Maandblad • Editie 1 • Juni 2012 • Jaargang 1 • € 3,50

Parkour Levensgevaarlijk, of net niet?

Basketter Senne heeft een hartprobleem

‘En toch blijf ik basketten’

Dwergacteur Chris Willemsen over klein zijn en acteren

Cultuur in

Moskou en Berlijn

2 hassle

hassle 3

Editoriaal

Twee meisjes met een interesse voor cultuur vergezeld door een jongen met een passie voor sport. Dat is Hassle, dat zijn wij. Samen hebben we de perfecte mix gevonden tussen sport en cultuur.

Hassle is geschreven voor jonge koppels waarin beide partners een andere interesse hebben. Wij brengen hen dichter bij elkaar door een aangename mix te bieden van beide interesses. Hassle kan je zowel in de zetel als op de wc lezen. We laten veel as-pecten zien van elk onderwerp. Wanneer de meisjes,over sport schrijven krijg je een heel ander artikel dan wanneer Ken dit doet. Dit zorgt voor een leuke afwisseling.

De naam Hassle is een vrije vertaling in het Engels van gevecht. Wij hebben dan ook alles in de strijd gegooid om er een inte-ressant en leuk magazine van te maken.

Veel leesplezier en liefs,Hassle

4 hassle

InhoudDe geschiedenis van Berlijn 8

Parkour: een kunst, sport of training? 12

Passie voor motorbikes 16

Acteren met een beperking 20

Basket op wielen 24

Opinie 28

Aparte sporten 29

20 44

3448

hassle 5

Een hart voor sport 34

Reporter op reis in Moskou 38

Voetballen in hart en ziel buiten alle landgrenzen 44

Schrijven en koken met een vreemde afkomst 48

Fotoreportage Parkour 52

Agenda 56

52 30

3216

6 hassle

Londen bereidt zich voor op Olympische spelen

Londen is heel trots dat het in 2012 de Olympische spelen mag organiseren. Ondanks de min of meer onverwachte extra kosten is de Engelse hoofdstad heel trots op ‘zijn’ Olympische spelen.

Aan het station van St. Pancras waar de Eurostar en zijn vele reizigers aankomen hangt het kleurige logo van de Olympische Spelen. Geen enkele toerist of inwoner van Londen kan ernaast kijken. In andere stations hangt er uit-leg over de organisatie van de metro’s tijdens de spelen.

Maar niet alleen in Londen zijn er sportkriebels, overal ter wereld vind je op de flesjes van Coca-Cola het logo van de Olympische Spelen terug.

De Olympische Spelen vinden plaats van 27 juli 2012 tot 12 augustus 2012.

Tekst: Eline De Becker

In’t kort

Stralende zon tijdens watersportdag

Het Bloso-domein in Hofstade was de zonsovergoten site voor de watersportdagen die het laatste weekend van mei plaatsvonden. Vele gezinnen zochten er verkoeling aan de rand van Mechelen. De watersportdag kwam maar lang-zaam op gang. Pas na de middag kwamen de eerste spor-ters opdraven.

De waterfanaten konden er gratis genieten van initiaties van de Bloso-instructeurs. Daarna trokken ze het water op. Ze konden kiezen tussen allerlei watersporten. Van zeilen, kajakken tot windsurfen. Voor ieder wat wils dus op de jaarlijkse watersportdagen. Voor het eerst kon men niet alleen zaterdag komen bijleren over watersport. Sinds dit jaar stond men ook op zondag paraat om de sportievelingen te ontvangen.

Kijk ook naar de fotoreportage over de watersportdagen van Bloso op onze site.

Tekst: Ken De Ryck

hassle 7

In’t kort

Bekijk hedendaagse kunstvoorstellingen met Beaufort04

Van 31 maart tot 30 september 2012 kan je de vierde editie van Beaufort gaan bewonderen. Beaufort is een driejaar-lijkse kunstexpositie voor Hedendaagse Kunst aan Zee.

Beaufort04 wordt gemaakt onder leiding van Philip Van den Bossche en Jan Moeyaert.

De kunstwerken worden tentoongesteld in openlucht. Beel-den en kunstwerken staan tentoongesteld op een 30-tal lo-caties. Deze locaties zijn verspreid in De Panne, Koksijde/Oostduinkerke, Nieuwpoort, Middelkerke/Westende, Oostende, Bredene, De Haan/Wenduine, Blankenberge en Zeebrugge.

Zie p. 57

Tekst: Zita Kimps

20 jaar Japanse tuin Hasselt

Dit jaar viert de Japanse tuin in Hasselt zijn twintigste verjaardag. Het feestelijke gebeuren gaat door met eten, drinken en muziek.

Tot 20 oktober zijn er verschillende activiteiten waar je aan kan deelnemen. Zo zijn er tentoonstellingen om bij te wo-nen, Japanse specialiteiten om van te proeven, workshops om te volgen, en veel meer. De Japanse tuin van Hasselt is met zijn 25.000 m² de grootste van West-Europa.

Maandenlang hielpen ontwerpers, architecten en land-schapsarchitecten mee aan de bouw van de tuin. Japanse vaklui kampeerde zelfs in de tuin, om de vorm exact na te maken.

Tekst: Zita Kimps

© 20jaarjapansetuin.be

8 hassle

Reportage Berlijn

Het Olympiastadion in Berlijn is meer dan de thuishaven van voetbalclub Hertha BSC. Het gebouw is een overblijfsel van het nazibewind. Het heeft veel voeten in de aarde gehad voor het er stond. Maar sindsdien is het een grote toeristische trekpleister in Berlijn. Thomas Burghardt is als gids gefascineerd door nazigebouwen. ‘De mensen zijn schuldig, niet de stenen’

Tekst: Zita Kimps & Ken de Ryck

Foto: Eline De Becker

De geschiedenis van Berlijn

hassle 9

Het Olympiastadion, je kan er niet naast kij-ken. Het indrukwekkende bouwwerk is de trots van Berlijn. Het is vooral bekend door de Olympische spelen van 1936. Het Olym-piastadion was dankzij zijn capaciteit van 74 228 toeschouwers toen het grootste stadion ter wereld. Eerder stond op dezelfde plaats het Grunewaldstadion, dat gebouwd was voor de Olympische spelen van 1916, maar die werden door de Eerste Wereldoorlog afgelast. In 1936 zou Duitsland, toen al onder de macht van Hit-ler, opnieuw zijn kans krijgen. Hitler wilde dat de spelen in Berlijn grootser dan ooit zouden worden, en zo zou ook het stadion worden.

Het stadion is voor ongeveer de helft ingegraven, zodat al-leen de bovenste ring nog zichtbaar is. ‘Mensen zijn nooit teleurgesteld over het feit dat je niet de volledige grootte kan aanschouwen. Integendeel, ze zijn vaak verrast en vergelijken het wel eens met een colosseum’, zegt Thomas Burghardt, die toevallig als gids aan het Olympiastadion aan de slag kon.

‘Ik verloor mijn baan als onderwijzer en was één jaar werk-loos. Tot ik sprak met een vriend over mijn professionele situatie. Hij vroeg me wat ik zocht in een job en ik zei hem dat ik graag mijn talenkennis zou gebruiken. Ik spreek na-melijk Engels, Spaans en Frans. Toen vroeg hij of ik samen met hem wou werken als gids voor toeristen in Berlijn. Sindsdien sta ik elke morgen goedgezind op en ga ik graag werken.

Ik ben gespecialiseerd in thema’s die handelen over de Duitse dictatuur. De DDR en het zogenaamde Derde Rijk, nazi- en communistische dictaturen. Daarom hou ik er-van om rondleidingen te geven in dit stadion. Hier zijn honderd duizenden kilogrammen aan nazigeschiedenis te zien.’

Nazi’sDe Spelen zouden de ideale propaganda zijn voor de nazi’s, zo mochten ineens joden en kleurlingen ook deelnemen. Het stadion werd samen met de Olympische spelen ge-opend, die Hitler zelf introduceerde. Oorspronkelijk wou Werner March het kleine stadion, met capaciteit van 30.000 toeschouwers, renoveren. ‘Hitler was erg teleurge-steld, want hij wou zijn grootheid laten zien aan de wereld’, vertelt Burghardt .

Werner March kreeg de opdracht om een compleet nieuw stadion te ontwerpen. March liet zijn nieuwe plannen zien: een stadion gemaakt uit beton en staal met een glazen fa-çade. ‘Hitler was woedend. Glas betekende namelijk door-zichtigheid en openheid, alles wat tegen de ideologieën van het nazisme indruist. In zijn woede verklaarde hij zelfs dat de Spelen afgelast zouden worden.’

Er volgde een crisisvergadering tussen Hitler, Werner March en Hitler’s favoriete architect Albert Speer. ‘De avond voor de vergadering had Speer het ontwerp nog aangepast. De glazen façade moest plaats maken voor handgemaakte natuurstenen en de ranke Art Nouveau-pilaren werden omgeven door massieve sierlijsten. Hier

De ranke Art Nouveaupilaren moeten plaatsmaken voor massieve sierlijsten

10 hassle

kon Hitler wel mee leven. Het oude stadion werd neerge-haald en het nieuwe, grotere stadion werd in twee en half jaar opgebouwd. Het originele plan komt dus van Werner March, die geen nazi was. Maar het idee van de façade, vervaardigd uit natuursteen komt wel van een nazi, name-lijk Albert Speer. In het begin van de jaren ’30 heerste er een grote werkloosheid in Duitsland. Bijna alle architecten waren werkloos. Speer kreeg de kans om te werken voor de nazi’s. Dit was voor hem een geschenk uit de hemel want op deze manier kon hij brood op de plank brengen voor zijn familie. Speer was in die periode logischerwijs voor-stander van het nazisme.

Na de Tweede Wereldoorlog werden alle nazisymbolen in het stadion verwijderd. Nazisymbolen vertonen in het openbaar werd bij wet verboden. ‘Maar je ziet wel nog duidelijk waar de hakenkruizen vroeger hingen. Aan de hoofdingang van de poort zijn twee grote palen. Aan de ene kant hangt een klok en aan de andere kant hing vroeger een hakenkruis. Het kruis werd weg-gehaald en de gaten werden op-gevuld, maar je ziet nog duidelijk waar het hing’, zegt Burghardt. ‘Maar bezoekers hebben er geen problemen mee dat dit vroeger een

nazi-gebouw was. Gebouwen treffen geen schuld. Het zijn maar stenen, vervaardigd in een schitterende architectuur weliswaar, maar het blijven stenen zonder ziel. De mensen zijn schuldig, niet de gebouwen.’

ColosseumWerner March liet zich inspireren door de bouwwerken in het oude Rome, meer bepaald het Colosseum. Het Colos-seum was ten tijde van de Eerste Wereldoorlog 1900 jaar oud. Het gebouw stond symbool voor onverwoestbaarheid, en dat is precies wat de nazi’s wilde uitstralen. ‘Het stadion moest gebouwd worden om voor eeuwig en altijd te blijven bestaan’, weet Burghardt.

