In deze LGM nieuwsbrief - Lopersgroep Mierlo LGM...gaat echt niet meer. Karin neemt alleen niet op....

Nieuwsbrief van lopersgroepmierlo.nl, februari 2019

Pagina 1 van 14

In deze LGM-nieuwsbrief

• Aanwas en Afwas

• Ultra Madeira, door Jeroen Zwitserloot

Agenda

Donderdag 14 februari 2019: LGM: Algemene LedenVergadering Zondag 10 maart 2019: Gulbergen Trail Zaterdag 13 april 2019: LGM: Nordic Walkingdag Donderdag 18 april 2019: LGM: Prestatieloop (voor onze hardlopers) Woensdag 15 mei 2019: LGM: Wandeldag Zaterdag 1 juni 2019: Van Gogh Loop (door LONU) Maandag 1 juli 2019: LGM: Campingtrack Zaterdag 6 juli 2019: Start Kennedymars Dinsdag 20 augustus 2019: Wolfsvenloop (datum onder voorbehoud) Dinsdag 27 augustus 2019: Strabrechtse heideloop (door LOGO) Zondag 8 september 2019: Libertyloop Zondag 22 september 2019: Rondje Brandevoort Zaterdag 28 september 2019: LGM: Nordic Walkingdag Woensdag 9 oktober 2019: LGM: Wandeldag Zondag 13 oktober 2019: Marathon Eindhoven Zondag 3 november 2019: Valkenloop (datum onder voorbehoud) Zondag 24 november 2019: ’t Is Voor Niks Loop (Geldrop) Zaterdag 14 december 2019: LGM: Van Huis naar Kluis

Redactie en opmaak van deze nieuwsbrief: [email protected]


Pagina 2 van 14

Aanwas en Afwas

Hans Smeets Albert van der Putten Victor Smits Jeroen Zwitserloot Marij Sterken Eugene de Vocht Geert Maas

Ultra Madeira

door Jeroen Zwitserloot

De dag voor de wedstrijd begint de spanning op te bouwen. Na een week geleden ver-kouden te zijn geweest en eerder in de week wat rustige herstelloopjes en vroeg naar bed te zijn gegaan, start nu de laatste voorbereiding voor race-day. Om de twee uur drink ik een flesje water vermengd met ORS om morgen de kans op kramp te verklei-nen. Vandaag geen alcohol (behalve dan dat ene biertje bij het avondeten) en in de middag rusten bij het zwembad. ’s Ochtends met Karin nog wel een wandeling naar de top van Pico Ruivo gemaakt, maar dat ging rustig waarbij het fijn was om weer wat spanning op de benen te krijgen na die rustige week. Ik ga vroeg naar bed, waarbij ik me eigenlijk niet lekker voel. Neus is verstopt, droge keel, beetje keelpijn, steeds ku-chen en soms koude rillingen. Is het spanning of weer een opkomende verkoudheid? Op zaterdag om 0:45 gaat de wekker, bed uit, aankleden en met slaapogen naar de auto. Ik heb besloten om mijn lange spijkerbroek aan te trekken, je weet namelijk nooit hoe lang je buiten moet wachten. Karin brengt me weg en na een half uur zijn we bij de bushalte in Machico. Er staan meer lopers te wachten dus ik weet zeker dat ik goed zit. Muziek opgezet en wachten totdat de bus komt. Helaas was de bus bijna een uur ver-traagd, dus erg blij met mijn trui en lange broek. Eindelijk in de bus, heb ik toch nog ge-probeerd om wat te slapen. Pas om 04:15 zijn we bij de vuurtoren van Punta do Pargo, het uiterste westpunt van het eiland. De start is een half uur vertraagd om ons de ge-legenheid te geven om “rustig” om te kleden. Voor de start nog snel naar het toilet en daarna wachten op de Portugese instructie en het startschot. Iedereen is gespannen voor wat er komen gaat.


