FS :SJC NC l>B QGJCHN 4N SG< JC K9 IBC NC l · pcc ?mttd=oodqcd;?tpkq;kokdgcdptkdo...
1
Doorgaans een contradictie in mondaine middens, maar in Belle Époque is het gelijk- heidsbeginsel van kracht. Wie hier maande- lijks 7.000 euro betaalt en een suite betrekt met vijf prachtige kamers en zicht op de polderbossen van Knokke, krijgt identiek dezelfde service als de bewoner die de helft afdokt en in de kleinste kamer woont. Kleinste is wel relatief: het gaat om een op-en-top luxe- hotelkamer die met 25 vierkante meter nog altijd dubbel zo groot is als de minimum- afmeting die de wetgever voorziet voor rust- en zorgcentra. Eten, verzorging of animatie: iedereen gelijk voor de wet dus. Véél is boven- dien inbegrepen in de maandprijs, zoals de zwembadsessies of de uitstapjes. Kapster en schoonheidsbehandelingen zijn wél nog te betalen, al blijken ook hier de prijzen goed te behappen. Toch is enig verschil onder bewo- ners na enkele dagen wel merkbaar. Er zijn paradijsvogels die hier van ’s morgens tot ’s avonds met hun breedste glimlach rond- fladderen omdat ze goed beseffen dat ze de herfst van hun leven mogen doorbrengen in een voorziening die de overgang naar de gouden lepeltjes en de rijstpap in het hierna- maals wat minder bruusk maakt. Anderen geven dan weer de indruk dat zo’n vijfsterren- service voor hen de normaalste zaak ter wereld is. En dat is geen verwijt: ze zijn simpelweg niets anders gewoon. Hoé warmpjes de bewo- ners er inzitten, daar heeft zelfs het personeel geen flauw benul van. «Hier wordt over alles gesproken, behalve één zaak: geld», zegt animatrice Sylvie. «Da’s een taboe onder de oudjes. Ze hebben geld genoeg, anders waren ze hier niet, maar hoeveel? Daar piept niemand over. En dat is ook goed zo, want voor ons maakt dat helemaal niets uit.» PREMIEJAGERS Ook directeur Brent Debie is een open boek, behalve wanneer het gaat over de financiën van zijn bewoners. Op en top discretie. Het financiële is trouwens meer en meer een zaak van bewindvoerders: advocaten aangesteld door een notaris die de zaken regelen wanneer bewoners en hun familie dat niet meer kunnen of willen. Zo’n financiële mentor beschermt de bewoners ook tegen buitenstaanders met eurotekens in hun ogen. Want hoe je ’t ook draait of keert: als meneer ondanks zijn negentig lentes nog graag dagelijks z’n wandelingetje naar de dijk maakt, dan zou er wel eens een pronte dame van in de vijftig kunnen opduiken om hem te vergezellen. En in het beste geval nog op de valreep een erfenisje scoren om zo voor zichzelf een voort- bestaan in vijf sterren te garanderen. Té ver- gezocht? You wish! Golddiggers genaamd ‘gezelschapsdames’ waren niet zo lang geleden een plaag in Knokke. Als vliegen op stroop, zo kwamen deftige vrouwen hun bank- rekening spekken door tegen betaling de tijd te verdrijven van ouderen van dagen. Enkele rusthuisdirecteurs hebben het fenomeen met juridische stappen aan banden gelegd. Met een overvloed aan personeel dat een oogje in het zeil houdt, hoeven nieuwe premiejagers het niet te proberen in Belle Époque. Welkom in Belle Époque, het meest luxueuze rusthuis van Europa, in Knokke Le Zoute. Onze redacteur STEVEN SWINNEN — zelf pas 35 — logeert een week lang tussen de bewoners, die elke dag genieten van lekkernijen, massages, en een leger ‘engelen’ om hen te entertainen. Rust roest? Hier blinken ze als in hun jonge jaren. per maand? «Toen we in maart opengingen, leefde de misvatting dat het hier alleen voor de happy fewwas», zegt directeur Debie. «Maar hier verblijven ook