Esmay is als eerste wakker. Ze staat extra vroeg op omdat ze de vorige dag geen tijd had voor haar

huiswerk. Dat moet ze dus nu nog doen. Ze is vlak voor het ontbijt klaar en gaat samen met Luuk

naar beneden.

Luuk is ondertussen toch best wel zenuwachtig geworden. “Esmay, is het moeilijk op school?”

“Nee hoor. Het is best wel makkelijk als je genoeg oplet.”

“En is iedereen lief?”

“Ja, er zijn genoeg aardige jongens en meisjes. Dat zie je straks zelf wel. En dan kan je mijn vriendinnen

ontmoeten.”

“Ik zat te denken, misschien moeten we de kinderen op een particuliere school doen. Dat is een stuk

beter voor hun toekomst.”

“Dat is geen gek idee. Misschien moeten we maar een bellen om te vragen of dat mogelijk is.”

“Ik ga meteen bellen.”

Joey wordt al snel doorverbonden met het schoolhoofd. Hij wil best wel eens komen praten over Esmay

en Luuk. Joey en het schoolhoofd spreken af dat het schoolhoofd dezelfde avond nog naar hun

huis komt voor een gesprek.

Christine is gaan schaken en Joey gaat computeren. Op zoek naar een baan. Hij heeft zijn levenswens

gehaald, maar nu heeft hij een tweede wens. Hij wil Illusionist worden. Maar helaas, er is geen

vacature in die carrière.

Dus gaat maar Joey aan zijn lichaamspunten werken. Dat zou nog best wel eens handig kunnen zijn.

Douchen is het volgende dat op het programma staat, want al dat zweet ruikt niet erg lekker.

Daarna gaat Joey schilderen. Hij begint aan een schilderij dat qua kleur in Luuk‟s kamer past.

Niet veel later komt de schoolbus aanrijden. Met in plaats van twee, drie kinderen.

“Kijk, dat is ons huis!”

“Hoe vind je het, Larissa?”

“Heel mooi! En groot!”

“Wat gaan jullie doen?” vraagt Luuk.

“Eerst ga we naar mama en papa, dan kunnen ze zien hoeveel we op elkaar lijken. Want dat is heel

bijzonder. Kom maar mee, Larissa.”

“Mama, kom eens! Dit is Larissa, mijn beste vriendin.”

Christine loopt de woonkamer in en schrikt enorm. „Wat… Wat is dit? Dit kan toch niet? Ze… Ze lijken wel zussen.‟

“Mama, is het niet apart hoeveel we op elkaar lijken?”

“Heel bijzonder, Esmay, heel bijzonder…”

“Ik ga boven met de blokken spelen.”

“Stuur je vader even hierheen, wil je?”

Luuk rent snel de trap op, naar zijn blokken.

“Hoi pap!”

“Hallo Luuk, hoe was het op school?”

“Heel leuk. Mama wil dat je naar beneden komt.”

“Waar woon je eigenlijk?”

“Hier in Challengefields. Ik kan vanaf hier lopend naar huis.”

“Hoe heten je ouders? Misschien ken ik ze.”

“Mijn papa heet Tjerk en mama heet Ellen. Ze hebben beide papa‟s achternaam, maar ik heb

mama‟s achternaam. Ik ben geboren voordat ze getrouwd waren, dus ik heet Larissa

Timmermans.”

„O god. Dit kan niet waar zijn. Ze is de dochter van Ellen, maar lijkt op mij. Dit is mijn dochter…‟

„O god. De dochter van Ellen. En het evenbeeld van Joey en Esmay. Dit is Joey‟s dochter… Hoe heeft

hij dat kunnen doen?‟

“Ellen? Ja, ik weet wel wie dat is…”

“Mama, mogen Larissa en ik nu gaan schaken? Ze zegt dat ze me kan verslaan, maar ik geloof het

niet.”

“Ga maar spelen.”

“Ik kan je echt wel verslaan.”

“Nietes. Wacht maar af.”

“Christine, ik…”

“Hou je mond. Ik moet nadenken. En jij moet dat schoolhoofd gaan ontvangen. We praten later wel.”

Christine loopt snel bij Joey vandaan.

Joey is nogal van slag. Hij slaakt een diepe zucht en loopt dan maar naar buiten, naar het

schoolhoofd. “Welkom, ik ben Joey van Velds.”

“Vinnie Walter, aangenaam.”

Joey is er niet echt bij met zijn hoofd. Gelukkig heeft Vinnie Walter dat niet echt door en laat hij Esmay

en Luuk toe tot de particuliere school.

“Heel erg bedankt, ze zullen deze kans goed benutten, daar ben ik zeker van.”

“Ik verwacht ook dat ze het uitstekend zullen doen.”

Wanneer Vinnie weg is, gaat het gezin aan tafel, samen met Larissa.

“Wie heeft er gewonnen?” vraagt Luuk.

“Gelijkspel, we zijn even goed.” antwoord Esmay.

“Larissa, heb je nog broertjes of zusjes?” vraagt Joey.

“Ja, ik heb twee zusjes. Ann en Nikki. Ze zijn nog baby‟s en heel schattig. Behalve als ze honger

hebben, dan kunnen ze heel hard gillen.”

Joey wil nog verder vragen, maar ziet de blik van Christine en houdt zijn mond maar.

“Jij hebt tenminste zusjes. Ik heb alleen een vervelend broertje.” zegt Esmay met een plagende blik

naar Luuk.

“Hé, ik ben niet vervelend!”

“Ik plaag je alleen. Maar een zusje zou ik heel leuk vinden.”

