Het huis met de vele kamers.

Wat is mijn thuis? Iedereen heeft wel een beeld bij het woord thuis. Voor sommigen zal dat een

beeld van vroeger zijn. Van de gezelligheid aan tafel, met z’n allen zingen, de geur van gebakken

brood of appeltaart. Voor anderen zal thuis dichterbij zijn, de huidige woonplaats, of het huis dat je

nog maar kort geleden hebt verlaten om hier, in het Mgr. Bekkershuis te gaan wonen. Ook voor Mgr

Bekkers, die vandaag speciaal herdenken, was thuis belangrijk. Zo vaak hij maar kon ging hij naar zijn

ouderlijk huis, in St. Oedenrode. Paard rijden en lekker eten, zo las ik ergens.

Veel mensen kennen ook het gevoel van heimwee, naar huis, naar de plek waar het goed was1. En

hoe verdrietiger het gemis, des te sterker zijn de beelden van dat aanvankelijke thuis. We kunnen

ook zeggen dat iemand die heimwee heeft, tenminste het geluk kent van het wonen op een plek

waar het fijn is. Een plek waar het leven je werkelijk gegund wordt, waar je meetelt simpel om wie je

bent. Maar die plek, dat thuis, is ook kwetsbaar: ze kan vernield worden, niet bestand tegen de

omstandigheden. Of de omstandigheden kunnen maken dat je je geliefde plek moet verlaten.

Heimwee is in eerste instantie een negatieve ervaring, een ervaring van gemis en verdriet. Wie

heimwee heeft herkent in zijn huidige huis niet de geborgenheid die er ooit was. Nu zijn er twee

mogelijkheden: de eerste is terugverlangen naar de oude geborgenheid en die koesteren. De andere

mogelijkheid is dat het verlangen naar een nieuwe toekomst ontstaat. Niet verlangen naar wat er

ooit was, maar een verlangen naar een nieuw thuis. Dat nieuwe, verlangde thuis noemt Jezus soms

het ‘huis van mijn Vader’.

Het ‘huis van de Vader’ staat voor de uiteindelijke plek, de uiteindelijke bestemming van alle

mensen. Maar het staat ook voor de plek waar je Gods aanwezigheid ervaart, en dat kan in de vele

huizen waar mensen onderweg naar hun uiteindelijke bestemming in wonen. Want dat is de grote

belofte van de Bijbelse geschriften, dat God niet ver weg is, buiten onze leefwereld, maar aanwezig

onder ons, op de plaats waar wij als mensen samenwonen. Dus ook hier, in dit huis.

Het huis van de Vader is een huis met vele kamers. Daar zijn we allen naar op weg. Of je kunt ook zeggen, dat is waar we allemaal naar verlangen. Dat we mogen wonen op een plek die precies bij ons past, waar we ons thuis voelen en onszelf kunnen zijn. Dat is ook waar Mgr. Bekkers zich voor inzette. Hij had oog voor mensen, zag wie mensen waren, en vond het belangrijker met hen in gesprek te zijn, dan in algemeenheden te denken en te praten. Hij zocht mensen op in hun huis, in de kamer waarin ze zichzelf konden zijn. Nu weet ik heel goed dat jezelf zijn, je thuis voelen lang niet altijd zo makkelijk te realiseren is. Zeker

niet in een verpleeg- of verzorgingshuis, waar je meer uniformiteit tegenkomt dan eigenheid.

Dezelfde kamers, dezelfde bedden, dezelfde eettijden. Dan is het niet makkelijk om je eigen manier

van leven te bewaren. De zeven wensen die we in deze viering hebben uitgesproken verwoorden hoe

het zou kunnen zijn hier in huis, waar we naar verlangen. Wij, bewoners en medewerkers van het

Mgr. Bekkershuis zullen er hard aan moeten werken om dit huis tot een thuis te laten zijn. Hopelijk

kunnen Jezus’ woorden, dat in het Huis van de Vader vele kamers zijn, ons tot hulp en troost zijn.

Caroline Goossens, 29 mei 2013

1 De ideeën over heimwee en het ‘huis van mij Vader’ komen van Frans Maas. Ik las van hem een artikel in

Speling van 2008, een themanummer over wonen.