mensen die niet van rijke komaf zijn en die gewoon hun leven lang hebben gewerkt en een mooi pensioentje hebben. Of gezegend zijn met kinderen die niet op een erfenis zitten te wachten. Ze gunnen het hun ouders dat ze nog zoveel mogelijk genieten van hun oude dag.» GEEN OOG DICHT Zo zijn er bewoners die zelf niet eens aan- drongen op een verhuis naar Belle Époque, maar van wie de kinderen — ‘alleen het beste is goed genoeg voor ons moesje’ — geen oog meer dichtdeden als ze weer eens waren langs- geweest in het rusthuis. «Mama heeft enkele maanden in een home in Oost-Vlaanderen doorgebracht», zegt Ann-Sophie Deweer, dochter van Elsa Rapoye. «Ik kan niet zeggen dat het daar slecht was — die mensen deden ook hun best — maar het was in niets te vergelijken met hier. We hadden er geen goed gevoel bij. Daar was het eten uit een grootkeuken, terwijl hier alles ter plekke vers wordt bereid. Daar zat mama veel alleen door een gebrek aan perso- neel en treurde ze, hier is ze de hele dag bezig en fleurt ze op. Geklaagd heeft ze nooit, maar ze verdiende beter na al die jaren hard werken. Mama was een topnaaister in de haute couture terwijl vader zich opwerkte bij Bekaert. Hij is al een tijdje dood, maar zou ook niets anders gewild hebben dan dat zijn vrouw in de watten wordt gelegd. In mijn ogen is ’t hier een hotel en geen woonzorgcentrum. Ze betaalt hier 3.400 euro per maand, maar niemand van de drie kinderen zit op een erfenis te wachten.» Iets wat ook schoondochter Rita bevestigt. «Wij hebben het uitgerekend en ons moeder zou nog drie jaar kunnen voortleven voor haar spaargeld op is», vervolgt Ann-Sophie. «En dan zullen wij ‘opleggen’. Zo zijn we althans over- eengekomen. Dat was niet in één-twee-drie geregeld, maar we zijn er gelukkig uitgeraakt.» Anderen — zoals mevrouw Verlinden — hebben de kinderen al «een goeie stoot» gegeven alvorens naar het rusthuis te komen. «Ze hebben hun deel al wel gehad. Mijn man en ik hadden allebei een goed inkomen en we hebben gespaard, gespaard en nog eens ge- spaard. Zo hebben we aan alle drie de kinderen een serieuze storting gedaan. Natuurlijk is er een prijsverschil met een klassiek rusthuis, maar je kan geen appelen met peren vergelij- Ze zouden trouwens ook wel eens van een kale reis kunnen thuiskomen, want niet elke bewo- ner heeft hier een telraam nodig als het gaat om Zwitserse bankrekeningen. En dat is toch een vaststelling die de toekomst voor heel wat Belgen doet opklaren en mogelijk wat zilte zeelucht kan verschaffen. Neen, het chicste rusthuis zal geen gemeengoed worden, maar het surplus van zo’n topservice — zachte bed- den, een sterrenkeuken, veel personeel en een goedgevulde agenda — zal toch veel senioren eens doen nadenken. Met lange tanden 1.700 euro per maand betalen voor een sober leven in een modaal rusthuis of het er nog enkele jaren dubbel en dik van pakken voor 1.500 euro extra 8 vrijdag 5 augustus 2016 HET CHICSTE RUSTHUIS SLOT: LAAT HET GELD MAAR ROLLEN, YOLO! s het vijfsterrenrusthuis enkel weggelegd voor zij die op een miljoentje meer of minder niet hoeven te kijken? Nee, hoor. Steeds meer bejaarden riskeren het niet langer hun hoop volledig te vestigen op dat paradijs hierboven en beseffen dat het geen kwaad kan om het allerbeste te maken van die luttele tijd hier in het ondermaanse. Ook al doet die ‘YOLO’ hun bankrekening maandelijks slinken. «De kinderen? Die hebben hun deel al wel gehad.» I «Mama verdient deze WIJ ZITTEN NIET OP EEN ERFENIS TE WACHTEN» Bewoonster Elsa Rapoye met haar dochter Ann-Sophie (links) en schoondochter Rita (rechts). «Als het spaargeld ooit opraakt, zullen wij bijpassen.» Foto’s Joost De Bock Wie hier woont, neemt het er nog enkele jaren dubbel en dik van. Liever dat, dan met lange tanden 1.700 euro per maand betalen voor een modaal rusthuis. ONZE BEWONERS ZIJN ÉRG DANKBAAR VOOR ONZE SERVICE , MAAR NOOIT KLAGEN? HELAAS, WAS ’T MAAR WAAR Gouvernante Soetkin 9 vrijdag 5 augustus 2016 VAN EUROPA e luxe. Als het aan haar had gelegen, dan was Alphonsine Verlinden (88) nooit naar de Belle Époque gekomen. «Zo’n luxepaleis? Niks voor een simpel vrouwke uit de Kempen.» Dat dácht ze een hele week lang, maar nu geniet ‘mevrouw de directrice’ van weleer met volle teugen van de ‘engelen’ die haar dag in dag uit soigneren. Ruim twintig jaar lang was ze de koningin te rijk in haar appartement- je op de dijk in Knokke. Dat haar man Paul in ’90 plots was overleden, was een zware klap, maar ook alleen trok ‘Sine’ haar streng. Zoals ze dat al haar hele leven had gedaan. «Ik ben geboren in Westerlo in een gezin met vier dochters. Mijn ouders waren brave mensen en hadden een klein winkeltje met koper, wat elektrische toestellen, serviezen en keukengerei. Ik heb een schone jeugd gehad en kwam niks tekort, maar het was eenvoudig. Niet de grote luxe, zoals velen hier in het rusthuis. Ik mocht studeren en dat was al veel in die tijd. Ik werd onderwijzeres en later ook hoofd van de lagere school. Mijn man had ook een serieuze functie, als direc- teur bij Agfa-Gevaert. Samen hadden we drie kinderen: twee zonen en een dochter. Ze zijn alle drie ‘groot- getrokken’ door Tine, onze inwonende huishoudster. Zelf kon ik dat niet: ik stond de hele dag in de school en ’s avonds waren er altijd wel ergens vergaderingen. Het ontbrak hen aan niks en ik mag fier zijn op hen alledrie. Maar ze hebben het de laatste tijd niet gemakkelijk gehad met hun moeder, dat moet ik toegeven.» Vorig jaar kreeg ‘Sine’ een ‘attaqueske’. «Het heeft een dag geduurd voor ons An mij heeft gevonden in mijn apparte- ment. Ik was verlamd en kon niet meer spreken. Alles heb ik opnieuw moeten leren. Oefenen en blijven oefenen. Bijna negentig jaar zijn en de klinkers weer moeten leren zeggen.» Het is allemaal goedgekomen met dat spreken, maar alleen wonen zat er niet meer in. «Ik mocht bij één van de kinderen in- trekken, maar dat: voor geen geld van de wereld. Elk gezin heeft recht op z’n privacy en daar hoeft een oma geen spelbreker in te zijn. ‘Zoek maar een andere oplossing’, heb ik hen gezegd. En opeens kwamen ze af: ‘Ma’ke, nu gaat ge verschieten van uw oude dag. Gij zult nogal in de watten gelegd worden.’ Ik ben hier dan eens komen zien en ik zei vlakaf: da’s niks voor mij. Veel te chic. Zo ben ik niet opgevoed. Trek er ‘ulle’ plan mee, maar hier kom ik niet wonen.’» Maar ze zijn blijven zagen. Er was geen andere oplossing, omdat ik nergens op een lijst stond, dus heb ik me maar laten overhalen.» Die eerste week was vrese- lijk, herinnert Alphonsine zich. «Ik heb niks anders gedaan dan hier op mijn kamer zitten ‘schreeuwen’. Ik voelde mij in een gouden kooi: zo’n luxe, dat had ik nog nooit meegemaakt. Gesméékt dat ik heb, om mij hier te komen halen.» Geen woord van gelogen, zo valt duide- lijk op te maken uit de blik van dochter An. «Maar ze hebben toen godzijdank niet geluisterd. Want ik zou niet méér content kunnen zijn dan ik hier nu ben. Nu heb ik tegen mijn mannen gezegd: ik ben tegen mijn goesting naar hier gekomen, maar ik zal hier met volle goesting blijven tot ik mijn laatste adem uitblaas.» HIER