BilgiyurduGençlik Dergisi

YIL: 2 SAYI: 10 KASIM - ARALIK 2008 İKİ AYDA BİR YAYIMLANIR ÜCRETSİZDİR

BilgiyurduBilgiyurdu

2İç

inde

kile

r

BİLGİYURDUGENÇLİK DERGİSİ

YIL: 2 SAYI: 10KASIM - ARALIK 2008İKİ AYDA BİR ÇIKAR

ÜCRETSİZDİR.

SAHİBİ:Bilgiyurdu Gençlik Eğitim ve Kültür

Derneği Adına Dernek BaşkanıMustafa ÖZTÜRK

YAZI İŞLERİ MÜDÜRÜ:Mustafa İLHAN

YAZIŞMA ADRESİ:Sahabiye Mahallesi Otağ Sokağı

Kamer Apt. A Blok Nu: 4/3 Kocasinan/KAYSERİ

TELEFON:(0352) 232 32 67

WEB:www.bilgiyurdu.org.tr

E-POSTA:bilgiyurdu@hotmail.com

GRAFİK TASARIM:DEĞİŞİM AJANS(0352) 336 08 48

www.degisimajans.net

BASKI:ORKA MATBAACILIK SAN. TİC.

LTD.ŞTİ.OSB 43. Cad. No: 11 KAYSERİ

(0352) 322 17 00

Yazılar yayınlansın ya da yayınlanmasın iade edilmez.

Yazılarda kısaltma yapılabilir. Hu-kuki sorumluluk yazarlara aittir.

İÇİNDEKİLERMustafa ÖZTÜRKTürk’e Kefen Biçenler ...................................................................3

Prof.Dr. Cihan DURASömürgeci Kristof Kolomp ............................................................4

Yrd.Doç.Dr. Kadir ÖZDAMARLARReisü’l-Kurra Hafız Mahmud Mahir Kuşçulu .................................7

Yrd.Doç. A. Vehbi ECERİstiklal Marşına Saygı .................................................................10

Mustafa ÖZTÜRKHomojen Bir Ermenistan İçin Kaç Türk Öldürüldü? .....................12

Mustafa Aykut AKŞİTEkonomik Krizler (1) ..................................................................14

Fazıl Ahmet BAHADIRHudut Namustur (Şiir) ................................................................16

Özlem AKŞİTBir Gençlik Daha Var ..................................................................17

Yılmaz KUZUGÜDENLİOĞLUMülkiyet Sistemi ........................................................................19

İbrahim GÜNGÖRYaratıcılık ve Öğretmenin Rolü ...................................................20

Yunus Emre ÖZKANTürk Ölür, Türklük Yaşar ............................................................22

Hasan Sami BOLAKHem Sevmeyecek, Hem de İt Gibi Bacak mı Kapacaksın? ...........24

Mustafa İLHANDünya Ekonomi Bunalımları ve Türkiye ......................................25

Osman KARABABACanavarlar ve Sfenksler ..............................................................27

Yusuf BİLTEKİNİşbirlikçi Artin Kemal ..................................................................28

Hakan BOZDOĞANKapitalizmin Sonu ve Türkiye .....................................................29

Dr. İhsan YAŞA“Yiğitliğin Ölçüsü” Üzerine ........................................................31

Ali Şükrü TUNÇELYağlı Tohum Bitkileri ve Türk Tarımındaki Önemi .......................33

Ahmet KAPLANAnlayana (Şiir) ...........................................................................35

Ahmet ALTAYMusiki Mecmuası .......................................................................36

Ayşegül ERDOĞANHakimiyet Kimin?.......................................................................37

BİLGİYURDU

3

İnce

lem

e

Bazen olaylar öyle üst üste ve yan yana geli-yor ki “Bunlar tesadüf mü, yoksa büyük bir planın uyumlu parçaları mı?” diye düşünü-

yorsunuz. Geçtiğimiz günlerde de böyle oldu.

Birinci olay: Abdullah Öcalan’ın İmralı’da kötü muamele gördüğü iddiasıyla, bölücü örgütün birçok kentte ayaklanmayı andıran büyük eylemler yapması;

İkinci olay: Bölücü örgütün siyasi uzantısı olan DTP’nin TBMM’de “Kürtçe program, Eyalet sistemi önerisi, Demokratik özerklik” adını taşıyan broşürü dağıtması;

Üçüncü olay: Sözde İslamcı ve İkinci Cumhuri-yetçi bazı yazarların gazetelerindeki köşelerinde ve televizyonlarda “Kürt kimliğinin tanınması, Kürtçe eğitime geçilmesi ve Kürtlere daha çok demokra-si” gibi söylem ve talepleri;

Dördüncü olay: MİT eski Müsteşar Yardımcısı Ce-vat Öneş’in NTV’de Can Dündar’la yaptığı mülakat… Öneş diyor ki: “Öncelikle yeni Anayasa yapımına ih-tiyaç var. Temel felsefesi evrensel değerlere bağlı olan bir anayasa. Ancak temel maddelerinde her-hangi bir kimliğe ayrıcalık tanıyan maddeleri ol-mamalı.”

Beşinci olay: Can Dündar’ın “Mustafa” adlı bel-geselinin gösterime girmesi… Atatürk’ü Türk halkının gözünden düşürmek amacıyla hazırlandığı anlaşılan bu belgeselde “Mustafa Kemal’in Kürtlere özerklik sözü verdiği” iddiasının yer alması…

Bu olayların kısa bir zaman diliminde art arda dizilmesi tesadüf olabilir mi? Elbette olamaz. Çünkü bu olayların failleri aklı başında insanlardır ve her ne yapmışlarsa bilinçli olarak yapmışlardır. Bu da bize, Türkiye’yi parçalamak için bir planın devrede olduğu-nu gösteriyor.

Sinsi planda anahtar sözcük “demokrasi”… On binlerce kişinin ölümüne yol açan Abdullah Öcalan da “demokrasi” diyor. Türkiye’de herkes kanun önünde eşittir. Biz, bu kelimeyi ağızlarına sakız edenlerin ama-cını çok iyi biliyoruz.

ABD’de Türkiye’nin doğusunu Kürdistan olarak gösteren haritalar, çalışma masalarında dolaşıyor.

Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün şeref konuğu ol-duğu Frankfurt Kitap Fuarı’nda yine Kürdistan haritası sergilenmiştir.

Bunlara karşı, Türkiye’nin birlik ve bütünlüğü-nü korumakla görevli her kurum ve her makamdan tavır ve tepki beklerdik. Yoksa, biz vatanseverlerin-

milliyetçilerin de sokaklara inmemizi mi bekliyorlar?

Tüm yetkililer önce Anayasa’yı iyice okumalı, özel-likle de Başlangıç bölümünü ve değiştirilemez mad-deleri… Çünkü onlar devletin temelleridir. Bu temeli sağlamlaştırmak, en önde gelen görevdir. Bu değişmez ve değiştirilemez maddelere karşı çıkanlar veya Türk’ süz bir anayasa düşleyenler de hangi makam ve mevki-de bulunurlarsa bulunsunlar Türk milletinin düşman-larıdırlar.

Can Dündar’ın “Mustafa” belgeseli, adından içe-riğine kadar Atatürk’ün aziz hatırasına bir saygısızlık… Ayaklanma provalarının yapıldığı bir günde, “Mustafa Kemal’in özerklik vaat ettiği” yalanı ise, hem Atatürk’e hem de Onun kurduğu millî devlete ihanettir. Çünkü böyle bir şey yok. Eğer böyle bir şey olsaydı, Mustafa Kemal, onlarca Kürt ayaklanmasını ordu sevk ederek silah zoruyla bastırmaz, özerklik vererek sorunu hal-lederdi.

Atatürk, Türk kavramına dayanan millî bir devlet kurdu. “Türkiye Cumhuriyetini kuran halka Türk milleti denir.” diyerek de “millet”ten ne anladığını açıkladı. O’na göre, “Diyarbakırlı, Vanlı, Erzurumlu, Trabzonlu, İstanbullu, Trakyalı, Makedonyalı, hep bir ırkın evlatları, hep aynı cevherin damarlarıdır.” Ülkesinin iyiliğini isteyen adam, işte böyle konuşur. Millî birlik, işte böyle sağlanır.

Atatürk, her çeşit bölücülüğe şu sözlerle karşı çık-mıştı: “Bugünkü Türk milleti siyasi ve içtimai cami-ası içinde kendilerini Kürtlük fikri, Çerkeslik fikri hatta Lazlık fikri veya Boşnaklık fikri propaganda edilmek istenmiş vatandaş ve millettaşlarımız var-dır. Fakat mazinin istibdat devirleri mahsulü olan bu yanlış tevsimler, birkaç düşman aleti, mürteci beyinsizden maada hiçbir millet ferdi üzerinde te-ellümden başka bir tesir hasıl edememiştir. Çün-kü, millet efradı da umum Türk camiası gibi aynı müşterek maziye, tarihe, ahlaka, hukuka sahip bu-lunuyor.”

Türk halkının en büyük ortak değeri olan Atatürk’e işte bunun için saldırıyor, onun fikirlerini işte bunun için unutturmaya çalışıyorlar. Türklüğünün bilincinde olan bizler de yine onun fikirleriyle ve O’ndan aldığı-mız ışıkla Türkiye üzerinde sahneye konan projeleri, hazırlayıp uygulamaya çalışanların beyninde parçalaya-cağız.

Biz, ilkokul sıralarından beri, “Varlığım Türk var-lığına armağan olsun.” diye ettiğimiz yeminleri unut-madık.

TÜRK’E KEFEN BİÇENLERMustafa ÖZTÜRK

Gündeme Bakış

4İn

cele

me

SÖMÜRGECİ KRİSTOF KOLOMB’UN AVRUPA’SI NASIL

BİR AVRUPA İDİ? Prof.Dr. Cihan DURA - www.cihandura.com

Bundan önceki birçok yazımda Batı’nın geçmişte işlediği insanlık suçlarını di-lim döndüğünce duyurmaya çalıştım

yurttaşlarıma. Neden gerekli gördüm bunu? İki sebepten dolayı: Birincisi, dünyadaki her varlık gibi Batı’nın da iyi tarafının yanında, kötü tarafı da var. Ancak kötü tarafı, Batı’nın çirkin yüzü özenle gizlenir insanlardan. Oysa her gerçeğin tam olarak bilinmesi gerekir. İkinci sebep, ABD başta olmak üzere, birçok ülkede Türkiye aleyhine çıkarılan ya da çıkarılmak istenen “soykırım” yasalarıdır. Bu girişim benim çok ağırıma gidiyordu, tabiî bizim yöneticilerimizin bu konudaki akıl almaz pasifliği de… Bir tepki ortaya koymalıydım, asıl soykırım suçlularının onlar, batılılar olduğunu halkıma du-yurmalıydım.

Avrupa bize bilinçli olarak çok yanlış tanıtılır. Uygarlığın, bütün yüksek değerlerin beşiği olarak gösterilir o. Uygarlık yönü her fırsatta vurgulanır. Diğer yönü, barbarlık yönü ise olabildiğince gizle-nir. Oysa Batı ne kadar uygar ise, o kadar da bar-bardır. Onun için ben Batı’yı ikiye ayırırım, Gü-zel Batı, Çirkin Batı diye… Ne var ki bizim çoğu

aydınımız Batı’ya çarpık bakar. Bu sözde aydınlar kendi milletlerini yerden yere çalarken, Batı’ya toz kondurmamakta birbirleri ile yarışır. Bunlar Attila İlhan’ın “Batı’nın manevi ajanları” olarak damgaladığı kimselerdir.

Sömürgeci Avrupa’nın barbarlığından, insanı insanlığından utandıracak pek çok örneği şu ki-taplarımda verdim: Sömürgeleşen Türkiye(2004), Düşmanı Çağırdılar Satıldık Uyanın (2005), De-rin Komplo: Türkiye’nin Yeniden İşgali(2008). Son kitabımda yer alan iki örneği, Batı’nın kanın-daki ve özündeki vahşeti çok iyi yansıttığı için bu-rada da vermeden geçmek istemiyorum:

Kristof Kolomb’un Yeni Dünya’ya ayak bas-masından sadece 20 yıl sonra, bir İspanyol serü-venciye göre İspanyol istilacıların, Kızılderilileri soymak ve mahvetmek, bölgeyi yerle bir etmek için yaptıkları her şey yazıya dökülseydi, ne kâğıt yeterdi, ne de zaman. Bu İspanyol, sel gibi akıtılan yerli kanından bizzat kendisinin de haz duyduğu-nu kaydetmekten de utanmamıştır. Yazar Tzvetan Todorov 1492’deki olaylar hakkındaki çalışmasın-da Hıristiyan Avrupalının şu vahşetini anlatarak

Avrupa bize bilinçli olarak çok yanlış tanıtılır. Uygarlığın, bütün yüksek değerlerin beşiği olarak gösterilir o. Uygarlık yönü her fırsatta vurgulanır. Diğer yönü, barbarlık yönü ise olabildiğince gizlenir. Oysa Batı ne kadar uygar ise, o kadar da barbardır.

5

İnce

lem

e

başlar: Yüzbaşı Alonso Lopez, Bacalan Savaşı sı-rasında genç ve güzel bir Kızılderili kadını esir alır. Kadın, savaşa katılan kocasına kendisin-den başka hiçbir erkekle birlikte olmayacağına söz vermiştir. Lopez çok dil döker kadına; ancak boyun eğdiremez. Bunun üzerine zavallı kadın vahşi ve aç köpeklerin önüne atılır. Bundan daha korkuncu olur mu ey okur? Olur!... Okuyunca da insan, insanlığından utanır: 1864 yılının bir günü, Amerika’dayız. Doğu Colorado’da sakin bir derenin kenarı... Küçük bir Kızılderili çocuk oynuyor orada; ta ki Amerikan askerleri gelene kadar. Süvarilerden biri daha sonra, olup biteni anlatıyor: Arkadaşlarım yakalayabildikleri ka-dın ve çocukları öldürdüler. Kaçmaya çalışan-lar arasında küçük bir Kızılderili çocuk vardı, üç yaşlarında olmalıydı. Büyükler önde gidiyordu, küçük çocuksa peşlerinden. Bir Amerikan askeri atından inerek tüfeğini çıkardı ve ateş etti çocu-ğun üzerine, ancak isabet ettiremedi. Başka biri çıktı ortaya, “bir de ben deneyeyim” dedi, “belki ben vurabilirim veledi.” Diz üstü çöküp ateş etti, ancak o da başaramadı. Sonunda üçüncü biri çıkageldi. O da benzer şeyleri geveleyerek tetiği çekti. Minik Kızılderili kanlar içinde yuvarlandı kumların üzerine.

İnsan bunları okuyup öğrenince yüreği yanar, boğazı düğümlenir, gözleri yaşarır, hınçla dolar ve aklına türlü sorular gelir. Benim aklıma gelen so-rulardan biri şudur: Böylesine vahşetlere imza at-mış olan insanlar nasıl bir dünyadan çıkıp gel-miş olabilir? Yaşadıkları toplum nasıldı, hangi koşullarda yetişmişlerdi? Nasıl bir ruh hali için-deydi bu kana susamışlar?

İşte okumakta olduğunuz yazının konusu budur, kısaca şu soruyu yanıtlamaktır: 1492 yı-lında Amerika istikametinde, altın ve zenginlik hırsıyla yola çıkan Kristof Kolomb döneminin Avrupa’sı nasıl bir Avrupa idi?

Yararlandığım temel kaynak, “Güzel Batı”dan bir yazarın, David E. Stannard’ın şu ünlü kitabı-dır: Amerika’nın Soykırım Tarihi, (Çeviren: Şa-ban Bıyıklı), Gelenek Yayıncılık, İst., 2004, s.111 ve dev.

Sorumuzun yanıtı şu oluyor: Kristof Kolomb’un yetiştiği Avrupa bir hastalık ve sefalet dünyasıydı; her yerde soygun ve şiddet kol gezi-yordu, her yerde taassup ve yoksulluk, altın hırsı hâkimdi.

I) HASTALIK VE SEFALET

Kristof Kolomb 3 Ağustos 1492’de Palos’tan

Atlantik’e doğru yola çıkarken, arkasında bıraktı-ğı İspanya; halkının çoğu için bir şiddet, sefalet, ihanet ve hoşgörüsüzlük ülkesiydi. Yalnız o mu, Avrupa’nın diğer ülkeleri de öyleydi, onlar da İspanya’dan hiç de farklı değildi.

Veba ve çiçek hastalığının salgınlar şeklinde ortaya çıkışı; grip, kızamık, difteri, tifüs, tifo ve başka hastalıkların olağan saldırıları ile birleşerek, Avrupa kentlerini kasıp kavuruyor; oralarda yaşa-yanların on binlercesini tek bir seferde alıp götü-rüyordu.

Kıtlık ve hastalık bütün Avrupa’da çok yaygın-dı.

Refah uçurumları vardı insanlar arasında: Zenginler yiyip içiyordu, hem de ifrat derecesin-de. Geniş sofralarında tıkınırken, yüzlerce aç göz de onları seyrediyordu. Nüfusun çoğunluğu açlık-tan kırılıyordu. Kırsal bölgelerde insanlar küme-simsi, ilkel evlerinde kara ekmek ve kök yiyerek yaşıyorlardı.

Yol kenarlarında durgun suyla dolu hendek-ler XV. Yüzyıl şehirlerinde -daha sonraki yüzyıllar-da da- umumi lağım işlevini görüyordu. Geniş ve derin çukurlarda yoksulların cesetleri yan yana, üst üste istifleniyordu; bu çukurlar ancak tama-men dolunca kapatılıyordu. Bunlardan özellikle çok sıcak, nemli mevsimlerde ve yağmurdan son-ra yükselen koku çok iğrençti. Aramızdan bir in-sanın bu dönemin bir Avrupa şehrini ziyaret etti-ğini düşünelim. Yalnız, insan ya da hayvan, açıkta bırakılan ölülerin iğrenç koku ve görüntüsünden değil, canlı olanların görüntü ve pis kokusundan da tiksinir, nefret ederdi. O çağlarda Avrupalıların çoğu, ömürleri boyunca bir kere bile yıkanmaz-dı. Körlük, sakatlık, kötürümlük, diş çürüklüğü, süreğen mide hastalıkları, kötü nefes kokusu, çı-ban, uyuz, diğer cilt hastalıkları,… son derecede yaygındı.

II) SOYGUN, ŞİDDET VE TAASSUP

XV.ve XVI. Yüzyıl Avrupa şehirleri birer hırsız ve eşkıya yuvasıydı. Her türden tehlikeli ayakta-kımı insanlar, kent ve köylerin asayişini sürekli bozuyordu. Çoğu şehirde her köşe başında suç işleniyordu. En çok görülen soygun tekniklerin-den biri ağır bir kayayı ya da bir duvar taşını bir pencereden kurbanın başına atmak ve ardından parası ile diğer kıymetli eşyasını soymaktı. Kıtlık yıllarında şehir ve kasabalar yiyecek ayaklanmala-rına sahne oluyordu. 1524’de patlak veren Köylü Savaşı’nda 100 000’den fazla insan ölmüştü.

6İn

cele

me

Yaygın şiddet bazen son derecede sapkınca bir nitelik kazanıyordu. Günlük olaylardan olan cadıların yakalanıp diri diri yakılmasına ek olarak, 1476’da Milan’da bir adam kudurmuş bir kalaba-lık tarafından parça parça edilmiş, koparılan or-ganları -inanılacak gibi değil ama- kendisini par-çalayanlar tarafından yenilmişti. Paris ve Lyon’da Fransız Protestanlar koyun gibi boğazlanmış, tür-lü uzuvları sokaklarda alenen satılmıştı. Daha baş-ka işkence ve yamyamlık patlamaları hiç de nadir değildi.

Kristof Kolomb’un, deniz macerasına des-tek bulmak için bütün Avrupa’yı dolaştığı yıllar, İspanya’da Engizisyon’un azdığı yıllardı. Bu ül-kede ve Avrupa’nın herhangi bir yerinde kudretli olanların gözünden düşenler, özellikle de Hıris-tiyan olmadıklarına inanılanlar; korkunç işken-celere maruz bırakılıyor, en ustalıklı yöntemlerle darağacında, kazıkta ya da işkence sehpasında öl-dürülüyorlardı. Diğerleri ise eziliyor, kafaları ke-siliyor, canlı canlı derileri yüzülüyor, asılıyor veya bağırsakları çıkarılarak parçalanıyordu.

İngiltere’de ve bütün Avrupa’da nüfusun ne-redeyse üçte biri cadılıkla suçlanmıştı. Sevgiden çok, nefret yaygındı. Bayram eğlencelerinden biri 10-15 kediyi canlı canlı yakmaktı.

III) YOKSULLUK VE ALTIN HIRSI Kristof Kolomb’un yaşadığı Avrupa’da yok-

sullukun kol gezmediği yer yoktu. Evsiz fakirler her kış kendilerini forsa olarak satlığa çıkarıyor, daha şanssızları kış aylarında donarak ölüyorlardı. Çocuk ölüm oranları çok yüksekti. Bakılamayan on binlerce çocuk gübre yığınları üzerinde ya da yol kenarlarındaki hendeklerde ölüme terk edili-yor, bir kısmı da köle olarak satılıyordu. XIV. ve XV. yüzyıllarda yapılan köle ticaretinde köleleştirilen yetişkinlerin yanı sıra Doğu Avrupalı, özellikle de Romanyalı çocuklar revaçtaydı.

Öte yandan, zenginlerin de kendilerine özgü sorunları vardı. Onların da gözünü altın ve gümüş hırsı bürümüştü. Dört yüzyıl önce başlayan Haçlı Seferleri zengin Avrupalıların -ipek, baharat, pa-muklu, parfüm, mücevherat, uyuşturucu gibi- eg-zotik ve lüks mallara büyük ödemeler yapmalarını gerektiren maddî zevklere karşı iştahını kabartı-yordu. Avrupalılar için altın bütün yönetimin güç kaynağı, aklı ve ruhu, özü ve hayatı idi.

Anavatanı İtalya olan, Kristof Kolomb adlı eski köle tüccarı ile onun tayfalarının, Ağustos 1492’de İspanya’nın Palos limanından denize açılırken ar-kalarında bıraktığı Batı işte bundan ibaretti! Bu; muazzam sayılarda insanın öldürüldüğü, geride kalanların ise hastalıklardan kırıldığı bir dünya idi. Çoğunlukla zenginlerden başka hiç kimsenin karnının doymadığı, zenginlerin ise altın peşinde koştuğu bir dünya idi.

SONUÇ

Gözlemlerimi yaptım, şimdi sıra bulgu ve yo-rumlarımda.

Bir genelleme ile Çirkin Avrupa’nın şu temel karakterlerini belirleyebiliriz: Bâtıl inançlar, hu-kuksuzluk, acımasızlık, adaletsizlik, zenginlik hırsı,…

Yorumlarım ise şunlar:

i) Çirkin Avrupa’dan bugün de elbette her türlü cinayet beklenebilir. Nitekim gittikleri her yerde bu karakterlerini ortaya koymuşlardır. Çün-kü hukuksuzluk ve acımasızlık onların genlerine, kültürlerine işlemiştir. İşte Vietnam, Afganistan ve Irak’ta, Afrika’da yaptıkları, işte Türkiye’de PKK cinayetlerine verdikleri destek. Bunlar geçmişte-ki marifetlerini hiç aratıyor mu? Dünyada bugün neden açlık ve sefalet var, ölüm var? Çirkin Batı ve dahilî bedhahlar yüzünden.

ii) Kristof Kolomb’un yaşadığı Avrupa in-sanda tiksinti uyandırıyor. Ancak bugünkü güç-lü ve maddî refah içinde yüzen Batı da böyle bir Avrupa’dan doğmuştur. Peki nasıl başardılar bunu? İki önemli faktörü bir araya getirebildiler: Bilimsel ilerleme ve sömürgecilik.

