Als mensen denken aan solliciteren, dan zullen de meesten onder ons niet direct een vreudgesprongetje maken. Toch zijn er soms ook leuke en interessante aspecten aan, en daarmee bedoel ik niet enkel het bemachtigen van de begeerde job. Ik mocht bijvoorbeeld op pad gaan voor een kunstzinni-ge ervaring. Ik kreeg de opdracht om een Gentse galerie te bezoeken en hierover een stukje te schrijven. Hiervoor deed ik wel een vreugdesprongetje, vooral nadat ik de juiste galerie had gevonden: Galerie Ganache, een galerie voor kunst en chocolade.

De galerie is gevestigd in een fraai 19e eeuws burgerhuis in de Limburgstraat in Gent. Zodra mijn vriend en ik binnenstapten, bevonden we ons in een ruimte waarin we letterlijk omringd werden door (eetbare) kunst. We werden direct op een zeer aangename en vriendelijke manier ontvangen door galeriehoudster Annelies en ik merkte al snel dat er een zeer laag drempelgehalte was. Geen artifarti hipster gedoe, maar gewoon een warme welkom. Haar glamoureuze toonbank in vlammende natuursteen sprong direct in het oog, vooral toen zij het lichtje aan deed. De galerie bestaat uit twee delen. Het bovenste deel is zowel een lust voor het oog als voor de mond. Ik begon al lichtjes te watertanden bij het zicht van de verfijnde stukjes chocola. Hoe ik deze chocolaatjes zou verorberen zou iets minder verfijnd zijn. Aan de muur werden onder andere be-schilderde doosjes en schilderijen tentoongesteld. Via een smalle trap betraden we het onderste deel van de galerie. Dit was een ruimte zoals ik me vaker voorstel bij een galerie, een frisse expositieruimte met zeer kunstige objecten.

Kunst.

Chocolade.

Smaak.

Veel tegenzin om mijn huiswerk te maken had ik niet. Ik ontdek graag nieuwe dingen en des te meer als daar chocolade bij komt kijken. De combinatie van kunst en chocolade was daarom ook een zeer aan-genaam aspect in mijn zoektocht naar een nieuwe carrière uitdaging. Het was een verfrissende poging van Galerie Ganache om verschil-lende zintuigen van haar bezoekers te prikkelen. Een mooie plek om van kunst en chocolade te genieten en nieuwe smaken te ontdekken.

Door Nina Oosting

De kunstwerken riepen sterke gevoelens bij mij op van een no-gal melancholische en onheilspellende aard. De personages le-ken net alsof ze iets achterhielden maar probeerden me tege-lijkertijd mee te lokken in hun geheimzinnigheid. De dingen leken niet zoals ze waren. Mijn favoriete werk was bijvoorbeeld een ets van een plein in Barcelona. Maar hetgene wat men zag was een lichte open plek diep in een bos. Niet bepaald het soort plek dat je in Barcelona zou tegenkomen lijkt me toch. Op die manier heeft de kunstenares realiteit en fantasie gemixt om haar eigen realisme te creëren. En aangezien ik toch een duister kantje heb, vond ik het werk van Maria De Gier zeer intrigerend.

Ook de verschillende technieken waar ze gebruik van heeft ge-maakt waren zeer interessant. Zo heeft ze naast de schilderijen ook litho’s en etsen gemaakt. Als drager van de afbeeldingen heeft ze niet enkel voor canvas en papier gekozen, maar heeft ze ook oude doosjes gebruikt die, zoals ik eerder vermeld heb, boven in de bar hingen. Elke afdruk van haar etsen of litho’s was uniek. Zo was voor haar niet enkel de eerste druk de beste, maar maakten de verschil-lende veranderingen (zoals de blauwer wordende tint van de inkt) in de volgende drukken eveneens deel uit van het kunstwerk zelf.

Natuurlijk kon ik deze galerie niet verlaten zonder eens te proeven van de andere kunst. Genietend van het mooie weer, het schitterende uitzicht van de Sint-Baafskathedraal en de overheerlijke smaken die de chocolatiers hebben verwerkt in hun kunstige stukjes cacao, hebben we ons plezierig bezoekje afgerond met relaxend terrasje chez Ganache. De ervaring heeft ons enorm gesmaakt. En natuurlijk het doosje pralines voor onderweg ook.

De kunstenaar die geëxposeerd werd op dat moment was de uit Nederland afkomstige Maria De Gier. Daar voelde ik alweer een aan-trekkingskracht die me tot deze specifieke galerie heeft gelokt: net als op een camping worden Hollanders automatisch tot elkaar aangetrokken. De figuren die zij heeft afgebeeld, met hun lange ledematen en vergrote ogen, deden me nogal denken aan het werk van Egon Schiele, maar op een toch ietwat liefelijkere manier. Nochtans waren er ook een aan-tal sierlijke elementen die me enigszins wat Jugenstilachtig aandeden. Annelies vertelde dat de kunstenares vaak haar eigen familie als onder-werp heeft gebruikt maar dat ze ook onbekende mensen, bijvoorbeeld uit de lokale supermarkt, heeft afgebeeld. Hoewel haar werk een aantal duidelijke onderwerpen vertoonde zoals bescherming en geborgenheid, was het de bedoeling van de kunstenares om de bezoeker de vrijheid te geven om hun eigen interpretaties te vormen. Dat was ook de reden waar-om ze geen titels gebruikte. Bijvoorbeeld: bij een bepaald werk van een lange naakte figuur naast een klein hutje in de natuur zag ik persoon-lijk het duistere beeld van een opgehangen man. Annelies en mijn vriend zagen een vakantieganger. Ik was duidelijk niet het zonnetje in huis…