Pagina 3 van 14

04:30, here we go! Rustig beweegt de stoet van lopers zich over het zandweggetje om-hoog naar het dorpje en daarna duiken we het bos in. Het is pikkedonker en het pad loopt behoorlijk steil omhoog, net als de rest wandel ik omhoog. Niet teveel kracht verspil-len, niet pushen, het is nog ver. De organisa-tie heeft gelukkig veel distelstruiken wegge-maaid, anders was dit pad onbegaanbaar. Na een uurtje klimmen wordt de begroeiing lager en zie ik voor en achter me een lint van lampjes van de andere lopers. Het veld ligt al behoorlijk uit elkaar, meer dan 20 meter tus-sen lopers, waardoor iedereen zijn eigen tempo kan lopen. Prachtig om zo snel al het gevoel te hebben dat je alleen in het donker aan het lopen bent. Boven ons is een helde-re sterrenhemel te zien.

Ik hoor stemmen rechts van het pad, waarna de route sterk afbuigt en een klein stukje flink omlaag gaat. Ik ben al bij CP1!


Pagina 4 van 14

De verzorgingspost is erg uitgebreid. Vooral de zelfgemaakte cake / taart valt op. Toch ben ik niet lang gestopt, want nog niet moe. Wel iets gedronken, sinaasappels gegeten en energy-drank bijgevuld.

De route gaat verder over de hoogvlakte Paul da Serra. Geen bos meer, maar golvend grasland waardoor we vrij zicht hebben en de wind vrij spel heeft en het best fris is. Een prachtige maan komt op. De maan is maar een klein streepje groot, maar doordat er geen lichtvervuiling is, kun je toch de hele maan zien. Samen met de heldere sterren-hemel lijkt het bijna alsof je op een andere planeet loopt. Zeker ook door de rode lam-pen en het geluid van het windmolenpark waar we dichter bij komen.

We zijn inmiddels in het blauwe uur beland waardoor het pad beter zichtbaar wordt, de lucht kleurt rood, nog even en het gaat warmer worden. De route golft door en ik loop uit op de lopers achter me. Ook haal ik langzaam behoorlijk veel lopers in. Goed voor de mentale kracht, maar of het slim is om te blijven lopen waar andere wan-delen weet ik niet. De benen en het lichaam voelen niet heel sterk door de verkoudheid van een week geleden. Maar ja, zo lang het gaat, gaat het.

Bij CP2 is het inmiddels licht geworden. Weer alles aanvullen en door. Er wacht een prachtig, maar zwaar gedeelte van de route met vooral technische afdalingen, steil naar beneden, waarbij maar weer eens blijkt dat ik geen goede daler ben. Geen soepele pasjes, maar zware neer ploffende voetstappen. Steeds een beetje bang om controle te verliezen, erg zwaar voor de benen. De vergezichten en de omgeving zijn wel prachtig.


Pagina 5 van 14

Het boomheide bos waar we doorheen lopen doet magisch aan. De lage met mos be-dekte bomen hangen helemaal over het pad, waardoor het lijkt alsof je door een tunnel loopt. Het engelenhaar in de takken, een beetje ochtendmist en opdwarrelend stof van lopers die wel goed kunnen afdalen, maken het nog sprookjesachtiger.


Pagina 6 van 14

De benen hebben het erg zwaar en als ik eindelijk bij de Levada ben, besluit ik eerst nog een stukje te wandelen, even rust pakken. Na een paar minuten dribbel ik door, de snelheid gaat weer iets omhoog maar de benen blij-ven zwaar. Na een paar kilo-meter langs de Levada te hebben gelopen, komen we bij de eerste lange tunnel. Deze is zo smal dat je geluk-kig wel moet wandelen. Lampje erbij en goed oppas-sen dat je niet in het water valt.