Christine staat snel op.

“Ik… Ik moet even naar boven. En jij komt ook zo.” zegt ze met een dreigende blik tegen Joey.

“Ja… Ik kom zo…”

Snel beent Christine de keuken uit.

“Ik ga ook maar naar boven. Jij gaat zeker zo naar huis?”

“Ja, anders zal mama wel ongerust worden.”

“Wees voorzichtig onderweg.”

“Zal ik zijn, meneer.”

„Meneer… Mijn dochter weet niet eens dat ik haar vader ben.‟ Met een diepe zucht loopt Joey de

keuken uit.

“Ik ga maar eens.”

“Tot morgen! We zien je weer op school.” zegt Esmay.

“Ja. Tot morgen.” antwoord Larissa. Dan loopt ze naar buiten, naar haar eigen huis.

Zachtjes loopt Joey de slaapkamer binnen.

“Christine?” Geen antwoord.

“Christine, ik, ik weet niet wat ik moet zeggen.”

“Nee, natuurlijk niet. Je had nooit verwacht dat het uit zou komen, dat je bent vreemdgegaan. Maar

nu, nu blijkt plots dat er een kind uit voortgekomen is. Een kind dat, helaas voor jou, precies op

Esmay lijkt. Nu is het te laat het zelf op te biechten. Nu is de waarheid, de harde waarheid, al aan

het licht gekomen.”

“Christine, laat het me uit- …

“Uitleggen? Wat valt er uit te leggen? Larissa is niet veel jonger dan Esmay. Je bent zover ik weet maar 1 keer bij die Ellen op bezoek geweest. Toen zat ik thuis, met een dikke buik, zwanger van je eerste kind. Waarom? Vond je me lelijk? Dik? Afstotelijk? Of wilde je gewoon een avontuurtje met een ander? Had het met iedereen kunnen gebeuren?”

“Ik ging er absoluut niet naar toe met het idee om het met haar te gaan doen. Ik vond en vind je de mooiste vrouw die er is. Maar toen ik daar was, weg van jou en alles wat me aan jou deed herinneren, nam iets anders in me het van me over. Ik kon niet meer denken…”

“Dat was duidelijk. Je dacht er niet eens aan bescherming te gebruiken. En nu heb je een kind van Ellen.”

“Ik dacht er inderdaad niet aan. Ook later niet. Ellen heeft nog gebeld.”

“Gebeld? Wanneer?”

“Vlak na de geboorte van Esmay. Ze wilde dat ik langskwam. Ze had iets belangrijks te vertellen. Maar

ik heb haar gezegd dat het me niks kon schelen en dat ik haar nooit meer wilde zien. Ik vond het

verschrikkelijk wat ik jou had aangedaan en wilde voorkomen dat het nog eens zou gebeuren.”

“Christine, ik heb zo‟n spijt van wat ik gedaan heb. Ik had het je moeten vertellen, maar ik kon het niet.

Ik kon je geen pijn doen.”

“Dat heb je uiteindelijk toch gedaan.”

“Ik weet het. En je weet niet hoeveel het me spijt. Het spijt me dat ik zo‟n zwakke idioot ben, dat ik je

bedrogen heb. Dat ik zo onverantwoordelijk ben geweest en dat met een kind op komst. Dat ik

niet eerlijk tegen je ben geweest. Maar het ergste vind ik dat ik je pijn heb gedaan. Jou, de

belangrijkste persoon in mijn leven, mijn grote liefde en maatje.”

“Ik weet niet of ik je ooit nog totaal kan vertrouwen. Maar ik hou van je, ik kan al tijden niet meer

zonder je. Daar kan ik niks aan veranderen. Ik blijf bij je. Ik hoop alleen voor jou dat er niet meer

kinderen opduiken. Dat zou ik niet overleven.”

“Dat is niet mogelijk. Er kunnen geen andere kinderen opduiken.”

Voorzichtig geeft Joey Christine een zoen, die ze niet afwijst.

Luuk en Esmay krijgen niets mee van de ruzie tussen hun ouders. Luuk probeert zijn huiswerk zelf te

maken. Hij vindt het erg lastig. Esmay heeft er minder problemen mee.

Even later stappen ze beiden in bed, helemaal uitgeput. Luuk is nog niet helemaal klaar met zijn

huiswerk, maar hij heeft eerst slaap nodig.

Joey en Christine vallen ook in slaap. Gewoon samen, zoals altijd.

Al vroeg zit Luuk weer aan zijn huiswerk.

„Dit is toch veel te lastig…‟

Hij is dan ook erg blij wanneer hij het af heeft. Dan kan hij weer met zijn blokken spelen.

Joey zoekt weer op de computer naar een baan. Maar er is nog steeds niets te vinden wat hem

aanstaat.

Om 8 uur stopt de schoolbus voor de deur. Het is de eerste dag dat Esmay en Luuk in uniform naar

school gaan. Esmay vindt het wel leuk en mooi. Luuk daarin tegen is er niet zo gelukkig mee.

„Nu moet ik me zeker netjes houden…‟

Christine moet vandaag werken. Het duurt alleen nog een tijdje voordat ze weg moet, en dus gaat ze

maar weer eens een kookboek lezen.

Joey haalt de tweede oogst sinaasappelen binnen. „Die dingen groeien ook snel…‟

Bij zijn ontbijt eet hij dan ook een van zijn verse sinaasappels.

