De Standaard/DS2 24/11/2014, bladzijden 6 & 7All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever viaDe Standaard/DS2

De Standaard/DS2 24/11/2014, bladzijden 6 & 7All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever viaDe Standaard/DS2

I n n o v a t i n g D i g i t a l C o n t e n t

Het Volkshuis vanSint­Gillis op eendruilerige ochtend.Met een tengere jon­geman die al sinds

zijn vierde circus ademt en een ou­dere fotografe die ondanks haarhoogtevrees de lucht in wilde. An­toinette Chaudron (61) en AmauryVanderborght (24) vormen samenmet twee Canadezen en een Frans­man La Compagnie du Poivre Rose.Met hun eerste voorstelling, hetacrobatische fresco Le poivre rosestonden ze al in Praag en Zürich. Zehebben zicht op Boedapest, Chica­go en Marseille, maar dezer dagenbereiden ze hun Belgische premièrevoor in de Hallen van Schaarbeek.

Bourgeois

‘Als ik je vertel dat Antoinette meteen leeuw is opgegroeid, dan besefje toch dat ze voorbestemd was?’Amaury lacht, Antoinette maakteen afwerend gebaar. ‘Dat weet ikzo nog niet, ik kom uit een bour­geois familie die succes toch in an­dere termen zag.’Het verhaal klopt wel. Midden ja­ren zestig kwam Antoinettes vaderop een middag met een leeuwen­welp thuis. Hij was verontwaardigdover de behandeling van het dier,dat door een fotograaf op sleep­touw werd genomen, als attribuutvoor betalende polaroidkiekjes vanvoorbijgangers. De twaalfjarige An­toinette was wat blij met Bigoudi,maar toen die volwassen en onhan­delbaar werd, verkocht haar moe­der hem aan een Frans dierenpark.‘Dat ik op deze leeftijd voor heteerst op het podium sta’, vertelt An­toinette, ‘heeft uiteraard niets metBigoudi van doen. Maar het is weleen half wonder. Om te beginnenheb ik geen circusopleiding gehad.Maar erger is dat ik tien jaar gele­den een ernstig ongeval heb gehad,waardoor ik twee jaar in een rol­stoel zat. Maar ik moest en zou op­nieuw lopen. Dat is me gelukt, ensindsdien doe ik alleen nog wat ikecht wil.’Antoinette bouwde een carrière uit

als foodstiliste en ­fotografe maartoen ze een jaar of twintig geledenhet hedendaags circus ontdekte,wist ze meteen dat ze veeleer in diewereld thuishoorde. ‘De magie lagvooral in de generositeit en de on­voorwaardelijke solidariteit van demensen. Zie je, ik kom uit de publi­citeitssector, een milieu waarin gra­tis niet bestaat. Plots ontmoette ikmannen en vrouwen die alles met jewillen delen: hun verhalen, hun le­ven, maar evengoed hun kunst.’‘Ik besloot mijn vak in dienst vanhen te stellen: ze hoefden niet te be­talen voor mijn foto’s, als ze memaar iets bijbrachten. En aldus be­landde ik op trapezes, aan koorden,in hoepels en op vaten.’

Monte Carlo

Antoinette kent Amaury van toenhij nog een eigengereid kind voorhaar lens was. De jongen kwam alskleuter op de zaterdagse circus­school in Doornik terecht. Hijtroonde zijn vader mee naar voor­stellingen in het hele land en tegende tijd dat hij veertien was, mocht

Amaury zijn trapezenummer tonenin oorden als Monte Carlo. ‘Het wasontzettend moeilijk om de intensie­ve trainingen en de optredens tecombineren met mijn schoolwerk.Ik begrijp niet waarom er hier geencircushumaniora bestaat, terwijlBrussel net de Europese circus­hoofdstad is en met het ESAC (Eco­le Supérieure des Arts du Cirque)beschikt over een van de allerbestecentra ter wereld. Het is ook door­dat er geen vooropleiding is, dat eraltijd maar een paar Belgen aan hetESAC studeren.’

