MAGAZINE VAN DE HAAGSE HOGESCHOOL

NIX

Vier visies op Sochi

Verliefd, verloofd, getrouwd

Rob Brons: ‘Ik ga nu een tijd niets doen’

Stappen met een lokstudent

februari 2014

40

2 LINK • 40

Passie

Zijn carrière als reggae-artiest begon als kindster in een Liberische talentenshow. Door de oorlog moest Cletus Nah, derdejaars Communicatie deeltijd, vluchten uit thuisland Liberia, waar hij nog steeds een beroemdheid is. tekst Laura Muis • beeld Quintin van der Blonk

‘De Afrikaanse staat Liberia is

gesticht door oorspronkelijke slaven

die terugkeerden uit Amerika.

Reggaemuziek spreekt “vrijheid”

en vertelt daarmee het verhaal van

het volk en mijzelf, dat is prachtig.

Op elke talentenjacht imiteerden

massa’s kinderen de grote reggae-

sterren, ook ik. Op één van die

shows begon het: ik mocht bij

het schoolkoor, waar ik allerlei

zangtechnieken leerde. Ik had de

sound van de immens populaire

Alpha Blondie. Toen vertrok ik met

mijn vader voor een vakantie naar

Treichville, de Afrikaanse reggae-

hoofdstad in Ivoorkust, en nam op

elfjarige leeftijd vijf nummers op

met een professionele band.

Toen kwamen in de jaren ‘90 de

rebellen uit omliggende landen en

moest ik uiteindelijk vluchten naar

Nederland. Hier maak ik al die tijd

nog steeds muziek in een eigen

studio. De ongedwongen muziek

kan mij erg emotioneren. Op een

dag ga ik terug naar Liberia, waar

ze nu nog altijd luisteren naar mijn

muziek op de radio. Geld verdienen

interesseert me niet. De reggae

vertelt vooral mijn protestverhaal

over de oorlog.’ •

Nieuwsgierig naar de muziek van Cletus, alias Clay2Nine? Op zijn website vind je informatie over hem en zijn muziek: www.reverbnation.com/clay2nine

40 • LINK 3

Link wordt uitgegeven en geproduceerd door de dienst Communicatie & Marketing van De Haagse Hogeschool.

Redactieadres Ovaal 0.82/ Poseidon 6 Postadres Postbus 13336, 2501 EH Den Haag e: link@hhs.nl f: 070 445 7554 i: http://link.hhs.nl Redactie Dieuwke de Boer (070 445 8851), Laura Muis (070 445 72 81, stagiaire), René Rector (070 445 8813, hoofdredacteur), Martine Seijffert (070 445 8814), Youri van Vliet (070 445 8796) Studentredacteuren Mariska van Andel, Ilse van Beest, Esther Bliek, Martin Cok, Patty Elbersen, Kerttu Henriksson, Tim de Jong, Burçin Kaygin, Stefan van Klink, Iris Krijger, Danielle Peterson, Darren Power, Ruben Roos, Yvonne Rijff, Claire Schouten, Linda ten Veen • Medewerkers Cheryl Porcelijn, Jacco van Uden • Strip Margreet de Heer • Beeld Mieke Barendse, Quintin van der Blonk, Thirjeet Gurwara, Bas Kijzers, Michel Mees, Mireille Schaap Vormgeving Mustafa Özbek, Josean de Pie • Druk OBT bv, Den Haag Advertenties Bureau Nassau, Achterom 100c, Hoorn Postbus 4130, 1620 HC Hoorn e: info@bureaunassau.nl t: 020 623 0905 f: 020 639 0846 i: www.bureaunassau.nl ISSN 2210-7983 Copyright Het is verboden zonder toestemming van de redactie artikelen geheel of gedeeltelijk over te nemen. Aan de inhoud van deze uitgave kunnen geen rechten ontleend worden. Het volgende nummer komt uit op 20 maart.

RedactioneelInhoud

OVER LINK

8 Boycot Sochi? Winterspelen in subtropisch Sochi. Discussie alom over de duurzaamheid en de mensenrechten aldaar. Vier HHs-docenten belichten de Spelen vanuit hun expertise.

12 NIX Ben je net gewend aan je wekelijkse wijntjes, mag je als 18-minner sinds 1 januari geen alcohol meer drinken. Link ging op stap met een minderjarige lokstudent.

20 Verliefd, verloofd, GETROUWD Geen studentenscharrels, maar serieuze liefde. Vier stellen vertellen over hun keuze voor elkaar en hun (voorgenomen) huwelijk.

6 Ikea is jarig: studenten en hun favoriete item

17 Afscheidsinterview Rob Brons

24 Scriptieprijs: de draagster van de boerka

Rubrieken

4 In beeld: je Valentijn

5 Column Cheryl: ‘Social’ media

8 Onder de hamer

11 Column Jacco: Waarom veranderen?

26 Juweeltjes: vijf sterren voor American Hustle

28 Melting pot: Zwitserland

Waarom?

Het College van Bestuur kondigde aan de school te willen

reorganiseren, en tot de eerste reacties op de aankondiging

daarvan behoorde opvallend vaak dat ene woordje: waarom?

Waarom zijn de bananen krom? Als ventje van acht vond ik dat

een heel leuk liedje van André van Duin. Maar het vraagwoord

leidde de laatste tijd wel tot enige redactionele discussie.

Maar de reorganisatie was niet waarom (daar is ie weer) we

het er een paar keer over hadden. In je journalistieke opleiding

leer je dat een goed verhaal altijd antwoord moet bevatten

op De Vijf W’s: wie, wat, waar, wanneer, waarom? Maar de

afgelopen tijd hoorde ik verschillende docenten zeggen:

‘Je moet nooit vragen waarom.’ Dus dan wil je als journalist

meteen weten: waarom niet? Dat heb ik gevraagd, nadat ik

eerst links en rechts mensen moest overtuigen dat het echt niet

flauw bedoeld was: waarom is de waaromvraag fout?

Ik ben erachter, na enige mailwissels (dank, Ellen): soms lost

die vraag niets op. ‘Waarom moest mij dit (kanker, ongeluk,

tsunami) overkomen?’ leidt al snel tot allerlei al dan niet religi-

euze verklaringsmodellen die het probleem alleen maar inge-

wikkelder maken. Want stel dat je een oorzaak vindt (ik heb te

veel gerookt), dan kun je opnieuw vragen: waarom rookte je

dan zoveel? Voor je het weet heb je een diepgeworteld jeugd-

trauma over een afgepakt knuffelbeertje langs kronkelwegen

gekoppeld aan je kanker. En gelóóf je ook nog in die verklaring.

Waaromvragen kunnen je wel iets leren, als je ze stelt aan

anderen. Dan leer je wat eraan voorafging voor iemand tot een

bepaalde daad kwam. ‘Waarom is dit ongeluk gebeurd? – Ik

reed te hard, meneer’, of je begrijpt wat iemand met een be-

paalde actie wil bereiken. Gaat het over de reorganisatie, dan

geeft vertrekkend collegevoorzitter Rob Brons in zijn inter-

view met Link (pag. 16) wel zo’n intentieverklaring mee aan

de reorganisatie. Voor wie net als ik vindt dat waaromvragen

soms wèl nuttig kunnen zijn.

Blijft natuurlijk nog steeds de vraag waarom de bananen krom

zijn. Van Duin gaf als verklaring: ‘Omdat ie anders zo moeilijk in

z’n schil kan.’ Niets meer aan toevoegen, zou ik zeggen.

René Rector

Hoofdredacteur Link

r.rector@hhs.nl

Setjes

4 LINK • 40

In beeld

Ook 50 euro?Het volgende nummer van Link komt uit ná Sochi en ná de City-pier-city.

Reden te meer om eens flink op sport te focussen. Dus…

Stuur een foto van jezelf in, deelnemend aan een sportief

evenement. Kan vanalles zijn: de CPC natuurlijk, de nieuwjaarsduik of de competitie van je favoriete sport.

Stuur je foto voor donderdag 12 maart naar link@hhs.nl. Zet je naam en studie

of dienst in de mail en vertel waar/waarom/wanneer je de foto maakte. De winnaar krijgt een tegoedbon van

50 euro.

[2]

[6]

[7]

[4]

[1]

Februari is met Valentijnsdag wel een beetje

de maand van de liefde (zie pagina 20). De

kans voor HHs’ers om hun geliefde eens In

Beeld te zetten.

Dat Marieke Klein (International Law) [1] haar geliefde Viktor steunt, was hier op de

ijsbaan letterlijk te merken. ‘Schaatsen was

al een tijd geleden, en zoals je kunt zien

hadden we elkaar echt nodig om niet te

vallen!’

Een ander goed team vormen Anne Lorsheijd

(HALO) [2] en haar vriend, die beide

gymdocent zijn. Ook toen ze voor de hele

school samen moesten dansen konden ze

daar samen hard om lachen. ‘We zijn altijd

gek met en op elkaar!’

Dit stel is zelfs al getrouwd: Ruben Luijken

(Facility Management) [3] stapte op 27 au-

gustus vorig jaar in het huwelijksbootje met

Lydia. ‘Ik zal voor altijd van jou houden!’

‘Ik maakte deze op goed geluk,’ aldus

Marloes de Mooij (Culturele en Maatschap-

pelijke Vorming) [4] over de foto tijdens haar

eerste vakantie met haar vriend. ‘We staan

voor de Pont-du-Gard, een monumentaal

aquaduct uit de Romeinse tijd. Hij is perfect

gelukt, al zeg ik het zelf.’

‘Aan het begin van dit jaar had ik een

opstartcollege Bedrijfskunde-MER,’ vertelt

Alishia Gajadhar [5], ‘en omdat ik zo

zenuwachtig was, kwam mijn vriend met

me mee om me te steunen! We zijn al twee

jaar samen.’

Ook Bas Zwiers (Pabo) [6] vierde in januari

zijn tweejarig samenzijn met zijn vriend

Mitchell (links op de foto). ‘We wonen samen

en zijn aan dezelfde opleiding gestart dit

jaar. Zou niet weten wat ik zonder mijn

schatje moest!’