Christine is na een tijdje het lezen zat en ploft dan maar voor de tv neer. „Dit werkt net zo goed.‟

Wanneer ze even later de hersenpan gaat terugzetten omdat ze naar haar werk moet, is het te

merken dat ze het toch erg moeilijk heeft met wat Joey gedaan heeft. Ze ontloopt hem al de hele

dag een beetje. Ook nu zegt ze niks tegen hem. Joey zelf durft er niks over te zeggen uit angst dat

Christine boos wordt en blijft stug door oefenen. Met een diepe zucht stapt Christine de carpool in.

“Alles goed?” vraagt haar collega.

“Ja hoor, prima.” antwoordt Christine. Maar de hele weg zit ze te piekeren.

Joey gaat nog even de kas in om tomaten te plukken. Hij probeert het nare gevoel wat hij heeft

gekregen van zich af te zetten. Want al de hele dag kan hij al aan weinig anders denken dan zijn

dochter Larissa. Hij wil haar vertellen dat ze zijn dochter is. Maar hij heeft geen idee hoe hij dat

moet doen, hoe ze zal reageren en wat Christine en Ellen ervan vinden.

Wanneer de schoolbus aankomt zet Joey alles van zich af. Hij wil niet dat de kinderen iets merken.

“Hoe was het op school?”

“Super!” antwoordt Esmay. “We zitten nu in kleinere klassen, maar daardoor krijg je beter hulp als je iets niet snapt. En de nieuwe klasgenootjes zijn ook aardig.”

“En papa, raad eens wie ook naar deze school is gegaan?”

“Wie dan?”

“Larissa!” roepen Luuk en Esmay in koor. Joey schrikt even bij het horen van die naam, maar herstelt zich snel.

“Maar ik ga nu mijn huiswerk maken.” zegt Esmay.

“Papa? Wil jij me helpen met mijn huiswerk?” vraagt Luuk

“Natuurlijk, jongen. Geen probleem.”

En met de hulp van zijn vader gaat het een stuk sneller dan de vorige keer.

Na het maken van het huiswerk kleedt Luuk zich snel om. Dan kan hij gewoon doen wat hij wil. Zoals

tekenen met vetkrijt. Nu kan hij zijn pak niet vies maken.

Ook Esmay heeft zich omgekleed, maar zij omdat haar jurk lekkerder zit. Dan gaat ze voor de spiegel

zitten.

„Hoe zal make-up me staan?‟

Na even proberen heeft ze iets moois gevonden. Ze laat het ook lekker zitten.

Joey pakt de telefoon en belt een nummer wat hij al een hele tijd niet meer gebeld heeft.

“…”

“Ellen? Met Joey.”

“…”

“We moeten praten.”

“…”

“Ja, ik weet nu waarom je me toen wilde spreken.”

“…”

“Ik weet over haar.”

Het valt stil aan de andere kant van de lijn.

“Ik snap dat je dit telefoontje niet verwacht had. Maar ik weet het nu eenmaal en nu moeten we er echt even over spreken.”

“…”

“Neem haar maar niet mee, nee. We moeten dit eerst zonder haar bespreken.”

“…”

“Dat is goed. Dan zie ik je morgen. Dag.”

„Nu moet ik het alleen nog aan Christine vertellen.‟

Na een korte douche zitten Joey en Luuk samen tv te kijken.

“Papa?”

“Ja?”

“Mag ik een knuffel?”

“Natuurlijk, kom hier.”

Na een tijdje zo gezeten te hebben zegt Joey dat Luuk moet gaan slapen.

“Welterusten papa.”

“Slaap lekker, Luuk.”

Niet veel later komt Christine thuis en moet Joey gaan werken.

“Uhm, Christine… Ik heb Ellen gebeld.”

“Waarom?”

“Omdat ik met haar moet praten. Over Larissa.”

“Ga je dan naar haar toe?”

“Nee, ze komt morgenochtend hierheen. Ik vind namelijk dat jij ook bij dat gesprek moet zijn. Als je dat

wilt.”

“Ik… Ik denk er even over.”

“Natuurlijk. Ik ga werken. Slaap lekker.”

“Bedankt…”

„Wat moet ik hier nu weer mee? Morgen komt de moeder van het andere kind van mijn man langs.‟

„Ik heb het gezegd. Nu heeft ze tijd om na te denken voordat Ellen voor de deur staat.‟ Joey gaat in

de limousine zitten die hem naar het feest brengt. Al is Joey eigenlijk niet in de feeststemming.

Christine zit tijdens het eten alleen maar te piekeren over de volgende ochtend. Uiteindelijk stapt ze

maar haar bed in.

Om twee uur ‟s nachts brengt de limousine Joey weer thuis. Hij stapt meteen zijn bed in, maar slapen,

dat lukt niet echt…

Esmay is de eerste die wakker is. Ze wilde speciaal vroeg opstaan, ook al is het weekend. Snel kleedt ze

zich aan. Dan gaat ze naar de schildersezels. Nadat haar moeder zei dat ze het ook zal kunnen,

wilde ze eigenlijk de hele tijd al proberen, oefenen. Nu is ze vrij en heeft ze tijd.

Geconcentreerd is ze aan het werk. Ze draait zich zelfs niet om als Luuk achter haar staat.

“Mag dat wel?”

“Hmm?”

“Mag je wel schilderen van mama en papa?”

“Mama heeft gezegd dat ik ook mooi zal kunnen schilderen. Maar dan moet ik wel oefenen.”

“Nou, ik heb daar geen zin in. Ik zal dan wel weer verf op de grond laten vallen of zo. En nu ga ik

douchen.”

Even later komt ook Christine kijken wat ze aan het doen is. “Hallo meid. Lukt het een beetje?”