VERBLIJVEN OOK MENSEN DIE NIET VAN RIJKE KOMAF ZIJN, DIE LANG HEBBEN GEWERKT EN EEN MOOI PENSIOEN HEBBEN Directeur Brent Debie «Trek uw plan, hier kom ik niet wonen», zei Alphonsine eerst aan haar dochter An. Maar nu zit ze met volle goesting in Belle Époque. «Ik heb geschreeuwd: kom mij hier halen in die gouden kooi» ken, hé. Tel op wat je hier allemaal in de plaats krijgt en het valt eigenlijk nog wel mee.» WORSTCASESCENARIO Toch is ‘aan het spaargeld komen’ voor sommi- gen een psychologische drempel die te hoog is om te nemen. Een mens kan er nu eenmaal nooit gerust in zijn dat hij het niet in zich heeft om de oudste ter wereld te gaan worden. In zo’n worstcasescenario zou een fiere Antwerp- se dame die nu al een tijdje naar Knokke is verhuisd, nog zo’n dertig kaarsjes mogen uit- blazen. En dus maakt ze zich zorgen op haar 89ste. «Omdat ik een brief heb gekregen van de staat dat ze het pensioen van mijn man en mij verkeerd hebben berekend», doet ze fluiste- rend haar verhaal. Zelfs de meeste van haar vriendinnen weten hier niets van. «Het kwam erop neer dat ze bij hem vergeten waren om af te houden omdat ik ook heb gewerkt en een pensioen krijg. Twintig jaar lang hebben ze ons 800 euro per maand te veel betaald. Heel schoon, maar dat krijg ik nu dus niet meer en nu kom ik niet meer toe. Mijn bankier zegt dat het voorlopig geen probleem is, maar kúnt ge die mannen nog vertrouwen? Kinderen heb ik niet, dus ik heb mij op een dringende wachtlijst laten zetten voor een OCMW-rusthuis hier niet zo ver uit de buurt. Daar kost het meer dan duizend euro minder per maand. Nee, ’t zal daar zo fameus niet zijn als hier, maar als ik niet toekom, gaat gij dan opleggen voor mij?» Eén troost voor wie nu al zeker is dat hij of zij behoudens een zes op de Lotto nooit met een koffer op de stoep van Belle Époque zal staan. Zelfs al is het hier de hemel op aarde: klagen doen ze hier ook. Gouvernante Soetkin, eerste hulp bij ongenoegen, verveelt zich zelden. «Onze bewoners zijn enorm dankbaar voor de service die ze hier krijgen, maar nooit klagen? Helaas, was ’t maar waar. Tweesterrenkeuken of niet: als ze iets niet lusten, dan krijg ik dat wel eens te horen.» Een soort van ventilatie- klep, zo weet het personeel. «Ik heb hen ook opgedragen dat een ‘neen’ hier niet bestaat», zegt directeur Brent Debie. «Ook al lijkt het een onmogelijke eis, altijd antwoorden met ‘In orde, meneer of mevrouw: ik zal zien wat ik voor u kan doen.’ En in negen van de tien geval- len lossen we dat ook op. Zo gaat dat in een vijfsterrenhotel.» Waar ligt dan de lat, zo vraag ik me af. «Eerlijk: die ben ik hier nog niet tegen- gekomen. Eén keer heb ik eens getwijfeld of dat nog wel de bedoeling kan zijn. Toen een dame vroeg naar een speciaal merk van pralines dat alleen in Gent te koop is. ‘Da’s er nu toch wat over’ dacht ik eerst, maar uiteindelijk heb ik ’s avonds toch mijn wekker een uur vroeger gezet en ben ik ’s morgens eerst naar die chocolatier in Gent gereden. Missie geslaagd: dat vrouwtje was zielsgelukkig.» Ik kan haar geen ongelijk geven. Maar na een week zit mijn kortverblijf er hier helaas wel op. Bedoeling is er toch nog een vervolg aan te breien, maar dan graag over een jaar of zestig. Misschien eerst eens horen of er dit jaar voor mij opslag inzit. Met dank aan de directie, het personeel en de bewoners van Orpea — Belle Époque.
-
Upload
hoangtuyen -
Category
Documents
-
view
213 -
download
0
Transcript of FS :SJC NC l>B QGJCHN 4N SG< JC K9 IBC NC l · pcc ?mttd=oodqcd;?tpkq;kokdgcdptkdo...