Verassend genoeg bleek dit goed gelukt te zijn, want het stadion heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog weinig of geen schade opgelopen. ‘De enige sporen die de Wereldoor-log op het gebouw naliet, waren die van machinegeweren. Het stadion was echter al in slechte staat sinds 1999. Er wa-ren plannen om het Olympiastadion volledig af te breken en op een andere locatie een nieuw voetbalstadion te bou-wen. In 2001 krijgt Duitsland het Wereldkampioenschap voetbal voor 2006 toegekend, maar een half jaar eerder werd het idee al goedgekeurd om het stadion te renoveren. In 2006 wordt uitgerekend in dit stadion de finale van het WK voetbal gespeeld.’

Renovatie Zo gezegd, zo gedaan. In 2004 kregen architecten Gerkan, Marg en partners groen licht om het stadion te renoveren. De buitenkant is bewust intact gebleven. De tribunes heb-

‘Sinds ik gids ben, sta ik elke morgen goed gezind op’

‘ Hitler wou met het olympiastadion zijn grootheid laten zien aan de wereld

hassle 11

De man achter het Olympiastadion

Werner Julius March was de Duitse architect die in 1934 aan het ontwerp van zijn bekendste werk begon, het Olympiastadion. Op 1 augustus 1936 werd het stadion geopend, gelijktijdig met de Olympische spelen. De passie voor architectuur had Werner geërfd van zijn vader, Otto March. Het was Otto March die het eerste Olympiastadion bouwde, toen Grunewaldstadion ge-naamd, voor de Olympische spelen van 1916. De officiële opening van het stadion was in 1913, maar doordat hij twee maanden voor de opening stief, heeft Otto March heeft het resultaat van zijn werk nooit kunnen meema-ken. Toen een jaar later de eerste wereldoorlog uitbrak, is de originele bedoeling van het stadion verloren gegaan. In 1926 begon Werner, samen met broer Walter aan het ontwerp van het Deutsches Sportforum in Berlijn, dat in 1930 een feit werd. Samen met het Olympiastadion,

stond Werner ook in voor de ontwerpen van een zwem-stadion en de Waldbühne openlucht concertzaal. Na het indrukwekkend project van het Olympiastadion was er veel vraag naar ontwerpen van Werner, maar die wer-den bemoeilijkt door de tweede wereldoorlog. Na de oorlog werd hij gevraagd voor de heropbouw in de stad Minden. Werner ontwierp ook de Vaterunser-kerk en de Reichsbanksiedling, beide in Wilmersdorf. Verder stond hij in voor het ontwerp van het Insitiut Für Nachrichtentechniek, het instituut voor Telecommuni-catie. In 1953 werd Werner professor in de Stedenbouw en Menselijke Bewoning. Daarnaast werd hij een van de directeuren van de Zentralinstitut für Städtebau, het centraal instituut voor Ruimtelijke Ordening. Dit insti-tuut werd later een tak van de TU Berlin, dat Werner in 1962 tot ere-senator bekroonde. Werner stierf in 1976, op 81-jarige leeftijd in Berlijn.

ben een overkapping gekregen, maar deze is alleen aan de binnenkant te zien. De grasmat werd enkele meters dieper ingegraven waardoor er plaats vrijkwam en het publiek nu dichter bij het veld zit. Verder zijn de ruimtes voor de VIP’s, pers en spelers vernieuwd. De atletiekbaan kreeg een nieuw kleurtje en veranderde van rood naar felblauw, de kleuren van Hertha BSC. Dit geheel tegen de zin van Mo-numentenzorg. De blauwe piste was ook nog eens drie keer zo duur als een traditionele rode piste en Hertha moest op-draaien voor de kosten. Het waren tenslotte zij die hadden aangedrongen voor een atletiekpiste in hun clubkleur.

Bij de renovatie werd 12.000 kubieke meter beton gesloopt en 30.000 kubieke meter natuursteen werd gerenoveerd. De heropening van het stadion in 2004 was feestelijk en groots, en ging gepaard met een hele reeks concerten. Ook volgend seizoen speelt Hertha BSC speelt haar thuis-wedstrijden in het stadion op het hoogste niveau. Met een thuisoverwinning tegen Hoffenheim op de laatste speeldag verzekerde het zich van een verlengd verblijf in de Budes-liga. Naast een nazigebouw en voetbaltempel is het stadion ook een echte toeristische trekpleister geworden.

12 hassle

Reportage Parkour

Parkoureen kunst, sport of training?

Parkour is een opkomende populaire sport bij jongeren. De essentie is verre afstanden overbruggen door te springen en op muren te lopen. Parkour beoefen je zeker niet zonder gevaar. Het is ontstaan als loopdiscipline waarbij je zo snel mogelijk grote hindernissen moet overwinnen maar het is uitgegroeid tot een levenswijze voor veel jongeren. Twee van die jonge mensen zijn Matéo Vasquez (21) en Francisco De La Riva (23), studenten leer-kracht L.O. Samen hebben zij een school opgericht waarin ze jongeren de juiste technieken en vaardigheden leren voor het beoefenen van parkour.

Tekst en foto: Eline De Becker

hassle 13

‘Bij parkour gebeuren er enkel ongelukken wanneer je niet goed bent voorbereid, daarom leren wij onze leerlingen alles binnen in een turnzaal’, aldus Matéo. Wanneer de leerlingen volgens hun technisch goed genoeg zijn mogen ze naar buiten. ‘We hebben één keer een ongeval gehad en dat was omdat een leer-ling zonder onze toestemming toch buiten had ge-oefend. Hij had zijn schouder gebroken’, zegt Fran-cisco. Beide jongens hebben een erkende opleiding parkour gevolgd in Engeland. ‘Dat is momenteel de enige erkende opleiding die er bestaat’, legt Matéo uit.

‘In het begin waren we gewoon een groep jongeren die zich amuseerden met parkour. Matéo en ik wilden de andere jongeren iets bijleren en zijn daarom begonnen met de school’, Francisco. Momenteel heeft hun school twee professionele leerkrachten, Matéo en Francisco. De twee oprichters zijn nu bezig met het opleiden van andere jon-geren tot leerkracht parkour, zij hebben wel geen officieel diploma maar krijgen alle hulp nodig van Matéo en Fran-cisco.

De twee jongens geven vooral les aan jongeren uit Schaar-beek. De jongeren komen uit verschillende milieus. Zowel meisjes als jongens volgen les bij hun.

De technieken die bij parkour gebruikt worden zijn heel uiteenlopend en hangen af van de omgeving. De basis-technieken zijn uiteraard hetzelfde maar de rest moet je ter plaatste zien. De belangrijkste techniek bij parkour gebruik

je bij het landen. Wanneer je in de lucht springt en weer neerkomt wordt er vaak nog een rol achter gedaan om de val te breken. ‘Wanneer je goed kan landen ben je vertrok-ken’, aldus Francisco. Verder is het belangrijk om jezelf ten alle tijden te beschermen en je eigen stijl te ontwikkelen. ‘Dankzij onze opleiding gymnastiek is het makkelijker om nieuwe bewegingen te creëren’, zegt Matéo. ‘We proberen van alle truckjes door elkaar en zien wat de handigste en vlotste bewegingen zijn en gebruiken deze verder’, zegt Francisco, ‘Meestal testen we deze bewegingen eerst uit in de turnzaal en komen er dan pas mee op straat’. De jon-gens vertellen dat er ontelbare verschillende bewegingen en technieken bestaan. ‘Parkour is niet zomaar een sport waarop je snel bent uitgekeken’, besluit Matéo.

‘Het heeft vijf jaar geduurd tot ik parkour echt beheerste, maar ik leer elke dag nog bij’, vertelt Francisco. Na onge-veer een jaar tot anderhalf jaar zijn de jonge sporters klaar voor hun eerste keer in de buitenlucht. Wanneer ze vroeger gaan kan dit gevaarlijk zijn omdat ze de techniek onder de knie moeten hebben en het bijna een automatisme moet zijn.‘ Ik gebruik parkour om

de politie te helpen- Matéo Vasquez

‘Dankzij parkour geraak ik snel aan eten’ - Matéo Vasquez

14 hassle

‘Parkour is zo speciaal omdat het je een gevoel van vrij-heid geeft’, aldus Matéo. Dat gevoel ontstaan waarschijnlijk omdat er bijna geen enkele regel verbonden is aan Parkour. ‘Bij turnen of een andere sport moet je een bepaalde hou-ding aannemen en ben je verplicht om regeltjes te volgen, dit is bij parkour helemaal niet het geval, techniek en praktijk versmelten van zich zelf bij in elkaar’, vertelt Ma-téo, ‘Uiteraard moet je wel respect hebben voor de ander sporters maar dat zien we niet als regels. ‘Er is ook weinig competitie tussen de traceurs. Daardoor is er weinig span-ning’, vertelt Francisco.

‘Aan de basis is parkour een training om zich voor te be-reiden op bepaalde gebeurtenissen in het leven zoals een aardbeving, zodat je je snel uit de voeten kan maken. Het was ook bedoeld om mensen te redden.’, aldus Francisco. ‘Ik gebruik het om snel aan eten te geraken,’ vertelt Matéo, ‘Op een keer was ik de sleutel van mijn huis vergeten. Om binnen te geraken moet ik op de eerste verdieping zijn. Dankzij mijn parkour ben ik de muren opgelopen om langs die weg mijn huis binnen te geraken. Wanneer iemand dit geprobeerd zou hebben zonder kennis van parkour lag die waarschijnlijk al in het ziekenhuis bij de eerste poging. Als

hassle 15

ik op dat moment was gevallen was ik hoogstwaarschijnlijk dood geweest’.

‘In Frankrijk krijgen de brandweermannen een training in parkour. Dat kan hen goed van pas komen. Het is makke-lijk om de politie te helpen bij een achtervolging wanneer je parkour kan’, aldus Matéo.

Voor parkour heb je wel een fysieke conditie nodig maar je mag niet teveel spieren kweken. Wanneer je elke week naar de fitness zou gaan, zou je al snel te sterk worden en spie-ren wegen veel. Bij parkour moet je vaak je eigen gewicht dragen, wanneer je teveel weegt is dat onmogelijk.

‘Als kind beweeg je en spring je overal op en af. Wanneer je opgroeit stop je ermee. Ik ben terug begonnen met be-wegen na het zien van de film Banlieu 13, een film die me deed denken aan die tijd.’, vertelt Francisco.

Het grote voorbeeld van de twee jongens is Fransman David Belle. Belle wordt gezien als één van de grond-leggers van parkour. Vanaf zijn vijftien jaar was hij al bezig met bewegen, hij deed ook aan vechtsport. Hij liet zich inspireren door de sportprestaties van zijn vader, die atleet was en door de films van Bruce Lee. Belle heeft de Parkour Worldwide Association opge-richt en wordt gezien als de bekendste traceur.

‘Ergens is het jammer dat parkour soms gecommer-cialiseerd is omdat je een beetje je vrijheid verliest.

Maar Matéo wordt bijvoorbeeld gesponsord door Redbull waardoor hij kan reizen en beter kan worden.’, aldus Fran-cisco. De meeste traceurs investeren hun sponsoring terug in de sport. Veel traceurs kopen materiaal om hun eigen filmpjes te maken.

Parkour of freerunning (Engels benaming) wordt steeds populairder. Onlangs nog mochten Matéo en Francisco de regionale televisie ontvangen in hun schooltje. Gelukkig draait het binnen de sport vooral nog om de kunst, de vrij-heid en de passie van de traceurs.