Lidy-Anne Verkade (European Studies) [7] wilde zichzelf en haar vriend voor de toe-

komst vastleggen: ‘Ik regelde een fotoshoot

in Amsterdam, zodat later onze achter-ach-

terkleinkinderen kunnen zien hoe schattig

we waren.’ Die investering verdient zich nu

terug: Lidy-Anne wint de waardebon van

vijftig euro.

40 • LINK 5

[3]

[5]

Cheryl

‘Social’ media

Oei, vroeg opstaan went nooit. ‘s Ochtends ligt je bed altijd het lekkerst,

zeker als het nog donker is buiten. Anyway, het vroege opstaan is dus weer

begonnen. Het is weer druk op de weg met al die kleine fietsertjes, die bij mij

in het dorp naar de basisschool fietsen… schattig!

Automobilisten die gehaast achter het stuur zitten met in de ene hand koffie en

de andere hand aan het stuur om vervolgens een telefoongesprek te voeren en

de fietsers op de rotonde compleet over het hoofd te zien. Ach, tenslotte gaat

socializen voor toch?

Gelukkig, veilig op het station aangekomen. En daar is de trein. Een paar

mensen kijken op als er nieuwe reizigers instappen maar veel mensen blijven

stug naar beneden kijken. Niet naar hun voeten of hun handen, nee, naar hun

smartphone...

Ik ga naast een jongen zitten. Tegenover mij zit een vrouw van een jaar of 55.

Ze kijken allebei even op en buigen zich vervolgens weer over hun smartphone.

De jongen naast mij is driftig aan het typen op zijn whatsapp en glimlacht

af en toe. De vrouw tegenover mij staart een beetje naar haar telefoon en

schuift haar vinger af en toe van beneden naar boven. Ik kijk naar buiten en

in de weerspiegeling van het raam zie ik dat de vrouw haar Facebook checkt,

typisch gevalletje van ‘op de hoogte blijven van de laatste nieuwtjes.’

Herkenbaar, ik ben zelf ook verslaafd aan Facebook om eerlijk te zijn. Ik word

vaak afgeleid als ik belangrijke dingen moet doen. Maar niet in de trein, dat

vind ik ongezellig, ook omdat ik vaak met mensen samen reis en ik heb altijd

heel veel te vertellen.

Social media zijn niet meer weg te denken. Iedereen heeft een smartphone

en daarmee zijn we niet bepaald verlegen. Ook in de hoorcolleges worden

vaak laptops, tablets en smartphones gebruikt. Eigenlijk praat de docent

tegen schermen. En zelfs op de fiets of in de auto whatsappen we tot we erbij

neervallen. Of overreden worden.

Geef mij maar gewoon een goed gesprek. Ik houd van gezelligheid en vind

het fijn om te zien hoe iemand reageert, iemands gezichtsuitdrukking. Dat is

‘social media’ in ultieme vorm. Of zie ik dat nu verkeerd?

Cheryl Porcelijn is tweedejaars CMD-studente

6 LINK • 40

Jarig

‘Zo zie je alles’, de Zweedse balletjes, de hebbedingetjes… of je nu van Ikea houdt of niet, bij menig docent staat nog een Billy, ‘van vroeger’ en studenten shoppen er hun uitzet bij elkaar. Vorige maand bestonden ze 35 jaar. Wat maakt Ikea zo onweerstaanbaar? tekst Ruben Roos • beeld Bas Kijzers

?

Ruben Roosderdejaars Communicatie en zijn

KRABB spiegel

€ 9.99 / 2 st.

‘Heel mijn kamer is van de Ikea: bed,

kledingkast, boekenkast en mijn

bureau,’ vertelt Ruben. ‘Ik heb zelf een

kastje in elkaar weten te zetten, is toch

ideaal? Vooral als je twee linkerhanden

hebt.’ Ook de glazen en fotolijstjes

bij zijn ouders thuis, waar hij woont,

komen van de blauw-gele keten. Maar

Rubens favoriete Ikea-product is de

kronkelspiegel. ‘Dat is een spiegel die wij

eigenlijk al heel lang hebben. Vroeger

hing hij beneden, maar tegenwoordig

boven. De spiegel is lang, waardoor je

heel je lichaam kan zien. Dit is wel fijn

als je wilt kijken hoe bepaalde kleding bij

elkaar staat.

‘Alles van de Ikea vind ik ook kwalitatief

gezien goed. Ik hoor weinig mensen over

problemen en anders lost Ikea dat netjes

op. Bijvoorbeeld als er een schroef te

weinig in een pakket zit.’ Enig minpunt

vindt Ruben dat je bijna de hele dag kwijt

bent aan een Ikea-bezoek. ‘Het is moeilijk

om even snel wat te halen, omdat je

makkelijk verdwaalt in de winkel.’

IKKE JA!

40 • LINK 7

Linda ten Veenderdejaars Communicatie en haar

KONCIS knoflookpers

€ 2.99

Cynthia van der Veenderdejaars Bedrijfskunde MER en haar

ØNBEKEND kastniet meer verkrijgbaar

Linda en haar vriendinnen zijn allemaal fan

van de Ikea. Linda zelf heeft vooral kleine

producten zoals: sloffen, een nachtlampje,

een muismap, glazen voor de smoothie en

een klein boekenkastje. Op de planning

staat nog een grote kledingkast voor haar

kamer. Linda gaat graag een dagje naar de

Ikea, om gewoon lekker rond te lopen en te

kijken wat nieuw is. Vaak komt zij dan wel

met iets thuis.

Als haar vriendinnen komen eten, ser-

veert Linda het liefste haar zelfgemaakte

kruidenboter. Heerlijk met een stokbroodje.

Iedereen is er dol op en het is erg makkelijk

te maken. De pers die zij gebruikt voor de

knoflook die in de kruidenboter moet, is

haar favoriete Ikea-goodie. Linda: ‘Voordat

ik deze knoflookpers kocht, heb ik al heel

veel andere knoflookpersen gehad, maar

die werkten heel zwaar of waren totaal

niet handig. Deze is niet heel zwaar en is

van roestvrijstaal. De pers kan helemaal uit

elkaar. Hierdoor is hij makkelijk schoon te

houden en kan hij gewoon in de vaatwas-

ser.’ Inmiddels hebben de vriendinnen de

knoflookpers ook gekocht. •

‘Ja eigenlijk ben ik wel een beetje fan van

de Ikea. Ik vind het zelfs leuk om op een

koude winterdag een dagje naar de Ikea

te gaan. Ik zie altijd wel iets wat ik leuk

vind of nodig heb, en dan denk ik: laat ik

het maar gelijk meenemen.’ Doordeweeks

studeert Cynthia bij haar ouders thuis aan

haar Ikea-bureau. In het weekend is zij bij

haar vriend, die op zichzelf woont.

Het huis van haar vriend heeft zij helpen

inrichten. Als starter is het lastig om

goedkope leuke meubelen te vinden,

ondervond Cynthia. Van de buren die

gingen verhuizen kregen ze een Ikea-

televisiekast. Later hebben zij er de kast

ernaast bij gekocht. Cynthia vindt de kast

erg fijn, omdat zij er alles in kan opbergen

en er leuke dingetjes in kan zetten. ‘Verder

vind ik de kast zo leuk omdat ik op een

simpele manier mijn woonkamer een

hele andere uitstraling kan geven: ik kan

namelijk in de kastdeuren foto’s of andere

printjes doen.’ De kastdeurtjes zijn alleen

niet meer te koop, omdat de kast uit het

assortiment is.

8 LINK • 40

Onder de hamer

Te laat ingeschreven = jammer

Student P. ontvangt begin dit collegejaar een brief dat hij niet langer staat ingeschreven voor zijn opleiding. Hij heeft zijn herinschrijving niet op tijd geregeld. De opleiding vindt dat P. alle gelegenheid had tot herinschrijving. tekst Linda ten Veen

De feiten P. heeft zich niet voor de uiterste datum, namelijk 30 september, heringeschre-

ven voor het studiejaar 2013-2014. Dat zou betekenen dat hij zijn opleiding

niet kan voortzetten. Wel wil P. dit jaar afstuderen en vraagt om een tijdelijke

oplossing zodat hij zijn studie kan voortzetten. In juni heeft P. een brief ontvan-

gen waarin stond dat verdere informatie over zijn herinschrijving digitaal zou

verlopen. De opleiding heeft op vijf verschillende momenten P. herinnerd aan

die inschrijving.

De argumentenP. stelt dat hij er niet van op de hoogte was dat er nog geen herinschrijving was

aangevraagd, ondanks dat de opleiding alle gegevens had om hem hierover

schriftelijk of telefonisch te bereiken. Ook was het volgens P. onduidelijk dat er

alleen nog digitaal door de opleiding gecommuniceerd zou worden. Hij vindt

dat er een uitzondering voor hem moet worden gemaakt.

De tegenargumentenDe Examencommisie kàn helemaal geen uitzondering maken. Dat mag niet

volgens de wet. De opleiding geeft aan dat P. maar liefst vijf keer digitaal is

herinnerd. Ook is de opleiding van mening dat P. voldoende geïnformeerd is

over de manier waarop de opleiding communiceert over de inschrijvingen. In

een eerdere brief was namelijk al aangegeven dat de herinschrijving volledig

digitaal zou verlopen.

De uitspraakAangezien P. voldoende is geïnformeerd over de herinschrijving voor het

studiejaar 2013-2014, ziet de Geschillenadviescommissie geen reden om een

uitzondering te maken, of de uiterste inschrijfdatum uit te stellen. Student P.

heeft zelf toegegeven verantwoordelijk te zijn voor het feit dat hij zich niet op

tijd heeft ingeschreven, en dat hij de bewuste brief over de digitale communi-

catie had ontvangen. Hij had deze niet goed gelezen. Het bezwaarschrift is dan

ook ongegrond verklaard.

Niet eens met een beslissing van de examencommissie? Je hoeft je er niet zonder meer bij neer te leggen. Kijk voor regels en procedures op studentennet.hhs.nl/loketrechtsbescherming

BOYCO T die verkwistende Spelen! Of toch niet?