De tunnel is bijna een kilometer lang en als ik eruit kom ben ik op de plek waar Karin, Ruud en ik een paar jaar geleden ook hebben gewandeld. Nu ken ik de route. Het is niet heel ver meer naar CP3. De Levada is prachtig. Mooie bomen, varens, bloemen en mossen. Soms tus-sen de bomen door een verge-zicht en onderweg ook nog drie indrukwekkende watervallen. Na de tweede tunnel (600 m), kom ik aan de andere kant van de berg en ben ik bij CP3, de Encumeada-pas. Even zitten, benen moeten wat rusten. Ik krijg een beker goed gevulde kippensoep en drink cola.


Pagina 7 van 14

Ik spreek een andere loper, die me waarschuwt voor het stuk wat nu gaat komen. Dat belooft wat. Ik neem nog wat extra kaas en sinaasappel, vul alles bij, en ga weer op weg. Het pad loopt meteen stijl omhoog en de beklimming is zo zwaar dat de hervonden energie na een kilometer weer helemaal op is. Op stukken dat het pad horizontaal loopt, wandel ik. Bang voor de volgende heftige beklimming of afdaling, moeten de benen zo-veel mogelijk kunnen herstellen. De omgeving vergoedt alles. Als ik terug kijk naar het afgelegde pad, zie ik CP3 ver beneden me liggen (en de windmolens in de verte). Prachtig. Dit geeft in ieder geval meer dan genoeg mentale energie om met de pijnlijke benen door te gaan en om geconcentreerd te blijven op de ondergrond. Het uitzicht op het hooggebergte is fantastisch en wordt steeds indrukwekkender. Het pad loopt soms aan de ene kant van de kam, soms de andere kant, en soms echt over de kam. Verder langs rotswanden, steile afgronden en zigzaggend via hoge ongelijke traptreden omhoog of omlaag. Nergens vind ik het echt eng of gevaarlijk, iets wat ook komt omdat je steeds naar beneden naar het pad kijkt.


Pagina 8 van 14

Ik haal een loper in met heftige kramp. Ik geef een stukje van mijn bouillonblokje, laat hem een foto van mij nemen, wens hem sterkte en ga weer door. Mijn benen zitten ook tegen de kramp aan, tijd voor twee augurkjes.


Pagina 9 van 14

Na de volgende slingerweg omhoog, zie ik Pico Ruivo ver boven me lig-gen. Dat wordt een heftige klim. Ik ben zo van slag door de nog te overbruggen hoogte, de pijn in de benen, het gebrek aan energie in het lichaam en de 42 kilometer die ik nog moet afleggen, dat ik besluit om op te geven en Karin te bellen dat ze mij maar moet komen halen. Het gaat echt niet meer. Karin neemt alleen niet op. Ook be-denk ik me dat ik lang zal moeten wachten op Karin, dat we 2 uur om moeten rijden om mijn tas op CP5 op te halen en dat ik geen t-shirt krijg. Ook denk ik aan de lopers ach-ter mij (ik bij de snelste 50% van de lopers), die zullen zich echt niet beter voelen en die gaan wel door, dus waarom ik niet?

Ik kijk om mee heen om van het uitzicht te genieten, zucht een keer diep en ga weer lopen. Het besluit om goed te rusten bij CP4, veel cola te drinken, en een energygel te pakken. Karin komt naar CP5 en als ik kramp krijg voor ik daar ben, ga ik ook daadwer-kelijk uitstappen. De rust bij CP4 heeft goed gedaan en ondanks dat de benen op zijn en de spieren pijn doen, gaat het in ieder geval mentaal weer goed. De wandelaars tussen Pico Ariero en Pico Ruivo die ik tegenkom gaan vol respect aan de kant voor de hardlopers en moedi-gen mij aan. Ik bel Karin, die nu wel opneemt en vraag of ze de pot augurken mee wil nemen (voor het geval ik toch niet uitstap bij CP5).


Pagina 10 van 14

Dit deel van de route is het meest spectaculair. Onbeschrijfelijk mooi, ruig, steil en af-wisselend. Steeds andere vergezichten en rotsformaties.