‘ Kunnen landen is de basis van parkour

- Francisco De La Riva

16 hassle

‘s Morgens had Jeff Jacobs (23) nog afgebeld, maar in de namiddag vond hij wel tijd voor een interview. De Puttenaar is een durfal met een niet-alledaagse hobby: motorcrossen.

Tekst en foto: Ken De Ryck

Passie voormotorbikes

Interview Motocross

hassle 17

Waar zat je vanmorgen dat je ons interview moest uitstellen Jeff?‘Wel, ik ben deze voormiddag gaan parachu-tespringen in Spa. Vanmorgen werd ik wakker gebeld door de organisatie in Wallonië dat het weer er goed uitzag en dat er gesprongen kon worden. Het weer zag er hier wat druilerig uit maar ik ben meteen de auto ingestapt rich-ting Luik voor mijn sprong. Daarom heb ik je moeten afbellen vanochtend maar hier zitten we nu toch nog en we hebben er meteen een gespreksonderwerp bij (lacht).’

Inderdaad. Was het je eerste parachute-sprong? En wat vond je ervan?‘Ik heb voor mijn verjaardag een Bongo-avonturen-bon gekregen. Daar kan je mee gaan raften of autoracen maar ook skydiven en dat leek me toch het vetst. Na een korte veilig-heidsinitiatie ontmoette ik mijn begeleider met wie ik de duosprong zou gaan doen. Zijn eerste vraag was of ik naar de lezing over veiligheid was geweest. Ik antwoordde positief waarop hij antwoordde: “Goed, dan mag je daar nu alles van vergeten. We gaan ons gewoon amuseren!”

Had je dan geen stress?‘Nee, ik vond hem wel grappig. Ik ben iemand die houdt van die spanning en leef voor die kicks. Bovendien had de instructeur me wel nog snel de nodige basisskills bijgebracht. We overliepen wat er zou gaan gebeuren in het vliegtuig, tijdens de vrije val en de landing. Net voor we uit het vliegtuig zouden springen op zo’n vierduizend meter hoogte vroeg men in-structeur me naar de eerste regel van skydiven. De benen intrekken bij het landen, gokte ik.“Fout,” zei hij, “Regel één van skydiven is amuseren!” Waarop we uit het vliegtuig sprongen.’

Straffe kost. Hoelang duurt zo’n vrije val dan?‘Amper 45 seconden. Maar het zijn seconde die je heel in-tens beleefd. Door de snelheid die je haalt en de adrenaline is het moeilijk om te ademen. Het is belangrijk dat je net als in het dagelijkse leven je ademhaling controleert en rustig ademt. Maar ik kan je zeggen, dat is geen sinecure. Daarna gaat de parachute open en zweefde ik zo’n tien mi-nuten boven de Waalse bergen. Ik mocht ook zelf de touw-tjes in handen nemen en stuurde ons in de richting van het race circuit van Spa-Francorchamps. Nadat we geland

18 hassle

waren gaf mijn instructeur toe dat er foutje gebeurde bij het openen van de parachute. De touwen waren in elkaar verwikkeld en hij moest ze los-schudden. Hij had dit verzwegen zodat ik niet zou panikeren.’

Klinkt als een hele intense er-varing. Zou je het nog een keer doen?‘Zonder twijfel! Mijn instructeur gaf me zijn kaartje mee zodat ik eens terug kan komen met mijn vrienden. Skydi-ven zou een te dure hobby zijn maar het is goedkoper om alles via de instructeur te regelen dan via een parachute organisatie.’

Over je hobby gesproken, je motorcrost. Waar is de pas-sie voor de sport ontstaan?‘Die is doorgegeven van vader op zoon. Mijn vader nam mij als kleine jongen altijd mee naar de motorcross wed-strijden. We gingen zowel naar plaatselijke amateur races als naar professionele rally’s kijken. Met toppers als Everts, Smets en Bervoets maakte ik de hoogdagen in de Belgische motorcrossgeschiedenis van op de eerste rij mee. Stefan Everts is mijn grote idool. Hij werd zeven keer wereldkam-

pioen en ik herinner me dat ik fel naar hem opkeek toen ik jong was. Al snel werd kijken niet meer genoeg en voor

mijn tiende verjaardag kreeg ik mijn eerste motorbike. Ik leerde rijden in de wei en begon aan wedstrijden deel te nemen.’

Tien jaar is toch wel vroeg om met die sport te beginnen, niet?‘Helemaal niet. Als je het dan nog allemaal moet leren kom je, zoals ik destijds, eigenlijk al te laat. De wereldtoppers hebben de basis geleerd toen ze drie jaar oud waren. Ook toen hadden mijn tegenstanders al duidelijk meer ervaring als ik. Maar ik heb het altijd beschouwd als een hobby.’

Je hebt nooit een carrière à la Everts geambieerd?‘Toen ik vijftien was begon ik het wat serieuzer op te ne-men en reed ik ook meer wedstrijden. Maar ik won zelden. Nog maar twee keer stond ik op het hoogste schavotje. Trouwens, het niveau van Everts is nog steeds onge-evenaard. Zijn talent stond buitenkijf en heeft kei hard gewerkt voor zijn zeven wereldtitels. Daarmee is hij nog steeds koploper. Hij is de Lance Armstrong van de motor-cross.’

Ondertussen voetbalde je ook nog bij KFC Putte. Zijn motorcrossen en voetballen te vergelijken?‘Helemaal niet. Je gebruikt totaal andere spiergroepen tijdens beide sporten. Terwijl je bij voetbal vooral je benen belast, wordt tijdens een motorrace je uithouding getest en je armspieren op de proef gesteld. Veel mensen denken dat je gewoon moet blijven zitten en gas geven. Maar niets is minder waar. Je moet aan zoveel dingen op hetzelfde moment denken tijdens een race. Dat is het moeilijke aan motorcross en is meteen ook de uitdaging ervan. De twee sporten vallen wel perfect te combineren. Voetbal is een wintersport terwijl de meeste motorraces in de zomer

‘ Geef mij maar snelheid, kicks en adrenaline

hassle 19

plaatsvinden. Zo onderhield ik in de zomer mijn conditie voor het voetbalseizoen en omgekeerd.’

Motorcrossen is vermoeiender dan voetbal zeg je?‘Zo ervaar ik het in ieder geval. Doordat je aan zoveel dingen denkt op hetzelfde moment, vergeet je soms te ade-men. Het klinkt stom maar je ademhaling is het eerste wat je vergeet. Toch is het heel belangrijk. Zonder een goede ademhaling ga je sneller vermoeid raken en treedt de ver-zuring sneller op. Daarom zie je soms ouders met bordjes naast de lijn waarop staat ademen! Die bordjes dienen eigenlijk om de tussentijden door te geven aan de racers maar doen dus ook dienst voor instructies als deze. Want ook de entourage weet hoe belangrijk het is dat je goed je ademhaling controleert. Anders kan de race snel over zijn.’

Waarom zo’n dure sport? Schaken of petanquen is toch ook leuk.‘Dat is waar. Het is niet de goedkoopste sport. Telkens moet je inschrijvingsgeld beta-len aan de verschillende bon-den. En vooral de motorbike kopen en onderhouden kost aardig wat. Maar mijn ouders en ik hebben dat ervoor over. De sporten die je net opnoemt zijn veel te saai voor mij. Als je ze al sporten kunt noemen. Geef mij maar snelheid, kicks en adrenaline. Wanneer je met dertig crossers aan de start staat giert de spanning door mijn aders. Mijn hart bonst in mijn keel op weg naar de eerste bocht. Iedereen wilt als eerste door die eerste bocht die maar twee meter breed is. Het begin is dus altijd spannend maar naargelang de race vordert

word ik ook rustiger. Ik rij altijd mijn eigen wedstrijd en trek me weinig aan van mijn concurrenten.’

Vind je nog genoeg tijd om te crossen nu je werkt?‘Dat is het minpunt aan de sport. Je kunt niet zomaar op-staan en gaan motorcrossen als je zin hebt. Eerst moet je de motor klaarmaken om te kunnen rijden en daar kruipt veel tijd in. Het dichtstbijzijnde parcours waar je vrij kunt rijden is meer dan een uur rijden. Nu ik werk heb ik natuurlijk minder tijd om me bezig te houden met mijn hobby. Dat is het nadeel aan ouder worden. Maar de zomer staat voor de deur en ik ben van plan om deze zomer toch aan enkele wedstrijden deel te nemen. Ik ben verliefd op de sport en hoop deze passie te kunnen overbrengen naar mijn kinderen later. Misschien kan ik later met mijn zoon naar de cross gaan zoals mijn vader en ik dat vroeger de-den.

Jeff heeft een passie voor motocrossen. Maar heeft hij een evengrote passie voor cultuur? Een korte cultuufiche over hem.

u Bezoekt vooral muziekoptredens en festivals

u Weinig interesse in theater

u Kijkt veel films, maar niet in de cinema. Liever gezellig thuis voor de buis

u Pop-art is zijn lievelingsstijl

u Roy Lichtenstein is zijn favoriete schilder. Later wil Jeff zulk schilderij in huis

20 hassle

Acteren met een beperking

Klein van gestalte, maar grootse acteur. Zo kan je dwergacteur Chris Willemsen het best omschrijven. De Arendonkenaar is sinds De Ronde uitgegroeid tot echt mediafenomeen. Like it or not, iedereen kent Jimmy op zijn gele pocketbike. We doorkruisen het pad van ‘klein Chrisje’, naar echte BV.

Tekst en foto: Zita Kimps

Interview Beperking

hassle 21

Was het van jongs af aan je droom om acteur te worden?‘Nee, als kind heb ik daar nooit aan gedacht. Ik ben tien jaar geleden toevallig in het acteren gerold, toen ik een telefoontje kreeg met de vraag of ik geïnteresseerd was om evenementen en figuratiewerk te doen. Zo is de bal aan het rollen gegaan, heel toevallig dus. Daarna heb ik wel een mediatraining en acteerworkshops gevolgd, omdat ik mezelf verder wou ontwikkelen. Ik wou meer dan figura-tiewerk.’

Vroeger voetbalde je. Heb je spijt dat je moest stoppen met voetballen door je lengte? ‘Ik was toen elf of twaalf jaar, dus op dat moment vond ik dat heel erg. Nu begrijpt ik dat, maar als kind snap je zoiets niet. Toen was voetballen alles voor mij, dus ik vond dat echt heel erg. Ik heb twee of drie jaar verder gevoetbald in competitie bij kinderen die jonger waren dan ik. Maar ik ontdekte snel dat ik daar qua leeftijd niet meer thuishoor-de. Uiteindelijk ben ik toch moeten stoppen. Volgens mijn trainer zou er commentaar komen van de tegenstanders, omdat ik te oud was om in die categorie te spelen. Maar dan ook weer te klein om bij mijn leeftijdsgenoten te spe-len. Dat kwam toen hard aan.’

Is er een bepaalde rol die je graag eens zou spelen? ‘Je wil als acteur in elke reeks wel een rol spelen, hoe groot of hoe klein die ook is. Op deze moment zijn ze heel veel aan het maken, ergens hoop je vroeg of laat wel op een te-lefoontje. Van welke reeks dit telefoontje komt, maakt niet uit. Als ik maar bezig ben. Van alles komt wel iets nieuws uit. Code 37, Aspe, noem maar op. Dus laat maar komen zou ik zeggen. Ik zou heel graag eens meespelen in een langspeelfilm, als een van de hoofdpersonages. Dat heb ik

tot hiertoe nog niet kunnen doen, dus dat zou wel leuk zijn. Vroeg of laat zal het er hopelijk wel eens van komen.’

