Bij een officier van justitie stel ik me een streng uitzien-de persoon voor, maar jij ziet er heel vlot en charmant uit. Heeft dat invloed op de rechtsgang?Dat verrassingseffect is soms grappig. Ik heb wel meege-maakt dat enkele beroemde advocaten de rechtszaal bin-nenkwamen en dat ik zag dat ze mij taxeerden en dachten: ach, een blonde troela uit de provincie. Het is dan heel leuk en spannend om ze met iets te kunnen vastzetten. Maar mijn uiterlijk levert mij geen hogere score veroordelingen op. Dat zou ook schandalig zijn.

Welke eigenschappen heb jij die belangrijk zijn voor een officier van justitie? Ik heb een groot rechtvaardigheidsgevoel en ben vasthou-dend. Als ik het idee heb dat iets niet klopt, dan wil ik daar heel graag voor gaan. Als officier moet ik ook besluitvaar-dig zijn, want er wordt van mij verlangd dat ik snel tot de kern van het verhaal kom en dan de knoop doorhak. Je ziet heel veel leed in dit vak en daarom moet je incasseringsver-mogen hebben en ook wel een hardere kant kunnen laten zien. Ik kan niet met elk slachtoffer gaan meehuilen. Of met een verdachte, want ook zij hebben soms heel schrijnende verhalen. Maar ik heb ook een kant die veel empathie her-bergt en daar heb ik in mijn werk veel aan gehad. Verder moet je ertegen kunnen dat het werk nooit af is. Je neemt veel werk mee naar huis en hebt bereikbaarheidsdiensten, ook ’s nachts.

Hoe was dat voor je gezin?Toen ik officier van justitie werd, waren de kinderen drie en vier jaar oud. Mijn toenmalige man ging minder werken, maar het was toch een heftige tijd. Ik moest ingewerkt wor-den, kennis inhalen en cursussen volgen. En dan dat gezin achterlaten…

‘IK BEN GEEN KOUDE KIKKER’

PASCALE IS OFFICIER VAN JUSTITIE

In haar boek ‘Mijn eerste lijk

is gelukkig vers’ biedt Pascale

Bruinen (51) een uniek inkijkje

in haar leven en haar werk als

officier van justitie. “Soms kan

ik me voorstellen dat iemand

een bepaald feit pleegt in een

roes van woede of jaloezie,

maar er zijn ook dingen die

mijn inlevingsvermogen te

boven gaan.”

Tekst: Miranda Birney Fotografie: Jaap Lotstra

Tussende regels

6

Voelde je je schuldig?Soms wel. We hadden het allemaal goed geregeld voor de kinderen en je probeert al die bordjes in de lucht te houden, maar een dag heeft maar vierentwintig uur. Vaak kwam ik moe thuis met een vol hoofd en dan moest er gekookt en gegeten worden en wilde ik de kinderen nog voorlezen bij het naar bed brengen. En dan rinkelde die telefoon weer. Twee jaar later ben ik gescheiden en kreeg ik een nieuwe partner, die een zoontje had. Vanaf dat moment kreeg ik te maken met twee ex-partners, twee omgangsregelingen en een samengesteld gezin. Ik vond het belangrijk dat we er allebei voldoende voor de kinderen konden zijn, maar dat betekende wel dat ik alle zeilen moest bijzetten. De laat-ste jaren zijn er meer vrouwelijke leidinggevenden bij het Openbaar Ministerie gekomen en is er iets meer aandacht voor de balans tussen werk en de thuissituatie.

Je komt in aanraking met de meest afschuwelijke din-gen. Hoe laat je dat los?Ik werd portefeuillehouder zedenzaken en huiselijk ge-weld. Al het leed dat ik zag, kon ik loslaten door er thuis over te praten. Mijn man is politieman en zit nog veel dichter - fy-siek ook - op die ellende dan ik. Ik heb een warm thuisfront, wat in schril contrast staat met gezinnen waarin kinderen misbruikt of mishandeld worden. Dat maakt mij extra dank-baar voor wat ik heb. Op het werk kun je op het einde van de dag even bij collega’s binnenwippen en zij begrijpen je als geen ander. Sommige zaken blijven een tijdje bij je, maar ik heb er nooit echt wakker van gelegen. Dat klinkt heel cru, terwijl ik er heel veel empathie in heb liggen. Dat vind ik zelf ook wonderlijk.

Je komt zelf uit een veilig nest. Kun je je voldoende inle-ven in die andere wereld?Soms kan ik me voorstellen dat iemand een bepaald feit pleegt in een roes van woede of jaloezie, maar er zijn ook dingen die mijn inlevingsvermogen te boven gaan. Ik snap bijvoorbeeld niet dat hele volksstammen aan de drugs gaan. Dat je op een feest een handvol pillen koopt van een crimineel en die ook nog doorslikt zonder dat je weet wat er precies in zit. Ik ben weleens in huizen geweest waarvan ik dacht: hoe is het mogelijk dat hier mensen met kinderen

leven? In het begin liep ik mee met een groot on-derzoek en toen bleken er in een bepaald gebied rond de pleegdatum van een ernstig feit bijna al-leen maar pedofielen te hebben gezeten. Dan denk je: mijn god, werkt dat zo?