We nemen trappen naar beneden, gaan door een paar keer door een lange gang om aan de andere kant van de berg uit te komen om weer van een ander uitzicht te genie-ten. Dit had ik niet willen missen.


Pagina 11 van 14

Terwijl ik stop om een foto te maken, schiet de kramp in mijn bovenbeen. Snel een stuk-je van het bouillonblokje eten en meteen verdwijnt de kramp. Dit telt niet voor opgeven en als ik na een steile trap boven kom en de sterrenwacht van Pico Ariero zie liggen, weet ik zeker dat ik niet uit ga stappen.

Na een stuk over de kam met links en rechts direct een honderden meters diepe af-grond, kom ik bij het Adelaarsnest. Hier ben ik eerder geweest. Het is niet ver meer naar CP5. Als ik vlak bij de top ben, hoor ik Nederlanders tegen elkaar zeggen dat ik nog goed loop, soepel en met veel kracht. Ik roep dat dit het niet zo voelt, maar ben blij met deze onverwachte en onbedoelde aanmoediging. In de verte zie ik Karin staan en ik pers er nog een “sprintje bergop” uit. Eindelijk bij CP5.


Pagina 12 van 14

Terwijl ik een bord spaghetti eet en veel cola drink, vult Karin de augurken bij. Ik laat de spullen die ik niet nodig heb achter, en na een pauze van 20 minuten ga ik door naar CP6. Karin heeft beloofd onderweg te stoppen op de plek waar de route de weg kruist. Als het toch niet gaat, kan ik daar uit stappen.

Het lopen gaat weer beter. Het ruige berglandschap heeft plaats gemaakt voor dor grasland met lage distel struiken. Ik loop al vanaf CP3 bijna de hele tijd alleen. Soms haalt een loper mij in tijdens een afda-ling, maar die zijn dan weer snel uit zicht. Berg op of op vlakke stukken haal ik de lopers dan weer in en ben ik snel uit zicht. Zo zijn er zo’n 5 lopers die ik tel-kens tegenkom. Na een lange afdaling langs een 10 cm brede levada, zie ik Karin bij een parkeerplaats staan. Ik was er bijna voorbij gelopen. Er is geen

sprake meer van uitstappen, nog 1km naar CP6 waarna het nog maar 27 kilometer tot de finish is. Na cola en water aanvullen, op weg naar CP7. De route loopt door een bos, over een zacht verende ondergrond, wat het afdalen minder zwaar maakt. Soms kom ik langs een picknick plaats, waarbij je mensen vreemd ziet opkijken. Het bospad gaat over in een kilometers lange, onverharde weg die behoorlijk steil omlaag loopt. Iedere stap moet worden opgevangen door de bovenbe-nen en knieën. Dus ja, dat doet pijn. Iedere keer als het gevoel van kramp weer opspeelt, neem ik snel een augurk of een stukje van het bouillonblokje en we kunnen weer door. Echt een wondermiddel. Langs het bospad staan indrukwekkende boomvarens. Het is helemaal stil op mijn ei-gen ademhaling na en de vogeltjes die voor me uit vliegen of langs de kant van de weg mij na zitten te kijken. Na al het afdalen is het weer tijd om te klimmen, maar zolang het de-ze brede weg is, no problem. Helaas, wel problem, want de laatste 300 meter naar CP7 gaan via een steil pad omhoog. Met pijn kom ik boven, waar weer een paar bekers cola wachten. Als na een aantal minuten de volgende lopers aankomen, besluit ik op te stappen. Ik wil toch het liefst alleen lopen en alleen in deze omgeving zijn. De route van CP7 naar CP8 gaat eerst langs een dorpje en daarna weer door eenzelfde bos met boomvarens als ik net ben geweest. Prachtig.


