drieëneenhalve week probeert de huisarts de wonden te laten helen. Tevergeefs. De wonden worden niet beter en het ECW wordt ingeschakeld.

Optimale genezingIntussen is Carla 10 weken onder behandeling. Dat gebeurt gewoon thuis in Breda. Wondverpleegkun-dige in opleiding Sophie vertelt dat verschillende factoren de genezing bemoeilijken. “Als wondver-pleegkundige leer je verder kijken dan de wond. We bevragen de klant op alle fronten. Zo kijken we onder andere naar medicijngebruik, iemands voorgeschiedenis, voeding en slaappatroon. Je leert tijdens je opleiding holistisch kijken naar de klant”, vertelt de verpleegkundige die tweemaal per maand een volle dag les volgt en verder in de prak-tijk aan haar studie werkt. Studiegenoot en collega Karin vult haar aan. “We kijken naar elf gezond-heidspatronen. Van waarde en overtuiging, tot mobiliteit, eten & drinken en sociaal welbevinden. Het is belangrijk om verbanden te zien. Als iemand vocht vasthoudt door vaatproblemen, gaan er te weinig voedingsstoffen en zuurstof via het bloed naar de wond. Voor een optimale genezing is het dan nodig om ook dat vochtprobleem op te lossen.”

Wens klantBij Carla blijkt ook een oedeemtherapie nodig voor het vocht in haar benen. Verder past ze op advies van de wondverpleegkundigen haar voedingspa-troon aan. “Ik heb me eraan moeten overgeven dat ze overal op doorvragen. Dat vond ik best lastig. Ik vond bovendien dat ik al best gezond leefde. Door het gevarieerder eten voel ik me eerlijk gezegd wel beter dan voorheen. Ik wilde liever ook geen steun-kousen. Er werd zeker naar me geluisterd op dit punt. Uiteindelijk zag ik in dat ik mijn eigen gene-zing bemoeilijkte en heb ik de gewenste oedeem-behandeling geaccepteerd. Sindsdien gaat het een stuk beter met mijn genezing. In het begin kwam de wondverpleegkundige elke dag, nu nog maar twee keer per week.”

Sophie en Karin werkten al jaren als verpleegkun-digen in respectievelijk het ziekenhuis en verpleeg-huis en zijn blij met hun overstap naar het ECW. “We werken in een enthousiast team specialisten. De kennis die we nu opdoen, zorgt ervoor dat we nog betere zorg kunnen verlenen.” Carla is dank-baar voor die goede zorg: “Ik had al ervaring met thuiszorg en helaas ook met wonden. Niets ten nadele van andere hulpverleners, maar dit zijn échte specialisten, dat merk je aan alles.”

Wanneer je oud bent heb je vooral tijd die achter je ligt. Je hebt al een heel leven geleefd. Hoeveel tijd er nog vóór je ligt is ongewis. Het maakt dat je meer bij de dag gaat leven, en je afvraagt: wat ga ik nog doen met de tijd die me rest? Maar ook vragen over de dood en of er iets van leven is na de dood komen dan vaak voor.

Om hier op een niet te zware manier ruimte voor te vragen besloot ik er in een gespreksgroep aandacht aan te besteden door ‘de hemel’ als thema te kiezen. Toon Hermans heeft hierover een gedicht geschreven, waarvan ik een stukje als inlei-ding gebruikte. Hij geeft hierin ontroerend weer wat er door hem heen gaat als hij een pasgeboren kindje ziet:

wie haar zietkan zien met eigen ogendit is nog niet van hierdit is iets van de hemel

Voor veel bewoners was dit herkenbaar. Ga maar na, als je zo’n puntgaaf kindje ziet met alles erop en eraan, dan schieten woorden te kort …. Diep van binnen maak je daar een buiging voor. Bijzon-der is bovendien dat Toon de hemel koppelt aan nieuw leven. De hemel dus niet alleen als plek voor ná dit leven, maar ook als plek waar je – vanuit zijn gelovig perspectief - vandaan komt.

Wat betekent de hemel voor je? Het leverde prachtige antwoorden op. Velen hopen hun over-leden dierbaren terug te zien na de dood. Ieder-een in de groep had één of meerdere verliezen geleden. Niet alleen partners, maar ook eigen kin-deren, en moeders die al heel jong stierven. Vaak in het kraambed. “Ik hoop dat mijn moeder daar is. Ik heb ze nooit gekend, ik was nog zo klein.” Om kippenvel van te krijgen. Zeker als je weet dat de latere stiefmoeder niet zo lief was.

Woorden schoten te kort om duiding te geven aan wat de hemel zou kunnen zijn:prachtige natuur, mooie muziek, engelen bij God en bij Jezus…onvoorstelbaar mooi, het paradijs…geen angst en geen pijn meer…We raakten er niet over uitgepraat.

Het meest verrassende antwoord kwam als laatst: “Als je dood bent, ben je dood. Ik geloof daar niet in hoor. Er is er nog nooit één terug-gekomen.” Om na een korte stilte het verhaal te besluiten met: “als ik er maar een biertje kan drinken”.

41

T

Warme maaltijd

onder de loep

Hoe bevalt de warme maaltijd? Wat kan er beter

en welke wensen heeft u als gebruiker? Deze

vragen stonden centraal tijdens een onderzoek op

alle zorglocaties waar Ons Keuken maaltijden opdient.

andere maaltijd, want ik blief dat niet zo. Laatst was de andere optie rode biet met een uitje. Nou ik ben 86 jaar, maar bij rode biet hoort appel. Geen ui. Toen heb ik Ons Keuken bedankt en maar zelf een frietje met frikan-del gekocht”, vertelt hij.