Bu, günümüzün yoksul Çevre ülkeleri, Türki-ye için bir örnek olabilir mi? Evet olabilir, şöyle:

-Mürşit olarak bilimi alacağız.

-Batılı sömürgecilere ve onlarla işbirliği yapan dahilî bedhahlara baş kaldıracağız.

Başka çıkar yol göremiyorum.

7

İnce

lem

e

Reisü’ül Kurra:

HAFIZ MAHMUT MAHİR KUŞÇULUYrd.Doç.Dr. Kadir ÖZDAMARLAR

Kayseri’nin Anadolu coğrafyasında önemli bir yeri vardır. Selçuklu hü-kümdarları sefere buradan çıktıkları

için darü’l feth/fetih kapısı, birçok ilim adamı bu-rada yetiştiği için makarr-ı ulema /âlimler beşiği sıfatları verilmiştir.

Kayseri, kaybolanların dışında bugün ayakta kalan sekiz adet medresesiyle önemli bir eğitim merkezidir. Bu medreselerde nice değerli ilim adamları görev almışlar ve yüzlerce, binlerce öğ-rencinin yetişmelerini sağlamışlardır.

Kayseri’de, özellikle dini eğitim ve öğre-timinde önemli bir isim de Kurra Hafız Mahmut Mahir Kuşçulu’dur. Din derslerinin kaldırıldığı, Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin şekillendiği dö-nemlerde bir küçük mescitte başlayıp büyük ca-milerde ve evinde talep eden gençlere yılmadan Kur’an-ı Kerim öğreten, meşhur Taşcıoğlu Kur’an Kursu’nun temelini atan, yüzlerce, binlerce hafı-zın yetişmesine sebep olan değerli bir hafızımız-dır. Hayatı hakkında daha önce bir gazetede(1) hayatı hakkında kısa bir araştırmamız yayınlanmış-tı. Ancak zaman içerisinde yeni bilgilere ulaştıkça, hayatı daha da aydınlandı.

Kuşçulu Mahmut Efendi adıyla yaygın şöh-reti olan bu hocamızın esas namı ve adı: Hafız Mahmut Mahir Kuşçulu’dur. 1287/1870 yılında Kayseri’de doğmuştur.(2) Babası Kuşçulu-zâde Süleyman Efendi, annesi ise yine Kayseri’li Pembe Hanım’dır.

Tahminen 1890 yılında askere alınmış ve İs-tanbul Selimiye Kışlası’nda askerliğini yapmıştır.(3) Dokuz yıla yakın İstanbul’da kalmışdır. Bu arada meşihat imamı Hafız Aciz Efendi namıyla anılan Hafız Mustafa Ragıp Efendi’nin tedrisinde bulunmuştur. Burada pişmiş ve Kur’an-ı Kerim’e vakıf bir sevdalı olarak Kayseri’ye dönmüş ve Hacı Torunağazade Hacı Nuh Efendi’nin kızı Sâre Hanım’la (1882–1960) evlenmiştir. Bu evlilikten dört çocuğu olmuştur:1.Süleyman Kuşçulu (1319 / 1901–1978), 2. Pembe Kızılçeç (1323/1905–1986), 3. Gülsüm Özkök (1325/1907- 1975), 4.

Akhanım Karaçağlar (1336/1917-).

Görevine önce öğretmen olarak baş-lamış, daha sonra da Tutak Mescid’inde ve Kayseri’nin ünlü ca-milerinde hem imam-lık yapmış, hem de Kur’an-ı Kerim öğreti-minde görev almıştır. 1932 yılında emekli olmuş ve daha sonra da aynı hizmetlerine başka mekânlarda devam et-miştir.

1945 yılına kadar Kayseri’de kalmış ve aynı yıl hastalanmıştır. İkinci defa ailesiyle birlikte İstanbul’a gitmiştir. Burada 1368 / 01.01.01949 yılında ölmüştür. Kayseri Asrî Mezarlık’ta mezarı olmasına rağmen, Edirnekapı Mezarlığı’na defn edilmiştir.

Ölümü üzerine Hulusi Satoğlu on dört bent-lik bir mersiye yazarak hocanın meziyetlerini an-latmıştır:

“Kıraat ilminin üstâdı külliEylemiştir terk-i âlemi fâniNice eş’ar-ı hakk kıldı tecelliAğlattı binlerce ehl-i imânı

.....................

Diye başlayan bu uzun mersiye:Ne hacet vasf etmek böyle bir kuluYetişir kalbimiz firkatle doluHakir bendeyim soyu SatoğluHaddim olmayarak yazdım destanı”

bendi ile mersiye sona ermektedir.

İlk tahsilini ve hafızlığını Kayseri’li Peşe-ker Hoca’dan almıştır.(4) Ayrıca birçok hocadan da ders görmüş ve özellikle Arapça’sını ilerlet-miştir. Daha sonra medrese tahsilini Melikgazi Medresesi’nde görmüştür. Sözlü bilgilerden edin-diğimize göre Hacı Torun, Küçük Hacı Hafız gibi

8İn

cele

me

zamanın önemli hocalarından da Kur’an-ı Kerim talim etmiştir. Fakat askerlik hizmeti için gitti-ği İstanbul’da meşhur meşihat imamı Hafız Aciz Efendi namıyla tanınan Hafız Mustafa Ragıp Efen-di ile tanıştırılması hayatında bir dönüm noktası olmuştur. Yetişmesinde ve manevi havayı tenef-füsünde, olgunlaşmasında, hocaları içerisinde herhalde Aciz Mustafa Efendi ( - )’nin ayrı bir yeri vardır Tam dokuz yıl yazlı-kışlı süren tahsil-lerini müteakip, âşere(5), tahrip(6) ve kıraat(7) ilimlerinden mezun olmuşlardır. Aciz Mustafa’nın Arapça,tefsir ve hadis ilimlerindeki gücü Mahmut M.Hoca’ya çok yansımıştır. Zaten bu hocasından; Fatiha-ı Şerife’den başlayarak maharic-i hurufu öğ-renmiş ve ayrıca aşara ile takrib okuyarak Kur’an’ı hatmetmeyi başarmışdır.

İlk görevine İstanbul’da kaldığı sırada Sü-leymaniye Camii’nde. arzu edenlere ilm-i kıraat öğreterek başlamıştır. Daha sonra Kayseri’ye gel-diklerinde 23.10.1317/1900–01 Kayseri İdadisin-de açık bulunan mubassır(8) kadrosuna, imtiha-nı kazanarak atanmıştır.(9) Bu kadroda çalıştığı süre içerisinde zaman zaman ulûm-ı diniye der-

sine de girdiği anlaşılıyor.1321/I903 tarihli Maarif Salnamesi’nde bu kadroda Hafız Hilmi Efendi gö-rülüyor.

Yazmış olduğu biyografisinde bu görevde 1330 / 1911 yılına kadar kaldığı görülüyor. O hal-de bu görevi daha sonra Kayseri İdadisi’nin ikin-ci katı yapılınca Hafız Hilmi ile beraber devam ettirmişlerdir, diyebiliriz. Aynı zamanda o günün şartlarında öğretmen az olduğu için hoca iki gün Ahmet Paşa ile Terakki Mekteplerinde; bir gün de Darü’l-İrfan Mektebi’nde 100 krş. Maaşla görev yapmıştır. Bu okullardaki hizmeti on iki yılı bul-maktadır.

01.09.1331/1915–16 yılında nakli Darü’l-

Hilafe / Kayseri Medresesi’ne yapılmıştır. Bu med-resedeki görevi, hazırlık sınıfının başöğretmenliği idi. Ayrıca bütün sınıfların ulûm-ı diniye ve tertibü’l-kıraat dersleri de kendisine verilmiştir Akşamları da kendisine müracaat edenlere Kur’an-ı Kerim, tecvit, muharic-i hurûf okutmuştur. Yine bir yazı-dan anlıyoruz ki(10), Tacettin Mahallesi’nde Hacı Kolağasıların evinin selamlığında açılan erkek ilkokulu olan Fevziye Mektebi’nde de başöğret-menlik yapmıştır. Aynı okulda Mustafa Zamantılı, Halis Zeki Çivicioğlu, Yahya Palamutoğlu da öğret-menlik yapmışlardır. 1914’de İdare-i Hususiye-i Vilayet Kanunu / İl Özel İdare Kanunu uygulandı-ğında idadiler, darü’l-muallimatlar, iptidaiyeler mâlî yapıları, illerin özel idare bütçelerine bırakıl-mıştır.

1332/1916’da Belediye Başkanı(11) İmam-zâde Mehmet Bey zamanında yoksullara yar-dım etmek amacıyla(12) Kayseri Muin-i Fukara Cemiyeti(13) kurulmuştu. Bu cemiyet aynı zaman-da eğitime de önem vermiş ve hafız yetiştirmek amacıyla Darü’l-Huffaz Mektebi’ni(14) açmıştır. Mahmut M. Hoca da bir taraftan medresedeki gö-revini yaparken, diğer yandan da bu okulda görev almış ve uzun süre devam etmiştir. Burada birçok hafız yetiştirmiştir. 1924 yılında Tevhid-i Tedrisat Kanunu (Eğitimde Birlik Kanunu) çıkınca birçok okul kapatılmıştır. Kapatılan okullar arasında bu okul da vardır. 04.06.1335/1919’da öğretmenliği son bulmuş fakat hafızlık okulundaki görevine de-vam etmiştir. Hoca bu görevine devam ederken akşamları da evinin yakınındaki Tutak Mescidi’nde hafız yetiştirmeye devam etmiştir. Bu görevi esna-sında Kur’an-ı Kerim’e hâkimiyeti ve okumadaki mahareti, sesinin güzelliği, vakarlı hali dolayısıy-la Kayseri Müftülüğünce açılan Kur’an Kursu’nda görev almıştır. 1932’de öğretmenlik ve imam-hatiplik görevlerini birleştirerek, emekli olmuş-tur. Emekli olduktan sonra da bu görevini devam ettirmiş, birinci imam-hatip olarak 21 yıl Hunat Hatun Camii’nde çalışmıştır.

1940 yılından itibaren İmam-hatiplik göre-vi yanında; boş zamanlarında da Hunat Hatun Medresesi’ndeki Matbah Emini Hacı Halil Efendi Kütüphanesi’nde hem hafız yetiştirmeye, hem de aşere, takrip ilimlerini okutmaya devam etmiştir. Kendisi bir vesile ile başlangıçtan 1945 yılına ka-dar devam eden Kur’an-ı Kerim öğretmenliğinde ”…benden talim-i Kur’an edenler ve hıfzını ik-mal edenler yedi bini geçti ve sekiz bine yaklaş-tı.” demiştir.(15) 1941-45 yılları arasında da Ulu Camii’de görevlendirilmiştir.

9

İnce

lem

e

Tahminen 1945 yılında yorgun düşmüş ve resmi hayattan çekilmiştir. Fakat bütün ömrünü Kur’an-ı Kerim’i öğretmeye adamış olan Kuşçulu Hoca ölümüne kadar Kur’an-ı Kerim öğretmeye ve hafız yetiştirmeye gayret göstermiştir.1946’da ikinci defa İstanbul’a gelmiş ve İstanbul ulemâsı tarafından Reisü’ül Kurra Kürsüsü’ne oturtulmuş-tur. Ölümüne kadar da bu kürsüde kalmıştır.

Sadece Kayseri’de değil İstanbul, Ankara gibi önemli şehirlerimizde de önemli hafızlarımızın yetişmesine sebep olan hocanın tedrisinden ge-çen ve Kayseri’nin dini hayatına imzasını atmış ulemadan: Ahmet Leblebici, Ahmet Sade, Amaratlı Mehmet Karaca ve Bilâl, Esat Geredeli, Hacı Se-yit, Hacı Zühtü, İzzet Hafız, Koccağızlı Eyup Hafız, Muharrem Keçeci, Mustafa Şerbetçioğlu, Müftü Mehmet Balcı, Recep Akyüz, Recep Özbakır, Yah-ya Mutlu(16) binlerce yetiştirdiği öğrencilerden bazılarıdır. Bunlar yanında ayrıca İstanbul Beyazıt Camii İmamı ve reisü’l-kurrası Hacı Abdurrahman Gürses ile Ankara Hacı Bayram Camii imamı Ze-kai Sarsılmaz,1940’lardan sonra Hasbekli Mümin Akan, Hasan Bulduk, Mehmet Kılıç da hocanın ye-tiştirdiği değerli hocalardandır.(17)

Bunlardan Hacı Seyit ve Hacı Mustafa Şerbet-çioğlu, Hoca İstanbul’a gittiğinde Kur’an öğreti-minde görev almışlardır.(18) Ayrıca Hoca’nın ta-limatıyla Hacı Mümin Akan Hoca Mahmut Mahir Kuşçulu’nun yerine geçmiş ve Taşcıoğlu Ömer Efendi’nin vakfettiği binaya geçinceye kadar Hunat Camii’nde hem imam-hatiplik ve hem de Kur’an-ı Kerim öğreticiliğini beraber yürütmüştür.(19)

Bugün çoğu ahrete göçen öğrencilerinden gelen bilgiler; hocanın son derece ciddi ve ilke-li bir kişiliğe sahip olduğunu gösteriyor. Sadece Kur’an-ı Kerim’i okurken değil, hutbelerinde ve konuşmalarında da sanki Kur’an-ı Kerim’i okur ve konuşur gibi davrandığı dillerdedir. Şu küçük fık-ra O’nun bu özelliğini çok güzel anlatır:

Hoca Efendi bir gün bir satıcıdan kabak satın almak ister ve Kur’an-ı Kerim mahreciyle satıcıya sorar:

- Evladım! Kabağın kilosu kaç kuruş?- 5 kuruş.- O zaman bir kilo kabak verir misin?

Böyle bir konuşmaya herhalde alışık olmayan satıcı, bir yandan kabağı tartarken bir yandan da:

- Yahu, Hoca Efendi, kabağın kilosu kaç lira dosdoğru diye sorsan olmaz mı? deyince Hoca Efendi aynı vakur haliyle:

- Evladım, ben beş kuruşluk kabağın için kıra-

tımı bozamam, demiş.

Kayseri Hafızları içerisinde seçkin bir yeri olan Mahmut Kuşçulu ciddi bir eğitimci ve öğret-mendir. Yetiştirdiği binlerce öğrenci ve Kur’an-ı Kerim’i en dar ve zor zamanda büyük bir sabırla fakat şevkle ve vukûfla ezberlettiği İslam bülbülü hafızlar bunun en güzel şahidirler.

Kütüphanelerde, konaklarda, mescitlerde, ca-milerde, okullarda ve evinde her yaştaki insanımı-zın eğitiminde ve bilhassa Kur’an-ı Kerim’i usulüy-le okuyan hafızlarımızın yetişmesinde, Taşçıoğlu Hafız Kursu’nun kurulmasına ölümüne çalışan; bazı sosyal cemiyetlerde görev alarak insanımıza hizmet sunan ve hizmet zevkini aşılamaya çalışan Hafız Mahmut Mahir Kuşçulu Kayseri din eğitimi ve öğretiminde rahmetle anılacaktır.

Acaba bir caddeye, bir parka adının verilmesi-ni hak etmedi mi?

DİPNOTLAR1.Kayseri Hakimiyet Gaz.,1999

2.Halen hayatta olan kızı Akhanım’dan aldığım bilgiler. Ay-rıca 28.09.1999 tarihinde Melikgazi Nüfus Müdürlüğü’nden aldığımız nüfus kaydı. M.Zeki Koçer, Kayseri Uleması, İs-tanbul 1972,s.90. doğum tarihi yanlış olarak 1285 /1868 gösterilmiştir.

3. Koçer, age,90

4. Koçer, age,89

5. Aşere: Hz.Peygamberimizin Cennetlik olduklarını belirt-tiği on kişi

6. Takrip: Tahmin, yolunu bulma.

7. Kıraat: Okuma

8. Mubassır: Okullarda düzeni sağlayan yardımcı hizmetli

9. Sal-nâme-i Nezaret-i Maarif-i Umumiye,1317 /1899-1900,s.965

10. Abdulkadir Zamantılı, Hafız Mahmut, Erciyes Derg., 1989. 6-7.

11. İmam-zâde Mehmet Bey’in görevi 1909–1914 tarihleri arasındadır.

12. Necmettin Çalışkan, Günümüze Kayseri Belediyesi, Kay-seri 1995, s.53

13. Bu cemiyet Zeki Karakimseli ve Nafiz Soysal’a ait bir evde açılmıştı. Başkanı İmam-zâde Mehmet Bey, üyelikleri-ne ise: Hacı Zühtü Efendi, H.İbrahim Kahvecioğlu Efendi ve Aşıroğlu’nun Burhan getirilmişlerdir.

14. Bu okul 1924 yılında çıkan Tevhid-i Tedrisat Kanunu’na kadar devam etmiştir. Kadrosunda 4 öğretmen, 2 hademe bulunmuş ve geçen süre içerisinde 450 hafız yetişmiştir. Taş-çıoğlu Hafız Okulu’nun temelini bu okul teşkil etmiştir.

15. Bozdoğan, Hasbekli Hafız Mümin Hoca ve Taşçıoğlu Ha-fız Okulu, Kayseri 1998, s.59

16. Bozdoğan,age.,61.

17. Bozdoğan, age,62

18. Bozdoğan, age,62

19. Bozdoğan,age.,61

10İn

cele

me

Her toplumun kültüründe atalarının emek-leri ve uygulamaları vardır. Biz kendimizi doğar doğmaz bir dil, bir inanç sistemi,

toplumu düzene sokan kanunlar, töreler, ahlâk ilkeleri… içinde buluruz. Tarihimiz, masallarımız, ninnilerimiz, destanlarımız kültürümüzün kaynaklarıdır. Millî kültür, millet ve devlet olmayı, birlikte yaşamayı sağlayan en kuvvetli elemandır. Şartlara, imkânlara göre değişiklik-lere uğrarsa da özü kaybolmadığı zaman toplumun millî kimliği devam eder.

Türk millî kültüründe sosyal yapımızı perçinleşti-ren ve atalarımızdan bizlere miras olarak geçen kutsal-larımız vardır. Atalarımız tam istiklâle (bağımsızlığa), halkının yaşayacağı ülke’ye (vatana), bu ülke üzerinde müşterek töre ile uyum içinde yaşayan halka, halk ta-rafından meşru ve karizmatik niteliklere (gök’ün oğlu) sahip olduğu, Tanrı’nın kutsadığı ve töreye göre halkı yönettiği kabul edilen hükümdar’a önem verirlerdi. Tam bağımsızlık ile ilgili semboller ve törenlerden birkaçını hatırlatmak istiyorum. Devlet olabilmenin en önemli şart-larından birisi “siyasî bakımdan müstakil (yani bağımsız), muntazam (düzenli) teşkilâtlı millet olmaktır.

Bağımsız devlet olmanın Türk ve İslâm tarihinde göstergeleri, o devlet adına para basılması, cuma namazı hutbelerinde devlet başkanının adının anılması, kendine mahsus bayrağının olması, millî marşının söylenmesi, devlet başkanının hil’at (kaftan) giymesi… gibi şartlar-dır. Türk tarihinde istiklâl marşının karşılığı bir ölçüde nevbet vurmaktır. Nevbet, Müslüman Türk devletlerinde merkezî yönetimin koruyuculuğu altında yapılan bir mü-zik türüdür. Prof. Dr. Şerafettin Turan, Türk Kültür

Tarihi adlı (Ankara 1990, 263) kitabında şöyle bir açık-lama yapar:

“İslâmî devlet anlayışında nevbet aynı zamanda bir bağımsızlık simgesi olarak da değer kazanmıştır. Ba-ğımsız olan veya bağımsızlığını ilân eden hükümdarla-rın hutbelerde kendi adını söyletmesi, para basması gibi yapması zorunlu sayılan davranışlar yanında kapısında nevbet vurdurması da gerekli sayılmıştır.”

Prof. Dr. Osman Turan’ın verdiği bilgilere göre Selçuklu Sultanlarından Mehmet Tapar’ın 5 nevbet çal-dırarak saltanatını ilân ettiğini, Sultan Melikşah’ın oğlu Mahmud’u tahta çıkartanların ona da 5 nevbet vurdurup Bağdat’ta hutbe okuttuklarını (Bkz: Selçuklu Tarihi ve Türk-İslâm Medeniyeti, İst. 1969, 180, 186, 200) anlı-yoruz. Bu töre Türklerde Hunlar ve Göktürklerden beri bir egemenlik belirtisi, işareti olarak benimsenmiş ve bu ge-lenek Selçuklulara ve Osmanlılara kadar devam etmiştir (Bkz: Abdülkerim Özaydın, “Nevbet”, TDVİA, XXXIII,38-41) Selçuklu Sultanı Tuğrul Bey’den itibaren saray ve ordugâhlarda, namaz vakitlerinde günde beş defa nevbet çaldırılmıştır. Selçuklu sultanlarına bağlı emir ve melik-lerin de sabah, akşam, yatsı namaz vakitlerinde nevbet çalmalarına izin verilmiştir.

Osmanlı döneminde, normal zamanlarda mehter-hane tarafından her gün bir defa ikindi namazı sırasında nevbet çalınırdı. Bunun yanında Padişah’ın cülûsunda (yani tahta geçişinde), kılıç alaylarında, zafer haberi geldiğinde, düğünlerde sarayda nevbet çalınırda. Hak-kı Uzunçarşılı’nın Osmanlı Devletinin Saray Teşkila-tı adlı kitabında anlatıldığına göre: (Sefere harekette ve

İSTİKLÂL MARŞINA SAYGI ATA KÜLTÜRÜMÜZDÜR

Yrd.Doç.Dr. A. Vehbi ECER - Erciyes Ü. Emekli Öğr. Üyesi - El. Mek.: avehbiecer@hotmail.com

Bağımsız devlet olmanın Türk ve İslâm tarihinde göstergeleri, o devlet adına para basılması, cuma namazı hutbelerinde devlet başkanının adının

anılması, kendine mahsus bayrağının olması, millî marşının söylenmesi, devlet başkanının hil’at (kaftan) giymesi… gibi şartlardır. Türk tarihinde istiklâl marşının karşılığı bir ölçüde nevbet vurmaktır.

Nevbet, Müslüman Türk devletlerinde merkezî yönetimin koruyuculuğu altında yapılan bir müzik türüdür.