Zou je op gebied van acteren dezelfde kansen hebben ge-kregen als je geen dwerggroei had? ‘Dat weet ik niet. Ik kende Jan Eelen (regisseur van De Ronde, nvdr) al van vroeger. Kort voor De Ronde is er een

kortfilm uitgekomen waarin ik meedeed, die heeft hij toevallig gezien. Nadat hij mij aan het werk zag, heeft hij eigenlijk speciaal een rol voor mij geschreven. Hij wou mij zeker in De Ronde. Ik moest hier geen twee keer over nadenken natuurlijk. Moest het zijn dat ik deze rol niet had kunnen accepteren, had hij mijn per-

sonage geschrapt. Hij wou geen andere dwerg voor deze rol. Ik heb een kleine gastrol gehad in Matroesjka’s. Luc Wijns vond het zo schitterend, een dwerg die kan acteren. Vandaar ook mijn rol in Crimi Clowns, dat hij heeft gere-gisseerd. Het is niet omdat je dwerg bent, dat je kan acte-ren. Zonder mezelf te willen bestoefen, ik heb al vaak com-plimenten gekregen voor mijn acteerprestaties. Volgens mij is het dus niet alleen voor het dwerg-zijn dat ze me vragen, je moet ook kunnen acteren natuurlijk.’

‘ Ik wil in alles meespelen. Behalve porno

‘Ik ben nu eenmaal zo, waarom het niet gebruiken?’

22 hassle

Door De Ronde ben je echt doorgebroken als acteur op televisie. Zou je ook willen doorbreken in theater? ‘Als ik de kans krijg om iets in theater te doen, zal ik dat zeker overwegen. Vroeger heb ik bij theaterbureaus gesol-liciteerd, nu doe ik dat minder. Ik denk als ze me nu willen vinden, dat ze me wel zullen vinden. Maar ik wil dus even-goed in theater iets doen. Ik heb al eens meegespeeld in een theaterstuk, heel beperkt. Meer als decorstuk eigenlijk. De laatste keer dat Sneeuwwitje gedaan werd, ben ik ook ge-vraagd geweest. Ik was de achtste reservedwerg, als er één van de zeven zou afvallen. Dat heb ik uiteindelijk niet kun-nen accepteren. Het begon toen al wat beter te lopen voor mij. Voor Sneeuwwitje moest ik zes maanden stand-by blijven, maar dan kan je ook niets anders doen. Ik wou dat risico dus niet nemen, want het kan evengoed zijn dat je dan andere rollen moet laten schieten. Als ik effectief een van de zeven was, had ik het wel meteen gedaan.’

Je hebt je tweede grote rol te pakken in Crimi Clowns, dat nu al zeker is van een 16+ stempel. Wat mogen we verwachten? ‘De opnames zijn vorige week (de eerste week van april, nvdr) beëindigd, daar zijn we zes maanden mee bezig ge-weest. De eerste uitzending zal waarschijnlijk september of oktober 2012 worden. Crimi Clowns gaat over een stel clowns die de glorie wat vergaan zijn. Ze zijn in het dage-lijkse leven de klassieke clowns, die bij rijke families feest-jes en optredens geven. ’s Nachts zijn ze crimineel in hart en nieren. Inbraken, overvallen, moorden, noem maar op. Ik speel één van de clowns.’

Is acteren nu je vaste job? ‘Vaste job zou ik het niet noemen, maar wel mijn voor-naamste bezigheid. Ik heb zeker niet te klagen, maar echt fulltime ben ik er niet mee bezig. Daar is het aanbod te klein voor. Voor mij is het aanbod iets kleiner dan voor een andere acteur, maar de concurrentie is ook niet zo groot. Je ziet ook acteurs van normaal gestalte die sommige pe-

riodes niets te doen hebben. Zo is het voor mij ook. Negen kansen op tien, als ze een dwerg nodig hebben komen ze nu wel bij mij uit. Naast acteren beoefen ik geen andere job.’

Wat is het grootste voordeel aan klein zijn? ‘Vroeger was het leuk om klein te zijn, want dan werd je voorgetrokken. In een rij mocht ik vaak voorgaan. Soms werd je dan wel te veel betutteld, zeker als puber door de vrouwen. Nu gebruik ik mijn gestalte zeker als voordeel. Ik ben nu eenmaal zo, waarom het niet gebruiken? ‘

Gedragen mensen zich anders tegenover je? ‘Ik ben opgegroeid in Arendonk, iedereen kent iedereen hier. De meeste kende mij al van vroeger, iedereen kende “klein Chrisje”. Mensen gedragen zich dus niet echt an-ders, zeker niet in de directe omgeving. Als je op een vreemde plaats komt, zie je mensen soms wel kijken. Soms vragen mensen of ik meegedaan heb aan Big Brother (Big Brother-deelnemer Hanz was ook een dwerg, nvdr).Kleine kinderen zijn heel eerlijk in hun mening. Ik heb er al veel gezien die met hun ellenboog tegen hun mama por-ren en zeggen: “Kijk daar, een klein meneerke”. Of kinde-ren die gewoon hysterisch worden, die echt in paniek slaan als ze mij zien. Het is ooit gebeurt dat een moeder dacht dat ik haar kind iets had aangedaan, omdat die zo in pa-niek sloeg van mij te zien. Ik trek het mezelf wel nooit aan, het blijven kinderen. Moesten volwassenen zo’n dingen zeggen, dan zou ik wel reageren. Sinds mijn rol in Abra-

‘ Had Astrid Bryan mij uitgenodigd op haar trouw, ik was meteen naar L.A. gevlogen

hassle 23

KOdabra zeggen de meeste kinderen nu: “Kijk daar mama, p’tit”. Klein meneerke is vervangen door P’tit.’(lacht)

In Astrid In Wonderland zei Astrid dat ze dwergjes op haar trouwfeest wou, omdat ze die schattig vindt. Hier kwam veel reactie op. De Vereniging Voor Gehandicap-ten vond dit zelfs discriminerend. Wat vind jij?

‘Ik heb daar geen problemen mee, ik vond het zelf grappig dat ze dat zei. Ik heb ze vorige week zelfs toevallig gezien. Wel niet persoonlijk gesproken, want we zaten beiden in een interview. Moest zij mij uitgenodigd hebben, ik had meteen naar L.A. gevlogen. Ik vind dat echt geen pro-bleem. Na die uitspraak heb ik die vraag veel gekregen, maar ik vind dat echt niet discriminerend. Ik vind dat zelfs een compliment eigenlijk. Als mensen me zeggen dat ze me schattig vinden, ik heb niet liever!’(lacht)

24 hassle

Basket

op wielenLeuven Bears-on-Wheels (LBOW) is een van de rolstoelbasketbalteams van moederclub Stella Artois Leuven Bears. We volgen een wedstrijd tussen LBOW en CAS (Centrum voor Aangepaste Sporten) Leuven. Er hangt een goede sfeer, en iedereen heeft er zin in.

Tekst en foto: Zita Kimps

Reportage Rolstoelbasket

hassle 25

De LBOW is opgericht in 2002, toen het nog speelde onder de naam Meander Moves. Het team werd vorig jaar vierde in de nationale competitie, en won zo de Beker Van Vlaande-ren. Samen bestaan ze uit een totaal van een 20-tal spelers. Niemand wordt overgeslagen bij LBOW. Zo mogen beginnelingen, vrouwen en zelfs validen hun kansen wagen in de ploeg. Ervaren speler Deepak De Ridder speelt mee in de nationale competitie. Hij valt met-een op door zijn enthousiasme en de emotie die op zijn ge-zicht af te lezen is tijdens het basketten. ‘Toen ik klein was had ik polio, waardoor ik nu met krukken loop. Daardoor kon ik niet mee spelen met de validenploeg. Maar ik wou van kleins af aan altijd al basket spelen. Het is een soort van uitlaatklep na een zware dag werken. Ik speel al meer dan vijftien jaar’, vertelt De Ridder. Hij is trouwe fan van zijn ploeg. ‘Ik ben hier begonnen toen ik dertien jaar was. Daarna ben ik verder gegaan naar verschillende ploegen, maar terug hier terecht gekomen.’

PuntenverdelingOm iedereen aan bod te laten komen, werkt rolstoelbasket met een puntensysteem. Zo heeft ieder team een totaal van veertien punten. Als je handi-cap minder erg is, krijg je meer punten. ‘Spelers die enkel hun benen niet kunnen gebruiken zijn vierpunters, vier punten waard dus. Personen die nog niet heel behendig zijn met een rolstoel, of verlamd zijn tot aan de borst zijn éénpunters. Eén punt waard. Zij kunnen hun buikspieren niet gebruiken, en kunnen de bal dus niet opra-pen. Ze kunnen zich bukken, maar geraken niet terug recht.

Daarom zitten éénpunters met hun buik vastgemaakt aan hun rolstoel’, legt De Ridder uit.

Verschillende rolstoelenOnmiddellijk valt op dat er spelers zijn die in een hogere rolstoel zitten dan anderen. ‘De mensen die lager zitten zijn de éénpunters. Het classificatiesysteem in rolstoelbasket is opgebouwd naargelang je dwarslaesie (de mate van je handicap, nvdr). Hoe hoger je dwarslaesie, hoe minder mo-gelijkheden je hebt, zoals ik al uitlegde. Ze kunnen zich bij-voorbeeld niet uitstrekken om de bal te pakken, want dan vallen ze simpelweg uit hun rolstoel’, zegt De Ridder. Een persoon die hoog in zijn rolstoel zit, is een vierpunter. Een hoge rolstoel mag maximum 54 centimeter hoog zijn. ‘Hoe

Basket is een uitlaatklep voor Deepak De Ridder (links)

‘ Hoe groter je handicap, hoe minder punten je waard bent

26 hassle

hoger je kan zitten, hoe hoger je gaat zitten natuurlijk,’ gaat De Ridder verder, ‘want hoog zitten heeft meer voordelen. Zo kan je beter scoren. Sommigen hebben een persoonlijke voorkeur om laag te zitten. Dan heb je meer snelheid. Je kan het vergelijken met de validenvariant. De grotere per-sonen gaan beter scoren dan de kleinere, maar die laatste dribbelen zich wel overal tussendoor. Dat is het mooie van basket, het classificatiesysteem is zo opgesteld dat iedereen kan meedoen. Met vijf hoogpunters alleen ben je ook niets, want je mag maar veertien punten hebben.’

Fouten, tactiek en het veldOok vrouwen worden niet uitgesloten. Het team van LBOW is vergezeld door twee vrouwelijke spelers, die beiden hun mannetje staan. ‘Maar de vrouwen krijgen wel een half punt minder’, vertelt De Ridder.

De regels van het rolstoelbasket zijn, op de pun-tentelling na, gelijk aan die van validenbasket. Het veld heeft de standaardafmetingen, en de basket-ring staat even hoog. Bij het dribbelen mag je de bal eventjes op de schoot laten rusten om snelheid te maken. Maar je mag niet meer dan twee keer je wielen aandrijven met de bal op de schoot. Na twee keer duwen moet je de bal passen, scoren, of minimaal één dribbel doen. Een team heeft 24 seconden om te scoren. Als deze tijdslimiet over-schreden wordt, is de bal voor de tegenpartij.