Doorgaanseencontradictie inmondainemiddens,maar inBelleÉpoque ishetgelijk-heidsbeginsel vankracht.Wiehiermaande-lijks7.000eurobetaalt eneensuitebetrektmetvijf prachtigekamersenzichtopdepolderbossenvanKnokke, krijgt identiekdezelfde servicealsdebewonerdiedehelftafdokt en indekleinstekamerwoont.Kleinsteiswel relatief: het gaatomeenop-en-top luxe-hotelkamerdiemet25vierkantemeternogaltijddubbel zogroot is alsdeminimum-afmetingdiedewetgevervoorziet voor rust-enzorgcentra. Eten, verzorgingof animatie:iedereengelijk voordewetdus.Véél is boven-dien inbegrepen indemaandprijs, zoalsdezwembadsessiesof deuitstapjes. Kapster enschoonheidsbehandelingenzijnwélnog tebetalen, al blijkenookhierdeprijzengoed tebehappen. Toch is enigverschil onderbewo-nersnaenkeledagenwelmerkbaar. Er zijn
paradijsvogelsdiehier van ’smorgens tot’s avondsmethunbreedsteglimlach rond-fladderenomdat zegoedbeseffendat zedeherfst vanhun levenmogendoorbrengen ineenvoorzieningdiedeovergangnaardegouden lepeltjes ende rijstpap inhethierna-maalswatminderbruuskmaakt.Anderengevendanweerde indrukdat zo’nvijfsterren-servicevoorhendenormaalste zaak terwereldis. Endat is geenverwijt: ze zijn simpelwegniets andersgewoon.Hoéwarmpjesdebewo-ners er inzitten, daarheeft zelfshetpersoneelgeen flauwbenulvan. «Hierwordtoverallesgesproken,behalveéénzaak: geld», zegtanimatriceSylvie. «Da’s een taboeonderdeoudjes. Zehebbengeldgenoeg, anderswarenzehierniet,maarhoeveel?Daarpieptniemandover. Endat is ookgoedzo,wantvooronsmaaktdathelemaalnietsuit.»
PREMIEJAGERSOokdirecteurBrentDebie is eenopenboek,behalvewanneerhetgaatoverde financiënvanzijnbewoners.Open topdiscretie.Hetfinanciële is trouwensmeerenmeereenzaakvanbewindvoerders: advocatenaangestelddooreennotarisdiedezakenregelenwanneerbewonersenhun familiedatnietmeerkunnenofwillen. Zo’n financiëlementorbeschermtdebewonersook tegenbuitenstaandersmeteurotekens inhunogen.Wanthoe je ’t ookdraait of keert: alsmeneerondankszijnnegentig lentesnoggraagdagelijks z’nwandelingetjenaardedijkmaakt, danzouerwel eenseenprontedamevan indevijftigkunnenopduikenomhemtevergezellen. Eninhetbestegevalnogopdevalreepeenerfenisje scorenomzovoor zichzelf eenvoort-bestaan invijf sterren tegaranderen. Téver-gezocht?Youwish!Golddiggersgenaamd‘gezelschapsdames’warenniet zo langgeledeneenplaag inKnokke.Als vliegenopstroop, zokwamendeftigevrouwenhunbank-rekening spekkendoor tegenbetalingde tijd teverdrijvenvanouderenvandagen. Enkelerusthuisdirecteurshebbenhet fenomeenmetjuridische stappenaanbandengelegd.Meteenovervloedaanpersoneeldat eenoogje inhetzeil houdt, hoevennieuwepremiejagershetniet teproberen inBelleÉpoque.
WelkominBelleÉpoque,hetmeest luxueuze rusthuisvanEuropa, inKnokkeLeZoute.Onze redacteurSTEVENSWINNEN — zelf pas 35 — logeert een week lang tussen de bewoners, die elke dag genieten van lekkernijen,massages, en een leger ‘engelen’ om hen te entertainen. Rust roest? Hier blinken ze als in hun jonge jaren.
permaand? «Toenwe inmaartopengingen,leefdedemisvattingdathethier alleenvoordehappy fewwas», zegtdirecteurDebie. «Maarhier verblijvenookmensendieniet van rijkekomaf zijnendiegewoonhun leven langhebbengewerkt eneenmooipensioentjehebben.Of gezegendzijnmetkinderendienietopeenerfenis zitten tewachten. Zegunnenhethunoudersdat zenogzoveelmogelijk genietenvanhunoudedag.»