Deze maand beheersen de Olympische Spelen menig televisiescherm en koffieautomaatgesprek. Docenten van De Haagse belichten het sportevenement vanuit hun eigen expertise. tekst Dieuwke de Boer • beeld Mireille Schaap

Skiën tussen de palmen, is dat duurzaam?Duurzaam kun je op verschillende manieren in-

terpreteren. Sander Brinkman, docent Climate &

Management, vindt de Spelen ‘totaal onrendabel

en verschrikkelijk dom’ als je ze bekijkt vanuit een

circulaire-economieperspectief. Docent Bouwkunde

Eric Schrijver focust minder op de gebouwen, maar

benadrukt dat het organiseren van Olympische

Spelen juist een enorme impuls kan zijn voor innova-

tie en dat een goede spin-off en erfenis juist wel het

predicaat duurzaam kunnen krijgen.

‘In eerste instantie

lijkt het gek:

de Olympische

Spelen op de

warmste plek

in Rusland

(Sochi heeft

een subtropisch

klimaat, red.).

Energetisch gezien kan

het juist handig zijn, dat

het Olympisch dorp niet verwarmd

hoeft te worden. Op vijftig kilometer afstand zijn

bergen met natuurlijke sneeuw, dus dat hoeft ook niet

kunstmatig gemaakt te worden. Het geeft hooguit

een gek beeld, palmbomen bij de Winterspelen.

Als je breder kijkt dan zijn de Olympische Spelen

totaal onduurzaam. Als je vanuit cradle-to-cradle,

‘niets is afval’ en circulaire economie naar de

gebouwde omgeving van de Olympische Spelen

gaat kijken, dan is die totaal onrendabel en

verschrikkelijk dom. Ze proberen gebouwen wel

Sander Brinkman

� Kijkt uit naar de

Olympische Spelen

� Tenniste vrij lang bij de

subtop van Nederland

� Weet wat voor

investering nodig is om

daar te komen

40 • LINK 9

Olympische visies

BOYCO T die verkwistende Spelen! Of toch niet?

Deze maand beheersen de Olympische Spelen menig televisiescherm en koffieautomaatgesprek. Docenten van De Haagse belichten het sportevenement vanuit hun eigen expertise. tekst Dieuwke de Boer • beeld Mireille Schaap

te herbestemmen. Dat is een goed streven, maar je

weet niet hoe dat uitpakt. Londen heeft dat gedaan

en roemt zich om ‘de meest duurzame Spelen’, maar

is eigenlijk het minst vervuilend. In Beijing staat het

hoofdstadion leeg.

Als ik een ideale situatie mag bedenken, dan komen

er opvouwbare stadions, die voor de volgende

Olympische Spelen of andere evenementen verplaatst

kunnen worden. Dan staat niet alle energie – van

mensen en de productie – te verrotten. Dat dit niet

gebeurt, heeft te maken met prestige. Steden willen

graag aantonen dat het organiseren van Olympische

Spelen zichzelf terugverdient.’ �

10 LINK • 40

‘Het Internationaal Olympisch Comité (IOC)

vindt de legacy, het erfgoed, van de

Olympische Spelen belangrijk. In Sydney

waren de ‘green Olympics’: dat de

Spelen werden aangegrepen voor de

duurzame ontwikkeling van een heel

gebied was doorslaggevend voor het

IOC om ze toe te kennen aan Australië.

Maar het IOC zit in een spagaat:

enerzijds zijn de inkomsten belangrijk,

anderzijds het maatschappelijke verhaal.

Sochi heeft denk ik vooral gewonnen op het

financiële aspect. Hier gaat het meer om city branding en jezelf presenteren aan de wereld: dit

is wie we zijn en hoe we het doen.

In 2009-2010 heb ik het bid-proces van Nederland van

dichtbij meegemaakt. Nederland wilde de Olympische

Spelen van 2028 binnenhalen, maar dat had uitein-

delijk geen politiek draagvlak. Ik vind dat een misser,

omdat het veel innovatie had kunnen brengen.

Duurzaamheid zou voor Nederland heel goed in de

immateriële spin-off kunnen zitten. Het had een kata-

lysator kunnen zijn om te excelleren: je moet utopisch

denken en hoog inzetten om hoog te eindigen.

Nederland had bijvoorbeeld hoofdpijndossier

Schiphol aan kunnen pakken door een hyperzuinige

en stille vliegtuigmotor of super geluidsabsorberend

asfalt te ontwikkelen, of door het te verplaatsen.

Eric Schrijver

� Ontwierp tijdens

zijn architectuurstudie een

Olympische Zeiljachthaven voor

Scheveningen

� Kreeg mee hoe het Nederlandse

bid-proces voor OS 2028 verliep

� Vindt het mooi om de

emoties van de atleten

mee te beleven.

Na de watersnoodramp in 1953 wilden we Zeeland

afsluiten met een dijk, totdat we ontdekten dat dat

grote ecologische gevolgen zou hebben. Toen hadden

we niet kunnen vermoeden dat we met de noodge-

dwongen oplossing – de Deltawerken – de wereld

over zouden gaan. Maar dat is inmiddels een tijd

geleden. Misschien zijn we toe aan een nieuw groot

project voor een innovatieve boost.’ �

En de mensenrechten dan?Rusland is kind aan huis bij het Europees Hof voor de

Rechten van de Mens (EHRM). Journalisten en acti-

visten zijn hun leven niet zeker. En de onlangs inge-

voerde wet waarin homopropaganda verboden wordt,

maakt het leven in vrijheid voor weer een groep

mensen onmogelijk. Hoe maak je Rusland duidelijk

dat het anders moet? De Sochi Spelen boycotten?

Een zware of lichte delegatie sturen? Maarten van

Munster, docent European Studies, en Joris Sprakel,

docent International Law, houden zich beiden bezig

met mensenrechten.

‘De beperking van

vrijheid in Rusland

is beangstigend.

De Russische

regering heeft

de afgelopen

jaren een

aantal

wetten

ingevoerd die

het lastig maken

om anders te zijn. Zoals

de wet die propaganda van homoseksualiteit naar

kinderen verbiedt. Zo’n wet geeft een vrijbrief aan

groepen en individuen die homoseksualiteit eng

vinden en daar wat mee doen: er zijn berichten van

Human Right Watch en uit de media dat mensen

bij het vermoeden van homoseksualiteit in elkaar

worden geslagen. Er zijn zelfs gevallen bekend

dat de politie niet ingrijpt. Persoonlijk vind ik de

beperking van vrijheid van meningsuiting en

politieke activiteit nog enger, omdat dit de vrijheden

van het hele volk raakt.

Het IOC heeft mensenrechten als speerpunt in

het beleid van toewijzing. Toch lijkt geld een

primaire overweging als je kijkt naar China

in 2008 en nu Rusland. Wat is in deze context

een middel om druk uit te oefenen op Rusland?

Ik vind dat je de sporters niet moet belasten met

de vraag om niet te gaan. Die kiezen niet voor de

locatie. Bij de regering en de bezoekers kun je wel

het morele appèl neerleggen: je hoeft daar niet te zijn.

Joris Sprakel

� Is lid van het juridisch

schrijfnetwerk van Amnesty

International

� Pleit voor een Europese

delegatie

� Vindt de ‘saaie’ biatlon

bijzonder leuk

40 • LINK 11

Nederland stuurt een zware delegatie met als

argument: wij willen in contact blijven met Rusland.

Dat kan alleen door de dialoog te voeren als we

daar zijn. Nederland is klein, stelt economisch niet

veel voor en is geen voorloper meer als het gaat om

mensenrechten. Ons land heeft op dat gebied op geen

enkele manier moreel gezag.

Het zou een prachtig statement zijn om in plaats

van de nationale delegaties een EU-delegatie te

sturen. Bijvoorbeeld José Manuel Barroso (voorzitter

Europese Commissie), Catherine Ashton (commissie

mensenrechten) en Martin Schulz (voorzitter

Europees Parlement). Als je die drie stuurt heb je

een delegatie die moreel wat voorstelt en ook een

financiële portefeuille heeft. Dan heeft dat mogelijk

wel de invloed die je wilt hebben.’ �

‘Er zijn duidelijke

uitspraken, onder

meer van het

Europees Hof

voor de Rechten

van de Mens,

dat Rusland de

mensenrechten

schendt. Beperking

van de vrijheid van

vereniging, slechte

arbeidsomstandigheden

en de nieuwe wet die het propageren van homo-

seksualiteit verbiedt. Er zijn twee kampen als het

gaat om hoe je omgaat met de Olympische Spelen in

Sochi: het ene vindt dat je keihard moet optreden, het

andere juist dat je sport en politiek moet scheiden.

Dat laatste vind ik niet realistisch. Poetin gebruikt de

Olympische Spelen ook als politiek middel, met als

boodschap ‘een sterk Rusland’.

Zeker als het gaat om het discriminatieverbod,

artikel 1 van onze Grondwet, moet je laten zien dat

je hiervoor staat. Nederland verdient wat dat betreft

geen schoonheidsprijs. Stuur de minister van Sport.

Dat signaal is diplomatiek sterk genoeg. Dat de

Verenigde Staten een lesbische afgevaardigde sturen

vind ik een intelligente manier om een duidelijk

statement te maken. Het is niet relevant of het

effectief is, maar je gaat staan voor je principes.

Of de Olympische Spelen wel in Sochi gehouden

moeten worden? In principe wil je dat de Spelen op

een plek zijn waar zo min mogelijk mensenrechten

geschonden worden. Geen enkel land ter wereld

schendt nooit de mensenrechten, maar je hebt er

gradaties in.’ •

Maarten van Munster� Geeft les over

mensenrechten

� Gaat voor het diplomatieke

signaal

� Kijkt graag schaatsen en

skiën en vindt bobsleeën

entertaining

Jacco

Waarom veranderen?

Februari. De maand waarin de sportscholen weer leeglopen, de sapcentrifuge

achterin het keukenkastje verdwijnt en de alleen nog maar feestjes- en

partijenroker zich gewoon weer iedere ochtend meldt bij de sigarenboer.