Tien jaarLBOW werd opgericht in 2002, en bestaat dus dit jaar tien jaar. Freddy Hernou is trainer van het team. Hij legt uit hoe het tienjarig bestaan zal ver-lopen, en voor de eerste keer deze wedstrijd zeggen de Bears geen woord. ‘We gaan ongetwijfeld iets organiseren, maar nog niets is zeker’ zegt Hernou. ‘Het wordt waarschijnlijk een internationaal tor-

nooi, met ploegen van buurlanden. Maar iets concreet moeten we nog bedenken.’ Het idee wordt enthousiast ont-haalt, en de Bears fantaseren al luidop wie hun tegenspelers kunnen zijn.

Op de vraag wat hij van de wedstrijd vond, weet De Ridder niet meteen een antwoord. ‘Ik vind het vooral heel leuk om te spelen. Ik ben niet zo competitief ingesteld, ik doe het vooral voor het plezier. Maar het was een mooie wedstrijd’, aldus de basketter.

Het kan er hevig aan toe gaan tijdens de matchen

hassle 27

‘Onze tiende verjaardag wordt zeker gevierd’, zegt trainer Freddy Hernou

28 hassle

Opinie  Vlaamse Filmwereld

Rundskop, Hasta La Vista, Groenten uit Balen, Allez, Eddy! … Vlaanderen krijgt een tsunami aan nieuwe Vlaamse films over zich heen. Daarnaast hebben we er net een Oscarnominatie opzitten, werd de Vlaamse film ‘Loft’ in Amerika verfilmd en alsof dat nog niet genoeg is, werd ook de Belgische stripreeks Kuifje van Hergé verfilmd door de bekende regisseur Steven Spielberg. De filmopleiding aan het Ritz in Brussel en St. Lukas in Brussel groeit aan populariteit. Maar is Vlaanderen klaar om de concurrentie aan te gaan met andere Europese filmlanden zoals Frank-rijk, Groot-Brittannië, Zweden en Denemarken?

Vaak vinden we Vlaamse films wel terug in het buitenland op festivals, maar heel zelden worden er films vertoont in de bioscoopzalen. De redenen hiervoor zijn onder andere het taalprobleem en het tekort aan budget. Het succes van de Scandinavische landen ligt vooral aan de steun van de overheid. Er worden degelijke budgetten voorzien voor de culturele films.

Investeren in de Vlaamse Filmwereld

Nog een paar dingen staan ons kleine Belgenlandje in de weg van het grote succes. Buiten het taalprobleem zitten we ook in de knoop met de thematiek. Vlaanderen lijkt een voorliefde te hebben voor films over ziekten. Dit begon met films als ‘De zaak Alzheimer’ en ‘Ben X’, die veel succes hadden in Vlaanderen. Maar ondertussen zijn we over-rompeld met ‘zieke’ films. Kijk maar naar de recente films Hasta la vista en Tot Altijd. Daarbij hebben we ook veel films met een typische Vlaamse thematiek zoals ‘Runds-kop’, ‘Het Varken van Madonna’ en ‘Groenten uit Balen’.

We hebben het talent om groot te worden. We hebben regisseurs als Eric Van Looy, acteurs als Matthias Schoe-naerts en een heleboel technisch talent. Nu is het enkel nog aan de investeerders en de overheid om hen te steunen

Tekst: Eline De Becker

© Utopolis Mechelen

hassle 29

Portret

Apartesporten

Elke maand gaat Hassle op zoek naar portretten van sporters. Het thema van deze maand is het beoefenen van een aparte sport.

30 hassle

Portret Snowboarder

Naam: Bart PeetersLeeftijd: 20 jaarErvaring: 16 weken, waarvan 11 weken skiën en 5 weken snow-boardenFavoriete plek: Oostenrijk

Tricks: Jumps, SlidesFavoriete merken: Burton, Protest, All StarWinkels: Pacific, Vans, O’neill

hassle 31

Waarom ben je overgeschakeld van skiën naar snow-boarden?‘Ik werd gevraagd als skimonitor, dit was voor mij het teken dat ik skiën goed genoeg kon. Ik had nood aan een nieuwe uitdaging en ben daarom met snowboarden begon-nen. Als tiener was ik een skater en het snowboarden sloot hier goed bij aan. Het is volledig mijn ding.’

Hebben snowboarders een ander imago dan skiers?‘De mensen denken dat de snowboarders meer de rebel-len zijn op de skipiste maar zowel skiërs als snowboarders doen gewaagde dingen. Het imago van de snowboarders wordt vooral gecreëerd door hun kleding en hun houding. Wanneer je iemand met een laaghangende broek ziet dan snowboard hij waarschijnlijk. Snowboarders gebruiken ook meer gekke kleuren in hun jas, broek en schoenen. Er bestaat ook een festival in Mayrhofen, Oostenrijk, waar alle snowboarders een week kunnen genieten van de sneeuw en bekende muzikanten.

Is er een link tussen skaten en snowboarden?‘Een meerderheid van de snowboarders hebben een ver-leden met skaten. Snowboarden trekt een bepaald soort mensen aan, mensen die wat gewaagder leven. Wanneer die mensen in de zomer niet kunnen snowboarden zijn ze vaak met andere gewaagde sporten bezig zoals surfen, kiten of skaten. Hun kledingstijl ligt ook dicht bij elkaar, natuurlijk draagt een surfer geen muts, maar de basis is hetzelfde.’

Vind je het lastig dat er zoveel jongeren de ‘snowboard-stijl’ overnemen terwijl ze niet echt met de sport bezig zijn? Ondertussen is de stijl al erg gecommercialiseerd.‘Hier heb ik helemaal geen problemen mee. Je bent wie je bent en je moet doen waar je je goed bij voelt. Ik link vaak die stijl aan snowboarders maar dit kunnen natuurlijk ook gewone jongeren zijn die de kledij mooi vinden.’

Tekst & foto: Eline De Becker

32 hassle

Portret Longboarder

Naam: Wies VanstockemLeeftijd: 20 jaarErvaring: een tweetal jaarFavoriete plek: Parkdallaan, Heverlee. Tricks: De typische moves: 180° body varials, nollies, manuals, one footed manual, achterwaarts staan, gaan liggen en

terug rechtstaan, cross step en met uw twee voeten samen vanvoor op uw deck gaan staan en uw armen uitstrekken alsof ge Jezus bent. Favoriete merken: Mijn longboard is een Deplo, een merk dat volgens mij al jaren failliet is. Deze vakantie ga ik een Landyachtz aanko-pen, ofwel een Churchill deck met trucks en wielen apart.Winkels: All4Skate in Herentas, Twits in Leuven.

hassle 33

Waarom longboarden in plaats van skateboarden? ‘Ik doe eigenlijk beide, ik skate al jaren. Ik ben beginnen longboarden omdat ik geen zin had om altijd met de fiets naar de les te gaan, en Leuven heeft een heleboel leuke plaatsen om te oefenen. Ook kon ik het board dat ik nu heb voor weinig geld vastkrijgen, nadat ik het een tijdje had ge-leend van een vriend. In de twee jaar dat ik bezig ben, ben ik wel een pak fanatieker geworden. Maar als ik moet kie-zen tussen longboarden en skateboarden, ga ik toch voor skateboarden gaan. Ik ben met skateboarden opgegroeid, al mijn vrienden skaten ook. ‘

Is longboarden en snowboarden vergelijkbaar?‘Het is enkel te vergelijke qua gevoel dat je krijgt in snelle bochten tijden het craven. Vallen met een longboard doet vaak iets meer pijn. Eigenlijk staat longboarden veel dichter bij surfen dan bij snowboarden. ‘

Wat is het grootste verschil tussen de twee? ‘De omgeving waarin je het doet. Tijdens het longboar-den moet je constant je ogen openhouden om verkeer te ontwijken en te spotten. Je moet ook opletten voor putten en steentjes in de asfalt. Tijdens het snowboarden moet je niet elke seconde naar de piste kijken, al moet je natuurlijk ook wel opletten. Een belangrijk verschil is ook dat je bij longboarden naar boven moet wandelen, en geen liftje kan pakken.’

Is er een ander imago tussen longboarders en snowboar-ders? ‘Zonder twijfel. Snowboarden is altijd meer geaccepteerd geweest bij het grote publiek. Terwijl snowboarden en skateboarden ondertussen een grote bekendheid heeft, is longboarden een kleinere niche waar ‘iedereen iedereen kent’. In feite is er ook niet echt veel competitie tussen longboarders, tenzij op downhill jams.’

Tekst & foto: Zita Kimps

© dahlstromsara.blogspot.com

© thebestblogeverforme.blogspot.com

© skateboard.about.com

34 hassle

Reportage Hartproblemen bij sporters

Altijd goedlachs en sociaal, zo omschrijven de vrienden van Senne Van Hoof (20) hem. Maar weinigen van hen weten dat hij er bijna niet meer was. Senne werd geboren met een vernauwing aan de aorta. Zijn hart speelt een grote rol in zijn dagdagelijkse leven.

Tekst en foto’s Ken De Ryck

Een hart voorsport

hassle 35

‘Mijn hart is vijfentwintig jaar ouder dan ik’, legt Senne uit. ‘Tijdens een inspanning pompt mijn hart zoals dat van een 45-jarige. Gelukkig zal ik niet minder lang leven dan iemand zonder hartafwij-king, als ik mijn conditie onderhoud tenminste.’

Senne werd geboren met een hartafwijking. Zijn hartkleppen lekten en hij had een vernauwing aan de aorta. ‘Mijn hartafwijking kwam al aan het licht toen ik nog niet geboren was. Pas toen ik negen maanden oud was, achtten de dokters me sterk genoeg om een hartoperatie te ondergaan.’ De aorta is een buisje waar bloed moet worden doorgepompt naar de hartkamers. Door de vernauwing moest zijn hart te hard werken en moest hij dus onder het mes. ‘De chirurgen sneden de vernauwing weg en ‘plakten’ de buis terug aan elkaar. Het stukje ligt in een potje op mijn slaapkamer’, vertelt Senne.

Zoals elke jonge sporter droomde Senne van een profes-sionele carrière. Niet als voetballer maar als basketter. ‘Mijn ouders lieten me de keuze tussen de twee sporten en ik koos voor basketbal. Nochtans kijk ik liever naar voet-bal dan naar basketbal. Ik heb zelfs een abonnement op KV Mechelen. Elke thuismatch sta ik tussen de spionkop Achter de Kazerne. Maar ik heb nooit spijt gehad van die keuze.’

Senne volgt het voetbalnieuws op de voet. Zo zag hij de beelden toen Bolton-speler Fabrice Muamba in elkaar zakte. Muamba kreeg net voor de rust een hartaanval. ‘Dat zijn afgrijselijke beelden. Je ziet Muamba in elkaar storten op het veld. Gelukkig waren de hulpdiensten er razendsnel bij en leeft Muamba nog steeds.’ Het hart van de Fransman stond 47 minuten stil. Gelukkig konden de dokters hem alsnog reanimeren. Ondertussen is Muamba aan de betere hand. Zijn revalidatie is gestart en hij is hoopvol gestemd om zijn professionele voetbalcarrière te vervolgen.