“Niet echt… Ik vind heet niet mooi worden.”

“Je dacht toch niet dat mijn eerste schilderij mooi was? Dat zag er verschrikkelijk uit. Maar door

oefenen lukt het nu wel.”

“Dan zal ik goed blijven oefenen.”

Luuk houdt het gewoon bij tekenen. Dat vindt hij veel makkelijker.

Het is buiten licht geworden. De kinderen zijn boven nog creatief bezig, maar beneden is de spanning

te snijden.

“Heb je besloten… Wil je bij het gesprek zijn?”

“Ja, ik denk het wel.”

“Oké.”

Het valt weer stil.

Dan gaat de bel.

“Ik ga wel.” zegt Joey en hij loopt zenuwachtig naar de deur.

Hij blijft even staan kijken voor hij opendoet. De laatste keer dat hij haar zag hebben ze een kind

verwekt. Joey haalt diep adem en doet de deur open.

“Hallo Ellen. Kom binnen.”

Joey neemt haar mee naar de keuken. “Dit is Christine, mijn vrouw. Christine, dit is Ellen.” De vrouwen

kijken elkaar alleen maar aan.

“Uhm, ja.” begint Joey. “We moeten dus praten. Over Larissa.”

“Ja.”

“Ik wil eerst zeggen dat ik alleen maar het beste voor haar wil.” zegt Joey snel.

“Hoe is het nu met haar?”

“Ze was aan het schilderen toen ik wegging. Ze heeft talent. Ze was gister ook dolblij toen ze thuiskwam. Dat haar beste vriendin en diens broertje ook van school veranderd zijn en dat ze dus nog steeds samen lol kunnen maken. Dat zijn dus jullie kinderen.”

“En haar halfzus en halfbroertje.” zegt Christine.

“Ja… Ik heb geen idee hoe ik het haar moet vertellen. Of ik dat wel kan. Ze is gek op Tjerk en denkt dat hij haar vader is. Ze zal er kapot van zijn als ze hoort dat hij dat niet is.”

“Ik vind dat ze moet weten dat ik haar vader ben. Daar heeft ze recht op.”

“Dat begrijp ik. Maar je moet ook begrijpen hoe het voor mij en voor Tjerk is. We hebben haar samen

opgevoed, en nu kom jij plots in haar leven. Ze is jong en heeft stabiliteit nodig.”

“Ik ben ook niet van plan haar bij jullie weg te halen. Ze is daar thuis en gelukkig met jou, Tjerk en haar

zusjes. Maar ik wil tijd met haar doorbrengen. Ze is nu eenmaal mijn dochter.”

“En jij, Christine? Hoe sta jij hier tegenover?” vraagt Ellen.

“Ik… Ik schrok heel erg toen ik Larissa zag. Zij en Esmay lijken haast beangstigend veel op elkaar. Maar

ze is Joey‟s dochter, het zusje van mijn kinderen. Ze is hier welkom en ik zal haar nooit het gevoel

geven dat ze ergens schuldig aan is. Want ik denk dat je daar ook wel bang voor was.”

“Best wel. Het enige wat ik jullie nu kan vragen is me tijd te geven. Tijd om dit alles te laten bezinken, tijd

om met Tjerk te praten, tijd om het Larissa uit te leggen.”

“Natuurlijk krijg je tijd. Wij moeten ook aan onze kinderen uitleggen dat ze nog een zus hebben.” zegt

Joey. “Bedankt dat je gekomen bent.”

“En veel succes thuis. Dit moet als moeder geen pretje zijn.” zegt Christine.

“Daar heb je gelijk in.” De vrouwen schudden elkaar de hand en beseffen dat ze elkaar begrijpen.

Dan loopt Ellen naar buiten, terug naar haar huis. Diep in gedachten verzonken.

Binnen omhelst Joey Christine.

“Dank je, schat. Dank je. Dat je Larissa wilt toelaten in ons leven.”

“Ik meende wat ik zei. Ze is het zusje van onze kinderen. Jouw dochter. Ze hoort je te leren kennen.”

Joey gaat boven verder aan zijn schilderij. “Dat schiet al op.” zegt Joey.

“Ik vind deze niet zo mooi.”

“Het is voor een eerste schilderij heel knap. Mijn eerste schilderij leek nergens op. Bij jou kan je zien dat

het een huis is.”

Christine wordt verrast door Wendy, die plots voor de deur staat.

“Wendy, wat leuk dat je er bent, we hebben elkaar al veel te lang niet gezien.”

“Daar heb je gelijk in. Helaas kan ik niet lang blijven, maar ik moest je gewoon even opzoeken.”

“Hoe gaat het met jou?”

“Heel goed, goede job, leuk huisje. En hoe is het hier?”

“Dat is een lang verhaal.”

Zo kort mogelijk verteld Christine wat er allemaal gebeurd is.

“Dat is nogal wat…”

“Ja. Maargoed, ik moet zo werken, en jij zei dat je ook niet veel tijd had.”

“Dat is ook zo. Ik bel je nog.”

“Is goed, doei.”

“Dag.”

Wanneer Christine al een tijdje weg is zitten Joey en de kinderen aan tafel.

“Papa?”

“Ja, Esmay?”

“Wat is de 10 Generatie Challenge?”

Joey verslikt zich haast in zijn tosti.

“Hoe kom je daar opeens bij?”

“Een meisje op school zei dat we daaraan meedoen, maar ik weet niet wat het is.”