Februari, de maand waarin we het menselijk tekort vieren.

Waarom lukt het ons niet om te veranderen? We stonden dit jaar toch echt

achter onze voornemens?

Mijn vriendin stuurde me rond de jaarwisseling een ‘inspiratiemail’ uit een wat

esoterische hoek door. Scepsis opgeschort – een van mijn goede voornemens

– en aangenaam verrast. Strekking: de meeste goede voornemens komen

erop neer dat jezelf dingen wilt gaan ontzeggen. Maar het gedrag dat je wilt

veranderen komt voort uit een behoefte. ‘Stoppen met’ is de strijd aangaan

met dat deel van jezelf waarin die behoefte leeft. Een strijd die traditioneel in

februari wordt beslecht.

Geen goede voornemens dan? Juist wel, zegt de inspirator, maar dan positief

geformuleerd. Een voornemen moet als een bevrijding voelen. Zoals bij mijn

vriendin, die een paar jaar geleden tijdens een verhuizing besloot in haar

nieuwe huis geen slaaf van de sigaret meer te willen zijn. Clean sindsdien,

niks gele plafonds. Mooie tanden ook.

Verandering als een keuze voor wat je wilt, niet uit bangigheid of

zelfontkenning. In hun boek ‘Hoeveel is genoeg?’ beschrijven vader en zoon

Skidelsky hoe we ons verlangen naar het goede leven hebben ingeruild voor

een vermijden van een slecht bestaan. Zij illustreren dat fraai aan de hand van

de manier waarop de milieubeweging haar zaak is gaan bepleiten. Volgens de

auteurs hebben de groenen zich laten verleiden om mee te gaan in de taal van

het neoliberale vooruitgangsdenken. De hele discussie over hoe om te gaan

met onze omgeving is daarmee teruggebracht tot een technisch vraagstuk.

Als de auto-industrie inzet op een gemiddelde van 150 gram CO2 uitstoot per

km per voertuig, dan vieren de natuurvrienden een feestje als ze daar een

paar gram van af weten te snoepen. Pijnlijk gefröbel in de marge. Kern van

het betoog van de Skidelsky’s is dat de milieubeweging zich in een strijd heeft

begeven waar niks van waarde te winnen valt. Een strijd waarin milieuwinst

nooit meer dan schadebeperking kan worden, en dat altijd ten koste van wat

autorijden zo leuk maakt: meer asfalt en dikkere auto’s. We kunnen ons alleen

onttrekken aan deze treurige logica als we weer échte keuzes durven te maken

over wat we écht belangrijk vinden. Positieve keuzes dus.

Nadenken over een goed leven, een mooi voornemen. Juist in februari.

Jacco van Uden is Lector Change Management aan De Haagse Hogeschool

5 maart houdt hij zijn intreerede

12 LINK • 40

Drooglegging

B ij het invallen van de avond stapt Renee van

Middelkoop, eerstejaars Human Resource

Management, over de tramrails de Stations-

weg op. Ze wandelt opgewekt tussen de felverlichte

eettentjes richting centrum Den Haag om haar

avondje uit te beginnen. Het uitgaanspubliek praat

uitgelaten met elkaar, roept zo nu en dan dingen als

‘waar gaat dat heen’ of ‘jij zoekt vast gezelschap’. Niet

anders dan anders: een avondje uit in de binnenstad.

Er is voor Renee wel wat veranderd. Ze is zeventien,

en wordt begin februari pas achttien. Sinds 1 januari

2014 is de nieuwe alcohol- en tabakswetgeving van

kracht, wat betekent dat aan minderjarigen geen

alcohol of tabak meer verkocht mag worden. De over-

heid is een paar maanden terug een campagne ge-

start om Nederland hierover te informeren, getiteld

NIX18 (zie kader). Waar bier of wijn voor zestien- en

zeventienjarigen eerst legaal was, is dat nu verbo-

den. Toch wil Renee eigenlijk gewoon haar wijntje

kunnen drinken, net als voor de jaarwisseling.

Dat is natuurlijk wettelijk gezien niet de bedoeling.

Gemeenten houden er echter elk een verschillende

handhaving op na. In kleine gemeentes is er bijvoor-

beeld geen ambtenaar beschikbaar die kan contro-

leren op alcoholverkoop, waar in grote gemeentes

op grotere schaal ‘loktieners’ worden ingezet. Die

minderjarigen worden kroegen en clubs ingestuurd,

met het doel te rapporteren als ze alcohol meekrijgen.

Als een kroegbaas dan de fout ingaat, wordt een

boete van 1.300 euro opgelegd.

Dat is vanavond zeker niet het doel van Link, maar

we zijn wel nieuwsgierig of de barlui voor onze eigen

loktiener Renee een oogje dichtknijpen.

Aan de borrel‘Het is wel raar eigenlijk: ik mag nu een ruime maand

opeens niets meer drinken,’ zegt Renee. Ze wijst naar

de ingang van een kroeg. ‘Ik vraag me af of ze me daar

bijvoorbeeld nog zomaar binnenlaten. Natuurlijk weet

ik dat alcohol slecht voor je is, ik ben zelf ook geen

grote drinker. Maar dit voelt wel vreemd.’ Uit de poll

op Link online onder HHs’ers blijkt dat ruim een derde

van de 195 stemmers de wet wel een goede zaak

vindt, en zelfs een hogere leeftijdsgrens voor alcohol

zou willen hebben. Een meerderheid van 44 procent

heeft geen problemen met de wet, maar denkt dat

jongeren toch wel aan alcohol kunnen komen.

Renee neemt de proef op de som aan de bar van een

van de grote studentenverenigingen. Een paar keer

bestelt ze zonder problemen een drankje, waarvan ze

er zelfs nog een gratis krijgt. De intiemere sfeer van

een vereniging is gezellig, maar de controle zit er dus

nog niet in. Op zoek naar een wat drukkere locatie

dan maar.

Helemaal NIX: ‘Niet haalbaar’Voor studenten onder de achttien is sinds de invoering van de nieuwe alcoholwet begin dit jaar een biertje bestellen in de kroeg of op de vereniging er niet meer bij. Hoewel? ? In het Haagse uitgaansleven blijkt de controle hierop wisselend. ‘Ik kan onmogelijk alles in de gaten houden.’ tekst Laura Muis • beeld Mieke Barendse en Laura Muis

Renee: ‘Het eerste

wijntje is al binnen’

40 • LINK 13

Wat is nou NIX? Per 1 januari 2014 verandert de wetgeving voor alchohol- en tabaksverkoop. Aan jongeren onder de achttien mag geen tabak en alcoholhoudende drank worden verkocht. Hoe zit het nou precies met de wetgeving? De feiten:

� De minimumleeftijd voor tabaksverkoop en verkoop van licht alcoholische dranken gaat per 1 januari van zestien naar achttien jaar.

� Het is voor jongeren onder de achttien verboden om alcohol bij zich te hebben in ruimtes toegankelijk voor het publiek. Het gaat dan om bijvoorbeeld kroegen, parken, winkelcentra en stations.

� Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen zwak alcoholische en sterke drank. In beide gevallen ben je strafbaar als je dit als minderjarige bezit.

� Openbaar dronkenschap en verstoring van de openbare orde in staat van dronkenschap zijn (nog steeds) strafbaar.

14 LINK • 40

Ook bij het volgende restaurantje met bar krijgt

Renee zonder probleem een biertje ingeschonken.

Een halve minuut later rijst er wat twijfel in de ogen

van de barvrouw, die uiteindelijk toch vraagt of

Renee dit wel had mogen drinken. Als Renee verklapt

dat ze eigenlijk te jong is, schrikt de eigenaar. ‘Hier

word ik wel even door wakker geschud, al voel

ik me wel een beetje uitgelokt in deze situatie.

Natuurlijk weet ik van de regelgeving, maar ik heb

een oudere doelgroep dan de gemiddelde student.

De regelgeving is op zich prima, alleen wordt de

handhaving nu echt onderschat. Voor een perfecte

controle moet je eigenlijk deurpersoneel hebben, dat

kan ik niet betalen.’

GesnaptElders ziet het horecapersoneel minder problemen

met controleren. Op de Grote Markt krijgt Renee

in twee kroegen redelijk direct de deksel op haar

neus. Bij veel uitgaanslocaties op de Grote Markt

prijkt een gele sticker op de deur: na 23.00 uur geen

minderjarigen. Dat betekent niet overal hetzelfde.

Bij het ene café betekent dat dat minderjarigen wel

welkom zijn, maar geen alcohol krijgen. Zodra de

dame achter een van de bars doorkrijgt dat Renee

niet oud genoeg is, gaat haar aandacht snel naar

de andere klanten. Uiteindelijk is een colaatje nog

wel haalbaar. Twee deuren verder wordt Renee

echter vriendelijk verzocht de kroeg te verlaten.

De boodschap is duidelijk: na elven zijn minderjarigen

niet welkom. Er blijkt een beveiliger het pand te zijn

binnengeschuifeld. Tijd om te gaan.

In de nieuwe wet staat dat alcoholverkoop aan

minderjarigen verboden is. Daarbij draagt

het barpersoneel ook verantwoording voor de

meerderjarigen die eventueel alcohol doorspelen aan

minderjarigen. Bij de kroegen waar Renee niet direct

gesnapt wordt, kan een meerderjarige vriendin wel

zonder al te veel problemen alcohol halen. Vervolgens

drinkt Renee dat ongezien op. De barvrouw reageert

wat kortaf, met het inmiddels bekende: ‘Ik kan

onmogelijk alles in de gaten houden. De enige manier

om dit echt te controleren is een bewaker voor de

deur.’ Die zijn er op de Grote Markt weinig, maar des

te aanweziger op het Plein.

