HET LEVEN IS VURRUKKULLUK INTRODUCTIE

Sigma heeft de verfilmingrechten verworven van HET LEVEN IS VURRUKKULLUK, de roman van Remco Campert. Het is de bedoeling dat Frans Weisz de film gaat regisseren. Theo Nijland heeft het scenario geschreven en een originele opzet bedacht die de 60er jaren, waarin het verhaal zich afspeelt, op ingenieuze wijze verbindt met het heden. Gespeeld door acteurs als Martijn Lakeman, Geza Weisz, Reinout Scholten van Aschat, Abby Hoes etc. Op te nemen in het voorjaar van 2017 en in de bioscopen najaar 2017.

Wij en Frans Weisz hebben een lange geschiedenis met Remco Campert. Het verhaal van Remco Campert “De jongen met het mes” uit 1958 werd een zeer geslaagde korte speelfilm, die ik in 1974 produceerde, met de titel “Don’t move baby” onder regie van Bobby Eerhart en een geweldige hoofdrol van Willeke van Ammelrooy. In 1976 combineerden we 4 korte films tot een avond vullend bioscoopprogramma gebaseerd op verhalen van Remco Campert uit zijn bundel “Alle dagen feest” Bij Frans Weisz is altijd de wens om Het leven is vurrukkulluk te verfilmen sterk aanwezig geweest. Al in 1964 hebben Frans en Remco Campert samen aan een scenario gewerkt voor een verfilming die er niet van gekomen is. Toen ik in 1969 met Jan Vrijman en Frans werkte aan de Expo Film, werd daar nog volop over gepraat, maar de film kwam niet van de grond. Frans heeft wel in 1966 de roman “Het gangstermeisje” van Remco verfilmd, geproduceerd door Jan Vrijman. Een mooie kans om de wens de roman HET LEVEN IS VURRUKKULLUK te verfilmen deed zich voor toen de CPNB de roman in bijna een miljoen exemplaren eind 2011 verspreidde in het kader van “Nederland Leest. Want zonder een breed verspreid boek, is een succesvol bioscooproulement voor een Nederlandse speelfilm nauwelijks meer mogelijk. Matthijs van Heijningen

HET LEVEN IS VURRUKKULLUK SYNOPSIS Een romantische komedie. Een zonovergoten verhaal over drie briljante zestigerjarentieners die met elkaar een zomerse dag moeten zien door te komen. Iedere nieuwe generatie vindt zichzelf opnieuw uit. Jongeren bekijken de wereld met een verwonderde blik. Om de wereld aan te kunnen scholen ze samen, waarbij een grenzeloos zelfvertrouwen een vaak existentiële onzekerheid maskeert. Ze denken zich met veel bravoure te onderscheiden van een wereld waar ze al deel van uitmaken. Ook de jeugd van Amsterdam-Zuid in 1961, zoals door Campert beschreven. Het onbekommerde grasduinen door de seksualiteit, het stoeien met ambities en het spelen met hoge toekomstverwachtingen is van alle tijden. Het verhaal speelt zich af binnen één etmaal en voornamelijk in en rond het Vondelpark. We zien hier echter meerdere werkelijkheden aan elkaar gespiegeld. De drie hoofdfiguren; de vrienden Boelie en Mees en hun mysterieuze, kersverse ontdekking Panda, leven in de sixties, maar lopen ook rond in het nu, althans in een verfilming van Het leven is vurrukkulluk, in het heden. Kijken we dus naar echte mensen, naar acteurs of onaffe romanpersonages? Die vraag, eigen aan hun levensfase, lijken ze zichzelf ook te stellen. Ze hebben bovendien alle drie een nacht doorgehaald, waarin Panda afscheid moest nemen van een vermeende minnaar, Mees een geheime affaire beëindigd zag en Boelies moeder dronken werd afgevoerd in een politiewagen. Nu ontwaken ze met een kater op een zomerse zondagochtend in het park, een in hun ogen vreemd decor, vol wonderlijke figuren, waarin ze aangewezen zijn op elkaar. De film volgt de drie tot in de late avond, waarbij vriendschap, seksuele aantrekkingskracht, nieuwsgierigheid naar hun bron, vrolijk hedonisme en de veerkracht van de jeugd het uiteindelijk winnen van de kater. Boelie ontdekt zijn ware kracht; het dichter/schrijverschap. Mees legt zijn opgelegd pandoer af, volgt zijn hart en verdiept zich voor het eerst in een ander. Panda durft zich, na horten en stoten, voor het eerst over te geven aan een zeker gevoel van geborgenheid. Deze ontwikkelingen zien we, in de sixties setting, aangejaagd door een aantal andere figuren zoals: de nepjournalist Ernst-Jan en zijn ‘kinky ‘vrouw Etta, Boelies eenzame, alcoholistische moeder en een keur aan zuipende en blowende beatniks. Dan zijn er nog twee andere hoofdfiguren : Theo Thijssens Kees Bakels en zijn geliefde Rosa Overbeek. Ook deze oudere ‘literaire’ generatie doolt onzichtbaar rond in het heden. Campert gaf ze een ‘second life’ in zijn boek, ik gebruik ze als tegenkleur voor de jongeren en laat de twee oude geliefden zich eindelijk met elkaar vereeuwigen. Het verhaal eindigt in het park bij de muziekkoepel waar een bigband jazzy speelt, waarna onze helden het heden uitlopen om zich een plek te verwerven in ons collectieve literaire geheugen.