Tijd om te leven met de dagNa 43 jaar sluit Ella Sharon haar muzikale loopbaan bij het LSO af met Beethovens Vijfde

Symfonie, het eerste muziekstuk dat ze ooit in een symfonieorkest speelde. De cirkel is rond.

Een prettig gevoel om zo afscheid te nemen van het orkest. Ook stopt daarmee haar

voorzitterschap van de Ondernemingsraad. In al die jaren is aan het fijne gevoel van het spelen

in een symfonieorkest voor haar niets veranderd. De komende tijd gaat ze eerst genieten van

haar vrije tijd. Echte luxe, na de drukte van de afgelopen jaren.

IsraëlElla Sharon werd in Lodz (Polen) geboren in een artsengezin en kreeg vanaf haar zesde

levensjaar vioollessen. Met tien jaar emigreerde ze samen met haar ouders en haar zusje, eerst

naar Australië en vervolgens naar Israël. Uiteindelijk woonde ze slechts negen jaar in Israël. “En

toch ervaar ik deze jaren als bepalend voor mijn leven,” stelt ze. “Israël heeft me gevormd. Daar

ben ik volwassen geworden.” Op het Gymnasium ontmoette ze haar toekomstige echtgenoot Gil

Sharon. “Samen met andere strijkers van het Israëlisch Jeugd Orkest brachten we als hechte

groep veel tijd met elkaar door en maakten internationale reizen naar Europa, Noord- en Zuid-

Amerika. Onze relatie bloeide echter pas op na mijn negentiende verjaardag”. Op haar 21ste

trouwde ze met Gil Sharon. “We verhuisden naar Maastricht voor de opleiding van Gil aan het

Conservatorium in Brussel. Aanvankelijk dachten we slechts enkele jaren hier te blijven om

vervolgens weer terug te keren naar Israël. Maar we vonden Maastricht zo ontspannen, zo

gezellig. Hier ging alles zo gemakkelijk. De beslissing om te blijven, kwam na enkele jaren dan

ook min of meer als vanzelfsprekend.”

Doodzonde Vanaf haar 21ste jaar speelde ze in het LSO. Eerst bij de tweede, daarna bij de eerste violen. “Er

is in al die jaren natuurlijk veel veranderd, maar het bijzondere gevoel van het spelen in een

goed orkest met fijne collega’s en een goede dirigent is gebleven. Dat blijf ik gewoon geweldig

vinden. Mijn voorkeur gaat uit naar het groot Romantisch repertoire; mijn lievelingscomponist is

Brahms.” Sinds enkele jaren vervulde ze naast haar jarenlange inzet als vakbondskaderlid,

eveneens de functie van voorzitter van de Ondernemingsraad van het LSO. Ze realiseert zich

dat ze op een cruciaal moment het orkest verlaat. “Globaal op papier is de fusie uitgewerkt; het

LSO gaat samen met Het Brabants Orkest verder als één orkest met twee kernen. Het nieuwe

orkest ontvangt voor de komende vier jaar subsidie van het Rijk, Provincie Limburg, Provincie

Brabant, gemeente Maastricht en gemeente Eindhoven. De tijd zal uitwijzen hoe het uiteindelijk

gaat werken. Naar mijn mening blijft het doodzonde: op de gehele cultuursector in Nederland

wordt dusdanig bezuinigd dat het weer járen kost om het op te bouwen terwijl het financieel een

druppel op de gloeiende plaat oplevert. Maastricht is een stad waar een symfonieorkest thuis

hoort. Het is een fantastische stad; een stad met allure. Als Maastricht culturele hoofdstad in

2018 wordt, is er ook alle kans dat er eindelijk een nieuwe concertzaal komt. Laten we hopen

dat het over vier jaar economisch beter gaat en het politiek getijde is gekeerd.”

ConcertreizenDe afgelopen tijd heeft het werk, met name als voorzitter van de Ondernemingsraad, veel tijd en

energie gevergd. “Nagenoeg alle beleidsstukken over de bezuiniging en de fusie heb ik

meermaals tot in detail doorgenomen. Nauwkeurig heb ik gekeken hoe alles is beschreven om

voor het LSO een zo goed mogelijk resultaat te bereiken. Met het stoppen van mijn

dienstverband eindigt ook mijn voorzitterschap van de Ondernemingsraad. Ik ben blij met de

waardering die ik voor mijn inzet kreeg. Verschillende collega’s hebben gevraagd of ik niet toch

nog een tijdje kon aanblijven… Vanaf nu kan ik vrij beschikken over mijn tijd. Dat voelt als

verwennerij. Eindelijk kan ik met Gil mee op zijn vele mooie buitenlandse concertreizen. Ook wil

ik meer tijd besteden aan mijn kinderen en kleinkinderen. Voorheen was het altijd passen en

meten wanneer ik waar kon zijn. Dat gaat nu veranderen en kan ik ongeacht het tijdstip naar hen

toe. Zeker tot na de zomervakantie ga ik op deze wijze genieten van mijn vrije tijd en leven met

de dag, daarna zal ik bekijken of ik behoefte heb aan nieuwe uitdagingen.”