Op de soosWat opvalt is dat de danscafés en clubs op het Plein

één duidelijke methode hanteren: je komt het pand

niet binnen als je geen achttien bent. Voor 1 januari

Ook in het restaurant

krijgt Renee een biertje

Op de Grote Markt: ‘We laten na elven eigenlijk geen minderjarigen meer toe’

Op het Plein komt Renee

niet eens een club binnen

40 • LINK 15

stond er bij veel clubs al bewaking, die naar eigen zeg-

gen alleen strenger op leeftijd is gaan controleren. Dat

blijkt, want Renee komt er niet in. Ook niet als dat haar

gezelschap wel lukt. Gezellig is anders. Toch nog maar

even terug naar de sociëteit van de studentenvereni-

ging. Het is er nu iets drukker, maar dat maakt niet

uit voor de leeftijdscontrole. Het laatste drankje gaat

er zonder problemen in, het barpersoneel is blij met

gezelschap. ‘Maar het is natuurlijk niet de bedoeling.

Dit was een gat in de controle,’ zo luidt de reactie van

een bestuurslid later. ‘Het is wennen. We nemen het

zeker mee voor de toekomst. We kennen onze leden,

dus springen verdere bezoekers er normaal gesproken

al uit. Om heel eerlijk te zijn: volledige handhaving is

gewoon niet mogelijk. We hebben geen geld voor een

bewaker van honderd euro per uur.’

Hoe moeilijk de handhaving van de wet mag zijn,

de drie Haagse studentenverenigingen met een

eigen pand en een alcoholvergunning betalen ook

een fikse boete als controleurs zien dat regels niet

nageleefd worden. Per vereniging verschilt het

beleid rond de nieuwe alcoholwet. De Haagsche

Studentenvereeniging (HSV) is het meest strikt:

‘We beginnen met een systeem met bandjes per

leeftijdscategorie, maar waarschijnlijk gaan we later

dit jaar een aangepast deurbeleid invoeren. Dan

mogen er helaas geen minderjarige introducés meer

mee,’ licht voorzitter Luna Dekker toe. ‘Iedereen

kan uiteraard nog steeds lid worden, maar als

ik nu zeventien was geweest, had ik een jaartje

gewacht.’ De commissiecoördinator van H.S.C.

Intac van Zwijndregt ziet weinig in een deurbeleid:

‘Iedereen blijft hier welkom, al is achttien wel

achttien. We zullen dus heel kinderachtig aan de bar

gaan controleren.’ Bij Pallas Athene zijn naar eigen

zeggen de veranderingen het minst radicaal: ‘We

gaan gewoon door zoals we het nu doen. We weten

welke leden achttien zijn, en zullen hier dus zelf

toezicht op houden.’

Dan loopt de avond op een eind, met een heldere

score: drie keer drank, vijf keer niks. Misschien

niet helemaal wat de overheid zou willen, maar de

veranderingen in drankbeleid zijn wel merkbaar.

De clubs en dansgelegenheden zijn daarin het meest

consequent, maar ook het minst gastvrij. Of het

nu druk of rustig is, maakt weinig uit voor goede

controle. Met wat moeite kun je als minderjarige wel

een alcoholisch drankje versieren, al loopt Renee nog

kaarsrecht richting haar laatste trein… •

Vienne van der Star (19, Small Business & Retail

Management) is heel duidelijk: ‘Vanaf je tienerjaren leer je dingen ontdekken, en alcohol hoort daar

gewoon bij. Het is een opstapje naar later, en je leert een verantwoor-

delijkheidsgevoel te krijgen. Nu pak je dat jongeren af.’

Jos Janmaat (20, Informatica) vindt

achttien wel echt het maximum. ‘Eigenlijk zou je zelf oud genoeg moeten zijn om te beslissen of je drinkt of niet. Ik denk dat de con-trole te slecht is en minderjarigen

gewoon nog alcohol kunnen krijgen.’

Covermodel Aysegül Kus (22,

Voeding en Diëtetiek) is het eens met de nieuwe leef-

tijdsgrens: ‘De maatregel is goed, alcohol is echt heel ongezond.

Zeker als je nog in de groei bent, richt het veel

schade aan.’

Van bier naar fristi op

je zeventiende. Wat vinden

HHs’ers daarvan?

‘Het is wel veel wat je in één keer mag op je

achttiende,’ stelt Jim Schade (19, Commerciële Economie).

‘Stemmen, autorijden én alcohol drinken. Ook geen beste combinatie, al snap ik de

maatregel wel.’

16 LINK • 40

Scheidend collegevoorzitter Rob Brons:

‘We hebben alle reden om beretrots te zijn op wat we met elkaar presteren’

Bye bye

Het is een fraaie dag, ergens begin januari. Rob Brons neemt plaats aan de vergadertafel in zijn kamer en kijkt naar de studenten die het schoolgebouw in- en uitlopen. Tijd voor een terugblik, want de bestuursvoorzitter zwaait af. Opgeruimd en ‘met gaten in mijn agenda’. Maar ook vermoeid. ‘Ik ga nu mogelijk een tijd niets doen. Ik denk dat dat goed is.’ tekst René Rector en Dieuwke de Boer • beeld Mieke Barendse

Brons kwam in 2010, en was daarvoor commandant bij de Haagse brandweer. Langer geleden was hij bureauchef bij de politie. ‘Blusbaas komt naar de hogeschool’, kopte het AD toentertijd. Die maatschappelijke hulpverlenersorganisaties stalen zijn hart, maar na vier jaar hogeschool vindt Brons het jammer dat hij het ‘blusbaas’-imago nooit helemaal heeft kunnen afschudden.Ik heb dat beeld nooit goed kunnen wegpoetsen:

een brandweercommandant die denkt dat ‘ie kan

besturen. Daardoor kun je het niveau dat je voorstaat

nooit helemaal goed uitdragen. Je blijft toch die

vreemde vogel. Ik heb ook zeker moeten wennen aan

de hogeschool.

Waarom?Ik ben gewend om ruimte te geven en vertrouwen te

schenken. Dus ik mag dan wel bestuurder zijn, ik ga

40 • LINK 17

ervanuit dat mensen groeien en leren door hen ruimte

te bieden. Maar op de hogeschool blijven mensen

doceren, ook op leidinggevend niveau. In plaats van

verandering en verbetering binnen de kaders die je

schetst, krijg je les over waarom het vooral moet zoals

het gaat. Het resultaat is consolidering en bevesti-

ging. En de nadruk leggen op van wat er niet goed

gaat. Dat is trouwens niet uniek voor De Haagse:

je ziet dat in het hele hoger onderwijs. En het gebeurt

op elk niveau, zelfs in de klas. Studenten hebben er

niet altijd het vertrouwen in dat de beste vakexpert

voor hen staat en docenten missen het vertrouwen

dat studenten alles geven.

Dat klinkt tegenstrijdig: benadrukken wat niet goed gaat, maar wel aan die situatie vastklampen.Dat is het ook. Ik ben begonnen aan deze functie met

een heel romantisch beeld. Deze plek vormt een brug

tussen de binnenstad en het Laakkwartier, dat toen

de school gebouwd werd echt aan het afglijden was.

Deze school is positief, biedt kansen. Daar let ik ook

erg op. Sinds 2008 hebben we 25 procent groei ge-

zien. We hebben geen grote kwaliteitszorgen. Er zijn

grote stappen gezet op het gebied van bedrijfsvoering

en we leveren 3.000 diploma’s per jaar af. We hebben

alle reden om beretrots te zijn op wat we met elkaar

presteren. Maar in plaats van die trots, blijven we

ons blind staren op wat er verkeerd gaat. Neem nou

studiesucces. Je moet er afspraken over maken met

de minister, of je dat nou leuk vindt of niet. Maar ik

heb nooit willen focussen op de studenten die na een

jaar uitvallen. Je moet juist kijken naar degenen die

het, soms tegen de stroom in, wél halen. Waarom lukt

het hen? Dat onderzoeken we niet. We onderzoeken

waar het misgaat, omdat we denken dat we dat moe-

ten oplappen en in die poging blijven we hangen. Het

werkt niet: de uitval in het eerste jaar is alleen maar

toegenomen. Je kunt ook kijken wat bepalend is voor

succes, en proberen die voorwaarden voor iedereen

te creëren.

Zoiets veranderen klinkt als een mooie taak voor een bestuurder…Mijn punt is dat je je niet alleen maar met problemen

zou moeten bezighouden. We hebben een goede

naam in het werkveld. Ik denk dat ik er wel aan heb

bijgedragen dat het besef, het idee dat we er echt toe

doen in Den Haag, breder gedragen wordt dan vier

jaar geleden.

En dat studiesucces… het valt me op dat je als be-

stuurder maar weinig speelruimte hebt. In de tijd dat

ik hier zat, hebben we twee keer een kabinetswissel

gehad. Eerst kregen we een langstudeerboete voor de

kiezen, nu gaat het richting een leenstelsel. Studen-

ten gaan door dat soort veranderingen strategisch

kiezen. Je hebt geen invloed op dat soort omme-

zwaaien van buitenaf, en ze zijn zo ingrijpend en

plotseling dat je er eigenlijk ook geen beleid op kunt

ontwikkelen. Maar je kunt je ook niet veroorloven om

géén beleid te maken. Veel dingen overkomen je, en

dan kun je alleen maar anticiperen. Nu De Haagse

gegroeid is naar 25.000 studenten, heb je bijvoorbeeld

een ruimteprobleem dat je moet oplossen.

Toen ik hier kwam heb ik honderd dagen lang de

school in me opgezogen. Toen dacht ik: deze hoge-

school is moeilijk te besturen. Er zijn hier academiedi-

recteuren met maar één opleiding, en academiedirec-

teuren met acht opleidingen onder hun vleugels. Met

de één kun je prachtig de diepte in, met de ander kun

je veel beter beleidslijnen uitzetten. Aan elkaar heb-

ben ze niet veel, want hun uitdagingen en problemen

zijn heel verschillend. Bovendien is voor veel mensen

niet duidelijk wie eigenlijk hun baas is en wat hun

verantwoordelijkheden nu echt zijn. Ik dacht toen: als

je deze hogeschool wilt besturen, moet je beginnen

met deze school bestuurbaar te maken. De blauwdruk

die ik toen in mijn hoofd had, verschilt maar weinig

van het document over de organisatieontwikkeling

dat we 17 december vorig jaar hebben ondertekend.