In België lieten enkele jonge sporters al het leven ten gevol-ge van een hartstilstand tijdens de inspanning. Opvallend-ste naam is Bobsam Elejiko (30). De Nigeriaan die in 2005 nog voor Westerlo uitkwam stortte in elkaar tijdens een wedstrijd in eerste provinciale. Zijn vrouw en kinderen za-gen hoe hun man en vader het leven liet op het voetbalveld.

De Belgische regering dacht er even aan om een hartpas in te voeren waardoor alle jonge sporters een medisch attest moeten kunnen voorleggen voor ze zich aansluiten bij een sportclub. De wet haalde het evenwel niet. ‘Onbegrijpelijk’, zegt Senne. ‘Ik vind het eigenlijk maar logisch dat jongeren

‘ Tijdens mijn eerste keer dacht ik: “Als mijn hart het maar niet begeeft”

36 hassle

worden getest voor ze zich aansluiten. Zelfs op mijn recreatief niveau moet elke speler een medische fiche binnen brengen.’ De regering kan alle test onmogelijk bekostigen en ook de echte zieken zullen last ondervinden van de jongeren die zullen moeten getest worden door de huisdokter. ‘Toch raad ik de ouders die het kunnen betalen aan om hun kind te laten testen. Je kunt maar beter voorkomen dan genezen’, weet Senne.

Ondanks zijn hartafwijking heeft Senne geen grotere kans op een hartstilstand dan anderen. ‘Ik ga elke wedstrijd voluit. Zowel op als naast het veld neem ik geen gas terug.’ Toch is er een gebeurtenis die heel wat impact heeft gehad op het leven van Senne.

‘Tijdens een basketbalmatch gaat mijn ploegmaat Jasper Berghmans (22) met de bal naar de ring. Een speler van de tegenstander haalt Jasper onderuit en valt ongelukkig op hem waardoor Jasper letterlijk dubbel plooit . We dachten

allemaal dat hij wel zou rechtstaan maar Jasper kon zijn armen en benen niet meer bewegen. Conclusie was een dwarslaesi van de nekwervel. Hij is tot aan zijn tepellijn verlamd en is nu onze trainer. Het doet je wel inzien hoe snel het kan gebeurd zijn en hoe relatief alles in het leven is.

Als vijfjarige knaap begon Senne te dribbelen bij BBC Duf-fel, de plaatselijke basketbalclub. ‘Ik speelde lang op het laagste niveau maar toen ik beter begon te presteren mocht ik meedoen in de landelijke league’ zegt Senne. ‘We train-den vier keer per week en ik was in topvorm. Het drukke trainingsschema had wel een slechte invloed op mijn schoolprestaties’, geeft Senne toe.

Toen hij vijftien was kreeg hij tijdens een wedstrijd last van zijn hart. ‘Het leek alsof iemand messen in mijn hart stak. Door de steken en pijnscheuten kon ik niet meer verder spelen. Ik ging meteen op consultatie bij de dokter. Er was

hassle 37

iets mis met het littekenweefsel en ze raadden me aan om volledig te stoppen met basketballen. Maar daar wou ik niets van weten. Sport is voor mij een uitlaatklep die ik niet wil verliezen. Dan zeiden de dokters dat het gezond is om je conditie te onderhouden maar dat topsport voor mij, en voornamelijk voor mijn hart, niet is weggelegd.’

Senne’s professionele basketbaldroom zou dus nooit waar-gemaakt worden. Ik speel nog steeds in Duffel maar op een lager niveau. We trainen twee keer per week maar door mijn studies kan ik vaak maar één keer komen.’

Senne interesseert zich in het menselijk lichaam. Hij zit nu in zijn eerste jaar kinesitherapie aan de uni-versiteit van Leuven. ‘Het menselijk lichaam heeft mij altijd geïntrigeerd, misschien komt dat door mijn hartaan-doening. Ik heb zelfs even getwijfeld of ik niet voor dokter kon gaan studeren en me specialiseren als cardioloog om zo mensen met een hartprobleem te kunnen helpen. Maar door mijn middelbare studie economie-moderne talen werd me dat toch afgeraden.

Elk jaar moet Senne op controle bij de cardiologen in het Leuvense UZ. ‘Ze onderwerpen me dan aan fysieke tests, checken mijn hart en stellen me vragen over mijn gezond-heid. Mijn jaarlijkse controle komt er bijna aan en ik ben benieuwd of ik de tol zal betalen van het studentenleven. Elk jaar vragen ze naar mijn alcoholgebruik. Tot nu toe kon ik die vraag elk jaar met matig beantwoorden. Maar sinds ik in Leuven studeer is dit toch wel enigszins veran-derd (lacht).’

Senne is duidelijk een levensgenieter. Hij laat zijn afwijking niet aan zijn hart komen. ‘Toch probeer ik te letten op wat ik doe. In het eerste semester ging ik te veel uit en dat zag je ook aan mijn punten. Tegenwoordig hou ik het op één

keer per week uitgaan. In het weekend durf ik ook al eens doorzakken op plaatselijke feestjes.’

Het is vooral mijn moeder die op mijn gezondheid let. Ze wil dat ik gezond eet en kookt dan ook nooit te vettig. Maar sinds ik op kot zit moet ik toegeven dat er vooral fastfood op het menu staat. Ikzelf let dus niet extreem hard op mijn gezondheid en geniet van het leven. Ik rook wel niet. Uit bezorgdheid voor mijn hart en uit respect voor mijn ouders. Zij hebben voor mij gebeden dat ik terug ge-zond zou worden en de operatie bekostigd. Het zou dom

zijn om door te roken mijn gezond-heid op het spel te zetten.

Een hartafwijking kan erfelijk zijn en dit is in Senne’s geval ook zo. Zijn tante had ook iets aan haar hart. Wetenschappelijk gezien be-

staat de kans dat zijn kinderen geen hartafwijking zullen hebben maar die van zijn broer wel. ‘Daar plaag ik mijn jongere broer wel eens mee (lacht). Maar ik geloof daar niet in. Ik heb al eens gehoord dat een kwaal een generatie overslaat maar dit is wel een hele rare kronkel. Laten we vooral hopen dat we allemaal gezond blijven en dat onze kinderen dat ook zullen zijn. Ik heb een vriendin maar we studeren beide nog dus kinderen zijn nog niet aan de orde. Trouwens, ik kan ondertussen toch blijven oefenen in het maken van kindjes (knipoogt).

De dokters maakten van Senne weer een gezonde baby die opgroeide tot een volwassen jongeman. Toch heeft hij nog een puntje van kritiek op hen: ‘Ik vind dat ze jongeren meer uitleg moeten geven over seks en of het al dan niet kan of mag met een hartafwijking. Het vergt toch ook enige inspanning. Mijn hart gaat alvast tekeer tijdens de daad. Ik herinner me nog mijn eerste keer waar ik dacht: “Als mijn hart het maar niet begeeft” (lacht).

‘ Er ligt een stukje hart op mijn slaapkamer

38 hassle

Reportage Moskou

Reporter op reisin Moskou

Tekst & foto: Eline De Becker

hassle 39

The Annunciation Cathedral

40 hassle

Van 15 april tot 28 april 2012 verbleef ik in de Russische hoofdstad Moskou. Dit dankzij een uitwisselingsprogram-ma tussen mijn hogeschool en de Moscow State University. Tijdens mijn verblijf in Moskou ben ik natuurlijk ook de cultuur gaan opsnuiven. Het belangrijkste dat me is bijge-bleven is het Kremlin. Dat is wel logisch aangezien het 36.4 hectaren groot is.

De campus waar we les volgden lag vlak aan het Rode Plein en dus ook aan de Basilius-kathedraal en het Kremlin. Zo kwam het dat we vaak lange wandelingen deden langs de muren van het Kremlin. Langs het Kremlin loopt de rivier Moskva, wanneer de avond valt is het prachtig om het Kremlin en de Moskva te zien schitteren in het onder-gaande zonlicht.

Naast het Kremlin staat de prachtige Basilius-kathedraal. Je waant je met-een in Disneyland wanneer je deze sprookjesachtige ka-thedraal ziet. Deze kathedraal was oor-spronkelijk gebouwd om de overwinning op Polen en de Li-touwen te gedenken. Na 300 jaar gooide de bolsjewieken de kathedraal plat. Maar de moedige architect Pjotr Ba-

ranovski had in het geheim de bouwplannen en de plat-tegrond van de kerk nagetekend. Hierdoor kon men in de jaren ’90 de roze kathedraal opnieuw opbouwen. Stalin ging hier niet mee akkoord maar uiteindelijke bleef de

Basilius-kathedraal toch bestaan. Binnen in de kathedraal staan een aantal kleurige fresco’s.

Wanneer we na verschillende veiligheidscontroles toch het Kremlin binnenmochten was het uitzicht geweldig. Het Kremlin wordt zwaar bewaakt omdat alle belangrijke politieke leiders daar leven en vergaderen. De twee belang-rijkste zijn Dmitry Medvedev en Vladimir Putin. De rode muren rond het Kremlin zorgen voor de afscherming van de rest van de stad. De muren zijn 2.25 meter hoog en zijn op een helling geplaatst. Binnen in het Kremlin is er veel te zien: een afwisseling van kerken, paleizen, kloosters, torens, wapenarsenalen en kazernes. Het Kremlin wordt omringd door hoge torens, de hoogste is de 80 meter hoge drievuldigheidstoren. Dit is de poort waardoor in 1812 Na-poleon het Kremlin binnenkwam.

We konden enkel een aantal kathedralen bezoeken omdat alles daar vrij vroeg sluit. In één van de kathedralen was er een kunsttentoonstelling. Het waren hele abstracte vor-men, niet helemaal mijn ding.

Moskou is een land op zichzelf

Het Kremlin

De Basilius-kathedraal

hassle 41

Wat wel zeker de moeite was, was ‘The Annunciation Ca-thedral’. Langs buiten is de kathedraal verfijnd met gouden

koepels. De kathedraal is het meest bezochte museum in heel Moskou. Vroeger was dit de ‘huiskathedraal’ van de tsaren en tsarina’s. Langs binnen staat de Annunciatie ka-thedraal vol met muurschilderingen. Deze werden aange-bracht door de bekende icoon-schilders Theofan the Greek, Prokhor van Gorodets en Andrei Rublev.

Een paar metrostops verder dan het Kremlin komen we aan bij het Gorki-park. Ook al zingen The Scorpions er een liedje over toch heeft het Gorki park niet zo’n grote indruk op mij achtergelaten. Het zal misschien aan de tijd van het jaar gelegen hebben maar het park lag er nogal kaal bij. Gelukkig heb ik wel het mooiste deel van het park in beeld kunnen omzetten.

Ergens midden op de rivier Moskva staat een gigantisch monument van Peter De Grote. Dit werd gebouwd ter gele-genheid van het 300-jarig bestaan van de Russische vloot. Het monument is gemaakt in een bepaalde stijl die niet direct past bij de Russische cultuur. Burgemeester Loezjkov stelde één van zijn lievelingskunstenaars aan om het te ontwerpen. Vanuit alle belangrijke high society nachtclubs

zoals Gipsy en The Rolling Stone kan je het monument van dichtbij bewonderen.

Samen met mijn collega studenten wilden we heel graag het Russisch ballet gaan bezichtigen. We ontdekten al snel genoeg dat dit niet voor ons was weggelegd. Je moest we-ken op voorhand reserveren en de tickets waren schandalig duur.