GEEN OOG DICHTZozijnerbewonersdie zelf niet eensaan-drongenopeenverhuisnaarBelleÉpoque,maarvanwiedekinderen— ‘alleenhetbeste is
goedgenoegvooronsmoesje’—geenoogmeerdichtdedenals zeweereenswaren langs-geweest inhet rusthuis. «Mamaheeft enkelemaanden ineenhome inOost-Vlaanderendoorgebracht», zegtAnn-SophieDeweer,dochtervanElsaRapoye. «Ikkanniet zeggendathetdaar slechtwas—diemensendedenookhunbest—maarhetwas inniets tevergelijkenmethier.Wehaddenergeengoedgevoelbij.Daarwashet etenuit eengrootkeuken, terwijlhier alles terplekkeverswordtbereid.Daar zatmamaveel alleendooreengebrekaanperso-neel en treurdeze,hier is zedeheledagbezigenfleurt zeop.Geklaagdheeft zenooit,maar zeverdiendebeternaaldie jarenhardwerken.Mamawaseen topnaaister indehaute coutureterwijl vader zichopwerktebij Bekaert.Hij is aleen tijdjedood,maar zouookniets andersgewildhebbendandat zijnvrouwindewattenwordtgelegd. Inmijnogen is ’t hier eenhotel engeenwoonzorgcentrum.Zebetaalthier3.400europermaand,maarniemandvandedriekinderenzit opeenerfenis tewachten.» Ietswatook schoondochterRitabevestigt.«Wijhebbenhetuitgerekendenonsmoederzounogdrie jaarkunnenvoortlevenvoorhaarspaargeldop is», vervolgtAnn-Sophie. «Endanzullenwij ‘opleggen’. Zozijnwealthansover-eengekomen.Datwasniet inéén-twee-driegeregeld,maarwezijnergelukkiguitgeraakt.»Anderen—zoalsmevrouwVerlinden—hebbendekinderenal «eengoeie stoot»gegevenalvorensnaarhet rusthuis tekomen. «Zehebbenhundeel alwel gehad.Mijnmanen ikhaddenallebei eengoed inkomenenwehebbengespaard, gespaardennogeensge-spaard. Zohebbenweaanalledriedekindereneenserieuze stortinggedaan.Natuurlijk is ereenprijsverschilmeteenklassiek rusthuis,maar jekangeenappelenmetperenvergelij-
Ze zouden trouwensookwel eensvaneenkalereis kunnen thuiskomen,wantniet elkebewo-nerheefthier een telraamnodigalshetgaatomZwitsersebankrekeningen. Endat is tocheenvaststellingdiede toekomstvoorheelwatBelgendoetopklarenenmogelijkwat ziltezeeluchtkanverschaffen.Neen,het chicsterusthuis zal geengemeengoedworden,maarhet surplusvanzo’n topservice—zachtebed-den, eensterrenkeuken, veelpersoneel eneengoedgevuldeagenda—zal tochveel senioreneensdoennadenken.Met lange tanden1.700europermaandbetalenvooreensober leven ineenmodaal rusthuisof het ernogenkele jarendubbel endikvanpakken voor1.500euroextra
8vrijdag5augustus2016
HET CHICSTE RUSTHUISSLOT: LAAT HET GELD MAAR ROLLEN, YOLO!
s het vijfsterrenrusthuis enkel weggelegdvoor zij die op een miljoentje meer of minderniet hoeven te kijken? Nee, hoor. Steedsmeer bejaarden riskeren het niet langerhun hoop volledig te vestigen op datparadijs hierboven en beseffen dat hetgeen kwaad kan om het allerbeste temaken van die luttele tijd hier in het
ondermaanse. Ook al doet die ‘YOLO’ hun bankrekeningmaandelijks slinken. «De kinderen? Die hebben hundeel al wel gehad.»
I
«Mama verdient dezeWIJZITTEN NIETOP EEN ERFENISTE WACHTEN»
Bewoonster ElsaRapoyemethaar dochterAnn-Sophie (links)en schoondochterRita (rechts).«Als het spaargeld ooit opraakt,
zullenwij bijpassen.»Foto’s Joost De Bock
Wie hierwoont, neemthet er nog enkele jarendubbel en dik van. Liever dat, danmet lange
tanden 1.700euro permaand betalenvoor eenmodaal rusthuis.