“Dat meisje op school heeft gelijk.” zegt Joey. “Voordat ik hier kwam wonen was het hier leeg. Er

woonde niemand, er was geen huis, niks. Ik mocht hier gaan wonen op de voorwaarde dat ik het

begin zou zijn van 10 generaties die hier gaan wonen. Dat het hier een mooie en gezellige plek

wordt om te wonen.”

“Het is ook de bedoeling dat één van mijn nakomelingen in de 10e generatie mijn achternaam

draagt. Daarom moet iedere stamhouder, waarvan ik dus de eerste ben, een zoon krijgen. Die

zoon moet in het eerste huis blijven wonen en daar weer zorgen voor de volgende stamhouder.”

“Dus ik wordt stamhouder?” vraagt Luuk.

“Je wordt het niet, je bent het al. Tenminste, ik hoop dat je dat wil zijn. Dat je hier later een gezinnetje

wil stichten.”

“Natuurlijk! Ik kan dan bij jou en mama blijven. En ik ben belangrijk.”

„Hij wel. Maar ik niet… Ik ben niet belangrijk. Ze wilden na ons geen kinderen meer. Ze wilden een zoon.

En mij dus niet.‟

Joey is veel te blij met Luuk's reactie om te merken hoe Esmay zich voelt.

„Papa en mama willen mij niet. Ze houden niet van me…‟

Esmay laat de rest van haar tosti staan en gaat gauw naar boven. Ze wil niet horen wat haar vader

nog meer te zeggen heeft. Wat ze nu gehoord heeft doet al pijn genoeg. Ze besluit een tijdje

lekker op haar kamer te blijven. „Maar wat moet ik dan doen?‟ Plots krijgt ze een ingeving. Ze staat

snel op van haar bed.

„Nu kan ik rustig schilderen.‟ Na een tijdje heeft ze haar eerste schilderij af. Ze doe het vlug weg, ze

vindt het echt helemaal niks. Snel begint ze aan een nieuw schilderij, een beter.

Luuk is ondertussen steeds enthousiaster geworden over het idee dat hij stamhouder is en vuurt de ene

vraag na de andere op zijn vader af. “Maar wat als ik geen zoon krijg?”

“Dan is de opdracht mislukt en moeten we hier weg.”

“Oh..”

“Het duurt nog lang voordat het zover is. En je zal dan best wel een zoon krijgen.”

“En geef me nu eens een knuffel, stamhouder van me.”

Met een grote glimlach geeft Luuk zijn vader een glimlach. Hij is trots dat hij zo belangrijk is voor de

familie en dat zijn vader zo‟n vertrouwen in hem heeft.

Luuk gaat daarna weer tekenen en Joey gaat nog even slapen. Dan kan hij ‟s avonds tenminste lekker

feesten.

“Slaap lekker, pap.”

Esmay maakt het niks uit wat de rest doet. Zolang ze maar kan schilderen. Om een uur of negen stapt

Luuk zijn bedje in. Helemaal uitgeput van alles wat hij vandaag gehoord heeft.

Christine komt thuis met een mooie promotie naar Chef. Joey verteld kort aan Christine dat de

kinderen weten van de Challenge.

"En Luuk vindt het dus geen probleem?"

"Nee, hij vindt het geweldig."

Joey geeft Christine snel een kus en stapt dan de limousine in.

Christine neemt een lekkere douche en wast de geuren van het restaurant van zich af.

Dan gaat ze, net als Luuk, lekker slapen.

Esmay maakt haar schilderij af. Deze vindt ze wel geslaagd en ze hangt hem dan ook trots aan de

muur. Ook zij gaat dan slapen.

Om twee uur komt Joey vrolijk thuis. Het was een leuk feest. Maar nu kruipt hij nog even naast Christine

in bed.

‟s Ochtends worden Luuk en Esmay tegelijk wakker. Beiden maken ze hun bed op. Esmay neemt snel

een douche en eet wat van het ontbijt dat Willem gemaakt heeft en gaat dan de tuin in. Ze gooit

mest op de grond en zaait tomatenzaadjes. Maar dan gaat ze toch haar kamer weer in. Ze is

gewoon gek op het schilderen.

Christine heeft nieuwe werktijden en moet nu vroeg aan het werk. Om half 9 zit ze dan ook al in de

carpool. Joey ziet dat er al nieuwe tomaten gezaaid zijn en besluit, met zijn bronzen

tuinieronderscheiding op zak, ook wat andere groenten te zaaien.

Luuk merkt dat zijn zus zich nogal terugtrekt en maakt zich een beetje zorgen.

“Esmay, gaat het goed met je?”

“Ja, natuurlijk.”

“Weet je het zeker.”

“Jahaa.”

“Kom je dan spelen?”

Esmay zucht. Dan bedenkt ze dat Luuk er niks aan kan doen dat hun ouders haar niet wilden.

“Is goed.” zegt ze en ze legt haar verfspullen weg.

“Wat wil je doen?”

“Zwemmen! Het is nu nog lekker warm.”

“Goed idee. Hup, ga mijn kamer uit, dan kan ik me omkleden.”

“Ga ik ook doen. Zie je zo!” en Luuk rent snel naar zijn kamer.

Al snel zijn ze buiten en gaan ze het zwembad in. Na een tijdje rustig gezwommen te hebben gaan ze

blind tikkertje spelen.

“Ik ben hier!” roept Esmay.

“Pas maar op, ik vind je wel!”

Christine heeft ondertussen op haar werk een moeilijke keuze tussen twee sponsors. Ze kiest voor de

„Vorkels‟ en dat levert haar een lekker bedrag op.