Eén van de meest culturele gebouwen in Moskou was het universiteitsgebouw waarin we verbleven. Dit was onze dormitory waarin we twee weken hebben overnacht. Het gebouw was zwaar bewaakt om het te beschermen tegen toeristen. Gelukkig waren wij ginder als studenten en had-den we dus wel de kans om het gebouw te bezichtigen. Viel dat even tegen! Van buiten af is de universiteit een immens en indrukwekkend gebouw. Maar binnen is de tijd blijven

stilstaan. De kamers zijn oud en versleten. De kotmadam-men spreken enkel Russisch en een echt bed kennen ze daar niet. Maar zelfs met dit in mijn achterhoofd blijft het gebouw prachtig langs buiten. Vooral ’s nachts wanneer ze de lichtjes aansteken is het een adembenemend gebouw.

Het Gorki-park

Monument van Peter De Grote

42 hassle

How to survive in Moskou

1. Visa, visa, visa and again visa.Bij het binnengaan van bijna elk belangrijk gebouw is het nodig om je visum te laten controleren.

2. Do not smile. Wanneer je op straat lacht naar Russen denken ze dat je hen uitlacht en voelen zich beledigt.

3. Find some nice Russian friends who speak English. Vaak zijn menukaarten enkel in het Russisch en 3/4de van Moskovieten spreken geen Engels.

4. Don’t bring your boyfriend/girlfriend! Alle Russische vrouwen zijn topmodellen. Ze moeten zwaar concurreren omdat Moskou met een tekort aan mannen zit en wanneer er dan een Europeaanse man voor-bijkomt..

5. Just speak English. Wanneer ze merken dat je Europeaan bent kan je alle high society clubs binnen en bekijken de Russen je als een god/godin.

6. Find yourself a travelguide! De metro is een doolhof in het cyrillisch schrift. Neem iemand mee met een goed gevoel voor oriëntatie en plan-ning.

7. Starbucks, Mc Donalds,… Dit zijn jouw sleutelwoor-den voor ‘free wifi’. Bijna in elke commerciële zaak kan je gebruik maken van gratis draadloos internet.

Niet alleen bovengronds is Moskou een culturele stad. Bijna elke metrohalte is prachtig gedecoreerd met muur-schilderingen, mozaïeken en bombastische lusters.

Moskou bedraagt evenveel inwoners als België. Het ene stadsdeel lijkt absoluut niet op het andere. Je hebt delen die nog niets veranderd zijn sinds de Sovjet Unie waar mensen dichtbij elkaar wonen in kleine kamers. Maar in de andere delen kan de rijkdom niet op. Elk deel apart vormt mee de unieke cultuur die Moskou heeft. Je kan er maandenlang rondlopen en steeds weer nieuwe culturele aspecten ont-dekken.

Moskou is een culturele stad

hassle 43

collect

€ 33 000 000

salary

as you pass

GO3x

the ei�el tower

1 Deodorant

for every Belgian

11x

Pors

che

Can-

Am

Sp

yder

2x Oly

mpi

c sw

im-

min

g po

ol

7x the

yaught of A

lbert & Paola

6x a G

erman

Panter Thank from

WW

II

JUST

VISITING © Hasbro Bros

© H

asbro Bros

© Hasbro Bros

© H

asbr

o Br

os

5 546 618Big Mac Menus

3x William & Kate marriage

collects

21 millionon sponserdeals

12 million salary

recieves

Infografiek

44 hassle

Khalid El Morabit (21) is geboren in België en opgegroeid in het dorpje Heffen, dichtbij Mechelen. Hij studeert TEW in Brussel en voetbalt bij FC Heffen. Elke zomer trekt Khalid naar zijn land van herkomst , Marokko. Daar voetbalt hij met zijn vrienden en geniet van de rust. Maar nergens wordt hij door de hele bevolking gezien als een volwaardige burger. In België bekijken sommige mensen hem als een buitenlander en in Marokko heerst er onrechtvaardigheid wanneer de verkopers merken dat hij een Europeaan is.

Tekst en foto: Eline De Becker

Voetballen in

hart en zielbuiten alle landgrenzen

Interview Migrant

hassle 45

Hoe is je familie terecht gekomen in België?Mijn moeder is geboren in België. Mijn grootouders zijn verhuisd naar hier omdat de werkgelegenheid hier beter was. Grootvader kon hier aan de slag als mijnarbeider in de mijnen van Limburg en mijn grootmoeder bleef thuis het huishouden te regelen.

Voetbal is je grote passie.Ik voetbal sinds mijn zes jaar, dat is ondertussen dus al vijftien jaar. Onlangs heb ik geprobeerd te stoppen om mij te focussen op mijn studies, dit is uiteraard gefaald, voetbal is en blijft mijn sport. Met FC Heffen speel in nu in vierde provinciaal. Ik zou kunnen veranderen van club om ho-ger in het klassement te spelen maar daar draait het voor mij niet om. Ik ben al 21 jaar dus een top plaats kan ik al wel vergeten. Ik speel nu in een club die op vijf minuten wandelafstand ligt van mijn huis. Al mijn vrienden spelen bij mij en ik verdien er ook niet slecht aan. Per gewon-nen match ontvang ik 100 euro en bij gelijkspel 50 euro. Daarbij krijg je ook nog eens een vast bedrag van 12.50 per training. Op vakantie in Marokko speel ik op straat met mijn vrienden.

Waar speel je het liefste voetbal? In België of in Marokko?Liever in België omdat de infra-structuur hier veel beter is. De velden en kleedkamers zijn altijd goed in orde, dat is in Marokko niet het geval. Ook op profes-sioneel vlak ligt het niveau in België veel hoger. Dit komt vooral omdat Belgen heel goede team-players zijn. In Marokko zit er al wel vaker een egoïst tussen. Ma-rokkaanse voetballers zijn vaak showvoetballerkes, maar hierdoor hebben ze wel een betere techniek ontwikkeld. Het is wel jammer

dat de voetbal in België zo sterk gecommercialiseerd is. In de buitenwijken van Marokko zie je nog vaak jongeren voetballen op straat. Ze spelen met een aantal vrienden in twee teams tegen elkaar met behulp van twee kleine goals. In Marokko is er nog meer passie. De commerciële druk in België zorgt er wel voor dat het niveau hoog blijft. Al het geld dat gepompt wordt in voetbal is afkomstig van spon-sors. Voetbal is de meest bekeken sport ter wereld en dus een uitstekend reclameplatform voor ondernemers.

In het algemeen gaat er veel te veel geld naar voetbal. Vanaf je over een miljoen spreekt is het al veel te veel, geen enkele voetballer is zoveel waard. Maar de sponsors maken de vi-cieuze cirkel van de geldstroom rond. In Engeland gaat het zelfs zover dat oliesjeiks clubs gaan opkopen om er winst uit te pompen. Dan spreken we niet meer over voetbal.

‘ In Marokko zit er wel eens vaker een egoist tussen

46 hassle

In België wordt veel belang gehecht aan cultuur en sport. Hoe zit dat in Marokko?Er wordt veel minder aan cultuur gedaan in Marokko dan in België. De overheid steunt dit ook niet zoals in hier. De enige ondersteuning komt van privé ondernemingen en sponsors. Vooral theater is populair in Marokko en dans –en muziekfestivals met Arabische muziek op het programma. Wanneer je cultuur in de bredere zin bekijkt vind ik dat Marokkanen veel losser zijn, ze zullen sneller geneigd zijn je op straat aan te spreken dan hier in België. Hier praat je enkel met vreemden om de weg te vragen. Belgen zijn veel gereserveerder dan Marokkanen.

Voetbal is de belangrijkste sport in Marokko. Daar zijn ze echt allemaal voetbalgekken. Verder is veldlopen ook wel een nationale sport. Andere sporten als basketbal en hoc-key bestaan daar wel maar krijgen amper belangstelling.

Brengt je migratieachtergrond veel nadelen met zich mee en zijn er ook voordelen?Het belangrijkste voordeel aan de multiculturaliteit bij voetbalploegen is dat je veel verschillende culturen leert kennen en uiteraard komen de beste voetballers uit Afrika.

Spijtig genoeg zijn er meer nadelen dan voordelen aan verbonden ook al heb ik daar zelf niet zo vaak last van. In het voetbal is er op professioneel vlak geen racisme. Op het hoogste niveau spelen de beste spelers of die nu bruin zwart of blank zijn, dat maakt niks uit. Maar op amateurs-niveau gebeurd het wel eens dat een trainer liever geen bruine mensen in zijn ploeg heeft. Het is moeilijk in te schatten wanneer een trainer echt racistisch is en of hij je om je gebrek aan talent op de bank zet of omdat je huids-kleur anders is. Zelf heb ik het één keer als supporter ge-zien dat een trainer racistisch optrad tegen een immigrant. Je kan hier weinig aandoen. Wanneer je gaat praten met het bestuur en de discussie wordt niet opgelost is het vaak de speler die kan vertrekken.

Toch merk ik dat in mijn omgeving het racisme lichtjes is afgenomen. Ik heb hier bijna geen last van. Heel af en toe kijken ze wel eens vies of lopen ze expres tegen mij aan. Gelukkig is het nog nooit echt fysiek geworden. Ik vind zelf ook dat je als immigrant de taal moet beheersen. Ik heb daar een sterke eigen mening over maar ga die nooit opdringen tegenover immigranten. Ik kan hen niet dwin-gen een taal te leren maar ik vind wel dat ze zich moeten kunnen redden wanneer ze in België aankomen. Ze moe-ten op zen minst hun papieren kunnen regelen en in staat zijn om te reageren bij een probleem. Ambtenaren moeten zich niet aanpassen, dit zou in Marokko ook niet het geval zijn. Maar vaak komen racistische Belgen met heel domme argumenten op de proppen, dat is wel jammer.

Heerst er ook veel racisme in Marokko?Op zich is er in Marokko niet zoveel racisme. In het dorp waarvan ik afkomst ben wonen joden en daar zijn nog nooit problemen van gekomen. Er heerst wel veel onrecht-vaardigheid bij Marokkaanse verkopers. Wanneer ze mer-ken dat ik uit Europa kom vragen ze mij vaak het dubbele of driedubbele van de prijs van hun producten. Wanneer je voor het eerst in Marokko komt heb je dit niet door maar ondertussen ken ik hun truckjes. Het is een soort van discriminatie tegen Europeanen. De verkopers hebben he-lemaal geen problemen met mij maar bekijken het vanuit een economisch standpunt en weten dat ze geld kunnen kloppen uit Europeanen.

Khalid zijn thuis is in België. Hij wil pas in Marokko gaan wonen wanneer hij op pensioen is. Ginder is het warm en kan hij van de rust genieten. Zijn jaarlijkse vakanties zijn al een voorproefje.

hassle 47

48 hassle

Schrijven en koken met een

vreemde afkomst

Rachida Ahali is een schrijfster van Marokkaanse afkomst. Op vierjarige leeftijd verhuisde ze naar België, waar ze van haar hobby’s haar beroep maakte. Momen-teel geeft ze workshops koken en schrijven, en is ze bezig aan haar derde kook-boek.