ONZE BEWONERS ZIJNÉRG DANKBAAR VOORONZE SERVICE , MAARNOOIT KLAGEN? HELAAS,WAS ’T MAAR WAAR
Gouvernante Soetkin
9vrijdag5 augustus2016
VAN EUROPA
e luxe.
Alshetaanhaarhadgelegen,danwasAlphonsineVerlinden (88)nooitnaardeBelleÉpoquegekomen. «Zo’n luxepaleis?NiksvooreensimpelvrouwkeuitdeKempen.»Datdáchtzeeenheleweek lang,maarnugeniet‘mevrouwdedirectrice’ vanweleermetvolle teugenvande ‘engelen’diehaardag indaguit soigneren.
Ruim twintig jaar lang was ze dekoninginterijk inhaarappartement-jeopdedijk inKnokke.DathaarmanPaul in ’90 plots was overleden, waseen zware klap,maar ook alleen trok‘Sine’ haar streng. Zoals zedat al haarhele leven had gedaan. «Ik bengeboren inWesterlo ineengezinmetvier dochters. Mijn ouders warenbrave mensen en hadden een kleinwinkeltje met koper, wat elektrischetoestellen, serviezen en keukengerei.Ik heb een schone jeugd gehad enkwam niks tekort, maar het waseenvoudig. Niet de grote luxe, zoalsvelen hier in het rusthuis. Ik mochtstuderen en dat was al veel in die tijd.Ik werd onderwijzeres en later ookhoofd van de lagere school. Mijn manhadookeenserieuzefunctie,alsdirec-teur bij Agfa-Gevaert. Samen haddenwe drie kinderen: twee zonen en eendochter. Ze zijn alle drie ‘groot-getrokken’ doorTine, onze inwonendehuishoudster. Zelf kon ik dat niet: ikstond de hele dag in de school en’s avonds waren er altijd wel ergensvergaderingen. Het ontbrak hen aanniks en ikmag fier zijn op hen alledrie.Maar ze hebben het de laatste tijd nietgemakkelijk gehad met hun moeder,datmoet ik toegeven.»
Vorig jaar kreeg ‘Sine’ een ‘attaqueske’.«Hetheeft eendaggeduurdvooronsAnmij heeft gevonden in mijn apparte-ment. Ik was verlamd en kon nietmeerspreken. Alles heb ik opnieuw moetenleren.Oefenenenblijvenoefenen.Bijnanegentig jaar zijn en de klinkers weermoeten leren zeggen.» Het is allemaalgoedgekomen met dat spreken, maaralleen wonen zat er niet meer in. «Ikmocht bij één van de kinderen in-trekken,maardat:voorgeengeldvandewereld. Elk gezin heeft recht op z’nprivacy en daar hoeft een oma geenspelbreker in te zijn. ‘Zoek maar eenandereoplossing’,hebikhengezegd.Enopeenskwamenzeaf: ‘Ma’ke,nugaatgeverschieten van uw oude dag. Gij zultnogal in de watten gelegd worden.’ Ikben hier dan eens komen zien en ik zeivlakaf:da’sniksvoormij.Veel techic.Zoben ik niet opgevoed. Trek er ‘ulle’ planmee,maarhierkomiknietwonen.’»Maar ze zijn blijven zagen. Er was geenandere oplossing, omdat ik nergens opeenlijst stond,dusheb ikmemaar latenoverhalen.»Die eersteweekwas vrese-lijk, herinnert Alphonsine zich. «Ik hebniks anders gedaan dan hier op mijnkamerzitten‘schreeuwen’. Ikvoeldemijineengoudenkooi:zo’n luxe,dathad iknog nooit meegemaakt. Gesméékt datik heb, om mij hier te komen halen.»Geenwoord vangelogen, zo valt duide-lijk op temaken uit de blik van dochterAn. «Maar ze hebben toen godzijdankniet geluisterd. Want ik zou niet méércontent kunnen zijn dan ik hier nuben.Nuhebiktegenmijnmannengezegd: ikben tegen mijn goesting naar hiergekomen, maar ik zal hier met vollegoestingblijventot ikmijn laatsteademuitblaas.»