Mireille de Wee noteert al zijn opmerkingen. Ze dankt hem na afloop hartelijk voor zijn deel-name met een tegoedbon voor koffie of thee in het restaurant. Die geste wordt erg op prijs gesteld. De bewoner vraagt of hij de pen van de vragenlijst mag houden. “Om te puzzelen.” En ook dat vindt de bestuurder geen enkel probleem.

Tegoedbon Bij mevrouw De Wit scoort Ons Keuken ook prachtige punten. Wel zou ze graag eens kippen-poten willen eten. “Die maakte ik vroeger elke week klaar. Heerlijk om te kluiven.” En zo worden vele wensen genoteerd. Mireille legt

de dame uit dat het onderzoek is bedoeld om permanent de kwali-teit van het eten goed te hou-den. “Alle ingevulde vragenlijsten gaan we nauwkeurig bestuderen. We doen ook echt wat met alle gegeven opmerkingen en sug-gesties.”

Onaangeroerde vragenlijstMevrouw Vrijbergen woont pas vier weken op Slotjesveste en is verrast door de kwaliteit van de maaltijden. Wel vindt ze het tijd-stip van opdienen veel te vroeg. De 93-jarige grijpt het vraagge-sprek met de bestuurder aan te vertellen over hoe ze twee weken eerder onverwachts haar man verloor. En in haar leven maakte ze al zoveel verdriet mee. Mireille de Wee luistert aandachtig. De vragenlijst blijft onaangeroerd. Uit-eindelijk glimlacht de dame. “Fijn dat u even wilde luisteren. Maar u zat hier voor mijn bevindingen over de warme maaltijd. Zullen we dat ook doornemen? Dan zijn we beiden geholpen vandaag.”

Tientallen medewerkers van De Riethorst Stromen-land helpen mee aan het

onderzoek. Zo ook bestuurder Mireille de Wee. In het restaurant van zorglocatie Slotjesveste in Oosterhout schuift ze bij verschil-lende bewoners aan tafel om samen met hen de vragenlijst over de warme maaltijd in te vul-len. De vragen gaan onder meer over de geur van de maaltijd, de grootte van de porties, de tem-peratuur van het bord, het eten, de menukeuzes, de sfeer in het restaurant en de gastvrijheid.

‘Een 10 voor de soep!’De heer Van Fessem is scheutig met hoge punten. Hij geeft de soep zelfs een 10. “Die is hier zo lekker. Ik kan zelf goed koken en maakte vroeger graag soep. Deze kok kan er ook wat van.” De menukeuzes mogen van hem wel uitgebreider. “Het zijn er maar twee. Meestal een met crème en room over de groenten. Nou dan ben ik dus aangewezen op die

43

P uzzel mee & win!

MeedoenStuur de oplossing van de puzzels op en maak kans op één van de vijf cadeaubonnen ter waarde van € 25,--.

OplossingU kunt uw oplossingen tot 1 december 2018 afgeven bij de receptie van uw zorglocatie of opsturen naar:De Riethorst Stromenland afdeling CommunicatieAntwoordnummer 275094930 WK Geertruidenberg

Alleen bewoners en klanten van De Riethorst Stromenland komen in aanmerking voor een prijs. Medewerkers, vrijwilligers en relaties zijn uitgesloten als prijswinnaar.

Sudoku5 3 7

6 1 9 5

9 8 6

8 6 3

4 8 3 1

7 2 6

6 2 8

4 1 9 5

8 7 9

In de sudoku-puzzel moeten de cijfers 1 tot en met 9 worden ingevuld, en wel op zodanige wijze dat zowel op elke horizontale als verticale rij elk cijfer slechts één keer voorkomt.

De licht gekleurde vakjes in de puzzel vormen de oplossing.

R N Z K L S W O H S S D I U R B

U E H I E N E V O H A N E T L A

S G C P M O I T A C I D U A L C

T O T S E R E T S U Z T H C A N

P L I A H D A A R N E T N A L K

O V W W V I S W E D S T R I J D

S E S F Y S I O T H E R A P I E

T B E L E V I N G S T U I N O E

A V O N D V I E R D A A G S E Z

E G E E R T R U I D E N B E R G

N E D N E I R V L A B T E O V L

K U E F A C R E M I E H Z L A S

H A R T E N B R I G A D E S E N

M U R T N E C E S I T R E P X E

B I E R S L O T J E S V E S T E

E S W I J K V E R P L E G I N G

ALTENAHOVEALZHEIMERCAFEAVONDVIERDAAGSEBELEVINGSTUINBEVLOGENBIERBRUIDSSHOWCLAUDICATIO

EXPERTISECENTRUMFYSIOTHERAPIEGEERTRUIDENBERGGERIATRIEHARTENBRIGADEHEMELKLANTENRAADNACHTZUSTER

RUSTPOSTSLOTJESVESTESWITCHZVISWEDSTRIJDVOETBALVRIENDENWASPIKWIJKVERPLEGING

De woorden uit de woordzoeker vindt u in de verhalen in dit magazine. De overgebleven letters vormen een woord dat ook voorkomt in deze THUIS.

Woordzoeker

Bezoek onze site voor meer

informatie!

www.drsn.nl

Wij zijn regelmatigop zoek naarbevlogen

medewerkers &

vrijwilligers