Na nog een tijdje lol gemaakt te hebben gaan Luuk en Esmay het zwembad weer uit.

“Esmay, als je straks opgroeit, blijf je dan wel aardig tegen me? Ik hoor van jongens uit mijn klas dat hun

grote zussen heel vervelend en gemeen worden.”

“Natuurlijk blijf ik aardig tegen je, je bent mijn favoriete broertje!”

“Ik ben je enige broertje.”

“En dus de favoriet.” verklaart Esmay met een glimlach en knuffelt ze Luuk geruststellend.

Ze gaan weer naar binnen om zich om te kleden. Boven is Joey aan het trainen.

“Hoe was het zwemmen?”

Esmay negeert haar vader en loopt haar kamer binnen. Luuk geeft wel vrolijk antwoord.

“Het was hartstikke leuk, zeker nu het zo warm is.” zegt hij voordat hij zich gaat omkleden.

Esmay komt omgekleed weer beneden en loopt de keuken in.

“Zal ik iets te eten maken?” vraagt Willem.

“Graag!”

“Ik roep je wel als het klaar is.”

“Dank je wel, Willem.”

Ze loopt de woonkamer weer in om op Luuk te wachten. Die komt al snel naar beneden.

“Ik heb nu best wel honger.”

“Willem maakt al eten voor ons. Dus we kunnen zo aan tafel.”

Ze staan nog even te praten tot Willem roept dat ze aan tafel kunnen.

“Mm, lekker Willem, bedankt.”

“Ja, bedankt.”

“Graag gedaan.”

“Misschien eet mama zo ook wel wat mee.” zegt Luuk.

Want Christine komt net thuis, met bovenop haar bonus nog een promotie. Maar eten gaat ze niet. Ze

heeft op het werk al gegeten en gaat dus maar schilderen op de nieuwe, derde ezel.

Joey kruipt, moe van al het trainen, voor een uurtje zijn bed in.

Na het eten gaat Esmay lekker uitgebreid douchen. Samen met Luuk kijkt ze dan nog een tijdje tv, tot

het tijd is.

Tijd voor Esmay om op te groeien. Haar ouders en broertje juichen haar toe. Over haar wens hoeft ze

niet na te denken. Ze weet precies wat ze wil. Ze blaast in 1 adem de kaarsjes uit.

Dan wacht ze even, draait een rondje op haar plaats en...

Dan groeit ze op tot een mooie jongedame. Zelf is ze erg blij dat ze is opgegroeid en een stuk

zelfstandiger is.

Haar wens wordt de familiewens.

„Ik wil iemand die echt van mij houdt en kinderen om van te houden. En ik zal van al mijn kinderen

evenveel houden.‟

Ze pakt een groot stuk taart en gaat aan tafel. Haar familie komt erbij zitten.

“Wat wordt je levenswens eigenlijk?” vraagt Christine.

“Ik wil 6 kinderen zien trouwen.”

“Wat? Zes!? Is dat niet een beetje veel?”

“Nee hoor. Ik heb ook altijd gezegd dat er nog wel kinderen van jullie bij mochten komen. Dat doen

jullie niet. Ik wel. Ik wil een groot gezin.”

Haar ouders zitten met een mond vol tanden.

Esmay gaat naar boven om iets anders aan te doen. „Dit is beter. Misschien kan ik ook nog iets leuks

met make-up doen.‟

Blij met het resultaat is ze zeker.

Ze pakt haar schildersspullen en gaat nog even verder met haar schilderij. Maar nu staat ze niet met

een droevig gezicht. Ze is blij met haar keuze over haar leven en ziet overal kleine voordelen.

„Ik heb nu geen krukje meer nodig om te schilderen.‟

Christine daarin tegen staat piekerend te schilderen.

„Zes kinderen… Beseft ze wel wat ze zich op haar hals haalt?‟

Ook Joey heeft er zijn twijfels over. Hoofdschuddend stapt hij in de limousine. Maar Esmay is

dolgelukkig. Ze ziet de toekomst weer als iets moois.

Laat in de nacht komt Joey weer thuis. Hij stapt snel zijn bed in.

Luuk is voor de bus komt weer lekker aan het tekenen.

“Hé broertje, ga je omkleden?”

“Ja, ik kom eraan.”

Esmay is al snel bij de bus. Even later stapt ook Luuk in.

Christine en Joey zijn allebei de komende dagen vrij.

“Wat zullen wij eens gaan doen?” vraagt Christine.

“Ik wil het schilderij voor Luuk‟s kamer wel eens gaan afmaken.”

En dus gaan ze samen schilderen, want Christine heeft nog creativiteitspunten nodig voor een

promotie. Christine is als eerste klaar. Ze hangt haar schilderij aan de muur en gaat naar beneden.

Even later is ook Joey klaar. Hij hangt het schilderij in Luuk‟s kamer.

Christine is de tuin ingegaan en plukt de nieuwe sinaasappels. Binnen roept Joey haar. “Kom je eten?

Er ligt een stapel pannenkoeken!”

“Ik kom eraan!”

Samen zitten ze aan tafel.

“Misschien kunnen we wat met het geld van jouw bonus doen.”

“Waar dacht je dan aan?”

“Ik denk al een tijdje aan een auto. En een piano zou ook leuk zijn.”

Christine vindt het prima ideeën en dus staat er al snel een garage. Met natuurlijk een auto erin.

Even later stopt de schoolbus voor de deur. Esmay is nu ze op de middelbare school zit al om 13.00 uit.

Binnen legt ze snel haar huiswerk weg en doet ze haar eigen kleding aan. Dan haalt ze een

hersenpan van beneden. Want ze wil nu wel eens haar creativiteit volmaken.

