HET DINER

Van dis-able naar pos-able

Ontwikkelingsperspectief

Van regels naar aandacht

Open deuren in plaats vanhoge drempels

2

Make things happen

3

Passend Onderwijs? Welke beweging willen wij dan nu echt maken? Als we

uitgaan van wat belangrijk is. En kijken waar het eigenlijk om gaat. Waarom

praten we dan over beschikkingen? Over dossiers die we geplaatst moeten zien

te krijgen? Over Handelingsplannen? Problemen? Grenzen? Lastpakken?

Hart voor kinderen betekent voor ons een beweging maken richting Mogelijkheden.

We gaan voor lichtvoetigheid, voor kansen, voor rijkdom. Daarom hebben wij het

vanaf nu ook over kinderen met Specialiteiten.

En dat zijn ze direct allemaal.

Van Getting Things Done naar Make Things Happen

Er doen al veel mensen mee. Jij ook?

Van dis-able naar pos-ableAimee Mullins vertelt in haar TEDTalk

over wat het voor haar betekent om

gehandicapt te zijn. Hoe het is om een

succesvol atleet en voorbeeld te zijn.

Een atleet zonder benen, dat wel. Zij

laat ons een nieuwe perceptie zien op

ontwikkelingsperspectief. Een die gaat

over dat de kracht van mensen een

ongelooflijk potentieel in zich draagt.

Een perspectief dat ook hoog opgeleide

professionals niet altijd kunnen

inschatten. Voor haar zijn professionals

mensen die deuren kunnen opzetten

naar dat potentieel. Die haar als kind

haar eigen perspectief lieten ont-dekken.

Aimee heeft het over de betekenis

van educatie hierbij. Educatie in de

oorspronkelijke betekenis van het woord.

EDUCE ‘to Bring forward what is within’ .

We hoeven er geen dingen in te stoppen.

Het is er al. De kunst is de deur open te

zetten en het de ruimte te geven.

4

Nanne liet ons zien dat blind zijn

betekent dat je kunt voelen hoe een

groep zich door de dag heen heeft

ontwikkeld. En dat het niet nodig is om je

zorgen te maken als zij even tussendoor

alleen met de hond op het strand gaat

wandelen. Komt gewoon goed. En over

Daisy hebben we geleerd dat je als

Down- Kind de andere kinderen in je klas

kunt Up_liften. Wat een verrijking het is

om bij haar in de klas gezeten te hebben.

Dat je daardoor je eigen bestemming

hebt ontdekt. Ouders vertellen ons wat

zij persoonlijk hebben geleerd van hun

kinderen. Hoe ze hier rijker van zijn

geworden. Scholen kunnen ook leren

van deze kinderen met hun specialiteit.

Wij kunnen als samenleving leren

van kinderen met specialiteiten. Wij

ontnemen onszelf misschien wel eigen

ontwikkelingspotentieel als we kinderen

met specialiteiten uit ons eigen onderwijs

plaatsen. Verrijk je school.

Make Things Pos-able.

“We hoeven er geen dingen in te stoppen. Het is er al.“

5

Van regels naar aandacht

Wat is nou een goede leerkracht? Wie

geeft er echt passend onderwijs? Wat is

dat dan? Die andere manier van werken?

En wat zijn de belangrijkste ingredienten

voor dat vakmanschap. Je kunt er heel

ingewikkeld over doen. Maar voor ons is

het eigenlijk heel erg simpel. Een goede

leerkracht heeft AANDACHT. En maakt

ruimte voor ongekend talent. Hoe je dan

weet of je goed bezig bent? Hoe meten

we dat? Ook een heel eenvoudige

rekensom.

Tel gewoon het aantal lachende

gezichten in je groep.

66

7

Open deuren in plaats van hoge drempels

Een verhaal van een ouder dat ons

raakte. Zij vertelde zo blij te zijn een

directeur tegen te komen die de

kennismaking gewoon begon met een

rondleiding door zijn school. Hoezo

bijzonder zou je denken? Maar niet

de ervaring van ouders die voor het

eerst met hun speciale kind op school

binnenkomen. De deur is dicht. De la

gaat open. De vragenlijst komt op tafel.

De drempels lijken niet te overzien. Is ie

zindelijk (nee) kan ie stilzitten (nee), loopt

ie weg (ja). Zucht.

Onze deur is open. We kijken hoe we

drempels kunnen opzoeken en laten

verdwijnen, door anders in te steken.

Gewoon normaal doen eigenlijk. De

la met de checklist blijft dicht. Een

gesprek. Even aandacht voor elkaar. De

school laten zien. Samen praten over je

kind. Gewoon net als altijd Bijzondere

aandacht.

8

Sir Ken Robinson beschrijft in zijn boek

het Element een visie over kwaliteit van

onderwijs. Hij doet dit aan de hand van

een vergelijking met het restaurantwezen.

In het restaurantwezen bestaan twee

modellen van kwaliteitsgarantie. Het

eerste is het fastfoodmodel. Dit model

garandeert kwaliteit door standaardisatie.

Fastfoodketens specificeren exact wat

er op hun kaart staat in al hun ketens.

Ze specificeren burgers en broodjes,

frietjes en olie. Ze schrijven voor wat

hun personeel moet dragen en doen.

Alles is gestandaardiseerd. Het eten

is vaak ongezond, maar de kwaliteit is

gegarandeerd. Het andere model is

dat van de Michelingids. In dit model

hanteren gidsen specifieke criteria van

kwaliteit, maar ze vertellen niet wat

een restaurant moet doen. Ze vertellen

niet wat er op de kaart moet staan, wat

het personeel moet doen en dragen.