11

İnce

lem

e

harp esnasında Padişah Mehterhanesi saltanat sancak-larının altında durup çalınırdı. Sefere gidilirken konak yerlerinde ikindi divanı akd edilip ikindi ezanı okunduk-tan sonra Otağ-ı Hümayûn önünde nevbet vurulur ve bu esnada çavuşlar bir tarafta ve kapıcılar diğer tarafta saf tutup dururlar, nevbet sona erince dua okunup selamla-yıp çekilirlerdi. Nevbet esnasında Otağ-ı Hümayûn per-deleri açılırdı” (Bkz: M. Zeki Pakalın, Tarih Deyimleri ve Terimleri Sözlüğü, İst. 1971, II, 683-685) Osmanlı Devleti’nin kurucusu olarak bilinen Osman Gazi’nin ilk uygulaması hakkında Osmanlı Tarihi’nin önemli kay-naklarından biri olan Mehmet Neşrî’nin Neşrî Tarihi (Yay.M.A. Köymen, Ankara 1983, I, 55 vd) adlı eserinde şöyle anlatılır:

“Osman Gazi divan mensuplarını, âyân erkânını süsledi, sultanlık divanını tertip etti. Anası Osman Gazi’yi Saygı İçin Ayak Üzeri Durdurdu. O, Nev-bet vuruluncaya kadar ayak-ta durdu. Şahlık kaidesi ve emirlik gereğince Nevbet-i Osmanî vuruldu… Sefe-re çıkmak için her nevbet vurulduğunda padişahlar ayağa kalkarak, güya “Se-fere çıkış vakti geldi, şim-diden sonra oturmak caiz değildir, seferde oldukları müddetçe sabah ve akşam nevbet vurulsun” diye ima ederlerdi. Padişah ve devlet erkânı “Nevbet vurulması tamamlanıncaya kadar ayakta dururlarda…”

Görüldüğü gibi bir çeşit çağdaş devletle-rin İstiklâl Marşı’na öz-deş olan bir askeri musikî (daha sonraları mehter takımı ve musikisi adını alacaktır) bağımsız simgesi olarak kabul edilmiştir. Bu mehter musikisi ve meh-terhane örneği batılılarca taklit edilerek askeri bando oluşturulmuştur (Bak: Halil İnalcık – G.Renda, Osman-lı Uygarlığı, Ankara 2004, II, 1067).

Türkiye Cumhuriye-ti Devleti kurulduktan son-ra bu ata geleneği yerine

getirilmiş 1921 yılında Türk İstiklâl Marşı Büyük Mil-let Meclisi’nde Hamdullah Suphi Tanrıöven tarafından okunmuş ve okunurken Gazi Mustafa Kemal Paşa sıra-ların önünde ayakta dinlemiş ve alkışlamıştır (Bkz.: H.B. Çantay, Akifname, İst. 1966, İst. 1966, 73).

Günümüzde bu ata yadigarı geleneği İstiklâl Marşı Okunurken oturmak, yürümek, saygısızca davranışlar-da bulunmak cüretini gösterenler töreye, tarihe ihanet etmekle kalmıyorlar Yüce Tanrı’nın “… size kalkın de-nildiği zaman kalkın…” emrine (Mücadele Suresi/11) de uymuyorlar. Gençlerimize bayrak, vatan, millet, devlet din sevgi ve kültürü yanında İstiklâl Marşının da önemini kavratalım. Onu saygıyla ayakta okuyalım ve dinleye-lim.

12İn

cele

me

HOMOJEN BİR ERMENİSTAN İÇİN

KAÇ TÜRK ÖLDÜRÜLDÜ?KAÇ TÜRK ÖLDÜRÜLDÜ?KAÇ TÜRK ÖLDÜRÜLDÜ?Mustafa ÖZTÜRK

Devletlerin kuruluşu, tarihin en dikkate de-ğer konularından biridir. Hangi devlet bir ülkünün, hangi devlet dinî bir hareketin,

hangi devlet askeri başarıların sonucunda doğmuştur ve hangi aşamalardan geçerek bugüne ulaşmıştır? Bu sorula-rın doğru yanıtı, ancak tarihin kanıtı olan belgelerdedir.

Bu belgeler bize ispatlıyor ki Ermenistan, Hınçak ve Taşnaksutyun adlı terör örgütlerinin kurduğu bir hay-dut devlettir. Bu tanım doğru olmakla beraber eksiktir de. Çünkü bir de “Ermeni yaygarası” denilen olay var. Şöyle ki, Ermeni komitacıları kendilerine katılmayan herkesi, hatta kendi ırk ve dinlerinden insanları öldürü-yor ve Batı’nın dikkatini çekmek için suçu Osmanlı’ya atıyorlardı. “Hem suçlu, hem güçlü” deriz ya. Propagan-dayı çok iyi biliyorlardı. Bu sayede, Batılı devletleri al-datmayı başardılar ve onları ustaca kullandılar. Türk ve Müslüman düşmanlığı, batılıların gözlerini öylesine kör etmişti ki gerçeği görmeleri mümkün olamadı. Gerçekler gün yüzüne çıkınca, dünya şartları değişmişti ve bu defa da emperyalist devletler, kendi çıkarları doğrultusunda Ermenileri kullanmaya başladılar.

Ermeniler, Doğu Anadolu ve Güney Kafkasya’da yaşıyor olmakla beraber, hiçbir yerde çoğunluk değildiler. Nüfus yoğunluğunu Müslüman Türkler oluşturuyordu.

Bugünkü Ermenistan toprakları, 150 yıl önce Türk ve Müslüman topraklarıydı. Bugün Ermenistan’da bir tek Türk yaşamıyor. Acaba neden? Çünkü öldürülmüş ve sü-rülmüşlerdir.

Türkler için bir trajedi olan olaylar şöyle başlıyor: 1828 yılında Ruslar, emperyalist emelleri olan bir devlet-tir ve Güney Kafkasya’da üs olarak kullanacakları bir yer oluşturmak istemektedirler. Ermeniler, bu amaç için ideal bir toplumdur. Çünkü devlete ve vatana ihtiyaçları vardır. Ruslar da Ermenilere bunu vaat ederler. Bu mutabakat üzerine Güney Kafkasya’da büyük nüfus kaydırmala-rı başlar. Araştırmacı yazar Hüseyin Adıgüzel, Ermeni Sorunu’nun başlangıcını böyle anlatmaktadır.

Yine Hüseyin Adıgüzel, Rusya’nın İran elçisi Griboyadev’den şu cümleleri nakletmektedir: “1830–1929 tarihleri arasında Erivan bölgesine İran’dan 40 bin, Türkiye’den 84 bin Ermeni getirilerek yerleşti-rildi.”

Amiral Bristol da günlüğüne şunları yazmıştır:

“Korumasız köyler önceden bombalanır, sonra zapte-dilir, kaçamamış köy sakinleri vahşice öldürülür, köy yağmalanır, bütün mal ve para götürülür, sonra ise yakılırdı. Bütün bunlar Müslümansız (Türksüz) bir Ermenistan için sistemli olarak yapılırdı.”

Ermeni çetelerinin Van’da, Erzincan’da Kars’ta, Çukurova’da yaptıkları katliamlar öylesine vahşicedir ki bunları okumaya bile yürek dayanmıyor.

Van’da görev yapan süvari çavuşu Osman’ın eşi Nigar, başına gelenleri ve gördüklerini şöyle anlatıyor: “Asker çekilirken, Kurubaş köyünde sıkıştık. Erme-niler çevirdiler. Şehir içindeki Amerikan Misyoner Hastanesi’ne doluştuk. Saatler geçti. Çok sayıda aile geldi. Adam başına birer somun verildi. Akşamları da yahni çorbası veriliyordu. Verilen somunları yiyenle-rin saçları dökülmeye başladı. Kanlı ishal suları aktı. Ölenlerin cesetleri şişti. Beş çocuğumdan dördü bu şekilde öldü. Orada iki ay kadar kaldık. 8 bin kişiden ancak 150 kadarı kurtulabildi. Sonra bizi Hacı Ziya Bey’in evine doldurdular. Yedi yaşından yukarı ço-cuklar, Ermeni gençlerinin tecavüzüne uğrayarak öl-dürüldü. Geceleri Rus Kazak askerleri ve Ermeniler gelir, genç kız ve kadınları seçer götürürdü. Sabahları bunların pek azı geri gelirdi. Bizi dışarı çıkarır, vefat eden cenazelerin mahrem yerlerine gözümüzün önün-dü taş ile kazık çakar, sonra da kuyulara doldururlar-dı. Yapılanlara fazladan örnek vermek ar ve hayâya sığmaz”(Cezmi Yurtsever, Anaların Gözyaşları, Çukurova Strate-jik Araştırmalar Merkezi, 2005.)

Ermeni sorunuyla ilgili araştırmalarıyla tanıdığı-mız Cezmi Yurtsever, Osmanlı Arşiv Araştırmaları top-luluğunun yıllar süren çalışmalarının sonunda ulaştıkları önemli bir bilgiyi, “Anaların Gözyaşları” adlı eseriyle Türk halkına duyurmuştur. Belgelerin taranması üzerine ulaşılan sonuç şudur: Ermeni komitacıları, 1914–1921 yılları arasında, Anadolu’da 518 bin Türk’ü öldür-müşler. Değişik tarihlerde Kafkasya’da öldürülenleri de hesaba katarsak, bu sayı milyonu aşacaktır. Yurdundan yuvasından uzaklaştırılıp sürgün edilen Türkler bu sayıya dâhil değildir.

1849 yılında Rus çarının fermanı ile Özerk Erivan Bölgesi tesis edilir. Bu yıldan itibaren, Türkler, sistemli olarak buradan çıkarılır, yerlerine Ermeniler yerleştirilir. Amaç, Türksüz bir Ermenistan kurmaktır. Bunu da maa-

13

İnce

lem

e

lesef, Türk kanı içe içe başarmışlardır.

Türklere uygulanan etnik temizliği kanıtlamak için elimizde yeteri kadar delil ve vesika mevcuttur. Toplu mezarlardan başka, Rus ve İngiliz belgeleri de gerçek-leri aksettiriyor. 1917 Rus Devrimi’nden sonra Osmanlı Devleti’ne karşı yapılan gizli antlaşmalar dünyaya nasıl açıklanmış ise, Hınçak ve Taşnak çetelerinin Rusya des-tekli katliamları da açıklanmıştır. Bunların yanında bazı Ermeni tarihçileri de Türk soykırımını görmezden gelme-mişlerdir. Bunlardan A.A. Lalayan, şunları söylemiştir: “Ermeniler tarafından Azerbaycanlıların katledilme-si, etnik temizliğe tabi tutulması önceden planlanmış kilise-devlet politikasıydı. Bu politika sadece Azer-baycan topraklarıyla sınırlı kalmamıştır. Bu yüzden Ermenistan’da Taşnak hükümeti’nin otuz aylık ikti-darı döneminde (1918–1920), Ermenistan arazisinde yaşayan Azerbaycan Türklerinin yüzde altmışının katledilmesine kimsenin şaşmaması gerekir.”

Sovyetler, çoğu zaman, Rus Çarlığı’nın politika-larını sürdürmüşlerdir. Özellikle Türklere uygulanan yok etme politikası, hiç değişmemiştir. Hüseyin Adıgüzel, “Ermenistan’da Niye Tek Bir Tane Bile Türk Yok?” başlıklı makalesinde: “SSCB Politbürosu 23 Aralık 1947 tarih ve 00902 sayılı bir karar aldı. Bu karar ge-reği, Ermenistan denilen yapay ülkede yaşayan Azer-baycan Türkleri yerlerinden, yurtlarından zorla göç ettirildi. Gitmek istemeyen, direnmeye çalışan 476 Azerbaycan köyü yerle bir edildi, binlerce insan öldü-rüldü, binlerce insan zorla topraklarından sürüldü.”demektedir.

Hüseyin Adıgüzel, söz konusu makalesinde, Erme-ni ve Rus kaynaklarına dayanarak, 1897–2008 tarihleri arasında Ermenistan’daki Türk nüfusunun sistemli bir şe-kilde nasıl azaltıldığını gözler önüne seriyor ve soruyor: “1926 yılında Ermenistan’da 575 bin olan Türk nü-fusun bugün en az 1 milyon 500 bin olması gerekirdi. Hâlbuki bugün Ermenistan’da hiç Türk yaşamamak-tadır. Peki, bu 1 milyon 500 bin Türk’e ne oldu?”

Özerk Erivan Ermeni Bölgesi’nde ilk nüfus sayımı 1827’de yapılmış. Aşağıdaki tabloda o günden bu güne Türk nüfusun azalıp yok edilişi görülecektir:

Yıl Türk nüfus Ermeni nüfus Toplam nüfus

1897 313 178 500 000 829 550

1926 575 000 795 000 1 510 000

1960 107 700 1 301 000 1 501 600

1990 155 000 2 101 752 2 300 000

2001 5 568 2 963 000 2 969 555

2008 ----- 3 000 000 3 000 000

Hınçak ve Taşnak örgütleri tarihe karıştıktan son-ra, Ermeni Terörü Asala ile devam etti. Demek ki Ermeni-ler terörsüz yapamıyor. 40’ın üzerinde Türk diplomatını şehit ettiler, PKK ile ortak eylemlere imza attılar.

“Demokrasi ve insan hakları” söylemlerinin ay-yuka çıktığı çağımızda Ermeni vahşeti durmadı. 1992’de Hocalı’da devam etti. Çoğu çocuk ve kadın 653 Azeri Türkü’nü katlettiler. Karabağ’ın işgali üzerine yurtlarını terk edip Azerbaycan’a sığınan 1 milyon Türk ise çadır ve vagonlarda yaşıyor.

Bütün bu tarihi gerçeklere rağmen, Ermeniler ma-sum sayılıyor ve biz Türkler soykırım yapmakla suçlanı-yoruz. Bu bir haksızlık… Bu haksızlığı, iftirayı ortadan kaldırmak için her Türk evladına, her Türk tarihçisine önemli görevler düşüyor. Bulduğumuz yeni belgeleri if-tiracıların suratlarına fırlatmalıyız. Ulaşılacak daha çok belge var.

Milletimizin hak ve hukukunu koruyabilmek için güçlü ve donanımlı olmaya mecburuz. Güçsüz kalıp dı-şarıdan yardım bekleyen milletlerin sonu, hep hüsran ol-muştur.

Bugünkü Türkiye, yüzde yüz haklı olduğu Kıbrıs ve Ermeni sorunlarında dahi tezlerini anlatamıyor, sözü-nü dinletemiyor. Çünkü haklı olması yetmiyor, güçlü ol-ması da gerekiyor.

Güçten anladığım ise şudur: Ülkü ve projesi olan ulusal-millî devlet, bu ülkü ve projelere inanmış bir mil-let, canlı bir millî kültür, sınırsız ilmi faaliyet, ileri tekno-loji, güçlü bir ordu, millî gelirin adil paylaşımı…

Gazetelerden öğrendik ki Türkiye’nin Belçika Büyükelçisi Fuat Tanlay, AB nezdindeki Türkiye Da-imi Temsilcisi Büyükelçi Volkan Bozkır ve Nato Da-imi Temsilcisi Tacan İldem, 21 Eylül’de Ermenistan’ın Brüksel’deki “Bağımsızlık Günü”ne katılmışlar. Bu zat-ların görevi, Türkiye’den toprak talep eden düşman bir devletin Türk kanı üzerinde yükselen bağımsızlığını kut-lamak mı, yoksa Türkiye’ye yapılan soykırım iddiaları gibi iftiraları engellemek mi? Bu baylar Türkiye’nin gücü değil, zaafıdır. Bu yüzden, geleceğin güçlü Türkiye’sinde yerleri de olmayacaktır.

14İn

cele

me

Ekonomik Krizler (1)Mustafa Aykut AKŞİT

Battılar mı batırıldılar mı?Kapitalist ekonomi anlayışının temelini para gücü ve

kâr kavramları oluşturur. Bu sistem ile ekonomilerini sür-dürmeyi kabul eden ülkeler arasında ortak bir para birimi kullanılır. Dış ticaret ve uluslar arası işlemlerde geçerli olan, bu paradır. Bu gün bu para birimi, Amerikan doları’dır. Av-rupa Birliği ülkeleri kendi aralarında kurdukları para birli-ğini Euro (Avro) etrafında birleştirmişlerdir. Ticaretlerinin büyük kısmını euro ile yapmaktadırlar. Ancak, doların bu ülkeler üzerindeki egemenliği sürmektedir. Dünya Banka-sı, IMF ve borsalar, dolar üzerinden işlem yapmaya devam etmektedir.

Şimdi büyük bir parasal kriz patlamış, hastalık gibi yayılmıştır. Söylenenlere bakılırsa dünyanın en büyük şir-ketleri sallanmakta, ülkelerin ekonomi planlamaları alt üst olmakta, uluslar arası ticaret dengeleri bozulmakta, finans kuruluşları günlük işlemlerini yapmakta zorlanmaktadır. Tüm borsalar bir anda on basamak düşüp bir kaç gün son-ra da yükselmekte adeta kalp krizi geçirmektedir. Bu krizin Amerika tarihine “Kara Eylül” adı ile geçen, 1928 yılında başlayıp 1930 yılında durdurulduğu iddia edilen ekonomik krizden daha büyük olduğu açıkça söylenmektedir.

Avrupa Birliği ülkeleri çare olarak kapitalist sistemde yeni bir yapılanma önermiştir. Bu yapılanmanın nasıl olaca-ğına dair kesin bir açıklama da bu ana kadar yapılmamıştır. Onlar düşüne dursun, biz birkaç yıl geriden başlayarak dik-katimizi çeken önemli olaylar ve para hareketlerini gözden geçirelim:

Çin ekonomisinin hızlı büyümesi ve dünya piyasala-rındaki payının giderek artması zaten dikkatleri çekiyor ve durdurmak için çareler aranıyordu. SSCB’nin dağılmasın-dan sonra ortaya çıkan boşluğu Amerikan sermayesi hızla doldurmuş, askeri olarak Varşova Paktı çökmüş, bağımsızlık ilanları ile eski Sovyet pazarı parçalanmış, “Turuncu dev-rim” adındaki batı yanlısı hükümetlerin işbaşına gelmesi ile sonuçlanan yeni bir süreç yaşanmıştı. Bir süre bocalayan Rusya umulandan daha kısa sürede toparlanmış; siyasi ve ekonomik güç gösterilerine başlamıştı.

Irak’ın ABD orduları tarafından işgalinden sonra “pazar paylaşma” ve Irak’ın harap edilmesinden doğan iş alanlarından pay kapma yarışına girildi. Irak’ın işgal edil-mesinden bir süre sonra petrol fiyatları hızla yükselmeye başladı. Geçen yüzyıl dâhil tüm zamanların en yüksek satış rakamlarına ulaşıldı. Petrole bağımlı ülkeler kaybetti, petrol

tacirleri astronomik kârlar edindiler. Bunların başında Exs-son, Shell, Texsako gibi şirketler gelmektedir.

Son beş yılda, ahtapot gibi tüm dünyaya kollarını salmış bulunan Amerikan bankaları- kredi veren bankalar- ekonomik anlamıyla önce durgunluğa girmiş daha sonra sallanmaya başlamışlardı. Zeroks gibi büyük şirketler el de-ğiştirmiş, bazıları batmıştı. Batma tehlikesi içinde bulunan şirketlerin en ünlüsü Morgage – verdiği konut kredilerinin geri dönüşünü sağlayamayınca- tam bir krize girmiş, çökme süreci başlamıştı. Birçok banka tüm dünyada aynı durum-daydı. Beş aydır dünya kamuoyundan gizlenen bu durum aniden patladı. Ekonomik kriz dalga dalga yayıldı. Borsalar çöktü. Şirketlerin hisse senetleri tabana vurdu. Mercedes, BMW, Ford gibi şirketler üretimi yavaşlattı. İşten çıkarma-lar başladı. Halen sürüyor.

Kapitalist batı dünyasının en büyüklerini oluşturan G- 9 ülkeleri acil toplantılar yaparak batan bankaları kurtar-ma operasyonları başlattılar. Bu tavır serbest rekabeti savu-nan Neo Liberalizm’in çökmesi anlamına geliyordu. Dev-letçi ve korumacı anlayışa dönülüyor olması “serbest piyasa ekonomisi” adı verilen sistemin savunucularını panikletti. ABD’nin batan bankalara el koymasını Keynesci uygula-maya ciddi şekilde geri dönüldüğünü sandılar. Ekonomik sistemin özü paradır. Krizler herkesi çökertmez. Kazanan taraf vardır kaybeden taraf vardır. Örneğin, şişirilmiş pet-rol fiyatlarından kim vurgunu vurdu? Vurgun paraları hangi ülke bankalarına gitti?

İnce ayar verilmiş bu parasal krizden hangi şirketler kârlarını kat kat üstüne katladılar?

Şimdi geriye dönelim. Yirminci yüzyılın başına… Birinci Dünya Savaşı hammadde kaynaklarının ve dünya pazarlarının paylaşılamayışı yüzünden çıkarılmış, karlı çı-kan ise silah tüccarları olmuştu.

1930 krizi İkinci Dünya Savaşını tetikleyen kriz ol-muş, tüm dünyayı saran dehşetli bir savaş başlamış beş yıla yakın sürmüştü. Her iki savaşı Amerikan ve İngiliz şirketleri kârlı kapatmışlar, General Motors, General Dynimicks, Ekx-son , Shell gibi şirketler sermayelerini milyar doyarların çok üzerine taşımışlardı. 52 milyon insanın canı karşılığı olarak kârlarına kâr katmışlardı.

Amerikan ordusunun masrafları yıllık bir trilyon do-ları aşmış, bütçe açığı 800 milyar doların üstüne çıkmış, do-ların dünya piyasalarındaki dolaşımında kara delikler oluş-

15

İnce

lem

e

muş, kapitalist sistemde çatlaklar çıkmış ise; Amerika’yı perde arkasında idare eden ELİT’lerin şimdi yaptığı yapılır-dı. Denetlenebilir bir kriz yaratır, önce batırır, ileri zamanda da batan şirketleri yok pahasına satın alırdınız. İş daha bu aşamaya gelmedi. Şimdilik sallama, çırpıştırma aşamasın-dayız. Bir süre sonra çökmek üzere olan şirketleri yutmaya başlayacaklardır. Özet: Uluslar arası büyük sermaye kü-çük sermayeleri yutuyor.

Ekonomik Kriz karşısında TürkiyeTürkiye Cumhuriyeti Hükümetinin ileri gelenleri,

ekonomik kriz karşısında sükûnetlerini koruyup, telaşlan-madılar. Türkiye kapitalistlerinin TÜSİAD’ı telaşlandı, Neo liberal ekonomistler ekonomiden anlamadıkları halde çığırt-kanlığa başladılar. Neo liboş TARAF’lar canhıraş bağırmaya başladılar. Ekonomiden sorumlu altı bakan sükûnetle yürek-lere su serpen açıklamalar yaptılar. Bizce bu aşamada yap-maları gereken de buydu. Çığırtkanları bir tarafa bırakırsak, ekonomiden sorumlu bakanların itidal tavsiyelerinden öteye sözler söylemeleri yanında krize karşı alınan tedbirleri hızla uygulamaya koymalarını beklerdik. Bu tedbirlerin başında, cari harcamalar açığını daha da büyütecek olan lüks ya-tırım harcamalarından, şehirlerin süslenmesinden öteye anlam taşımayan belediye harcamalarından ciddi oran-larda vazgeçilmeliydi. Türkiye’nin en büyük harcama kalemini oluşturan petrol giderlerine zam üstüne zam yaparak çare bulma yolu yerine petrol kaçakçılığının üs-tüne gidilmeliydi. Devlet kurumlarındaki yakıt israfının önüne geçecek tedbirler alınmalıydı.