Ook Christine wil haar punten halen, maar dan via de piano. Om 15.00 komt Luuk thuis. Hij rent snel

naar binnen.

“Papa, mama, ik heb een 10!”

“Geweldig, Luuk!”

Dan gaat Luuk naar Esmay toe.

“Esmay, wil je helpen met mijn huiswerk?”

“Natuurlijk.”

En na de uitleg van Esmay is het huiswerk zo gemaakt.

“Bedankt zus.”

“Hé, ik had toch beloofd aardig tegen je te blijven? Dus dat doe ik ook. En nu mijn eigen huiswerk

nog.”

“Ik hoor de piano niet meer, dus ik ga kijken of mama erachter vandaan is en ik even kan proberen te

spelen.”

Christine is inderdaad gestopt met pianospelen, want haar creativiteit is vol. Nu zit ze in een kookboek

te lezen, want ook die vaardigheid moet vol. En dus kan Luuk lekker muziek maken.

Joey gaat met de auto naar de garage. Je kan nooit zeker zijn dat er niets gebeurt, dus hij wil voor de

zekerheid een alarm in de auto.

Esmay gaat na haar huiswerk weer verder met haar schilderij.

Na een tijdje leren heeft Christine ook haar koken vol. Ze legt de hersenpan weg, stuurt Luuk naar bed

en gaat zelf ook slapen.

Esmay heeft haar schilderij af en hangt het aan de muur. Ze verwisselt haar eigen schilderij van plaats

met dat van haar vader, zodat haar eigen schilderijen naast elkaar hangen.

„Mijn schilderijen horen naast elkaar. Ook qua kleur.‟

Dan gaat ze op de trimfiets.

Even later komt Joey thuis, nadat hij de auto weer in de garage gezet heeft.

“Ga je ook je bed in.” vraagt hij. Esmay kijkt hem boos aan.

“Waar bemoei jij je mee? Het is niet alsof het je iets boeit, wat ik wel en niet doe.”

“Hoe kom je daar nou bij?”

“Ach, maak je niet druk. Ik ga al hoor.”

“Esmay, wat is..?” Maar Esmay gooit de deur met een klap dicht. „Wat is er met haar?‟

„Waarom laat hij me niet gewoon met rust?‟ denkt Esmay terwijl ze haar bed in stapt.

“We zijn echt trots op je, dat je de kenniswens gekozen hebt.” zegt Ellen.

“Wat wordt je levenswens?” vraagt Tjerk.

“Dezelfde als die van jou, pap. Al mijn vaardigheden vol.” Tjerk en Ellen kijken elkaar kort aan.

“Dan ben je al goed op weg.” zegt Tjerk.

“Nou, ik ben blij dat ik nog niet hoef te kiezen. Geen idee wat ik wil doen.” zegt Nikki.

Challengefields 2

“Ik ga naar boven, tot morgen!” zegt Larissa. Ze neemt eerst een warme douche.

Dan doet ze haar pyjama aan. „Mama heeft wel leuke kleding gekocht.‟ Vervolgens stapt ze haar bed

in.

Larissa is al vroeg weer wakker. Met haar levenswens voor ogen gaat ze oefenen met schaken.

Even later komt Ann boven. “Laris, mag ik meedoen?”

“Ja hoor, kom zitten.”

Ze zitten gezellig samen te schaken tot Ellen van beneden roept; “Ann, Larissa, het ontbijt is klaar.”

De meiden gaan snel naar beneden. Als ze net zitten te eten komt de carpool van Tjerk aan.

“Ik moet gaan. Tot vanmiddag!”

“Tot vanmiddag pap.” zeggen de tweeling en Larissa in koor.

Nikki heeft de rest van het ontbijt het hoogste woord aan tafel.

“En Rogier zei de hele tijd dat hij zo goed was, maar hij sloeg mis. Ja toch, Ann?”

“Ja.”

“En wij waren allebei veel beter.”

En om even over acht gaan de meiden alle drie de bus in.

Om 13.00 is Larissa weer thuis. Met een grote glimlach, want ze staat nog steeds een mooie 10. Haar

cijfer wil ze graag behouden en dus gaat ze eerst haar huiswerk maken. En dan gaat ze verder

oefenen met schaken.

Even na 3 staat Tjerk boven. “Hoe was je eerste dag op de middelbare?”

“Heel leuk, en nog steeds goed te volgen. Doe je mee? Zonder tegenstander is schaken niet heel

leuk.”

“Ja hoor, ik doe wel mee.”

En dus probeert Larissa Tjerk in te maken, wat haar nog aardig lukt ook.

Daarna gaat ze chatten met een paar klasgenoten.

“Larissa, kom je even mee? Ik moet met je praten.”

“Is goed, mam.”

Op Larissa‟s kamer begint Ellen te praten.

“Ik… Ik weet niet hoe ik dit moet vertellen…”

“Wat is er dan?”

“Ik ben niet eerlijk tegen je geweest.”

“Je hebt gelogen? Waarover?”

“Over je vader.”

“Hoe bedoel je? Wat is er met papa?”

“Tjerk is niet je vader.”

Larissa slaat even stil.

“Ik had het je eerder moeten vertellen, maar ik kon het niet, en ik dacht dat het niet meer nodig was.”

“Maar wie is mijn vader dan?”

“Ik denk dat je dat zelf wel weet…”

„Ik weet het al? Maar wie dan… O… O god… Ik lijk heel erg op Esmay. Esmay lijkt op haar vader. Is hij

dan…‟

“Is de vader van Esmay ook mijn vader?”

