‘Zullen we eindelijk beginnen?’ Matthews stem klinkt vermoeid, ook al is de avond net begonnen. Er klinkt zacht gemompel. Hij zucht. ‘Dat dacht ik al.’ Het is de avond van de prom. De zaal staat nog leeg, maar binnen tien minuten zal hij helemaal vol zitten met laatstejaars. Verveeld zit Host of accident aan een van de tafeltjes. Matthew probeert al bijna een uur iedereen aan het werk te krijgen, maar Brad en Gavin zijn er gewoon niet met hun hoofd bij.

Matthew neemt nog een slok water en klapt het glas op tafel. ‘Goed dan, laat ik voor psycholoog spelen.’ Hij knikt naar Brad. ‘Waarom praat je niet, scheer je je niet, kleed je je niet om, doe je niets?’ Brad haalt zijn schouders op en maakt aanstalten om te praten. Matthew heft zijn handen op. ‘Wacht, zeg maar niets, ik hoor het al. Een meisje. Beth, heeft ze je dan toch pijn gedaan?’ Brad schud zijn hoofd. ‘Ik heb het uitgemaakt zodra ik wist dat ze het niet om mij deed. Ze probeerde nog verder te liegen ook, maar daar trapte ik niet in.’

Matthew knikt begripvol. ‘Oke, Gavin, doe je verhaal.’ Gavin kleurt dieprood. ‘Mhm, misschien beter niet.’ Brad port hem met zijn ellenboog. ‘Ik praat er ook liever niet over, maar ik doe het toch ook. Is het ook een meisje?’ Gavin knikt, staart even voor zich uit, en schud dan zijn hoofd. Matthew grinnikt. ‘Ja en nee dus? Wil ik weten wat dat betekent?’ Gavin glimlacht waterig. ‘Weet ik veel, jij begon er toch over.’ Matthew rolt met zijn ogen, maar lacht vrolijk, blij dat zijn vrienden eindelijk praten. ‘Goed, vertel.’

‘Vroeger haatte ik schoolfeesten. Niet speciaal om het dansen, om de herrie of om de menigte, maar om dan stukje aan het einde.’ Als Brad en Matthew hem vragend aan blijven kijken, verduidelijkt hij: ‘Slowen. Misschien kan ik het, misschien ook niet, ik weet het gewoon niet, want,’ Hij bloost. ‘Ik heb het nog nooit gedaan.’ Brad glimlacht. ‘Zo erg is dat toch niet.’ Gavin haalt zijn schouders op. ‘Dat zeg je nu. Maar als iedereen om je heen danst, en je loopt vastberaden op dat ene meisje af, en zij vlucht snel weg, dan piep je wel anders.’

Brad knikt. ‘Oke, dat is inderdaad niets.’ ‘Oh, ik ben nog niet klaar,’ vervolgt Gavin dreigend. ‘Als dat meisje weggaat, sta je aan de zijkant te kijken naar hoe iedereen danst, te bang om iemand te vragen, bang voor die reactie, en dat ene meisje waar je net verliefd op bent, staat ook alleen, maar je durft niet meer naar haar heen te gaan. En zo word het hele schoolfeest voor je verpest.’

Matthew zucht en leunt achterover. ‘Oh, meisjes… Can't live with 'em, can't live without 'em. Gavin, jij moet je eroverheen zetten, heb je iemand op het oog?’ Gavin bloost opnieuw. ‘Carol,’ zegt hij zonder na te hoeven denken. Matthew knikt. ‘Goed dan, zorg dat je met die Carol danst,’ adviseert hij. ‘Maar ze heeft al een date…’ ‘Nou en? Dat is vast een of andere eikel, dat kan jij natuurlijk beter.’

Hij knikt naar Brad. ‘En jij, nou, mensen zeggen altijd dat een relatie geven en nemen is, toch? Nou, misschien moet jij dan iets geven.’ Brad haalt zijn schouders op. ‘Misschien. Maar wat heeft ze mij dan gegeven?’ ‘Dat is mijn punt niet. Doe gewoon iets oke.’ Even staart Brad voor zich uit. ‘Ik weet al wat perfect zou zijn. Laten we beginnen met oefenen.’ Matthew grijnst tevreden. ‘Ben ik niet geweldig wijs?’