Modder en zweet

Na de middelbare school studeerdeAmaury een jaar in Londen en ver­volgens werd hij toegelaten aan hetESAC. Zijn afstudeerproject leverdehem een uitnodiging op van het be­kende Circus Monti, dat jaarlijks optournee gaat door Duitstalig Zwit­serland.‘Wat me daarvan het meest is bijge­bleven? De modder en het zweet.Echt. Kijk, voor de toeschouwerszijn circustenten werelden van

licht en betovering, maar achter decoulissen ziet het er helemaal an­ders uit. Circus Monti is een familievan 83 mensen die op elkaar zijnaangewezen. Ze verzorgen tweevoorstellingen per dag, acht maan­den aan een stuk. Opzetten, spelen,afbreken. En altijd weer verder metdie tent en de stoet van caravans.Voor mij was dat een levensbepa­lende ervaring, waarvan ik vind datelke circusartiest ze moet hebbendoorgemaakt’.In zijn vrije uren werkte Amaurytoen al aan Le poivre rose. ‘Alles be­gon bij mijn ontmoeting met Clau­del Doucet (ex­Cirque du Soleil) ineen Berlijnse travestiebar. We raak­ten aan de praat en kwamen er algauw achter dat we allebei grotemoeite hebben met de in het circusgeldende stereotypering: de viriele,sterke man laat een ranke, trapezis­te met lange haren door de luchtzwieren. Zo is het en niet anders.Maar wat als wij het net andersomwillen, als zij vrachtwagenchauf­feur is en ik kapper? Het idee vooreen voorstelling was geboren.’Doucet vroeg haar nichtje erbij,Amaury contacteerde Antoinetteen een Franse ex­klasgenoot. Sa­men hielden ze La Compagnie duPoivre Rose boven de doopvont.Hun eerste stuk is het onbeteugeldeportret van een merkwaardigebourgeois familie, bestaande uiteen moeder, haar twee kinderen enhun twee bediendes. Aangestuurddoor de livemuziek van de beroem­de Tsjechische avant­gardeviolisteIva Bittovà wervelen de acrobatenover het podium en door de lucht.Gaandeweg onthullen ze hun ge­heime identiteit, waarbij ze deschotten opheffen tussen mannenen vrouwen, professionals en on­kundigen, jongeren en ouderen.Het decor is sober, de emmers tal­rijk. En de vervoering totaal.

Trailer: ciedupoivrerose.com,voorstellingen op 26 en 27/11 in deHallen van Schaarbeek.

LA COMPAGNIE DU POIVRE ROSE WIL AF VAN DE GENDERCLICHÉS IN HET CIRCUS

Vrachtwagenchauffeuraan de trapeze

‘Sinds ikuit mijnrolstoelben, doeik alleennog maarwat ikecht wil’

De Europese circushoofdstad Brussel is een gezelschaprijker: La Compagnie du Poivre Rose. Twee mannen en drie

vrouwen zoeken de grenzen op van hun identiteit. ‘We willenvan alle schotten af.’ CATHERINE VUYLSTEKE

‘Le poivre rose’: begonnenin een Berlijnse travestiebar.© Antoinette Chaudron

D6 cultuur&media DE STANDAARDMAANDAG 24 NOVEMBER 2014

ROCK ¨¨¨èèLenny KravitzGezien op 21 november in het Sportpaleis,Antwerpen

Lenny Kravitz hoef je niet uit te leggen hoehij een Sportpaleis moet entertainen. DeAmerikaanse rockster had niet meer daneen welgemikte hipshake nodig om de zaalhelemaal gek te maken. Op zijn vijftigste –hij ziet er twintig jaar jonger uit – beheersthij alle trucs uit de showbizz. Kravitz, éénbrok seks in een leren broek, plaagde enbehaagde, met greatest hits en met zijnpelvis, de extatisch krijsende... euh... nietmeer zo jonge meisjes. Het publiek is metKravitz meegegroeid, maar veel nieuwefans heeft hij de voorbije jaren niet aange­trokken.Strut, Kravitz’ nieuwe plaat, is – we willenbeleefd blijven – niet meteen de meest zin­derende uit zijn carrière, maar ze heeft alwel een paar niet onaardige singles ge­baard. Denk bijvoorbeeld aan ‘The cham­ber’, schurende discorock met het kitsch­gehalte en de groove van ‘Love is in the air’van John Paul Young. In Antwerpen speel­de Kravitz en zijn groepje huurlingen hetnummer in het pikdonker, terwijl het pu­bliek gsm­lichtjes door de kuip liet flikke­ren.