Toen je besloot om officier van justitie te wor-den, schreef je: Mijn leven zal nooit meer hetzelf-de zijn. Is die verwachting uitgekomen?Ja, dit werk heeft mij toch wel veranderd. Ik had ruim zeven jaar als letselschadeadvocaat gewerkt, maar wat zich precies op het vlak van criminali-teit afspeelde, dat wist ik niet. Zaken als inbraak, geweld en kindermisbruik werden dagelijkse kost voor me. Ik heb gezien wat mensen elkaar kunnen aandoen en ben daardoor een stukje onbevangen-heid kwijtgeraakt.

Vind je dat vervelend?Eerlijk gezegd wel. Omdat het onherstelbaar is. Als je iets eenmaal weet, kun je niet meer doen alsof je het niet weet.

Had het invloed op jou als moeder?Ik denk dat het voor mijn kinderen niet altijd leuk was om een officier van justitie als moeder te heb-ben en een politieman als stiefvader. Als ze bijvoor-beeld naar een bepaalde discotheek of een con-cert wilden, dan waren wij precies op de hoogte van wat zich op die locaties had afgespeeld of wat er nog steeds speelde. Ook bij het gebruik van in-ternet of als ze meegingen op schoolkamp, vond ik het soms moeilijk om niet meteen de associatie te leggen met zedenmisdrijven. Ik moest steeds goed nadenken: ik wilde ze leuke dingen bieden, maar tegelijkertijd de risico’s beperken, door ze bijvoor-beeld niet alleen naar huis te laten gaan. Je kunt ze niet opsluiten. En ik realiseer me natuurlijk ook dat het overgrote deel van de mensen niet crimineel is.

Wanneer begon je met schrijven?Vier jaar geleden. Ik had een mooie baan, een fij-ne man en kinderen, maar toch miste ik iets. Ik las een keer een column in een krant die mij raakte en dacht: dat wil ik ook! Ik ben een aantal schrijf-cursussen gaan volgen. Daar zat ik tussen heel andere mensen dan normaal. Dat had ik echt no-dig. Een medecursiste had een blog en dat leek me fantastisch. Toen ben ik ook een blog begon-nen, al was dat voor mij een enorme stap. Het is voor de lezer misschien moeilijk te begrijpen, maar voor iemand met mijn functie is het heel

lastig om zich te uiten, ze-ker in het openbaar. Wat dat betreft was ik erg gesloten, maar daar voelde ik me he-lemaal niet happy bij, omdat het eigenlijk niet is zoals ik ben. Door het schrijven keer-de ik als het ware terug naar mezelf. Schrijven is voor mij een noodzakelijke uitlaatklep geworden.

Na een jaar ging je voor het Algemeen Dagblad columns schrijven over je werk. Mocht dat zomaar?Ik maak deel uit van een hi-erarchische organisatie en moet daar inderdaad erg voor-zichtig en terughoudend in zijn. Daarom heb ik het toen zelf aangezwengeld bij Her-man Bolhaar, de baas van het Openbaar Ministerie. Ik wilde over de human interest-kant van het werk schrijven en dat vond hij hartstikke mooi. In het begin heeft iemand van de communicatieafdeling mee-gekeken naar de toonzetting, maar inmiddels kennen ze me goed en weten ze dat ik geen gekke dingen schrijf.

Maakt het schrijven je ook kwetsbaar?Dat heb ik me absoluut gerealiseerd, zeker omdat ik ging schrijven over persoonlijke ervaringen. In mijn columns voor het AD beschrijf ik op luchtige wijze wat ik als officier van justitie zoal meemaak. Ik maak trouwens ook heel grappige dingen mee, dus het is niet alleen maar kommer en kwel. En op mijn blog schrijf ik ook veel over dingen die niets met mijn werk te maken hebben. Ik stel me heel kwetsbaar op, maar volgens mij is dat de enige ma-nier om het publiek te tonen wat dit werk met je doet en wat wij allemaal meemaken. Ik ben geen koude kikker en heb soms ook last van narigheid, net als ieder ander. Jarenlang zag ik met lede ogen aan hoe advocaten met grote namen de media do-mineerden. Er is ook een andere kant. Mijn drang om daarover te schrijven is groot en mijn boek was een logische stap na de columns.

Na de publicatie van je boek Mijn eerste lijk is gelukkig vers kwam je in een achtbaan terecht…Ja, dat had ik niet verwacht. Ik liet het alle-

maal op me afkomen en vond het heel leuk dat er veel be-langstelling voor was en dat mensen het een maatschappe-lijk relevant boek vonden.

Uit veel reacties bleek dat mensen jouw job heel heftig vinden. Dat verbaasde je een beetje?Net als mijn collega’s doe ik wat ik moet doen. Omdat ik er middenin zit, weet ik niet beter en voelt het voor mij als nor-maal. Maar als je dat zo terugkrijgt van anderen… Ja, mijn werk is best heftig.