1 Ocak’ta tedavüle sokulacak 200 TL’lik banknot, YTL’ye bir sıfır eklenmiş gibi etki yaratacak ve “gizli yapı-lan devalüasyon” rolü oynayacaktır.

Krizden en çok etkilenecek kesim küçük orta boy iş-letmeler, küçük esnaf ve işçi- memur sınıfı olacaktır. 2009 bütçe taslağı hazırlanırken bu kesimlerin bu krizden en çok zarar görecek kesimler olduğu gerçeği pas geçilmiş olmak-tadır. Bu tavrın etkisi yerel seçimlerde görülecektir. Ancak yerel seçimlerden galip çıkma sevdası “seçim yatırımları “ olarak bilinen harcamalara yol açarsa, ülkemiz bu krizin yıkımından kendisini kurtaramayacaktır.

Şu anda Türk işçisinin büyük bir kesimi işten atılma endişesi içinde bulunmaktadır. Fırsatı ganimet bilerek işten çıkarmalar başlar ve hükümetde bunu seyrederse 2009, bü-yük sokak gösterilerinin yaşandığı alanlara dönecektir. Böy-le bir kargaşa, terörle mücadelede zafiyetlerin doğmasına da yol açacaktır. Sosyal çalkantılar her zaman tehlikeli ortam-ları oluşturur.

Kim bu “vatan sağ olsun” diyenler?Ekonomik geleceğimizin endişesine düştüğümüz bir

zamanda; bu ülkenin can paresi evlatları şehitlerimizin ce-naze törenlerinde “ Vatan sağ olsun komutanım!” diyebilen yiğit analara ve babalara bakarak yürek paralamaya devam ediyoruz. Buna karşın, ruhlarımız derin sarsıntılar geçirirken

olaylar kendi seyri içinde gelişiyor ve siyasilerimiz tarafın-dan sergilenen vurdumduymaz tavırlar, bizleri yaralıyor.

Orta Doğunun en güçlü ordusuna kafa tutma cesare-ti gösteren dağdaki eşkıya ve dağdan inip gelerek Türkiye Büyük Millet Meclisi çatısı altında melanetlerini sürdüren uzantılarının eylem ve sözlü saldırılarına hâlâ demokrasi ve insan hakları savunuculuğu ile çıkan Sayın Başbakanı anla-mak mümkün mü? Muhatap kabul ettiği güruh demokrasi-den “Türkiye Cumhuriyetini bölme, parçalama hürriyetini” algılıyor da bunu Sayın Başbakan anlamıyor mu?

Kim bu evlatlarının cenaze törenlerinde “vatan sağ olsun komutanım” diyenler? Onların demokratik hak ve öz-gürlükleri yok mu? Şehit olan yiğitlerin demokratik temel haklarının başında “yaşama hürriyeti” gelmiyor muydu?

Dünyanın hangi ülkesinde ülkeyi bölme parçalama hürriyet gibi bir anlayış var?

Böyle bir hürriyet hiçbir devlette ve Anayasa’da yoktur. Öyleyse Sayın Başbakanı yanılgıya götüren nedir? Yanılgısının temeli, Kürklerin sorunları ile bölücü kürtçü hareket arasındaki farkı tam olarak anlayamamış olmakta-dır. İran, Irak, Türkiye ve Suriye topraklarından alınan par-çalarda Büyük Kürdistan Devleti kurma idealine Kürtçülük denir. Bunu savunan unsurlar İran ve Türkiye’de silahlı ey-lem içindedirler. Silahlı eylem savaş demektir. Savaş, ülke ordusu tarafından yürütülür. Böyle bir savaşa sivillerin anla-yışı ile bakınca böyle havada kalan ve ertesi gün de sözleri-nizden pişman olacağınız eylemlerle karşılaşırsınız. İngiliz Başbakanı Wilson Chorcill’in ünlü sözünü hatırlatalım. Di-yor ki, “Devlet idaresinin askerlere, savaşın da sivillere bırakılması büyük hatadır.”

Ülkemize içerden ve dışardan gelen saldırılar sü-mekteyken siz ordunuzun taleplerini yerine getirmiyorsu-nuz. Aktütün saldırısından sonra açıklama yapan Genelkur-may ikinci Başkanı Orgeneral Iğsız Paşa’nın şu sözlerini nasıl anlayacağız acaba? “Sınır karakollarının korunması için alınacak tedbirleri Genel Kurmayımız kendi imkânları ile yapmaktadır. Aktütün Karakolunun güçlendirilmesine geçen yıl başladık ama imkânlar yetmedi. “

PKK denen terörist gurupların Avrupa devletlerinden destek aldıkları, eroin ticareti yaptıkları artık bilinmeyen bir husus olmaktan çıktı. Beş altı bin kişiyi silahlandıracak ka-dar maddi imkânı olan bu örgüt bu silahları kaç ton eroin satarak karşılayabilir acaba? Bu büyük miktar hangi araçla hangi yollardan geçirilerek eroin pazarlarına ulaşır? Eroin baronlarını devlet bilmiyor mu, yoksa bu baronlar gizli eller tarafından korunuyor mu? Ve bu silahlı kimler satar, han-gi yollardan geçerek ellerine ulaşır? Bu silahlar üzerinde “ hamule “ yazılı konteynırlarla Türkiye’ye getirilip oradan Kuzey Irak’a taşınıyor olmasın? Yani bu silahları ikiyüzlü müttefik ABD’nin silah tacirleri karşılıyor olmasın?

İster istemez soruyoruz: Hükümetin birincil görevi yukarda sıraladığımız endişeleri gidermek mi yoksa kö-mür dağıtmak mı?

16İn

cele

me

Edirne’den Van’a,Muğla’dan Ardahan’aArife, bayrama dönerken sessizİki kadın, Kaderlerini yaşarBirbirinden habersiz.Birinin kaçmış uykusuSabahı beklerken penceredeKuş seslerine karışır “Oğul” diyen duası.Diğeri, uykusunu uzatmak isterRüyasına girsin diye Yavrusunun babası.

3 Ekim CumaBayram ertesi İhanet,Bürünüp insan suretine“Esfele safilin” den geldi.Hayasızca kusup zehriniDöndüğü zaman geriDaha da alçalmış bulduAşağıların aşağısındaki yerini

Hudut namustur yazanlarAktütün’ün kayalıklarınaO günBayraklaştılar Bayraktepe’deMillet hatırladı unuttuğunuVe öğrendi yenidenBayrağın, Nasıl bayrakVe toprağın Nasıl vatan olduğunu

Her gecenin sonunda Bir el Güneş doğmadan evvelUzanıp göktenBirer damla kan isteyecek ŞehitlerdenSonra Şahadet parmağıylaEn uzaktaki dağın taşına, toprağına“Hudut namustur” yazacakNamussuzluğun inadına.Fazıl Ahmet BAHADIR

HUDUT NAMUSTUR

17

İnce

lem

e

Ünlü edebiyatçımız Yakup Kadri Kara-osmanoğlu’nun Kurtuluş Savaşı dö-nemlerinde işgal altındaki İstanbul’u

ve şehrin insanlarının özellikle elit denilebilecek zümreye mensup sözde Türk ailelerinin işgal es-nasındaki ahlaki çöküntülerini, kokuşmuşlukları-nı ve kimlik çürümesi altında sergiledikleri eğreti manzaralarını özellikle de işgal subaylarıyla olan çarpık etkileşimleri anlatan “Sodom Ve Gomore” adlı bir eseri vardır. Bu eserde adı geçen Sodom ve Gomore dini yazınlarda söz edilen yoldan çık-mışlığı ve sapkın yaşam biçimleri yüzünden helak edilen Lut kavminin şehirleridir. Yazar İstanbul’un son hali ile bu dini efsaneyi kıyaslar.

Eserde iki tipleme gençlik sembolü vardır; Bi-rincisi Türk kimliğinden utanarak işgal subaylarıy-la elele vermiş, ruhen batıyı tek kıble edinmiş, yoz bir biçimde gece sabahlara kadar flört edip eğle-nen, gamsız, ruhsuz Anadolu’nun gerçeklerinden habersiz bir kitle; diğer yanda Cemil gibi toprağa

vatan gözüyle bakan,içi sancıyla dolarak kurtuluş mücadelesine inanan bir başka kitle...

“Sodom Ve Gomore” anlatmak istedikleri açısından önemli bir eserdir. Vatan, millet, bağım-sızlık gibi sancılar çekilirken insanlar arasında var olan duvarları, anlayamama ve anlaşılamamayı anlatan önemli mesajları o dönemin gerçeklerin-den yola çıkarak bugüne aktarır ve günümüz ger-çekleriyle köprüler kurabilmemizi sağlar.

Tarih benzeri sürekli yinelenen tekrar sayfa-larına sahiptir. Günümüzde de Sodom ve Gomo-re tarihi kadar uzaklara gitmeye gerek olmadan İstanbul’un işgal günlerindeki manzaralarına neredeyse tıpatıp uyan örnekler sergilenmekte-dir. Anadolu’nun gerçeklerinden bihaber olan insanlar bugün de aynı çehreye sahiptirdirler. O dönemlerde işgal subayları ile gamsız partiler dü-zenleyen elit zümreye mensup olma gayretindeki bazı tipler bugün de Türkiye’nin içinde bulundu-

BİR GENÇLİK DAHA VAR!

Özlem AKŞİT - ozlemkuscan@hotmail.com

Aktütün Karakolunda ve terörle mücadelede can veren tüm şehitlerimizin anısına...........

Hakkari’de kar yağsa Rize’de üşüyorum Bir asker şehit olsa yanıp tutuşuyorum..

İsmail TÜRÜT

18İn

cele

me

ğu terör mücadelesinin sebeb-i mevcudiyetini oluşturan güç odaklarıyla flört etmekte, Türklük-lerinden utanan bir tabiat sergilemekte ve kalamış marinalardaki mevcut cafe-bar dünyalarının pen-cerelerinden hayata bakmaktadırlar.

Onlar dış sermayenin beslemesi sarhoşluğuyla ileri geri konuştukları ve gerçeklerinden bi-haber oldukları ülkelerinin ordusu ve savaşan güçleri aleyhinde peşpeşe demokrasi adına hodbince ya-zılar sıralarken çorabı üç yerinden delik yavrularını yol kıyısından 10 dakikalık bir molada gelişigüzel ayaküstü bir şekilde görebildikten tam yarımsaat sonra girdiği çatışmada şehit olan Anadolu evladı-nın hissettiklerinden habersiz ve umursamaz bir biçimde, ruhsuzluk içinde Carrefoursa’da ya da Bağdat caddesinde, Nişantaşı’nda aldırışsız rahat-lıkları içinde dolaşabilmektedirler.

Bu dış-besili, babalarının çömezi yazarlardan ikisinin böyle bir çehresine, bizzat ben bahsetti-ğim yerlerde şahit oldum ve silüetlerini bir süre küçümseyerek izledim. İkinci cumhuriyetçi bu ruhsuz tipler toplumun ve cumhuriyetin temel değerlerine çomak sokma rahatlığını hodbince gösteren başlarını kaygı ve kasavetsizce yastıkları-na gömerken, onların umrunda olmayan Güney-doğu Anadolu’nun dağlarında, sınır kapılarında, kayaların taşların karla yastık ve yorgan yapıldığı soğuk döşeklerde iliklerine kadar işleyen dondu-rucu buz gibi soğuk havada üzerindeki parkadan başka bir örtüye sarınmadan, birkaç dakikalık ida-relik uykularla gövdesine can getirerek bu devle-tin bölünmez yapısını koruyan bir antikor gençlik var!.

Üstelik bu gençlik “Ulus devletin sonu gel-miştir, Türk ordusu dokunulmaz bir kurum değildir, Türkiye’yi daha demokratik kıla-cak olan Türklerin hayatından devletin ve ordunun rolünü azaltmaya yarayacak re-formlardır, yeni yüzyılın en önemli çatışma-sı demokrasi güçleri ile despotizm yanlısı, baskıcı güçlerin çatışması olacaktır” söylem-lerinden oluşan borazanlarını çalan bir grup ka-leme ve “Türkiye’yi federalizm büyütecek” di-yen CIA Türkiye masası şefi Paul Henz’e en güzel cevabı ana hayali, yuva hayali, yar hayali taşımayı hesap etmeksizin terörle mücadeleye baş koyarak vermekteler.

Atatürk’ün mehmetçikleri olmaya and iç-miş bu yiğit Anadolu çocuklarının Atatürksüz bir Türkiye’yi düşünmeye tahammülleri de yoktur.

Az bir kesimin bildiği Küba gibi emperyalizm ile mücadele içinde olan ülkeler için Atatürk bir idoldür ve bu yüzden Küba’nın beş değişik böl-gesinde Atatürk büstü dikilerek Küba halkının ilgi ve sevgisi yansıtılmakta ve okullarda ders ki-taplarında “bu yüzyılı da yönlendirme gücüne sahip önemli bir lider” olarak okutulmaktadır. Oysa diğer yandan CIA’nın Ortadoğu şefi Gra-ham Fuller Kemalizm’in bittiğine dem vurarak; “Atatürk’ün düşünceleri çağı için son derece güçlü düşüncelerdi. Ama Türkiye artık ulu-sal kimliğini, yörüngesini, dünyadaki rolü-nü, hatta İslâm’ın günlük yaşamdaki yerini yeniden düşünmelidir. Türkiye, demokrasi ile İslâm’ın bir arada yaşatılabileceği mo-dern bir formül bulsa, İran ve Arap dünya-sına olağanüstü büyük bir entelektüel öncü-lük yapmış olur. İslâm dünyası için geleceğin modeli olur bu.” (26 Şubat 1990, Cumhuriyet)

“Kemalizm öldü. Kemalizm’in sonuna gel-mesinin iyi olduğunu düşünüyorum. Halkın bü-yük bir parçası İslâm için daha hürmet görmeyi, Osmanlı tarihiyle kucaklaşmayı istiyor.” diyerek zorla Atatürksüz bir Türkiyeyi dikte etmeye çaba-lamaktadır. TSK ise Cumhuriyetin kurucu ideo-lojisinden ödün verme niyetinde ve Kemalist bir ordu olarak Ortadoğu‘da taşeron olma taraftarı olmamıştır. Bunun içindir ki TSK’ya saldırılmasını, bu açıdan bakıldığında, yadırgamamak gerekir.

Türk Silahlı Kuvvetlerini Türk demokrasisinin önünde devamlı bir duvar olarak görmek ve gös-termek isteyen kafalar bu ülke gençlerinin farklı düşünce eksenlerine bölünmesini ve arada orta-ya çıkan gri zeminin alabildiğince kaygan olması emelini beslemekteler. Böylelikle kaotik bir or-tamda Türkiye’nin istendik yönde yapılandırılma-sı sağlanacak, Türk insanının birbirine açık olan gönül gözü kapatılarak körler sağırlar diyaloğu başlatılacaktır.

Şu an Türkiye’de bunu başarabilmek güçtür. Çünkü tarihsel, kültürel ve dinî bağlardan gelen geleneksel bir millî empati gücümüz vardır.

Hâlâ bu topraklarda “Hakkari’de kar yağ-sa Rize‘de üşüyorum, bir asker şehit olsa yanıp tutuşuyorum.” diyen milyonlarca yürek vardır.

Marinabarlardan değil, vatan toprağı ve şanlı mâziden olaylara bakan vatansever antikor genç-lik, gizli servis oyunlarını bozacak kadar bilinçli-dir.

19

İnce

lem

e

Ekonomisi ağırlıklı olarak global-liberal sis-teme kaydırılan bir Türkiye’de güçlü bir ekonomik sistemin önemini anlatmaya ge-

rek yoktur. Böyle bir ekonomi için ise şahısların mali durumlarının açık ve net olarak bilinmesi yanında, iyi bir takip sisteminin oluşturularak, zengin şahıslarla be-raber, zengin ve güçlü bir devlet hedef alınmalıdır.

Böyle bir sistem için ilk temel nüfus vatandaşlık numaralarıdır. Bu numaralar 11 haneli olarak hazırlan-mış olup, bana göre bu 9 haneye düşürülmeli, 3 erli şekilde herkes numarasını ezbere öğrenebilmelidir. 9 hane ilelebet Türkiye’ye ve hatta Türk dünyasına yete-cek milyarlık bir nüfus ihtiyacını karşılayacaktır. Kişiler bizzat kendileri nüfusa müracaat edip, kendilerini açık ve net ispat ettiklerinde, nüfusta kendilerince oluştu-rup alacakları şifre ile internete bağlı her kurumun ken-di ile ilgili bilgilerine o şifre ile girebilmeli,eksik,yanlış veya sahtekarlık gibi şeyler varsa anında ilgili birimlere haber vererek sağlıklı bir mülkiyet, ticari hayat ve top-lum oluşması şartları sağlanmalıdır.

Bu kayıtların 9 haneli vatandaşlık numarasına göre yapılmasını istemekle birlikte çok büyük oranda değer-lerinden koparılmış, hasletleri kredi kartı tuzağı ve TV lerle köreltilmiş toplumumuzda her türlü sahtekarlık ile hırsızlıkların asgaride tutulabilmesi için ön planda her kurumun ayrı numaralarının kullanılması şu anda-ki toplumda gerekebilir.

Mülkiyet tipleri ile alınacak tedbirleri şöylece sıra-layabiliriz:

1- Gayrimenkullerin (arsa, bağ, bahçe, tarla, ev vs) tam olarak tespiti için Türkiye’nin kadastrosu en kısa zamanda hatasız olarak tamamlanmalı, bütün mülkler tapuya bağlanmalıdır.

Mülklerin sahiplerinin isimleri ile birlikte vatan-daşlık numaraları beraberce yer almalı, aynı isim ve so-yaddan yüzlerce kişinin olduğu bir ülkede hiçbir yan-lışlığa meydan verilmemelidir.

2- Trafiğe çıkan çıkmayan bütün araçlar il trafik müdürlüklerince yine vatandaşlık numarası da esas alınarak bütün özellikleri ile plakalandırılmalı,iş ma-kinaları ile traktörler de eksiksiz kayıt altına alınmalı, amortismanlı değerleri tesbit edilmeli, ülkenin araç planlamasına imkan sağlanmalıdır.

3- Limited, AŞ, Holding gibi şirketlerin bir sıraya is-tinad eden şirketler numarası olmalı,isim benzerlikleri vs nedeni ile karışıklığa meydan verilmemeli, kayıtlar illerdeki ticaret odalarınca çok sıkı takip edilmelidir.Şirketlerdeki şahıs payları yine vatandaşlık numarası esasına göre değiştikçe anında odaca kaydedilmeli, şir-

ketin şirkete ortaklıklarında ise şirketlerdeki şahıs pa-yının vatandaşlık numarasına göre görülebileceği bir sistem oluşturulmalıdır.

4- İllerdeki esnaf kefalet kooperatifleri vasıtası ile o ildeki şirket olmayan işletmeler diğer kurumlarla birlikte kayıt altına alınmalı, herhangi bir ticari işyeri-nin kime ait olduğu, hisse oranı,yaklaşık sermayesi vs gibi konular eksiksiz takip edilmelidir.

5- İMKB’deki halka açılmış şirketlere ait senetler yine vatandaşlık numaraları da belirtilerek kaydolun-masında aksamalar olmamalı, senetlerin kimlere ait ol-duğu hatasız bilinebilmelidir.

6- Bankalardaki mevduatların şahıs ve şirket nu-maraları bazında takip edilmesi sistemi hatasız şekilde oluşturulmalı, büyük para hareketlerinin muhakkak bankalardan yapılması mecburiyeti ile kayıtlı ekonomi oranı yükseltilmelidir.

7- Ölen bir kişinin mal varlıklarının iki yıl içinde mirasçılar arasında mecburen bölünüp kendi adlarına geçirilmesi kanunla gerçekleştirilmeli, yapılmadığında bu malların hazineye irat kaydedilmesi hükmü konul-malı, bu durumdaki atıl mülkiyet iki yıl içinde tekrar kayıtlı, aktif ve belirgin hale getirilmelidir.

İşte bu şekilde kayda geçirilmiş mülkiyet sistemi tamamlandığında,koltuğuna oturan bir yetkili devlet görevlisi, bilgisayarına incelemek istediği şahsın numa-rasını yazdığı anda bir tıklama ile bu şahsın;

- bütün gayrimenkullerinin belediyeye verdiği en son mal beyanındaki değerine göre listesi ile birlikte değerini,

- bütün araçları ile önceki yıl sonu itibariyle piyasa değerlerini,

- şirketlerdeki payları ile önceki yıl sonu itibariyle değerlerini,

- her hangi bir yerdeki işletmeleri ile değerlerini,-i mkb deki almış olduğu muhtelif şirketlere ait

hisselerin miktarı ile bir gün önceki değerlerini,

- bankalardaki mevduatlar, dövizler, fonlara yatırdı-ğı paralar ile en son TL cinsinden değerlerine ulaşabilir, kayıtlar arasındaki ilişkileri araştırabilir, şahsın yaşayışı ile malvarlığı arasındaki çelişkileri yakalayabilir; kişile-ri kanunlara saygılı, vergisini veren, kayıtlı ekonomiye uyan, devletinin de güçlü olmasına katkı sağlayan bir vatandaş olmasını temin edebilir. Devlet bu bilgilerle vatandaşlarının servet yönünden zenginlik sıralaması-nı yapabilir, gelir dağılımı dengesini sağlama, devletin sosyal yönünü gerçekleştirme gibi temel görevlerini ifa edebilir, bu tabloya bakarak tedbirler alabilir.

Güçlü Türkiye için

MÜLKİYET SİSTEMİYılmaz KUZUGÜDENLİOĞLU

20İn

cele

me

Toplumların gelişimlerinde çeşitli dinamik-ler rol oynamaktadır. Coğrafyadan, yeraltı zengin-liklerinden ya da toplumun kültüründen kaynak-lanan özellikler, toplumları değişik zamanlarda öne çıkarıp diğerlerine göre daha başarılı kılmış-tır. Bazı toplumların kaderinde ise, bir kişi (örne-ğin M. Kemal Atatürk) veya birkaç kişilik bir ekip etkili olmuştur.

Artık günümüz toplumlarının ilerlemesin-de her bireyin katkısı önem taşımaktadır. Özellik-le günümüzün rekabetçi ekonomilerinde, kültür ve sanat hayatında bireylerin üretkenliği, yaratıcı-lığı çok önemli üstünlükler sağlamaktadır. Ülkeler de eğitim sistemlerinde yaratıcılığı destekleyen yöntem ve teknikleri benimseyerek, gelecek ne-sillerin yaratıcı potansiyellerini kullanabilmesi-nin yollarını aramaktadırlar. Bu noktada eğitimde program yenilikleri ve etkinlik temelli yaklaşımlar benimsenmektedir. Ancak sadece program ve et-kinliklerle bireylerin yaratıcılıkları desteklenebilir mi? Evet demek zor, en az program ve etkinlikler kadar bu programı uygulayan, etkinlikleri yapan öğretmenler de önemlidir. Çünkü öğretmenlerin tutum ve davranışları yaratıcı düşünmeyi olumlu ve olumsuz yönde etkilemektedir. Ancak ayrıntıya girmeden önce yaratıcılığın tanımını vermek ko-nunun anlaşılırlığı açısından önemlidir. Bu nokta-da yaratıcı düşünme, yaratıcı düşünce veya yaratı-cılık olarak adlandırılsa da genel olarak yaratıcılık anlaşılmalıdır.