Pagina 13 van 14

Al snel ben ik bij CP8. Dit is weer een uitge-breide eet- en drinkpost. Gevulde kippensoep, kaas, chips, sinaasappel, watermeloen en na-tuurlijk veel cola. Nog maar 12 kilometer tot de finish!! Ik ga het halen! Enige probleem is dat het al 19:00 uur is en dat ik het niet ga halen om voor het donker binnen te zijn. No worries, ik heb mijn lampje bij me en (veilig) finishen is belangrijker dan de tijd waarin wordt gefinisht. Ik loop rustig door een eucalyptus bos, waarna het pad ineens steil naar beneden gaat. Dit zijn niet eens traptreden, maar is van boom naar boom springen om af te dalen. Het bos is wel mooi, maar zie er eigenlijk niet veel van. Alle concentratie is nodig om op de been te blijven en niet te blijven haken achter een wortel of een steen. Na de lange afdaling komen we uit het bos en zie ik Machico voor me liggen (helaas nog steeds ver onder mij). Ik loop nu of hori-zontaal langs een Levada of moet met trap-pen naar beneden. Vooral de trappen zijn echt niet leuk meer, ben daar wel klaar mee. Eindelijk benedenJ.gaat de trap weer om-hoog. Ik stop om mijn lampje te pakken want het is nu bijna te donker om zonder te lopen. Helaas is na 78,5 kilometer de batterij van mijn horloge leeg, waardoor ik niet weet hoe ver het nog is tot CP9 op 80,8 km. Maar heel ver kan dat niet zijn. Het is inmiddels pikkedonker, de trappen gaan verder omhoog en ik hoor en ruik mensen eten koken en veel honden die blaffen. Een groepje jongeren wijst me de weg naar CP9. Eindelijk weer cola. Even zitten en nog een extra cola drinken. Het is nog maar iets meer dan 4 kilometer naar de finish. 70 meter klimmen en 250 meter afdalen. Let’s do it. Eenmaal buiten Mochima, terwijl het pad omhoog loopt door het dorren gele gras, zie ik wat rode lampjes voor me, te ver om in te halen. Achter me zie ik geen lampjes, dus geen kans om ineens met iemand anders over de finish te komen want alleen over de finish komen, vind ik het leukst. Na een stukje asfalt duikt de route met een smal steil pad omlaag en begint de laatste lange technische afdaling. Goed oppassen!!! Niet strui-kelen zo vlak voor de finish. De afdaling gaat eigenlijk wel goed en nadat het pad een bocht om de berg maakt, zie ik Canical voor me liggen. Het uitzicht is fantastisch. Verder naar beneden, zie ik dat de lampjes voor mij dichterbij komen. Ik ben aan het inhalen! Prima. Gas erop. Dit geeft nieuwe energie. Voordat ik beneden bij de asfalt kustweg ben, heb ik 3 medelopers in-gehaald. Langs de kust zo’n 500 meter voor de finish nog een wandelende vierde loper die mij lang geleden had ingehaald. Ik ren door, vraag al rennend de weg en weet door het toenemend aantal applaudisserende mensen, dat het niet ver meer is. Na een on-


Pagina 14 van 14

duidelijk bruggetje wijzen de mensen mij naar rechts en daar is de Finish!! Ik spring op, juich en ben blij Karin te zien. Zitten, schoenen uit en cola!! Het was enorm zwaar, waarbij de omgeving, een bouillonblokje en een pot augurken me erdoor hebben geholpen. Maar het was fantastisch, nu uitrusten.

Ultra Madeira: 85km, 3600 D+, 3900 D-, start op 06 oktober 2018 om 04:30, tijd: 17 uur waarvan 14:34 uur hardlopen, 78e van de 168 starters, 32 DNF’s, snelste (en enige) Nederlander.

In deze LGM nieuwsbrief - Lopersgroep Mierlo LGM...gaat echt niet meer. Karin neemt alleen niet op....

Documents

Transcript of In deze LGM nieuwsbrief - Lopersgroep Mierlo LGM...gaat echt niet meer. Karin neemt alleen niet op....