Toen je vader eind 2012 overleed, werd het je even te-veel.Voor dit werk moet je heel fit zijn, zowel geestelijk als li-chamelijk. Zodra er iets speelt in de privésfeer, hakt dat er enorm in. Het verdriet lag zo aan de oppervlakte en was zo rauw… Alles werd op scherp gezet en ik drukte mijn emo-ties constant weg. Dan zette ik weer huilend de auto aan de kant van de weg om snel even mijn doorgelopen mas-

‘Dit werk heeft me wel veranderd. Ik ben een

stukje onbevangenheid kwijtgeraakt’

BOEKENACTIE

5x

Mijn Geheim mag 5 exemplaren weggeven van ‘Mijn eerste lijk is gelukkig vers’, geschreven door Pascale Bruinen en uitgegeven door Uitgeverij De Fontein. Wil je kans maken op dit boek? Stuur dan een mail naar: acties@mijngeheim.nl onder vermelding van ‘Pascale Bruinen’. Vergeet niet je adresgegevens te vermelden. Reageren kan tot dinsdag 10 november 2015.

8 9

cara weg te deppen, zodat ik weer toonbaar was op mijn werk. Maar dat verdriet moest er gewoon uit en daar moest ik energie in steken. Dat kon ik niet combineren met mijn werk. Ik heb een tijdje thuisgezeten en in die periode eigen-lijk alleen maar gerouwd. Dat was een fulltime job. Het is goed voor me geweest. Ik heb ervan geleerd dat je verdriet echt kunt verwerken. En ik heb veel van me af geschreven, wat voor mij heel helend heeft gewerkt. Toen ik weer aan de slag ging, kwam ik geleidelijk aan weer in evenwicht en bouwde ik opnieuw veerkracht op. Ik besloot toen wel mijn portefeuille huiselijk geweld in te leveren. Ik had het vijftien jaar lang zonder problemen gedaan, maar ineens was dat emmertje toch vol.

Speelt spiritualiteit een rol in je leven?Steeds meer. Na het overlijden van mijn vader is er iets bij-zonders gebeurd in mijn leven, waardoor dat echt in een stroomversnelling terechtkwam. Het was alsof ik een gees-telijke wens had gestuurd, die zich op een gegeven moment manifesteerde. Ik heb er op mijn blog twee columns aan ge-wijd, onder de naam Het jaar van de uil. Ik ben geen zwe-verig persoon - ik denk goed na en ben analytisch en zake-lijk - maar die gebeurtenis was voor mij zo’n eyeopener. Het heeft mijn hele denktrant op zijn kop gezet. Alles is nu mo-gelijk voor mij tot het tegendeel bewezen is. Ik sta nu veel meer open voor alles.

Botst dat met je werk?De wereld waarin ik beroepshalve zit, is lichtjaren ver-wijderd van spirituele waarden zoals harmonie, compas-sie, liefde en de schoonheid van dingen. Mensen zeggen de meest verschrikkelijke dingen tegen elkaar, ze slaan el-kaar het hoofd in, besodemieteren hun baas, mishandelen zwangere vrouwen, misbruiken kinderen, beroven mensen van het leven, noem het allemaal maar op. Het contrast met spiritualiteit kan eigenlijk niet groter zijn en dat vind ik las-tig. Ik ben zelf namelijk erg veranderd en hecht steeds meer belang aan dat soort zuivere waarden. Maar nu ik mijn hart meer heb opengesteld, merk ik ook dat mensen dat oppik-ken en naar mij toetrekken. Positieve mensen.

Er zijn barrières weggevallen en daar geniet ik van. Ik vind het fijn om mensen te motiveren en te inspi-reren. Dat geeft mij veel positieve energie.

Je doet heel serieus werk. Laat je jezelf weleens helemaal gaan?Ja, één keer per jaar met carnaval! Ik rook en drink niet, maar ben natuurlijk wel een meisje van het zui-den! Voor mij betekent carnaval veel meer dan je verkleden en de polonaise lopen. Het geeft mij een gevoel van saamhorigheid. Je hebt de meest idiote gesprekken en iedereen lacht. Echt fantastisch!

Je bent ook gek op cruises en deelt enthousiast je cruise-ervaringen op een speciaal blog.Ik ben gek van de zee en op een schip heb je altijd zeezicht. Maar wat ik vooral zo mooi vind, is dat je met verschillende nationaliteiten en culturen op eenzelfde plek zit. Je kunt er niet meer vanaf en bouwt een beetje een band op met elkaar. Samen vaar je die haven uit naar onbekende verten. In te-genstelling tot die boze buitenwereld waar mensen elkaar bestoken met van alles en nog wat en waar de meest vreselijke dingen gebeuren, zie je op het schip die mensen, uit bij wijze van spreken diezelf-de landen, gezellig samen zijn. Ja, waarom kan dat niet overal? Dat klinkt natuurlijk heel idealistisch, maar het zou zo mooi zijn!

Meer weten over Pascale? Kijk op haar website: www.coolcolumns.com.

‘Nu ik mijn hart meer heb opengesteld, merk ik dat mensen naar mij

toetrekken’

10