Yaratıcı düşünmenin bazen tehlikeli oldu-ğu belirtilmiş, bazen de yaratıcı düşünme, insanı başarıya götüren, zihinsel fonksiyonlarını en iyi şekilde geliştiren bir yetenek olarak görülmüştür. Yaratıcı düşünme gerçekten çok büyük bir kuvvet-tir. Yaratıcı düşünme sayesinde insanlık televizyo-nu, radyoyu, bilgisayarı, uzay gemisini kazanmış-tır. Edebiyat, sanat, müzik ve mimari eserler onun sayesinde doğmuştur. Yaratıcı düşünme zihinsel yönden sağlıklı olabilmek açısından önemli oldu-ğu kadar, eğitimde ve mesleki alanda başarı için de gereklidir. (Torrance, 1965; Akt. Erdoğdu, 2005).

Yaratıcılık süreci, tüm duyuşsal ve düşünsel

etkinliklerde, her türlü çalışma ve uğraşın içerisin-de vardır. Yaratıcılık yalnız sanatsal süreçlerde ya da sanat eğitimi ve öğretimine ilişkin etkinliklerde rol oynayan bir yeti olmayıp, insan yaşamının ve insanlığın evriminin tüm yönlerinde yer alan te-mel bir yetenektir. İnsan tarafından tamamlanmış her işte yaratıcılık temel öğe olarak bulunmakta-dır (San, 1985).

Crutchfield (1962) ve Wilson (1956) ise, yaratıcılığı konformizm (uyguculuk-boyun eğme) sürecine karşıt bir kavram olarak ele almışlardır. Bu araştırmacılarca da genelde yaratıcılık, ori-jinal fikir katkıları, farklı görüş noktaları ve yeni problem çözme yolları olarak görülmüştür. Uygu-culuk ise, bekleneni yapmak, başkalarını rahatsız etmemek ve başkaları için sorun yaratmamak ola-rak nitelendirilmiştir (Crutchfield (1962), Wilson (1956); Akt. Öncü, 1989).

Marksberry (1963) yaratıcılığı biyolojik ve psikolojik olmak üzere iki bölüme ayırır. Ona göre yaratıcılık bütün yaşamın enerjisidir. İnsanlar da dâhil bütün organizmalar yaşamın sürdürülme-sinde ve oluşturulmasında kullanılabilen çevre-den yararlanırlar. Çoğu organizmalar için bu sü-reç sadece biyolojik yaratıcılığı temsil eder, fakat insanlar için o ayrıca psikolojik yaratıcılığı içerir. Rawlinson (1995) ise yaratıcılığı daha önce arala-rında ilişki kurulmamış nesneler ya da düşünceler arasında ilişki kurulması olarak tanımlamıştır.

Okullar yaratıcı düşünmenin köreltildi-ği kurumlar olarak değerlendirilmekle birlikte

YARATICILIK VE ÖĞRETMENLERİN ROLÜ

İbrahim GÜNGÖR

21

İnce

lem

e

(Rogers,1972; Akt. Sungur, 1997) aynı zamanda yaratıcılıklarının ge-liştirilebileceği bir potansiyeli de sunmaktadır. Günümüz eğitim an-layışında öğrenciyi merkez alan yaklaşımların kabul görmesiyle bir-likte bu potansiyel daha iyi anlaşıl-maktadır. Son olarak Milli Eğitim Bakanlığımız ilköğretim programı-nı değiştirmiş ve derslerin ortak amaçları arasına yaratıcı düşünme-nin geliştirilmesini bir amaç olarak koymuştur.

Modern bir toplum yarata-bilmek için çağın gelişmelerini ya-kından izlemek ve bu gelişmeleri eğitim sistemimize uygulamak zo-rundayız. Hızla değişen dünyamızın hareketli ya-pısına uyabilmek; bilimde, teknolojide ve sanatta, kısacası yaşamın her alanında, yaratıcı bireylerden örülü bir toplum yaratmakla olanaklıdır. Çağdaş eğitimin anahtar sözcüğü olan “yaratıcılık”; bilgi-nin kullanılması, bilinenlerin üzerine yeni bilgiler konulması, bilinenlerden bilinmeyen yeni durum-lar, yeni sonuçlar elde edilmesiyle ilgilidir ve ki-milerine göre sonuç, kimilerine göre de süreçtir. Çağdaş programlarda; bilgi depolamaya yönelik öğretmen ve konu odaklı eğitim yerine hedef ve öğrenci odaklı eğitim yaklaşımlarının öne çıkma nedeni; düşünen, sorgulayan, araştıran, yorum-layan, eleştiren, buluş yapan, yaratıcı ve üretken kimlik oluşturma arayışlarıdır (Mamur, 2002).

Bu noktada öğretmenin yaratıcılığı destek-lemesi, sınıf içindeki yaklaşımlarıyla doğrudan il-gilidir. Chambers (1973) birkaç yüz kimyager ve psikologdan oluşan yaratıcı bireylere kendilerini yaratıcı olmaya özendiren ve engelleyen öğretme-ni tanımlamalarını istemiştir. Öğrencilerin bu sıra-lamalarına göre (Akt. Sungur, 1997);

A. Yaratıcılığı Kolaylaştıran Öğretmen Özellikleri

1. Öğrencileri bir birey olarak kabul etme ve öyle davranma,

2. Öğrenciyi özgür olmaya özendirme,

3. Öğrencilere model olma,

4. Sınıfın dışında onlara çok zaman ayırma,

5. En iyiyi bekleme ve aşılabileceğini göster-me,

6. Heyecanlı olabilme,

7. Öğrencileri eşit kabul edebilme,

8. Öğrencileri doğrudan ödüllendi-rebilme,

9. Öğrenciye ilgi gösterme,

10. Sürekli okuyan kişiler olabilme,

11. İkili ilişkide kolay iletişim kur-ma olarak belirlenmiştir.

B. Yaratıcılığı Engelleyen

Öğretmen Özellikleri

Chambers’ın araştırmasına göre yaratıcı olmayı engelleyen öğret-men özellikleri ise şunlardır (Akt. Sungur, 1997);

1. Öğrencinin cesaretini kıran,

2.Güvensiz,

3. Aşırı eleştiren,

4. Davranışlarında bir uçtan diğerine gidip gelen,

5. Heyecanı olmayan,

6. Düz okumayı vurgulayan,

7. Dogmatik ve katı,

8.Alanla ilişkisini sürdüremeyen,

9. Genelde yetersiz,

10. Dar ilgileri olan,

11. Sınıf dışında tartışma ve konuşma ola-nağı olmayan öğretmenler olarak tanımlanmışlar-dır.

Yaratıcılığı destekleyen öğretmen özellikle-rinde olumlu iletişim özellikleri daha öne çıkar-ken, yaratıcılığı engelleyen öğretmen özelliklerin-de ise olumsuz, savunmacı bir iletişim ve mesleki olarak yetersizlik ile ilgilerdeki darlık öne çıkmak-tadır. Konuya etkili öğretmen olabilme açısından da yaklaşmak gerekmektedir. Bu nedenle öğret-menlerimizde yaratıcılık konusunda bir duyarlılık geliştirilmeli, öğrencilerinin yaratıcılıklarını des-teklemeleri konusunda amaç birliği sağlanmalıdır. Bunun yanında öğretmenlerin yaratıcı düşünme konusunda eğitilmeleri ve ideal eğitim ortamları-nın da sağlanması gerekmektedir.

KAYNAKÇA

1. Erdoğdu, M., Y. (2005). Williams Yaratı-cılık Değerlendirme Ölçeği’nin Uyarlanması ve Yaratıcılık İle Algılanan Öğretmen Davranışları Arasındaki İlişki. Yayımlanmamış doktora tezi, Ankara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

22İn

cele

me

“Şu dünyada bir nesneyeYanar içim, göynür özümYiğit iken ölenlereGöğ ekini biçmiş gibi”…

Yunus Emre’nin bu dizelerini her okuyuşumda genç yaşta öldürülen yiğitlerimizi hatırlar ve derin bir hüzünle onları düşünürüm: Boğazlıyan Kayma-kamı Kemal Bey’i, Dursun Önkuzu’yu ve milli bilin-cimizin, Türklük ve tarih bilincimizin zapt edilmez kalemlerinden biri olan, kısa ömrünün en verimli çağında kahpe bir saldırı sonucu aramızdan ayrılan değerli Türkçü Doç. Dr. Necip Hablemitoğlu’nu...

Necip Hablemitoğlu gözü pek bir akademis-yen, büyük bir araştırmacı ve yiğit bir yazardı. Bun-dan tam altı yıl önce uğradığı hain bir saldırı sonu-cu uçmağa varan Hablemitoğlu, daha çocuk dene-cek yaşta yüreğini ve beynini Türk milletine adamış yiğit bir Türk aydınıydı. Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Basın Yayın Yüksek Okulu’ndan mezun olan Necip Haplemitoğlu uzun yıllar çeşitli kuruluşlarda basın müşaviri olarak çalıştı. Fakül-teden mezun olduktan sonra yayınladığı “Dilde Fikirde İşte Birlik” adlı aylık dergi ile Gaspıralı İsmail’den günümüze uzanan Türkçü çizginin tem-silcisi oldu.

Yirmi yaşında kaleme aldığı ilk kitabı “Yüz Binlerin Sürgünü: Türksüz Kırım” adlı eseriyle Türkiye dışındaki Türk topluluklarına karşı kayıtsız kalmayan Hablemitoğlu Türk birliği için çok çalıştı. Türkiye dışındaki Türk topluluklarının tarihi ile ilgi-li olarak çalışmalar yapan Hablemitoğlu, Orta Avru-pa ve Balkanlar’da Türk eserleri, Türk azınlıkları ve şehitliklerimiz konusunda çeşitli çalışmalar yürüt-tü. Bu çalışmalar çocuklarının adlarına da yansımış-tır: Kanije, Uyvar. Birleşmiş Milletler Örgütü’nün bir projesinde görev alarak Moldova’da Gagauz Türkleri’nin Latin alfabesine geçişi ile ilgili olarak danışmanlık hizmeti verdi. Buradaki görevi sıra-sında, Cumhuriyet döneminin başında bu bölgede Atatürk tarafından görevlendirilen öğretmenlerin bulunduğunu belirledi. Bu konuda derlediği bilgi-leri Kemal’in Öğretmenleri başlığı ile yayınladı.

Necip Haplemitoğlu “Kemal’in Öğretmen-

leri” adlı makalesinde Atatürk’ün isteği üzerine Romanya, Bulgaristan ve Yugoslavya’ya giden 80 Türk öğretmeninden ve Atatürk’ün Balkanlarda bıraktığımız Türklerin eğitim ve kültürel sorunla-rına gösterdiği ilgiden bahseder. Aşağıdaki satırlar Hablemitoğlu’nun bu makalesinden alınmıştır.

“Ukrayna’nın Moldova sınırındaki Bolg-rad kasabasının Ortodoks mezarlığında bir Türk’ün yattığını hiç biliyor muydunuz? Bu bakımsız, unutulmuş, üzerini otlar bürümüş kabirde, bir dönemin bilinmeyen tarihinin, koşulsuz vatanseverliğin gömülü olduğunu yaşlı bir Gagauz’un şu ifadesinden çıkarırsı-nız: Burada Kemal’in üüredicisi (öğretmeni) yatıyor!..”

Evet Kemal’in öğretmenleri Türkiye dışında-ki Hıristiyan Gagauz Türklerinin, Türklük bilinci-ni unutmamalarını sağlamak amacıyla o bölgelere gönüllü olarak gitmişlerdir; ancak bu fedakar öğ-retmenlerin bir tanesi hariç hepsi Stalin tarafından Türk casusu oldukları gerekçesiyle şehit edilmiştir.

Hablemitoğlu Türkiye Cumhuriyeti’ni ve Türk milletini sonsuz bir sevgiyle sevdi. Vatanımız üze-rinde oynanan tehlikeli ve kirli oyunları fark eden Hablemitoğlu bu oyunları açığa çıkarmak için var gücüyle çalıştı. Bu uğurda birçok eser yazdı ve bir-çok araştırma yaptı. Hablemitoğlu’nun amacı Tür-kiye Cumhuriyeti Devleti’ni korumak ve sonsuza dek yaşatmaktı. Hablemitoğlu, bu milletin çocukla-rı kendi toprakları üzerinde bağımsız ve Türk ola-rak yaşasınlar, istedi.

Vatanın ve milletin yararına olan her eser her çalışma gibi Hablemitoğlu’nun çalışmaları da vata-nımız üzerinde hain emelleri olan dış düşmanları-mızı, hırsı akıllarını aşmış iş birlikçi hainleri son de-rece rahatsız etti. Özellikle üzerinde uzun zamandır çalıştığı “Gülen ve CIA İlişkisi”, “Alman Vakıfları” ve “Köstebek” adlı üç eser Hablemitoğlu’nu açık hedef haline getirdi. Hablemitoğlu 18 Aralık 2002 tarihinde hayatının en verimli döneminde evinin önünde uğradığı hain saldırı sonucu aramızdan ay-rıldı. Hablemitoğlu’na düzenlenen hain suikastın ipuçları ve suçluları Hablemitoğlu’nun Türkiye’de

TÜRK ÖLÜR TÜRKLÜK YAŞARTÜRKLÜK YAŞARTÜRKLÜK YAŞAR

Yunus Emre ÖZKAN - yemreozkan@hotmail.com

23

İnce

lem

e

önemli davalara kaynaklık eden yukarda ismini zik-rettiğimiz araştırmalarında aranmalıdır.

Hablemitoğlu “Alman Vakıfları ve Bergama Dosyası” adlı eserinde Alman vakıflarının faaliyet-lerini inceledi, bunların vakıf değil birer casus yuva-sı olduğunu belirtti. Türkiye’de altın çıkarılmasını engelleyen bu vakıfların yasa dışı yapılanmalarla, rejim karşıtı güçlerle iş birliği içerisinde olduğunu ve Türkiye’deki azınlık milliyetçiliğini körükleyerek milli devlet anlayışına ve Türkiye’nin ilerleyişine za-rar vermeye çalıştıklarını ispatladı. “Gülen ve CIA İlişkisi” ile “Köstebek” adlı eserlerinde ise emni-yet ve istihbarat birimlerindeki irticacı yapılanmayı gözler önüne serdi.

Hablemitoğlu ömrü boyunca vatan ve Türklük için çalıştı. Bu yüzden de susturuldu. O bazı sözde aydınlar gibi Türkiye üzerinde hain planları olan dış güçlerle iş birliği yapmadı. Onların borazanı olmadı, onların himayesine girmedi. Hablemitoğlu bunları yapsaydı şu an hayatta olurdu. Hem devletten hem de iş birliği yaptığı yerlerden parasını alır, bir eli yağda bir eli balda rahat bir hayat sürerdi. Rahmetli-nin ölümünden sonra onun aziz hatırasına ve şahsı-na kuduz köpek gibi saldıran, olmadık iftiraları atan mütareke basını ve televizyonları Hablemitoğlu’nu “ilerici aydın” olarak kabul eder, korur, el üstünde tutardı. Başka Türklüğün ve başka Türkiye’nin ol-madığını çok iyi bilen Hablemitoğlu hiçbir zaman eğilmedi. Doğru bildiklerini ve inandıklarını canı pahasına bu milletin evlatlarına anlatmaya çalıştı. Türklüğün zapt edilmeyen kalemi Hablemitoğlu vatan ve Türklük yolunda kahramanca şehit oldu.

Doç. Dr. Necip Haplemitoğlu’nu Hakk’a yü-rüyüşünün altıncı yılında minnetle anıyor, aziz ha-tırası önünde saygıyla eğiliyorum. Mekânı cennet olsun. Türk’üm diyebilen herkesi Doç. Dr. Necip Haplemitoğlu’nun bıraktıklarına sahip çıkmaya ve onun verdiği kutlu mücadeleye destek olmaya ça-ğırıyorum.

MİLLİ MERKEZLER

Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşun-dan itibaren devletle özdeşleşen TBMM, Yüksek Yargı Organları, Silahlı Kuvvetler ve MİT gibi vazgeçilmez temel kurum ve kuruluşları mevcut. Türkiye’nin kendine özgü koşulları, Anayasasında laikliğe yer vermesine karşın dünyada ilk ve tek ülke olarak, toplumumuzun “yumuşak karın bölgesi”ni oluşturan ve yüzyıllardır iç ve dış tehdit odaklarının kullanımına açık olan din konusunda devlet kontrolünü sağlayan-dolayısıyla gerçek İslamiyetin varlığına hizmet eden-Diyanet İşleri Baş-kanlığı gibi ikincil nitelikli bir kurumu da devletle özdeşleştirmiş.Türkiye’nin so-runlu komşuları ve tüm Türk Dünyası ile olan ilişkileri de, böylesine devletin kont-rolünde yeni ve çok özel bir yapılanmayı gerekli kılmış: “Milli Merkez.”ler!...

……………………………………

Atatürk’den bu yana Türkiye’ye düş-man olan devletler hiç değişmemiştir. Aynı şekilde, Atatürk’ün ilkeleri de. Türki-ye Cumhuriyeti’nin asli kuruluşları olarak TBMM.’nin Yüksek Yargı Organlarının, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin MİT’in, ikincil kuruluş olarak da, özel konumu bulunan Diyanet İşleri Başkanlığı’nın önem ve ağırlığı değişmemiştir. İşte, Milli Merkez-lerin Atatürk’ten bizlere kalıcı bir miras olarak, yeniden itibar ve sorumluluk ia-desinin yapılması, eski işlevinin kazan-dırılması gerekmektedir. Bu bir tarihsel borçtur, zorunluluktur.

Dr. Necip HABLEMİTOĞLU

Yeni Hayat ,104.’üncü sayı, 2003

24İn

cele

me

Hasan Sami BOLAK

Kim söylemiş olursa olsun, “Ya sev, ya terk et!” sözü; “Kaldığın yeri pislemeye

hakkın yok.. Orası için düşmanlık besleyemez, kötülük düşünemezsin.. Hem ekmeğini yiyip, hem de it gibi bacak kapamazsın”, anlamındadır.

Misafir kaldığın yer için de, hiz-met için gittiğin ev için de, yaşadığın vatan için de bu, böyledir!

Beğenmiyor, istemiyor, rahatsız oluyorsun ama, gidecek başka yerin de yok ise, o zaman da kuyruğunu kıçının altına kıvırır, verileni veya ka-zandığını yer, sesini çıkarmazsın.. Bu, doğa kanunudur.

Son günlerde Genel Kurmay Baş-kanı İlker Başbuğ’un, herkesin ko-numunu seçmesi, aksi halde akacak kana ortak olacakları yolundaki haklı ve kararlı çıkışı karşısında; kimileri-nin düşünerek, “konumumuz belli, istemeyen çeker gider”, türü beyanla tercihini ortaya koyması, kimilerinin de bu :

-Hizaya geeeel... komutuna uy-mayıp, ne severim, ne de terk ede-rim... diye dikleşmesinin açılımı açık-tır:

Bu vatanı, bu devleti, bu milleti istemiyor ve üstelik bunlara karşı düşmanlık da besliyorsan yapacağın tek şey ya sesini çıkarmayacaksın veya başının çaresine ba-kacaksın.

Bu, bu kadar açık iken; devletten-milletten-ordudan yana olmaktan başka çare olmadığını anladıklarını zannettiklerimizin; bu, ya sev, ya terk et sözünü hem söyleyip hem de patenti başkasına ait diyerek neden kabullenmediklerini anlayamı-yorum, desem yalan söylerim... Her şeyi anlıyo-rum: Bu sözü birileri bilerek ve isteyerek, birileri

bilerek fakat istemeyerek, diğerleri de küstahça karşı çıkarak dile getiriyorlar.

Ne yani; geçtiğimiz günlerde 105 yaşındaki son gazimizi uğurladığımız bu vatanı bize birileri babalarının hayrına mı verdiler?

Elbet de, ya sevecek veya en azından düşman-lık beslemeden, yakıp yıkmadan, ortalığı pisleme-den adam gibi oturacaksın.. Aksi hâl mi?

-Hizaya geeel... komutu sadece eğitim alanla-rında söylenilen sıradan bir lâf değildir!

Hem sevmeyecek, hem de it gibi bacak mı

kapacaksın?

25

İnce

lem

e

Mustafa İLHAN

Bugünkü gibi büyük ekonomik krizinin ilki de ABD merkezlidir. Kuzey Amerika ve Avrupa’yı etkileyen ve büyük bunalım ola-

rak da adlandırılan kriz, sanayileşmiş ülkelerde yıkıcı etkiler yapmıştır.

1929 büyük bunalımı çok sanayileşmiş ülke ve şe-hirleri vurmuş, işsizler ve evsizler ordusu ortaya çıkar-mıştır. İnşaat faaliyetlerinde durma noktasına gelinmiş, tarım ürünlerinde fiyatlar % 40- 60 düşmüş, çiftçiler ve kırsal bölge halkı şaşkınlık yaşamıştır.

“Büyük bunalım”ı her ülke farklı yaşamış, buna-lım süresi de farklı olmuştur. Bugün olduğu gibi 1929 bunalımı da Amerika’da BORSANIN ÇÖKÜŞÜ gibi al-gılansa da, o yıllardaki ekonomik şartlar ve gelişmeler de bilinmelidir. Sonuçta, 50 milyon insan işsiz kalmış, üretim %42 gerilemiş, ticaret hacmi % 65 daralmıştır.

Birinci Dünya Savaşı sonrasındaki siyasi ve eko-nomik yapılanma, sosyal hayatı olumsuz etkilemeyi sürdürmüştür. Amerika, savaş sonuçlarını kazançlı gö-ren İngiltere, savaştan yenik çıkan Almanya, bu krizin figüranlarıdır. Amerika’dan alınan borçlar, İngiltere’de ihracatın azalmasına neden oldu. Amerika’nın istedi-ği savaş tazminatıyla karşı karşıya kalan Almanya yeni para basmayı denedi.

Amerika 1924–1929 yılları arasında stabilizasyon dönemi yaşadı. Değişmezlik anlamına da gelen durum sayesinde ihracat fazlası ile tek kredi veren ülke oldu. Otomobil, yapı, elektrik endüstrisi gelişti. Yeni gelişen endüstrilere talebin fazla olması yüzünden, 1928 yı-lında verdiği kredileri New York Borsası geri çekmek zorunda kaldı. Diğer ekonomik göstergelerde üretim ve işlilik oranı oldukça yüksekti. Aşırı fakirlik yanında, halkın büyük çoğunluğu fazlasıyla rahat ve varlıklı idi.

Şirketlerin büyük mali gücene karşın bankalar ya-pılanmada iyi gidişte değildi. Başkan Hoover yönetimi ise tecrübesiz ve başarısızdı. Amerika’da “ Kara Perşem-be” olarak da anılan 24 Ekim 1929 Perşembe günü bor-sa dibe vurdu. Bugün olduğu gibi Amerikan Başkanlık seçimi yapılacaktı. Hoover’in yerine, verdiği programla ekonomik sistemde köklü değişiklik vaat eden Roose-velt seçildi. Bankacılık sektörüyle işe başladı.