Tekst en foto: Zita Kimps

Interview Migrant

hassle 49

Toen je vier was kon je waarschijnlijk nog niet koken. Vanwaar heb je de Marokkaanse gerechten geleerd?‘Ik ben de oudste van negen kinderen, het was dus van-zelfsprekend dat je je moeder meehielp in de keuken. Mijn moeder kookt uitsluitend Marokkaans, dus daar heb ik alle gerechten leren kennen. ‘

Ga je soms terug naar Marokko?‘Ik ben in augustus al-leen geweest, daarvoor was het vijf jaar geleden. Mijn grootouders langs moeders kant wonen in Marokko. Vroeger ging ik er bijna elke zomer naartoe. Maar sinds ik alleen woon is dat geminderd. Mijn man is geen Marokkaan, hij is Jordaniër. Vijf jaar geleden zijn we naar Marokko geweest met het gezin, dat was zijn eerste keer. Zijn geboorteland ging ik tot drie jaar geleden jaar-lijks bezoeken met hem. Dit is er de laatste jaren niet meer van gekomen, omdat ik teveel werk had in de zomer.’

Vanwaar komt je passie voor koken en schrijven? Zit dit in de familie?‘Koken zit zeker niet in de familie. Mijn zussen koken wel graag, maar nooit voor andere mensen. Ik kook voor ieder-een die mij vraagt. Ik kook op de school van mijn jongens, voor de sportclubs van de jongens, noem maar op. Als ik

tijd heb en kan helpen, doe ik dat heel graag. Van opleiding ben ik wel geen chef. Ik heb tot eind vorig jaar gewerkt als buurt- en opbouwwerkster in Antwerpen. Ik heb altijd voor dezelfde werkgever

gewerkt, maar in verschillende wijken gestaan. In elke wijk hadden we een ontmoetingscentrum met andere partners. Op een of andere manier kwam het koken altijd bij mij te-recht. Tijdens mijn zeventien jaar werk in de sociale sector heb ik altijd gekookt. Niet alleen voor mensen die naar het buurthuis kwamen, maar ook voor collega’s bijvoorbeeld.’

‘ Niemand koopt mijn boek, gewoon om het feit dat mijn naam niet bekend is

50 hassle

Wat wil je mensen vooral bijbrengen met je boek?‘Ik wou mijn grootmoeders graag bedanken, maar ik had geen idee hoe. Mijn zussen en ik stuurde steeds cadeaus op, maar toen we terugkeerde naar Marokko zagen we dat alles nog ongebruikt en ingepakt was. Mijn grootmoeders hebben het grootste deel van hun leven in armoede geleefd. Toen de welvaart zich terug aanbood, dat deed hen niets. Het materialistische interesseerde hen totaal niet. Wat geef je dan als cadeau? Ik wou hen iets geven om hen te laten zien dat we appreciëren wat ze voor ons en onze ouders hebben gedaan. Een van mijn grootmoeders heeft het jam-mer genoeg niet meer mogen meemaken. Mijn andere grootmoeder vond het een heel mooi gebaar. We vertelde haar dat we thuis ook couscous aten. Dat we ook met onze handen uit kommen aten, maar je zag dat je ons niet ge-loofde. Nu konden we het haar laten zien. Er staan daarom ook heel veel familiefoto’s in mijn boek. ‘

Kook je altijd Marokkaans op je workshops?‘Nee, ik kook heel gevarieerd. Ik geef workshops Libanese keuken, Jordaanse keuken en Arabische vegetarische we-reld. Ik kook vrij mediterraans. Hetgeen ik niet geef zijn de Oosterse gerechten, zoals Chinees, Vietnamees, Thais. Ik eet het enorm graag, maar ik vind niet dat ik dat kan doen.’

Van waar komt de naam Vrijdag Couscousdag?‘Vrijdag is de zondag van de moslims, het is een vrije dag. Dan wordt er veel couscous gegeten, want couscous maken vraagt veel tijd. Couscous maak je ook niet voor twee man en een paardenkop, dat maak je voor veel mensen. Het is echt een familiegerecht.’

Je schrijft ook veel. Hoe ben je op het idee van ’t Schrijf-huys gekomen?‘Ik heb altijd graag geschreven, en ik wou dat doorgeven aan jongeren. Tijdens mijn werk werd ik vaak gevraagd in de bibliotheek, de plaatselijke kinder- en jeugdwerking, om mee in de jury te zitten van een schrijfwedstrijdje, een gedichtenwedstrijdje, enzovoort. Ik deed dat heel graag en wou die kennis doorgeven. Daarom ben ik drie jaar gele-den met ’t Schrijfhuys begonnen. Ik geef schrijfworkshops voor kinderen en jongeren vooral. Ik wou heel graag work-shops doen op scholen, maar daar kroop enorm veel tijd in. Er was ook het feit dat ik dat niet vrijwillig kon blijven doen. Dan hebben ze mij gezegd dat ik kon proberen via Kleur Bekennen. Zo is de bal aan het rollen gegaan. Scho-len die nu met mij willen werken, hebben recht op twee gratis projecten per schooljaar. Dit wordt betaald door Kleur Bekennen en Kano.’

Zijn er bepaalde schrijvers naar wie je op-kijkt?‘De schrijvers waarvan ik les heb gekregen op de Academie voor schrijfkunsten. Erik Vlaminck bijvoorbeeld is een van mijn favorieten. Het was hij, samen met zijn col-lega Marc Alstein , die mij de liefde voor de Vlaamse literatuur hebben bijgebracht. Ik las

vroeger heel veel, maar vooral vreemde schrijvers. Tot mijn vijfentwintigste had ik eigenlijk nog nooit van een Vlaams boek genoten. Pas op de Academie ben ik me daarin begin-nen interesseren. Nu geniet ik echt van de Vlaamse litera-tuur. Figuren als Willem Elsschot, Erik Vlaminck, Marc Alstein, Tom Lanoye zijn enkele van mijn favorieten.’

Ga je nog een boek schrijven in de toekomst?‘Die is klaar, en ligt bij de uitgeverij. Dat is een boek over de Noord-Marokkaanse viskeuken. Op dit moment bereid ik nog een boek voor, de Jordaanse keuken. Maar ik moet een uitgever vinden, en dat is niet simpel. Van Vrijdag Couscousdag zijn 3000 boeken gedrukt, die moeten al-

‘ Erik Vlaminck heeft mij de liefde voor Vlaamse literatuur bijgebracht

hassle 51

lemaal verkocht worden en dan heeft de uitgever zijn in-vestering terug. Maar als die niet verkocht worden moet ik mijn boeken zelf kopen, anders worden ze vernietigd. Ik heb nu eenmaal het kapitaal niet om 2000 boeken te ko-pen, dus ze gaan waarschijnlijk vernietigd worden. Ik vind dat heel jammer, daar lig ik echt wel van wakker. Ik heb drie of vier dagen op de boekenbeurs gestaan, maar men-sen die mij niet kennen komen niet spontaan naar mij. Ik breng altijd proevertjes mee. Mensen eten mijn proevertjes op, maar zijn totaal niet geïnteresseerd in mijn boek. Het is moeilijk als je naast zoveel topkoks staat. De prijs van mijn boek is bewust laag gehouden door de uitgeverij, om men-sen aan te trekken. Want het is een heel duur boek. Alleen de beste mensen hebben eraan gewerkt. Het ligt dus niet aan de uitgeverij of dergelijke, gewoon aan het feit dat mijn naam niet bekend is.’

Enkele Marokkaanse lekkernijen

52 hassle

Parkour is een populaire sport die in Frankrijk ontstond. Steeds meer Belgische jongeren houden zich bezig met parkour.

hassle 53

Fotoreportage Parkour

Foto’s: Zita Kimps & Eline De Becker

54 hassle

‘ Parkour is zo speciaal omdat je een enorme vrijheid hebt. Er is geen enkele regel aan verbonden.

hassle 55

56 hassle

Agenda Sport

u 30/06 - 22/07 Wielrennen Tour Ronde van Frankrijk Te bekijken op Sporza www.rolandgarros.com

u 23/07 - 12/08 Olympische spelen Londen Te bekijken op Sporza www.london2012.com

u 18/08 - 09/09 Vuelta (ronde van Spanje) Spanje Te bekijken op Sporza www.lavuelta.com

u 27/08 - 09/09 US Open Tennis New York City Te bekijken op Sporza www.usopen.org

u 15/09 - 23/09 Wielrennen WK Valkenburg, Nederland Te bekijken op Sporza www.uci.ch

Tekst en foto:: Ken De Ryck

Sportevenementen zomer 2012

© irishtimes.com

© ANP

© answers.com

hassle 57

Agenda Cultuur

u 01/04 – 25/06 Brusselicous Inkom: Gratis te bekijken Locatie: Op verschillende locaties in Brussel visitbrussels.be/

u 31/03 - 30/09 Beaufort 04 Inkom: gratis, tenzij je een gids wil Locatie: Verspreid over 9 kustgemeenten www.beaufort04.be/

u 12/05 - 19/09 Track Inkom: 6 euro, dinsdag tot zondag van 12 tot 18 uur Locatie: Citadelpark te Gent track.be/nl/

u 25/03 - 30/06 Fotofestival Inkom: Gratis Locatie: Casino Knokke, CC Scharpoord en Museum Sincfala www.fotofestival.be

u 17/05/2011 – 31/12/2012 Meesterwerken in het MAS Inkom: 8 euro Locatie: Hanzestedenplaats 1 te Antwerpen www.mas.be

Tekst en foto: Zita Kimps

Culturele evenementen zomer 2012

©sergetheconcierge.comBrusselicious

Beaufort04

© Muhka.be

Meesterwerken in het MAS

58 hassle

hassle 59

ColofonHassle is een uitgave van Lessius Mechelen.

RedactieadresZandpoortvest 18, 2800 Mechelen

E-mail:Hasslemagazine@hotmail.be

Website: www.hassle.be

RedactieEline De BeckerKen De RyckZita Kimps

FotografieEline De BeckerKen De RyckZita Kimps

WebmasterEline De BeckerKen De RyckZita Kimps

VormgevingZita Kimps

EindredactieTeksten Eline De Becker door Ken De RyckTeksten Ken De Ryck door Zita KimpsTeksten Zita Kimps door Eline De Becker

Met dank aanAnnick De PauwRenaat BogaertErik RoosensWerner GoossensLuuk SengersSandra Busselot

DrukDrukkerij PrintalStationsstraat 180/13110 RotselaarTel. 016 22 37 90

60 hassle

App van de maand

The Dictator is de gratis applicatie van de gelijknamige film van Sacha Baron Cohen die vorige maand uitkwam in de Belgische zalen. Tijdens het spel kruip je in de huid van admiraal-generaal Aladeen van Wadiya. Een fictief land in het noorden van Arika. Je neemt deel aan enkele sportdisciplines als hardlopen en boksen. Maar als dictator zijnde krijg je natuurlijk enkele voordelen. Zo heb je tijdens de loopwedstrijd zelf het geweer van het startschot in handen en knal je met enkele toet-sen op het scherm je concurrenten letterlijk uit de race. Ook tijdens het boksen vecht je met ongelijke wapens. Er is een level met boksbeugels en zelfs een robot die in staat is je tegenstander knock-out te slaan. Amu-sement verzekerd al gaat het snel vervelen en zijn de twee laatste levels betalend. Onze “app van de maandscore” is dan ook mager met 2,5/5.

Tekst & foto;: Ken De Ryck