‘Ik begon aan deze functie met een heel romantisch beeld.’

18 LINK • 40

Scriptie schrijven?Gebruik de digitale bibliotheek!

De bibliotheek. Waar anders?

hhs.nl/bibliotheek

HBO K bank

DigiBieb

RefWorks

Doe 20.000 ideeën opduik in de HBO Kennisbank!

Er is meer dan Googleontdek de digitale bibliotheek!

Gebruik de handige literatuurlijst toolRefWorks!

Voor €10 naar het theater!

28 februari, 20.15 uur, Lucent Danstheater

Conny Janssen Danst How Long is Now

1 maart, 20.15 uur, Dr Anton Philipszaal

Let’s Go CrazyCrazy Piano’s

7 maart, 20.15 uur, Lucent Danstheater

Russisch RumoerIntrodans

9 maart, 14.30 uur, Nieuwe Kerk

Scherpdenkers: PrivacyStine Jensen & Spinvis & Nederlands Kamerkoor

www.ldt.nl

070 88 00 333

@TheaterDenHaag

aanhetspuiplein

Te boeken via 070 88 00 333 of bij de kassa aan het Spuiplein

DonDeRDaG DeaLS! Elke laatste donderdag van de maand kun

je 24 uur lang 2 kaarten voor de prijs

van 1 voor een geselecteerd aantal

voorstellingen kopen!

Veel voorstellingen in het Lucent Danstheater en de Dr Anton Philipszaal kosten maar een tientje (als je jonger bent dan 27) Een greep uit het aanbod:

40 • LINK 19

Dat proces had dus veel sneller in gang gezet kunnen worden?Het heeft lang geduurd en dat heeft allerlei oorzaken

waar je maar beperkt invloed op hebt. Susana Mene-

dez en ik hebben sinds het vertrek van Els Verhoef (ja-

nuari 2012) erg lang met z’n tweeën gewerkt, maar er

lag zoveel op ons bordje dat het een verademing was

toen Jan Lintsen afgelopen september kwam. Pas nu,

na de kerstvakantie, heb ik gaten in mijn agenda.

Processen nemen bovendien tijd op de hogeschool.

De positie van teamleiders vastomlijnd krijgen was

een moeizaam proces. Het was voor mij duidelijk

dat er iets aan moest gebeuren, maar de medezeg-

genschap dacht daar anders over. Die wilde heel erg

vasthouden aan een besturingsfilosofie; een soort

richtlijn hoe mensen aangestuurd moeten worden.

Uiteindelijk knalde de Hogeschoolraad door een

intern conflict, en de nieuwe raad stemde met een

nipte stemverhouding vóór. Toen waren we twee

jaar verder.

Daaruit klinkt opnieuw een voorkeur voor consolide-ren. Is het dit soort stroperigheid, waarom je na vier jaar opstapt?Ik vind stroperigheid niet erg, zolang je zicht houdt op

het resultaat. Eén van de kronen op mijn werk hier is

dat we medio februari onze handtekening gaan zet-

ten onder het contract met de gemeente om echt een

sportcampus te gaan bouwen in het Zuiderpark. Dat

was ook een langdurig proces. De hogeschool werd

aanvankelijk gezien als remmende factor. Dat was ook

zo, want wij moesten het meest op de kosten letten.

Toen viel Vestia weg en lag het hele project stil. Uit-

eindelijk hebben we het samen met de gemeente tóch

voor elkaar. Ook op de verhuizing van de diensten

naar het Poseidongebouw en op de Innovatiefabriek

kijk ik met tevredenheid terug. En het zegt studenten

vast niets, maar we hebben een nieuw bedrijfsproces-

sensysteem (SAP, red.) geïmplementeerd. Dat zijn

stuk voor stuk enorme klussen geweest, maar het was

me een genoegen. Bij SAP hadden we elke ochtend

om acht uur projectoverleg. We hebben drie maanden

aan schaduwdraaien gedaan. Het móést goed gaan.

En het is gelukt!

Ik vind dat bij welk werk ook, je het per jaar voor

tachtig procent naar je zin moet hebben. Die overige

twintig procent is corvee: het hoort erbij. Dingen als

SAP zitten absoluut bij ‘naar je zin’. Maar als ik de

balans opmaak, is die verhouding niet 80-20, maar

70-30 of 60-40. Dan moet je je conclusie trekken, als je

contractperiode afloopt.

En nu word je per 1 april opgevolgd. Blik eens vooruit.Ik ga nu een tijd niets doen. Ik denk dat dat goed is.

Natuurlijk ben ik wel in gesprek, maar ik weet nog

niet echt wat ik nu ga doen. Aan mijn opvolger zou ik

willen meegeven: wees trots en heb geduld. En zorg

dat je zo snel mogelijk contact maakt met de interna-

tionale stad Den Haag. Die stad is uniek. Maak daar

gebruik van voor de hogeschool.•

Rob Brons aan zijn opvolger ‘Wees trots en heb geduld.’

Cupido

Met Valentijnsdag in het vooruitzicht vertellen vier stellen waarom ze ervoor kiezen om hun liefde met een huwelijk te bezegelen. tekst Martine Seijffert • beeld Michel Mees/ Jorus Schwind/ Wendy Bos Fotoproducties

20 LINK • 40

‘Haar vader heeft eerst uitgezocht of ik wel betrouwbaar was’

BilalOp de vijfde verdieping van de Slinger had je

vroeger tafelvoetbal. Daar ging ik met vrienden

heen om een potje te spelen, maar stiekem

kwam ik ook voor Dina. Zij zat daar vaak achter

een computer te werken. Dan liepen we samen

naar het balkon en voerden we lange gesprek-

ken, vooral over reizen. Een paar maanden later

heb ik haar ouders om haar hand gevraagd.

Trouwen is de volgende stap in onze relatie en

past ook bij ons geloof (Islam). Onze families

maakten kennis. Daarna heeft haar vader een

week nagedacht en uitgezocht of ik wel echt be-

trouwbaar was. Die week was zenuwslopend.

DinaIk heb nog nooit met iemand zo goed kunnen

praten als met Bilal. Bij hem voel ik me thuis,

alsof mijn leven compleet is. Gelukkig is mijn

familie dol op hem. Maar ook als dat niet zo was,

dan zou ik voor hem vechten. Ik hou echt heel

veel van hem.

Bilal Badri (23, vierdejaars Bestuurskunde, duaal) was de tutor

van Dina Al-Rawaf (24, nu eerstejaars HRM). Verloofd sinds: mei 2013.

Verwachte trouwdatum: eind 2014, het liefst op een

boot

Verliefd, verloofd, getrouwd

40 • LINK 21

‘Mijn ouders vonden me erg jong om te trouwen’

SharonaVrienden van vrienden brachten

ons in contact. Eerst gingen we

vriendschappelijk met elkaar om, maar

eigenlijk vonden we elkaar al een tijdje

leuk. Ik vind Nick echt een man. Hij is

erg lang en staat stevig in zijn schoenen.

Op het strand van Aruba heeft hij me ten

huwelijk gevraagd. Ik zei meteen ‘ja’.

Mijn ouders vonden me erg jong en

hadden liever dat ik eerst mijn studie

afmaakte. Na onze trouwdag zijn we

meteen op onszelf gaan wonen. Vanwege

ons geloof (Jehova’s getuigen) kan je niet

eerst samenwonen. Het eerste jaar was

best zwaar. Ook al zag ik Nick daarvoor

al vaak, het is toch anders als je in één

huis woont. Inmiddels zijn we aan elkaar

gewend en gaat het samenwonen erg

goed. Het is niet zo dat ik spijt heb van

mijn keuze om te trouwen, al zou ik het

achteraf gezien wel iets uit hebben ge-

steld. Op school ken ik niet veel mensen

die ook getrouwd zijn. Als ik het over

mijn man heb, komt het nog weleens voor

dat iemand zegt: ‘Huh? Je màn?’

Sharona van Hagen-Bolander (22, derdejaars Communicatie) was net

twee maanden achttien toen ze trouwde met Nick van Hagen (25).

Trouwdatum: 31 juli 2009, stadhuis Leidschendam

22 LINK • 40

‘Toen ik zei dat ik verloofd was, ging heel de klas applaudisseren’

BrianWe waren bij Vlietpop, een festival in

Leidschendam, en ontmoetten elkaar

backstage. Ik bracht haar naar huis

en onderweg belandden we op een

steigertje in een park waar we heel de

nacht hebben zitten praten. Toen de

zon opkwam, kwamen we erachter dat

we elkaar ook nuchter nog heel leuk

vonden. Sindsdien zijn we samen.

LeonieDat Brian me ten huwelijk zou vragen,

kwam totaal niet in me op. Op het

strand van Scheveningen ging hij op

z’n knie zitten en vroeg hij: ‘Wil je met

me trouwen?’ Hoe kun je nou mooier je

liefde bezegelen dan met een huwelijk?

Die maandag ging ik naar school en

een van mijn beste vrienden zei in de

klas ‘Leonie heeft nog iets te vertellen.’

Toen ik zei ‘Ik ben verloofd’, ging heel

de klas applaudisseren.

Nog voor Brian Vrolijk (24) en Leonie Blonk (24) Culturele en Maatschappelijke Vorming studeerden, begon hun relatie,

nu 4,5 jaar geleden. Verwachte trouwdatum:

september 2014, op het strand.

40 • LINK 23

‘Twee van mijn klasgenoten waren mijn getuigen’

DanielleIk ben eerder getrouwd geweest, op mijn acht-

tiende. Dat was voor mij geen succes. Je weet dan

nog niet wie je bent en het was een impulsieve

beslissing. Inmiddels ben ik zeven jaar samen met

Jon. Hij is heel eerlijk, intelligent en recht door zee.

En verantwoordelijk. Wacht, nu lijkt het net of ik op

zoek was naar een manager. Ik ben nu eenmaal niet

over-sentimenteel en hij ook niet.