Op hol

Goede liveband, daar niets van, maar Kra­vitz pakte er te gretig mee uit. Zo werd ‘Al­ways on the run’ halverwege opengebro­ken voor een jazzy improvisatie waarin

Lenny Kravitz kentalle trucs uit hetGrote Showbizzboek

de hij zelf de soulvolle oerkreten.Ach, het is de totaalervaring die telt en diewas best goed. ‘Dancin’ til dawn’ eerde opeen prachtige manier The Stones, 'I belongto you’ en ‘Fly away’ slaagden er met hunlome midtempogroove in een verzengendeparty op gang te trekken. ‘Let love rule’wekte de hippie in iedereen, en Kravitzontving onze liefde met open armen, alseen gesjeesde messias: ‘The love is righthere in Antwerp, Belgium’.Bij ‘Are you gonna go my way’ spatte hetSportpaleis haast uit elkaar: stampenderetrorock met de vibe van een op hol gesla­gen confettikanon. Vakmanschap.

SASHA VAN DER SPEETEN

Bloed, zweet en vragen.

De Slimste Mens ter Wereld. Gevaarlijker dan ooit.

Vanavond rond 22.00

GESJEESDEMESSIAS

Bekvechtenin stijlTHEATER ¨¨¨èèThe Marx SistersCompagnie De Koe & Stan. Gezien inCC De Werf Aalst, 12 november. Nogtot 14 januari.

Tijdens een bijeenkomst vanhavenarbeiders in Hyde Parkstaat de dochter van Karl Marxklaar om de massa toe te spreken.In de versie van Compagnie DeKoe & Stan ziet ze haar zus tus­sen de stakers staan en beginnenze een discussie. Dat momentvormt de rode draad in The MarxSisters. Het stuk is gebaseerd opde levens van Laura en Eleanor‘Tussy’ Marx, die de nalatenschapvan hun vader beheerden. Allebeihebben ze zich van het leven be­roofd.De twee vrouwen, heerlijk non­chalant vertolkt door NataliBroods en Sara De Roo, kibbelenover centenkwesties, maar vooralover principes en idealen. Vrij­heid raakt in conflict met devrouwonvriendelijke tijden. Idea­lisme botst met realisme, thuismet de wereld. Van de grote Marxzien we vooral de kleine kantjes.Laura dist een schrijnend beeldop van de ontbering die ten huizeMarx heerste. De revolutionairedenker schakelde consequent hetcollectieve boven het persoonlij­ke.Auteur Willem De Wolf, die ookop de scène tussenbeide komt,voegde een omslachtig raamver­haal toe. We zouden wel eens deillusie kunnen hebben dat hethier om een historische recon­structie gaat!Dus gaat deze voorstelling, trouwaan de speelstijl van Stan en DeKoe, met schokjes vooruit. We ho­ren de ontstaansgeschiedenis vanhet stuk, maar echt ravissant isdie niet.The Marx Sisters gaat uiteindelijkook over de valkuilen van heteenvoudig vertellen van gecompli­ceerde dingen, over artistieke au­thenticiteit en eerlijkheid. Het le­vert vooral een trage start en en­kele zouteloze interventies op.Gaandeweg groeit wel het besefdat dit soort biografische schetsalleen in mootjes geserveerd kanworden: terugschakelend, eenslag om de arm houdend, om danuiteindelijk sterk uit te halen metdilemma’s die vandaag nog altijdactueel zijn.Het mooist zijn de plaagstootjesvan de eloquente zussen, hun es­calerende ruzies. De Roo enBroods demonstreren hier hoe jekan bekvechten in stijl.

GEERT VAN DER SPEETEN

© Sanne Peper

trompet en sax elkaar verdrongen. Boven­dien liet de drummer zijn groove verwate­ren en vergastte hij het publiek op eendrumsolo, de meest gevreesde der cliché­matige kunstgrepen uit het Grote Show­bizzboek.Nog meer kritiek waar de fans ons om zul­len vervloeken? Mja, een bloedeloos ‘Sis­ter’ haalde de vaart uit de show en hetnieuwe ‘New York City’ kwam niet verderdan slaperige tavernefunk. Soortgelijkezwakke broertjes als ‘Dirty white boots’etaleerden niet onmiddellijk de geile, fun­ky Lenny met wie wij zijn opgegroeid. Bo­vendien liet Kravitz de felste zangpartijenover aan zijn gospelzangeressen en schuw­

Lenny Kravitz: één brok seks. © Koen Bauters

DE STANDAARDMAANDAG 24 NOVEMBER 2014 D7