Dat wordt allemaal aan het restaurant

overgelaten. Dan worden ze beoordeeld,

niet volgens onpersoonlijke standaard,

maar naar het oordeel van experts die

weten waar ze op moeten letten en die

oog hebben voor wat een restaurant

ook geweldig maakt. Het resultaat is dat

Michelin restaurants voortreffelijk zijn. En

ze zijn allemaal uniek en verschillend.

Ons onderwijs onderwerpt scholen aan

het fastfoodmodel van kwaliteitsgarantie

terwijl ze ook voor het Michelin model

zouden kunnen kiezen. De toekomst van

ons onderwijs zit niet in standaardisatie

maar in cultiveren van echte diepte en

dynamiek......

Het handboek Fastfood of de ster van

Michelin? Wat zijn onze kinderen ons

waard?

Kwaliteit van onderwijs

9

De smaakpolitieOpgelet. Ze komen eraan. Je ziet ze

niet. Het kan iedereen zijn. Een ouder,

een kind, een toevallig bezoeker. De

MysteryGast die de kwaliteit van jouw

organisatie komt bekijken en beoordelen.

Met onzichtbare KijkWijzer. En dan de

Recensie. Zou het lukken? Een Make

Things Happen Sticker op de deur. Heb

jij hem al?

10

Mag ik de X-factor van jouw Beschikking even zien?Als je Pippi Langkous beschrijft met onze

hedendaagse etiketten, ziet niemand

meer de specialiteit van dit bijzondere

kind. Sterker nog geen school zou haar

willen hebben. Totdat je gaat kijken naar

de X-factor van Pippi. Wat een waarde

zij toevoegt aan onze wereld. Wie heeft

haar niet in zijn boekenkast staan. Wat

gebeurt er als wij onze beschikkingen

een gezicht geven. En dan vooral kijkend

naar de mogelijkheden. De x-factor van

de belemmeringen. En dat je dan ja

zegt als school. Tegen die X factor. Een

Ja Manifest voor elke school. Om te

oefenen in het Omdenken.

11

“En dan vooral kijkend naar de mogelijkheden“

Wij willen eigenlijk dat alle scholen ja

zeggen tegen Pippi. Omdat we weten

dat diversiteit uitdaging biedt. En omdat

wij het willen. We willen allemaal leren.

En verschil maakt ons onderwijs beter.

We doen onszelf niet tekort, maar

verrijken onze kwaliteit. Het gaat niet

over omgaan met verschillen.

Het gaat over uitgaan van verschillen.

12

En dat is een veel positiever

aangrijpingspunt.

13

OntwikkelingsperspectiefWe zijn zo bezig met het indelen

van mensen en kinderen in hokjes,

expertises, niveau’s en deficiënties dat

we het Feno meen Passend Onderwijs

tot een gedrocht maken. We creëren

namelijk voornamelijk iets opnieuw, wat

er al lang is. Immers. Natuurlijk heeft

ieder kind recht op onderwijs dat past.

Vanzelfsprekend bied je als school

de zorg die nodig is. En werk je daarin

samen met ouders. Haal je ervaring in

huis van buiten, om te leren hoe je je

werk beter kunt doen. What’s new? Wat

nieuw zou kunnen zijn is dat we met

respect naar de signalen kunnen kijken.

En dan Re-spect in de zin van Opnieuw

Kijken. Kijken wat de zogenaamde

etiketten die wij aan kinderen geven,

vertellen over onze manier van

onderwijs. Gedragsproblematiek kun

je namelijk ook zien als een signaal

dat het schoolsysteem van kring zitten,

14

hoekje werken, de techniektoren zo

veel mogelijk vermijden, werken aan je

pedagogisch klimaat (iedereen de hele

dag rustig houden) misschien niet voor

iedereen geschikt is. Misschien zijn

tekorten bij leerlingen wel signalen van

een tijdsgeest die in transformatie is. Die

signalen moeten we met elkaar leren te

begrijpen en aangrijpen. Een kind heeft

geen beperking. De beperking ligt altijd

in ons om het kind heen. Onbegrip,

onbekwaam, onaangepast. En daarmee

dus een fantastische uitdaging aan

iedere betrokkene om hier zijn hoofd

over te breken en fantastische innovaties

door te voeren in ons onderwijs. Passend

onderwijs geeft ons daarmee een kan

aan ons eigen ontwikkelingsperspectief

te werken. Dat van ons als leerkracht

en ons als school. Dat van ons als

samenwerkingsverband. Wij zijn al druk

bezig? Doe jij ook mee?

“Een kind hééft geen beperking“

15

Afgelopen schooljaar hebben de

directeuren in het samenwerkings-

verband met elkaar een beweging

ingezet. Een beweging van

Getting Things Done naar Make

Things Happen. Een van de

resultaten van dit proces was

een inspirerend event op 29

september. Dit MagGeZien brengt

in beeld wat daar is gebeurt.

Nieuwsgierig? Geinspireerd?

Vragen? Gedachtes? Beelden?

Opvattingen? Wij hopen van wel.

De Make Things Happen Tour

gaat verder .

Wil je ook Mee-Maken? Laat het

ons weten. Wij geven graag ruimte

aan mooi initiatief. Ontsteken nog

wel een vuurtje samen.

Op weg naar de toekomst! (die overigens al is begonnen)

16