HIER VERBLIJVEN OOKMENSEN DIE NIET VANRIJKE KOMAF ZIJN,DIE LANG HEBBENGEWERKT EN EEN MOOIPENSIOEN HEBBEN
Directeur Brent Debie «Trek uwplan,hier kom ik nietwonen», zeiAlphonsineeerst aan haardochterAn.Maar nu zit zemet vollegoesting inBelle Époque.
«Ik heb geschreeuwd:kom mij hier halen in
die gouden kooi»
ken,hé. Tel opwat jehier allemaal indeplaatskrijgt enhetvalt eigenlijknogwelmee.»
WORSTCASESCENARIOToch is ‘aanhet spaargeldkomen’ voor sommi-geneenpsychologischedrempeldie tehoog isomtenemen.Eenmenskanernueenmaalnooit gerust in zijndathij hetniet in zichheeftomdeoudste terwereld tegaanworden. Inzo’nworstcasescenario zoueen fiereAntwerp-sedamedienual een tijdjenaarKnokke isverhuisd,nogzo’ndertigkaarsjesmogenuit-blazen. Endusmaakt zezichzorgenophaar89ste. «Omdat ikeenbrief hebgekregenvandestaatdat zehetpensioenvanmijnmanenmijverkeerdhebbenberekend», doet ze fluiste-rendhaarverhaal. Zelfsdemeestevanhaarvriendinnenwetenhierniets van. «Hetkwameropneerdat zebij hemvergetenwarenomaftehoudenomdat ikookhebgewerkt eneenpensioenkrijg. Twintig jaar langhebbenzeons800europermaand teveelbetaald.Heelschoon,maardatkrijg iknudusnietmeerennukomiknietmeer toe.Mijnbankier zegtdathetvoorlopiggeenprobleemis,maarkúntgediemannennogvertrouwen?Kinderenheb ikniet, dus ikhebmij opeendringendewachtlijstlatenzettenvooreenOCMW-rusthuishiernietzoveruitdebuurt.Daarkosthetmeerdanduizendeurominderpermaand.Nee, ’t zaldaar zo fameusniet zijnalshier,maarals ikniettoekom,gaatgij danopleggenvoormij?»Eén troost voorwienual zeker isdathij of zijbehoudenseenzesopdeLottonooitmeteenkofferopde stoepvanBelleÉpoquezal staan.Zelfs al ishethierdehemelopaarde:klagendoenzehierook.GouvernanteSoetkin, eerstehulpbij ongenoegen, verveelt zichzelden.«Onzebewoners zijnenormdankbaarvoordeservicedie zehierkrijgen,maarnooit klagen?
Helaas,was ’tmaarwaar. Tweesterrenkeukenof niet: als ze ietsniet lusten, dankrijg ikdatwel eens tehoren.»Eensoort vanventilatie-klep, zoweethetpersoneel. «Ikhebhenookopgedragendateen ‘neen’hiernietbestaat»,zegtdirecteurBrentDebie. «Ookal lijkthet eenonmogelijkeeis, altijd antwoordenmet ‘Inorde,meneerofmevrouw: ik zal zienwat ikvoorukandoen.’ En innegenvande tiengeval-len lossenwedatookop. Zogaatdat ineenvijfsterrenhotel.»Waar ligtdande lat, zovraagikmeaf. «Eerlijk:dieben ikhiernogniet tegen-gekomen.Eénkeerheb ikeensgetwijfeldof datnogweldebedoelingkanzijn. Toeneendamevroegnaareenspeciaalmerkvanpralinesdatalleen inGent tekoop is. ‘Da’s ernu tochwatover’ dacht ikeerst,maaruiteindelijkheb ik’s avonds tochmijnwekkereenuurvroegergezet enben ik ’smorgenseerstnaardiechocolatier inGentgereden.Missie geslaagd:datvrouwtjewaszielsgelukkig.»Ikkanhaargeenongelijk geven.Maarnaeenweekzitmijnkortverblijf erhierhelaaswelop.Bedoeling is er tochnogeenvervolgaan tebreien,maardangraagovereen jaarof zestig.Misschieneerst eenshorenof erdit jaar voormij opslag inzit.
Metdankaandedirectie,het personeel endebewoners
vanOrpea—Belle Époque.