Almanya, enflasyonsuz iç piyasa canlılığını yaşat-tı. Dünya pazarları Alman mallarına açık olmadığı için malın malla değişimi (Counter-trading) modeli ile hammadde sıkıntısını aştı. İyi bir alıcı ülke durumuna geldi. Amerika ve Fransa demokrasisi içinde kalarak

çözüm ararken Almanya’da bu iyi gidiş uzun sürmedi. İşsizler, Adolf Hitler’in iktidar olmasına yol açan halk hareketi (Nazizm) içinde yer aldılar. Kriz, İtalya’da Be-nito Musolini’yi, İngiltere’de vesir Winston Churchill’i, Fransa’da De Gaul’ü iş başına getirdi. Avrupa’daki bu gelişmeler ekonomik kriz rekabetin açtığı yoldan, İkin-ci Dünya Savaşı gibi bir felakete yelken açacaktır. Al-manya ve İtalya’daki siyasi değişim hem Avrupa, hem de Türkiye’yi içine alan “ tehdit merkezi” olma korkusu ikilemini birlikte getirdi.

Ekonomik bunalım o yılların dünyasında üç ülkeyi az etkileyecek görünüyordu. SSCB (Rusya) Japonya ve Türkiye.Çünkü, kararlı, programlı ve dengeli bir kal-kınma içinde idiler.

… VE TÜRKİYETürkiye 1929 bunalım yıllarında sanayileşmiş bir

ülke değildi. Ancak 1929–1930 dünya sanayi üretim artışı ortalama yüzde 19 iken Türkiye’de 96 olmuştu. 1930–1937 arası dış ticarette fazlalık sağlandı. Dünyada ilk demokratik kalkınma planları 1931’de Türkiye’de uygulamaya konuldu. Birinci Kalkınma Planı 1933–1938 yılları arasındadır. Ekonomik bunalım farklı ülke-lerde farklı tarihlerde son bulmuştu. 1933’de takas ve kliring uygulamasına geçti. Bu sistemde ithalat, ihraca-ta bağlandığından, ihracat teşvik edilmiş olur. Türkiye ticaret ve ödeme anlaşması olan ülkelerden ihracata öncelik verdi. Türkiye, krizden güçlenerek çıktı. Bu arada, dışardan ithal edilmek zorunda kalınan ürün-lerin ülkemizde üretilmesi gerçekleştirildi. Türkiye, Dünya ekonomik krizini, Türk Lirasının değerini koru-ma, Planlı kalkınma ve sanayileşme politikaları sayesin-de başarı ile aştı.

Hammadde kaynaklarını zenginleştiren Türkiye, tekstil, iplik ve dokuma fabrikaları yanında, 1925 yılın-da devlet sermayesiyle Sanayi ve Maadin Bankası kurdu. Alpullu ve Eskişehir Şeker Fabrikaları girişimlerini ger-çekleştirdi. Bu bankanın kuruluş amacı, fabrika kurup yönetmek olarak belirlendi. Banka desteğiyle Kayseri-Bünyan İplik Fabrikası, Isparta İplik Fabrikası, Kütah-ya Çini İşleri gibi kuruluşlar devletin ortak olmasıyla faaliyete geçti. 1935 yılına gelindiğinde Türkiye’nin Demir –Çelik Sanayi, Kayseri Pamuklu Dokuma Sanayi (Sümer Bez Fabrikası) gibi kuruluşları çok amaçlı ihti-yaç karşılayan milli ekonomisinde güçlenme unsurları olarak görülmelidir.

DÜNYA EKONOMİ BUNALIMLARI

VE TÜRKİYE

26İn

cele

me

Atatürk Türkiyesinde,1838 yılında İngiltere ile Bal-ta Limanı Ticaret Anlaşmasının imzalamasıyla başlayan sürecin etkileri yok edilmiştir. Üstelik 1954 yılında son bulacak “Osmanlı Borçları”nı ödemeye devam edilmiş-tir. Türkiye Osmanlıdan Amerikan dolarının 167 kuruş olduğu yıllarda 32 milyon Türk Lirası borç mirası al-mıştı. 90 yıl sonra, “AÇIK PAZAR” haline getirilmiş bir Türkiye’den milli ekonomisi güçlenmekte olan Atatürk dönemi başarılı ekonomik siyasetine gelinmişti. 1929–1938 yılları arasında Türkiye Cumhuriyeti’nin dış po-litikadaki başarıları, ekonomik bağımsızlığın sonuçları ile düşünüldüğünde daha da anlamlı olacaktır.

İlk çok partili hayat denemesi, Terakkiperver Cum-huriyet Fırkası oldu. Bu parti, Şeyh Sait Ayaklanması üzerine(1925) kapatıldı 1930’da Serbest Cumhuriyet Fırkası ikinci deneme olacaktır.

Dünya Büyük Ekonomik Bunalımında (1929) tek parti ile yönetilen bir Türkiye görüyoruz. Tek partiden amaç demokrasiye geçişi hazırlamaktır. Yukarıdaki ge-lişmeler dikkate alındığında, parti baskı ve şiddet yön-temlerine başvurmadan kitlelerin siyasal yönden eği-tilmesinin ön planda tutulduğu görülür. Komünist ve faşist tek parti rejimlerinden ayrılan özellik buradadır.(Doç. Dr. Mehmet Turhan, Siyasal Elitler Ankara 1991 s.131)

Fransız Düverger, tek parti rejimiyle ilgili şunları söylüyor: “Türkiye Tek Parti sistemi hiçbir zaman bir tek parti doktrinine dayanmamış; tekele resmi bir ni-telik vermemiş; onu sınıfsız bir toplumun varlığıyla da parlamenter çekişmeleri ve liberal demokrasiyi orta-dan kaldırma arzusuyla meşrulaştırmaya çalışmamıştır. Sahip olduğu tekelden dolayı daima rahatsızlık, hatta utanç duymuştur. Türk Tek Partisi, bir suçlu vicdana sa-hip olmuştur… Bütün bunlara karşılık M.Kemal çeşitli fırsatlarda bu tekele bir son vermeye çalışmıştır ki, bu olgu tek başına bile derin bir anlam taşımaktadır.”(Siyasi Partiler Çev.Ergun Özbudun. 1974. s.360)

1930’da M.Kemal, Paris Elçisi Ali Fethi Bey’i özel olarak çağırarak ona ansızın bir fırka (parti) kurdurmuş-tur. CHP ile kurulan Serbest Cumhuriyet Fırkası’nın görüş ayrılığı, CHP’nin devletçiliğine karşın, Serbest Fırkanın, liberal bir ekonomik düzen önermesiydi. Radikal-devrimci yöntem yerine evrimci ve ılımlı bir yol izliyordu.

M.Kemal yeni bir parti kurulmasını isterken 1929 Ekonomik bunalımı karşısında tek parti görüşü yerine sorumluluk alabilecek bir muhalefeti de görmek iste-miştir. Böylece farklı görüşler de dikkate alınacaktı. Eğitim düzeyleri, meslek yönünden Halk Partisi millet-vekillerinden yüksekti. Yüzde 80’i bürokrattı. Böylece, ekonomik kriz karşısında iktidar-muhalefet işbirliği 1929 krizinden Türkiye’nin güçlü çıkmasını sağlamış-tır. Başbakan İnönü ilk defa “ Ilımlı Devletçilik” deyi-mini kullanıyor. M.Kemal, 1931 Ocak ayında İzmir’de yaptığı konuşmada “fırkamızın izlediği program, iktisa-di açıdan devletçiliktir.” Derken; iberal mi, devletçi mi? Tartışmasına son noktayı koymuş oluyordu.(Atatürkçü-lük, ikinci kitap MEB 1988 s.265)

2008 DÜNYA EKOMOMİK BUNALIMI VE TÜRKİYE

2008 krizi de ABD merkezli olup Kara Avrupa’sında büyük ekonomileri harekete geçiren özelliktedir. Fransa’da Cumhurbaşkanı Sarkozy’nin ekonomileri ve bankaları güçlendirme görüşü değer bulmadı. ABD’nde borsanın çöküşü ve batık bankalarda ortaya çıkan kriz, 80 yıl önceki ile benzerlikler taşıyor; Avrupa’da Alman-ya, İngiltere ve Fransa’yı hareketlendiriyor. Farklı ülke-lerde farklı sürelerde devam edecek olacağa benziyor.

Türkiye bu krizi şöyle karşıladı:İç borç toplam: 224,9 milyar dolarDış borç toplam: 284,4 milyar dolarToplam ülke borcu: 509,3 milyar dolarÖzel sektör borcu: 140 milyar dolarCari açık: 50 milyar dolarKarşılıksız çek:1.397.166 (2007)Protestolu Senet: 1.470.758Kredi Kartı (Ödenmeyen) 3 Milyar 610 Milyon YTL

(5 Eylül 2005)

Böyle bir tablo karşısında çıkış yolları aranması gerektiği ortadadır. İktidar-muhalefet derin görüş fark-lılığı içinde. Temmuz 2008’de 202 bin işsizin katılımı ile işsizlik oranının 9,4 olduğu açıklandı. Bu süreçten çıkmanın tek yolu “ özel sektör ve kamu sektörü yatı-rımlarını artırmaktır” deniliyor. Bölgesel kalkınma pro-jelerine ağırlık verilmesi gerektiğini vurgulanıyor.

Bankaların 6 ay, 1 yıl olan kredilerini “olsun ben şimdi istiyorum” söylemleri karşısında Maliye Bakanı uyarıcı oluyor: Bankaların uyarılması gerekiyor. Başba-kan kriz karşısında sağlam duruyoruz diyor. 2009 büt-çesine bunalım ayarı veriliyor. Hedef olan 4,5 büyüme hedefi yüzde 4’e çekiliyor. Mali disipline bağlı kalına-cağı açıklamaları yapılıyor. Vergi indirimi yok deniliyor. Dolar 1.50, Euro 200 ile TL’sinin değerini koruma ça-bası var.9 aylık enflasyon rakamları çift haneli. Memura zam yüzde 4 olarak belirlendi.

1929’da tek parti iktidarı siyasi ve ekonomik ted-birleriyle krizi aştı. 2008 Türkiye’de tek parti iktidarı, bunalım karşısında muhalefeti ve görüşlerini dikkate almıyor, önemsemiyor. Ekonomik bunalımın sosyal sorunlar yumağı giderek büyüyor. İşsizlik çığ gibi bü-yüyor. İşli iken 6 yılda sadece Kayseri’de işini kaybe-denlerin sayısı 10 bin ile ifade ediliyor. Esnafın hali ortada, üretemeyen tarım sektörü, ithalat-ihracat den-gesini kuramayan bir Türkiye manzarası. Elinde 100 binlerce ev- daire kalan bir TOKİ gerçeği… Hâlâ biz bu krize hazırlıklıyız deme sorumluluğunu kendilerinde görenlerin, yeni sonuçları ile şaşırtıcı olan küresellikte kaybolan ülkelerin vay haline! Bunalımlar, aynı coğraf-yada, aynı nedenlerle aynı sonuçları veriyorsa; yarının dünyası, ekonomide olduğu gibi, siyasette de değişim-ler görecektir. Bu nedenle, iktidar muhalefet partileri-ni de dinlemeli, ekonomik krize de bölücü teröre de birlikte çözüm aranmalıdır. Zira ekonomik kriz de, bö-lücü terör de gemi azıya almıştır; göz ardı edilemez, edilmemeli.

27

İnce

lem

e

Sfenksler…

İnsan başlı aslan vücutlu masal ca-navarı… Hayal ürünü; ama kutsal-laşmış…Tarihte cerahatlerin değişik

sembolü…

Mısır sfenksi; başı firavunun yüzünü tasvir eden, uzanmış durumda bir aslan…

Az mı insan yedi bu canavar...

Yunan mitolojisindeki canavar ise dişileş-miş…Kartal kanatlı, kadın çehreli ve göğüslü...

Efsaneye göre Thebai şehri yakınlarında ulu bir kayanın tepesinde durur ve “sorularımı bile-mediniz” bahanesiyle yolcuları yermiş.

Sfenks, bir gün Thebai şehrinin kapılarına dayanan Oidupus’a şu bilmeceyi sormuş: “Sabah dört ayak, öğleyin iki ayak ve akşam üç ayak üze-rinde yürüyen hayvan hangisidir?”

Oidupus sorunun karşılığını bulmuş: “İnsan çocukken dört ayak emekler, erişkin yaşta iki ayağının üzerinde durur, yaşlanınca da üçüncü ayak görevi yapan bastona dayanır.”

Canavar bu cevap karşısında yenilgiye uğra-dığına kızmış ve kendisini denize atarak intihar etmiş.

Yunan canavarının hiç olmazsa haysiyeti, arı, şerefi varmış be...

Bizdeki çok farklı… Kabuklu keferelerden gebe… Bu yüzden HİV virüsü taşır; bulaşıcı ve iğrenç…Dedem Korkut’un asırlar önce belirttiği çağımızın “Tepegöz”ü... Doğu ve güneydoğumu-zun sarp dağlarında yaşar. Ara sıra yolları keser; kafayı yediği zaman ovaya iner. İnsandan bozma…Yarı insan, yarı domuz… Kendi uzvunu yiyen cins-ten…

Kulağı, burnu mecliste… Dişleri doğu ve gü-neydoğu bölgemizde, gövdesi komşu ülkemizde, beyni ABD’de...

Geçenlerde ininden çıkarak Aktütün’de ve

Diyarbakır’da insanlara saldırdı yine. Malumu-nuz, bir günde 17 şehit... “İnsanlık” sabaha kadar ayakta...

Devletin zirvesinde toplantı üstüne toplan-tı… “Terör”e çözüm arıyoruz güya Irak’ta.

Sonuç mu?

“Kararlılık”, “Duyarlılık”…mış.

Bu, neye duyarlılık? Bu neyin kararlılığı?

Sınır ötesi sıcak takibin...

İçerde bir kısım hain basın… Mehmetçiğin üzerine yürürken, yetmedi, masum halkı kin ve tahrike sürüklerken… Mecliste hainlerin yandaş-ları ulu orta ürürken…

İktidarın; “Terör örgütü askerimize ve poli-simize düşman gözüyle bakıyor. Ama biz onları düşman gibi görmüyoruz.”sözleriyle…

Neye duyarlılık?

“Canavar”a “insani yaklaşım”…

Peki, bu hangi emelin kararlılığı?

Şimdiye kadar orduyu hep çıkmaza sürdünüz; yetmedi mi? Mehmetçiğe yetki verdiniz de üç bu-çuk çapulcunun soyunu tüketmedi mi?

Çekilin önünden Mehmetçiğin, bakın o za-man hainler nasıl tükeniyor kendiliğinden…

Beş on yıldır sesi çıkmıyordu; kulağını, kuyru-ğunu kesmiştik, başını da İmralı’ya tıkmıştık ca-navarın. Lakin son genel seçimde burnunu mec-lise yine soktu. Şimdi “okyanuslar ötesi ilah”ı için kan istiyor ondan.

Uyan ey millet, uyan! Bu iktidarın bir şey ya-pacağı yok! BOP’a kurban ediliyor Türkiye…

Canavarın kulağıyla, kuyruğuyla uğraşacağı-mıza önce meclisten burnunu keserek sonra bey-nine çomak sokmak ve gözlerini çıkarmak lazım değil mi?

Dünya tarihinde sayısız kahraman çıkaran bu milletin neye ihtiyacı var ki?

Söyler misiniz? Neye?

CANAVARLAR…SFENSKLER..

Osman KARABABA

28İn

cele

me

Ali Kemal; Müslüman Türk görünümünde olan bir ajan. Kendisini

Müslüman Türk göstermese, içimi-ze giremezdi zaten. İçimizdeki ha-inler bizi hep böyle kandırıyorlar.

Belki bana: “Ali Kemal’in kalbini açıp da baktın mı ki, Müs-lüman değil diyorsun?” diyebilir-ler. Onlara Allah’ın ayetiyle cevap

veririm: “Ey iman edenler! Yahudi ve Hıristiyanları veli/dost edinmeyin. Onlar birbirlerinin velileridir. Sizden kim onları veli kabul ederse o da onlardandır. Allah, zalim topluma hidayet ver-mez . (Maide 51)

Ali Kemal’i biraz tanıyalım:

20 Mayıs 1919 yılında İstanbul’da İngiliz Muhipleri Cemiyeti’nin kuranlar arasındadır. Bu cemiyetin başkanı Sait Molla adında bir İngiliz ajanıdır. Diğer kurucuları da Rahip Frew, Mustafa Sabri Efendi ve Ali Kemal’dir.

26 Haziran 1919’da İçişleri Bakanı Ali Kemal, Mustafa Kemal’in milli hareketi başlatma gayretlerini engellemek ama-cıyla “Milli ordu teşkil etmenin ve müdafaayı milliye hazırlamak gibi faaliyetlerin felaket olduğu” hakkında bir genelge yayınlamıştır. Budan sonra tartışmalar ve tepkiler olmuş ve Ali Kemal istifa etmek zorunda kalmıştır. Ancak Os-manlı Padişahı Vahdettin istifa eden Ali Kemal’e şunları söyler: “Saray her dakika ve kayıtsız şartsız size açıktır… Telkinlerinizi sabırsızlıkla bekleyeceğim.” Koskoca Os-manlı Devleti’nin padişahına bu sözler hiç yakışmamıştır.

Ali Kemal; Mustafa Kemal ve silah arkadaşlarına “Haydut-lar” demiş ve Türk ordusunun Kars’ı Ermenilerden geri alma-sını sert bir dille eleştirmiştir. Bu yüzden halk da ona “Artin Kemal“ lakabını layık görmüştür.

Kars’ın Ermenilerden alındığı gün başyazısını öven misafirlerle otururken Ali Kemal onlara şöyle demiştir: “Ankara’dakiler yine köpürecekler. Haydutların işi gücü savaş. Siyasetten zerre kadar anladıkları yok. Ellerinde derme çatma bir ordu, birkaç tane de düz-me kahraman dövüşüp duruyorlar. Hükümet ölçmüş biçmiş, uygun görmüş, Sevr Antlaşmasını imzalamış size ne oluyor a zirzoplar? Beyhude yere kan dökme-

nin âlemi var mı? Öğrendiğime göre, Londra’da çocuk gibi İzmir’i isteriz, Edirne’yi isteriz Adana’yı isteriz, hatta tam istiklal isteriz diye tutturmuşlar.”

Ali Kemal, sözlerinden de anlaşıldığı gibi bakar kör, çünkü ileriyi görememiş. Türk Milleti savaşın kazanılacağına inanmış ama Ali Kemal inanmamış.

Türk Milli Mücadelesi’nin başarıya ulaşmasından sonra Mazlum ve Cem adında iki sivil polis onu Beyoğlu’ndan alıp işgal kuvvetlerinin gözü önünde Kumkapı’ya kaçırırlar, oradan bir tekneyle İzmit’e getirirler. İzmit’te 1.Ordu Karargâhında Nu-rettin Paşa vardır. Haber alma şubesi başkanı da Albay Rahmi Apak’tır. Nurettin Paşa öğle yemeğinden dönen Rahmi Apak’ı görünce “Ali Kemal’i yakalamışlar, buraya getirt.” emrini verir. Rahmi Apak, Ali Kemal’i odasına getirtir, sorgu hâkimliği yapan yedek subay Necip Ali Küçükağa’ya ilk ifadesini almasını söyler. “Ali Kemal, Kurtuluş Savaşı’nın kazanılmayacağını sandığı için yazılar yazdığını söyler.” “Demek yanılmışsınız” müdahalesini duyan Ali Kemal: “Evet çok doğru söylüyorsunuz. Ben Türk Milleti’nde bu kadar büyük yaşama gayreti ve mücadele ruhu mevcut olduğunu bilmiyordum, bu bilgisizliğimden dolayı mazur görülmeliyim; çünkü hayatımın büyük kısmı Avrupa’da geçmiştir, Türk Milleti’ni tanımıyormuşum, tanıyamamışım” der.

Nurettin Paşa, Ali Kemal’i odasına çağırır, Rahmi Apak da yanındadır. Nurettin Paşa sorar :

- Sen kimsin?

- Ali Kemal bendeniz.

- Haa Artin Kemal dedikleri adam sen misin?

- Hayır, Efendim, ben Artin Kemal değil, Ali Kemal’im.

- Seni askeri mahkemeye sevk edeceğiz.

- Adaletin karşısına çıkmaya hazırım.

Ancak mahkemeye çıkma fırsatı bulamaz. Cezasını Türk Milleti verir.

Dışarı çıkar çıkmaz üzerine saldırırlar ve onu linç edip öldürürler . Ali Kemal doğru düzgün adam olsaydı, halk onu sırtında taşır, yemez yedirir, içmez içirirdi. O, işbirlikçi vatan hainiydi.

Günümüz Türkiye’sinde bir değil binlerce “Artin Kemal” var. Bunların akıbeti, Artin Kemal’in ki gibi olur mu? Bekleyip göreceğiz.

İŞBİRLİKÇİ ARTİN KEMÂL

Yusuf BİLTEKİN

29

İnce

lem

e

Dünya kaynaklarının sınırsız tüketimi ve serbest piyasa şartlarındaki acıma-sız rekabet anlamına gelen kapita-

lizm, “Yeni Dünya Düzeninin” sonunu da bera-berinde getirmeye başlamıştır.

Geçtiğimiz haftalarda dünyayı sarsan eko-nomik krizler, aslında 90’lı yıllarda tek kutuplu dünyanın geleceğe dönük belirsiz yönünü de göstermekteydi. Özellikle küresel sermayenin yo-ğun bir şekilde yönetildiği ABD’de birçok düşü-nür daha 90’lı yılların ortalarında kapitalizmden kaynaklanan krizlerin çıkacağı öngörüsünde bu-lunmaktaydılar. Ama ne ilginçtir ki ABD’li yetki-liler, krizin yaklaşan ayak seslerini bizde var olan oldukça trajikomik vurgusuyla, “Hamdolsun biz krizden etkilenmeyeceğiz”, aymazlığıyla savun-maya çalışmışlardır. Bu durum, ABD’li yetkililerin daha 90’lı yılların ortalarında çıkan krizi bir takım hisseleri şişirerek geçiştirmeye çalıştıklarını açıkça göstermiştir. Böylece yıllarca şişirilen küresel mali sistem birden bire patlamıştır.