Ik heb erg genoten van onze trouwdag. Er waren

wel een stuk of 25 klasgenoten aanwezig, waarvan

twee zelfs mijn getuigen waren. Door te trouwen

verbind je je op een hoger niveau. Ik vind het heel

leuk dat ik nu kan zeggen ‘Ik moet naar huis, want

mijn man wacht op me.’ Ook bij het solliciteren voor

stages vind ik het volwassener overkomen dan

‘boyfriend’. En het allerleukste: dat ik niet nog een

keer een huwelijk hoef te plannen. •

Danielle Peterson (28, tweedejaars International Public Management) komt uit de VS. In

Nederland ontmoette ze haar grote liefde Jon Geerars (35).

Trouwdatum: 22 november 2013, stadhuis Soest

24 LINK • 40

Scriptieprijs

Linda Arfy

Studie: Maatschappelijk Werk en

Dienstverlening

Scriptie: De ‘boerka’ in Nederland

– Een onderzoek naar de maatschap-

pelijke integratie van niqaab-

draagsters in Nederland

Cijfer: 9

Wat is de beste afstudeerscriptie? Link nomineert iedere maand een afstudeerder die niet alleen uitmuntend presteerde, maar nog relevant is ook. Jaarlijks in maart wint de beste 1.500 euro.

Het was een symbool van vrouwenonderdrukking en moest in de ban: de boerka. Tot een algeheel verbod kwam het niet, maar politiek Den Haag had er de mond van vol. In al het gekrakeel vergat iedereen een belangrijke groep te vragen wat die er eigenlijk van vond: de vrouwen zelf. tekst René Rector • beeld Mieke Barendse / Anke Nobel

M et een kledingstuk over straat dat je

gezicht bedekt… mag dat? Willen we dat,

in de Nederlandse samenleving? In de

politiek discussieerden ze er jaren over. Die discus-

sie over boerka’s en niqaabs (zie infographic voor de

verschillen) gaat natuurlijk niet alleen maar over het

bedekken van je gezicht. Vaak duiken in de discussie

ook woorden als radicalisering en islamisering op, en

vrouwenonderdrukking en isolement. De gevoelig-

heid zit dus veel meer in vreemdelingenhaat, angst

voor extremisme en over de vraag of zo’n sluier wel

strookt met Nederlandse denkbeelden over man-

vrouwverhoudingen.

Linda Arfy wilde er meer van weten. ‘Een vriendin

van me draagt er een, en die vertelde dat ze om die

reden een keer bijna werd aangereden. Toen ik zocht

naar belevenissen van niqaabdraagsters, vond ik

bijna niets: er is in Nederland één wetenschappelijke

studie naar gedaan. Toen dacht ik: ík wil die vrouwen

vragen hoe zij hun leven leven, wat ze van de discus-

sie over hen vinden en wat zij willen bijdragen aan

die discussie. Ik wilde ze een stem geven. Niemand

die hen ooit iets vraagt.’

MoeilijkhedenLinda’s idee voor haar onderzoek was eenvoudig:

vraag aan niqaabdraagsters hoe zij het ervaren om

een kledingstuk te dragen waar zoveel om te doen is.

Maar het vinden van draagsters bleek enorm moeilijk.

Er waren praktische problemen. Sowieso zijn er maar

een paar honderd vrouwen in Nederland die een ni-

qaab dragen. Vind die maar eens! Maar er waren ook

gevoeliger zaken. ‘Ik kreeg vaak te horen dat ze niet

wilden praten, omdat ze vreesden dat ik van de AIVD

was, en eigenlijk wilde weten of ze misschien deel

uitmaakten van een radicale islamitische groep.’

Via via kwam Linda wel in contact met veel vrouwen,

maar bijna niemand wilde meewerken. Wat beter

werkte was een oproep op Facebook. Die resulteerde

uiteindelijk in een bescheiden respons: elf vrouwen

interviewde ze. Jonge vrouwen, en – saillant – ze

Vergeten in het boerkadebat:

de mening van de draagsters

1. De vrouwen uit dit onderzoek zijn hun niqaab gaan dragen uit religieuze overtuiging, soms tegen de zin van hun familie in.

2. Respondenten willen graag participeren en zien de mogelijkheden ook wel. Sommigen volgen een opleiding, anderen doen vrijwilligers-werk.

3. Niqaabdraagsters komen weinig buiten. Ze zijn de opmerkingen op straat beu.

4. De draagsters memoreren meermalen Engeland en Londen als veel toleranter.

de BOERKA is een soort overgooier met een kijkvenster erin. Die wordt veel gedragen in Afghanistan.

de NIQAAB is de meest gebruikte gezichtsbedekker; een hoofddoek die ook het aangezicht bedekt.

Gezichtsbedekkende kleding gaat over de boerka.

Niqaabdraagsters komen nooit buiten. Dat mogen ze namelijk niet.

De niqaab past niet in een westers land.

Vrouwen moeten de boerka verplicht dragen van hun man of familie.

De niqaab is een teken van een gebrek aan participeren in de samenleving.

We weten best veel over de boerka, toch? Misschien, maar met sommige dingen zitten we er ook lelijk naast.

Algemene zorgen:

In Nederland dragen enkele honderden vrouwen een boerka of niqaab, dat is ca. 0,002 % van het totaal aantal vrouwen dat in Nederland woont.

Uit onderzoek blijkt:

De boerka in Nederland

40 • LINK 25

Link scriptieprijsBen je (bijna) afgestudeerd en wil je ook kans maken op de hoofdprijs van € 1.500,-? Kijk op www.dehaagsehogeschool.nl/linkscriptieprijs hoe je mee kunt doen. Scripties zijn terug te vinden in de hbo kennisbank. www.hbo-kennisbank.nl

zijn hun niqaab allemaal uit eigen beweging gaan

dragen, soms tot verdriet van hun familie. Of er ook

onderdrukte vrouwen zijn, weet Linda niet. ‘Het zou

kunnen, maar ik heb ze niet gevonden. Ik heb elf

interviews gehouden en dat is niet significant. Maar

het geeft wel een indruk.’

OnzinLinda vroeg ze naar hun motieven om een niqaab

te dragen, naar hun ervaringen, hun mening over

het debat en hun participatie in de samenleving. De

stereotiepe beelden in het politieke debat vond ze

maar zeer ten dele terug. Een aantal vrouwen komt

weinig buiten. Vrijwel niemand heeft werk, geen van

hen heeft betaald werk. Dat lijkt op het zo door tegen-

standers van het verbod gevreesde isolement. Maar

dat thuiszitten is niet vanwege een radicale echtge-

noot. ‘Ze blijven veel thuis, maar dat komt door hun

ervaringen op straat.’ De vrouwen vinden het ook niet

zo’n probleem dat ze weinig buiten komen. Sociale

contacten hebben ze namelijk evengoed wel.

De vrouwen hebben moeite met de manier waarop ze

ervaren hoe de maatschappij soms met hen omgaat.

Het verbieden van een niqaab bij een baan als telefo-

niste, of op kantoor, dat vinden ze onzin – het maakt

daar voor hun gevoel niet uit of je je gezicht bedekt of

niet. ‘Hier wordt er belang gehecht aan het tonen van

het gezicht en ook vaak aan het uiterlijk en of je wel

representatief genoeg bent,’ stelt één van de vrouwen.

Normaal zijnLinda schetst een beeld van de vrouwen waarin

ze zich aan de ene kant realiseren dat een niqaab

in Nederland een opvallende verschijning is die

reacties kan ontlokken, maar aan de andere kant

geprikkeld of bang geworden zijn door sommige

van die reacties: ‘Iemand riep: “Aanpassen! Dit is

Nederland!”’ Een ander werd met de dood bedreigd

en durfde maanden niet over straat, een derde gaat

het liefst met de hele familie naar buiten.

Alles bij elkaar genomen leiden de vrouwen het

liefst een eigen leven, zonder aandacht, met werk

en worden ze geaccepteerd. Een van de respon-

denten stelt: ‘Er bestaan ergere dingen op de we-

reld waar ze zich meer mee bezig moeten houden,

zoals kindermisbruik, armoede en criminaliteit.’

Linda: ‘Ze zeggen het niet letterlijk, maar wat ik heb

gemerkt, is dat ze vinden dat we niet zo moeilijk moe-

ten doen over de niqaab. Het is een kledingstuk, dat

ze willen dragen vanuit hun eigen religieuze overtui-

ging. Meer moet je er niet van maken. Die wens om

normaal te zijn, dat kwam telkens weer boven.’ •

26 LINK • 40

Meesterlijk gehusseld plot

Het idee van de FBI, eind jaren zeventig, was simpel: verzin een puis-sant rijke Arabische sjeik en kijk of je politici smeergeld van die sjeik kunt laten aannemen. Het kostte destijds zes congresleden en een senator de kop.

Die affaire, Abdul Scam (naar de fictieve sjeik) of Abscam, vormt los-jes de inspiratiebron voor American Hustle, drievoudig Goldenglober en ook genomineerd voor diverse Oscars. Hoewel de film gesitueerd is in oranje en paars jaren zeventig, is het vertrekpunt toch echt 2014. We maken kennis met Irving Rosenfeld (Christian Bale) en Sydney (Amy Adams). Echt. Kennis. Een half uur cinema neemt regisseur David Rus-sell daarvoor. Irving en Sydney zijn succesvolle kleine oplichters. Irving blijkt een goeie vent, en Sydney gaat tot het gaatje: je kunt je helemaal inleven in deze mensen van vlees en bloed. Russell neemt precies daarom zo uitgebreid de tijd om hen aan je voor te stellen: het gaat in American Hustle om de psyche van de hoofd-personen, niet om pistoolgezwaai.

Dan laat FBI-agent DiMaso (Bradley Cooper) ze in de val laat lopen. Gevangenisstraf dreigt, en DiMaso dwingt ze in ruil voor onschendbaarheid een paar corrupte politieke kopstukken tegen de lamp te laten lopen. De eerste grote vis is de mateloos populaire burgemeester

Carmine Polito, en tegen de tijd dat Irving doorkrijgt dat Polito nauwe banden met de maffia onderhoudt, maar toch het beste voor de stad wil, zit hij tot zijn nek in de shit.