“Ja, Joey is je echte vader. Maar toen ik zwanger van hem werd was hij al getrouwd en zijn vrouw was

zwanger.”

“Van Esmay. Maar Esmay is dus mijn zus, en Luuk mijn broertje?”

“Ja.”

“En waarom dacht je dat het niet meer nodig was het vertellen, maar nu opeens wel?”

“Joey en Christine zagen de gelijkenis tussen jou en Esmay. Het was gewoon een simpele optelsom,

zeker toen ze hoorden dat ik je moeder ben. Nu wil Joey graag dat je weet dat hij jouw vader is.”

“Bedankt, mam. Nu weet ik ook waarom ik totaal niet op de tweeling lijk. Ik dacht dat ik misschien op

een oma of opa leek.”

“Je bent dus niet boos op me?”

“Nee, je hebt gedaan wat je het beste leek. Joey wist niet dat je zwanger was?”

“Nee. Hij wist pas dat je bestond toen hij je zag.”

“Dan zal ik nu mijn vader eens gaan bellen…”

Met trillende vingers toetst Larissa het nummer in.

“…”

“Hallo… Papa. Met Larissa.”

Het hele gezin zit aan het ontbijt. Joey doet zijn best een normaal gesprek met Esmay te voeren.

“Wil je eigenlijk gaan studeren?”

“Ja, en ook zo snel mogelijk. Zodra ik geaccepteerd ben vertrek ik.”

Challengefields 1

“Maar waarom wil je studeren? Je wil toch een groot gezin?”

“Ja, maar ik wil jong beginnen, en als de jongste dan op de leeftijd is dat hij of zij naar school gaat kan

ik natuurlijk altijd nog een baan zoeken op latere leeftijd.”

“Ze heeft het wel helemaal uitgedacht.” zegt Christine als de kinderen naar school zijn.

“Maar of zo‟n groot gezin. Zal ze dat wel aankunnen?”

“We zullen zien. Misschien is het wel goed dat ze eerst gaat studeren, dan heeft ze nog genoeg tijd om

dit te overdenken.”

Wanneer Joey en Christine beiden hebben gedoucht en zich omgekleed zegt Joey; “Vandaag ga jij

met mij mee.” Hij neemt Christine mee naar de auto en zegt dat ze in moet stappen.

“Waar gaan we naartoe?”

“Dat zie je wel.”

Joey neemt Christine mee naar een restaurantje in de stadsbuurt.

“Wat lief van je, Joey.”

Joey loopt naar de gastvrouw om een tafel te vragen.

Zij brengt Joey en Christine naar een tafel en geeft hun beide een menu.

“De serveerster zal zo bij jullie komen.”

Joey en Christine bestellen allebei een portie garnalen.

Wat ze eten maakt geen van beide iets uit. Ze hebben alleen maar aandacht voor elkaar. Al snel

kunnen ze niet meer van elkaar afblijven. Joey betaald de rekening en dan gaan ze naar de

auto.

Wanneer ze zitten wil Joey de auto starten. Maar Christine houdt hem tegen. Ze zoent Joey en kijkt

hem veelbetekenend aan. Niet veel later stuitert de auto…

Joey en Christine hebben allebei een glimlach van oor tot oor. Dan start Joey de auto echt en rijdt hij

vlug naar huis. Al snel rijdt Joey de auto voor het huis langs en parkeert hij in de garage.

“Dank je, Joey. Ik vond het erg gezellig.”

“Je bent niet de enige.”

Vlak daarna komt Esmay thuis uit school. Het zit Joey nogal dwars dat Esmay de avond ervoor nogal

vreemd reageerde, dus hij spreekt haar meteen aan.

“Esmay, wat is er met je?”

“Er is niks, laat me toch met rust.”

Esmay wil alweer doorlopen, maar Joey houdt haar tegen.

“Dat bedoel ik nou. Waarom doe je zo afstandelijk?”

“Ach, doe nou niet of het je ook maar iets interesseert wat er met mij is. Je houdt niet eens van me.”

“Hoe kom je daar nu bij?”

“Je maakte laatst wel erg duidelijk dat je geen dochter wilde, maar een zoon, voor die Challenge van

je.”

“Meisje toch. Ja, ik wilde een zoon. Luuk is de opvolger voor de Challenge. Maar dat betekent niet dat

jij niet belangrijk bent. Je bent mijn oudste kind. Jij houdt altijd een speciaal plaatsje in mijn hart.”

“Meen je dat?”

“Natuurlijk. Ik hou echt niet minder van jou omdat je een meid bent. Kom eens hier, geef me een

knuffel.”

Heel erg opgelucht gaat Esmay naar boven om haar huiswerk te maken. „Hij houdt dus wel van me.

Gelukkig.‟

Even na 3 uur stapt Luuk uit de schoolbus. Hij maakt ook meteen zijn huiswerk, dan is hij er maar van af.

Esmay gaat weer lekker trainen. Ook al wil ze niet direct weg bij haar ouders, ze wil toch flink wat

beurzen binnenslepen. Luuk zit aan de speeltafel te tekenen.

“Lukt het een beetje?” vraagt Esmay.

“Ja, maar hij wordt niet heel mooi. Wel een beetje.”

Joey en Christine hebben nog steeds moeite met van elkaar afblijven. Wanneer ze samen zitten te

schaken, gaat de telefoon.

“Ik ga wel.” zegt Joey.

“Met Joey.”

“…”

“Larissa?”

- Einde Hoofdstuk 1.4 -