ABD’li ünlü iktisatçı Lester C. Thurow 1996 yılında kaleme aldığı “Kapitalizmin Geleceği” adlı kitapta dünyayı etkisine alan kapitalizmin so-nunun geldiğine ilişin öngörülerde bulunmuştur. Thurow’a göre bireycilik üzerine kurulu olan ka-pitalizm, bireyin doğasındaki kısa vadeli düşünme eğilimini dengeleyerek sosyal kuralları içermeyen bir sistem olduğu için kendini tehlikeye atmakta-dır. Yine Thurow eserinde, kapitalizmin rakipsiz kalmasının yaratacağı sorunları şu şekilde dile getirmektedir: Tarihsel olarak, dışarıdan gelen askeri tehditler, içerdeki toplumsal huzursuzluk-lar ve alternatif ideolojiler, statükoda kazanılmış hakları aramak için bir bahane olarak kullanıldı. Bunlar kapitalizmin varlığını sürdürmesini ve ge-lişmesini sağlayan şeylerdi. Eğer kapitalizm tehdit edilmiş olmasaydı, Roosvelt başarı sağlayamazdı. Tarihte de geçerli sosyal sistemlerin hiçbir rakiple-rinin olamadığı dönemler vardır. Eski Mısır, Roma İmparatorluğu, Amiral Perry gelmeden önceki Japonya gibi. Tüm bu durumlarda egemen olan sosyal sistem egemenliğini yitirmiştir. Aynı şekilde

Paul Kenndy, dünyadaki varlıklı ülkelerle yoksul ülkeler arasındaki uçurumun giderek arttığına dikkati çekmiş, yoksul ülkelerin varlıklı ülkelere yasadışı baskısını önlemek için yoksul ülkelerin sorunlarına eğilmek gerektiğini belirtmiştir. Paul Kenndy’in görüşlerini destekleyen New York Ti-mes gazetesi köşe yazarlarından Thomas Fried-man şöyle demişti: “Kötü durumdaki komşu-nuzun ziyaretine gitmezseniz, o sizi ziyarete gelir”. Ayrıca dünyada mevcut sorunlara çevresel bir değerlendirme amacıyla kurulan ve her yıl ya-yımladığı “Dünyanın Durumu” serisiyle çevresel sorunları anlatan Worldwatch Enstitüsünün baş-yazarlarından Lester R. Brown da kapitalizmle il-gili bir takım öngörülerde bulunmuştur. Brown’a göre dünyanın mevcut kaynakları insanoğullunun sınırsız istekleri karşısında giderek yok olma teh-likesi altındadır. Özellikle kapitalist sistemin dün-yanın mevcut kaynaklarını tüketme yolunda sarf ettiği yoğun üretim faaliyetleri, ileri dönemlerde çevrenin bozulmasına paralel olarak dünyada ciddi gıda sorunları yaşatacaktır. Brown, kapita-lizminin sonunu bu şekildeki bir kapitalist anlayışının getireceğinden bahsetmektedir. Yukarıdaki ifadeler kapitalizmin içinde bulundu-ğu çıkmazı göstermektedir. Zaten adil olmayan gücün adaletsiz kuralları, günün birinde kendine de bulaşır.

Dünya siyasetinde karşılıklılık, eşitler arası te-mel ilişkiler gibi kavramlar kapitalizmin baskıcı tu-tumlarına karşı geliştirilmiştir. Özellikle hâkim gü-cün olmadığı tek kutuplu dünya düzeninde “ulus-lararası adalet” en çok aranan kavramlar arasında yer almaktadır. Bu açıdan bakacak olursak, Türk Kurtuluş Savaşı ve sonrasında uygulanan ve tam bağımsızlığa dayalı milli ekonomik yapı günümüz sorunlarına çözüm oluşturacak bir model niteliği taşımaktadır. Ünlü İngiliz tarihçi David Fromkim, Barışa Son Veren adlı kita-bında bu durumu şu şekilde ifade etmiştir: “Mus-tafa Kemal siyasi sınırları belirlerken sadece kendi ülkesinin neler alacağını değil komşularının da neleri kabul edeceğine dalyalı siyasi sınırları belir-lemiştir.” diyerek cumhuriyetin kurtuluş temelle-

KAPİTALİZMİN SONU

VE TÜRKİYE Hakan BOZDOĞAN

30İn

cele

me

rinde uluslar arası ilişkilere karşılılık esasına dayalı bir bakış açısı geliştirdiğini göstermiştir.

Türk ekonomisinin temeli, Kurtuluş Savaşı sonrasında toplanan İzmir İktisat Kongresi sonra-sında şekillenmiştir. Bu kongre bugün bütün dün-yanın örnek alması gereken bir kongredir. Çünkü kongreye katılanlar arasında toplumun en ileri meslek kuruluşlarından tutun da en küçük meslek guruplarına kadar her kesimden temsilciler katıl-mıştır. Yani o dönem ekonomisine yön verenler ne uluslar arası dev şirketler, ne zengin işadamlarının oluşturduğu dernek ne de borsada hissesi bulunan rant ekonomisinden kazanç elde eden çıkar çevre-leriydi. Ekonomiyi halk yönetiyordu. Halkın istek-leri ekonomik kararlarda uygulamaya sokuluyor-du. Günümüzde ikide bir “milletin egemenliği”, “milli egemenlik” gibi sloganları ağızlarında sakız edenlere sormak istiyorum: Ne işiniz var IMF ve AB kapılarında, Dünya Bankası’nın koridor-larında ve Soros gibi kişilerin yanında? Ne zaman döneceksiniz halka? Ne zaman halkın ihtiyaçlarına göre karar alacaksınız?

Ülke ekonomisi, halka kömür dağıtmakla de-ğil; halkı kömür alacak ekonomik duruma getir-mekle yönetilir. Yoksa Ulu Önder’in belirttiği şu acı duruma düşeriz: “Çalışmadan, yorulmadan, hazır kazanç yolunu seçenler evvela hassasiyetle-rini, sonra haysiyetlerini, daha sonra da istikbal-lerini kaybederler.”

Ekonomimizin kamburu haline gelen gelir da-ğılımı adaletsizliğini, kişi başına düşen borç oranı-nın artmasına ve cari açığın her ay rekor üstüne rekor kırmasına kadar meydana gelen bütün olum-suzlukları, kendi gerçeklerimizi, değerlerimizi ve kaynaklarımızı kullanarak halledebiliriz. Kendimi-ze güvenmeme hastalığından kurtulmadığımız sü-rece ekonomik göstergeler, yarınları belirsiz hale getirir.

DİPNOTLAR

1. Ayrıntılı bilgi için bkz., Thurow, L.C., Kapitalizmin Geleceği, İstanbul, 1997.

2. Ayrıntılı bilgi için bkz., Kennedy, P., Yirmi Birinci Yüzyıla Hazırlanırken, Ankara, 1999.

3. Renner, M., Güvenliği Yeniden Tanımlamak, Worl-dwach Enstitüsü, 2005 Dünyanın Durumu, Küresel Güvenli-ği Yeniden Tanımlamak, İstanbul, 2005, s.10

4. Ayrıntılı bilgi için bkz., Brown, L.R.,Tarih Hızlanıyor, Dünyanın Durumu 1996. Ankara, 1997, S.1-22.

5. Ayrıntılı bilgi için bkz., David Fromkin, Barışa Son Veren Barış, Modern Ortadoğu Nasıl Yaratıldı? İstanbul,

1989.

GENEL KURULA ÇAĞRIDerneğimizin Olağan Genel Ku-

rul Toplantısı aşağıda belirtilen gün-demi görüşmek üzere 20 Aralık 2008 Cumartesi günü saat 14.30’da dernek binasında yapılacaktır. Çoğunluğun sağlanamaması durumunda genel kurul 27 Aralık 2008 Cumartesi günü aynı saat ve aynı yerde toplanacaktır.

Üyelerimize duyururuz.

BİLGİYURDUGençlik Eğitim ve Kültür Derneği

Başkanlığı

Adres:

Sahabiye Mahallesi Otak Sokağı Kamer Apt. A Blok No:4/3 Kocasinan/KAYSERİTel: 232 32 67

GÜNDEM1) Açılış, yoklama

2) Saygı duruşu ve İstiklâl Marşı’nın okun-ması

3) Divan Teşekkülü

4) Faaliyet Raporu’nun okunması

5) Denetleme Kurulu Raporu’nun okunması

6) Raporların müzakeresi

7) İbra

8) Tüzük değişikliği: Yönetim Kurulu asıl ve yedek üye sayısının 5’ten 7’ye çıkarılması teklifinin görüşülmesi

9) Yönetim Kurulu’na şube açma yetkisinin verilmesi teklifinin görüşülmesi

10) Seçimler

11) Dilek ve temenniler

12) Kapanış

31

İnce

lem

e

Bilgiyurdu’ndaki “Yiğitliğin Ölçüsü” başlıklı yazıyı büyük bir zevkle oku-dum. Çok önemli tesbitler ve güçlü

mesajlar içerdiğine inandığım bu güzel yazıya bir iki ilave yapmak istiyorum.

Eski Türk toplumundaki ideal insanın Alp İnsan Tipi olduğu ifade edildikten sonra, Alp olabilmek için de cesaret, yiğitlik, cömertlik ve fedarkârlık melekelerine sahip olmak gerektiği, ayrıca o zamanki savaş aletleri olan kılıç-kalkan, ok-yay ve süngüyü çok iyi kullanmak icap ettiği ve de iyi bir at binicisi olmanın de lazım geldiği belirtilmiştir. Bedenen de (pazu kuvveti olarak) güçlü ve kuvvetli olmanın şart olduğu eklenmiştir. (Dede Korkut Kitabından ve Aşık Paşanın Garipna-me isimli eserinden istifade edilerek bu özellikle-rin çıkarıldığı ifade edilmiştir).

Günümüzdeki yiğitlik ölçüsünün biraz farklı olduğuna işaret edildikten sonra şöyle devam edi-liyor; “Artık kılıç, kalkan,ok ve yay devrinde ya-şamıyoruz. Günümüzün savaşları da ok, yay ve kılıçla yapılmıyor. Ancak cesaret, gayret, cömert-lik, doğruluk, bilgi, erdem, fedakârlık, kararlılık, sabır ve sebat, dün olduğu gibi bugün de geçerli olan yiğitlik değerleridir. Tabii ki hem erkekler, hem de kadın ve kızlar için…”

Günümüzdeki Alp’lere mehmetçikler, Doğu ve Güneydoğuda görev yapan öğretmenler ve diğer devlet memurları, ayrıca ilim adamları, Türk’lüğe hizmet yolunda gecesini gündüzünü laboratuvar-larda geçiren ilim adamları örnek gösterilmiştir.

İşte tam burada konuyu biraz daha açmak istiyorum. Türkiye’yi tehlikelerden koruyacak ve kurtaracak, çağımızın en güçlü ülkesi haline ge-tirecek gençlerin (yani günümüzdeki Alplerin) yukarıda yazılan kişilik özelliklerine sahip olma-larının yanında, kendi mesleklerinde de çok iyi yetişmiş olmaları lazım. Bu da yetmez. Bir genç, hangi meslekten olursa olsun, kendi mesleğiyle alâkalı bilgilerin yanında, Türk tarihini, dilini, di-nini ve kültürünü de bilmesi icab eder. Kendi mil-letinin tarihinden, kültüründen, edebiyatından,

dininden, musikisinden, kısacası kültüründen habersiz bir insan düşünülemez. Böyle bir insan mesleğinde ne kadar başarılı olursa olsun daima kendisini boşlukta hisseder. Hiçbir zaman kendi toplumundan yeterince takdir toplayamaz. Yaptığı çalışmaların tam olarak tadına varamaz. Türk mil-letinin gönlünde bir yer edinemediğinden dolayı , içinde bir uhde kalır. Bir tarafının eksik olduğunu daima hisseder. Yabancıların iltifatını alsa bile o iltifatlardan tam olarak tatmin olmaz. (Meselâ No-bel Ödülü’nü alan Pamuk soyadlı yazar, kendisi-nin Türk milleti tarafından yeterince sevilmediğini bilse, eminim ki huzursuz ve rahatsız olacaktır. O, sanıyor ki Türkiye’deki halk kendisini seviyor ve beğeniyor. Fark etse ki kendi ülkesindeki insan-ların büyük bir kısmı -mutlu azınlık dışındakiler- kendisini ciddiye almıyor. Hatta zararlı bir mahluk olarak görenler de çoktur . Bu durumda huzurlu ve rahat olması mümkün değil).

Demek ki herşeyden önce, hangi dalda olursa olsun, kazanılan bir başarıdan önce, insanın evvela kendi toplumuna yabancılaşmaması lazım. Kendi insanının ortak değerlerini, tarihini, kültürünü, ta-mamen olmasa da, kısmen bilmesi ve benimseme-si gerekir. Benimsemese bile, kendi toplumunun değerlerine düşman olmaması beklenir. ( Orhan Pamuk denilen şahıs, kendi toplumunun ortak değerlerini ve tarihini bilmiyor, bilse bile kısmen dahi olsa benimsemiyor, tarafsız bile olamıyor, kendi milletinin değer hükümlerine düşmanlarla beraber saldırıyor. )

Günümüzdeki Alperenler’de aranan diğer bir özellik de çağımızın iletişim bilgilerine sahip olması, yani bilgisayar tekniklerini iyi kullanıyor olmalarıdır. Malum, artık fikirler ve tanıtımlar sa-dece gazete ve televizyonlarla değil, WEB sitele-riyle ve e-mailllerle de yapılıyor. Bütün bunlardan bihaber bir gençlik de düşünülemez. Dünyanın öbür ucundaki herhangi bir hadise, insanlığı ilgi-lendiren herhangi bir olumlu veya olumsuz geliş-me, Türklüğü alâkadar eden herhangi bir çalışma, anında öğrenilmeli ve değerlendirilmelidir. Ayrıca yabancı bir dili iyi derecede bilmek ve yabancı kül-

“YİĞİTLİĞİN ÖLÇÜSÜ “ ÜZERİNE

Dr. İhsan YAŞA / Nöroloji uzmanı

32İn

cele

me

türlerden de az da olsa haberdar olmak, dünya-nın gidişatını doğru bir şekilde okuyabilmek için elzemdir. Dünyadaki siyasî, sosyal ve ilmî çalışma-lardan ve teknolojiden habersiz bir gençlik de dü-şünülemez. Elbetteki her konuda insanların geniş bilgilere sahip oması ve her hadiseyi yakından ta-kip etmesi mümkün değildir. Ama temel bilgilere sahip olması mümkündür.

Her hususta Türkiye’nin çıkarlarının önde tu-tulması için birtakım temel bilgilere sahip olma-nın şart olduğunu bilmek gerekir. Şuurlu bir Türk, dünyanın neresinde olursa olsun, mesleğini icra ederken veya işini yaparken insanlığın ortak men-faatlerini gözetsin ama Türk dünyasının ve İslam aleminin var olduğunu, üstelik dünyanın bu böl-gesinde yaşayan milyarlarca insanın sürekli olarak sömürüldüğünün, ezildiğinin ve adeta kanlarının emildiğinin de farkında olsun.

Alperenleri yönlendirecek ve yönetecek mev-kide olan önderlerin ise, bütün bunların daha faz-lasına sahip olması gerektiği de başka bir gerçek-tir. Yani, millî kaygıları ve İslamî hassasiyetleri olan aydınlara daha büyük işler düşmektedir. Onların işleri çok daha zordur. Önce kendilerini çok iyi bir şekilde yetiştirmek, daha sonra gençleri ger-çekçi bir şekilde yönlendirmek durumundadırlar. Altı doldurulmamış bilgilerle, uçuk söylemlerle ve gençlere taşıyamayacağı yükler yükleyerek bir yere varılamayacağının farkında olmaları gerekir. Ayaklar yere sağlam basılmalıdır. Gençlerin ilgile-ri ve yönelişleri gözardı edilmeden, duyguları ve zevkleri de dikkate alınarak gerçekçi söylemler ge-liştirilmelidir. Dünkü yiğitlik ölçüleriyle bugünkü yiğitlik ölçüleri arasında fark olduğu gibi, dünkü üslup ile bugünkü üslup arasında da fark var. Tıp-kı dünkü giyim şekli ve zevk ile bugünkü giyim ve zevk arasındaki fark gibi. Ama ana tema ve ana he-defler şaşmamalıdır. Yani, öz değişikliği olmadan metod ve üslup değişikliğinden söz ediyoruz.

Çocukları olan, milliyetçi fikirlere sahip pek çok anne ve babanın bu hususlarda yeterince has-sas olduklarını ve evlatlarını iyi bir şekilde yetiştir-diklerini söyleyebilmek ne yazık ki mümkün değil. 1980 öncesinde, Türkiye ve Türk İslam Ülküsü için herşeyini vermeyi göze almış olan o günkü genç-ler, bugün artık evlat sahibi olmuşlardır. Âdeta ateş çemberinden geçmiş o altın nesil, bugün baba ve anne mevkiindedirler. Bu insanların bir kısmı, ne yazık ki “Biz çok çektik, bari çocuklarımız çek-mesin” zihniyetiyle evlatlarını millî ve manevî faa-liyetlerden uzak tutmayı tercih etmiştir . Bir kısmı da çocuklarının ilgilerini ve zaaflarını tam olarak anlayamadıklarından dolayı onlar için bir şey ya-

pamamaktadırlar . Ailece, günün rüzgârına kapıl-mış gidiyorlar. Ama 1980 öncesi milliyetçi neslin büyük bir kısmı ise Millî kaygılarını ve İslamî has-sasiyetlerini bütün zorluklara rağmen hâlâ sürdür-mektedir. Çocuklarını da bu duygu ve düşünceler içinde yetiştirmeye çalışıyorlar. Ama ne ölçüde ba-şarılı olduklarını tahmin etmek güç. İşte burada da eksikliklerin ve yetersizliklerin olduğu kanaatinde-yim.

Bir hekim olarak, işin psikolojik boyutuna birkaç cümle ile temas etmek istiyorum.

İyi niyetin, hamasî duygu ve sözlerin yetme-diğini düşünüyorum. Akılcı ve gerçekçi olmak icab ediyor. Çağımız insanındaki özellikleri dikkate al-mak gerekiyor. Ona göre ve her ailenin özel duru-mu gözönünde bulundurularak bir metod ve üs-lup geliştirilebilir. En önemlisi de “Ya hep ya hiç” prensibinin burada geçerli olmadığını hatırlamak lazım. Yani çocuğum ya “tam olarak istediğim gibi bir kişi olacak” ya da “böyle olmayacak ise ne hali varsa görsün” gibi bir yaklaşım elbette doğru değil. “Nereden dönülürse kârdır” prensibi daha uygun olur.

Evlatlarımızın, yanlışlarını ve eksiklerini göre-rek asla ümitsizliğe kapılmamak lazım. Böyle ol-salar bile ilgi ve sevgi göstermeye devam etmenin faydası mutlaka olacaktır. Ama bu noktada belki söylemleri değiştirmek, farklı tarz ve ifadeleri de-nemek icab edebilir.

Her konuda olduğu gibi burada da ince eleyip sık dokumak gerekiyor . İnsan ilişkilerinde kelime-lerin, tavırların ve hatta mimiklerin bile bazen çok önemli olduğunu unutmadan, hele hele bu ilişki-ler, evlat – ana baba ilişkileriyse, bu inceliklerin çok daha önemli ve anlamlı olduğunu bilerek diyalogu devam ettirmek lazım. Küçük bir ayrıntının, güzel bir sözün bazen bir evladı kazandırabileceğini, ter-sine, bazen de gene küçük gibi görünen bir sözün veya davranışın evladı kaybettirebileceğinin de far-kında olunmalıdır.

Bir şey daha var. “Çok söyleme arsız edersin” misâli hep tenkit, hep azar veya hep nasihat da iyi olmaz. Anne ve babaların çocuklarını zaman za-man takdir etmeyi ve bu duygularını kelimelere dökmeyi de ihmal etmemelidir. Hatta takdir etmek veya sevmek için çocuğun olumlu bir yönünü bul-maya çalışmak,iyi bir hareketini yakalamak için fırsat kollamak da icap edebilir. Bunu da yapmak lazım. (Böylesi anlarda gururu ve çekinmeyi bir ta-rafa bırakmakta yarar var).

Unutmuyalım ki sevgi ve takdir, insanları ka-zanmanın en tesirli yoludur.

33

İnce

lem

e

Ülkemizde bitkisel yağ üretim sek-töründe 5 milyon ton yağlı tohum işlenmektedir. Bitkisel yağ tüketimi-

miz ise 1.7 milyon tondur. Bunun 1.130 milyon ton’u likit, 550 bin ton’u margarin olarak üretil-mekte, 20 bin ton civarındaki yağ da yem, boya ve sabun sanayinde kullanılmaktadır. Ülkemizde son birkaç yılda desteklerin de etkisiyle ortalama 500 bin ton bitkisel ham yağ üretimi gerçekleştiğin-den, 1,2 milyon ton bitkisel ham yağ da yurt dışın-dan ithal edilmektedir. Üretilen miktar tüketimin yaklaşık % 30’unu karşıladığından % 70’i de yurt dışından ithal edilmekte ve ham yağ fiyatları, yıl-lara göre farklılıklar arz etmektedir. Dünyamızın yaşamakta olduğu küresel ısınma ve bunun getir-diği kuraklık sonucunda oluşan üretim kayıpları sonucu yağlı tohum bitkileri ürün fiyatları 2006 yılından itibaren yükselmeye başlamış ve artış eğilimi 2007 yılında da devam etmiştir. İçinde bu-lunduğumuz 2008 yılının ilk altı ayında tarihinin en yüksek seviyesine ulaşmıştır. Hasat döneminin başlaması ile fiyat artışı önce durmuş, daha sonra da gerilemeye başlamıştır.

2007 Yılı ocak ayında CIF (Deniz taşımacılı-ğında “mal bedeli, sigorta ve nakliye dahil”) 320 USD(United States Dolar) olan ayçiçeği tohumu 2007/Kasım ayında 700 USD, 2008 Ocak ayında 925 USD, Haziran başında ise 940 USD’a kadar yükselmiştir. Son haftalarda ise bu fiyat 500-520 USD civarlarına kadar düşmüştür. Tabii ki aynı du-rum, ham yağ fiyatlarında da görülmüş, 2007 ocak ayında CIF 650 USD olan ham ayçiçeği yağı, 2007 Kasım ayında 1335 USD, 2008 Ocak ayında 1750 USD ve haziran başında da 1940 USD’a kadar yük-selmiştir. 28.08.2008 Tarihi itibariyle ayçiçeği ham yağ fiyatı 1150-1200 USD civarında olup, Dünya piyasalarına arz edilen ayçiçeği ham yağ miktarı arttığı takdirde fiyatlardaki düşüş devam edebile-cektir. Soya, mısırözü ve palm yağlarında da bu iniş ve çıkışlar yaşanmaktadır:

Dünyamızda yağlı tohum üretimi, artan petrol fiyatları karşısında bitkisel yağların kısmen biyoyakıt olarak kullanımıyla da artış göstermiş-

tir. Son beş yılda Dünyamızdaki ham yağ üretimi 330 milyon tonlardan 400 milyon tonların üze-rine çıkmıştır. Talebin artmasıyla 2007 yılındaki fiyat artışları, yağlı tohum ekim alanlarını geniş-letmiş, bu yıl yağışın iyi olması ile de rekoltenin % 20 civarında arttığı tahmin edilmektedir. Çin ve Hindistan başta olmak üzere gelişmekte olan ülkelerdeki ekonomik büyüme ve gelir artışı gıda maddelerinin talep yapısını değiştirdiği kadar, Ar-jantin, Çin, Rusya, Ukrayna ve Tayland gibi üretici ve ihracatçı ülkelerin ihracata getirdikleri ek vergi ve kısıtlamalar, son iki yıldaki fiyat artışlarında et-kili olmuşdur. Ayrıca, yağlı tohum üreticisi ülkeler kendi kırma ve yağ sanayilerini de geliştirdiklerin-den, yarı mamül ya da mamül madde ihracına yö-nelmektedirler. Tüm bu gelişmelerin sonucunda ülkemiz yakın bir gelecekte mamül madde ithal etmek zorunda kalacaktır. Bu konuda yağ sanayi-mizin alabileceği en sağlıklı önlem, tarım servis-lerini oluşturarak bulundukları yörede sözleşmeli yağlı tohum bitkileri tarımını başlatmaktır.