Een boefje dat eigenlijk okay is. Dat alleen foute mensen geld aftroggelt. Dat verstrikt raakt in de georganiseerd misdaad. En dat alles op alles zet om uit de handen van zo-wel de maffia als de FBI te blijven… dat hebben we eerder gezien: The Sting (1973, met Robert Redford). Die film eindigt met een historisch knap uitgedachte ontknoping. In de show-out van American Hustle legt Irving Rosenfeld de lat nog ietsje ho-ger: bovenop lijfsbehoud en vrijheid wil hij ook nog het beste voor Polito, die het hart op de juiste plaats heeft zitten.

Een extra ster voor de laatste tien minuten. Dus. • RR

JuweeltjesLEZERSACTIE

lllllAmerican HustleGenre: misdaadDuur: 130 minutenIn de bioscoop: 6 februari

Een gratis tweede drankje,

korting op dat hippe festival

of de nieuwste bioscoopfilm:

de nieuwe CJP/Knaek

Studentenpas combineert de

korting op cultuur met handige

acties bij cafés of winkeltjes,

voor een jaar lang. Met een

beetje cultuurkennis kun jij

zo’n pas winnen.

Korting is nooit weg. Dat vonden het

CJP (Cultureel Jongeren Paspoort) en

Knaek ook. Sinds december verkopen

zij de CJP/Knaekpas, die studenten

kortingen geeft op allerlei activiteiten

en bij verschillende winkels. Denk

aan een belegd broodje met korting, of

concert voor de helft van de prijs.

Je kunt de pas voor 25 euro bestellen

als je studeert, ongeacht je opleidingsniveau.

CJP en Knaek willen studenten ‘zoveel mogelijk zinvolle korting’

bieden, en vonden een combipas logisch omdat zij dezelfde

doelgroep delen. De kaart biedt kortingen voor specifieke

(studenten)steden in Nederland, waar Den Haag er ook één van

is. In Den Haag werken ze onder andere samen met Subway,

het Circustheater en Pathé.

Wil jij ook profiteren van een jaar korting? Link geeft vijf passen

weg. Spreid je cultuurkennis ten toon en beantwoord de

volgende vraag:

wat is de langst bestaande, nog spelende rockband van Nederland?

Mail je antwoord voor woensdag 26 februari naar link@hhs.nl .

Vergeet in je mailtje niet je voor- en achternaam plus je studie

te vermelden. De winnaars worden de volgende dag bekend

gemaakt via de facebookpagina: hhslinkonline. Wil je meer

informatie over de pas, kijk dan op www.cjp.nl/cjpknaek

Welcome to O’Casey’s Irish Pub

Noordeinde 140 The Haque Holland • www.ocaseys.nl

O’Casey’s is the biggest international bar of The Hague Come in and enjoy a pint of

tm and

some of our traditional Irish food. We offer daily entertainment on 2 floors and in Sarah’s Garden

wich used to be part of our Queen’s Royal Gardens

Come in and enjoy a pint of some of our traditional Irish food. We offer daily

Wineen CJP/

Knaekpas

40 • LINK 27

Pelgrim worstelt met clichésRogier Pelgrim bereikte in 2012 de finale van het programma ‘De Beste Singer-Songwriter van Nederland.’ Vervolgens won hij ook nog de Grote Prijs van Nederland. Dit is dus niet het zoveelste melancholisch jongetje met een akoestische gitaar op schoot. Zou je denken.

Met zijn debuutalbum ‘Roll The Dice’ klust hij verder aan zijn muzikale carrière. In de titelsong lukt het hem om zijn lieflijke stem een rauw randje te geven en hiermee zijn genre te

overstijgen. Bovendien wordt het nummer ondersteund met piano en drums. Iets wat veel singer-songwrit-ers liever links laten liggen. Toch is duidelijk te horen dat Pelgrim nog niet alle clichés ontstegen is.

De rest van het album klink namelijk erg braaf. Hij zingt over liefde of het verliezen daarvan. Met zijn puntgave stemgeluid weet hij gelukkig een hoop van deze clichématige nummers goed te maken. Hopelijk krijgt Pelgrim het in de toekomst voor elkaar om ook een rauw randje aan zijn teksten te geven. Dan wordt het pas echt het luisteren waard. • IvB

Rustig worden met CalmIn een tijd dat de helft van de studenten psychische klachten heeft (volgens de Landelijke Studentenvakbond althans), is het hoognodig om weer wat balans te vinden in ons leven. En dat is precies waar de app Calm bij helpt. ‘We proberen niet het woord meditatie te gebruiken,’ vertelt Alex Tew, bedenker van de app in een interview. Volgens Tew schrikt het woord namelijk veel mensen af, alsof ze een hele nieuwe vaardigheid moeten leren. Nee, Calm probeert eenvoudig je stressniveau omlaag te brengen door middel van rustgevende geluiden en afbeeldingen, en ontspansessies van twee tot dertig minuten. Mocht je een fervent gebruiker worden, geen nood, iedere maand wordt de app aangevuld met nieuwe muziek. • MC/TdJ

CalmGeschikt voor: iPhone, iPad en iPod touch (ver-eist iOS 6.0 of nieuwer). Kosten: Gratis

lllllRoll the diceRogier PelgrimGenre: singer-songwriter

ZATERDAG22 FEBRUARI

WWW.PAARD.NL

TIPS VAN...

Jaswina Bihari-Elahi, docente Culturele en Maatschappelijk Vorming, woont in Den Haag, zit in het bestuur van theater de Vaillant in de Schilderswijk en heeft een eigen dansschool in de stad. Zij weet waar in Den Haag je cultuur kunt snuiven en heeft verborgen juwelen als tip. tekst: Dieuwke de Boer •

beeld: Mieke Barendse

THEATER > Korzo (Prinsestraat 42, Den Haag)

De dansvoorstellingen in Korzo bezoek ik graag. Ze

hebben een veelzijdig aanbod: van experimenteel

tot klassiek. Ook nodigen ze goede buitenlandse

choreografen uit om hier een voorstelling te maken

en hebben ze ieder jaar een Indiaas dansfestival.

FILM > Bollywood in Pathé (sinds 2005, o.a. op

Spui 65, Den Haag)

Vroeger huurden we middenin de nacht de bioscoop

af om Bollywood-films te kijken. Dan nam iedereen

eigen eten mee. Pathé had op een gegeven moment

door dat hier markt voor was en programmeert

nu Bollywood-films. De laatste Bollywood die ik

zag was Ram Leela: overdreven, too much, een en

al drama met prachtige kleuren, muziek en veel

emotie.

BOEK > De hoogste gave – Paolo Coelho (2007)Ik ben een groot fan van Paolo Coelho. Hij beschrijft

goed hoe ik denk over religie, liefde en medemense-

lijkheid en dat je moet durven je eigen pad te lopen.

De Hoogste Gave gaat over liefde en spiritualiteit.

Coelho zet liefde uiteen als een prisma: je hebt niet

één vorm van liefde, maar kunt op veel manieren

liefhebben. Ik ben niet zweverig, maar zijn boeken

helpen me als ik zoekend ben.

DANS > Kuchipudi (17e eeuw)Toen ik vijftien was begon ik met Indiaas klas-

siek dansen, op mijn eenentwintigste ontdekte ik

Kuchipudi, een stijl die tot de jaren zeventig alleen

door mannen werd gedanst. Het is een technische

dans met veel voetenwerk en handgebaren, waar-

mee mythologische verhalen uit het Hindoeïsme

worden verbeeld. Ik geef les in Kuchipudi bij mijn

dansschool in Den Haag, Mudra Centre for Dance. Ik

maak ook eigen choreografieën op nieuwe mu-

ziek, waarvoor je de basis uit de traditie wel moet

beheersen.

... Jaswina Bihari-Elahi

28 LINK • 40

Zwitserse pizza op wieltjes

Derdejaarsstudent International Communication Management Valentin Gallone komt uit Zwitserland en bereidt een gerecht dat hem genoeg energie geeft om te studeren, te skaten en ook nog zijn eigen skatebedrijf te runnen. ‘Soms eet ik zelfs op wieltjes!’ tekst Martina Koleva • beeld Bas Kijzers

Wat kook je vanavond?Ik maak Flammenküche, of, zoals ik het graag

noem, Zwitserse pizza. Het is makkelijk en in kor-

te tijd te bereiden. De ingrediënten zijn bacon, ui,

ham, crème fraîche en kaas. Als je het wilt maken

zoals het hoort, dan moet je de kaassoort Raclette

kopen. Die is verkrijgbaar bij speciaalzaken. Het

gerecht is perfect voor hongerige studenten en

voor mensen die onderweg zijn.

Hoe vaak kook je Zwitserse gerechten?Helaas niet zo vaak sinds ik in Nederland woon.

Misschien twee keer per jaar en dat terwijl ik

het altijd heel leuk vind om te doen. Het grootste

probleem is dat het moeilijk is om aan de goede

kaassoort te komen in Den Haag. Als ik dan een-

maal een Zwitsers gerecht op tafel zet, voel ik me

fantastisch. Bijna net zo goed als wanneer ik op

mijn skates sta. Daarom combineer ik het soms:

dan eet ik terwijl ik skate!

Is het Zwitserse eten net zo neutraal als het land?Ja, eigenlijk wel. Dat kan komen omdat het een

mix is van de omliggende landen. De belang-

rijkste invloeden komen uit Frankrijk, Duitsland

en Italië. En onze keuken is niet erg spicy. Als

we ze al gebruiken, dan gebruiken we meestal

zout, peper en paprikapoeder. Ik kwam er hier in

Nederland ook achter dat we in Zwitserland een

soortgelijk gerecht hebben als jullie hutspot. Bij

ons heet het ‘Papet Vaudios’.

Wil jij Link uitnodigen in jouw keuken en vertellen over je culinaire roots? Stuur dan een mailtje naar link@hhs.nl.

Melting pot

RECEPT OP LINK ONLINEBekijk het recept voor Flammen-küche en een filmpje over hoe het

te bereiden op link.hhs.nl