Het was een productieve dag. De ochtend vloog voorbij. Telefoontjes, mailtjes, collega’s met vragen en afspraken met klanten. Tijdens de lunchpauze ging Liv met een collega de stad in om een frisse neus te halen.

3.

Nadat ze op een bankje hun lunch hadden opgegeten, liepen ze weer terug naar kantoor. Toen Liv weer aan haar bureau zat en de stapel dossiers en de lijst onbeantwoorde mailtjes zag, pakte ze de hoorn van de telefoon en toetste het alom bekende nummer in.

David nam op. “Zou je alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, na het werk Quint op kunnen gaan halen,” Begon ze voorzichtig. “Het ziet ernaar uit dat ik moet overwerken.” Liv kreeg een diepe zucht als antwoord en dat verraste haar niet.

David was gepikeerd dat ze weer moest overwerken. Dat was vorige week ook al twee van de vier dagen gebeurd. Aan de ene kant begreep Liv het probleem niet. David was altijd netjes op tijd klaar en had dus alle ruimte om Quint op te halen en het avondeten te bereiden.

Maar aan de andere kant begreep ze zijn reactie ook wel. Hij was absoluut geen keukenprins en hij haatte het om alleen te eten. “Ik beloof je dat ik zeker rond zes uur van kantoor zal vertrekken. Dan kan ik desnoods nog het avondeten klaarmaken.”

Het was een tijdje stil aan de andere kant van de lijn. Liv vermoedde dat David zijn opties aan het overwegen was. Wat ze belachelijk vond, want het ging hier om Quint en niet om één of ander zakendilemma.

“Al goed, Liv. Ik haal hem wel op.” Kreeg ze uiteindelijk als antwoord. “Dankjewel,” Verzuchtte ze. “Tot vanavond.” “Tot straks.” Liv haakte in en keek naar het beeldscherm van haar pc, zonder echt iets te lezen.

Nu zou er vanavond helemaal geen gesprek meer komen, over het akkefietje van die ochtend. Als ze thuis zou komen dan zou David vast te gepikeerd zijn om met haar te praten en dan hangt hij liever voor de tv of zit aan de pc.

Toen Liv rond drie uur een sterke kop koffie dronk, ging de telefoon – voor de zoveelste keer die dag. Waarom kan ik niet even vijf minuten van mijn koffie genieten?, dacht ze geïrriteerd. Ze zette de kop koffie weg, liep naar haar bureau en nam op.

“Dag, Paul.” “Hallo Liv, ik heb ene mevrouw Hoekstra aan de lijn voor jou.” Liv fronste haar wenkbrauwen. “Zegt me niets, maar verbind maar door.”“Goedemiddag, mevrouw Nooijen,” Meldde een vriendelijke vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. “U spreekt met dokter Hoekstra, van het Christina Ziekenhuis.”

“O, hallo.” “Bel ik gelegen?” Liv schudde snel haar hoofd, zodat ze weer bij de les was. “Ja, hoor. Wat kan ik voor u doen?” “Ik heb belangrijk nieuws, omtrent uw man, Erik van der Hoff.” En plotseling was Liv klaarwakker. Haar nekhaartjes sprongen overeind.

“Wat is er aan de hand?” Vroeg ze met een kleine stem. “Wij zijn zelf ook nog een beetje in shock, maar ik verzeker u dat het waar is.” In shock? De waarheid? Wat was er aan de hand? Wat was er gebeurd?

Liv probeerde de vieze smaak in haar mond weg te slikken, maar ze kon niet eens slikken, een brok in haar keel hield dat tegen. Ze vermande zichzelf en dwong dokter Hoekstra vervolgens te zeggen wat er te zeggen viel.

Het was even stil, waarschijnlijk zocht de dokter naar de juiste woorden. Liv hield het niet meer. Zou dit betekenen dat Erik niet meer- “Uw man is vanmiddag ontwaakt uit zijn coma.” Liv liet de hoorn uit haar handen vallen, waarna het begon te duizelen voor haar ogen…