Görülüyor ki bitkisel yağ sektörümüzün çö-züm bekleyen en önemli problemi, yağlı tohum üretimindeki yetersizliktir. Tarım Bakanlığı, adeta tahıl bakanlığı haline gelmiş, tarım ürünleri üre-timinde ciddi bir planlama yapılmadığından bir çok üründe yeterli üretim potansiyelimiz olduğu halde ülkemiz tarım ürünleri ithalatçısı bir ülke haline gelmiştir. Türkiye İstatistik Kurumunun verilerine göre 2008 yılının Ocak-Haziran döne-minde tarım ürünlerinin dış alımı, 2007 yılının aynı dönemine göre %53.4 artarak, 2 milyar 348 milyon dolardan, 3 milyar 602 milyon dolara yük-selmiştir. Buna karşılık dış satım %11.8 artarak 1 milyar 610 milyar dolardan, 1 milyar 800 milyon dolara çıkmıştır.

Bu çerçevede, yılın ilk yarısındaki (Ocak-Haziran) tarımsal dış ticaret açığı 1 milyar 992 milyon dolara ulaşmıştır. 2007 yılının bütününde 900 milyon dolar olan tarım ürünleri dış ticaret açığı, bu hızla gidilirse, 2008 yılında 3,6 milyar do-lara ulaşacaktır.

YAĞLI TOHUM BİTKİLERİ VE TÜRK TARIMINDAKİ ÖNEMİ

Ali Şükrü TUNÇEL - Ziraat Yüksek Mühendisi

34İn

cele

me

Bu durum, yalnızca 2007 yılında yaşanan kuraklık ile açıklanamaz. IMF-Dünya Bankası gü-dümünde uygulanan “yoksulluk yönetimi” poli-tikaları destekleri üretimden bağımsızlaştırmak-ta, girdi fiyatlarında yaşanan artışlar ve iç ticaret hadlerinde tarım aleyhine olan hareketler ekim alanlarını daraltmakta, verimlilik ve kalite geriye gitmektedir.

Bu gelişmelerin doğal bir sonucu olarak, aşağıdaki tablodan da izleneceği üzere, Türkiye tarım sektöründe net dışalımcı konuma doğru sü-rüklenmektedir.

Yıllara Göre Tarımsal Dış Ticaret (Milyon $)*

Yıllar İhracat İthalat Denge1999 2.058 1.649 +409

2001 1.976 1.409 +567

2002 1.754 1.703 +51

2003 2.121 2.535 -414

2004 2.542 2.757 -215

2005 3.329 2.801 +528

2006 3.481 2.902 +579

2007 3.724 4.640 -916

*Uluslararası Standart Sanayi Sınıflamasına göre

Tarım ve gıda krizinin tüm dünyayı sardı-ğı bir ortamda, yılda 700 - 800 bin nüfus artıran Türkiye‘nin tarımsal üretimden giderek kopuşu, 6 aylık tarımsal dışalım için 3.6 milyar dolar öde-mesi, ülke için kaygı vericidir.

Üretim kotalarındaki kısıtlamalar ve kuraklı-ğın bunalttığı İç Anadolu çiftçisi,alternatif bir ürün ve gelir arayışı içindedir. Yağlı tohum bitkileri tarı-mı, içinde bulunduğumuz ülke ve Dünya şartları gereği olabilecek alternatiflerin en iyisi olarak gö-rülmektedir.

BİLGİYURDU CUMA SOHBETLERİGERÇEKLEŞTİRİLEN TOPLANTILAR

TARİH KONUŞMACI KONU

10 EKİM 2008 Yrd. Doç. Dr. Hakkı BÜYÜKBAŞ Çevresindeki olaylar karşısında Türk Devleti’nin politikaları 17 EKİM 2008 Prof. Dr. Mustafa ÜNAL Türkiye’de misyonerlik24 EKİM 2008 Gazeteci-Yazar Hasan Sami BOLAK Sohbet31 EKİM 2008 Doç. Dr. Ayhan ÖZTÜRK Atatürk’çe düşünmek07 KASIM 2008 Kemal YÜCEL AB mi? Türk Birliği mi?14 KASIM 2008 Yrd. Doç. Dr. Erhan AYDIN Eski Türk Yazıtları

YAPILACAK TOPLANTILAR21 KASIM 2008 Doç Dr. Yıldıray ÖZBEK Sanatta Milliyetçilik

28 KASIM 2008 İbrahim GÜNGÖR Yenilikçi düşünme ve eğitim

05 ARALIK 2008 Mehmet ÇAYIRDAĞ Millî Mücadelede Kayseri’nin Yeri

12 ARALIK 2008 Yunus Emre ÖZKAN H.Nihal ATSIZ’ı anmak, anlamak

19 ARALIK 2008 Yard. Doç Dr. A. Vehbi ECER İslam Dini’nin Cazibesi

26 ARALIK 2008 Fazıl Ahmet BAHADIR Mehmet Akif ERSOY

Sohbet toplantılarımız her cuma saat:19.00’da dernek binamızda yapılmaktadır. Üyelerimiz ve vatandaşlarımız davetlidir.

Adres: Sahabiye Mah. Otak Sok. Kamer Ap. No:4/3 A Blok Tel: 0(352) 232 32 67 KAYSERİ

35

İnce

lem

e

Ülke sorunlarının ele alındığı “gençlik sohbetleri”

her Cumartesi saat 14.30’da derneğimizde yapılmaktadır. Eğitici

ve öğretici bir nitelik taşıyan bu toplantılarımıza

gençlerimizi davet ederiz.Gelin birlik olalım, fikrinizi alalım,

zoru kolay kılalım.

BİLGİYURDUGençlik Eğitim ve Kültür Derneği

TÜRK GENÇLERİNE DAVET

Sök sök takİşçi az parayaTaş çok paraya gidiyorNe de olsa.Sök sök takFabrikası sende ne de olsaYağmur yağınca eriyorNasıl oluyorsa?Siz de haklısınızOnu da insan yapıyor sonuçta

Ben de yazıp yazıpGönül eğlendiriyorumZor iş tabiTaş dizmiyorumSöz diziyorum… Aslında.

Ahmet KAPLAN

ANLAYANATEBRİK

Emekli öğretmen arkadaşımız

Yaşar Şener’in kızı Seher, 01.11.2008 tarihinde Eskişehir’de

Aydın Gündoğdu ile evlendi. Şener ve Gündoğdu ailelerini tebrik eder, gen-

çlere ömür boyu mutluluklar dileriz. **

Dergimiz yazarlarından

Yrd. Doç. Kadir Özdamarlar’ın oğlu Taha Özdamarlar ile Mehmet Cavcav’ın kızı

Buket Cavcav 22 Kasım 2008 Cumar-tesi günü Flamingo Sosyal Tesisleri’nde ev-leniyorlar. Cavcav ve Özdamarlar ailelerini tebrik eder, gençlere mutluluklar dileriz.

**Derneğimizin başkanı

Mustafa ÖZTÜRK’ün 27 Ekim 2008 tarihinde bir kız torunu dünyaya geldi. Öztürk ailelerini tebrik eder, Gülce adı verilen bebeğin Türk

milleti ve vatanı için hayırlı bir evlat olarak yetişmesini dileriz.

**Stajını ve askerlik görevini tamamlayarak

meslek hayatına başlayan

Av. Fatih Karababa’yı tebrik eder, adalet yolunda kendisine başarılar dileriz.

BİLGİYURDUGENÇLİK DERGİSİ

36İn

cele

me

Söz: Müzik

Ahmet ALTAY - ahmetaltay_004@hotmail.com

Yeni bir konu ve 10. sayımızla merhaba değerli okurlar. Bu sayıdaki konumuz tüm müzik sevenleri ilgilenen herkesi ilgilendiren bir müzik dergisidir. Konuyla ilgili olarak Mu-siki Mecmuası’nın 1 Mart 1948 tarihli 1.sayısı iç kapağında yer alan “İLK SÖZ” başlıklı kısa paragrafı aktarıyorum:

“Yeni çıkan mecmuaların upuzun yazılmış parlak prog-ramlarla kendilerini okuyucuya takdim etmeleri bizde ge-lenek halini almıştır. Fakat neşriyat hayatımızda vaitlerini yerine getirebilmiş kaç dergi sayabiliriz? Bunu düşünerek biz, söze hacet görmeden, doğrudan doğruya iş ile meydana çıkmayı tercih ettik. İşte elinizdeki ‘Musiki Mecmuası’ bir alay lakırdıdan daha kuvvetli olan belagatiyle düşünceleri-mizi ifade ediyor… hem de ‘ yapacağız’ diye değil, ‘yaptık’ diye! En sağlam vaitler, gerçekleşmiş olanlardır.”

Farabi, İbni Sina, el-Kindi ve Safiyüddin gibi öncü-lerden bu yana yüzlerce yıldır malzeme ve yazılı kaynak biriktiren müziğimiz, günümüzde de yaşamaktadır ve milli kimliğimiz öncülüğünde yaşamaya devam etmektedir. Mü-ziğin kendisinin bilimsel bir zeminde incelendiği ve açık-landığı “edvar” adı verilen kitaplar haricinde bestecilerin biyografilerinin ve şarkı güftelerinin yer aldığı el yazması güfte mecmuaları vardır. Bu eserlere 10. asırdan bu yana muhtelif yüzyıllarda rastlamaktayız. 1727 yılında İbrahim Müteferrika tarafından Osmanlı’da ilk matbaa kurulmuş ve 1729’da ilk kitap basılmıştır. Bu bilgiden hareketle 1730 sonrasında, nadir de olsa, basılı yayınlara rastlamak müm-kündür. Fakat uzun bir zaman diliminden sonra müzik ko-nusunda matbu olarak karşımıza çıkan ilk eser 1851 yılında basılan “Mecmua-i Şarkı” adlı eserdir.Basıldığı yer ve kim tarafından neşredildiği belirtilmemiştir. Bu tarihten sonra yazı devriminin yapıldığı 1928 yılına kadar muhtelif kitap-lar, güfte mecmuaları, antolojiler ve yaprak notalar eski yazı ile basılmıştır. Cumhuriyet öncesi ve sonrasını içine alan bu yayınlardan “Haşim Bey Mecmuası, Mecmua-i Arifi, Ha-nende, Ahenk, Şehbal, Malumat, Milli Tetebbular, Darülel-han Mecmuası, Milli Mecmua en önemlileridir. Yazı devri-minden sonra müstakil olarak sadece müziği konu edinen ilk dergi ise Mildan Niyazi Ayomak’ ın çıkardığı “Nota” adlı müzik dergisidir. 1930’ lu yıllardan itibaren 33 sayı yayımla-nabilmiştir. Yine bu tarihten sonra yayın hayatı kısa sürmüş olan “Türk Musikisi Dergisi” ve “Musiki Ansiklopedisi” gibi yayın organlarına rastlamaktayız. Esas olarak yazımızın ko-nusunu teşkil eden “Musiki Mecmuası” ise ünlü müzikolog ve besteci Hüseyin Sadettin AREL öncülüğünde faaliyet gösteren “İleri Türk Musikisi Konservatuarı”nın yayın organı olarak 1948 yılının Mart ayından itibaren çıkarılma-ya başlanmıştır. Musiki tarihinden, nazariyattan, bestecilerin biyografilerinden bahseden bu mecmua, her sayısında Türk Musikisinin klasik eserlerini de nota olarak yayımlamıştır.

Hüseyin Sadettin AREL, 1955 yılındaki vefatına kadar der-ginin ilk 87 sayısının sorumluluğunu üstlenmiş; çok kıymet-li yazılar yazmıştır. AREL’ den sonra dergi yayın hayatına öğrencilerinden Tanburi Laika Karabey Hanım öncülüğünde devam etmiştir.176.sayıya kadar Laika Hanım, daha sonra-ları ise 60’lı yılların ortaları itibariyle müzikolog, organolog, koleksiyoner ve araştırmacı Etem Ruhi ÜNGÖR derginin yayımını üstlenmiştir. Çok uzun yıllar boyunca derginin im-tiyaz sahibi ve genel yayın yönetmeni olan E.R.ÜNGÖR, beraberindeki musikişinaslarla birlikte (Dr.-Bestekar Teo-man Önaldı, Fırat Kutluğ, İbrahim Sevinç vs…) büyük zah-metlerle dergiyi yayın hayatında tutmuştur. Tabir caizse, “el yordamıyla” dergiyi baskıya hazırlamış, gerekli yazışmaları yapmış ve abonelerine tek tek postalamak suretiyle dağı-tımını yapmıştır. Bu hizmet kendi ifadesiyle bir “deli işi” olarak 46 yıl boyunca sürmüştür. Yayıncılık faaliyetlerinin zorluğu göz önünde bulundurulduğu zaman,bu fedakarlığı takdir etmemek elde değil. 1997 yılı itibariyle Kaf Müzik çatısı altında faaliyet devam etmiş, 458. sayıdan itibaren Kültür Bakanlığı ses sanatçısı ve topluluk şeflerinden Meh-met GÜNTEKİN’de bu yüke omuz vermiştir. Kaf Müziğin yayın haklarını üstlendiği mecmua, Mehmet GÜNTEKİN’in de özverili çalışmalarıyla, yurt çapında genel dağıtımdan çe-kildiği halde, abone sayısını artırmış ve yayın hayatına bin bir zorlukla devam etmiştir. Yine bu dönemde sayfa sayısı ve içeriği genişlemiş, ayrıca 465. sayıdan itibaren derginin ilk sayıları “tıpkıbasım” olarak yeni sayıları içerisinde yer almıştır. M. GÜNTEKİN’ in derginin önsözünde yer alan bütün çağrılarına rağmen abone sayısı gittikçe azalmış, bu-nun sonucunda dergi, masraflarını karşılayamaz duruma gel-miştir. 474. sayısından itibaren derginin editörlüğünü “Türk Müzik” firması üzerinden İhsan TOY üstlenmiştir. Şimdi-lerde 485. sayısına yaklaşan Musiki Mecmuası bütün zor-luklara rağmen sessiz-sedasız yayın hayatına devam etmek-tedir. Musiki Mecmuası, şimdilerde halen hayatta olan ve 86.yaşını süren Etem Ruhi ÜNGÖR’ ün ifadesiyle, Alman Besteci Robert SCHUMANN’ ın 1834’te çıkarmaya başla-dığı ve 170 yılı aşkın süredir devam eden “Neu Zeitchrift für Musik” (Yeni Müzik Dergisi) adlı dergiden sonra 60 yıllık ömrüyle (1948-2008) dünyadaki en uzun ömürlü 2. müzik dergisidir. Temennimiz, yarım asırdan fazla bir süre içeri-sinde hala hayatta kalabilmiş bu yayın organının, kurumsal ya da bireysel olarak desteklenmesi ve abone sayısının hızla artırılarak yayımına devam etmesidir. Şu anda yılda 4 sayı olarak (üç ayda) bir çıkan dergiye abone olmak ve tanıtımını yapmak, musikimize ve yayımcılık faaliyetlerimize yapıla-cak en güzel yardım olacaktır. Müzikle kalın…

İrtibat İçin: Türk Müzik, Halıcılar Caddesi No:100 Kat:5/6 Fatih / İSTANBUL Tel: 0212 631 25 64 Yıllık: (4 sayı- 30 YTL)

60 yaşında bir yayın organı:

37

İnce

lem

e

Türkiye’de milli egemenlik fikri ilk kez, padişahın cülusunda “anayasaya ria-yet ve vatana ve millete sadakat” ye-

mini etmesini zorunlu kılan 3 Ağustos 1909 tarihli Kanun-ı Esasi değişikliğiyle gündeme geldi.

1876 Anayasası’nda hükümranlık hakkının te-melleri tanımlanmamış, sadece bu hakkın “ eski usul gereğince” Osmanlı hanedanından bir kimse tarafından kullanılacağı belirtilmişti. 1909 Ana-yasa değişikliğiyle hükümranlık hakkı vatan ve millete sadakat koşununa bağlanıyor. “vatan ve milletin” anayasa yoluyla ifade bulan üstünlüğü teyit ediliyordu. Ankara’da toplanan Büyük Millet Meclisi’nin 20 Ocak 1921’de kabul ettiği Teşkilat-ı Esasiye Kanunu’nun birinci maddesi, “Hâkimiyet bila kayd ü şart milletindir” (egemenlik ko-şulsuz ve sınırsız olarak ulusundur) ilkesini ilan ederek radikal bir adım attı. Bu ilke, öncelikle

padişaha ve onun şahsında somutlaşan gelenek-sel güçler dengesine verilmiş bir cevaptı. “Milleti” temsil ettiği kabul edilen Meclis’in, kendi dışında hiçbir güç ve irade tanımadığını bildiriyordu.(1)

Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin açılışı, ülke-mizin demokrasiye giden yolda attığı en önemli adımdır. Çünkü bu tarihten sonra devleti yö-netme yetkisi padişahın değil milletin olmuştur. Millet kendisini idare edecek olanları kendisi seçmeye başlamıştır. Böylece egemenlik millete geçmiştir. Milli egemenlik; halkın, kendi kendini yönetme hakkını elinde bulundurmasıdır. Bu hak, anayasada yer alan, “egemenlik kayıtsız şartsız milletindir.” maddesiyle de güvence altına alın-mıştır. Milli egemenliğin halka tanıdığı en önemli haklardan birisi seçme ve seçilme hakkıdır. Seçme hakkı, vatandaşlara, devlet yönetimine katılarak yöneticilerini belirleme imkânı verir. Halk, yöne-

HÂKİMİYET KİMİN?

Ayşegül ERDOĞAN

38İn

cele

me

ticileri oylarıyla belirler. Seçilme hakkı ise isteyen kişinin yönetimde yer almasını sağlar. Böylece, yönetme yetkisi bir aile ya da gruba değil halka ait olmuştur.

Ulusal egemenlik dediğimiz kavram, Batılı ül-keler, yani genelde emperyalist dünya için önemli ve vazgeçilmez bir ilkedir. Çünkü tek tek varlıkları-nı sürdürebilmelerinin asgari şartı budur. Bu ilke hayata geçmeden ne varlıklarını ne de bağımsız-lıklarını koruyabilirler. Araya başka ilişkiler, başka menfaatler girer ki bu ilişki ve menfaatlerin ülkeyi nerelere götüreceği önceden kestirilemez. Onlar kendileri için vazgeçilmez olan, hatta bir anlamda üzerine kutsallık atfedilen bu ilkenin; başka mil-letler için de önemi olduğunu hiç düşünmezler. O nedenle çeşitli manevralarla mazlum milletle-rin hem zenginlik kaynaklarına hem de varlıkları-na kastedecek eylemlerde bulunurlar. Gün gelir Irak’ta olduğu gibi bir ülkeye demokrasi(!) geti-rerek milyonları katlederler; gün gelir Türkiye’de olduğu gibi zenginlik kaynaklarımızı, bağımsızlı-ğımızın teminatı kuruluşları ve topraklarımızı pa-rayla satın alırlar.

İşte böylesine acımasız bir dünyaya karşı ba-ğımsızlığımız ve varlığımızı korumanın yolu, önce ulusal egemenlikten geçer. Bir anlamda ulusal egemenlik; laikliğin, demokrasinin, bağımsızlı-ğın vazgeçilmez önkoşuludur. Egemenliğin mille-te kalabilmesi için siyasi anlamda bağımsızlık da yetmez. Her alanda bağımsız olmak zorunluluğu vardır. Bunlardan en önemlisi ise ekonomik ba-ğımsızlıktır. Dışardan alına borçlarla idare edilen bir milletin bağımsızlık ve egemenliği ciddi yara almış demektir. Bugün ülkemizin kamu ve özel sektörlerde hayati önemi olan işletmeleri zengin-lik kaynaklarının büyükçe bir bölümü yabancıla-rın eline geçmiş durumdadır. Telekom, Tekel, Li-manlar, Oyakbank, Finansbank ve daha niceleri; bugün ya doğrudan yabancıların elinde ya da ya-bancılarla bağlantılı işbirlikçi yerlerin denetimine girmiş durumda. Hal böyle olunca, ister istemez, ekonomimiz yabancılardan gelecek, borçlarla işle-tilmeye başlanacak, giderek de işleyemez duruma gelecek ve nihayetinde bağımsızlığımızı tümden kaybetme noktasına sürükleneceğiz. Sonunda za-man gelecek, tümüyle IMF ve Dünya Bankası tara-fından idare edilir hale geleceğiz.

Ulu Önder’in dediği gibi, “Bir millet, varlığı ve hukuku için bütün kuvvetiyle, bütün fikri ve maddi güçleriyle alakadar olmazsa, bir millet kendi kuvvetine dayanarak varlığını

ve bağımsızlığını temin etmezse şunun, bu-nun oyuncağı olmaktan kurtulamaz. Milli hayatımız, tarihimiz ve son devirde idare tarzımız, buna pek güzel bir delildir. Bugün bütün cihanın milletleri yalnız bir egemen-lik tanırlar: Milli egemenlik…”

Bugün Meclis’te egemenlik üzerine parlak nutuklar atılıyor. Siyasi parti liderleri konuşmala-rında Meclis’in duvarındaki “Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir” sözünü tekrar ediyor, milli iradenin tecellisi olan TBMM’nin önemini vurgu-luyorlar. Peki, gerçekten öyle mi? Egemenlik ka-yıtsız şartsız milletin mi sahiden? Kayıtlı ve şartlı egemenlik mi söz konusu yoksa?

“Ulusal Egemenlik”, “Milli irade” ve “Ba-ğımsızlık” gibi kavramların her biri diğeri ile iliş-kilidir. Biri olmadan ötekinin gerçekleşme şansı hemen hemen hiç yoktur. “Mili egemenlik öyle bir nurdur ki, onun karşısında zincirler erir, taç ve tahtlar yanar, yok olur.” Miletlerin esareti üzerine kurulmuş müesseseler her tarafta yıkılma-ya mahkûmdurlar.

Bugün yıllık ihracatımız 107 milyar dolar. Özel sektörümüzün dış borcu ise 158 milyar do-lar. Bu borcun yüzde 32’si kısa vadeli, yani 1 yıl-dan önce ödenmesi gereken borç, bir kısmı da orta vadeli. Fakat vadesi gelip de 1 yıl içinde öde-necek borçlardan oluşuyor. Hepsinin de devlet güvencesinde olduğu düşünülürse önümüzdeki yıllarda Türkiye’yi nelerin beklediğini düşünmek bile istemiyorum.

Bu durumda egemenlik gerçekten ve tam an-lamıyla milletin mi oluyor? Borç alan, emir de alır. Emir alan Türkiye ne kadar bağımsız olabilir ki.

(1) tr.wikipedia.org/wiki/Egemenlik - 28

Dergimiz yazarlarından Özlem Akşit ve ailesi 18.10.2008

tarihinde bir trafik kazası geçirmişlerdir. Kendilerine, geçmiş olsun, der; sağlık ve

esenlikler dileriz.

BİLGİYURDUGençlik Dergisi

GEÇMİŞ OLSUN

39

İnce

lem

e

40İn

cele

me